GAZETA55 - http://www.gazeta55.com/

23Shtator 2003

Geraldina e bukur, në hotel "Dajti"

Një ekspozitë me foto dhe dorëshkrime të jetës së mbretëreshës së parë të shqiptarëve, është hapur dje në hotel "Dajti"

Geraldina, gruaja e bukur që vendosi të ishte bashkëshortja e Mbretit të shqiptarëve, ka ardhur përmes fotove në një ekspozitë në hotel "Dajti". Momente të papërsëritshme të gruas që tronditi historinë e Shqipërisë, duke vendosur të braktiste gjithçka për të qenë gjithnjë, zonja e parë e shqiptarëve. Historia e Geraldinës ka ardhur përmes momenteve kryesore të jetës së saj, martesës, lindjes së djalit të saj të vetëm, jeta e saj në oborrin e mbretërisë së shqiptarëve, si dhe vitet me mbretin Zog, jashtë Shqipërisë. Të gjitha këto foto, të cilat janë ruajtur në arkivin e familjes mbretërore, e sjellin mbretëreshën e shqiptarëve, në momente vërtet interesante. Geraldina nuk ka qenë vetëm një grua plot sharm, por dhe një grua me një inteligjencë të jashtëzakonshme. Zonja e parë pas Mbretit Zog, në takime të ndryshme diplomatike, nuk kishte si të mos linte në ato takime, dhe idenë se kjo grua ishte më tepër se e bukur. Mesazhe interesante nga oborre të ndryshme të botës, rezidenca, vinin shpesh në adresë të mbretëreshës shqiptare. Akoma ruhen të paprekura kujtimet e Geraldinës. Eshtë e natyrshme që një grua, e cila vazhdimisht i pëlqente të ishte pranë artit, të kishte komente të tilla nga personalitete të ndryshme. Por jeta e saj është aq e mistershme, sa përmes të gjitha këtyre fotove të ekspozuara, ti mund të mendosh shumë gjëra në jetën e asaj gruaje.                             

Një grua e dashuruar

Kur Geraldina e veshur me fustanin përrallor të nusërisë, eci në rrugën kryesore të Tiranës së atyre viteve, ku njerëzit prisnin plot ankth mbretëreshën e tyre të parë, nuk kishte si ta mendonte lidhjen e çuditshme që do të krijohej mes saj dhe Shqipërisë. Atëherë vetëm e dashuruar, ajo mundohej të depërtonte në gjithçka që kishte të shenjtë burri i saj, duke dashur të jetë edhe vetë e pranishme në të gjitha pikat e tij të dobëta. Në ato foto që i përkasin martesës së tyre, përveç bukurisë së Geraldinës, mund të ndalesh gjatë edhe në vështrimin e saj të qeshur, e cila mundohej t'i falte që në takimin e saj të parë, diçka shqiptarëve. "Geraldina e donte Shqipërinë", thotë Suzana, nusja e saj. Por udhëtimi i saj nëpër Shqipëri do të niste pikërisht pas asaj ceremonie, ku mbretëresha e saposhpallur do të shihte të gjithë vendet që i takonin vetëm asaj. Jeta e saj në krah të Mbretit Zog, nuk kishte si të mos mbushej me momente të tjera, sa të bukura, aq edhe të vështira. Por Geraldina diti të mbetej gjithnjë një grua interesante. Pas ikjes nga Shqipëria, ajo nuk e hoqi asnjëherë kurorën e të parës shqiptare. I dëgjonte shpesh lajmet për vendin ku vuri kurorë, dhe jetoi gjithnjë me Shqipërinë. Të gjitha këto detaje kanë mbetur në dorëshkrimet e saj, në kujtimet e shkruara ashtu në kohët kur ishte larg, në momentet kur vendosi të ishte përgjithmonë pranë shqiptarëve. Shqiptarë nga e gjithë bota kanë qenë mysafirët e saj të përhershëm, në jetën që ajo bëri nëpër Evropë. Por Geraldina dinte të ishte gjithnjë e mrekullueshme, dinte të ishte një grua e bisedave pa fund, një grua e cila ushqente një shpresë për t'u kthyer në vendin ku vendosi të ishte përgjithmonë dikur. Dhuratat e pafund nga shqiptarë që udhëtonin nga vende të ndryshme për të takuar familjen mbretërore, kanë qenë gjërat që Geraldina i ruante me një fanatizëm të jashtëzakonshëm. Këto ishin gjëra që mbushnin jetën e një gruaje, e cila kishte gjithnjë me vete një iluzion.

Kur mbretëresha u kthye, për të mos ikur më

Geraldina gjithnjë e mendonte kthimin e saj përgjithmonë në Shqipëri. Suzana është ndoshta e vetmja që mund të tregojë me aq pasion shpresën e një gruaje që donte të ishte përfundimisht në vendin ku vuri kurorë. Ajo mendonte vazhdimisht për Shqipërinë, kujtonte kohët kur jetonte këtu bashkë me Zogun, dhe ëndrra e saj gjithnjë ka qenë të vdiste në vendin që e deshi aq shumë. Dhe Geraldina mundi të ishte këtu. Në ardhjen e saj në Shqipëri aq madhështore dhe në fytyrën ku vitet kishin mundur të hidhnin aq mundime, kishte mbetur vështrimi i parrudhur me sytë nga Shqipëria