http://www.sot.com.al:80/index.php?option=com_content&task=view&id=66273&Itemid=0
            E verteta mbi aktivitetin e ish-agjentit te sigurimit, Isuf Mullaj


      Tuesday, 04 March 2008
      Në fillimin e këtij muaji, ish-agjenti i Sigurimit të Shtetit, Isuf
Mullaj, doli në ekranet e televizorit në një intervistë me gazetarin Blendi
Fevziu për emisionin e TV Klan « Opinion+ ». Gazeta "Koha Jonë" i kushtoj po
ashtu me dt. 6 dhe 8 shkurt një intervistë të gjatë këtij bashkëpunëtori të
organit famëkeq të sistemit dhe të pushtetit komunist. Nuk është hera e parë
që Isuf Mullaj del me intervista në mediat shqiptare pasi atij i kanë
kushtuar rubrika të posaçme edhe në të kaluarën Gazeta Ballkan
(28/04/2003-03/05/2003) dhe Gazeta Dita (03/05/2003-06/05/2003).Natyrisht në
të gjitha intervistat e tija Isuf Mullaj paraqet veten si një njeri me shumë
vlera dhe si një agjent i zbulimit i cili, sipas të thënave të tija, paska
arritë të bëhej edhe sekretar i përgjithshëm i Partisë së Legalitetit jashtë
vendit dhe të mbajë nën kontroll veprimtarinë e Mbretit Zog dhe më pas të
Mbretit Leka duke bërë kështu një punë « për atdheun, për Shqipërinë dhe për
popullin». Është e çuditshme që mediat shqiptare i kushtojnë rëndësi një
spiuni të kalibrit të Isuf Mullajt dhe u hapin rubrikat e tyre
bashkëpunëtorëve të Sigurimit të Shtetit të cilët kanë shërbyer një sistem
diktatorial dhe gjakpirës që i solli kaq tragjedi dhe mjerime popullit dhe
vendit tonë. Sigurisht, kjo gjë bëhet e mundur në Shqipëri pasi vendi ynë
dallohet si vendi ku diktatura komuniste ka qenë një nga më të egrat në botë
dhe ku, për çudi, krimet dhe bashkëpunëtorët e këtij sistemi kriminel
gëzojnë një mirëkuptim nga klasa politike dhe radhët e pseudo-intelektualëve
të mjerë. Natyrisht, përderisa Shteti Shqiptar nuk shkëputët nga e kaluara e
saj e errët dhe nuk i dënon me vepra sistemin komunist, bashkëpunëtorët e
Sigurimit dhe pushtetarët e dikurshëm, kjo situatë do të vazhdojë.
      Fatkeqësisht, elita intelektuale shqiptare nuk është ende në gjendje
të bëjë një seleksionim natyral pasi një pjesë e mirë e saj është në fazën e
pjekurisë në aspektin profesional dhe sidomos në karakterin patriotik dhe
kombëtar që aq shumë i kanë munguar vendit tonë për më tepër se 45 vjet.
