Partia “Lëvizja e Legalitetit”
Bulevardi “Zog I”, Tiranë.
www.legaliteti.org
Tel&Fax: +355 4 2230076

Tiranë, më 6 qershor 2009

Informacion për media

Kryetari i PLL Ekrem Spahiu prezanto në Lezhë 7 kandidatët për listën shumë-emërore të kësaj partie në Qarkun e Lezhës, përkatësisht znj. Vera Pali, zz. Vasil Muça, Gjon Kolaj, Tom Ndoj, Nesti Nika, Benard Vata dhe Mark  Lleshaj.

Spahiu foli për vlerat e secilit prej kandidatëve  të PLL që janë pinjollë të denjë dhe të shkolluar të familjeve të mëdha dhe patriotike të zonës të cilat kanë kontribuar për Shqipërinë dhe krahinën e tyre prej kohësh. Spahiu shtoi se “në vazhdën e traditës familjare ata do të vazhdojnë të kontribuojnë me devocion dhe ndershmëri për Shqipërinë dhe krahinën e tyre”

Spahiu bëri të njohur qëndrimin e PLL se, “për t’i shërbyer zhvillimit të vendit dhe uljes së tensioneve politike dhe shoqërore, Shqipëria ka nevojë që të mbyllë një herë e përgjithmonë faqen e errët të  historisë komuniste. Për këtë qëllim PLL do të kërkojë dënimin zyrtar të sistemit komunist në tërësi dhe nxjerrjen e përgjegjësive penale rast pas rasti për ideatorët dhe xhelatët e atij sistemi.

Në të njëjtën kohë, ashtu si deri më sot, PLL do të kërkojë dhe insistojë për dëmshpërblimin e plotë dhe të shpejtë të  të gjitha viktimave të diktaturës komuniste. Pavarësisht se gjatë këtyre katër viteve janë bërë hapa pozitivë, ish - të burgosurit dhe përndjekurit politike janë ende të pa integruar plotësisht dhe rehabilitimi i plotë i tyre ka nevojë për krijimin e lehtësirave në shkollim, punësim dhe strehim.”

Spahiu tha gjithashtu se “Në programin e saj PLL ne ofron zgjidhje për shumë problemeve të shoqërisë tonë dhe paraqet alternativa të ndryshme për një zhvillim të qëndrueshëm dhe afatgjatë të vendit duke pasur në qendër të vëmendjes konsolidimin e demokracisë dhe interesin e popullit dhe kombit shqiptar.

Zyra e shtypit e PLL

Partia “Lëvizja e Legalitetit”
Bulevardi “Zog I”, Tiranë.
www.legaliteti.org
Tel&Fax: +355 4 2230076

Tiranë, më 3 qershor 2009

Informacion për media

Kryetari i partisë “Lëvizja e Legalitetit” Ekrem Spahiu zhvilloi disa takime në rrethin Tropojë ku prezantoi para elektoratit kandidatin e PLL z. Xhemë Nezaj dhe programin e kësaj partie për zgjedhjet e 28 qershorit.

Spahiu tha se z. Nezaj është një kandidat që përfaqëson më së miri vlerat e kësaj treve dhe si një drejtues lokal i PLL do të përfaqësojë në Kuvendin e Shqipërisë jo vetëm banorët e zonës por edhe filozofinë qeverisëse të PLL.

Gjatë këtyre takimeve Spahiu e vuri theksin në investimet e shumta të kryera nga qeveria e kryeministrit Berisha e cila e ka kthyer vendin në një kantier të madh ndërtimi duke filluar nga Qafë-Bota e Sarandës deri në Valbonë të Tropojës. Një politikë e tillë për zhvillimin proporcional të të gjitha krahinave të vendit nuk duhet kaluar pa vëmendje, sepse qeveritë socialistë gjatë 8 viteve të drejtimit të tyre e përdorën buxhetin e shtetit në mënyrë selektive për të kryer investime vetëm në ato zona me shumicë votuesish të majtë.

Kryetari i PLL Ekrem Spahiu prezantoi pjesë nga programi i kësaj partie për zonat veriore ku si më kryesoret ai përmendi zhvillimin e turizmit malor, shfrytëzimin ekstensiv të pasurive të tokës dhe nëntokës, përmirësimin e të gjithë rrjetit rrugor që lidh komunat me rrugën kombëtare, ngritja e nivelit të shërbimit shëndetësor dhe arsimor, mbrojtja dhe zhvillimi i trashëgimisë kulturore, mjedisit, etj.

Spahiu shprehu bindjen se gjatë mandatit të ardhshëm qeverisës të koalicionit të djathtë do të zhduket ajo prapambetje relative që ekziston ndërmjet zhvillimit të kësaj zone dhe pjesëve të tjera të vendit.

Zyra e shtypit e PLL

Partia “Lëvizja e Legalitetit”
Bulevardi “Zog I”, Tiranë.
www.legaliteti.org
Tel&Fax: +355 4 2230076

Tiranë, më 1 qershor 2009

Informacion për media

Kryetari i Partisë “Lëvizja e Legalitetit” Ekrem Spahiu zhvilloi një tur takimesh në rrethin e Kukësit për të prezantuar kandidatët Sulejman Gjana, Xhem Nezaj, Brunilda Elezi dhe Albert LLeshi që përfaqësojnë në këtë qark PLL-në për zgjedhjet e 28 Qershorit 2009.

Z. Spahiu duke evidentuar vlerat e kandidatëve tha se:  “Kandidatët e PLL-së janë personalite të spikatura që mbartin dhe përfaqësojnë vlerat më të mira të Kukësit, Hasit dhe Tropojës. Për këtë arsye është edhe në të mirën e elektoratit të qarkut Kukës që të jenë në kuvendin e Shqipërisë të përfaqësohen me kandidatët e PLL.”

Duke ju referuar  bashkëpunimit të PLL me PD-në Spahiu tha:  ”Në zgjedhjet e përgjithshme parlamentare të 28 qershorit partia “Lëvizja e Legalitetit” është pjesë e koalicionit “Aleanca e Ndryshimit” që kryesohet nga Partia Demokratike. Pjesëmarrjen tonë në koalicion nuk e konsiderojmë si një komoditet elektoral, por si një impenjim serioz të një rëndësie të veçantë për të kontribuar në radhë të parë për fitoren e së Djathtës shqiptare. Para se të mendojmë se çfarë do të përfitojmë nga koalicioni, PLL mendon se çfarë do të ofrojë për koalicionin.”

Ndërsa për bilancin e punës 4-vjeçare të qeverisë Spahiu tha se: “ Gjatë këtyre katër viteve qeveria arriti të sigurojë ritme të larta të zhvillimit ekonomik, të dyfishojë të ardhurat megjithëse përgjysmoi taksat, të realizojë investime në infrastrukturë si asnjëherë më parë që kulmojnë me rrugën Durrës-Kukës-Morinë. Sot Kryeministri i Shqipërisë z. Sali Berisha dhe kryeministri i Kosovës z. Hashim Thaçi inauguruan hapjen e tunelin të Kalimashit që është edhe pjesa kryesore e rrugës Durrës-Kukës-Morinë, investimit më të madh të shtetit shqiptar që bashkon nëpërmjet kësaj rruge dy pjesë të kombit shqiptar dhe më gjerë.”

Duke folur në emrin e kandidatëve, Z. Sulejman Gjana, njëherazi edhe sekretar politik i PLL, tha se: “qëllimi ynë në këto zgjedhje është që të japim kontributin tonë maksimal për sigurimin e të paktën 3 mandate për koalicionin e djathtë në qarkun e Kukësit.”

Ai shtoi se “deputeti është përfaqësues i popullit dhe jo i interesave të veta dhe të klikës që mban rreth vetes, dhe si i tillë ai duhet të interesohet për fatin  gjithë qytetarëve, fshatarëve, të rinjve, pensionistëve, punëtorëve, studentëve, biznesmenëve, etj., dhe të dijë hallet dhe shqetësimet e tyre për të marrë guximin, pasi të këtë edhe kapacitetin intelektual, të iniciojë projekt-ligje brenda parlamentit dhe të bëjë lobingun e nevojshëm për miratimin e ligjeve të nevojshme për përmirësimin e gjendjes dhe të kushteve të popullit dhe të vendit, me qëllim që këto ligje të zbatohen pastaj nga qeveria.”

Zyra e shtypit e PLL

Partia “Lëvizja e Legalitetit”
Bulevardi “Zog I”, Tiranë.
www.legaliteti.org
Tel&Fax: +355 4 2230076

Tirane, me 31 maj 2009

Informacion per media

Takimi i radhes i kryetarit te PLL Ekrem Spahiu ishte ne Korce ku u prezantuan 12 kandidatet e listes shume-emerore te PLL per kete qark, perkatesisht Nebi Kasem Ganellari, Petrit Myrteza Kutrolli, Orjola Sadik cacellari, Nexhmedin Shaziman Shkullaku, Lavderim Zydi Bajraktari, Gjenovefa Agron Nini, Fatos Muhamer Topalli, Dorina Agim Hamolli, Sazan Shefit Meco, Olger Ahmet Larti, Arjan Xhevahir Pashollari, Artan Qerim Agolli dhe Altin Xhevahir Kapri.

Takimin e hapi kryetari i deges Korce, njekohesisht edhe kryetar i Keshillit Kombetar z. Nebi Ganellari i cili foli per objektivat elektorale  te PLL ne kete qark. Ne emer te kandidateve foli Petrit Kutrolli.

Kryetari i PLL Ekrem Spahiu vleresoi lart vlerat e secilit kandidat dhe tha se ky eshte ekipi me i mire qe paraqitet para elektoratit korcar.

Me tej  Spahiu tha se:

“Pavaresisht atyre qe qeveria e maxhorances se djathte ka bere gjate ketyre viteve, ekzistojne te gjitha mundesite, vullneti politik dhe projektet e nevojshme qe Korca, ky qytet i tradites, i vlerave patriotike dhe kulturore, i resurseve te shumta dhe njerezve te mire, atdhetare e punetore, te fitoje perseri shkelqimin e dikurshem e te thirret "zonje e rende", ashtu sic thuhej per te ne kohen e Mbreterise Shqiptare.

Ne kemi bindjen se programi i Partise “Levizja e Legalitetit”, si nje parti konservatore, promovuese e vlerave me te mira te tradites, te shtetit dhe familjes, por edhe si nje parti me vizion te qarte bashkekohor per nje Shqiperi te begate e integruar, per individe te lire e te fuqishem, qe punojne ne pronat dhe vendin e tyre duke ndertuar Shqiperine evropiane, eshte nje program qe i pershtatet fare mire interesave te qytetareve korcar.”

Zyra e shtypit e PLL

Partia “Lëvizja e Legalitetit”
Bulevardi “Zog I”, Tiranë.
www.legaliteti.org
Tel&Fax: +355 4 2230076

Tiranë, më 29 maj 2009

Informacion për media

Kryetari i partisë “Lëvizja e Legalitetit” Ekrem Spahiu prezantoi në Prezë kandidaten Shqipe Fjora e cila garon për PLL në listën shumë-emërore të qarkut Tiranë.

Pasi foli për vlerat e kandidates Fjora dhe programin e PLL, z.Spahiu ndër të tjera tha:

“Partia “Lëvizja e Legalitetit” nuk e ndan diasporën shqiptare nga populli shqiptar, qofte mërgatën  politike, apo emigracionin e ri ekonomik të pas viteve ’90. Në listën e saj të kandidatëve për zgjedhjet e 28 qershorit PLL ka disa përfaqësues nga diaspora shqiptare të cilët po garojnë fuqishëm dhe i kanë të gjitha shanset për të fituar mandatin parlamentar.

Tani që Shqipëria ka ndryshuar dhe po ndryshon çdo ditë, partia “Lëvizja e Legalitetit” i bën thirrje mërgatës politike dhe emigrantëve të pas viteve ’90, që të konsiderojnë seriozisht mundësinë e rikthimit të tyre në Shqipëri jo vetëm për të kontribuar në zgjedhje, por edhe për t’u integruar në mënyrë të plotë në jetën politike, shoqërore dhe ekonomike të vendit. Ky qëndrim i PLL është krejt i ndryshëm nga çdo qëndrim tjetër që i konsideron emigrantët thjesht si burim votash  që duhen shfrytëzuar sa here që në Shqipëri ka zgjedhje.”

Zyra e shtypit e PLL

Nga: start 31/05/2009

PLL prezanton kandidat

Korçë -Partia Lëvizja e Legalitetit ka prezantuar dje në Korçë kandidatët e saj për deputetë në zgjedhjet e 28 qershorit 2009. Kryetari i kësaj partie, Ekrem Spahiu, vlerësoi lart në këtë takim vlerat e secilit kandidat dhe tha se ky është ekipi më i mirë që paraqitet para elektoratit korçar.

“Pavarësisht atyre që qeveria e maxhorancës së djathtë ka bërë gjatë këtyre viteve, ekzistojnë të gjitha mundësitë, vullneti politik dhe projektet e nevojshme që Korça, ky qytet i traditës, i vlerave patriotike dhe kulturore, i resurseve të shumta dhe njerëzve të mirë, atdhetarë e punëtorë, të fitojë përsëri shkëlqimin e dikurshëm e të thirret "zonjë e rëndë", ashtu siç thuhej për të në kohën e Mbretërisë Shqiptare"-theksoi Spahiu.

"Ne kemi bindjen se programi i Partisë “Lëvizja e Legalitetit”, si një parti konservatore, promovuese e vlerave më të mira të traditës, të shtetit dhe familjes, por edhe si një parti me vizion të qartë bashkëkohor për një Shqipëri të begatë e të integruar, për individë të lirë e të fuqishëm, që punojnë në pronat dhe vendin e tyre, duke ndërtuar Shqipërinë evropiane, është një program që i përshtatet fare mirë interesave të qytetarëve korçar", tha kryelegalisti Spahiu.

 

Fatjona Mejdini
E Hene, 01 Qershor 2009

Me ne fund u shfaq drita ne fund te tunelit te rruges qe lidh dy anet e kombit shqiptar. Kryeministri Berisha dhe homologu i tij kosovar, Hashim Thaci "shemben" dje murin qe ndalte tunelin ne segmentin Rreshen-Kalimash, per te peruruar ne menyre simbolike rrugen qe lidh ultesiren Perendimore shqiptare me malet e larta te Kosoves. Kalimashi u be paraditen e djeshme me i zhurmshem se kurre, teksa disa ore me pare gazetare te dy vendeve dhe qytetare, nen dekorin e flamujve shqiptare, kosovare dhe te Bashkimit Evropian dhe ritmet e muzikes, prisnin shtrengimin e duarve te dy kryeministrave. Ceremonia e mireorganizuar mes qeverive te Shqiperise dhe Kosoves nisi ne oren 12.15 kur kryeministri Berisha nga ana e Thirres dhe kryeministri Thaci nga ana e Kalimashit te Kukesit, bashkuan duart ne mesin e tunelit, ne aksin rrugor Rreshen-Kalimash. Ne menyre simbolike kryeministri Berisha i hipur ne nje ekskavator, shembi murin e holle qe ndante tunelin, duke zbuluar driten mes dy aneve te ketij tuneli. Pas dy kryeministrave ne takimin e tyre simbolik ndodheshin edhe delegacionet e tyre te perbera nga ministra dhe deputetet te Kuvendit shqiptare dhe atij te Kosoves. Grupi prej 20 vetesh qe udhehiqej nga Berisha dhe ai prej 20 vetesh qe udhehiqej nga Thaci, ecen ne drejtim njeri tjetrit, deri sa takuan duart. Duke pershkruar ne kembe 100 metra ne tunel te dy kryeministrat u pozicionuan ne foltoret e vendosura ne anen e daljes per ne Kukes, per te ndare me te pranishmit dhe me te gjithe shqiptaret impresionet e tyre per inaugurimin e kesaj vepre te rendesishme. "Ky tunel para se gjithash eshte tuneli i bashkimit te kombit. Sot ne vendosem se nuk ka male, nuk ka pengesa, nuk ka asgje, qe mund ta ndaje, jo vetem shpirterisht por as fizikisht kete komb", deklaroi kryeministri Berisha ne fillim te fjales se tij. Sipas kreut te qeverise tuneli kishte pasur nje kosto te larte, por kjo kosto ishte e paperfillshme sepse ky tunel kushton shume me pak se sa koha e kalimtareve neper te, ne nje vit te vetem. "Tuneli ka qene i veshtire dhe i kushtueshem, por cmimi i tij eshte dhjetera e qindra here me i vogel, se vlera e tij e madhe morale, se sa bashkimi qe sjell midis njerezve, se sherbimi qe iu ben njerezve dhe qytetareve, si dhe dalja ne det qe i jep Kosoves, dhe jo vetem Kosoves, por dhe fqinjeve te saj", deklaroi kryeministri Berisha. Nga ana e tij kryeministri i Kosoves, Hashim Thaci theksoi se sot shqiptaret me kosovaret jane me afer se kurre me pare. "Si kryeminister i qeverise se Republikes se Kosoves, zotohem se per nje kohe shume te shkurter, kjo rruge do te vazhdoje tutje, Vermice, Prizren, dhe ne kryeqytetin e Kosoves, Prishtine", premtoi Thaci. Ne kete menyre rruga e cila nis nga Durresi dhe perfundon ne Kukes per palen shqiptare do te vazhdoj rrugetimin e saj deri ne kryeqytetin kosovar.

Padrejtesite

Kryeministri kosovar Thaci deklaroi se koha po korrigjon te gjitha padrejtesite qe jane bere ndaj kombit shqiptare ne shekuj. Sipas tij, bjeshket, malet dhe muret nuk mund ti ndajne me dy vendet sepse tashme jane ndertuar me dhjetera ura dhe tunele komunikimi.

