http://www.lajmet.com/

 21 Qershor 2003 (Liria)

BAROMETRI DIPLOMATIK 

AUTORITETI LEKA ZOGU I, MUND T’I RIBASHKOJË SHQIPTARËT DHE SHQIPËRINË ETNIKE

Prof.Dr.Mehdi HYSENI

Si rregull e leksioneve të derisotme të historisë, dhe të së drejtës së luftës, mund të pranohet pohimi i analistit Patrik Mur, kur thotë se “ata që humbin në luftë, duhet të humbin edhe territoret e tyre”(Evropa e Lirë, 9.VI.2003. Mirëpo, këto parime në kuptimin e së veçantës nuk mund të quhen të pranueshme, sepse Serbia dhe Mali i Zi janë përjashtim i së përgjithshmes së tyre. Pikërisht, këtu qëndron difekti i paparanueshëm i spekulimit politik të analistit Patrik Mur lidhur me qasjen e tij hipotetike, se “Serbia për shkak të humbjes së luftërave të saj, duhet të ketë humbur edhe ndonjë territor të saj”. Duke u mbështetur në këtë maksimë të “mësueses së jetës”, Patrik Mur ka nxjerrë edhe konkluzionin e tij politik, se “Serbia i ka humbur luftërat, së këndejmi është e logjkishme, që t’’i humbë edhe territoret e saj, dhe së fundi edhe Kosovën”. (Po aty). Mirëpo, realisht ky përfundim i analistit britanik nuk mund të quhet i saktë në asnjë aspekt, sepse Serbia as Mali i Zi në luftërat e tyre gjenocidale, të zhvilluara në hapësirat e ish-Republikës Socialiste federative të Jugosllavisë(RSFJ) gjatë viteve 1990-1999, nën drejtimin e Slobodan Milosheviqit, jo që nuk e kanë humbur asnjë pëllëmbë territor të tyre, por e kanë fituar një copë të mirë të territorit të huaj (me ndihmën e bashkësisë ndërkombëtare, dhe në kolizion me të drejtën ndërkombëtare, sepse “republika serbe”, është krijuar me forcë dhe me gjonocid nga Serbia dhe Mali Zi) kroato-mysliman, që quhet “Republika Serbe” e Bosnjës.



Gjithashtu, Patrik Mur bie në gabim (si në aspektin historik, ashtu edhe në atë politik), kur thotë se Serbia “e ka humbur Kosovën”, të cilën Mur, pa u thelluar fare, e konsideron si territor të humbur të Serbisë. Ky është nonsens i pafalshëm për një analist të “kalibrit” të marrëdhënieve ballkanike, siç konsiderohet Patrik Mur, sepse Kosova e as pjesët e tjera të Shqipërisë Etnike, kurrënjëherë nuk kanë qenë territore indigjene as të Serbisë, as të Malit të Zi, por vetëm territore shqiptare, të koloniazuara dhe të pushtuara me forcë dhe me gjenocid nga ana e tyre, që nga viti 1806 e deri më sot. Prandaj, nëse Serbia dhe Mali i Zi, do t’i humbin territoret e kolonizuara shqiptare, e pikëspari Kosovën, kjo në asnjë mënyrë nuk nënkupton se Serbia dhe Mali i Zi e kanë humbur territorin e tyre, por në këtë rast do të thotë se, ata do ta humbin vetëm të “drejtën e pronësisë koloniale” mbi Kosovën dhe mbi territoret e aneksuara të Shqipërisë Etnike. Në gracka të interpretimeve të këtilla politike (qoftë me karakter të brendshëm, qoftë me atë të jashtëm), politika e mirëfilltë shqiptare, nevojitet të reagojë aty për aty, duke i hudhur poshtë, si tendencioze dhe të paqëndrueshme. Ka ardhur koha, që të mos ushqehemi me “thërrimet tradicionale” të huaja politike, duke i konsideruar ato si sensacionale dhe “objektive”, me qëllim që t’i ngulfasim dhe plandosim përtoke idetë dhe vlerat tona origjinale politike, kombëtare dhe shtetërore.



