Partia “Lëvizja e Legalitetit”
Bulevardi “Zog I”, Tiranë.
www.legaliteti.org
Tel&Fax: +355 4 2230076

 

Tiranë, më 27 dhjetor 2009

Informacion për media

 

Me rastin e 85 vjetorit të “Triumfit të Legalitetit” të 24 dhjetorit 1924, u mblodh në Tiranë Këshilli Kombëtar i PLL që ka dalë nga Kongresi i XVII i datës 21 nëntor 2009.

Këshilli Kombëtar i PLL zgjodhi Kryetarin e tij Z. Nebi Ganellari si dhe Kryesinë dhe funksionet përkatëse të Partisë “Lëvizja e Legalitetit” si më poshtë:

·        Z. Artan Tujani, Sekretar i Përgjithshëm

·        Z. Murat Busha, Zëvendës-Kryetar

·        Z. Sulejman Gjana, Zëvendës-Kryetar

·        Z. Besnik Murati, Zëvendës-Kryetar

·        Z. Ergjent Bufazi, Sekretar Organizativ

·        Z. Gazmend Lita, Sekretar për Marrëdhëniet me Jashtë

·        Z. Shpetim Axhami, Sekretar Politik

 

Sipas Statutit të PLL në Kryesinë e kësaj partie kooptohen edhe Kryetari i Senatit të Veteranëve z. Skënder Zogu, Kryetarja e Forumit të Gruas znj. Zhaneta Ndregjoni si dhe Kryetari Forumit Rinor.

Kryetari Spahiu dhe Kryesia e re e Partisë “Lëvizja e Legalitetit” dolën në një konferencë shtypi ku Spahiu bëri edhe prezantimet e rastit.

Gjatë kësaj konference për shtyp Spahiu bëri një bilanc të këtij viti dhe tha se: “Gjatë 2009-ës Shqipëria ka pasur një bilanc pozitiv në të gjitha fushat dhe  sidomos në rritjen ekonomike, në procesin e integrimit të saj në BE, kalimin me sukses të testit për zgjedhjet parlamentare të 28 qershorit etj”.

Në emër të PLL Spahiu i bëri thirrje opozitës që me fillimin e vitin 2010 ajo të futet në Parlament dhe të kontribuojë për realizimin sa më të shpejtë të  objektivit madhor për vitin 2010 që është heqja e vizave dhe lëvizja e lirë e shqiptarëve në Evropë.”

Gjithashtu Spahiu uroi shqiptarët kudo që ndodhen për një vit të ri të mbarë dhe të lumtur.

Zyra e shtypit e PLL

*****

 

Partia “Lëvizja e Legalitetit”
Bulevardi “Zog I”, Tiranë.
www.legaliteti.org
Tel&Fax: +355 4 2230076

Tirane, me 25 dhjetor 2009

Informacion per media

Sot me date 25 dhjetor 2009 zhvilloi punimet Keshilli Kombetar i Partise “Levizja e Legalitetit” i cili ka dale me 21 nentor 2009 nga Kongresi XVII i PLL.

Nder pikat me te rendesishme te rendit te dites vecohen zgjedhja e Kryetarit te Keshillit Kombetar dhe e anetareve te Kryesise te PLL me funksionet e tyre perkatese si dhe diskutimet per nevojen e nje riorganizimi efektiv te te gjitha strukturave te PLL.

Gjate zhvillimit te mbledhjes se Keshillit Kombetar Kryetari Spahiu tha se  “kjo mbledhje zhvillohet edhe me rastin e 85 vjetorit te Triumfit te Legalitetit, date e shenuar jo vetem per partine tone (PLL), por edhe per historine e Shqiperise, sepse me 24 dhjetor te vitit 1924 u rikthye legjitimiteti i zgjedhjeve te 27 dhjetorit 1923 per Kuvendin Kushtetues (Parlamenti i asaj kohe), ku grupimi politik i drejtuar nga Ahmet Zogu dhe aleatet e tij kishin fituar zgjedhjet.

Te majtet e asaj kohe, te cilet nuk munden te vinin ne pushtet me voten e lire, perdoren armet dhe organizuan grushtin e shtetit te qershorit ’24. Agresioni i te majteve ndaj zgjedhjeve te lira dhe rendit kushtetues ne vitin 1924 zgjati pak muaj, sepse bolsheviket, nen drejtimin e Fan Nolit, nuk ishin thjesht ne konflikt me Ahmet Zogun, por me popullin shqiptar dhe institucionin e votes se lire.

Per ironi te fatit edhe tani ne vitin 2009 kemi nje situate te perafert. Nga njera ane kemi nje maxhorance legjitime te dale nga zgjedhjet e 28 qershorit dhe nga ana tjeter kemi nje opozite qe po i kundervihet hapur interesave te vendit duke mos njohur rezultatin e zgjedhjeve, vendimet e gjykatave dhe injoruar interesat e votuesve te tyre”

Ne fjalen e tij kryetari Spahiu perfitoi nga rasti dhe uroi te gjithe besimtaret e krishtere festen e Krishtlindjes duke shpresuar se kjo dite do te sjelle paqe dhe harmoni ne zemrat e te gjithe shqiptareve.

Keshilli Kombetar miratoi edhe disa vendime per zhvillimin e konferencave zgjedhore ne te gjitha deget e PLL ne rrethe dhe diaspore.

Zyra e shtypit e PLL

******

 

 

http://www.kohajone.com/html/artikull_49640.html

 

PD, 100 emrat e Keshillit Kombetar / liste des 100 membres du comité central du PD

E Diele, 20 Dhjetor 2009

Rozeta Rapushi

Zgjidhet perberja e re e Keshillit Kombetar te Partise Demokratike. Pas rreth kater ditesh numerimi, me ne fund, komisioni i numerimit te votave te dhena ne Kuvendin e 9-te te PD-se, me ne krye Igli Caren, shpalli dje 100 anetaret e Keshillit Kombetar te selise blu. Ne listen e emrave te zgjedhur me vote ne PD-ne, qe Gazeta "Koha Jone", i boton te plote, te bie ne sy prania e te rinjve ne kete keshill. Jo pak por mbi 50 per qind e anetareve te Keshillit Kombetar te PD-se, jane te rinj, pa lene menjane edhe nje pjese te quajtur tashme veterane te selise blu. Ne krye te listes, qendron kryeministri Sali Berisha, me 1201 vota te marra nga delegatet ne Kuvendin Kombetar te PD-se i pasuar me nje diference te ngushte nga Kryetarja e Kuvendit, Jozefina Topalli. Nderkohe qe me pas lista vijon me figura te njohura ne PD si Astrit Patozi, Ritvan Bode, Genc Ruli, Ilir Rusmali, Mesila Doda apo Sokol Olldashi. Te cilet renditen nder emrat e pare te votuar me shume nga delegatet ne Kuvendin e 9-te te PD-se. Me pas lista vijon me emra te rinj ne seline blu, qe mesa duket ne kuvendin e zhvilluar ne fillim te javes, u eshte hapur dera per te qene pjese e Keshillit Kombetar te PD-se. Te zgjedhur keshtu si anetare te Keshillit, jane kryesisht keshilltare te kryeministrit Sali Berisha si dhe zedhenesja e selise blu, Erla Mehilli. Te zgjedhur me votat e delegateve demokrate, jane edhe Juela Mecani, zedhenese e Berishes apo kengetarja shume here pjesemarrese ne organizimet e PD-se dhe fushaten elektorale, Ciljeta Xhilaga. Sipas te dhenave te Komisionit te numerimit, ne listen e anetareve te rinj te Keshillit Kombetar te Partise Demokratike, eshte respektuar kuota qe 30 per qind e ketij keshillit te perbehet nga femrat. Kuote kjo e percaktuar edhe ne statutin e kesaj force politike. Per te marre vendin e anetarit ne Keshillin Kombetar te PD-se, konkurruan 400 kandidate, prej te cileve vetem 100 arriten te fitojne statusin e anetarit. Votimi nisi diten e hene, menjehere pas celjes se Kuvendit te 9-te Kombetar te Partise Demokratike. Sipas kryetarit te Komisionit te Numerimit, Igli Cara, rezultati mundi te shpallej vetem diten e djeshme, pasi procesi i numerimit te votave ishte i veshtire, per shkak te numrit te madh te kandidateve. Rreth 1200 delegate, votuan te hene edhe per rizgjedhjen ne krye te Partise Demokratike te Sali Berishes, i cili konkurroi i vetem ne kete post.



Perberja

Shpallet e plote lista e 100 fituesve, anetare te Keshillit Kombetar te Partise Demokratike. Mes emrave, i zgjedhur eshte edhe Besnik Mustafaj, i njohur per kritikat e tij se fundmi ndaj selise blu. Nuk zgjidhet, Aleksander Biberaj.





Lista e anetareve te Keshillit Kombetar te PD-se

Sali Berisha 1201

Jozefina Topalli 1144

Astrit Patozi 1133

Ridvan Bode 1121

Sokol Olldashi 1097

Edi Paloka 1005

Bujar Nishani 970

Flamur Noka 949

Lulzim Basha 944

Majlinda Bregu 917

Mesila Doda 916

Ilir Rusmali 830

Jemin Gjana 809

Gert Bogdani 801

Genc Ruli 800

Gent Strazimiri 800

Rajmonda Bulku 784

Albana Vokshi 757

Ferdinand Xhaferri 726

Myqerem Tafaj 725

Edmond Spaho 723

Fatos Beja 721

Keltis Kruja 704

Ferdinand Poni 702

Erla Mehilli 676

Florian Mima 666

Genc Pollo 665

Gazmend Oketa 659

Armand Teliti 652

Sahit Dollapi 641

Arenca Trashani 640

Halit Shamata 638

Arben Imami 596

Albert Avduli 595

Fatos Hoxha 585

Fatbardh Kadilli 578

Lajla Pernaska 573

Ahmet Omi 565

Bardh Spahia 559

Leonard Demi 554

Aurel Bylykbashi 547

Oerd Bylykbashi 545

Bislim Ahmetaj 541

Nesti Kiri 539

Elvana Hana 537

Enkelejd Alibeaj 536

Arqile Gorea 535

Ardian Turku 532

Tritan Shehu 526

Eduart Halimi 522

Alfred Rushaj 513

Eduard Ndreu 511

Ilir Bano 507

Gjergj Lezhja 506

Ciljeta Xhilaga 502

Bardh Rica 502

Ledina Aliolli 482

Shaban Memia 481

Ylli Asllani 477

Arben Qirjako 470

Sokol Lekaj 468

Alfred Olli 466

Gjergj Bojaxhiu 466

Nirvana Leka 457

Juela Mecani 455

Besnik Mustafaj 454

Gentiana Boksi 448

Osman Metalla 447

Suzana Guxholli 444

Bujar Leskaj 436

Njazi Kosovrasti 432

Arta Sakja 427

Azgan Haklaj 424

Ilir Kondi 424

Spiro Ksera 418

Valdete Vorpsi 418

Mirela Tabaku 417

Admirim Shehu 416

Shefqet Bruka 416

Barie Isufi 411

Marjeta Zace 408

Besnik Jaku 407

Selami Xhepa 407

Dhori Kule 406

Mark Marku 406

Mirgen Lata 403

Eduard Ypi 400

Fahri Balliu 400

Gjoke Uldedaj 398

Luan Skuqi 397

Amantja Cullhaj 394

Ardita Becolli 384

Edit Harxhi 381

Dhurata Cupi 363

Paulina Hoti 362

Zana Turku 359

Gjorgjeta Hila 352

Sonila Baka 345

Adriana Gjoni 331

Jorida Tabaku 331

 

 

 

http://balkans.courriers.info:80/article14260.html

 

Le Courrier de la Serbie

Serbie : la Voïvodine adopte son nouveau statut, la minorité hongroise n’est pas satisfaite

De notre correspondant à Novi Sad

Sur la Toile :

Mise en ligne : mardi 15 décembre 2009

 

Par 86 voix pour et 3 contre, le Parlement de Voïvodine a validé lundi 14 décembre le nouveau statut d’autonomie de la province, qui prévoit le renforcement des compétences régionales, et notamment la possibilité de représentations internationales. Les opposants, qui n’ont pas participé au scrutin, estiment que ce statut créera un « État dans l’État » et signe de facto le renoncement de Belgrade au Kosovo. Pour sa part, la minorité hongroise se dit insatisfaite du nouveau statut. Retrouvez l’interview de Pall Sandor, le président de l’Union démocratique des Hongrois de Voïvodine.

Par Philippe Humbert

Le président de l’Assemblée de Voïvodine, Šandor Egereši, signe le nouveau statut de la région. © Beta

 

 

 

 

 

 

 

À l’heure où la Serbie poursuit son combat juridique à la Cour internationale de Justice (CIJ) contre la proclamation d’indépendance du Kosovo, la province autonome de Voïvodine a fait passer un nouveau statut à Belgrade, renforçant ainsi ses compétences régionales.

Parmi celles-ci, pas moins de 150 nouvelles lois, dont celles sur l’immunité politique des députés de Voïvodine et l’ouverture de représentations à l’étranger.

Dans son interview au quotidien Blic, Dragoslav Petrović, membre du Parti démocrate (DS) et chef du groupe Za europsku Vojvodinu (Pour une Voïvodine européenne), rappelle cependant que Belgrade contrôlera toujours financièrement la province, puisque la capitale serbe décidera toujours du budget alloué à la Voïvodine.

Cependant, ces nouvelles compétences offrent la possibilité à Novi Sad de signer des accords interrégionaux en dehors des frontières de la République de Serbie. Le quotidien Politika cite en exemple la création de la première délégation de Voïvodine dans le Land de Styrie en Autriche. Il s’agit de l’une des collaborations les plus fructueuses pour la province serbe, qui aurait déjà reçu de l’Autriche un investissement cinq millions d’euros pour des projets de développement économiques et sociaux.

C’est pourquoi les opposants au projet d’autonomie ont émis de sérieux doutes sur cette nouvelle loi, qui présagerait l’apparition d’un État dans l’État. Selon eux, le nouveau statut de la province viole la Constitution de Serbie. Mais selon les défenseurs de ce statut, c’est cette même Constitution qui permet l’élaboration de ces lois. Le Parti radical de Serbie (SRS) va plus loin en accusant le gouvernement serbe d’envoyer le message subversif de reconnaissance de l’indépendance du Kosovo par le biais du soutien au nouveau statut de la Voïvodine.

À Novi Sad, la volonté d’une plus grande autonomie se fait clairement ressentir. Les rues arboraient de grandes pancartes du Parti démocrate social de Voïvodine (LSV), « Pour nous, Novi Sad est la capitale », qui ont fait jaser l’opposition au Parlement serbe à Belgrade.

La Voïvodine se distingue du reste de la Serbie par son caractère multiethnique qu’elle revendique dans son nouveau statut. En effet, la province compte six langues officielles : le serbe, le hongrois, le roumain, le slovaque, le ruthène et le croate.

Où en est la principale minorité, la minorité hongroise ? Que pense-t-elle de la situation actuelle de la province ? Entretien à Novi Sad avec Pall Sandor, président de l’Union démocratique des Hongrois de Voïvodine.

Pall Sandor : « le nouveau statut est une imposture »

Pall Sandor est le président de l’Union démocratique des Hongrois de Voïvodine (Demokratska zajednica Vojvođanskih Mađara), le premier parti hongrois fondé en Serbie depuis l’éclatement de la Yougoslavie.

Son parti a été membre de la « Coalition hongroise » (Mađarska Koalicija). Pall Sandor est également professeur en Langue et linguistique serbe à l’université de Novi Sad. Il a rédigé de nombreuses publications traitant des relations entre Hongrie et Serbie et des droits des minorités ethniques en Voïvodine, en Serbie, et en ancienne Yougoslavie.

Pall Sandor a été élu à cinq reprises au parlement de Serbie de 1991 à 2004, période durant laquelle il a rédigé de nombreux articles de lois et amendements. Son parti était d’abord proche du DS, à l’époque mené par Zoran Đinđić dans l’opposition au régime de Slobodan Milošević. Aujourd’hui, Pall Sandor ne considère plus son parti comme étant proche du DS. Au contraire, il déplore le manque de clarté entre l’opposition et le parlement, accusant le DS de faire preuve de démagogie en soudoyant le plus de partis possibles afin de desservir des intérêts personnels plutôt que des valeurs communes.

Le Courrier de la Serbie (CdS) : En tant que président de votre parti, êtes-vous satisfait du nouveau statut d’autonomie de la province de Voïvodine ?

Pall Sandor (P.S.) : Non, pas du tout. C’est une imposture ! Le statut de la Voïvodine, selon la Constitution de 1974 et selon les valeurs de notre parti, devrait ressembler au modèle des Länder allemands : un système où il existe un Parlement et des lois propres à chaque région, le tout coordonné au sein de l’État. Ici, vous n’avez pas cela, mais une loi qui garantit 7% du revenu national brut de Serbie. Nous [la Voïvodine] réalisons 43% de ce revenu. Les Länder en Allemagne perçoivent des taxes qu’ils décident et qui ne vont pas dans les caisses de l’État par la suite, mais qui sont gérées par les Länder en question. Par exemple, la Bavière encaisse peut-être un impôt sur la bière, un autre Land perçoit une taxe sur la circulation automobile, un autre sur l’exploitation forestière... mais rien de tout cela ne va dans les caisses de l’État. Ici, toute la Voïvodine ne touche que 7% du revenu national.

Du point de vue des Hongrois de Voïvodine, la question de l’autonomie est une question essentiellement serbe. Cela n’a rien à voir avec le caractère multiethnique de la région, car il y a environ 75% de Serbes en Voïvodine. Cette autonomie dépend principalement d’arrangements entre les Serbes de Novi Sad et ceux de Belgrade. Si tous les Hongrois se retiraient de la scène politique de la province, la Voïvodine continuerait son chemin de la même manière. Le président du Parlement de la province est hongrois, mais il ne s’agit là que d’une vitrine. Les Hongrois n’ont pas de véritable poids politique. Les Serbes justifient l’autonomie par la présence des minorités ethniques, mais ce n’est qu’un prétexte. Il y aura autant d’autonomie que les Serbes en décideront comme bon leur semblera.

L’intérêt des Hongrois dans cette affaire serait d’obtenir une autre sorte d’autonomie qui suivrait, par exemple, le modèle sud-tyrolien pour les germanophones en Italie ou le modèle des cantons suisses. C’est-à-dire une autonomie ethnique suivant un principe territorial. Nous demandons à pouvoir gérer notre administration nous-même sans nous séparer de l’État. Il y a des endroits en Voïvodine où résident essentiellement des Hongrois, mais on trouve normal que certains des habitants de ces communes ne parlent pas hongrois. Nous voulons seulement pouvoir agir en bons citoyens dans les intérêts de l’État en gérant ces communes. Mais la Serbie a trop peur d’une quelconque sécession. Pourtant, jusqu’à il y a 90 ans, la Voïvodine n’avait jamais été un territoire serbe. La province avait, à une époque reculée, une certaine majorité d’habitants serbes, mais elle avait toujours fait partie de l’empire austro-hongrois. La Serbie craint désormais que quelqu’un ne cherche à séparer cette région du reste du pays, ce qui consiste en une phobie parfaitement irrationnelle puisqu’il n’existe pas de réalité politique de la sorte.

Les Serbes ont colonisé la région à trois reprises : après la Première Guerre mondiale, après la Seconde et enfin, après les guerres des années 1990. Il y a actuellement 500.000 nouveaux réfugiés. Lorsque vous avez un pareil flux de personnes qui arrivent d’un seul coup, cela change considérablement les relations entre les ethnies de la région. Malgré tout, les politiciens qui vantent le nouveau statut multiethnique de la Voïvodine ne servent que leurs intérêts personnels et non ceux des citoyens. Il faudrait que le statut soit complètement différent pour servir l’intérêt des citoyens de la minorité hongroise. Par conséquent, le statut de la Voïvodine est une parfaite imposture.

Notre province n’a pas de fonds propres. Par exemple, dans mon village, nous avons construit une école que les habitants ont financé eux-même, de leur propre argent. En 1992, Milošević est arrivé et a dit que notre bâtiment appartenait désormais à l’État. Aujourd’hui, notre école appartient à l’État serbe. Si l’État avait redistribué notre bien en retour, que ce soit aux particuliers, à notre commune ou à notre « district », alors nous pourrions dire que nous disposons de droits fiscaux. C’est pour cela que j’affirme que nous n’avons pas de fonds propres : l’école de mon village n’est plus mon école, mais l’école que l’État nous a prise. Nous n’avons pas de droit sur ces propriétés et nous ne récoltons que 7% du revenu national brut auquel nous rapportons beaucoup plus de fonds.

CdS : Faudrait-il créer plusieurs régions autonomes en Serbie ? Une confédération serbe ?

P.S. : Je n’en sais rien. Si Niš désire son autonomie, qu’elle l’obtienne ! Ce dont je suis sûr, c’est que la Serbie devrait se régionaliser de manière saine. Je pense que ce système que vous appelez « confédéral » serait bien pour les Balkans puisqu’il résoudrait les questions ethniques. Si chaque ethnie avait une certaine emprise sur son destin, cela améliorerait les compétences politiques de chacun. C’est évident. Si les Serbes, les Croates et les Bosniaques sont entrés en guerre, c’est parce qu’on les a rendus si semblables. S’ils avaient pu développer leur propre identité, cela n’aurait sans doute pas provoqué de tels heurts. C’était une guerre totalement absurde.

CdS : Le SRS craint un éventuel séparatisme de la Voïvodine et voit en ce nouveau statut un deuxième Kosovo. Pensez-vous que l’on puisse comparer ces deux situations ?

P.S. : Pas vraiment. La Serbie est désormais un pays asymétrique : vous avez d’un côté une grande province relativement riche qui se trouve à 10 km de Belgrade, et de l’autre une province qui ne se trouve plus dans le pays. On peut penser ce que l’on veut, mais le Kosovo est désormais en dehors du territoire serbe. Que l’on veuille retenir le désir d’autonomie de la Voïvodine à cause de la situation du Kosovo est tout simplement inacceptable. Ces deux situations sont opposées. Sur le plan ethnique, les Albanais ont toujours été là. Si l’on regarde d’un point de vue historique, il y en a toujours eu dans la région : un peu plus par-ci pendant un moment, un peu moins par-là pendant un autre... mais il y en a toujours eu. Peut-être qu’il y a bien longtemps ils sont venus d’ailleurs, je n’en sais rien, mais il y en a toujours eu. Tandis que nous, Hongrois et Slaves, sommes arrivés plus tard. Par conséquent, les arguments des Serbes sur la souveraineté du Kosovo sont des contes pour enfants. Bien sûr, cela ne veut pas dire que vous n’avez pas de droit sur un tel territoire et que le pays n’aurait pas pu se démocratiser de l’intérieur tout en offrant un statut intéressant aux Albanais, comme à l’époque de Tito. Mais le régime de Milošević a eu l’effet contraire. On ne peut donc pas comparer le statut de la Voïvodine à celui-ci et prétendre qu’il s’agit d’un premier pas vers le séparatisme. C’est une phobie.

CdS : Comment se sentent les Hongrois de Voïvodine dans la province serbe ? Est-ce qu’ils ressentent une certaine ségrégation de la part des Serbes ou d’autres minorités ?

P.S. : Très mal. Vous avez vu ? On vient de profaner 46 tombes dans un cimetière catholique hongrois l’autre jour. Les Hongrois sont constamment soumis à une pression psychologique que j’appelle « psycho-terreur ». Il existe un conflit de basse intensité sur tout le territoire de Voïvodine. Cela signifie que nous n’avons pas affaire à des bains de sang, mais que l’on assiste fréquemment à des actes de violence. Cela a commencé avec l’explosion d’une bombe dans la maison de l’un de nos militants pendant les campagnes électorales. Par la suite, il y a toujours eu des coups de feu dans quelque bistrot, donnés bien sûr par des fonctionnaires compétents du ministre de l’Intérieur, qui se saoulent et insultent les Hongrois. Ils en viennent toujours à tirer des coups de pistolet dans tous les coins, histoire de nous provoquer.

CdS : Ces actes de provocations sont toujours d’actualité ?

P.S. : Et comment ! Il suffit de regarder ce qui est arrivé l’autre jour au cimetière. De plus, ces événements sont mis sur le compte de l’alcool. Ces provocations ne sont pas considérées comme discriminatoires envers les Hongrois. Le juge estime toujours qu’il s’agit d’un incident dû à la consommation d’alcool. On ne constate pas un conflit ethnique, mais une rixe entre deux hommes ivres. Bien entendu, cela ne reflète pas du tout la réalité. Il existe encore bien d’autres exemples. Souvenez-vous du célèbre viol de Temerin qui a abouti à un meurtre. Il s’agissait cette fois-ci de cinq Hongrois qui ont abattu un jeune homme serbe après avoir harcelé sa copine. Ils ont écopé ensemble de 52 ans de prison. Cependant, quand les « Scorpions », faction spéciale de la police serbe en Bosnie, attrapent cinq prisonniers et qu’ils en fusillent trois, dont un mineur, les mains liées dans le dos, la justice serbe leur inflige des peines moins lourdes qu’aux Hongrois qui ont tabassé à mort le jeune Serbe à Temerin. Quel est le message qu’on veut envoyer aux Hongrois ? Quel est le rôle de la justice ?

Donc vous comprenez, les Hongrois n’en ont pas grand-chose à faire de ce mythe du Kosovo. Ils sont tournés vers l’Europe. Les Hongrois regardent la télévision hongroise. Ils ne sont pas solidaires de la cause serbe. Pour nous, il est clair que nous serons dans l’Europe dès 2012, mais sans le Kosovo. Quand vous ne pouvez pas donner de passeport à des gens qui vivent sur un territoire, cela veut dire que vous n’avez pas de juridiction sur ce territoire, qu’il n’est pas à vous. Le Kosovo n’est plus serbe, c’est un fait. Et on veut nous faire croire l’inverse, mais ce sont des balivernes. Je ne me réjouis absolument pas du fait que la Serbie ait perdu le Kosovo, car cette région leur était très chère, mais les faits sont là.

Observez également l’absence de Hongrois dans les instances supérieures : parmi les chefs de commissariats de police, il n’y a pas un seul Hongrois. Parmi les présidents de tribunaux, idem. Il y a quelques juges mais pas assez proportionnellement à la population hongroise de Voïvodine. Même à l’université de Novi Sad, il y a beaucoup moins d’étudiants hongrois.

CdS : Donc les Hongrois de Voïvodine se sentent de moins en moins bien depuis les années 1990 ?

P.S. : Absolument. Depuis la guerre, cela va de mal en pis. D’ailleurs, on envoyait deux fois plus de Hongrois que de Serbes au front. C’est pourquoi environ 40.000 Hongrois ont fui la guerre. Certains reviennent gentiment en Voïvodine.

CdS : Et l’accès aux fonctions supérieures de l’État leur est plus difficile. Même s’ils parlent serbe ?

P.S. : Je n’ai pas dit ça. Ils peuvent y accéder s’ils s’inscrivent au DS. S’ils sont dans mon parti, ils ne pourront pas...

CdS : Quels sont les liens entre les Hongrois de Voïvodine et ceux de Hongrie ? Est-ce que vous obtenez un soutien de la Hongrie ?

P.S. : Bien entendu, ce soutien existe. Il est économique et d’un autre ordre, mais je ne pense pas qu’il devrait avoir lieu, car tout ce que donne la Hongrie insinue que la Serbie ne doit pas le fournir. Puisque nous payons des impôts ici, c’est la Serbie qui doit nous donner ces moyens et non la Hongrie. Cependant, la Hongrie s’impliquera en Voïvodine uniquement suivant des préférences politiques. Ils aident un parti plutôt qu’un autre ou tel projet culturel ou économique et non tel autre.

La Hongrie n’a jamais pensé au concept de nation mais exclusivement à celui d’État. Ce qui explique pourquoi les Hongrois de Voïvodine ne pouvaient pas obtenir la nationalité hongroise alors que nous souffrions de l’isolation internationale imposée à la Serbie. C’est la décision la plus catastrophique qu’un Parlement ait pu prendre. Les Hongrois nous ont privés de notre nationalité alors que nous y avions droit ! La Serbie nous fournissait évidemment nos passeports serbes. Le problème est que la Hongrie est limitrophe d’elle-même : quelle que soit la frontière hongroise que vous passiez, il y a des Hongrois qui résident dans ces régions sur plusieurs kilomètres. Ainsi, de la manière la plus naturelle qui soit, toutes ces régions dépendent de Budapest.

CdS : Depuis l’adhésion de la Hongrie à l’Union européenne (UE), qui implique le départ de nombreux Hongrois de Voïvodine vers leur patrie, avez-vous dû changer le message ou le comportement de votre parti ?

P.S. : Bien sûr ! Nous envoyons le message que nous ne devons pas devenir les serviteurs de l’UE. Personnellement, je fais plutôt partie des eurosceptiques, mais cela ne veut rien dire. La Hongrie doit conserver sa physionomie au sein de l’UE. Elle doit penser selon un concept national et non selon un concept étatique. Les politiciens hongrois ne doivent pas défendre uniquement les intérêts des Hongrois de leur pays, mais ceux de tous leurs concitoyens dans le monde entier.

CdS : Sur les plans politique et culturel, quels sont les relations entre Serbes et Hongrois en Voïvodine ?

P.S. : Jusqu’aux années 1990, ces relations étaient très particulières. Sous Tito, on parlait d’une « littérature voïvodinienne autochtone », ce qui était insensé puisque la littérature hongroise se nomme ainsi parce qu’elle est rédigée en hongrois. Mais Tito avait eu la finesse d’élire des Hongrois aux postes d’ambassadeurs, ce qui n’est pas le cas aujourd’hui en Serbie. C’est pourquoi les Hongrois ont une certaine nostalgie de la Voïvodine yougoslave. Le problème est que les relations ne sont plus les mêmes qu’à l’époque. Depuis la chute du communisme, les droits des minorités ont fortement diminué.

Cependant, les relations culturelles sont bien meilleures que la réalité politique. Certes, la plupart des gens ne connaissent pas grand-chose aux diverses cultures de la province, mais les intellectuels sont relativement actifs et participent à de nombreux échangent qui vont dans un sens positif. La littérature hongroise est suffisamment traduite en serbe et inversement. Notre université organise de temps en temps des rencontres interculturelles, tout comme celle de Budapest. Le théâtre populaire serbe de Novi Sad est également actif à ce sujet. Par conséquent, je pense que la situation n’est pas catastrophique sur le plan culturel, malgré les récents événements de la guerre.

CdS : Les partis ethniques hongrois demandent également l’autonomie d’une autre région dans le nord de la Voïvodine. Vous parlez d’une « région multiethnique ». Cependant, cette région serait probablement dirigée exclusivement par des Hongrois. Selon quels critères expliquez-vous la nécessité de cette deuxième autonomie ?

