Partia "Lëvizja e Legalitetit"
Bulevardi "Zog I", Tiranë.
legaliteti@gmail.com
Tel&Fax: +355 4 2230076

Sot paradite Sekretari Organizativ i PLL z. Besnik Murati dha nje konference per shtyp.
Me poshte po ju percjellim te plote tekstin e deklarates se lexuar prej tij me kete rast.
Zyra e shtypit e PLL

____________________

Tiranë, më 8 shkurt 2009

Deklaratë për media

Partia "Lëvizja e Legalitetit" po punon me intensitet të lartë për përshtatjen dhe përgatitjen e strukturave të saj për zgjedhjet parlamentare të 28 qershorit. Në këtë kuadër, në të gjitha degët e PLL po zhvillohen takime të strukturave në të cilat marrin pjesë drejtues të Partisë nga qendra si dhe drejtuesit në rang qarku.

PLL e përmbylli me sukses objektivin e caktuar në Këshilli Kombëtar për përshtatjen e strukturave të saj në nivel qarku, sipas veçorive të diktuara nga Kodi i ri zgjedhor. Kështu, të 12 Sekretarët koordinativë të qarqeve, janë prezantuar në strukturat lokale dhe kanë nisur punën për harmonizimin e përgatitjeve elektorale në secilën degë të qarkut dhe koordinimin e tyre me kryesinë e Partisë. Ky është një proces që po zhvillohet me shpejtësi dhe në harmoni të plotë.

Njëherazi me intensifikimin e jetës organizative dhe motivimin e strukturave të bazës, po punohet për rritjen e pjesëmarrjes dhe kontributit të tyre në hartimin e platformës elektorale të PLL, propozimin e kandidatëve për zgjedhjet e 28 qershorit si dhe çdo vendim-marrje të rëndësishme në parti.

***

Në këtë deklaratë për mediat, gjejmë rastin të sqarojmë gjithë opinionin e interesuar se Partia Lëvizja e Legalitetit nuk ka asnjë lidhje me votimin në Këshillin Bashkiak të Tiranës për Buxhetin e vitit 2009. Çdo hamendësim që kërkohet të hidhet ndaj PLL-së për votimin pro buxhetit, të këshilltarit të LZHK, është i pa vërtetë dhe dashakeq. Në zgjedhjet për pushtetin vendor të 18 shkurtit Partia "Lëvizja e Legalitetit" ka qenë pjesë e koalicionit me Partinë Demokratike. Të zgjedhurit e PLL në pushtetin vendor, qofshin këta kryetar bashkie apo komunash, kryetarë të këshillave apo këshilltarë të thjeshtë, janë shquar për qëndrimin e tyre korrekt ndaj interesave të komunitetit, programit të PLL dhe detyrimeve të koalicionit.

Si pjesa më e rëndësishme dhe bartëse e lidhjeve të drejtpërdrejta të ish-LZHK dhe krijuesit të saj, Madhërisë së Tij Leka I, Partia "Lëvizja e Legalitetit" disponon të gjitha provat se LZHK ishte një koalicion i krijuar vetëm për zgjedhjet parlamentare të vitit 2005. Shpërndarja "de jure" e koalicionit LZHK ka ndodhur më 18 korrik 2005 kur në praninë dhe me miratimin e NMT Leka I, organet drejtuese të PLL vendosën për daljen e saj nga LZHK. Pas kësaj shkëputje të PLL, NMT Leka I, ka deklaruar në mënyrë të përsëritur se nuk ka asnjë lidhje me atë strukturë politike që vazhdonte të mbante emrin LZHK. Në këtë kuptim, NMT Leka I dhe partia "Lëvizja e Legalitetit" nuk kanë asnjë përgjegjësi për qëndrimet politike të të ashtuquajturës LZHK.

http://www.balkanweb.com/gazetav5/artikull.php?id=52797

E verteta e takimit Rugova-Milloshevic

» Dërguar më: 07/02/2009 - 07:29

Ky është një libër memorial - dokumentar i rëndësishëm që vjen në kohën e duhur, në 10-vjetorin e Konferencës së Rambujesë, që hodhi themelet për zgjidhjen e të ardhmes së Kosovës dhe përvjetorit të parë të Shpalljes së Pavarësisë së Kosovës, si rrjedhojë e kësaj Konference. Autori i librit, historiani, diplomati dhe politikani i njohur Paskal Milo, ka qenë ministër i Jashtëm i Shqipërisë në vitet 1997 - 2001, në momentet nga më të rëndësishmet dhe më të vështirat të historisë së kohës së sotme për vendin dhe botën shqiptare në Rajon, që njihen tashmë në historiografi dhe media si vitet e konfliktit në Kosovë. Konciz dhe i drejtpërdrejtë, i përpiktë, shkruar këndshëm dhe me ngjyra letrare, "Ditari" i Milos, i hedhur në letër në momentet kur kanë ndodhur ngjarjet dhe i botuar me besnikëri sipas shënimeve të asaj kohe, është një kontribut i vyer për të kuptuar atmosferën kur u zhvilluan ngjarjet dhe ku vepruan aktorët kryesorë të këtyre viteve, personalitetet më të njohur të botës shqiptare dhe ata ndërkombëtarë. Të vërtetat që dalin nga botimi i këtij libri, të thëna e të pathëna për arsye të ndryshme gjatë këtyre 10 vjetëve, janë një ndihmesë e çmuar për të kuptuar realisht ato që kanë ndodhur gjatë kohës së Konfliktit, në Kosovën e pasluftës e deri më sot. Përpos vlerave njohëse dhe rëndësisë për historinë, idetë dhe mesazhet që marrim nga ky libër - ditar janë të shumta, por stigmatizimi i natyrës kriminale të regjimit të Millosheviçit, mbështetja e fuqishme dhe e vendosur ndërkombëtare, qëndrimi i vendeve fqinje, roli historik i vendimit të vështirë të Delegacionit Shqiptar për të firmosur në Rambuje, qëndrimi i secilit anëtar delegacioni dhe sa ndikoheshin nga pozicionet politike që përfaqësonin janë disa prej kulmeve që ngjallin dhe më shumë kuriozitet për lexuesit.

Ibrahim Rugova nuk bashkëpunon me qeverinë shqiptare 31 maj 1998
Edhe këto dy javë politikën tonë të jashtme e ka dominuar çështja e Kosovës. Bisedimet vetëm sa kanë filluar. Pas takimit në Beograd Millosheviç-Rugova, midis të dy palëve u bë edhe një takim tjetër në nivel më të ulët në Prishtinë, ndërsa në 5 qershor është lënë takimi i tretë. Ashtu si edhe dyshoja, partitë politike në Kosovë u përçanë për çështjen e bisedimeve. Rugovën e sulmuan pothuajse të gjithë, përfshirë Demaçin dhe Qosjen. UÇK-ja vazhdon të rritet dhe të popullarizohet në dëm të influencës dhe reputacionit të Rugovës.
Ne nuk kemi informacione dhe lidhje të drejtpërdrejta me Rugovën. Ai po u shmanget kontakteve me ne dhe kjo është e çuditshme. I ngarkuari ynë me punë në Beograd, F. Nova disa herë ka kërkuar ta takojë, por ai është shmangur. Përfaqësuesi i Kosovës në Tiranë, I. Rahmajli është i painformuar ose është i porositur të mos na informojë. Se cila është arsyeja, koha do ta tregojë.
Për mendimin tim, në këtë rast Rugova vepron gabim. I pëlqen ose jo Nano apo qeveria shqiptare, ata janë përfaqësuesit e shtetit amë që po investon dhe që po rrezikon kaq shumë sot në situatën në të cilën ndodhet vendi. Rugova e ka për detyrë që të bashkëpunojë me ata. Ne jemi angazhuar totalisht brenda vendit dhe në planin ndërkombëtar për Kosovën, po rrezikojmë Shqipërinë dhe po përgatitemi të presim edhe refugjatë.
Rugova, këto ditë së bashku me F. Aganin, B. Bukoshin, V. Surroin ishin në SHBA-ja, ku u pritën nga presidenti Klinton, sekretarja e shtetit Ollbrajt dhe zyrtarë të tjerë të lartë amerikanë. Ftesa dhe pritja ishin një mesazh i qartë që amerikanët u dhanë të gjithëve: "Kosova po përfshihet në sferën e interesave amerikane së bashku me Shqipërinë dhe Maqedoninë". Mendohet se Rugova u ka kërkuar amerikanëve dhe këta e kanë kuptuar se UÇK-ja nuk duhet të quhet terroriste. Në fakt, në deklaratat e fundit të BE-së dhe NATO-s për Kosovën, UÇK-ja nuk cilësohet më terroriste dhe as nuk përdoret më kjo fjalë. Beogradi dhe Moska e shfrytëzuan dhe përfituan mjaft nga përdorimi i këtij termi.
Amerikanët disa herë na kanë kërkuar që të mbështesim fort publikisht Rugovën dhe ne e kemi bërë. Ata kanë frikë nga rënia e popullaritetit të tij dhe prandaj e ftuan në SHBA. Kam përshtypjen se amerikanët, pas ardhjes së Hollbrukut, sikur e ulën intensitetin e kontakteve. Ne ua thamë, por, si duket, ata e kuptuan se ne mund të ndikonim pak te Rugova.
Delegacioni shqiptar është i mpirë para përgjegjësisë së madhe
19 shkurt 1999
Gjithnjë e më shpesh më takon të hedh shënime në aeroplan. Këtë po e bëj tani, në orën 23.00 në linjën Kajro-Xhedah (Arabia Saudite) ku po shkoj për një vizitë zyrtare 24-orëshe. Sot deri në momentin që hipa në aeroplan, jam marrë me zhvillimet në Rambuje. Në mëngjes erdhi kryeministri Majko në mbledhjen e kolegjiumit të Ministrisë, ku u diskutua për fazën finale të Konferencës mbështetur edhe në informacionet më të fundit që kishim. Më vonë prita pjesëtarë të familjes Jashari nga Kosova ku vitin e kaluar u vranë 52 anëtarë të saj. Nga kjo familje doli edhe komandanti i parë i UÇK-së, Adem Jashari. Në fund dhashë një intervistë të gjatë në televizionin shtetëror për Rambujenë.
Nesër është dita e fundit e Konferencës. Sipas Grupit të Kontaktit, nëse nuk do të nënshkruhet marrëveshja, do të ketë sanksione. Shanset për marrëveshje sot kanë qenë fare minimale. Millosheviçi dhe serbët po rezistojnë fort para presioneve të NATO-s dhe veçanërisht të amerikanëve. Hill sot shkoi prapë në Beograd, por nuk u prit nga Millosheviçi. Ky i fundit ka deklaruar se Kosovën, serbët nuk kanë për ta dhënë dhe sikur të shkatërrohet e gjithë Serbia! Millosheviçi dihet që luan fort deri në fund, por këtë herë luan dhe për fatin e tij personal. Ollbrajt ka ardhur përsëri në Rambuje. Thonë se mund të shkojë dhe në Beograd. Nuk besoj se amerikanët do të tërhiqen këtë herë dhe do të pranojnë sfidën e Millosheviçit. Hilli ma ka pohuar synimin.
Si po vijnë punët, lufta është në fije të perit dhe do të na duhet të përballojmë rreziqe të mëdha e të shumta. Delegacioni shqiptar në Rambuje është i mpirë, i frikësuar para përgjegjësisë së madhe për të hedhur firmën në letër dhe para presionit që bëjnë segmente të UÇK-së në terren për të mos nënshkruar n.q.s nuk përmendet referendumi në marrëveshje dhe nëse parashikohet që UÇK-ja të shpërndahet pas marrëveshjes. Gjendja është me të vërtetë kritike.
Sot Hashim Thaçi u largua nga Rambuje për në Lubjanë të Sllovenisë për të takuar A.Demaçin, me të cilin do të diskutojë rreth marrëveshjes. Demaçi është përfaqësues i atyre që kanë kundërshtuar dhe biseda me të ka pasur rëndësi për të përcaktuar qëndrimin e nesërm të delegacionit shqiptar.
Ne sot dhamë mesazhin se vendimin do ta marrin vetë shqiptarët e Kosovës. Ne nuk na takon të marrim më tepër përsipër. Megjithatë, shqiptarët nuk duhet që të bëhen shkaktarë të dështimit të Rambujesë. Ata janë në pozitë të vështirë dhe delikate. Ne edhe sot jemi përpjekur t'i ndihmojmë. B. Shala tha se ndërhyrja ime te Hilli ka qenë e mrekullueshme.
NATO-ja është bërë gati për ndërhyrje. Diplomatët e huaj kanë filluar të largohen nga Beogradi. Përsëri taktika e fillimit të tetorit të vitit të kaluar kur u arrit marrëveshja Hollbruk-Millosheviç. A do të tërhiqet nesër Millosheviçi? Po rusët a do të ushtrojnë presion? Të gjithë po presin me ankth orën 12.00 të ditës së nesërme, e shtunë 20 shkurt.
V.O
Berisha këto tri ditët e fundit doli me tezën e pavarësisë së Kosovës. Me patetizmin e tij karakteristik u bëri thirrje të gjithë shqiptarëve që të luftojnë për pavarësinë. Ai e di mirë se tani pavarësia është e pamundur. Atëherë pse e shpalli me kaq forcë e pasion? U inkurajua nga kongresmeni amerikan trafikant që Hilli e quajti të çmendur (crazy) apo kërkon të luajë kartën e nacionalistit e të fitojë ndonjë pikë, sepse e kuptoi se ne kishim iniciativën gjatë gjithë kësaj kohe për Kosovën dhe fituam më shumë autoritet në sytë e kosovarëve? Koha do ta tregojë.
Delegacioni shqiptar u prit ngrohtë në Kosovë
1 mars 1999
Kthimi nga Rambuje në Tiranë, natyrshëm më vendosi në qendër të vëmendjes së medias elektronike e të shkruar. Organizuam një konferencë të posaçme shtypi, ku fola për Konferencën dhe rezultatet e saj. Por m'u desh që t'i përgjigjem edhe iniciativës së fundit të Berishës për Trans Rambujenë.
Kryetari i opozitës për dhjetë ditë rresht, nuk la fjalë pa thënë kundër pjesëmarrjes së shqiptarëve në Konferencën e Rambujesë. Pas miratimit në parim të marrëveshjes, ai bëri kthesë 180 gradë dhe shpiku formulën e Trans Rambujesë, që do të thotë takim i të gjitha partive politike nga Shqipëria, Kosova, Maqedonia e Mali i Zi për të diskutuar e vendosur për nënshkrimin e marrëveshjes në 15 mars. Ne e kundërshtuam, sepse e dinim që ishte për konsum politik të ditës dhe e parealizueshme, sikurse e dinte edhe vetë autori i saj. Ndaj, edhe në konferencën e shtypit thashë se zotit Berisha i ka ikur treni i Rambujesë, ai përpiqet ta arrijë, por nuk e kap dot.
Miratimi në parim i marrëveshjes në Rambuje dhe shtyrja për tri javë e nënshkrimit të saj, ishte një vendim i mençur diplomatik i Grupit të Kontaktit, por para së gjithash i amerikanëve. Kjo i dha frymëmarrje e kohë delegacionit shqiptar, e kryesisht Thaçit e drejtuesve të tjerë të UÇK-së, që të ktheheshin në Kosovë, të bisedonin me komandantët e njerëzit e terrenit dhe pastaj të merrnin një vendim të pjekur mirë. Pritja e ngrohtë që iu bë delegacionit kur u kthye në Kosovë, e kishte bërë tashmë gjysmën e punës.
Ne kemi vazhduar të ndjekim me vëmendje e optimizëm zhvillimet diplomatike rreth konferencës së ardhshme që do të mbahet në Paris, në 15 mars, pas Rambujesë, marrëdhëniet tona me liderët kryesorë politikë të Kosovës e me anëtarët e delegacionit, janë bërë më miqësore e më bashkëpunuese. U manifestua besimi i ndërsjellë, që dikur mund edhe të ishte vënë në dyshim. Vetëm Demaçi na kritikoi që ndihmuam delegacionin në Rambuje që të shprehej pozitivisht për marrëveshjen.
Delegacioni shqiptar kalon përmes Tiranës
për në Prishtinë
20 mars 1999
Ndryshe nga ç'pritej, dje Grupi i Kontaktit vendosi ta ndërpresë Konferencën e Parisit duke i bërë thirrje Beogradit që të reflektojë për herë të fundit për nënshkrimin e marrëveshjes. Bashkëkryetarët e Konferencës, Vedrin dhe Kuk, dolën në një konferencë të përbashkët për shtyp dhe shpërndanë deklaratën në të cilën thuhej se Marrëveshjet e Rambujesë janë e vetmja zgjidhje paqësore për problemin e Kosovës. Delegacioni i Kosovës e shfrytëzoi këtë mundësi, ndërsa delegacioni jugosllav është përpjekur t'i prishë ato. Në këto rrethana nuk ka kuptim që bisedimet të shtyhen më tej, vazhdonte deklarata, ndaj bisedimet u pezulluan dhe ato nuk do të rifillojnë në rast se serbët nuk shprehin pranimin e marrëveshjeve.
Menjëherë pas kësaj, kryetari i radhës i OSBE-së, norvegjezi Knut Volebek, lajmëroi tërheqjen e vëzhguesve të OSBE-së nga Kosova, e cila u realizua plotësisht paradite (1381 vëzhgues). Unë i telefonova mbrëmë Volebekut që më informoi për tërheqjen. Po sot serbët kanë filluar një fushatë ofensive të gjerë në Kosovën Qendrore dhe Veriore.
Largimi i verifikuesve e lë Kosovën pa dëshmitarë para synimeve serbe për një fushatë të re spastrimi etnik e krimi në Kosovë. Amerikanët, por dhe shumica e evropianëve, po deklarojnë hapur se në rast se serbët nuk binden të nënshkruajnë mbi ta do të bjerë ndëshkimi i NATO-s. Këshilli i NATO-s vazhdon të jetë i mbledhur dhe po diskuton detajet e aksionit.
Gjithçka duket si prag lufte. Ne jemi fare pranë saj dhe të rrezikuar nga një sulm i mundshëm i forcave serbe në kufijtë veriorë dhe verilindorë. Kemi diskutuar dje dhe sot në qeveri për marrjen e të gjitha masave në përforcim të mbrojtjes në kufirin verilindor. Vendosëm që të kryejmë nesër disa veprime për të mobilizuar vendin dhe popullin, për të dhënë mesazhe dhe për të tërhequr vëmendjen e Komunitetit Ndërkombëtar. Nesër Majko do të takojë Shtabin e Përgjithshëm të Ushtrisë, ndërsa unë në orën 12.00 kam thirrur ambasadorët e vendeve të NATO-s për t'u folur për situatën dhe për të na ndihmuar në aspektin humanitar për të përballuar një valë të mundshme refugjatësh nga Kosova. Po nesër do t'i dërgoj një letër Solanës në të cilën do t'i kërkoj mbledhjen urgjente të këshillit të NATO-s për konsultime politike me Shqipërinë. Pasnesër vendosëm që të mblidhet parlamenti, i cili do të informohet për situatën dhe masat e marra. Në Shqipëri njerëzit ende nuk janë plotësisht të ndërgjegjshëm se jemi në prag lufte.
Sot u ndal në Tiranë për rreth një orë e gjysmë delegacioni kosovar, i cili kthehej në Prishtinë përmes Shkupit. Të njoftuar nga ambasadori francez, Kristman, dolëm për t'i takuar së bashku me presidentin Meidani. Nga aeroplani ushtarak zbriti shumica e delegacionit: Thaçi me të UÇK-së, Qosja me të tijtë, V. Surroi, B. Shala, F. Agani, I. Ajeti, etj. Mendova se I. Rugova nuk kishte ardhur. Por, nuk kaluan veç 20 minuta kur ai u shfaq në derën e sallës së bashku me dy-tre të tjerë dhe ambasadorin francez.
Rugova nuk kishte dashur të zbriste nga aeroplani, por e kanë detyruar kur i kanë thënë se e priste presidenti Meidani. Erdhi dhe u ul midis nesh si i ndier në faj. Shkëmbyem përshëndetjet e rastit. Meidani nuk e di se për çfarë arsye nuk i kushtoi vëmendje, ndoshta se e kishte ftuar disa herë dhe ai kishte refuzuar. Mua m'u desh ta mbaja në bisedë. Për të ngrohur atmosferën dhe duke e ditur edhe që e pëlqente, porosita dy gota raki kur të tjerët pinin vetëm kafe.
Filloi një muhabet rakie dhe unë angazhova njohuritë e mia të varfra për këtë pije popullore shqiptare e ballkanike. E pyeta nëse kishte pirë ndonjëherë raki mani dhe kur më tha jo, atëherë i premtova se do t'i dërgoja dy shishe nga Boboshtica e Korçës, që shquhet për prodhimin e saj.
Gjeta rastin dhe i thashë se e prita në Ambasadë në Paris para dy ditësh, por nuk erdhi. U përpoq të justifikohej. I thashë gjithashtu se nuk ka arsye pse të na mbesë hatri për njëri-tjetrin, mund të kemi edhe diferenca, por çështja kombëtare na bashkon.
Më tha se nuk kishte deklaruar asgjë në publik dhe gjithë fajin ia hodhi shtypit që ishte shumë i papërgjegjshëm. Sigurisht që nuk tha të vërtetën, veç premtoi se do të kthehej në Tiranë në rastin më të parë që do të dilte jashtë Kosovës, premtim që e kishte bërë kush e di se sa herë.
U larguan në orën 14.30. Në Tiranë mbetën 5 anëtarët e delegacionit të UÇK-së: Thaçi, Krasniqi, Ram Buja, Azem Syla dhe Xh. Haliti (Zeka). Do t'i takoj të hënën në darkë. Të shohim se çfarë zhvillimesh do të ketë deri atëherë.
Takim në Romë me
Rugovën, të liruar
nga Millosheviçi
7 maj 1999, Ora 23.15
Sonte, në orën 21.00, u takova me Rugovën në Vilën "Panfilio", që është rezidencë qeveritare. Kisha qenë njëherë në këtë vilë, në fund të korrikut 1997, kur shkuam me Nanon të ftuar nga qeveria italiane për të marrë pjesë në konferencën për Shqipërinë. Vila ruhej mirë nga policë dhe njerëz të shërbimeve sekrete italiane. Në takim shkova me ambasadorin Çuçi dhe me E. Sulon. Për rëndësinë që kishte takimi i porosita rrugës për në vilë që të mbanin sa më shumë shënime e detaje dhe që gjithsecili do të shkruante në mënyrë të pavarur informacionin e tij. Doja të merrnim sa më shumë, por edhe saktë.
Na priti Adnan Merovci, roja dhe këshilltari më i afërt i Rugovës. Rugova erdhi disa minuta më vonë. U përshëndetëm dhe pak minuta më vonë zbritëm poshtë, në dhomën e bukës për të ngrënë mocarela dhe domate që italianët na dhanë për darkë.
Unë isha i përgatitur të dëgjoja sa më shumë dhe të kërkoja sqarime nga Rugova për tri-katër çështje për të cilat ai ishte përgojuar kaq shumë ose që kishin nevojë për një përgjigje nga ana e tij. E urova që kishte ardhur shëndoshë e mirë në Romë dhe që këtej e tutje do të bashkojmë përpjekjet nga afër për t'u çliruar sa më shpejt Kosova. I nënvizova se e kisha marrë këtë iniciativë për t'u takuar e biseduar me të dhe për të ndarë mendimet lidhur me të ardhmen edhe në frymën e deklaratës së G-8 në Bon.
...
I thashë që e prisnim në Tiranë, se populli i tij donte ta shihte dhe ta dëgjonte, se duhej t'i jepte një mesazh opinionit publik, për të shpërndarë dhe ndonjë "keqkuptim" që ishte krijuar për të. E informova se pritëm delegacionin e LDK-së në Tiranë para disa ditësh dhe biseduam me ta për nevojën e një takimi të të gjithë faktorëve politikë shqiptarë të Kosovës në Tiranë për të rikonfirmuar qëndrimet e përbashkëta të marra në Rambuje dhe për të krijuar përfundimisht Qeverinë e Përkohshme.
Që në fillim konstatova se Rugova ishte shumë i kujdesshëm në përgjigjet e tij. Fliste qetë dhe kërkonte të dukej i sigurt në ato që thoshte. Më erdhi keq për sforcimin që po bënte, sepse ai ndodhej para një shqiptari, i sigurt që unë e respektoja pavarësisht se unë jam ministër i një qeverie që ai nuk e ka dashur.
Filloi të flasë duke më falënderuar për ftesën që i kisha bërë për të ardhur në Tiranë bashkë me familjen e tij dhe për solidaritetin që kisha treguar. Pastaj më tregoi për shkatërrimet në Kosovë, për shkretimin që ndihej aty, aq sa edhe qentë e lopët e ndjenin mungesën e njerëzve dhe ishin në kërkim të tyre. Më tregoi se gjatë kohës së izolimit në Prishtinë kishte pasur kontakte telefonike të shkurtra, por të përditshme me ambasadorin Hill, që e quajti mikun e tij.
Ftesës time në emër të qeverisë për të ardhur në Tiranë iu përgjigj se do të vinte së shpejti, pasi të kryente disa angazhime ndërkombëtare në Evropë, Francë, Gjermani, Bruksel, Londër etj. Për propozimin tjetër për të mbledhur gjithë faktorët politikë të Kosovës në Tiranë, nuk e kundërshtoi, por tha se do te bisedojë me bashkëpunëtorët e tij, të cilët janë të shpërndarë. Deklaroi se mbështet marrëveshjen e Rambujesë për krijimin e qeverisë së përkohshme, ndonëse la të kuptohet qartë se ai u kishte lëshuar pe në Rambuje njerëzve të UÇK-së për hir të unitetit.
Me sa kuptova, ai nuk e dëshiron tani këtë qeveri, me përkrahjen që po rigjen në Uashington, Romë, Paris e Londër, dhe mendon ta përmbysë situatën në favor të tij. Prandaj ai nuk do të nxitohet.
Më shpjegoi se qëllimi kryesor pse kishte ardhur në Romë, ishte që të punonte që shqiptarët të riktheheshin në Kosovë, që të koordinonte përpjekjet me ne dhe me Fuqitë e Mëdha që kjo të realizohet sa më shpejt.
Në moment ndërhyri Adnani, i cili shtoi se ka pasur keqkuptime për qëndrimet e Rugovës për vendosjen e trupave të NATO-s në Kosovë. Më kërkoi që të sqaroja se Rugova është për vajtjen e NATO-s në Kosovë. "Filozofia që përdor Rugova, vazhdoi Merovci, është një filozofi pacifiste, për të nuk ka njerëz të liq dhe ndonëse ata mund ta sulmojnë, denigrojnë, keqtrajtojnë, e ka të pamundur të thotë fjalë të keqe."
Por ajo që më bëri shumë përshtypje ishin fjalët e tij, se Rugova ndonëse i izoluar nga bota, në asnjë mënyrë nuk ka për të thënë një fjalë të keqe për Millosheviçin a ndonjë njeri tjetër, sepse kjo është jashtë mënyrës së tij të të konceptuarit të realitetit dhe të marrëdhënieve në shoqëri.
Ajo që kërkoja të sqaroja më tepër, por edhe më habiti më shumë, ishte çështja e bisedimeve të tij me Millosheviçin, Milutinoviçin dhe nënshkrimi i komunikatës së përbashkët.
Nuk bëri asnjë përpjekje për të krijuar përshtypjen se kishte qenë peng dhe se kishte qenë i detyruar që t'i bënte këto takime dhe të mbante këto qëndrime. Më deklaroi se kishte qenë i ndërgjegjshëm se këto takime duheshin bërë, se ai e kishte takuar edhe më parë Millosheviçin (maj 1998), se duhej krijuar besimi dhe se ishte në interes të të dy palëve të bisedonin.
Më habiti kur më tha se Millosheviçi, Milutinoviçi, Shahinoviç etj. ishin treguar realistë, se e kishin kuptuar situatën dhe nevojën e arritjes së një marrëveshjeje se edhe këta njerëz janë, njerëz që mendojnë e kërkojnë një zgjidhje, çka do të thotë se pikërisht me këta jo vetëm duhet të bisedohet, por edhe të bashkëjetohet. Madje edhe për largimin e tij nga Prishtina më tha:
"U thashë serbëve që të më lëshojnë se nuk kam se çfarë të bëjë në Prishtinë, se po të jem jashtë do të jem më i dobishëm dhe do të punoj edhe për juve që të arrihet një marrëveshje."
U hoq se nuk i bënte përshtypje që disa njerëz e kishin quajtur tradhtar dhe këtu u referohej njerëzve të UÇK-së dhe se nuk do të jepte llogari për veprimet e tij si kërkonin ata.
Dje dhe sot, Rugova ka takuar këtu në Romë Skalfaron, D'Alemën, Dinin, Kris Hillin dhe Petriçin. Ditët e ardhshme do takojë të tjerë nëpër Evropë.
Sot, Krasniqi në Tiranë në emër të UÇK-së e ka hedhur poshtë Deklaratën e G-8 dhe ka thënë se ata janë për pavarësinë. Ky qëndrim i tremb perëndimorët, ndaj edhe mbështesin Rugovën e moderuar që mund të bashkëjetojë me serbët. Për takimin me Rugovën, njoftova me telefon Meidanin, Majkon, Gjinushin dhe Godon. Shtypit nuk i dhashë asgjë.

http://www.hermesnews.org/rubriche/3727---.asp

2/6/2009 5:25:21 PM

PLL mbeshtet qeverine per evidentimin e listave

Në të njëjtën kohë, PLL ka riafirmuar pozicionimin e saj si aleate e maxhorancës qeverisëse dhe ka përshëndetur edhe vendimin e fundit të Senatit Francez që bëri të mundur ratifikimin të Protokollit të anëtarësimit të Shqipërisë në NATO.