Pa dyshim se, përfundimi i luftës së ftohtë dhe shembja e BRSS-së në 1989, ndryshoi raportet jo vetëm në sistemin e marrëdhënive ndërkombëtare, por edhe në Evropë dhe në Ballkan. Si rrjedhim i krijimit të një gjendjeje të këtillë krejtësisht të re, dhe të paparashikuar, erdhi në shprehje edhe shkatërrimi i RSFJ-së së Titos, si pasojë direkte e zhvillimit të tri agresioneve dhe luftërave gjenocidale të Serbisë dhe Malit të Zi kundër Kroacisë, Bosnjës dhe Kosovës. Mirëpo, edhe pse Serbia dhe Mali i Zi i kanë humbur këto luftëra, përfundimisht me disfatën e tyre në Kosovë më 12 qershor 1999, shqiptarët nuk arritën që definitivisht të skapullohen nga hollokausti dhe tirania koloniale serbomalazeze, as ajo sllave. Për statu quo-n e mosçlirimit antikolonial dhe të mosartikulimit të procesit të ribashkimit të shqiptarëve dhe të Shqipërisë Etnike, nuk mund të fajësohen vetëm Bashkimi Evropian(BE-ja) dhe protagonistët e politikës së saj ndaj çështjes së pazgjidhur koloniale shqiptare në Ballkan, por para së gjithash fajin dhe përgjegjësinë kryesore e kanë të ashtuquajturat politikat dispersive kozmopolite shqiptare.



Për shkak të politikës pushtuese hegjemoiste të Unionit të SMZ-së (që shkaktoi tri gjenocide tragjike mbi popujt kroat, shqiptar dhe boshnjak mysliman), politikës së jashtme dhe diplomacisë shqiptare iu patën hapur shtigje të pakufizuara veprimi në arenën e marrëdhënieve ndërkombëtare. Mirëpo, fatkeqësisht, kjo gjatë periudhës dhjetëvjeçare(derisa SMZ-ja ishte e izoluar nga sanksionet e OKB-së dhe të Evropës) nuk bëri asnjë potez të leverdishëm politik për aktualizimin e zgjidhjes së çështje koloniale shqiptare në Ballkan. Ajo që është edhe më absurde dhe më e papranueshme për interesin e përgjithshëm kombëtar dhe shtetëror shqiptar, politika zyrtare e Tiranës, në vend se të angazhohej në përshpejtimin e zgjidhjes së statusit kolonial të shqiptarëve jashtë kufijve të saj artificialë administrativë, kjo si interes të vetin prioritar, e përqafoi taktikën dhe stretgjinë e vjetër sllave, të imponuar nga Serbia dhe nga Malit i Zi. Në këtë mënyrë diplomacia tiranase, i sakrifikoi me vetëdije të plotë interesat vitale të çlirimit antikolonial dhe të ribashkimit të shqiptarëve, vetëm për vetëm që të mos i zhbalancojë marrëdhëniet e saj diplomatike, ekonomike dhe tregtare me Beogradin, me Podgoricën, me Shkupin dhe me Athinën. Si pasojë e një diskursi të këtillë antiribashkim dhe anti-Shqipër Etnike, si pavarësia e Kosovës, ashtu edhe e trojeve të tjera etnike shqiptare, kanë ngelur sërish në mëshirën e kanonierave diplomatike të kancelarive të Evropës, dhe të aleatëve të saj të boshtit sllav, të cilët me çdo kusht, dhe në forma të ndryshme intgeruese-ripacifikuese po luftojnë që shqiptarët t’i detyrojnë, të heqin dorë nga lufta e tyre e drejtë politike antikoloniale dhe e ribashkimit.