P.S. : Le premier critère est évidemment ethnique. Cette autonomie se justifie par la proportion de Hongrois dans la région : là où il y a une majorité de Hongrois, on crée une administration qui défendent les droits de ces gens. Cela ne veut pas dire que les Serbes n’ont pas le droit d’y habiter. On y garantirait l’usage de la langue hongroise dans les structures administratives, telles que la justice, la police et les écoles. On y garantirait également la possibilité pour les Hongrois de pouvoir travailler dans une structure qui leur est propre, afin de ne pas devoir se rendre à l’autre bout du pays.

CdS : Quels sont désormais les objectifs principaux de votre parti et que désirez-vous soutenir envers l’autonomie de la province de Voïvodine ?

P.S. : Il faut tout changer ! On ne peut rien garder de ce nouveau statut. Il faut se baser sur le modèle allemand des Länder.

CdS : Que désirez-vous dire à ceux qui ont peur de cette autonomie ?

P.S. : Que c’est une peur irrationnelle. L’autonomie n’a rien à voir avec toute forme de séparatisme. Celui qui recherche l’autonomie reconnaît la souveraineté de l’État dans lequel il vit. L’autonomie est un compromis. Il faut arrêter ces éternels soupçons sur les minorités ethniques du pays. Allez ! Laissez-nous vous montrer qu’on peut faire quelque chose ensemble !

Le portail de l’Union démocratique des Hongrois de Voïvodine (en hongrois et en serbe, bientôt en français et en anglais)

 

 

 

http://balkans.courriers.info:80/article14277.html

 

Non à l’accord de réadmission avec le Kosovo !

Mise en ligne : lundi 14 décembre 2009

 

Le 2 décembre dernier, le ministre français de l’Immigration, Eric Besson, a signé un « accord de réadmission » avec le ministre de l’Intérieur du Kosovo, Zenun Pajaziti. Cet accord permettra l’expulsion des ressortissants du Kosovo en situation irrégulière en France, alors que la sécurité et la dignité des rapatriés ne peuvent pas être garanties au Kosovo. De nombreuses ONG appellent les députés français à ne pas ratifier cet accord scandaleux. Le Courrier des Balkans se joint à cet appel.

Le 2 décembre dernier, le ministre français de l’Immigration, Eric Besson, et le ministre de l’Intérieur du Kosovo, Zenun Pajaziti, ont annoncé la signature d’un « accord de réadmission des personnes en séjour irrégulier » entre les deux pays. Avec la signature de cet accord, la France allonge la liste des pays qui profitent du besoin de soutien des autorités kosovares pour dissuader les personnes originaires du Kosovo de demander l’asile.

Cette perspective est particulièrement inquiétante. En effet, le Kosovo est loin d’avoir fait ses preuves concernant le respect des principes démocratiques et des droits de l’Homme, comme en témoignent de nombreux observateurs. C’est ce qu’on peut retenir du dernier rapport de la Commission européenne, qui juge que les conditions de vie des communautés les plus vulnérables ne se sont pas améliorées, notamment celle des Roms et groupes apparentés qui restent fortement marginalisés.

Le Département d’Etat des Etats-Unis pointe également la persistance de tensions interethniques, et de discriminations sociales et institutionnelles qui touchent tout particulièrement les Serbes, les Roms, les Ashkalis et les « Egyptiens » du Kosovo [1].

Au cours d’une visite au mois de mars, le Commissaire aux Droits de l’Homme du Conseil de l’Europe, Thomas Hammarberg, a pu lui aussi constater que la région « n’en a pas fini avec les conséquences du conflit armé » et que les minorités ethniques, en particulier les Roms, font l’objet de graves discriminations dans tous les domaines de la société. Le 2 décembre, le Commissaire a mis en garde les pays européens : « ce n’est tout simplement pas le moment de procéder à des retours en général et encore moins à des retours forcés » [2].

De son côté, le groupe d’experts du Conseil de l’Europe sur les Roms et les gens du voyage « MG-S-Rom » a mis en garde contre l’expulsion de Roms qui « pourrait saper les efforts déployés actuellement par les autorités pour intégrer les populations roms locales et les demandeurs d’asile et réfugiés roms du Kosovo déjà présents sur leur territoire » et entraîner des déplacements secondaires.

Les nouvelles « lignes directrices pour évaluer le besoin d’une protection internationale de personnes du Kosovo », du Haut Commissariat pour les Réfugiés du 9 novembre 2009 [3] sont très explicites. Il y est noté que la situation des minorités ne s’est pas améliorée par rapport à la période précédente et que certains groupes, dont les Serbes du Kosovo et les Albanais en provenance des régions où ces groupes sont minoritaires, ainsi que les Roms, devraient bénéficier d’une protection internationale ou, au moins, d’une protection subsidiaire.

Cette situation est connue des autorités françaises : sur son site, le ministère des affaires étrangères et européennes annonce : « Si on observe un certain retour au calme, plusieurs incidents inter-ethniques sont à signaler ces dernières semaines en particulier aux alentours de Mitrovica, où la tension entre Serbes et Albanais est la plus forte. En outre, les manifestations serbes hebdomadaires contre l’indépendance conservent une certaine ampleur et demeurent le champ d’action privilégié des éléments radicaux. Le passage à une situation de troubles peut donc être très rapide [4] ».

C’est pourquoi nous dénonçons avec force la conclusion d’un accord de réadmission entre la France et le Kosovo. Si le droit au retour est garanti par le droit international, le retour forcé de personnes dans un pays/territoire où elles risquent d’être exposées à des traitements dégradants ou des actes de violence constitue une violation potentielle des droits de l’Homme. Les Roms sont particulièrement visés par cette menace. Nous appelons le gouvernement français à faire en sorte que ces personnes soient protégées dans le cadre d’une véritable tradition du droit d’asile, celle qui relève tout simplement de la convention de Genève et non pas d’une prétendue logique de « supermarché », pour reprendre l’expression particulièrement inopportune du ministre français de l’immigration.

Nous demandons par conséquent aux parlementaires de s’opposer à la ratification de cet accord bilatéral tant que les organismes internationaux présents n’auront pas constaté un changement radical de la situation politique, économique et sociale au Kosovo.

Le 10 décembre 2009
Organisations signataires :

ABCR (association Biterroise contre le racisme)
Appona 68
AREAS – Gens du voyage et Roms migrants
Asav
Association Chachipe
Association Ethno-Savannah
Association pour la mémoire de l’internement et de la déportation tsigane (AMIDT)
Association PROCOM
Association Samudaripen
Association TERNIKANO BERNO – Cercle de Jeunes
ATMF
Cimade
Fnasat
Gisti
Hors la Rue
Le Courrier des Balkans
Mrap
Rencontres Tsiganes à Marseille
RESF
Section syndicale CGT Insee – Auvergne
Union des associations latinoamericaines en France

 

 

 

 

http://www.gazeta-shqip.com/artikull.php?id=77588  14/12/2009

PDK shpall fitoren në shumicën e komunave

LDK: Kemi marrë 4 kryetarë. AAK: Korrëm sukses në qytetin e Pejës

Ylli Pata

Partia Demokratike e Kosovës e Kryeministrit Hashim Thaçi, ka shpallur fitoren në raundin e dytë të zgjedhjeve lokale të Kosovës, duke deklaruar se ka arritur të marrë shumicën e 21 komunave në të cilat është votuar dje për kryetarin. Dje, në orët e vona të ditës, nga selitë e partive kryesore janë dhënë deklaratat e para mbi rezultatet, ndërkohë që KQZ ka pritur përpunimin e plotë të fletëvotimeve. Sipas PDK-së kjo parti ka fituar në Komunat e Klinës, Dragashit, Prizrenit, Rahovecit, Mitrovicës, Vushtrisë, Lipjanit, Gjilanit, Vitisë, Kaçanikut dhe Malishevës. Shtabi zgjedhor i Partisë Demokratike të Kosovës ka shpallur fitoren e kandidatit të saj për kryetar të Mitrovicës, Avni Kastrati, i cili sipas shtabit të partisë, ka fituar 58 për qind të votave. Fitoren e ka konfirmuar edhe vetë kandidati Avni Kastrati, në bazë të votave të numëruara në mbi 80 për qind të vendvotimeve. Ndërkaq, kryetari i degës së PDK-së në Prizren, Zafir Berisha, ka shpallur fitoren e kandidatit të kësaj partie, Ramadan Muja. Ndërkaq, Aleanca për Ardhmërinë e Kosovës e Ramush Haradinajt, ka shpallur fitoren në Pejë. Në një konferencë për shtyp, kryetari i shtabit zgjedhor të kësaj partie, Xhafer Dema, deklaroi se 75 për qind e votave kanë shkuar për Ali Berishën, kandidat i AAK-së, ndërsa Elmi Berisha i koalicionit LDD-AKR ka fituar 25 për qind të votave. Sipas zyrtarëve të AAK-së, kjo parti - respektivisht kandidati i saj Blerim Kuçi - ka fituar edhe në Suharekë. Mirëpo, mbetet të konfirmohet edhe ky rezultat. Ndërsa Lidhja Demokratike e Kosovës e Presidentit Fatmir Sejdiu ka deklaruar se ka siguruar fitoren në katër komuna: Istog, mbi 70%, në Podujevë mbi 60%, Kamenicë 55% dhe në Novobërdë mbi 70%. Po ashtu ka fituar edhe kandidati i pavarur në Han të Elezit, i cili është mbështetur nga LDK.

KQZ

Kryetarja e Komisionit Qendror të Zgjedhjeve, Nesrin Lushta, bëri të ditur se në balotazhin e djeshëm votuan 37.88 për qind e qytetarëve me të drejtë vote. "Numri i përgjithshëm i votuesve që kanë dalë sot në votim është 376 mijë e 337 persona ose 37.88 për qind", tha Lushta në një konferencë për gazetarë. Incidentet e evidentuara edhe nga shoqëria civile janë vlerësuar si minore dhe pa ndikim në procesin e tërësishëm zgjedhor. "Procesi i balotazhit ka shkuar në rregull. Vendvotimet kryesisht janë hapur me kohë. Ka pasur shumë vonesa të vogla vetëm në dy vendvotime. Dalja e qytetarëve ka qenë e mirë", tha Lushta. Në anën tjetër, rrjeti i organizatave joqeveritare "Demokracia në Veprim", që ka monitoruar raundin e dytë të zgjedhjeve, bëri të ditur se procesi i votimit në përgjithësi ishte i qetë. Drejtuesi i rrjetit, Ismet Kryeziu, tha se në balotazh janë regjistruar më pak parregullsi sesa në zgjedhjet e 15 nëntorit. Sipas KQZ-së, nga 1189 vendvotime, vetëm 26 prej tyre nuk janë hapur në orën e caktuar për shkaqe teknike, por kjo thuhet se nuk e ka penguar procesin zgjedhor. Në pjesën veriore të Kosovës, të banuar me shumicë serbe, që i ka bojkotuar zgjedhjet komunale, nuk janë hapur vendvotime të rregullta, por KQZ thotë të ketë dërguar një numër të ekipeve mobile. Votimet e balotazhit janë monitoruar edhe nga vëzhgues të misionit europian ENEMO.

 

 

 

http://www.gazeta55.net/index.php?kat=aktualitet&artikulli=10095

 

 Zgjedhjet Kosovë- PDK rezulton fituese në shkallë kombëtare

14-12-2009 / Gazeta 55

 

Komisioni Qendror i Zgjedhjeve ka shpallur rezultatet preliminare të balotazhit për kryetarët e 21 komunave. Sipas kryetares së KQZ-së, Nesrin Lushta, në këto rezultate nuk janë përfshirë votat me kusht, ato nga jashtë, si edhe votat e personave me nevoja të veçanta.
Rezultatet preliminare kanë sjellë një barazim në Prizren ndërmjet kandidatit të Partisë Demokratike të Kosovës, Ramadan Muja, dhe atij të Lidhjes Demokratike të Kosovës, Hanefi Muharremi, me nga 50 për qind të votave.
Paraprakisht, si PDK ashtu edhe LDK kishin shpallur dhe festuar fitoren në Prizren. Por, Nesrin Lushta ka thënë se atje, rezultati përfundimtar do të dihet pas numërimit të votave me kusht.
“Në komunën e Prizrenit, kandidati Ramadan Muja nga PDK-ja, ka 24.982 vota, ndërsa kandidati Hanefi Muharremi nga LDK-ja, ka 24.940 vota dhe përqindja është 50 me 50. Kjo do të thotë se pas numërimit të votave me kusht do të dihet se cili ka fituar më tepër vota”, ka deklaruar Lushta.
Perveç Prizrenit, rezultatet në 20 komunat tjera, sipas KQZ-së, janë: Kandidatët e PDK-së kanë fituar në Gjilan, Mitrovicë, Klinë, Lipjan, Kaçanik, Malishevë, Dragash, Viti, Vushtrri dhe Rahovec. Ata të LDK-së kanë fituar në Istog, Kamenicë, Novobërdë, Podujevë dhe Obilic, kurse, kandidatët e AAK-së në Pejë, Suharekë dhe Junik.
Kandidati nga partia serbe, SLS, ka fituar në Shtërpce, kurse kandidati i pavarur Refki Suma në Han të Elezit. Kryetarja e KQZ-së, Nesrin Lushta, ka thënë se rezultatet përfundimtare mund të priten gjatë dy-tri ditëve të ardhshme.
Komisioni Qendror i Zgjedhjeve vlerësoi si proces të rregullt zgjedhor votimin për raundin e dytë të zgjedhjeve për kryetar të komunave.Në balotazhin e 13 dhjetorit votuan 37. 88 për qind e qytetarëve me të drejtë vote.

 

http://bw.balkanweb.com/kosova/zgjedhjet-kosove-rezultatet-paraprake-pdk-fituese-3447.html

 

Kosova

Zgjedhjet Kosovë: Rezultatet paraprake: PDK, fituese

PRISHTINE- Komisioni Qendror i Zgjedhjeve ka shpallur rezultatet preliminare të balotazhit për kryetarët e 21 komunave. Sipas kryetares së KQZ-së, Nesrin Lushta, në këto rezultate nuk janë përfshirë votat me kusht, ato nga jashtë, si edhe votat e personave me nevoja të veçanta. Rezultatet preliminare kanë sjellë një barazim në Prizren ndërmjet kandidatit të Partisë Demokratike të Kosovës, Ramadan Muja, dhe atij të Lidhjes Demokratike të Kosovës, Hanefi Muharremi, me nga 50 për qind të votave. Paraprakisht, si PDK ashtu edhe LDK kishin shpallur dhe festuar fitoren në Prizren. Por, Nesrin Lushta ka thënë se atje, rezultati përfundimtar do të dihet pas numërimit të votave me kusht. “Në komunën e Prizrenit, kandidati Ramadan Muja nga PDK-ja, ka 24.982 vota, ndërsa kandidati Hanefi Muharremi nga LDK-ja, ka 24.940 vota dhe përqindja është 50 me 50. Kjo do të thotë se pas numërimit të votave me kusht do të dihet se cili ka fituar më tepër vota”, ka deklaruar Lushta. Përveç Prizrenit, rezultatet në 20 komunat tjera, sipas KQZ-së, janë: Kandidatët e PDK-së kanë fituar në Gjilan, Mitrovicë, Klinë, Lipjan, Kaçanik, Malishevë, Dragash, Viti, Vushtrri dhe Rahovec. Ata të LDK-së kanë fituar në Istog, Kamenicë, Novobërdë, Podujevë dhe Obilic, kurse, kandidatët e AAK-së në Pejë, Suharekë dhe Junik. Kandidati nga partia serbe, SLS, ka fituar në Shtërpce, kurse kandidati i pavarur Refki Suma në Han të Elezit. Kryetarja e KQZ-së, Nesrin Lushta, ka thënë se rezultatet përfundimtare mund të priten gjatë dy-tri ditëve të ardhshme. Komisioni Qendror i Zgjedhjeve vlerësoi si proces të rregullt zgjedhor votimin për raundin e dytë të zgjedhjeve për kryetar të komunave.Në balotazhin e 13 dhjetorit votuan 37. 88 për qind e qytetarëve me të drejtë vote. (europaelire/BalkanWeb)

 

 

 

http://www.standard-al.com/tekst.php?idt=24594

 

Koincidenca, Berisha si Skënderbeu, më 12 dhjetor vizitoi Vatikanin

VALENTINA MADANI

13/12/2009 Berisha takon Papën: Selia e Shenjtë, mbështetje Shqipërisë 100-vjetori i Nënë Terezës, Berisha fton Papën në Tiranë Një vizitë kulmore pasi 543 vjet më parë, më 12 dhjetor, prijësi i përjetshëm i kombit shqiptar, Skënderbeu, u prit në Vatikan nga Papa Pali II, për të mbrojtur vokacionin perëndimor të kombit shqiptar. Një ditë që koincidon me datën 12 dhjetor 1466. kur Papa Pali i Dytë priti në audiencë Gjergj Kastriotin. Kryeministri Sali Berisha ashtu si dhe Heroi ynë Kombëtar, Gjergj Kastriot Skënderbeu u prit nga Selia e Shenjtë në të njëjtën datë, 12 dhjetor. Të dy këta përvjetorë, ndonëse u përkasin epokave të ndryshme, njëri në 1466 dhe tjetri në 2009 janë një përzgjedhje e vetë Vatikanit. Një arsye kjo që e çoi Kryeministrin Berisha në shtyrjen e kongresit që gjithashtu përkon me themelimin e Partisë Demokratike më 12 dhjetor të 1990-s. I pritur në një audiencë të posaçme nga Papa Benedikti XVI, Kryeministri Berisha, i cili shoqërohej gjatë vizitës së tij në Vatikan nga bashkëshortja Liri Berisha, mori mbështetjen e Selisë së Shenjtë për progresin e arritur nga Shqipëria dhe në mënyrë të veçantë për integrimin e vendit drejt Bashkimit Evropian. Një takim ky që e vuri theksin tek përmbushja e aspiratës evropiane të shqiptarëve. Në pritjen e veçantë të rezervuar nga Selia e Shenjtë për Kryeministrin Berisha dhe bashkëshorten e tij, kreu i qeverisë ftoi Papa Benediktin XVI të vizitojë Shqipërinë në kremtimin e 100-vjetorit të ditëlindjes së Nënë Terezës. Pas ceremonialit të rojeve zvicerane, Kryeministri Berisha zhvilloi një takim të zgjatur kokë më kokë, me Papa Bendiktin XVI, takim i cili kaloi në një atmosferë mjaft të përzemërt. Më pas, Shenjtëria e Tij, takoi edhe znj. Berisha, si dhe delegacionin që shoqëronte Kryeministrin Berisha. Në takim, Kryeministri Berisha i shprehu mirënjohjen e thellë Papës, për mbështetjen e madhe që Selia e Shenjtë i ka dhënë konsolidimit të demokracisë shqiptare, zhvillimit ekonomik dhe kulturor të vendit, që në fillimet e demokracisë e deri më sot. Gjithashtu Kryeministri Berisha i dorëzoi Papa Benediktit XVI ftesën zyrtare për të vizituar Shqipërinë vitin e ardhshëm, vit që përkon me 100-vjetorin e lindjes të shqiptares të madhe Nënë Tereza. Papa Benedikti XVI u shpreh se Selia e Shenjtë do të mbështesë plotësisht integrimin e Shqipërisë në BE dhe zhvillimin e gjithanshëm të vendit. Ky takim do të mbetet i pashlyer në kujtesën e të pranishmëve, pasi pikërisht 543 vjet më parë, më 12 dhjetor 1466, Papa Pali II do të priste në Vatikan, në audiencë Gjergj Kastriot Skënderbeun, ditë të cilën Kryeministri Berisha e cilësoi një datë të paharrueshme. Në përfundim të takimit, Kryeministri Berisha u shpreh para mediave: “Kombi shqiptar dhe Vatikani kanë një histori të gjatë bashkëpunimi, aleance rreth vlerave të mëdha të njeriut, të shoqërisë dhe besimeve. Por unë, gjithashtu, kisha një rast akoma më të veçantë, sepse duhet ta dini se në dhjetor të vitit 1990, të parët e më të parëve, që erdhën për të mbështetur opozitën shqiptare, që erdhën për të mbështetur shqiptarët në rrugën e lirisë, ishin përfaqësuesit e Papës Gjon Pali II, monsignor Vicenzo Paglia dhe të dërguar të tjerë të Vatikanit, të cilët na shoqëruan ne, na ndihmuan ne, në betejën tonë për të nxjerrë vendin nga diktatura dhe për të arritur atë fitore që arritëm më 22 mars të vitit 1992”, - deklaroi z. Berisha. Por, sipas tij, në memorien e shqiptarëve do të mbetet gjithmonë e gjallë mbështetja e madhe që Vatikani i ka dhënë popullit të Kosovës, në përpjekjet e tij për liri dhe dinjitet. “Interesi direkt i Papa Gjon Palit II, - shtoi Berisha, - nxjerrjen e tij nga kthetrat e Millosheviçit me anë të të dërguarve të tij direkt në Beograd me angazhimin e tij, të gjitha këto janë momente të mëdha në miqësinë midis Vatikanit dhe Shqipërisë”. Natyrisht në bisedimet dhe në audiencën shumë të ngrohtë dhe të përzemërt, Berisha i shprehu mirënjohje për mbështetjen e madhe që na kanë dhënë në procesin e integrimit. “Papa Benedikti XVI më garantoi se ai dhe Selia e Shenjtë mbështetin plotësisht procesin e integrimit të plotë të Shqipërisë në Bashkimin Evropian, ndjekin me admirim arritjet e vendit në këtë drejtim dhe janë të sigurt në të ardhmen e shkëlqyer evropiane të Shqipërisë”, - u shpreh z. Berisha. Viti që vjen, është një vit i madh për mbarë njerëzimin, është 100-vjetori i Nënë Terezës. Kryeministri e shfrytëzoi rastin për t’i dorëzuar ftesën Shenjtërisë së Tij, Papës Benedikti XVI, të cilin e ka ftuar edhe Episkopati i Shqipërisë, që këtë 100-vjetor, për ta kthyer vizitën e tij në një ngjarje kulmore, në festimin e 100-vjetorit që Nënë Tereza meriton. “Por nuk mund të mos theksoj në këto çaste një moment kulmor që do të ngelet përjetë në memorien time. Sot e 543 vjet më parë, më 12 dhjetor, prijësi i përjetshëm i kombit shqiptar, Skënderbeu, u prit në Vatikan, nga Papa Pali II. Ai erdhi këtu për të kërkuar dhe gjeti mbështetje në përpjekjet e tij legjendare, për të mbrojtur vokacionin perëndimor të kombit shqiptar, vlerat e mëdha të Perëndimit në rajon kundër invadorëve. Nuk besoj se do të mund të ishte gjetur gjë e më e bukur, gjë më domethënëse në jetën time, për mua dhe shqiptarët, sesa kjo audiencë, kjo pritje që më akordohet më 12 dhjetor, në këtë përvjetor të madh të marrëdhënieve të Shqipërisë me Selinë e Shenjtë. Edhe një herë, një mirënjohje shumë të thellë Atit të Shenjtë për audiencën që më akordoi”, - u shpreh Kryeministri Sali Berisha.             http://www.standard-al.com/tekst.php?idt=24547 Franca, apel opozitës: Njih zgjedhjet dhe hyr në Kuvend VALENTINA MADANI 12/12/2009   Sekretari francez i Shtetit për Çështje Evropiane, z. Pierre Lellouche, gjatë takimit me Kryeministrin Berisha bëri dje thirrje për dialog dhe ndërprerjen e bojkotit parlamentar nga opozita. Sipas tij, bojkoti është anormal, pasi rezultati i zgjedhjeve është i certifikuar nga institucione legjitime. Franca përcjell një tjetër mesazh mbështetjeje për Shqipërinë dhe rrugën e saj drejt integrimit evropian, ndërsa opozitës i kujton se zgjedhjet e 28 qershorit janë të certifikuara, ndaj duhet t’i njohë ato dhe t’i japë fund bojkotit të Kuvendit. Gjatë një vizite në Tiranë, Sekretari francez për Çështjet Evropiane, Pierre Lellouche, artikuloi qëndrimin e Parisit zyrtar lidhur me bojkotin parlamentar të PS-së. Ai pohoi në mënyrë të qartë në një konferencë të përbashkët për shtyp me Kryeministrin Sali Berisha se bojkoti është anormal, pasi rezultati i zgjedhjeve është i certifikuar nga institucione legjitime. Ai vuri në dukje progresin e vendit në procesin e integrimit. Situata politike në vend ishte një nga çështjet e diskutuara gjatë takimit dhe në këtë pikë zyrtari i lartë francez ishte i qartë, duke kërkuar së pari pranimin e rezultatit të zgjedhjeve. “Parimi bazë i demokracisë, parimi me të vërtetë bazë, është që sapo zgjedhjet mbarojnë dhe Komisioni Elektoral shpall vlefshmërinë e tyre, duhet të pranohet rezultati. Ai që fiton merr pushtetin, ai që humb kalon në opozitë. Pranimi i ndryshimit të pushteteve është baza e vërtetë e demokracisë. Kjo duhet të ngulitet mirë në kokë. Ky është një rregull absolut”, - theksoi z. Lellouche. Duke theksuar se nuk do të donte të hynte në çështjet e brendshme të vendit, sekretari francez i Shtetit për Çështje Evropiane bëri thirrje për dialog dhe ndërprerjen e bojkotit parlamentar nga opozita. “Unë e kuptoj që demokracia mund të mos jetë e përkryer, mund të ketë kundërshtime, por parimi tjetër bazë është se në këtë rast, kur ka kundërshtime, rregullohet nga ana e drejtësisë dhe nëpërmjet dialogut politik. Unë bëj një thirrje në interes të Shqipërisë dhe të integrimit të Shqipërisë në Evropë, thirrja për dialog është e vetmja gjë që unë mund të bëj. Do të jem i lumtur, nëse shumë shpejt jeta parlamentare do t’i kthehet normalitetit dhe t’i jepet fund kësaj situate anormale të bojkotit të jetës parlamentare”, - theksoi z. Lellouche. Nga ana e tij, Kryeministri Berisha rikonfirmoi qëndrimin e tij dhe të mazhorancës për të bashkëpunuar me opozitën shqiptare për reformat e mëdha. Berisha siguroi se oferta e tij për bashkëpunim me opozitën vazhdon të jetë e vlefshme. “Mbetem gjithnjë i hapur për një bashkëpunim me opozitën në të gjitha reformat e mëdha. I kam kërkuar opozitës që të hartojë të gjitha amendamentet e sugjeruara nga OSBE-ODIHR-i për zgjedhjet e ardhshme. Dhe çdo problem, dokument apo fakt që ka për zgjedhjet e shkuara, le t’i paraqesë para institucionit të akuzës dhe organeve të drejtësisë. Ajo çka unë nuk imagjinoj, nuk e imagjinon as edhe një qytetar i lirë në Evropë apo në botë, është që politikanët të marrin edhe vendimet gjyqësore”, - deklaroi z. Berisha. Kurse z. Lellouche e garantoi Kryeministrin Berisha se Franca do të vijojë të mbështetë Shqipërinë gjatë procesit integrues në Bashkimin Evropian, duke vlerësuar në këtë mënyrë dhe rolin që ka vendi ynë si një faktor i rëndësishëm i stabilitetit në rajonin e Ballkanit. Lellouche shprehu keqardhjen e tij për numrin e ulët të investitorëve francezë në Shqipëri, ndërsa siguroi që do të punojë me qeverinë shqiptare që kjo situatë të ndryshojë. Qëndrimin e tij lidhur me bojkotin e opozitës si dhe për mbështetjen që Franca do të vijojë t’i japë Shqipërisë për t’u bërë pjesë e familjes evropiane, sekretari Lellouche ia shprehu edhe kryetares së Kuvendit, znj. Jozefina Topalli. Vazhdimi i reformave nga qeveria dhe Parlamenti u vlerësuan jetike për të ardhmen evropiane të vendit, në një kohë kur Franca është pozicionuar si mbështetëse e idesë për anëtarësimin sa më të shpejtë të Shqipërisë dhe vendeve të Ballkanit Perëndimor në Bashkimin Evropian.

 

 

 

ÇAMËRIA - CHAMERIA - EPIRI.

Date: Sat, 12 Dec 2009 08:56:15 +0000

Subject: NEWS UPDATE - Please Read

Dear members:

Yesterday representatives of one of the most prestigious British law firms have arrived in Tirana invited by the National Justice and Unity Party (PDU) The purpose of the visit is for the recognition and establishment of a Chameria issue file necessary for the legal prosecution of this matter in international courts. The law firm is one of the mostly recognized in international law and issues of genocide, ethnic cleansing and ownership. It has dealt with legal solutions to the problems in cases like Kosova, Croatia, Bosnia and Herzegovina and Cambodia.

Today representatives of this team met with historians to become familiar with the historical aspect of the genocide on the Cham population during World War II and the events preceding them. In the afternoon they will meet with lawyers who have contributed to the Cham issue to recognize the Greek and international legal framework and to achieve in developing a legal solution.

Tomorrow the representatives will be in the city of Vlora, where they will hear eyewitness testimonies to the ethnic cleansing of the Cham Albanian population. At the end of these meetings, on Sunday the chairman of Justice and Unity Party will hold a press conference to express the achievements of these meetings and announce the launch of a legal prosecution to resolve the Cham issue.

The Justice and Unity Party remains faithful to its promise before the Albanian citizens, to resolve national issues, in particular the Cham issue, vows that will finally lead to prosecution on this unresolved issue for more than half a century, in Strasbourg on the issues of property and, if necessary, the Hague for the genocide matter.

Sincerely,
Dashamir Tahiri

 

 

Dashamir Tahiri December 11 at 3:39pm Reply Mbërrijnë në Tiranë përfaqësues të një prej firmave më prestigjoze ligjore britanike

Kanë mbërritur dje në Tiranë përfaqësues të një prej firmave më prestigjoze ligjore britanike të thirrur nga Partia Drejtësi dhe Unitet, me qëllim njohjen e çështjes çame dhe krjimin e dosjes së domosdoshme për ndjekje ligjore të kësaj çështjeje në gjykatat ndërkombëtare.

Në mëngjesin e sotshëm, përfaqësuesit e kësaj firme u takuan me historianët Pëllumb Xhufi, Beqir Meta, Ahmet Mehmeti etj për të njohur aspektin historik të gjenocidit mbi popullsinë çame gjatë luftës së dytë botërore dhe sfondin e ngjarjeve pararendëse. Pasdite ata do të takohen me juristë që janë marrë me çështjen çame për të njohur kuadrin ligjor grek dhe ndërkombëtar dhe për të arritur në përpunimin e një pakete zgjidhjesh juridike.

Nesër, përfaqësuesit e kompanisë prestigjoze ligjore do të jenë në qytetin e Vlorës ku do të dëgjojnë dëshmimtarë okularë të gjenocidit mbi popullsinë çame. Në fund të këtyre takimeve, ditën e diel kryetari i Partisë Drejtësi dhe Unitet do të mbajë një konferencë për shtyp për të shprehur arritjet e këtyre takimeve dhe për të paralajmëruar nisjen e ndjekjes ligjore të zgjidhjes së çështjes çame.