"Rruga do te lidhe rajonin e Ballkanit me Adriatikun"

Kryeministri Berisha ne fjalen e tij perpara banoreve te Kalimashit dhe vizitoreve te shumte qe ndoqen ceremonine theksoi se rruga Durres-Kukes nuk lidhte vetem Shqiperine me Kosoven, por te gjithe rajonin e Ballkanit me bregdetin shqiptare.

"Ne inauguruam tunelin, qe bashkon jo vetem shqiptaret, por inauguruam tunelin qe me sherbimet qe ofron ne fushen e transportit dhe te qarkullimit, bashkon me shume shqiptaret me kombe te tjera te rajonit, maqedonasit, serbet, bullgaret dhe te gjitha kombet e ketij rajoni", deklaroi kryeministri Berisha, duke theksuar rendesine rajonale te kesaj rruge. Sipas tij, kjo rruge do te beje qe brigjet e Shqiperise, portet e saj, t'u sherbejne jo vetem shqiptareve ne Shqiperi dhe Kosove, por tu sherbeje te gjitha kombeve te rajonit. Nga ana e tij kryeministri i Kosoves, Hashim Thaci shprehu bindjen se edhe marredheniet e shtetit me te ri ne bote me Shqiperine, si pasoje e kesaj rruge, do te behein me intensive se me pare. "Pervec deshirave, endrres per integrim kombetar dhe euroatlantik, kjo rruge do te mbarte ide, mallra, rritje ekonomike per te dy vendet tona. Kjo rruge do t'i jape shtytje zhvillimeve te shumanshme te dy vendeve tona", deklaroi kreu i qeverise kosovare Thaci, duke shtuar se tashme asgje nuk mund ti ndante shqiptaret kudo ku ata jetonin ne rajon. Shume media prestigjioze nderkombetare duke cituar analiste kane parashikuar nje zhvillim te turizmit dhe ekonomise se gjithe rajonit si pasoje e ndertimit te kesaj rruge.

Premtimi

Kryeministri Berisha premtoi dje se qeveria qe ai drejton nuk do te lere male pa shembur dhe nuk do te lere gje pa bere, ne menyre qe shqiptaret te kene Shqiperine ne pellembe te dores dhe te jete e pershkuar nga te gjitha anet me rruge.

Opozita, asnje deputete dhe politikan ne Durres-Kalimash

Ne ceremonine e djeshme perurimit te tunelit ne Rreshen-Kalimash nuk merrte pjese asnje nga perfaqesuesit e Partise Socialiste dhe opozites ne vend. Ndonese se ceremonia me pranine e kryeministrit te Kosoves, Hashim Thaci mori permasa kombetare kjo nuk solli pranine e perfaqesuesve te opozites ne kete inaugurim te rendesishem. Ne Kalimash kryeministri Berisha u shoqerua nga nje delegacion prej 20 vetesh, ku te pranishem ishin kryetarja e Kuvendit Jozefina Topalli, Ministri i Jashtem Lulzim Basha, Ministri i Puneve Publike, Transporteve dhe telekomunikacionit Sokol Olldashi, Ministria e Integrimit Majlinda Bregu, si dhe anetare te tjere te kabinetit qeveritar dhe drejtues vendore. Edhe kryeministri i Kosoves, Hashim Thaci ishte i shoqeruar nga nje delegacion prej 20 personalitetesh ku spikasnin zevendeskryeministri kosovar, Hajredin Kuqi, Ministri i Jashtem Skender Hyseni, Ministri i Transporteve Fatmir Limaj, anetare te qeverise, e deputete te parlamentit te Kosoves. Po keshtu ceremonia u ndoq nga nje numer i madh gazetaresh dhe qytetaresh te zones por edhe te ardhur nga Kosova.

http://www.gazeta55.net/index.php?kat=politike&artikulli=6556

PD hap sot fushaten elektorale ne sheshin Skenderbej

01-06-2009 / Artur Bego

Kryetari i PD-së, njëherazi kryeministri Sali Berisha do të prezantojë programin e ri qeverisës, për katër vitet e ardhshme

TIRANE - Partia Demokratike, udhëheqëse e koalicionit elektoral “Aleanca për Ndryshim”, çel sot zyrtarisht fushatën zgjedhore. Gjatë mitingut që pritet të zhvillohet në një atmosferë të jashtëzakonshme në sheshin “Skënderbej”, kryetari i Partisë Demokratike dhe njëherazi kryeministri Sali Berisha do të prezantojë para qytetarëve programin e ri qeverisës, për katër vitet e ardhshme.
Në mitingun e sotëm, për të cilin burime pranë selisë blu bëjnë të ditur se janë marrë të gjitha masat për një organizim madhështor, përfaqësuesit e qeverisë dhe të koalicionit përbërës së “Aleanca për Ndryshim”, do të shpalosin vizionin e tyre për katër vitet e ardhshme, me qeverisjen e Partisë Demokratike dhe të aleatëve. 
Partia Demokratike hyn në garën elektorale të këtij viti me koalicionin më të madh në histori, me plot 10 parti politike, me synimin e vetëm të fitores së thellë në zgjedhje.
Katër vitet e mandatit që po mbyllet, qeverisja demokratike arriti të realizojë të gjitha premtimet e saj, si rritjen e pagave dhe pensioneve, investimet në infrastrukturë, furnizimin me 24 orë me energji elektrike, hapjen e afro 100 mijë vendeve të reja të punës, uljen e taksave, realizimin e reformave jetike që mundësuan edhe anëtarësimin e vendit në NATO e njëherazi dorëzimin në Bruksel të kërkesës për statusin kandidat në BE.
Ndërkohë, kryeministri Berisha premton se në mandatin e dytë prioritete do të jenë rritja e mëtejshme e pagave dhe pensioneve, për të parakaluare dhe 6 vendet të BE, investimet në infrastrukturë, zgjidhjen e çështjes së pronësisë, thellim të reformave në sistemin e drejtësisë, sistemin shëndetësor etj. Gjithashtu, brenda vitit të parë të mandatit të dytë qytetarët shqiptarë do të lëvizin të lirë, pa viza, në të gjitha vendet anëtare të Bashkimit Evropian.

http://www.gazeta55.net/index.php?kat=politike&artikulli=6555

Drite ne Autostraden Berisha

01-06-2009 / Leonard Quku

Kryeministrat Sali Berisha dhe Hashim Thaçi inaugurojnë hapjen e tunelit Thirrë-Kalimash, veprës më të madhe inxhinierike të rajonit, i cili shënon preludin e vënies në funksionim të autostradës së shqiptarëve Durrës-Prishtinë. Entuziazëm në dy anët e kufirit administrativ. Kryeministri shqiptar zotohet se do ia kushtojë jetën shembjes së çdo barriere, historike apo gjeografike, që mund të ndalë zhvillimin e hapësirave mbarëshqiptare

TIRANE - Tuneli Thirrë-Kalimash vepra më e vështirë inxhinierike e autostradës Durrës-Kukës-Morinë, i njohur si korridori i shqiptarëve apo aorta e kombit u përurua dje në mesditë nga kryeministri i Shqipërisë Sali Berisha dhe kryeministri i Kosovës Hashim Thaçi
Ndërtimi i tunelit, pjesë e segmentit Rrëshen-Kalimash në autostradën Durrës-Kukës Morinë, nisi dy vjet më parë nga të dyja hyrjet, nga Thirra dhe Kalimashi, në një terren të vështirë malor, për hapjen e të cilit është dashur të punohet në shkëmbinj. Dje u hap një nga hyrjet e tij, Thirrë-Kalimash, ndërsa hyrja tjetër Kalimash-Thirrë, pritet të përfundojë së shpejti. Pas shpimit të centimetrave të fundit të tunelit të Kalimashit, zyrtarisht është hapur njëri krah i autostradës Durrës-Kukës-Morinë.
I hipur mbi një buldozer kryeministri shqiptar Sali Berisha ka rrëzuar murin simbolik që ndante tunelin e Kalimashit duke çelur zyrtarisht atë.
Në hapjen e tunelit e pranishme ishte gjithashtu edhe kryeparlamentarja Jozefina Topalli, zonja Liri Berisha, ministri i Transporteve Sokol Olldashi, ministrja e Integrimit, Majlinda Bregu, ministri i Jashtëm, Lulzim Basha, po ashtu e pranishme ishtë edhe mbesa e ish-presidentit amerikan Ajzenhauer.
Ndërsa delegacioni kosovar përfaqësohej nga kryeministri Hashim Thaçi, ministri i Transporteve Fatmir Limaj si dhe 18 anëtarë të tjerë.
Rreth orës 12.00 të mesditës kryeministri i Kosovës dhe i Shqipërisë, Hashim Thaçi e Sali Berisha, janë përqafuar në mesin e tunelit, ndërkohë që kryeministri i Shqipërisë ka përshkruar rrugën, duke hyrë në tunel nga Thirra, ndërsa kryeministri i Kosovës ka përshkruar tunelin duke hyrë nga ana tjetër, Kukësi.
Në Kalimash, në prani edhe të shumë qytetarëve nga të dy anët e kufirit, si nga Shqipëria ashtu edhe nga Kosova, të cilët për ta përcjellë nga afër këtë ngjarje të madhe historike, krijuan një atmosferë të vërtetë festive
Një pllakat i madh, i vendosur nën flamujt e Kosovës dhe Shqipërisë, është vënë mbi tunel në të cilën shkruan “Përgjithmonë”.
Flamujt kombëtarë të Shqipërisë dhe Kosovës valëviten në këtë zonë, ndërsa një parullë e madhe lajmëron se me ndërtimin e rrugës Durrës-Kukës-Morinë distanca mes Tiranës me Prishtinës do të shkurtohet në 65 kilometra. Nga 330 kilometra që ishte distanca Tirana- Prishtinë, tashme ajo do të jetë 265 kilometra dhe më se shumti atë e shkurton tuneli Thirrë-Kalimash, një vepër gjigante e ngritur mes shkëmbinjve që tashmë është shndërruar në një aks modern, 5.6 kilometra. Nga të dhënat zyrtare rezulton se 33 milion metër kub material shkëmbor janë zhvendosur për të ndërtuar tunelin Thirrë-Kalimash.
Me të dalë nga tuneli i Kalimashit kryeministri i Shqipërisë, Sali Berisha dhe kryeministri i Kosovës, Hashim Thaçi, mbajtën një konferencë të përbashkët për media. Me këtë rast kryeministri Berisha deklaroi se hapja e tunelit të Kalimashit është pjesë e realizimit të një prej ëndrrave më të bukura të shqiptarëve, duke shtuar se ky është tuneli i bashkimit të kombit, i cili dëshmon se nuk ka male dhe as pengesa që mund të ndajnë shpirtërisht e as fizikisht kombin shqiptar.
“Dëshiroj t’iu përshëndes të gjithëve përzemërsisht dhe te ndaj me ju gëzimin e madh të shndërrimit sot ne këtë moment te një ëndrre gjithëshqiptare ne një realitet”, ka theksuar kryeministri Berisha në fjalimin e tij pas përurimit të tunelit në Kalimash, në mesin e të cilit ai u takua me homologun kosovar, Hashim Thaçi.
Berisha vlerësoi se ky tunel para se gjithash është tuneli i bashkimit te kombit.
“Sot ne vendosem se nuk ka asgjë qe mund ta ndajë jo vetëm shpirtërisht, por as fizikisht këtë komb. Sot ne inauguruam tunelin qe bashkon jo vetëm shqiptaret, por bashkuam tunelin që me shërbimet që ofron, bashkon më shumë shqiptarët me kombe të tjera te rajonit. Sot ne inauguruam tunelin i cili do beje qe brigjet e Shqipërisë, portet e saj, t’iu shërbejnë jo vetëm shqiptareve, por t’u shërbejnë të gjithë kombeve të rajonit”, theksoi Berisha, për të shtuar se vlera e kësaj vepre është shumë here me e madhe se milionat a harxhuara për te.
Ndërsa, kryeministri i Kosovës Hashim Thaçi me rastin e inaugurimit të njërit krah të autostradës Durrës-Morinë, në tunelin e Kalimashit, ka sjellë mesazhin e urimit dhe përgëzimit, duke thënë se kjo është një ditë e madhe për gjithë shqiptarët kudo që janë dhe u zotua se për një kohë të shkurtër kjo rrugë do të vazhdojë edhe në pjesën e Kosovës, Vërmicë-Prizren-Prishtinë.
“Tirana dhe Prishtina janë më afër njëra-tjetër si kurrë më parë dhe se kështu do të jenë përgjithmonë. Element i kësaj afërsie është liria, pavarësia dhe shteti i Kosovës. Kosova e pavarur, Shqipëria në NATO, tash ndërtojmë autostrada”, u shpreh Thaçi, duke përgëzuar kryeministrin Berisha, qeverinë dhe popullin shqiptar për realizimin e kësaj kryevepre kolosale, me dëshirat për integrime kombëtare dhe euroatlantike.
Në këtë ceremoni festive të inaugurimit të hapjes së njërës pjesë të autostradës Durrës-Morinë, në tunelin e Kalimashit, i gjatë 5.6 kilometra, morën pjesë zyrtarë të lartë të të dyja vendeve, dhe qindra qytetarë nga Kosova dhe Shqipëria. I pranishëm në këtë ceremoni festive ishte edhe ambasadori William Walker.
Autostrada Durrës- Kukës, një projekt i qeverisë shqiptare, është vepra më e madhe inxhinierie në Shqipëri dhe një ndër më të mëdhatë në Ballkan që ka kushtuar mbi 1 miliard euro, ndërsa gjatësia totale e rrugës është 170 km.

http://www.gazeta55.net/index.php?kat=editorial&artikulli=6554

Tuneli i Kalimashit, kryevepra e ndertimit, qe bashkon kombin

01-06-2009 / Sali Berisha

Zoti kryeministër i Kosovës Hashim Thaçi, Zonja Kryetare e Parlamentit të Shqipërisë Jozefina Topalli, Të nderuar ministra, parlamentarë, qeveritarë vendorë të Shqipërisë dhe Kosovës, Të dashur miq, zonja Ajzenhauer, mbesë e gjeneralit liberator të Evropës, të Presidentit të SHBA-ve, ikonës së ndershmërisë dhe përkushtimit të kombit të tij, Dvajt Ajzenhauer, mike e çmuar e kombit shqiptar, i dashur ambasadori Ëalker, heroi ynë kombëtar, i dashur miku im Sharik Tara, zonja Tara, Sinan Tara, të nderuar përfaqësues të lartë të Kompanisë Bechtel Enka, Qytetarë dhe qytetare të mbarë Shqipërisë!
Së pari dëshiroj t’ju përshëndes të gjithëve përzemërsisht, të ndaj me ju gëzimin e madh të shndërrimit sot në këtë moment të një ëndrre gjithëshqiptare në realitet.
Sot ne përjetuam këtu realizimin e njërës prej ëndrrave më të bukura të shqiptareve, përjetuam shembjen, jo të një muri, por të një mali, përjetuam shembjen, jo të një muri, por të pamundësisë.
Sot ne inauguruam së bashku me Kryeministrin e Kosovës, me ju zotërinj ministra, zonja Kryetare, miq të dashur, tunelin e Kalimashit, një nga kryeveprat në fushën e ndërtimit në Evropë dhe më gjere. Ky tunel para së gjithash është tuneli i bashkimit të kombit.
Sot ne vendosëm se nuk ka male, nuk ka pengesa, nuk ka asgjë, që mund ta ndaje, jo vetëm shpirtërisht por as fizikisht këtë komb.
Sot, ne inauguruam tunelin, që bashkon jo vetëm shqiptaret, por inauguruam tunelin që me shërbimet që ofron në fushën e transportit dhe të qarkullimit, bashkon më shumë shqiptarët me kombe të tjera të rajonit, maqedonasit, serbët, bullgarët dhe të gjitha kombet e këtij rajoni.
Sot, ne inauguruam tunelin, i cili do të bëjë që brigjet e Shqipërisë, portet e saj, t’u shërbejnë jo vetëm shqiptarëve në Shqipëri dhe Kosovë, por t’u shërbejë të gjitha kombeve të rajonit.
Në të vërtetë tuneli mund të kishte shumë emra.
Miku im Sharik Tara me thotë mbrëmë në darkë, se ky tunel është tuneli i miqësisë. I dashur Sharik, ke 20 vjet që vjen në këto vende. Të kanë sjellë këtu rrënjët e tua të hershme, por dhe dashuria e madhe, jo vetëm për shqiptarët, me të cilët ti je i lidhur me shumë rrënjë dhe fije, por dhe të fqinjëve dhe kombeve të tjera përreth.
Kam një kënaqësi të madhe miku im, se ti sot me Bechtelin, me një nga kompanitë lider botërore në fushën e ndërtimit, u shndërron shqiptarëve dhe jo vetëm shqiptarëve, një ëndërr të madhe në realitet.
Tuneli është një vepër e kushtueshme, por dua të theksoj se për një komb dhe njerëz kohëhumbur siç jemi ne, çmimi i kohës është çmimi i të gjitha çmimeve, ndaj dhe ky tunel kushton shumë më pak, se sa koha e kalimtarëve nëpër të, në një vit të vetëm.
Tuneli ka qenë i vështirë dhe i kushtueshëm, por çmimi  i tij është dhjetëra e qindra herë më i vogël, se vlera e tij e madhe morale, se bashkimi që sjell midis njerëzve, se shërbimi që iu bën njerëzve dhe qytetarëve, si dhe dalja në det që i jep Kosovës, dalja në det që i jep jo vetëm Kosovës, por dhe fqinjëve të saj.
Unë dua ta mbyll fjalën time me disa mirënjohje dhe falënderime të veçanta.
Se pari, një falënderim dhe mirënjohje të madhe dua tu bëj të gjithë punonjësve, inxhinierëve, teknikëve, të kompanisë Bechtel-Enka, të cilët realizuan këtë projekt, këtë tunel, në kohë rekord, sollën këtu në këto male dhe gryka teknologjitë  më të larta bashkëkohore, disiplinën më të lartë, ekspertizën më të thellë. Ne ju mbetemi mirënjohës juve. Ju do të jeni pjesë e historisë sonë, e përpjekjes sonë për zhvillim dhe modernitet. Dua të shpreh mirënjohje të thellë ndaj ministrit Basha, ministrit Olldashi, të cilët me një përkushtim të jashtëzakonshëm ndoqën zbatimin e këtij projekti, zbatuan porositë e Kryeministrit dhe të qeverisë dhe sot projekti është realitet.
Dua të falënderoj të gjithë punonjësit e administratës, të cilët me përmbushjen e detyrimeve të tyre, bënë të mundur këtë kryevepër të shqiptareve.
Sot Kim Mehmeti më dërgoi një mesazh në të cilin më shkruante se kjo pothuaj është mrekullia shqiptare. Edhe unë jam dakord me Kim Mehmetin.
Dua të falënderoj Parlamentin për mbështetjen e madhe që i dha projektit, të falënderoj miqtë e mi kudo në botë të cilët, më kanë inkurajuar shumë për realizimin e këtij  projekti të madh. Dua tu falënderoj, ju William Walker, që je sot midis nesh dhe ju zonja Ajzenhauer.
Unë do ta mbyll fjalën time me një zotim, se pas këtij tuneli dhe këtij korridori qeveria ime nuk do të lerë mal pa shembur, nuk do të lerë asgjë pa bërë, në mënyrë që shqiptareve t’ua japim Shqipërinë në pëllëmbë të dorës. Edhe njëherë gëzuar!