Është e çuditshme po ashtu, që intervistat e këtij lloji nuk dokumentohen
asnjëherë me materiale dhe fakte provues dhe nuk bëhen verifikime të
mëtejshme nga gazetarët përkatës por botohen apo shfaqen si të tilla duke ju
dhënë atyre dhe protagonistëve një status që ato aspak nuk e meritojnë : atë
të legjitimitetit dhe të kredibilitetit. Pa dyshim, kjo tregon një mungesë
profesionalizmi si dhe një mungesë kujdesi për punën e kryer dhe për
publikun. Në disa raste kjo situatë tregon një mungesë të etikes dhe të
moralit pasi intervista të tilla kanë qëllimet e tyre të fshehura dhe
synojnë një dizinformim dhe mashtrim që lënë gjurmë të dëmshme në
ndërgjegjen kolektive të popullit. Duke marrë parasysh gjithë ato marrëzira
dhe gënjeshtra të bëra publike disa herë nga Isuf Mullaj por edhe duke u
bazuar në materialet arkivore të Partisë Lëvizja e Legalitetit dhe në
botimet e huaja lidhur me veprimtarinë e kësaj partie, e ndjej të nevojshme
të hedh pak dritë mbi të vërtetën e veprimtarisë së Isuf Mullajt dhe të
ballafaqoj thëniet e tija me fakte dhe argumente të dokumentuar. Nuk do të
ndalemi në përshkrimin e mënyrës së rekrutimit të Isuf Mullajt nga Sigurimi
pasi dihen metodat e veprimit apo të rekrutimit të organeve të sigurimit dhe
nuk do të komentojmë faktin që Isuf Mullaj rridhte nga një familje atdhetare
dhe besnike e Mbretit Zog dhe e sistemit Mbretnor. Siç deklaron vetë Isuf
Mullaj, babain e kishte kundër vetes dhe ai ishte kundër të atit vet
(populli thotë : « nga sokoli del huti dhe nga huti del sokoli » ; madje,
një qëndrim i tillë kuptohet nga një pasues i Enver Hoxhes i cili edukoi
komunistët që të ndjekin moton e vet « baba qen »).
      Nuk do të analizojmë gjithashtu mënyrën e përgatitjes së Isuf Mullajit
nga organet e Sigurimit për ta dërguar jashtë shtetit pasi kjo mbetet një
konstante për të gjithë spiunët me variantet përkatëse sipas kohës dhe
vendit. Për shembull, dihet se në shumë raste Sigurimi i Shtetit mori
jetimët dhe kopilët dhe i formoi ato për tu bërë agjentët dhe spiunët e tyre
më të devotshëm. Më e rëndësishme është që të ndalemi në thëniet e këtij
plakushi që ndonëse në moshë të thyer 84 vjeçare duket sikur nuk i ka
harruar metodat e vjetra të manipulimit dhe dizinformimit edhe pse në disa
raste tregon se e ka lënë mendja. Kur fillon rrëfimin e tij mbi veprimtarinë
e tij pasi dërgohet nga Shqipëria për në Greqi, në gusht 1955, Isuf Mullaj
shpjegon për torturat që i paska përjetuar në burgjet greke, gjatë "4 apo 5
muaj", "me dru, me elektroshok, me korrent dhe me gjarpërinj në qeli të
burgut". Edhe pse tortura të tilla do ti meritonin plotësisht Isuf Mullaj
dhe njerëzit e kallëpit të tij, është e çuditshme që në një nga intervistat
e para të tija, botuar në Gazetën Dita me 5 maj 2003 (dhe dhënë kësaj gazete
disa ditë para botimit), Isuf Mullaj nuk flet aspak për torturat në fjalë.