Përderisa politika e jashtme dhe diplomacia e Tiranës (përmes ambicieve dhe justifikimeve sterile të integrimeve të ndryshme, të imponuara nga jashtë) sheshit dhe, pa kurrfarë turpi favorizojnë interesat tradicionale afatgjata të politikës militariste dhe kolonialiste të Serbisë, të Malit të Zi, të FYROM-it dhe të Greqisë, janë të brishta gjasët për arritjen e pajtimit dhe të konsensusit të politikës shqiptare për ta shkallmuar përgjithmonë sundimin e egër kolonial sllav nga tokat etnike shqiptare. Pavarësisht nga dëshira dhe vullneti i ndërgjegjës së ideologjisë internacionaliste të regjimit të Fatos Nanos, që të “marshojë krah për krah” nëpër “livadhet” integruese të Bashkimit Evropian me partnerët e tij kolonialistë sllavë ballkanikë, ky kurs i politikës zyrtare të Tiranës, do të ketë efekte shkatërrimtare për procesin e pavarësisë së Kosovës, të ribashkimit dhe të çlirimit të Shqipërisë Etnike. Pikërisht, këtu qëndron mospajtueshmnëria dhe esenca e divergjencave të politikës imperative të ribashkimit dhe të politikës “integruese” internacionaliste shqiptare. Mjerisht, na pëlqeu ose jo, sot në skenën politike shqiptare kemi vetëm “dy parti” të mëdha politike, pozicionalja që favorizon strategjinë e huaj të diktatit dhe të ultimatumeve dhe, jopozicionalja që është në funksion të drejtpërdrejtë të mbrojtjes së interesave gjithëkombëtare dhe gjithështetërore shqiptare. Realisht, sikur të mos kishin ardhur në shpehje promovimi i interesave të ngushta personale dhe karrieriste të politikës pozicionale, përkatësisht internacionaliste në pushtet (Tiranë, Shkup, Prishtinë), ekziston mundësia që të arrihet konsensusi në shkallën e përgjithshme kombëtare shqiptare me forcat politike kombëtare të FBKSH-së dhe të trashëgimtarit të Fronit Shqiptar, Leka Zogu I, si dhe të partnerëve të tyre, të cilat haptazi (edhe pse, pikësëpari, të anatemuar nga pozicionalja internacionaliste shqiptare dhe nga strategët e neoklonialzimit të huaj, që mbrojnë sferën e interesit sllav në tokat shqiptare dhe kroate) para opinionit të brendshëm shqiptar dhe atij ndërkombëtar, me plot të drejt morale, politike, kombëtare dhe historike, kërkojnë çlirimin antikolonial dhe ribashkimin definitiv të shqiptarëve dhe të tokave të tyre etnike në Ballkan. Kjo strategji e ribashkimit dhe e çlirimit antikolonial gjithëkombëtar shqiptar është e drejtë, sepse as trashëgimtari i Fronit Leka Zogu I, as Fronti për Bashkimin Kombëtar Shqiptar (FBKSH) nuk po kërkojnë përvetësimin e asnjë pëllëmbe toke të huaj jashtë kufijve etnikë shqiptarë, as mohimin e asnjë të drejte kombësive joshqiptare, që sot ndodhen në hapësirat e Shqipërisë Etnike (por i apostrofojnë që të gjithë ata, të mbesin aty, ku edhe janë lindur dhe janë duke jetuar, duke i gëzuar të gjitha liritë dhe të drejtat e njeriut, sipas standardeve më të larta ndërkombëtare), por po kërkojnë (ashtu siç parashikojnë edhe Karta e OKB-së, e drejta ndërkombëtare, dhe rendi juridik pozitiv ndërkombëtar) vetëm rikthimin e territoreve të ankesuara dhe të kolonizuara shqiptare brenda kufijve natyrorë etnikë shqiptarë. Kjo kërkesë nuk ka kurrfarë karakteri anakronik politiko-ideologjik, partiak, as terrorist, as prirje antikombëtare, as antindërkombëtare, por është kërkesë e ligjshme dhe e drejtë, që buron nga ndjenja, përgjegjësia dhe ndërgjegjja e lartë kombëtare atdhetare për të shpëtuar qenien e përgjithshme shqiptare nga kolonializmi shekullor sllav. Kundërshtimi (qoftë i brendshën nga politika pozicionaliste-internacionaliste, qoftë nga politika hibride evrointegracionaliste me primesa të ortodksizmit kolonilaist sllav) i platformës kombëtare dhe politike për ribashkimin e shqiptarëve dhe të trojeve të tyre etnike, është rruga dhe mjeti më i efektshëm për imponimin e rendit totalitar, që do të shpie në rifashizimin, në ripacifikimin dhe në rimilitarizimin sllav të shqiptarëve në Ballkan.