http://www.gazeta55.net/index.php?kat=aktualitet&artikulli=6553

Promemorie, ja shteti i ardhshëm shqiptar

Mustafa Kruja | 01/06/2009 | Dokumenti

 

Ky është një nga dokumentet e gjetura n'Arkivin Qendror të Shtetit në Tiranë, në fondin Mustafa Merlika Kruja. Është një promemorie që ky i fundit i drejton Qeverisë Italiane e mban datën 19 tetor 1918. Është shkruar në një periudhë historike tepër të vështirë, kur Shqipëria kishte mbetur vetëm "një shprehje gjeografike". Vendi nuk kishte një qeveri, ishte i pushtuar nga ushtritë e huaja në kuadrin e Luftës së Parë Botërore dhe rreziku i copëtimit të mëtejshëm ishte i fortë. Autori jetonte në Romë e punonte si kryeredaktor i fletores "Kuvendi", e themeluar nga gazetari Sotir Gjika. Nuk dimë nëse Kruja mori ndonjë përgjigje për përkujtesën e tij, por nëpërmjet këtij shkrimi ai jep idetë për shtetin e ardhshëm shqiptar dhe marrëdhëniet me Italinë. "Promemoria" botohet për herë të parë me pëlqimin e pasardhësve të autorit.

Vërejtje të përgjithshme

Ngjarjet qi po zhvillohen në Siujdhesën Ballkanike, na vërtetojnë e përforcojnë çdo ditë e mâ tepër bindjen tonë, se shpejt gjithë hapsina tokësore shqiptare do të kalojë nën pushtimin ushtarak t'aleatvet. Rândësia politike e këtij fakti âsht e qartë dhe e dukshme: Fuqia qi hahej mâ shumë se çdo tjetër me Italinë në fushën politike të Shqipnís, po vjen tue u shmangë.

Megjithatê, nuk mund të mshifet fakti se suksesi nuk âsht ende i plotë: Qeveria italjane duhet të bâjë gjithshka të mundshme qi të gjitha hapsinat qi i përkasin Shtetit Shqiptar, të themeluem në Konferencën e Londrës të 1913-ës, të pushtohen krejtësisht nga trupat italjane.

Mendimi i shqiptarvet për Korçën âsht i njohtun: ajo, si pjesë e padame e këtij shteti, duhet të kalojë, qysh tash, nën të njâjtën administratë të pjesve të tjera të Shqipnís.

Por në rasën, kur kjo dëshirë e ligjshme e gjithë popullsisë shqiptare nuk do t'ishte e mundun të sendërtohej, âsht së paku e nevojshme qi grekët, në mënyrë absolute, të mbahen larg nga ajo krahinë, tue mos mujtë as tërthoraz me vazhdue dredhitë e intrigat e tyne kundra frymës kombtare të korçarvet, siç kemi ndigjue vazhdimisht të ndodhë në muejt e fundit.

Nga ana tjetër, serbët, në vênd qi të kapërcejnë kufîjt lindorë politikë të Shqipnisë, do të kishte qenë mâ e leverdisshme për tà e për çâshtjen e përbashkët të gjithë aleatvet, po ashtu e nji rândsie themelore për t'ardhmen e Shqipnisë e për interesat jetike qi lidhin Italinë me tê, të vazhdojshin përparimin e tyne drejt veriut, për me çlirue vllaznit e tyne nga zgjedha e vjetër anmike.

Nuk duhet me i lejue n'asnji mënyrë atyne të pushtojnë Matin. Vetëm nji krahinë gjindet në Shqipní, ku dredhía e tradhtarit Esad, për mâ tepër e përkrahun nga forca e mjete landore, mund të mbrrînte me hapë nji plagë të rrezikshme në trupin aq të dërmuem të kombit tonë. Asht pikërisht ajo krahinë qi shtrihet nga Luma në Malsinë e Krujës e qi ka për qêndër Matin.

Jo se kjo trevë e fundit âsht shumë përkrah Esadit, por do t'ishte shumë e lehtë, përsëris, me anë të nji fuqie të jashtme kërcnuese nga nji anë e korrupsionit nga tjetra, qi partizanët e tij të vjetër të fitojshin epërsí.

Nëse intrigat e Esadit do të gjejshin nji fushë veprimi në Mat, pa dyshim do të gjejshin ndonji mbështetje edhe nga Luma në verí dhe nga Malsít e Dibrës, t'Elbasanit, të Tiranës e të Krujës, të gjitha të kufizueme me Matin nga lindja e nga jugu.

Mirdita, në perëndim të Matit, âsht kundërshtare e thekun e Esadit po ashtu si pjesa mâ e madhe e Shqipnís Qendrore, qêndrat e Elbasanit, Tiranës e Krujës, sikurse gjithë rrethet e Shijakut, Kavajës e Peqinit (tue përjashtue këtu Kadri Beun e pasuesit e tij). Janë kundërshtarë t'Esadit, gjithashtu, Shqipnija Jugore e ajo Veriore.

Shtoj ndërkaq se kudo qi do të mbrrîjë ushtrija italjane, me pranín e vet, do t'i vejë nji pritë absolute sendërtimit të çfardo synimi tradhtar t'Esadit; sepse shpirti shqiptar âsht shumë i lodhun nga turbullinat e nga intrigat.

Ai ka nevojë për qetësí e për lirí kombtare. Pra, nji forcë qi i siguron të parën e premton t'i garantojë të dytën mund të jetë e sigurt se e pushton plotësisht.

Të kalojmë tash te nji tjetër argument i karakterit politik, qi prek thellësisht shpirtin tonë kombtar, qi kullon gjak nga vendimi i Konferencës së Londrës. Krahina e pafat e Kosovës, mes Luftës Ballkanike e asaj botnore, vuejti shumë përndjekje e masakra prej serbëve. Rikthimi i tyne atje mund të shkaktojë nji tjetër periudhë shtypjesh e plojësh edhe mâ t'egra.

Duem të shpresojmë se Qeverija Italjane do të kujdeset, me çka âsht e mundun, të mos i lâjë aleatët e vet sërbë të vazhdojnë, mbi nji miljon shqiptarë, veprën e tyne të flliqtë, të kryeme gjatë dy vjetve të zotnimit.

Aleatja e madhe e turqvet ka meritue mallkimin e përjetshëm të botës qytetnueme për ndihmën e tyne të patundun e kriminale masakravet armene e greke, përndjekjevet të izraelianëve e sirianëve.

Nuk ka dyshim se Italija, në çâshtjen e Kosovës, do të meritojë mirënjohjen e gjithë nji populli të pafajshëm e lavdrimin e gjithë atyne qi ndjejnë dhimbje nga vuejtjet e tij. Italija pra, deri në fund të luftës, do t'ketë gjithë Shqipnín në duert e veta: do të jetë ky nji rast i çmueshëm me i diftue popullit shqiptar, me vepra, se deklaratat solemne e të përsërituna të ministrit të saj t'urtë rreth pavarësís e bashkimit t'atdheut të tij, nuk bâjnë pjesë në kategorín e premtimevet të zakonshme e rrenacake të diplomacís evropjane; në t'kundërt, janë vendime të peshueme burrash të sinqertë e të bindun, të cilët, me rastin e parë, kërkojnë mënyrën mâ të mirë me përgatitë terrenin për me i kthye në vepra.

Cilat do t'ishin udhët mâ të përshtatëshme për këto përgatitje? Simbas nesh ato mund të përmblidhen në dy kategorí: të llojit thjesht politik e të karakterit administrativ.

Për pjesën e parë, vrejtjeve të shkurtna të paraqituna deri tash duem t'i shtojmë bindjen se gjykimi i shëndoshë e urtía e drejtuesve italjanë na japin besimin se asgjâ nuk do të mungojë nga an'e tyne, në fushën diplomatike, për me sigurue pavarësín dhe bashkimin e kombit tonë. Për pjesën e dytë e quejmë të përshtatshme të shfaqim ma gjânë konceptet tona.

Xhandarmërija dhe milicija shqiptare

Asht e ditun se asnji vênd në botë nuk mund të mbahet mirë pa nji forcë të disiplinueme xhandamërije; aq mâ shumë kur ai të ketë pësue nji keqqeverim përgjatë shekujsh të tânë, si i yni.

Duhet shtue këtu se në Shqipní, në pak vjet kanë kalue shumë zotnime të ndryshme, prej të cilëve asnji nuk mendoi me ngritë institucjonet qytetare në dobí të zhvillimit të lirë kombëtar; në t'kundërt, të gjithë kanë përdorë çdo mjet të mundshëm për me shtypë e pështjellue vêndin sa materjalisht aq dhe moralisht, tue lânë mikrobin e grindjes e të mosbesimit.

Po t'i hedhim nji shikim të shpejtë periudhës së pavarësisë sonë, bindemi patjetër se arsyeja kryesore e të gjitha fatkeqësive ka qênë pikërisht mungesa e nji xhandarmërije t'organizueme e të disiplinueme.

Nëse nji ditë jo të largët Shqipnija e lirë dhe e mosvarme, ashtu si jemi të sigurt se do të bâhet, simbas parimevet të shpalluna e të pohueme disa herë nga aleatët e në mënyrë të veçantë prej Qeverís M. Italjane, do të gjindej pa atë forcë të domosdoshme, do t'ishte prap pré e vështirësive të mëdhà e e fatkeqësive.

I takon Qeverís Italjane t'i parandalojë të tilla vështirësí të mundshme vêndit, për të cilin âsht zotue para gjithë botës t'i mbrojë qênien dhe interesat, qi janë edhe të vetat, tue organizue pa mëdyshje në gjithë Shqipnín nji forcë xhandarmërije, jo mâ pak se pesë mijë frymë, të disiplinueme nën komandë oficerash italjanë, mundësisht nga karabinierët mbretnorë.

Do t'ishte shumë me vênd për t'ardhmen e Shqipnís, me krijue veç xhandarmërís dhe nji milicí shqiptare nëpërmjet nji thirrje nën armë të vullnetshme.

Kjo milicí, qi do të kishte rreth dhjetë mijë frymë, do t'ishte e paracaktueme thjesht me mësue e m'u ushtrue për me krijue atë bërthamë themelore t'asaj fuqíe kombëtare, qi do t'kishte në t'ardhmen detyrën me ruejtë rêndin publik të vêndit, si ndihmëse e xhandarmërisë, e me i bâ ballë sulmeve të mundshme e të paprituna t'anmiqve të jashtëm.

Administrata civile

Kohët e fundit, administrata civile e Shqipnís (Prefektura e Gjinokastrës), me urdhnesat e reja ka fitue nji karakter kombtar. Ky ndryshim, megjithëse i bazuem në qëllime të mira e shumë të sinqerta, për zbatimin e tij të shtrêmbët, nëse lajmet qi kemi deri tash nuk na mashtrojnë, âsht i prirun me sjellë pasoja qi nuk i përgjigjen qëllimit.

Simbas nesh, dy janë kushtet thelbësore e të domosdoshme për nji administrim civil të mirë të Shqipnís:

Para së gjithash âsht absolutisht e nevojshme qi prefektët e nanprefektët të zgjidhen prej njerzish të cilëve nuk u mungojnë cilsít e nevojshme për me krye detyrën e tyne. Këto cilsí janë ndershmënia, atdhetarija, arsimi dhe përvoja. Mund të lêhet mangut, në raste skajore, ajo e fundit.

Arsimimi âsht i domosdoshëm për prefektët dhe zavêndsit e tyne. Të parët duhet të kenë krye studimet e nalta e të dytët, së paku, ato të mesmet. Skaji mâ i ngushtë i atdhetarís, simbas nesh, âsht ai qi kurrë e n'asnji mënyrë mos të kenë veprue kundër atdheut.

Nuk mund të kihet besim në njerëz, deri dje vegla qorre ase vullnetarë të propagandës anmike, edhe se sot do të vijshin e t'na thojshin thjesht se janë pêndue. Duhet me i kthye në udhë të drejtë e me i bâ për vete; por nuk i u duhet besue, për mos me i dhânë atyne mundësí me damtue atdheun.

Nuk mund të thuhet se njerëz të ndershëm, atdhetarë, të mësuem e me përvojë na mungojnë, sidomos tash qi do të kemi në dorë gjithë Shqipnín, e pra të gjithë shqiptarët e mirë. Këtyne do t'u shtoheshin dhe atdhetarë të tjerë jashtë shtetit, porsa t'u paraqiteshin kërkesat e atdheut.

Njerëz të korruptuem, të ngjajshëm me Esadin, nuk meritojnë trajtim të ndryshëm a mâ të mirë se ai i Pashës. Si ai edhe ata duhen mbajtë larg shërbimit t'atdheut. Nuk mund të pritet tjetër veç tradhtisë nga njerëz pa karakter e ndërgjegje.

Së dyti, atdhetarët e mirë qi do të kenë në duert e tyne administratën e vêndit, për t'a krye detyrën, duhet të pajisen me autoritet e me mjetet qi bâjnë t'aftë me veprue. Përndryshe, ata do t'u shëmbëllejnë makinave të mira qi nuk mund të punojnë për mungesë të forcës lëvizëse.

Nëse administrata civile, në fushën e saj, nuk do të kishte nji farë lirije veprimi të paracaktueme, nëse prefektët duhet të këshillohen me autoritetet ushtarake e qendrore në çdo hap e për gjânë mâ të vogël, nuk mund të pritet prej tyne nji shërbim i përsosun.

Sepse n'ato rasa ata nuk do t'ishin tjetër veçse makina elektrike, sustat e të cilave do t'ishin në dorë të tjetërkuj e veprimi i tyne do të përmblidhej thjesht në kallzime e këshilla. Pra, nji administratori të mirë duhet me i dhânë autoritetin mâ të gjânë të mundshëm, të shoqnuem nga përgjegjësia mâ e qartë e mâ e përpiktë.

Nuk mjafton vetëm autoriteti: duhen edhe e, mbi të gjitha, mjetet e veprimit. Mjeti veprues i administratës civile âsht xhandarmëria.

Të vetmit përgjegjës të rêndit publik të vêndit duhet të jenë prefektët e nanprefektët. Për pasojë, xhandarmëria duhet të jetë krejtësisht e absolutisht në dorë të tyne.

Në çdo rreth duhet të jetë nji repart xhandarmërie shqiptare, në sasinë e nevojshme simbas rândësisë së vêndit, me në krye nji oficer italjan të ndihmuem nga ndonji oficer e nga nënoficera shqiptarë.

Në prefekturat këto reparte duhet të jenë mâ të mëdha në përputhje me nevojën e ndihmës së rretheve.

Përsërisim se oficerët e xhandarmërisë, vetëm për sa i përket disiplinës, duhet të jenë të varun nga eprorët ushtarakë, ndërsa në funksjonin e tyne administrativ duhet me u vue nën urdhnat e drejtuesve t'administratës civile.

Shkolla

Duhet thânë haptas se në këtê fushë politika austrijake në Shqipní ka qenë shumë mâ e aftë se ajo italjane, jo vetëm gjatë pushtimit ushtarak, por qysh nga kohët e fundit të zotnimit turk. Ndërsa shkollat italjane, në pjesë të ndryshme të vêndit tonë, mezi kishin futë ndonji orë mësimi të shqipes në programet e tyne, n'ato austrijake gjuha kryesore ishte e jona.

Mbretnija tinzare, në këtê mënyrë, i bânte me besue shumë atdhetarve shqiptarë se ajo ishte e vetmja fuqí qi ishte e interesueme me ndihmue idealin e kombit tonë, nga çasti qi fëmijët tonë, në shkollat e saj, mund të arsimoheshin në gjuhën e tyne tmerrësisht të luftueme nga pushtuesi, e mund të mësojshin historín'e tyne, bâmat heroike të Skanderbeut. Ishin shumë të paktë ata qi mundeshin me zbulue në thellësín'e saj politikën dinake të Vjenës kundër aspiratave tona kombtare dhe synimet e saj pushtuese.