Firma prestigjoze britanike është një ndër më të njohurat në arenën e të drejtës ndërkombëtare për çështje të gjenocidit, spastrimit etnik dhe pronësisë. Ajo është marrë me zgjidhje ligjore të këtyre problemeve në raste si Kosova, Kroacia, Bosnjë Hercegovina si edhe Kamboxhia me Kmerët e Kuq.

Partia Drejtësi dhe Unitet besnike në premtimin e saj përpara qytetarëve shqiptarë, për zgjidhjen e çështjeve kombëtare, e në veçanti për zgjidhjen e çështjes çame, zotohet se do ta çojë deri në fund ndjekjen ligjore për këtë çështje të pazgjidhur për më shumë se gjysmë shekulli, në Strasburg për çështjen e pronave dhe nëse është e nevojshme në Hagë për çështjen e gjenocidit.

 

 

 

 

 

 

http://gazetametropol.com/forumlexomesazh.php?id=2425

Mesazhet e lexuesve

 

Emri Mbiemri: Skender Zogu

Data: E Premte, 11 Dhjetor 2009

Shteti: Shqiperia

Subjekti: Idenditeti shqiptar

Vasil Bollano vegla e grekve vazhdon me damtue historinë e kombit tonë tu favorizue propagandën helenë. Ku janë historianët tonë që të kundërshtojnë tezvn e Bollanos që shprehë se gjoja identiteti yne ashtë lidhur me greket. Neve birët të Illyrjanve nukë pranojmë teza shoviniste të Greqisë dhe Kishes ortodoks greke që në krye me Janullatosin po vazhdojnë të njejtën avaz me qëllim me n'a helenizue. Prof.Dr.Beqir Meta me librin e tij "Albania and Geece-The Elusive Peace" e ka sqjarue tam vërteten e identitetit shqiptarë në jugë dhe në Cameri dhe ky libër botue në Tiranë në 2007 ka pasur një jehonë shumë të madhë n'opinionin hujë që nderi tashë injoronte të vërtetat dhe ishte nën influencvn e lobit greke .

 

 

http://www.diplomatie.gouv.fr/fr/pays-zones-geo_833/albanie_441/france-albanie_1014/visites_8310/deplacement-pierre-lellouche-albanie-10-11.12.09_78363.html

Déplacement de Pierre Lellouche en Albanie (10 et 11 décembre 2009)

Le secrétaire d’État chargé des Affaires européennes, Pierre Lellouche, a effectué une visite en Albanie les 10 et 11 décembre 2009.

M. Lellouche a manifesté à cette occasion le plein soutien de la France aux efforts de l’Albanie dans son rapprochement avec l’Union européenne. Il s’agissait de la première visite du secrétaire d’État dans la région des Balkans occidentaux. Après l’entrée en vigueur du traité de Lisbonne, l’enjeu de la stabilisation en profondeur et de l’intégration européenne de cette région était une priorité. La candidature de l’Albanie à l’adhésion a été transmise le 16 novembre 2009 à la Commission européenne pour avis.

M. Lellouche s’est notamment entretenu avec le Premier ministre M. Berisha, la présidente du Parlement Mme Topalli, le ministre des Affaires étrangères M. Meta, la ministre chargée de l’intégration européenne Mme Bregu, le chef de la délégation de l’UE à Tirana M. Lohan ainsi qu’avec la communauté d’affaires française et les Français de Tirana.

Ces entretiens ont également été l’occasion d’évoquer la situation dans les Balkans et notamment au Kosovo. L’Albanie et la France partagent le même objectif de stabiliser la région et de la voir se tourner résolument vers son avenir européen. Les perspectives de développement des relations bilatérales franco-albanaises, en particulier dans le domaine économique, ainsi que le renforcement des relations politiques étaient aussi à l’ordre du jour.

 

Kryetari i parë i PD-së kërkon bashkëpunimin e mazhorancës dhe opozitës për interesat e vendit. Sipas tij, acarimet shpërqendrojnë vëmendjen nga problematikat

Kreshnik KUÇAJ

Kryetari i parë i Partisë Demokratike, Eduart Selami, tha dje, se për një demokraci është e nevojshme bashkëpunimi i mazhorancës dhe i opozitës. Duke iu referuar rastit konkret në Shqipëri, ku mazhoranca dhe opozita janë në përballje të forta për çështjen e zgjedhjeve, Selami i kërkoi klasës politike shqiptare që të bashkëpunojë, ndërsa shprehu besimin se do të gjendet një zgjidhje. “Me të drejtë thuhet që demokracia nuk është forma më e lehtë, por është forma më e mirë e qeverisjes dhe kërkon më shumë impenjim dhe strukturim të saj. Shteti ligjor ka nevojë për zbatimin e ligjeve. Kur acarohet politika dhe kur acarohet jeta politike, kjo në mënyrë të drejtpërdrejtë minimizon arritjet e demokracisë. Është për të theksuar se në demokraci ka vend për opozitën dhe pozitën. Është një shtëpi e përbashkët, që siç ka thënë një nga presidentët amerikanë, Abraham Linkoln, një shtëpi e ndarë nuk mund të qëndrojë nëse nuk mbahet nga të dyja anët. Klasa politike shqiptare duhet të mbajë parasysh këtë gjë, që ka nevojë për të dyja palët dhe për një bashkëpunim të vazhdueshëm”, tha Selami, në një intervistë për “Zërin e Amerikës”. Po ashtu, Selami komentoi edhe ashpërsimin e gjuhës së palëve politike, duke thënë se ky ashpërsim ndikon në shpërqendrimin e vëmendjes nga problemet reale të vendit. Sipas tij, mungesa e normave të etikës lë një shije të keqe dhe mungesë respekti për institucionet. “Pa një dialog, pa një bashkëpunim, pa një respekt reciprok mes forcave politike, nuk mund të ketë një përparim të qëndrueshëm që u takon të gjithë shqiptarëve. Klasa politike shqiptare e ka pjekurinë e duhur. Edhe në momente që duken si më të errëtat, unë mendoj se do të gjejnë gjuhën e përbashkët, sepse ky është interesi i përbashkët i shqiptarëve”, vijoi Selami. Po ashtu, Selami tha se sfida për Shqipërinë mbetet demokratizimi i brendshëm i saj përmes ndarjes së pushteteve dhe pavarësisë së gjyqësorit. Sipas ish-drejtuesit të PD-së, këto sfida janë edhe kushtet kryesore që kërkohen nga ndërkombëtarët dhe humbja e energjive me akuza mes palëve dëmton pikërisht këtë. Selami tha se bashkimi i Shqipërisë me Europën duhet të jetë i natyrshëm, si pjesë e zhvillimit të kësaj demokracie të brendshme.

Lëvizja e dhjetorit

I pyetur për 8 dhjetorin, që konsiderohet si dita e rrëzimit të regjimit komunist, ish-kryetari i PD-së, një nga protagonistët, është shprehur se ajo është një nga ditët më të rëndësishme për Shqipërinë. Në cilësinë e një prej protagonistëve kryesorë të atyre viteve, por që aktualisht jeton në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Selami tha se në 20 vite pluralizëm janë arritur shumë progrese, edhe pse gjatë kësaj rruge ka pasur edhe disa “aksidente” që mund të shmangeshin.

“8 dhjetori është një nga momentet më emocionuese të miat, por edhe më progresivë të Shqipërisë. Kjo, jo vetëm sepse ra diktatura komuniste, por sepse u kalua drejt prirjeve perëndimore. Kjo ngjarje me të drejtë do të mbahet mend si ngjarja më e rëndësishme e Shqipërisë. Kuptohet që akoma është një rrugë që nuk është përfunduar, por drejtimi është i drejtë”, tha Selami.

 

 

http://www.korrieri.com/index.php/kultura/3923.html

“Kur ne rrëzonim bustin e Enverit, krerët e PD ishin në seli”

Saimir Maloku akuzon kryeministrin Berisha dhe politikanët e tjerë të Partisë Demokratike për marrjen e protagonizmit të pamerituar për rrëzimin e diktaturës komuniste

 “Si e shmanga tragjedinë e 20 shkurtit ‘91 dhe nuk e lashë turmën të hynte në Bllok”

Më 8 dhjetor 1990 ishin me qindra studentë që protestuan ndaj qeverisë komuniste, duke i paraqitur një sërë kërkesash. Shumica e këtyre studentëve u bënë pushtetarë dhe politikanë shquar të Partisë Demokratike. Por kjo ishte një lëvizje spontane, ndërkohë që më 20 shkurt 1991, bashkë me 100 mijë protestues në Tiranë, ishin me dhjetëra-mijëra vetë të qyteteve të Korçës, Gjirokastrës, Shkodrës etj., të cilët hodhën monumentet dhe bustet e diktatorit në qytetet e tyre. Kjo ishte për popullin tonë dita e rrëzimit të “Murit Shqiptar të Berlinit”

Asnjë nga deputetët e sotëm të PD-së. Siç ka treguar edhe një shoku im, Sotir Qirjaqi, i cili ishte shef organizativ i PD-së, të gjithë themeluesit e PD-së ishin në selinë e tyre, kurse një pjesë tjetër ishin futur në grevën e urisë me studentët. 

 

Petrika GROSI

Qendra Shqiptare e Rehabilitimit të Traumës dhe Torturës, sindikatat, si dhe një sërë shoqatash të të përndjekurve politikë kanë kërkuar së fundi vendosjen e 20 shkurtit si Dita e Rrëzimit të Simboleve Komuniste dhe Nderimit të Viktimave të Regjimit Komunist. Përpos kësaj, një nga protagonistët e ish-të përndjekurve në radhët e para të protestuesve të 20 shkurtit 1991, Saimir Maloku, tregon ekskluzivisht për gazetën “Korrieri” mbi ngjarjet e asaj dite dhe mungesën në protesta të liderëve dhe themeluesve të Partisë Demokratike, të cilët për këtë shkak dhe për të qenë protagonistë, kuptohet, i japin rëndësi dhjetorit të 1990 dhe jo shkurtit 1991. Saimir Maloku thotë se kryeministri Berisha dhe kryetarja e Kuvendit Jozefina Topalli kanë injoruar protagonistët e vërtetë të rrëzimit të diktaturës komuniste për arsye të ngushta dhe përfitime personale, duke mohuar kështu një të vërtetë historike dhe një festë, e cila pas propozimeve të mjaft partive dhe shoqatave të të përndjekurve duhej të shpallej nga Kuvendi, i cili e ka këtë kompetencë. Por me gjithë mbështetjen e ndërkombëtarëve dhe ambasadorëve të shteteve më të mëdha në Shqipëri për shpalljen e kësaj dite (20 shkurtit) si festë kombëtare të demokracisë, Saimir Maloku tregon se ende asgjë nuk është bërë, madje Berisha nuk ka mbajtur as premtimin e fushatës elektorale të vitit 2005 për ngritjen e një monumenti në kujtim të viktimave të komunizmit në sheshin “Skënderbej”. Por intervista jonë nuk kufizohet me kaq. Personazhi i njohur për shumë shqiptarë rrëfen edhe mbi momentet e vështira të jetës së tij në burgim, gjatë punës së detyruar e deri te protestat e mëdha kundër diktaturës dhe përjetimin çast pas çasti të atyre momenteve të vështira, por vendimtare për të ardhmen e vendit.

 

-Pse pikërisht tani e ringrini çështjen e mungesës së një monumenti për viktimat e diktaturës dhe shpalljen e 20 shkurtit si Dita e Rrëzimit të Simboleve Komuniste dhe Nderimit të Viktimave të Regjimit Komunist?

Në televizione po shohim politikanë, të cilët po thonë se 8 dhjetori i vitit 1990 është Dita e Rrëzimit të Murit të Berlinit dhe festa më e madhe e demokracisë në Shqipëri. Ditën e rrëzimit të monumentit të diktatorit komunist Hoxha, më 20 shkurt 1991 të gjitha mediat dhe vendet perëndimore e quajtën këtë moment si historik, si ditën e përmbysjes së diktaturës komuniste dhe të vendosjes së demokracisë në Shqipëri. Kjo ngjarje ishte e shënuar për popullin shqiptar që vuajti për afro gjysmë shekulli nga diktatura komuniste. Rreth 700 mijë vetë janë burgosur, internuar, dëbuar dhe persekutuar gjatë kësaj kohe. Mëse 4000 të tjerë u pushkatuan, sepse ideali i tyre ishte demokracia. Në këtë ditë të shënuar, rreth 100 mijë vetë në Tiranë protestuan kundër këtij regjimi të urryer komunist dhe i finalizuan përpjekjet e tyre heroike me përmbysjen e monumentit të diktatorit dhe të simboleve të tjera komuniste. Ju e dini se çfarë emocioni dhe gëzimi të jashtëzakonshëm përshkoi popullin e kryeqytetit gjatë këtij momenti historik. Të gjithë në shesh brohorisnin dhe qanin me lot, duke thënë “E hodhëm, e hodhëm qelbësirën!...” Brohoritja ishte se tani u përmbys sistemi komunist, ashtu si në vendet e tjera të Lindjes, të cilët patën fatin e keq si Shqipëria që të vuanin diktaturën komuniste. Është për t’u habitur se gjithë vendet e Lindjes dhe të Ballkanit ranë viktima si të diktaturës fashiste, ashtu edhe të asaj komuniste. Le të kthehemi te pyetja juaj: Më 8 dhjetor 1990 ishin me qindra studentë që protestuan ndaj qeverisë komuniste, duke u paraqitur një sërë kërkesash. Shumica e këtyre studentëve u bënë pushtetarë dhe politikanë shquar të Partisë Demokratike. Por kjo ishte një lëvizje spontane, ndërkohë që më 20 shkurt 1991, bashkë me 100 mijë protestues në Tiranë, ishin me dhjetëra mijëra vetë të qyteteve të Korçës, Gjirokastrës, Shkodrës etj., të cilët hodhën monumentet dhe bustet e diktatorit në qytetet e tyre. Kjo ishte për popullin tonë dita e rrëzimit të “Murit Shqiptar të Berlinit”.

-Ku qëndron padrejtësia ndaj kësaj të vërtete historike dhe juve që keni qenë pjesëmarrës në protestat e asaj kohe?

Historinë e një kombi e bën vetë populli, i cili ishte fitimtar i asaj dite. Plot 45 parti politike, shoqatat e ish-të përndjekurve politikë, sindikatat, organizatat e ndryshme dhe gjithë komunitetet fetare, si dhe qindra personalitete të rëndësishme shoqërore e politike kanë kërkuar vazhdimisht që 20 shkurti të jetë festa më e madhe e demokracisë. Ne, të dekoruarit e 20 shkurtit 1991 nga Presidenti i Republikës, z. Bamir Topi, gjatë takimeve që kemi pasur me dhjetë ambasadorë të rëndësishëm kemi gjetur përkrahjen e tyre. Ndër këta ambasadorë mund të përmendim z. Xhon Uidhërs II (SHBA), Helmut Lohan (BE), Robert Bosh (OSBE), Manuel Montobio (Spanjë) etj. Madje ambasadori gjerman Berndt Borchart para disa ditësh na premtoi se do të priste përfaqësinë e Protagonistëve të Dekoruar të 20 shkurtit 1991 që rrëzuan “Murin e Berlinit shqiptar”. Është gabim historik dhe politik që çdo politikan, i kujtdo partie qoftë, ta mohojë kontributin dhe heroizmin e atyre që u ngritën në këto protesta vendimtare. Habitemi sesi për afro 19 vjet kjo ditë e shënuar është harruar nga politika shqiptare?! Po futemi në Europë pa ditën e festës kombëtare të demokracisë.

-Para kësaj interviste më thatë se politikanët po e përdorin për interesat e tyre partiake festën e demokracisë?

Në demokraci secili ka mendimin e tij. Por unë nuk mund të lë që të mohohet kontributi i madh i shtresës së të burgosurve politikë, i sindikatave dhe popullit tepër të vuajtur të Tiranës. Ndërsa drejtuesit kryesorë të PD-së sot, atë ditë ishin brenda selisë së tyre. Unë si ish-i burgosur politik dhe pjesëmarrës i këtyre protestave mbroj interesat e popullit ku u linda e u rrita dhe të bashkëvuajtësve të mi. 

-Po çfarë reagimesh keni marrë gjatë gjithë këtyre viteve për mosplotësimin e kërkesës suaj?

Presidenti Topi e mbështet kërkesën tonë tepër të drejtë së bashku me SHBA, BE, OSBE dhe vendet perëndimore nëpërmjet ambasadorëve të tyre në Shqipëri. Kompetencën e shpalljes së kësaj dite si festë kombëtare e ka Kuvendi i Shqipërisë dhe Këshilli i Ministrave. Prandaj, për të mirën e demokracisë dhe në respekt të kontributit dhe sakrificës të këtij populli të përvuajtur, i drejtohemi kryeministrit Sali Berisha dhe kryetares së Kuvendit Jozefina Topalli që 20 shkurti 1991 të shpallet si Dita e Rrëzimit të Simboleve Komuniste dhe Nderimit të Viktimave të Regjimit Komunist. Kjo është dita e çlirimit të Shqipërisë nga diktatura komuniste. Pra, kjo është dita e festës së ish-të përndjekurve politikë dhe popullit demokrat të Shqipërisë. Për të nderuar viktimat e regjimit komunist na keni premtuar qysh në fillimet e demokracisë, por edhe në fushatën elektorale të vitit 2005, se në mes të sheshit “Skënderbej” do të ngrihet monumenti në nderim të këtyre viktimave. Një ish-i burgosur politik, Hajredin Fratari, mori iniciativën që ta ndërtonte vetë këtë monument, por Ministria e Kulturës e ndaloi. Prandaj i lutemi edhe drejtuesve të këtij institucioni që urgjentisht ta marrin masat për ndërtimin e monumentit të munguar. Një popull që nuk ka ditën e fitores së demokracisë dhe simbol të martirëve të saj, nuk ka gojë të thotë se e ka vendosur demokracinë e vërtetë.

-E pra, a nuk duket se rëndësinë e kësaj dite që kërkoni ju si festë e kanë zbehur studentët e dhjetorit dhe vetë PD-ja, e cila e personifikohet pa të drejtë me demokracinë?

Siç e theksova dhe më lart, fitimtari e cakton ditën e fitores dhe ky është populli i Tiranës dhe i gjithë Shqipërisë.

-Çfarë keni ndërmend të bëni dhe si do të veproni nëse do të vazhdoni të injoroheni nga kryeministri dhe kryetarja e Kuvendit?

Drejtuesit e mjaft shoqatave dhe organizatave jo qeveritare dhe jofitimprurëse do t’i drejtohen presidentit Bamir Topi që të mos dekretojë asnjë datë tjetër me përjashtim të 20 shkurt 1991 si festa kombëtare më e madhe e demokracisë. Po kështu, do t’i drejtohemi edhe Gjykatës Kushtetuese, duke pasur ndihmën edhe të Avokatit të Popullit.

-A keni ndonjë historian të njohur që ju mbështet, pasi po flasim për histori?

Edhe ish-presidenti Alfred Moisiu, ish-kryeministri Aleksandër Meksi, Instituti i Historisë, Qendra e Studimeve Albanologjike, Akademia e Shkencave të Shqipërisë e mjaft personalitete të rëndësishme e mbështesin si të drejtë kërkesën tonë. Populli ka një fjalë tepër kuptimplotë, “Më mirë vonë, se kurrë!” Një popull që nuk kujton të kaluarën e tij, është i destinuar të shuhet si komb dhe nuk ka të ardhme.

-Atë ditë (20 shkurt 1991), ju ishit në krye të turmës. Na e përshkruani pak që nga mëngjesi e deri në mbrëmje se çfarë ndodhi?

Dola bashkë me gruan dhe dy djemtë e mi, Klevisi dyvjeçar dhe Rediani, 4 vjeç, që më vonë do të ishin protestuesit më të vegjël të asaj dite, të cilët u lagën me bojë të kuqe nga zjarrfikëset te Liceu. Dolëm rreth orës 8:00 të mëngjesit, po një ditë më parë kisha lajmëruar të gjithë shokët e mi, ish-të përndjekur politikë, si kryetar i Shoqatës të të Persekutuarve Politikë të “Rrugës së Kavajës” dhe rrugëve ndërmjetëse. Bëmë planin që ta merrnim situatën në krye e sipër dhe të përpiqeshim të rrëzonim monumentin, duke shfrytëzuar këtë rast tepër të volitshëm, si dhe të shtynim popullin që të hiqte simbolet komuniste të tjera, si parullat “Lavdi PPSH-së” te Pallati i Kulturës dhe të digjnit veprat te librari “Flora”. Kjo situatë na u krijua kur ne protestuesit ishim pranë godinës së RTVSH-së. U vonuam pak nga turma e protestuesve që ishin në fillim, sepse unë me shokët dhe shoqet e mia nuk lejuam që një grup protestuesish të vrisnin gjashtë ushtarë të ndërhyrjes së shpejtë, të cilët i kapëm robër te ish-Drejtoria e Pritjes. Gjithashtu, grupi jonë nuk lejoi që të digjeshin dy makina IFA të policisë, të cilat ndodheshin pranë Liceut Artistik. Në këto momente tepër decizive, një grup nga shokët e mi që punonin në televizionin publik, si Bujar Kore, Tefta Radi, Muharrem Dhëmbi, Lulëzim Balla etj., më paralajmërojnë, duke më thënë që të mos shkonim te Blloku, pasi do të na vrisnin ushtarët e shumtë që ishin të pajisur me mitraloza të rëndë dhe me tanke e makina të blinduara. Në këtë moment, unë i bëj thirrje shokëve të mi që të shkonim te sheshi “Skënderbej” dhe të rrëzonim monumentin e diktatorit. Një djalë i ri i shtëpisë së fëmijës, Albert Risilia, me një rrip të kuq lidhur në kokë më thotë: “Xhaxhi, unë kam një parullë të cilën e kam vizatuar me bojë këpucësh në pëlhurën e perdes së dritares të konviktit dhe kam shkruar “Liri-demokraci”. Urdhëroi protestuesit ta vëmë para këtë parullë (trimetroshe e gjatë). Kështu dola pesë metra para protestuesve, duke i komanduar. Gjithashtu s’duhet harruar grupi i shokëve të mi, si Lulëzim Brahja, Sanije dhe Gëzim Vojka etj., të cilët i bënin thirrje protestuesve që mundoheshin të futeshin te Blloku, për të mos e kryer një gjë të tillë. Turma u nis nga prapa Piramidës dhe hotel “Dajtit” e u vendos pranë Bankës së Shtetit. Në fillim u munduam të thyenim pllakat e monumentit, pasi kështu do t’i kundërviheshim policisë, e cila ishte me armë. Në këtë moment tepër kritik na informojnë disa njerëz që kishin të afërmit e tyre pranë gardës, se ushtarët ishin të armatosur me fishekë manovër. Kjo na dha kurajë dhe bëri që një grup i madh prej rreth 40-50 vetësh të turreshin drejt monumentit dhe të përlesheshin me gurë me policinë. Policia, e cila kishte vënë në përdorim makinën zjarrfikëse dhe makina të tjera me sirena të fuqishme, qen kufiri dhe disa policë që mbanin pushkë “Shotgun” u tërhoqën përpara turmës së madhe dhe guximit të saj.

-A kishte ndonjë personalitet të njohur krahas jush?

Asnjë nga deputetët e sotëm të PD-së. Siç ka treguar edhe një shoku im, Sotir Qirjaqi, i cili ishte shef organizativ i PD-së, të gjithë themeluesit e PD-së ishin në selinë e tyre, kurse një pjesë tjetër ishin futur në grevën e urisë me studentët. 

-Së fundi, keni qenë i burgosur dhe i torturuar nga diktatura komuniste. Cili ishte momenti më i vështirë gjatë atyre viteve?

Hetuesia ka qenë vendi ku shkeleshin të drejtat themeltare të njeriut. Na rrihnin me shkelma e grushte, na mbanin të lidhur këmbë e duar dhe nga mesnata e deri në gjashtë të mëngjesit na linin në këmbë, gjysmë të zhveshur dhe pa batanije në mes të të ftohtit të dimrit. Na bëhej edhe presion psikologjik se do të na internonin familjet dhe do të arrestonin prindërit dhe të afërmit e tjerë. Vuajta tetë vjet e tetë muaj burg. Një tjetër moment i vështirë ka qenë kur me duart e mia kam nxjerrë trupat e pajetë të shokëve nga galeritë e minierës së Spaçit. Aty pata dhe një rast tepër të rrallë për mjekësinë botërore, pasi shpëtova jetën e një shokut tonë, Pandeli Sterio, i cili piu gabimisht thuajse 400g alkool metilik (frenash). Ndërhyra menjëherë duke i bërë 12 lavazhe me ujë të ngrohtë e me sapun, si dhe duke e varur prej këmbësh atë. Gjithashtu i vura në gojë edhe bombolën e oksigjenit që përdorej për saldim. Pastaj theva kutinë e ndihmës së shpejtë, si dhe mora dy ampula adrenalinë, të cilat me një shiringë ia injektova Pandeliut direkt e në zemër për t’i shpejtuar rrahjet. Veç kësaj i lidha dorën me tel minash dhe i futa serumin që e mbanim me dorë. Me anë të një barele, unë dhe katër të tjerë e transportuam në një distancë 2 km, deri tek ambulanca e kampit.

Një moment tjetër tepër i rëndë dhe i dhimbshëm ka qenë gjatë kohës së hyrjes të shqiptarëve drejt ambasadave të huaja. Në kohën e protestave në “Rrugën e Kavajës”, nga një godinë pranë xhamisë na gjuajnë ushtarët e pajisur me snajperë. Një djalë i vogël 14-vjeçar, Spartak Deliu, plagoset rëndë nga një plumb që e godet në njërin sy dhe i përshkon trurin duke dalë nga prapa kokës. Ky djalë i vogël vdiq në duart e mia tek ambulanca përballë godinës së sotme të Ministrisë së Turizmit dhe Kulturës. Kjo ndodhi në prani të disa mjekëve dhe infermierëve. Me një triçikël me kabinë e çuam trupin e tij në shtëpi. I gjakosur dhe duke qarë nga dhimbja e thellë mbeta i shokuar për shumë kohë.

 

 

Kush është Saimir Maloku?

Në vitin 1976 ai është dënuar për disa kanoçe, të cilat i përdori për të kapur në televizor disa stacione të huaja, si dhe për takime me turistët e huaj që në vitin 1965. Akuza ishte për agjitacion e propagandë. Saimir Maloku kujton se gjyqi i tij u zhvillua në një sallë kinemaje në Burrel, ku 1000 vetë ishin në sallë dhe 1000 të tjerë përjashta që dëgjonin gjyqin nga altoparlantët. Ai pati kurajën të demaskonte regjimin, duke thënë se udhëheqësit kryesorë të Partisë, populli do t’i thotë në të ardhmen diktator si Stalini, duke i djegur dhe shkatërruar varrin, monumentin dhe veprën. Si dënim fillestar ai u mbajt 7 muaj në birucat e nëndheshme të degës së Punëve të Brendshme të Burrelit, zbathur, pa asnjë lloj ndihme ushqimore nga familja dhe pothuajse zhveshur. Lidhur me këtë ai tregon se ka hyrë në birucë 78 kg dhe kur doli ishte jo më shumë se 43 kg, si pasojë e sëmundjes së skorbutit dhe torturave fizike e psikike që i bënë. “Shtatë dhëmbë i hoqa me duart e mia”, kujton ai. Pas kësaj, Maloku do të vazhdonte dënimin në burgjet e Burrelit dhe të Spaçit deri në vitin 1985. Megjithëse pati mbaruar Universitetin e Tiranës për elektronikë me medalje ari, atë e lanë një vit pa punë pas lirimit nga burgu. Prej atëherë e deri më sot, Saimir Malokun e sheh me një çantë të vogël në duar, ku mban mjetet me të cilat riparon televizorët e shokëve, miqve të njohurve. Ai është njeriu që shmangu gjakderdhjen ditën e 20 shkurtit 1991, kur në krye të turmës, i shoqëruar nga një fotoreporter spanjoll, nuk i lejoi demonstruesit që të hynin me forcë në bllokun qeveritar. Vetë ish-anëtari i Byrosë Politike, Muho Asllani, i ka thënë Saimirit duke e puthur në ballë, se ai është dekoruar me të drejtë nga presidenti Topi, pasi kishte shmangur një gjakderdhje të madhe të mundshme ku do të vriteshin 300 vetë, sepse Blloku ishte i mbrojtur mirë me afro 500 ushtarë dhe armatim të rëndë. Kur Maloku u pyet nga ambasadori amerikan Xh. Uidhërs II, se çfarë kishte fituar nga demokracia, përgjigja ishte: “Unë plotësova idealin tim dhe të shokëve të mi bashkëvuajtës, ndërsa në pushtet shikoj shumë njerëz që i kanë shërbyer diktaturës së mëparshme dhe janë pseudo-demokratë”. Saimir Maloku është dekoruar për kontribut në demokraci me Medaljen e Artë të Shqiponjës nga presidenti Bamir Topi (2009), gjithashtu ai është dekoruar për akte humanitare në shpëtimin e jetës së dhjetëra qytetarëve në fatkeqësi me medaljen e artë “Për Merita të Veçanta Civile” nga ish-presidenti Rexhep Meidani (2001). Për këto merita dhe vlerësime në vitin 2002, vetë Papa Gjon Pali II e ka pritur në audiencë në Vatikan Saimir Malokun bashkë me gruan dhe dy djemtë e tij. Ndërsa në vitin 2005, ai është fitues i çmimit ndërkombëtar të “Rotary International” “Alfredo d’Andrea”, për humanizëm dhe demokraci, ceremonia e të cilit u zhvillua në Termoli të Italisë.  

 

 

 

http://www.shekulli.com.al/2009/12/10/bollano-greket-ne-jug-35-e-popullsise-te-ardhurit-nga-korinti-krijuan-durresin.html

 

Bollano: Grekët në jug, 3/5 e popullsisë. Të ardhurit nga Korinti, krijuan Durrësin

Shekulli Online | 10/12/2009

 

TIRANË- Kryetari i Bashkisë së Himarës ka deklaruar sot se prezenca greke në territorin shqiptar faktohet me një shtrirje shumë të gjerë se ajo në jugun e vendit.

"Prezenca greke në territorin e shtetit shqiptar të ditëve të sotme mund të datohet që në shekullin 7 para Krishtit, kur të ardhurit nga Korinthi dhe Korfuzi krijuan Epidamusin, sot Durrësin. Qysh prej kësaj kohe ka pasur prani të vazhdueshme dhe dinamike, kryesisht, por jo vetëm të përqendruar në jug, ku ata që përbënin tërësisht 3/5 e popullsisë, pa përfshirë grekët që flisnin gjuhën vllahe"- tha Bollano.

Deklarata u bë sot gjatë tryezës "Minoriteti pjesëmarrja dhe integrimi", ku ishte i pranishëm edhe kreu i PBDNJ-së, Vangjel Dule.

