27092004

Kryetari reformator, Genc Pollo, partia e të cilit u përfol jo shumë kohë më parë në negociata me kryeministrin Nano, shpjegon situatën brenda PDR-së dhe pozicionimin e saj në spektrin e ngatërruar të politikës shqiptare. Në një intervistë ekskluzive për “Panoramën” Pollo shpjegon idenë se vetëm caktimi i një emri të besueshëm për kryeministër në zgjedhjet e ardhshme parlamentare mund të krijojë shanse për rotacionin e pushtetit. Kur u shkëput nga PD-ja, disa vjet më parë, PDR-ja u ideua të ishte një forcë e tretë politike në vend, një ide kjo që riciklohet sa herë që rritet tensioni mes dy partive të mëdha. Por, për Pollon, poli i tretë duket më tepër një keqkonceptim, ashtu sikundër Poli i Qendrës, 8 vjet më parë. “Unë do të preferoja konceptin e së djathtës plurale, që përfshin grupime e rryma të nuancuara jo vetëm nga personalitetet udhëheqëse, por nga idetë e, sidomos, nga fryma që përçojnë”, thotë Pollo. Në zgjedhjet parlamentare të vitit 2005 duket se PDR-ja qëndron mes tendencës për të dalë e vetme, por kreu i kësaj partie, Genc Pollo, nuk e përjaston as mundësinë e kooperimeve paraelektorale.

Dukeni larg Berishës, por edhe larg PS-së. Atëherë si mund ta përcaktoni pozicionin aktual të PDR-së?
Është e vërtetë, kështu mund të dukemi. Por, sidoqoftë, jemi në opozitë me qeverinë, duke e monitoruar atë, duke kritikuar gabimet, e sidomos, dështimet e saj dhe duke hartuar e paraqitur alternativa. Në fakt, duam ta vëmë theksin tek kjo e fundit. Sa për marrëdhëniet e vështira me opozitën tjetër, mendoj se askush nuk habitet.

Përgjysmimi i shifrave elektorale të vitit 2001, sa e ka dëmtuar mundësinë e krijimit të një poli të tretë nga PDR-ja, ashtu siç u shpresua pas zgjedhjeve të kaluara parlamentare?
Poli i tretë më duket një keqkonceptim si dhe Poli i Qendrës, 8 vjet më parë. Unë do të preferoja konceptin e së djathtës plurale, që përfshin grupime e rryma të nuancuara jo vetëm nga personalitetet udhëheqëse, por nga idetë e, sidomos, nga fryma që përçojnë. Ndërkohë që koalicionet (parazgjedhore) e vërejtura në opozitë janë në frymën e së djathtës unike, ku aleatët e vegjël humbasin pavarësinë, fagocitohen, gëlltiten nga aleati dominues. Dhe si pasojë koalicioni reduktohet në një subjekt. Për këtë arsye, besueshmëria mbetet në po ato kuota. Është bërë fare e qartë se qeveritë e ardhshme nuk do të dominohen vetëm nga një parti dhe ky është një zhvillim i mirëpritur për demokracinë e pluralizmin në Shqipëri. Koalicione qeveritare të tilla mund të kenë kostot e veta, por, gjithsesi, ato kosto janë minimale në raport me abuzivizmin mamuthian të maxhorancave monopartiake e monolitike. Ndërsa, rezultati i tetorit të PDR-së mendoj se ishte një incident pasazhi. Negociatorët tanë u zgjatën dhe u stërholluan shumë me PD-në e nuk lanë kohë për kandidim, organizim e fushatë. Me sa duket, kjo ishte një shkarje, një largim nga e djathta plurale drejt asaj unike, që nuk duhet lejuar të përsëritet. Për më tepër që votat tona u numëruan vetëm nga komisionerët e Nanos e të Berishës. Ju që jetoni në këtë vend e kuptoni se çfarë do të thotë kjo. Dhe çfarë ironie është të dëgjosh disa të ankohen për votëvjedhje.