Librat mâ të mirë të këndimit në gjuhën shqipe e të tjerë të aritmetikës e të besimit katolik shtypeshin atëherë në Vjenë. Nga ana tjetër, pushtimi i parë italjan i Beratit na bâni me kuptue qartë se, nëse kishte një degë t'administratës me të vërtetë shqiptare nën austrijakët, ajo ishte arsimi publik: shkolla fillore në të gjitha katundet e dy shkolla normale safí shqiptare.

Dihet se çfarë ka ndodhë me shkollat tona në rrethet e Vlonës e të Gjirokastrës: e njâjta mënyrë e ndjekun në kohë të mâparshme; shkolla italjane e jo shqiptare! Sigurisht nuk mund të mos kenë të drejtë ata qi kanë dashtë me dallue nji politikë koloniale në veprën e kryeme deri tash nga italjanët në Shqipní.

Për të davaritë çdo dyshim të tillë e për me dhânë provën mâ siguruese të ndershmënisë në synimet e saj rreth t'ardhmes s'atdheut tonë, Qeverija M. Italjane duhej të vendoste nji administratë shkollore thjesht kombtare.

N'anë tjetër, nji vepër e dobishme e Italís për Shqipnín, do të kishte qenë shtimi në përmasa të mjaftueshme i bursave shkollore për studentët shqiptarë, të paracaktueme kryesisht për shkollat normale.

Përfundim

Të gjitha përsijatjet e paraqituna deri këtu, janë për t'i kujtue Qeverís M. Italjane atë qi ndien zemra jonë për të mirën e atdheut tonë, atê qi arsyeja na këshillon në interes të çâshtjes së përbashkët.

Mâ parë se me mbyllë këtë përkujtesë modeste duem me vue në dukje se, tash qi e gjithë Shqipníja ose pjesa mâ e madhe e saj do të jetë në dorë t'Italís, mprojtëses së pavarësís sonë, a do t'ishte e përshtatshme krijimi i nji qeveríje kombtare. Simbas mendimit tonë, kjo do t'ishte nji gjâ e aftë me shkaktue efektin mâ të madh, në dobí të çâshtjes së përbashkët, si në popullin shqiptar ashtu edhe jashtë.

Pjestarët e kësaj qeveríje, sigurisht, nuk duhen emnue prej Qeverís Italjane, mbasi atëherë do t'ishin vetëm funksjonarë të thjeshtë të nji force pushtuese e jo përfaqësues të nji kombi të shpallun i pavarun.

Duhet të vazhdohet me votime popullore, në përputhje me kushtet shoqnore të vêndit dhe rrethanat e çastit. Vetëm kështu edhe kombi shqiptar, në çastin e volitshëm, do të paraqitej para botës si nji njisí shtetnore e formueme në sajë të përkrahjes s'Italís çlirimtare.

Në zgjedhjet e naltpërmênduna, sigurisht do të merrshin pjesë, nëpërmjet delegatvet të tyne, edhe shoqnít shqiptare t'Amerikës, në mënyrë qi qeverija e dalun mund të quhet përfaqësuesja e vërtetë e gjithë popullit të vet.

Romë, 19 tetor 1918
E përktheu nga italishtja, Eugjen Merlika, duke u munduar të respektojë gjuhën e autorit.

 

Shpirti shqiptar âsht shumë i lodhun nga turbullinat e nga intrigat. Ai ka nevojë për qetësí e për lirí kombtare. Pra, nji forcë qi i siguron të parën e premton t'i garantojë të dytën, mund të jetë e sigurt se e pushton plotësisht.

Para së gjithash, âsht absolutisht e nevojshme qi prefektët e nanprefektët të zgjidhen prej njerzish, të cilëve nuk u mungojnë cilsít e nevojshme për me krye detyrën e tyne. Këto cilsí janë ndershmënia, atdhetarija, arsimi dhe përvoja

Nga ana tjetër, pushtimi i parë italjan i Beratit na bâni me kuptue qartë se, nëse kishte një degë t'administratës me të vërtetë shqiptare nën austrijakët, ajo ishte arsimi publik: shkolla fillore në të gjitha katundet e dy shkolla normale safí shqiptare.

Autoroute Albanie - Kosovo : inauguration du « tunnel de l’union » de la nation albanaise

http://www.shekulli.com.al/2009/05/30/qendra-e-studimeve-albanologjike-sensibilizon.html

 

Yllka Lezo | 30/05/2009 |

 

Të rinjtë nuk njohin etërit

 

 

Qendra e Studimeve Albanologjike sensibilizon autoritetet dhe njerëzit e fushës që të ndiqet një politikë editorie dhe për programet mësimore ndaj korpusit të veprave të mendimit shqiptar 1870-1945

"Në ka ndonjë gjë për të cilën shqiptarët duhet të kujdesen, është dituria", - shkruante në fillim të shekullit të 20-të At Anton Harapi dhe ky nuk ishte një mendim vetjak, por mendimi i gjithë bashkëkohësve të tij intelektualë.

Me këtë frazë do të hapte dje konferencën "Mendimi shqiptar dhe shkolla shqipe", drejtori i Qendrës së Studimeve Albanologjike, Ardian Marashi. Një diskutim i studiuesve të sotëm për veprën dhe shkollën që kanë lënë të parët e tyre, Anton Harapi, Branko Merxhani, Eqerem Bej Vlora, Sami Frashëri, Ernest Koliqi, Faik Konica, Fan Noli, etj.

Të 17 referuesit sollën edhe një herë në vëmendje kontributin që këta autorë kanë dhënë në letrat shqipe dhe rëndësinë që ka studimi i veprës së tyre.

Shqetësimi mbetet për të gjithë i njëjti: "Brezat e sotëm nuk e njohin këtë mendim". Gjatë fjalës së hapjes, drejtori i QSA-së, Ardian Marashi, u shpreh se "Duke zbuluar shkollat perëndimore ne po zbulojnë spontanisht mendimin shqiptar".

I këtij mendimi ishte edhe studiuesi dhe botuesi Ndriçim Kulla, kur theksoi se "dijet botërore nuk mund të përvetësohen pa u shartuar me mendimin shqiptar". E thënë ndryshe, gjithë informacioni shkencor dhe kulturor që qarkullon sot në botë, nuk mund të vijë në gjuhën shqipe thjesht i përkthyer, por duhet të ketë një strukturë të mendimit shqiptar që ta përcjellë.

Për të ilustruar këtë tezë, ai mori si shembull problemet dhe temat që ka trajtuar shtypi shqiptar në vitet '30-të. "Gazetaria e viteve '30-të u bazua në studimet psikologjike më të njohura të kohës.

Shpjegoi se ç'ishte filozofia, sociologjia, etj. Pasqyroi rrymat e mendimit bashkëkohor që qarkullonin në atë periudhë", - tha Kulla, duke shtruar pyetjen, "A gjendet një mendim i tillë sot në shtypin shqiptar"?

Kulla nuk ishte i vetmi që vuri në dukje përpjekjet e mëdha të intelektualëve shqiptarë për të qenë në koherencë me mendimin evropian.

Studiuesi Arbën Xhaferi hodhi një vështrim krahasues, duke vënë përballë dy rryma të mendimit dhe lëvizjeve kulturore; neoshqiptarizmin me homologen serbe, zenitizmin. Ai theksoi se shqiptarët, në ndryshim nga serbët, në mënyrë të qartë ishin më afër frymës perëndimore. Ai e cilësoi neoshqiptarizmën një organizëm të shëndoshë e me baza të pandashme.

Të kundërtën do të thoshte për zenitizmin. Nëse në Evropën e asaj kohe qyteti ishte qendra e zhvillimeve politike, ekonomike dhe kulturore, tjetër mendim përhapte zenitizmi, i cili e gjente bërthamën e zhvillimit jo në qytet, por në fshat.
Madje ai shtoi së zhvillimet kulturore, në vend që të kenë një zhvillim kah Perëndimi, ekziston tendenca për të kundërtën.

"Zhvillimet po anojnë më shumë nga bota Lindore".
Përpjekjen e mendimtarëve për të ndjekur modelet evropian do ta theksonte edhe studiuese Sabri Hamiti. Kumtesa e tij ishte përqendruar në punën e Krist Malokit, kritikut shqiptar të lindur në Prizren.

Një nga autorët e parë që krijoi një metodë (në atë kohë ishte një nevojë dhe jo një luks), sipas të cilës mund të ndërtohej një kritikë mbi baza shkencore. Sipas Hamitit, Maloki operoi sipas metodës gjenetike, e cila u referohej më shumë vepra biografike të autorëve.

Një vend të veçantë në historinë e mendimit shqiptar të viteve '30-të zënë edhe studentët e shkollës pedagogjike "Normale" të Elbasanit dhe revista e tyre "Normalisti". Ai që u ndal në kontributin e kësaj reviste dhe të krijuesve të saj ishte rektori i universitetit "Aleksandër Xhuvani", Liman Varoshi.

Kulmin e zhvillimit të mendimit të kohës ai cilësoi krijimin e revistave me profile të caktuara, një prej të cilave ishte edhe revista pedagogjike-letrare "Normalisti", ku studentë dhe pedagogë mbollën idetë e tyre.

"Temat që janë trajtuar mbartin vlera shkencore. Aty mund të gjeje ese të ndryshme me tema shkollore, pjesë nga historia botërore e arsimit dhe, mbi të gjitha, modele për ndërtimin e një ore mësimi apo për folklorin, letërsinë, etj", - tha Varoshi.

Drejtoresha e Arkivit Qendror të Shtetit, Nevila Nika, u ndal në grupin e të rinjve të viteve '30-të dhe Enti Kombëtar "Djelmëria Shqiptare". Një organizatë kulturore, e cila u mundua të gjallëronte jetën në Shqipëri, kryesisht nëpërmjet sportit. Ajo që tingëlloi më aktuale në fjalën e drejtoreshës së Arkivit ishte citimi i artikullit të shkruar nga Ismet Toto, "Afganistan apo Zvicër?".

Kjo pyetje u ngrit në vitin 1934 dhe përgjigja ishte Zvicër, e njëjta përgjigje që do t'i jepej edhe sot kësaj pyetje.
Kontributi që këta mendimtarë i kanë dhënë kulturës shqiptare është i madh.

Por mendimin e të gjithë pjesëmarrësve në konferencë, se ata nuk njihen mjaftueshëm nga brezat e rinj, do ta përmblidhte studiuesi Enver Muhametaj në kumtesën "Rreth kritereve shkencore dhe pedagogjiko-didaktike të përfaqësimit të mendimit letrar shqiptar në programet dhe tekstet mësimore të shkollës sonë". Ai theksoi se duhet të shtohen përpjekjet për hulumtimin dhe botimin e programuar, në rrugë institucionale të trashëgimisë kulturore.

Pjesa me e madhe e saj, sipas Muhametajt, është e shpërndarë nëpër botime dhe gazeta të ndryshme, në arkiva të shteteve të ndryshme, vendase e të huaja, në arkiva private. Madje, edhe ata autorë që janë botuar gjatë periudhës së komunizmit nuk janë paraqitur në mënyrë të plotë.

"Botimi i veprës së disa personaliteteve nuk i është paraqitur i plotë lexuesit shqiptar dhe të huaj. Ai nuk është realizuar sipas kritereve shkencore", - shtoi Muhametaj.
Ai përfundoi se nxënësit dhe studentët duhet të njihen me traditën e mendimit shqiptar, dhe një gjë të tillë e ka në dorë politika.

Por përfaqësuesi i saj, ministri i Arsimit dhe Shkencës, Fatos Beja, u mjaftua duke thënë: "Besoj në kthimin dhe rikthimin tek etërit tanë të mendimit".

Çështja e panjohur e Fishtës

Në konferencën "Mendimi shqiptar dhe shkolla shqipe", studiuesi Shaban Sinani prezantoi një vepër të pabotuar të At Gjergj Fishtës. Bëhet fjalë për një traktat historiko-filozofik për çështjen kombëtare që Fishta ua drejtonte fuqive të huaja.

Titulli i tij është "Questione nacionale, questione catolica", është shkruar në gjuhën italiane dhe, sipas Sinanit, nuk i drejtohet lexuesit shqiptar, por të huaj. Në këtë traktat Fishta tregon se besimi i shqiptarëve është i cekët dhe shpjegon se si duhet të veprojnë katolikët.

BIRN

Protocole : la Macédoine refuse le tapis rouge à Fatmir Sejdiu, le Kosovo se fâche

Traduit par Jacqueline Dérens

Sur la Toile :

Publié dans la presse : 28 mai 2009

Mise en ligne : vendredi 29 mai 2009

Le Président du Kosovo, Fatmir Sejdiu, devait se rendre jeudi 28 mai en Macédoine. Ce voyage a été annulé au dernier moment, car la visite n’a pas été considérée comme une « visite officielle », mais comme une simple « visite de travail » par Skopje. La Macédoine a reconnu le Kosovo, mais n’a pas établi de relations diplomatiques avec celui-ci. Le Président Sejdiu n’avait pas été invité à la cérémonie d’investiture de son homologue macédonien, Georgi Ivanov.

Le cabinet de Fatmir Sejdiu a annoncé l’annulation de la visite présidentielle mercredi soir, en précisant toutefois que le Kosovo était déterminé à entretenir de bonnes relations avec tous les pays, en particulier ses voisins.

Skopje a précisé que la Macédoine n’ayant pas encore établi de relations diplomatiques avec le Kosovo, même si elle l’a reconnu, on ne pouvait pas accorder à son Président l’accueil présidentiel avec tapis rouge et garde d’honneur.

Dans une déclaration faite peu de temps après la décision de Pristina, le cabinet du Président macédonien a annoncé que Georgi Ivanov « regrettait que cette visite n’ait pas lieu ».

Fatmir Sejdiu devait être le premier chef d’État à rendre visite au nouveau président de Macédoine depuis sa prise de fonction le mois dernier. La visite était prévue par les Macédoniens comme un geste de réconciliation à l’égard du Kosovo, après que la Macédoine eut omis d’inviter le Président du Kosovo à la cérémonie d’investiture du nouveau Président Georgi Ivanov, ce qui avait été ressenti comme un outrage par la population albanaise de la région.

Tous les médias du Kosovo ont approuvé la décision de Fatmir Sejdiu, perçue comme une « juste réaction » à ce qu’ils considèrent comme « une humiliation macédonienne ».

Un éditorial du quotidien Express, très populaire au Kosovo, félicite le Président, car cela montre que « Sejdiu sait dire non », et qualifiait cette décision de geste politique le plus important de sa carrière.

Koha Ditore, le journal le plus influent du Kosovo, écrit à la une que le refus de Fatmir Sejdiu est une bonne chose, et le quotidien Zeri fait remarquer que les relations entre Skopje et Pristina sont très fragiles.

On ne sait pas bien pourquoi la Macédoine n’a pas encore établi de relations diplomatiques pleines et entières avec son voisin, après avoir reconnu son indépendance en octobre 2008 (Lire notre article « La Macédoine reconnaît l’indépendance du Kosovo »).

Des observateurs estiment que Skopje essaie de maintenir un équilibre pour conserver de bonnes relations avec le Kosovo et la Serbie, qui est catégoriquement opposée à l’indépendance de son ancienne province. La Macédoine a des liens économiques importants avec les deux pays.

Blic

Boris Tadić en France : Paris va-t-il ouvrir les portes de l’UE à la Serbie ?

Traduit par Marko Tasić

Sur la Toile :

Publié dans la presse : 29 mai 2009

Mise en ligne : vendredi 29 mai 2009

Le Président serbe Boris Tadić a effectué une visite de deux jours à Paris. Il a été reçu mercredi 27 mai par Nicolas Sarkozy au Palais de l’Élysée. En plus d’un soutien pour la libéralisation des visas et l’intégration à l’UE, Belgrade s’est vu offrir la promesse d’un partenariat stratégique avec la France. Pour Paris, la question du Kosovo ne doit pas conditionner la marche européenne de la Serbie. Les espoirs du Président Tadić d’un nouvel « âge d’or » des relations diplomatiques franco-serbes vont-ils se concrétiser ?

Par Tamara Spaić

Boris Tadić et Nicolas Sarkozy

 

 

 

 

 

 

 

Après avoir soutenu vigoureusement l’abandon du système des visas pour les ressortissants serbes, la France exprime son intention d’appuyer la candidature de la Serbie auprès de l’Union européenne. Les discussions entre le Président Boris Tadić et son homologue français, Nicolas Sarkozy, se sont soldées par un succès inattendu. Selon nos sources au sein de la diplomatie française, la Serbie se voit offrir, une nouvelle fois, l’opportunité d’avoir comme allié l’un des pays phares de l’UE.

« L’entente entre les deux Présidents sur la signature d’un partenariat stratégique exclusif que, par ailleurs, la Serbie n’a signé avec aucun autre pays, est le signe d’un dégel des relations diplomatiques franco-serbes, offrant par là même, les bénéfices du soutien diplomatique de la France pour son entrée dans l’Union européenne », estime Predrag Simić, enseignant à l’Université des sciences politiques de Belgrade et ancien ambassadeur de Serbie à Paris.

Predrag Simić souligne l’importance d’un tel allié pour le processus d’intégration à l’Union européenne, surtout depuis que l’Allemagne montre sa ferme opposition à un élargissement supplémentaire de l’Union - sauf pour la Croatie, dans un contexte marqué par les élections européennes de juin et les élections fédérales allemandes de l’automne. En conséquence, il est crucial pour la Serbie d’avoir un partenaire aussi important que la France. De même, un tel revirement pourrait adoucir les positions de la Belgique et la Hollande, selon lesquelles la Serbie « ne mérite pas de recevoir des signes positifs et d’encouragement » tant qu’elle n’aura pas livré le criminel de guerre Ratko Mladić à la Haye.

