29112005

http://www.balkanweb.com/gazeta/gazeta.htm

Faqja 21 - DOSSIER

Nentor 26, 2005

Historia / Ish- zyrtarët e lartë që u arratisën në 1944 dhe pronat që iu konfiskuan nga komunistët

Ja vilat që u sekuestruan në 1945

Cilat ishin familjet komuniste që i morën ato

Dashnor Kaloçi

Vetëm një muaj pas mbarimit të Luftës, qeveria komuniste e Enver Hoxhës që erdhi në pushtet, menjëherë u kujdes për t’ju sekuestruar të gjitha pronat dhe pasuritë e kundërshtarëve të tyre politikë të cilët ishin arratisur nga Shqipëria në ditët e fundit të nëntorit 1944. Sekuestrimi i pronave dhe pasurive, filloi nga ish-zyrtarët e lartë të qeverive të kaluara si: kryeministra, ministra, deputetë, prefektë, kryetarë bashkish, ushtarëkë madhorë etj, të cilët kishin shërbyer në ato funksione që nga qeveria e parë e Ismail Qemalit në 1912, e deri tek ajo e fundit nën pushtimin gjerman të kryesuar prej Ibrahim bej Biçakut. Ndër pronat e para që u sekuestruan në atë kohë nga regjimi i sapoardhur në fuqi, ishin shtëpitë dhe vilat e ish-zyrtarëve të lartë e tregtarëve të ndryshëm të ndodhura kryesisht në Tiranën e Re, në të cilat menjëherë u vendosën familjet e krerëve më të lartë komunistë, duke filluar nga kryeministri Enver Hoxha. Këshillat Nac-Çlirimtare që përbënin dhe pushtetin ekzekutiv të regjimit komunist të asaj kohe, u kujdesën që të mbanin edhe evidencat përkatëse për të gjitha pronat e pasuritë e sekuestruara, duke mos harruar të shkruanin aty edhe emrat e familjeve të krerëve komunistë që u vendosën në ato vila. Kjo gjë shihet qartë edhe në disa dokumente arkivore që disponon “Gazeta” ku figurojnë disa prej emrave të ish-zyrtarëve të lartë që iu sekuestruan pronat e pasuritë në vitin 1945, si kryeministri Mehdi Frashëri, ministri i Drejtësisë, Thoma Orollogai, Ministri i Mbrojtjes, Prenk Pervizi, deputeti Omer Fortuzi etj.

Zyrtarët që iu morën vilat
Në listën e personave që regjimi komunist iu sekuestroi vilat në Tiranë, e cila disponohet nga “Gazeta”, figuron i pari gjeneral Prenk Pervizi, ish-Ministër i Mbrojtjes në vitin 1943-’44. i cili u arratis nga Shqipëria në 1946 dhe u vendos në Greqi. Pervizi vdiq në Bruksel në vitin 1977 ndërsa familja e tij vuajti në internim në fshatrat e Myzeqesë deri në 1990. I dyti në listën e personave të sekuestruar në Tiranë, figuron Asim Abdurrahmani i cili ishte diplomuar për farmaci në Vjenë. Në kohën e pushtimit gjerman ai kishte miqësi me disa oficerë nazistë dhe për këtë arsye u arrestua nga komunistët në 1945 dhe vdiq në tortura në hetuesi. I treti në listë është Thoma Orollogai i cili ishte diplomuar për Jurisprudencë në Perëndim dhe gjatë viteve të Monarkisë së Zogut ai hartoi legjislacionin e shtetit shqiptar e kryesoi Gjykatën e Diktimit. Orollogai u arrestua nga komunistët si ish-eksponent i lartë i Ballit Kombëtar dhe vdiq në tortura në hetuesi. I katëri në listë është Mehdi Frashëri, ish-kryeminstër i Shqipërisë në vitet ’30 dhe në 1944, antar i Këshillit të Lartë të Regjencës. Në nëntorin e 1944 ai u largua nga Shqipëria bashkë me djemtë e tij dhe u vendos në Itali ku dhe vdiq në vitin 1972. I pesti në listë është Qazim Nekiu me origjinë nga Libohova e Gjirokastrës, i cili në vitet e pushtimit italian të vëndit kryesoi për disa kohë Dhomën e Lartë të Korporatave Fashiste dhe nisur nga ai fakt, në 1944 u arratis nga Shqipëria e u vendos në Itali e më pas në SHBA. I gjashti në listë është Ymer Fortuzi, i cili në periudhën e pushtimit italian për disa kohë ushtroi funksionin e Kryetarit të Bashkisë së Tiranës. Në fundin e 1944 ai u arratis nga Shqipëria dhe jetoi në SHBA.

Dokumenti arkivor
Lista e t’arratisunve politik të Rrethit të Komitetit Ekzekutiv të këshillit Nac-Çlirimtar të N / Prefekturës së Tiranës si dhe pasunit që ata kanë lanë.
1.Prenk Pervizi
Një shtëpi në Tiranë të Re, gjendja asht fare e mirë dhe e shtrueme me briondenne. Kati i parë asht i banuem prej Sefedin Kolecit, partizan i Brigadës së IV, dhe prej Ilija Budini Intendet Korparmate. Kati i II i banuem Tosum Eminit në bandën ushtarake dhe prej Jani Gjonit nëpunës në Botore. Të gjithë janë të vendosun prej Këshillit. Shtëpia asht e përbame prej 9 dhoma, 3 sallone, 2 guxhina, 4 nevojtore, 2 me banjo.
2. Asim Abdurrahmani
Një shtëpi në Tiranën e Re, gjëndja e saj asht krejt moderne, mbrenda e shtrueme me parket. Përbahet: 6 dhoma, 2 banjo, 1 sallon, 1 guzhinë. Asht e banueme prej Dr. Dishnicës.
3. Thoma Orollogai
Një shtëpi në Tiranën e Re, gjendja fare e mirë. Kati i parë banohet prej Jakup Ypit, dhe kati i II prej familjes së tij. Asht e përbame prej: 9 dhoma, 2 sallona, 2 guzhina, 2 nevojtore, njera me banjë. Një shtëpi e djegun rruga Naim Frashëri Nr. 9
4. Mehdi Frashëri
Shtëpia e këtij e ndodhun në Tiranën e Re banohet prej Misjonit Ushtarak Sovjetik.
5. Qazim Nekiu
Ka fushën e Avjacionit.
6. Ymer Fortuzi
1.Bashkë me Staccioli-n kanë një shtëpi në Rrugën e Durrësit Nr: 57, Staccioli pretendion se ndërtesa asht pronë e tij, por nga hetime të sigurta të bame nga Këshilli i Lagjes rezulton se shtëpija asht pronë e të dyve. Shtëpija asht moderne.
Qilari asht i përbam prej 6 kthinash, me gjithë salon. Kati i I rë, ka 10 kthina me gjithë banjo. Kati i II-të, ka 7 kthina me banjo e salon. Kati i III-të, ka 5 kthina me banjo e guzhinë. Shtëpija asht e banueme prej: Ollga Remina, Delma Luigi, Monta Bruno, Merita Sokoli, Xhevdet Pojani, Dr, nathanaili, Koçi Lubonja, Lesta Miro dhe familja Çekini.
2. Një shtëpi në Rrugën Fortuzi Nr. 131, gjendja e saj asht fare e mirë. Asht e banueme nga Myslym Peza.

Si u sekuestruan pronat e Abaz Kupit

Krahas dokumentit arkivor të vitit 1945 ku flitet për sekuestrimin e shtëpive dhe vilave të disa ish-ministrave të Zogut dhe funksionarëve të tjerë të lartë të arratisur jashtë Shqipërisë, ku mes tyre figuron edhe ish-kryeministit Mehdi Frashëri, “Gazeta” disponon edhe një tjetër dokument arkivor po të vitit 1945 në të cilin figurojnë disa prej të arratisurve politik të rrethit të Krujës dhe pronat që u janë sekuestruar atyre në atë vit menjëherë pas arratisjes së tyre. Në atë listë prej 12 personash, i pari ëështë emri i Abaz Kupit dhe pas tij vijnë: Shaban Hasan Kupi, Haki Hysen Hoxha, Preng Pervizi, Sulejman e Tafil Haxhi Merlika, Llesh Gjok Lala, Ramadan Hasan Shani, Qemal Emiri, Ymer Osman Merlika, Sejfulla Hajdar Bega, Llesh Gjok Lala dhe Sejfulla Osman Merlika. Sipas dokumentit arkivor, Abaz Kupit, familja e të cilit në atë kohë përbëhej prej 10 personash, i janë sekuestruar 295 dynym tokë ara, 11 dy. kopshtije, 256 dy. kullota dhe livadhe, 150 dy. pyll, 100 rrënjë ullinj, 11 shtëpi 2 kasolle dhe një mulli drithi të cilin e ka pasur në bashkëpronësi me Hamid e Hasan Kupin. Të gjitha këto prona të Abaz Kupit figurojnë në qytetin e Krujës, në fshatin Larushk, në Fushë-Krujë e në katundin Luz. Pas Abaz Kupit ndër të arratisurit politikë të rrethit të Krujës që ua janë sekuestruar më shumë prona, figuron Prenk Pervizi me 108 dynym tokë ara, 88 dy. kullota e livadhe e 2 shtëpi, ku njera prej tyre e djegur nga gjermanët

http://www.sot.com.al/ 26 November 2005

Berisha's massacre on Customs

There are 132 custom agents that have been illegally sacked and twelve directors have not met the appointing criteria.This enterprise seems to have pleased the DP officials, but it has alarmed Brussels and international institutions. Albanian Customs are undergoing lately experiments in appointments and dismissals that have been undertaken by the General Director of Albanian Customs. According to sources in Customs, there are sacked around 132 custom’s agents, out of which 30 of them have been removed from duty with motivations that violate openly the Customs’ Code and the civil employee’s status. Despite these sackings and removals, the most flagrant appears to be the appointments’ campaign undertaken by the director in question, which consists in the abusiveness and lack of professionalism of newly appointed people. Although, the first criterion for appointments in custom offices remains the competition and the professional degree that every official must have, the last appointments are production of nepotism, which could lead to negative impacts in government’s general analysis. If we refer to last appointments, we can notice that around 12 newly appointed main directors suffer from the above mentioned phenomena. To illustrate, we will give some descriptions over these officials. Shkelqim Hoxha, deputy general administrative director of customs. Came from Belgium where he was the head of DP branch in Brussels, and he bears Belgian passport. He has no working experience at all in Albanian customs and he did not compete for this post. This post requires the degree “A”. It was told he has strong relations with Ridvan Bode and Ilir Rusmajli. Lulzim Lelcaj, deputy general director, covers the anti-contraband sector, lecturer in the Faculty of Law in theUniversity of Shkodra. It was told he has strong support from the Speaker of Albanian Assembly. Without competition, post of degree A. Aleksander Mucko, without competition and with a three-month contract. Supported by the General Director of Customs. Ilir Kaduku, director of interior control department, lecturer in the Faculty of Economy, without competition, post’s degree A. Maks Ymeri, director of Anti-Contraband, friend of Ridvan Bode, without competition. As you can see, the appointment of these officials does not meet the legal criteria and it appears they have been appointed according to personal preferences of DP leaders. These appointments have heavily compromised Berisha’s government in the international institutions, which have presented their objections related to this matter.

http://www.balkanweb.com/gazeta/gazeta.htm

Faqja 10 - POLITIKE

Nentor 25, 2005

Tadiç s’pranon pavarësinë. Ahtisaari: Të respektohen parimet e Grupit të Kontaktit

Serbia propozon ndarjen e Kosovës

Në delegacion dhe eksperti zviceran i kantonizmit

BEOGRAD

Serbia shkakton “furtunë” në Ballkan duke propozuar zyrtarisht ndarjen e Kosovës. Presidenti serb, Boris Tadiç, e paraqiti propozimin pikërisht gjatë vizitës së kryenegociatorit të OKB-së për statusin e Kosovës, Marti Ahtisaari, duke i dhënë edhe më shumë rëndësi tezës së tij. Po dje, zyrtarët serbë bënë të ditur edhe delegacionin e Beogradit në negociatat e statusit, që kryesohet nga presidenti Tadiç e kryeministri Koshtunica, por edhe ka në përbërje edhe një ekspert zviceran të federalizmit, gjë që konfirmon synimet e Serbisë.

