Eduard Selami pohon se ka ardhur koha që në Partinë Demokratike të mendohet dhe punohet për ndryshimin e liderit. Ai premton se do të kthehet në momentin që kthimi i tij do të shihet si zgjidhje dhe jo kërkesë nga lart për “fillimin e ri”. Në 12-vjetorin e shkarkimit të tij, ish-kryetari i Partisë Demokratike, Eduard Selami, flet për herë të parë në një intervistë të gjatë në emisionin “Top Story” të Sokol Ballës, për raportin e tij me Sali Berishën dhe pohon se bashkëpunimi politik mes tyre nuk është më një realitet. Ai thotë se takimi Nano-Berisha e dëmtoi Partinë Demokratike dhe këtë e tregoi edhe rezultati i PD më 18 shkurt.

Në datë 5 mars të vitit 1995 z.Eduard Selami përjetoi ditën e tij të fundit si kryetar i Partisë Demokratike. Duhet të themi z.Selami, që nuk ka qenë një ditë fort e këndshme për ju?
Po, varet nga ç’këndvështrim e shikoni. Po patjetër nuk mund të hyje, ishte një ditë e këndshme. Megjithëse mund të them që ishte një ditë e rëndësishme, ku u shpreh mendimi i Kuvendit të jashtëzakonshëm të Partisë Demokratike, të cilin unë gjithmonë e kam respektuar, pavarësisht se nuk kam qenë dakord me të, është vendim i marrë prej tyre.
Zoti Selami e di që është një kohë e largët dhe shumë kujtime janë fshirë, megjithatë, cilat qenë arsyet që detyruan një person me karrierë aq të lartë politike ta braktisnin atë?
Unë nuk do ta quaja braktisje, por gjëja që mua më ka mbetur në mendje dhe që duhet theksuar është fakti që ai ishte një proces ku unë si kryetar i Partisë Demokratike, pas humbjes së referendumit, së bashku me miqtë dhe shokët e mi, ishim në rrugën më të mirë për të dalë nga kjo dhe për të institucionalizuar demokracinë. Kështu që, ajo që unë propozova në atë kohë për kalimin e referendumit e Kushtetutës në Parlament, mendoj se ishte rruga më e mirë për ta zgjidhur në mënyrë institucionale këtë problem të rëndësishëm, siç ishte Kushtetuta. Ky mendim nuk u nda nga shumica, kështu në këtë pikë u shkua përtej. Mua më vjen keq që nga një debat për një problem parimor, siç ishte Kushtetuta, u kthye në një debat për karrierën time politike. Unë e gjykova se ishte një qëndrim për karakterin kulturor, që të provohej edhe një herë që ajo çfarë unë kisha bindje qoftë dhe e gabuar që kushtetuta duhej kaluar në Parlament dhe t’i jepej një shans për t’u debatuar. Kështu që qëndrova në atë gjë dhe kjo solli një konfrontim të asaj natyre.
Për shumë vetë që e kujtojnë atë kohë, por edhe për ata që nuk e kujtojnë atë kohë. Ju kërkuat dorëheqjen në janar të vitit 1995 pasi kërkuar unifikimin e kryetarit të Partisë Demokratike me atë te kryeministrit, një gjë që edhe atëherë u refuzua nga Këshilli Kombëtar dhe më pas u interpretua nga kritikët tuaj sikur ju donit të zinit postin e kryeministrit. Megjithëse nuk u pranua ideja juaj, z.Berisha sërish refuzoi të pranojë dorëheqjen tuaj. Përse e bëri Z.Berisha në atë moment, duke parë që gjerat pak muaj më vonë do të përkeqësoheshin. Përse z.Berisha kërkoi që ju të mos largoheshit nga Partia Demokratike, megjithëse ideja juaj u hodh poshtë?
Eshtë një pyetje që ku pjesa e dytë e pyetjes më tepër i takon z.Berisha. Unë nuk e di se kush ishin motivet e tij, por për të qenë konseguent në atë çfarë thashë më përpara, është e vërtetë që unë kërkova afrimin dhe bashkimin e postit të kryetarit të partisë me atë të kryeministrit, si një rrugë të kërkimit më të mirë për të bërë një kalim institucional dhe reflektim pas referendumit, kjo u hodh poshtë nga Këshilli Kombëtar. Dorëheqja ime kishte të bënte me faktin, që unë nuk doja që kjo të perceptohej si një përpjekje për të zënë pozicionin e kryeministrit, por thjesht si një përpjekje për të gjetur rrugën më të mirë dhe më të mundshme për të kaluar këtë krizë.