Arben Lagreta/ Shkodër
lagretaben@yahoo.it

SHKODER - Legalistët e Shqipërisë përshëndesin qeverinë shqiptare në lidhje me vendimin e fundit të saj për verifikimin dhe evidentimin e listave të zgjedhësve pranë njësive të qeverisjes vendore.

Në të njëjtën kohë, PLL ka riafirmuar pozicionimin e saj si aleate e maxhorancës qeverisëse dhe ka përshëndetur edhe vendimin e fundit të Senatit Francez që bëri të mundur ratifikimin të Protokollit të anëtarësimit të Shqipërisë në NATO.

Këtë e ka bërë të ditur dje Sekretari për Çështjet e Pushtetit Vendor të PLL, Enis Dizdari gjatë një takimi pune që zhvilloi me strukturat e degës së kësaj partie në qytetin më të madh verior. “Partia “Lëvizja e Legalitetit” përshëndet Qeverisjen Vendore në shkallë vendi për evidentimin dhe shpalljen e listave pranë bashkive dhe komunave për shtetasit shqiptarë të cilët nuk kanë letërnjoftime.

Me këto veprime tregohet qarte se Maxhoranca qeverisëse kërkon të realizoje zgjedhje te pakontestueshme, të zbatojë me përpikmëri premtimin që i ka dhënë shqiptarëve dhe ndërkombëtarëve për zgjedhje të lira dhe të ndershme”, thuhet ndërmjet të tjerash në deklaratën e lexuar nga Dizdari.

Në vijim, duke argumentuar nevojën e veprimit të mësipërm, deklarata e PLL vijon: “Me kartat e identitet dhe pasaportat biometrike u thuhet shqiptareve se ne jemi te sigurt drejtë liberalizimit te vizave dhe shume pranë futjes se Shqipërisë ne Bashkimit Europian.Ne gjykojmë se procesi i identifikimit te shtetasve duhet shoqëruar edhe me rregullimin e nevojshëm në ligjin “Për shtetësinë shqiptare” në mënyre që kjo shtetësi tu sigurohet të gjithë pasardhësve të mërgatës së vjetër që e dëshirojnë një gjë të tillë..”

Legalistët kanë paraqitur me këtë rast edhe pozicionimin e tyre si aleatë të mazhorancës aktuale të kryesuar nga PD, duke theksuar: “Në kuadrin e zgjedhjeve parlamentare të 28 qershorit, Partia “Lëvizja e Legalitetit” dhe drejtuesit e saj po bëjnë takime me elektoratin në shumë bashki dhe komuna ku po bëjnë të qartë qëndrimin e kësaj force politike pro maxhorancës qeverisëse, intensifikimin e marrëdhënieve me Partinë Demokratike dhe me partitë e djathta. Objektivi i PLL është fitorja e koalicionit qeverisës. Për realizimin e këtij objektivi ajo do të vërë në efiçencë të gjithë resurset e saja.

“PLL vlerëson masat që po merr qeveria për shtresat në nevojë dhe i bën apel pushtetit vendor në shkallë vendi për të evidentuar të gjitha këto shtresa dhe mbështet grupin ndërministror për këtë problem. Me vullnetin e dukshëm të maxhorancës për të zhvilluar zgjedhje të lira dhe të pakontestueshme dhe me reformat e ndërmarra, po bëhet garant i fitores së 28 Qershorit dhe i besueshëm për ndërkombëtaret për të realizuar liberalizimin e vizave hyrjen në NATO dhe BE”

Ndërsa në mbyllje të kësaj deklarate të lexuar nga Sekretari për Çështjet e Pushtetit Vendor, Enis Dizdari, legalistët shqiptarë përshëndesin Senatin e Francës me rastin e ratifikimit të Protokollit të anëtarësimit të Shqipërisë në NATO.

© 2009 HermesNews

http://www.shekulli.com.al/2009/02/alicka-e-verteta-e-fotos-denigruese.html

Aliçka: E vërteta e fotos "denigruese"

Elsa Demo | 06/02/2009

Ambasadori i Shqipërisë në Francë reagon ndaj lajmit për foton e "vajzës me perçe" e cila mendohej të ishte imazhi në Paris i aktivitetit për trashëgiminë fotografike shqiptare ndërmjet viteve 1858-1945. Ylljet Aliçka: "Një vullnet i tillë dizinformues e ka burimin te mërzitja dhe dëshpërimi që kapëllon rëndom qenien njerëzore kur nuk ka se ç'të denigrojë pandershmërisht."

"Sinqerisht mbeta i befasuar nga jehona e një veprimtarie e cila për hir të së vërtetës jo vetëm nuk i ka përmasat që pretendohet, porse është shumë larg së vërtetës", u shpreh Ylljet Aliçka, ambasador i Shqipërisë në Francë.

Reagon disa ditë pas qarkullimit në internet dhe botimit në "Shekulli" të fotos që mendohej të prezantonte trashëgiminë fotografike shqiptare në Paris. Përse ishte zgjedhur imazhi i një "vajze me perçe", pra i një Shqipërie myslimane dhe të tejmbetur pas ishte pyetja që vinte bashkë me lajmin.

Ambasada shqiptare është bashkorganizatore e aktivitetit në bashkëpunim me Universitetin e Çikagos në Paris, prandaj ambasadori komenton jehonën e parakohshme që i është bërë "ekspozitës" dhe sqaron se së pari nuk është fjala për ekspozitë, por për një kolokium shkencor propozuar nga Universiteti amerikan në Paris.

"Periudha e artë e fotografisë shqiptare 1858-1945" është kolokium i programuar për një pasdite kulturore më 12 shkurt 2009, nga ora 14-20.00, në formën e një debati mbi vlerat historike të fotografisë së vjetër shqiptare, që nga fillimi i saj deri në vitet 40, pasuar nga një tavolinë e rrumbullakët për letërsinë shqipe.

"Thënë ndryshe, kolokiumi synon të nxjerrë në pah vlerat e trashëgimisë kulturore shqiptare. Për këtë arsye këtij aktiviteti i është bashkuar si partnere dhe ambasada shqiptare në Paris."

Aliçka vë në dukje se fotografia që u bë sebep për këtë reagim, ishte një variant që organizatorët i propozuan atij për modelin që do të kishte ftesa e aktivitetit. "Fotoja e botuar paraqet një foto të vjetër të Idromenos, që daton fillimin e shekullit të kaluar dhe që për ironi nuk rezulton një grua myslimane por një grua katolike. Sidoqoftë e përsëris se ky ishte një ndër variantet e ftesës dhe në realitet, për arsye të ndryshme nga ato që pretendohet, nuk u përzgjodh si variant përfundimtar.

Ajo që të bën përshtypje është fakti se ende pa u materializuar në versionin final, nga konsultimet në një rreth jo më shumë se katër pesë personash, (si në një roman të verdhë) para se të merrte miratimin tim si ambasador, ky variant mori dhenë, komentuar si një formë e sofistikuar nga ana ime për të denigruar kulturën shqiptare nëpërmjet një ekspozite!"

Nuk dihet se si është e mundur që ajo foto të cilën po e botojmë përkrah të zgjedhurës si model ftese për kolokiumin "Periudha e artë e fotografisë shqiptare 1858-1945", të kërcejë nga tryeza e bisedimeve të një diplomati shqiptar në Paris deri në Shqipëri.

Por e sigurtë është që për pasditen shkencore kushtuar trashëgimisë sonë dhe për paraqitjen e saj me një ftesë realizuar një foto të vjetër shqiptare, kanë punuar dy studiues të huaj, dy francezë emrat e të cilëve nuk janë të panjohur për ne.

Loïc Chauvin dhe Christian Raby, organizuan në vjeshtë 2007 një turne të ekspozitës "Vështrim historik i fotografisë shqiptare" në qytetet Shkodër, Berat, Korçë dhe Tiranë me 62 foto të zgjedhura nga arkivat e Marubëve, Mios, Sotirit, Idromenos, Xhimitikut, Picit. Mbahet mend prezantimi që ata i bënë në Galerinë Kombëtare të Arteve kësaj pasurie që nuk ishte ekspozuar dhe as botuar ndonjëherë.

Rezultati i Raby-së, profesor i Filozofisë dhe Fotografisë në Universitetin e Çikagos dhe Chauvinit i cili në vitin 1994 realizoi albumin e parë "Marubi" i botuar në Paris me parathënie të Ismail Kadaresë, ishte mbyllja e një cikli disavjeçar kërkimi dhe studimti të materialit fotografik në arkivat shtetërore dhe ato familjare shqiptare.

Dhe në nëntor 2007 e paraqitën në Strasburg, në Këshillin e Evropës, fotografinë e vjetër shqiptare me një tematikë të larmishme: ceremonitë fetare, ushtarë dhe luftëtarë shqiptarë, portrete njerëzish të shquar apo të panjohur, skena të jetës së përditshme, pejzazhe, pamje urbane etj.

Një fotografi që përtej kuadrit historik, ka një vlerë bashkëkohësie. Fotografët shqiptarët japin një Shqipëri në "kapërcyell", e shkëputur më në fund nga perandoria otomane dhe e orientuar drejt Oksidentit. Ky "dimension evropian" që Raby-n dhe Chauvin-i gjejnë në trashëgiminë fotografike shqiptare të periudhës së artë 1858-1945, nuk i lë indiferentë.

Prandaj është krejt e natyrshme të vijë prej këtyre dy individëve iniciativa - për të cilën meritojnë mirënjohje - e kolokiumit në Paris.

Kur u deklaruan rezultatet e tyre në shtypin shqiptar patën thënë se Shqipëria ka një trashëgimi fotografike ndoshta unike në Ballkan. "Megjithatë, zyrtarisht, Shqipëria nuk ekziston në historinë botërore të fotografisë. Asnjë referencë, asnjë emër që të tregojë se ky vend ka pasur fotografë artistë të talentuar."

Për habinë e atyre as dinastia e Marubëve nuk figuron ndërmjet emrave të mëdhenj të fotografisë universale.

Megjithë injorimin që i është bërë kësaj pasurie brenda dhe përtej kufijve të Shqipërisë, për Raby-n dhe Chauvin-in një gjë është e sigurtë: të gjitha këto imazhe përcjellin emocione të forta dhe na zhysin në mendime.

Mbase këtë do donte të shtonte ambasadori shqiptar në Francë, njëherësh shkrimtar, skenarist dhe burokrat i regjur në administratën shtetore dhe atë ndërkombëtare. Por reagimi i Aliçkës nuk ka prolog:

"Sa më sipër më lind e drejta të mendoj se një vullnet i tillë dizinformues më tepër se sa ndjenjat e sinqerta të dikujt që do të mbrojë vlerat e identitetit shpirtëror e kulturor shqiptar, e ka burimin te mërzitja dhe dëshpërimi që kapëllon rëndom qenien njerëzore kur nuk ka se ç'të denigrojë pandershmërisht."

Kongoli paraqet romanin e ri

"Bolero në vilën e pleqve" romani i ri i Fatos Kongolit (Botimet Toena) prezantohet sot në orën 12.00, në sallën Akademisë së Shkencave të Shqipërisë. Pse këtu? Ndoshta edhe ngase Kongoli është edhe kandidat për zëvendëskryetar i ASH-së në zgjedhjet që do të mbahen nesër. "Bolero në vilën e pleqve" ëstë romani i dhjetë i Kongolit i shkruar në dy dekadat e fundit.

Vetmia, ekzistencializmi dhe bota e brendshme e një femre është fara e romanit. Në fokus janë dy pleq, në një vilë, dhe një infermiere që kujdeset për ta. Në aktin e fundit të jetës, pleqtë i shkruajnë letra njëri-tjetrit, të cilat i zhdukin pa lënë gjurmë, ndërsa infermierja përpiqet më kot t'i shtjerë në dorë.

Botën e mbyllur të vilës e trazojnë kohë më kohë doktori i familjes, njeri qejfli, hokatar dhe i paparashikueshëm; djali i pleqve, bos i një firme të fuqishme ndërtimi, me gruan e tij të re e të bukur; vajza e madhe e pleqve, gjyqtare e rreptë; një femër enigmatike, po aq e bukur, veshur gjithmonë me të zeza, etj.

Përmes rrëfimit të infermieres, Kongoli zbulon misteret e saj, dramat e personazheve, me ndërlikimet, dëshirat e fshehura, në një mjedis shpesh të egër, të pamëshirshëm, ku femra është më e pambrojtura.
Re. ku

Partia "Lëvizja e Legalitetit"
Bulevardi "Zog I", Tiranë.
legaliteti@gmail.com
Tel&Fax: +355 4 2230076

Sot paradite, Sekretari i PLL per Ceshtjet e Pushtetit Vendor z. Enis Dizdari dha nje konference per shtyp.

Me poshte po ju percjellim te plote tekstin e deklarates se lexuar prej tij me kete rast.

Zyra e shtypit e PLL

________________________________________________________

6 shkurt 2009

Deklarate PLL

Partia "Levizja e Legalitetit" pershendet Qeverisjen Vendore ne shkalle vendi, per evidentimin dhe shpalljen e listave prane Bashkive dhe Komunave per shtetasit te cilet nuk kane leter njoftime.

Me keto veprime po tregohet qarte se Maxhoranca qeverisese kerkon te realizoje zgjedhje te pakontestueshme, te zbatoje me perpikeri premtimin qe ju ka dhene shqiptareve dhe nderkombetareve.

Me kartat e identitet dhe pasaportat biometrike u thote shqiptareve se jemi te sigurt drejte liberalizimit te vizave dhe shume prane futjes se Shqiperise ne BE.

Ne gjykojme se procesi i identifikimit te shtetasve duhet shoqeruar edhe me rregullimin e nevojshem ne ligjin "Per shtetesine shqiptare" ne menyre qe kjo shtetesi tu sigurohet te gjithe pasardhesve te mergates se vjeter qe e deshirojne nje gje te tille.

Ne kuadrin e zgjedhjeve parlamentare Partia "Levizja e Legalitetit" dhe drejtuesit e saj po bejne takime me elektoratin ne shume Bashki dhe Komuna, ku bejne te qarte qendrimin e kesaj force politike, pro Maxhorances Qeverisese, intensifikimin e marredhenieve me Partine Demokratike dhe me partite e djathta. Objektivi i PLL eshte fitorja e koalicionit qeverises. Per realizimin e ketij objektivi ajo do te veje ne eficense te gjithe resurset e saj.

PLL vlereson masat qe po merr Qeveria per shtresat ne nevoje dhe i ben apel Pushtetit Vendor ne shkalle vendi, per te evidentuar te gjitha keto shtresa dhe mbeshtetur grupin nderministror per kete problem.

Partia "Levizja e Legalitetit" pershendet senatin Francez, i cili ratifikoi protokollin e anetaresimit te Shqiperise per ne NATO.

Me vullnetin e dukshem te maxhorances per te zhvilluar zgjedhje te lira dhe te pakontestueshme dhe me reformat e ndermarra, maxhoranca aktuale po behet garante e fitores se 28 Qershorit dhe e besueshem per nderkombetaret, per te realizuar liberalizimin e vizave hyrjen ne NATO dhe BE.

Enis Dizdari

Sekretar per Ceshtjet e Pushtetit Vendor

http://www.korrieri.com/Rajoni/576.html 06/02/2009

Haradinaj pret 51 %

Në një tubim në Deçan, Kryetari i Aleancës për Ardhmërinë e Kosovës, Ramush Haradinaj përpara mbështesëve të forcës së tij politike në opozitë, tha se aoj synon që në zgjedhjet e ardhshme të fitojë 51 përqind të votave të zgjedhësve. Gazeta „Express“ në Kosovë raportoi në faqen e saj online në internet se Haradinaj ai as në këtë tubim nuk ka harruar të kritikojë Qeverinë e kryeministrit Hashim Thaçi, të cilën e quan „pa plan“. Haradinaj i ka bërë thirrje Thaçit, njëkohësisht Kryetar i Partisë Demokratike të Kosovës, që në vend të fushatës që e ka filluar me libreza, të dalë në zgjedhje. “Na kanë akuzuar për dy gjëra, njërën që kemi lidhur koalicion me LDK dhe na kanë quajtur tradhtarë, ndërkaq, e dyta ka qenë për hajni. Dilni pyetni qytetarët, ndërkombëtarët, se kush është duke vjedhur sot”, tha Hardinaj. Në këtë tubim janë shpërndarë 1470 libreza të AAK-së. Ndërkohë, zëvendësi i Haradinajt, Ardian Gjini, i quajti deklaratat e Kryeministrit Thaçi në lidhje me keqpërdorimet e mundshme në projektin e zhvendosjes së fshatit Hade si “insinuata qesharake”.

Kryeministri Thaçi, në mbledhjen e fundit të Qeverisë, ka kërkuar raport për të parë shpenzimin e 20 milionë eurove në projektin e fshatit Hade nën dyshimin e shpërdorimeve nga përbërja e kaluar e Qeverisë. Thaçi ka thënë se disa ish-ministra edhe fshihen pas disa blloqeve banesore të cilat i shesin tash ndërsa i kanë ndërtuar duke shpërdoruar atë fond. Ish-Ministri i Ambientit dhe Planifikimit Hapësinor, i cili ka qenë zyrtari kyç në projektin e zhvendosjes së Hadesë, ka thënë se në realizimin e këtij projekti mund të ketë pasur gabime, por se “absolutisht jo vjedhje”. Sipas tij, ka vetëm një të vërtetë. Ajo është se 14 milionë para kesh u janë dhënë banorëve të fshatit Hade për kompensim ndërsa vlerësimin e vlerës së pronave e ka bërë një kompani e pavarur e thirrur me tender. 600 mijë euro kanë shkuar në projektin e fshatit Shkabaj për ata banorë që kanë dashur truall. Pastaj 2.3 milionë euro kanë shkuar në ndërtimin e apartamenteve në Obiliq të cilat, ka thënë ai, kanë pronar Qeverinë. Ndërsa, 2 milionë kanë shkuar ndërkohë për qira dhe ushqime për banorët. “Dokumentet janë të gjitha në Ministri dhe ne duam që raporti të dalë sa më shpejt. Në Momentin që ta marrim unë vet do ta kopjoj dhe do t’ua shpërndajë gazetarëve”, është shprehur Gjini. Ai ka thënë se nuk qëndron prapa asnjë ndërtese banesore në shitje. “Për të tjerët (ish-Ministra nga AAK-ja) duhet t’i pyesni ata. Unë për vete nuk kam. E gjithë pasurinë e kam deklaruar dhe kjo është transparente”, ka thënë Gjini. “Por është normale, nuk mund t’i ndalohet askujt e drejta për biznes”-shtoi ai. Gjini tha se deri më tash tek ai nuk është interesuar asnjë prokuror, por se do të ishte i gatshëm për t’iu përgjigjur atyre. Ndërkohë, Partia Demokratike e Kosovës i ka dhënë mbështetje iniciativës së Kryeministrit, të dielën. “PDK mbështetë iniciativën e drejtë të kryeministrit për të kërkuar raport në lidhe me zhvendosjen dhe kompensimin e fshatit Hade”, ka thënë zëdhënësi Blerand Stavileci. “Kjo është kërkesë, jo akuzë. Askush nuk duhet të frikohet nga llogaridhënia, transparenca dhe sundimi i ligjit”.

http://www.gazetametropol.com/tekst.php?idt=57147

PE: Shtetet të njohin Kosovën

06/02/2009 Rezoluta merr mbështetje me 424 vota. Vendet e bllokut pro shtetit më të ri

Parlamenti Evropian kërkon nga Serbia vendosjen e marrëdhënieve dypalëshe

Parlamenti Evropian ka miratuar rezolutën për Kosovën. Kjo rezolutë kërkon që Kosova të njihet nga të gjitha shtetet anëtare të bllokut që deri më tani nuk e kanë njohur pavarësinë e Kosovës, midis tyre edhe Greqia. Gjithashtu rezoluta kërkon që marrëveshja midis Serbisë dhe Organizatës së Kombeve të Bashkuara të rishqyrtohet.

Në rezolutën e miratuar në Strasburg me 424 vota pro, 133 kundër dhe 24 abstenime është theksuar se nuk ekziston asnjë mundësi për ndarjen e territorit të Kosovës, pavarësisht pretendimeve të serbëve.

Përmes kësaj rezolute u kërkohet Kosovës dhe Serbisë që të angazhohen në dialog për çështje me interes të përbashkët dhe të kontribuojnë për bashkëpunimin rajonal. Parlamenti Evropian i bën thirrje Serbisë që të vazhdojë të luajë një rol konstruktiv, i cili është në përputhje me aspiratat e saj për anëtarësimin në Bashkimin Europian. “Marrëveshjet kalimtare mes OKB-së dhe qeverisë së Serbisë duhet të rishqyrtohen sipas zhvillimeve në terren, kur EULEX-i të arrijë aftësi të plotë vepruese”, - shkruhet në dokument. Ndërkohë një vendim i tillë pritet të shoqërohet me nisjen e fazës së dytë të njohjes së pavarësisë së Kosovës. Pritet që këtë herë të jenë vendet me popullsi myslimane që të ndërmarrin vendimet për njohjen e shtetit më të ri. Ndërkohë shtetet më të rëndësishme në Bashkimin Europian kanë njohur shtetin e Kosovës si dhe pasaportat e reja. Ndërkohë ka nisur dhe procesi i hapjes së ambasadave përkatëse dhe zyrave diplomatik.

http://www.gazetametropol.com/tekst.php?idt=57146

Bisedimet vetëm sipas planit “Ahtisari”

06/02/2009 Sejdiu dhe Thaçi: Me Serbinë ka përfunduar gjithçka më 17 shkurt 2008

“Prishtina është e gatshme të flasë me Beogradin vetëm për çështje që dalin nga paketa "Ahtisari", të cilën është zotuar se do ta zbatojë”, - thanë Presidenti Fatmir Sejdiu dhe kryeministri Hashim Thaçi. Pas takimit me shefin e UNMIK-ut Lamberto Zanier, ata thanë se gjithçka me Serbinë është mbyllur më 17 shkurt, kur Kosova shpalli pavarësinë. Ndërkaq Zanier pranoi se roli i UNMIK-ut është reduktuar dhe se tani vendimet i marrin institucionet e Kosovës.

UNMIK-u shpreson, por nuk këmbëngul si më parë në dialogun Prishtinë–Beograd. Shefi i misionit Lamberto Zanier tha dje se nuk ka një kalendar se kur mund të mbahet ndonjë takim dhe se u takon palëve që të vendosin. Ai tha se mandati i UNMIK-ut, bazuar në rrethanat në terren, është reduktuar shumë dhe e kaloi çështjen te misioni i ri i Bashkimit Evropian. “Rol të rëndësishëm do të ketë Bashkimi Evropian, i cili ka marrë përsipër përgjegjësitë në lëmin e sundimit të ligjit dhe për këtë mund të ketë rol mbështetës në zgjidhjen e çështjeve të kësaj fushe, - tha Zanier. - Duhet të përcaktohet profili i misionit të Bashkimit Evropian, përfshirë edhe diskutimet e tyre me Beogradin.” Zanier u takua me Presidentin Fatmir Sejdiu dhe kryeministrin Hashim Thaçi, me të cilët ka diskutuar paralajmërimet e ditëve të fundit për bisedime. Ai tha se tema e 6 pikave është diçka e tejkaluar, por agjenda është shumë e gjerë. Megjithatë, ai tha se vendimet u takojnë institucioneve të Kosovës, ndaj të cilave nuk do të ketë presion. “Është vendim i lirë i institucioneve të Kosovës se si pozicionohen ndaj dialogut me Beogradin. Unë nuk e shoh si proces negociator, por relacion ndërmjet Kosovës dhe Serbisë, që mund të zhvillohet në mënyra të ndryshme. Nuk mendoj se ka ndonjë imponim për këtë”, - tha Zanier. Presidenti Fatmir Sejdiu tha se askush nuk mund të rifillojë diskutimet me Serbinë në tema që lidhen me sovranitetin e vendit. Por ai tha se mund të flitet për tema që dalin nga paketa “Ahtisari”. Ndërkaq kryeministri Hashim Thaçi tha se axhendën e Kosovës e caktojnë vetëm institucionet e saj. Çështja e diskutimeve për 6 pikat e përfshira në raportin e fundit të Sekretarit të Përgjithshëm të OKB-së Ban Ki Mun është hapur ditët e fundit nga liderët në Beograd. Por Prishtina ka thënë se ato pika janë të vdekura. Ndërkohë Zanier pranoi rolin plotësisht të reduktuar, por tha se mbetet në Kosovë sipas mandatit që ka për raportim në Këshillin e Sigurimit dhe për këtë tha se do të vazhdojë kontaktet dhe vizitat në Beograd.

http://www.ndryshe.com/mat.php?idm=12602

Hashim Thaçi: Serbia është shtet kërcënues

“Shqiptarët e Kosovës i janë mirënjohjes Presidentit George W. Bush”

Hashim Thaçi: Serbia është shtet kërcënues

Kryeministri i Kosovës, Hashim Thaçi ka deklaruar se Prishtina po pret planet e Presidentit amerikan Barack Obama për Ballkanin Perëndimor. Në një intervistë për të përditshmen austriake Der Standard, i pyetur nëse SHBA-ja i ka dhënë mbështetje të mjaftueshme Kosovës, Thaçi ka thënë se “Shqiptarët e Kosovës i janë mirënjohjes Presidentit George W. Bush, Qeverisë dhe popullit amerikan”. Në këtë intervistë, kreu i Qeverisë ka folur erdhe rreth njohjeve ndërkombëtare për shtetin e ri. “Ne jemi pjesë e familjes europiane. Ne do të jemi pjesë e Bashkimit Europian dhe NATO-s. Po ashtu, do të ketë edhe më shumë njohje nga shtetet e Konferencës Islamike, por duket që gjërat janë komplikuar pak, më shumë se sa kemi pritur. Premtimet ende janë të vlefshme dhe ne presim që ato të përmbushen”, ka thënë Kryeministri Thaçi. Lidhur me shtetet e BE-së që akoma se kanë njohur pavarësinë e Kosovës, Thaçi ka thënë se kjo ka të bëjë me “me problemet e tyre të brendshme”, duke shtuar se “këto shtete janë duke pritur një moment më të mirë për të njohur Kosovën”. Kryeministri ka thënë se Prishtina është e gatshme të bisedojë me Beogradin “rreth çështjeve praktike që janë të interesit të ndërsjellë, siç është paraparë me Planin e Presidentit Ahtisaari”. Ai ka komentuar edhe rreth të ardhmes së qytetit të Mitrovicës, duke thënë se “integriteti territorial i Kosovës është i pacenueshëm”, dhe se “askush nuk mund të prekë sovranitetin e Kosovës”. “Është e vërtetë se Beogradi po vepron në mënyrë shumë negative. Është koha të kuptohet se nuk do të ketë të ardhme europiane nëse pavarësia e një shteti të pavarur kërcënohet”, citohet të ketë thënë Kryeministri Thaçi. I pari i Qeverisë ka deklaruar se Kosova kurrë nuk ka qenë serbe. “Për Serbinë nuk ka vend në Kosovë për shkak se ka ardhur këtu përmes përdorimit të dhunës. Ata e patën pushtuar Kosovën dhe kanë kryer gjenocid. Është koha që Serbia të mendojë se çfarë ka bërë dhe t’u kërkojë falje qytetarëve të Kosovës. Fytyra e Serbisë në Kosovë është fytyrë e gjenocidit, as më pak, as më shumë”, ka thënë Thaçi.

Stimuli i ekonomisë, Obama zhvillon fushatë intensive

Barak Obama filloi dje javën e tij të parë të plotë si presidenti i Shteteve të Bashkuara, me fokusin tek ekonomia amerikane. Udhëheqësi i shumicës demokrate në Senat, Herri Rid, ka thënë se dëshiron që kandidatura e zotit Gaithner të hidhet në votë sonte në mbrëmje. Zoti Gaithner ka qenë objekt kritikash për një gabim në pagimin e taksave disa vjet më parë, por megjithatë, kandidatura e tij pritet të miratohet në Senat. Presidenti Obama këtë javë pritet të zhvillojë lobizëm me ligjvënësit për miratimin e paketës për stimulimin e ekonomisë, me një vlerë prej 825 miliardë dollarësh. Anëtarët e Bordit të Rezervës Federale është në plan të takohen të martën dhe të mërkurën për të diskutuar mbi normat e interesit. Një raport që pritet të publikohet këtë javë, mendohet se do të informojë se prodhimi bruto i vendit për tremujorin e fundit të 2008-ës ka rënë me më tepër se 5 për qind. Po ashtu këtë javë pritet të publikohen edhe fitimet e kompanive më të mëdha amerikane. Ndërkohë, Këshilltari kryesor për ekonominë i Presidentit Barak Obama tha dje se problemet financiare të vendit janë shumë serioze dhe se do të duhet një kohë e gjatë për zgjidhjen e tyre. Lawrence Summers, Drejtori i Këshillit Kombëtar për Ekonominë në Shtëpinë e Bardhë tha dje në një intervistë televizive për programin “Meet the Press” të televizionit NBC, se plani i administratës synon rigjallërimin e tregjeve financiare, më tepër se sa konsolidimin e bankave. Por udhëheqësi i pakicës republikane në Kongres, Xhon Bohner, tha në të njëjtin program televiziv, se administrata do të ishte më mirë të siguronte stimuj për bizneset e vogla dhe individët privatë, që ata të investojnë tek ekonomia. Presidenti Obama do të zhvillojë lobizëm për të siguruar miratimin e paketës massive Presidenti Obama po zhvillon një fushatë agresive për planin e tij. Siç njofton korrespondentja e Zërit të Amerikës në Shtëpinë e Bardhë, Paola Ufson, presidenti do që paketa të miratohet deri nga mesi i shkurtit. Të dielën Presidenti Obama dërgoi nënpresidentin dhe këshilltarin e tij kryesor për ekonominë për të dhënë intervista televizive, për promovimin e planit e tij mbi stimulimin e ekonomisë amerikane në krizë. Në një intervistë që dha për programin CBS, nënpresidenti Xho Bajden paralajmëroi se kriza ekonomike e vendit po thellohet dhe se në këto kushte, nuk duher humbur kohë.