Propozimi
Përfaqësuesit e autoriteteve të Beogradit, përjashtuan mundësinë e pavarësisë së Kosovës, gjatë takimeve të para me të dërguarin e posaçëm të Kombeve të Bashkuara për drejtimin e bisedimeve për statusin e ardhshëm të Kosovës, Martti Ahtisaari. Ministri i Jashtëm i Serbi-Mali i Zi, Vuk Draskoviç deklaroi se njohja e pavarësisë së Kosovës, do të përbënte një shkelje të Kartës së OKB-së dhe të drejtës ndërkombëtare, sipas një komunikate të ministrisë së tij bërë publike pas takimit me Ahtisaarin. “Dhënia e pavarësisë Kosovës, do të shkaktonte një zinxhir ngjarjesh dramatike në rajonin e Ballkanit, si dhe në Evropë dhe në të gjithë botën”, - shtoi Draskoviç. Ndërsa, kryeministri serb, Vojislav Kostunica i paraqiti Ahtisaarit, gjatë një tjetër takimi, rezolutën e parlamentit serb kushtuar bisedimeve për statusin e ardhshëm të Kosovës, e cila përjashton mundësinë e pavarësisë, bëri të ditur kabineti i Kostunicës në një komunikatë. Dokumenti i miratuar të hënën në parlamentin serb propozon një autonomi të gjerë për Kosovën.

Delegacioni
Platforma serbe për Kosovën, do të paraqitet e do të mbrohet zyrtarisht gjatë negociatave nga krerët e delegacionit të Beogradit, të cilët kanë paralajmëruar se nuk do të bëjnë lëshime. Delegacioni përbëhet nga 13 zyrtarë, por drejtohet nga Tadiç dhe Koshtunica. Dy të fundit do të paraqesë qëndrimin serb, ndërkohë Ministri i Jashtëm i Serbisë e malit të Zi, Vuk Drashkoviç do të paraqesë qëndrimin e federatës. Ekipi ka në përbërje të tij edhe disa këshilltarë, më i rëndësishmi prej të cilëve është drejtori i Institutit të Federalizmit në Friburg, Thomas Fleiner. Prania e këtij këshilltari, konfirmon edhe tezën që do të ndjekë delegacioni serbë që ka lidhje me ndarjen e Kosovës në zonën shqiptare dhe atë serbe. Serbia e mbajti për shumë kohë të fshehtë përbërjen e delegacionit dhe platformën e tij, por tashmë ka nisur një fushatë të gjerë diplomatike lidhur me pozicionin e saj për statusin e Kosovës.

Deklarata e Maroviç
Presidenti i Serbisë e Malit të Zi, Svetozar Maroviç deklaroi dje pas takimit me homologun austriak, Heinz Fischer, se “Kosova është çështje evropiane dhe duhet zgjidhur në mënyre europiane”. “Beogradi është i interesuar që kjo çështje të zgjidhet duke respektuar standartet ndërkombëtare dhe me kompromis”, shtoi ai.

Arta Dade: Mustafaj të sqarojë deklarimet me Drashkoviç

Partia Socialiste do të kërkojë shpjegime nga kryeministri për pozicionin e qeverisë për statusin e Kosovës. Shkaku i këtij sqarimi, sipas ish ministres së jashtme Arta Dade janë deklaratat e paqarta që vazhdon të bëjë Ministri i Jashtëm Besnik Mustafaj për pavarësinë e Kosovës. Në seancën e djeshme plenare, Dade akuzoi sërish ministrin se është i turbullt në qendrimet e tij për Kosovën, në fjalën e mbajtur në 17 nëntor në Komitetin e Ministrave të KE-së në Strasburg. “Në fjalën e tij disa ditë më parë, Mustafaj shprehet se nuk bëhet fjalë për krijimin e dy shteteve shqiptare dhe se nuk është gjuha që përcakton shtetin, por do të ketë vetëm një shtet shqiptar”, tha Dade, duke hedhur dyshime mbi kuptimin e fjalisë së kryediplomatit. “Cfarë ka dashur të shprehë Mustafaj me këtë? Cili do të jetë ky shtet?, tha ajo, duke theksuar se me këto ministry tregon se vazhdon të jetë për një pavarësi të kushtëzuar. Për këto pyetje, Dade do të kërkojë shpjegime nga qeveria për të sqaruar pozicionin për Kosovën.

Kosumi: Plani i Tadiçit, zgjidhje ekstremiste

PRISHTINE - Kryeministri i Kosovës, Bajram Kosumi, deklaroi dje se plani i presidentit të Serbisë, Boris Tadiç, për ndarjen e Kosovës në dy entitete, bie në kundërshtim me parimet e bashkësisë ndërkombëtare për Kosovën dhe sidomos me parimet e Grupit të Kontaktit. Kosumi reagoi ashpër ndaj planit të Beogradit për zgjidhjen e çështjes së Kosovës duke deklaruar, se kjo është një thirrje luftënxitëse. “Deklarata të tilla nuk kanë më peshë në këtë pjesë të Ballkanit”, theksohet në deklaratën për shtyp të kryeministrit kosovar. Ndërmjetësit ndërkombëtar për bisedimet e statusi, Marti Ahtisaari nga ana e tij, ka bërë të ditur se Kosova nuk do të ndahet. “Ju mund t’i referoheni parimeve të Grupit të Kontaktit dhe aty thuhet qartë se nuk do të shqyrtohet mundësia e ndarjes së Kosovës, pra ndarja e Kosovës është e pamundur, tha ai. Ahtisaari bëri thirrje për vazhdimin e dialogut mes Prishtinës dhe Beogradit me qëllim zgjidhjen e çështjes me kompromis.

Reagimi i Ahtisaarit
I dërguari i OKB-së për statusin e Kosovës, Ahtissari, në përfundim të vizitës së tij në Prishtinë është shprehur kundër propozimit të presidentit Tadiç për ndarjen e Kosovës. “Nuk e mbështes këtë propozim” tha Ahtisaari. “Mund të shihni parimet udhëzuese të Grupit të Kontaktit, ne do t’i respektojmë ato”, tha ai.

Historia e ngritjes së flamurit në pikën strategjike mes tri kodrave

Flamuri i Ismail Qemalit në Kurbin

E solli prifti mirditor, Dom Kaçorri

Andri Duro

Rreth një unaze të zjarrtë të formuar me dru, llastikë e vaj guri; xhandarmëria turke e shkalafitur prej rrobës qindra vjeçare; shqiptarë të rekrutuar në vendin e tyre që hiqnin rrobat duke lënë postkomandat turke; kaos patriotik ndryshe, për t’ju bashkuar simbolit të lirisë; flamurit. Kjo ishte atmosfera në Kurbin në vitet 1909-1912. Brezat e sotëm, përpos dëshmive historike, kanë përcjellë kullë më kullë librin e shkruar të kësaj ngjarje duke e zbardhur në prag kremtimi. Lëvizja për flamur, kishte përqendruar në Krujë gjithë atdhetarët dhe patriotët e rrethit që kishin marrë pjesë në veprimtaritë politike në ato vite kundër turqve. Kapja e kështjellës së Skënderbeut, ishin synimi kryesor.

Ngritja
e flamurit
Në paraditen e 28 nëntorit, nga Kurbini tre burra, patriotë e veprimtarë politikë, Hasan Shafloqi, Ali Dervishi dhe Gjok Lala, u nisën drejt Krujës për të marrë pjesë në ngritjen e flamurit. Ndërsa në Kurbin, gjendja ishte ndezur, populli ishte në pritje të shkëndijës për të kurorëzuar qëllimin final të lirisë, ngritjen e flamurit. Kodra e Kelcerit, ishte vendosur si maja më e paprekshme për ngritjen e flamurit ku ishte dhe lajmëruar populli për t’u grumbulluar. Ishte zgjedhur kjo kodër sipas vendasve, për faktin se flamuri nuk mund të vendosej kudo. Lartësia më e mundshme ishte simboli i tyre, i paprekshmërisë dhe sigurisë së lirisë njëkohshëm. Kulti turk u shemb në Krujë, dhe në mesditën e 28 nëntorit, tre patriotët u nisën për në vendin e tyre, Laç.
“Lajmëruan popullin për rreth nga Laçi e nga Gjormi, që kur të ktheheshin nga Kruja, t’i gjenin të grumbulluar mbasi do të ngrinin flamurin në kodër Kelcer”, - thotë Hysen Shafloqi, mësues historie në shkollën e Sanxhakut, mu aty ku shquhen qartë tre pikat strategjike kodrinore ku u piketua vendosja e flamurit.
Kështu në mesditën e 28 nëntorit 1912, u kthyen nga Kruja Ali Dervishi, Hasan Shafloqi, Can Zyberi (Ago) ku populli u gjet i grumbulluar. Zyberi, më i riu prej tyre, pa kurrfarë simboli, por në idealizmin e lirisë, u ngjit në majë të një lisi më të gjatë aty rreth për të lidhur flamurin. Ideja e shqiponjës, folesë së paprekshme të saj, ruan ende njëfarë krenarie të vendasve për këtë histori. Në këtë misticizëm mbi paprekshmërinë e flamurit, mësuesi i historisë tregon se në tre kodrat e dukshme të vendit, në kodër Popë, kodër Tele, dhe kulla e Xhemal Dervishit, ishin vendosur roje strategjike për ta mbajtur flamurin nën vëzhgim, nën mbrojtje. Ndezja e zjarreve me gjithfarë gjërash, llastiqe, vaj guri a dru, e ka ngritur deri më sot imagjinatën reale të të parëve nga ky vend, duke u kujtuar si skenë madhështore.

