Okelio:  Në kujtim të 135 vjetorit të lindjes së Charls Tellfort Ericson

Rezidenti i parë amerikan në Shqipëri dhe misioni i tij

Nga Kastriot Dervishi

Ai u nis nga Bostoni drejt Shqipërisë më 1 gusht 1908 me anijen "Republika". Fillimisht ndaloi në Liverpul, pastja në Londër, Paris e Marsejë, e prej këtu për në Stamoll, në kryeqendrën e Perandorisë Osmane, ku bordi amerikan kishte zyrën kryesore për Lindjen e Afërme. Bashkë me të ishin gruaja e tij, djali 9 vjeçar Erli, vajza 8 vjeçare Liza dhe djali i vogël 5 vjeçar Poli, duke u bërë pas pak kohe, rezidenti i parë amerikan që do të vendosej në Shqipëri bashkë me familjen e tij. Ishte prift protestan dhe quhej Charls Tellfort Ericson.

"Ne qemë nisur për të ngritur një mision në Shqipëri, kështu sipas ditarit tim, të piktuar në atë kohë, e vetmja gjë që shihja, përsiatja dhe flisja, ishte Shqipëria. Veprimtaritë e tjera, si t'i kisha të paralizuara" (Charls Tellfort Ericson "Pesë vjet në Shqipëri", faqe 12) ‑ shkruan ai në kujtimet e tij, për çastin kur i qe drejtuar tokës shqiptare.

Pas mbërritjes në Selanik, së bashku me familjen ai ka udhëtuar me tren drejt Manastirit, ku gjendej një qendër e misionit për vajza. Më 5 shtator 1908 është vendosur në Korçë, për të cilën në kujtimet e tij shprehet:

"Sa u befasuam me Korçën! Shtëpiat të dukeshin si ato që kishim parë në rrugët më të mira të qyteteve amerikane, ndërsa banorët e saj, me të arritur ne, na uruan mirëseardhjen dhe na folën në gjuhën amerikane. Korça i ngjante së tepërmi disa qyteteve gjermane apo skandinavave të Amerikës" (faqe 14).

Në Korçë zhvillonte veprimtarinë  e tij Misioni Shqiptaro ‑ Amerikan i prirë prej anëtarëve të familjes Qiriazi.

Charls Tellfort Ericson ka qëndruar vetëm tre javë në Korçë, për të udhëtuar sërish drejt një qyteti tjetër të Shqipërisë si Tirana. Rrugën për këtu e bëri duke u nisur nga Saranda për në Durrës. Në Tiranë, Ericson u vendos në një shtëpi në rrugën e Dibrës, për të lëvizur sërish në drejtim të Elbasanit, për të cilin në kujtimet e tij shkruan:

"Vendasit më kishin pritur me përzemërsi, madje më kishin lutur që të rrija e të hapja një shkollë shqipe" (faqe 38).

Për transferimin e misionit nga Korça për në Elbasan, ai shkruan se këtu kërkohej blerja e një trualli dhe ndërtimi i dy shtëpive dhe i një shkolle për vajza.

Fillimisht u hap një shkollë për djem me drejtor Kristo Dakon, e cila u mbyll pas martesës së tij me drejtoreshën e shkollës së vajzave në Korçë, Sevasti Qiriazi.

Ericson dhe misioni i tij

Charls Tellfort Ericson ka lindur më 15 korrik 1867 në shtetin Ilinos. U diplomua në Universitetin De Paux. Më vonë studioi edhe në Fakultetin e Teologjisë në Univeristetin e Bostonit dhe pastaj në Universitetin "Yale" ku u bë doktor në teologji.

U dërgua si misionar në Shqipëri. Nga qëndrimi i gjatë sidomos në Elbasan mësoi mjaft mirë dhe gjuhën shqipe si dhe mund të thuhet se është rezidenti i parë amerikan në Shqipëri.

Kur më 2 ‑ 9 shtator 1909 në Elbasan u mblodh kongresi që vendosi ndër të tjera edhe ngritjen e shkollës Normale, ai ndodhej në këtë qytet. Në kongres merrnin pjesë edhe misionarët Sevasti Qiriazi (Dako), Katerina Cilka (për Korçën) dhe Kristo Dako (për Tiranën, ndonëse në atë kohë banonte në Elbasan).

Në Elbasan u mendua të ngrihej një kolegj i madh amerikan, kolegj i cili ishte menduar më parë të ngrihej në Korçë. Ndoshta shkaku i ndërrimit të kursit nga Korça për në Elbasan është mbajtja më këtë kohë e Kongresit të Elbasanit.