"Gjendja po bëhet për ditë e më keq. Nuk ka patur fare lajme të mira për ekonominë," - tha Nënpresidenti Bajden. Ndërsa këshilltari për ekonominë në Shtëpinë e Bardhë, Lerri Samërs tha në programin “Meet the Press” të televizionit NBC, se ekonomia amerikane është më keq se ka qenë gjatë gjithë viteve pas Luftës së Dytë Botërore. Ai tha se me qëllim që të kapërcehen sfidat ekonomike, Presidenti po përpiqet të verë një ekuilibër mes shpenzimeve të qeverisë së re dhe uljes së taksave.

Fuere: Nuk janë shqiptarët fajtor për zgjedhjet

Ambasadori i Bashkimit Evropian në Maqedoni, Ervan Fuere ka hedhur poshtë pretendimet e ndryshme se shqiptarët kanë qenë fajtorë të vetëm në parregullsitë e zgjedhjeve të qershorit 2008. Ambasadori Fuere ka drejtuar kritika ndaj të gjithë faktorëve politik në Maqedoni për zgjedhjet e qershorit të vitit të kaluar, por duke kërkuar përgjegjësi të njëjtë edhe në zgjedhjet e 22 marsit. “Unë nuk e vendos fajin vetëm kryesisht tek blloku shqiptar, sepse nëse ekziston klimë ku rezultati përfundimtar do të fokusohet në një territor të caktuar, nuk mund t`i akuzoni vetëm ata që janë më aktiv në atë territor, por të akuzoni partitë nga tërë vendi. Për atë ekziston përgjegjësi kolektive, përgjegjësi e të gjithë liderëve politik për atë që ndodhi. Mendoj se ajo ishte thelbi i raportit të ODIHR-it dhe do të ishte gabim të definohet se ajo që ndodhi në qershor të vitit të kaluar ka të bëjnë vetëm me një grup të vogël, pakicë, të kufizuar në një territor të vogël të vendit”, ka theksuar ambasadori i BE-së në Maqedoni, Ervan Fuere në intervistën për të përditshmen “Veçer”. Ai ka nënvizuar se liderët politik duhet të bëjnë të gjitha përpjekjet në nivel lokal dhe kombëtar për t`u tejkaluar ajo që ndodhi në qershorin e vitit të kaluar.“ Ata duhet të kuptojnë se ky është shansi i fundit që vendi të demonstrojë se ka kapacitete për zgjedhje”, ka theksuar evroambasadori Fuere, duke ritheksuar nevojën e angazhimit të Qeverisë dhe partive politike për zgjedhje korrekte dhe demokratike. Fuere sërish ka drejtuar kritika për procedurat e përshpejtuara parlamentare me rastin e miratimit të disa ligjeve, ndër të cilin edhe atë për përdorimin e gjuhëve. “Procedurat e përshpejtuara parlamentare të praktikuara në korrik të vitit të kaluar ishin diçka që nuk janë të zakonshme në praktikën demokratike”, ka theksuar evroambasadori Fuere. Ai ka hedhur poshtë edhe tezën e lansuar se duhet të bëhet presion më i madh ndaj liderëve të partive shqiptare. “Jo, sepse kjo do të jepte një përshtypje se ata të vetmit janë fajtorë, ndërsa faji është tek të gjitha partitë politike, kjo do të duhet të jetë kështu, edhe pse disa liderë në përgjithësi e ndjejnë veten se nuk janë fajtorë, por vetëm nga fakti se janë lider të partive, ata marrin përgjegjësi”-ka theksuar Fuere. Ina.

Mbyllja e Guantanamos, Solana: BE- ja, në ndihmë të Amerikës

Vende të ndryshme të BE-së kanë deklaruar dje se BE-ja duhet të ndihmojë presidentin Barak Obama të mbyllë Guantanamon. Javën e shkuar, Obama urdhëroi mbylljen e burgut që ndodhet në ishullin e Kubës brenda një viti. Ekzistenca e Guantanamos, me metoda agresive gjatë marrjes në pyetje që janë aplikuar është konsideruar një njollë për të drejtat njerëzore në SHBA. "Duhet të mbështesin SHBA-në. Ky është një fillim i ri, Guantanamo mbyllet dhe pas kësaj ne jemi shumë të kënaqur"- ka thënë finlandezi Alexander Stubb gjatë një mbledhjeje të ministrave të jashtëm të BE-së. Ndërkohë që përfaqësuesin e lartë për politikën e Jashtme dhe Sigurinë, Havier Solana, nëse SHBA do të kërkojnë zyrtarisht ndihmën e Evropës për mbylljen e Guantanamos, Evropa nuk do të tërhiqet. Duke pranuar se në fund, kjo është një çështje që i takon Amerikës, Solana ka theksuar se kjo gjë duhet të zgjidhet nga administrata e brendshme amerikane. "Besoj se në momentin që do të kërkojnë ndihmë, përgjigja e BE-së do të jetë 'Po"- ka konfirmuar ai.

Juristja e policisë, bie pre e hajdutëve

Juristja e Drejtorisë së Policisë së Durrësit ka rënë pre e hajdutëve në fundjavë. Makina e saj e parkuar para shtëpisë është vjedhur në orët e vona të natës së djeshme. Lajmi u mësua kur juristja bëri kallëzim në polici për automjetin e humbur. Burime të mirinformuara pranë Drejtorisë së Policisë bëjnë të ditur se automjeti tip "Benz 2000" ishte me targa DR 58 06 D ishte në pronësi të bashkëshortit të saj Ymer Zelimaj. Makina parkohej çdo natë para shtëpisë në lagjen nr. 13 të plazhit në qytetin e Durrësit. Por mbrëmjen e djeshme makina është vjedhur. Pronarët kur kanë konstatuar mungesën e automjetit të tyre kanë bërë edhe denoncimin në polici. Kjo lagje njihet si zonë problematike, me numër të madh vjedhjesh. Por hajdutët me sa duket nuk kanë kursyer as funksionaren e policisë së këtij qyteti.

http://www.balkanweb.com/gazetav5/artikull.php?id=52623

GAFA E LUL BASHES

» Dërguar më: 05/02/2009 - 06:20

Tedi Blushi

Ministria e Punëve të Jashtme nuk e konsideron veten si një institucion të një Republike Parlamentare, por si organ të një Mbretërie imagjinare. Në dikasterin e drejtuar nga Lulzim Basha, këshilltarit të tij të jashtëm, qytetarit Leka Zogu, i drejtohen zyrtarisht me titullin “Naltmadhnia e Tij”. Madje, Ministria e Jashtme, duke bërë edhe një gafë diplomatike, u kërkon të gjitha ambasadave të huaja në vendin tonë që në korrespondencat mes tyre, t’i drejtohen me të njëjtin titull Leka Zogut. Konkretisht, përmes një shkrese zyrtare që mban datën 6 tetor 2008, ky institucion u shkruan mes të tjerash përfaqësive diplomatike dhe organizatave ndërkombëtare në Tiranë se, “emri i saktë i Këshilltarit të Ministrit të Punëve të Jashtme është N.T Leka II Zogu dhe lutet që në korrespondencat e ardhshme të mbahet parasysh nga ana juaj”. Skandali në këtë rast ka të bëjë me përdorimin e fjalës në një kontekst institucional. Lulzim Basha, si qytetar i thjeshtë mund ta quajë “Naltmadhni”, Leka Zogun, por këtë nuk mund ta bëjë në cilësinë e ministrit të Jashtëm. “Naltmadhnia e Tij” është një titull me të cilin nënshtetasit e një mbretërie i drejtohen monarkut të vet. Lulzim Basha nuk është nënshtetas i Leka Zogut, pasi ky i fundit nuk është monarku i Shqipërisë për sa kohë ne jemi një Republikë Parlamentare. Në nenin 1, pika 1 e Kushtetutës, citojmë shprehimisht: “Shqipëria është Republikë Parlamentare”. Në këtë kontekst, Leka Zogu është një qytetar i thjeshtë që e pretendon fronin e Shqipërisë sipas një kriteri biologjik.
Emërimi
Falë një marrëveshjeje politike të Partisë Demokratike me pretendentin e Fronit Mbretëror, Leka Zogu dhe Partinë e Legalitetit, rreth një vit e gjysmë më parë u ra dakord që djali i tij, Princi Leka, të marrë një post të rëndësishëm në administratë. Vetë Kryeministri Berisha i ofroi trashëgimtarit të fronit mbretëror se mund të zgjidhte çfarë pozicioni të donte. Dhe, Princi nuk zgjodhi keq, por një vend në diplomacinë shqiptare, ku shpreson të ngjisë karrierën graduale. Ministri i Jashtëm, Lulzim Basha, duke e prezantuar atë para zyrtarëve më të lartë të këtij institucioni, vuri në dukje se emërimi i Princit Leka në kabinetin e tij është pjesë e filozofisë së qeverisë shqiptare, si dhe e vendosmërisë së tij për të pranuar në administratën shtetërore kapacitetet më të mira të vendit, persona me aftësi të spikatura në pajtim me nevojat e shërbimit të jashtëm dhe kërkesave gjithnjë në rritje të diplomacisë shqiptare.

http://www.balkanweb.com/gazetav5/artikull.php?id=52619

Basha, ambasadorëve: Leka Zogu është ‘Naltmadhni’ i dates 05/02/09
Tedi Blushi

Ministria e Punëve të Jashtme nuk e konsideron veten si një institucion të një Republike Parlamentare, por si organ të një Mbretërie imagjinare. Në dikasterin e drejtuar nga Lulzim Basha, këshilltarit të tij të jashtëm, qytetarit Leka Zogu, i drejtohen zyrtarisht me titullin “Naltmadhnia e Tij”. Madje, Ministria e Jashtme, duke bërë edhe një gafë diplomatike, u kërkon të gjitha ambasadave të huaja në vendin tonë që në korrespondencat mes tyre, t’i drejtohen me të njëjtin titull Leka Zogut. Konkretisht, përmes një shkrese zyrtare që mban datën 6 tetor 2008, ky institucion u shkruan mes të tjerash përfaqësive diplomatike dhe organizatave ndërkombëtare në Tiranë se, “emri i saktë i Këshilltarit të Ministrit të Punëve të Jashtme është N.T Leka II Zogu dhe lutet që në korrespondencat e ardhshme të mbahet parasysh nga ana juaj”. Skandali në këtë rast ka të bëjë me përdorimin e fjalës në një kontekst institucional. Lulzim Basha, si qytetar i thjeshtë mund ta quajë “Naltmadhni”, Leka Zogun, por këtë nuk mund ta bëjë në cilësinë e ministrit të Jashtëm. “Naltmadhnia e Tij” është një titull me të cilin nënshtetasit e një mbretërie i drejtohen monarkut të vet. Lulzim Basha nuk është nënshtetas i Leka Zogut, pasi ky i fundit nuk është monarku i Shqipërisë për sa kohë ne jemi një Republikë Parlamentare. Në nenin 1, pika 1 e Kushtetutës, citojmë shprehimisht: “Shqipëria është Republikë Parlamentare”. Në këtë kontekst, Leka Zogu është një qytetar i thjeshtë që e pretendon fronin e Shqipërisë sipas një kriteri biologjik.
Emërimi
Falë një marrëveshjeje politike të Partisë Demokratike me pretendentin e Fronit Mbretëror, Leka Zogu dhe Partinë e Legalitetit, rreth një vit e gjysmë më parë u ra dakord që djali i tij, Princi Leka, të marrë një post të rëndësishëm në administratë. Vetë Kryeministri Berisha i ofroi trashëgimtarit të fronit mbretëror se mund të zgjidhte çfarë pozicioni të donte. Dhe, Princi nuk zgjodhi keq, por një vend në diplomacinë shqiptare, ku shpreson të ngjisë karrierën graduale. Ministri i Jashtëm, Lulzim Basha, duke e prezantuar atë para zyrtarëve më të lartë të këtij institucioni, vuri në dukje se emërimi i Princit Leka në kabinetin e tij është pjesë e filozofisë së qeverisë shqiptare, si dhe e vendosmërisë së tij për të pranuar në administratën shtetërore kapacitetet më të mira të vendit, persona me aftësi të spikatura në pajtim me nevojat e shërbimit të jashtëm dhe kërkesave gjithnjë në rritje të diplomacisë shqiptare.

http://www.balkanweb.com/gazetav5/artikull.php?id=52632

PLL: Zgjedhjet, të afrohemi më shumë me PD

» Dërguar më: 05/02/2009 - 10:27

Nënkryetari i PLL-së, Murat Basha ka kërkuar që të intensifikohen marrëdhëniet me PD-në dhe partitë e djathta, në funksion të fitores në zgjedhjet e 28 qershorit. Këtë kërkesë ai e bëri gjatë një takimi që zhvilloi në degën e PLL-së në Mirditë, në të cilën u diskutua rreth përgatitjeve që ka kryer kjo degë në funksion të zgjedhjeve të ardhshme parlamentare. Basha kërkoi një angazhim të të gjitha strukturave të kësaj dege, në mënyrë që rezultatet inkurajuese të zgjedhjeve të fundit, të kurorëzoheshin me një fitore historike në këtë përballje elektorale në rang qarku, pasi mundësitë dhe potencialet ekzistojnë. Në fakt, kërkesa e PLL-së për të intensifikuar marrëdhëniet nuk është për herë të parë që bëhet në drejtim të Partisë Demokratike. Kreu i Lëvizjes Demokristiane, Nikollë Lesi i ka kërkuar për të disatën herë vetë Partisë Demokratike që të thërrasë një tryezë me të gjithë aleatët për të rimodeluar edhe njëherë koalicionin e djathtë. Pavarësisht kërkesave të vazhdueshme të bëra nga aleatët e PD-së, kjo e fundit ende nuk ka marrë një iniciativë të tillë.

http://www.kohajone.com/html/artikull_37086.html

Shehi: "Poli i Lirise", do arrijme 30 per qind

Fatjona Mejdini
E Enjte, 05 Shkurt 2009

Kryetari i Levizjes per Zhvillim Kombetar, Dashamir Shehi deklaroi se levizja politike "Poli i Lirise" pretendon te marre 20-30 per qind te votave te elektoratit shqiptar, gjate zgjedhjeve parlamentare te ketij viti. Ne nje interviste per "Koha Jone", Shehi shprehet se ai vete ka shpresa te mira se do te pesefishoje rezultatin e tij qe nga hera e fundit kur ka kandiduar ne emer te LZHK-se. Por per te, partite perberese te ketij poli nuk perjashtojne mundesine e nje bashkepunimi me PD-ne pas zgjedhjeve parlamentare, ndonese Dashamir Shehi deklaron se, aktualisht kjo parti eshte nje shkretetire idesh. Po keshtu Shehi flet edhe per mundesine e prurjeve te reja ne kete formacion politik, duke theksuar avantazhet dhe dizavantazhet qe iu jep Kodi i ri Zgjedhor. Njeheresh ai shprehet se nuk hyn ne koalicion per pushtet, sic beri sipas tij Berisha, qe bashkepunoi me Nanon apo perfshiu Xhuvelin ne qeverisje.

Cili eshte qellimi i krijimit te levizjes politike "Poli i Lirise" dhe cfare ndryshimi do te sjelli ky formacion, nga e djathta aktuale qe qeveris vendin?

Kjo e jona eshte nje levizje politike, qe pretendon te terheqe te gjithe njerezit nga qendra deri ne te djathte, te cilet nuk ndihen te perfaqesuar ne kete mazhorancen e sotme dhe ne te gjithe frymen. Kjo levizje vjen ne formen e nje disidence, e cila ka ekzistuar gjithmone brenda krahut te qendres se djathte. Po keshtu kjo levizje vjen per te krijuar nje alternative dhe dialektike brenda qendres se djathte, qe na ka munguar prej shume vitesh. Kjo sepse e djathta gjithmone ka folur vetem me zerin e nje personi dhe ne rastin me te mire, vetem me zerin e nje partie, grupi apo klani politik. Kjo levizje u jep nje mundesi te gjithe te djathteve te pakenaqurve per zgjidhje jo vetem per ceshtjen e pronave, por edhe per ceshtjet e shtetit dhe institucioneve per te krijuar nje shtepi te re politike.

Po keshtu krijimi i kesaj levizje politike ka edhe sensin e saj pragmatist, si efekt i miratimit te Kodit te Ri Zgjedhor. Ne kemi nevoje sot t'i maksimalizojme votat, kudo qe ato jane si ne rajonet e medha dhe ato te vogla. Ne kete menyre ky ligj i ri elektoral na detyron te jemi bashke, ndryshe do te kemi nje shperndarje te panevojshme te votave, sidomos ne rajonet e vogla elektorale.

A ka marre forme te plote ne perberje kjo levizje dhe cilat jane partite e reja, apo individet qe pritet t'i bashkengjiten?

Nga partite te konfirmuara ne kete levizje jane Levizja per Zhvillim Kombetar, Partia Per Liri dhe Drejtesi qe drejtohet nga Spartak Ngjela. Po keshtu, pjese e kesaj levizje eshte edhe Partia Demokristiane. Per zgjerimin akoma me tej te koalicionit po bejme negociata, per te perfshire ne kete levizje Partine per Drejtesi dhe Integrim, parti qe perfaqeson camet ne Shqiperi, po keshtu edhe Partine e Ballit Kombetar. Po keshtu pjese e kesaj levizje do te behen edhe nje mori partish te vogla, qe kane qene gjithnje ne koalicion me LZHK-ne, si Partia Konservatore. Ne jemi te hapur per te gjitha forcat e tjera politike qe e konsiderojne veten me te djathte se kjo mazhorance aktuale.

Cilat jane avantazhet dhe dizavantazhet e Kodit te ri Zgjedhor, per kete koalicion politik?

Kodi i ri Zgjedhor sigurisht qe na ka vene disa pengesa artificiale dhe te pamoralshme ne nje fare menyre. Kerkohen 10 mije firma per nje parti per t'u regjistruar ne zgjedhje, kur duhen vetem 300 firma per ta regjistruar kete parti ne gjykate. Megjithese kjo eshte nje kosto qe duhet paguar, ne do t'i shkojme deri ne fund. Ky Kod i ri vertet na penalizon ne rajonet e vogla, por nga ana tjeter na jep nje shans ne rajonet e medha. Nga ana tjeter, Kodi i ri na ben nje avantazh pervec demeve qe na sjell. Ky Kod na jep avantazhin qe per here te pare na detyron te futemi ne koalicion dhe ne kete kuader, nuk kemi nevoje te grindemi me njeri-tjetrin, sepse gjithsekush do te marre ate qe i takon. Po keshtu do te mund te ruaje edhe identitetin brenda koalicionit, sepse nuk votohet koalicioni brenda ketij ligji, por votohet nje nga partite e koalicionit. Kjo jep nje shans per here te pare, qe te gjitha palet te ruajne ekuilibrat dhe te bihen ne ujdi, sepse secili do te marre sa meriton.

Drejtues te larte te mazhorances, si kryeparlamentarja Topalli e kane cilesuar ndikimin e partive tuaja ne elektorat, si te paperfillshem. Cilat jane pretendimet dhe shifrat tuaja per sa i perket peshes ne elektorat?

Ne do te marrim patjeter votat qe kemi marre cdo here tjeter, kryesisht ne zgjedhjet e fundit lokale dhe parlamentare. Keshtu po te mbledhesh sot votat e ketyre partive do te shikosh qe e kemi te padiskutuar 10% te elektoratit ne vend. Por une gjykoj se kjo shifer do te behet dyfish dhe trefish. Nuk e di qe ky rezultat te shikohet si i paperfillshem, ky mund te shikohet ne kete menyre, vetem nga njerez te cilet politiken e kane veshur ne vend te fustanit. Duhet te kuptohet se ne kete vend ka realitete shume me te vjetra dhe me te rendesishme se zonja Topalli. Une jam i sigurt per dyfishimin dhe trefishimin e rezultatit te te gjithe levizjes dhe une vete, do ta pesefishoj rezultatin tim kete vit ne Tirane.

A do te pranonit te ishit pjese e nje koalicioni paszgjedhor me Partine Demokratike?

Kjo eshte nje ceshtje qe ha diskutim dhe varet nga procesi zgjedhor, e shume faktore te tjere. Por per nje gje jam i sigurt, se LZHK dhe perfaqesuesit e kesaj partie nuk puqen ndonjehere me te majten. Te tjeret e kane treguar shpesh qe puqen me te majten, perfshire ketu edhe zotin Berisha, kur u puq me Fatos Nanon dhe Partine Agrare Ambjentaliste per hir te pushtetit. Ne nuk puqemi, sepse perpara pushtetit kemi vene shtetin dhe idealet e te gjithe shqiptareve, kryesisht shqiptareve te djathte.

Kete vit te fundit te mandatit te PD-se si force kryesore qeverisese, po flitet gjithnje e me shume per klane brenda demokrateve. Mendoni se kane ndonje baze te vertete keto hamendesime?

Nuk ma merr mendja sepse Partia Demokratike eshte nje shkretetire, pa asnje lloj ideje. I pari eshte Berisha dhe me pas jane 95 vende bosh, dhe pastaj ne rastin me te mire e 96-ta eshte zonja Topalli. Deri me sot nuk shoh liri ne ate parti dhe nuk tendenca per te ardhur kjo liri. Edhe ata tre-kater disidente te vegjel qe e kane tepruar ne ate parti, do te shikojme qe do te rrafshohen ne zgjedhjet e ardhshme parlamentare.

http://www.kohajone.com/html/artikull_37109.html

"Vota pro buxhetit, ishte nje vendim politik i LZHK"

E Enjte, 05 Shkurt 2009

Perfaqesuesi i Levizjes per Zhvillim Kombetar ne Keshillin Bashkiak te kryeqytetit, Armando Ruco eshte shprehur dhe dje ne lidhje me voten pro buxhetit, per vitin 2009 te paraqitur nga kryetari i bashkise se Tiranes, Edi Rama. "Ishte nje vendim politik i LZHK, i marre ne menyre te qarte per te votuar ne parim, buxhetin e bashkise se Tiranes, te paraqitur nga ana e kryetarit te bashkise. Ne ishim dakord ne parim me kete buxhet, dhe kerkuam qe te permiresoheshin disa. Por vota jone pro ketij buxheti, ka qene ne baze te nje vendimi politik te LZHK dhe jo vendim individual. Ishte nje vendim ne te mire te qytetareve te Tiranes, perfaqesues te se cileve ne jemi zgjedhur", ka qene deklarata e keshilltarit bashkiak, perfaqesues te LZHK, Armando Ruco. I cili ka qene ne qender te kritikave dhe te akuzave te forta nga ana e demokrateve por dhe perfaqesuesve te LSI-se, te pozicionuar qarte kunder projektbuxhetit te paraqitur nga ana e kryebashkiakut Rama. Pozicionim qe u be dhe nepermjet votes se tyre kunder, nderkohe qe pretendojne se votimi i dy diteve me pare ka qene i parregullt, dhe eshte anuluar.

http://www.panorama.com.al/index.php?id=24409

Ambasadorët, Berisha tërhiqet përballë Topit

» Vendosur: 06/02/2009 - 08:53

ADI SHKEMBI

Kryeministri Berisha tërhiqet përfundimisht përballë Presidentit Topi nga kandidatura e Mal Berishës si ambasador në Gjermani. Pas muajsh të tërë heshtjeje nga ana e Presidentit Topi, e cila u përkthye si refuzim, qeveria do të dërgojë një emër tjetër në tavolinën e kreut të shtetit. Bëhet fjalë për Valter Ibrahimin, i cili është propozuar për të zënë vendin e mbetur bosh prej disa muajsh për shkak të mbarimit të mandatit të Gazmend Turdiut. Ibrahimi është aktualisht ambasador i Shqipërisë në Austri. Tirana zyrtare përfaqësohet në shtetin më të fuqishëm ekonomikisht të Evropës me një prej drejtorëve të saj, Gazmend Barbullushin. Burime zyrtare nga Komisioni i Jashtëm bëjnë të ditur për gazetën, se javën e ardhshme ky komision do të zhvillojë seancë dëgjimore me tre emra të propozuar nga qeveria. Përveç Valter Ibrahimit, Qeveria ka propozuar Shpëtim Çaushin si ambasador të Shqipërisë në Serbi dhe Sokol Gjokën si ambasador në Rusi. Në Beograd prej pak kohësh i ka përfunduar mandati ambasadorit Spiro Koçi, dhe zëvendësimi i tij bëhet akoma më imediat po të kihet parasysh momenti i rëndësishëm lidhur me qëndrimin ndaj Kosovës. Gjithashtu edhe në Moskë prej disa muajsh Shqipëria nuk përfaqësohet në nivel ambasadori për shkak të tërheqjes së shkrimtarit të njohur Teodor Laço. Por marrëdhëniet e ftohta mes Qeverisë dhe Presidencës kanë prekur drejtpërdrejtë edhe diplomacinë. Si pasojë e kësaj gjendje, deri pak ditë më parë shteti më i ri në Evropë për të cilin Shqipëria u investua aq shumë, Kosova dhe Organizata e Kombeve të Bashkuara, ishin pa ambasadorë. Kreu i shtetit firmosi në fund të muajit janar dekretin për emërimin e Islam Laukës në Prishtinë dhe sekretarit të përgjithshëm të Ministrisë së Jashtme, Ferid Hoxha në Nju Jork. Ndërkohë gjendja e pandryshuar është në disa prej përfaqësive të tjera diplomatike. Kështu veç Rusisë, Gjermanisë dhe Serbisë, për të cilat shpresohet që procedurat burokratike dhe lufta e ftohtë mes krerëve të shtetit të mos pengojnë emërimet, Shqipëria nuk ka ende ambasador në Spanjë, Maqedoni dhe Egjipt. Vendi i madh arab drejtohet prej dy vjet e gjysmë nga i ngarkuari me punë i Ministrisë së Jashtme, ndërkohë që dimë se Kajro luan një rol të fuqishëm në rajon për mosnjohjen e shtetit të ri të Kosovës. Që pas largimit të Viktor Kalemit, Shqipëria nuk ka mundur të emërojë dot përfaqësuesin më të lartë diplomatik edhe në këtë vend. Ndërkohë në Shkup, që prej 7 muajsh i ka përfunduar mandati edhe ambasadorit, Vladimir Prela, ndërsa Arben Çejku, i cili do ta zëvendësojë dhe ka marrë edhe pëlqimin e palës maqedonase, nuk ka nisur nga puna, për shkak se Prela vazhdon të qëndrojë në Shkup.

Shpëtim Çaushi
I propozuar nga Qeveria si ambasador i Shqipërisë në Serbi, Shpëtim Çaushi ka qenë më parë përfaqësues i përhershëm i Shqipërisë në Këshillin e Evropës. Gjatë një aktiviteti diplomatik në Tiranë në vitin 2002, ai ka mbajtur referatin me temë “Diplomacia shqiptare në normalizimin e marrëdhënieve me Gjermaninë”.

Sokol Gjoka
I propozuar si ambasador i Shqipërisë në Rusi, Sokol Gjoka ka qenë më parë ambasador i vendit tonë në Poloni. Në vitin 1999, ai ka pasur funksionin e zëdhënësit të Kryeministrit të asaj kohe, Pandeli Majko. Gjithashtu ai ka mbajtur edhe postin e zëdhënësit në Ministrinë e Jashtme gjatë kohës që ky institucion drejtohej nga Paskal Milo.

Valter Ibrahimi
Propozimi i qeverisë për ambasador në Gjermani, Valter Ibrahimi është aktualisht ambasador në Austri. Këtë post e mban që nga marsi i vitit 2006. Në periudhën dhjetor 2002-janar 2006 ka qenë drejtor për Integrimin Evropian. Ndërkohë në periudhën gusht 2002-tetor 2002 ka qenë kreu i seksionit të marrëdhënieve me SHBA në Ministrinë e Jashtme.

http://www.gazetatema.net/index.php?gjuha=0&category=0&id=4468

Obama injoron Berishën dhe Mediun

Nga Tema

Kryeministri i Shqipërisë, Sali Berisha, është shmangur tërësisht nga linja zyrtare e qeverisë amerikane dhe nuk ka mundur dot të shkëpusë qoftë dhe një foto duke i dhënë dorën në kalim Presidentit të SHBA, Barack Obama. Gazeta “Christian Science Monitor”, e cila bënte dje humor me takimet jozyrtare të Mëngjesit të Lutjeve, e përshkruante kryeministrin e Shqipërisë dhe presidentin e Haitit si dy njerëz që u torturuan duke qëndruar në radhë për t’i dhënë dorën presidentit Obama.

Mëngjesi i Lutjeve, një ceremoni që është kthyer në traditë në Uashington të martën e parë të shkurtit që nga viti 1953, është një ceremoni jozyrtare dhe përdoret shpesh nga liderë botërorë për kontakte jozyrtare me qeverinë amerikane.

Kryeministri Berisha, siç shihet dhe nga njoftimet e tij zyrtare, është injoruar në vizitën e tij në SHBA nga qeveria amerikane. Ai nuk ka bërë asnjë takim zyrtar në selinë e qeverisë amerikane. Të gjitha njoftimet e tij të shtypit janë lajme mbi takime në sallën e Mëngjesit të Lutjeve. Kështu, nëse citojmë faqen e tij zyrtare, mësojmë se ai ka pasur fat, se ka qenë në një rresht me Hillary Clinton dhe duket qartë përpjekja e tij për të pozuar duke bërë fotografi me të. Ai po ashtu ka takuar në hollin e Mëngjesit të Lutjeve senatorin Joseph Biden, dhe spikeren e Dhomës së Kongresit, Nancy Pelosi. Po aty Berisha ka takuar dhe senatorin John McCain.