Çuditërisht me 3 maj 2003 ai paraqiti të njëjtin version të torturave sikur
donte të korrigjonte diçka që kishte « harruar » në intervistën dhënë pak
ditë më parë. Është e vërtetë se të gjithë shqiptarët që kalonin, në atë
kohë, kufirin për në Greqi kalonin në duart e hetuesve grek (që nuk kishim
më shumë mëshirë se sot për Shqiptarët) dhe në ato të kundër-zbulimit
amerikan dhe anglez të cilët bënin verifikimet e tyre të zakonshme para
transferimit në një kamp për refugjatë (dhe jo në një « kamp përqendrimi »
siç e cilëson Mullaj) në pritje të largimit të tyre drejt një shteti tjetër
të perendimit. Kur përfundon në Kampin e Llavros, Isuf Mullaj merret në
intervistë nga Z. Fuad Myftija i cili punonte në zyrën e kampit të
refugjatëve dhe ishte, bashkë me ZZ. Faik Bukmiri dhe Adem Hodo, përfaqësues
i Mbretërorëve. Pasi i deklaron Z. Fuad Myftisë se është simpatizues i
Mbretit Zog meqenëse babai tij kishte qenë oficer i Mbretit dhe pasi merren
informacione nga njerëz që e njihnin familjen e Isuf Mullajit, ai vihet në
përdorim si ndërlidhës ndërmjet refugjatëve mbretëror dhe përfaqësuesve Fuad
Myftija, Faik Bukmiri dhe Adem Hodo. Ai asnjëherë nuk bëhet sekretar i
kampit "të përqendrimit" (siç e deklaron në intervistën e tij të fundit) dhe
asnjëherë nuk gjendet në pozitë për t'u bërë "nderë" shqiptarëve "duke i
dërguar sa më larg që të ishte e mundur, në Kanada, në Australi, kështu që
të shpëtojnë edhe ata që iknin andej, dhe krahu tjetër këndej". Sipas tij,
shqiptarët që gjendeshin në kampet nuk ishin "kaq burra të mirë" dhe po të
ktheheshin në Shqipëri "do të digjeshin, do të futeshin në krime". E vërteta
është se nga Shqipëria ishin larguar shumica e familjeve më fisnike, më
atdhetare dhe më nacionaliste të cilat nuk pranonin kurrsesi t'i përuleshin
një sistemi anti-shqiptar dhe anti-kombëtar as udhëheqësve të këtij sistemi
që kishin dalë nga fundërrinat e shoqërisë shqiptare. Madje, le të kujtojmë
se pikërisht në kampet e refugjatëve ishin rekrutuar edhe pjesa dërrmuese e
terrenistëve dhe parashutistëve Zogist e ballist që u hodhën në Shqipëri në
vitet 1949, 1950 dhe 1951 për të rrëzuar diktaturën komuniste. Këto burra,
pra, ishin shumë më lart se Isuf Mullaj në shkallën e nderit, burrnisë dhe
të krenarisë dhe natyrisht për një komunist që injoron kuptimin e këtyre
vlerave, ato nuk mund të dukeshin burra të mirë. Në intervistën e tij, Isuf
Mullaj vazhdon duke thëne se deri në vitin 1957 kur vajti në Belgjikë, nuk
kishte pasur asnjë kontakt me Sigurimin dhe se kishte funksionuar pa asnjë
instruksion por vetëm me intuitën e tij. E çuditshme edhe kjo, pasi në
intervistën e tij për gazetën Dita me 4 maj 2003, ai deklaron se në kohën e
qëndrimit në Greqi "lidhjet me qëndron i mbante me anën e shifrave". Ai
thoshte në atë kohë : "dërgoja letra në adresë të ndonjë miku në Amerikë dhe
letra pasi shkonte në Sh.B.A. dërgohej në Shqipëri, ku kodohej dhe merrej
mesazhi. Por nuk mungonin as takimet me njerëz të dërguar të sigurimit".
Sigurisht, dinakëria e tij e shtyn që, sipas rastit dhe nevojës, të përdorë
gënjeshtrën më e përshtatshme ! Isuf Mullaj vazhdon në intervistën e tij se
para largimit nga Kampi i Llavros në drejtim të Belgjikës, në 1957, ai paska
qenë caktuar që andej këshilltar i degës në Belgjikë të kësaj partie. E
vërteta është se Isuf Mullaj i kishte kërkuar Z. Fuad Myftija një
flet-anëtarësie në Partinë e Legalitetit dhe se nuk mori asnjëherë një
dokument të tillë por vetëm përgjigjen se anëtarësimi tij do të bëhej në
kohën e duhur në Bruksel. Pastaj, në atë kohë, Partia e Legalitetit nuk
ishte akoma e riorganizuar si parti politike edhe pse Gaqi Gogo kishte
filluar krijimin e Partisë Monarkiste në Egjipt në vitet 1952-1953. Në fakt,
në Belgjikë, ZZ. Avdurrahman Kumbarçe, Ibrahim Bami dhe Vehap Shehi i kishin
dërguar një letër Mbretit Zog që në vitin 1956 për t'i kërkuar mendimin e
tij rreth krijimit të një strukture organizative të mbretnorëve dhe kështu
një degë e legalistëve ishte tashmë e krijuar në Bruksel me strukturat e
saja dhe me kryetar Z. Rrexhep Kumbarçe. Anëtarët e degës mbanin mbledhje
vjetore për zgjedhjen e strukturave drejtuese te saj dhe kështu Isuf Mullaj
arriti, nëpërmjet aktivitetit të tij në momente të veçanta të jetës së
refugjatëve mbretërorë të dallohej, dhe t'i besohej posti i sekretarit të
degës dhe pastaj në vitin 1958-1959, posti i kryetarit të degës në Belgjikë.