Në fakt, 10 vite më vonë, në vitin 200,5 Partia Demokratike merr një vendim që ju e propozuat atëherë. Para zgjedhjeve të 3 korrikut 2005, ku Partia Demokratike u rikthye ne pushtet, u mor vendimi politik nga organet e saj që posti i kryeministrit të unifikohej me postin e kryetarit të partisë. Ju duket disi ironike një vendim i vonuar, megjithëse i drejtë?
Nuk mendoj. Unë mendoj që 10 vjet më vonë ideja është pranuar, megjithëse kushtet janë të tjera dhe unë prapë them që është një ide në sistemin politik që ka Shqipëria, mbase ideja më e saktë. Kjo nuk është diçka përcaktuese, por mendoj që në sistemin politik partiak që ka Shqipëria, kjo është një ide e mirëpritur dhe unë mendoj që, qoftë dhe 10 vjet më vonë kjo është një ide e mirë.
I rikthehemi janarit, marsit të vitit 1995, ku ju në pak javë patët disa ulje dhe ngritje në raportet tuaja të brendshme me Partinë Demokratike dhe në veçanti me z.Berisha. Ju kaluat krizën e janarit dhe në shkurt, në një deklaratë në Shkodër, do të kërkonit publikisht që Kushtetuta përpara se të kalonte në referendum të kalonte Parlament. Dhe menjëherë pas kësaj u përballët me zemërimin e z.Berisha, i cili më pas propozoi dhe largimin tuaj. Perse ju pranuat të ishit kryetar i PD, ku ju e dinit që ju priste sërish një fat i tillë?
Mua nuk më ka bërë asnjëherë përshtypje që jam kryetar i PD, nuk e kam parë karrierën politike në kuptimin klasik të saj. Kam hyrë në politikë rastësisht, si një pjesë e brezit tim. Me detyrimin historik dhe me idealizmin për të kontribuar në rrëzimin e komunizmit. Ky idealizëm dhe ky përkushtim idesh më ka ndjekur në atë rrugë të shkurtër, që unë kam bërë njëjtën politike në Shqipëri. Për mua nuk kishte rëndësi nëse isha kryetar apo rrezikoja postin e kryetarit, për mua kishte rëndësi konfrontimi që Shqipëria kishte, për shkak të luftës se brendshme. Në demokraci duheshin të dyja palët të bashkëpunonin, prandaj edhe pse ishte ide e Partisë Socialiste, unë pata guximin qytetar që të rrezikoja pozicionin tim dhe për mua nuk përbën një rrezik të madh për të marrë një ide racionale të opozitës dhe për ta sjellë. Nuk u pranua siç thashë fatkeqësisht kaloi në një drejtim tjetër. Ky është një pozicion që e zgjodhi z.Berisha nuk ka asgjë për t’u diskutuar më tej në këtë pikë.
Largimi juaj dhe jeta në distance nga Shqipëria është përzier nga shume mistere. Shume vetë kujtojnë një mbledhje të ashpër të kryesisë së Partisë Demokratike dhe replika të ashpra të ish- presidentit Berisha me ju. Ju si e kujtoni atë ditë?
E kujtoj një ditë që mendoj se do të ishte më mirë që të kthehej thjesht në ato që unë propozoja dhe në alternativat që jepeshin dhe jo të merresh me, të jesh apo të mos jesh kryetar. Ne këtë pikë unë mendoj se ai kërcënim që nëse ti nuk kthen mendje, t’i largohesh si kryetar, mua në brendësi më dukej shumë për të qeshur, jo se unë nuk e kisha marrë seriozisht atë post, por më rëndësishme ishte bindja për të bërë diçka të mirë për demokracinë dhe procesin e Shqipërisë dhe në këtë pikë vlera që unë kam nxjerrë personalisht është se nga këto dështime njeriu mëson dhe reflekton ndaj tyre. Unë prapë mendoj që edhe pse ra poshtë, unë fitova atë çka është bindja dhe zbulimi i karakterit tim, që kur ti mendon që ideja është më e rëndësishme se pozicioni duhet të luftosh për të dhe unë edhe një herë që ishte e vlefshme për të luftuar që partia të hapet e të kthehet në një platforme rrahjesh idesh dhe kush ka argumentet më të mëdha të fitojë. Fatkeqësisht nuk mori këtë rrugë, por mos harrojmë se ishin edhe hapat e para dhe unë asnjëherë nuk u largova nga deklaratat e mia të para. U bëra thirrje përkrahësve te mi në atë kohë, që të vazhdonin të qëndronin në PD dhe të kërkonin reformimin. Sepse ideja ime nuk ishte thjesht për një pozicion unë e kisha pozicionin e nderuar të kryetarit të Partisë, ideja ime ishte që kjo parti të hapej që kjo parti të kthehej në një platforme ku demokracia e brendshme te kontribuonte në një demokracinë e Shqipërisë.