Të gjithë ata që kanë qenë në Mëngjesin e Lutjeve, e kanë të qartë se ceremonia është krejt e hapur dhe sivjet një biletë për të shkuar aty ishte në shitje 5 dollarë në internet.

Fatmir Mediu është bashkëpunëtor i këtij komiteti organizator në Shqipëri. Udhëtimi i tij në Uashington së bashku me Berishën, në një vizitë jozyrtare, është parë si një karshillëk politik që dyshja Mediu-Berisha i bëjnë politikës zyrtare amerikane, e cila ka kërkuar hetim serioz për tragjedinë e Gërdecit, ku Berisha dhe Mediu janë fajtorë dhe përgjegjës.

Duke parë qartazi përpjekjet e tyre për të përdorur një vizitë private në SHBA përmes fotove të bëra nëpër korridore të ceremonisë, qeveria amerikane duket se ka ulur nivelin e kontakteve zyrtare të Berishës me administratën, duke e anashkaluar tërësisht vizitën e dyshes Berisha-Mediu në SHBA

back | 05.02.2009

http://www.gazeta-standard.com/tekst.php?idt=15306 06/02/2009

Kryeministri Berisha takon zëvendëspresidentin e SHBA-së

VALENTINA MADANI

Një muaj pas ardhjes në pushtet të Presidentit të ri të SHBA-së, Barack Obama, Kryeministrit të Shqipërisë Sali Berisha iu rezervua dje një takim me zëvendësin e tij, z. Joe Biden. Zëvendëspresidenti amerikan i shprehu mbështetje të padiskutueshme Shqipërisë në proceset e saj integruese teksa pranoi me kënaqësi ftesën e Berishës për të vizituar vendin tonë. Në fillim të takimit, z. Berisha i shprehu z. Joe Biden mirënjohjen e thellë, kënaqësinë e veçantë dhe nderin e madh për mundësinë që iu dha për të takuar zëvendëspresidentin amerikan, një mik të vyer të Shqipërisë dhe shqiptarëve. Nga ana e tij, zëvendëspresidenti amerikan Biden u shpreh me ndjenja të përzemërta për këtë takim dhe tha se ndihej i nderuar që ishte mik i Shqipërisë dhe i shqiptarëve. “Administrata e re amerikane, - u shpreh zëvendëspresidenti amerikan, - do të mbështesë plotësisht Shqipërinë në përpjekjet e saj për ndërtimin dhe forcimin e një shoqërie demokratike dhe në rrugën e reformave integruese”. Kryeministri Berisha, duke vlerësuar rolin dhe aktivitetin e zëvendëspresidentit amerikan, z. Joe Biden, e ftoi atë për një vizitë në Shqipëri, duke u shprehur se kjo vizitë do të ishte një kënaqësi shumë e madhe për Shqipërinë dhe shqiptarët, ftesë e cila u pranua me kënaqësi nga zëvendëspresidenti amerikan, Joe Biden. Gjatë këtij takimi Berisha shoqërohej nga kryetari i Partisë Republikane, deputeti Fatmir Mediu. Në kryeqytetin e Shteteve të Bashkuara të Amerikës, Uashington DC, dje u zhvillua ceremonia e Mëngjesit të Lutjeve, një takim ndërkombëtar, me pjesëmarrjen e personaliteteve të larta nga 182 vende të botës si, senatorë, kongresmenë amerikanë, anëtarë të qeverisë amerikane, zyrtarë të lartë të administratës, liderë, politikanë të lartë dhe personalitete të ndryshme të botës, nga fusha e artit, kulturës, shkencës etj. Në ceremoni morën pjesë Presidenti i SHBA-së, z. Barack Obama, i shoqëruar nga Zonja e Parë, Michelle Obama, dhe zëvendëspresidenti amerikan, z. Joe Biden. Kryeministrit Berisha dhe bashkëshortes së tij u ishte rezervuar një vend nderi në tryezën ku ndodhej Sekretarja e Shtetit, znj. Hillary Clinton dhe senatori Bill Nelson. Në fillim të takimit, kongresmenët Vernon J. Ehlers dhe Heath Shuler prezantuan para të pranishmëve Kryeministrin e Republikës së Shqipërisë, z. Sali Berisha, prani e cila u duartrokit dhe u mirëprit me përzemërsi nga pjesëmarrësit. Një ditë më parë, para kësaj audience, Kryeministri Berisha mbajti një fjalim, i cili u vlerësua nga të pranishmit si frymëzues për vlerat e kombeve, paqen, mirëkuptimin dhe besimin njerëzor. Në ceremoninë e Mëngjesit të Lutjeve mbajti përshëndetjen kryesore Presidenti i SHBA-ve, z. Barack Obama. Në fjalimin e tij frymëzues, që ngjalli emocion tek pjesëmarrësit, Presidenti Obama u ndal tek rëndësia e madhe që ka paqja, dialogu, vëllazëria për bashkëpunimin e shoqërive njerëzore, kombeve dhe popujve në botë. Presidenti Obama theksoi rëndësinë e madhe të këtyre vlerave, për më tepër në kohë të tilla, kur kriza ekonomike ka prekur shumë vende të botës dhe për kapërcimin e të cilës kërkohet durim, vullnet, bashkëpunim dhe mirëkuptim.

Mëngjesi i Lutjeve është një takim vjetor që mbahet në Uashington të enjten e parë të muajit shkurt të çdo viti dhe është shndërruar tashmë në traditë të promovimit të vlerave njerëzore, paqes, dashurisë dhe miqësisë në botë.

Mëngjesi i Lutjeve është një takim vjetor që mbahet në Uashington të enjten e parë të muajit shkurt të çdo viti dhe është shndërruar tashmë në traditë të promovimit të vlerave njerëzore, paqes, dashurisë dhe miqësisë në botë.

Pelosi: Thellim të marrëdhënieve Shqipëri-SHBA

Gjatë qëndrimit në Uashington, Kryeministri Berisha bisedoi dje me spikeren e Dhomës së Përfaqësuesve të Kongresit amerikan, znj. Nancy Pelosi. Kryeministri Berisha i shprehu zonjës Pelosi mirënjohjen e madhe për ndihmën dhe mbështetjen që Kongresi amerikan i ka dhënë Shqipërisë gjatë këtyre viteve, në rrugën e integrimit të saj në NATO dhe në suksesin e reformave të ndërmarra në vend. Nga ana e saj, spikerja e Dhomës së Përfaqësuesve të Kongresit amerikan, znj. Nancy Pelosi, u shpreh e kënaqur që takohej me Kryeministrin Berisha, ndërsa garantoi thellimin e bashkëpunimit mes dy vendeve, në vazhdim. Zonja Pelosi, pas ftesës së bërë nga Kryeministri Berisha, shprehu kënaqësinë për të vizituar Shqipërinë, vend për të cilin nuk i ishte dhënë mundësia më parë për ta vizituar.

http://www.ndryshe.com/mat.php?idm=12671

Obama vizitë në Shqipëri pas samitit të muajit prill

Presidenti do të takojë liderët e vendeve anëtare të NATO-s

Obama vizitë në Shqipëri pas samitit të muajit prill

Presidenti i parë afro-amerikan i Shteteve të Bashkuara mund të vizitojë Shqipërinë dhe Kroacinë në muajin prill, menjëherë pas samitit të NATO-s që do të mbahet në Strasburg. Lajmin e bëjnë të ditur mediat kroate, të cilat i referohen burimeve të afërta në Shtëpinë e Bardhë. Sipas të dhënave më dt 3 dhe 4 Obama do të takojë liderët e vendeve anëtare të NATO-s që me futjen e Shqipërisë dhe Kroacisë festojnë 60-vjetorin e themelimit të organizatës. Menjëherë më pas, thotë “Javno” Obama do të kalojë disa orë ose në Shqipëri ose në Kroaci. Vizita e Presidentit Barak Obama, i sapo emëruar në detyrë do të jetë e para në këtë rajon. Ndalesa e tij në Zagreb dhe Tiranë do të jetë një shenjë e fuqishme mbështetje, ndaj këtyre dy vendeve që në muajin prill do të bëhen anëtare fuqiplota të aleancës së Atlantikut të Veriut. Kjo vizitë do të vulosë edhe vlerësimet jo vetëm të Uashingtonit por edhe NATO-s për arritjet e vendit tonë dhe Kroacisë në përmbushjen e reformave. Vlerësimet për këto të fundit i dha vetë personalisht ish-Presidenti amerikan Xhorxh Bush në një vizitë historike në qershor të 2007, gjatë takimit me kryeministrin Berisha, ku edhe u mor garancia. Megjithatë gazeta “Javno” dhe “Jutarnji List” thonë se nëse për ndonjë arsye organizative, nuk arrihet dot realizimi i kësaj vizite me përmasa historike, kryeministri Sali Berisha dhe ai kroat Ivo Sanader do të marrin ftesa të veçanta nga Presidenti Obama për të vizituar e takuar kreun e Shtëpisë së Bardhë.

http://www.balkanweb.com/gazetav5/artikull.php?id=52622

Kredia, Shqipëria bojkoton Izraelin

» Dërguar më: 05/02/2009 - 10:19

Tedi Blushi

Shqipëria vendos të bojkotojë prodhimet dhe kompanitë izraelite, duke u rreshtuar krah vendeve anëtare të Organizatës së Konferencës Islamike. Vendimi është konkretizuar në një klauzolë të posaçme të marrëveshjes që qeveria ka nënshkruar me Bankën Islamike për Zhvillim, për lëvrimin e një kredie me vlerë 8,6 milionë dinarë islamikë, shumë e përafërt me 13.351 mln USD. Fondi do të shkojë si investim për projektin e furnizimit me ujë dhe shërbime sanitare për zonën bregdetare të Orikumit, pranë Vlorës. Për lëvrimin e kësaj kredie, Banka Islamike i ka vendosur një kusht politik dhe jo financiar qeverisë shqiptare, dhe që lidhet pikërisht me bojkotin e Izraelit. Kusht, të cilin Tirana zyrtare e ka pranuar plotësisht. Në seksionin 2.02, të nenit 2, të kësaj marrëveshjeje të paprecedent, të paraqitur për miratim në Parlament, citojmë shprehimisht se: “Qeveria respekton Rregullat e Organizatës së Konferencës Islamike në lidhje me bojkotin e Izraelit”.
Konferenca Islamike
Bojkoti i Izraelit, sipas rregullave të Konferencës Islamike, përfshin të gjitha prodhimet dhe shërbimet izraelite si dhe institucionet akademike, kulturore, sportive dhe ekonomike. Marrja e këtij vendimi nga kjo Organizatë është bërë, citojmë: “Në mënyrë që t’i bëhet presion tregtar ndërkombëtar Izraelit ndaj dhunës gjysmëshekullore që ushtron përmbi popullatën palestineze”.
Projekti
Objekti i projektit është sigurimi i një furnizimi të pandërprerë me ujë të pijshëm të banorëve të Orikumit dhe përmirësimi i kushteve të mjedisit, nëpërmjet ndërtimit të një rrjeti furnizimi me ujë dhe shërbimesh sanitare në zonën e projektit. Pjesë të tij janë Dukati i Vjetër, zona turistike Llogara, Dukati i Ri, Tragjasi, Orikumi, Radhima e vija bregdetare turistike Radhimë-Orikum. Kostoja totale e projektit është 16.5 milionë USD që do të bashkëfinancohet nga Banka Islamike për Zhvillim, me 13.351 milionë dollarë dhe nga qeveria shqiptare, me 3.116 milionë dollarë. Ai do të zbatohet nga Ministria e Punëve Publike, Transportit dhe Telekomunikacionit dhe është parashikuar të realizohet brenda një periudhe katër-vjeçare. Marrëveshja mes qeverisë shqiptare dhe Bankës Islamike për Zhvillim u paraqit për miratim edhe në Parlament.

--------------------------------

Partia "Lëvizja e Legalitetit"
Bulevardi "Zog I", Tiranë.
legaliteti@gmail.com
Tel&Fax: +355 4 2230076

Tiranë, më 3 shkurt 2009

Informacion për mediat

Nënkryetari i PLL z.Murat Basha zhvilloi një takim në degën e PLL Mirditë në të cilën u diskutua rreth përgatitjeve që ka kryer kjo degë në funksion të zgjedhjeve të ardhshme parlamentare, si edhe objektivave imediate politike. Z.Basha bëri një ekspoze rreth pikave të veçanta të sistemit zgjedhor dhe kodit në fuqi, duke synuar të nxjerrë në pah mundësitë dhe përparësitë që krijon ky kod për spektrin e djathtë në përgjithësi, dhe PLL në veçanti. Basha kërkoi një angazhim të të gjitha strukturave të kësaj dege në mënyrë që rezultatet inkurajuese të zgjedhjeve të fundit, të kurorëzoheshin me një fitore historike në këtë përballje elektorale në rang qarku, pasi mundësitë dhe potencialet ekzistojnë. Basha theksoi që "duhen intensifikuar marrëdhëniet me PD dhe partitë e djathta, në funksion të fitores në zgjedhjet e 28 qershorit!"

Drejtuesit e degës u shprehën me besim se në këto zgjedhje, në shkallë rrethi do të mund të dyfishojnë shifrat elektorale dhe do të realizojnë një përfaqësim dinjitoz të Legalitetit në funksion të fitores së të djathtës. Një pikë tjetër ishte diskutimi i çështjeve të veçanta të programit elektoral që është në përfundim e sipër dhe u kërkua nga drejtuesit lokalë që të kontribuonin në të, si edhe të evidentonin problemet me të cilat përballet popullsia e kësaj zone. Basha u shpreh se PLL i ka të qarta zgjidhjet për shumë nga problemet e verifikuara deri më sot dhe se një përfaqësim në legjislativin dhe ekzekutivin e ardhshëm, do të mundësonte zgjidhjen e mjaft çështjeve delikate që deri sot nuk kanë gjetur përgjigje adekuate.

Zyra e shtypit e PLL

--------------------------------

http://www.aacl.com/email_blast/crisis_preshevavalley.html 28/01/2009

THE UNFOLDING CRISIS IN THE PRESHEVA VALLEY

by Shirley Cloyes DioGuardi

Thousands of Albanians in the Presheva Valley (southern Serbia) gathered on January 28 in the city of Presheva to demand the immediate release of ten Albanian men who were arrested by the Serbian paramilitary police last month for alleged war crimes during the 1999 war in Kosova. Most of the men were tortured and then transferred to prison in Belgrade. The protesters also called for amnesty for the local fighters who fought Serb forces in the Presheva Valley from 2000 to 2001, a conflict that ended in a peace agreement brokered by NATO, the United States, and the Organisation for Security and Cooperation in Europe. The day before the protests, Albanian political parties in Presheva issued a joint declaration, calling on the international community to "mediate talks between the Serbian government and Albanian political representatives to evaluate a seven-year-old peace process and to stop the deterioration of the political and security situation."

This is the moral course of action, given decades of human rights violations against the Albanian population in southern Serbia. It is also the pragmatic course of action, because the arrests—widely believed to be an effort on the part of the Serbian government to criminalize Albanians while they pursue the "silent" ethnic cleansing of the Presheva Valley and the partition of northern Kosova—threaten the stability of the Valley and the region. With wars in Afghanistan and Iraq, the international community can ill afford renewed conflict in Southeast Europe

The Arrest and Torture of Albanians in the Presheva Valley: The Facts of the Case

On December 26, 2008, from midnight to 2:00 a.m., hundreds of Serbian paramilitary police raided seventeen homes and arrested ten Albanian men in Presheva. The men, along with their wives and children, were terrorized at gunpoint, brutally treated, and, in many cases, tortured. Men, women, and children were taken from their beds and forced to stand in the snow in sub zero temperatures until 9:00 a.m. Women and children suffering from hypothermia and a range of injuries later were helped across the border by friends and relatives to the hospital in Gjilan, Kosova.

The families were among the poorest in the region. They did not know the Serbian language. Because there were no Albanian police or translators present at the scene, they did not even know why they were being attacked. To make it appear as if the arrests had been conducted in a proper fashion, the Serbian police brought in a crew to film them after the torture—as they were leading the prisoners away in handcuffs. The footage was dramatically broadcast throughout the region by Serbian state TV.

Serbian Interior Minister Ivica Dacic issued a statement that the police had "found arms and proof" that the ten were former members of the Kosova Liberation Army and the UCPMB (the acronym for the Liberation Army of Presheva, Medvegje, and Bujanovc) guilty of kidnapping 159 Serbian civilians, imprisoning them in Gjilan's boarding school, and killing 51 between June and October 1999. Calling them "The Gnjilane Group," Dacic said that the men sought to drive Serbs and other non-Albanians out of Gjilan at the end of the Kosova war. The indictment also implicated the arrestees in the spontaneous uprising in March 2004, in response to the drowning of an Albanian child in northern Kosova.

According to an Agence-France Press report on the day of the arrests, Serbian police and prosecutors said that they had waited for four months to apprehend the suspects, some of whom were visiting Presheva from Kosova and from Switzerland during the Christmas holidays, and that the operation had been elaborately planned "because of the extremely high risk as almost all of the suspects were armed."

Acting on orders from the Serbian war crimes prosecutor, the police transferred nine of the men (Burim Fazliu, Faton Hajdari, Ferat Hajdari, Samet Hajdari, Ahmet Hasani, Agush Memishi, Sylimon Sadiku, Kamber Sahiti, and Nazif Hasani) to custody in Belgrade. A tenth suspect, Muhamet Nuhiu, was brutally beaten at the time of his arrest, but then charged only with weapons possession and released on 7000 EU bail. The Serbian media reported that the prosecution is investigating at least seven more suspects, some of whom are purported to be in Kosova.

The ten men in custody were physically harmed when they were arrested and subsequently subjected to sleep deprivation and other tortures. The latter was confirmed by relatives of four of the prisoners who visited their loved ones in prison in early January. It has since been confirmed that the prisoners are being tortured every day.

Analysis of and Responses to the Arrests

Interior Minister Dacic insists that the arrests were "not acts against Albanian citizens," but rather against people accused of "serious crimes" who must be brought to justice in Belgrade's war crimes court. But the facts appear to be different. Ahmet Isufi, who headed the Gjilan zone of the Kosova Liberation Army during the 1998-1999 war and who is today the deputy president of the Alliance for the Future of Kosova, went on record stating that "the arrests are based on false accusations. There are no missing Serbs in the Gjilan zone. The charges against Albanians from Presheva are absolutely untrue." His statement is supported by Albanian politicians in the Presheva Valley and borne out by the fact that at war's end and until today, Serbs, who make up 5 percent of Kosova's population, comprise 16 percent of Gjilan's.

Although individual acts of violence were committed against Serbs in Gjilan in 1999 and in 2004, none of the ten men (some of whom are former members of UCK and the UCPMB) were involved, according to reliable Albanian and Western sources speaking off the record. One of the men was only fifteen years old in 1999; more than half were civilians who never joined any people's defense force; and several were not even in Gjilan during the periods cited in the indictment.

Riza Halimi, the only Albanian deputy in the Serbian parliament and the leader of the Party for Democratic Action, accused the police of using excessive force and of "militarizing" the region. The Organizing Council of Presheva issued a declaration calling on domestic and international politicians "to do everything possible to immediately release the prisoners." They said that "they had no faith in Serbian courts and their politically motivated, biased trials, and that the case should be handled by an international court."

Other political officials in the Balkans denounced the arrests as politically motivated and simply the latest effort by Serbia to destabilize the region, especially for the purpose of undermining Kosova as an independent state. On December 28, the Speaker of Kosova's parliament, Jakup Krasniqi, insisted that the arrests were "intended to make Albanians and Serbs enemies and to provoke Kosova." He called on Belgrade to "release the prisoners and be responsible at this important historic moment that the region and our two countries are going through." He also called on the international community to "step up their pressure against the aggressive and repressive politics and war-inciting policy that Serbia is embracing these days."

The arrests appear to be designed to achieve other aims as well. As Jonuz Musliu, Deputy Mayor of Bujanovc, told Agence France-Presse on December 28, "All of this action is an invention of the Serbian government aimed to deflect attention from its own problems and transfer them to the Presheva Valley." Off the record, some officials and Western representatives have stated that, under the guise of upholding the rule of law and pursuing war criminals, Belgrade is using the arrests to deflect international attention away from Serbia's ongoing attempts to destabilize northern Kosova and ultimately annex it. Equally important, the arrests are believed to be part of Serbia's ongoing campaign to "silently ethnically cleanse" the Presheva Valley. By charging the men with war crimes, Serbia hopes to block the representatives of the international community in Belgrade from taking action on behalf of the prisoners. It is also believed by me and other analysts that Belgrade would welcome a violent response on the part of Albanians in the Presheva Valley as a way to justify the arrests before the international community.

At the same time, by arresting, torturing, and incarcerating poor and marginalized men, Serbia hopes to intimidate Albanians in the Presheva Valley into leaving for good. According to the 2002 census, there are 70,000 Albanians in Presheva, Medvegje, and Bujanovc. In reality, 30 to 40 percent of that number live outside the Valley as either guest or illegal workers. Meanwhile, Albanians are leaving the Presheva Valley every day, either for Kosova or the West, because life for the majority there has become unbearable, with no jobs and continual harassment by the Serbian police and military.

Background to the Unfolding Crisis in the Presheva Valley

The Presheva Valley (Presheva, Medvegje, and Bujanovc) is a predominantly ethnic Albanian community on Serbia's southern border next to Kosova and Macedonia. In March 1992, after decades of anti-Albanian discrimination and repression, 99 percent of Albanians in the Presheva Valley voted in a plebiscite to become a "special political-territorial-constitutional region," which would be reunited with Kosova in the event that the resolution of the final status of Kosova should entail the partition of northern Kosova.

Neither Belgrade nor the international community recognized the will of the people. At the end of the Kosova war, withdrawing Serbian troops raped, pillaged, and burned their way through the Presheva Valley, driving out thousands of Albanian residents, most of whom have been unable to return to this day.

This, together with deplorable economic conditions (upwards of 75 percent of Albanians in the Presheva Valley are unemployed) and political disenfranchisement, led to the formation of the UCPMB, which combated Serbian security forces from 2000 to 2001. The fighting ended in March 2001, when both sides signed the declaration of demilitarization known as the Koncul Agreement. The Koncul Agreement called for major reforms on the part of Belgrade to bring genuine human and civil rights to its Albanian minority population, but most of the reforms have yet to be implemented. In addition, the construction of a large Serbian military base is nearing completion in Cepotin, just outside of Bujanovc. Albanians view this as a provocation and a ratcheting up of the Serbian military's control of the Valley.

In a public declaration condemning the arrests on December 26, 2008, the seven Albanian political parties, along with the Council for Human Rights, in the Presheva Valley objected to the selective approach of Serbia, "which has taken no action so far in order to shed light on the crimes committed against the [Albanian] citizens of the Presheva Valley" before and after the Kosova war. They stressed Belgrade's unwillingness to facilitate "the return of thousands of displaced Albanians citizens from the Presheva Valley, especially former UCPMB members and their families."

They also emphasized the failure of Serbia to fulfill its obligations under the Koncul agreement. Albanians still live in poverty, have little representation in public institutions, and have no access to higher education. On November 28, 2008, about a month before the arrests, 8,000 protestors from Presheva, Medvegje and Bujanocv marched in the streets of Presheva, calling for the legalization of the use of the Albanian flag and the Albanian language in public, the opening of an Albanian university in the Presheva Valley, and the removal of the Serbian military from the region.

Recommendations

The disparity between the rights guaranteed to Serbs living in northern Kosova (which include their links to institutions in Serbia) and the denial of human and civil rights to Albanians in the Presheva Valley (including access to institutions in Kosova and Albania) is grossly unfair, violates international standards, and is now completely unsustainable. The international community should take a public position in support of Albanian rights in the Presheva Valley and insist that Belgrade end its abuses if it wants admission to the European Union.

There has been insufficient international response to the illegal arrest of the ten Albanians in Presheva and the torture of these men. The United States was more or less sidelined during the transition between the Bush and Obama administrations. The transition is officially over, and because of the threat posed by the situation in the Presheva Valley to regional stability, action should be taken to investigate the basis of the arrests, publicly condemn the torture of the Albanian prisoners, and call for their release. The Council of Europe should also introduce a resolution on behalf of the prisoners, and the international human rights organizations in the region and around the world should add their voices.

Because the Albanian prisoners can be held under Serbian law in pre-trial detention for up to six months (their initial 30-day detention has just been extended for another two months) and for eighteen months to two years during the trial proceedings, immediate diplomatic efforts should be made to prevent this outcome. Serbia should be asked to produce evidence of criminal activity or otherwise drop the charges.

The amnesty that was granted to the former members of the UCPMB in the Koncul Agreement, along with other provisions of the agreement, should be respected.

The Albanian political parties and Council for Human Rights in the Presheva Valley, citing the ongoing politicization of the Serbian judiciary, have called for an international monitoring mission to follow the status of the ten arrestees. In addition to fulfilling this request, a special rapporteur for minority rights should be assigned to investigate the arrests and the status of Albanians in the Presheva Valley, including Serbian efforts to prevent the return of the thousands forced to flee during the Kosova war and the 2001 conflict as part of a campaign to "silently cleanse" Presheva, Medvegje, and Bujanovc of Albanians.

The Albanian political parties in the Presheva Valley should call for a meeting with Serbian President Boris Tadic and the ambassadors of the Quint nations (the European Union, the United States, Japan, Australia, and Canada to resolve the conflict.

The Presheva Valley leadership should refuse to carry out their duties at the municipal government level until a serious mediation process, involving Albanian, Serbian, and international officials, begins.

January 28, 2009

Shirley Cloyes DioGuardi is Balkan Affairs Adviser to the Albanian American Civic League. This article was first published in the Albanian-American newspaper Illyria.

SHPALOSJA E KRIZES NE LUGINEN E PRESHEVES

Nga Shirley Cloyes DioGuardi

Mijëra shqiptarë të Luginës së Preshevës (në jug të Serbisë) u mbolodhën më 28 Janar në qytetin e Preshevës për të kërkuar lirimin e menjëhershëm të dhjetë shqiptarëve të arrestuar nga forcat e xhandarmërisë serbe muajin e kaluar nën akuza për krime lufte gjatë luftës së Kosovës më 1999. Shumica e të arrestuarëve u torturuan dhe mandej u transferuar në burg në Beograd. Protestuesit po ashtu kërkuar amnesti për luftëtarët lokalë që luftuar kundër forcave serbe në Luginë të Preshevës më 2000 dhe 2001, gjatë një konflikti që përundoi me një marrëveshje të hartuar nga NATO, SHBA-të, dhe OSBE. Ditën para protestës, partitë politike shqiptare në Preshevë lëshuar një deklaratë të përbashkët, duke thirrur komunitetin ndërkombëtar për të “ndërmjetësuar në bisedime ne mes qeverisë së Serbisë dhe përfaqësuesëve politikë shqiptarë për të vlerësuar procesin shtatë-vjecar të paqës dhe për të ndaluar keqësimin e mëtutjeshëm të gjendjes politike dhe të sigurisë.”

Ky është kursi i moralshëm i veprimit, duke patur parasysh dekadat e shkeljeve të të drejtave njerëzore të shqiptarëve në jug të Serbisë. Ky është po ashtu kursi pragmatik i veprimit, sepse arrestimet—gjerësisht të besuara si një përpjekje nga ana e qeverisë së Serbisë për të kriminalizuar shqiptarët gjerësa të bëjnë spastrimin etnik të “heshtur” të Luginës së Preshevës dhe ndarjen e veriut të Kosovës—kërcënojnë stabilitetin e Luginës dhe rajonit. Me luftrat në vazhdim në Afganistan dhe Irak, komunitetit ndërkombëtar aspak nuk i duhet edhe një konflikt i ri në Evropën Juglindore.

Arrestimi dhe Tortura e Shqiptarëve në Luginë të Preshevës: Faktet e Rastit

Më 26 Dhjetor 2008, nga mesnata deri në 2:00, qindra policë e paramilitarë serbë bastisën 17 shtëpi dhe arrestuan dhjetë shqiptarë të Preshevës. Këta burra, së bashku me grate dhe fëmijët e tyre, u terrorizuan para grykës së pushkës, u trajtuan brutalisht, dhe, në shumë raste, u torturuan. Burra, gra, e fëmijë u nxorrën nga shtretërit dhe u detyruan të qëndrojnë jashtë në borë në temperature nën zero gjeri në ora 9 të mëngjesit. Gratë dhe fëmijët që pësuan nga hipertermia dhe lëndimet tjera, më vonë u dërguan andej kufirit nga miqtë e farefisi për t’u kuruar në spitalin e Gjilanit, Kosovë.

Këto familje ishin ndër më të varfërat në rajon. Ato nuk dinin gjuhën serbe. Pasi që nuk kishte prezentë as policë shqiptarë e as përkthyes, ata as që e dinin se pse po sulmoheshin. Sa për të bërë arrestimet të duken se u kryen në mënyrë të rregulltë, policia serbe solli me vete edhe nje ekip xhirimi pas torturës që kishte ushtruar—ku xhirimet tregonin vetëm marrjen e të burgosurve nën pranga. Kjo instancë filmike u transmetua nga televizioni shtetëror serb në mënyrë dramatike.