Çifti Kenedi që kishte ndihmuar në Korçë për rihapjen e mësonjtores së qytetit, vjen në Elbasan dhe së bashku me Eriksonin, me fondet e Misionit Amerikan të Ballkanit, në periudhën maj ‑ qershor 1909 blejnë një truall në zonën e Krastës në lindje të qytetit, me qëllimin e ngritjes së një kolegji në vitin 1910. Në atë kohë korçari Grigor Cilka shkruajti në gazetën "Dielli" të datës 18 qershor 1909:

"Shumë mirë dhe fort e pëlqyer do të jetë në u bëftë kjo shkollë në Elbasan....Sido që vetë jam korçar, nuk e kam për turp të them e elbasanasit janë më tepër mirënjphës...Njoh nga afër atdhetarë elbasanas dhe kam të madhen shpresë se Elbasani do arrijë më të lartën shkallë se çdo qytet tjetër i Shqipërisë" (shih "Normalja në fokus të bashkohësisë" në pjesën "Mjedisi arsimor, kulturor e më gjerë në Elbasan, në prag të çeljes së Normales dhe prania amerikane në të gjatë vitit 1908 ‑ 1920", të autorit prof. i asocuar dr. Kujtim Bevapi, faqe 53).

Mirëpo shumë shpejt trualli i blerë tek tre pronarë elbasanas, u shpronësua nga qeveria e kohës "për nevojat e saj", duke prerë në mes ëndrrën e Ericson‑it për të ndërtuar një shkollë model në zemër të Shqipërisë.

Sikur të mos mjaftonte kjo, në mesin e vitit 1910, në Elbasan erdhi vetë gjenerali i hekurt Shefqet Turgut Pasha (me të cilin pati probleme deri në arratisje edhe Shefqet Vërlaci). Shtëpia e Ericson‑it kontrollohet nga forcat e tij më 16 qershor 1910 dhe ai detyrohet të shpërngulet për në Manastir, për t'u kthyer sërish në Elbasan më 11 tetor 1911. U bë dëshmitar edhe i pushtimit serb të Durrësit dhe Elbasanit. Komandanti i trupave serbe e akuzoi si antiserb. Sipas vetë Ericson‑it "ai kishte marrë vendimin të më dëbonte aty për aty".

Në pranverën e viti 1913, Erikson rikthehet sërish në Shqipëri dhe bashkëpunon me Ministrinë e Arsimit të Shqipërisë, duke u vendosur edhe këtë herë në qytetin e Elbasanit. Mirëpo edhe këtë herë detyrohet të largohet nga Shqipëria pas djegies që iu bë shtëpisë së tij nga forcat ushtarake serbe që kishin pushtuar Elbasanin. Largimi i kësaj here ishte edhe më i dhimbshëm pasi Eriksonit i kishte vdekur në Lozanë të Zvicrës edhe djali i madh Erli (shih Iliaz Gogaj "Shkollat amerikane në Shqipëri", Tiranë 1995, faqe 143 ‑ 144).

Në vitin 1913 ai do të largohej nga Shqipëria për t'u rikthyer në pas mbarimit të Luftës së Parë Botërore.

Gazeta "Dielli" e datës 14 tetor 1913, boton fjalën e Eriksonit në një miting të mbajtur në SHBA, ku ai ndër të tjera thotë në lidhje me Shqipërinë:

"Dijeni se ky komb është si një zambak i bukur por i rrethuar prej ferrash dhe nuk e lenë të lëshojë erën e tij të ëmbël. Le të vrapojmë e të ç'rrënjosim që ka mbi kurriz të tij dhe atëherë do të shohë bota e qytetëruar se sa i mirë është ky zambak".

Në vitin 1919 Ericson rikthehet në Shqipëri dhe sërish shkon në Elbasanit. Këtë herë ai ndikoi në ngritjen e qendrës spitalore në Elbasan, ku ngriti degën e tij Kryqi i Kuq Amerikan (KKA).

Në  fund të shkurtit 1919, ishte formuar në Itali njësia e parë e Kryqit të Kuq Amerikan (KKA) për Shqipërinë, mbi bazë të informacioneve që ai kishte dërguar për Shqipërinë (shih Harris Silajxhiç "Shqipëria dhe SHBA në arkivat e Washingtonit", faqe 12). Ai shprehu mendimin se për Shqipërinë, ndihma e KKA‑së duhej të ishte në tre fusha: në industri, bujqsësi, shëndetësi dhe në shërbimet e tjera publike. Për këtë gjë sipas do të ishte e domosdoshme ngritja e një universiteti të madh për Ballkanin të organizuar në SHBA. Mbi bazë të propozimeve të tij, më 1 mars 1919, filloi nga puna njësia e parë e KKA‑së në Durrës ku u ngrit edhe magazina qendrore e materialeve shëndetësore, veshjeve dhe ushqimeve. Nuk u lanë pas dore as dispanseritë, të cilat u ngritën në Durrës, Elbasan dhe Shkodër.

Më 1923 në kuadrin e marrëveshjeve të para koncesionare që kishte filluar të nënshkruante shteti shqiptar, Ericson arriti të nënshkruajë me ministrin e Punëve Botore Sejfi Vllamasi, koncesionin për 300 hektarët pronë shtetërore, ku parashikohej edhe ngritja e një shkolle. Marrëveshja u ratifikua pa vërejtje nga Këshilli Kombëtar.

