Puka dhe komunat e këtij rrethi ishin vend-takimet e kryetarit të PLL-së Eqrem Spahia. Ai u bëri thirrje të gjithë të pranishmëve për t'i dhënë një mbështetje PLL-së si një nga alternativat më të suksesshme në drejtimin e pushtetit. Në shkëmbim të kësaj mbështetje Spahia premtoi zhvillim të madh ekonomik të zonës. "Zgjedhjet e 12 tetorit nuk janë zgjedhjet e radhës, por janë zgjedhje shumë të rëndësishme politike për të ardhmen e shqiptarëve dhe të Shqipërisë", tha Spahia.

 
10.10.2003 copyright by koha.net  http://www.koha.net/default.asp

Lojë “k” me Kosovën

Fillimi i shekullit

VETON SURROI

1.
Pas ardhjes së trupave të NATO-s në Kosovë, më 1999, politikanëve kosovarë iu adresua një grafit në njërin prej mureve prishtinase. Porosia, në terrin e sapokrijuar prej mungesës së energjisë elektrike dhe pasigurisë qytetare, ishte “Mos luani k... me Kosovën”. Ndërhyrja e gjenitaljeve mashkullore në këtë grafit duhej të tregonte se në ç’masë serioze kishte arritur puna. Fjalët ishin të drejtpërdrejta dhe nuk kanë si të mos më kujtoheshin gjatë ditës së djeshme ndërsa zhvilloheshin dy ngjarje paralele. Nga njëra anë anulohej prej anës së Kombeve të Bashkuara procesi i privatizimit e, nga ana tjetër, bëheshin përpjekje që të arrihej pajtimi për fillimin e dialogut Prishtinë-Beograd në Vjenë më 14 tetor. Në që të dyja rastet, kosovarët as kishin filluar e as mbaruar proceset, as kishin qenë të konsultuar rreth fillimit e as fundit të tyre. Në që të dyja, proces e dialog, kosovarët shënoheshin si figura e fundit e lojës, ata që do të duhej të infromoheshin se çka do të ndodhë, me e pa pëlqimin e tyre.

2.
Dy veprime, apo figura, shndërrohen në metafora të zhvillimeve të kësaj kategorie në Kosovë. Dje, kosovarët u ballafaquan me faktin se në OKB në New York ishte vendosur që të ndërpritej procesi i privatizimit, ndërsa në Kuvendin e Kosovës, kryesia e saj kaloi plotë 37 minuta debati për atë se çka duhej diskutuar në mbledhjen e ardhshme të Kuvendit, si pjesë e vazhdimit të mbledhjes në të cilën u inicua debati për negociatat e ardhshme Prishtinë-Beograd. Prapa këtyre veprimeve gjenden dy figura, ato të kryeadministratorit Holkeri dhe kryeparlamentarit Daci. I pari përpiqet që javën e ardhshme të inicojë negociatat Prishtinë- Beograd, duke e quajtur veten kryeadministrator, pastaj ndërmjetës, e javën e kaluar edhe pjesëmarrës kosovar në to. Dje, në një manovër politik që kërkonte anashkalimin e Kuvendit të Kosovës, u dërgoi letër tre liderëve partiak shqiptar me kërkesë që të emërtojnë nga një ministër qeverie si anëtarë të delegacionit negociator, duke e shpallur, ndërkohë, veten si kryesues të mbledhjes së parë. Gjithashtu, do të anashkalonte Qeverinë dhe Parlamentin e Kosovës. I dyti, kryeparlamentari Daci, u lejoi kolegëve të tij, anëtarë të Parlamentit e të kryesisë, gjithsej 37 minuta të tij autokratikë, që të diskutojnë se çka do debatuar në Parlamentin e Kosovës. Ndërkohë, u shpreh se po që se në Vjenë javën e ardhshme shkon edhe homologu i tij nga Beogradi, ai është i gatshëm ta bëjë të njëjtën gjë. Holkeri dhe Daci pajtohen në një gjë publikisht: nuk duan që Parlamenti i Kosovës të deklarohet rreth negociatave të Vjenës më 14 tetor.