« L’annonce par le Président Boris Tadić de la signature à venir d’un partenariat avec la France ouvre la voie à un rapprochement entre les deux pays. En ce début du XXIe siècle, les nombreuses erreurs commises par le gouvernement Koštunica ont détérioré nos relations diplomatiques, traditionnellement très amicales. Ainsi, immédiatement après les bouleversements de l’année 2000, alors que l’ancien Président Jacques Chirac avait invité Vojislav Koštunica, Président de la République fédérale yougoslave, au conseil européen de Biarritz en octobre 2000, la Serbie a refusé de négocier avec les entreprises françaises qui souhaitaient investir dans les sociétés en cours de privatisation, leur préférant les barons locaux. Danone n’a pas pu racheter l’usine Knjaz Miloš, Vinci s’est brutalement retirée après avoir mis en faillite l’entreprise Intermost, ce qui a fait échouer les projets de construction d’une autoroute reliant la Hongrie à la mer Adriatique, la coopération Lor-Šinvoz fut un échec »... Pour le professeur Simić, si les choses s’étaient passé différemment, la France n’aurait pas forcément adopté sa position actuelle vis-à-vis du Kosovo et de son indépendance.

« Cette visite, qui succède à la rencontre entre Boris Tadić et Nicolas Sarkozy à Evian, marque la volonté d’ouvrir une nouvelle page des relations diplomatiques entre les deux pays. La récente venue dans les Balkans du vice-Président des Etats-Unis, Joe Biden, a certainement pesé dans le succès de la réunion de mercredi. J’espère que ce nouvel élan ne sera pas à nouveau interrompu par les maladresses serbes. La Serbie doit faciliter les investissements et les intérêts français si elle souhaite bénéficier d’un soutien de la France. Son rôle est aussi d’être plus à l’écoute de nos intérêts en France », avertit l’ancien ambassadeur serbe.

Il est très probable qu’à l’automne, ou à la fin de l’année 2009, le Président français se rende à Belgrade pour signer l’accord annoncé. Une source proche du ministère des Affaires étrangères nous déclare que cette visite doit être replacée dans le cadre de la stratégie connue qui part du principe « qu’un petit pays, dans ses relations internationales, a besoin d’un bateau plus grand pour lui élargir la route et accélérer sa vitesse de croisière ».

Selon Milan Simurdić, qui préside l’Instance pour les relations internationales, « le partenariat stratégique avec un des piliers de l’Union européenne, représente un grand changement dans les rapports de force. Jusqu’à présent, nous n’avons signé un tel accord avec aucun pays de l’Union européenne. Cette rencontre constitue un développement très positif qui aura une influence certaine sur nos relations économiques et sur la libéralisation du système de visas pour la Serbie. Ce partenariat aura une importance cruciale lorsque nous devrons défendre notre candidature à l’entrée dans l’UE ».

Jean-François Terral, ambassadeur de France en Serbie : « Sarkozy souhaite que cet accord soit signé rapidement »

« Il s’agit là d’un accord entre la Serbie et la France qui concerne la plus grande partie de nos relations bilatérales, avec un accent particulier mis sur notre soutien au processus d’intégration de la Serbie à l’Union Européenne, sur le développement des relations économiques, les échanges culturels. Nous travaillons dès aujourd’hui sur le contenu d’un tel partenariat. Notre objectif est d’aller vite, conformément au souhait du Président Sarkozy lui-même », a déclaré Jean-François Terral.

Et d’ajouter : « Les messages principaux de ce soutien sont les suivants : l’appui à la Serbie dans son processus d’intégration à l’UE compte tenu des efforts mis en oeuvre, l’intention de la France à mettre fin au système de visas pour les ressortissants serbes mais aussi un nouvel élan dans nos échanges bilatéraux. »

Boris Tadić : « Nos rapports se sont améliorés »

Le Président serbe Boris Tadić a estimé que sa visite de deux jours à Paris a été l’occasion d’un nouveau départ pour les relations franco-serbes. Il espère que ce renouveau, au début du XXIe siècle sera à l’image des liens d’amitié et d’affection tissés au début du XXe siècle. « Tout ce qui s’est passé à Paris s’est révélé meilleur de quelques octaves que l’ensemble de nos rapports avec la France ces vingt dernières années », a-t-il déclaré.

Selon Boris Tadić, il n’y a pas de points d’incompréhension entre Paris et Belgrade. Même sur les points de désaccord, comme la question du Kosovo, il existe une volonté de comprendre les points de vue respectifs. Hier, le Président Tadić a également découvert la plaque mémorielle consacrée aux soldats serbes morts pendants les deux guerres mondiales.

 

 

http://balkans.courriers.info:80/article13024.html

B92

Boris Tadić à Paris : un nouveau départ pour les relations franco-serbes

Traduit par Jean-Arnault Dérens

Sur la Toile :

Publié dans la presse : 29 mai 2009

Mise en ligne : vendredi 29 mai 2009

Le Président serbe Boris Tadić a achevé jeudi une visite de deux jours à Paris, supposée marquer le début d’un nouveau « partenariat stratégique » entre la France et la Serbie. Nicolas Sarkozy a confirmé son soutien à l’intégration européenne de la Serbie, soulignant, comme le vice-Président américain Joe Biden la semaine dernière, que la question du Kosovo ne pouvait pas représenter une « nouvelle condition » posée à la Serbie.

 

Le Président Boris Tadić aux Invalides, qui inaugure une plaque « fidélité pour fidélité » commémorant les liens scellés sur les champs de bataille du front d’Orient pendant la Première Guerre mondiale, puis dans la résistance

 

 

 

 

 

 

 

 

« Cette visite pourrait devenir historique, marquant l’ouverture d’une nouvelle étape dans la relation stratégique entre les deux pays. Le renforcement de bonnes relations avec la France représente un intérêt vital pour la Serbie, et l’objectif stratégique de la Serbie est l’entrée dans l’Union européenne », a déclaré Boris Tadić jeudi soir, au cours de la conférence qu’il a donné à l’Institut français des relations internationales (IFRI).

« Je suis certains qu’après la ratification du traité de Lisbonne, la Serbie sera intégrée et deviendra un acteur incontournable de cette Europe redéfinie », a ajouté Boris Tadić.

Les présidents serbe et français, Boris Tadić et Nicolas Sarkozy, au cours de leur rencontre de mercredi, ont convenu qu’il ne devait pas y avoir de nouvelles conditions posée à la Serbie dans son processus d’intégration européenne - concrètement, la question du Kosovo ne peut pas représenter une condition pour la Serbie. Ils ont annoncé l’établissement d’un partenariat stratégique entre les deux pays.

Nicolas Sarkozy s’est également engagé en faveur d’un soutien à la Serbie dans son chemin sur l’Europe et a rappelé le soutien de la France à la libéralisation des visas pour les citoyens serbes.

Jeudi matin, Boris Tadić a inauguré une stèle en l’honneur de l’amitié franco-serbe et de leur alliance durant les deux guerres mondiales, dans la cour des Invalides. Il a également rencontré les députés français.

http://balkans.courriers.info:80/article12976.html

Serbie : pour les Albanais de la Vallée de Preševo, la décentralisation plutôt que la sécession

Konferenca Islamike miraton rezolutës e Shqipërisë për Kosovën

VALENTINA MADANI

Nga Damasku vjen lajmi surprizë për shqiptarët e Kosovës dhe Shqipërisë, 52 vendet islamike, në bllok, do të njohin pavarësinë e Kosovës. Në këtë mënyrë bien pretendimet e Serbisë pasi vendet anëtare të Konferencës Islamike, votuan dje me konsensus dhe pa asnjë ndryshim rezolutën që mbështet njohjen e Kosovës shtet, e iniciuar kjo nga Tirana zyrtare pas përpjekjesh të gjata diplomatike dhe e mbështetur nga Arabia Saudite dhe Turqia. Zëri i Kosovës në samitin e djeshëm të Damaskut ishte kryediplomati shqiptar Lulzim Basha, në krye të një delegacioni të gjerë. Kjo rezolutë u bën thirrje vendeve anëtare të konferencës, të cilat ende nuk e kanë njohur Kosovën, të ndërmarrin një hap të tillë. Rezoluta, e votuar nga të gjitha vendet e OKI-së, edhe nga ata që nuk e kanë njohur pavarësinë e Kosovës, demonstron se Kosova e pavarur është një realitet i pakthyeshëm dhe njohja ndërkombëtare e saj, një proces i pandërprerë. Republika e Kosovës është njohur nga 60 shtete, 13 nga të cilat vende të kësaj organizate, dhe të tjera pritet ta njohin së shpejti. Basha konfirmoi se rezoluta nuk ka pësuar ndryshime, duke hedhur poshtë pretendimet serbe se është arritur të hiqet kërkesa për njohje të pavarësisë. Duke falënderuar shtetet anëtare të OKI-së, që tashmë e kanë njohur Kosovën si shtet të pavarur, ministri Basha u bëri thirrje shteteve të tjera të ndërmarrin të njëjtin hap, pra të njohin Republikën e Kosovës, pasi përveç se një akt solidariteti me popullin e saj, do të jetë edhe një ndihmesë për forcimin e paqes dhe stabilitetit në rajon, çka do t’u ofrojë të gjitha vendeve të Ballkanit perspektiva të vërteta për zhvillimin dhe begatinë e tyre të mëtejshme. Miratimi i një rezolute në mbështetje të Kosovës dhe dialogu diplomatik për përshpejtimin e procesit të njohjes së shtetit të pavarur të Kosovës, ishte objektivi kryesor i delegacionit të Shqipërisë në këtë aktivitet. Në këtë kontekst, ministri Basha zhvilloi një sërë takimesh me drejtues të OKI-së, me homologët e tij etj., midis të cilave veçohen ato me Sekretarin e Përgjithshëm të Organizatës së Konferencës Islamike, prof. Ekmeleddin Ihsanoglu, me ministrat e punëve të jashtme dhe kryetarë delegacionesh si të Turqisë, të Bahrejnit, Jemenit, Marokut, Sirisë, Filipineve, Libanit, Bangladeshit, Kazakistanit, Egjiptit, Azerbajxhanit, Burkino Fasos, Irakut, Xhibutit, Guinesë etj. Në të gjitha takimet, ku vendin kryesor e zuri Kosova, ministri Basha theksoi gjithashtu edhe vullnetin e palës shqiptare për intensifikimin e bashkëpunimit në të gjitha fushat me interes të ndërsjellë, duke i dhënë përparësi asaj ekonomike dhe tregtare. U shkëmbyen gjithashtu mendime për situatën në rajonet respektive. Gjatë fjalës së mbajtur nga ministri Basha në seancën plenare të Këshillit të Ministrave të Jashtëm të OKI-së, çështja e Kosovës zuri vendin themelor. Ministri Basha theksoi se që nga 17 shkurti 2008, Kosova është bërë dëshmitare e zhvillimeve rrënjësore drejt progresit. Ajo, tashmë, është e lirë dhe e pavarur. Liria e saj ka krijuar një klimë të re që rrezaton paqe dhe stabilitet në fushën e sigurisë, të ekonomisë, të marrëdhënieve ndëretnike etj., jo vetëm në Kosovë, por edhe në krejt rajonin tonë. Në vazhdim, ministri Basha evidentoi progresin që ka njohur Kosova në të gjitha fushat. Institucionet demokratike dhe sundimi i ligjit janë në rrugën e forcimit dhe konsolidimit. Funksionalizimi i EULEX-it në gjithë territorin e Kosovës është një garanci shtesë për vazhdimin e kësaj rruge. Republika e Kosovës ka tashmë Kushtetutën e saj moderne, që bazohet në parimet e lirisë dhe të demokracisë, duke ofruar mbrojtje të gjerë për të gjitha komunitetet pakicë. Kuvendi i Kosovës ka miratuar një numër të konsiderueshëm ligjesh që kanë të bëjnë me të drejtat e komuniteteve pakicë, përfshirë ruajtjen e zhvillimin e vlerave të tyre kulturore dhe fetare. Siguria rajonale është forcuar dhe Kosova e pavarur, aktualisht, është element shumë i rëndësishëm i arkitekturës së sigurisë ballkanike dhe më gjerë, asaj evropiane. Kjo është arsyeja që Republika e Kosovës, deri tani, është njohur nga 60 shtete, është pranuar anëtare e FMN-së dhe është bërë pjesëtare aktive në një numër nismash të rëndësishme të bashkëpunimit rajonal. Së shpejti, priten njohje të reja, ashtu si institucione te tjera, ekonomiko-financiare, rajonale dhe ndërkombëtare, priten ta pranojnë në gjirin e vet shtetin e ri të Kosovës. Akti i njohjes është i frymëzuar nga bindja e thellë se me Kosovën e pavarur garantohet paqja dhe stabiliteti në Kosovë dhe në Ballkanin Perëndimor. Çfarë përmban rezoluta Rezoluta e Shqipërisë për Kosovën nxjerr në pah qartë se që nga shpallja e pavarësisë, më datë 17 shkurt 2008, Kosova ka bërë progres në ndërtimin e institucioneve demokratike; ka krijuar kuadrin e nevojshëm ligjor dhe institucional bashkëkohor; ka kontribuar në ruajtjen e paqes dhe stabilitetit në rajon. Më tej, kjo rezolutë, e cila është e para e miratuar nga OKI-ja që pas shpalljes së pavarësisë së Kosovës, u bën thirrje vendeve anëtare të Organizatës dhe bashkësisë ndërkombëtare në përgjithësi, që të vazhdojnë të mbështesin forcimin e Kosovës dhe ekonomisë së saj. Rezoluta ngarkon Sekretarin e Përgjithshëm të OKI-së që në sesionet e radhës të ministrave të jashtëm të Organizatës të raportojë për dinamikën e zhvillimeve në Kosovë, duke e vendosur kështu Kosovën në axhendën e përhershme të Organizatës së Konferencës Islamike. Miratimi i kësaj rezolute dëshmon për një klimë krejt të re në marrëdhëniet e OKI-së me Kosovën, e cila vjen pas njohjes mjaft të rëndësishme të saj nga Arabia Saudite para disa javëve dhe njohjeve nga Bahrejni, Gana dhe Unioni i Komoreve. Ajo ecën e sigurt dhe e vendosur përpara drejt konsolidimit të shtetit, zhvillimit ekonomik, anëtarësimit në organizatat ndërkombëtare dhe integrimit në strukturat evropiane dhe euroatlantike. Samiti i Damaskut, Berisha: Akt historik ndaj Kosovës Kryeministri i Republikës së Shqipërisë, Sali Berisha, përshëndeti dje rezolutën për Kosovën, të miratuar sot në takimin e Damaskut nga ministrat e jashtëm të vendeve anëtare të Organizatës së Konferencës Islamike (OKI), si një akt historik në mbështetjen e OKI-së dhe të 62 vendeve anëtare të saj, për pavarësinë e Kosovës, për paqen dhe stabilitetin në rajonin e Ballkanit. Sipas zëdhënëses Juela Meçani, Kryeministri Berisha falënderon përzemërsisht qeveritë e vendeve anëtare të Organizatës së Konferencës Islamike dhe drejtuesit e kësaj organizate për votimin e kësaj rezolute, si një akt miqësor ndaj një populli mik, ndaj shqiptarëve të Kosovës dhe kombit shqiptar në tërësi.