Pika e fundit që lidhet me të shkuarën tuaj në PD është dita që ju shkarkuan z.Selami. Çfarë ndjetë për këtë parti që e bashkëthemeluat me shumë të tjerë, në moment që kjo parti ju nxori jashtë?
Deklarata e parë ishte ajo qe unë ju bëra të gjithë simpatizantëve të mi, që të qëndrojnë në PD dhe së bashku të bëjmë reformimin e saj, kuptohet që ndjeva një zhgënjim dhe kuptova që rruga për në demokraci dhe për reformim është një rrugë më e gjatë se ç’e mendova unë në fillim edhe unë si çdo shqiptar nuk kishim ekspozim të demokracisë dhe mësonim duke ecur. Dhe mendova që kjo rruge do të ishte e gjatë dhe nuk do te ishte një rrugë që do të ishte e lehte për PD dhe për Shqipërinë. Koha tregoi qe vlerësimet e mia ishin të drejta. Kam parsysh 1996 që solli 1997 me tej.
Pra ju thoni që ato që ju paralajmëruat ishin alarmet që duhet të ishin ndezur nga PD për ngjarjet e 2 viteve që e pasuan?
Nuk mendoj se kishin lidhje të drejtpërdrejtë, por tendenca ishte e kësaj natyre dhe një gjë është universale, nëse nuk mbahen parasysh ato parime dhe nëse nuk mbahet një frymë të brendshme demokratike në një force politike në një sistem dhe një shoqëri të hapur kuptohet që aksidente do të ketë. Në një shoqëri të hapur duhet të jetë kontributi i të gjithëve dhe kujdesi i të gjithëve sepse 1997 se shanset për të çur në një shoqëri demokratike janë të mëdha po kaq të mëdha janë edhe shanset për të dështuar nëse humbet busulla dhe humbet përgjegjësia.
Jemi në mars të vitit 2007 dhe ka kaluar 1 dekadë nga ato ditë mbrapshta për Shqipërinë dhe për historinë e shqiptarëve. Çfarë ndjetë kur u kthyet, ose përse u kthyet në ato ditë në Shqipëri?
Sepse situata u acarua dhe unë isha pjesë në një program në “Columbia University” në Nju Jork dhe ndieja përgjegjësi, pavarësisht se unë isha larguar, shikoja se Shqipëria fatkeqësisht ishte në faqe të parë të “Nju Jork Times”, gazetës më të madhe të Amerikës dhe një nga gazetat më me influencë të botës. Dhe për një vend të vogël si Shqipëria, që del në faqe të parë të “Nju Jork Times” nuk është një lajm i mirë, kështu që unë thjesht doja të shikoja si shkonte situata dhe për të biseduar me miqtë dhe koleget e mi, që, pavarësisht se historia që ndodhi që unë u largova, unë gjithnjë kisha kontakte. Për të shmangur një katastrofë, që dukej se po vinte. Fatkeqësisht gjërat lëvizën shumë shpejt. 1997 është ajo që është dhe duhen nxjerrë mësime nga ajo, që ajo të mos përsëritet më dhe duhet ecur dhe të shikohet në të ardhmen.
Për një njeri me një memorie politike duhet t’ju kujtohet një intervistë juaja e rrallë për “Zërin e Amerikës” për ngjarjet e vitit 1997, ndër të tjera ju kërkuat largimin e z.Berisha. Perse e kërkuat?