3.
Nga New Yorku, përderisa bëhej e tërë kjo rrëmujë rreth negociatave të ardhshme erdhi direktiva që e ndërpret procesin e privatizimit të ndërmarrjeve shoqërore në Kosovë, mu pas ankesës nga Beogradi. Me këtë, pas katër vjetësh ndërtimi të një sistemi politik, juridik dhe ekonomik në Kosovë, u regjistrua varianti i saj i katërt. Në fillim, OKB-ja shpalli se është administratore e tëra e pasurisë publike, në dhe nën dheun e Kosovës. Njëkohësisht shpalli se vlejnë të gjitha ligjet në fuqi deri në vitin 1989 në Kosovë, që nuk kanë elemente të diskriminimit etnik, duke njohur kështu edhe bazat e sistemit socialist vetëqeverisës në marrëdhëniet pronësore. Pastaj, pas një viti, u kujtuan se mund të inicohet një proces tjerë, ai i “komercializimit” me të cilin në formë qiraje do t’u jepnin ndërmarrjet atyre që OKB-ja ndiente se mund ta marrin. Më pastaj, do të caktonin një sistem të privatizimit me të cilin pronat mund të shiteshin, në një formë të pastër tenderimi, por paratë nuk do t’i shkonin Kosovës. Dhe, prej dje, kemi sistem tjetër, ku ndalohet privatizimi e Kosova nuk ka ndonjë ligj se si do të administrohet prona që nuk është private. Në vitin 2003, Kosova bëhet i vetmi vend në botë që ka si bazë ligjore të veten socializmin vetqeverisës, të vdekur që prej kohësh.

4.
Çka tjetër lidhë Holkerin dhe Dacin me tëra këto zhvillime? Holkeri do të paraqitet si njeri i cili, pa marrë parasysh të gjitha të metat në procesin e vet negociator, ka arritur t’i fillojë negociatat, madje në momentin kur pas katër vjetësh qeverisje të OKB-së arrihet të bëhen katër modele ekonomike për Kosovën. Daci do të paraqitet si njeri që flet në emër të Parlamentit të Kosovës, pra votës së lirë të prezentuar në të, pa marrë parasysh se çka mendon institucioni të cilin ai e kryeson teknikisht. Që të dytë i bashkon grafiti i vitit 1999.

veton@koha.net

http://www.lajmet.com/

BAROMETRI DIPLOMATIK

Mohimi i pavarsisë së Kosovës intensifikon procesin e ribashkimit të Shqipërisë etnike

Prof.Dr.Mehdi HYSENI

S’ka asnjë dilemë se politika serbe është përqëndruar në klishetë e regjimit gjenocidal të Slobodan Milosheviqit. Në njërën trumbeton para botës se është e gatshme për dialog me palën shqiptare, kurse në anën tjetër, ka deklaruar prerazi, se pavarësia e Kosovës nuk do të jetë objekt shqyrtimi në asnjë tryezë negociuese serbo-shqiptare, që pritet të organizohet dhe monitorohet nga bashkësia ndërkombëtare. Kjo strategji e politikës zyrtare serbe paraprakisht prejudikon faktin se, në çfarë niveli mund të zhvillohen dhe të përmbyllën bisedimet e palëve në kontest. Sipas kësaj filozofie të politikës serbe, del se, zgjidhja e problemit të Kosovës mund të bëhet vetëm në kuadrin e shtetësisë serbomalazeze. Në esencë, kjo edhe ishte “formula e vetme” e regjimit gjenocidal pushtues serb të Slobodan Milosheviqit për “zgjidhjen” e çështjes së Kosovës. Mirëpo, gjithashtu, jemi dëshmitarë se, këto “projekte” serbomëdha, të hartuara dhe të “dekretizuara” nga Kisha Ortodokse Serbe, shkaktuan edhe hollokaustin serb mbi shqiptarët dhe Kosovën(1989-1999), i cili vetëm pjesërisht u ndëshkua nga bashkësia ndërkombëtare.


Si rrjedhim i disfatës politike dhe luftarake të Serbisë në Kosovë, tanimë kanë kaluar katër vjet qëkur Kosova është shkëputur definitivisht nga sistemi shtetëror kolonial serbomadh. Në këtë kontekst, rolin kryesor historiko-diplomatik dhe luftarak e kanë luajtur Ushtria Çlirimtare e Kosovës(UÇK) dhe Aleanca e Atlantikut Verior (NATO), e prirë nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës me presidentin e tyre në krye, Bill Klinton. Prandaj, pavarësisht nga aspiratat e sistemit kolonialist të Unionit të Serbisë dhe Malit të Zi, de facto as de jure, Kosova nuk i përket më Serbisë e as Malit të Zi. Ç’ është e vërteta, Kosova është nën sovranitetin juridik ndërkombëtar të Organizatës së Kombeve të Bashkuara (sipas Rezolutës 1244, qershor 1999), mirëpo, kjo në asnjë mënyrë nuk nënkupton se pas përfundimit të mandatit të UNMIK-ut, duhet të rikthehet nën sovranitetin e dikurshëm kolonial të Serbisë, sepse historikisht kurrë nuk ka qenë territor etnik i Serbisë, as i Malit të Zi, por i Shqipërisë Etnike.