Në fillim të vitit 1924, Charls Tellfort Ericson propozoi themelimin e kolegjit shqiptaro ‑ amerikan për bujqësinë, e cila pas shumë diskutimeve u ngrit në Kavajë.

Më 1929 ngre Komitetin e Shoqërisë Bamirëse të Bostinit. Pas një takimi me Ahmet Zogun ngre shkollën e Kavajës (shih Iliaz Gogaj, vepër e cituar faqe 148).

Më 2 prill 1933 u përuruan edhe godinat e reja të institutit shqiptaro ‑ amerikan të Kavajës. Ndërsa fjalimet e rastit u mbajtën nga Aleksandër Xhuvani, Xhaferr Vila dhe ministri amerikan në Tiranë Herman Bernshtein (shih "Besa" 3 prill 1933).

Roli i Eriksonit në Konferencën e Paqes në Paris 

Fedetata Shqiptare "Vatra", e përfshiu me entuziazëm në gjirin e saj në dërgatën që do të shkonte në Paris për të biseduar për fatin e mëtejshëm të Shqipërisë, në kohën kur vendi kërcënohej nga zbatimi i traktatit të fshehtë të Londrës i 26 prillit 1915.

"Vatra" u bë nismëtare e thirrjes së Konventës së Jashtëzakonshme të emigracionit shqiptar në SHBA më 29 dhjetor 1918, ku morën pjesë 70 organizata të emigracionit shqiptar. Në këtë konvetë u zgjerua delegacioni i "Vatra"‑s në Paris. Krahas Fan Nolit, Anselmo Loreccio, Nikolla Kasnecit e Rasih Dinos, u zgjodhën edhe Charls Tellfort Ericson dhe Aubreu Herbert (shih Beqir Meta "Federata Panshqiptare "Vatra", faqe 192).

Kuvendi i jashtëzakonshëm i "Vatra"‑s, vendosi miratimin e një fondi të përbërë prej 5 mijë dhe 120 mijë dollarësh, respektivisht për propagandën në SHBA dhe për mbarëvajtjen e delegacionit në Konferencën e Paqes në Paris (shih "Dielli", 8 janar 1919), shumë e cila u tejkalua nga kontributet e mëdha të grumbulluara. Charls Tellfort Ericson kryesoi fushatën e zhvilluar në SHBA si do të luante një rol jo të vogël në Konferencën e Paqes ku ishte zgjedhur delegat nderi i delegacionit shqiptar që vinte nga Amerika.

Ericson paraqiti në Konferencën e Paqes në Paris, projektin e një mandati amerika mbi Shqipërinë. Në fjalën e tij, ai denoncoi Traktatin e Fshehtë të Londrës të 26 prillit 1915, duke kujtuar se shqiptarët nëse dëmtohen mund ta përmbysin gjithë "godinën ballkanike". Si zgjidhje të mundshme ai propozonte në emër të delegacionit shqiptar, akordimin nga Lidhja e Kombeve e një mandati amerikan mbi Shqipërinë, duke shprehur bindjen se Amerika nuk mund ta refuzonte një gjë të tillë. Charls Tellfort Ericson kujtonte se ky mandat do të vendosej edhe mbi territoret kufitare që ishin "objekt sherri". Sipas pikpamjes së tij, vetëm në këtët mënyrë SHBA do të mund të "amerikanizonte" Ballkanin, duke zhdukur në këtë mënyrë konflikte gjithnjë të pritshme për të shpërthyer. Sipas tij, qeveria shqiptare, do të ishte plotësisht e lirë dhe e pavaruar nën flamurin e Lidhjes së Kombeve me Amerikën tutor, duke arritur kështu edhe pavarësinë ekonomike (shih B. Meta, vepër e cituar, faqe 234).

Veç kësaj Ericson me anë të një propozimi të dytë, në rast të moszbatimit të të parit, parashikonte funksionimin e një komisaritati të lartë administrartiv amerikan.

Charls Tellfort Ericson, projektin e tij (në bashkëpunim me Mehmet Konicën) e paraqiti në formë memorandumi me titullin "6 arsyet për të cilat Amerika duhet të bëhet mandatore ndaj Shqipërisë". Ai vinte në dukje se SHBA hyri në luftë për arsye morale dhe se parimi i mbrojtjes së popujve të vegjël ishte nga parimet bazë të shpallura nga presidenti Willson. Sipas Ericson‑it, detyra e Amerikës ishte mbetja në Europë dhe të ndihmojë çlirimin e popullit shqiptar "me bekimin e gjithë botës" (shih Harris Silajxhiç "Shqipëria dhe SHBA në arkivat e Washingtonit", faqe 91). Jehona e memorandumit nuk ishte e vogël, saqë një gazetë e Nju ‑ Jorkut shkruajti se mund të krijohej një "Republikë Amerikane në Shqipëri" (po aty, faqe 92). Zyrtarisht delegacioni shqiptar e paraqiti kërkesën e tij më 7 mars 1919. Mirëpo kjo kërkesë u refuzua nga Këshilli i Lartë i Konferencës së Paqes, duke përfshirë këtu mundësinë e mbajtjes së një plebishiti në lidhje me këtë çështje.