Veprimtaret
Protagonisti i kësaj ngjarjeje, Hasan Saliu (Shafloqi), për vendasit nuk ka vetëm faktin e një patriotizmi spontan, por diçka e lënë “si flamur” nga të parët. Madje në librin e Kol Jakovës “Garda Krutane”, në një tog vargjesh përmendet një nga kullat më me emër, “Andrea Shfaloqi/shqipe mali/ kur sulmon i fluturon kali...”etj. Dokumentet historike, gojëdhënat e sjella brez pas brezi, apo prezenca muzeale, e vendosin Saliun në një nga veprimtarët e zonës së Kurbinit më në zë, që shkojnë në vitet 1900. Hasan Saliu, ishte dhe një nga përfaqësuesit kryesor në kuvendin e Dilbnishtit në vitin 1906, e cila kishte si qëllim luftën e popullit të Kurbinit kundër pushtuesve turq. Porse ngritja e flamurit bashkë me tre kullat kurbinase shënon një nga ngjarjet më entuziaste për zonën, duke mbetur në imazh historik të pazëvendësueshëm, ngritja e flamurit në Kurbin.

PRIFTI MIRDITOR ME FLAMUR
Mesdita e 28 nëntorit për dëshmitarët e paktë okularë, kujtohet si një rreth historik në përmasa heroike, rebelizmi patriotik për liri. Ndërsa në dokumentacionin historik shqiptar, përbën një nga ngjarjet më vendimtare, shpalljen dhe njohjen e të parit shtet shqiptar. Shenjtërimi i kësaj lirie u bë flamuri. Nga Mirdita, kurbinasit kujtojnë se zbriti një prift i quajtur Dom Nikollë Kaçorri, për ta çuar dorë më dorë flamurin e Ismail Qemalit, në mbërritje deri në Vlorë. Dom Kaçorri, një figurë e njohur patriote dhe atdhetare, ishte “maratonomaku”-prift nga Mirdita, që ia pat dorëzuar flamurin Hasan Saliut, i cili bashkë me patriotë të tjerë, shpallën Kurbinin të lirë.

http://www.panorama.com.al/ 25 Nëntor 2005

Nënkryetarja e komisionit kundër ministrit të Jashtëm
Dade: Mustafaj të rishohë qëndrimet e tij për Kosovën

Nënkryetarja e Komisionit parlamentar të Jashtëm, socialistja Arta Dade, ka dalë dje përsëri kundër qëndrimeve publike të ministrit të Jashtëm, Besnik Mustafaj. Me anë të një deklarate në seancë, Dade ka dalë kundër qëndrimeve më të fundit të kryediplomatit shqiptar, duke i cilësuar si jashtë deklaratës së krerëve të lartë të institucioneve shqiptare. “Unë nuk e di se çfarë ka dashur të shprehë Mustafaj me deklaratat e tij se, nuk do të ketë dy shtete shqiptare dhe se gjuha nuk është tregues për shtet. Të gjitha këto deklarata të tij nuk janë në union me qëndrimet që ka mbajtur shteti shqiptar për zgjidhjen e statusit të Kosovës. Dade ka shtuar më pas se “ministri i Jashtëm duhet të shprehet qartë se çka dëshiron të shprehë për një shtet unik”. Qëndrimit të Dades, i është vënë menjëherë, deputeti i PD-së, kryekomisioneri për Politikën e Jashtme, Preç Zogaj. Ai e ka cilësuar si jo të drejtë qëndrimin e socialistëve dhe se “sipas tij qëndrimi për çështjen e Kosovës nuk ka pasur ndonjë ekuivok dhe se nuk duhet të merremi me lojëra fjalësh”. “Ne kemi qëndrime unike në lidhje me çështjen e Kosovës, dhe se nuk bëhen në asnjë mënyrë fjalë për qëndrime të ndryshme të institucioneve për zgjidhjen e statusit të Kosovës”, theksoi Zogaj. Por deputetja socialiste Dade u shpreh se, do kërkojë përsëri një seancë të veçantë me ministrin e Jashtëm për deklaratat e tij në komisionin e Politikës së Jashtme.

Tageblatt 23/11/2005

Les Serbes du Kosovo réaffirment leur refus absolu de l'indépendance

Les Serbes du Kosovo ont réaffirmé, mercredi lors d'un entretien avec l'envoyé spécial de l'Onu au Kosovo, Martti Ahtisaari, leur refus de l'indépendance, et mis en garde contre tout acte de violence pendant les négociations sur le statut de la province.

»Nous avons souligné que l'indépendance du Kosovo est absolument inacceptable pour les Serbes du Kosovo», a déclaré un de leurs leaders, Milan Ivanovic, après avoir été reçu par M. Ahtisaari, dans le cadre de la première phase des négociations sur le statut futur du Kosovo -- indépendance ou forte autonomie.

»Nous sommes pour un compromis, à savoir la plus large autonomie possible pour la province», a ajouté M. Ivanovic, qui préside le Conseil national serbe, une organisation regroupant des représentants des Serbes du Kosovo.

Un autre leader serbe, Oliver Ivanovic, a insisté sur le fait que la communauté internationale devait empêcher d'éventuelles violences pendant les négociations.

»Nous avons averti M. Ahtisaari que les négociations devaient être un processus au sein d'une société mature dont les leaders doivent réaliser que la violence n'est pas une option», a-t-il dit.

Cette rencontre entre l'envoyé spécial de l'Onu au Kosovo et les leaders serbes fait suite à des entretiens, qu'il a eus mardi, avec des représentants albanais qui lui ont présenté leur plan pour l'indépendance du Kosovo, province du sud de la Serbie à majorité albanaise administrée par l'Onu depuis la fin du conflit entre les rebelles albanais et les forces de Belgrade, en juin 1999.

L'ex-président finlandais, arrivé à Pristina lundi, n'a donné aucune indication sur la durée des négociations, selon des sources proches des négociateurs albanais.

»Le processus durera tant que nécessaire. Soyez préparés à (aborder) de nombreuses questions importantes telles que la protection des minorités, la décentralisation et les conflits sur la propriété», a déclaré M. Ahtisaari, cité par ces sources.

M. Ahtisaari s'était également entretenu mardi avec des représentants de l'Eglise orthodoxe serbe qui lui ont demandé de s'engager pour une protection institutionnelle de la minorité serbe et des lieux saints serbes au Kosovo.

Dans le cadre de cette première visite, M. Ahtisaari doit se rendre à Belgrade, ainsi qu'à Podgorica (Monténégro), Tirana et Skopje.

Les négociations, qui devraient durer plusieurs mois, se dérouleront dans un premier temps sous la forme d'une navette diplomatique de M. Ahtisaari entre Belgrade et Pristina, dans le but d'établir un climat de confiance entre les deux parties afin qu'elles puissent ensuite s'asseoir autour d'une table et mener des négociations directes.

M. Ahtisaari (68 ans), qui était l'un des médiateurs lors des négociations qui ont permis la fin des bombardements de l'Otan en juin 1999, a été nommé pour mener les négociations le 1er novembre.

Les Albanais, majoritaires à plus de 90%, réclament l'indépendance du Kosovo, une solution que les Serbes, qui considèrent la province comme le berceau de leur culture et de leur histoire, rejettent catégoriquement.

Le fragile chemin de la paix

balkans L’ex-Yougoslavie est soudain sous les feux de l’actualité cette semaine. Ainsi en ont décidé les Etats-Unis et l’Union européenne, qui tentent de dépasser les impasses balkaniques. Mais quinze ans après, la mosaïque cherche toujours la voie de l’apaisement et de la croissance.

andrès allemand
Publié le 23 novembre 2005 24 heures -

» L'envoyé spécial de l'ONU au Kosovo, l'ex-président finlandais Martti Ahtisaari, a rencontré hier des leaders albanais du Kosovo dans le cadre de l'ouverture des négociations sur le futur statut - indépendance ou autonomie renforcée - de la province. Un signe parmi d'autres qui semble promettre des jours meilleurs pour l'ex-Yougoslavie. Le point avec un spécialiste.

Il y a des semaines comme ça où l'Histoire paraît soudain s'accélérer. Bosnie, Kosovo, Serbie, Croatie... Les annoncent se multiplient cette semaine, qui semblent promettre - enfin! - des jours meilleurs aux pays issus de l'ex-Yougoslavie. La boucle serait-elle enfin bouclée? A Genève, François Saint-Ouen nuance cet enthousiasme. Secrétaire exécutif de la Fondation pour l'économie et le développement durable des régions d'Europe (Fedre), il connaît l'ex-Yougoslavie comme sa poche.

François Saint-Ouen - Tous ces pays issus de l'ex-Yougoslavie ont en gros les mêmes problèmes, à des degrés différents, selon la gravité du traumatisme laissé par les guerres civiles. Tous ont une vision approximative de la démocratie. Tous vivent une période de repli identitaire. Tous traînent les boulets que sont le chômage et la corruption. Tous voient un avenir meilleur dans l'adhésion à l'UE. Tous, à l'exception notable de la Slovénie, dont ils souhaiteraient suivre l'exemple.

- En quoi leur démocratie est-elle approximative?

- Il y a comme un malentendu. Parce que ces Etats sont nés d'une rupture avec l'ancien régime yougoslave, ils se disent démocratiques. Mais ils n'en ont parfois que le vernis. Et cela à tous les échelons: depuis le simple maire jusqu'au président. Malgré le multipartisme et les élections libres, le style de gouvernement est trop souvent emprunt d'autoritarisme. Quant à la société en général, elle a du mal à se prendre en main. Le tissu associatif est très mince.

» Ce sont de jeunes Etats, qui cherchent à forger leur identité par contraste avec leurs voisins. Aujourd'hui, pour voyager à travers l'ex-Yougoslavie, il vaut mieux ne pas y être né! Un Suisse peut circuler librement mais les ressortissants de ces pays ont besoin d'un visa pour traverser chacune de ces frontières... qui n'existaient pas il y a seulement quinze ans! On n'imagine pas, dans nos pays, à quel point les guerres civiles peuvent laisser des séquelles.

- Autant de freins au développement économique d'une région qui ne parvient pas à décoller.

- La côte adriatique bénéficie du tourisme, mais ce n'est pas le cas à l'intérieur des terres. Rares sont les petites et moyennes entreprises. Dans certaines zones, deux tiers des jeunes sont au chômage.

- Un tel manque de perspectives explique l'énorme force d'attraction que représente l'UE.

- Ils se font beaucoup d'illusions. L'UE ne réglera pas tous leurs problèmes. A commencer par la corruption. Et puis les solutions européennes ne sont pas toujours appropriées. En Bosnie par exemple, en voulant transposer le système des cantons suisses, on a surtout accentué les tensions ethniques. Et au Kosovo, en laissant planer l'hypothèse de l'indépendance, on a encouragé la fuite des Serbes minoritaires.

- Autre inconvénient: au fur et à mesure des adhésions à l'UE, ces pays deviennent l'un après l'autre la frontière extérieure de l'Espace Schengen. Ajoutant ainsi un degré supérieur au cloisonnement.

- Mais au moins, si à terme ces Etats vivent sous le même toit européen, peut-être parviendront-ils à retrouver une dynamique commune.

© Edipresse Publications SA, tous droits de reproduction et de diffusion reservés.

Kosovo: La Suisse réitère ses bons offices

21.11.2005 10:21 - mise à jour: 11:08

Alors que l'émissaire de l'ONU arrive au Kosovo pour discuter de l'avenir de la province, la Suisse se déclare prête à poursuivre son rôle d'intermédiaire.