Ky i fundit i kujtoi kreut të qeverisë, Sali Berisha të mbajë premtimin për regjistrimin
e minoritetit.

 

 

            Gazeta Shqiptare

            9 Dhjetor 2009

                        http://bw.balkanweb.com/bw_lajme.php?IDNotizia=3184&IDCategoria=2689

 Saimir Lolja

Deti Jonë dhe pakti detar

            Nga një udhëtim në kohë të shkuar shënohet se: Më 23 Gusht 2007, kryeministri shqiptar urdhëron organizimin e grupit shqiptar që do merrte pjesë në bisedime. Më 24 Janar 2008, Kuvendi shqiptar shfuqizoi sipas porosisë ligjin Nr. 8771 të datës 19 Prill 2001 që përcaktonte edhe ujrat e brendshme dhe nuk e zëvëndësoi atë me një tjetër ligj për të njëjtin qëllim. Bisedimet e bekuara u kryen në periudhën Prill 2008-Prill 2009 në Athinë, Tiranë e Korfuz. Më 27 Prill 2009, marrëveshja ndër-qeveritare për vijëzimin e porositur të kufirit detar midis Shqipërisë e Greqisë firmoset në Tiranë nga ministrat e Jashtëm të Shqipërisë dhe Greqisë në prani të dy kryeministrave. Më 28 Qershor 2009, mbahen në Shqipëri zgjedhjet për Kuvendin e ri, zgjedhje të cilat vetëm se rritën nxhetësinë nga poshtë veç asaj që vinte prej Diellit të stinës së verës që shkoi. Më 25 Shtator 2009 dhe në kushtet e një Kuvendi të paplotë, anëtarët e Komisionit të Ligjeve të Kuvendit, pa qenë nevoja me iua kujtuar se partia është mbi të gjitha dhe se në emër të saj bëhet çdo gjë, ngrejnë kartonat dhe e miratojnë marrëveshjen e porositur.

            Nga të folurat e mendjes shënohen arësyet e tjera të mëposhtme pse marrëveshja për Detin Jon midis qeverisë shqiptare dhe asaj greke është e pavlefshme dhe e paligjshme:

            [1] Marrëveshja ndër-qeveritare në fjalë është e pavlefshme sepse hapësira e ujrave territorialë prej 12 miljesh gjërësi detare është gjërësia detare që i caktohet shteteve bregdetare të planetit Tokë sipas Marrëveshjes në qarkullim e Kombeve të Bashkuara mbi Ligjin e Detit (MKBLD - UNCLOS). Kjo gjërësi detare është një bashkëcaktim, bashkëpranim e bashkërespektim për shtetet bregdetare. Pra kjo gjërësi detare nuk përcaktohet nga dëshirat vetjake apo marrëveshjet e të shiturve. Me ligjin 8771 të vitit 2001 dhe sipas MKBLD, Shqipëria kishte bërë ripërcaktuar gjiret detare në gjithë shtrirjen e bregdetit, duke krijuar kushtet që matja e kufirit detar të mos fillonte në breg por nga vija e drejtë që bashkonte kepat përgjatë bregdetit Shqiptar. Pra është pikërisht "pala shqiptare" e marrëveshjes në fjalë që me vetëdije, para e gjatë bisedimeve dhe pas firmosjes, kërkon që t'ia humbë Shqipërisë ujrat "mare clausum" të Detit Jon që i përkasin asaj.

            [2] Marrëveshja ndër-qeveritare në fjalë është e pavlefshme sepse ajo përpiqet të dëmtojë vendimet e fuqive të mëdha që njohën, më Konferencën e Ambasadorëve më 1913 dhe Protokollin e Firences më 1926, se ku do ishte Shqipëria e pavarur; dhe për rastin konkret, vija ndarëse në Kanalin e Korfuzit ecën sipas mesit të tij. Dhe më vonë e në vazhdim, kjo mesore e Kanalit të Korfuzit është njohur nga tërë shtetet si vija kufitare ndërmjet Shqipërisë e Greqisë, sepse "jura naturae sunt immutabilia" domethënë që ligjet e natyrës janë të pandryshueshme.

            [3] Marrëveshja ndër-qeveritare në fjalë është e pavlefshme sepse nuk është marrëveshje tre-palëshe midis Shqipërisë, Italisë e Greqisë, si dhe e fut Greqinë në zonat ekonomike detare në Ngushticën e Otrantos që i takojnë vetëm Shqipërisë dhe Italisë. Si e tillë kjo marrëveshje cënon balancat Italo-Greke (p.sh. marrëveshjen midis tyre të vitit 1977) dhe mund të shkaktojë një përplasje tjetër të ngjashme me atë Gusht-Shtatorit 1923 kur anëtarët e Komisionit Ndërkombëtar të Përcaktimit të Kufirit (delimitation, në anglisht) shqiptaro-grek, Gjeneral Tellini, Major Scorti, Toger Conati, përkthyesi e shoferi humbin jetën në një pusi në rrugën e kthimit nga Janina në Sarandë; si rrjedhim Italia pushtoi Korfuzin dhe Greqia pagoi dëmshpërblime.

            [4] Gjiri i Sarandës quhet e pranohet ligjërisht i tillë nga Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë (organi kryesor juridik i Kombeve të Bashkuara), në të gjitha rastet që ka shqyrtuar Kanalin e Korfuzit. Meqenëse marrëveshja ndër-qeveritare midis Shqipërisë e Greqisë në fjalë nuk mbështetet mbi një bazë ligjore të pranuar nga Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë, atëhere ajo është e paligjshme dhe e pavlefshme.

            [5] Marrëveshja ndër-qeveritare në fjalë është e pavlefshme sepse "pala shqiptare" shkoi për të nënshkruar duke qenë tërësisht e çarmatosur nga ligjet, parimet dhe analizat profesionale që do e mbronin Shqipërinë në këtë çeshtje. Sipas standardit ligjor ndërkombëtar "nemo admittendus est inhabilitare se ipsum" është e palujueshme për secilin apo secilën palë të paaftësojë vetveten e kështu të përjashtohet në të tilla raste. Akoma më keq, "pala shqiptare" ka patur në dorë hartat e përgatitura prej grekërve disa muaj më parë se të fillonte bisedimet; domethënë, sipas standartit ligjor ndërkombëtar "lex indendit vicinum vicini facta scire", "pala shqiptare" i ka ditur synimet e palës greke dhe ka kryer bisedime sa për sy e faqe me vetëdije për ta tradhëtuar Shqipërinë. Veç kësaj, me dashje apo pa dije profesionale, para ose pas nënshkrimit të porositur, "pala shqiptare" nuk ka kryer as testin e përpjestueshmërisë i cili do të peshonte përfitimet e të dyja palëve. Dhe për më tepër, "pala shqiptare" ose nuk e ka zbatuar MKBLD ose e ka keqzbatuar atë në dëm të Shqipërisë.

            [6] Marrëveshja ndër-qeveritare në fjalë është e pavlefshme sepse "pala shqiptare" nuk ka qenë në pozitat e një pale në bisedime dhe nuk vërtetohet se është dëgjuar në bisedime, domethënë marrëveshja është kryer "ex parte". Pala shqiptare vetëm se ka shkuar për të firmosur, nuk ka patur një projekt të vetin e nuk ka patur harta shqiptare të llogaritura dhe për më të mirën e Shqipërisë. Me një fjalë, "pala shqiptare" që në nisje "ab initio" të bisedimeve, me dashje apo pa dije, nuk ka patur një parim "intra fauces terra" që do të përcaktonte detin territorial të Shqipërisë. Me një paaftësi përtej kufirit të paaftësisë, "pala shqiptare" ka pranuar t'i merret Shqipërisë më shumë se gjysma e gjysmës së saj në Kanalin e Korfuzit dhe të humbë det në Ngushticën e Otrantos. Me një fjalë, " bisedimet paraprake dhe marrëveshja ndër-qeveritare e porositur" as mund te quhen bisedime dhe marrëveshje. Kjo është njësoj si të luajë top me këmbë për kampinonatin Europian skuadra greke "Olympiakos" me disa udhëtarë të autobuzit të linjës Tiranë-Athinë, të cilët janë të gëzuar që kanë marrë vizë.

            [7] Gjykata Kushtetuese dhe Prokuroria e Përgjithshme (GjK dhe PP) janë organet më të larta të zbatimit të ligjeve të shtetit në kohë paqeje për mbrojtjen dhe zbatimin e Kushtetutës së Republikës së Shqipërisë, e cila nga ana e saj midis të tjerave siguron edhe tërësinë territoriale të Republikës së Shqipërisë. Në kohë lufte, ky sigurim realizohet nga gjygjet e shpejta ushtarake që kanë si objekt tradhëtarët dhe dezertorët. Pra, në thelb, mbrojtja territoriale e një shteti është e njëjtë si në kohë paqeje ashtu edhe lufte. Marrëveshja në fjalë është një rast i mirë për GjK dhe PP për të treguar edhe aftësitë e tyre profesionale edhe që i shërbejnë Shqipërisë dhe vetëm asaj.

            Nëse Greqia është në gjendje lufte me Shqipërinë, atëhere pjesmarrësit e përfshirë në këtë tradhëti i përkasin gjygjit ushtarak. Nëse Greqia vërteton se nuk është në gjendje lufte me Shqipërinë, atëhere pjesmarrësit në fjalë janë objekt i GjK dhe PP. Meqenëse marrëveshja ndër-qeveritare në fjalë cënon qartësisht "prima facie" tërësinë territoriale të Republikës së Shqipërisë, atëhere gjëja e parë që detyrimisht GjK dhe PP duhet të bëjnë (ose ta kishin bërë vetë, edhe pa u shtyrë nga të tjerë "amicus curiae") është shpallja e paligjshme e marrëveshjes në fjalë dhe fillimi i ndjekjes penale të porositësve, hartuesve, firmuesve dhe miratuesve të saj. Neni 1.2, Neni 3, Neni 4.2, Neni 5, Neni 124.1, Neni 124.2, Neni 131.b dhe Neni 148.3 të Kushtetutës së Republikës së Shqipërisë e shkruajnë qartë "opinio juris sive necessitatis" se ç'duhet të bëjnë GjK dhe PP për të mos lëshuar tërësi territoriale të Republikës së Shqipërisë.

            GjK dhe PP janë shenjat më dalluese të egzistencës së shtetit (zbatimit të ligjeve e rregullave), domethëne pa Prokurori të Përgjithshme e Gjykatë Kushtetuese nuk ka shtet. Në rastin kur PP dhe GjK tregojnë egzistencën e tyre, domethënë të shtetit shqiptar, duke e quajtur të paligjshme marrëveshjen në fjalë, atëhere kjo marrëveshje ndër-qeveritare nuk ka vlerë më tej. Edhe në rastin kur PP dhe GjK nuk duken, atëhere marrëveshja në fjalë është përsëri e pavlefshme sepse është kryer ndërmjet një shteti (Greqi) dhe një pale tjetër (ca alvani) që nuk i përket një shteti.

            Meqenësë marrëveshja në fjalë vetflet "res ipsa loquitur" për humbjen që i shkaktohet territorit të Shqipërisë, GjK dhe PP duhet të bëjnë të vetmen gjë që detyrimisht duhet të bëjnë: nxjerrjen jashtë ligjit të kësaj marrëveshje, sepse ndryshe ajo do jetë gjithmonë e paligjshme dhe njëkohësisht i pavlefshëm do mbetet me kohën edhe vetë vendimi i GjK. Një situatë e ngjashme ishte kur iu kujtua delegacionit kosovar që u nis për në Rambuje në Shkurt 1999 se nëse ato do të firmosnin lëshim apo dhënie territori Serbisë ajo do të ishte e pavlefshme. Kjo sepse një gjë të tillë s'e ka bërë historikisht ndonjë shqiptar me tokat shqiptare, të cilat iu janë marrë Shqipërisë me pushtim dhe prandaj çeshtja shqiptare mbetet akoma e pazgjidhur.

            Me modesti, Gjykata Kushtetuese duhet ta bëjë të pavlefshme ligjërisht marrëveshjen në fjalë mbi bazën e standartit ligjor ndërkombëtar "non est factum", domethënë mbi bazën e fakteve që "palës shqiptare" iu mungoi qëllimi dhe kuptimi i nevojshëm për një marrëveshje të tillë. Biles, standarti ligjor ndërkombëtar "lex non requirit verificari quod apparet curiae" nuk kërkon as prova për atë që është e dukshme para gjykatës. Për më shumë, sipas standartit ligjor ndërkombëtar "sublato fundamento, cadit opus", meqenëse themelet e kësaj marrëveshjeje ndër-qeveritare janë në dëm të territorit shqiptar, atëhere ato hiqen si të pavlefshme dhe rrjedhimisht kjo marrëveshje bie nga fuqia plotësisht.

            [8] Marrëveshja ndër-qeveritare në fjalë është e pavlefshme të analizohet apo votohet nga një Kuvend i paplotë. Një Kuvend që i ka jo të vërteta përfundimet e votave nuk është i ligjshëm të shqyrtojë e jo më të marrë vendime për territorin e Shqipërisë, të cilin e ka për detyrë vetëm ta mbrojë. Një Kuvend që s'e ka të qartë, me dashje apo pa dashje, se nga sa votues doli (3172757 apo një milion më pak) dhe sa banorë ka Shqipëria zyrtare (3.5 milion apo 5 milion), nuk mund të quhet normal dhe i ligjshëm e jo më të marrë vendime për zhvillimin e Shqipërinë apo territorin e saj.

            Dhe meqë ra fjala, për çfar "demokracie" përpiqen dhe duartrokasin këto 20 vjet zyrat e huaja "specialiste" me emra enciklopedikë dhe përfaqësitë e huaja në Shqipëri? A e kanë aftësinë këto me bërë një shumëzim të thjeshtë numrash për të parë se sa votues e sa banorë ka në Republikën e Shqipërisë? U bënë 20 vjet në që Shqipërinë "demokratike" nuk dihet se sa votë futet e ku gjerbon ajo. U bënë 20 vjet që në Shqipërinë "demokratike" mbillet farë "korrupsioni" e korren produktet e tij; dhe gjithnjë e më shumë rrënjët e "korrupsionit" zhyten në krim dhe tradhëti. U bënë 20 vjet që aktorët e teatrit politik shqiptar përkëdhelen e duartrokiten nga "miqtë prej jashtë shteti". Ç'kanë bërë këto 20 vjet këto përfaqësi të huaja: i kanë raportuar qendrave të tyrë për ngjitjen e mundimshme të Shqipërisë çdo katër vjet të një shkalle (nga 186 shkallët që kishte gurorja e kampit të përqëndrimit në Mathausen) drejt "demokracisë"? Apo i kanë raportuar të vërtetën? Në çdo rast, njëra palë është bashkëgatuese me aktorët shqiptarë të çorbës së këtyre 20 vjetëve.

            Kuvendarët e qeveritarët ikin e vijnë porse territori i Shqipërisë mbetet po ai, prandaj është e pavlefshme dhe e pakuptimtë që territori i shtetit të "shitet" për një vizë apo për një dollar. Kjo sepse "nemo cogitur suam rem vendere, etiam justo pretio", domethënë gjithkush nuk është i detyruar ta shesi pasurinë e tij kështu. E njëjta gjë vlen edhe për tufëzat politike shqiptare dhe ato pa përjashtim, qofshin në pushtet apo jashtë tij, duhet të thonë hapur para popullit se janë kundër një "marrëveshje" të tillë dhe e quajnë atë plotësisht të pavlefshme. Hapja e kutive të votimit është një gjë shumë e rëndësishme nëse pranohet se egziston qeverimi i dalë nga demokracia (e përkthyer në shqip, fuqia e popullit votues), por kjo nuk mund të jetë mbi çeshtjen e cënimit territorial të shtetit.

            [9] Marrëveshja ndër-qeveritare në fjalë është e pavlefshme dhe e paligjshme, sepse nisja "ab initio" e bisedimeve  për marrëveshje të tilla (përcaktimi i kufinjtë të një shteti) lejohet zyrtarisht nga Presidenti i shtetit të Republikës së Shqipërisë, dhe një protokoll i tillë është thyer. Dhe sipas standartit ligjor ndërkombëtar "nemo plus juris transferre ad alium potest quam ipse habet" gjithkush nuk mund të kalojë tek një tjetër një të drejtë më të madhe se sa ai ka.

             A e ka të vështirë presidenti i Republikës së Shqipërisë të kuptojë se ku të çon kjo marrëveshje qeveritare? A e di presidenti se të qënit president i një shteti është detyrë dhe jo privilegj? A e di presidenti se është në shërbim vetëm të shtetit dhe vetëm atij, pavarësisht se si u vu për president? A e ndjen presidenti se duhet të tregojë se është Presidenti që mbron territorin e Republikës së Shqipërisë nga lajthitjet e tregtarëve? A e ndjen presidenti se duhet të arrijë të jetë figurë bashkuese dhe gjithëpërfaqësuese, pavarësisht se ai nuk u zgjodh mbi këtë bazë?

            [10] Marrëveshja ndër-qeveritare në fjalë është e pavlefshme sepse lejon të pushtohet një territor shqiptar nga një shtet që është në gjendje lufte me Shqipërinë, duke provokuar kështu ushtrinë e shtetit shqiptar. Ku është ushtria, policia dhe shërbimet e fshehta të Republikës së Shqipërisë? A e dinë ato se detyra e tyre, si në çdo shtet të botës dhe me kushtetutë (Neni 12.1) është të mbrojnë dhe të sigurojnë tërësinë territoriale të shtetit të tyre, dhe jo shtetet personale të vasalëve bizantinë? A dëshiron ushtria shqiptare që me këtë marrëveshje të marrë mbi vete edhe një mëkat tjetër, veç atij të vitit 1997 që ka mbetur pa u shlyer? Si e duan këta forca Shqipërinë: të krasitur? Si e duan këta forca flamurin shqiptar që parakalojnë dhe betohen për të: të jetë një copë leckë me dy ngjyra apo qëllim me plot përmbajtje?

            [11] Marrëveshja ndër-qeveritare në fjalë është e pavlefshme sepse "pala shqiptare" vazhdon me vetëdije të thellojë fajin e saj duke mbrojtur fajin e parë të saj. Kjo marrëveshje nuk mund të bëhet e vlefshme as duke e blerë territorin Shqiptar me ca oferta vizash të dala boje për të vjelur ullinjtë e Greqisë dhe as nga emocionet e levantinëve dhe bizantinëve. Dhe së fundmi, rendi i ri botëror nuk vendoset sipas ëndërrave të bizantinëve dhe veglave të tyre.

            (Shënim: Ky shkrim nuk bëhet me qëllim që të përfitojë ndonjë tufëz politike në Shqipëri.)

            Gazeta Republika

            9 Dhjetor 2009

Saimir Lolja

Përplasja për Korfuzin në vitin 1923

Incidenti i Korfuzit i vitit 1923 ishte një krizë ushtarake e diplomatike midis Italisë dhe Greqsië. Shkaku qe përcaktimi i kufirit midis Shqipërisë dhe Greqisë, çeshtjen e të cilit e mori për ta zgjidhur Këshilli i Ambasadorëve të fuqive aleate. Ky nga ana e tij krijoi një komision që do të përcaktonte kufirin, i cili u autorizua edhe nga Lidhja e Kombeve për këtë gjë. Disa shtete, përfshirë edhe Italinë, dhanë trupa ushtarake që do ndihmonin komisionin të hetonte vendin dhe të vendoste. Më tej ngjarjet do jepen sipas shkrimeve të asaj kohe të marra nga revista amerikane TIME.

Çeshtja Italo-Greke: Një Sarajevë tjetër?

Revista TIME, 10 Shtator 1923

Veprimi. Një makinë ecën nëpër një rrugë të vetmuar mes pyejve në Greqi. Makina vinte ishte nisur nga Janina për të shkuar në Sarandë. Në makinë ndodhen anëtarët e Komisionit Ndërkombëtar të Përcaktimit të Kufirit midis Shqipërisë dhe Greqisë: Gjeneral Tellini, Major Scorti, Toger Conati, përkthyesi dhe shoferi. Makina ndalon para një barrikadë më pemë të rrëzuara. Breshëritë e plumbave nga të dy anët e rrugës i lënë të vdekur të pestë Italianët.Qeveria greke i shprehu Italisë keqardhjen e thellë për ndodhinë. Lajmet e vrasjes së të pestëve u përhapen në Italinë e fyer dhe shkaktuan demonstrata të dhunshme kundër Greqisë në tërë Italinë.

            Ultimatumi. Kryeministri Musolini i lëshoi një ultimatum qeverise greke dhe kërkoi përgjigje brenda 24 orëve për: (1) Kërkim i thellë dhe zyrtar i faljes t'i bëhet qeverisë Italiane nëpërmjet ambasadës së saj në Athinë prej autoriteteve më të larta ushtarake. (2) Ceremoni funerale madhështore për viktimat e masakrës të bëhet në katedralen katolike të Athinës në prani të gjithë qeverisë greke. (3) Nderime për flamurin Italian të kryhen prej flotës greke në ujrat e Pireut në prani të Divizionit Detar Italian që do të shkojë atje për këtë qëllim. Nderimet të kryhen me 21 gjuajtje topash prej anijeve greke ndërkohë që mbajnë valëvisin flamurin Italian në direkët e tyre. (4) Një hetim i plotë të kryhet në skenën e masakrës prej autoriteve greke dhe në prani të përfaqsuesit ushtarak italian, Kolonel Perrone, për sigurinë personale të të cilit qeveria greke ka përgjegjësi të plotë. Ky hetim të kryhet brenda pesë ditëve pasi merren këto kushte. (5) Dënim me vdekje për të gjithë kryersit e krimit. (6) Dëmshpërblim prej 50 milion lirash italiane (2.5 milion USD) i dorëzuar brenda pesë ditëve nga marrja e këtij ultimatum. (7) Nderime ushtarake për trupat e oficerëve italianë kur ato të mbarten në anijet luftarake Italine për t'u dërguar në Itali. Në zbatim të Kushtit 3, një foltë Italiane është dërguar në Pire.

            Përgjigja greke. Grekërit e morën ultimatumin Italian me urrejtje të flakët ndaj kushteve fyese të tij. Kryeministër Gonatas iu përgjigj Musolinit se qeveria greke pranon kushtet 1, 2, 3, 7 dhe i quan kushtet 4, 5, 6 si të papranueshme ngaqë ato cënojnë pavarësinë e Greqisë. Agjensia greke e lajmeve shkruante se "qeveria greke është gati të pranojë çdo kusht i cili përputhet me nderin e saj dhe përmban dëmshpërblime të arësyeshme, por nuk mund të pranojë kushte fyese të cilat janë të jashtëzakonshme në marrëdhëniet diplomatike". Qeveria greke tha gjithashtu se nuk ishte provuar se vrasësit ishin grekë dhe mohoi akuzën që krimi u krye nën hundën e autoriteve greke.

            KORFUZI. Marrja prej Greqisë e ultimatumit Italian i fryu shumë zemëratës së popullit. Veprime të shumta dhune kundër grekërve ndodhën në tërë Italinë. Qeveria Italiane, e cila kishte vënë në lëvizje flotën në portin e Tarantos, nuk e pranoi përgjigjen greke dhe lëshoi ushtrinë detare drejt Korfuzit, një ishull grek në Detin Jon, në perëndim të Greqisë. Me të arritur atje, një kapiten detar Italian u dërgua në breg që të kërkonte dorëzimin e ishullit. Qeveritari grek tha se duhej të pyeste Athinën se si duhej të vepronte përpara se t'i përgjigjes kërkesës Italiane. Italianët nuk e pranuan këtë përgjigje dhe i dhanë vetëm 10 minuta paralajmërim popullsisë. Më pas flota Italiane e ndihmuar nga aerplanët bombardoi qytetin e Korfuzit duke shkaktuar 65 viktima dhe shkatërruar disa ndërtesa. Grekët nuk bënë rezistencë. Brenda një ore, trupat italiane zbarkuan dhe flamuri Italian u valëvit në kështjellën e Korfuzit. më pas vazhdoi pushtimi i ishujve pranë: Paho, Antipaho, Qefalonia, Samo. Qeveria Italiane vazhdoi të shtonte trupa në Kourfuz pas pushtimit. Doganat u kapën prej italianëve dhe qeverisë greke iu tha se duhejtë paguante për shpenzimet e pushtimit. Mbi 5000 ushtarë ishin në Korfuz, Paho, Antipaho, Qefalonia dhe Samo, ndërsa një pjesë e madhe e flotës italiane bashke më aeroplanmbajtëset, nëndetset, destrojerët dhe anijet ndihmëse patrullonin këtë rajon.

            Shqipëria. Legata shqiptarenë Romë bëri të ditur se grekërit kryen krimin në rrugën e Janinës dhe biles është një gënjeshtër e ligët kur grekërit thonë  se krimin e kryen Shqiptarët.

            Lutja tek Lidhja e Kombeve. Qeveria greke (ndërsa bënte të ditur se nëse detyrohej do t'i mbronte brigjet greke nga pushtimi Italian) udhëzoi delegatin e saj në Lidhjen e Kombeve, Nikolla Politi, t'i lutej Lidhjes së Kombeve në bazë të Neneve 12 e 15 të traktatit të saj, të cilët kushtëzonin ndërmjetsimin e një zënke. Neni 16, i cili kushtëzonte një trysni të bashkuar kundër një anëtari të Lidhjes së Kombeve që kishte zgjedhur luftën në kundërshtim me nenet e traktiti të saj, nuk u fut në përdorim.

            Londër. Lajmet e pushtimit Italian u pritën me pak frikë në kryeqytetin Britanik. Shtypi në përgjithësi e mallkoi veprimin Italian. Komanda detare urdhëroi flotën e Mesdheut të përqëndrohej dhe të përgatitej për çdo rast. Ndërkohë qeveria britanike zyrtarisht vendosi besimin tk Lidhja e Kombeve. Një shënim iu dërgua Greqisë që të mbështetej tek Lidhja e Kombeve.

            Paris. Qeveria e kryeministrit Raymond Poincare u detyrua nga rrethanat ta zhvendoste vëmendjen nga gumëzhinat e Ruhrit në shushuritjet Italo-Greke. Kryeministri Poincare u përpoq shumë që të pengontë një luftë duke u këshilluar me fuqitë e interesuara që ta ruanin gjendjen si ishte duke pritur vendimin e Këshillit të Ambaadorëve (dhe jo të Lidhjes së Kombeve). Ai gjithashtu i dërgoi një shënim këshillues Greqisë me  këtë qëllim. Në rast lufte, qëndrimi i Francës ishte i paqartë. Shtypi i Parisit ishte i ndarë për ktë ngjarje: gazetat që anonin në të majtë përkrahnin Greqinë, ato që anonin në të djathtë përkrahnin Italinë. Franca po vështronte situatën me ankth të madh.

            Ententa e Vogël (Çekosllovakia, Rumania, Jugosllavia). Ishte një frikë se Greqia pat rënë në marrëveshje me Ententen e Vogël për ndihmë në rast lufte të saj me Italinë. Ishte një frikë gjithashtu se Jugosllavia do merrte vendim nëse pushtimi i Korfuzit ishte i drejtuar kundër saj. Çdo qëndrim i dhunshëm nga ana e Ententes së Vogël më siguri që do ta fuste Ballkanin në një trazim fanatik. Franca, si mbikqyrse e Europës Qëndrore, këshilloi "pritmëni dhe vrojtim"; prandaj qëndrimi i Ententes së Vogël ishte asnjanës. 

            Veprimi i Lidhjes së Kombeve. Ky veprim u pengua nga kërcënimi i Italisë se do tërhiqte anëtarësimin nga Lidhja e Kombeve. Prandaj Lidhja e Kombeve parashtroi idenë që Italia dhe Greqia të dërgonin ankesat e tyre në Gjykatën Botërore. Greqia po e dëshironte këtë dhe kryeministër Musolini pritej të bintë dakort. Britania përkrahte zgjidhjen prej Lidhjes së Kombeve, porse Franca përkrahte Këshillin e Ambasadorëve.

            Mbrojta italiane. Kryeministër Musolini deklaroi që pushtimi i Korfuzit ishte vetëm një masë paraprake dhe "jo një veprim lufte". Qëllimi ishte "të nxirrte dëmshpërblimet prej Greqisë dhe të siguronte pranim të përgjithshëm të kushteve të ultimatumit" e asgjë më shumë. Kryeministri pastaj tha se Italia do t'i qëndrojë çdo kërkese që ka bërë. Pozita e tij kishte mjaft përkrahje nga populli, siç tregohej prej mesazhit të Veteranëve të Luftës I Botërore në Venecie: "Me gjëmimin e parë, ne do jemi me ju, Komandant".

            Lutja tek aleatët. Qeveria greke, në një letër ku i përgjigjes letrave të aleatëve të ndryshëm, lutej për formimin e një komisioni të posaçëm për të kërkuar vrasësit, dhe hidhte mendimin që përfaqsues të Britanisë, Francës e Italisë të autorizoheshin për hetime në të dy anët e kufirit Shqiptaro-Grek. Letra përmbante një pjesë të shkruar ku thuhej se qeveria mbante të drejtën të merrte dëmshpërmblime prej Italisë për pushtimin e Korfuzit. Lajmet nga Athina përshkruanin popullsinë e Greqisë në gjendje zemërimi të lartë. Tërë shtypi grek mbështeste qeverinë. Ndërkohë që nuk shënohej ndonjë veprim ushtarak i Greqisë kundër Italisë.

            Rruga e Murit (Wall Street). Biznesi i madh në Rrugën e Murit e pa situatën italo-greke me buzëqeshje. U vu në dukje se më 1914 tregjet financiare ndërkombëtare fluturuan lart nga gëzimi kur kërkesat Europiane për hua u rritën. Gjendja e tanishme e tregut ishte praktikisht e pa ndikuar prej ultimatumit Italian dhe hua nuk ishin kërkuar për Italinë prej bankierëve të Amërikës dhe Europës (përfshirë edhe ato italianë). Meqenëse Italia nuk mund t'i hyjë luftës pa para, mendohej se Italia nuk ishte duke planifikua ndonjë ofensivë ushtarake.

Çeshtja Italo-Greke: Thëngjijtë që po shuhen

Revista TIME, 17 Shtator 1923

            Pushtimi. Forcat italiane nën komandën e Admiral Bellinit, Qeveritar i Kurfuzit, futën nën zotërim edhe ishujt Merlera, Fani dhe Mathraki. Përforcime të tjera u dërguan në Korfuz duke e çuar numrin e ushtarëve në 8000 vetë.

            Liqeni Italian. Me pushtimin e Korfuzit, përballë Shqipërisë së Jugut, italianët në mënyrë strategjike, qoftë edhe e përkohshme, realizuan ëndrrën e kthimit te detit Adriatik në një liqen italian. Italia,  që zotëronte tërë gadishullin Istria në Veri, me pushtimin e Korfuzit bllokonte Ngushticën e Otrantos në Jug. Domethënë, ajo mund të kontrollonte praktikisht tërë tregtinë jugore të Europës Qëndrore, e cila rridhte nëpërmjet porteve të Triestes dhe Fiumes.