Dekalrata e trashëgimtarit të Fronit Shqiptar, Leka Zogu I,

duhet të mbështetet nga të gjithë ata, që e duan dhe lu-

ftojnë për ribashkimin dhe pavarësinë e Shqipërisë Etnike



Vizita e trashëgimtarit të Fronit Shqiptar, Leka Zogu I, që i bëri Kosovës (7-10 qershor, 2003) ka karakter historik, politik dhe kombëtar. Interesimi, gatishmëria dhe vullneti i Shkëlqesisë së Leka Zogu I, që pas gjashtëdhjetë vitesh ta shkelë dheun e Shqipërisë Etnike(Kosovën e



djegur, Kosovën e plagosur..., por kurrë të vrarë), vërtet përbën një ngjarje të rëndësishme historike si për Kosovën, ashtu edhe për të gjithë shqiptarët, që sot ende vuajnë nën prangat e sundimit mizor kolonialist serbosllav, sepse është një nga ata politikanë dhe atdhetarë shqiptarë, që gjithmonë e ka pasur në zemër idealin dhe dashurinë e pashuar ndaj ribashkimit dhe ringjalljes së Shqipërisë Etnike. Këtë preokupim të idealit jetësor, e shprehu me sinqeritet dhe me vendosmëri edhe gjatë takimeve të tij protokolare me përfaqësuesit e politikës zyrtare shqiptare në Kosovë (Ibrahim Rugova, Nexhat Daci, Hashim Thaçi), si dhe në Tribunën e Bibliotekës Kombëtare në Prishtinë, të organizuar me rastin e kremtimit të 125-vjetorit të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit. Pse vizitën dhe deklartën e peshuar politike kombëtare të Shkëlqesisë Leka Zogu I, e konsiderojmë me rëndësi hisorike dhe politike, arsyeja është shumë e thjeshtë, sepse pa dyshim do të ndikojnë pozitivisht në zgjimin, në forcimin dhe në ngritjen e moralit, të ndërgjegjës dhe të përgjegjësisë së politikës për arritjen e konsensusit gjithëkombëtar shqiptar për të mbështetur strategjinë dhe taktikën politike të ribashkimit dhe të pavarësisë së Kosovës, si dhe të krahinave të tjera të Shqipërisë Etnike.



Prandaj, sa është me peshë dhe i pashmangshëm për kombin shqiptar ribashkimi dhe uniteti, dëshmon edhe përmbajtja vizionale kombëtare dhe politike e deklaratës së Shkëlqesisë Leka Zogu I, të shprehur me rastin e parë të vizitës së tij historike në Kosovë:

“Shpesh flitet për integrimin në Evropë, por si mund të integrohet kombi shqiptar në Evropë përderisa është i copëtuar në pesë shtete të ndryshme. Neve na duhet të bashkohemi, të kemi ndërgjegjën kombëtare, kulturën që na duhet dhe atëherë mund të vendosim për integrimin në Evropë.”(Korrieri, 12.VI.2003, versioni elektronik). Ky objektiv prioritar dhe afatgjatë strategjik kombëtar dhe shtetëror, fatkeqësisht nuk figuron në asnjë agjendë të sotme të politikës së jashtme dhe të diplomacisë zyrtare të Republikës së Shqipërisë së Fatos Nanos. Teorikisht dhe praktikisht, këtu qëndron fatalja e “keqkuptimit” dhe e mosunitetit të forcave politike të “moderuara”, që i përkasin pozicionales internacionaliste, dhe forcave politike kombëtare shqiptare jashtëpozicionale, platforma politike gjithëkombëtare, e të cilave, me plot të drejtë e përjashton politikën anacionale dhe internacionaliste të Shqipërisë, sepse është në disfavor të politikës shkolonizuese dhe të ribashkimit të Shqipërisë Etnike.