Les autorités helvétiques rappellent que le processus risque d'être très complexe. Tout en soulignant que la recherche d'un compromis est essentiel pour toutes les parties concernées.

Sur ce sujet:

La Suisse hors jeu dans les processus de paix
La Serbie tance la Suisse

L'émissaire des Nations unies Martti Ahtisaari entame lundi une mission visant à négocier une solution durable pour le futur de la province du Kosovo.

Depuis les bombardements de l'OTAN en 1999, le Kosovo est administré par l'ONU. Aujourd'hui, la question est de savoir si la province doit devenir indépendante ou si elle doit rester liée à la Serbie-Monténégro, entité qui a remplacé l'ex-République fédérale de Yougoslavie.

Pristina souhaite l'indépendance, alors que Belgrade y est bien entendu catégoriquement opposée. Jusqu'ici, les négociations autour du statut du Kosovo ont été reportées à plusieurs reprises.

Une indépendance formelle

En mai dernier, le gouvernement suisse avait fait connaître officiellement sa position lors d'un débat au Conseil de sécurité de l'ONU, à New York. Berne s'était alors prononcée pour une indépendance formelle du Kosovo.

L'intervention de l'ambassadeur helvétique auprès de l'ONU, Peter Maurer, avait suscité la controverse dans les cercles diplomatiques. Et le mois suivant, la ministre suisse des Affaires étrangères Micheline Calmy-Rey avait reçu un accueil mitigé lors de sa visite officielle en Serbie.

Ne se laissant pas perturber par la crise diplomatique opposant Berne et Belgrade, Micheline Calmy-Rey avait profité, peu après, d'un voyage au Kosovo pour réaffirmer la position de la Suisse et tenter de rallier la communauté internationale à l'idée d'une indépendance formelle.

La solution la plus réaliste

Depuis, la position du gouvernement helvétique n'a pas changé, précise à swissinfo le diplomate Jean-Jacques de Dardel.

«A nos yeux, maintenir le statu quo plus longtemps mettrait en péril la paix et la stabilité non seulement de la province, mais aussi des pays voisins».

«Dans ces circonstances, la solution la plus réaliste serait d'envisager, à long terme, une indépendance formelle du Kosovo», ajoute le chef de la Division politique I du ministère suisse des Affaires étrangères (DFAE).

Un compromis indispensable

Le diplomate précise toutefois que toute décision sur le statut du Kosovo devra obligatoirement être «négociée et acceptée par toutes les parties concernées» et qu'un «compromis est essentiel».

Il rejette également les critiques selon lesquelles la Suisse jouerait avec le feu en prenant position pour une indépendance formelle avant même le début des négociations sur l'avenir de la province.

«Notre rôle dans la région, où nous avons investi des centaines de millions de dollars pour la paix et la stabilité, ainsi que les relations étroites qui lient la Suisse et le Kosovo justifient que nous adoptions notre propre prise de position.»

Jean-Jacques de Dardel rappelle encore que la Suisse a joué un rôle important en tant qu'intermédiaire entre Pristina et Belgrade. Et qu'elle est prête à continuer, d'entente avec les parties concernées.

De longues négociations

Les négociations pourraient durer un an et les observateurs s'accordent à dire, à l'instar d'André Liebich, professeur à l'Institut des Hautes études internationales de Genève, «qu'elles vont mener à une forme d'indépendance du Kosovo».

Officiellement, aucune date limite n'a été impartie à l'émissaire des Nations unies Martti Ahtisaari. Mais depuis l'été, une intensification des fusillades et des attentats mineurs contre l'ONU et la minorité serbe a introduit un élément d'urgence dans les préparatifs diplomatiques.

Peu avant l'arrivée de Martti Ahtisaari sur place, un groupe militant extrémiste d'Albanais du Kosovo a d'ailleurs menacé d'attaquer la capitale de la province, où se tiennent les négociations.

swissinfo, Ramsey Zarifeh
(Traduction et adaptation de l'anglais: Alexandra Richard)

http://www.balkans.eu.org/article6059.html

Monitor
Satellite espion : le Monténégro et le Kosovo sous l’oeil du « grand frère serbe »
Traduit par Persa Aligrudic

Publié dans la presse : 18 novembre 2005
Mise en ligne : samedi 19 novembre 2005

Sur la Toile

La location à prix d’or d’un satellite espion israélien qui permet, depuis Belgrade, de surveiller le Monténégro et le Kosovo, survient-elle fortuitement en ce moment, à la veille du référendum monténégrin et des négociations sur le statut final du Kosovo ?

Par Milka Tadic-Mijovic

La location d’un satellite est un exemple type de crime organisé, dans lequel ont participé au moins trois personnalités monténégrines : les deux membres monténégrins du Conseil suprême de la défense de l’Union d’États, Svetozar Marovic et Filip Vujanovic, ainsi que le vice-ministre de la Défense, Vukasin Maras. C’est ce que nous affirme le général Blagoje Grahovac, le conseiller du Président du Parlement Ranko Krivokapic.

Intérêts personnels

Aussi bien pour l’affaire des gilets pare-balles qui a fait l’objet d’un contrat d’achat de matériel militaire négocié avec l’homme d’affaires serbe Mile Dragic pour une valeur quelques centaines de millions d’euros, que pour la location d’un satellite avec les Israéliens pour une valeur de 45 millions d’euros, les décisions ont été prises par deux organes : le Conseil des ministres de l’Union de Serbie et Monténégro (USM) et le Conseil suprême de la Défense (VSO), avec l’approbation des dirigeants monténégrins. Le contrat a été négocié par le ministère de la Défense où, aux côtés du ministre Prvoslav Danivic alors en fonction, se trouvait son très influent vice-ministre, le Monténégrin Vukasin Maras.

« Ces deux décisions, pour lesquelles des chiffres énormes sont en jeu, sont liées aux intérêts de certains milieux. C’est dans cette affaire que l’on peut trouver les raisons de la défense véhémente de l’ancien ministre Davinic par certains officiels monténégrins, dans la période qui a suivi la révélation de l’affaire des gilets pare-balles », déclare le général Grahovac.

Dès le tout début de cette affaire, le président de Serbie et Monténégro Svetozar Marovic a vigoureusement défendu Davinic, soi-disant en raison des grandes réformes qu’il aurait initiées. D’après les analyses des experts occidentaux, l’Armée de l’USM n’a pourtant pas encore commencé les réformes structurelles.

Il s’agit d’une armée encombrante aux structures conservatrices héritées de l’époque guerrière de Milosevic. Les cadres qui dirigent l’Armée appartiennent en général aux forces qui étaient les responsables et les exécutants des plans de guerre et des crimes commis au cours des années 1990. Certains hauts fonctionnaires de l’Armée de l’USM sont soupçonnés par le Tribunal de La Haye d’avoir commis des crimes au Kosovo et ailleurs dans l’ex-Yougoslavie.

Les services secrets militaires sont en fait intouchables. L’Armée est mentionnée dans de nombreuses analyses occidentales comme l’un des principaux corps ayant aidé les fugitifs suspectés de crimes de guerre. On pense que la cache efficace de Mladic et de Karadzic n’aurait pas été possible sans le soutien de certains cercles de l’Armée de l’USM.

Espionner le Monténégro

La décision relative à la location d’un satellite espion provenant d’Israel, qui possède l’un des services d’espionnage les plus habiles au monde, est problématique pour plusieurs raisons. D’après les explications du Conseil des ministres et du Conseil suprême de la Défense, le satellite aurait été loué pour surveiller le Kosovo, la zone terrestre de sécurité et la frontière entre le Monténégro et le Kosovo, donc le Monténégro.

Les données recueillies par satellite, selon la théorie militaire, tombent sous le coup des services secrets qui, eux mêmes, selon cette théorie, sont classés comme moyens offensifs.

« Le ministère de la Défense, le VSO et le Conseil des ministres reconnaissent que leur intention, avec la location d’un satellite, était d’agir de manière offensive envers le Kosovo, qui est sous la protection des forces des Nations Unies. C’est inadmissible », constate le général Grahovac.

La location du satellite enfreint les termes de l’Accord de Kumanovo. Ce document, qui a mis fin aux bombardements de l’OTAN en juin 1999, interdit aux forces de l’USM de diriger vers la Zone de sécurité (frontière Serbie et Kosovo) tout engin électronique ou radar d’observation qui serait compris dans ce groupe de moyens défensifs.

La surveillance du Monténégro n’est rien d’autre qu’une action offensive envers un État membre.

Est-ce par hasard que cette location de satellite survient justement à ce moment, à la veille du référendum monténégrin et des négociations sur le statut final du Kosovo ? Comment est-il possible que Filip Vujanovic et Svetozar Marovic donnent leur accord, en permettant d’envoyer à Belgrade par satellite des informations sur le Monténégro ? Pourquoi les dirigeants monténégrins sont-ils entrés dans une logique qui viole l’Accord de Kumanovo ?

D’ailleurs, le satellite fonctionne déjà. Il envoie des informations précises à ceux qui en ont besoin.

Ventes et achats accélérés

Les fonds pour la location du satellite n’avaient pas été prévus dans le budget de l’Union pour cette année. Le Conseil des ministres avait l’intention de payer les Israéliens en procédant à la vente de biens de l’armée, qui s’effectue par le Fond de réforme de l’Armée. Mais, d’après le général Grahovac, ce Fond a été créé de manière illégale.

L’affaire de la location du satellite a été conclue sans l’accord des États membres de l’Union. Et sans appel d’offres. Après une enquête faite par Monitor auprès de plusieurs experts, le prix de location du satellite israélien est beaucoup plus élevé que ceux pratiqués dans le monde.

Au cours de la dernière année, le ministère de la Défense a acheté et vendu les biens de l’armée de façon accélérée. Il est question de transactions se montant à des centaines de millions d’euros. Rien que pour les commande de matériel militaire et du satellite, il faut compter près de 400 millions d’euros. Les biens qui sont vendus et achetés le sont, soi-disant, pour poursuivre les réformes de l’armée. Mais, en même temps, le futur concept de la défense n’est pas encore défini, on ne sait pas quel sera le modèle de la future armée, l’étendue de ses forces, quels seront ses besoins et combien de personnel restera en surplus.

Au bout du compte, on ne sait même pas si survivra l’État, pour l’armée duquel on achète si rapidement des casques, des gilets et des techniques d’espionnage. Tout est brumeux. Il n’y a que le Monténégro qui se retrouve maintenant sous l’œil vigilant de son grand frère serbe, des satellites israéliens et des services secrets.

http://www.panorama.com.al/ Mërkurë 23 Nëntor 2005

Faqe 7 - Aktualitet

legalizimet dhe pronat

kontestimet

Partitë politike kontestojnë edhe amendimet për ligjin e pronave

Legalizimet, PS, LZHK, LSI kundër

Shehi: Skema jonë kërkon urbanizim, procesi kërkon 10 vjet afat

Projektligji për legalizimet, i hartuar nga qeveria “Berisha” ka ngjallur reagime të ashpra nga Lëvizja për Zhvillim Kombëtar, Lëvizja Socialiste për Integrim dhe organizata “Mjaft”.