            Britania. Ishujt e Jonit i përkisnin Republikës Veneciane në shekullin XVIII. Sipas traktatit të paqes të Campo Formio të nënshkruar më 17 Tetor 1797 prej Napolon Bonapartit fitimtar dhe Kontit Ludëig von Cobenzl që përfaqsonte Austrinë, Republika e Venedikut u nda midis Francës dhe Austrisë dhe ishujt e Jonit i kaluan Francës. Më vonë, gjatë luftravë më Napolon Bonapartin, Britania i pushtoi ishujt e Jonit dhe i mbajti deri më 1863 kur ia kaloi Greqisë, por duke marrë parasysh rëndësinë detare të ishullit të Korfuzit ky i fundit u garantua nga fuqitë e kohës të ishte asnjanës. Italia, e cila në atë kohë nuk ishte akoma vend i bashkuar (në vitin 1871 gjykohet i përfunduar, ndonëse bashkimi themelor zyrtarisht ndodhi në 17 Mars 1861), nuk mundej të nënshkruante këtë garanci. Nga pikëpamja britanike, Italia e kishte thyer asnjanësinë e Korfuzit; prandaj qeveria britanike paralajmëroi italinë se nëse nuk do ishte në egzistencë Lidhja e Kombeve, Britania do ta kishte sulmuar. Për këtë qëllim, Britania vendosi një pjesë të flotës së saj në shërbim të Lidhjes së Kombeve.

            Këshilli i Ambasadorëve. Me qendër në Paris, ky këshill trashëgon funksionet e Këshillit të Sipërm (që fuksionoi gjatë dhe pas Luftës I Botërore) dhe përbëhet nga Ministri Frances i Punëve të Jashtme (konkretisht nga Kryeministri Poincare) dhe ambasadorët e fuqive aleate (Perandorisë Britanike, Italisë, Belgjikës, Japonisë) që ishin me qëndrim në Republikën Franceze; Amerika ishte me statusin e vëzhguesit. Ky Këshill, që funksionoi deri në vitin 1931, i dërgoi Greqisë "kushtet e dëmshpërblimit", të cilat ishin pothuaj të ngjashme me kërkesat e ultimatumit Italian. Vrasja afër Janinës ishte moralisht një goditje kundër Këshillit të Ambasadorëve që pat krijuar Komisionin e Përcaktimit të Kufirit Shqiptaro-Grek, dhe kjo spjegon deri diku përputhjen e kushteve që vendosi ky Këshill me pikat e kërkesës së ultimatumit të Italisë.

            "Fitorja Greke". Qeveria greke (e cila pat mohuar plotësisht Pikat 4, 5, 6 të ultimatumit Italian) pranoi kushtet e Këshillit të Ambasadorëve por këmbënguli që Italia të largohej prej Korfuzit menjëherë. Qeveria greke i quajti kushtet e Këshillit të Ambasadorëve një "fitore greke", duke nënkuptuar se zgjidhjet ndërkombëtare të kësaj zënke nuk cënojnë pavarësinë e Greqisë. Një shpërblim prej një milion dhrahmish (5000$) u bënë gati për informacionin mbi vrasësit.

            "Fitorja Italiane". Italia i quajti kushtet e e Këshillit të Ambasadorëve si një "fitore të madhe" dhe u duk e kënaqur me veprimin e Këshillit të Ambasadorëve. Kuptohej se Italia do e mbante të pushtuar ishullin e Korfuzit dhe të tjerët ngjitur derisa pagesa e dëmshpërblimit të kryhej prej Greqisë, gjë që nuk bëhej derisa Komisioni i Hetimit të paraqiste raportin e tij dhe Këshilli i Ambasadorëve të caktonte shumën e parave.

Çeshtja Italo-Greke: Greqia bie dakort

Revista TIME, 24 Shtator 1923

Largimi. Duke e mbajtur të pushtuar ishullin e Korfuzit që prej tre javësh, Italia bëri të ditur se do të largohej deri kur të plotësoheshin kënaqshëm kërkesat e Këshillit të Ambasadorëve.

Dëmshpërblim i pjesshëm. Qeveria greke plotësoi pjesërisht kushtet e Këshillit të Ambasadorëve. Skuadroni detar italian, i shoqëruar nga anijet luftarake britanike dhe franceze, u përshëndet në Pire. Shërbesa përkujtimore për viktimat afër Janinës u mbajt në Athinë në prani të anëtarëve të qeverisë greke. Nderime ushtarake u kryen për trupat e të vrarëve kur u dërguan për në Itali. Për kushtet e tjera, Greqia pret raportin e Komisionit të Hetimit. Lajmet e javës së shkuar raportonin se një financier e tregtar i madh armësh, Basil Zaharoff, i kishte dhënë qeverisë greke 50 milion lirat me qëllim plotësimin e kërkesës së  ultimatumit italian.  

Çeshtja Italo-Greke: muzikë e shopenit

Revista TIME, 01 Tetor 1923

Trupat e ushtarëkëve të vrarë arritën më tren të posaçëm në Romë dhe u pritën nga përfaqsuesit e mbreiti dhe zyrtarë të tjerë të lartë. Qyteti ishte në zi, flamujt në gjysëm shtizë, kordelet e zeza shiheshin n ëtërë qytetin, dyqanet u mbyllën, turma të mëdha njerëzish u grumbulluan përgjatë rrugëve ku kalontë kortezhi. Trupat u vendosën në Kishën e Apostujve të Shënjtë, mbi derën e së cilës ishte vendosur një mesazh nga Musolini: "Mëmëdheu nderon me keqardhje dhe krenari fëmijët e saj, të cilët ranë për të, duke e ngritur atë edhe një herë më shumë në parajsën e lavdisë".

Çeshtja Italo-Greke: Përfundimi

Revista TIME, 08 Tetor 1923

            Dëmshpërblimi. Në pajtim me kërkesat e Italisë dhe Këshillit të Ambasadorëve në Paris, Greqia depozitoi në Bankën Kombëtare Svicerane të 50 milion lirat e kërkuara. Kjo shumë iu pagua Italisë me urdhërin e Ambasadorëve, të cilët arritën në përfundim se Greqia nuk e kishte përfillur zbulimin e vrasësve të misionit italian në përbërje të Komisionit Ndërkombëtar të Përcaktimit të Kufirit Shqiptaro-Grek. Pas marrjes së dëmshpërblimit, Italia u tërhoq nga ishulli i Korfuzit dhe ishujt e tjerë pranë.

Lajme të Jashtme: Marrëdhëniet me rusinë

Revista TIME, 10 Dhjetor 1923

            Fashizmi, megjithëse i shquar kundër bolshevizmit, lëshoi lavdërime për qeverinë sovjetike. Nga ana tjetër, bolshevizmi, ndonëse kundërshtar i fortë ndaj fashizmit, e ngriti në qiell me lavdërime regjimin e Musolinit. Vetë Musolini tha: "Mirëkuptimi midis Italisë dhe Rusisë është i shkëlqyer. Gjatë incidentit të Korfuzit, shtypi rus ishte i vetmi shtyp në tërë botën që qe mirëdashës drejt Italisë. Prandaj, qeveria italiane nuk ka ndonjë pengesë për ta njohur zyrtarisht qeverinë e tanishme ruse. Ne duhet t'i shohim gjërat nën dritën e dobisë kombëtare. A do ishte e dobishme për Italinë ta njohë qeverinë ruse? Unë mendoj se po. Prandaj i drejtohem kështu Rusisë: Qeveria italiane e njeh fuqinë tuaj, por ju si kthim duhet të bëni akoma më shumë; ju duhet të na jepni traktat të mirë tregtar; ju duhet të na furnizoni me lëndë të para".

http://www.zenit.org/article-22879?l=french

ZF09120413 - 04-12-2009

Benoît XVI rend hommage à S.B. Anastase d’Albanie

Et au témoignage des chrétiens albanais sous l’oppression

Allamani: Si na e sollën në Itali këmishën e gjakosur të babait

BISEDOI: VALENTINA MADANI

13/12/2009 Flet djali i Isuf Allamanit, intelektualit të pushkatuar në ’44-n E ndjeu me shpirt, por s’e njohu kurrë. Diktatori nuk i vrau dot portretin e të atit. Edhe sot pas 64 vitesh ruan fotografitë e Isuf Allamanit. Ishte një foshnje fare e vogël, nuk kishte mbushur as 45 ditët e jetës, që fati i keq deshi që ta jetonte pa baba, sepse erdhi viti i mbrapshtë i ‘44-s, dhjetori, pikërisht atëherë kur agronomi që kishte studiuar në Itali, Isufi duhej të gëzohej se po bëhej prind për herë të parë. Djalit i dha mbiemrin për emër dhe u kthye në Shqipëri, por pa e ditur se çfarë e priste... I biri, Allaman Allamani, një doktor i njohur në Itali, tregon për gazetën “standard” historinë e dhimbshme, kthimin në Itali menjëherë pas pushkatimit të babait, në krahët e një nëne italiane që vdekja e të shoqit e vrau për së gjalli dhe si i sollën në shtëpi pak kohë pas vrasjes së tij këmishën e gjakosur... Z. Allamani, me profesion doktor psikiatër, sot në moshën 64-vjeçare, njeh historinë e të atit përmes miqve të tij, që mundën të mbeten gjallë. Madje, ajo iu tregua shumë vonë, pasi e ëma e përjetoi me një trishtim dhe depresion të thellë vrasjen e të shoqit shqiptar pa gjyq nga barbarët komunistë. “Kur vdiq im atë, unë isha 1 vjeç, 4 muaj dhe 17 ditë dhe nuk e mbaj mend. Kujtimet e vetme janë disa fotografi, fjalët e të afërmve italianë që e kishin njohur në Firence dhe miqve të familjes në Shqipëri”, - shprehet doktor Allamani. Ai ka tentuar për të ardhur në Shqipëri, në vendin e origjinës, gjatë kohës së diktaturës dhe kur mundi të vinte, u ndie i zhgënjyer, pasi e dëbuan; edhe i vdekur i ati quhej kriminel... Z. Allamani, ditën që jua pushkatuan babain, nuk ishit as 45 ditë që kishit ardhur në jetë, por çfarë mundët të mësoni për babain tuaj kur u rritët? Im atë është me origjinë nga Burreli, nga fshati Kurdari. Ndërsa nëna ime, Leonela, është nga Firence e Italisë (ka vdekur në shkurt 1990). Ajo tregonte se e kish njohur babanë tim në një mbrëmje vallëzimi ku ai binte në sy si një valltar i shkëlqyer. Ishte ndoshta viti 1934 dhe të dy ishin rreth 24 vjeç. Isufi frekuentonte Institutin e famshëm Agrar të Firences në drejtimin Zooteknikë dhe banonte me qera në një shtëpi në rrugën “Montebello” jo larg shtëpisë së Leonelës, pra hotelit “Montebello” që ishte pronë e prindërve të saj. Ju po thoni se prindërit tuaj u njohën përmes dritareve? Po, duke hapur dritaret e tyre, megjithëse në distancë dy të rinjtë arrinin të shikoheshin. Erdhi pastaj fejesa që ishte e gjatë dhe me disa vështirësi, ndoshta sepse Isufi ishte i huaj dhe mysliman dhe Kisha Katolike nuk e lejonte martesën. Megjithatë, martesa u bë në Firence në vitin 1941 në kishën e Shën Luçias. Ku jetuan pastaj Leonela me Isufin? Leonela dhe Isufi u kthyen në Shqipëri në fillimet e Luftës II Botërore. Leonela mbeti shume e çuditur nga thjeshtësia e shtëpisë në Kurdari, ku kishte lindur imë atë. Kur u transferuan në fermën e Xhafzotajt pranë Durrësit, nëna ime njohu shumë italianë që jetonin aty dhe këto kontakte i ruajti deri në momentin e ikjes sonë me avion, një Fokker britanik, ikje e realizuar me korrik 1944 falë ndihmës së anglezëve që ndodheshin në Shijak. Më pas vjen fati tragjik i babait tuaj. Atë e vranë partizanët komunistë. Ç’dini për akuzën ndaj tij? Isufi kishte studiuar për Agronomi në Universitetin e Firences dhe ishte kthyer në Shqipëri për të dhënë ndihmesën në ripërtëritjen ekonomike të vendit. Ai themeloi fermën e Xhafzotajt, një ekonomi moderne bujqësore e kapitaliste dhe ishte drejtori i saj, kur u arrestua e u pushkatua pa gjyq, ndonëse nuk ishte përzier fare në çështjet politike. ...Dhe drama është e familjes, apo jo? Nëna ime pësoi një traumë të madhe nga vdekja e tim eti, pati probleme mendore dhe thoshte se Isufi nuk kishte vdekur. Ju fliste për Shqipërinë dhe babanë e vrarë? Për këtë arsye më fliste pak për Shqipërinë dhe për tim atë. Ajo ndihej shumë keq... Çfarë ju tregonte konkretisht? Tregonte se pak kohë pas vrasjes se tij, i kishte ardhur një këmishë e gjakosur. Historia e tim ati m’u tregua më vonë nga të tjerët, në veçanti nga Bahri Deliallisi, Irfan dhe Njazi Hoxha. Më vonë të njëjtën histori ma konfirmoi dhe Besim Ndregjoni. Më thoshin se im atë, Isufi, nuk ishte aktiv në politikë, u vra nga partizanët komunistë, për shkak se ai kërkonte të shpëtonte anëtarët e familjes Deliallisi me të cilët kishte miqësi dhe që ishin të lidhur me Ballin Kombëtar. Cilat janë kujtimet që ruani prej tij? Kur vdiq im atë, unë isha 1 vjeç, 4 muaj dhe 17 ditë dhe nuk e mbaj mend. Kujtimet e vetme janë disa fotografi, fjalët e të afërmve italianë që e kishin njohur në Firence dhe tregimet e karabinierit “Bebe” Capello që u ndihmua nga familja e tim eti gjatë luftës në Shqipëri. Si jua përshkruanin atë? Të gjithë e përshkruanin si një person të sjellshëm dhe fisnik. Ndërsa nëna ime kishte një paraqitje të padukshme përreth nesh, por që unë atëherë i vogël nuk e kuptoja. Dhe ju jetuat vetëm me nënën tuaj. Sa e vështirë ishte ajo pa babanë? Nëna dhe unë u kthyem në Itali në shtëpinë e babait të saj, që quhej Domeniko Leoni, i cili kishte në pronësi një hotel në Firence. Atje u rrita dhe u edukova. Kur u rritët, a tentuat të provonit Shqipërinë dhe çfarë e lëndonte më shumë shpirtin tuaj? Fatkeqësisht, babai im që nga momenti i vdekjes u quajt një kriminel dhe kjo ishte arsyeja që kur unë pata mundësinë të vija në Shqipëri në 1977, me një grup italianësh, u përzura brenda pak ditësh. Me rrëzimin e diktaturës komuniste, babai u njoh si viktimë e diktaturës dhe kjo më hapi portat të vija që nga viti ‘92, disa herë në Shqipëri. Sigurisht që ju dhemb në shpirt vrasja tragjike e babait, por pas 65 vjetësh si e gjykoni atë, nisur nga fakti se bashkë me Isufin u pushkatuan edhe shumë intelektualë të tjerë dhe ky ishte vetëm fillimi i një diktature të egër në Shqipëri? Besoj se vrasja tragjike e babait tim dhe shumë të rinjve dhe burrave shqiptarë është një mësim, një mesazh, që të vdesësh për drejtësi, të vdesësh për të vërtetën, solidaritetin, miqësinë është më mirë sesa të jetosh për egoizëm, sepse drejtësia është thelbi i një jete të vërtetë. A keni pritur që dikush t’ju kërkojë falje për krimin ndaj babit tuaj? Mendoj se në vazhdim një ngjarje e tillë do të përkujtohet me respekt çdo vit dhe duhet të jetë shkas për një reflektim të përgjithshëm për të kërkuar falje. Çfarë simbolizon për ju Shqipëria? Cilat janë ndjenjat tuaja për shqiptarët? A ju ka munguar ky atdhe gjatë jetës në Itali? Për vite Shqipëria ka qenë për mua një tokë e largët, e panjohur, për të cilën mendoja shpesh. Kur unë isha në shkollë, emri im tingëllonte shumë i ndryshëm nga shokët dhe për këtë më vinte shumë zor dhe e ndieja veten i huaj, kujtoj këtu që atëherë Italia kishte shumë më pak fëmijë emigrantësh se ç’janë sot. Ju nuk flisni shqip. Pse? Në 15 vitet e fundit fillova të merresha me gramatikën e gjuhës shqipe, por për mua ishte e vështirë ta mësoja i vetëm dhe kështu që e ndërpreva. Cili është raporti i të qenit italian dhe me origjinë shqiptare njëkohësisht? Çfarë ane të karakterit keni marrë nga Shqipëria dhe a flisni për vendin e origjinës me djalin tuaj? Kur isha 18 vjeç, më pyetën nëse do vendosja të bëhesha shtetas italian ose të qëndroja shqiptar. Unë nuk e ndieja të kthehesha në Shqipëri, për të bërë shërbimin ushtarak dhe pranova të isha italian. Ishte një vendim shumë i rëndësishëm, i fortë, por i nevojshëm. Që kur fillova të punoja si mjek, e ndjeva si detyrë me të vërtetë të deklaroja sa më parë të ishte e mundur origjinën time shqiptare. Lidhur me karakterin tim, për pjesën nga origjina them se ndoshta nga shqiptarët kam marrë kokëfortësinë... Me djalin tim Emanuele, i cili me të ëmën e tij jeton në Kaliforni dhe që prej një viti është në Firence për studime, flas vazhdimisht për Shqipërinë. Ai ka qenë bashkë me mua në ’96-n në Shqipëri. Kemi vendosur të kthehemi prapë bashkë. Ju ia keni kushtuar jetën humanizmit, duke studiuar dhe punuar si mjek, por a ndieni urrejtje për ata që ju lanë pa përqafimet e babait? Jo. Zemrën time nuk e mbusha asnjëherë as me mllef dhe as me urrejtje. Unë jam mik i madh i shqiptarëve. U kam dhënë mbështetje dhe ndihmë sa herë që kanë pasur nevojë për mua. Në mënyrë të veçantë, gjatë 19 viteve të fundit, kur në Itali mbërritën emigrantët shqiptarë. Të afërmit ose miqtë në Shqipëri kishin nevojë për ndihmë mjekësore dhe falë pozicionit dhe njohjeve të mia në sektorin mjekësor, kam krijuar me shumë kënaqësi lidhje mes mjekëve të gatshëm dhe bujarë italianë dhe shqiptarëve në nevojë. Ka pasur raste që ndonjë e kam ndihmuar nëpërmjet gjetjes së ndonjë vendi pune e strehimi. Për këtë jam krenar dhe ndihem mirë. Presidenti i Republikës, Bamir Topi, dekoroi me “Nder i Kombit” Isuf Allamanin dhe 36 intelektualët e tjerë të pushkatuar në vitin 1944. Si ndiheni? Është një nder për ne dhe për këtë falënderojmë përzemërsisht kryetarin e shtetit shqiptar, z. Bamir Topi. Im atë përveç medaljes nga Presidenti, ka marrë në gusht të 2008-s dhe titullin “Qytetar Nderi i Burrelit”.

L’Albanie veut bien accueillir des détenus de Guantanamo, « mais pas des Ouïghours »

Shekulli

Albanie : Berisha récupère l’anniversaire de la chute du communisme

Traduit par Mandi Gueguen

Sur la Toile :

Publié dans la presse : 8 décembre 2009

 

Sali Berisha a réuni des dizaines de milliers de manifestants à Tirana le 8 décembre, pour commémorer l’anniversaire de la chute du communisme. La manifestation s’est transformé en démonstration de force du Parti démcratique, après les rassemblements de l’opposition. Il est vrai que les fonctionnaires avaient amenés par cars entiers de tout le pays, comme au « bon vieux temps » de la dictature...

La manifestation du 8 décembre se voulait un « anti-meeting » destiné à contrer les manifestations récemment organisées par l’opposition sous la direction d’Edi Rama, le chef du Parti socialiste. Le 8 décembre 1990 est le jour qui symbolise l’effondrement du communisme et la naissance du pluralisme albanais.

Le Parti démocratique et le gouvernement de Sali Berisha ont voulu en faire une journée de commémoration nationale. Tous les fonctionnaires avaient reçu l’ordre de se réunir sur la place Skanderbeg où se tenait l’imposante manifestation organisée par Sali Berisha. Des navettes et des autocars gratuits avaient même été dépêchés de toutes les villes albanaises pour rameuter les foules à Tirana. Les militants du Parti démocratique (PD) ont fait du zèle, particulièrement dans la ville de Vlora, où même les élèves et lycéens ont été mobilisés, sans laisser le choix à personne.

Tout cela n’est pas sans rappeler les mobilisations massives qu’organisait, en son temps, le Parti du travail d’Albanie (PPSh). Tirana était envahie par les banderoles bleues du PD, les zélateurs du parti avaient distribué des tracts dans toutes les maisons de la capitale.

Désormais, Sali Berisha voudrait faire du 8 décembre une fête nationale : « Rejoignez notre ouragan ! », a-t-il lancé à la foule qui assistait à la manifestation. Le Premier ministre a salué ceux qui s’étaient réunis pour « détruire les murs et les dictatures et qui, après avoir pris le pouvoir, ont aussi réussi à détruire le mur du crime, de la mafia et de la corruption ».

BIRN

Albanie : pour Sali Berisha, l’opposition serait une « mafia »

Traduit par Stéphane Surprenant

Sur la Toile :

Publié dans la presse : 3 décembre 2009

 

Le Premier ministre d’Albanie Sali Berisha a qualifié le parti socialiste (PS) d’Edi Rama de « groupe mafieux ». Ces accusations font suite à la demande des socialistes de recompter les voix des élections parlementaires du 28 juin 2009. Depuis le vote, l’opposition a systématiquement boycotté le Parlement, et le ton ne cesse de monter entre les deux principales formations politiques du pays.

 

Le Premier ministre Sali Berisha

 

 

 

 

 

 

 

Par Besar Likmeta

Le Premier ministre Sali Berisha a présenté une série de documents portant sur ce qu’il appelle « le clan mafieux le plus dangereux de tous les Balkans ». Il faisait référence à l’opposition albanaise.

Dans ce qui apparaît comme le dernier chapitre de la guerre verbale qui fait rage entre le gouvernement de Sali Berisha et l’opposition socialiste albanaise, le Premier ministre a identifié un certain nombre de députés socialistes et de soi-disant oligarques de Tirana qui, selon ses dires, auraient, au cours des seules dernières années, détourné environ 500.000 mètres carrés d’espace public dans la capitale, pour une valeur de près de 780 millions d’euros.

« Je tiens à souligner qu’un groupe mafieux et communiste veut imposer un gouvernement légitime […]. Ce groupe de communistes ne dirige pas le Parti socialiste, mais le clan mafieux le plus dangereux des Balkans, qui a transformé Tirana en machine à laver de l’argent sale : le crime économique couronne désormais l’édifice de la pègre albanaise ! », a soutenu Sali Berisha lors d’une conférence de presse tenue mercredi 2 décembre 2009.

Cette déclaration du Premier ministre constituait sa réponse à la requête du Parti socialiste qui demande un recomptage partiel des bulletins de vote des élections parlementaires du 28 juin 2009.

Ces propos surviennent à la fin d’un ultimatum de dix jours lancé par le chef de l’opposition socialiste et maire de Tirana, Edi Rama. Celui-ci avait placé Sali Berisha devant le choix d’accepter un recomptage partiel ou bien de devoir subir une vague de manifestations massives en vue de lui faire quitter le pouvoir.

Le Parti socialiste a mené tambour battant une campagne accusant le Premier ministre Berisha de fraude et de corruption lors des élections parlementaires. Edi Rama affirme que sa formation politique n’a jamais perdu ces élections, qu’il a qualifiées de « volées » par le gouvernement.

Son parti et ses partisans ont effectivement tenu une série de rassemblements politiques à travers le pays pour réclamer un recomptage. Des dizaines de milliers de partisans du Parti socialiste ont ainsi manifesté à Tirana le 20 novembre, tandis qu’un autre événement d’envergure similaire est prévu pour début décembre.

Considérant les exigences d’Edi Rama au sujet des élections parlementaires comme du « révisionnisme politique », Sali Berisha a écarté toute possibilité de recomptage, arguant qu’il n’avait pas le pouvoir de contourner la décision des tribunaux, qui se sont déjà prononcés par la négative. Dans un communiqué émis après la conférence de presse de Sali Berisha, Edi Rama a accusé le Premier ministre albanais d’avoir lancé une campagne de calomnie, dans le but de distraire l’attention de la population de la crise politique et économique qui frappe le pays.

« Sali Berisha n’est pas un homme qui accepte de regarder la vérité en face, mais un lâche qui essaie d’éviter d’affronter les vérités de ce pays en usant de la menace », accuse Edi Rama.

Le maire de Tirana a nié toute les allégations de corruption liées à des permis de construire que Sali Berisha a présentées à la conférence de presse. Le maire a fait remarquer que le Conseil de régulation du territoire qui a émis ces permis est composé tant de démocrates du parti de Sali Berisha que de socialistes.

Les deux adversaires se sont livrés ces dernières semaines à une escalade verbale où ont plu les insultes de part et d’autre, allant de l’homosexualité à la violence conjugale en passant par la démence et le fascisme. Depuis que le nouveau Parlement a repris ses activités en septembre, les 64 députés socialistes ont boycotté les sessions parlementaires, ce qui a bloqué l’adoption de lois requérant davantage qu’une majorité simple.

Le boycott a empoisonné le climat politique en Albanie au point que les diplomates européens et américains ont appelé à une solution politique destinée à sauver le processus de réforme national, vital pour l’éventuelle intégration du pays à l’UE.

Néanmoins, tant Sali Berisha qu’Edi Rama ont refusé de bouger d’un iota de leurs positions, suspendant ainsi le cours normal des activités parlementaires.

Les socialistes et les démocrates, les deux principales familles politiques d’Albanie depuis la chute du régime stalinien et de l’ancien dictateur Enver Hoxha en 1991, entretiennent une hostilité de longue date, qui s’exprime habituellement par des contestations du processus électoral.

L’Albanie n’a pas encore réussi à tenir des élections respectant entièrement les standards internationaux. L’Organisation pour la sécurité et la coopération en Europe (OSCE), qui a surveillé le déroulement des élections parlementaires de juin, a toutefois conclu que le processus montrait des signes de progrès comparé aux scrutins précédents, en particulier en termes d’inscription des électeurs.

Quoi qu’il en soit, l’instrumentalisation politique du dépouillement des voix – qui a été retardé de plusieurs jours – par les deux principaux partis, l’utilisation par le gouvernement d’employés de la fonction publique et de ressources de l’État pendant la campagne, ainsi que la pression politique exercée sur les médias par les deux camps, demeurent des sujets d’inquiétude sérieux, auxquels il faudra un jour s’attaquer, a indiqué l’organisme en charge de la surveillance du processus électoral.

 

 

 

http://www.kohajone.com/html/artikull_49170.html

PD: Rama, simbol i korrupsionit ne bote

E Enjte, 10 Dhjetor 2009

Perfaqesuesit e Partise Demokratike, vijuan dje akuzat e tyre ndaj kryetarit te Partise Socialiste, Edi Rama, ne lidhje me korrupsionin dhe aferat korruptive ne vend. Zedhenesja e PD-se, Erla Mehilli, deklaroi dje se PD denoncon Edi Ramen, njeriun qe per 9 vite rresht i mohoi atesine dhe kafshaten e gojes djalit te tij, si strumbullarin e korrupsionit ne Shqiperi. Sipas Mehillit, Rama e ka shnderruar Bashkine e Tiranes ne simbolin e shemtuar te korrupsionit ne Shqiperi dhe ne bote. "Keshtu ne kete bashki, 70% e lejeve te ndertimit merren nga Rama, Shkreli dhe Eftimi, nderkohe qe vetem per "qytezen Rama-Delijorgji" u dhane leje ndertimi per 52 pallate", deklaroi Mehilli. Por dje deputeti i PD-se, Florion Mima theksoi se afera pallatesh ka ne te gjithe Tiranen. Sipas tij, nje rast i tille eshte edhe ngritja e dy blloqe pallatesh ne lagjen "Ali Demi" ne nje vend qe ishte parashikuar ngritja e nje cerdheje dhe lulishte per femijet. Duke akuzuar fort per shkelje te ligjit.