KQZ nuk pranon listat e 4 partive për rishqyrtim

Kandidatët e partive kryesore, sipas të gjitha gjasave, nuk do të shqyrtohen as gjatë ditës së sotme. Miratohet edhe koha e transmetimit për partitë në televizione

Ylli Pata

Komisioni Qendror i Zgjedhjeve nuk ka kaluar ende as kandidatët e gjysmave të partive që janë regjistruar për votimet e 28 qershorit. Në të dyja mbledhjet e djeshme, komisionerët qendrorë zgjedhorë kanë kaluar vetëm një numër i vogël partish, ndërkohë që janë rikthyer për rishqyrtim kandidatët e listës shumëemërore të Lëvizjes për të Drejtat dhe Liritë e Njeriut të Ligoraq Karamelos, të Lëvizjes për Zhvillim Kombëtar të Dashamir Shehit dhe të Partisë Forca Albania me kryetar Gazmend Malën. Pjesa tjetër pritet të miratohet gjatë ditës së sotme, por ende dokumentacioni nuk është përgatitur për më shumë se 10 forca të tjera politike, ndërkohë që janë regjistruar gjithsej 45 parti. Në rendin e ditës të mbledhjes së djeshme, pas verifikimit të dokumentacionit të kandidimit të disa partive politike, KQZ vendosi kthimin e listave për plotësim të tyre në përputhje me ligjin. Me vota unanime, KQZ vendosi që Partia Lëvizja për Zhvillim Kombëtar (LZHK), Partia Demokristiane (PDK), Partia “Rruga e Lirisë” dhe Partia Balli Kombëtar Demokrat t’i kthehen listat, kryesisht për mangësi që lidhen me mungesën e dokumentit të rregullt të identifikimit nga kandidati, ose për mosrespektim të kuotës gjinore. Ndërsa në shqyrtimin e listave të kandidatëve të Partisë së të Drejtave të Mohuara, e Re, KQZ u përfshi nga debati, pasi përfaqësuesit e opozitës kërkuan që kësaj partie t’i refuzohej pjesëmarrja në zgjedhje, për mospërmbushje të kërkesave të Kodit Zgjedhor. Mosrespektimi i ligjit nga ana e kësaj partie lidhej me mosparaqitjen e kandidatëve të saj në të 12 qarqet e vendit, por vetëm në 9 prej tyre. Kryetari i KQZ-së, Arben Ristani, e kundërshtoi këtë qëndrim të opozitës duke iu referuar nenit 73 të Kodit Zgjedhor, pika 1, sipas të cilit, “nëse KQZ vëren parregullsi ose mospërmbushje të kërkesave të Kodit Zgjedhor, ia kthen dokumentacionin subjekteve zgjedhore për korrigjim, jo më vonë se 35 ditë nga data e zgjedhjeve”. Pas hedhjes në votim, u vendos me shumicë votash (4 vota pro) që Partisë së të Drejtave të Mohuara, e Re, t’i kthehen listat për plotësim të dokumentacionit, duke sjellë emrat e kandidatëve për të 12 qarqet e vendit brenda datës 27 maj. Gjatë dy mbledhjeve të ditës së djeshme të KQZ-së, nuk janë ndeshur incidente si të një dite më parë, por votimi me konsensus siç duket, po shkon drejt përfundimit. Tani, përgjithësisht, po përdoren votat me mazhorancë. Në mbledhjen e paradites së djeshme, Komisioni Qendror i Zgjedhjeve (KQZ) miratoi  vendimin “Për kohën e transmetimit për partitë politike në Televizionin Publik”. Në mbështetje të Kodit Zgjedhor (neni 81, pika 1) në minutazhin politik të edicioneve informative, Televizioni Publik është i detyruar të zbatojë raporte kohore të barabarta për të gjitha partitë parlamentare, që në zgjedhjet e fundit për Kuvendin kanë marrë deri në 20 për qind të vendeve në Kuvend. Sipas vendimit të miratuar, Partia Demokratike dhe Partia Socialiste, që kanë marrë më shumë se 20 për qind për qind të vendeve në Kuvend, përfitojnë një kohë transmetimi në TV publik prej 60 minutash gjatë 30 ditëve të fushatës elektorale. Ndërsa partitë parlamentare, që kanë nën 20 për qind të vendeve në parlament, përfitojnë 30 minuta kohë transmetimi në TV Publik. Në grupin e këtyre partive bëjnë pjesë: PR, PSD, LSI, PAA, PAD, PBDNJ, PDK, PDS e PBL. Të gjitha partitë e tjera, që konkurrojnë në zgjedhjet e 28 qershorit dhe janë jashtë parlamentit, përfitojnë një kohë televizive transmetimi prej 10 minutash, si Partia Konservatore, Partia Komuniste, Balli Kombëtar, G 99, Balli Kombëtar Demokrat

 

 

http://www.gazeta-standard.com/tekst.php?idt=17922 25/04/2009

 

Nënë Tereza ; Takimi i rralle me Mbretëresha Geraldinë

BEQIR SINA

"Lum ata që flasin gjuhën e zemrës. Në çfarëdo vendi ose gjendje që të jenë, rrugët e besimit të vërtetë, e çojnë gjithë jetën kah i njëjti drejtim - nga Perendia"-kanë qenë këto fjalitë e bekimit të Nënë Terezës, për mbretëreshën shqiptare, Gerarldinën, kur është larguar nga takimi me të. Është një nga episodet e rralla që mbërrin në publik pas 30 vjetësh, kohë kur Nënë Tereza ftohet në familjen mbretërore, kur ishin të vendosur në Nju Jork. Kjo dëshmi është zbuluar pak ditë më parë nga një veteran i Mbretërisë Shqiptare në mërgim, duke i dorëzuar gazetës “Bota sot” një artikull të shkruar tri dekada më parë nga znj. Lume Musa Juka, në gazetën “Atdheu”, e cila ka qenë dëshmitare e vizitës së Nënë Terezës, dhe bisedës në Mbretëreshën Geraldinë. Znj. Luka sjell shkurtimisht çfarë biseduan dy gratë e “mbretërive” të ndryshme, njëra e tokës dhe tjetra e qiellit. Nënë Tereza i shpreh Mbretëreshës Geraldinë dëshirën për t’u kthyer në atdhe, në Shqipëri, se si ajo lutej te Zoti për familjen mbretërore, për gjendjen e familjes së saj lënë në Shqipëri dhe ndjeshmërinë për botën moderne të Amerikës në atë kohë. *** Këto ditë një nga veteranët e Mbretërisë Shqiptare në mërgim, veprimtari i shquar në Nju Jork, Musli Mulosmani, i dorëzoi gazetës kombëtare “Bota sot”, një artikull të gazetës “Atdheu”. Në këtë artikull zëdhënësja e Monarkisë Shqiptare në mërgim, znj. Lume Musa Juka, rrëfen një takim të përzemërt të Nanës Mbretëreshë Geraldinë me Nënë Terezën, laureaten e çmimit “Nobel” për Paqe. Znj. Juka, shkruan: “Ishte një kënaqësi e madhe me e pa Nanën Mbretneshë Geraldinë në Nju Jork në qershorin e atij viti. Dinjiteti, me të cilin ka jetue në mërgim, por sidomos përvujtnija, mirësija e besimi i saj në Zotin - më kanë prekë përherë". Ky besim, - thotë ajo, - e ka ndihmue me kalue halle e mërzina të shumta, pa e humbë buzëqeshjen e saj t'ambël. Në bisedim e sipër ajo tregon se Nana Mbretneshë Geraldinë, kishte takuar Nënë Terezën dhe kishin kaluar kohë së bashku, për më shumë se dy orë. Por, në kujtimet e saj, znj. Luka shkruhet se sa e përmenda këtë emër (pra të Nënë Terezës) sytë e Mbretëreshës Geraldinë, shndritën - me një dritë të brendshme, me interesim e me kuriozitet të veçantë, ku ajo ka dashur të dijë për çfarë kishte folur. "I kallzova, - thotë znj. Juka, - dhe ajo dëgjoi çdo fjalë me vëmendje të madhe. Sa dëshirë, - tha, - kam me e pa edhe unë! E këtë dëshirë e kam tash e sa vjet". Nuk u zgjata më shumë, por, me zemër iu luta Zotit, të më ndihmojë me ia dhënë këtë gëzim. Ishte e martë, 23 qershor mbasdite vonë. Koha shumë e shkurtër, sepse Mbretëresha Geraldinë do t'u kthente me datën 26 qershor në Madrid. “Nënë Tereza vinte gjithnjë në Nju Jork, për t’iu lutë Zotit, vazhdimisht, dhe për disa ditë ishte vendosur në një vend - ku s'kishte as telefon. Në kuvendin e saj, murgeshat i kishte porositur mos me i dërgue asnji mesazh”. Duke sjellë kujtimet e saj për atë ditë znj. Juka, thotë: "I shkrova me të shpejtë një letër të vogël, në të cilën i thoshja edhe këto: ‘Dëshiroj që ta njifni Mbretëreshën Geraldinë, sidomos edhe për besimin e mrekullushëm që ka në Perendinë. Jetoni në kontinente të ndryshme, por ja që gjendeni në Nju Jork në të njëjtën kohë, pra ndoshta, është thanë që të shifeni?!’ Letrën murgeshat ia kishin dorëzuar Nënë Terezës. "Të mërkurën mbrama, të asaj dite më bëri me dijtë se na priste në mëngjesin e 25 qershorit. Sa mirënjohëse i isha! Menjëherë telefonova Mbretëreshën Geraldinë. Kënaqësia e saj ishte e papërshkueshme. Kur shkova me e marrë të nesërmen më përqafoi tue më thanë: "Jam shum e gëzueshme që do ta takoj Nanën Terezë". Z. Abedin Mulosmani (zëdhënësi i Oborrit Mbretëror) na shoqëronte. Nuk ishte e lehtë me gjetë rrugën, në një lagje jo shumë të bukur të jugut të Bronksit. Mbretëresha Geraldinë, me habi shikonte herë majtas e herë djathtas. Nuk mujte me iu besue syve të saj dhe pyet: A është e mundur të ketë kaq vorfni në këtë vend kaq të pasur? Rrugët kësisoj, e shtëpia të shkatërrueme?" Znj. Juka thotë se iu përgjegja: "Nanë Teraza kudo ku shkon, kërkon me gjetë plagët e vuajtjet e atij vendi, e si një mjek i mirë, me hirë të Zotit iu bjen shpresë e shërim". Mbrritëm! Një murgeshë e re dhe e bukur si pranvera na çeli derën. Tue buzëqesh na tha: "Nanë Tereza është duke ju pritur!", e na drejtoi me hapa të lehtë si me kan tue fluturue" Nanë Tereza ishte në gjunjë duke u lutë! U çue në kambë, po sa na pa, me shumë ngrohtësi na shtrëngonte duart dhe na përqafoi me shumë përzemërsi. Na futi në dhomën e vogël e u ul pranë Mbretëreshës Geraldinë. Menjëherë, filluan të bisedojnë... Nanë Tereza: "Unë nuk merrem me politikë, me buzëqeshjen time e dalloni”, - na tha. Më pas ajo vazhdoi duke shtuar: “Prej ditës qysh se keni ikur nga Shqipëria, i jam lut Zotit, për ju e për Djalin tuaj". Ndërsa biseda ka vijuar nga fjalët e Mbretëreshës Geraldinë: "Gjithmonë e kam ndier në zemër se dikush, shumë pranë Zotit është duke u lut për ne e djalin tim! Paskeni qenë ju Nënë Tereza. Me gjithë zemër ju falënderoj. Zoti Ju bekoftë!" "Më vjen keq që nuk mundem të shkoj në të gjitha vendet e botës. Por më keq më vjen, pasi u treta e gjitha, se nuk më lejojnë të shkoj në vendin tim, në Shqipëri... Por Zoti thotë se asgjë në këtë botë nuk është e përgjithmonë”, - ka vijuar bisedën Nënë Tereza. Mbas një heshtjeje të vogël Nënë Tereza vazhdoi: "Kur u bëra murgeshë, prindët e mi bashkë me motrën dhe vëllanë tim, u kthyen në Shqipëri. Babai vdiq gjatë luftës. Vëllai, Lazri Bojaxhiu, i cili tash banon në Palermo, Itali, mundi të arratisej, nana me motrën mbetën atje. Unë tash jam nënshtetase indiane, në Indi kam kaluar gati gjithë jetën time. Qeveria indiane pati mirësinë me ndërhy pranë qeverisë së Tiranës, duke iu lutur Tiranës që të më lejonin t’i vizitoj. Kjo as qe e mundur... Nana ime ndërroi jetë, pak më vonë edhe motra. Vetëm Zoti e di çka është bërë me ato në Shqipëri. Vetëm pranë Zotit ato duhet të jenë në paqe, të qeta, e të lumtura. Vëllai im e flet shqipen shumë mirë. Unë jam larguar e vogël nga familja. Më kujtohen disa fjalë, por vëllait i shkruaj shqip. Se si e shkruej shqipen as unë nuk e di, por vëllai im duket se më kupton shumë mirë. Po ju madhëni a e keni perfeksionue shqipen?” Znj. Luka shkruan se ndërhyri në këtë bisedë duke u shprehur: "Po. Nana Mbretëreshë, Geraldina, e flet dhe e shkruan shumë bukur shqipen - ambël e shumë këndshëm". Biseda me Nanë Terezën, u ba në anglisht, gjuha që është zgjedhë me folë në kuvendet e Misionarëve të Mëshirës”. Mbretëresha Geraldinë që fliste gjashtë gjuhë (hungarisht, anglisht, italisht, frëngjisht, shqip, spanjisht) foli me të përzemërsisht duke i bërë shumë pyetje, sidomos për sa i përket punës së shenjtë që Nanë Tereza bënte e po përhapte në vende të ndryshme të botës. Nanë Tereza iu përgjigj pyetjeve duke dhënë edhe hollësirat e duhura. Njëra prej pyetjeve të Mbretëreshës Geraldinë ishte: "Cilat janë problemet më të mëdha të SHBA-së?" Nënë Tereza iu përgjigj: "Nuk i di të gjitha, por me ç’kam pa e dëgjuar deri tani janë: vetmia, indiferenca e njerëzve dhe sidomos varfëria shpirtërore... kjo e fundit është shpeshherë edhe me tragjike sesa varfëria për bukë... e kundërta e racës sonë shqiptare, që jemi shumë të varfër nga ekonomia, por jemi shumë të pasur nga shpirti". Ajo tha se ndihej nevoja të hapej një shtëpi bamirësie, edhe në Nju Jork. Edhe, se atë ditë ishte dhënë edhe leja e hapjes së saj. “Vizita juaj ka me kenë e paharrueshme, edhe për këtë gjë, është rasti i mirë sikur edhe ju të kishit ndihmuar në themelimin e kësaj shtëpie. Tash është momenti të largohem pakëz sa t'i lutem edhe një herë Zotit”, - i tha Nënë Tereza, Mbretëreshës Geraldinë. Dëshmitarja e bisedës, znj. Lume Musa Juka, shprehet: "Rrallëherë kam parë fytyra të tilla të ndriçuara me një dritë dashurie e shpirtërore, sa që pashë ato dy fytyra atë ditë - të këtyre dy grave të bekueme e të mrekullueshme". Disa minuta më vonë u ndamë nga ajo shtëpi, ku u takuam, duke u përshëndetur çiltërsisht, me të njëjtën ndjesi. "Duke mos i besuar zemrës se si po ndaheshim”. "U larguam sikur të ishim njohur përgjithmonë, sepse e njëjta jetë shpirtërore na frymëzonte, jetë që vjen vetëm për një besimi të plotë dhe të sinqertë. Me përvuajtjen që e dallonte Nënë Terezën, na përcolli deri jashtë shtëpisë, duke na dhënë me vete bekimin e saj: "Lum ata që flasin gjuhën e zemrës. Në çfarëdo vendi ose gjendjeje që të jenë, rrugët e besimit të vërtetë e çojnë gjithë jetën kah i njëjti drejtim - nga Perëndia", - shkruan dëshminë e një bisede rreth 30 vjet më parë më parë për gazetën “Atdheu”, znj. Lume Musa Juka.

 

 