Kryetari i Lëvizjes për Zhvillim Kombëtar, Dashamir Shehi, e ka cilësuar si antikushtetues këtë nismë të qeverisë “Berisha”. ”PD ka mbrojtur persona, të cilët kanë ardhur në mënyrë të paligjshme, sigurisht nga halli. Këto legalizime ofrohen si shpërblim politik”, duke shtuar se “është e pamundur që të bëhen pronarë pa paguar gjë”. Edhe kryetari i lëvizjes “Mjaft”, Erion Veliaj, u shpreh se ishte kundër “nismës” Berisha. Ai e ka cilësuar si “qesharake” deklaratën e kreut të ekzekutivit shqiptar që premton donacione. “Eshtë qesharake që Berisha do të kërkojë fonde nga donatorët, sepse tani nuk bëhet fjalë për operacionin Pelikani”. Sipas kryetarit të “Mjaft” s’ka donatorë të gatshëm të dorëzojnë të tilla pagesa. Në takim ishin të pranishëm dhe përfaqësues nga partitë, PS, LSI si dhe pronarë të tokave. Përfaqësuesi i Partisë Socialiste, Artan Lame, ishte i mendimit se ligji për legalizimet mund të shkojë përpara vetëm nëse bien dakord të gjitha palët. Mustafa Muçi shprehu qëndrimin e LSI-së. “Lëvizja Socialiste për Integrim ka qëndrimin e vetë se legalizimi duhet të jetë i hapur për të gjithë. Ne jemi për trajtim të barabartë të të gjithë shtetasve shqiptarë”, tha Muçi. Zgjidhja që ofron LZHK-ja është se para legalizimit duhet të përfundojë procesi i urbanizimit dhe pastaj të bëhet konturimi i zonave, të cilat do të jenë objekt i legalizimeve. Pas procesit të urbanizimit problem është zgjidhja e mënyrës së kompensimit të pronave për pronarët. Në bazë të skemës së propozuar nga LZHK, banorët duhet ta paguajnë tokën që do të legalizohet me çmimin e tregut. Sipas Shehit, në këtë mënyrë pronarët e ligjshëm përfitojnë vlerën e vërtetë të pronës së tyre. Shteti zhvishet nga detyrime gjigante financiare, të cilat nuk do të jetë kurrë në gjendje t’i paguajë. Sipas tij, ky proces zgjat nga 7 deri në 10 vjet. Ndërsa Veliaj u shpreh se, një variant tjetër për legalizimin e zonës është edhe kreditimi që mund t’u japë shteti këtyre familjeve, në mënyrë që ajo shumë të përdorej për blerjen e tokës, sipas çmimit të tregut. “Me këtë realizohet edhe kompensimi i ish-pronarëve”, theksoi Veliaj.

Ligji i Pronave
Ligji i ri “Për kthimin e kompensimin e pronave”, që pritet të miratohet në mbledhjen e sotme të qeverisë kontestohet, që në fillim nga ana e opozitës dhe nga grupet e interesave shoqërore.Partia Socialiste e cilëson demagogji deklaratën e kryeministrit Berisha, për marrjen e kredive nga institucionet ndërkombëtare për kompensimin e ish-pronarëve. Nënkryetari i komisionit parlamentar të Ekonomisë, deputeti i PS-së, Ylli Bufi, ka deklaruar dje se “një skemë e tillë e shpallur nga ana e kryeministrit është e parealizueshme dhe është një qëndrim demagogjik, sepse nuk mund të merren kredi për dhënien e lekëve për ish-pronarët”. Nënkryetari i Kuvendit, Bufi, ka bërë të ditur se socialistët do të mbrojnë ligjin aktual për pronat dhe se do të insistojnë që kompensimi i pronarëve të bëhet kryesisht fizik, duke mos synuar vetëm në atë financiar. Edhe sekretari i Përgjithshëm i PS-së, Pandeli Majko, ka shprehur rezerva në lidhje me mënyrën se si është hartuar projektligji, pasi nuk janë marrë në konsideratë edhe palët e interesuara, që në këtë rast janë ish-pronarët. “Ashtu si dhe për çështjen e TEC-it të Vlorës, edhe për këtë projektligj të pronave, qeveria duhej të kishte marrë mendimin e ish-pronarëve, të cilët janë direkt të interesuar për këtë çështje”, theksoi Majko. Kryetari i grupit parlamentar të PS-së, Majko, deklaroi më pas se “shpreson që Partia Republikane që është identifikuar me këtë çështje të luajë për herë të parë rolin e saj dhe ekzistencën në Parlament”. Kryeministri Berisha, dy ditë më parë bëri të ditur se do marrë kredi nga institucionet ndërkombëtare për të kompensuar financiarisht ish-pronarët. Gjithashtu, kryeministri theksoi se mesatarja e kompensimit fizik do të jetë 100 hektarë tokë bujqësore. b.h / i.h

kushtet e PR

Partia Republikane, pas tërheqjes së bërë për abrogimin e ligjit 7501, ka paraqitur dy kushte të saj për të pranuar miratimin e amendimeve të paraqitura nga ana e qeverisë “Berisha”. Kryetari i grupit parlamentar të PR-së, Arian Madhi, ka bërë të ditur se republikanët i kërkojnë Berishës që të heqë kufizimet prej 100 hektarësh. “Nëse qeveria me projektin e saj merr në konsideratë parimet pa kufizimin e kthimit të pronave dhe për t’u dhënë mundësi të gjithë pronarëve për tokat e tyre. Duhet të kthehen kryesisht tokat që janë në bregdet, të cilat janë të lira. T’i rikthehen ato pronarit në bregdet dhe kujtdo qofshin”, deklaroi Madhi. Ai ka bërë të ditur se, nëse nuk do të merren në konsideratë nga ana e qeverisë, atëherë grupi parlamentar i PR-së do të paraqesë amendamentet në komisionin e Ligjeve.

Veliaj
I gjithë ky është një debat midis qeverisë dhe qytetarëve të zonave informale, por janë qytetarët që paguajnë faturën e këtij vendimi të qeverisë. Lëvizja “Mjaft” përfaqëson anën tjetër të prekur të komunitetit të taksapaguesve shqiptarë. Këta taksapagues nuk marrin kredi për shtëpitë e tyre, ndërsa tani do t’u duhet të paguajnë për shtëpitë e të tjerëve, sigurisht me një çmim më të ulët. Kjo nuk është zgjidhja më e mirë për popullsinë informale.
Shehi
Skema jonë është një propozim që i ka të gjithë elementët, duke filluar që nga ai ekonomik, juridik, social dhe politik. Skema që ne propozojmë është quajtur një nga zgjedhjet më të mira dhe që është përkrahur nga opozita e atëhershme. PD ka mbrojtur persona, të cilët kanë ardhur në mënyrë të paligjshme, sigurisht nga halli. Këto legalizime ofrohen si shpërblim politik. Ky ligj është hartuar nën presionin e çështjes elektorale të 3 korrikut.
Lame
Ky ligj mund të shkojë përpara vetëm nëse bien dakord të gjitha palët. Jemi në një kaos total, ku askush nuk e di çfarë po bëhet dhe çfarë po ndodh. Banorët nuk e kuptojnë rrugën pa dalje që po futen. Unë nuk e kam parë projektin e qeverisë, askush nuk e ka parë. Mua më vjen keq, si shqiptar, që këtë ligj e ka parë një i huaj si De Soto, i cili është një specialist shumë i mirë, por që kam frikë se figura e tij do të përdoret si një fasadë.
Muçi
Dua të theksoj se legalizimi dhe kthimi i pronave nuk janë e njëjta gjë. Legalizimi është një problem i banorëve në zonat informale. Problemi i ish-pronarëve është një problem shumë i gjerë dhe i ndryshëm. LSI është për atë që procesi i legalizimit të jetë i hapur për të gjithë. Duhet trajtim i barabartë i të gjithë shtetasve shqiptarë. Edhe ligji i hartuar nga PS nuk përfaqësonte një zgjidhje të mirë për të gjitha palët e interesuara.
Vorpsi
Unë, si përfaqësues i pronarëve dhe kryetar i shoqatës “Pronësi me Drejtësi” kam rezerva për ligjin. Gjithashtu duke kaluar te fondet, një qeveri që do të vijë në pushtet në të ardhmen zor se do të mbajë barra financiare me kosto të tillë. Unë shpesh bëj shaka me miqtë e mi për këtë ligj. Në vitin 1945 qeveria na i mori shtëpitë pa njerëz brenda, tani qeveria po na i kthen shtëpitë, por me njerëz brenda.

Sinaj apel për zgjidhjen e fondeve dhe tokave
Komiteti i Pronave, sot raporti në komisionin e Veprimtarisë

Komiteti Shtetëror i Kthimit dhe Kompensimit të Pronave do të raportojë sot në komisionin parlamentar të Veprimtarisë Prodhuese mbi punën 6-mujore të tij. Kryetari i këtij institucioni, Sokrat Sinaj, së bashku me katër anëtarët e tjerë do të raportojnë në lidhje me mangësitë që kanë hasur për procesin e kthimit dhe të kompensimit të pronave. Sinaj në raportin e tij kërkon që, qeveria dhe dikasteret përkatëse të mos japin më toka shtetërore. Komiteti Shtetëror i Pronave e sheh të pamundur kthimin e pronave fizike, pasi, sipas Sinajt, AKP-ja, Ministria Ekonomisë, e Bujqësisë dhe ajo e Turizmit vazhdojnë tjetërsimin e pronave dhe pse prona shtetërore të lira kanë mbetur shumë pak. “Në këto kushte, zgjidhja e kompensimit mbetet vetëm në të holla (lekë), që, siç e dimë të gjithë, është e pamundur për shtetin shqiptar. Ndërsa anëtari Njazi Kosovrasti pritet të paraqesë një raport alternativ në këtë komision, pasi për raportin e parë ka votuar kundër.

Faqe 16/17 - Speciale

reforma ne administrate

vendimi

Një udhëtim me reportazhet e viteve ’30. Materniteti dhe pavijonet që s’kanë krahasim me ditët e sotme...

Zogu, mbreti që mblodhi para për spitalin

Historia e ndërtimit dhe rëndësia e shërbimit shëndetësor

Rezarta Delisula

Ka qenë një shtëpi private ajo që deri në vitin 1929 “zgjidhte” të gjitha problemet e popullit me shëndetin.

