10/09/2003 - http://www.korrieri.com/

PLL e PDR: Mediu, tellall i Berishes
Rritet tensioni midis partive te opozites. Legalistet kane shprehur shqetesim dje per disa deklarata te kryetarit te PR Fatmir Mediu, ku prej tij vleresoheshin partite opozitare, te cilat konkurojne me kandidate me vete per bashkite dhe komunat se, po u sherbejne socialisteve. Nenkryetari i PLL Murat Basha, i ka hedhur poshte keto akuza duke bere te ditur se nje gje e tille, jo vetem qe seshte e vertete, por eshte edhe nje deklarate teper provokative. Ata qe kane bashkepunuar me socialistet jane republikanmet, sepse kane qene ata qe kane votuar kunder Kushtetutes ne 94, kane votuar pro Kushtetutes se hartuar nga PS ne 98, kane firmosur me komitetet e rebelimit komunist ne 97 etj. PLL eshte nje parti e cila, jo vetem qe ska bashkepunuar me PS, por eshte goditur eger nga kjo parti deri dhe duke i burgosur politikisht kryetarin e saj, ka theksuar Basha. Kunder deklaratave te Mediut kane dale edhe drejtuesit me te larte te PDR. Nenkryetari i kesaj partie Nard Ndoka, ka nenvizuar se Mediu nuk ben mire qe behet tellall i Berishes. Ky eshte nje rol qe nuk shkon per nje politikan serioz. Demokracia eshte gare. Por duket se Mediu nuk ka arritur ta kuptoje asnjehere kete gje dhe kjo eshte mjaft e trishtueshme per te dhe per partine qe ai drejton, ka nenvizuar Ndoka.