Në asnjë moment pra Isuf Mullaj nuk arriti të bëhej sekretar i përgjithshëm
i Partisë së Legalitetit në mërgim, siç e deklaron ai, pasi Partia e
Legalitetit nuk ekzistonte akoma si parti politike e riorganizuar dhe
ristrukturuar. Pastaj në atë kohë legalistët dhe mbretërorët në boten e lirë
kishin në radhët e tyre njerëz të kalibrit të Gj. Abaz Kupit, ZZ. Nuçi Kota,
Selim Damani, Salih Myftija, Enver Shaska, Agim Sula, Nezir Spahija, Faik
Bukmiri, Sefedin Collaku, Adem Hodo, Lek Martini, Xhelal Mitrovica, Feredin
Toptani, Bardhok Ndreu, Vehap Shehi, etj. para të cilëve Isuf Mullaj ishte
rrota e fundit e karrocës. Pas vdekjes së Mbretit Zog, u riformua Partia e
Legalitetit në botën e lirë me iniciativën e ZZ. Fuad Myftija dhe Nuçi Kota.
Në shtëpinë e Lek Martinit në New-York është përpiluar nga 15 mbretërorë,
projekti provizor për Statut i Organizatës Kombëtare Levizja e Legalitetit
(O.K.L.L.) ndërsa Nuçi Kota u dërgua, në fund të vitit 1961, nga Sh.B.A. në
Evropë për përgatitjen e një Kongresi. Në Belgjikë, Nuçi Kota takohet me
Isuf Mullajin dhe kështu lind idea që të shfrytëzohet ky i fundit për
qëllimet e legalistëve. Kongresi i Parë i O.K.L.L.-së në mërgim u mbajt në
New-York me 24-25 nëntor 1962 ku doli Kryetar i Këshillit Kombëtar Gj. Abaz
Kupi dhe Sekretar i Përgjithshëm, Z. Nuçi Kota, ndërsa Isuf Mullaj u caktua
nga Nuçi Kota si anëtar i Komitetit Qendror per Belgjikë, bashkë me Z. Ndrec
Gjergji. Pas pak kohe, dekonspirohet Isuf Mullaj dhe dërgohen nga New-Yorku
në Belgjikë 3 persona nga Komiteti Qendror i O.K.L.L.-së, një nga të cilët
takohet me Isuf Mullajin dhe Bardhok Ndreun ndërsa dy të tjerët ndjekin dhe
kontrollojnë Isuf Mullajin gjatë disa ditëve dhe i raportojnë qendrës mbi
aktivitetin agjenturesk të Isuf Mullajit. Nga ai moment Komiteti Qendror i
O.K.L.L. ndërpret dërgimin e proces-verbalëve të mbledhjeve të K.Q. dhe të
qarkoreve anëtarit të saj, Isuf Mullaj dhe, pas insistimeve të këtij të
fundit drejtuar Z. Fuad Myftija (që ishte në atë kohë sekretar i Komitetit
Qendror të O.K.L.L.-së), vendoset t'i dërgohen informacione dhe
proces-verbale të ndryshuar thelbësisht me qëllim që Sigurimi i Shtetit të
dezinformohet dhe të hapë pista të gabuara në kundër-zbulim. Ndërkohë, i
kërkohet Isuf Mullajit që të përdorë arrogancën e tij në drejtim të z.