Pjesa e Durrësit dhe zonat kënetore në përgjithësi vuanin përditë humbjen nga malaria. Dyndjen në Tiranë e justifikonte jo vetëm zhvillimi i kryeqytetit, por edhe ruajtja nga vdekja. Megjithë pamundësitë financiare, në vitin 1929 nisi të ndërtohej spitali “Zogu I”, që sot njihet si Qendra Spitalore Universitare “Nënë Tereza”. Tentativat nisën që në vitin 1927, kur u ngrit një komision shtetëror për mbledhjen e ndihmave për ndërtimin e spitalit. Nevoja e njerëzve për mjekë dhe spitale bëri që brenda një kohe të shkurtër të grumbulloheshin 132.937.25 franga ari. “Në mbarim të rrugës “Xhemal Pasha Zogu”, kah fushat e gjata, ku asht vendi më i naltë i Tiranës qi ka ajër të kulluet e të freskët, u çpronsuen kopshte e ara dhe filloi ndërtimi i spitalit”, shkruan Osman Myderizi në librin “Tirana 1604-1937”. Zona e spitaleve nuk ka ndryshuar, por kryeqyteti është zgjeruar aq shumë sa duket se janë në qendër dhe shumë larg ajrit të pastër dhe të kulluar. Në shtypin e kohësh shkruhej se spitali i Tiranës ishte një ndër më të mëdhenjtë në Ballkan. Ai kishte 300 shtretër dhe Institutin Biokimik pranë, ku bëheshin analiza e vaksina nga më të ndryshmet. Ky spital përfundoi në vitin 1934, por vit pas viti shtoheshin pavijone të reja. Në artikullin e datës 16 maj të vitit 1937, në revistën e përjavshme “Java” u bëhej apel mjekëve në këtë mënyrë: “Mjekët tanë nuk duhet ta marrin mjekësinë si një profesion, i cili t’u rezervojë vetëm fitime materiale. Ndër ne, mjekët duhet të jenë shkencëtarë, të dhënë me mish e me shpirt në shërbim të popullit dhe të kërkojnë më tepër sadisfaksion moral. Mjekët tanë duhet të përpiqen që shifrat e tmerrshme të insalubritetit dhe të mortalitetit të pakësohen në minimum. Po mos vepruan drejt këtij qëllimi mjekët, atëherë çdo shpenzim dhe çdo plan do të shkojë më kot”.

Funksionimi
Mes një reportazhi interesant të vitit 1937 në revistën “Java”, bëjmë një udhëtim në spitalin “Zogu I” dhe maternitetin i cili u inaugurua në po këtë vit. Eshtë larg asaj që ndodh sot në Qendrën Spitalore Universitare, që është pasardhëse e spitalit të ndërtuar nga Zogu. “Porsa të hyjë njeriu në spitalin “Zogu I”, ajo që do t’i heqë vërejtjen është pastërtia. Por, pastërtia këtu nuk do të thotë vetëm të mos shohë njeriu tozëra dhe fëlliqësira. Kjo pastërti është në ekstrem, ideale”. Kështu e nis reportazhin gazetari i “Javës”, duke vijuar se aq shumë e ndjente këtë gjë saqë kishte frikë të mos e bënte pis atë vend. Në ato vite spitali kishte rreth 500 pacientë çdo ditë dhe me gjithë këtë lëvizje sërish kishte pastërti. Për ta mbajtur këtë rregull, drejtori i spitalit, Sabri Teufik, kishte zgjedhur këtë mënyrë. Në orën 6 të mëngjesit fillonte puna. Personeli, sapo të hynte duhej të nënshkruante prezencën e tij në librin përkatës. Kryeshërbëtori, që sot është përgjegjësi i sanitareve, bënte një kontroll të personelit të tij. Në orën 6:30 vinin motrat, të cilat në vitin ’37 ishin 16. Në orën 8:30 pastrimi duhej të kishte mbaruar dhe çdo gjë të ishte gati për ditën e gjatë. Pikërisht në orën 8:30 fillonin dhe operacionet e paracaktuara. Nga ora 9 deri më 11 mjekët kishin orarin e vizitave dhe pas kësaj, ata largoheshin për në ambulancat e tyre, për të kryer vizitat për banorët e lagjeve të Tiranës. Gjithçka ishte e saktë. Në orën 12:15 të mesditës, drejtori i spitalit, Sabri Teufik, vizitonte të gjithë pacientët që ishin sjellë nga ambulancat për t’u shtruar në spital. Ata që ishin në gjendje të rëndë shtroheshin menjëherë, ndërsa më pak të sëmurët. Nëse nuk kishte vende, u caktohej një datë për t’u paraqitur. “Por vetëm drejtori i spitalit inspekton? Eshtë edhe drejtori i përgjithshëm i shëndetësisë, z. dr. Qemal Jusufati. Pa dijtur njeri gjë, dr.Qemali i hypën automobilit dhe fap në spital, inspekton të tëra imtësisht, por më së fundi e ndjen veten të detyruar të përgëzojë personelin për pastërtinë dhe rregullin që mbajnë”, shkruan gazetari më 1937-n.

Mjekët e specializuar
Mbreti Zogu I, në momentin e fillimit të punimeve për spitalin, mblodhi të gjithë mjekët më të mirë të vendit dhe i nisi me specializim në Evropë. Dhe në momentin që godina përfundoi ne kishim një staf profesionistësh. Në fillim, në spital kishte vetëm 5 pavijone dhe dy godina, njëra për mjekët kurse tjetra për personelin. Në godinën e parë ishin vendosur zyrat, seksioni i radioterapisë, radiognostikës dhe fizioterapisë. Në fillim spitali kishte këto specializime: kirurgji, patologji, otorinolaringologji, oftalmologji (kurimi i sëmundjeve të syve), dentologji, radiologji dhe kapaciteti në fillim ishte për 175 të sëmurë. Vit pas viti spitali plotësohej jo vetëm me shtesa godinash, por edhe me aparatura nga më të mirat e kohës. Në vitin 1936 u krijua dhe pavijoni i antituberkulozit, ku mjekoheshin rreth 56 të sëmurë. Ky pavijon kishte dhe verandën ku të sëmurët mbi shtretërit e shtruar me çarçafë të bardhë bënin banja dielli. Tenda e cila i mungonte verandës u mundësua me ndërhyrjen direkte të kryeministrit Kostaq Kota. Ndërkaq, nga Gjermania erdhi elektrokardiogrami dhe sipas shtypit, do të sillej edhe një aparaturë për metabolizëm bazal. Spitali në vitin 1937 ishte i kompletuar dhe çdo muaj pasurohej edhe me mjete të reja.

Materniteti
Shtëpia e jetës u inaugurua në maj të vitit 1937. Lindjet deri në ato vite bëheshin nëpër shtëpi, me mjete të dala jashtë kohe dhe me kushte higjienike jo normale. Këto lindje e rendisnin vendin tonë në krye të listës së vdekshmërisë së foshnjave. Të alarmuar nga shifrat, u vendos ndërtimi i maternitetit, por mungonin fondet dhe vendi. Princeshat, shoqata “Gruaja Shqiptare” dhe shtypi u hodhën në sulm për mbledhjen e fondeve. Komisioni i zonjave dhe zonjushave, i ngritur për këtë qëllim, kishte mbledhur si fillim vetëm 115 napolona floriri. Në spitalin “Zogu I” kishte një pavijon që përdorej për banjë dhe një dhomë morgu. Banjat ishin për burra e gra bashkë, një gjë jonormale. Nisur dhe nga nevojat për ndërtimin e maternitetit, u pa zgjidhja. Pavijoni u transformua në maternitet, ndërsa morgu dhe banjat e ndara u ndërtuan në një godinë tjetër. “Kemi maternitetin me një sallë pritjeje, një sallë për pjellje, 2 salla për lehonat, një dhomë për maminë dhe infermieret me dy banja dush dhe këto krejtësisht të kompletuara”, shkruhet në të përjavshmen “Java”, ndërsa thuhet se morgu u ndërtua larg spitalit për vetë arsyet higjienike dhe kishte një dhomë ekzaminimi, një dhomë për ceremonitë fetare dhe një tjetër për rojet. Një kuzhinier vjenez gatuante për të sëmurët e spitalit “Zogu I”. Ushqimi ishte i kontrolluar dhe i bollshëm, në darkë kishte tri gjellë të ndryshme. Krahasuar me sot, diferenca është shumë e madhe. Ky është udhëtimi ynë në kohën e Zogut, pikërisht atëherë kur u hodhën bazat e shëndetësisë shqiptare.

Statistikat e vitit 1936

Kapaciteti i shtretërve 300
Për një vit u mjekuan 3505 vetë
Në kirurgji 1723
Patologji 940
Tuberkulozë 220
Dermatologji 327
Oftalmologji 272
Otorinolaringologji 114.
Janë bërë 1115 operacione kirurgjikale
172 operacione në Oftalmologji
114 operacione otorinolaringologji
Kanë vdekur 232
Janë mjekuar në ambulanca 8447 veta
Në repartin e radiologjisë janë kontrolluar 8648 persona

Degradimi i Qendrës Spitalore “Nënë Tereza”

Zgjerimi i Tiranës me rreth 700 mijë banorë ka bërë që Qendra Spitalore Universitare, edhe pse zgjeruar këto vitet e fundit, të mos përballojë më kërkesat e gjithë popullatës. E njëjta gjë ndodh edhe për Spitalin Neurologjik apo Spitalin nr.5. Fluksi i madh i pacientëve ka sjellë edhe mungesë shtretërish. Mungesa e ilaçeve, çarçafëve, pastërtisë, shërbimit... janë problemet që has çdokush që prej hallit duhet të përballet me spitalin. Një spital lokal për Tiranën. Kjo ka qenë një ide e hershme, e cila ka mbetur thjesht në letra. U diskutua një herë që spitali i ri në Laprakë të ishte lokal, por edhe kjo tentativë u ndërpre. Ndërkaq, Qendra Spitalore Universitare “Nënë Tereza”, që i hap portat gjithë vendit, po shkon drejt degradimit, mungesat janë të shumta.

http://gazetametropol.com/

Rauf Ficoja: Diplomati shqiptar që bëri Adolf Hitlerin ta nderonte

PROF.DR.URAN ASLLANI

23 Nentor Adolf Hitler shprehet: “Sot kam takuar dy diplomatë, njëri ishte një diplomat i madh i një shteti të vogël dhe tjetri një diplomat i vogël i një shteti të madh". I pari ishte Rauf Fico dhe, i dyti, ambasadori japonez. Në vitin 1938, ku dhe është shënuar takimi me Hitlerin, Rauf Fico dekretohet ministër fuqiplotë në Berlin, duke plotësuar vendin e titullarit të asaj legate të hapur qysh në vitin 1936 e të mbetur deri atëherëe vetëm me sekretarin Thoma Luarasi. Aty ai qëndroi deri në pushtimin e vendit. Duke qenë ministër fuqiplotë në Berlin, ai ishte akredituar edhe në Pragë dhe po ashtu edhe në Budapest.

Prezantimi shumë dinjitoz i këtij diplomati të shkëlqyer e detyruan kancelarin gjerman Adolf Hitlerin të shprehet me superlativa për të. Pas kësaj, Faik Konica do të thoshte se Rauf Fikoja ishte shqiptar edhe atëherë kur nuk kishte Shqipëri. Ky diplomat i madh shqiptar, historia e të cilit do të shkruhej më pas, ishte fëmija e çiftit Tahmaz dhe Hava në Jemeni të Turqisë, që pas lindjes së djalit vijnë në Shqipëri.

....