Këtë postulat parësor të së drejtës natyrore, historike dhe ligjshme të shqiptarëve mbi Kosovën, duhet ta mbajnë parasyshë faktorët relevantë, të cilët do të involvohen në zgjidhjen e çështjes së Kosovës në kuadrin e dialogut serbo-shqiptar, të parashikuar për muajin tetor a nëntor të këtij viti. Ndryshe, (nëse përfillet kërkesa e institutit të sovranitetit kolonial të Serbisë mbi Kosovën) ekziston rreziku potencial, që të shprethejë konflikt i ri i armatosur midis Serbisë dhe Kosovës. Me këtë rast, mohimi dhe zvarritja e kërkesës së drejtë për pavarësimin e Kosovës, do të legjitimonte të drejtën e vetëvendosjes së ribashkimit të shqiptarëve dhe të gjitha territoreve të Shqipërisë Etnike, të cilat sot gjenden nën tutelën kolonialiste serbomalazeze-sllave.



Natyrisht, se lindjen e një kërkese të këtillë legale për rikthimin e sovranitetit territorial dhe etnik brenda kufijve natyrorë-historikë të Shqipërisë Etnike, Serbia dhe Mali i Zi, do ta trajtonin njësoj, sikurse kërkesën e pavarësisë së Kosovës: “ëndërr dhe iluzion i shkretë i shqiptarëve”. Ky recidiv i historisë falsifikatore dhe i politikës kolonialiste i Serbisë mbi Kosovën, dhe mbi territoret e tjera shqiptare, që edhe sot po mbahen të okupuara nga sundimi i egër shekullor imperialist serbomalazez, pasyron me vërtetësi origjinale ankthin e paranojës kolektive serbe, se “Kosova është pronë e paluajtshme serbe”. Rishfaqja e këtij paradoksi mitologjik në politikën e sotme serbomalazeze si kundërpeshë e realpolitikës shqiptare, paraqet barrierën e pakalueshme, që statusi i Kosovës, të zgjidhet me mjete paqësore demokratike, dhe në frymën e rregullave dhe të parimeve të së drejtës ndërkombëtare, dhe rendit juridik pozitiv ndërkombëtar.



Me gjithë faktin se politika shqiptare e Kosovës ndodhet nën ushtrimin e trysnisë së ethshme të politikës dhe të propagandës së Unionit të Malit të Zi dhe të Serbisë (SMZ-së), si dhe të Bashkimit Evroipian(BE), që sa më parë të jetë e mundur të hyjë në dialog me Serbinë për «çështje teknike», shqiptarët e Kosovës, nuk kanë asnjë arsye, që të nxitojnë për t'i fryrë kësaj «çorbe bajate» të kuzhinës serbomalazeze.



Këtë objektiv të strategjisë preventive dhe të domosdoshme të Kosovës, tanimë e kanë më se të qartë, edhe qarqet politike dhe propagandistike të Beogradit, të cilat janë duke u ngutur për së tepërmi, që të krijojnë kontaktet e para zyrtare me palën shqiptare, në mënyrë që statusin e Kosovës ta rikthejnë nën Kushtetutën e marsit 1989 të Slobodan Milosheviqit, sipas së cilës Serbia do ta siguronte sovranitetin e saj mbi Kosovën dhe shqiptarët. Vërtet, pranimi i palës shqiptare për të hyrë në negociata me Unionin e SMZ-së, mbartë me vete dy rreziqe të paevitueshme për ardhmërinë e qeniesë së Kosovës: (A) Rikthimin e legjitimitetit kolonial të Serbisë mbi Kosovën dhe (B) Përjashtimin e politikës dhe të pushtetit shqiptar të Kosovës nga bashkësia ndërkombëtare. (Eventualisht) pas kryerjes së një akti të këtillë absurd politik e kombëtar të klasës poilitike shqiptare, do të vinte në shprehje revidimi i statusit të tanishëm ndërkombëtar të Kosovës, me ç'rast kjo «vullnetarisht» do të shndërrohej në «çështje të brendshme» të Serbisë, ashtu siç parashikojnë: referendumet, deklartat, rezolutat dhe kushtetat serbe të Slobodan Milosheviqit dhe të Nebojsha Çoviqit.