Arritja më e dukshme e delegacionit shqiptar në Paris, e "Vatrës" dhe personalisht e Ericson‑it, mbeti sigurimi i territorit të Shqipërisë, të njohur në vitin 1913 dhe pengimi në këtë mënyrë i zbatimit të Traktatiti të Fshehtë të Londrës së vitit 1915.

4 gusht 1931: Mbreti Zog dekoron profesorin Erikson

Duke i njohur meritat e shquara të profesorin Erikson për kontributin e tij në çështjen shqiptare, më 4 gusht 1931, Mbreti Zog e dekoroi atë me urdhërin "Kumandar i Urdhnit të Skënderbeut", një tjetër mirënjohje kjo e shqiptarëve për miqtë e ditëve të vështira.

Derimësot ky mbetet vlerësimi më i lartë për këtë personalitet dhe mik të vërtetë të kombit shqiptar. Nuk dimë ndonjë rast tjetër të vlerësimit të tij në vitet e tjera apo në ato të tranzicionit. Me siguri që Ericson meriton shumë herë më tepër.

Është për t'u kujtuar që në vitet kur marrëdhëniet shqiptaro ‑ amerikane ishin në konsolidimin e tyre, pra në kohën e Mbretërisë, Herman Bernshtein ‑ ministër i SHBA‑së në Shqipëri, celebroi në Tiranë martesën e vajzës së tij me Arpad Vilhem më 7 qershor 1932 ("Besa" 8 qershor 1932).

Meritë në konsolidimin e kësaj miqësie midis dy popujve dhe dy shteteve kishte sigurisht edhe profesori Ericson, i ndarë nga jeta në vitin 1968 në moshën 101 vjeçare.

 

 