Edhe pse boshti simetrik i politikave zyrtare shqiptare (Tiranë-Prishtinë-Shkup) mbahet për “largpamësi” dhe politikë të “lartë moderuese”, duke injoruar Frontin politik për ribashkimin dhe çlirimin antikolonial të shqiptarëve, si “forca politike retrograde dhe jashtëkohe”, duhet ta kenë të qartë se, nuk do ta kenë aq të lehtë, që së pari ta bëjnë intgerimin me forcat kolonialiste sllave(Unioni SMZ, FYROM, Greqi) dhe me partnerët etyre hibridizues, e mëpastaj të integrohen në Evropë si “tërësi shtetërore” shqiptare. Edhe pse premtimet dhe “ndihmat humanitare janë të mëdha”, që politika pozicionale në Shqipëri, me çdo kusht ta heshtë kërkesën objektive dhe të ligjshme të shqiptarëve për çlirim antikolonial dhe ribashkim, garnitura politike së bashku me Fatos Nanon, nevojitet që t’i rishqyrtojë objektivat prioritare të politikës së jashtme, dhe së pari, si prioritet afatgjatë kombëtar dhe shtetëror, ta formulojë dhe zytarizojë strategjinë e mbrojtjes së interesave gjithëkombëtare shqiptare, e jo vetëm ineteresat gjysmake dhe parciale të Shqipërisë së stome të cunguar(50%), duke injoruar kështu me prepotencë dhe me arrogancë të frymës ideologjike interancionaliste, çështjen e pazgjidhur koloniale të Kosovës, si dhe të trevave të tjera të Shqipërisë Etnike.



Filozofia e politikës pushtetore e Fatos Nanos, dhe e partnerëve të saj “tekanjozë”, sa më parë të jetë e mundur, duhet t’i frenojnë ambiciet latente anacionale, sepse forcat politike shqiptare, të cilat janë vënë në shërbim të drejtpërdrejtë të ribashkimit të kombit dhe të Shqipërisë Etnike, në asnjë mënyrë, nuk do të lejojnë, as nuk do të pranojnë që boshti diplomatik internacional Tiranë-Beograd, të vendosë as për fatin e Kosovës, as për fatin e ribashkimit të Shqipërisë Etnike. Edhe pse në këtë kontekst politika zyrtare e Nanos dhe e premierit të Serbisë, Zoran Zhvikoviq, tanimë shpresojnë se, janë dakorduar, dhe “siguruar”, duke ushqyer iluzione se me ndihmën e faktorit ndërkombëtar, Kosovën dhe viset e tjera të Shqipërisë Etnike, sërish do t’i lënë të integruara në “baltën e gjallë” të sistemit kolonial serbosllav. Prandaj, pavarësisht nga traktativat dhe mbështetja sa e hapur, sa fshehtë politikës së jashtme të Fatos Nanos nëpër “minisamitet” e Ballkanit Perëndimor, dhe nga “marshërutat historike” (për të trashur miqësinë komuniste-ortodkse sllave në disafvor të çlirimit antikolonial shqiptar në Ballkan) të shuttle diplomacisë së Ilir Metës (ministër i Jashtëm) në Beograd, në Athinë dhe në Bjellorusi, për fatin e Kosovës dhe tokave të tjera, të kolonizuara nga sllavët, nuk do të vendosë më as “fuqia e pakufizuar” e regjimit socialist të Fatos Nanos, as “fuqia e pakufizuar” kolonialiste e regjimit të Nebojsha Çoviqit (nënkryetar i qeverisë serbe), e as “triada” e kokës së frontit ortodoks sllav (Rusia-Ukraina-Bjellorusia), por vetë populli shqiptar i Kosovës dhe i hapësirave të tjera të Shqipërisë Etnike. Tanimë, ka perënduar ajo “kohë e artë” kur Serbia me aleatët e saj ballkanikë dhe evropianë ka mundur ta vulosin fatin e robërisë koloniale të shqiptarëve.