 

://www.korrieri.com/index.php/ana_rexha/3983.html

Berisha: 8 dhjetori, qeveria mbështetje më të madhe se opozita

Kryeministri vijon akuzat ofenduese ndaj Ramës dhe ndërtuesve. Shpreh vendosmërinë për të vijuar betejën me ndërtuesit e majtë. “Rama udhëheqës pa brekë”

Kreshnik KUÇAJ

Një ditë pas mitingut festiv të organizuar në sheshin “Skënderbej”, kryeministri Sali Berisha pranoi atë që është cilësuar prej ditësh, se mitingu ishte një “provë force” për mbështetjen që ka qeverisja e tij. Berisha tha dje, se në shesh ishin 500 mijë qytetarë, të cilët përveç përkujtimit të lëvizjes studentore, që rrëzoi diktaturën, ishte edhe një mbështetje për qeverinë e tij. Berisha vijoi gjithashtu akuzat e ashpra me një fjalor të ashpër ndaj kreut të opozitës, Edi Rama, ndërsa u bëri thirrje qytetarëve që të mos krijojnë konflikte civile me mbështetësit e PS-së. “Ne u bashkuam në shesh gjysmë milioni qytetarë, si kurrë ndonjëherë. Por në sheshin “Skënderbej” ne nuk u mblodhëm për të nderuar vetëm atë datë. Jo, ne ishim shumë në shesh, më shumë se kurrë, sepse sot ne jemi shumë, jemi më shumë se kurrë. Unë dua t’ju garantoj ju, se e marr këtë mbështetje masive, si një përgjegjësi të madhe, që të bëjmë çdo gjë që ëndrrat tuaja t’i shndërrojmë në realitet, të lëvizim sa më shpejt të lirë pa viza në Europë, të ndërtojmë me përkushtim të madh Shqipërinë europiane”, tha Berisha. Kreu i mazhorancës iu rikthye akuzave me gjuhë të ashpër ndaj kreut të opozitës, duke thënë se shumica e qytetarëve në shesh ndjeheshin të irrituar nga Edi Rama. Berisha nuk ngurroi ta cilësojë Ramën me një fjalor edhe ofendues si “udhëheqës pa brekë”. “Jam i vetëdijshëm se në sheshin “Skënderbej” nuk ishin të paktë, madje të shumtë, që ndjeheshin të lënduar, ndjeheshin të irrituar me të drejtë, sepse sot pas 19 vitesh, një njeri, një udhëheqës i Partisë Socialiste, por do të më falni, se do të shprehem, një udhëheqës pa brekë, sepse siç ka dalë zotëria e tij në plazhet publike, që deklaron se do të shkelmojë mbi votën tuaj, deklaron se nuk njeh vullnetin tuaj. Pse kjo? Absolutisht fund e krye, vetëm për interesa mafioze të pastra”, vijoi Berisha. Kreu i PD-së iu bëri thirrje mbështetësve të tij që të mos nxisin ndarje apo konflikte me mbështetësit e Partisë Socialiste, pasi sipas tij, ata nuk janë të ngjashëm me kryetarin e partisë së tyre. Berisha tha se Rama nuk i përfaqëson ata, por vetëm interesat personale. “Unë ju ftoj ju, që të mos konfondoni, aty ku punoni dhe jetoni, kurrë dhe asnjëherë këtë zotëri, këtë shok, me fqinjin tuaj socialist, me të afërmin tuaj socialistë, as edhe me opozitën, e cila është një vlerë morale e pakontestueshme për vendin. Pasi ky zotëri nuk ka asnjë interes opozitar, por vetëm një kauzë mafioze, e cila qëndron në përvetësimin e qindra mijëra metra katrorë troje publike në Tiranë”, vijoi Berisha. Kreu i mazhorancës u zotua se do të vijojë betejën me ndërtuesit në Tiranë, të cilët i cilësoi si “klane mafioze”. Berisha tha se ata që dyshojnë se kjo betejë është politike, për shkak se ndërtuesit që sulmohen njihen si mbështetës të PS-së, duhet vetëm të faktojnë me dokumente shkelje për ndërtuesit mbështetës të PD-së dhe ai do të veprojë njësoj. “Në këtë betejë, edhe një herë e theksoj, në mënyrë absolute nuk do të ketë asnjë nuancë politike. Ata të cilët vënë në dyshim karakterin jopolitik të kësaj beteje, i ftoj të paraqesin qoftë edhe dokumentin më të vogël ndaj cilitdo dhe të provojë nëse Sali Berisha do të qëndrojë një lloj apo jo”, tha Berisha. Ai shtoi se asnjë “bos i aleancës puniste-mafioze” nuk do të mund të pengojë dot “çmontimin” e ndërmarrë nga qeveria. “Zotohem sot para jush, se ky pinjoll i Bllokut nuk do të mund të luajë kurrë me vullnetin tuaj, se përpjekja e tij për të luajtur me votën tuaj dhe vullnetin tuaj, do të marrë përgjigjen më serioze ligjore dhe se çfarë do që të bëjë ky bos i aleancës punisto-mafioze, s’do të mundet kurrë të bllokojë çmontim çdo ditë të klaneve mafioze, që ai udhëheq nxjerrjen nga kthetrat e tyre të pasurive publike që kanë përvetësuar, vendosjen e tyre para ligjit”, tha Berisha. Ndërkohë, pas kësaj deklarate, Berisha u nis drejt Gjermanisë për të marrë pjesë në mbledhjen e Partive Popullore Europiane.

 

 

http://www.gazeta55.net/index.php?kat=politike&artikulli=10018

Euronews: 500 mijë shqiptarë në shesh për shpresën e Shqipërisë së integruar në BE

10-12-2009 / Leonard Quku

Televizoni prestigjoz “Euronews” i kushton jehonë të jashtëzakonshme manifestit të Partisë Demokratike, me rastin e 8 dhjetorit, ditës së shembjes së regjimit komunist në Shqipëri. “Euronews” citon se mbi 500 mijë shqiptarë të mbledhur në sheshin qëndror të Tiranës, janë një argument i fortë për të konfirmuar rrugën e integrimit të Shqipërisë në BE.

 500 mijë shqiptarë konfirmojnë rrugën e Shqipërisë për integrim në Bashkimin Evropian. Shqipëria ka rritur ndjeshën fushatën e saj të përpjekjeve në kuadër të integrimit të plotë në familjen evropiane. Kështu hapet kryeartikulli i televizionit prestigjoz “Euronews”, duke iu referuar festës madhështore të 8 dhjetorit në Tiranë. “Një turmë e madhe njerëzish, tinguj muzikorë dhe flamuj për të kujtuar ditën që ka hapur dyert drejt Europës. Shpresa për integrimin e Shqipërisë në Bashkimin Europian ka bërë që 500 mijë shqiptarë të marrin pjesë në mitingun e Tiranës, në përkujtim të lëvizjes studentore dhe rënies së komunizmit 19 vjet më parë”, ka pasqyruar “Euronews”, tubimin festiv të së martës në Tiranë, në përkujtim të 8 dhjetorit 1990, ditës së rrëzimit të regjimit komunist. Televizioni prestigjoz citon dhe kryeministrin shqiptar Sali Berisha, i cili gjatë fjalës së tij në miting tha se Shqipëria më 8 dhjetor 1990 shembi murin tonë të Berlinit. “Ne kemi bërë të bjerë muri i Berlinit në vendin tonë. Tani ne, të gjithë së bashku, po përparojmë me shpejtësi drejt ëndrrës së çdo qytetari shqiptar, integrimin në Evropë”, citon kryeministrin Berisha, “Euronews”. Në vijim, Euroneës bën edhe një retrospektivë dhe tregon se prillin e kaluar Shqipëria është bërë anëtare e NATO-s dhe ka bërë aplikimin për anëtarësim në BE, që sipas “Euronews” është një hap i rëndësishëm që tregon arritjen e stabilitetit ekonomik dhe politik të vendit.

 

 

http://www.rilindjademokratike.com/RD%2010%20dhjetor/politika.htm

Kryeministri i shpreh mirënjohje qytetarëve të mitingut më madhështor të pluralizmit

Berisha: Nuk do të ketë kthim prapa në betejën ndaj mafies

Përpjekjet e kryetarit të Partisë Socialiste, Edi Rama për të shkelur vullnetin e qytetarëve shqiptarë do të marrin përgjigjen më serioze ligjore. Kryeministri Berisha duke përshëndetur qytetarët që morën pjesë në koncertin madhështor të dy ditëve më parë garantoi se qeveria do të mbrojë vullnetin e lirë të shqiptarëve duke mos lejuar me asnjë kusht nëpërkëmbjen e tyre nga klanet mafioze që Edi Rama udhëheq për interesa të ngushta personale. "Unë dua të zotohem sot prapë para jush, se ky pinjoll i Bllokut, nuk do të mund të luajë kurrë me vullnetin tuaj, se përpjekja e tij për të luajtur me votën tuaj dhe vullnetin tuaj, do të marrë përgjigjen më serioze ligjore dhe se çfarëdo që të bëjë ky bos i aleancës punisto-mafioze, s'do të mundet kurrë të bllokojë çmontimin çdo ditë të klaneve mafioze, që ai udhëheq, nxjerrjen nga kthetrat e tyre të pasurive publike që kanë përvetësuar, vendosjen e tyre para ligjit", tha Kryeministri. Berisha tha se ndaj këtyre klaneve mafioze që përpiqen të pasurohen në mënyrë të jashtëligjshme do të ketë një përgjigje ligjore pa asnjë dallim partiak. "Në këtë betejë, edhe një herë e theksoj, në mënyrë absolute, nuk do të ketë asnjë nuancë politike. Ata, të cilët, vënë në dyshim karakterin jopolitik të kësaj beteje, i ftoj të paraqesin qoftë edhe dokumentin më të vogël ndaj cilitdo dhe të provojë nëse Sali Berisha do të qëndrojë njëlloj apo jo", vijoi më tej kreu i qeverisë. Gjithashtu, Berisha vlerësoi se Shqipëria tashmë po hyn në një fazë të re drejt liberalizimit të vizave dhe integrimit europian, ndaj dhe ftoi qytetarët t'i bashkohen këtij qëllimi madhor të qeverisë, i cili para së gjithash, është në interesin më të mirë të familjes së tyre. "Hymë në një fazë, në të cilën po ecim drejt liberalizimit të vizave, integrimit më të shpejtë në Evropë. Të vazhdojmë së bashku rrugën, të ecim të sigurtë, duke garantuar të drejtat tuaja dhe të mbarë shqiptarëve, duke i zgjeruar ato, duke konsoliduar çdo ditë e më shumë shtetin ligjor", tha ai. Berisha ftoi qytetarët shqiptarë të mos konfondojnë opozitën dhe socialistët e vërtetë me veprimet arbitrare dhe tërësisht personale të Ramës, pasi sipas tij, opozita është një vlerë morale e pakontestueshme për vendin. "Unë iu ftoj ju të mos konfondoni, aty ku punoni dhe jetoni, kurrë dhe asnjëherë, këtë zotëri, këtë shok, me fqinjin tuaj socialist, me të afërmin tuaj socialist, as edhe me opozitën, e cila është një vlerë morale e pakontestueshme për vendin", tha Berisha.

 

I biri i Kristaq Ramës në krye të opozitës, ogur i keq për shoqërinë

 

Prania e Edi Ramës në krye të opozitës shqiptare është një ogur i keq për shoqërinë shqiptare, e cila sot, pas 19 vitesh pluralizëm, ka në politikë birin e atij që kur shembej Muri i Berlinit në Tiranë, firmoste ekzekutimin e intelektualëve shqiptarë. Kryeministri Berisha theksoi se Rama, një pinjoll i regjimit më të egër komunist që kohërat kanë njohur, me paturpësinë më të madhe del para shqiptarëve, duke treguar krenarinë për aktet kriminale të babait të tij. "Votën tuaj nuk mund ta njohë një njeri, i cili është i vetmi që unë di sot, për 9 vite me radhë, i mohoi kafshatën fëmijës së tij. E atëherë, çfarë mendoni ju se ky shok apo ky zotëri, do të mund të pranojë votën tuaj, do të mund të pranojë fëmijët tuaj, do të mund të pranojë familjet tuaja? Kurrën e kurrës! Ai që i mohon fëmijës së tij atësinë, ai, jo votën, por është i gatshëm t'ju mohojë ju çdo gjë. Ky pinjoll i një babai që firmoste ekzekutimin e intelektualëve, pikërisht muajin kur shembej Muri i Berlinit, na shprehet se është krenar me trashëgiminë e tij, madje dhe kërcënon me trashëgiminë e tij", tha Kryeministri. Gjithashtu, Berisha shtoi se nuk ekziston asnjë politikan që vazhdon karrierën politike pas akteve skandaloze të dhunës së përdorur ndaj gruas, zhveshjes publike të saj, apo çka është edhe më e rënda, mosnjohjes së atësisë së djalit të tij. Ai tha se deklaratat dhe qëndrimet e Ramës kundrejt mosnjohjes së zgjedhjeve janë tërësisht dëshmi e interesave të tij mafioze, pasi zgjedhjet i kanë çertifikuar plot 20 mijë komisionerë socialistë. "Unë jam i vetëdijshëm se në Sheshin 'Skënderbej' nuk ishin të paktë, madje të shumtë, që ndjeheshin të lënduar, ndjeheshin të irrituar me të drejtë, sepse sot, pas 19 vitesh, një njeri, një udhëheqës i Partisë Socialiste, por do të më falni, se do të shprehem, një udhëheqës pa brekë, sepse siç ka dalë zotëria e tij në plazhet publike, nuk ka një politikan të vetëm në botë që të ketë dalë, nuk ekziston një politikan që vazhdon karrierën politike pas një akti apo një gjesti të tillë, ai njeri deklaron se do të shkelmojë mbi votën tuaj, deklaron se nuk njeh vullnetin tuaj. Pse kjo? Absolutisht fund e krye, vetëm për interesa mafioze të pastra. Votën tuaj e kanë bekuar, e kanë legjitimuar 20 mijë anëtarë të Partisë Socialiste, të gjitha institucionet ndërkombëtare, të gjithat qeveritë e vendeve anëtare të Bashkimit Evropian dhe vende të lira të botës", vijoi Berisha.

 

Ai që mohon fëmijën e tij, i gatshëm të mohojë interesat e shqiptarëve

Edvin Rama nuk ka asgjë të përbashkët me socialistët e vërtetë, pasi kauza e vetme e tij është drejtimi i klanit mafioz për të uzurpuar çdo metër katrorë të sipërfaqeve publike dhe jopublike të kryeqytetit në mënyrë të jashtëligjshme. "Ky zotëri nuk ka asnjë interes opozitar, nuk ka asnjë interes demokratik, ka thjesht vetëm një kauzë mafioze, kauzë e cila qëndron në përvetësimin e qindra mijëra, në mos miliona metra katrorë, troje publike në Tiranë, me klanet mafioze që e drejtojnë dhe i drejton; kauzë, e cila konsiston në mbylljen e rrugëve dhe ndërtimin mbi rrugët e kryeqytetit; kauzë, e cila konsiston në shndërrimin në bashkëpronar në tokat dhe trojet publike, sikur të ishin trashëgimi e të atit dhe jo pronë e qytetarëve shqiptarë; kauzë, e cila konsiston në shpifje dhe trillime të ulëta, të përditshme, ndaj cilitdo, në mënyrë që të krijojë përshtypjen se këtu në Shqipëri janë të gjithë të përlyer si ai", tha Kryeministri. Berisha tha se një njeri si Rama, i cili për 9 vite me radhë ka mohuar fëmijën e tij, nuk mund të pranojë kauzën dhe interesat e shqiptarëve. Kreu i qeverisë shprehu bindjen se Rama, ashtu siç ka vepruar me familjen e tij është i gatshëm të veprojë edhe me familjen e çdo shqiptari. "Dy vite me radhë, ka sulmuar me egërsinë më të madhe familjen time, fëmijët e mi dhe së fundmi nipat dhe mbesat e mia, duke mos u paraqitur shqiptarëve qoftë edhe dokumentin më të vogël, të shkeljes më minimale të ligjit, të përfitimit të pamerituar, të mospagimit të taksave, qoftë edhe një rast të vetëm. E vërteta është se këtë ai është i gatshëm ta bëjë me fëmijët e gjithsecilit prej jush, me bashkëshortet e gjithsecilit prej jush për fajin e vetëm se ato nuk zhvishen plazheve, siç i zhvesh ai të vetat apo, ato janë të ushqyer, nuk u është mohuar kafshata, janë trajtuar siç duhen të trajtojë prindi fëmijën", tha Kryeministri, duke riftuar qytetarët shqiptarë të vazhdojnë së bashku rrugën e dinjitetit dhe të ecin të sigurtë, në ndërtimin e Shqipërinë evropiane.

 

8 dhjetori mblodhi shqiptarët në festën e idealeve europiane

 

Një ditë pas festës madhështore të 8 dhjetorit, festë që bashkoi mbarë kombin shqiptar për të nderuar veprën e studentëve të dhjetorit të vitit '90, Kryeministri Berisha përshëndeti përzemërsisht dje të gjithë qytetarët shqiptarë që u bënë pjesë e këtij mitingu. "Dëshiroj t'ju përcjell urimet e mia më të përzemërta, mirënjohjen time më të thellë për takimin e jashtëzakonshëm, mitingun më madhështor në historinë e kryeqytetit, në nderim të një date që përcaktoi lindjen e lirive dhe të drejtave tona njerëzore, të një date që përcakton moshën e lirisë tonë dhe moshën tonë, si njerëz të lirë", u shpreh Kryeministri. Kreu i ekzekutivit theksoi se kjo festë bashkoi shqiptarët si kurrë ndonjëherë më parë. Ai shprehu mirënjohjen e tij të thellë për nderimin fisnik që shqiptarët i bënë ditës së 8 dhjetorit, ditës që solli një epokë të re për mbarë vendin, lirinë dhe demokracinë. "Në Sheshin 'Skënderbej', ne u bashkuam si qytetarë nga mbarë Tirana, nga mbarë Shqipëria, u bashkuam si kurrë ndonjëherë më parë. Ndaj dhe unë duke u përkulur me nderim të madh, me mirënjohje të thellë, dëshiroj t'ju përqafoj të gjithëve ju, për aktin tuaj fisnik, për nderimin që i bëtë 8 dhjetorit, datës që ndau historinë. Ne u bashkuam në shesh gjysmë milioni qytetarë, si kurrë ndonjëherë, me ndjenjën e thellë të besimit të asaj që realizuam 19 vite më parë, të asaj që studentët liberatorë, të udhëhequr nga Azem Hajdari, realizuan më 8 dhjetor të viti 1990", vijoi Berisha. Gjithashtu, ai vlerësoi se me këtë akt fisnik u nderua solemnisht vepra heroike e studentëve të udhëhequr nga prijësi i lirisë Azem Hajdari, që shenjoi hapjen e dyerve të Europës për shqiptarët. "Nderuam pra, veprën e tyre të madhe, nderuam kurajën, trimërinë, guximin tonë. Por në Sheshin 'Skënderbej' ne nuk u mblodhëm për të nderuar vetëm atë datë. Jo, ne ishim shumë në shesh, më shumë se kurrë, sepse sot ne jemi shumë, jemi më shumë se kurrë. U mblodhëm edhe për të festuar përpjekjet dhe arritjet tona 19-vjeçare. 19 vjet më parë, ne ishim djem, vajza, burra, gra, që dyert i hapëm, por rrugën nuk e dinim. Këto 19 vite, ne e mësuam rrugën duke ecur, duke udhëtuar", vijoi Kryeministri.

 

Mbështetja e shqiptarëve, motiv i fortë për shndërrimin e ëndrrave në realitet

Kryeministri Berisha shprehu garancinë se qeveria do ta konsiderojë mbështetjen e fuqishme të shqiptarëve si një përgjegjësi e detyrim madhor në shndërrimin e ëndrrave të çdo qytetari në realitet. Në këtë drejtim, ai theksoi se do të jetë shumë e afërt dita kur shqiptarët do të lëvizin pa viza në Europë dhe do të ecet me përkushtim të madh drejt projektit të Shqipërisë europiane. "Unë dua t'ju garantoj ju, se e marr këtë mbështetje masive, si një përgjegjësi të madhe, si një detyrim madhor, që me përkushtimin më të madh dhe total, të qeverisë time dhe të administratës, të bëjmë çdo gjë që ëndrrat tuaja t'i shndërrojmë në realitet, të lëvizim sa më shpejt të lirë pa viza në Evropë, të ndërtojmë me përkushtim të madh Shqipërinë evropiane", u shpreh ai. Në mënyrë të veçantë, Berisha theksoi se rruga e Shqipërisë në këto vite ka qenë e vështirë, por e suksesshme dhe kompletohet sot me Shqipërinë në NATO dhe më pranë se kurrë ndonjëherë me Bashkimin Europian. "Por kemi kaluar një rrugë jo të lehtë, të suksesshme, për të cilën duhet të jemi krenarë. Ne u mblodhëm në shesh më shumë se kurrë në historinë tonë, sepse këtë 8 dhjetor e kremtojmë si qytetar të një vendi anëtar të NATO-s; këtë 8 dhjetor e kremtojmë si një vend dhe qytetarë që zhvilluan zgjedhje të lira dhe të ndershme; këtë 8 dhjetor e kremtojmë, pasi kërkesa jonë për anëtarësimin e plotë në Bashkimin Evropian, ishte pranuar dhe pasi ishte vendosur, që për ne, gjatë muajve që vijnë, vizat të hiqen njëherë e përgjithmonë; këtë 8 dhjetor, e festojmë me një ekonomi, që u dëshmua më solidja në Evropë, në cunamin e madh ekonomik dhe financiar, që përfshiu tregjet evropiane dhe amerikane. Ajo çka unë pashë, preka, ndjeva, dëgjova në shesh ishte vërshimi i lumenjve të mëdhenj të entuziazmit, të optimizmit, të shpresës, të besimit. Pra, Sheshi 'Skënderbej' ishte zbukuruar si kurrë ndonjëherë në historinë e tij me idealet e dhjetorit, me idealin evropian të qytetarëve shqiptarë", nënvizoi më tej kreu i qeverisë.

 

Blerina TOSLLUKU

 

 

 

 

http://www.balkanweb.com/gazetav5/artikull.php?id=70257

 

Berisha: Mirënjohje shokut Ramiz Alia për pluralizmin

 

» Dërguar më: 10/12/2009 - 09:36

 

 

Lajme te ngjashme Dhjetoristi: Sali Berisha, i dërguar i Sigurimit të Shtetit • Datë: Dec 10, 2009 Berisha: Rama, udheheqes pa breke. Kreu i PS: Saliu duhet te largohet • Datë: Dec 10, 2009 Berisha-Rama, ashpërsojnë fyerjet personale mes tyre • Datë: Dec 10, 2009 2005-2009, all scandals of “Berisha” government • Datë: Jun 07, 2009

Nga Sali Berisha

Pluralizmi politik që erdhi tek ne si imperativ historik i kohës, ka gëzue shumë shqiptarët kudo që ata janë. Ai shënon një arritje të madhe për zhvillimin e demokracisë në vendin tonë, renditjen e Shqipërisë në radhën e vendeve demokratike të Europës, integrimin e saj në rrjedhën e proceseve përparimtare bashkëkohore. Ky lajm është një gëzim i madh në këtë dimër plot të ftohtë, shtypje dhe terror që përjetojnë vëllezërit (brohoritje Liri- Demokraci) tanë në Kosovën martire (brohoritje Kosova Republikë). Por ai është gjithashtu një gëzim i madh për diasporën shqiptare, e cila ka të pashuar gjithnjë mallin dhe dashurinë për Shqipërinë. Shqiptarët kudo që janë kanë një tempull, dhe ky tempull është Shqipëria, Shqipëria Demokratike (ovacione urraaa).
Personalisht, unë kam mbështetur idenë e pluralizmit politik duke pasur bindjen dhe shpresën se fetë e ndryshme, se partitë e ndryshme jo vetëm nuk do të përçajnë kombin tonë, por përkundrazi, në përputhje me idealet e tij kombëtare e demokratike ato do të pasurojnë filozofinë, kulturën, shpirtin e tij të mirë, të madh e të paepur (duartrokitje ). Të gjithë së bashku këtu jemi të gëzuar edhe për një arsye tjetër të madhe, sepse shqiptarët i treguan botës tjetër të qytetëruar pjekurinë e tyre të madhe politike, se për ta, fjala është më e rëndë se guri dhe se me dialog ata dinë të marrin vendime të mëdha historike. Në këtë mes, mirënjohja jonë e madhe padyshim shkon së pari tek Presidenti, shoku Ramiz Alia, (ovacione dhe duartrokitje) i cili po me atë mençuri dhe guxim që udhëhoqi njësitë e mëdha të ushtrisë në betejat çlirimtare, (fishkëllima, lëre atë) udhëhoqi vendin tonë në betejat e reja të demokratizimit të Shqipërisë (fishkëllima).
Mirënjohja jonë, sigurisht është edhe për të gjithë të rinjtë dhe të rejat, që me guxim dhe mençurinë e tyre u shndërruan në protagonistë të këtij dialogu historik (fishkëllima dhe duartrokitje), duke treguar se brezi ynë i ri din t’i qëndrojë gjithnjë drejt historisë. Për kombin tonë, rinia ka qenë një realizuese e ëndrrave të tij të mëdha dhe shpreh bindjen se edhe në të ardhmen ajo do të dijë të realizojë aspiratat e tij të mëdha kombëtare, do të begatojë gjithnjë e më shumë vendin tonë. Duke përfunduar ju ftoj të brohorasim të gjithë njëherësh: “Rroftë Rinia jonë!” (duartrokitje, urraaaa). Si një mik, si një mik që dëshiroj e shpresoj të mbetem i Partisë Demokratike, due t’i uroj asaj suksese gjithnjë e më të mëdha në punën e saj për begatinë e Shqipërisë, (ovacione) për të mirën e kombit tonë.
Dhe tashti më lejoni t’ju lexoj një mesazh që na e dërguan para dy ditësh punëtorët e Kombinatit të Tekstileve: “Ju jeni bijtë dhe bijat tona, ashtu siç na doni dhe ju duam. Ju keni marrë një aksion të madh, i keni bërë me mençuri kërkesa Presidentit të Shtetit, dhe mirë keni bërë. Është e drejta juaj të veproni kështu. Por, duam t’u shprehim edhe juve dëshirën dhe kërkesën tonë: Ruani gjakftohtësinë! Mos bëni asnjë veprim që mund t’u çojë në gjakderdhje! Boll ka derdhur gjak shqiptari. Asnjë shqiptar nuk duhet të sakrifikohet dhe kështu jemi mjaft pak. Kërkesat tuaja duhet të zgjidhen vetëm me dialog. Ky është amaneti i popullit. Rroftë populli (brohoritje, urraaaaa, Liri-Demokraci).
Mbajtur në 12 dhjetor ‘90 në qytetin Studentui

 

http://www.balkanweb.com/gazetav5/artikull.php?id=70256

Dhjetoristi: Sali Berisha, i dërguar i Sigurimit të Shtetit

» Dërguar më: 10/12/2009 - 09:36

Vetëm një vit më parë, kreu i shoqatës “Azem Hajdari” e cilësoi Berishën si njeriun që ka shkatërruar PD-në dhe që në takimin me studentët, në dhjetor ‘90, ai përfaqësoi diktaturën dhe Sigurimin e Shtetit. Në një intervistë të kohës, Marjan Gryka e vlerëson “të suksesshëm” misionin e Berishës.
Si e konsideroni vizitën e Berishës tek studentët?
E konsideroj si vizitën që bëri me porosi të Ramiz Alisë në vitin 1990, kur shkoi si pedagog, por që në fakt ishte “desant” i PPSH dhe i Sigurimit të Shtetit, mision të cilin e kreu dhe po e kryen me sukses të plotë. Kjo nis tek ofensiva e Berishës ndaj njerëzve që kishin idealet e Dhjetorit 1990 dhe kjo përcjell tek demokratët mesazhin, se ai nuk mund të ekzistojë dot as vetë në politikë, nëse nuk i jep fund monopolit të posteve në parti e në qeveri. Pozicionimi i deklaruar i figurave nuk do të kalojë pa probleme, pavarësisht se Berisha njihet si një dorë e hekurt në kryesimin e gjithçkaje në selinë dhe qeverinë blu. Nuk e dimë nëse Berisha ka përfshirë edhe veten në këtë skemë për të lënë një nga postet, por dihet që ai e ka futur në axhendë të shpejtë këtë plan, prej të cilit mendohet një çarje akoma më e madhe nga kjo që po lëviz në mënyrë klandestine kafeneve. Atë lëvizje e bënë idealistët jo komunistë, ndërsa në poste dhe funksione të larta, kapardisen ata që nuk donin t’i dëgjonin as emrin dhe që mallkonin PD-në.
A është PD-ja e sotme e Berishës, forca që përfaqëson idealet studentore të Dhjetorit 1990?
Jo, nuk është dhe nuk ka për të qenë asnjëherë, për aq kohë sa në krye të saj të jetë Berisha dhe “kolegët” e tij komunistë, të dalë nga strofulla e PPSH-së. Unë e kam deklaruar edhe më parë në gazetën tuaj, që PD-ja e sotme nuk duhet të kishte dhe nuk duhet të ketë “fytyrën” e sotme. As drejtuesit që ka, dhe këtu nuk e teproj dhe nuk bëj “mëkat” të deklaroj përgjegjësinë historike të Berishës për shkatërrimin e kësaj force të madhe politike, që u krijua si fuqi për të hedhur në koshin e plehrave diktaturën komuniste të Enver Hoxhës. Sali Berisha, me qëndrimet e tij mbështetëse ndaj ish-komunistëve, dëshmoi dhe po dëshmon që jo vetëm nuk i ka prerë lidhjet me komunizmin, por edhe i ka rifreskuar ato dhe këtu nuk është fjala thjesht se ka dy apo tre komunistë në administratë, por sepse ka instaluar mendësitë e atij sistemi në drejtim. Dhe kur vetë lideri është pjesë aktive e atij pushteti që burgosi, që vrau, që shpronësoi, që internoi dhe mohoi të drejtat e një populli mbarë, duke e kthyer në skllav kolektiv, nuk mund të flitet për demokraci. Faktet janë të shumta dhe shqiptarët i dinë mirë. Nëse kësaj diktature iu hoqën simbolet, nuk i janë hequr praktikat dhe njerëzit që e kanë “ushqyer” atë.

Koha Ditore

Kosovo : Nazim Bllaca, les confessions du tueur du PDK (1/2)

traduit par Stéphane Surprenant

Sur la Toile :

Publié dans la presse : 30 novembre 2009

 

Nazim Bllaca, ancien membre de l’UCK et du SHIK, les services de renseignements du Parti démocratique du Kosovo (PDK), la formation du Premier ministre Hashim Thaçi, a reconnu son implication dans l’assassinat de 17 rivaux politiques du PDK, principalement des militants de la LDK. Il a été arrêté lundi 30 novembre par la police européenne Eulex. Dans un DVD envoyé à Koha Ditore, il raconte en détails son parcours de tueur. Première partie d’un document exclusif en français.

(Transcription du DVD de Nazim Bllaca – Koha Ditore, 30 novembre 2009)

Qui suis-je ?

Dimanche 29 novembre, Nazim Bllaca s’adresse aux médias

 

 

 

 

 

 

Mon nom est Nazim Bllaca. Je viens du village Ribari i Madh, dans la municipalité de Lipjan. Je suis né le 1er avril 1972.

Ma profession ? Je suis diplômé de géographie. Avant la guerre, je travaillais à l’école primaire Emin Duraku de Shtime. Après la guerre, j’ai travaillé dans le village où je suis né. J’ai été membre de l’UÇK de la fin du mois de juin 1998 au 12 juin 1999. J’ai été blessé en octobre 1998, dans le village de Godanc, lors d’une attaque contre la famille de Fatmir Q. C’était une blessure assez sérieuse. Nous avions agi d’après les instructions du quartier général et sous les ordres de notre commandant Fatmir Limaj.

Après la guerre, j’ai commencé à travailler comme professeur à l’école primaire Kadri Deda de Ribari i Madh. Lorsque la guerre a été terminée, j’ai joint les structures du SHIK [les services de renseignement albanais, à l’époque, Ndt]. À partir de ce moment et jusqu’en 2007, j’ai travaillé étroitement avec les structures liées aux exécutions qui avaient pour piliers les agents spéciaux Azem S. et Xhavit H. [Les rédacteurs du journal ont retiré certains noms de famille. Dans ce cas précis, il s’agit d’Azem Syla et Xhavit Haliti. Leurs noms ont été mentionnés à plusieurs reprises dans les journaux ces jours-ci, Ndlr]

Comment je suis entré au SHIK

Depuis juin 1999, date de mes débuts d’agent du SHIK, j’ai commencé à avoir des contacts avec Ekrem J. Je ne le connaissais pas au départ. C’est par un camarade de guerre, un dénommé Bekim B. de Pristina, lequel travaillait alors à Genève et qui était le beau-frère de Sami D., que j’ai établi des liens avec Ekrem J. et que je me suis retrouvé au SHIK. Je parle toujours de juin 1999.

La première fois, c’est en présence d’Azem S. que j’ai discuté avec Ekrem J. à Lipjan. C’est à ce moment que j’ai joint le SHIK. En tant que vétéran de l’UÇK, j’étais digne de confiance à leurs yeux.

Nous avons perpétré notre premier meurtre le 15 juin 1999 à 9h, à Vargigoc, dans la municipalité de Lipjan, après la guerre. La première victime était Sali Gashi.