Muharrem Bajraktarit dhe Fiqiri Dine të cilët donin secili të kishin
përparësi në emigracionin shqiptar në Belgjikë; pozitë që Legalistët dhe
Mbretërorët nuk ishin gati të ua dorëzonin këtyre të fundit, por me të cilët
nuk dëshironin as të prishnin të gjitha marrëdhëniet. Si rrjedhojë,
Legalistët kishin nevojë të përdornin Isuf Mullajn kështu që mos të
konsumoheshin liderët e kësaj partie në Belgjikë në marrëdhëniet me Muharrem
Bajraktarin dhe Fiqiri Dinen. Pasi veprimtaria e Isuf Mullajt kishte rënë në
nivelin e saj më të ulët, provokohet një mbledhje e këshillit të degës së
Legalitetit në Belgjikë, nga Z. Rexhep Alliu i cili kërkon të ballafaqohet
me Isuf Mullajn dhe ta dekonspirojë atë publikisht. Në atë mbledhje, Ramadan
Smajli dhe Brahim Bami i dalin përkrah Isuf Mullajit dhe Rexhep Alliu
tërhiqet pa zë, por lajmëron Gj. Abaz Kupin dhe Komitetin Qendror të Partisë
së Legalitetit lidhur me ngjarjen dhe me përkrahjen që kishte gëzuar Isuf
Mullaj. Kur përgatiten planet për asgjësimin fizik të Isuf Mullajit, atij i
vjen urdhri nga Tirana për tërheqjen urgjente dhe kthimin e tij në Shqipëri.
E vërteta është se Rexhep Alliu kishte qenë vet dërguar nga Sigurimi i
Shtetit me mision për të vrarë Gj. Abaz Kupin por këtë mision ai nuk e kreu
duke vënë në rrezik jetën e familjarëve të tij në Shqipëri, por përkundrazi
ia deklaroi CIA-së dhe vet Gj. Abaz Kupit planin ogurzi të Sigurimit të
Shtetit. Për hir të së vërtetës, duhet shtuar se menjëherë pas ikjes nga
Belgjika të Isuf Mullajit, shkon në Bruksel nga Suedia një tjetër agjent i
Sigurimit, Qazim Sallku, dhe vret Z. Rexhep Alliu duke kryer misionin që ia
kishte ngarkuar Sigurimi i Shtetit. Lidhur me veprimtarinë e tij pranë
Mbretit Zog, Isuf Mullaj pretendon në intervistat e tija të fundit se ai
paska takuar Mbretin Zog në gusht të vitit 1959 në Kanë të Francës në
cilësinë e tij të Sekretarit të Përgjithshëm të Legalitetit. Siç e thamë më
parë, Isuf Mullaj nuk ka qenë asnjëherë Sekretar i Përgjithshëm i Partisë se
Legalitetit ; madje, ky pretendim i Isuf Mullajt nuk përkon me intervistën e
tij të d. 5 maj 2003 dhënë gazetës Dita ku ai thotë se ishte takuar me
Mbretin Zog në Kanë në vitin 1958. Ai shton se paska qenë edhe një njeri
shumë i besuar i Mbretit Zog dhe se kishte arritur të mund të mbante
gjithmonë "situatën nën kontroll, kush hynte, kush dilte, kush shkonte, më
kë bënte takime, me ç'shtete, me ç'ambasada". Sa e çuditshme të mund të ketë
zënë një pozitë të tillë kur deklaron vetë në të njëjtën intervistë për Koha
Jonë me d. 9 shkurt 2008 se ai kishte takuar Mbretin Zog gjithsej tre-katër
herë. Në realitet, ndonëse Isuf Mullaj arriti të takojë Mbretin Zog pas disa