dossier Histori të politikës shqiptare Si u ngrit komisioni parlamentar kundër Myfit Libohovës Nga Kastriot Dervishi Nga historia e larmishme e politikës shqiptare në vite, sot kemi zgjedhur nga viti 1925, çështjen e shumëdiskutuar atëherë të ish ministrit Myfit Libohova. Ky i fundit, padyshim një personalitet dhe politikan i aftë, pas nënshkrimit të marrëveshjeve të rëndësishme me SVEA‑n (për të cilat kemi shkruar dy ditë më parë), u vu në epiqendër të kritikave në rrethet politike të kohës. Për këtë shkak, me riformulimin e ri të kabinetit, ai nuk u përfshi më në gjirin e tij, por u zëvendësua nga ministri i ri Sulejman Starova. Ajo ç’ka na duket me interes në çështjen në fjalë, është debati i hapur që ka zhvilluar Dhoma e Deputetëve më 1925 (që vlen për ata që mohojnë pa fakte parlamentarizmin në periudhën 1925 – 1939), mënyra e shtrimit të çështjeve, objeksionet politike, etj. Debati që solli ngritjen e komisionit Pas dorëheqjes së kabinetit paraardhës, më 28 shtator 1925, kryetari i republikës Ahmet Zogu, formoi një qeveri të re, e cila kërkoi votëbesim më 3 tetor 1925. Përfaqësuesi i kabinetit, ministri Milto Tutulani, në mbledhjen e 43 të Dhomës së Deputetëve, ghatë paraqitjes së programit, ndër të tjera tha:"Bazë fondamentale në politikën e jashtme kemi me pasë mbajtjen e relacioneve miqësore me të gjitha shtetet e sidomos me fqinjët tanë. Kemi me qenë një element paqtues në Ballkan. Në politikën e brendshme kemi me pasë si bazë njesinë ndërmjet të gjithë shtetasve shqiptarë dhe me apllikimin e mirë të ligjeve kemi mme i sigurue shtetit nji administratë të fortë e të drejtë" ("Bisedimet e Dhomës së Deputetëve 1925", faqe 630). Ministri në fjalën e tij foli për përmirësimn e punës së xhandarmërisë për të arritur një sukses në qetësinë e vendit, përmirësimin e administratës, shëndetësisë, pavarësinë e pushteti gjyqsor, "kulturën dhe edukatën kombëtare", organizimin e sistemit të milicisë ushtarake, komunikacionin, punët botore, hapjen e bankës bujqësore, tharjen e kënetave, çejlen e Drejtorisës së Tregëtisë, fuqizimin e financave, etj. Duke vazhduar ministri theksoi: "Kemi me përgatit nji organizim që t’i përshtatet nevojave administrative. Është për t’u zhdukur favorizmi që ka mbretëruar në eminimin e nëpunësve dhe pas kësaj janë për t’u zgjedhur dhe për t’u mbajt nëpunësa të ndershëm e të zotë. Kontrabanda asht për t’u ndjekë rreptësisht, tue përgatitun nji projektligjë të fortë dhe tarifa doganore në veprim është për t’u përmirësue. Kemi për të regjistru me nji mënyrë speciale dhe të shpejt të gjitha tokat me qëllim që të ndërrojmë sistemin e të 10‑s". ("BDHD 1925", faqe 631). Seanca ka vazhduar me portretizimin e anëtarëve të rinj të kabinetit ku u thanë fjalë të mira për ministrin e ri Musa Juka, sidomos për punët e tij të mëparshme në Shkodër. Po në këtë seancë, deputeti Kolë Mjeda nuk ka përtuar të sulmojë ish ministrin Myfit Libohova për "pazarllëqe në shtypjen e 2 milion frangave ar letër e nikel" dhe shpenzimin e 280 mijë frangave ar, sepse sipas tij "nëse shuma prej 2 milionëve do të vihej në qarkullim" nuk do të kishin as vleftën e 100 mijë frangave. I shumësulmuari Myfit Libohova ishte në epiqendër të këtij debati që kishte të bënte në fund të fundit me qeverinë e re. Bahri Begolli kritikoi sjelljen e ish ministrit gjatë kohës që ai kishte qenë në detyrë. ("BDHD 1925", faqe 639). Kristo Floqi tha se Libohova kishte ikur në Itali për të blerë një vilë ("BDHD 1925" faqe 640).Në mbledhjen e 17 tetorit 1925, deputeti Myfit Libohova kërkoi të fliste në lidhje me akuzat e hedhura në adresë të tij ("BDHD 1925", faqe 738). Duke mos e quajtur të drejtë të folurën pa qenë i pranishëm në Dhomë, Libohova tha:"Prandaj do t’u lutesha të ndershmve kolegë dhe ca më shumë atyre zotnive që s’patën kalorsinë të prisnin sa të vija këtu dhe të m’i thoshin në sy, që jam në dispozicion të tyre dhe të vijnë me argumenta në dorë e t’më akuzojnë për çdo shpërdorim që të kem bërë sipas statutit" (po aty). Pas fjalës së Libohovës, Hiqmet Delvina ka thënë se në Ministrinë e Financave ka patur abuzime. Delvina i ka thënë Libohovës: "Ti përpara meje dhe popullit derisa të marrësh një vendim pafaajësie nga gjyqi je i dënuar" (po aty).Në fund të këtij debati të shkurtër Libohova tha se ishte në dispozicion të çdo kontrolli.Por "çëshhtja Libohova" u duk që nuk mbaroi këtu. Në mbledhjen e datës 19 tetor 1925, deputetët Hiqmet Delvina (kryepropozuesi), Rauf Fico, Kolec Deda, Maliq Bushati, Vasil Bamiha, Simon Simonidhi, Jashar Erebara, Kristo Floqi, Elmaz Xhaferri, Bahri Begolli dhe Sadik Shaska, kërkuan që të ngrihej një komision parlamentar për të hetuar veprimtarinë e ish‑ministrit të Financave, Myfit Libohova ("BDHD 1925", faqe 761).Më 24 tetor 1925, kjo çështje hyri në rendin e ditës. Njëri nga firmëtarët e kësaj kërkesë, Vasil Bamiha, në fjalën e tij tha se kishte nënshkruan një gjë të tillë nisur nga opinionet e ndryshme që qarkullonin ("BDHD 1925" faqe 787), duke shtuar se "nuk mundet të lemë pa nxjerrë në shesh sendet që janë folur për një njeri që ka okupuar dhe nesër mundet të okupojë prap një pozitë të lartë në shtetin tonë" (po aty). Një