Ministri i mbrendshëm serb, Ivica Dacic, lëshoi një deklaratë ku thuhej se policët kishin gjetur “armë dhe prova” që të dhjetit ishin ish-anëtarë të Ushtrisë Clirimtare të Kosovës dhe të UCPMB-së, dhe fajtorë për kidnapimin e 159 civilëve serbë, burgosjen e tyre në Gjilan, dhe vrasjen e 51 prej tyre në mes të Qershorit dhe Tetorit 1999. Duke i quajtur “Grupi i Gjilanit,” Dacic tha se këta njerzë kanë tentuar t’i dëbojnë serbët dhe jo-shqiptarët tjerë gjatë përfundimit të luftës në Kosovë. Akuza po ashtu i involvon këta të arrestuar edhe në ngjarjet sporadike të Marsit 2004, që erdhën si përgjigje e mbytjes së një fëmiu shqiptar në lum në veri të Kosovës.

Sipas një raporti të Agence-France Press, në ditën e arrestimeve, policët dhe prokuroret serbë kishin deklaruar se kishin pritur mëse katër muaj për t’i arrestuar këta të dyshuar, disa prej të cilëve po vizitonin Preshevën nga Kosova dhe Zvicra gjatë pushimeve të Kërshëndellave, dhe se operacioni ishin planifikuar detajisht “për shkak të rrezikut ekstremisht të madh pasi që të gjithë të dyshuarit ishin të armatosur.”

Duke zbatuar urdhërat e prokurorit serb të krimeve të luftës, policia transferoi nëntë nga të arrestuarit (Burim Fazliu, Faton Hajdari, Ferat Hajdari, Samet Hajdari, Ahmet Hasani, Agush Memishi, Sylimon Sadiku, Kamber Sahiti, dhe Nazif Hasani) në paraburgim në Beograd. I dyshuari i dhjetë, Muhamet Nuhiu, ishte rrahur brutalisht gjatë arrestit, dhe mandej ishte akuzuar vetëm për armëmbajtje pa leje dhe ishte liruar pas pagesës së dënimit prej 7,000 Eurove. Mediat serbe raportuan dhe prokuroria po hulumton edhe të paktën shtatë të dyshuar të tjerë, disa prej të cilëve flitet se janë në Kosovë.

Dhjetë të arrestuarit janë lënduar fizikisht kur ishin arrestuar dhe mandej janë deprivuar nga gjumi dhe janë torturuar në mënyra të tjera. Këto të dhëna janë konfirmuar nga të afërmit e katër nga të arrestuarit që kishin vizituar të dashurit e tyre në burg në fillim të Janarit. Që nga atëherë është konfirmuar se këta të burgosur torturohen cdo ditë.

Analiza dhe Përgjigjet ndaj Arrestimeve

Ministri i Mbrendshëm Dacic insiston se arrestimet nuk ishin “akte kundër qytetarëve shqiptarë” por kundër njerëzve të akuzuar për “krime serioze” të cilët duhet të sillen para drejtësisë në Gjyqin e Krimeve të Luftës në Beograd. Por, faktet paraqesin dicka tjetër. Ahmet Isufi, që kishte udhëhequr Zonën e Gjilanit në Ushtrinë Clirimtare të Kosovë gjatë luftës së vitit 1998-99 dhe i cili sot është nënkryetar i Aleancës për Ardhmërinë e Kosovës, ka deklaruar publikisht se “arrestimet janë të bazuara në akuza false. Nuk ka serbë të zhdukur në Zonën e Gjilanit. Akuzat kundrejtë këtyre shqiptarëve të Preshevës janë absolutisht të pavërteta.” Deklarata e tij është mbështetur edhe nga politikanët shqiptarë të Luginës së Preshevës dhe po ashtu përkrahët nga fakti se që nga fundi i luftës e deri më tani, serbët që përbëjnë mëse 5 përqind të popullatës së Kosovës, përbëjnë rreth 16 përqind të popullatës së Gjilanit.

Edhepse akte individuale të dhunës kanë ndodhur kundër serbëve në Gjilan më 1999 dhe 2004, asnjëri nga këta dhjetë të arrestuar (disa nga të cilët janë ish-anëtarë të UCK-së dhe UCPMB-së) nuk ishin të involvuar, sipas burimeve të besueshme shqiptare dhe perëndimore që nuk duan të emërohen. Njëri nga të arrestuarit ishte vetëm pesëmbëdhjetë vjecar më 1999; kurse më shumë se gjysma e tyre ishin civilë që asnjëherë nuk iu bashkangjitën forces popullore të mbrojtjes; dhe disa nga ata as që ishin në Gjilan në kohën për të cilën i rëndon akuza.

Riza Halimi, deputeti i vetëm shqiptar në parlamentin serb dhe lider i Partisë për Veprim Demokratik, akuzoi policinë për përdorim të tepruar të forces dhe për “militarizim” të rajonit. Këshilli Organizues i Preshevës lëshoi një deklaratë që thërret politikanët vendorë dhe ndërkombëtarë “të bëjnë gjithëcka që është e mundur për lirimin e menjëhershëm të të burgosurve.” Ata thanë se “nuk kanë besim në gjyqësinë serbe dhe se gjykimet e tyre janë të motivuara politikisht dhe të një-anëshme andaj duhet të trajtohen nga një gjyq ndërkombëtar.”

Zyrtarët tjerë politikë në Ballkan dënuan arrestimet si të motivuara politikisht dhe thjesht si gabim i rradhës i Serbisë për të destabilizuar rajonin, vecanerisht për arsye të minimit të Kosovës si shtet të pavarur. Më 28 Dhjetor, kryetari i Kuvendit të Kosovës, Jakupt Krasniqi, insistoi se arrestimet kishin për qëllim “armiqësinë në mes shqiptarëve dhe serbëve dhe provokimin ndaj Kosovës.” Ai kërkoi nga Beogradi që të “lirojë të burgosurit dhe të jetë i përgjegjshëm në këtë moment historik të cilin po e kalon rajoni dhe dy vendet tona.” Ai po ashtu kërkoi nga komuniteti ndërkombëtar të “rrisin presionin e tyre kundrejtë politikës agresive dhe represive që Serbia po e implementon këtyre ditëve.”

Arrestimet duket se janë dizajnuar për të arritur edhe qëlime tjera. Sic i ka thenë edhe Januz Musliu, zëvendës kryetar i Bujanovcit, Agence France-Press më 28 Dhjetor, “i gjithë ky veprim është një invencion i qeverisë serbe me qëllim të largimit të vëmendjes nga problemet e veta madhore dhe transferimit të saj në Luginë të Preshevës.” Jozyrtarisht, disa zyrtarë dhe përfaqësues perëndimorë kanë thenë se nën pretekstin e zbatimit të sundimit të ligjit dhe ndjekjes së kriminelëve të luftës, Beogradi po i përdorë këto arrestime për të hequr vëmendjen ndërkombëtare nga përpjekjet e vazhdueshme të saj për të destabilizuar Kosovën veriore dhe për ta aneksuar atë përfundimisht. Njejtë i rendësishëm është edhe fakti se se këto arrestime janë bërë si pjesë e fushatës së Serbisë për të “spastruar etnikisht dhe heshturazi” Luginën e Preshevës. Duke i akuzuar këtë njerzë për krime të luftës, Serbia shpreson të bllokojë përfaqësuesit e komunitetit ndërkombëtar të ndërmarrin veprime të nevojshme në emër të të burgosurve. Besohet nga unë dhe analistë tjerë se Beogradi do të mirëpriste një përgjigje të dhunëshme nga ana e shqiptarëve të Luginës së Preshevës si mënyrë e mirë për t’i justifikuar arrestimet para komunitetit ndërkombëtar.

Në të njejtën kohë, përmes arrestimit, torturimit, dhe burgosjes së njerëzve të varfër e të margjinalizuar, Serbia shpreson t’i frikësojë shqiptarët e Luginës së Preshevës në mënyrë që ata të largohen nga vatrat e tyre përgjithmonë. Sipas regjistrimit të popullsisë të vitit 2002, ka mëse 70,000 shqiptarë në Preshevë, Medvegjë, dhe Bujanovc. Në realitet, 30-40 perqind e këtij numri jetojnë jashtë Luginës qoftë si punonjës sezonal apo ilegal. Ndërkohë, shqiptarët po e lënë Luginën e Preshevës për cdo ditë e më shumë, qoftë për në Kosovë, apo Perëndim, sepse jeta për shumicën e tyre atje është bërë e padurueshme, pa punë dhe me keqtrajtim të vazhdueshëm nga forcat policore dhe ushtarake serbe.

Prapavija e Shpalosjes së Krizës në Luginë të Preshevës

Lugina e Preshevës (Presheva, Medvegja, dhe Bujanovci) është e banuar kryesisht me shqiptarë etnikë dhe gjendet në pjesën jugore të Serbisë pranë kufirit me Kosovën dhe Maqedoninë. Në Mars 1992, pas dekada diskriminimi anti-shqiptar dhe represioni, 99 përqind e shqiptarëve të Luginës së Preshevës votuan për të qenë një “rajon special territorial dhe kushtetues,” që do t’i bashkangjitej Kosovës nëse definimi i statusit të saj politik përfundon në ndarjen e pjesës veriore të saj.

As Beogradi e as komuniteti ndërkombëtar nuk e njohën këtë vullnet të njerëzve. Në fund të luftës së Kosovës, trupat serbe në tërheqje përdhunuan, vodhën, dhe dogjën gjatë kalimit nëpër Luginë të Preshevës, duke bërë të ikin mijëra banorë shqiptarë shumica e të cilëve edhe sot e kësaj dite nuk kanë patur mundësi të kthehen në vatrat e tyre.

Kjo, së bashku me përkeqësimin e gjendjes ekonomike (mëse 75 përqind e shqiptarëve në Luginë të Preshevës janë të papunësuar) dhe diskriminimin politik, solli deri tek formimi i UCPMB-së, e cila luftoi kundër forcave serbe të sigurimit nga viti 2000 deri më 2001. Luftimi përfundoi në Mars 2001 kur të dyja palët nënshkruan një marrëveshje demilitarizimi të njohur si Marrëveshja e Konculit. Marrëveshja e Konculit kërkonte reforma madhore nga ana e Beogradit për të sjellur të drejtat e nevojshme njerëzore dhe qytetare për pakicën shqiptare të këtij rajoni, por shumica e ketyre reformave ende nuk janë implementuar. Tutje, një bazë e madhe ushtarake serbe është afër përfundmit së ndërtuari në Cepotin, shumë afër Bujanovcit. Shqiptarët këtë e shohin si një provokim dhe marrje nën kontrollë të Luginës ushtarakisht.

Në një deklaratë publike që dononte arrestimet, më 28 Dhjetor, të shtatë partite politike shqiptare, së bashku edhe me Këshillin për të Drejtat e Njeriut në Luginë të Preshevës, kundërshtuan casjen selektive të Serbisë, “e cila deri më tani nuk ka hedhur aspak dritë mbi krimet kundër shqiptarëve të Luginës së Preshevës” para dhe pas luftës së Kosovës. Ata po ashtu potencuan mosvullnetin e Beogradit për të mundësuar “kthimin e mijëra shqiptarëve të zhvendosur nga Lugina e Preshevës, vecanërisht të anëtarëve të ish-UCPMB-së dhe familjeve të tyre.”

Ata po ashtu theksuan edhe dështimin e Serbisë për të përmbushur obligimet e veta sipas Marrëveshjes së Konculit. Shqiptarët ende jetojnë në varfëri, kanë pak përfaqësim në institucione publike, dhe nuk kanë casje në arsimim të lartë. Më 28 Nëntor 2008, rreth një muaji para arrestimeve, 8,000 protestues nga Presheva, Medvegja, dhe Bujanovci marshuan rrugëve të Preshevës duke kërkuar legalizimin e përdorimit të flamurit shqiptar dhe gjuhës shqipe në publik, hapjen e një universiteti shqiptar në Luginë të Preshevës, dhe largimin e ushtrisë serbe nga rajoni.

Rekomandime

Dallimi në mes të të drejtave të garantuara për serbët që jetojnë në veri të Kosovës (që përfshinë edhe lidhjet e tyre me institucionet në Serbi) dhe mohimit të të drejtave njerëzore dhe qytetare të shqiptarëve të Luginës së Preshevës (duke përfshirë casjen në institucione në Kosovë dhe Shqipëri) është tmerrësisht jofer, shkelë standardet ndërkombëtare dhe është krejtësisht i paqëndrueshëm. Komuniteti ndërkombëtar duhet të marrë qëndrim publik në përkrahje të të drejtave të shqiptarëve në Luginë të Preshevës dhe të insistojë që Beogradi të përfundojë abuzimet e tij nëse dëshiron pranim në Bashkimin Evropian.

Ka patur përgjigje jo të bollëshme nga ana e komunitetit ndërkombëtar në lidhje me arrestimet ilegale të dhjetë shqiptarëve të Luginës së Preshevës dhe torturen e ushtruar mbi ta. Edhe SHBA-të thuajse u gjendën në positë të palakmueshme për të reaguar, pasi që ishin në mes të transferimit të pushtetit nga Bushi tek Obama. Ky tranzicion pushteti zyrtarisht ka mbaruar, dhe për shkak të rrezikut që paraqet situata në Luginë të Preshevës ndaj stabilitetit rajonal, duhen ndërmarrë veprime të menjëherëshme për të hulumtuar bazën e këtyre arrestimeve, për të dënuar publikisht torturën e këtyre të burgosurve shqiptarë, dhe për të kërkuar lirimin e tyre. Këshilli i Evropës duhet gjithashtu të paraqesë një resolute në emër të të burgosurve dhe organizatat e të të drejtave të njeriut në rajon dhe anekënd botës duhet t’i bashkangjiten kësaj nisme.

Pasi që shqiptarët e burgosur mund të mbahen në burg para gjykimit deri në gjashtë muaj sipas ligjit serb (masa fillestare e paraburgimit për 30 ditë tani është vazhduar edhe për dy muaj) dhe mandej deri në tetëmbëdhjetë muaj apo dy vite gjatë gjykimit, përpjekje të menjëherëshme diplomatike duhet ndërmarrë për të parandaluar këtë. Serbisë duhet t’i kërkohet të paraqesë evidencë dhe dëshmi për aktivitetin e tyre kriminal apo të anulojë akuzën.

Amnestia që i ishte dhënë ish-anëtarëve të UCPMB-së sipas Marrëveshjes së Konculit, së bashku edhe me nenet tjera të kësaj marrëveshje, duhet të respektohet në plotëni.

Partitë politike shqiptare dhe Këshilli për të Drejtat e Njeriut në Luginë të Preshevës, duke cituar politizimin e vazhdueshëm të judikaturës serbe, kanë bërë thirrje për një mision ndërkombëtar monitorues për të përcjellur statusin e të dhjetë të burgosurve. Përveq përmbushjes së kësaj kërkese, një raportues special për të drejta të pakicave duhet emëruar për të hulumtuar këto arrestime dhe statusin e shqiptarëve në Luginë të Preshevës, duke përfshirë edhe përpjekjet serbe për të parandaluar kthimin e mijëra shqiptarëve që ishin detyruar të largoheshin për në Kosovë gjatë luftës së Kosovës dhe gjatë konfliktit të vitit 2001 si pjesë e një fushate për të spastruar etnikisht dhe heshturazi Preshevën, Medvegjën, dhe Bujanovcin nga shqiptarët.

Partitë politike shqiptare në Luginë të Preshevës duhet të thërrasin një takim me Presidentin Boris Tadiq dhe ambasadorët e vendeve Kuintit (BE-së, SHBA-ve, Japonisë, Australisë, dhe Kanadasë) për të zgjidhur konfliktin.

Lidershipi i Luginës së Preshevës duhet të refuzojë kryerjen e detyrave të tyre në kuadër të qeverisjes lokale gjerësa një proces serioz i ndërmjetësimit, që përfshinë shqiptarët, serbët, dhe ndërkombëtarët të fillojë.

28 Janar 2009

Shirley Cloyes DioGuardi është Këshilltare për Cështje të Ballkanit pranë Ligës Qytetare Shqiptaro-Amerikane. Ky artikull është botuar për herë të parë në gazetën Shqiptarto-Amerikane Illyria.

http://balkans.courriers.info:80/article12187.html

Javno

Camp Bondsteel : le Guantanamo du Kosovo ?

Traduit par Stéphane Surprenant

Publié dans la presse : 31 janvier 2009

Mise en ligne : mardi 3 février 2009

Sur la Toile

Après l’annonce par le nouveau Président américain Barack Obama de la fermeture prochaine de la prison de Guantanamo, des informations sur le réseau des bases américaines en Europe et dans le monde commencent à filtrer. Des membres présumés d’Al-Qaïda auraient ainsi été torturés et interrogés au Kosovo, dans la base de Bondsteel, et en Bosnie-Herzégovine, au camp Eagle, près de Tuzla. Le Conseil de l’Europe a même qualifié la base de Bondsteel de « Guantanamo en miniature ».


Le Camp Bondsteel

Thomas Hammarberg, le commissaire aux Droits de l’Homme du Conseil de l’Europe, a qualifié Bondsteel, la prison de l’armée américaine au Kosovo, de « Guantanamo en miniature ».

Des activistes militants pour des ONG ont déjà prouvé que des prisons semblables à celles de Guantanamo avaient bel et bien existé, notamment en Bosnie-Herzégovine et au Kosovo.

Le British Telegraph évoque deux endroits controversés : le camp Eagle, près de Tuzla, en Bosnie, et la base de Bondsteel, au Kosovo. Ces deux prisons font partie du réseau de bases de l’armée américaine en Europe. Selon des informations récentes, des membres présumés d’Al-Qaïda y auraient été torturés et interrogés, avant d’être transférés en Afghanistan, puis à Guantanamo.

Après les attaques du 11 septembre 2001 sur le World Trade Center, les services de renseignement allemands (Bundesnachrichtendienst, BND) auraient reçu une demande pour envoyer un interprète et deux officiers du renseignement à Tuzla, afin d’aider aux interrogatoires de prisonniers soupçonnés de terrorisme, a révélé la semaine dernière l’hebdomadaire allemand Stern.

Un « Guantanamo en miniature »

La nouvelle est tombée après l’annonce - faite le 23 janvier 2009 par le nouveau Président américain Barack Obama - de la fermeture des prisons secrètes, c’est-à-dire des sites secrets de la CIA où un nombre inconnu de « prisonniers fantômes » ont été détenus.

Alors que de nouvelles informations apparaissent au sujet du nombre de prisonniers retenus en captivité dans des sites semblables, sans droits ni défense légale, les lieux utilisés par la CIA commencent à être identifiés.

Outre en Bosnie et au Kosovo, beaucoup de prisonniers ont été détenus en Thaïlande. Certaines données permettent de croire que des personnes auraient aussi été détenues en Pologne et en Roumanie. Ce réseau obscur de sites secrets s’est aussi étendu jusqu’à la corne de l’Afrique, notamment au Camp Lemonier, une ancienne base française destinée aux légionnaires.

En ce qui concerne la base américaine de Bondsteel, c’est le quotidien britannique Guardian qui a été le premier à rapporter les paroles du commissaire aux Droits de l’homme du Conseil de l’Europe, qui a qualifié l’endroit de « Guantanamo en miniature ».

http://balkans.courriers.info:80/article12191.html

Birn

Les Albanais se mobilisent pour la reconnaissance du Kosovo par la Conférence islamique

Traduit par Mandi Gueguen

Publié dans la presse : 3 février 2009

Mise en ligne : mercredi 4 février 2009

Sur la Toile

La Communauté islamique d’Albanie a lancé une pétition à l’attention des 57 États membres de l’Organisation de la Conférence islamique, pour qu’ils reconnaissent l’indépendance du Kosovo. Pour l’instant, seuls neuf pays musulmans l’ont reconnu, ce qui est considéré comme une « faillite » de la diplomatie de Pristina.

Par Besar Likmeta

Seuls 9 des 57 membres de cette Organisation ont reconnu le Kosovo comme un État souverain, après la proclamation de son indépendance le 17 février 2008. Au total, le Kosovo a été reconnu par 54 pays, notamment les Etats-Unis et 22 des 27 États membres de l’Union européenne.

Les initiateurs de la pétition veulent recueillir 100.000 signatures de citoyens albanais pour attirer l’attention de l’OCI, après ce qu’ils appellent « une faillite des efforts diplomatiques ». L’Islam est depuis des siècles la religion de la plus grande partie de la communauté albanaise du Kosovo. Le gouvernement de Pristina espérait une reconnaissance en bloc de la part des États membres de l’OCI.

L’Albanie est devenue membre de l’OCI en 1994, ce qui avait suscité beaucoup de controverse dans le pays, nombre de citoyens étant plutôt désireux de voir le pays rejoindre l’Union européenne et l’Otan. Bien que l’OCI ait accepté l’adhésion de l’Albanie, le parlement albanais, quant à lui, n’a jamais ratifié l’accord de participation.

http://balkans.courriers.info:80/article12184.html

Birn

Albanie : quand la Banque mondiale démolit un village pour créer un complexe touristique

Traduit par Stéphane Surprenant

Publié dans la presse : 31 janvier 2009

Mise en ligne : mercredi 4 février 2009

Sur la Toile

Un projet de la Banque mondiale, initialement destiné à sauvegarder des zones côtières, aurait servi de prétexte pour démolir sélectivement certaines parties du village de Jale, dans le sud de l’Albanie, jetant plusieurs familles à la rue. C’est ce que vient de révéler un rapport interne à cette institution. La Banque mondiale a réagi en annoncant la suspension du financement du projet. De son côté, le Premier ministre Sali Berisha dément les accusations portées contre lui. L’éclairage du Balkan Insight.

Par Besar Likmeta et Gjergj Erebara


Dans les ruines du village (©BIRN)

Un projet de la Banque mondiale, initialement destiné à sauvegarder des zones côtières, aurait servi de prétexte pour démolir sélectivement certaines parties d’un village du sud de l’Albanie, jetant plusieurs familles à la rue. C’est ce que vient de révéler un rapport interne à cette institution. On y apprend également que des allégations de corruption planent sur cette affaire et que la Banque mondiale aurait même fait des efforts pour éviter qu’elle ne s’ébruite.

Un rapport interne de l’Association de développement international (ADI), dont le Balkan Insight a obtenu copie, révèle qu’un projet de la Banque mondiale portant sur l’aménagement côtier dans le sud du pays a contribué à la démolition d’habitations de fortune dans le village de Jale – ce qui va à l’encontre de la politique de la Banque en matière de déplacements forcés.

L’enquête, menée par un groupe de personnes désignées, a démontré que la direction de la Banque mondiale avait failli aux obligations stipulées dans sa propre politique concernant la conception, l’évaluation et la mise en œuvre de son projet, ce qui a entraîné des conséquences néfastes sur les habitants de l’endroit. L’enquête a aussi découvert que la Banque mondiale avait aidé à la démolition en pressant les autorités locales en charge du bâtiment d’agir et en leur fournissant de l’équipement et des photographies aériennes.

En plus du non-respect de sa propre politique par la Banque mondiale, les enquêteurs ont fait état d’allégations de corruption, ainsi que de plaintes selon lesquelles la démolition des habitations de Jale ne serait qu’un aspect d’un projet plus large, qui consisterait en l’aménagement de la zone en complexe touristique. Même si le groupe d’enquêteurs ne s’aventure pas à juger de la véracité de ces allégations, il estime que la démolition sélective, menée par les autorités en charge du bâtiment, semble corroborer une éventuelle intention de nettoyer la zone.

L’équipe d’enquêteurs a de plus accusé la direction de la Banque mondiale d’avoir déformé les faits durant l’enquête et d’avoir limité l’accès des enquêteurs aux informations pertinentes en sa possession. Le rapport note aussi des trous de mémoire inhabituels chez les membres de son personnel concernant des faits et des événements pourtant cruciaux. Les enquêteurs soutiennent que plusieurs employés de la Banque mondiale - tant dans les bureaux de la direction que sur le terrain – auraient été « préparés » en vue de fournir des informations cohérentes, mais erronées au regard des faits ou menant à de fausses pistes.

Dans un communiqué envoyé au Balkan Insight, la Banque mondiale a admis « que des erreurs avaient été commises dans ce dossier et que des mesures destinées à réparer les torts présumés causés à ceux qui ont été affectés par le projet sont présentement à l’étude ».

« La Banque mondiale est préoccupée par les erreurs commises par la direction et les membres de son personnel au cours de ce projet. La Banque examine donc les actions de son personnel au regard de sa procédure interne et, en cas de problème, prendra les mesures appropriées », indique le communiqué.

Des vies « bulldozerisées »


Dans les ruines du village (©BIRN)

Le village de Jale est situé sur la côte ionienne, sur la route reliant le port de Vlora à la ville de Saranda. Il est considéré par beaucoup comme le plus joli hameau de la Riviera albanaise. Deux auteurs de livres pour enfants issus de la région ont d’ailleurs décrit plusieurs fois dans leurs livres ses eaux d’un bleu profond et ses plages de sable fin, donnant l’impression d’un paradis sur terre.

Les familles habitant le village revendiquent une histoire longue de 300 ans. Elles possèdent de petits lopins de terre qui ont été transmis de pères en fils.

La région a été négligée par le régime stalinien d’Enver Hoxha et son paysage a été préservé de l’industrialisation massive qui a enlaidi d’autres parties du pays. Lorsque le régime a implosé en 1991, la majorité des maisons du village ne valaient guère mieux que des cabanes : la plupart des résidents partirent pour la Grèce ou l’Europe de l’Ouest, en quête d’une vie meilleure.

Après une décennie de transition tumultueuse vers la démocratie, l’industrie du tourisme a commencé à reprendre des forces, les transferts de fonds de l’étranger se sont mis à arriver régulièrement, puis le village a connu une renaissance.

Les vieilles maisons accueillant un nombre croissant de touristes n’étaient plus assez grandes. Les habitants demandèrent des permis de construire, mais ceux-ci furent refusés car la région ne faisait pas partie des zones prévues. Guidés par les nécessités économiques et la réalité de la construction sauvage qui prévaut partout au pays, ils allèrent de l’avant et ajoutèrent de nouvelles chambres - à l’intérieur de leurs clôtures.

En 2006, quand l’Albanie a adopté une loi destinée à légaliser les constructions illégales, les maisons de Jale ne constituaient qu’une infime fraction des 220.000 bâtiments non autorisés à travers le pays.

Si les villageois ont bien déposé des demandes de légalisation de leurs édifices en vertu de la nouvelle loi, aucun d’entre eux n’a obtenu gain de cause. Le 3 avril 2007, ils ont été avisés par voix légale que leurs maisons étaient illégales et qu’elles devaient être démolies.

Les villageois sont allés en appel à la Cour municipale, mais les autorités en charge du bâtiment n’ont pas attendu que la cause soit entendue pour encercler la zone et démolir, le 17 avril 2007, toutes les maisons nouvellement construites dans le village.

« Ils [les policiers] ont encerclé le village, comme s’il y avait la guerre », raconte Vasilika Koka, qui a vu la maison de ses parents en ruines. « Toutes ces forces de police en action, jusqu’aux tireurs d’élite en position... La route a été bloquée pendant trois jours et personne ne pouvait seulement apporter de la nourriture. »

Procédant sous les supplications et les invectives des villageois, les autorités en charge de la construction ont répondu aux résidents qu’ils ne devaient pas s’en faire.

« Vous pleurez maintenant, mais ne vous inquiétez pas, vous allez manger bientôt dans des cuillers d’argent, parce que tout ça fait partie d’un grand projet de la Banque mondiale, qui va investir ici et s’occuper de vous », aurait assuré un fonctionnaire des autorités du bâtiment, selon les habitants.  

Soutenir et encourager la destruction 

Les images télévisées de ces démolitions ont soulevé une véritable tempête. Le chef du parti de l’Union pour les libertés civiles, Vangjel Dule, qui représente la région au Parlement, s’en est pris violemment au Premier ministre Sali Berisha, affirmant que la démolition avait été dirigée par des intérêts d’affaires dont il était personnellement proche.

« Derrière ce processus [de démolition], se dissimulent de sinistres intérêts liés intimement à Sali Berisha ! », a lancé Vangjel Dule durant la session parlementaire. Le Premier ministre Berisha a nié toute motivation occulte. Une porte-parole a rétorqué que celui-ci n’avait « qu’un seul intérêt : la loi et seulement la loi, et toute interprétation au-delà du contexte légal relève de la spéculation et est simplement fausse ».

Une semaine après les démolitions, le ministre des Transports Lulzim Basha a indiqué au Parlement que ces démolitions résultaient du projet de la Banque mondiale, portant sur la « gestion et le nettoyage des zones côtières intégrées ».

« La démolition était une nécessité en raison du projet de la Banque mondiale dans la région, c’est la Banque qui l’a demandé », a plaidé Lulzim Basha.

Le groupe d’enquêteurs a effectivement découvert un lien direct entre le projet et les démolitions de Jale. Il a écrit que le rôle du projet dans cette affaire avait été de « paver la voie » aux démolitions.

D’après le rapport, les archives du projet décrivent une relation plutôt étroite entre le personnel en charge du projet et les autorités en charge du bâtiment, puisque les photographies aériennes financées dans le cadre du projet identifiaient les bâtiments à démolir.

L’enquête a également montré que le personnel en charge du projet avait fourni de l’équipement aux autorités en charge de la construction pour mener à bien la démolition. Cette aide incluait des caméras digitales, des GPS et des ordinateurs.

En mars 2007, c’est-à-dire deux semaines avant que l’ordre de démolition ne soit émis, le coordonnateur du projet et accessoirement gendre de Sali Berisha, Jamarber Malltezi, a envoyé une lettre au directeur des autorités en charge du bâtiment exigeant la démolition des maisons construites sans permis à Jale. Les deux CD joints à cette lettre contenaient des photographies aériennes, financées par le projet de la Banque mondiale, où les édifices à démolir étaient marqués.

