Nga: Lavdrim TERZIU

Takim me Skënder Zogun, një nga njerëzit më të afërt të Mbretit Leka I

Skënder Zogut nuk i pëlqen të flasë për "ftohjet" e viteve të fundit me Mbretin, vendimin e tij për të qëndruar në Francë kur pjesa tjetër e familjes mbretërore largohet për në Afrikën e Jugut, as për largimin nga zyra e shtypit të Oborrit, por ai mbetet një monarkist i patundur, mbështetës i zjarrtë i Lekës së Parë. "Unë jam për një mbret që mbretëron por jo që të qeverisë. Suedia, Danimarka, Mbretëria e Bashkuar, Spanja etj., janë demokracitë më të suksesshme në Evropë dhe kjo për arsye të regjimit që këta popuj kanë zgjedhur", thotë Zogu. Madje ai shkon edhe më tej kur aludon se vende të tilla si Spanja apo Britania e Madhe do të ishin shpërbërë me kohë nëse nuk do të kishin zgjedhur sistemin e monarkive. "Ndoshta katalanët nuk duan të jetojnë në një shtet me baskët, por që të dyja palët e duan Huan Karlosin. Skocezër, irlandezët dhe anglezët e duan njësoj mbretëreshën por jo qeverinë e Toni Bler apo njëri - tjetrin".

Fëmijëri në Oborr, por e vështirë
I lindur në Davos të Zvicrës, Skënder Zogu, bir i princ Xhelalit, vëllait të madh të mbretit Zog, e kaloi fëmijërinë në familjen mbretërore. Në moshë shumë të re, ai filloi rrugën e vështirë të emigrimit, në prilin e 1939- ës. Ai nuk e njohu kurrë nënën që i dhuroi jetën. E ëma, Faika, u nda nga jeta kur Skënderi ishte vetëm dy vjec. Babai, Xhelali, vdiq në Stamboll më 1944, pesë vite pas largimit në emigracion. Skënderi me tri motrat, mbeten fëmijët e oborrit mbretëror. Megjithëse pa prindër, Skënderi thotë se nuk e ndienë shumë mungesën e tyre falë përkujdesjes së veçantë të njerkës Hyrjet, gruaja e katërt e princ Xhelalit. Më 1947, familja mbretërore lë Stambollin për në Egjypt dhe 7 vite më vonë, pas rënies së mbretit Faruk, më 1955, ajo zhvendoset për në Kanë të Francës. Po atë vit, Skënderin e dërgojnë për studime në Angli, ku diplomohet për inxhinieri tekstile më 1959. Pas kthimit në Kanë, ai punësohet si inxhinier pranë shoqërisë franceze të tekstileve, "Ugine Kuhnmann".

Në shërbim të Kombit
Megjithë ngarkesën e rëndë në profesionin e inxhinierit, Skënder Zogu kishte edhe një barrë tjetër shumë të rëndësishme. Që nga 1980 atij i ishte besuar zyra e shtypit e Oborrit. "Kam përjetuar vërtetë vite të vështira pune por që shpesh më jepnin kënaqësinë e një arritjeje e një kurorëzimi. Me dhjetëra shoqata e organizata shqiptare në mërgim, disidentë dhe kundërshtarë të zjarrtë të regjimit komunist në Shqipëri, partizanë të çështjes së Kosovës vinin e përplaseshin tek ne. Të gjithë kërkonin tek ne mbështetje, mendim dhe mënyra organizimi për një veprimtari më pjellore në shërbim të çlirimit të shqiptarëve". Në shumë raste, Skënderi ishte fjala e Mbretit Leka, këshilltari dhe krahu i djathtë i tij. Vendimet e Mbretit për të mos njohur lëvizjen e Mit`hat Frashërit apo qeveritë që vetëshpalleshin në emigrim, qëndrimet kundër formës së luftës guerile për të rrëzuar pushtetin në Shqipërinë komuniste apo për të çliruar Kosovën, mosangazhimi në veprime banditeske të "Trupave të Mbretit" etj, kishin gjithashtu edhe firmën e Skënder Zogut, mbështetjen dhe këshillat e tij. Ai nuk është vetëm njeriu qe flet para mediave apo që lexon vendimet e qëndrimet e Oborrit, por ai është gjithashtu pjesë e tyre. Ndryshimin e atmosferës miqësore ndaj familjes mbretërore shqiptare nga ana e vendeve të tilla demokratike si Egjypti dhe Franca, Skënder Zogu e lidh me shqetësimin e diktatorëve të Ballkanit, Tito dhe Hoxha, të cilët ndiheshin njësoj të kërcënuar nga veprimtaria patriotike e Oborrit. "Për më tepër, Franca shqetësohej direkt nga veprimtaria jonë për Kosovën, pasi ata (francezët) ishin shumë të ndjeshëm ndaj krijesës artificiale "Jugosllavi"", kujton Zogu. Krijimi i organizatës "Bashkimi i shqiptarëve nacionalistë"më 1980, ku Skënderi ishte një anëtar shumë aktiv, i acaroi aq shumë francezët sa filluan ta shprehnin hapur pakënaqësinë dhe mospajtimin e tyre, por "ne kishim tjetër synim dhe francezët tjetër", kujton Skënderi. "Është e vështirë të gjykosh nëse ajo që bën në jetë është më e drejta, por unë kam besuar gjithnjë, me gjithë shpirt, në idealin tim dhe një pjesë e tij është realizuar e po realizohet dita-ditës. Kjo do të thotë se idealet tona përfaqësonin shumicën dhe për këtë jam krenar".

Dita e fitores
Skënderi ka përjetuar ditën më mirë të jetës së tij, në fillimin e 1990, kur dëgjon të realizohej kaq papriturazi ajo për të cilën kishte luftuar gjithë jetën. Më 1993, ai dërgohet në krye të një delegacioni mbretëror për të vizituar Tiranën. "Nuk kam për të patur dhe as kam patur ndonjëherë emocione më të forta në jetën time se atë ditë kur zbrita në aeroportin e Rinasit. Momentet në vazhdim, ishin një përzierje emocionesh dhe dhimbjeje; dhimbje për ata njerëz aq shumë të vuajtur, për atë shoqëri shqiptare pothuajse të shkatërruar por që ruante me fanatizëm mikëpritjen, dashurinë, miqësinë, sinqeritetin dhe krenarinë… Në asnjë libër në botë nuk mund të përshkruhej bukuria natyrore e vendit tonë dhe kjo ishte gjëja tjetër që më befasoi gjatë asaj vizite". Në pension që prej 1999-ës, Skënderi qëndron me orë të tëra pranë internetit. Nuk duhet t'i shpëtojë asgjë mbi zhvillimet në Shqipëri. Me të mund të bisedosh si me dikë që jeton në të njëjtën kohë në Tiranë, në Durrës, në Kukës, në Prishtinë a gjetkë. Ai flet me emocione për vizitën historike të Mbretit në Prishtinë e Prizren, qëndrimin e tij dhe mikpritjen e shqiptarëve të Kosovës. "Ja, ky është njeriu që do të bashkonte shqiptarët në Ballkan", shton ai. Kjo është ëndërra e tij e rradhës dhe ka bindjen se është e realizueshme,madje shumë shpejt.