kërkesave të tija dhe si shumë legalistë të rinj, takimi me Mbretin Zog nuk
ndodhi aspak ashtu siç e përshkruan ai. Isuf Mullaj nuk arriti të krijojë
kurrfarë besimi te Mbreti Zog dhe sigurisht që nuk pati asnjë mundësi të
sigurojë veprimtarinë që vetëm mendja e tij e çmendur mund ta krijojë. Në
fakt, Mbreti Zog ishte i rrethuar, në atë kohë, nga njerëzit më të besuar,
më të aftë dhe me më shumë përvojë administrative, protokollare dhe
diplomatike si Kolonel Hysen Selmani, Axhudant i Mbretit; Z. Sotir Martini,
Sekretar i Oborrit Mbretnor; Z. Qemal Bej Mysarej, Shambelan; Komandant
Salih Doshisti, Kapiten Adem Shehu, Kapiten Muharrem Gjoka, Major Qazim
Preni, Z. Ali Cupi, Z. Bajram Neli dhe shumë të tjerë para të cilëve Isuf
Mullajit i dukej vetja një mistrec dhe kalama i pa mundur. As që mund të
bëhej fjalë pra se Isuf Mullaj mund të kishte marrë një rëndësi kaq të madhe
pranë Mbretit Zog. Për sa i përket planeve për helmimin e Mbretit Zog, Isuf
Mullaj pretendon se plane të tilla nuk kishte pasur ndonjëherë pasi vet
Enver Hoxha nuk e dëshironte një gjë të tillë. Ai shton se paska pasur
mundësi të zhdukë 400 veta në një mbledhje dhe se Enver Hoxha i paska thënë
Stop. Pavarësisht se Mbreti Zog dhe një pjesë e madhe të elitës nacionaliste
të asaj kohe ishin të dënuar për vdekje nga Enver Hoxha, Isuf Mullaj
mundohet të paraqesë shokët e vet të Partisë Punës më pak plehra se ç'ishin
në realitet dhe tenton të shitet trim i vërtetë kur në fakt ai nuk ka pasur
më shumë trimëri se frikacakët e pasoj, pa burrni dhe karakter që asnjëherë
nuk marrin guximin t'i dalin përballë kundërshtarit por veprojnë vetëm pas
shpine. Isuf Mullaj e di fort mirë realitetin, se si rrodhën ngjarjet dhe se
sa pushtet ai kishte te legalistët dhe mbretërorët. Ai asnjëherë nuk ka
mundur të depërtojë brenda Partisë së Legalitetit dhe sigurisht jo te Oborri
Mbretëror, qoftë te Mbretit Zog apo te Mbretit Leka. Përkundrazi, ai ishte
dekonspiruar shumë shpejt dhe fati i tij më i madh ka qenë t'i shpëtojë
eliminimit fizik që ishte planifikuar. Puna e tij më e madhe në shërbim të
Sigurimit të Shtetit mund të ketë qenë identifikimi i Rexhep Alliut dhe
përgatitja e vrasjes së këtij nacionalisti nga Qazim Sallku. Siç e thamë në
fillim, është e çuditshme që mediat shqiptare, herë pas here, i japin jehonë
gënjeshtrave dhe mashtrimeve të Isuf Mullajit duke shtuar mbi vete dyshime
që roli i tyre nuk duhej t'i lejojë të krijohen. Shprehja e shkrimtarit dhe
filozofit francez, Rabelais, "shkencë pa ndërgjegje është veçse rrënojë e
shpirtit", duket sikur i përshtatet më së miri mediave shqiptare që luajnë
këtë lojë sot në vendin tonë.

      Sulejman Q. GJANA
      Sekretar per Marrëdhënjet me Jashtë I PLL
      Kryetar i Degës PLL në Belgjikë