Pse të hyhet në dialog me SMZ-në për «çështje teknike», kur Kosova ende është nën protektoratin ndërkombëtar të OKB-së?! Si në kuptimin juridik, kushtetues, politik e diplomatik një kërkesë e këtillë nuk ka kurrfarë baze racionale, sepse Kosovën e administron UNMIK-u. Nëse në organizimin e tanishëm institucional, administrativ, juridik dhe ligjor të UNMIK-ut, nuk funksion ndonjë mekanizëm në kuptimin e të ashtuqujaturave «çështje teknike», atëherë kjo është çështje më vete dhe për vete e UNMIK-ut dhe e Qeverisë së Kosovës, dhe jo kursesi as e Serbisë, as e Malit të Zi, si shtete të huaja.



Nëse në Kosovë «janë të diskriminuar» serbët, atëherë ky nuk është problem i Podogoricës, as i Beogradit, por i minoritetit serb, i cili respektimin dhe përmbushjen e të drejtave të tij, duhet t'i kërkojë në organet dhe institucionet e Qeverisë dhe të Kuvendit të Kosovës, të cilat janë të përfaqësuara edhe nga përfaqësuesit e minoritet serb, e jo t'i drejtohen as Beogradit, as Podogoricës, sepse kjo atëherë, do të ishte përzierje e drejtpërdrejtë e SMZ-së në çështje të brendshme të Kosovës. Mirëpo, problemi nuk qëndron në faktin se minoriteti serb «është i diskriminuar» nga shumica dërrmuese shqiptare, por ky është një skenar i vjetër sa edhe vetë Kisha Ortodokse Serbe, e cila gjithmonë ka qenë prijëse e sofistikimit të së vërtetës historike mbi shqiptarët. Mbi këtë bazë të vjetër antishqiptare, edhe sot, kur Kosova më nuk është nën qeverijsen e Serbisë, KOS-i në vijimësinë katërvjeçare (1999-2003), i akuzon shqiptarët si «element diskriminues dhe ekstremist» ndaj minoritetit serbomalazez në Kosovë. Kjo politikë strategjike e KOS-it ka pasur dhe ka për qëllim të fundit, që ta kompremetojë politikën shqiptare në sy të botës, me qëllim që Kosovën ta rikthejë në gjendjen e mëparshme të sundimit kolonial mizor të regjimit gjenocidal të Slobodan Milosheviqit.



Politika paqësore shqiptare, nevojitet që të nxjerrë jashtë lojës politike KOS-in, si dhe të gjitha agjenturat e saj të UDB-së serbomalazeze, të cilat janë duke vepruar dhe kryerë akte të kundërligjshme anembanë Kosovës. Praninë e këtij rreziku e ka theksuar me plot të drejtë dhe me arsye edhe «Mandela» i Shqipërisë Etnike, Adem Demaçi, duke nënvizuar se :»
Pjesëmarrja dhe kontributi i serbëve në parlamentin e Kosovës ka qenë i tillë, që disa herë ka krijuar edhe krizë politike". Shqiptarët e kanë shprehur hapur se përfaqësuesit serbë po zbatojnë politikën e Beogradit, prandaj s'kanë mundur të kenë sukses në parlamentin e Kosovës. "Të gjitha propozimet dhe sugjerimet e tyre janë kontestuar nga shqiptarët, sepse ata shihet qartë se po zbatojnë politikën e Beogradit zyrtar dhe të regjimit të dikurshëm fashist", tha Demaçi dhe shtoi se kontributi i parlamentarëve serbë do të ishte më i madh sikur ta "vijonin sensin e kosovarëve, jo vetëm të serbëve por edhe të shqiptarëve, dhe sikur të mos shkonin përherë për t'u konsultuar në Beograd". I pyetur në është politikë zyrtare e Beogradit edhe ajo që parlamentarët serbë kërkojnë të zbulohen dhe të nxirren para bankës së drejtësisë aktorët e veprave terroriste ndaj serbëve, Demaçi është përgjigjur: "Në territorin e Kosovës janë 50.000 ish-anëtarë të UDB-së [Sigurimit shtetëror], të cilët punojnë për mosintegrimin dhe destabilizimin e Kosovës.»(Liria Kombëtare,16.09.2003).

Duhet të nënvizojmë se, pa zgjidhjen e statusit të drejtë përfundimtar të Kosovës, nuk kanë gjasë, që të zgjidhen asnjë nga «çështjet teknike prioritare», të parashikuara nga Unioni i SMZ-së dhe i UNMIK-ut, sepse në rastin konkret, në esencë, është ndërruar roli i prioritares në sekondaren, gjë kjo është në shpërputhje flagrante me kriteret normative të teorisë së konfliktit për zgjidhjen e problemeve ndërkombëtare.