polemikë e vërtetë shpërtheu në këto momente midis deputetëve Rauf Fico dhe Javer Hurshit. Kur ky i fundit u vu në mbrojtje të Libohovës, deputetët kundështarë filluan të përplasin këmbët. Për të mos u ndalur në të vetën, Javer Hurshit kërkoi që përveç komisionit për Myfit Libohovën të ngrihej edhe një për ish ministrin e Punëve Botore Kostaq Kotta, në ato çaste kryetari i Dhomës së Deputetëve (po aty faqe 789). Në mes të një zhurme në rritje u përmend investimi në urën e Matit dhe seanca u mbyll.Pas hapjes sërish të seancës, Javer Hurshit sulmoi sërish kryetarin e Dhomës në lidhje me shoqërinë "Anglo – Persian" (në lidhje me pagesat e taksës fikse të tokës) dhe shoqërinë italiane "Ferovia delo Stato". Në fakt çështa Libohova ishte një tregues i qartë se në atë moment në Dhomën e Deputetëve ishin dy grupe të mëdha që rivalizonin njëri tjetrin, e tek të dy bënin pjesë deputetë të Gjirokastrës, gjë do të thoshte se rivaliteti e lufta politike nuk kishte karakter krahinor.Deputeti Kristo Floqi do të bënte një përmbledhje akuzash mbi Myfit Libohovën, të cilat i ndau në 10 pjesë, duke përfshirë çështjen e miellit të Sarandës të importuar pa tagër doganor (me dëm 100 mijë franga ari), çështjen e vaporëve të mbytur (ankandi i zhvilluar për shitjen e tyre), çështjen e pullave në bankën e Korfuzit, eksportet e ndaluara, bakshishet, vaporët e blerë, ndërtesa e prefekturës së Vlorës, shpenzimet e nëpunësve të ministrsië, një skandal në Durrës dhe çështja e një misioni të pa kryer ("BDHD 1925" faqe 797). Para se ta mbyllte këtë ligjëratë, deputeti në fjalë tha se kishte edhe të tjera që nuk po i përmendte më. Pas një debati pro dhe kundër, Dhoma e Deputetëve pranoi të ngrinte një komision të përbërë nga Rauf Fico, Kristo Floqi, Vasil Bamiha, Ndrek Kiçi, Maliq Bushati, Fiqri Rusi, Kasem Radovicka, Mihal Kaso dhe me kërkesën e Rauf Ficos edhe Javer Hurshiti.Në mbledhjen pasardhëse të datës 26 tetor 1925, Myfit Libohova i dërgoi një letër Dhomës, ku e falenderonte atë për veprimin që kreu, por duke shfaqur protestën ndaj personave që e formuan këtë komision. Ai kërkonte zëvendësimin e tyre me deputetë të tjerë ("BDHD 1925 faqe 807). Përkundër dëshirës së tij, më 25 tetor 1925 Dhoma e Deputetëve refuzoi kërkesën e Libohovës ("BDHD 1925" faqe 841).Në përgjigje ndaj kësaj, mbështetësi i Myfit Libohovës, Javer Hurshit, kërkoi hetime për ish ministrin Kostaq Kotta, duke bërë ndaj tij 9 akuza kryesore, që lidheshin me urën e Matit (shoqëria "Inag") si dhe shitjen e 3 makinave. Në fund të seancës, propozimi i Hurshit‑it mori vetëm 4 vota dhe u rrëzua.Vdekja e Myfit Libohovës në shkurt të vitit 1927, mbylli përfundimisht edhe çështjen e komisionit parlamentar të ngritur ndaj tij, duke e kthyer atë nga një çështje politike, në një çështje përjetësisht historike. Kush ishte Myfit Libohova (1877 – 1927) Lindi në Libohovë më 1877. Në Stamboll mbaroi Fakultetit e Drejtësisë. Fillimisht u martua me bijën e Hilmi Pashës, Sherefe hanëmin, të njohur ndryshe si "Gjiritli – Zade". Origjina e tyre ishte shqiptare. Nga kjo martesë lindi më 1896 Ibrahim Maliq beu. Pas ndarjes nga gruaja, Myfit Libohova u emërua atashe në legatën perandorake në Bruksel, duke marrë më pas funksionet e sekretarit të dytë e të parë. Me këtë cilësi u transferua në legatën e Bernës dhe më 1904 u emërua kryekonsull në Larisë. Më 1902 u martua me bijën e Ismail Haki Pashës, Selma hanëm, për t’u ndarë pak kohë më pas. Më 1908 u zgjodh deputet në parlamentin perandorak. Ngjarjet e vitit 1912 e gjetën në Vlorë si delegat të Gjirokastrës. Në qeverinë e dalë nga Kuvendi i Vlorës ishte fillimisht ministër i Punëve të Jashtme e më pas i Punëve të Brendshme. Më pas u zgjodh anëtar i palës shqiptare në Komisionin Ndërkombëtar të Kontrollit.Në kabinetin e Turhan Pashës, ishte ministër i Drejtësisë dhe Kultit. Në qershor 1914 shkoi në Itali si ministër fuqiplot i Shqipërisë atje. Në kohën e Luftës së Parë Botërore u vendos në Korfuz dhe pas mbarimit të saj në vendlindje. Ishte ndër figurat kryesore të kongresit të Durrësit dhe qeverisë që doli nga ky kongres. Me rrëzimin e kësaj qeverie u largua nga Durrësi dhe qëndroi në vendlindje.Në vitin 1924 ai rifutet në politikë duke bërë pjesë në kabinetin Vërlaci (3 mars – 27 maj 1924) si ministër i Drejtësisë dhe përkohësisht i Financave dhe më pas në qeverinë e Iliaz Vrionit si ministër i Financave, qeveri që u rrëzua nga kryengritja e Fan Nolit. Emigroi pas kësaj kryengritje jashtë Shqipërisë. Më 24 dhjetor 1924 ishte njëri nga komanduesit e trupës që rrëzoi qeverinë kryengritëse të Fan Nolit duke hyrë nga Kakavija. Pas ardhjes në Tiranë ai vazhdoi të mbajë postin e tij të ministrit të Financave deri më 23 shtator 1925. Ndër detyrat më të rëndësishme që kreu ishte ajo e nënshkrimit të një marrëveshjeje ekonomike me palën italiane, e cila u përfol nga kundërshtarët e tij se i kishte siguruar edhe të ardhura personale Myfit beut. Gjithsesi e vërteta është se kjo marrëveshje zhbllokoi marrëdhëniet financiare të shtetit shqiptar. Nga ky shkak shëndeti i tij shkoi në keqësim dhe në shkurt 1927 pas një hemoragjie celebrale vdiq në Sarandë dhe u varros në Libohovë.

