http://www.gazetametropol.com/tekst.php?idt=58833

condamnation de Bollano à 6 mois de prison et 3 ans de privation de fonctions publiques assortie  d' une amende de 5000 Leke

 

Burg, gjobë penalizim për Vasil Bollanon, flasin politikanet

DHIMITëR SPIRO

22/04/2009  Gjykata e Vlorës jep dënimin për kreun e Bashkisë së Himarës pas 16 seancave gjyqësore Rreth një vit më parë kryebashkiaku Bollano hoqi tabelat sinjalistike në rrugën Llogara-Qeparo VLORE- Gjykata vendos 6 muaj burg dhe 500 mijë lekë gjobë për kryetarin e Bashkisë së Himarës Vasil Bollano, si dhe heqjen e së drejtës së ushtrimit të funksioneve publike për tre vjet. Vendimi Gjykata e shkallës së parë e rrethit të Vlorës dënoi dje me 6 muaj burg, 500 mijë lekë gjobë dhe heqjen e së drejtës për ushtrimin e funksioneve publike për tre vjet kryetarin e Bashkisë së Himarës Vasil Bollano, i cili akuzohet për veprën penale të shpërdorimit të detyrës. Në përfundim të hetimit gjyqësor në seancën e djeshme, që u zhvillua në mjediset e gjykatës së shkallës së parë Vlorë, pa praninë e të akuzuarit si dhe pa avokatin mbrojtës të Bollanos, gjyqtari i seancës Shkëlzen Selimi e deklaroi Bollanon fajtor. Sipas tij, nga shqyrtimi i çështjes në tërësi dhe nga vlerësimi i provave rezulton se Bollano ka shpërdoruar detyrën publike duke urdhëruar heqjen dhe çmontimin e sinjalistikës rrugore në segmentin Llogora-Qeparo, pjesë e rrugës kombëtare Vlorë-Sarandë. Kreu i trupit gjykues nënvizoi se nga dy urdhra të lëshuar prej kryebashkiakut himariot janë dëmtuar interesat shtetërore, e shoqëruar kjo me një dëm financiar prej rreth 1.8 milion lekë. Gjyqtari Shkëlzen Selimi në arsyetimin e vendimit përcaktoi se në çështjen në ngarkim të tij kryetari i Bashkisë së Himarës është marrë në cilësinë e të pandehurit si përfaqësues publik dhe jo i ndonjë organizate, siç është shprehur ai dhe avokati i tij. Ai rrëzoi pretendimet e të pandehurit të paraqitura në seancë përmes avokatit të tij, sipas të cilit fakti për të cilin akuzohet Bollano nuk përbën vepër penale, pasi urdhrat e dhënë janë në përputhje me atributet e parashikuara në ligjin “Për organizimin dhe funksionimin e qeverisjes vendore”. Selimi saktësoi se rrugët kombëtare janë nën administrimin e Drejtorisë së Përgjithshme të Rrugëve dhe jo të njësive të qeverisjes vendore. Në këto kushte dhe duke vlerësuar provat e paraqitura nga organi i akuzës, gjyqtari Shkëlzen Selimi e deklaroi Bollanon fajtor, pasi ka konsumuar elemente të veprës penale të shpërdorimit të detyrës, parashikuar në nenin 248 të Kodit Penal. Në vendimin e djeshëm përcaktohej gjithashtu se dënimi me heqje lirie do të kryhet në një burg të sigurisë së ulët, ndërkohë që shlyerja e detyrimit financiar do të bëhet brenda një periudhe 1-vjeçare pasi vendimi të marrë formën e prerë. Pretendimet Në seancën e kaluar, zhvilluar më datën 7 prill, avokati mbrojtës Petraq Curri kërkoi pafajësi për kryetarin e Bashkisë së Himarës, duke u shprehur se akuza ndaj tij nuk përbën fakt penal. Sipas avokatit, kjo është pjesë e atributeve dhe kompetencave të kreut të njësisë së qeverisjes vendore, të cilat ai i ushtron duke u bazuar në ligjin “Për organizimin dhe funksionimin e qeverisjes vendore”, ndërkohë që për vendosjen e tabelave të sinjalistikës rrugore në kuadrin e një