Plusieurs articles publiés plus tard dans les médias locaux ont établi un lien entre ces événements et le coordonnateur du projet. Ils affirmaient que les démolitions avaient eu lieu en vue de faire place nette pour un complexe touristique.

Le rapport des enquêteurs explique que, à un certain moment, la Banque mondiale aurait préparé un communiqué de presse dans le but de répondre aux diverses allégations à son sujet, mais ne l’a finalement jamais émis, choisissant de ne pas nier publiquement les rumeurs.

Contacté par le Balkan Insight, Jamarber Malltezi a rejeté toutes les allégations apparues dans les médias locaux dans la foulée des démolitions. « Les articles étaient trompeurs et payés [par quelqu’un] », assure-t-il. Il ajoute qu’il avait à l’époque déjà répondu aux accusations le concernant, mais que la presse locale n’en avait pas tenu compte.

Jamarber Malltezi a qualifié le rapport de l’équipe d’enquêteurs de biaisé et de non factuel. Il a aussi dit que la Banque mondiale comparerait en février ce rapport avec un autre, rédigé par les gestionnaires incriminés et répondant à ces allégations, avant que son conseil d’administration ne prenne une décision.

La Banque mondiale a confirmé au Balkan Insight que le conseil d’administration se rencontrera pour discuter du rapport du groupe d’enquêteurs, ainsi que de la réponse des gestionnaires. Cette réunion du conseil devrait se tenir à la mi-février. Les rapports du groupe d’enquêteurs et des gestionnaires seront ensuite rendus publics.

Les enquêteurs sont arrivés à la conclusion que la Banque mondiale n’a pas respecté sa propre politique sur les déplacements forcés. De plus, les origines de cet échec remontent à l’évaluation du projet, en 2004.

Le groupe conclut enfin que la réponse des gestionnaires du projet « était particulièrement peu utile et peu informée, et à certains endroits complètement en contradiction avec des informations factuelles pourtant connues depuis longtemps par la direction du projet ». Bien que le rapport de l’équipe d’enquêteurs ne réclament pas formellement de compensation, il rappelle que « plusieurs des personnes touchées semblaient pauvres et vulnérables, et ont clamé que les démolitions avaient fait disparaître les économies d’une vie et qu’elles auraient désormais besoin d’assistance pour rebâtir leur existence ».

Dissimuler la vérité

Dans une note envoyée le 24 novembre 2008, en marge du rapport, l’équipe d’enquêteurs exprimait sa perplexité au conseil d’administration de la Banque au sujet de ce qu’elle a appelé la « fausse représentation des faits », dont aurait fait preuve les gestionnaires du projet de la banque et leur personnel.

« Nous sommes perplexes à l’idée de rapporter que, durant son enquête, notre équipe a reçu certains documents qui déformaient des aspects pourtant fondamentaux du projet », peut-on lire dans cette note.

Ainsi, toujours selon cette note, dans un cas précis, une déclaration décisive apparaissant dans des documents d’évaluation du projet établissait qu’un accord avait été trouvé avec le gouvernement albanais pour stopper les démolitions dans la zone concernée par le projet, du moins jusqu’à ce que certaines procédures et critères soient mis en place. L’équipe d’enquêteurs a cependant découvert au cours de ses investigations que la déclaration était tout bonnement fausse.

L’équipe d’enquêteurs soutient que le personnel et les gestionnaires de la Banque ont restreint son accès aux données sensibles et à certains documents relatifs au projet. Ces informations et ces documents n’ont été fournis que grâce à l’insistance de l’équipe.

« Pendant l’enquête, certains employés ont donné l’impression d’avoir été pré-interrogés », lit-on dans la note. « Lors d’un entretien en particulier, il y a même eu un refus de répondre directement à une question factuelle, sous prétexte que la direction allait produire sous peu une réponse officielle ».

L’équipe d’enquêteurs a donc conclu en disant avoir rencontré des difficultés inhabituelles dans ses démarches pour avoir accès à une information exacte et complète.

« Il s’agit peut-être d’un cas exceptionnel, mais le seul fait qu’il se soit produit constitue déjà une grande source d’inquiétude », constate la note.

Réactions du Premier ministre et de la Banque mondiale

Le Premier ministre albanais Sali Berisha a accusé les enquêteurs de jeter l’opprobre sur le gouvernement : « Les enquêteurs de la Banque mondiale ont produit un rapport mensonger, qui est le résultat de rivalités existantes entre différents groupes au sein de la Banque mondiale » at-il confié aux journalistes. « La boue que jette ce rapport sur le gouvernement actuel, correspond au désordre mis en place par le gouvernement précédent, et que nous avons nettoyé ». Selon le Premier ministre, le projet de la Banque mondiale avait pour objectif d’empêcher le contrôle des côtes du sud de l’Albanie par la mafia.

Selon nos informations, la Banque mondiale a annoncé la suspension du financement du projet. Son porte-parole a concédé que « des erreurs avaient été commises et que [la Banque mondiale] réfléchissait au meilleur moyen de présenter ses excuses aux victimes ». « La Banque mondiale est affectée par les erreurs qui ont été commises par la direction et le personnel au cours du projet. En fonction de ses procédures internes, la Banque est en train de vérifier les pratiques de son personnel, et si nécessaires, des mesures apropriées seront prises ».

http://balkans.courriers.info:80/article12190.html

Shekulli

Albanie : abandon des poursuites judiciaires contre le ministre Lulzim Basha

Traduit par Mandi Gueguen

Publié dans la presse : 3 février 2009

Mise en ligne : mercredi 4 février 2009

Sur la Toile

La cour d’appel d’Albanie a confirmé l’abandon des poursuites de corruption contre le ministre des Affaires étrangères Lulzim Basha, dans l’affaire de la construction de l’autoroute Durrës-Kukës-Morine. Certaines sources judiciaires affirment cependant que ces décisions n’ont aucune valeur juridique puisqu’elles interviennent alors que le ministre bénéficie encore de l’immunité judiciaire due à sa fonction.

Par Flamur Vezaj


Lulzim Basha

La cour d’appel a confirmé la décision de la juge Fatmira Hajdari, qui en décembre 2008, avait considéré après deux ans d’enquête la convocation de Lulzim Basha au tribunal comme irrégulière. L’actuel ministre des Affaires étrangères et Andi Toma, l’ancien directeur du Département général des routes, étaient entendus pour des abus dans la construction de la route Rreshen-Kalimash, une partie de l’autoroute Durrës-Kukës-Morine. Les deux accusés avaient refusé de se présenter devant la justice et avaient demandé l’annulation de la convocation, ce qu’ils ont obtenu.

La juge du tribunal de première instance, Fatmira Hajdari, avait rendu sa décision le 15 décembre 2008 et considéré comme nulles toutes les décisions du parquet général prises après le 6 novembre 2008. Elle a décidé de mettre à terme à l’enquête contre les accusés.

Des sources officielles proches de l’accusation affirment que « ces décisions du tribunal de première instance et de la cour d’appel n’ont aucune valeur et sont illégales, puisque ces deux organes n’ont pas les compétences nécessaires pour examiner l’instruction de personnes jouissant d’une immunité ».

En réalité, cette décision a surtout une valeur morale pour l’ancien ministre des Transports, Lulzim Basha et pour son subordonné, Andi Toma. « Cela témoigne, une fois de plus, que les juges succombent aux pressions politiques et enfreignent des lois qu’ils sont les premiers à devoir respecter », s’indigne un haut fonctionnaire du parquet général.

http://balkans.courriers.info:80/article12143.html

Tema

L’Albanie au Conseil de l’Europe : bisbilles internes au Parti démocratique

Traduit par Mandi Gueguen

Publié dans la presse : 26 janvier 2009

Mise en ligne : lundi 2 février 2009

Sur la Toile

La délégation albanaise à l’Assemblée Parlementaire du Conseil de l’Europe n’a pas obtenu son accréditation le jour d’ouverture de la session à Strasbourg. En cause, un conflit interne au Parti démocratique que dénonce, naturellement, l’opposition socialiste.

Par Armand Maho


Aleksander Biberaj

L’annonce en est parue sur la page officielle du site du Conseil de l’Europe. La raison ? Le député hongrois Mátyás Ewrsi a affirmé avoir des « raisons de croire qu’un des membres de la délégation albanaise a été évincé de manière irrégulière et illégitime ». Le Comité de Réglementation de l’Assemblée préparera un rapport sur cette question. D’ici là, la nouvelle délégation albanaise pourra siéger provisoirement à la séance, en ayant le droit de voter et de s’exprimer mais pas de voter sur les questions qui la concernent.

Le membre de la délégation suspendu par une décision du Parlement albanais et de sa présidente, Jozefina Topalli, est Aleksander Biberaj, président de la délégation albanaise à Strasbourg et vice-président (PPE) de l’Assemblée parlementaire du Conseil de l’Europe. Il est accusé d’avoir abusé de ses frais de transport dans ses allers-retours entre Tirana et Strasbourg.

La nouvelle a secoué la classe politique albanaise. Les députés démocrates soulignent que cette affaire nuira terriblement à l’image du Parti démocratique en Occident. Le démocrate Besnik Mustafaj, ancien ministre des Affaires Etrangères, a affirmé qu’Aleksander Biberaj n’avait pas obtenu, à deux reprises, le remboursement de ses frais de voyages et que la présidente du Parlement avait enfreint les règles en actant son exclusion.

Selon le Parti socialiste, la décision du Conseil de l’Europe de suspendre le vote de l’Albanie est unique dans son histoire. Selon la députée socialiste, Mimi Kodheli, « il est regrettable que Sali Berisha et Josefina Topalli nous salissent encore une fois devant l’opinion mondiale ».

Pour Ilir Meta, président de la Ligue Socialiste pour l’Intégration, « les problèmes internet au Parti démocratique sont en train d’influencer nos rapports avec les partenaires étrangers… Faire fi de toutes les procédures parlementaires et remplacer arbitrairement un représentant élu par le Parlement, par une simple signature de sa présidente, est inadmissible ».

http://balkans.courriers.info:80/article12123.html

Koha Jone

Albanie : les musulmanes pourront porter un foulard sur les documents d’identité

Traduit par Mandi Gueguen

Publié dans la presse : 23 janvier 2009

Mise en ligne : mardi 3 février 2009

Sur la Toile

La Communauté islamique d’Albanie a remporté une victoire : les croyantes pourront porter un foulard sur les documents d’identité, pour peu que celui-ci ne recouvre pas entièrement leur visage. La polémique avait éclaté alors que l’Albanie commence à mettre en circulation de nouveaux passeports biométriques, dont la fabrication est confiée à la société SAGEM. Cette dernière aura la charge d’apprécier, au cas par cas, la compatibilité entre les exigences religieuses et les règles de sécurité.

Par Luljeta Ndoka

Alors que les nouveaux documents d’identité électroniques et biométriques commencent à entrer en vigueur, des citoyennes albanaises musulmanes ont refusé ces derniers jours d’enlever leur foulard pour la prise de photos d’identité. Après quelques incidents opposant ces femmes aux fonctionnaires de l’état-civil, le vice-ministre de l’Intérieur, Ferdinand Poni, a rencontré le président de la Communauté islamique d’Albanie, Selim Muca.

Lors de cette rencontre, qui s’est déroulée dans un esprit d’entente et de respect, la discussion a porté sur le respect du droit à la croyance et sur les libertés des citoyens par rapport à ces nouveaux documents d’identité électroniques et ces passeports biométriques. Le vice-ministre a assuré au représentant de la Communauté islamique qu’à aucun moment le processus n’avait lésé ni ne léserait la croyance et l’intégrité des croyants musulmans. De leur côté, les représentants de la Communauté islamique ont réitéré leur plein soutien à la réalisation de ce projet majeur pour notre pays et se sont engagés à l’expliquer à leurs membres.

Le foulard est toléré

Le vice-ministre de l’Intérieur a garanti que le droit à la croyance et les libertés des Albanais seraient totalement respectés, et que le port du foulard serait toléré pour la prise de la photo d’identité en tenant compte des conditions techniques imposées - la possibilité de photographier le visage entier.

« Il faut qu’il soit clair pour l’opinion publique qu’un foulard qui ne couvre pas tout le visage n’est pas une burka. Il s’agit d’une obligation islamique pour les croyantes qui sont devenues majeures », explique le porte-parole de la Communauté islamique. Personne n’avait prévu le refus des jeunes filles musulmanes de se séparer de leur foulard pour les photos d’identités. Le fait qu’une partie de la tête reste couverte va à l’encontre des critères de sécurité exigés par les nouveaux documents électroniques d’identité. Ce n’est pas, par ailleurs, la première fois que le foulard revient sur le devant de la scène.

Découvrez notre cahier Les islams des Balkans

En Occident, dès qu’il est question de l’islam, les stéréotypes et les idées reçues abondent, mais quand il est question de l’islam balkanique, c’est surtout la méconnaissance qui prévaut. Un cahier pour dépasser les clichés, pour comprendre les dynamiques actuelles des islams des Balkans.

Un cahier de 213 pages, 10 euros.
Plus de trente articles traduits de la presse bosniaque, albanaise, serbe, bulgare...

La communauté islamique d’Albanie a publié les trois modèles de foulard qui seront acceptés sur les photos d’identité, ne recouvrant partiellement que le front et les oreilles. Les croyantes qui avaient refusé d’enlever le foulard se sont félicitées de cette décision et ont affirmé qu’elles n’auraient jamais accepté de se séparer du symbole de leur foi.

La compagnie SAGEM, qui est responsable de la sécurisation des documents d’identité décidera quel foulard sera compatible avec les critères de sécurité, la loi ne fixant aucune limite précise. De toute façon, les émigrants qui possèdent une carte de long séjour dans un pays étranger seront obligés de se munir de passeports biométriques, comme le stipule la loi.

http://balkans.courriers.info:80/article12156.html

Birn

Albanie : Berisha limoge le chef des impôts, accusé de torture et de meurtre

Traduit par Jacqueline Dérens

Publié dans la presse : 28 janvier 2009

Mise en ligne : vendredi 30 janvier 2009

Sur la Toile

C’est encore une bien sombre histoire : le Premier ministre Sali Berisha a limogé le Directeur général des impôts, en cours de jugement pour tortures et meurtre. Alors qu’il était chef des services secrets, en 1995, Arben Sefgjini a torturé à mort un Albanais de Macédoine. Les motifs de ce crime ne sont pas connus mais pourraient être liés aux trafics d’essence auxquels Sali Berisha se livrait en association avec Slobodan Milošević.


Arben Shefgjini

Arben Sefgjini, chef de la Direction générale des impôts, avait précédemment été chef des services secrets de Tirana (SHIK). Trois de ses anciens collègues, Budion Mece, Avni Kolladashi et Ilir Kumbaro ont aussi été accusés d’avoir tué et torturé Remzi Hoxha, un Albanais de Macédoine.

Les quatre anciens officiers du SHIK sont accusés d’avoir enlevé Remzi Hoxha, Zizo Kristopoli et Avdyl Losha, le 25 octobre 1995 dans le nord de l’Albanie. Les procureurs pensent qu’après avoir été retenus dans une maison gardée de Lezha, une petite ville du nord du pays, les trois hommes ont été torturés, et que Remzi Hoxha est mort à la suite des blessures reçues.

Sali Berisha avait résisté aux appels à la démission du chef de son service des impôts, même quand celui-ci avait été assigné à résidence au mois de mai dernier. La Cour d’appel avait par la suite ordonné la remise en liberté de Sefgjni après s’être assuré qu’il ne s’enfuirait pas.

Les raisons de l’enlèvement et des tortures restent obscures.

Les médias supposent que Remzi Hoxha aurait été le témoin d’une conversation, tenue en Macédoine, entre Sali Berisha et l’ancien homme fort de la Serbie, Slobodan Milošević, au cours de laquelle ils se seraient mis d’accord pour organiser le trafic de pétrole, durant la guerre de Bosnie, en 1992-1995.

Sali Berisha a refusé tout commentaire sur ces allégations mais, en 2005, il avait admis avoir toléré la contrebande de pétrole entre le Monténégro et l’Albanie pour « des raisons humanitaires », afin de soulager le Monténégro et le Kosovo des difficultés subies en raison de l’embargo imposé par les Nations Unies. L’argent de ce trafic aurait alimenté la machine de guerre de Milošević en Bosnie.

Les accusés ont tous plaidé non coupables quand ils ont comparu devant la Haute cour de Tirana.

http://www.hermesnews.org/rubriche/3668---.asp

1/28/2009 1:10:17 PM

Spahiu, zgjedhjet e '09 te lira

Spahiu: ìnë zgjedhjet e 28 qershorit, qytetarët shqiptarë kanë mundësi që me votën e tyre të shprehen lirshëm për partinë apo koalicionin që dëshirojnë.'

28 Janar 2009
info@hermesnews.org

TIRANË - Zgjedhjet e 28 qershorit konsiderohen nga PLL si zgjedhje shumë të rëndësishme që do të konfirmojnë fitoren e maxhorancës aktuale dhe sigurojnë mundësi për vazhdimin e reformave të ndërmarra në të gjitha fushat dhe finalizimin e integrimit të Shqipërisë në strukturat Euro-Atlantike.

Ekrem Saphiu u shpreh se "në zgjedhjet e 28 qershorit, qytetarët shqiptarë kanë mundësi që me votën e tyre të shprehen lirshëm për partinë apo koalicionin që dëshirojnë”.

http://www.gazeta-shqip.com/artikull.php?id=58057 31/01/2009

Revoltat ‘98, Spahia zyrtarisht nën akuzë

Prokuroria përjashton nga procesi gjyqësor deputetët Frrok Gjini dhe Sali Shehu

Prokuroria e Përgjithshme
ka ridërguar në gjykatë të
pandehurit për revoltat
e vitit 1998. Dje në Gjykatën
e Tiranës, çështja e 14 shtatorit
me shtatë të pandehur, mes
të cilëve edhe zëvendësministri
i Kulturës dhe Sporteve, Ekrem
Spahia, ka filluar sërish procesi.
Por ndryshe nga gjykimet e
mëparshme gjyqësore, i kanë
shpëtuar këtij procesi dy të pandehur
të tjerë që ishin së bashku
në dosje, Frrok Gjini dhe Sali
Shehu, të cilëve u është pushuar
akuza për shkak të imunitetit që
ata gëzojnë si deputetë. Aktualisht
janë nën akuzë Ekrem Spahia,
Alfons Zeneli, funksionari i lartë i
policisë, Shemsi Prençi, Edmond
Ymeri, Dritan Gjeci, Elvis Kamberi
dhe Antonela Malaj. Në sallën e
gjyqit ishin të pranishëm: Ekrem
Spahia, Antoneta Malaj dhe
Shemsi Prençi, ndërsa pjesa tjetër
e të akuzuarve u përfaqësuan nga
avokatët. Por, për shkak se mungonte
prokurori i çështjes hapja
e seancës u caktua pas dy javësh.
Për të ashtuquajturën kryengritje
të 14 shtatorit ekzistojnë tri dosje,
apo tri kategori të pandehurish,
njëra quhet dosja e badigardëve,
tjetra e gazetarëve dhe njerëz të
thjeshtë, të cilët më 14 shtator
1998, morën pjesë në sulmet me
armë ndaj Kryeministrisë dhe
institucioneve të tjera shtetërore.
Për këto ngjarje nuk ka asnjë të
dënuar. Zvarritja e çështjes nga
ana e gjykatës dhe prokurorisë,
bëri që ndaj të tre grupeve të të
pandehurve, të skadonin afatet
e paraburgimit dhe të gjithë të
përfundonin të lirë (me përjashtim
të Izet Haxhisë, i cili ndodhet
në burgjet turke për një çështje
tjetër). Kështu të parët që e fituan
lirinë ishin "gazetarët" më
pas "kryengritësit" dhe të fundit
"bodigardët".
Gjykimi i çështjeve
Në Gjykatën e Tiranës, tashmë
ndodhen 23 persona të akuzuar
për kryengritjen e 14 shtatorit të
vitit 1998. Në një hark kohor prej
dhjetë vitesh, drejtësia shqiptare
nuk ka mundur t‘i japë zgjidhje
kalvarit të gjatë të proceseve
gjyqësore, duke sjellë edhe lirimin
e të gjithë të pandehurve.
Kjo ka ndodhur edhe pse ata
janë të akuzuar për një vepër
penale që parashikon dënimin
jo më pak se 15 vjet burg dhe që
shkon deri në maksimumin "burg
përjetë". Që prej më tepër se shtatë
vjetësh, çështjet në ngarkim
të tre grupeve të të akuzuarve
për "14 shtatorin" ndodhen në
duart e gjyqtarëve të kryeqytetit.
Mbi 5000 seanca gjyqësore janë
zhvilluar, duke mos gjetur fajtorët
e kryengritjes. Sipas gjykatës, në
grupin e parë bëjnë pjesë të pandehurit
gazetarë e ish-gazetarë:
Alfons Zeneli, Antoneta Malaj,
Dritan Zhgjeçi, Edmond Ymeri,
Elvis Kamberi, Eqerem Spahia
dhe Ilir Zhilla. Ata gjykohen nga
gjyqtari Arben Micko. Për këtë
grup, gjykata ka kërkuar që të shikohen
disa pamje filmike, të cilat
janë sekuestruar pas revoltës.
Megjithëse në pamjet filmime
duken qartë edhe protagonistët,
ende gjykata ka shtyrë seancat
gjyqësore. Në grupin e dytë, të
quajtur "kryengritësit" bëjnë pjesë
të pandehurit: Avni Metalija,
Bajram Hidri, Bajram Martini,
Cen Doçi, Gëzim Qordja, Hysni
Gjyriqi, Muharrem Boshnjaku,
Qamil Byberi, Sokol Gashi dhe
Uk Celkola. Grupi gjykohet nga
gjyqtari Artan Broci. Aktualisht,
procesi është në fazën e dëshmive.
Në grupin e tretë bëjnë pjesë
ish-bodigardët: Adem Dollapi,
Izet Haxhia, Kliton Dobrani,
Myftar Lumneshi dhe Sali Lusha.
Këta gjykohen nga gjyqtari Gjin
Gjoni. Edhe në këtë grup gjykimi
është në fazën e dëshmive.
Gjykimi për kryengritje
Prokuroria e Tiranës ka dërguar
në gjykatë tri dosje për "14
shtatorin" me 23 të pandehur.
Ata akuzohen për "kryengritje".
Sipas nenit 221: "Pjesëmarrja në
veprime masive të dhunshme,
si vendosje pengesash apo barrikadash
për të ndaluar forcat
e rendit, rezistenca me armë
apo çarmatosja e tyre, pushtimi
me force i ndërtesave... krijimi i
lehtësirave në favor të kryengritësve
të bëra për të përmbysur
rendin kushtetues, dënohen
me burgim nga pesëmbëdhjetë
gjer në njëzetepesë vjet". Ndërsa
marrja pjesë si udhëheqës
apo organizator në veprimet e
mësipërme dënohet me burgim
të përjetshëm. Ndërkohë, të vetmit
viktima të "drejtësisë" ndaj
kësaj ngjarjeje ishin tankistët e
ushtarët e Gardës, për të cilët
gjykata mbaroi procesin në kohë
rekord e akordoi dënime nga disa
muaj, deri në më shumë se pesë
vite heqje lirie.

http://www.gazeta-shqip.com/artikull.php?id=58043

"Spiunët" rrezikojnë integrimin në BE

Kritika të ashpra edhe nga komisioneri për Zgjerimin. Rehn: Dialogu politik, kriter shumë i rëndësishëm për ne. "Dosjet", një argument i freskët

Kristina Nagy, zëdhënëse e Olli Rehn, komisionerit për zgjerimin e BE, në një deklaratë ekskluzive për "DW" tha dje në Bruksel: "BE do të shprehë qëndrimin e tij ndaj ligjit të ri të lustracionit pas bisedimeve që do të zhvillojë së shpejti me qeverinë e Tiranës. BE është i prirur t‘i shohë këto bisedime në një dritë pozitive. Pa ditur rezultatin e këtyre bisedimeve, nuk mund të flitet nëse shqetësimet e BE-së për ligjin e lustracionit do të ndikojnë në ecurinë e procesit të integrimit evropian të Shqipërisë". Në raportin e Komisionit Evropian për progresin e vendeve të Ballkanit Perëndimor, ku përfshihet edhe Shqipëria, të titulluar "2009- viti i Ballkanit Perëndimor", nuk përjashtohet përshpejtimi i ritmeve të afrimit të tyre drejt BE-së, nëse plotësohen disa kushte të cilësuara në këtë raport "të domosdoshme". Në krye të tyre qëndron plotësimi i kriterit politik për integrimin në BE, ku një pikë themelore është funksionimi i dialogut politik në gjithë spektrin politik.

Për BE, ligji i ri i lustracionit, i sapo hyrë në fuqi, përbën një argument të freskët për moszbatimin e këtij kriteri. Ligji në fjalë është miratuar vetëm me votën e mazhorancës së djathtë dhe palët dështuan të ndërtonin një konsensus të gjerë politik për këtë ligj, të kërkuar nga BE dhe faktori ndërkombëtar. Opozita i është drejtuar Gjykatës Kushtetuese për ta rrëzuar ligjin e lustracionit dhe refuzon prerë të ketë përfaqësuesit e saj në komisionin që po ngrihet në Tiranë për pastërtinë e figurave, duke rrezikuar që ai të përbëhet vetëm nga përfaqësues të mazhorancës. Në një situatë të tillë, Kristina Nagy, zëdhënësja e komisionerit për zgjerim, Olli Rehn, i deklaroi "DW" se "funksionimi i dialogut politik është i një rëndësie të dorës së parë për BE". Vetëm pak muaj më parë, në raportin e progresit për Shqipërinë për 2008-ën, Komisioni Evropian i tërhiqte vëmendjen spektrit politik të Tiranës për domosdoshmërinë e konsolidimit të kulturës së dialogut, "për të lejuar sistemin politik të funksionojë në mënyrë efikase". Në bisedimet e pritshme mes BE dhe qeverisë së Tiranës për ligjin e lustracionit, një nga çështjet që do të bëhet objekt diskutimesh është edhe ajo e cenimit që ky ligj i bën pavarësisë së sistemit gjyqësor nga politika. "Për BE është shumë i rëndësishëm një gjyqësor i pavarur politikisht", tha Kristina Nagy. Deklarata e saj vjen pas dorëheqjes së një prokurori në Tiranë, që deri dje drejtonte grupin hetimor për zbardhjen e tragjedisë së Gërdecit. Opozita në Tiranë konsideron se Zamir Shtylla dha dorëheqjen si pasojë e presionit politik që i bën ligji i ri i lustracionit mbi prokurorë, që po hetojnë çështje të rëndësishme, ku akuzohen për korrupsion zyrtarë të lartë të qeverisë aktuale. Sepse ky ligj përfshin në procesin e pastrimit të figurave edhe ata prokurorë dhe gjykatës profesionistë, që kanë punuar në organet e drejtësisë edhe gjatë regjimit të kaluar, siç është rasti i prokurorit të dorëhequr të dosjes së Gërdecit, Zamir Shtylla.

Mesazhi i BE përmes zëdhënëses Kristina Nagy është i qartë: Qeveria e Tiranës duhet të reflektojë shqetësimet e BE-së për të plotësuar ato që ky Bashkim i konsideron "kushte të domosdoshme" për progres drejt anëtarësimit. Reflektimi sugjerohet kur qeveria e Tiranës kërkon të bëjë një hap domethënës: të aplikojë për të marrë statusin e vendit kandidat në BE.

http://www.balkanweb.com/gazetav5/artikull.php?id=52307

Krimet e komunizmit, zbardhja në dorën e ish-të përndjekurve

» Dërguar më: 31/01/2009 - 13:51

Krimet e komunizmit do të zbardhen nga ish-të përndjekurit politikë dhe shoqëria civile. Drafti i qeverisë për krijimin e “Institutit të Studimeve të Krimeve dhe Pasojave të Komunizmit”, që ka mbërritur për miratim në Kuvend, parashikon që nga 7 anëtarët e tij, 3 të zgjidhen nga Instituti i Integrimit të ish-të burgosurve politikë, 2 nga Konferenca e Rektorëve, 1 nga shoqëria civile dhe 1 nga Akademia e Shkencave. Në projektligjin e ri parashikohet edhe mënyra e funksionimit. Ky Institut, jo vetëm do të studiojë dhe vlerësojë objektivisht periudhën e regjimit komunist, por edhe do të identifikojë aktet ligjore e nënligjore, sekrete dhe jo sekrete, të përgatitura apo të miratuara nga të gjitha institucionet, organet dhe autoritetet shtetërore dhe kushtetuese, të cilat kanë shërbyer si bazë e organizimit dhe funksionimit të të gjithë aparatit represiv të sistemit komunist. Kompetencë tjetër e “Institutit të Studimeve të Krimeve dhe Pasojave të Komunizmit”, është të studiojë dhe vlerësojë objektivisht ndërtimin dhe organizimin institucional, si dhe veprimtarinë antidemokratike dhe kriminale të strukturave shtetërore të regjimit komunist, veçanërisht të organeve dhe strukturave të sigurisë së shtetit. Instituti gjithashtu do të analizojë shkaqet dhe rrugët e vendosjes së regjimit komunist, dokumente që vërtetojnë përfshirjen e personave shqiptarë, por edhe të huaj, që mbështetën ardhjen e këtij regjimi dhe të atyre që bënë rezistencë kundër tij, në rrafshin historik.
Arkivat
Drafti i qeverisë i jep për kompetencë këtij Instituti që të grumbullojë të dhënat, dokumentet dhe dëshmitë që i shërbejnë ndriçimit të veprimtarisë së organeve e strukturave të sigurisë së shtetit, të formave të persekutimit dhe formave të rezistencës kundër tyre, si dhe të gjitha veprimtarive që kanë çuar në dhunimin e të drejtave dhe lirive themelore të njeriut në vitet e regjimit komunist. Ai duhet të evidentojë personat që kanë qenë pjesë e organeve apo autoriteteve vendimmarrëse përgjegjëse për propagandën komuniste, për aktet administrative dhe vendimet, të cilat kanë çuar direkt ose indirekt në veprime represive në jetën sociale dhe kulturore, përfshirë këtu luftën e klasave, kolektivizimin, luftën kundër fesë, izolimin nga Perëndimi, pamundësinë për t’u informuar, censurën e artit, kulturës, shkencës, si dhe kufizimin e furnizimit me ushqime, kartave të ushqimit, urisë së krijuar dhe pasojave të saj. Autoriteti i tij ka për detyrë të informojë publikun mbi krimet e rrjedhojat e tjera të luftës së klasave; të sistemojë dhe botojë kujtime e memorie të të dënuarve politikë në burgje dhe kampet e përqendrimit; të përpunojë në formë elektronike të gjithë dokumentacionin dhe krimet e regjimit komunist; të publikojë e të përhapë materiale të shkruara në letër e rrugë elektronike, si dhe të organizojë ekspozita, seminare, konferenca e diskutime mbi krimet e komunizmit dhe pasojat e tij në Shqipëri; bashkëpunon me institucionet kërkimore, kulturore, arsimore dhe institucione të tjera me qëllim shkëmbimin e informacionit dhe përvojës lidhur me objektin e punës së Institutit.

http://www.kohajone.com/html/artikull_36853.html

Diplomat, Gjonaj; Gati per negociata

E Diele, 01 Shkurt 2009

Ministria e Arsimit eshte e gatshme te toleroje per diplomat e studenteve te 3 vjecarit, qe kane refuzuar kartonet e shperndare nga ky dikaster. Zv/ministrja Adriana Gjonaj, ka pohuar se mund te ndryshoje formati i diplomes se kontestuar, po ashtu dhe te percaktohen ne te, elemente te titullit por jo ky i fundit, pasi ligji aktual nuk e lejon. "Ne do te shikojme ato elemente qe mund te permiresohen. Natyrisht ligji eshte ne fuqi dhe askush nuk ka te drejte te shkele kete legjislacion. Elemente te diskutueshem dhe qe i vene pershtat procesit, kerkesave, do te rishikohen" ka pohuar zv/ministrja e Arsimit, Adriana Gjonaj.