"Medalja e artë Lidhjes së Prizrenit" për Azem Hajdarin Presidenti Rugova Presidenti i Kosovës Ibrahim Rugova në një ceremoni rasti ia dorëzoi "Medaljen e artë të Lidhjes së Prizrenit", familjes Hajdari, me të cilën e ka dekoruar Azem Hajdarin, veprimtarin dhe dëshmorin e demokracisë në Shqipëri. Dekoratën e mori Fatmire Hajdari, bashkëshorte e Azem Hajdarit, e cila në Prishtinë kishte ardhur bashkë me të birin e saj. Në arsyetimin e shkruar të Presidentit Rugova për ta dekoruar Azem Hajdarin thuhet: "Nga Presidenti i Kosovës dekorohet me Medaljen e artë të Lidhjes së Prizrenit, veprimtari Azem Hajdari, për kontributin e dhënë për vendosjen dhe zhvillimin demokracisë në Shqipëri, si dhe për përkrahjen e Lëvizjes demokratike të Kosovës për liri e pavarësi, në vitet '90". Zonja Hajdari, duke u falendruar për dekoratën e Presidentit Rugova, tha se kjo medalje është një nder i madh për veprimtarinë politike të bashkëshortit të saj. "Bashkëshorti im ka qenë gjithmonë pranë jush. Ka qenë gjithmonë me mendje dhe me shpirt në Kosovë dhe shpirti i tij është në mesin e atyre trimave që dhanë jetën për çlirimin e Kosovës", tha Fatmire Hajdari. Në fillim të viteve '90, Azem Hajdari ka qenë një ndër liderët kryesorë të lëvizjes studentore në Shqipëri për demokraci dhe pastaj deputet në parlamentin shqiptar, i cili është angazhuar vazhdimisht për çështjen e Kosovës. Bill Klinton: Kosovarë, mbizotroni urrejtjen UNMIK nis fushatën "unë gjithashtu jam Kosovë" me qëllim të krijimit të një klime më të favorshme për kthimin e të zhvendosurëve në Kosovë. Zëdhënsja e UNMIK‑ut, Eleonor Bërdslli tha se qëllimi i kësaj fushate ëshë që të inkurajoj publikun dhe ta bëjë krenar për faktin se Kosova është vendi i grupeve të ndryshme etnike të cilët kanë të drejtë të jetojnë në paqe, harmoni dhe pa frikë në Kosovë. Fushatën e ka përkrahur edhe ishpresidenti smerikan Bill Klinton i cili kërkoi nga kosovarëtqë me mirëkuptim të mbizotërojnë urrejtjen. "Kur unë jetoja në Amerikën juugore nuk kishte barazi etnike. Amerikanët afrikanë nuk mund të ushqeheshin në restorante ose të shkojnë në shkollë me qytetarët e bardhë. Ky diskriminim ishte turpërues dhe ne nuk përparuam. Sikur Shtetet e Bashkuara edhe Kosova kanë një pasuri të larmishme të popujëve, kulturave dhe zakoneve me të cilat mund të jenë krenarë shqiptarët, serbët, malazezët, turqit, boshnjakët,hashkalinjtë dhe romët. Shpresoj që Kosova të bëhet një shoqëri më e bashkuar kur mirëkuptimi mbizotëron mbi urrejtjen. Një shoqëri që punon së bashku për të krijuar një ardhmëri më të begatë, më paqësore dhe më të sigurtë për qytetarët dhe për t ëgjithë fëmijët," tha Bill Klinton. Përvec pankartave kjo fuhsatë do të shoqërohet edhe me spote të ndryshme televizive. Mitrovicë, qeveria serbe blen pronat e joserbëve Subjektet politike dhe jopolitike të Mitrovicës nëpërmjet një letre të hapur u kanë bërë thirrje qytetarëve që të mos i shesin pronat e tyre në veri të qytetit, tani kur qeveria serbe është duke blerë pronat e joserbëve atje. Sipas tyre, Beogradi në këtë mënyrë synon një rikolonizim të ri për të ndryshuar strukturën nacionale të veriut të qytetit të Mitrovicës dhe kjo po ndodh në kohën kur udheqësit shqiptarë bëjnë thirrje për kthimin e të gjithë të zhvendosurve në shtëpitë e tyre, theksohet në një letër drejtuar të gjihë qytetarëve të Mitrovicës. Ky është një paraljmrim dhe apel për qytetarët që as asnj ëmënyrë të mos pranojnë ofertat e qeverisë serbe për të shitur pronat e tyre. Ata kërkojnë nga Gjykata