Për të rikujtuar ato kohë, sepse ika me mendimin se z.Berisha nuk ishte në kontakt, se situata po perceptonte shumë shpejt në disavantazh të tij, kështu në këtë aspekt një njeri që ishte si unë, një njeri i matur dhe një nga miqtë e tij më të afërt dal në “Zërin e Amerikës” për t’i tërhequr vëmendjen për të bërë diçka. Sepse po t’i rikthehesh kohës protestat sa vinin dhe zinin, z.Berisha u zgjodh president dhe ishte një farë zhgënjimi për mua për të parë se sa i izoluar dhe sa jashtë realitetit ishte, gjë që është e lehtë të ndodhë kur je aq larg në mënyre ironike, sepse je rrethuar nga njerëzit e tu, që thjesht të shkëpusin nga realiteti, unë kam qenë vetë në këtë situatë. Kjo ishte arsyeja jo thjesht një revansh për të tërhequr vëmendjen që gjërat po shkojnë larg dhe fatkeqësisht kjo ndodhi.
Meqenëse jemi në 10-vjetorin e ngjarjeve të vitit 1997. Cilat ishin arsyet kryesore dhe si mendoni, a janë nxjerrë përgjegjësitë për ato ngjarje të rënda për kombin tonë dhe për vetë historinë shtetit shqiptar?
I takon dhe janë bërë vlerësime të ndryshme. Ju takon shumë njerëzve qe ishin te pranishëm në atë koheë, sepse unë isha shkëputur dhe isha këtu në Amerikë. Janë nxjerrë disa mësime, por fatkeqësisht simptomat e një fryme konfliktuese që solli 1997 ndihen akoma. Një krizë që të kujton 1997, po jo në përmasat e 1997 ne sapo e kaluam. Këto për të mësuar nga gabimet e përbashkëta, ashtu siç bëjnë njerëzit seriozë dhe njerëzit e suksesshëm. Ashtu edhe kombet duhet të reflektojnë tek kjo dhe ky reflektim mos të jetë për të dënuar njeri–tjetrin, por për të mos përsëritur gabimet e të kaluarës. Dhe kjo nuk do të thotë që t’i shmangesh përgjegjësisë, përkundrazi unë mendoj një nga të metat e politikes shqiptare është që ka mungesë në përgjegjësie dhe dhënie llogarie në kuptimin e mirë të fjalës. Por ajo që është më mirë është për të gjetur rrugë për t’i kthyer këto dështime në hapa për një sukses.
Siç e thatë, e shkuara shërben për të analizuar të tashmen. Kanë kaluar 10 vjet nga 1997, 12 vjet nga largimi juaj nga radhët e PD. Maxhoranca e kryesuar nga PD kaloi një sfidë jo të lehtë elektorale, një humbje të konsiderueshme në të gjitha qendrat urbane dhe të mëdha të vendit, përjashtuar Shkodrën dhe Sarandën. PD dhe aleatët e tyre humbën në Tiranë, por edhe në Elbasan, Durrës, Korçë, Pogradec, Fier, Lushnjë, Berat pra të themi një hartë elektorale disi e përmbysur që për shume analistë kujton vitin 1991, që edhe pse PD humbi nq 31 mars, fitoi të gjitha zonat urbane, çka qe një parathënie për 22 marsin e vitit 1992, ku PD regjistron, bazuar në 31 mars 1991, fitore të madhe historike dhe një forcë politike antikomuniste erdhi në pushtet. A ka një moment reflektimi dhe analize që duhet të bëjë PD lidhur me rezultatet e zgjedhjeve të 18 shkurtit 2007?