Rishikimi

Prej me shume se dy javesh studentet e Gazetarise te mbeshtetur edhe nga studente te tjere, kane protestuar per diplomat e tyre te cilat nuk i plotesojne te gjithe elementet e nevojshem. E ndersa kane kerkuar nje takim me Ministrin e Arsimit, Fatos Beja ky i fundit, asnjehere nuk i eshte pergjigjur kerkeses se studenteve te sistemit te Bolonjes. Por, zv/ministrja Gjonaj ka pohuar se, mund te negociohet per disa elemente te cilet nuk bien ndesh me ligjin. "I pari qe do te zbatohet eshte ligji, me mundesite qe na jep ai, por duke mos e shkelur, do te rishikojme edhe diplomat e studenteve te Gazetarise apo kolegeve te tyre, te cilet jane perfshire ne sistemin e Bolonjes", - ka theksuar Gjonaj. Nga ana tjeter studentet e Gazetarise kane theksuar ne peticionin drejtuar Ministrise se Arsimit se, do te vazhdojne refuzimin e terheqjes se diplomes, derisa atyre t'u ofrohet "nje diplome e denje, ku ne permbajtjen e saj, te perfshihen edhe kerkesat me minimale te nje studenti, i cili ka studiuar per tre vite rresht prane fakultetit te mesiperm".

Kerkesat

Nder kerkesat kryesore te studenteve kane qene vendosja e titullit ne diplome dhe formulimin e sakte te saj. Nisur nga kjo, studentet protestues kerkuan pajisjen me diplome te rregullt, e cila te permbaje te gjithe elementet e nje diplome te mirefillte universitare si titullin, ne rastin konkret "Gazetar", emrin e fakultetit si dhe te jete ne forme kartoni, si diplomat e brezit te pare te Bolonjes ne Gazetari. "Kerkojme mirekuptimin tuaj per zgjidhjen e ketij problemi qe na rrezikon te ardhmen. Gjithashtu kerkojme te vihemi ne dijeni sa me shpejt, per hapat qe do te ndermarre Ministria. Ne rast te kundert, ne studentet e Gazetarise te solidarizuar edhe nga studentet e tjere, do te ndjekim hapat e tjera demokratike, deri ne zgjidhjen e ketij problemi", thuhet ne peticionin drejtuar Ministrise se Arsimit. Por duket se pikerisht kerkesa e ndryshimit te titullit te diplomes, do te jete ajo qe nuk do te coje ne gjetjen e nje emeruesi te perbashket mes ministrise dhe studenteve per zgjidhjen e problemit te diplomave.

S. Isaku

Titulli

Titulli i diplomes eshte nje nga shkaqet kryesore qe cuan ne refuzimin e marrjes se kartonit nga studentet e Gazetarise. Po kjo kerkese duket se do te mbetet e pazgjidhur edhe nga Ministria e Arsimit.

http://www.shekulli.com.al/2009/01/ndalen-cmimet-kombetare-te-letersise-me-i-miri-kadareja.html

Çmimet kombëtare të Letërsisë, fiton Kadareja

Shekulli Online | 31/01/2009 |

TIRANE-Ministria e Kulturës Rinisë dhe Sporteve vlerësoi sot shkrimtarët më të mirë të vitit 2008. Ministri Ylli Pango i dorëzoi çmimin e madh për letërsinë (më parë "Penda e artë") shkrimtarit Ismail Kadare për romanin "Darka e gabuar".

Juria e përbërë nga Mark Marku, Mirela Kumbaro, Parid Teferiçi, Agron Gjekmarkaj dhe Zija Çela i akorduan çmimin për romanin më të mirë, "Petro Marko", shkrimtarit nga Kosova Mehmet Kraja, për romanin "Selvitë e Tivarit". Çmimin "At Gjergj Fishta", për esenë më të mirë e mori Prof Artan Fuga për librin "Brirët e Dhisë". Studiuesi Jorgo Bulo u vlerësua me çmimin "Faik Konica", për studimin e veprës së plotë të Andon Zako Çajupit. Si autori i ri më i mirë për 2008-ën u cilësua Alba Shala. Ajo mori çmimin Migjeni për librin e saj "Papa dixhital". "Gjallë unë pashë" është vëllimi poetik për të cilin Preç Zogaj u vlerësua me çmimin "Lasgush Poradeci".

Për kontributin e dhënë për sjelljen në shqip të veprave të mëdha të letërsisë botërore pesë anëtarët e jurisë e kanë ndarë çmimin "Fan Noli" mes përkthyesve Pashk Gjeçi dhe Shpëtim Çuçka. Të dy kanë sjellë në shqip të njëjtën vepër, "Faustin" e Gëtes, i paëri në dialektin gegë dhe Çuçka në gjuhën standarde.

Përkthyesi i veprave shqip në gjuhën angleze John Hodgson u vlersëua me çmimin "Jusuf Vrioni".

Për të dytin vit radhazi juria nuk dha çmimin për autorin më të mirë për letërsinë për fëmijë, "At Donat Kurti", pasi prurjet në këtë lloj letërsie gjatë vitit 2008 ishin të niveli të dobët. Po për të njëjtën arsye juria nuk dha edhe çmimin për prozën më të mirë të shkurtër, " Mitrush Kuteli".

Redaktoi: R.Dedaj

http://www.ndryshe.com/mat.php?idm=12608

27 Janar 2009

Historia e Bolenës është pjesë e historisë së Shqipërisë

Servet Tartari në monografinë “Asim Aliko Legjendë”

Historia e Bolenës është pjesë e historisë së Shqipërisë

Nga Birçe Hasko

Në promovimin e librit “Asim Aliko Legjendë”, me autor, publicistin dhe shkrimtarin e palodhur , për vendlindjen e tij, z. Servet Tartari, i cili na paraqet këtë libër monografik për heroin e popullit Asim Aliko.Servet Tartari, merr guximin dhe me kurajo, për të shkruajtur këtë libër me përgjegjësi. Ai është i thjesht dhe krenar për këtë vepër madhore të bijëve të Shqipërisë.“Nuk bëra asgjë tjetër, thekson me modesti autori, veçse mblodha dorëshkrimet, dhe shkrimet nëpër shtypin e përditëshëm, gjithashtu nga bashkëpuntorët dhe bashkëluftëtarët, nga historiku i fshatit Bolenë, ku fillon jeta dhe veprimtaria e Asim Alikos”. Për mua, Asim Aliko, është Legjendë, ashtu siç e ka përshkruajtur autori, por është edhe simbol, jo vetëm i Bolenës, Labërisë, por i gjithë kombit tonë. Simbol i trimëris, zgjuarsisë dhe sakrificës, duke mos kursyer as jetën për lirinë dhe pavarsinë e vendit të tij. Aktetet e tij heroike, janë kthyer në legjendë, nga ku duhet të mësojnë brezat e sotëm dhe brezat e ardhshëm.

Një nga këta bij të shquar të popullit Shqiptar, ishte dhe mbetet, edhe biri i Bolenës, dhe i kombit tonë, “Heroi i Popullit Asim Aliko “…

Pjesmarrja në këtë sall për dy evenimente, tregon respektin, jo vetëm për autorin e librit dhe të filmit, por njëherash, respekt dhe nderim për Bolenën dhe Bolenasit, që kanë ndriçuar e janë shquar në tërë historin e tyre, ndërshekuj. Ajo që ishte edhe më kryesore, merrnin pjesë intelektual, artist, shkrimtar, poet, politikanë, historianë, dhe nga treva të Shqpiërisë që jetojnë në Tiranë. Sepse historia e Bolenës është pjesë e historisë së Shqipërisë.

Aktiviteti u filmua dhe u bënë fotografi në shënjë kujtimi, nga Artisti i Merituar Ilia Terpini.

Heronjtë janë yje ndriçues që rezatojnë në histori dhe në shpirtin e popullit...

Prof. Dr. Zihni Haskaj-historian

E lexova me interesim të veçantë librin e ri “Legjenda e një heroi” të autorit Servet Tartari. Heronjtë janë yje ndriçues e udhërrëfyes të karvanit pambarim të popullit. Ata, me shembullin, ndërgjegjen e veprimtarinë e tyre në dobi të popullit e të kombit, mbeten për jetë të skalitur në zemra brezash. Një nga këta yje, që nuk do të shuhet anjëherë në kujtesën tonë dhe të brezave, që do të na pasojnë, është edhe Heroi i Popullit, Asim Shuaip Aliko. Autori, bashkëfshatar i Heroit, publicisti dhe studiuesi Servet Tartari, i dhuron lexuesit librin që po promovohet sot këtu. Ai e boton këtë libër mbas një përvoje të pasur të punës së tij, si gazetar dhe botues i disa librave, të cilat kanë gjetur një jehonë të mirë tek lexuesit. Në këtë drejtim, mund të përmendim librat: “Bolena në Sportin Shqiptar”, botuar në vitin 1999; “Në prushin e vëllazërimit”, botuar në vitin 2004; “Eriku në sytë tanë” etj. Por ai ka në dorëshkrim, edhe katër libra të tjerë me tematikë historike, publicistike, poezi dhe gjenealogji. E theksuam punën e tij botuese, me qëllim që të kuptohet, se kjo monografi është një nga librat më të mirë të këtij autori.

Puna, si historian e diplomat, ma ka dashur që të njihesha nga afër me këta heronj, nëpërmjet kontakteve personale e bisedave me ta, nëpërmjet grumbullimit të kujtimeve të tyre dhe studimit të dokumenteve e shkrimeve të pabotuara e të botuara. Por libri ri, që po na paraqitet sot, më ka shtuar më tej njohuritë për Heroin e Popullit, Asim Alikon e shokët e tij. Unë, besoj, se jam një nga të paktit, që mu dha mundësia ta lexoj këtë libër disa herë, kur ishte duke u përgatitur, hedhur në kompjuter e redaktuar nga kolegu im, publicisti Bektash Zite e, më pas, kur materiali u printua e u bë gati për botim. Libri, që me leximin e parë, më la përshtypje të mira dhe përgëzova autorin e tij për punën që ka bërë. Duhet theksuar se ky libër është botimi i parë i plotë për jetën dhe veprimtarinë e këtij heroi. Është shkruar në mënyrë të atillë, që e tërheq lexuesin dhe i shton atij njohuri për heroin. Libri është ndërtuar në disa kapituj, që e paraqesin materialin në mënyrë kronologjike dhe të argumentuar. Në fillim, në kreun e parë e të dytë, jepen të dhëna për Bolenën dhe bijtë e saj në breza, përqëndrohet tek Alikomuçajt, të parët e Asimit: gjyshi, babai e vëllezërit e motrat. Midis këtyre të dhënave, ato për jetën e Asimit në fshat e Gjirokastër janë më të shumta. Ato vazhdojnë, në kreun e tretë, në të cilin shkruhet për Arsimin në vitet e luftës partizane. Jeta 28 vjeçare (1916-1944) e Asimit tonë të dashur, që jepet në këto pjesë, është si jeta e gjithë shqiptarëve të tjerë, që jetonin e punonin në fshat. Ai duke u rritur e madhuar, krahas punës që bënte për të jetuar, mësoi e kuptoi dhe të kaluarën atdhetare të gjyshit, babait, bashkëfshatarëve dhe bashkëkrahinarëve. Kjo traditë atdhetare bëri, që ai të radhitej në anën e luftëtarëve të lirisë, në luftën që u bë 1939-1944. Në ato vite ai zgjidhet kryetar i këshillit nacionalçlirimtar të fshatit, anëtar i atij të zonës së Kurveleshit, merr pjesë në luftën e Gjormit, caktohet komisar i batalionit të katërtë të brigadës së tetë sulmuese dhe jep shembull, si partizan e kuadër në luftimet për mbrojtjen e Kongresit të Përmetit, në Zagorije, në Konispol, Berat, Lushnje, Tiranë e deri në Vishegrad të ish-Jugosllavisë. Marrja pjesë në këto luftime, kundër pushtuesve të huaj dhe bashkëpunëtorëve të tyre e burrëruan më shumë, e aftësuan si kuadër dhe e bënë të kuptonte, se ashtu si të parët e tij për lirinë, duhet të bëheshin sakrifica të mëdha. Më pas, me çlirimin e Shqipërisë, me detyrën që kishte si shef i sigurimit pranë Divizionit të gjashtë, ai ishte një nga ata që punoi e luftoi për ruajtjen e lirisë dhe sigurimin e jetës e të punës, që po bënte populli për rindërtimin e vendit e zhvillimin e tij të mëtejshëm në të gjitha drejtimet. Por në të njëjtën kohë, ai u bë më i vëmendshëm dhe më vigjilent për të arritur këto objektiva. Prandaj Heroi ynë është një nga veprimtarët më të dalluar të kohës, kundër synimeve e veprimeve të armiqve të jashtëm dhe mbeturinave te bashkë-punëtorëve të tyre që kishin mbetur brenda vendit. Kjo punë lavdëruese kundër tyre, jepet mirë e qartë në katër krerët pasues. Autori në këta krerë të librit ka ditur të nxjerrë në pah përpjekjet e shumëllojshme të armiqve për të rrëzuar pushtetin e popullit, për të penguar e shkatërruar arritjet e punës vetmohuese të popullit tonë, dhe për ta copëtuar Shqipërinë tonë të dashur. Asimi me shokët e tij, u radhit në radhët e para të luftës, që bënte mbarë populli ynë, kundër veprimtarive armiqësore të çdo lloji me anë të ushtrisë, policisë e sigurimit, në të cilat bënin pjesë nga bijtë më të mirë të tij, ish-partizan e kuadro të Luftës Nacionalçlirimtare. Autori ka ditur të na japë në libër, si një bllok me vete, gjithë synimet e veprimet keqëdashëse kundër popullit e atdheut tonë nga individë, organizata e shtete të ndryshme. Për këtë, autori ka shfrytëzuar një emision televiziv, në të cilin këto qëllime të mbrapshta, pohoen me gojën e disa trajtuesve apo pjesëmarrësve të huaj në ato veprime antishqiptare. Me këtë shtrim të problemeve të kohës, lexuesi i sotëm kupton, se populli shqiptar, në vitet e parë mbas çlirimit u ndesh dhe kapërceu vështirësitë e mëdha ekonomike; në të njëjtën kohë përballoi dhe likuidoi banda të tëra dhe paralizoi veprimet penguse antikombëtare të tyre. Pikërisht, kundër tyre luftoi Asim Aliko bashkë me shokët e tij, duke kryer detyra të vështira, që kërkonin trimëri të rrallë, zgjuarësi të veçantë, forcë fizike durim e vullnet.

Kjo punë vigane e këtyre heronjve del mirë në pah edhe në krerët e tjerë të librit, që kanë të bëjnë me kujtimet e bashkëluftëtarëve dhe bashkëkohësve, si dhe në pasqyrimin e tyre nëpër faqet e shtypit. Me të drejtë, ky libër mbyllet me vlerësimin, që i është bërë nga i gjithë populli dhe pushtetarët e kohës, veprimtarisë së kryer nga Asim Alikua. Atij janë dhënë dekorata e urdhëra të shumta dhe i është akorduar titulli më i lartë “Heroi i Popullit”. Për të till heronj, njerëz që nuk kursejnë asgjë dhe bëjnë gjithshka për popullin e vendin e tyre, ka gjithmonë admirim, krenari, flitet mirë e shkruhet vazhdimisht për ta. Në këtë kuadër, me siguri, në të ardhmen edhe këtë libër do ta pasojnë të tjerë, se Heronjtë e Popullit i meritojnë.

Përse duhej shkruar kjo legjendë...?

Nga Bektash Zite

publicist

Sot kemi në dorë librin e Servet Tartarit “Legjenda e një Heroi”, për të cilin, besoj, se është i mirëpritur nga shumë njerëz, për të mësuar të vërtetat e përjetuara, pak më shumë, se gjysëm shekulli më parë...

Heronjtë dhe historia kanë një lidhje të natyrshme e të pazgjidhëshme mes tyre. Ata, me veprën e tyre, në sherbim të një qëllimi tepër të lartë, i bëjnë vend vetes në “sofrën e burrave”, historia i mer në gjirin e saj dhe shpirti i popullit i derdh në këngë... Por, herë-herë, përmasat e veprës së këtyre bijve të lavdishëm i kapërcejnë kufijtë e jetësores dhe hyjnë në kufijt e legjendës. Kështu ndodhi edhe me Asim Alikon...

Duke kaluar nëpër duar monografinë, mu kujtuan vargjet e poetit tone kombëtar, të mençurit Dritero Agolli:Në sofrën e shtruar të historisë,Vijnë të marrin lugën të gjithë;/Vështrojnë thelat dhe duan të hanë,/Maskarenj, bataçinj, pelivanë...!/Po historia u jep nga një kafe në këmbë Dhe pëshpërit ngadalë nëpër dhëmbë:Tani na falni, se presim të vijnë,/Ata që bëjnë vërtet historinë...Po këtë histori lypset të shkruajmë e ta ruajmë, sepse ajo është një nga shtyllat e kujtesës së popullit dhe kombit: një popull që s`njeh të kaluarën e vet, nuk mund të ketë as të ardhme. Jo vetëm ne, por tërë brezat, që do të vijnë, duhet ta dijnë mirë, se nga vijnë e ku duhet të shkojnë... Përmes të vërtetave historike të shkruara, ata që bëjnë historinë, vijnë mes në gëzime e në këngë, për të na thënë “Ne e bëmë tonën; ju bëni tuajën për mëmëdhenë”!Asim Aliko ishte një copë shkëmb i Çipinit, që mori me vete erën e malit, kaltërsinë e qiellit dhe virtytet e mëkuara, atje pranë vatrës, ku piqej kulaçi i hirit, për t`i manifestuar ato në çdo hap e në çdo çast të jetës së tij, plot dallgë e tallaze shpesh të tërbuara... Por ai nuk u tund dhe as u lëkund, as në çastet më të vështira, kur vdekja qëndronte ballëpërballë dhe vështroheshin sy më sy, sepse ishte nga ata djem, që rrallë i bën nëna...Dhe në këtë monografi, Servet Tartari na i sjell ashtu të gjallë, për të na thënë, se “trimat e bën vendi...”

E thirri atdheu dhe ai u nis në rrugët e luftës për t`u kthyer sëbashku me lirinë. Re të zeza u mblodhën mbi qiellin e pastër të lirisë dhe atë e thirri sërish detyra, për ta “harruar” familjen. Ballëpërballë me vdekjen, tregoi se bindjet të bëjnë shkëmb të patundur, përballë çdo furtune e stuhie... Dhe, kjo nuk ishte rastësi: Alikomuçajt e Bolenës, në breza, i kishte dehur era e barutit, kur bëhej fjalë për fatet e mëmëdheut: gjyshi i Asimit, radhitej me Leskodukajt e famshëm e trimat e tjerë të Labërisë, kundër osmanëve; i ati, me “dyfek më gjalmë” do të bëhej luftëtar dhe do të radhitej me organizatorët e Luftës së Vlorës më 1920; Asimi do të rradhitej partizan që në orët e para... Dhe, s`ka sit ë ndodhë ndryshe: Tek ka rrjedhur, doemos, do të pikojë...

Burrat atdhetarë asnjëherë nuk luftojnë e punojnë për lavdi, por vepra e tyre, bën që lavdia t`i ndjekë pas. Kjo ndodhi edhe me Asim Alikon, që me veprën e tij në sherbim të mëmëdheut, mbeti një gur i çmuar në ballin e Bolenës së Kurveleshit, por ai, në qiellin e yllëzuar të Labërisë, do të ketë dritën e vet në breza. Meritat e Asim Alikos, Asim Tomorrit dhe të shokëve të vet, janë të shkruara, me meritë, edhe në analet e sherbimeve inteligjente angleze dhe amerikane, ndërsa populli i Labërisë i ka përjetësuar në këngë...

Duhej shkruar kjo “legjendë njerëzore”, edhe për të ruajtur një amanet të të ndriturit Fan Noli: “Ne jemi shqiptarë dhe e kemi për detyrë të mbetemi, siç kemi qenë prej kohe: stoli e maleve tona të larta dhe e qiellit”.

http://www.gazeta-standard.com/tekst.php?idt=64 29/11/2007

Isa Boletini në Vlorë-Koment rreth fotos

QERIM VRIONI

Duke kaluar nëpër duar e shqyrtuar shumë fotografi që “flasin” për Historinë e Shqipërisë, qëndrova diç më gjatë tek fotoja ku paraqitet Isa Boletini (1864 – 1916) me trimat e tij në Vlorë më 28 nëntor 1912. Kjo është data e cila shoqëron foton sa herë botohet në libra historie a në shtypin periodik. Në të vërtetë kjo fotografi e vyer është realizuar dy-tri ditë pas kësaj date, sepse për shkaqe të ndryshme jashtë dëshirës dhe vullnetit së tij, ai mbërriti në qytet me vonesë. Isa Boletini ishte ftuar si përfaqësues i Kosovës nga Ismail Qemali për të marrë pjesë në Kuvendin Kombëtar i cili do të shpallte Pavarësinë e Shqipërisë. Ai ishte një nga udhëheqësit kryesorë të kryengritjeve shqiptare të vitit 1910, me aftësi të dalluara organizimi dhe drejtimi, aq sa turqit mendonin se kishin të bënin me ndonjë gjeneral të huaj. Në 1913, bashkë me Ismail Qemalin dhe Luigj Gurakuqin shkon në Londër për të protestuar në emër të qeverisë shqiptare kundër copëtimit të Shqipërisë nga Fuqitë e Mëdha. Duke përbërë një pengesë të fortë e të përhershme për synimet grabitqare të fqinjëve, Isa Boletini u vra pabesisht nga shovinistët malazezë në Podgoricë, më 23 janar 1916. Në atë vjeshtë të tretë të vitit 1912, ai vinte në Vlorë me rreth 100 luftëtarë, shumica e të cilëve të kalitur në përpjekjet kryengritëse të 1910-s, veçanërisht në përleshjet me turqit në Grykën e Cërnalevës dhe atë të Kaçanikut e, njëherazi ata përbënin, si të thuash “gardën” e Kuvendit. Emri i Kaçanikut ishte bërë i dëgjuar edhe në Shqipërinë bregdetare, kësisoj edhe në Vlorë. Trimat kosovarë kishin përshkuar rrugë të gjatë e të lodhshme disaditore me kuaj drejt Vlorës, por lodhjen natyrshëm, ua lehtësonte mjaft qëllimi i shenjtë për të cilin po udhëtonin, do merrnin pjesë në Shpalljen e Pavarësisë, ngjarja më e madhe shekullit XX për kombin shqiptar. Fotografia është bërë në rrugën kryesore të qytetit, në atë kohë me emrin “Liria” (sot rruga muze “Justin Godard” në lagjen e vjetër “Muradie”), disa dhjetëra metra para se ajo të bashkohet me “Sheshin e Flamurit”. Autori i saj ishte një fotograf shqiptar emri i të cilit fatkeqësisht, ende nuk njihet. Ai kishte ngritur trekëmbëshin e aparatit aty për të përjetësuar ato ditë të

shënuara, e ndoshta ishte edhe në dijeni se atypari, do kalonin kosovarët me Isën në krye. Ajo ishte rruga që lidhte lagjen ku ata banonin (Topana), me qendrën. E kur janë dukur në krye të rrugës, me veshjet karakteristike e si përherë me nga një armë brezi, mbase fotografit i janë dridhur pak duart e i janë shtuar rrahjet e zemrës, por shpejt e ka mbledhur veten. Pa i porositur fare trimat që do fotografonte (siç bëjnë rëndomë fotografët), se dhe koha s’priste, ka shkrepur aparatin një herë, dy herë…, kurse ata ecnin fare të shkujdesur drejt tij. Gjithçka mund të ketë përfunduar me përshëndoshjen dashamirëse të të dy palëve, por me gëzimin e madh të fotografit se kish përngrirë në letrën fotografike pjesëmarrës të shquar të ngjarjes historike, i vetëdijshëm dhe i kënaqur për përjetësimin kësisoj të atmosferës së ditëve të lirisë. Isa Boletini, edhe pse nuk është në qendrën optike të fotos, kuptohet lehtë se është kryesori në atë grup njerëzish, edhe ngase ai ecën një hap para të tjerëve. Nga vështrimi i fotos të bien në sy trupat viganë të tyre, por sidomos ecja e lirshme dhe dinjitoze. Kishin të drejtë, Pavarësia ishte shpallur e, ata ishin tashmë njerëz të lirë në shtetin e tyre, nën atë copë qielli që u kish rënë në pjesë. Vëllezërit nga Kosova u pritën me bujari të madhe nga të gjithë qytetarët vlonjatë në shtëpitë e tyre, shumica në lagjen e vjetër “Topana” (sot “Katër heronjtë”), në pjesën e sipërme të së cilës u krijua dhe vend-fushimi i kafshëve dhe pajisjeve luftarake të tyre. Kjo ishte një kodër a bregore vogël e mbushur me ullinj, prej nga shihej mirë krejt qyteti. Vendasit dhe miqtë u miqësuan shpejt me njeri-tjetrin, madje të parët, si për t’i nderuar më shumë ardhësit, filluan ta thërrisnin kodrën thjeshtë dhe shkurt “Kaçanik” me qenë se pjesa më e madhe e tyre kish luftuar në Grykën e Kaçanikut. Kështu nisën ta quanin bregoren më pas banorët e qytetit, ndonëse mjaft njerëz në Vlorë nuk ia dinin më vonë origjinën e këtij emri, por kjo s’kish ndonjë rëndësi. Kodra “Kaçanik” po kthehej kësisoj, në një përmendore të veçantë historike për përjetësimin e ardhjes së Isa Boletinit me trimat e tij në Ngritjen e Flamurit. Kjo ka ndodhur në vitin e Madh 1912, e prej asaj kohe vazhdoi me dhjetëra vite e vazhdon e sot e gjithë ditës që ajo të thërritet “Kaçanik”, edhe pse tanimë e mbushur me banesa. Gjithashtu vlen të shënojmë se rruga kryesore e lagjes “Topana”, ku kalonin në atë kohë çdo ditë edhe kosovarët, prej rreth 70 e ca vitesh quhet me vendim të autoriteteve lokale të atëhershme, “Isa Boletini”, ndërsa 2-3 dhjetëvjeçarë më parë (aty nga vitet ‘70), me emrin e Fatosit të Kosovës u quajt një nga lagjet e reja më të mëdha të qytetit të Flamurit. Kështu, Isa Boletini erdhi në Vlorë para 95 vitesh, por ai vazhdon të jetë atje me rrugën dhe lagjen që mbajnë emrin e tij, por veçanërisht me toponimin mitik “Kaçanik”. Emri i Isa Boletinit bashkë me atë të Ismail Qemalit, jetojnë në këtë qytet prej 95 vjetësh, por ata do jetojnë edhe 195 e shumë e shumë vite të tjerë, bashkë me emrat e të gjithë atyre patriotëve që u përpoqën për shpalljen e Pavarësisë, derisa të jetojnë shqiptarë në Vlorë, Prishtinë, Tetovë, Ulqin e kudo qoftë ku do të rrojnë njerëzit që i thonë bukës, bukë dhe ujit, ujë. Këto gjera më erdhën në mendje tani duke vështruar këtë fotografi të vjetër, të çmuar e pa emër autori. Tani, kur ndodhem me mijëra kilometra larg fizikisht nga Shqipëria dhe sidomos nga Vlora, qyteti, ku si fëmijë, i ri dhe burrë, kam pritur e përcjellë dhjetëra herë me gëzim e dashuri, Ditën e Madhe të 28 Nëntorit, Ditën e Flamurit.