komunale e Mitrovicës të mos i vërtetojë kontratat e shitblerjes, ndërkaq nga administrata ndërkombëtare, nga Bordi drejtues në pjesën veriore të qytetit dhe nga kryetari i komunës kërkojnë që të ndërmarrin hapat e domosdoshëm për të ndërprerë shitblerjen në atë pjesë të qytetit. Bar, aksidentohen dy qytetarë të Prizrenit Enver Osmani dhe Ismajl Bilibani nga Prizreni, kanë marrë lëndime të rënda në fatëkeqësinë  që ndodhi në vendkalimin hekurudhor Shushanj afër Barit, ndërsa Nefai Osmani ka marr vetëm lëndime të lehta. Sipas gjykatësit hetues  në Bar,  Milica Popovic tren i shpejtë nga Beogradi  ishte ndeshur me një makinë të tipit "Ford: në vendkalimin afër Barit. "Treni ka ggoditur një pjesë të fordit i cili është hedhur disa metra jashtë shinave. Ky vendkalim nuk ka tra, ndërsa mjetet tjera sinjalizuese ishin në funksion. Treni kishte përparësi ndërsa operatori i trenit kishte përdorur sinjalet e zëshme, " tha gjykatësja Popovic. Në këtë vend në disa vitet e fundit kanë ndodhur shumë fatkeqësi, ndërsa sipas vednasve "vetëm para 20 ditësh ka ndodhur edhe një fatkeqësi e rëndë, ndërsa në dy vitet e fundit janë të panumërta." Osmani dhe Bilibani janë mbajtur për mjekim spitalor ndrësa bruimet spitalore bëjnë të ditur se gjendja shënetësore e dy të aksidentuarëve  është stabël. Kosovë, shiten pesë ndërmarrjet e para shtetërore Agjencia Kosovare e Mirëbesimit ka shënuar mbrëmë fillimin zyrtar të procesit të privatizimit, duke publikuar të gjitha ofertat për gjashtë ndërmarrjet e para shoqërore, që pritet të privatizohen. Kjo shënon procesin e shitjes së ndërmarrjeve shoqërore në Kosovë dhe kalimin e tyre në pronësi private. Njoftohet se mbrëmë në selinë e UNMIK‑ut në Prishtinë u bënë publike të gjitha ofertat për këto gjashtë ndërmarrje. Kështu "Energoinvesti", fabrika për prodhimin pajisjeve është shitur 750 mijë euro, "Energoinvesti", fabrika për prodhimin e siguresave ‑ 525.125 euro, "Lepenci" i Kaçanikut ‑ 650 mijë euro, "Përparimi" i Skënderajt ‑ 2.298.744 euro, "Montazhi" i Prishtinës ‑ 210 mijë euro, "Termosistemi" i Rahovecit ‑ 200 mijë euro. Për ndëmarrjen "Ringov" të Pejës nuk kishte asnjë ofertë Pesë ndërmarrjet e privatizuara Fabrika për prodhimin paisjeve "Energoinvest"             750 000 euro Fabrika për prodhimin e siguresave "Energoinvest"      525 125 euro Fabrika e gëlqeres "Lepenci", Kaçanik                            65 000 euro, Fabrika e tullave "Përparimi", Skënderajt                   2 298 744 euro, Ndërmarrja ndërtimore "Montazhi", Prishtinë               210 000 euro, Fabrika e këmbyesëve "Termosistemi", Rahovec          200 000 euro Fabrika e tullave "Ringov", Pejë                                  nuk kishte asnjë ofertë Serbi, komisionit për përpilimin e Kushtetutës ‑ 600 000 euro Komisioni për përpilimine kushtetutës së Serbisë ka filluar punën para dy muajsh, ndërsa Qeveria e Serbisë nga rezervat buxhetare të vitit të kaluar  ka  miratuar 39.213.860 dinarë ose më shumë se 600 mijë euro për fiancimin e punës së Komisionit kushtetues. Ky komision është i përbër ënga 26 anëtarët të cilët përvec rrogës së deputeti  marrin edhe diejtat për punën në këtë komision. Për këtë dh etë gjitha ato cfarë po ndodjin në komisonin në krye të së cilit është Vlladan Batic ka reaguar edhe diaspora serbe e cila ka kërcënuar se do të ndërprej ë të gjitha kontaktet sepse "është shprehur një mosinteresim total për bashkëpunim dhe përfshirje të diasporës në debat publik dh ekonsultime rreth përpilimit të Kushtetutës".