Nous sommes allés là-bas d’après les instructions de Fatmir Xh. J’étais avec Faruk G., aussi de Shtime. Son vrai nom était Fahredin G., mais son surnom était Faruk G. C’est plus court. [Le nom de Fahredin Gashi a également été cité dans les médias, Ndlr]

Le second meurtre que nous avons commis a eu lieu le 27 ou le 28 juin 1999, dans le village de Kroish, toujours dans la municipalité de Lipjan. La victime était cette fois Adem Lahi, un collaborateur – mais pas du même niveau que nous.

La troisième victime était Ibush Kllokoqi, c’était à Pristina.

Je suis pas certain de la date, mais la nuit où nous avons exécuté Ibush Kllokoqi, j’avais parlé à Azem S. [Azem Syla], Faruk G. [Fahredin Gashi] et Shpresim U. [Shpresim Uka] .

Shpresim U. est un lointain parent d’Azem S. La femme de Shpresim était du village de Harilaq, dans la municipalité Fushe Kosova. Elle est surtout la nièce d’Azem S. et travaille pour la radio Kosova e Lire.

La jour où la décision a été prise, je n’étais pas là. Dans la soirée, nous avions établi le contact avec Azem S., dans sa jeep, au « Viktoria ». J’ai pris le scorpion [l’arme, Ndlr]. Shpresim U., Fahredin G. étaient là, et Sadik A., du village de Davidovc. Le troisième meurtre me revenait car, selon Azem S., c’est de cette manière que la chaîne de commandement fonctionne : tout le monde doit être impliqué dans les meurtres. À Varigoc le meurtre avait été commis par Fahredin G., à Kraisht, le meurtre avait été commis par Sadik A, tandis qu’à Pristina, c’est moi qui ai personnellement assassiné Ibush Kllokoqi. J’étais là, avec trois autres personnes. Sa femme était présente aussi.

Je vais brièvement raconter le cas Ibush. La nuit où nous sommes allés là-bas, c’était le crépuscule. Je l’ai invité à sortir de sa résidence. Sa femme est d’abord sortie, et quand elle est arrivée dehors, je lui ai dit que je voulais voir Ibush pour une histoire de passeport, parce que j’avais l’intention de quitter le Kosovo. Ibush est sorti à ce moment, et c’est là que le meurtre a été perpétré. Son assassinat était très attendu, à ce qu’on m’a dit. Des gens ont même offert des dîners à Tirana, par exemple Sabri N. et Selatin N.

J’ai découvert qu’Azem S. était derrière cet assassinat. En avril 2007, Azem S. m’a confié personnellement qu’il était directement impliqué dans le meurtre d’Ibush Kllokoqi.

Mon nom de code : « Seiko », parce que je portais une montre suisse

Quant à Selim Brosha… on m’avait dit de le rencontrer au « Dubrovnik ». Je l’ai suivi. Il était petit et agité.

Nous avons suivi Selim Brosha jusqu’au jour de son exécution. Je n’étais pas là le jour où il a été tué, mais j’avais participé aux préparatifs de son assassinat. Selim Brosha vivait dans un appartement derrière le quartier Qafa. J’ai habité là pendant un mois en vendant des cigarettes après les heures de travail. Sous cette couverture de vendeur de cigarettes, nous suivions Selim Brosha de près. À l’époque, il conduisait une Golf 2 blanche.

C’est à peu près à cette période que nous avons reçu des ordres nous envoyant dans trois directions. La structure en charge des assassinats devait alors travailler sur trois cas différents. Premièrement, il s’agissait de tuer des collabos, comme ils les appelaient (quand je dis « ils », je parle d’Azem [Syla], Xhavit [Haliti], Fuad Sh., Kadri V. et de Fatmir Xh.). Je les connais tous, je leur ai parlé. Je suis resté là avec eux, à l’exception de Kadri Veseli. Lui, je ne le connais pas. Je ne l’ai jamais vu. Mon nom de code lors de mes rapports réguliers à Fuad Sh. était « Seiko ». Je portais une montre suisse, c’est pour ça que c’est resté mon nom de code lorsque je faisais mes rapports dans les régions de Lipjan, Ferizaj, Shtime et une partie de Vitia.

C’est au cours de cette période que nous avons reçu un ordre, concernant des membres en vue de la LDK (Ligue démocratique du Kosovo), des dirigeants, des gens puissants au sein de ce parti.

Le retour de [Ibrahim] Rugova au Kosovo a déstabilisé le SHIK. C’est pour cette raison que le SHIK a eu besoin d’une réorganisation et d’un renforcement pour développer sa structure organisationnelle en matière d’assassinat.

Le meurtre d’Adem Salihaj, personnalité éminente de Ferizaj

J’ai pris part personnellement aux préparatifs ainsi qu’à l’attaque contre M. Adem Salihaj, qui vivait dans la municipalité de Ferizaj. C’était quelqu’un qui jouissait d’une forte influence et nous savions que nous allions perdre les élections à Ferizaj. Je n’avais jamais vu Adem Salihaj, je ne lui devais donc rien. Mais Adem Salihaj était un homme d’influence et l’ordre venait d’Azem Syla et d’Ekrem J. : Adem Salihaj devait être assassiné. Je l’ai suivi en compagnie de Sadik A., de Davidovc, Faruk G. de Shtime, de Shpresim U., le beau-fils d’Azem Syla, et avec nous il y avait aussi Dritan H., de Pristina.

Nous l’avons suivi pendant un mois dans une Opel Omega, que j’avais reçue comme récompense de la part d’un mécène de Genève. La voiture était de couleur métallique.

Quand le moment de préparer l’assassinat d’Adem Salihaj est venu, tout a été soigneusement prévu car la campagne électorale était en cours. Nous le suivions dans deux voitures. Dans la première se trouvaient ceux qui étaient chargés d’exécuter Salihaj,  : Sadik A., Driton H. et Shaban S. Ces trois-là étaient le cœur de l’équipe. Quant à nous, nous étions dans une autre voiture et nous devions attendre Adem Salihaj à la porte de son jardin.

C’est l’une des choses qui m’ont le plus incité à m’engager complètement à l’époque où je travaillais pour le SHIK : je gardais à l’esprit qu’Adem Salihaj était un collabo de l’UDB. En tout cas, c’était ce qu’Azem S. racontait. En avril 2007, Azem S. a reconnu avoir tiré les ficelles du plan destiné à tuer Adem Salihaj.

J’avais des relations très cordiales avec Ekrem J. lorsque nous travaillions ensemble.

Ekrem J. et Azem S. sont étroitement liés. Ils sont également proches de Xhavit H.

Les préparatifs en vue d’assassiner Ismet, qui venait de Devet Jugovic mais vivait alors à Pristina, avaient été commandés par Azem S., qui était d’ailleurs un parent d’Ismet. Le plan du meurtre prévoyait la participation de Sadik A., de Shpresim U., de Driton H., et de Bekim S., du village de Kishnareka, en plus de la mienne. Ils m’ont raconté que des gens avaient déjà essayé de tuer Ismet dans son appartement.

En avril 2007, lorsque j’ai commencé à m’éloigner de ce groupe criminel, Azem S. m’a dit : « J’ai des liens familiaux avec lui [Ismet], tu ne peux pas le connaître mieux que moi : il bosse pour les services secrets serbes ».

C’est lors de cette action que Driton H. a été blessé. Il avait été l’un des organisateurs principaux du meurtre de M. Adem Salihaj.

Après avoir été blessé, nous l’avons envoyé dans la soirée au QKU [Centre médical universitaire de Pristina, Ndlr] et nous avons demandé l’aide de Fatmir Xh. Nous lui avons demandé de venir de Shtime et de s’occuper de lui en vitesse parce qu’il était sérieusement blessé.

Driton H. n’avait jamais été membre de l’UÇK. Mais, après sa blessure, Azem S. lui a donné une carte de l’UÇK et l’a enregistré à l’UÇK en tant qu’ancien combattant.

 

 

http://balkans.courriers.info:80/article14272.html

Koha ditore

Nazim Bllaca : « Je croyais que je travaillais pour les intérêts supérieurs du Kosovo » (2/2)

Traduit par Stéphane Surprenant

Sur la Toile :

Publié dans la presse : 30 novembre 2009

 

Le 30 novembre, Koha Ditore publiait la transcription du DVD envoyé par Nazim Bllaca, le tueur du service de renseignement du PDK, arrêté par Eulex. Il y révèle les noms des commanditaires des 17 meurtres dont il est responsable et confie qu’il a enregistré cette vidéo afin qu’elle serve de témoignage posthume au cas où il serait assassiné. Il raconte qu’il croyait oeuvrer pour les intérêts supérieurs de son pays, mais aussi comment il a tenté d’alerter la police du Kosovo et les instances internationales...

---

Retouvez la première partie de la transcription du DVD de Nazim Bllaca, parue dans Koha Ditore le 30 novembre 2009 : Kosovo : Nazim Bllaca, les confessions du tueur du PDK (1/2)

---

Azem Syla, l’homme qui aurait commandité les assassinats

 

 

 

 

 

 

 

 

Un autre ordre direct d’Azem Syla a été celui qui concernait Sefer Syla, un oncle d’Azem qui travaillait comme professeur à l’école primaire Bajram Curri, à Likovc. Il avait déjà travaillé avec mon oncle Fehmi G. Tous deux étaient membres de la LDK et le sont toujours.

Une nuit, Azem S. a envoyé Shpresim U. au village de Ribar i Madh pour m’emmener avec lui. Cela se passait en juillet 1999. Ils m’ont pris en passant et m’ont emmené directement à la maison de Sefer S. Celui-ci avait une maison composée du seul rez-de-chaussée, car le premier étage était toujours en construction. Les instructions étaient de l’assassiner car, selon Azem S., cette personne l’avait suivi de près de 1980 à 1999. Je me réfère toujours aux décisions prises par Azem S. Le plan consistait à assassiner Sefer S. dans la zone entre les villages de Kishnareka et de Likovc. Nous sommes sortis et avons localisé l’endroit où l’exécution devait avoir lieu. Après être allés là-bas, j’ai contacté mon oncle Fehmi G. Il m’a dit que cet homme ne devait pas être exécuté. De toute façon, la décision était suspendue, parce que Sefer se trouvait à Pristina pour quelque temps.

Nezir G., lui, a été brutalement tabassé à Kishnarekë un samedi, dans un magasin du marché au bétail de Komoran. Je n’ai pas participé au passage à tabac, mais Sadik A. Faruk G., Shpresim Uka, et Driton H l’ont fait.

Alors que [Nezir] revenait du marché et est entré dans le magasin, ils l’ont battu sauvagement. Ensuite, les ordres ont commencé à arriver du ministère de la Défense. Nous avons travaillé uniquement sous les ordres du ministère de la Défense, Azem S., et son adjoint, Fatmir L.

« Je suis sous la protection de Fatmir L. »

À ce moment, nous avions l’ordre d’enlever et d’exécuter Banush B. de Dobranja e Madhe, un collabo potentiel [au service de la Serbie]. C’est un fait que Banush a lu le renversement de la Constitution au temps de Milošević à Belgrade. Shpresim U., Faruk G., Driton H. et moi-même avons emmené Banush au-delà de la mine. Banush B. nous a alors montré une simple lettre, qui disait « Je suis sous la protection de Fatmir L. » À cette époque, le ministre de la Défense dépendait du gouvernement provisoire. Nous avons pris la lettre et sommes allés au bureau de Fatmir L. Quand nous avons pénétré dans le bureau de Fatmir L., nous y avons trouvé Banush B. Il était arrivé avant nous et discutait avec Fatmir L. comme si rien ne s’était passé. Plus tard, Fatmir L. et Azem S. se sont engueulés sur cette question, parce que Banush B. avait sauvé la vie du frère de Fatmir L., un dénommé Demir L., des griffes du régime serbe. Les Serbes avaient demandé une arme automatique à la famille L. en 1996. Banush B., qui est également l’oncle de mon père, m’a aussi raconté cela.

En ce qui concerne les tentatives de meurtre contre Agim Veliu et Ejup Visoka, je n’y ai pris aucune part, mais Shpresim U. me les avait racontées. Shpresim U. et Driton H. sont impliqués dans les meurtres d’Agim Veliu et d’Ejup Visoka. Deux jours avant qu’Agim Veliu ne soit pris pour cible, ils [Shpresim U. et Dritan H.] m’ont déclaré avoir du boulot à faire dans la région de Besiana [Podujeva]. Ils ont ajouté : « Tu devrais venir avec nous et nous aider ».

On m’avait dit la même chose quand les Dajak avaient été assassinés à Skenderaj. D’une certaine manière, ils ont réussi à me lier à tous les meurtres qui ont été commis dans la la Drenica. Moi, Nazim Bllaca, j’ai compris que je ne recevais pas d’ordres de Xhavit H. et Fatmir L., mais directement d’Azem Syla.

Je vais maintenant dire quelques mots au sujet de la structure à l’origine de ces assassinats organisés.

« Je croyais que je travaillais pour les intérêts supérieurs de mon pays »

Tout de suite après la guerre, lorsque nous avons joint les rangs du SHIK, trois d’entre nous ont reçu des salaires du SHIK : Shpresim U., Faruk G. et moi même. Souvent, je conduisais la voiture de notre équipe quand mon salaire arrivait à la maison. Ma mère a reçu plusieurs fois l’argent que le SHIK apportait chez moi. Elle me demandait d’où venait cet argent.

Je pensais, je croyais que je travaillais pour les intérêts supérieurs de mon pays et que cela nous permettrait de vivre des jours meilleurs, non seulement à moi et ma famille, mais au Kosovo en entier. Mais c’était le contraire !

En 1999, lorsque l’on nous a communiqué la structure, le plan et la région [que nous devions couvrir] pour les assassinats, il y avait Shpresim U., Faruk G., Sadik A. et Driton H. J’ai mentionné que notre mandat était de viser les dirigeants de la LDK. À Ferizaj, le chef de la LDK était Adem Salihaj, tandis qu’à Besiana [Podujeva], il s’agissait d’Agim Veliu et d’Ejup Visoka. Selon Azem S., ces trois hommes devaient être exécutés parce qu’ils étaient des collaborateurs du service de renseignement de la Serbie.

Le second groupe de cibles étaient reliés aux témoins de La Haye. Smajl Berbatovci, un parent à moi, a été exécuté durant la guerre. Il avait été arrêté juste à la sortie de notre maison, puis exécuté près de Klecka.

« Nous avons indirectement étranglé trois personnes pour les empêcher de coopérer avec le tribunal de La Haye »

Les gens qui témoignaient à La Haye – d’une certaine manière, j’ai été impliqué à Caraleva, quand Azem S. nous a ordonné de tuer celui qui allait témoigner contre Fatmir L. Dans le village de Dobraje, nous l’avons menacé directement. C’est à propos de Daut G. Ce sont les trois personnes que nous avons indirectement étranglées pour les empêcher de coopérer avec le tribunal de La Haye. Ceux qui les manipulaient et collaboraient [avec la Serbie] sont Ibush Kllokoci, Selim Broshi, Banush B., Ajet I., Salih G. du village de Marigoc, et Adem L., du village de Krajishte.

Il y avait également une liste de personnes à Shtime que nous n’avons pas réussi à assassiner. Parmi eux, il y avait Nuhi S., professeur de mathématiques à l’école primaire Emin Duraku. Plusieurs autres personnes figuraient aussi sur cette liste.

Nous travaillions donc sous trois directions différentes, comme je l’ai dit plus tôt. À cause de cette dispersion des responsabilités, des fissures sont apparues en 2005. Il y avait eu des arrestations et je me suis rendu compte que les uns cherchaient à faire porter le blâme aux autres dans ces affaires. En 2006, mes relations avec Azem S. et Ferat SH. se sont dégradées considérablement.

Je pense que Ferat Sh. et Fatmir Xh. occupaient le second rang [dans la hiérarchie du] SHIK. J’ai mis un terme à ces relations en 2006 et demandé un entretien à Azem S. en avril 2006. Nous nous sommes rencontré au Ana-Benz. Je lui ai montré la liste des 17 meurtres, agressions et blessures et tentatives de meurtre. Azem m’a parlé ouvertement.

Il n’y avait que lui et moi. Il a vérifié si j’avais un téléphone sur moi, nous sommes entrés au « Ana Benz », un bureau spécial qui lui appartient, où on peut lire sur un écriteau « Réservé ». Je lui ai parlé en privé. Il m’a dit que je pouvais faire ce que je voulais au niveau local, assassinats ou tentatives d’assassinats sur des membres de la LDK, Ibush Kllokoqit et Selim Broshes et Ismet et Nëntë Jugoviq, mais que je ne pouvais pas prendre d’initiative ici. Ils me devaient de l’argent, une somme d’environ 220.000 euros. En 2007, j’ai porté plainte au commissariat de police numéro 2 à l’effet que Faruk G., avec qui j’avais fait des affaires, me devait de l’argent, afin de l’obliger à me payer. J’ai été alors contacté par Azem S. et il m’a dit que nous devions nous voir. J’ai revu Azem S., qui était avec Shpresim U., en mai 2007. Azem S., je le cite : « Je suis Azem S. et je vais remplir nos obligations à ton endroit ». Mais ils ne m’ont pas payé davantage. Ils ont plutôt entamé les préparatifs en vue de m’assassiner…

« En 2007, j’ai pris contact avec la Minuk »

Toujours en 2007, je parle encore de mai, j’ai établi les premiers contacts avec la Minuk, ainsi qu’avec un enquêteur du Tribunal de La Haye impliqué dans la procédure contre Ramush Haradinaj. Je lui ai parlé à cette époque, mais à ce moment ils ne savaient pas encore exactement quel seraient leur mandat et de quels pouvoirs la Minuk disposerait effectivement. Alors je suis retourné au commissariat de police numéro 2 et j’ai rapporté le premier meurtre perpétré par le SHIK. Lorsque j’étais au commissariat de police, Emin B. (pour Babush), un membre du SHIK, était sur place. Il est aujourd’hui le numéro deux de la Police du Kosovo, dirigée par Sheremet Ahmeti. En 1999, je l’avais fait entrer au SHIK et il avait été payé par moi. J’avais embauché Emin B. parce qu’il ne faisait même pas partie de l’UÇK ou du SHIK.

Le nom de code était Destan Th. Alors, lorsqu’ils ont clos l’enquête, Adem Lahi, de Krajishte, a été assassiné. Tandis que je sortais du commissariat de police, Sabit G. m’a téléphoné et m’a dit : « Tu n’aurais pas dû faire ce genre de choses en tant que Nazim Bllaca, car ces choses appartiennent à la guerre ». J’ai répondu à Sabit Geci que ce meurtre n’avait rien à voir avec la guerre, cette guerre d’après le 12 juin 1999. Depuis ce moment, j’ai été en contact avec deux officiers de police américains ici. L’un deux travaillait dans une section contre les guet-apens, et l’autre dans une section dont je ne me souviens pas maintenant. J’avais des contacts téléphoniques réguliers avec eux.

En septembre 2007, ils se préparaient à me tuer et de l’argent a été débloqué par Azem S., Shaban S. et Faruk G. Ils ont donné 100.000 euros à Hysri R., un ancien membre du KPS originaire du village de Sankovc, dans la municipalité de Drenas. Quand Hysri R. a eu l’argent, il m’a dit : « Nazim Bllaca, tu dois quitter le Kosovo, parce qu’Azem S. ne te permettra pas d’agir ici au Kosovo ». J’ai donc quitté le Kosovo en octobre 2007 et je suis allé en Croatie, avec les neuf membres de ma famille. Tout cela était le résultat des menaces que j’avais reçues d’Azem S. et de Faruk G., de Shtimje, qui est le mécène par excellence du SHIK et d’Azem S.

« J’ai identifié la personne qui avait donné de l’argent pour me tuer »

Quant à mes liens avec Azem S., j’ai tout compris quand je suis revenu le 13 mai 2009 au Kosovo. Je suis revenu et j’ai compris entièrement, et puis j’ai lu le Kanuni i Leke Dukagjinit. J’ai identifié la personne qui avait donné de l’argent pour me tuer. En possession de ces informations, j’ai averti mes frères, mes parents et mes oncles et nous sommes allés à Sankovc, et l’individu en question a admis les faits. J’ai enregistré la preuve concernant ce qui s’était passé à la maison Hysri S. Lorsque ces informations sont devenues publiques, le 26 ou le 27 mai, je ne me rappelle plus exactement, j’ai écrit un SMS pour la première fois à Azem S. sur son portable (044 108 034). Ce numéro avait fonctionné pendant dix ans et était celui d’Azem S. Sur le SMS, je mentionnais les meurtres suivants : Ibush Kllokoqi, Selim Broshi, Adem Lahi, Salih Gashi, Ejup Visoka, Adem Salihaj, Agim Veliu, Ajet Istogu et Ismet, de Nënt Jugoviq, tout ça, avec aussi le brutal passage à tabac dont j’ai parlé à Kishnareka, de même que la tentative de meurtre contre Sefer, et plusieurs autres. Je lui ai écrit et envoyé ce SMS à la fin de mai 2009. Mais le portable en question n’était plus en opération. Nous sommes aujourd’hui le 10 octobre 2009.

Je fais cette déclaration volontairement sans subir de pressions. Si je suis assassiné dans une embuscade ou autrement, ce document servira de preuve et pourra être donné à ceux qui ont perdu un père ou une mère, ainsi qu’à tous ceux qui ont reçu des menaces ou contre lesquels des assassinats ont été préparés sans être commis.

 

 

 

http://balkans.courriers.info:80/spip.php?page=personnalite

Danas

Azem Vllasi, « l’Albanais préféré de Tito », représentera le Kosovo au Monténégro

Traduit par Jasna Andjelić

Azem Vllasi, un des principaux hommes politiques kosovars de la période yougoslave, a confirmé qu’il serait le premier ambassadeur du Kosovo accrédité au Monténégro. Ancien dirigeant communiste de premier plan, Azem Vllasi apparaissait comme l’un des « dauphins » potentiels de Tito. Milošević réussit à le démettre de ses fonctions en 1990.

Par Miloš Mitrović

Les médias évoquent la nomination d’Azem Vllasi comme ambassadeur à Podgorica depuis la décision du Monténégro de reconnaître l’indépendance du Kosovo, à l’automne 2008.

Azem Vlasi est né en 1948 à Kosovska Kamenica/Kamenicë. Il fut président de la Fédération de la jeunesse socialiste de Yougoslavie (SSOJ), puis président de la Fédération socialiste du peuple ouvrier du Kosovo entre 1981 et 1982, membre de la Présidence du comité régional du Parti communiste du Kosovo et du Comité central de la Ligue des communiste des Yougoslavie de 1982 à 1988. Il a été élu président de la Ligue des communistes du Kosovo en mai 1986.

Jeune chef du parti, il a été très populaire. Grâce au soutien de Tito, il fut le premier président de la SSOJ à être réélu. Au début des années 1980, il condamnait le régime d’Enver Hodxa et affirmait que les Albanais de Yougoslavie vivaient dans de meilleures conditions que ceux d’Albanie.

À l’automne 1988, Azem Vllasi est entré en conflit avec la présidence de la Ligue des communistes de Serbie, dirigée par Slobodan Milošević. En tant que président du Comité central de la Ligue des communistes du Kosovo, il s’est opposé, avec la présidente de la Ligue, Kaqusha Jashari, aux changements constitutionnels et politiques qui entraînaient la réduction de l’autonomie provinciale. Azem Vllasi et Kaqusha Jashari ont alors été rapidement démis de leurs fonctions.

À cette époque, Azem Vlasi jouissait d’un fort soutien auprès des Albanais du Kosovo qui ont organisé des manifestations contre sa destitution. Les protestations ont culminé en février 1989, avec la grève des mineurs de Stari Trg, qui demandaient à Belgrade de renoncer aux changements constitutionnels. Parallèlement, plus d’un million de partisans de Slobodan Milošević, réunis à Belgrade le 28 février, demandaient l’arrestation d’Azem Vllasi.

Il a été finalement arrêté début mars 1989, pendant que la police serbe étouffait les protestations au Kosovo. Le tribunal l’a condamné pour « activité contre-révolutionnaire ». Il a été libéré en avril 1990.

Ces dernières années, Azem Vllasi a travaillé comme avocat et conseiller politique des Premiers ministres successifs du Kosovo, Bajram Kosumi et Agim Ceku. Il est auteur du livre Les maîtres des ténébres, d’analyses et d’essais politiques publiés dans des revues. Il est marié avec Nadira Avdić-Vllasi, journaliste d’origine bosniaque, et père de deux enfants : son fils Adem, qui est avocat, et sa fille Selma, employée de la santé, habitent aux USA.