Qerim Vrioni, Michigan (SHBA), Nëntor 2007

Adhurues i Kadaresë për librat e shkruar mbi gjakmarrjen, regjisori nga Kosova Luan Kryeziu ka projektuar dje filmin “Gjakmarrja”. Krijim autorial ku simbolika dhe surealizmi prodhojnë gjakmarrjen e ftohtë, të vdekur, në distancë nga publiku. Gjakmarrja, si riciklim i të njëjtit gjak, është krejtësisht e palogjikshme, dhe pa motiv –kjo është ironia e 25 minutave filmike

25 minuta gjakmarrje

Ilka Kapedani

Dy kulla përballë njëra-tjetrës që riciklojnë gjakun në distancë nga publiku dhe vetë krijuesi. Gjakmarrje e ftohtë, si diçka e vdekur. Ky është krijimi i regjisorit nga Kosova, Luan Kryeziut, i projektuar dje paradite në kinema “Imperial”.

Gjakmarrja që zbret nga Kanuni, që është kthyer në një kërshëri dhe burim i pashtershëm për lëndën kinematografike për regjisorin Kryeziu nuk është aspak e ekzagjeruar. Ai përmend Amerikën, si vendi që këtë lëndë e ka brumin më të ngjeshur në produksionet kinematografike. E sa për regjisorët shqiptarë, Kanuni është një realitet në minus, që nuk është shfrytëzuar.

Pa fjalë, rreth 25 minuta, filmi me metrazh të shkurtër që konkurron në Festivalin Ndërkombëtar të TIFF ka si karrem simbolikën dhe surealizmin.

Një bunar në mes dy shtëpive që presin në grykë të pushkës, në frëngji të kullave, krijon mirazhin e vrasjes. Kova që mbushet e zbrazet nga provokimi dypalësh i burrave që presin të vriten, a të jenë të lirë, shkakton lojën e frikshme me jetën.

Kryeziu thotë se elementët e tij, siç është kova që mbushet në pus e shpesh kthehet bosh, përdoren si karrem për riciklimin e gjakut të shoqëruar me elementët surrealë për trajtimin e idesë.

Në pamje të parë të krijohet iluzioni i një filmi bosh. Gjakmarrja duket sikur nuk ka gjë për të thënë në këtë kontekst pa fjalë, viziv. Burrat e plagosur ushqejnë gjakun e tyre, të humbur, me gjakun e gjaksit.

Kështu mbështillet gjithë qëllimi i autorit, të shpërfillë gjakun e ndryshëm. Ironia në marrjen dhe dhënien e gjakut prej të plagosurve është thjesht një riciklim i të njëjtit gjak. “Ata kanë të njëjtin gjak, të njëjtin bunar, të njëjtën tokë nuk kanë asnjë motiv, arsye që për një vrasje të ndodhin të tjera”, - thotë Kryeziu, duke u munduar të krijojë një autorësi.

Këtij filmi i mungon baza historike, është një trill kompozicional i autorit, për ta shkatërruar qëllimisht fenomenin kanunor, si vizualitet surrealist. Ajo që duket e ekzagjeruar, e pamundur, krejt e pakontrollueshme dhe njëkohësisht shpërfillëse nga mendja. “Njerëzit me të njëjtin gjak dhe kanë një burim jete, një diell, një tokë, dhe një qiell, luftojnë në mes vete pa ndonjë motiv të arsyeshëm logjik. Ata e përdorin burimin e jetës si karrem, me qëllim që lufta të përtërihet. Ata dënohen nga gjaku i tyre si hakmarrje e kohërave të vjetra. Fanatizmi i hakmarrjes shkakton ngujimin, gjë e cila shkakton privimin e lirisë edhe të atyre që e adhurojnë atë. Ata e fitojnë lirinë, madje duke e paguar edhe me jetën e tyre. Çdo familje ka heronjtë e saj, me gjakun e të cilëve ushqehen. Pse ekzistojnë luftërat kur ka mjaft tokë, ujë, diell e dashuri për të gjithë. A ja vlen që për një lule të këputur të prishet i gjithë kopshti”, është qëndrimi autorial. Regjisori i ri thotë se është adhurues i Kadaresë, të cilit ia njeh mirë veprat dhe esetë të shkruara mbi gjakmarrjen. Ndërsa Kosova ka kaluar një kohë të vështirë luftërash, sigurisht që për gjakmarrje s’mund të flitej. Kryeziu thotë se janë disa zona që ndodh aktualisht ky fenomen, vetëm jo në masë të madhe. Prej Kanunit të Lekë Dukagjinit në këto treva ka mbetur vetëm fenomeni i gjakmarrjes.

Në këtë kohë pavarësie për Kosovën, Kryeziu e sheh fenomenin me skepticizëm, po me qartësinë se populli tanimë e ka kuptuar të keqen e gjakmarrjes.

Ndërsa Kryeziu vjen në këtë festival nga shkolla kosovare e filmit, i diplomuar në Akademinë e Arteve ku është regjisor i filmave “Kufomat”, “Pini”, “Pasioni zjarrit”, Skulptura (film i shkurtër), “Dhuratat”, (film i shkurtër) gjithashtu ka realizuar dhe disa dokumentarë si “Muaji i rinisë kosovare”, “Mbijetesa njerëzore” ku ka qenë edhe aktor.

“Gjakmarrja” është dhënë premierë në Kosovë, dhe regjisori pret të shkojë për të konkurruar në Kolorado, një festival prestigjioz ku është selektuar edhe filmi i tij.

Flutura e Stefan Taçit

Një vajzë e re piktore, pas një telefonate niset të takojë të dashurin e saj në vendin e caktuar. Historia e filmit zhvillohet në Tiranë, por mund të ndodhte në çdo vend të botës. Përmes simbolikës e poezisë së udhëtimit të vajzës-flutur, shohim e ndjejmë atmosferën tipike të qytetit, ku përtej një ndjesie lokale përjetojmë sadopak edhe problematikën globale. Në fund, publiku, përballet me dilemën e vajzës. A mund të jetë e vërtetë ajo çka ndodh në fantazinë e saj gjatë kohës që pret të dashurin?

Me skenar të Stefan Taçit filmi që konkurron në seksionin e animuar të festivalit ndërkombëtar të TIFF-it, është projektuar një ditë më parë në kinemanë “Imperial”, duke realizuar premierën e saj. Me fotografi të Spartak Papadhimitrit, animacion, dhe skenar të Stefan Taçit ku luajnë aktorët Ermela Teli dhe Klajd Kruja, filmi “Flutura” shtrydh fantazinë krijuese në një realitet ndjeshmërie ku artistikisht loja është imagjinatë e bukur.

http://www.ndryshe.com/mat.php?idm=12594

E Hene, 26 Janar 2009

Ismail Qemali 90 vjet mbas ndarjes nga jeta

Nga Prof. Nedim Vlora

Më se 90 vjet të ndarjes nga jeta, figura dhe vepra e Ismail Qemalit jetojnë akoma në mendjen e shqiptarëve, të cilëve u la një atdhe të lirë dhe të pavarur, mbas nënshtrimit shekullor të turqve. Ajo ditë e nëntorit, është ditë e paprekshme në zemrat e atyre që ishin të pranishëm dhe të atyre, patriotëve, që akoma edhe sot e kujtojnë. Vetë Ismail Qemal bej Vlora, 5 vjet më vonë, pas pavarësisë, kujtonte me emocione dhe mallëngjim ato momente historike kur shkruante:

“Mbledhja u ndërpre. Anëtarët e Kuvendit dolën nga salla për të ngritur në shtëpinë ku kisha lindur, ku kishin jetuar paraardhësit e mi, Flamurin e Skënderbeut qe flinte për 445 vjet i palosur. Minuta të paharrueshme, në të cilat, me duar që dridheshin me shprese dhe krenari, ngrita ne ballkonin e banesës time të vjetër Flamurin… (Ismail Kemal Bey, L’Albania indépendante et son premier m’bret, in Je sais tout magazine, XIII, 15 nov. 1917, pp.563-574).

Patrioti i madh, të cilit ne të gjithë shqiptarët duhet t’i jemi mirënjohës, nuk e braktisi kurrë aktivitetin politik, siç e demonstrojnë disa dokumente dhe siç e konfirmon veç vdekja e tij nga rrethana jo të sqaruara mirë, por të përcjella dhe të dëshmuara nga disa djemtë e tij, të pranishëm atë natë, në Hotel Brufani të Peruxhës. Kanë kaluar më shumë se 90 vjet dhe më takon mua, nipi i të parëlindurit Mahmud Nedim bej Vlorës që ishte i pranishëm në ngjarjen tragjike, që të rikujtoj me fjalë ato momente plot emocione dhe ankth. Falë gjyshes, Alice, shumë vite më pas, e cila më tregoi mua dhe motrës time traktativat sekrete me qeverinë italiane, refuzimin e Ismail bej Vlorës, darkën, dhimbjet e mëdha në bark, mbërritjen e mjekut kur shpresat tashmë ishin shuar : e gjitha kjo ndodhi shumë shpejt aq sa te bllokonte frymëmarrjen. Ishte si të shfletoje një album të vjetër plot me fotografi, shprehës në heshtjen e tyre, aq sa në çatinë e vogël dhe të vjetër të Rrugës « Markon » në San Remo, në të cilën gjyshja ime jetonte si refugjate dhe pa atdhe, dukej sikur historia të përsëriste vetveten, çdo herë në mënyrë të njëjtë, krenare dhe e trishtuar.

« Asnjë copë toke shqiptare do t’u cedohet (jepet) të huajve”: ishin këto fjalët e fundit të politikanit të madh, referuar përfaqësuesve të qeverisë italiane disa ditë më parë nga vdekja e tij. Dëshira për të përcjellë qartësisht mendimin e tij direkt ministrave përgjegjës nuk u krye. Pritja pati një përfundim tragjik. Zemra e tij pushoi së punuari; Patrioti Ismail Qemali ndërroi jetë. Me karakter liberal, Ai mendonte se çdo individ duhet të shprehet dhe të sillet sipas bindjeve të tij, por në respekt të ligjit. Një episod pak i njohur saktëson mendimin e tij : një ditë në Parlamentin e Stambollit u kërcënua nga një kundërshtar politik, i cili drejtoi armën ndaj tij ; menjëherë ndërhyri në mbrojtje të tij Tahiri, por ai duke ulur dorën e djalit të tij, që mbante pistoletën, tha : « Ndal, armët janë forca e të dobëve ». Episodi dëshmoi qartësisht se si patrioti i madh e bazoi fuqinë e tij politike te fjalët, te dialogu, te përballimi, dhe jo në një pushtet të dhunshëm apo imponues dhespotik. Ai, i dha të birit një leksion të shkëlqyeshëm mbi demokracinë, sepse sqaroi se në demokraci të gjitha opinionet duhet të respektohen, edhe ato të kundërta : këto opinione duhet t’i çelin rrugën diskutimeve, por nuk duhet t’i japin shkas dënimeve, hakmarrjeve, ndëshkimeve. Demokracia imponon pluralizëm, kështu që nëqoftëse një ide është më e përhapur se një tjetër, nëqoftëse një parti mbizotëron mbi të tjerat nuk duhet të procedohet në «spastrimet” staliniste as në mohime «naziste» kundër atyre që mendojnë ose votojnë ndryshe nga mazhoranca.

Ismai Qemal bej Vlora, pra, ishte në thelb një demokrat, respektonte idetë e të tjerëve, edhe kur këto ishin plotësisht kundër ideve të tij dhe ky është mësimi që Ai u la fëmijëve dhe bashkëkombësve të tij. Në fakt idetë e tij i paraprinë ideve që janë afirmuar nga Deklarata Universale e te Drejtave të Njeriut.

Personalisht gjithmonë kam besuar që ky ka qenë mesazhi politik më i rëndësishmi i lënë nga Ismail Bej Vlora: dashurinë për atdhenë dhe për popullin e tij, të gjithë të lirë në një vend të lirë. Dhe ky është urimi që i drejtoj Shqipërisë në këtë ditë kujtimi, me shpresën qe vendi ynë i vogël mund të shndërrohet si vendi i një demokracie të vërtetë.

http://balkans.courriers.info:80/article12011.html

Koha Jone

Culture et patrimoine : l’heure de la collaboration entre l’Albanie et le Monténégro

Traduit par Mandi Gueguen

Publié dans la presse : 23 décembre 2008

Mise en ligne : dimanche 25 janvier 2009

Sur la Toile

L’Albanie et le Monténégro ont signé le 21 décembre dernier un accord de collaboration dans les domaines de la culture et de la préservation du patrimoine culturel et naturel. Cette collaboration s’inscrit dans le cadre des projets régionaux du Conseil de l’Europe et de l’UE. Le lac de Skadar/Shkodër ou la ville d’Ulcinj figurent naturellement parmi les sites qui pourraient faire l’objet d’une collaboration accrue entre les deux pays.


Le lac de Skadar/Shkodra, patrimoine naturel commun à l’Albanie et au Monténégro

Le ministre de la Culture et du Tourisme albanais, Ylli Pango, s’est rendu en visite officielle au Monténégro pour rencontrer son homologue, Branislav Mičunović. L’objectif de la rencontre concernait la collaboration culturelle dans les secteurs de la cinématographie, du théâtre, des centres musicaux, de la littérature et des arts visuels.

Les deux ministres ont aussi évoqué le patrimoine, les fouilles archéologiques, le réseau des châteaux du Lac de Shkodra/ Skadar, l’ouverture du musée ethnographique de Muriq et la collaboration dans le cadre de l’initiative de l’Union pour la Méditerranée.

Un projet à échelle régionale

Les deux ministres ont ainsi discuté du projet du Conseil de l’Europe pour le développement économique de la zone de Shkodra à travers la valorisation de ses richesses culturelles et naturelles.

Le Programme régional pour l’héritage culturel et naturel dans l’Europe du Sud-Est est un projet commun de l’Union européenne et du Conseil de l’Europe. Il est destiné aux neuf pays de la région et vise à développer une collaboration à grande échelle entre ces pays dans le but de préserver, de conserver et de réhabiliter l’héritage culturel et naturel, en se focalisant sur le développement durable dans l’administration urbaine et rurale et le développement local des conditions de vie et de l’environnement.

Le Ministère du Tourisme, de la Culture, de la Jeunesse et des Sports albanais est engagé dans ce Programme Régional, qui vise à financer la restauration des sites menacés ou leur restauration. Ce programme a démarré en 2003 sous l’égide du Conseil de l’Europe, de l’UE et du président de la Commission européenne de l’époque, Romano Prodi. Le ministère de la Culture albanais a passé avec succès les deux premières phases du projet : l’élaboration d’un rapport sur l’état du patrimoine archéologique et architectural du pays, puis l’élaboration d’une liste des monuments menacés, accompagnée des données techniques de chacun de ces monuments.

Les sites inclus dans le projet

Cette liste comporte des sites comme l’amphithéâtre de Durrës, le château de Kruja et de Gjirokastra, le bazar et quelques maisons menacées de cette ville, le Bazar de Korça, la maison des Kurpale à Kukës, et toute une série d’églises comme celle de Saint Stéphane dans la forteresse de Rozafa à Shkodra, celle de Saint-Podrome à Voskopoja, celle de Tous-les-Saints à Gjirokastra, celle de Kozare à Berat, etc.

La troisième phase concernera les estimations techniques préliminaires pour chaque monument et la définition des coûts d’interventions techniques. La dernière phase sera celle de l’élaboration des études de faisabilité. Dans le cadre de ce projet, quelques experts du Conseil de l’Europe se sont rendus en Albanie pour visiter certains sites de la liste et rencontrer des spécialistes du ministère du Tourisme et de la Culture.

Des études de faisabilité sont déjà prêtes pour le Bazar de Korça et la demeure des Haxhistase. Le 21 décembre 2008, le ministre Ylli Pango a visité la ville d’Ulcinj, en compagnie de son homologue monténégrin. Ils ont été accueillis par le maire ainsi que par le ministre des Minorités et des Droits de la personne auprès du gouvernement monténégrin, Fuad Nimani.

L’accent a été mis sur l’importance de la collaboration culturelle entre la ville d’Ulcinj et d’autres villes ou institutions culturelles albanaises. Cette collaboration a très bien débuté jusqu’à présent, mais elle gagnerait à être renforcer. Les deux ministres s’y sont engagés.

http://balkans.courriers.info:80/article12130.html

BIRN

Déportation des Bosniaques du Monténégro : Podgorica reconnaît enfin le crime

Traduit par Stéphane Surprenant

Publié dans la presse : 21 janvier 2009

Mise en ligne : vendredi 30 janvier 2009

Sur la Toile

En 1992, des centaines de réfugiés bosniaques ont été déportés par la police monténégrine et remis aux autorités serbes de Bosnie. La plupart ont été assassinés, certains sont encore portés disparus. Podgorica vient de créer un précédent historique dans la région en offrant une somme d’argent à titre de compensation aux familles des Bosniaques déportés et assassinés en 1992. Les victimes insistent quant à elles sur le fait que justice ne sera jamais faite tant que les responsables de ces crimes n’auront pas été jugés.

Par Erna Mačkić et Nedjeljko Rudović

Jasenka Titorić-Perović a perdu son frère de 29 ans, Alenko, suite à son arrestation par les autorités monténégrines, alors qu’il était en visite dans la ville d’Herceg Novi, en mai 1992. Elle sait seulement qu’ils l’ont emmené à Bratunac, dans l’est de la Bosnie, avec 27 ou 28 autres personnes. Il est porté disparu depuis ce jour.

Après 16 ans de recherches et beaucoup de démarches devant la justice, la famille Titorić aura au moins obtenu une compensation financière pour ses souffrances. « C’est important, parce que, en payant cette compensation, le pays reconnaît sa participation au crime », explique Jasenka Titorić-Perović.

« Au départ, nous avons rempli un formulaire de demande de compensation, car nous ne voulions pas que mon frère ne soit qu’une personne disparue parmi tant d’autres, dont les destins resteront à jamais inconnus », poursuit-elle.

À la sortie d’une réunion du gouvernement, le 25 décembre dernier, le ministre de la Justice Miraš Radović a annoncé que le jugement de la Cour avait été favorable dans 42 procès concernant des personnes déportées en mai 1992. Le montant total du règlement prévu s’élève à 4,13 millions d’euros.

Le gouvernement de Milo Djukanović a pris cette décision quatre ans après le dépôt de la première demande de compensation, et plus de deux ans après l’ouverture de l’enquête portant sur les événements incriminés.

L’enquête a abouti, le 19 janvier 2009, à un acte d’accusation rédigé par le procureur d’État du Monténégro contre neuf personnes, qui sont accusées d’avoir commis des crimes de guerre contre des civils.

Le procureur a également émis des mandats d’arrestation, compte tenu des « circonstances très graves dans lesquelles ces crimes ont été perpétrés, ainsi que des conséquences de ces crimes ».

Seki Radončić, le journaliste et éditeur qui a le premier attiré l’attention du public sur cette affaire, a déclaré qu’un pas important avait été fait. Seki Radončić est l’auteur du livre Kobna sloboda (Fatale liberté) [1].

« Je suis content que le Monténégro ait admis son crime de façon honnête, ce que le pays n’avait pas réussi à faire pendant les années de troubles qui ont balayé les Balkans », se réjouit-il. « Mais il ne s’agit là que d’une première étape ! »

68 personnes toujours portées disparues

Selon les données disponibles, entre le 15 mai 1992 et le 6 juin 1992, la police monténégrine a arrêté plusieurs citoyens bosniaques qui se trouvaient à ce moment sur son territoire.

Les familles Klapuh et Avdagić, qui s’étaient pourtant échappées de Foča, dans l’est de la Bosnie, furent ainsi tuées au Monténégro par la police spéciale de l’armée de la Republika Srpska (RS).

Un tribunal du Monténégro a échoué à faire qualifier de crime de guerre le meurtre de la famille Klapuh. Techniquement, un crime de guerre ne peut avoir lieu que sur un territoire impliqué dans une guerre.

La Cour a cependant condamné Vidoje Golubić, un ancien membre de la police spéciale de RS, à huit mois d’emprisonnement. Les autres individus ayant participé au crime sont restés hors de portée de la justice.

D’autres Bosniaques faits prisonniers au Monténégro ont été transférés directement en Republika Srpska.

Comme l’explique Seki Radončić, qui a écrit un livre et produit un documentaire sur le sujet, une bonne centaine de citoyens bosniaques auraient été livrés à la Republika Srpska. Parmi eux, dix civils et seize soldats ont survécu. Seize ans plus tard, quinze corps ont été identifiés, tandis que 68 ont disparu.

Sous la pression de l’opinion publique, les autorités ont ouvert une enquête en 2006. L’enquête a mené, le 19 janvier 2009, à l’établissement d’un acte d’accusation à l’encontre de neuf individus. Ceux-ci sont accusés d’avoir illégalement déporté des citoyens bosniens qui avaient obtenu le statut de « réfugiés ».

Les personnes accusées sont : Boško Bojović, ancien adjoint au ministre de l’Intérieur du Monténégro en matière de sécurité ; Milislav Marković, ancien adjoint au ministre de l’Intérieur à la sécurité publique ; Radoje Radunović, directeur de la sécurité au Service de sécurité d’État à Herceg Novi ; Duško Bakrac, chef des opérations dans le même secteur ; Božidar Stojović, chef de secteur du Service de sécurité d’État à Ulcinj ; Milorad Ivanović, directeur du centre de sécurité de Herceg Novi ; Milorad Šljivancanin, chef de la police d’Herceg Novi ; Branko Bujić, directeur du centre de sécurité de Bar ; Sreten Glendža, enfin, responsable de la sécurité à Ulcinj.

Le Procureur de la République les a accusés d’avoir mis à exécution les ordres de l’ancien ministre de l’Intérieur Pavle Bulatović, d’avoir déplacé par la force 79 personnes et de les avoir livrées à la police de Sokolac, Srebrenica et Foča, en Republika Srpska de Bosnie, ainsi qu’au Centre correctionnel de Foča.

La motion initiale exigeant l’ouverture d’une enquête alléguait que des responsables d’Herceg Novi et de Bar avaient arrêté 83 Musulmans et Serbes, afin de les déporter en Republika Srpska.

Avant l’ouverture de l’enquête, début décembre 2004, 40 poursuites civiles ont été lancées par le bureau de l’avocat Dragan Prelević, devant la Cour de première instance de Podgorica, dans le but d’obtenir des compensations. Sept de ces requêtes avaient été remplies par des personnes qui avaient elles-mêmes survécu à l’opération de déportation.

La première audience dans ce procès a eu lieu à Podgorica le 20 octobre 2006. Deux jours plus tard, le procureur d’État déclenchait la procédure en vue de l’ouverture d’une enquête en bonne et due forme.

Les familles des victimes avaient exigé environ 45 millions d’euros en compensations de la part du Monténégro. Le premier appel a été jugé par la Cour de grande instance le 14 juillet 2006, lors du verdict prononcé dans la cause de Sanin Krdžalija.

Outre des compensations financières, les survivants et les familles des victimes exigent que tous les coupables de ces crimes soient présentés devant la justice. Il demandent aussi que l’État du Monténégro présente ses excuses, érige un monument, marque l’anniversaire de ces sinistres événements et s’assure que les livres d’histoire relatent ces crimes.

« Parfois, j’ai l’impression qu’il se trouve à côté de moi »

Les familles des victimes vivent aujourd’hui dans différents pays du monde. Seules quelques unes sont revenues vivre en Bosnie-Herzégovine. La famille Titorić figure parmi elles. Jasenka a témoigné devant la Cour à Podgorica durant le procès.

« J’avais déjà voyagé au Monténégro auparavant, mais je ne m’étais pas sentie très à l’aise », raconte-t-elle. « Quand je suis allée à Podgorica pour comparaître devant le tribunal, j’ai vomi sans arrêt... »

Mais ses parents ne pouvaient pas l’accompagner devant la Cour. Leur fille confie qu’ils ont changé depuis la mort de leur fils – son frère. « Mon père est devenu asocial et refuse de passer du temps avec qui que ce soit... Il ne parle plus qu’à sa famille », dit-elle. « Et ma mère souffre de différents problèmes de santé, qui ne lui laissent aucun répit. »

« Je ne me sens pas bien lorsque je parle de la perte de mon frère. Chaque fois que cela se produit, je me sens très mal pendant des jours. Parfois, j’ai l’impression qu’il se trouve juste à côté de moi, et qu’il essaie de me dire quelque chose. »

D’après le ministre Miraš Radović, l’arrangement « a valeur d’obligation légale et de verdict exécutable ». Aucune procédure judiciaire supplémentaire ne sera entreprise dans ces 42 affaires.

« Le gouvernement a déterminé que cet arrangement représentait la meilleure et la plus efficace des options pour surmonter définitivement ces litiges », a expliqué le ministre.

« Le gouvernement a donc exprimé son intention de trouver une entente au sujet des jugements de la Cour relatifs aux causes ouvertes par les procédures des victimes, pour séquestration et déportation des membres de leur famille en Bosnie-Herzégovine en 1992. »

Le ministre a rappelé que cinq rencontres entre le ministre de la Justice et les représentants des familles avaient eu lieu entre le 9 et le 23 décembre 2008. Les participants ont alors discuté des conditions du règlement de cet affaire.

Seki Radončić rappelle que ces discussions avaient montré que 202 personnes avaient déposé des poursuites contre le Monténégro pour compensation matérielle ou non-matérielle, relativement aux 44 personnes extradées, dont neuf ont survécu. Ces poursuites ont été lancées par les survivants et leur famille, ainsi que par les proches des personnes extradées qui ont été tuées en Bosnie-Herzégovine.

« Il a été convenu que le montant de la compensation dépendrait de la relation d’un proche avec la victime, alors que les survivants, pour leur part, recevraient une compensation calculée sur la base de la durée de leur détention », a expliqué le ministre.

Celui-ci a également précisé que les montants des compensations pour les proches des personnes assassinées seraient calculées comme suit : chaque enfant de victime toucherait 30.000 euros, les conjoints et les parents des victimes 25.000 euros, et les frères et sœurs des victimes, 10.000 euros.

Le procureur Dragan Prelević a déclaré que le règlement intervenu dans ces 42 causes démontrait la réelle volonté du gouvernement du Monténégro d’assumer sa responsabilité dans ces crimes, ce qui devrait, à tout le moins, apporter une satisfaction morale aux plaignants.

« Nous regrettons que cette décision ne soit pas intervenue plus tôt, car cinq des plaignants sont décédés ces dernières années », a-t-il ajouté. « Néanmoins, nous estimons que cette décision revêt un caractère historique. »

Le procureur n’a pas encore approuvé de règlement dans une seule cause, celle concernant Osmo Bajramović, dont les proches vivent toujours à Herceg Novi. La femme d’Osmo Bajramović et ses deux enfants ont cependant lancé la poursuite et les procédures judiciaires vont suivre leur cours.

Seki Radončić affirme que beaucoup de membres des familles des victimes n’ont jamais cru que le Monténégro leur accorderait des compensations. Jasenka Titorić, la sœur de feu Alenko, a confié que lorsqu’elle a annoncé à ses parents que l’argent avait été versé sur leur compte bancaire, sa mère a simplement rétorqué : « je n’ai pas besoin d’argent, parce que mon fils a disparu ».

« Ni ma mère ni moi ne pouvons accepter que mon frère ne soit plus avec nous », dit-elle. « Parfois, je me dis qu’il s’est effondré psychologiquement en raison de tous les sévices qu’il a subis. Je m’imagine alors qu’il erre quelque part, ne sachant plus qui il est... ».

Maintenant que la première étape est franchie, les victimes osent croire que ceux qui ont ordonné l’arrestation de leurs proches, au Monténégro en 1992, devront répondre de leurs actes devant la justice.

« Les procédures criminelles reliées à ces exactions doivent continuer. Tous ceux qui ont participé à ces actes criminels, de même que toutes les personnes qui ont donné des ordres en ce sens doivent être punis », rappelle Seki Radončić. Il ajoute que son livre contient d’ailleurs les noms de toutes les personnes qui assumaient des fonctions de direction à l’époque.

L’auteur soutient que même les politiciens de la Bosnie n’ont rien fait pour que justice soit faite dans cette affaire. Le système judiciaire bosniaque, doit néanmoins « prendre des mesures concrètes et punir les coupables qui ont assassiné des citoyens bosniaques après leur déportation du Monténégro ».

L’un des documents cités dans le livre Kobna sloboda [Liberté fatale] relate comment 35 Bosniens furent remis entre les mains des membres du Service des affaires internes, à Srebrenica, le 27 mai 1992. Dans son ouvrage, Seki Radončić désigne même la police à laquelle les victimes ont été remises.

L’un des noms cité dans le livre est celui de Petar Mitrović, qui a reçu en première instance une condamnation de 38 ans d’emprisonnement pour génocide. Ces crimes auraient été commis à Kravica, près de Srebrenica.

Bien que le Monténégro doive en faire davantage, Seki Radončić constate que le pays pourra « servir d’exemple à ses voisins, incluant la Bosnie-Herzégovine, qui devrait elle aussi commencer à verser des compensations aux victimes de la guerre ».

Velija Murić, président du Comité pour les droits de l’Homme au Monténégro, abonde dans le même sens : la décision de Podgorica va améliorer non seulement la façon dont le pays sera désormais perçu par ses voisins, mais représente aussi un pas en avant pour le Monténégro dans son processus d’intégration à l’Union européenne.

[1] Seki Radoncic, Kobna Sloboda. Deportacija bosanskih izbjeglica iz Crne Gore, Fond za humanitarno pravo, Belgrade, 2005.