Rauf Ficoja ishte një personalitet i rëndësishëm shtetëror, diplomatik dhe shoqëror shqiptar. Në radhën e diplomatëve të shquar shqiptarë si Faik Konica, Mehmed Konica, Iljaz Vrioni, Fuad Asllani, Lec Kurti, Xhaferr Vila e të tjerë, Rauf Ficoja ishte diplomati më i shkëlqyer. Ai ka lindur më 13 mars 1881, në Sana të Jemenit, por është regjistruar në Gjirokastër, mbasi i ati, kadiu Tahmaz Remzi Fico dhe e shoqja Hava, u transferuan menjëherë pas lindjes së djalit nga Jemeni për në Shqipëri, konkretisht në Shkodër, si kryekadi i vilajetit. Arsimin e filloi në shkollën ryzhdie të Shkodrës, më pas ai u dërgua për studimet e mesme në Stamboll, fillimisht në Idadien Mylqije dhe më tej në Shkollën e Lartë Administrative "Mylqie", të cilën e mbaroi në korrik të vitit 1903, me vlerësimin "Shkëlqyshëm".

Në tetor të atij viti, Rauf Fico emërohet si nëpunës stazhier pranë administratës së vilajetit të Janinës dhe mbas përfundimit të stazhit ai dekretohet me ofiqin e kajmakanit (nënprefekt). Në prill të vitit 1906 ai emërohet kajmakan në Konicë. Rauf Ficoja ende në moshë të re ishte një atdhetar i shquar. Ai dhe pse ishte funksionar i lartë osman, duke qenë në qytetin e Konicës, nyje ndërmjetëse në rrugën Manastir për në Gjirokastër e deri në Janinë, ishte në lidhje të ngushtë me atdhetarët shqiptarë Bajo Topulli, Memduh Zavalani, Qamil Panaritin, Sali Butkën e të tjerë, me të cilët kryente veprimtari atdhetare. Në nëntor të vitit 1908, Rauf Ficoja së bashku me Bajo Topullin përfaqësuan Gjirokastrën në Kongresin e Manastirit.

Xhonturqit për këtë veprim atdhetar i mbajtën qëndrim zyrtar. Qeveria xhonturke, për ndëshkim, e transferoi nga trojet shqiptare si kajmakan në qytetin e Gjymyshhaxhiqoj të vilajetit Sivash, e prej aty në Kangall të Anadollit. Në këtë periudhë ai njeh dhe krijoi miqësira me gazetarët anglezë filoshqiptarë Henry Brailsford, Henry Nevinson, me Lordin Noel Buxton, diplomatët Edward Boyle, Charles Roden Buxton, lord Dickinson dhe veçanërisht me deputetin dhe kolonelin Aubrey Herbert, Merry Edith Durhamin. Ai i mbështeti dhe i ndihmoi ata në veprimtarinë e tyre, por edhe ata e mbështetën atë si diplomat, madje, ata mbështetën edhe miq të tij, diplomatë të rinj e të vjetër shqiptarë.

Aty nga fillimi i majit të vitit 1909, Rauf Ficoja dërgohet kajmakan në atdhe, në Himarë, ndërsa pesë muaj më vonë ai ishte nënprefekti i Margelliçit (Margaritit) në Çamëri. Aty në Margelliç, në verën e vitit 1910, Rauf Ficoja me rastin e një feste osmane ka mbajtur një fjalim në gjuhën shqipe.

Ky gjest atdhetar e konfliktoi përsëri me qeverinë osmane, e cila në shtator të atij viti e transferoi nga trojet amtare përsëri kajmakan, në Kizillhamam, 70 km më tutje Ankarasë dhe e mbajnë aty gati një vit.

Në korrik të vitit 1911, përsëri R.Ficoja kthehet kajmakan në trojet tona, pikërisht në Kërçovë. Asokohe kishin filluar kryengritjet shqiptare në Kosovë e Maqedoni dhe përsëri Rauf Ficoja si atdhetar merr pjesë aktive në shumë nga këto veprimtari. Ai mban lidhje me atdhetarët e Dibrës, Tetovës dhe të Shkupit.

Qeveria osmane në prill të vitit 1912 e largoi nga trevat kryengritëse edhe dërgon si mytesarif (prefekt) në qytetin Kaiseri të Anadollit të largët, por aty qëndroi pak muaj. Sapo Shqipëria më 28 nëntor u shpall e pavarur dhe Ismail Qemali krijoi Qeverinë e Përkohshme, Rauf Ficoja ishte një nga funksionarët e parë të saj. Ai u emërua si këshilltar në Ministrinë e Brendshme, ndërsa në nëntor të vitit 1913 e deri nga fundi i janarit të vitit 1914 shërbeu si prefekt i Beratit.

Me ardhjen e princ Wiedit dhe krijimit të Qeverisë së Turhan Pashë Përmetit, Rauf Ficoja ishte emëruar shef i kabinetit të kryeministrit. Rauf Ficoja së bashku me Abdyl Ypîn u përpoqën për një normalizim të marrëdhënieve qeveri dhe kryengritës të Haxhi Qamilit, por pa sukses. Ata u zunë rob dhe u rrahën egërsisht nga bashibozukët turkoshake.

Me pushtimin ushtarak austro-hungarez, në shkurt të vitit 1916, Rauf Ficoja u dekretua nënprefekt i Tiranës dhe si i tillë ai shërbeu deri në Kongresin e Lushnjës. Duke qenë me atë funksion, R.Ficoja qysh në vitin 1917 urdhëroi që e gjithë veprimtaria zyrtare shkresore dhe verbale të kryhesh, domosdoshmërisht, në gjuhën shqipe, duke i paraprirë vendimeve të "Qarkut Literar" të Shkodrës dhe urdhërit të Feldmareshallit Ignaz Trollmann, që u realizuan vetëm në vitin 1918.

Si një nëpunës i ndërgjegjes, i ndershëm dhe i aftë, ai dekorohet nga Perandoria Austro-hungareze, me urdhërin e Franz Josefit të kl I.

Duke qënë nënprefekt i Tiranës, Rauf Ficoja dhe gjashtë atdhetarë të tjerë, shokë të tij, si Abdyl Ypi, Sotir Peci, Ismail Ndroqi, Mytehesim Këlliçi, Myslim Beshiri dhe Sinan Hoxha, në 7 dhjetor 1918 përpiluan një thirrje apo program politik, e firmosur nga vetë R.Ficoja, me synim mbajtjen e një mbledhjeje apo kongresi, ku të diskutohej e të vendosej për veprimet që duheshin marrë për bashkimin e kombit dhe për luftën kundra propagandave të huaja, me qëllim përçarjen e popullit. Kjo mbledhje u mbajt më 19 dhjetor edhe ishte prekursorja e Kongresit të Durrësit. Aty morën pjesë delegatë nga Tirana, Elbasani, Peqini, Kavaja, Durrësi, Kruja e Dibra, dhe u morën vendime të rëndësishme për atë periudhë historike...

Rauf Ficoja ishte jo vetëm një administrator i shkëlqyer, një politikan i mirorientuar, një shqiptar atdhetar, një nëpunës i pakorruptueshëm, por ai ishte edhe një njeri me zemër të madhe. Nën nismën dhe këmbënguljen e tij në Tiranë, në vitin 1917 u hap streha vorfnore e parë për fëmijët jetimë që kishin mbetur rrugëve.

Mbas Kongresit të Lushnjës, më 30 janar 1920, ai u emërua sekretar shteti i Ministrisë së Punëve të Brendshme me titullar Ahmet Zogun dhe si i tillë qëndroi deri në fund të vitit 1922, kur jep dorëheqjen për të bërë kandidaturën si deputet.

Në këtë kohë, për shkak të veprimtarisë shoqërore dhe personalitetit të tij, me propozim të Ministrisë së P.Jashtme Franceze, më 1922, Rauf Ficos i akordohet dekorata “Palma e Artë Akademike”, ndërsa Akademia Ndërkombëtare e Letërsisë dhe Shkencës së Napolit, më 16 korrik 1925, mbasi i ka dhënë gradën shkencore të Doktorit të Nderit, e zgjedh edhe anëtar korrespondent të asaj akademie.

Po e asaj periudhe është edhe dekorimi italian me “Kryqin e Nderit për merita në letërsi e shkencë”, i akorduar nga Akademia Mbretërore Italiane. Nga dhjetori i vitit 1923 e deri në janar të vitit 1926, ai ishte zgjedhur deputet i Durrësit në Asamblenë Kushtetuese.

Rauf Ficoja ishte deputeti i Parlamentit Shqiptar që në vitin 1924, kur vdiq presidenti amerikan Wodrow Villson kërkoi të mbahej 5 minuta zi.

Në shërbimin diplomatik shqiptar, Rauf Ficoja u fut në shkurt të vitit 1926, kur u dekretua ministër fuqiplotë i Shqipërisë për Turqinë dhe Bullgarinë, me rezidencë në Ankara. Në Sofje, ai paraqiti letrat kredenciale në 27 gusht 1926. Me atë funksion qëndroi deri në 18 prill të vitit 1928. Pikërisht në këtë kohë, Rauf Ficoja dekretohet ministër fuqiplotë në Beograd, ku shërbeu deri në fillim të vitit 1929. Rauf Ficoja ishte dekoruar nga mbreti bullgar me "Urdhërin e Borisit“ dhe nga Franca në vitin 1926, me medaljen e "Oficerit të Legjionit të Nderit“. Rauf Ficoja ishte një poliglot, ai zotëronte shumë mirë turqishten e osmanishten, frëngjishten dhe gjermanishten, persishten dhe arabishten, greqishten dhe italishten. Më 14 janar 1929, Rauf Ficoja u dekretua ministër i Punëve të Jashtme dhe si i tillë shërbeu deri në 6 mars 1930. Pikërisht në këtë kohë një incident diplomatik e detyroi atë të kërkonte të jepte dorëheqjen. Në një intervistë të dhënë gazetës “Shqipëria e Re” e Konstancës, në shprehjen e tij, rrethi italofil i oborrit dhe diplomatët italianë, e trajtuan sikur ministri kishte fyer italianët dhe Italinë. Fakt ky që nuk ishte i saktë. Kjo dorëheqje pati një jehonë kundërshtimi shumë të fortë. Gazeta hungareze “Pester Lloyd” në datën 18 mars shkruante: “Rauf Fico, njeriu më i kulturuar i atij vendi, kur u desh të krijohej administrata e shtetit shqiptar, rreth tij u grumbulluan njerëzit më të aftë që organizuan Shqipërinë e sotme. Ministër Rauf Fico është njeri me kulturë të shquar të përmsave evropiane, ai zotëon gjashtë gjuhë të huaja. Ai është një diplomat nga më të zotët”. Ndërsa, “The Near East and India“, në 4 dhjetor 1930 shkruante: “Me personin e zotit Fico, kabineti ministror humbi anëtarin më përparimtar dhe më energjik”. Dorëheqja nuk u pranua nga mbreti, përkundrazi ai e dekretoi me dy funksione: atë të ministrit të Punëve të Jashtme dhe atë të ministrit të Brendshëm, ku shërbeu deri në 20 prill të vitit 1931. Ndonëse kishte një arsimim osman, Rauf Ficoja ishte një simpatizant i kulturës dhe arsimimit evropian e anglosakson. Duke qenë ministër u bë nisiatori i dekorimit të kryeinfermieres amerikane Margaret Grey, mësueseve Margarette Moseley Williams dhe Grace MacLam, shkrimtarëve Rose Wilder Lane dhe Ana Mile Upjohn, Lady Carnarvon, M.Edith Durhamit, Miss Pennington me dekoratën “Oficere e Urdhërit të Skënderbeut”.