A.M

 Copyright 2003 Shekulli

Kosova dhe Memorandumi Serb

Prof. Dr. MEHDI HYSENI*

Është i pamohueshëm konstatimi historiko-shkencor e politik, se problemi i Kosovës nuk është i ri (që sipas propagandës politike kishtare serbe zë fill nga 10 qershori 1999, kur Kosova vihet nën mandatin ndërkombëtar të OKB-së dhe KFOR-it), por është shumë i vjetër, dhe ka karakter kolonial, sepse de facto është aneksuar dhe kolonizuar me forcë që nga shtatori i vitit 1912 nga ana e ushtrive grabitqare-pushtuese të Serbisë dhe të Malit të Zi. Ndërkaq, de jure rrënjët e tij figurojnë që nga viti 1913 në vendimet e Konferencës së Londrës së Fuqive të Mëdha Evropiane, sipas së cilave gjysma e territorit të Shqipërisë Etnike dhe e kombit shqiptar “ligjësohet” si plaçkë koloniale e Serbisë dhe e Malit të Zi. Prandaj, është e domosdoshme, që edhe sot, në prag të zgjidhjes së çështjes së Kosovës, t’i rikujtojmë bashkësisë ndërkombëtare, posaçërisht OKB-së dhe Shteteve të Bashkuara të Amerikës, se Kosova dhe pjesët e tjera të Shqipërisë Etnike janë viktima dhe plaçkë koloniale e traktateve të “Fuqive të Mëdha” të Evropës.
Në këtë sfond, duhet të kërkohet “nervi” kuintesencës së konfliktit shekullor shqiptaro – serbomalazez e sllav në Ballkan, e jo në historiografinë e falsifikuar dhe të mitologjisë e përrallave të substratit sllav, sipas së cilave nacionalshovinistët serbë dhe malazezë i “shtrojnë” dhe i “mbrojnë” para botës tezat e tyre të sofistikuara, se “Kosova dhe territoret e tjera të Shqipërisë Etnike kanë qenë dhe do të jenë pjesë e territorit të Serbisë dhe të Malit të Zi”. Pikërisht, kjo tezë mitologjike e kishës ortodokse serbe dhe e politikës zyrtare të dikurshme dhe të sotme, është preludi i ekstremit nacionalshovinist serbosllav me të cilin shkenca dhe politika shqiptare nuk janë pajtuar kurrë, sepse e vërteta historike është e kundërta nga ajo çka pohon kuazishkenca dhe politika shtetërore e KOS-it (Kishës Ortodokse Serbe).
Vështruar në retrospektivën historiko-politike që nga periudha bizantine e shekullit XIV të mesjetës, e cila në Ballkan personifikohet me emrin e car Stefan Dushanit, Kisha Ortodokse Serbe, ka qenë një nga eksponentët më ekstremë të politikës serbomadhe, sepse në vazhdimësinë e saj historike të derisotme ka luajtur rolin e “interpretuesit të drejtësisë historike”, e “gjykatësit” dhe e “ekzekutorit” kryesor të ushtrimit të gjenocidit mbi shqiptarët dhe mbi tokat e tyre të Shqipërisë Etnike. Në këtë frymë ka vepruar, edhe pas vitit 1912 e deri më sot. Gjithmonë, kur ka qenë pyetje thurja e planeve strategjike serbomëdha për shfarosjen dhe dëbimin e shqiptarëve nga vatrat e tyre stërgjyshore ilire, Kisha Ortodokse Serbe ishte ajo që së pari i përpilonte dosjet e aktakuzave” kundër shqiptarëve, të cilët para bote i fajësonte për “rebelizëm” dhe “vandalizëm” kundër “faltoreve” të rreme kishtare serbe, dhe elementit serbosllav. Po ashtu, me të njëjtat shpifje, gënjeshtra dhe agresivitet antishqiptar veproi edhe gjatë sundimit dhjetëvjeçar të Slobodan Milosheviçit.
Edhe pse, kanë kaluar vetëm katër vjet që nga përfundimi i sistemit serb mbi Kosovën e shqiptarët, si rrjedhim i luftës çlirimtare të UÇK-së dhe ndërhyrjes së Aleancës Atlantikut Verior (NATO-s), e Kosova është duke marrë frymë lirisht, sërish në skenën politike “kryengjujtë” nacionalshovinistë të Kishës Ortodokse Serbe, janw drejtuar nga regjimi “demokratik” i Beogradit me “projekte të reja paqësore” për rikolonizimin e shqiptarëve. Këtë e provon edhe “Memorandumi” nacionalshovinist i saj për Kosovën, i cili para një muaji është botuar në formë libri, kurse është promovuar, më 4 shtator 2003 në Universitetin e Kollarcit në Beograd. Memorandumi është hartuar mbi bazë nacionalshoviniste për Kosovën (gusht 2003) nga ana Kishës Ortodokse Serbe, përmes të cilit KOS-i dhe politika zyrtare e SMZ-së, duan me çdo kusht, që t’i ndërrojnë tezat dhe veprat gjenocidale serbe në disfavor të shqiptarëve dhe të pavarësisë së Kosovës, me qëllim që të rehabilitojnë politikën agresore të regjimit serb të Slobodan Milosheviçit. Me një fjalë, përmbajtja e këtij Memorandumi të KOS-it, është vampirizim i paranojës kolektive gjithëserbe, se Kosova me çdo kusht, dhe me çdo çmim, duhet të rikthehet nën juridiksionin administrativo-territorial të SMZ (Serbisë dhe të Malit të Zi). Hipokrizinë dhe nacionalizmin romantik-tradicional serbomadh të përmbajtjes së këtij Memorandumi, e shpreh edhe ky “vlerësim” i vlladikës Artemije, kur thotë se: “Ky libër (Memorandumi) është kritikuar nga shumë kundërshtarë, për shkak se pasqyron të vërtetën, e shkruar në formë memorandumi plot tetë shekuj, me “vuajtjet dhe vdekjet e popullit serb”. Ky “mesazh kushtetues” i deklaruar botërisht dhe i dakorduar me konsensus ndërmjet regjimit “demokratik” të SMZ-së dhe të Kishës Ortodokse Serbe, është paralajmërim serioz me përmbajtje milimetrike të politikës koloniale hegjemoniste dhe militariste të regjimit serb të Sllobodan Milosheviçit ndaj shqiptarëve dhe Kosovës. Prandaj, duke qenë se Unionit të Serbisë dhe Malit të Zi po i ngutet, që sa më parë t’i fillojë negociatat me Prishtinën për të debatuar “çështje teknike”, pala shqiptare, paraprakisht, nevojitet t’i analizojë në hollësi dhe gjithanshmërisht, të gjitha hipotezat e deritashme politike dhe kushtetuese të qeverisë së Serbisë, përkatësisht të SMZ-së, e pastaj të marrë vendim unanim me konsensus, të hyjë apo të mos hyjë në dialog me SMZ-në, kur kjo, tanimë në “Kartën Kushtetuese (të miratuar para një viti), në deklaratat dhe rezolutat e tanishme, Kosovën e konsideron “si pjesë integrale të SMZ-së”. Sipas “logjikës filozofike” të kësaj politike, del e qartë se nuk mund të ketë kurrfarë dialogu real me SMZ-në, mbase kjo, tanimë e ka mbyllur dialogun me palën shqiptare, sepse Kosovën e konsideron si “pronë koloniale” të vetën. Ky është një nga argumentet më të pamohueshme se, politika e shtirur demokratike dhe integruese e SMZ-së, e drejtuar nga garnitura drejtuese e “politikës moderuese”: Svetozar Maroviq (kryetar i SMZ-së), Zoran Zhivkoviq (kryeministër i qeverisë serbe), Dragolub Miçunoviq (Kryetar i Parlamentit të SMZ-së dhe Nebojsha Çoviq (nënkryetar i qeverise serbe), është rikthyer në klishet dhe shablonet e ligjeve dhe të kushtetutave antishqiptare të regjimit gjenocidal serb të Slobodan Milosheviçit. Si në kuptimin faktik, ashtu edhe në atë juridiko-kushtetues e politik, SMZ-ja tanimë i ka shpallur luftë Kosovës dhe bashkësisë ndërkombëtare, sepse Kosovën e ka “legalizuar” si “pjesë përbërëse të territorit të saj”.
Që të mos përsëritet një tragjedi tjetër (për të hyrë në dialog me SMZ-në), pala shqiptare, duhet të kërkojë nga bashkësia ndërkombëtare që ta detyrojnë SMZ-në në anulimin e të gjitha “kartave, deklaratave dhe rezolutave kushtetuese”, të cilat parashikojnë se “Kosova është pjesë e territorit serb”. Ky kushtëzim, duhet të bëhet patjetër nga politika zyrtare shqiptare e Kosovës, si dhe në anën tjetër, që tani, politika shqiptare (në marrëveshje me aleatët ndërkombëtarë), duhet t’i marrë të gjitha masat nevojshme të gatishmërisë dhe të përgatitjes për luftën mbrojtëse nga agresioni eventual dhe “i papritur” i SMZ-së në ivadimin e Kosovës.

*Autori është bashkëpunëtor shkencor i “American Diplomacy”, Carolina e Veriut, SHBA.
--------------------------------