Korrik 21, 2005

Artemida Çollaku

Negociatat mes Partisë Demokratike dhe asaj Republikane të zhvilluara dje ishin të ndryshme nga negociatat e zhvilluara deri më tani mes PD-së dhe aleatëve të saj. PR-ja, kërkon trajtimin e çështjes së pronave si dhe atë të mbrojtjes së emigrantëve sipas programit të saj. Ndërsa çështja e posteve në kabinetin e ri do të diskutohet në një fazë të dytë të negociatave mes këtyre dy partive. Dy partitë duket se ndahen në një çështje themelore. Abrogimi ose jo i ligjit 7501 për ndarjen e tokave.

LAJMI

Negociatat me Partinë Demokratike kanë konsistuar në përfshirjen e disa pjesëve të programit të partisë sonë në programin që do të zbatohet nga qeveria demokratike". Kështu u shpreh dje për Gazetën Sekretari i Përgjithshëm, Aleksandër Garuli pas përfundimit të raundit të parë të negociatave me PD-në. Negociatorët republikanë e kanë konsideruar si një çështje prioritare bashkëpunimin mes dy forcave politike në nivel programesh si fillim ndërsa postet në kabinetin e ri do të trajtohen në një fazë të dytë. Sipas Garulit PR-ja shpreson se niveli i përfaqësimit të kësaj partie në kabinetin e ri do të bëhet mbi bazën e peshës elektorale që kjo parti përfaqëson pas zgjedhjeve të 3 korrikut. Rezultati i lartë i votave të marra në zgjedhjet e 3 korrikut janë interpretuar nga republikanët si një dëshirë e elektoratit demokrat për të pasur më afër këtë aleat të PD-së se sa të tjerët.

Pronat
Republikanët janë treguar disi të kursyer në pretendimet e tyre në negociatat e zhvilluara djeme PD-në. Lidhur me çështjen e pronave kjo parti ka si kërkesë amendimin e igjit "Për kthimin dhe kompensimin e pronave" në përputhje me programin e kësaj partie si dhe trajtimin pronarëve në mënyrën më dinjitoze. I pyetur nga Gazeta për ligjin e pronave 7501, pika kyçe e divergjencës mes dy partive Garuli sqaroi se "çështja e ligjit të pronave 7501 është një pikë për të cilën dy partitë kanë bindje të ndryshme". "Ne kërkojmë që në programin e qeverisë demokratike të implementohen ato pjesë të programit tonë të cilat nuk kanë divergjenca apo që sjellin kontradikta", tha Garuli. Ai nënvizoi se nuk është aspak e nevojshme "që ne të hyjmë diskutimeve për çështje, të cilat e dimë shumë mirë se kemi bindje të kundërta". Sipas tij dy partitë, PD e PR kanë të njëtin mendim për amendimin e ligjit "Për kthimin dhe kompensimin e pronave" që është miratuar së fundëmi dhe diskutimet do të përqendrohen pikërisht këtu. "Ne kemi kërkuar që ky ligj të amendohet në përputhje me programin e Partisë Republikane, pasi në këtë mënyrë pronarët do të trajtohen në përputhje të plotë të statusit të tyre, megjithatë çështjet janë diskutuar në parim dhe ne edne nuk kemi filluar diskutimet në hollësi", tha Garuli.