Diplomatët e huaj kishin një vlerësim shumë të lartë për Rauf Ficon. Ministri fuqiplotë anglez, Sir Robert Hodgson, kishte relatuar në Forin Ofis se, “Rauf Fico është një nga personalitetet më tërheqës të jetës publike shqiptare dhe një burrë me një ndershmëri dhe atdhetarizëm të padiskutueshme. Me bindje republikane, ai ishte i bindur se monarkia i duhet Shqipërisë dhe i qëndroi besnik mbretit Zog”. Me po të njëjtat mbresa për Rauf Ficon kishin ikur nga Shqipëria edhe dy ministrat fuqiplotë amerikanë, Herman Bernstein e Hught Grant, madje, ky i fundit ishte shprehur diplomatit shqiptar Fuad Asllanit se, Rauf Ficoja ishte një nga diplomatët e shkëlqyer jo vetëm ballkanikë, por edhe evropianë.

Më 27 janar të vitit 1932, Rauf Ficoja ishte dekoruar nga mbreti Zog me dekoratën e "Urdhërit të Komandarit të Skënderbeut“.

Në një nga ardhjet zyrtare të tija në Tiranë, në mars të vitit 1933, nga Beogradi, Rauf Ficoja porosit me një dashamirësi atërore, por edhe profesionale diplomatin e ri, dr.Fuad Asllanin, të sapo dekretuar ministër fuqiplotë, mënyrë të veçantë rekomandoi Sir Edward Boylen e lord Dikinsonin. Sugjerimet e këshillat e Rauf Ficos, diplomatit të ri i rezultuan atij shumë përcaktuese në shumë drejtime gjatë gjithë veprimtarisë diplomatike të tij në Londër, në vitet 1933-1935.

Diplomati Fuad Asllani shumë vite më vonë për personalitetin dhe vlerën e Rauf Ficos tha: “Nga personalitetet e jetës publike të viteve 1920-1940 që unë kam njohur, kam bindjen e plotë se më atdhetarët ishin Rauf Ficoja, Bahri Omari e Kolë Tromara”.

R.Ficoja vdiq në Tiranë më 23 janar 1944, pak muaj mbasi ishte kthyer nga internimi në Itali. Varrimi i tij ishte nga më madhështorët që kanë ndodhur në Shqipëri, si për nga numri shumë i madh i pjesëmarrësve, por edhe nga pjesëmarrja e të gjitha shtresave të popullsisë shqiptare brenda e jashtë kufirit të vitit 1913.

Greqia anashkalon çështjen çame

DARINA TANUSHI

23 Nentor Drejtori për Evropën Juglindore në Ministrinë e Jashtme të Greqisë, Michael Kristidis, në komisionin e Jashtëm

“Mua nuk do më pëlqente të hapej kjo çështje, sepse ka një ndjeshmëri të madhe"

Pala greke kundërshton hapjen e bisedimeve për zgjidhjen e problemit të çamëve. Drejtori për Evropën Juglindore në Ministrinë e Jashtme të Greqisë, Michael Kristidis, i cili është pritur nga komisioni i politikës së Jashtme në Kuvend, është shprehur gjatë bisedës me dyer të mbyllura se, shumica e grekëve i konsideron çamët si bashkëpunëtorë të fashizmit. "Mua nuk do më pëlqente të hapej kjo çështje, sepse ka një ndjeshmëri të madhe", mësohet të jetë shprehur përfaqësuesi grek, i cili shoqërohej edhe nga ambasadori grek në Tiranë, Karkabasis. Ai ka ngritur me shqetësim edhe shfaqjen në një prej televizioneve greke të deputetit Paskal Milo, i cili

është shprehur me tone të ashpra ndaj palës greke. Në bisedën e zhvilluar dje, me ligjvënësit shqiptarë, përfaqësuesit e qeverisë greke kanë kërkuar që kjo çështje të mos hapet. Në fillim të muajit, Presidenti grek, Karolos Papulias ,anuloi një takim me Presidentin shqiptar, Alfred Moisiu, për shkak të protestave të shoqatës së çamëve para hotelit, në Sarandë, ku ishte parashikuar të zhvillohej edhe takimi Moisiu-Papulias. Kjo fillimisht u cilësua si një incident diplomatik, por më pas qeveria greke deklaroi se e quante të mbyllur këtë histori.

Zogaj

Në fund të takimit, kryetari i komisionit të politikës së Jashtme, Preç Zogaj, megjithëse nuk ka dashur të tregojë detaje për median, tha se, "u prek edhe tema çame. Këtu pikëpamjet janë të ndryshme, por u bisedua. Në këtë takim, mendoj unë, se e reja është që u bisedua. Unë nuk i kam shfletuar protokollet e takimeve që janë zhvilluar më parë, por mendojmë se u zhvillua një bisedë e hapur dhe natyrisht që ka një mospërputhje në lidhje me argumentet që përdorën palët, por po flitet për këtë problem. Ne e shtruam në sensin që miku grek të njihet me gamën e problemeve që ekzistojnë. Por sigurisht që ne konsiderojmë se kjo temë duhet të bisedohet edhe në nivele të tjera, edhe në nivele të komisioneve të jashtme të dy parlamenteve, sepse nuk është një temë tabu", është shprheur Zogaj. Ai tha për gazetarët se, "s'ka ndjeshmëri për këtë temë në Shqipëri dhe Greqi. Ne kemi pikëpamjen që problemi çam nuk duhet të infektojë aspak marrëdhëniet në fushat e tjera. Tema e të drejtave pronësore të çamëve nuk duhet të shërbejë për të ndotur marrëdhëniet në fusha të tjera. Miku grek ilustroi një pikëpamje tjetër që është pikëpamja e vendit të tij, por u fol shumë hapur", ka bërë të ditur Zogaj. Në këtë takim u vlerësuan gjithashtu rëndësia që kanë marrëdhëniet me Greqinë, si marrëdhënie prioritare të qeverisë dhe shtetit shqiptar. "Objektivi ynë strategjik mbetet integrimi në Evropë dhe NATO dhe kërkojmë mbështetjen e Greqisë drejt kësaj aspirate. Greqia është vend i BE-së dhe i NATO-s dhe ka një zë në këto organizma. Ne besojmë se ajo do të na mbështesë siç na ka mbështetur në aspiratën tonë për integrim", tha Zogaj. Mes tyre u fol edhe për çështjen e Kosovës. Pala shqiptare i njohu përfaqësuesit grekë me rezolutën e fundit të parlamentit shqiptar për Kosovën, ndërsa ata shpjeguan pikëpamjen e Greqisë, "që është pak a shumë pikëpamja e Bashkimit Evropian për një zgjidhje që do të dalë për negociatat që fillojnë së shpejti", tha Zogaj.

Takimi Moisiu-Stefanopulos

Pas bisedimeve midis dy delegacioneve, atij shqiptar të kryesuar nga Presidenti Moisiu dhe Presidenti i atëhershëm grek, Stefanopullos, të zhvilluar në tetor 2004, kreu i shtetit shqiptar tha se, "në bisedime u vu në dukje se, ekzistenca e ndonjë problemi të trashëguar nga e kaluara nuk përcakton marrëdhëniet tona". Megjithatë, tha ai, duhet përballuar e zgjidhur me dialog e drejtësi, duke u mbështetur dhe në Traktatin e Miqësisë dhe Bashkëpunimit mes dy vendeve. "Ne mendojmë, sikurse kanë rënë dakord kryeministrat, të fillojnë sa më parë negociatat dypalëshe në nivel ekspertësh për t’i dhënë zgjidhjen e drejtë juridike problemit të pronave të popullsisë çame dhe të shqiptarëve në Greqi si dhe të atyre greke në Shqipëri. Ramë dakord që këto probleme të shkojnë drejt zgjidhjes së tyre", tha Moisiu. Ndërsa ish-Presidenti Stefanopullos tha se ky problem nuk ekziston. “Nuk e di nëse ekziston nevoja e zgjidhjes së problemit çam; unë personalisht këtë problem e konsideroj të mbyllur dhe nuk ekziston më, ndaj dhe s’ka nevojë më të zgjidhet”, është shprehur Stefanopulos.

Takimi Nano-Karamanlis

Gjatë një takimi të zhvilluar në maj 2004 mes ish-kryeministrit shqiptar, Fatos Nano dhe atij grek, Karamanlis, Nano është shprehur se "shqyrtuam me vëmendjen e duhur dhe të posaçme dhe shprehëm vullnetin e përbashkët politik për të zgjidhur të gjithë çështjet e mbetura pezull nga e shkuara historike si çështja e pronave të shtetasve shqiptarë në Greqi dhe atyre grekë në Shqipëri". Për këtë, në atë takim u vendos "për të filluar më gjerë konsultimet e përbashkëta të ekspertëve për implementimin e detyrimeve që rrjedhin nga Traktati i Fqinjësisë së mirë, Bashkëpunimit dhe Sigurisë midis dy vendeve tona, në mënyrë të veçantë nga neni 15 i këtij Traktati, i nënshkruar në vitin 1996 dhe i ratifikiuar nga parlamentet e dy vendeve tona në 1997". Porqë, prej asaj kohe e deri tani, ende nuk është ngritur ndonjë komision që të ketë hapur çështjen e pronave të çamëve në Greqi.

Catholique.org - 23 nov 2005

Trois nouveaux évêques en Albanie

ROME, Mercredi 23 Novembre 2005 (ZENIT.org) - Le pape Benoît XVI a nommé trois nouveaux évêques en Albanie :

Mgr Dodë Gjergji, 43 ans, comme premier évêque de Sapë. Le nouvel évêque est d’origine kosovare, né en 1963 à Stublla, en Yougoslavie, et il a été ordonné prêtre en 1989. Il était jusqu’ici administrateur apostolique de cette même circonscription ecclésiastique. Il a été responsable de la publication des livres liturgiques en langue albanaise. Il a été curé, chapelain des Albanais en Croatie et secrétaire général de la conférence épiscopale albanaise.

Mgr Ottavio Vitale (RCJ, religieux rogationiste) comme premier évêque de Lezhë. Le nouvel évêque, 46 ans, est né en 1959 à Grottaglie, en Italie, dans la province de Tarante, et il a été ordonné prêtre en 1992, après son noviciat aux Philippines, et après avoir obtenu la licence en Théologie pastorale au Latran. Il est en Albanie depuis 1993, et il était jusqu’ici administrateur apostolique de cette même circonscription ecclésiastique.

Mgr Cristoforo Palmieri, (Congrégation de la Missions, CM - Lazariste), comme premier évêque de Rrëshen. Le nouvel évêque, 66 ans, est né en 1939 à Bitonto, en Italie, dans les Pouilles, et il a été ordonné prêtre en 1967. Il a été curé à Naples et à Lecce, avant une période de recyclage aux Etats-Unis. Il a été envoyé en Albanie en 1993, pour ouvrir la mission lazariste. Il a publié trois livres de catéchèse en langue albanaise. Il était jusqu’ici administrateur apostolique de cette même circonscription ecclésiastique.