Gabimi i pafalshëm i politikës pozicionale shqiptare qëndron në faktin se kjo pa kurrfarë argumentesh të qëndrueshme po i mohon përpjekjet dhe luftën politike të forcave çlirimtare kombëtare antikolonialiste shqiptare, të cilat (ashtu sikurse Lidhja Kombëtare Shqiptare e Prizrenit 1878) në Programin e tyre politik parashikojnë çlirimin dhe ribashkimin e të gjitha trojeve etnike shqiptare. Ky objketiv historik, kombëtar, territorial dhe politik, në asnjë mënyrë nuk mund të quhet, e për më tepër, të cilësohet si “anakronizëm politik”, ashtu siç po vepron “politika e moderuar” e sotme shqiptare, duke e ndarë në dysh gjysmën e trupit të saj, vetëm për hir të “kuptimit” dhe të përvetësimit të segmenteve integrale dhe multinacionale të politikës matematikore evropiane dhe rajonale. Në të vërtetë, sot, bashkësia ndërkombëtare (e karakterizuar nga amplituda lëvizëse e botës moderne) përbëhet nga shumë shtete multinacionale. Mirëpo, në thelb këto janë nacionale, sepse njeriu nuk mund të jetë anacional dhe mbinacional, i çërrënjosur nga trualli i lindjes dhe i gjenealogjisë së tij etnike. Ndjenja e sigurisë dhe e dinjitetit atë lidhë ngusht me atdheun-shtetin dhe me kufijtë e tij. Për këtë arsye, edhe flitet, edhe jetohet, edhe veprohet për mbrojtjen e interesave kombëtare dhe shtetërore të një populli. Pa vetëdijen kombëtare dhe atdhetare, njeriu do të gjendej në pozitë pasigurie, i përbuzur, pa dinjitet dhe, mbi të gjitha, do të ndjehej si një “plaçkë” e tretur nëpër labirintet e botës. Pikërisht, për këtë arsye planerët dhe ideologët e multietnikizimit, të uniformitetit dhe të militarizimit të vetëdijes internacioanle, ndërgjegjën dhe luftën kombëtare dhe patriotike të lëvizjeve çlirimtare antikoloniale (siç është FBKSH-ja dhe strukturat e saj përkatëse kombëtare) për mbrojtjen e interesit kombëtar dhe shtetëror të popujve të tyre, e cilësojnë si “nacionaliste”, “terroriste”, “separatiste” e të tjera. Kjo strategji e huaj “universale” me përmasa ndërkombëtare, ipso facto nuk ofron asgjë të re, të dobishme dhe shpresëdhënëse për popujt dhe vendet e vrafëra dhe kolonizuara siç është Kosova dhe territoret e tjera të Shqipërisë Etnike në zemër të Evropës, veçse frikë, skepticizëm, kaos, pasiguri, e jo kurrfarë paqeje, lirie, zhvillimi dhe perspektive të vërtetë për një të ardhme më të lumtur, më të begatë dhe më të sigurt të njerëzimit, sidomos të atyre vendeve dhe popujve, që sot gjenden buzë greminës ekonomike dhe asaj koloniale, siç është 50% e Shqipërisë Etnike.



Gjithashtu, mesazhin e deklaratës për bashkimin kombëtar të Shkëlqesisë, Leka Zogu I, duhet kuptuar drejt dhe pa taktizime dhe spekulime të “politikës ditore” të ideologjisë hibride socialiste, dhe të “modernes kolonialiste”, e cila fatkeqësisht është në dikskurs të skajshëm me pikëpamjet dhe me qëndrimet politike-kombëtare shqiptare të Shkëlqesisë Leka Zogu I, me ato të Frontit për Bashkimin Kombëtar Shqiptar(FBKSH), si dhe me ato të të gjithë partnerëve politikë të këtyre dy instutcioneve të rëndësishme kombëtare shqiptare, që janë vënë si kështjellë e pamposhtuar e mbrojtjes së konceptit strategjik të ribashkimit dhe pavarësisë së Kosovës, përkatësisht Shqipërisë Etnike.



Është domosdoshmëri e pashmangshme e kohës, që si faktori zyrtar politik shqiptar, ashtu edhe ai ndërkombëtar, ta respektojnë dhe ta pranojnë realisht faktorin politik shqiptar, i cili është vënë në shërbim të drejtpërdrejtë të avancimit dhe artikulimit të mbrojtjes së interesave kombëtare dhe shtetërore të shqiptarëve në Ballkan. Pa respektimin e faktorit politik shqiptar, i cili është antitezë e politikës dhe e sundimit kolonial serbosllav në Ballkan, nuk ka gjasë reale, që të arrihet ndonjë kompromis politik me serbët, me malazezët, me maqedonët, ose me grekët (në kurriz të ribashkimit dhe të pavarësisë së Kosovës-Shqipërisë Etnike), pavarësisht nga “gatishmëria” dhe “vullneti” i tyre politik, që të “ndihmojnë integrimin” e shqiptarëve në shkallë rajonale dhe evropiane.

---

Autori është bashkëpunëtor shkencor i “American Diplomacy”, North Carolina, USA