Patjetër. Për mendimin tim humbja më e madhe nuk ishte humbja ne qytetet kryesore, për mendimin humbja me e madhe ishte vlerësimi i komunitetit ndërkombëtar që Shqipëria humbi një shans historik. Mbas të cilës, pavarësisht që mund të jesh dakord, ose mund të mos jesh dakord dhe unë them që njerëzit nuk janë dakord, sepse komuniteti ndërkombëtar është ai që ne duhet të aspirojmë dhe çka ato thonë është vlerësimi i tyre dhe në fund të fundit ka rëndësi se ne duam të hymë në Evropë nuk është Evropa që kërkon të hyjë tek ne. Në këtë aspekt unë mendoj se ky vlerësim vërtet është një humbje për të gjitha palët dhe reflektimi duhet të jetë nga të gjithë palët. Ne ato intervista që unë kam bërë në kulmin e krizës një muaj me pare, sugjerova dhe vazhdoj te theksoj nevojat që forcat politike shqiptare duhet të bashkëpunojnë me njëra –tjetrën, kjo është një shoqëri e hapur që ka nevojë për të dyja forcat për pozitën dhe opozitën dhe kur ka fushatë elektorale dikush do të humbë e dikush do fitojë. Por rregullat e lojës, zgjedhjet të lira dhe të ndershme, që fatkeqësisht Shqipëria edhe për 20 vjet i ka akoma problem kjo është një humbje për të dy palët dhe unë mendoj që ky do të jetë fokusimi me tepër se sa shqetësimi se kush do të fitojë në zgjedhjet e ardhshme. Për mua shqetësimi për zgjedhjet e ardhshme është që këto zgjedhje të jenë të lira dhe të ndershme që Shqipëria të afrohet një hap me përpara në strukturat euroatlantike, e cila është ëndrra që ne, unë në atë kohe ju si studentë rrezikuam jetën tonë kundër diktaturës më të egër dhe jemi akoma ne procesin e integrimit. Unë këtu e shikoj atë problemin dhe thelbin kryesor dhe nuk e shikoj që ka një reflektim. Kush humbi kush fitoi dhe shikohet qe ndahet si tortë kurse për mua fatkeqësisht në këto zgjedhje është me vlerësimin që bëri komuniteti ndërkombëtar humbësi i madh është procesi i Shqipërisë. Humbësit e mëdhenj janë shqiptaret.
Cili është pergjegjësi kryesor, sipas jush, në këtë dështim të radhës në arritjen e standardeve evropiane të mbajtjes së një procesi zgjedhor?
Çdo njeri në politike ka një farë mase për përgjegjësitë e tij dhe gjithkush e shikon reflektimin e tij, por në një shoqëri të hapur demokratike përgjegjësia është e dyanshme. Por qeveria është ajo që është përgjegjëse drejtpërdrejt. Por mos harrojmë që komuniteti ndërkombëtar e vlerëson qe te dyja palët dhe unë bashkohem, kanë përgjegjësitë e tyre. Nuk mundesh dot të tregohesh i papërgjegjshëm thjesht se mendon se përgjegjësia do t’i akumulohet dikujt tjetër dhe unë mendoj qe kjo loje me interesat e vendit është luajtur nga njëra ane dhe nga ana tjetër. Të dyja palët kanë përgjegjësitë e tyre
Komuniteti ndërkombëtar ishte shume kritik ndaj qëndrimit të opozitës në procesin politik para fillimit të zgjedhjeve. Një marrëveshje që u arrit me vështirësi, një marrëveshje që u arrit me një kosto të lartë, që u arrit në minutat e fundit një krizë e thellë besimi midis dy palëve. Një krizë e thellë midis opozitës kryesuar nga Edi Rama dhe maxhorancës kryesuar nga z.Berisha. Eshte ajo qe ju thatë një përsëritje e një krizë në miniaturë e vitit 1996-1997 ku edhe atëherë gjithçka lindi nga zgjedhjet e 26 majit të vitit 1996. Megjithatë, fakti qe ne pyesim për analizën e rezultatit te zgjedhjeve te 18 shkurtit është se të dyja palët mungojnë të bëjnë këtë analizë të plotë qoftë PS qe arriti një sukses polik apo PD që ende nuk është ndalur në një analizë të plotë të këtij rezultati dhe ta lexojë atë ashtu siç duhet. Këmbëngulja e opinionit është përse PD arriti këtë rezultat?
Po ky është një problem që them se PD nuk ka reflektuar dhe nuk do te beje një analize ky është një problem. PD gjithmonë ka bërë analiza, pavarësisht nëse mund te jesh dakord ose të mos jesh dakord me rezultatin e këtyre zgjedhjeve ato gjithmonë kanë bërë dhe do te bëjnë analiza, sepse mos harrojmë që është forca kryesore politike duke mos qenë e përsosur dhe për një korrektësi unë nuk jam përjashtuar nga PD.
Nga strukturat drejtuese.
Jo unë jam anëtar i Këshillit Kombëtar.
Me statusin e kryetarit? Eshtë një status që nuk e keni përdorur fare.