Me shqyrtimin e «çështjeve teknike», përkatësisht të brendshme, që i përkasin Qeverisë së Kosovës dhe administratës ndërkombëtare të UNMIK-ut, nuk mund të ndërtohen kurrfarë kornizash a draftesh juridiko-politike, që presupozojnë vënien në «rend dite» shqyrtimin e statusit të Kosovës. Përkundrazi, kjo «procedurë e re» juridiko-diplomatike ndërkombëtare për zgjidhjen e problemit kolonial të Kosovës, vetëm se do të neglizhojë më tepër, dhe do të zvarris pavarësinë e Kosovës, nga e cila në mënyrë të pashmangshme, do shtojë gjasët, që shqiptarët të homogjenizohen, dhe të arrijnë konsensusin në artikulimin e rivendikimit të drejtë dhe të ligjshëm historiko-kombëtar të çlirimit antikolonial serbomalazez-sllav, gjë që kjo, pa dsyhim, do të shpie në Ribashkimin e Shqipërisë Etnike.

Serbia dhe Mali i Zi, duhet të jenë të vetëdijshëm, duke mos i mbyllur sytë para së vërtetës historike, dhe para gjithë botës, se me thurje intrigash dhe me shpifje të «terrorizmit» shqiptar në sy të SHBA-së dhe faktorëve të tjerë të bashkësisë ndërkombëtare, nuk do t'ia arrijnë kurrë, që këto epitete shëmtuese të njerëzimit (veçori këto tradicionale të politikës dhe praktikës kolonialiste të të gjitha regjimeve serbomëdha antishqiptare dhe antiKosovë dhe antiShqipëri Etnike, duke filluar që nga 1842 deri më 1999), t'ua atribuojnë shqiptarëve të kolonizuar as Kosovë, as Iliridë, as Anamoravë e as Shqipëri, duke i ndërruar tezat si gjithmonë gjatë historisë së deritashme në kurriz të shqiptarëve dhe të qenies së territorit të tyre etnik, me qëllim që sërish, edhe sot, në shekullin XXI, të manipulojnë dhe të spekulojnë me politikën, me diplomacinë dhe me drejtësinë ndërkombëtare në disfavor të çlirimit antikolonial dhe të pavarësimit të Kosovës, përkatësisht të Shqipërisë Etnike.

Si shkenca, politika, propaganda, drejtësia e SMZ-së, dhe me theks të posaçëm, Kisha Ortodokse Serbe ( e cila me shekuj shqiptarët i ka akuzuar dhe dënuar në emër të «terrorizmit» dhe të «ekstremizmit» para aleatëve tradicionalë sllavë, dhe para opinionit serbosllav ballkanik, vetëm për të fshehur të vërtetën historike dhe gjenealogjike të shqiptarëve dhe të Shqipërisë Etnike) duhet të mbajnë parasysh faktet dhe argumentet e qëndrueshme, që përbëjnë fundamentin e kërkesës së ligjshme të luftës politike antikoloniale të shqiptarëve për pavarësi, e cila ka mbështetjen edhe në të drejtën ndërkombëtare, edhe në bashkësinë ndërkombëtare, se ka ardhur koha që paqësisht të heqin dorë nga Kosova dhe nga të gjitha territoret etnike shqiptare, të cilat edhe sot gjenden të kolonizuara nën sovranitetin administrativ dhe shtetëror të SMZ-së. Ndryshe, do të përballen me realpolitikën gjithëshqiptar, që pa dyshim është në frymën e integrimit paqësor dhe të qytetëruar në Evropën e Bashkuar, rrugë kjo e pashmangshme, e cila patjetër do t'iu garantojë edhe integrimin nacional të shqiptarëve në Ballkan (sikurse Serbisë, Malit të Zi, Kroacisë, Bullgarisë, Sllovenisë, Greqisë) në saje të së drejtës së vetëvendosjes. Në këtë mënyrë, do të vinte në shprehje ribashkimi i Shqipërisë, i cili para së gjithash, do të ishte në interes të rujatjes së paqes dhe të sigurisë së ekuilbrit ballkanik nga i cili, do të përfitonte edhe paqja e siguria në dimensione evropiane dhe ndërkombëtare. Ndryshe, po qe se përfillen me çdo kusht gënjeshtrat, shpifjet, akuzat dhe anatemat e politikës së improvizuar demokratike të SMZ-së, dhe të Kishës Ortodokse Serbe, se «shqiptarët janë elementë ekstremistë dhe terroristë, e Kosova , përkatësisht 50% e Shqipërisë Etnike, është territor etnik serbosllav», atëherë, nuk ka asnjë dyshim se Ballkani, edhe në shekullin XXI, do të mbetet «FUÇI BARUTI».
 

Autori është bashkëpunëtor shkencor i «American Diplomacy», SHBA