Në 100 vjetorin e saj atdhetarit Sotir Peci

PROF.DR. URAN ASLLANI

Sotir Peci, rilindas i shquar, kjo figurë e madhe e arsimit, kulturës shqiptare, ka lindur në Dardhë, më 13 korrik 1873, në familjen e tregtarit te pasur të qerestesë Jovan Pecit. Mbeti jetim qysh në moshë shumë të vogël, por u rrit nën një përkujdesje të madhe nga të afërmit të tij. Shkollimin fillestar dhe atë të mesëm i përfundoi në shkollat greke në Korçë. Kur mbushi moshen 17 vjeçare, Sotiri dërgohet në Athinë për të studiuar në universitet, ose siç e quajnë grekët, Penepistimion, për shkencat e natyrës. Në periudhen 15 vjeçare të qëndrimit ne Athinë, ai u aktivizua intensivisht me problemet e migracionit shqiptar si edhe me përhapjen e gjuhës shqipe midis tyre, por edhe midis arvanitasëve (barbaçëve). Madje, Sotiri fillim të shekullit XX, në vitet 1902-1903 ai u përpoq të krijonte një komitet të fshehtë për çlirimin e Shqipërisë, me shqiptarë dhe barbaçë. Arritja më e madhe në veprimtarinë atdhetare, të Sotir Pecit, ka qenë shtypja e Fjalorit të Konstandin Kristoforidhit. Ai ndermjetësoi deri tek ministri i jashtëm grek, me anë tjeter morri persiper edhe shpenzimet e botimit. Veprimtaria atdhetare e tij ra në sy edhe për ti shpetuar ndjekjeve osmano-greke, në fillim te shtatorit te vitit 1905, migroi në SHBA. Ishte koha, kur shqiptarët e Amerikës filluan te organizoheshin nëpër shoqata, për të ndihmuar sa më shumë dhe sa më mirë luftën për çlirimin kombëtar. Shoqata « Vëllazëria Mirêbêrse Dardharare » vendosi te botonte nje gazetë « kombëtare » dhe drejtor të saj zgjodhën Sotir Pecin, shqiptarin më të shkolluar dhe më të kulturuar. Gazeta, dyjavore, me emrin « Kombi » u botua për herë të parë, më 15.06.1906, në Boston, e vijoi deri në vitin 1909, me 110 numra të botuara. Në fillim, Peci i kryente që të gjithë punët e një gazete, drejtor, redaktor, korrektor, tipograf dhe palosës. Më pas ato pune u ndan midis tre personave : S.Pecit, At Fan S.Nolit dhe Efthim Naçit. Nga nr.41 i saj filloi të botohej edhe nje shtese e titulluar « fleta letrare », ku bashkepunuan Fan S.Noli me pseudonimin Ali Baba Qyteza, Kristo Dako, Petro Nini, Mihal Grameno, Nuçi Naçi. Shumë shpejt,gazeta u bë organ ï rëndësishëm atdhetar. Që ne numrin e pare, S.Peci i dha gazetës një drejtim antiosman dhe antishovinist grekomadh. Ai besonte se populli shqiptar kishte forca të brëndëshme, qe të mund të shporte pushtimin osman. Ndërkohë, duke njohur dëmin e madh që i sillnin çeshtjes shqiptare, armiqt e brëndshëm të saj, keshillonte kunder tyre kërbaçin dhe dhunën. Në shkrimet e tij, S.Peci, paraqitet si idhëtar i luftes së armatosur, duke përkrahur çetat e para atdhetare. Gazeta, per dy vjet veprimtari, perhapi, nxiti dhe edukoi mërgimtarët e Amerikës me atdhedashuri, u doli për zot të drejtave të shqiptarëve për vetqeverisje, duke luftuar pretendimet e shovinistëve grekë, nxiti dhe perkrahu lëvizjen e armatosur, luftoi për një kishë të pavarur orthodokse shqiptare, u përpoq për të themeluar shoqeri atdhetare dhe per bashkimin e tyre në një federate të vetme e të fuqishme. Në SHBA sëbashku me Fan S.Nolin dhe Petro Luarasin, më 1907 në Boston, themeluan shoqerinë “Besa-Besë”, ndërsa në Sen Luis, shoqërinë « Lidhja Orthodokse »Në atë shtypshkronjë të vogël, primitive, ku shtypej gazeta “Kombi”, Sotir Peci botoi edhe një « Methudhë për të mësuar gjuhën englezçe” dhe dramën e Fan S.Nolit “Izraelitë dhe filistinê”.Në vitin 1908 shtypshkronja dhe gazeta “Kombi” u ndodhën para vështirêsive të mëdha financiare, ndaj edhe Sotir Peci vendosi të ndërpres bashkëpunimin me “Kombin” dhe të kthehet në atdhe. Asokohe, në Perandorinë Osmane, ishte shpallur “Hyrieti” dhe reformar e xhonturqeve. Atdhetarët shqiptarë, duke përfituar nga ajo gjëndje parapërgatiten Kongresin e Alfabetit në Manastir. Nê ate kongres do të merrnin pjesë atdhetarë nga gegëria, toskëria, nga diaspora në Itali (arbëreshët) dhe në Greqi (arvanitasit), nga përfaqësuesit e kolonive shqiptare të SHBA, Stambollit, Rumanisë, Egjiptit Kolonitë shqiptare të Amerikes, të mbledhura datë 13 shtator 1908, në sallën « Phonix Hall” të Bostonit, vendosën me unanimitet , që në atë kongres të dërgohej, si përfaqësues i tyre, Sotir Peci. Nisja e Sotirit nga SHBA u bë më 30 shtator dhe u kthye në një manifestim të vetvetishëm të atdhetashurisë.. Në fillim të tetorit, Sotiri ishte në Bukuresht, ku mori pjesë edhe në mbledhjet e Kolonisë Shqiptare të Bukureshtit. Shqiptarët e Rumanisë, ashtu si edhe ata të SHBA, vendosën që të përfaqësoheshin nga ish drejtori i gazetes « Kombi », atdhetari i mirënjohur, Sotir Peci. Ky kongres filloi më 14 nentor dhe perfundoi me 22 nentor 1908.Në kon -gres morën pjesë 32 delegatë, nga 22 qytete dhe shoqata. C’perfaqësoi dhe ç’farë solli Peci në atë kongres ? Mendimet e tij S.Peci i kishte trajtuar, kohë më parë, në faqet e gazetës “Kombi”. Ai ishte i bindur dhe i vendosur për një alfabet të gjuhës shqipe, krejtësisht, me germa latine. Po të kemi parasysh përberjen heterogjene të shoërive dhe klubeve, që u përfaqësuan atje, bëhet menjëherë e qartë se S.Peci përfaqësonte atje rrymën më përparimtare të kohës. Pa mëdyshje u zgjodh alfabeti thjesht latin, me diagrame, krejt ashtu siç ishte ai i shoqërisë “ Bashkimi” të Shkodrës. Vendimi për një alfabet latin, që i vendos autorët e tij, mbi një piedestal të ndriçuar kombëtar, ishte një vendim me rezonancë të gjatë historike, që vjen në mbështetje tê tezave aktuale, për një Shqipëri të orientuar, gjithmonë, drejt perëndimit, shënon një nga momentet më kulmore të historisë, kulturës dhe arsimit kombëtar. Kongresi i Manastirit nuk mund të linte mënjanë dhe problemet e tjera politike të kohës, që lidheshin me rrugët dhe kërkesat për të arritur tek pavarësia aq e shumë pritur. Ato ishin : njohja zyrtare e kombit shqiptar dhe e gjuhës shqipe, zgjerimi i të drejtës së organeve lokale në çështjet e taksave, kufizimi i detyrimit ushtarak e tj. Klubi “Bashkimi” i Manastirit bënte plane për të kaluar në zbatimin praktik të vendimeve të kongresit. Tentonte të blinte një shtypshkronjë moderne për botimin e librave, sidomos të teksteve shkollore dhe do të nxirrte një gazetê. Shumë muaj u përfol në rrethet atdhetare të publicistikës, se drejtori i gazetës së re do të ishte Sotir Peci, por kur doli në qarkullim ajo gazetë me emrin ” Bashkimi Kombit”, drejtor i saj ishte Feim Zavalani, një atdhetar i vjetër dhe shumë i nderuar në vilajetin e Manastirit e ne sanxhakun e Korçes e Kolonjës. Sotir Peci kthehet në Korçë, me vendimin për tu bërë mësues në Shkollën qytetëse. Pikërisht, në këtë kohë, më 2 -9 shtator 1909, në Elbasan u zhvillua Kongresi « Arsimor », ku morën pjesë përfaqësuesë nga 35 klubet atdhetare te kohes. Atje u muar vendimi, hapja e një shkolle normale, e cila do te pergatiste mësuesit e shkollave fillore, që duheshin për hapjen e shkollave në të gjithë trojet shqiptare. Per mbarëvajtjen e asaj shkolle u ngrit në Elbasan një komision me ne krye Dervish bej Biçakun dhe me përkujdesjen e veçantë të Shoqerise « Perparimi » të Korçës. Kjo shoqëri do të përkujdesej për botimin e teksteve shkollore. Pasi u vendos hapja e shkolles, u caktua edhe personeli pedagogjiko-më-simor, që do të drejtohej nga Luigj Gurakuqi dhe do të kishte në përbërjen e tij: Aleksandër Xhuvanin, Sotir Pecin, Hajdar Blloshmin, Hafiz Ibrahim Dalliun, Dhimitër Pararisto, Simon Shuteriqin, Petër Dodbibën dhe Hasan Mezen. Sotir Peci do te jepte lendet : matematikë dhe shkencat e natyrës. Megjithëse nuk u mungonte as pergatitja profesionale, as guximi atdhetar, mesuesit nuk e ndjenin veten të sigurtë dhe të mbështetur. Nuk ishin vetëm mungesat e teksteve e mjeteve mesimore dhe as terminologjia e munguar e shkencave natyrore dhe shoqërore, ata i ndruheshin ndërhyrjeve të administratës osmane, i druheshin vështrimeve dhe qëndrimeve armiqësore të autoriteteve fetare, që i shikonin me dyshim mësuesit laikë. Per veshtirësitë e punes se kesaj shkolle, e cila mbeti me emër ne historinë e arsimit shqiptar, kanë shkruar Luigj Gurakuqi, Lef Nossi e me vonë Mahir Domi. Po citojmë çfarë shkruante gazeta “Tomorri” i L. Nossit, ne 1909. « ….Pêr te mirën dhe perparimin në këtë shkollë, janë tue bamun theror pushimin dhe prehjen e ditës, qetësinë dhe gjumin e natë e që nga mungesa e librave të shtrëngohen për ti grumbulluar andej-këtej,…..të perkthejnë mësimet e nevojshme dhe ma së fundi te krijojnë një gjuhë të bukur dhe të embël, një gjuhë pothue të përbashkëme që të kuptohet si prej toskëve, ashtu edhe nga gegët Sigurisht, puna e vështirë e mësuesve nuk ishte vetem ajo. Nxënësve iu jepeshin mësimet të shaptilografuara, ne formë dispencash. Ato prodhoheshin nga 50-80 copë, për të iu shpërndarë nxënësve të Normales. Për një shkollë të sapo çelur, të varfër në gjithçka, e vetmja rrugë e plo-tësimit te nevojave urgjente, mbetej tu kërkohej ndihma nga populli atdhetar. Dervish Biçaku dhe Sotir Peci, fulluan një fushatë në popull, për ti kërkuar libra, tekste dhe gazeta, për të pajisur një bibliotekë modeste. Sotir Peci, si mësuesi i shkencave, formuloi dhe krijoi, për herë të parë në Shqipëri termonologjinë kimike, fizike dhe ate te shkencave natyrore. Ai e ndjente, me shumë se mesuesit e tjerë, nevojën per mjete mesimore, ndaj ai iu drejtua shokëve dhe miqve të tij në SHBA. Ai i kërkonte gjëra të thjeshta: acide, baza, kripa të thjeshta, epruveta, pinceta, llampa alkooli, disa kampione mineralesh dhe koleksion insektesh. Por shoket e tij ishin të varfer, “ dorëhollë” ose nuk arrinin ta kuptonin drejt këte kerkesë. Duhet pohuar me keqeardhje se shkollën po e sulmonin edhe disa elbasanas që ishin klerikë fanatikë, që s’mund të pranonin që nxënësit muhamedanë te mesoheshin nga pese mesues “mualime kaurr”. Madje edhe mesuesi i asaj shkolle Hafiz Ibrahim Dalliu, ndonese mesimet e fese i bente ne gjuhen shqipe, kerkonte qe brenda lokalit te shkolles te kishte nje vend falje dhe nxenesit te merrnin pese here “abdest”. Megjithatë këto forca të një naiviteti me sens fetar nuk do te kishin mundur të mposhtnin vullnetin e popullit elbasanas, per arsim, culture dhe perparim shoqeror, nëse nuk do te vinte me ushtrite osmane gjenerali famekeq xhon-turk, Shefqet Turgut Pasha, per te shtur dhe shpartalluar çdo levizje kombetare. Ky general i urryer i vuri çelsin edhe Shkolles Normale dhe rrahu në mes të pazarit disa mësues të gjuhes shqipe. I dëshperuar, S.Peci la shkollen dhe Elbasanin dhe u kthye në Korçë. Me kthimin e tij, S.Peci fillon te bashkepunojë vrullshëm me atdhetaert e tjere korçare, ne themelimin e “Lidhjes Orthodokse” si edhe krijimin e “Bandes lirisë” Në vitet 1911-1912 ai ishte drejtori i Shkolles se pare Shqipe te Korçes, ku kishte mesues te devotshem koleg, si Thoma Avramin, Nisi Themelin, Stafan Kondillarin , Zef Kakariqin, që ishin figura te pasterta atdhetare. Gjate Luftrave Ballkanik dhe pushtimit grek, Sotir Peci mbeti ne Korçe, madje edhe u burgos, sëbashku me Petro Zografin, Rifat Shtyllen dhe Nepsi Kerenxhin per pak kohe. Aty nga mezi i gushtit 1913, Sotiri mundi me rruge klandestine te shkonte me problemet e arsimit te Qeverise se Vlores, si këshilltar i ministrit te asaj kohe, Luigj Gurakuqit. Vetë ky i fundit vite më vonë, ne kujtimet e tij, shkruante :« ……Peci do te merrej edhe me nje projekt bmbi themelimin e një Akademie Kombetare per shpikjen dhe zgjedgjen e shenjave teknike, qe i duhen gjuhës sone te shkruar e me perpilimin e programeve e te librave shkollore”Ai merr pjese aktive ne hapjen e Shkollave te reja ne gjuhen shqipe, në prefekturat e juridiksionit te Qeverise se Vlores, si ne Elbasan, Berat, Lushnje, Kavaje, Durrës dhe gjetkë E kesaj kohe ishte edhe pergatitja dhe botimi i « Vitit premtar te gramatikës » per klasat e treta dhe të katerta, ne parathenjen e se ciles ai shkruante : « ….Idea qe mbreteron sot midis atdhetarëve per te krijuar nje gjuhe te perbashket kombetare nuk mbeshtet mbi asnje themel, po te marrim ndënë vështrim zhvillimin e gjuhrave te tjera. Gjithê gjuhet kane dialekte dhe ndënë dialekte, por asnje komp nuk ka pelqyer asnjë nga këta. Ata i kane bashkuar qe te benje një gjuhe kombetare……per ne eshte e mjaft qe ne te bashkohemi, tosket me njëren anë dhe geget te tjetren ane dhe duke mbledhur gjçthe nendialektet, sikush me nje gjuhe shkollare dhe le te leme kohen te benje punen e vet…. Sotir Peci ben pjese ne ate grup personalitetesh te asaj kohe te cilet perpilojne nje memorandum drejtuar qeverise duke evidentuar gabimet dhe te metat e veprimtarise se saj. Në kete grup merrnin pjese : Faik Konica, Mithad Frasheri, Mehdi Frasheri, Naxhi Libohova, Sabri Qyteza, Haki Glina e te tjere. Gjate periudhes se Mbretit W.Wiedd, Sotiri vazhdoi te ishte nje nga organizatoret e arsimit shqiptar. Ai i sugjeroi mbretit domosdoshmerine e nje trupi Kosturin, Sali Nivicen, Muço Qullin (Leskovikun)e tjere, per te luftuar çdo qendrim apo veprim antikombetar. Veçanerisht kunder pushtuesit malazez. Ndaj, ne 15 korrik 1915, Sotir Peci, Aqif Pashë Biçaku, Luigj Gurakuqi, Eshref Frasheri, Fejzi Alizoti arrestohen nga vautoritetet malazeze dhe mbahen te ushtrie nderkombetare per te mbeshtetiur shtetin e ri, ashtu siç ishte vepruar me mbretin grek Jorgon. Mbas largimit te mbretit Shqiperia mbeti nen nje anarki te plote dhe nen nje pushtet te eger te Esad Pasgë Toptanit. Ndaj nje grup i madh atdhetaresh u larguan nga Duurësi, per ne Shkoder e cila asokohe ishte nen mbikqyrjen e nje Komisioni Nderkombetar te Kontrollit. Në vitin 1915 ne Shkoder u be antar i Komitetit te Fshehtë Atdhetar, së bashku me Salih Vuçiternin, Halim Gostivarin, Filip Krajën, Sejfi Vllamsein, Idhomene burgosur ne Podgorice.Ata lirohen në janar te vitit 1916, nga Ushtria Austro Hungareze dhe vijne e vendosen ne Shqipërine Veriore e deri ne Vjosë e Berat.Administrata Shqiptare e Shkodres, me drejtor te arsimit Luigj Gurakuqin, në vitet 1916-1918 e kishte emëruar Sotir Pecin antar i Komisies Letrare te Shkodres, nënpunes me rrogë, ku benin pjese : Gjergj Pekmezi, At Gjergj Fishta, Mati Logoreci, Hilê Mosi, At Ambroz Marlaskaj, Dom Ndre Mjeda, Luigj Naraçi dhe kishin per konsulencë gjuhëtaret austro-gjermanë M.Lambertz e R.Nachtingal. Ne ato kushte te favorshme, ne Shkoder u vune ne perdorim disa tekste mesimore, të përgatitura nga Sotir Peci dhe nga mesueset shkodrane te arsimuar në Austri. »Abetare » e Ndue Paluces, librat e II dhe te III te kendimit nga Sotir Peci, Gramatikat e A.Xhuvanit dhe te shtypura ne Vienë. Në mbarim te Luftes I Boterore u krijua ne Durres Qeveria Turhan Pashës, e cila ne shkurt te vitit 1919 e emeroi Sotir Pecin, drejtor tearsimit ne Tirane dhe pas dy muajve, ai u emërua keshilltar i perkohshem i Delegatesise (ministrise) se Arsimit, me nje shperblim te veçante, bashke me titullin drejtor i arsimit per prefekturen e arsimit. Ai menjëhere u impenjua thellesisht me problemet e arsimit te asaj kohe, madjhe beri edhe bpropozime konkrete per nje organizim më te mirë te sistemit shkollor. Sotir Peci, ndonese ishte nenpunes i Qeverise se Durresit, ishte kundra politikes se saj proitaliane, ndaj edhe kur priti ne Tiranë, majorin anglez M.Eden, ai e mbeshteti ate dhe sugjerimet e tij, per organizimin e nje kongresi kombetar qe do te konsiferonte qeverine aktuale te papranueshme nga populli shqiptar. Ndaj Sotir Peci ishte nje nga organizatoret e Kongresit te Lushnjes, madje ai u zgjodh delegat edhe nenkryetar i kongresit, mbas Aqif Pashë Biçakut . Ne Qeverine e Sulejman Delvines, qe doli nga Kongresi i Lushnjes, Sotir Peci ishte ministri i arsimit i saj. Me kete detyre Sotir Peci ishte me shumë se kudo ne fushen e tij te veprimtarise me prodhimtare. Ai organizoi Kongresin e pare arsimor, me 1920, ne Tiranë si edhe fillesat sistemin arsimor modern shqiptar. Por Sotir Peci u ngarkua qeveria edhe me detyra te diplomacise, duke e derguar ne Rome, me « punera te lidhura me veprimin e qeverise sonë dhe pergjithësisht me çështjen shqiptare, e cila për fat të keq s’është zgjidhur ende » Merr pjese edhe në Kongreset e arsimit te viteve 1922 dhe 1924. Ne vitin 1921 zgjidhet si deputet i Korçes ne Parlamentin e pare shqiptar dhe nga 24 dhjetori i 1922 zgjidhet antar i Keshillit te Nalte, nje nga të katër regjentët Sotir Peci, mbas vrasjes se Avni Rustemit u bashkua me opozitën antizogiste dhe si tille qendroi si regjent gjate periudhes se Qeverise se Fan Nolit, por kurdohere i papajtuar me veprimet jo legale dhe ato te dhunshme të asaj qeverie. Ai ishte nje demokrat liberal, kunder dhunes dhe perdoruimit te forces. Te tille opozitar lkishte shume si Stavro Vinjahu, Agjah Libohova, Fuad Asllani e tjere. Në 24 dhjetor 1924 ai migroi ne Itali edhe u vendos në Bari. Ai nuk pranoi te futej ne rradhet e « Konares » qe udheiqej nga Fan Noli, Koste Boshnjaku, Zai Fundo e tjere, sepse e dinte qe ajo organizate subvensionohej nga Internacionalja Komuniste (Kominterni) ne Moske. Sotir Peci edhe pse jetonte ne Itali nuk pranoi te merrte rrogë nga italianet, apo edhe nga Beografi, ashtu sikurse kishin bere shume antizogistë. Në Bari ai krijoi nje grupin me personalitetet te pa angazhuar politikisht, qe u quajt « Bashkimi Kombetar ». Në atë grupim, me kryetar Sotir Pecin, bënin pjesë : Stavro Vinjahu, Kostë Paftali, Rexhep Mitrovica, Spiro Koleka, Ali Këlcyra, Leonidha Frasheri, Xhemal Bushatin, Riza Danin, oficerët : Dhimter Bala, Hysni Peja, Lekë Margjini, Koço Muka, Xhelal Preveza e tjere. Ne emigracion Sotir Peci mbajti nje qendrim te paepur ndaj Ahmed Zogut. Madje ne vjeshten e vitit 1925 Grupimi « Bashkimi Kombetar » i Sotir Pecit, botoi nje « Proklamatë » te forte antizogiste, anti feudale. Qendrimin e tij mospajtues e mbajti vazhdimisht edhe kur per nje pajtim kombetare u angazhuan Faik Konica, Hilë Mosi, Leonidha Naçi, Faslli Frasheri. Në vitin 1929, pas keter vitesh vuajtjesh dhe privacionesh ekonomike dhe shoqerore në Itali, Sotir Peci e pranoi amnistinë e dyte te Zogut dhe morri pasaporten shqiptare, por ne atdhe nuk u kthye i gjallë. Ai shkoi dhe jetoi ne Athinë, ku kishte pasuri te medha, por që ai nuk i gëzoi. Vitet e fundit te jetes së tij i kaloi ne varferi dhe shpesh i sëmurë. Sotir Peci vdiq pas nje sëmundje te rende, ne Follorinë, me 9 prill 1932 dhe u varros ne Korçë, me shumë nderime, ne 10 prill. Ai dha nje kontribut shumë të rëndësishëm ne problemet e arsimit, si publicist, si autor tekstesh shkollore. Ai per here te pare futi ne shkolle eksperimentin ne shkencat e natyres. Sotir Pecit i kanë dhene titullin « Mesues i Popullit ».

E Premte, 24 Korrik 2009

Partia per Drejtesi dhe Integrim, Forca e nje deputeti   Pertej cdo parashikimi, Partia per Drejtesi dhe Integrim qe perfaqeson elektoratin cam ne Shqiperi, hyn per here te pare ne Parlament. Forca e nje deputeti, i cili do te perpiqet te ndergjegjesoje nderkombetaret per zgjidhjen e ceshtjes came Nga Renato Kalemi Tahir Muhedini, kryetar i Partise per Drejtesi dhe Integrim, nuk eshte i qete. Pas vendimit te KQZ-se per mandatin e 9 ne Fier, i cili iu dha PS pas numerimit te kutive, atij i duhet te reagoje. Arsyeja eshte e thjeshte: Deputeti qe i kaloi socialisteve, deri ne ato caste i shkonte partise qe perfaqeson interesat e popullsise came ne Shqiperi. E cila, ne 28 qershor ravijesoi mandatin e pare ne qarkun e Vlores dhe ende lufton per nje mandat te dyte ne Fier. “Kur KQZ-ja vendosi te hape 9 kutite e votimit e panumeruara nga KZAZ-te ne Fier dhe t’ia jape mandatin e deputetit PS-se, ne te vertete ia mori PDI-se”, thote Muhedini. Ai premton se do ta ankimoje kete vendim ne Kolegjin Zgjedhor, nga i cili pret nje gjykim te drejte. Nderkohe, ne kete interviste per Klan, biznesmeni i njohur rrefen per synimet e PDI-se ne keto kater vjet perfaqesimi ne Parlament dhe si do te ndiqet ceshtja came. Ai sqaron edhe marredheniet me PBDNJ-ne e Vangjel Dules dhe pershendet vendimin e LSI-se per t’iu bashkuar koalicionit te djathte. Historia e PDI-se, partia e formuar rastesisht ne vitin 2004, por qe tani ka nje mandat mjaft hijerende ne Parlamentin e ri. - Zoti Muhedini, zgjedhjet e 28 qershorit rezultuan mjaft pozitive per Partine per Drejtesi dhe Integrim, ku edhe fituat nje mandat deputeti ne Qarkun e Vlores. Ne c’rrethana u rreshtuat me koalicionin e djathte? Partia per Drejtesi dhe Integrim mori pjese per here te pare ne zgjedhje ne vitin 2005, ku morem nje numer te konsiderueshem votash. Me pas, e pame te arsyeshme te testoheshim edhe ne zgjedhjet vendore te 2007-es, ne te cilat patem sukses. Por, ne zgjedhjet e ketij viti kuptuam se duhet te perdornim nje strategji te vecante dhe te beheshim pjese e nje koalicioni, per efekt edhe te ligjit zgjedhor. Prandaj, u fokusuam tek koalicioni “Aleanca e Ndryshimit”, edhe per faktin se PDI eshte parti e qendres se djathte. - Kur kane kaluar me shume se tre jave nga mbajtja e zgjedhjeve, Qarku i Fierit ka qene pika me e diskutuar ne KQZ. Madje, per mandatin e deputetit ende ne “loje”, te cilin pretendoni se i takon partise tuaj, u be nje lufte e forte nga Partia Socialiste. Si e komentoni vendimin e KQZ-se qe ky mandat t’i kalonte PS-se? Kur KQZ-ja vendosi te hape 9 kutite e votimit e panumeruara nga KZAZ-te ne Fier dhe t’ia jape mandatin e deputetit PS-se, ne te vertete ia mori PDI-se. Pra, me keto 9 kuti na eshte grabitur mandati yne. Ndoshta, KQZ-ja u vu ne nje trysni mjaft te madhe nga qarqe te ndryshme te PS-se, te cilat fyenin dhe deklaronin se do te organizonin protesta mbare popullore. Me sa duket, u gjet e arsyeshme qe per te shmangur keto protesta dhe ndonje ngjarje te pakendshme, t’i hiqej mandati PDI-se dhe t’i jepej PS-se. Megjithate, PDI do ta ankimoje vendimin e KQZ-se ne Kolegjin Zgjedhor. Jam i bindur se gjyqtaret e Kolegjit do te japin nje vendim te drejte dhe nuk do te impresionohen nga trysnite e jashtme. - Aktualisht, ne Parlamentin e ri ju perfaqesoheni me nje deputet. Cila do te jete axhenda e punes qe do te kryeje ai ne keto kater vjet? Ky mandat nuk do te shtroje vetem problemin e ceshtjes came, sepse kjo eshte vetem nje nga pikat e programit tone. Ne do te japim kontributin tone per integrimin e Shqiperise ne Bashkimin Evropian dhe ne zhvillimin e shtetit shqiptar. Partia jone, edhe per nga vete emri qe mban, ka si synim te integroje te gjithe popullsine shqiptare, me te drejta te barabarta ne BE. Ky eshte synimi kryesor i yni, sepse Shqiperia mbetet nje vend ku 10% te popullsise se saj i jane mohuar plotesisht te drejtat me minimale te njeriut. - Ne legjislaturat e kaluara, Parlamentit nuk i kane munguar deputete me origjine came, si per shembull deputeti socialist Shpetim Idrizi etj. Do te bashkepunoni me ta per te sjelle ne vemendjen e te gjitheve ceshtjen tuaj? Eshte e vertete se edhe ne legjislaturen e kaluar ka patur deputete came, si zoti Idrizi apo z. Leonard Demi. Por, ata kane qene inekzistente per zgjidhjen e ceshtjes came. Zoti Idrizi ka folur ne Kuvend per kete problem, madje ka propozuar mbajtjen e nje minute heshtje per viktimat e 1944, por kjo ceshtje nuk mund te zgjidhet keshtu. Duhet nje pune voluminoze sensibilizuese me faktorin nderkombetar, gje qe te cilen askush nuk e ka bere deri me sot. Ndergjegjesimin me faktorin nderkombetar dhe ate kombetar e ka bere PDI me tubimet paqesore dhe ceremonite e organizuara ne Qafe Bote, ku jane vendosur nje tufe lule ne kujtim te te vrareve te masakres se 27 qershorit 1944. Ne Kuvend do te mundohemi te krijojme nje grup parlamentar. Do te ftojme te gjithe deputetet me origjine came, por edhe ata me origjine jo came, per te dhene nje kontribut per zgjidhjen e ceshtjes tone. - Ne Kuvendin e ri ka edhe perfaqesues te minoritetit grek ne Shqiperi, madje dhe ne koalicionin tuaj. Cila do te jete marredhenia mes PDI-se dhe Partise Bashkimi per te Drejtat e Njeriut? PDI nuk ka asnje kompleks ne lidhje me minoritaret greke qe jane pjese e Parlamentit shqiptar, sic jane Spiro Ksera apo Vangjel Dule. Opinioni im per z. Dule eshte se nuk ben as gjene me te vogel per minoritetin grek. Madje, ai abuzon me ate emer qe ka. Sepse nese do te ishte kryetar i nje force politike qe mbron te drejtat e njeriut, ai duhet ta kishte marre edhe elektoratin e komunitetit cam. Por, z. Dule e ka marre ate detyre per t’i sherbyer qarqeve antishqiptare, te cilat duan destabilizimin e vendit dhe marredheniet midis dy vendeve. Ai gjithnje thote se eshte per integrimin e Shqiperise, por ben te kunderten sepse nuk e do integrimin. Ky kryetar eshte thjesht nje abuzues qe ka marre persiper zgjidhjen e problemit qe ka minoriteti grek. Eshte nje i telekomanduar qe shpreh mendimet e qarqeve te ndryshme antishqiptare. Zoti Dule nuk ben politike te bashkimit, por politike te percarjes. - Keni negociuar me kryeministrin Berisha per pozicionin e PDI-se ne qeverine e ardhshme? Ne dhe PD kemi bere nje akt marreveshje, ku jane percaktuar qartas bashkepunimi parazgjedhor dhe paszgjedhor ne bashkeqeverisje. Aty eshte e percaktuar se cdo parti e koalicionit do te vleresohet ne baze te kontributit ne mandate. Ne nuk e prisnim te merrnim ndonje mandat deputeti, por na u premtua se do te perfaqesoheshim ne rang zv/ministrash apo drejtoresh. Por, rezultoi se ne ishim partia surprize e ketyre zgjedhjeve, ne nje kohe kur shume forca te rendesishme politike mbeten jashte parlamentit. Ne kete moment qe flasim nuk kemi bere asnje bisede apo negociate per pozicione ne bashkeqeverisje. Do te presim edhe vendimin e Kolegjit Zgjedhor per mandatin ne Fier dhe pastaj mund te nisin negociatat. - Nderkaq, pozicionet ne qeverine e re do te ndahen edhe ne baze te kontributit qe ka sjelle marreveshja PD-LSI… E pershendes LSI-ne per vendimin qe mori per t’iu bashkuar koalicionit “Aleanca e Ndryshimit”. Mendoj se kjo eshte ne te miren e vendit, popullit shqiptar dhe integrimit te Shqiperise. Kemi te bejme me nje krize globale dhe nuk kemi kohe te merremi me trazira qe ta corientojne popullin me protesta. - Ne programin e PDI-se zgjidhja e ceshtjes came eshte pika me kryesore. Por, cilat jane hapat konkrete qe ju do te ndiqni me fillimin e punimeve te Parlamentit te ri? Ne e kemi bere ceshtjen prezente ne Parlamentin Evropian, pa qene pjese e Parlamentit Shqiptar. Kemi ndjekur nje strategji ne menyre private duke u takuar me shume deputete europarlamentare, perfshire edhe zonjen Doris Pak. Kemi pare se deputetet shqiptare qe marrin pjese ne seancat plenare te PE-se, diskutojne vetem per problemin e minoritetit grek dhe nuk kane diskutuar asnjehere per kete ceshtje kaq madhore qe ka popullsia shqiptare came. Kete do ta beje te mundur hyrja jone ne Parlament. Pra, qe mohimi i te drejtave te popullsise came te ngrihet me ze te larte dhe per kete te ndergjegjesohet edhe PE. Gjithashtu, deputeti yne do te krijoje nje lobing, edhe me ndihmen e PD, qe parlamentaret tane qe shkojne ne PE ta ngrejne me ze te larte problemin madhor qe ka popullsia came. - Cfare kerkon popullsia came? Cfare konsideroni ju zgjidhje te problemit te saj? Ne radhe te pare, kjo popullsi kerkon dinjitetin e saj. Karshi kesaj popullsie eshte ushtruar gjenocid. Jane masakruar femije, gra, pleq dhe plaka, krejt te pafajshem. Padrejtesia me e madhe ka qene se edhe regjimi i diktatures e mbylli kete ceshtje dhe nuk kishte asnje qe te kerkonte te drejtat ne ate kohe. Kaluan 46 vjet, te cilet i shkuan per shtat edhe shtetit grek. Por, edhe ne keto 18 gjithcka ka ecur per inerci. Shteti shqiptar duhet te gjente mundesine te fliste edhe per ceshtjen e shqiptareve te Camerise, ashtu sic ka folur per minoritetin grek. Njerezit ne te gjithe boten jane te barabarte, ndersa ne Shqiperi aplikohen dy standarde: Kemi nje minoritet grek, i cili s’ka pasur asnjehere shtetesi greke dhe e bejne me shtetesi greke; kemi nje popullsi shqiptare came qe e ka pasur shtetesine greke, ia hoqen dhe nuk ia jep njeri; kemi nje komunitet grek qe s’ka pasur prona aty ku jeton, por shteti i pajisi me prona duke ua marre shqiptareve; kemi nje popullsi came qe ka pronat e veta dhe nuk i jepet mundesia t’i marre e t’i gezoje. Kete do te beje mandati yne ne Parlamentin shqiptar: Pra, do te sensibilizoje faktorin nderkombetar ne rruge institucionale. - Keni besim se do te gjeni nje zgjidhje? Kam besim se do ja arrijme dhe koalicioni “Aleanca e Ndryshimit” do te jape kontributin e saj. Kjo ceshtje nuk eshte si ceshtja e Kosoves, qe kerkonte te krijonte shtet dhe te ndryshonte kufijte. Ketu kemi te bejme me nje popullsi qe nuk kerkon nderrim kufijsh, nuk kerkon te krijoje shtet, por kerkon riatdhesimin ne shtepite e tyre, kur jane debuar me gjenocid dhe dhune. Pra, kerkon te marre shtetesine dhe te kthehet ne pronat dhe vatrat e tyre. - Megjithate, jemi mesuar me rastin e Partise Republikane, e cila ka marre persiper zgjidhjen e ceshtjes se ish pronareve, por qe keta te fundit kane shprehur pakenaqesi per perpjekjet e kryera nga republikanet. A rrezikoni qe edhe ju te deshtoni? Te gjitha partite qe dolen jashte gare ne keto zgjedhje, pervecse kane spekulluar me popullsine shqiptare came, s’kane bere asgje tjeter. Votat e cameve jane marre nga keto parti te vogla, te cilat kane premtuar zgjidhjen dhe konkretisht nuk kane bere asnje hap. Populli shqiptar cam e kuptoi kete, u be i vetedijshem se keto ishin thjesht fasada per te marre votat. Ne keto zgjedhje u ndergjegjesua dhe voten ia dha asaj force, e cila doli hapur ne spektrin politik shqiptar. PDI eshte e vetmja force pas 65 vitesh qe mori persiper zgjidhjen e ceshtjes problematike came. - Ndonese jemi dy vjet larg zgjedhjeve vendore te vitit 2011, mund te na thoni se cfare prisni prej tyre? Edhe ne ato zgjedhje kemi pretendimet tona, por nese ne 2007-en morem rreth 50 vende ne keshillat bashkiake, mendoj se ne 2011-en do ta profilizojme me mire pozicionin e PDI. Keto zgjedhje do te jene nje test per zgjedhjet e 2013. Nese sot morem nje mandat deputeti dhe nje tjeter na i grabiten, une ju them i sigurte se ne zgjedhjet e 2013-es, PDI do jemi forca e dyte politike ne spektrin politik shqiptar.