Jo por është një status që unë e kam për nder ta kem.
A keni ju një opinion për qeverisjen e PD nga marrja e pushtetit ne 3 korrik deri në 18 shkurt, ku ajo kaloi për herë të parë një test elektoral?
Kam mbështetur fillimin e ri dhe them që ishte një reformim dhe një reflektim i drejtë, ku pata rastin ne Kongresin Amerikan te shprehja mendimin tim përpara zgjedhjeve. Hapat e para kane qene pozitive, kam mbështetur reformën e PD, që në qeveri është përpjekur të zbatoje mendoj që i duhet lënë kohe nuk është e lehtë. Kam përcjellë dhe kritika të tilla, siç është loja e merituar dhe loja e pamerituar, siç është politika kudo. Kështu që në këtë pikë unë them se ka kohe për të parë se si. Zërat që thuhen se ky fillim i ri nuk është gjë tjetër vetëm vazhdimi I avazit të vjetër janë zëra që sapo vijnë po forcohen. Unë them se koha do të provojë se kush ka te drejtë. Unë jam optimist akoma se reforma do të vazhdojë, do të thellohet dhe këto gjëra do të shkojnë në rrugë të mbarë.
Z. Selami më bëri përshtypje komenti juaj, që zërat se fillimi i ri dhe vazhdimi i avazit të vjetër sa vijnë dhe po forcohen. Mund të na sqaroni se çdo të thotë kjo?
Pikërisht kritikat që z.Berisha nuk ndryshon, pra që PD nuk ndryshon për atë gjithë skepticizmi dhe mosbesimi, qe vjen nga pozita, e cila duhet kuptuar që është një lojë politike që behet në çdo vend por kjo fatkeqësisht bëhet më e ashpër dhe merr ngjyra më të forta në Shqipëri dhe unë mendoj që janë zëra që janë pak të ngutur dhe unë mendoj qe duhet lënë një farë kohe duhet krijuar një fryme e qete ku demokracia dhe liria ecin dhe përparojnë, fatkeqësisht kjo qetësi mungon në Shqipëri. Ka forca dhe individë te caktuar qe nuk duan qe kjo qetësi te jete sepse kur ka qetësi atëherë duhet të konkurrosh me alternativë, të konkurrosh me ide, të konkurrosh me forcimin e institucioneve, të bësh premtime dhe jo thjesht të hidhen fjale ne ere dhe te mbingarkohet opinioni me premtime te mbajtura dhe te pambajtura, sepse edhe nga vizita ime e fundit qe kisha 10 vjet pa shkuar jane po ato probleme dhe nuk eshte se ka qene vetëm PD ne pushtet. Pa uje, pa drita eshte nje histori që ka qene që kur unë kam ikur dhe është një histori qe vazhdon akoma. Pra te hiqet në një fare mase ajo që unë quaj një politike qe nuk është fort e përgjegjshme, që sa kohe je ne pozitë, Shqipëria është vendi me i lulëzuar në rruzull dhe sa kthehesh në opozitë, Shqipëria, me kthimin e çelësit behet vendi më i keq. As njëra, as tjetra nuk janë të vërteta. Kjo flet për një rruge të shkurtër dhe për një memorie të shkurtër dhe për një mungese të përgjegjësisë nga disa politikanë aktivë në Shqipëri.
Në momentin që ju keni ardhur ka qenë nëntori i vitit 2006, ju e gjetët Shqipërinë të pandryshuar në problematikën e saj, gjetët një politikë konfliktuale, gjetët institucionet në konflikt në përballje me njeri–tjetrin, qeveria me presidentin, qeveria me prokurorin e Përgjithshëm, konflikte te hapura përsa i përket hierarkisë në strukturat e drejtësisë, pra në një fare mënyre mos kanë të drejtë skeptikët kur thonë që në Shqipëri nuk kanë mundësi të ndryshojnë partitë, pasi gjendja mbetet po ajo. Pra problemi është tek idetë, apo tek individët?