projekti të financuar nga Banka Botërore, në bazë të marrëveshjes duhej të kishte një leje ndërtimi nga KRRT-ja e Bashkisë. Gjithashtu avokati mbrojtës akuzoi prokurorinë për politizim të çështjes në ngarkim të klientit të tij. Por ky pretendim u kundërshtua ashpër në seancë nga përfaqësuesi i organit të akuzës, prokurori Sokol Malaj. Akuzat Vasil Bollano është akuzuar publikisht dhe nga deputetët e mazhorancës dhe opozitës për shkelje të kushtetutës së Shqipërisë. Ky reagim ka ardhur pas një letre të Vasil Bollanos drejtuar Parlamentit grek, ku kërkohej kushtëzimi i ratifikimit të MSA-së me Shqipërinë në këmbim të kushteve të vëna nga “Omonia”. Në dhjetor të vitit të shkuar ligjvënësit shqiptarë shprehen se masa më minimale që duhej marrë ndaj Bollanos është shkarkimi i tij nga posti i kryetarit të Bashkisë. Sipas politikanëve shqiptarë, Bollano po hedh helm në marrëdhëniet shqiptaro-greke. Protesta Disa të rinj tepelenas, banorë të fshatit Toç, kanë protestuar në rrugën kombëtare Tepelenë–Ballsh në qershor të vitit të shkuar ndaj deklaratave antishqiptare të kryetarit të Bashkisë së Himarës Vasil Bollano, si dhe ndaj prefektit të qarkut të Gjirokastrës Spiro Ksera në një takim panepirot në Konicë të Greqisë. Ata e kanë cilësuar këtë takim si një komplot antishqiptar. Për këtë protestë u akuzuan dhe u hap procedim penal për dy të rinjtë Orgen Hasanbegaj dhe Luan Halili, proces i cili u mbyll pas presionit nga opinioni publik dhe pas rënies së akuzave. Rastet e shkarkimit të një kryetari të njësive vendore Kushtetuta dhe ligji nr. 8 652, datë 31.07.2000 “Për organizimin dhe funksionimin e qeverisjes vendore” përcakton qartë rastet e shkarkimit të një drejtuesi të njësive të qeverisjes vendore. Neni 115 i Kushtetutës përcakton se nga kush mund të shkarkohet dhe për çfarë mund të shkarkohet një kryetar apo organ i zgjedhur i qeverisjes vendore. “Organi i zgjedhur drejtpërdrejt i njësisë qeverisëse vendore mund të shpërndahet ose të shkarkohet nga Këshilli i Ministrave për shkelje të rënda të Kushtetutës ose të ligjeve. Organi i shpërndarë ose i shkarkuar mund të ankohet në Gjykatën Kushtetuese brenda 15 ditëve dhe në këtë rast vendimi i Këshillit të Ministrave pezullohet. Në rastin e mosushtrimit të së drejtës së ankimit brenda 15 ditëve, ose në rastin e lënies në fuqi të vendimit të Këshillit të Ministrave nga Gjykata Kushtetuese, Presidenti i Republikës cakton datën e zgjedhjeve në njësinë vendore përkatëse”, - thuhet në Kushtetutë. Ndërkohë në neni 42 të ligjit për funksionimin e qeverisjes vendore thuhet se “kryetari i komunës ose bashkisë shkarkohet me vendim të Këshillit të Ministrave në rastet kur: a) kryen shkelje të rënda të Kushtetutës ose të ligjeve; b) dënohet për kryerjen e një vepre penale me vendim të formës së prerë nga gjykata; c) propozohet për shkarkim nga këshilli komunal ose bashkiak përkatës për mosparaqitje në detyrë për një periudhë 3-mujore të pandërprerë”. Berisha: Zbatimi i ligjit duhet të jetë pa nuanca politike Në emër të qeverisë shqiptare ka reaguar vetë Kryeministri i Shqipërisë Sali Berisha. Duke pasur parasysh ndjeshmërinë që ka problemi dhe situatat aspak të favorshme që i ka krijuar shefit të qeverisë kreu i Bashkisë Himarës me veprimet e tij, Berisha ka preferuar të mbajë një qëndrim