Historia e rrallë; Diplomati shqiptar që u internua nga KGB-ja si azerbajxhanas

NGA ALI DHE AZIZA SHAMIL BAKU, AZERBAJXHAN

Gazeta “standard” sjell një histori të rrallë njerëzore të një shqiptari që udhëtimi i punës për në Rusi, fill pas vendosjes së regjimit komunist, i ndryshoi jetën. Një jetë si në romane. Shërbimet e fshehta ruse tentojnë ta rekrutojnë si spiun, por më pas i ndryshojnë identitetin duke e bërë azerbajxhanas dhe duke e internuar për vite me radhë, ndërkohë që kishte gruan dhe fëmijët në Shqipëri Ismail Fark (Ismayl Ferk) lindi më 20.04.1933 në qytetin e Shkodrës në Shqipëri, në familjen e Siuri Zubeydi Bajramit, prej nga vinte avokati Rubejzi Abadini Farka dhe ishte fëmijë i vetëm. Në 1938, familja e tij vjen në qytetin e Tiranës. Pas vdekjes së të atit në vitin 1943 (bie dëshmor në Luftën e Dytë Botërore), për familjen kujdeset gjyshja Renni Fark. Në Tiranë Ismail Fark kryen arsimin e mesëm (gjimnazin) të cilin e mbaron në vitin 1949 dhe bashkë me të rinj të tjerë shqiptarë niset me studime në Leningrad (Shën Petërburg) në Universitetin “Akademia Teknike e Meşme”. Gjatë studimeve martohet me Markarita Dyomina (Margarita Diomina), prindërit e së cilës kishin rënë dëshmorë në Luftën e Dytë Botërore. Në 1955, Ismaili mbaron universitetin dhe një vit më pas, bëhet baba me vajzë. Në qershor 1956 kthehet në Shqipëri me vajzën dhe gruan, Margarita Diomina. Pasi punon për dy muaj në kombinatin e përpunimit të drurit në Elbasan, Ministria e Punëve të Jashtme e përzgjedh dhe e dërgon Ismailin në Universitetin Shtetëror të Tiranës, për të vazhduar studimet në degët e Gjuhësisë dhe njohës të Evropës, të cilat i përfundon në 1960. Më tej, dërgohet me punë nga Ministria e Punëve të Jashtme në Francë, ku punon për 10 muaj, pasi më 2 maj, 1961, Ismail Farkun e dërgojnë në Ambasadën e Moskës, si referent për probleme të inxhinierisë teknike, ndërsa gruaja me vajzën qëndrojnë në Tiranë. Por koha kur ai nisi punë në Moskë, përkoi me përkeqësimin e marrëdhënieve mes Rusisë dhe Shqipërisë. Nëpunësit sovjet të KGB-së i kërkuan Ismail Farkut që të punonte fshehurazi për Sovjetikët, çka ia bën të ditur ambasadës shqiptare, ndaj ambasadori i kohës, për ta larguar nga vëmendja e punonjësve të KGB, në 23 dhjetor 1961 e dërgon Farkun në administratën konsullore të Shqipërisë në Odesë, por pas dy ditësh, e kthen mbrapsht. Si diplomat dhe me të drejtën e marrëdhënieve të shtetit shqiptar me sovjetët, sipas dërgimit të dokumenteve të fshehta, Farku pret biletën dhe vetëm niset me tren drejt Moskës. Në mesnatë, fatorinoja i troket në derë dhe i lutet që ta hapë dhe papritur, Ismail Farku sheh t’i hyjnë tre veta në dhomë që i kërkojnë t’u tregojë pasaportën. Teksa ul kokën që t’u japë çantën, ai ndjen një goditje të fortë pas qafe. Më pas, kur vjen në vete, merr vesh se e kanë shtruar në spitalin Botkin, në Moskë, ndërsa njëra anë e trupit i ishte paralizuar. U kërkon mjekëve çantën me dokumentet që ishin brenda saj dhe njoftohet se kur e sollën në spital, nuk kishte me vete asnjë çantë dhe se e vetmja letër që u gjet tek ai, ishte një dokument pa shenja dhe pa vulë i Shoqërisë Tekniko-Shkencore, në emër të Mehdijev Shemsedinit. Kështu, sipas këtij dokumenti, atë e marrin të mirëqenë si azerbajxhanas Mehdi Mehdijev Shemsedin. Menjëherë Ismail Fark njofton mbi situatën ambasadën e Shqipërisë në Moskë, prej nga vijnë dy veta, të cilët vënë në dijeni drejtorin e spitalit se ai është shqiptar. Specialisti i ambasadës, Idriz Shehu, vjen në spital dhe ndjek gjendjen e tij shëndetësore. Më 12 dhjetor, 1962 ambasada e Shqipërisë në Moskë mbyllet dhe punonjësit largohen, ndërsa mbeten vetëm 3 persona për punët e fundit, mes të cilëve, edhe Idriz Shehu. Gjatë kësaj periudhe, gjendja shëndetësore e Ismail Farkut përmirësohet dhe në maj 1963 del nga spitali. Idriz Shehu që ishte pranë tij, lidhet me Ministrinë e Punëve të Jashtme (SSRİ) ku dërgohet edhe Ismail Fark, që pasi e dëgjojnë, i bëjnë të ditur se ata që e kishin goditur, nuk ishin të KGB, por hajdutë, që kërkonin të fshihnin ç’kishte bërë pikërisht KGB. Më pas biseduan me ambasadën e Bullgarisë mbi mundësinë e organizimit të kthimit në Shqipëri, përmes Bullgarisë. Aty, Ismail Farkut i kërkojnë të përshkruajë ngjarjen për përgatitjen e dokumenteve dhe t’ua japë atyre. Ai shkruan gjithë ç’ka i ndodhi në gjuhën shqipe, ndërsa ambasada e Bullgarisë i jep dy dokumente: një lejë që të mund të qëndronte në një nga hotelet e Moskës, ndërsa i dyti, një dokument, që vërtetonte se Ismail Fark ishte me kombësi shqiptare. Kështu ndërsa qëndronte në hotelin “Kiyev” në Moskë, ai njoftohet nga Ambasada Bullgare se i kishte gati dokumentet për t’u kthyer në vendin e tij, në Shqipëri. (Vijon nesër...) Përgatiti: Entela Muço Bokse Zbuluesja e historisë së rrallë Përkthyesja Entela Muço, punonjëse në Drejtorinë e Përgjithshme të Arkivave dhe specialiste në gjuhën osmane, e ka njohur Ali Shamil, punonjës në Akademinë e Shkencave Kombëtare (Instituti i Folklorit, departamenti i Marrëdhënieve Ndërkombëtare) në Azerbajxhan dhe gruan e tij Aziza, në Kongresin XV e Historisë Turke, në Ankara në 2006. Më pas, i takoi dhe në Kongresin I Ndërkombëtar të Historisë së Mjekësisë Turke, në Konja në 2008. “Por më mirë i njoha në verën e vitit 2008 në Baku, ku shkova për të kryer kërkime mbi rolin që kanë luajtur në historinë e Iranit dhe të Turqisë “Avsharët e Iranit”, të ndodhur në atë që sot quhet Azerbajxhani Jugor. Ali Shamil që në fillim tregoi gatishmërinë për të kontribuar në njohjen e figurave shqiptare që kanë kontribuar në jetën sociale të Azerbajxhanit. Por ishte dëshirë dypalëshe për të dhënë kontributin respektiv në historinë e dhimbshme të të dy vendeve. Aty Ali Shamil më njohu jo vetëm me fatin e Ismail Fark-ut, por dhe me jetën e shumë shqiptarëve të tjerë dhe duke plotësuar dëshirën e tij, sjell për lexuesin shqiptar jetën dhe rolin që kanë luajtur shqiptarët në shoqërinë e Azerbajxhanit”, - shpjegon ajo. Shteti shqiptar i Kaukazit Ndërsa në ditët e sotme ka një shtet që thirret Shqipëri, në kohët e vjetra, edhe në Kaukazi ekzistonte një shtet me të njëjtin emër, që shumë herë e quanin “shteti shqiptar i Kaukazit”. Nga shek. 4 p.e.s, deri në shek. VIII (koha e pushtimit të Kaukazeve nga arabët), kufijtë e këtij shteti përfshinin rajonin nga Veriu në brigjet e Detit Hazar, në malet e Kaukazit të Madh dhe deri në qytetin e Derbend-it, nga Perëndimi deri tek përroi i Kabrit dhe nga Jugu malet e Kaukazit të Vogël deri tek lumi Araz. Në ditët e sotme ndërmjet këtij shteti 1200 vjeçar dhe Shqipërisë aktuale përveç emrit, është e pamundur të ketë të tjera lidhje. Në vendin e Albanias së vjetër të Kaukazeve, është krijuar Republika e Azerbajxhanit. Edhe sikur mes banorëve që jetojnë në Shqipëri dhe atyre në Azerbajxhan të mos ketë një lidhje origjine, ekzistojnë ca lidhje me emrin e përbashkët, ndonëse në kohëra të ndryshme historike. Ndaj mendova të paraqes disa artikuj lidhur me lidhjet Azerbajxhan-Shqipëri. Në vitin 1998 mora një ftesë nga Fondacioni Demokrat Kombëtar i Azerbajxhanit për Mbrojtjen e të Drejtave të Njeriut mbi disidentët politikë kundër regjimit Sovjetik dhe përgatitjen e artikujve për disidentët e Azerbajxhanit, për t’i përfshirë në botimin e Enciklopedisë ndërkombëtare “Fjalori Disident”, që do të botohej në Poloni, nga OKB. Për këtë botim botëror, ne përfshimë në listën politike 50 disidentë azeras, mes të cilëve, edhe një shqiptar, Ismail Farku, që u detyrua të jetonte dhe vuante në Azerbajxhan. Ky është artikulli në enciklopedinë Ndërkombëtare “Fjalori Disident”, që ofrohet sot për lexuesin shqiptar. Ali Shamil

Historia e rrallë; Diplomati shqiptar që u internua nga KGB-ja si azerbajxhanas

Vijon nga numri I kaluar Por për fatin e tij të keq, Ismail Farku nuk dinte se në krye të organizimit të largimit të tij nga Moska, qëndronte KGB. Në 16 Nëntor 1963 një polic troket në derën e dhomës së Ismail Farkut dhe e çon me forcë në rajonin e policisë. Aty, në mesnatë mbi të ngrihen akuza të pabaza për punëra “fallco”, sikur gjoja ai është shtetasi sovjetik Mehdi Mehdijev Shemsedin, që nën emrin e shtetasit shqiptar Ismail Farku, përpiqet të largohet nga vendi duke përdorur emrin e tij!!!. Punonjësi I KGB-së, Butırskin, e fut në burg, ku Ismail Fark, duke kundërshtuar padrejtësinë, hyn në grevë urie. Më pas, e dërgojnë në dhomë izolimi për 12 ditë, ku i urritur, i fryhen këmbët dhe më e keqja, humbet vetëdijen dhe prej andej, Ismail Farkun, që I kanë vënë emrin “Serbski”, e nisin në gjykim. Gjykata ja dërgon ekspertizën mjeksore psikiatrike İnstitutit të Gjykatës Psikiatrike dhe të Përgjithshme, ku pikërisht e bija e Feliks Dzerjinskinit, (që hodhi bazat e KGB-së), gjeneralja Markarita Feliksovna Talce i vë atij diagnozën “Skizofreni” dhe se ishte “person i rrezikshëm për shoqërinë”. Në bazë të këtij raporti mjekësor, Gjykata Popullore e rajonit vendos dërgimin e Ismail Fark për ”kurim” të detyruar në spitalin Psikiatrik. Në 27 Prill, 1964 me dy ruajtës mjekësorë, atë e sjellin në Baku, ku e vendosin fillimisht në spitalin Psikiatrik në klinikën numër 2 dhe pas pesë ditësh, e kalojnë në spitalin psikiatrik nr.1. Pra, u bë gjithcka që Ismail Farku të mbahej fshehur në një rajon sa më të largët. Gjatë gjithë kohës, kudo, në burgje dhe spitalet psikiatrike, Farku mbajti qëndrim kundër regjimit Sovjetik, ndersa u njoh me persona, që sakrifikuan në luftën për të drejtat e njeriut. Në bisedat me ta dhe duke mësuar prej tyre, u kthye edhe vetë në një disident. Edhe pse Ismail Farku u thoshte mjekëve se ishte shqiptar dhe jo azerbajxhanasi Mehdi Mehdijev Shemsedin, nuk e besonte më njeri. Për më tepër, atij i morën dokumentin nga Universiteti ku kishte studiuar në Moskë, me qëllim që atje të mos figuronte njeri i regjistruar në emrin e tij të vërtetë. Ndërkaq, lajmin se në spital ishte shtruar Mehdi i Mehdijev Shemsedin, e morrën prindërit e tij që jetonin në rajonin Kasem Ismailov, (sot Goranboj) në Azerbajxhan, të cilët prej vitesh e dinin të humbur djalin e tyre. Në 25 Maj, 1964 ata shkojnë në spitalin e Bakusë, por në vend të djalit Mehdi Mehdiyev Semsedinin, që kishte një trup të gjatë 1.80, me arsim 4 klasë shkollë dhe që përveç turqishtes së Azerbajxhanit nuk dinte gjuhë tjetër, u ballafaquan me një tjetër person, me Ismail Farkën, me një trup 1.64 cm të gjatë, që fliste gjuhët shqip, rusisht dhe frengjisht si dhe njohës i Persishtes dhe Arabishtes. Kështu këta prindër të shkretë panë se përballë ky i huaj nuk ishte djali i tyre. As ata nuk kishin si t’a dinin të vërtetën se djalin e tyre e kishte marrë KGB. Më pas, punonjësit e KGB-së dhe ministrisë së Punëve të Brendshme në Azerbajxhan u takuan në spital me Ismail Farkun, ku i shpjeguan se rruga për të shpëtuar prej aty ishte që të pranonte shtetësinë sovjetike. Në rast se ai pranonte, do t’a nxirrnin nga spitali dhe do ta ndihmonin të jetonte aty. Po Ismail Farku përsëri refuzoi dhe kështu, mjekët xhelatë I dhanë atij “pleqërinë”, duke i bërë çdo gjë, deri dhe heqjen e dhëmbëve me mënyrat më çnjerëzore, vetëm që të mos mund të thoshte se ishte me kombësi shqiptare, por fshihej me një emër tjetër. Ndaj Farkut u përdorën mjekime si trisidil, kaloperidol, sulfazin etj në doza të mëdha, por dhe pse nën presion, ai nuk e pranoi kurrë shtetësinë sovjetike. Pas një jetë vuajtjesh plot 25-vjeçare, dy punonjës të KGB-së njoftojnë Farkun se me erën e re të Gllasnost të Gorbaçovit dhe me perestrojkën, shoqëria ruse kishte hyrë në rrugën e demokratizimit. Ata planifikojnë që nisur nga gjendja shendetësore, Farku t’i bëjë një letër gruas së Gorbacovit ku t’i lutet që t’a falin. Kështu, aty në spitalin ku e mbanin, vijnë persona nga “Kryqi i Kuq Azerbajxhanas” dhe nga “Shoqëria Aypara e Kuqe”, takohen me Ismail Farkun dhe në përfundim, i ndryshojnë pavionin: nga psikiatrik, tek sëmundjet mendore!!!! Në këtë pavion, mjeku që e kuronte, Ejup Alijev, me qëllimin e mirë që të zhdukë ç’ka thuhej për Ismail Farkun, i drejton një letër Akademisë Teknike të Meşme në San-Peterburg ku kërkon të dhëna nëse në vitet 1950 kishte studiuar aty shqiptari Ismail Farku. Ndoshta për shkak të ndryshimeve që ndodhën në Bashkimin Sovjetik, apo se ishin larguar nga puna personat që i bënë gjëmën, në përgjigjen që erdhi, shkruhej se “Ismail Farku ka studjuar në këtë Universitet”. Mjeku Aliyev me të marrë dosjen e vjetër të Farkut nga Universiteti, pasi pa se në dosjen që ndodhej në spital, nuk shkruhej emri i Ismail Farkut, e zëvendëson me dokumentin e ri dhe njofton drejtorinë e spitalit se” Ismail Fark është i rregullt”. Bashkë me Ismail Farkun në spitalin psikiatrik ndodhej disidenti azerbajxhanas Nadir Agayev, që duke përfituar nga shpërbërja e Bashkimit Sovjetik, shpëton nga spitali. Më vonë, në 1990, ai boton librin “Magjitë e fshehta të Sahanit” mbi burgjet në spitalet psikiatrike, ku tregon dhe për Ismail Farkun. Ky libër botohet në gjuhët Ruse dhe Turqishten e Azerbajxhanit në gazetën “Karatelnaya Meditsina” në Moskë, ku tërheq vëmendjen e shoqërisë si dhe të gazetave të huaja, agjenturat e informacionit dhe ato diplomatike, të cilat tregojnë interes mbi fatin e dhimbshëm të Ismail Farkut. Edhe radio e huaj, “Svoboda” që transmeton në gjuhën Ruse dhe Azere, prezanton historinë e dhimbshme të Ismail Farkut përmes leximeve të librit. Kështu, më në fund, me ndihmën e Nadir Ağayevit, në 9 Gusht 1990 Farku lihet i lirë nga burgu dhe strehohet në shtëpinë e tij. Që nga ky moment, fillon kërkimi i të afërmve të Ismail Farkut nga Komiteti Ndërkombëtar i Kryqit të Kuq, ndërsa kryetari i degës mbi “kërkimet e shtuara” M. Sheynberker që nga Mynih ofron ndihmën duke i kërkuar Shoqërisë Ndërkombëtare për të Drejtat e Njeriut, që të jepej njoftimi për Ismail Farkun. Ndërkaq, në 1992 në Moskë hapet ambasada Shqiptare dhe Nadir Ağayev dërgon aty të dhënat mbi Ismail Farkun. Por historia e hidhur për këtë njeri nuk mbaron me kaq, pasi mësohet se në Shqipëri, duke e ditur të vdekur prej kohësh, gruaja e tij kishte krijuar familje të re, vajza ishte rritur dhe kishte familjen e saj, se djali i lindur në 1962, gjithashtu ishte martuar dhe të gjithë jetonin në Tiranë. Kështu, ambasadori Hasanmataj i tha Ismail Farkut se për të, ishte më e arsyeshme të jetonte në Azerbajxhan. Sot, İsmail Farku jeton në rrethinën e Baku-s, në afërsi të qytetit Shuvalan, në një shtëpi private, ku punon çfarë I vjen në dorë për të jetuar, ndërsa ende nuk i dihet statusi i huaj politik që i takon…. Pergatiti Entela MUCO

Zbulohet dokumenti sekret, Enver Hoxha shpalli “Hero i Kombit” dy gjeneralë të Titos