Faqja 22 - OPINION

Përse u shua LZHK-ja

Nga Bashkim Kopliku LZHK qe një qiri që ngjalli shpresa tek shumë shqiptarë, se aty do të ishte streha e lindjes së të djathtës shqiptare evropiane të munguar. PD kishte rrëshqitur majtas, e partitë rreth saj, po bënin pirueta herë majtas e herë djathtas. Historiku i referendumit për monarkinë, i vitit 1997, në se jo i fituar, së paku i votuar me mbi 30% të votave, nga shqiptarët e para "8 vjetëve", jepte shpresë që kjo parti, në asnjë mënyrë nuk mund të binte poshtë "10%-shit" të votave në zgjedhjet e 3 korrikut, e jo më të diskutonte kalimin e pragut "4%". Rezultati i 1997-tës, do të përforcohej në 2005, me votat e atyre që nuk ishin monarkistë, por që u kishte ardhur tek hunda rregjimi i nanoistëve dhe që nuk mund t'i jepnin votë atyre që shkatërruan shtetin në 1997, berishistëve. Mendohej të votohej për kandidatin për deputet, më të mirin në mes PD dhe LZHK (e shumica do t'u jepej kandidatëve të PD-së, sepse ishin figura të përzgjedhura shumë më mirë), dhe vota në proporcional (për partitë) t'i jepeshin të gjitha LZHK-së. Endrra e një fronti kundër nanoizmit, ku LZHK do të ruante pavarësinë e saj duke qenë në "llogore ngjitur me PD-në aktuale", ishte një zgjidhje që do të kishte për rezultat një qeveri koalicioni të djathtë, ku berishizmi do të merrte pjesë, por nuk do të kishte mundësi të zbatonte metodat e tija totalitare. Por ja që kjo ëndërr me LZHK-në, kjo shpresë shumë shpejt filloi të venitet, deri sa duket se fatkeqësisht u shua fare. Përse ndodhi kjo? Ka shumë arsye, disa nga të cilat po i rreshtojmë sipas rëndësisë së tyre. LZHK doli me një program elektoral absurd dhe anakronik, në dy çështje kryesore, pronësia mbi tokën dhe antiglobalizmin. As mbreti Ahmet Zogu, që në vitin 1927, nuk do t'i pranonte qëndrimet që mbaheshin në program për këto dy çështje. Por trajtimi u mbajt me kokëfortësi i pa ndryshuar, deri në fund të fushatës zgjedhore. Qenë pikërisht këto dy çështje që larguan nga LZHK shumicën e potencialit të saj votues. Çështja e parë e e papranueshme e programit: premtohej se do t'u jepej toka pronarëve të vitit 1944, duke ua marrë me dhunë pronarëve të sotëm të ligjshëm, fshatarëve dhe të tjerëve të pronësuar me ligjin "7501" e ligjet e tjera të aprovuar nga Kuvendi i Shqipërisë, pas vitit 1990. Natyrisht e normalisht, shumë nga pronarët e rinj, që do të donin të votonin për LZHK-në, për një shtet të fortë, siç kujtohej me nostalgji ai i mbretit Zog, u tërhoqën: nuk kishin ndër mend të votonin për shpronësimet antidemokratike dhe antiligjore. Kjo i shkaktoi një humbje prej qindra mijëra votuesish, LZHK-së, që u zëvendësuan me një pakicë pronarësh të vjetër, vetëm nga ata që mbeteshin sepse nuk besonin tek kompensimi i plotë i premtuar nga PD-ja. Çështja e dytë e papranueshme e programit: premtohej një Shqipëri e izoluar nga bota, e mbrojtur me dogana (protekcionizëm) e me qëndrime të tjera ksenofobike (armiqësi me vende Evropiane, si Greqia, e me vende në lindje, si Rusia), që të kujtonin kohën e komunizmit, dhe jo të Ahmet Zogut, kur Shqipëria praktikisht ishte në Evropë, e bënte përpjekje diplomatike të famshme, për të krijuar miqësira me të gjithë vendet. Antiglobalizmi është tipar i shteteve totalitare, qofshin majtas apo djathtas, dhe tipar me tendenca te majta, në spektrin e partive të qendrës. Natyrisht, asnjë nga dhjetëra mijëra të rinj të djathtë, që aspironin për globalizmin, nuk kishin si të votonin për një parti antiglobaliste. Edhe kjo masë globalistësh votues potencialë të LZHK, u humb, dhe këta nuk ishin një numër i vogël. Vetë struktuarat e LZHK-së në bazë, mbetën shumë të paqarta dhe të dobëta. Nuk u organizuan fare seksione, ndër kohë që partitë që aderuan në LZHK, nuk kishin asnjë lloj strukture në bazë. As partia më e afërt me monarkinë në LZHK, partia e Legalitetit, nuk ekzistonte praktikisht në bazë; ajo ishte përfaqësuar në Kuvendet e kaluara, vetëm si një mbushje e PD-së, e jo si një parti me aktivitet të pavarur. U bë një punë sektare, e mbyllur në fare pak njerëz, ku nuk kishte debat për organizimin e lëvizjes, por vetëm "sa e do ti mbretin dhe sa e dua unë". Debatet mbylleshin me shprehjen absurde: "Të pyesim mbretin Lekë". Puna degjeneroi në caktimin mekanik, pa debate, të kandidateve për deputetë. Kriteri i vetëm i caktimit të tyre qe "kush ka më shumë para apo forcë, të përballojë fushatën". Natyrisht, kjo largoi elektoratin që nuk pranon t'i heqësh trurin, dhe ta zëvendësosh me trurin e një njeriu tjetër, qoftë ky edhe i biri i Ahmet Zogut, dhe largo edhe ata që nuk pranojnë që liderët e tij të jenë vetëm ata që kanë para e jo mend. Kjo shkaktoi një humbje tjetër të madhe për LZHK-në. Edhe strukturat në qendër u tkurrën, dhe si rezultat rezultuan shumë të dobëta. U zhdukën për çudi, shumë figura me moral e kurajo, si z. Tomor Malasi etj., që i bënin nder LZHK-së. Duket virusi kundërshtar-ngrënës i berishizmit, po bënte kërdinë edhe kësaj herë, brenda LZHK-së, me punën e vet shkatërruese. Mbeti vetëm z.Dashamir Shehi që detyrohej të mbante të gjithë barrën e fushatës, gjë që, me gjithë karizmën e tij të mbështetur në llogjikën dhe sinqeritetin, ishte krejt e pamjaftueshme. Pra ishte ndërtuar një piramidë shumë e mprehtë, me pak njerëz në majë, në një kohë që kishte nevojë për një përfaqësim shumë më të madh të figurave të respektuara, qoftë në moshë, dhe qoftë të rinj, aq më tepër që LZHK u ideua si një organizëm me centralizim të skajshëm. Elektorati, që të të përkrahë, do të shohë që ke disa figura politike që ngjallin respekt, e jo vetëm "një". Këto qenë arsyet kryesore të dështimit të LZHK-së, dhe me të, mbase dhe i ëndrrës së bukur për të krijuar të djathtën moderne duke u mbështetur në traditën pozitive të mbretërisë shqiptare të para vitit 1939. E djathta shqiptare nuk ka më shpresë të ecë në rrugët e traditës së vjetër, i duhet urgjentisht të ecë në fushën e traditës së re, asaj të pas vitit 1990, të PD-së së fillimit, dhe kryesisht të shembullit të vendeve perëndimore, të partive popullore evropiane, dhe të dy partive në Amerikë, Demokrate dhe Republikane (që të dyja janë krejt djathtas, parë nga politika shqiptare).