Pyetje shume e drejte. Por unë siç e thashë, nga ana tjetër pashë edhe gjëra pozitive. Pashë iniciativa private, qytetaret shqiptarë, shoqëria shqiptare, shtypi është emancipuar dhe është përpara. Për mendimin tim personal duhet që klasa politike t’i afrohet kësaj, madje t’i paraprije dhe jo të mbahet peng në atë konflikt ku me të drejtë një pjesë e njerëzve mendojnë që nuk ka rëndësi se kush e bën rrokadën, janë po ato njerëz, jane po ato probleme me ndryshime shume te vogla, qe po prodhojne po ato rezultate ne kete drejtim. Përsa i përket institucioneve unë e kam thënë edhe përpara në zgjedhjet e 2005, institucionet pavarësisht te brishta, janë krijuar kështu që lufta midis institucioneve eshte nje fenomen, i cili është i dobishëm dhe është shenjë shëndeti në një shoqëri demokratike. Ajo çka unë them se është për t’u shqetësuar është përpjekja per t’i minimizuar dhe per t’i mare frymen institucioneve te caktuara. Ky është një proces qe duhet ecur dhe ky vjen me nje bashkepunim te dy forcave politike. Duhet krijuar nje fryme e re qe edhe kur je ne pozite dhe kur je ne opozite duhet te kesh te njejten shenje përgjegjësie per institucionet dhe për vendin. Siç thashë më parë, si me shkop magjik nga një qëndrim në tjetrin shikohet ne Shqiperi per institucionet. Institucionet u përkasin të gjithëve. U përkasin shqiptarëve, kështu që i perkasin demokracisë, keshtu që sa me te fort atë jenë këto me shpejt dhe me mirë do të ecë Shqipëria. Kjo fryme dhe kjo shkalle maturie dhe pjekurie ende nuk ka ardhur e them me dhimbje kete, por e shoh që nuk ka ardhur ky është burimi i këtij konflikti permanent qe vazhdon te na kujtoje konfliktin e 1997, qe rrjedh një pjese e madhe energjie.
Ju citova ju, sepse do te donim te dinim pozicionin tuaj z. Selami lidhur me një konflikt, i cili vazhdon prej 1 viti e gjysmë midis maxhorancës dhe kryeprokurorit z.Sollaku. Kujtoj 11 vjet më parë një konflikt të ngjashëm me kryetarin e Gjykatës së larte z.Zef Brozi. Si shpjegohet që PD krijon këto përplasje me institucione kryesisht të drejtësisë, sa herë që ajo është në pushtet?
Jane disa ferkime te pashmangshme, per shkak te stadit fillestar qe eshte. Edhe ne ate kohe edhe ne kete kohe ka mendime, qe kjo po shtyhet me shume seç duhet dhe po personalizohet. Une nuk jam per kete, une nuk jam per ate qe askush te jete permbi ligjin, por nuk jam edhe per abuzimin ne kete pike. Qe te kete ferkime eshte e natyrshme, por qe te gjendet rruga me e mire qe keto institucione te mos personalizohen, po kjo lufte instucionale te behet ne kuptimin parimor. Une them qe ka vend per t’u pare dhe shqetesimi eshte i drejte.
A mund te na shpjegoni kur PD erdhi në pushtet në korrik të vitit 2005, cila ishte pritshmëria juaj, çfarë prisnit dhe nëse kjo pritshmëri juaja është realizuar?
Une mund t’ju zhgenjej me nje pergjigje jo direkte, duke thene qe demokracine e shikoj si proces te gjate, duke qene edhe larg duke pasur mundesine per te qene i ekspozuar ndaj demokracise amerikane, kuptohet se i kuptoj ca gjera, mbase pak me mire se sa kur jeton aq afer, sepse per te qene nje demokraci e suksesshme, per t’u afruar aty ku duhet afruar ketyre, ju eshte dashur 100, 200, 300 vjet, po keshtu edhe demokracise solide. Une nuk dua qe ti ul ato çka une prisja, po nga ana tjeter une nuk mendoj qe me kthimin e çelesit gjithçka do te shkonte ne rrugen e mbare. Mendoj qe eshte akoma pak shpejt dhe ka kohe per… dhe se ky do te jete i suksesshëm apo jo une mendoj se kjo periudhe qe ka mbetur do te jete periudha përcaktuese, se si do te reflektohet dhe se si do te ecet por ai konfliktualitet eshte nje handikap per Shqiperine dhe per PD, ketu duhet dhe eshte interesi i PD qe te gjeje gjuhen e mirekuptimit me opoziten, por siç eshte dhe

vijon ne faqen 8/9