Disa muaj më parë një pjesë e PDR-së u përshi në mundësinë e pjesëmarrjes në qeveri, ndërkohë që disa të tjerë, e shfrytëzuan këtë moment për t’u afruar me PD-në. A është pozitiv apo negativ ky diversitet mendimesh për një parti?
Diversiteti i mendimeve për çështje jothemelore është një ngjarje shumë interesante në gjirin e partive politike, ndonëse jo gjithmonë e lehtë për t’u trajtuar. Më ka ndodhur jo rrallë të drejtoj mbledhjen dhe të tentoj të arrij një pozicion kompromisi që, përgjithësisht, është gjetur. Përndryshe, mbetet votimi. Ndërsa çështja që ju përmendni ka të bëjë jo me diversitetin, por me diversionin e shefave të PD-së së vjetër që shfrytëzojnë elementë të dobët e aguridhë, pasi i kanë manipuluar ata. Madje, të lënë përshtypjen se vetëm me këto gjëra merren hiq kohën para kamerave kur shajnë Nanon.

A donit ta provokonit Berishën kur përkrahët Godon dhe idenë e tij se PD-ja dhe opozita duhet të piketojë që tani një kryeministër?
Shqetësimi për alternativën, rotacionin e mirëqeverisjen është shumë më i rëndësishëm se gallata e cicmiceve. Një personalitet i besueshëm të cilin do ta përkrahnin të tërë si kryeministër të ardhshëm, do të ishte një çelës për të rekuperuar besimin brenda vendit dhe për të kapërcyer njëfarë skepticizmi që ndihet në Perëndim. Gjithashtu, edhe një platformë elektorale e qartë edhe e plotë është e domosdoshme. Kjo është një praktikë e njohur në Evropë. Në Itali p.sh., e majta (shumë plurale) duket se po koagulohet rreth kandidaturës së ish-presidentit të Komisionit Evropian, zotit Prodi. Gjithashtu, e djathta, jo më pak plurale, normalisht do të përkrahë zotin Berluskoni. Ndërsa, të thuash se do ta caktojnë forumet partiake, pas fitores është njëlloj si të deklarosh se elektoratit do t’i ofrohet një derr në thes. Dhe jo për pak gjë, por për ofiqin më të pushtetshëm të republikës. Këtë bëri edhe PS-ja në vitin 2001. Fushatoi me Metën kryeministër dhe pas zgjedhjeve deklaroi se kryeministri do të përzgjidhej nga 110 persona të komitetit qendror. Këta mund të jenë më të ndriturit e partisë, por absolutisht jo zëvendësuesit e elektoratit.

Marrëdhëniet mes Partisë Demokratike dhe asaj Demokrate të Reformuar duket se janë shumë më të vështira nga ç’deklarojnë drejtuesit e dy partive. Në momentin kur nënkryetari reformator, Ferdinand Xhaferri, deklaroi se PDR-ja ishte e hapur për negociata me Partinë Demokratike, edhe PD-ja ishte deklaruar pro tyre. Por, gjithçka mbeti vetëm në kuadër të deklaratave, pasi asnjë negociatë nuk u verifikua, ndërkohë që për PDR-në u përfol se kishte nisur negociata me kryeministrin Nano, që ndodhej “ngushtë” me votat në Parlament. Nënkryetari i PD-së, Bamir Topi, tha se PDR-ja duhej të sqaronte një herë pozicionin e saj, majtas apo djathtas, edhe pse nuk përjashtoi mundësinë e bashkëpunimit. Por, ideja e republikanit Godo për caktimin e emrit të kryeministrit të ardhshëm, me të cilin opozita të bënte fushatën e zgjedhjeve të 2005-ës, u përkrah nga kryetari i PDR-së, Pollo. Kjo ide u duk si një formulë që mund të përmirësonte marrëdhëniet mes dy partive, pasi Pollo e identifikoi këtë ide si një mundësi për unifikimin e opozitës. Por, përgjigjja kategorike kundër caktimit nga demokratët, sërish la në fuqi marrëdhëniet e zbehta mes dy partive, në një gjendje “lufte dhe aleance” me deklarata.