» Vendosur: 25/05/2009 - 07:32

•  

AFRIM IMAJ

Yjet e para “Heroi i Kombit” për gjeneralët e Titos! Fill pas luftës Enver Hoxha dekoron emisarët e Beogradit. Madje me urdhrin më të lartë të kohës.Në një dokument të panjohur të vitit 1945 zbulohet lista me emrat e 22 ushtarakëve dhe politikanëve të lartë të Jugosllavisë të dekoruar nga lidershipi komunist i Tiranës. Vendimi i ideuar nga “Kryeministri dhe komandanti i Përgjithshëm gjeneral kolonel Enver Hoxha”, bën të ditur nderimet e larta për “personalitete të huaj dhe të vendeve aleate” në emër “të mirënjohjes së qeverisë dhe popullit shqiptar për kontributin në luftën antifashiste nacionalçlirimtare”. I shpallur me bujë dhe solemnitet në periudhën e dashurisë me Beogradin, akti i dekorimit, u harrua e burgos në kasafortat sekrete menjëherë pas divorcit me Titon. Madje, në vitin ‘49 dikush në kupolën e lartë u kujtua për ta shfuqizuar ligjërisht me vendim zyrtar. Po në ç’rrethana u dekoruan gjeneralët e Jugosllavisë, cili ishte kontributi real i tyre,   kush e krijoi listën me emrat përkatës dhe pse u futën në të disa nga atdhetarët shqiptarë. Studiuesi Filip Rrumbullaku, ish-sekretari i përgjithshëm i Presidencës, autor i monografis për historikun e dekorimeve të shtetit shqiptar, argumenton për gazetën “Panorama” të vërtetat e këtij gjesti nënshtrimi dhe servilizmi, të cilin e ndoqi fati i një metamorfoze…
Zoti Filip! Kemi mësuar se jeni duke përfunduar një studim mbi historinë e dekorimeve në Shqipëri, që është i pari i këtij lloji. Gazeta ka zbuluar një dokument, sipas të cilit, në shkurt të vitit 1945 me dekret të veçantë janë dekoruar rreth 20 gjeneralë jugosllavë. Cila është e vërteta dhe në çfarë rrethanash Tirana u ka dhënë yjet e heroit të kombit zyrtarëve të Titos?
Së pari, më lejoni të bëj disa saktësime të vogla. Informacioni të cilit ju i referoheni, nuk ka të bëjë me një dekret, por me një vendim të kryesisë së Këshillit të Përgjithshëm Antifashist Nacionalçlirimtar, i cili kishte atribute legjislative deri në krijimin e kuvendit pas zgjedhjeve të para në fund të dhjetorit   1945. Ky vendim nuk është marrë në shkurt, por në shtator të atij viti. Ai ka numrin 117, është i datës 5 shtator 1945 dhe është botuar në fletoren zyrtare me datë 20 shtator 1945.
Pra, bëhet fjalë për dekoratat pas çlirimit…
Kriteret dhe procedurat e reja për dekorimet janë ndër vendimet e para të organeve më të larta të shtetit shqiptar pas Luftës së Dytë Botërore. Kuptohet që shteti i ri nuk mund të operonte me dekoratat e mëparshme, me urdhrat kalorësiakë të mbretërisë shqiptare. Në kushtet e reja diktohej institucionalizimi i dekoratave të reja, tashmë jo si urdhra kalorësiakë, por si urdhra merite. Sipas dokumenteve të kohës vendimet për dekoratat e reja janë marrë në muajin korrik të vitit 1945. Me anën e tyre u krijuan katër urdhra dhe një medalje: urdhri i Heroit Kombëtar, i Flamurit, i Yllit Partizan, i Trimërisë dhe medalja e Kujtimit. Dy prej këtyre urdhrave, i Yllit Partizan dhe i Skënderbeut ishin me tre klasë, kurse urdhri i Trimërisë shoqërohej edhe nga medalja me të njëjtin emër. Urdhrat dhe medaljet e tjera u krijuan më vonë.
Ju keni studiuar të gjithë dokumentacionin zyrtar të dekorimeve. A mund të na thoni kush ishin të dekoruarit e parë të shtetit komunist shqiptar?
Vendimi i parë i Kryesisë së Këshillit Antifashist Nacionalçlirimtar është nënshkruar në gusht të vitit ‘45. Në të zyrtarizohet dekorimi i Kryeministrit dhe Komandantit të Përgjithshëm të Ushtrisë, Gjeneral, kolonel Enver Hoxhës me tre dekorata të larta: urdhrin “Ylli Partizan” i klasit të parë, Urdhri i Flamurit dhe Medalja e Kujtimit. Kjo e fundit ka qenë një medalje shumë e rëndësishme me anën e të cilës vërtetohet pjesëmarrja dhe kontributi në luftën Antifashiste NÇl. Në të njëjtin dokument janë dhe dy vendimet e tjera, që përmbajnë listën e dekorimit të rreth 200 personaliteteve të luftës me Urdhrin e Flamurit dhe Medaljen e Kujtimit…
A janë në këtë listë emrat e gjeneralëve të Titos?
Dokumenti të cilit i referoheni ju, ka të bëjë me një vendim tjetër, që mund quhet edhe vendimi i katërt në serinë e vendimeve për dekorime. Ai siç e sqarova më lart, i përket shtatorit të vitit 1945.
Pra ka pasur një vendim të veçantë për dekorimin e zyrtarëve jugosllavë…
Për hir të së vërtetës duhet thënë se në këtë vendim nuk përfshihet vetëm dekorimi i figurave të njohura jugosllave, por edhe i disa personaliteteve të tjera. Kjo duket nga motivacioni, sipas të cilit, kryesia e këshillit të përgjithshëm antifashist nacionalçlirimtar vendosi të dekorojë “shumë personalitete të huaja të vendeve aleate”, të cilat gjatë LANÇ-it të popullit tonë “kanë kontribuar dhe ndihmuar me të gjitha mjetet në luftën e popullit shqiptar - qoftë brenda në Shqipëri krah për krah me ushtrinë tonë, qoftë jashtë Shqipërisë - për të shfaqur mirënjohjen dhe për ta shpërblyer e nderuar veprimtarinë e tyre në dobi të atdheut e të popullit shqiptar”. Pra, në motivacionin e vendimit bëhet fjalë për dekorimin e “Shumë personaliteteve të huaja të vendeve aleate”, çka duket qartë edhe nga lista emërore ku bëjnë pjesë 55 persona. Analiza e kësaj liste emërore lejon mundësi për interpretim. Këtu ju kini të drejtë.
Sidoqoftë, “bashin” e vendit të kësaj liste e zënë emisarët e Beogradit…
Sikurse shihet nga lista dhe këtu e kam fjalën sidomos për ata që e njohin sadopak historinë e luftës dhe të marrëdhënieve të ngushta shqiptaro-jugosllave të asaj kohe, me anën e këtij vendimi është dekoruar thuajse e tërë udhëheqja jugosllave, ose, ajo pjesë e saj, e cila mbante lidhje të ngushta me udhëheqjen komuniste shqiptare. Eduard Kardel, Aleksandër Rankoviç, Milovan Gjilas, Vukmanoviç Tempo, pa folur për Miladin Popoviçin, Dushan Mugoshën, Velimir Stoiniçin, Njazi Dizdareviçin etj., bënin pjesë në rrethin më të ngushtë të udhëheqësit jugosllav Tito jo vetëm në vitet e Luftës së Dytë Botërore, por edhe për shumë vjet të tjera më pas. Në listën me 55 persona janë 22 emra të zyrtarëve jugosllavë, apo rreth 40 për qind e tërë të dekoruarve; 16 emra ose 30 për qind e listës u përkasin oficerëve të misioneve angleze dhe amerikane, fare pak janë rusë. Pra, nga mënyra e listimit dhe e vendit që zënë emrat në këtë listë mund të nxjerrim edhe përfundimin se deri në mesin e vitit 1945, vendi i parë aleat ishte Jugosllavia, pastaj vinin Anglia, SHBA e më pas Rusia. Por, është disi e pashpjegueshme, e papritur, dhe nuk mund të mos na bëjë përshtypje fakti që bashkë me personalitetet e huaja jugosllave, angleze, amerikane dhe ruse të renditen edhe 16 emra të personaliteteve kosovare të atyre viteve. Çuditërisht midis tyre ndodhet edhe emri i Bije Vokshit, e cila jetonte në mes të qytetit të Tiranës..
Të ndalojmë pak te ky moment: A mendoni se një fakt i tillë është shprehje e nënshtrimit politik, apo…
Shqyrtimi i këtij argumenti është shumë kompleks. Mendoj se ka nevojë të shihen dokumentet edhe më tej, duke filluar që nga ideja fillestare për këto dekorime, koha kur është bërë ky propozim nga Enver Hoxha, “rekomandimet” apo “sugjerimet” që mund të ketë pasur nga ambasadori “mik”, nga kush e si është hartuar motivacioni dhe lista e të dekoruarve, ç’dekoratë do t’i jepet njërit apo tjetrit, etj. Sepse nuk mund të mos pyesësh: përse janë dekoruar me urdhrin e Heroit Kombëtar dy gjeneralë jugosllavë? Kanë pasur kontribute apo dekoratat janë dhënë vetëm për hir të miqësisë midis dy vendeve? A duhet të kesh merita të veçanta në shërbim të popullit për të merituar këto dekorata apo ato mund të jepen edhe për të nderuar një mik? Mund të shtrohen edhe pyetje të tjera. Megjithatë, tani për tani një gjë mund të thuhet jo pa siguri: ne nuk tregohemi rigorozë në respektimin e procedurave, nxitohemi, e kam fjalën jo vetëm për atë kohë, por edhe sot dhe ky nxitim, ky mosrespektim procedurash, krijon hapësira për ndikime politike, klanore, qëndrime subjektive e interesa personale. Dhe, nëse kthehemi te vendimi dhe lista e mësipërme, mund të thuhet se vendosja në të njëjtën listë me personalitetet e huaja edhe e emrave të personaliteteve shqiptare nga Kosova është një absurditet i madh.
Meqë është rasti, a ka pasur absurditete të tilla në të kaluarën në dekorimet ndaj të huajve?
  Ka ndodhur jo rrallë që dekoratat e akorduara figurave zyrtare për shkak të miqësisë politike mes dy vendeve të jenë hequr kur janë prishur këto marrëdhënie e kjo miqësi; por nuk ka ndodhur ndonjëherë anulimi i dekorimeve të personaliteteve intelektuale kur ato janë bërë për merita e vlera në fusha të caktuara. Përkundrazi, ka ndodhur që një personalitetet i shquar të kthejë dekoratën, që i është akorduar nga një kryetar shteti. Përmend këtu Edit Durhamin, e cila i ktheu dekoratën mbretit të Malit të Zi shumë shpejt pasi e kishte marrë atë, me arsyetimin se, “unë vetë isha habitur shpesh me ata persona që kishin pranuar dekorata nga Abdyl Hamiti dhe, tani që unë mësova se ai ishte më mizor se Sulltani turk, unë nuk mund të mbaja më medaljen e tij”.
Dhe, për t’iu përgjigjur pyetjes suaj, mund të thuhet se, ka pasur edhe absurditete nga më të ndryshmet. P.sh., në fund të vitit 1930, sikurse del nga libri “Mbreti Zog dhe përpjekja për stabilitet në Shqipëri”, është dekoruar një mashtrues i njohur ndërkombëtar me kombësi amerikane, njëfarë John Dekay, i cili hiqej si filantropist i madh. Ai mbërriti në Tiranë me një rekomandim të konsullit shqiptar Saraçi, i shoqëruar prej një sekretari privat dhe e paraqiti veten si një përfaqësues të një sindikate të fuqishme, që i kishte ngarkuar atij si mision të bisedonte me qeverinë shqiptare për marrjen e koncesioneve në fushën e ndërtimeve publike. Ai fitoi shumë shpejt simpatinë e shqiptarëve, duke i dhënë Kryqit të Kuq shqiptar një çek prej katër mijë sterlinash e duke deklaruar njëkohësisht se ishte i gatshëm t’i çlironte shqiptarët prej detyrimeve financiare ndaj Italisë.
Sipas studiuesit Bernd Fisher, me gjithë paralajmërimet e shumta të ministrit fuqiplotë amerikan në Tiranë, Dekay u hyri në zemër shqiptarëve, veçanërisht Mehdi Bej Frashërit, ministrit të Punëve Botërore, i cili ra krejtësisht nën magjepsjen e tij. Dekay u prit madje edhe nga mbreti Zog, i cili e dekoroi atë me Urdhrin e Skënderbeut. Pas disa ditësh qëndrimi në Tiranë, ai u nis për në Durrës, pasi kishte futur në xhep një marrëveshje për kryerjen e një liste të gjatë ndërtimesh publike në Shqipëri. Largimi i tij nga Shqipëria, pas një dehjeje të fortë gjatë një orgjie në një restorant të Durrësit, koincidoi me marrjen e informacionit prej qeverisë shqiptare se John Dekay ishte kokë e këmbë një mashtrues. Nëse heqim paralele mes këtij fakti të tetëdhjetë viteve më parë me kohën tonë, se si priten nga shteti shqiptar disa të huaj që medemek paraqiten se do të bëjnë investime të mëdha në Shqipëri dhe nuk bëjnë asgjë, atëherë mund të thuhet se “saga” John Dekay vazhdon. Por ka edhe absurde të tjera.
Meqë përmendët punimin që kini në dorë, edhe një pyetje: Kur kanë filluar dekorimet e para nga shteti shqiptar pas luftës?
 Më sipër kemi përmendur dekretin e muajit shtator 1945 për dekorimin e disa zyrtarëve të lartë politikë e ushtarakë jugosllavë. Një vit më pas, maj e korrik 1946, me propozimin e kryetarit të qeverisë, d.m.th., të Enver Hoxhës, presidiumi i Kuvendit popullor nxjerr dy dekrete, me nr. 58 e 93. Me dekretin e parë dekorohen 10 ushtarakë jugosllavë me Urdhrin Ylli Partizan të klasit të parë, të dytë e të tretë; me dekretin tjetër të muajit korrik 1946, dekorohen rreth 60 funksionarë më të lartë ushtarakë e politikë jugosllavë me urdhrat e Lirisë, të Yllit Partizan, të Flamurit dhe të Trimërisë. Midis tyre janë mbi 12 gjeneralë si Svetkozar Vukmanoviç, Ivan Gosnjak, Vllado Rukovina, Danilo Lekiç, Hamoviç, Juriç, Rade Zhigiç, Mihal Kupreshan, Boshko Ligeguviç, Velko Kovaçeviç, Gjeorgjie Jovanoviç, Save Oroviç, Vuko Lepetiç, Koça Popoviç etj.
Gjeneralët e dekoruar me dekretin e vitit ‘46, janë dekoruar edhe   me vendimin e Kryesisë së Këshillit Antifashist Nacionalçlirimtar të shtatorit ‘45. Cila është domethënia e një veprimi të tillë?
Është e vërtetë që një pjesë e madhe e gjeneralëve dhe udhëheqësve jugosllave, të cilët u dekoruan me dekretin e presidiumit të Kuvendit Popullor të korrikut ‘46, ishin dekoruar edhe në shtator 1945 me vendim të veçantë të kryesisë së Këshillit Antifashist Nacionalçlirimtar. Paradoksale, por gjithsesi vërtetë. Cila ishte domethënia e një marrëzie të tillë. Servilizmi politik dhe asgjë tjetër. Politika shqiptare e atyre momenteve nuk mund të shikonte përtej syzeve të Titos. Kjo deri sa të mbaronte periudha e mjaltit. Do të vinte më tej divorci dhe çdo gjë do të rrokullisej në kahun tjetër…
Si u operua me gjeneralët e dekoruar pas prishjes së marrëdhënieve me Titon dhe Jugosllavinë?
Në dokumentet e kohës dëshmohet se të gjitha dekoratat e përmendura në vendimin e mësipërm për zyrtarët dhe autoritetet jugosllave, janë hequr me një vendim tjetër të presidiumit të Kuvendit popullor në vitin 1949. Nga ky moment nuk bëhej më fjalë për Heronj të Kombit, por për tradhtarë e agjentë, për kriminelë dhe genocidistë etj. E njëjta histori ndodhi edhe aleatët sovjetikë e më vonë edhe me ata kinezë. Në një farë kuptimi linja e dekorimit zbulon fizionominë dhe fytyrën e shtetit…

Lista e dekorimeve

VENDIM
Nr. 117, datë 5-9-1945
Mbi dhënie dekoratash
DEKORATA PËR PERSONALITETE TË HUAJA
Në bazë të propozimit të kryetarit të Qeverisë Demokratike dhe komandant i Përgjithshëm i Ushtrisë Kombëtare.
Duke marrë parasysh se shumë personalitete të huaja të vendeve aleate, gjatë Luftës NÇl të popullit tonë kanë kontribuar dhe ndihmuar me të gjitha mjetet dhe për të shfaqur mirënjohjen e për ta shpërblyer e nderuar veprimtarinë e tyre në dobi të atdheut e të popullit shqiptar,
Kryesia e Këshillit Antifashist Nacional-Çlirimtar
Vendosi:
Të dekorohen me dekoratat, personat që përmenden në listën që vijon:
1. Gjeneral Ivan Milutinoviç, me Urdhrin “Hero Kombëtar”
2. “Lolo Ribar,   me Urdhrin “Hero Kombëtar”
3. “Ramiz Sadiku,  me Urdhrin”Hero Kombëtar”
4. “Ivan Ribar,   me Urdhrin e “Flamurit”
5. “Eduard Kardjel,  me Urdhrin e “Flamurit”
6. Bllazho Jovanoviç, me Urdhrin e “Flamurit” 
7. Radovan Zogoviç,  me Urdhrin e “Flamurit”
8. Dëshmori Miladin Popoviç, me Urdhrin e “Flamurit” dhe “Medaljen e Kujtimit”
 9. Dushan Mugosha,   me Urdhrin e “Flamurit” dhe “Medaljen e     Kujtimit”
10. Gjen. Lt. Arso Jovanoviç,  me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. I.
11. Aleksandër Rankoviç, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. I.
12.  Milovan Gjilas, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. I
13.Gjen. Lt.  Peko Dapçeviç, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. I
14. Brigadier E. F. Davies, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. I 
15. “T. Churchill,  me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. I
16.Kolonel   Velimir Stoiniç,  me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. I
17.Lt. Kolonel C. A. S. Palmer, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. I
18.Major Ivanov Konstantin, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. I
19.Kapiten Thomas Stefan,  me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. I
20. Gjen.maj. Svetkozar Vukmanoviç, urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II dhe Medaljen e  “Kujtimit”
21.Gjen. Terziç Velimir, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II
22. Kolonel Vojo Todoroviç me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II, me urdhrin e “Trimërisë” dhe “Medaljen e Kujtimit”
23. Fadil Hoxha, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II, dhe Med. e “Kujtimit”
24. Kiler Peter, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II
25. Obrat Cicmil, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II
26. N/kol. Mijat Vuletiç, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II
27. Major Savo Stonoju, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II
28. “H. W. Tilman, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II 
29. G. W. Seymour, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II,
30. “Ë. V. G. Smith, me urdhrin “Ylli Parti.”,kl. II
31. “J. K. H. Shaw,  me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II,
32. “M. J. Thornton,  me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II,
33. “V. Robinson, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II,
34. “E. Nordthrop, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II,
35. Kapiten  J. M. Lyon, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II,
36. Toger Tjurin Vladimir, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II,
37. “John O’Keefe, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II,
38. Major Tomishek Teodor, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. III,
39. “Viktor Kobol, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. III,
40. Kapiten Niazi Dizdareviç, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. III,
41. Toger Nick Cooky, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. III,
42. Kaporal George Routsis, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. III,
43. Kapiten   G. S. Duffy,  me urdhrin e “Trimërisë”.
44. Bije Vokshi, me urdhrin e “Trimërisë”
45. Hajdar Dusha, me urdhrin e “Trimërisë”
46. Emin Duraku, me urdhrin e “Trimërisë”
47. Xhevdet Doda, me urdhrin e “Trimërisë”
48. Vaso Strugari, me urdhrin e “Trimërisë”
49. Michel Popoviç, me urdhrin e “Trimërisë”
50. Xhafer Vokshi,  me Medaljen e “Kujtimit”
51. Elhami Numani, me Medaljen e “Kujtimit”
52. Xhavid Numani, me Medaljen e “Kujtimit”
53. Safete Numani, me Medaljen e “Kujtimit”
54. Ymer Pula, me Medaljen e “Kujtimit”
55. Mehmet Hoxha, me Medaljen e “Kujtimit”.

Ky vendim hyn në fuqi menjëherë.
Për Kryesinë e Këshillit Antifashist N. Çl
SEKRETARI:                                     KRYETARI:   
Koço Tashko  d.v.         Dr. Omer Nishani d.v
   
Tiranë, më 5-9-1945.