të ekuilibruar politik. “Kryeministri Berisha, duke mbetur gjithmonë shumë i ndjeshëm ndaj respektimit dhe garantimit të të drejtave dhe lirive të çdo qytetari, si dhe për respektimin e plotë të pavarësisë së sistemit gjyqësor, mendon se interpretime dhe zbatime të ligjeve, të cilat mund të mbartin nuanca politike dhe arkaike, nuk i shërbejnë qëllimit të vendosjes së ligjit”, - thuhet në njoftimin e qeverisë. Ndërkohë burime të qeverisë shprehen se derisa të merret një vendim i formës së prerë nga Gjykata e Apelit Këshilli i Ministrave nuk do të marrë asnjë vendim në lidhje me kryetarin e Bashkisë së Himarës Vasil Bollano, njëherësh drejtuesi i shoqatës së minoritarëve grekë në vendin tonë, “Omonia”. Sipas burimeve, qeveria shqiptare nuk do të pozicionohet përmes një vendimi për të shkarkuar kryebashkiakun e Himarës pas vendimit të marrë nga gjykata e Vlorës, e cila e gjeti atë fajtor për heqjen e tabelave në gjuhën shqipe përgjatë aksit Llogora–Qeparo. Bejtja: Veprimet e Bollanos të përsëritura Deputeti i Partisë Socialdemokrate Engjëll Bejtja i cilësoi antiligjore qëndrimet e përsëritura të kreyebashkiakut të Himarës Vasil Bollano. “Kushdo qoftë, qytetar apo pushtetar, përpara se të jetë në pozicione të tilla, duhet ta ketë të qartë se pikësëpari është një qytetar dhe, si i tillë, duhet të respektojë legjislacionin e vendit. Në rastin ‘Bollano’ duhet theksuar fakti se nuk është një lajthitje, përkundrazi, është produkt i mentalitetit të tij, dhe kjo ka ndodhur edhe më parë, duke ripërsëritur të njëjtat veprime”, - u shpreh Bejtja. Duke sqaruar më tej opinionin e tij mbi këtë çështje, Bejtja theksoi se “nuk ndiej kënaqësi për njerëzit që dënohen, por duhet kuptuar se ligji duhet respektuar, për më tepër është detyrë ta respektosh dhe jo ta shkelësh e të veprosh në kundërshtim me Kushtetutën”. Qëndrimi i PS-së Partia Socialiste preferoi të heshtë gjatë ditës së djeshme lidhur me vendimin që gjykata e shkallës së parë mori për kryebashkiakun e Himarës Vasil Bollano. Megjithëse jo në mënyrë zyrtare, përfaqësuesit socialistët e cilësuan më së shumti një çështje për të cilin duhet të reagojë dhe të mbajë qëndrim mazhoranca qeverisëse, për faktin se sipas tyre Bollano është përfaqësues i saj. Për këtë arsye socialistët zgjodhën që të njihen më parë me qëndrimin konkret që do të mbajë e djathta. Duke shkuar më tej, një reagim i ashpër i përfaqësuesve socialistë do të ndikonte deri diku në marrëdhëniet e reja që janë parë së fundi mes PS-së dhe PBDNJ-së, ku kjo e fundit ka lënë të hapur bashkëpunimin parazgjedhor me socialistët, edhe pse jo në mënyrë përfundimtare.

 

http://www.balkanweb.com/sitev4/lajme.php?id=36663  21/04/2009

 

Serbi, Jeremiç: Keqardhje pse Saudia njohu Kosovën

 

Ministri i Jashtem i Serbise reagoi nga Brukseli per njohjen qe i beri shtetti te Kosoves, Arabia Saudite, nje prej vendeve me te medha muslimane. Njohja e Arabise coi ne 58 numrin e shteteve qe njohin Republiken e Kosoves

 

 

BEOGRAD- Serbia shprehu keqardhje që Arabia Saudite njohu Kosovën tani në prag të vendimit të Hagës për ligjshmërinë e pavarësisë. Shefi i diplomacisë serbe Vuk Jeremic i ndodhur në Bruksel për një takim më komisionerin Olli Rehn dhe shefin për Politikë të Jashtme e Siguri, Javier Solana ka shprehur aty deklaratën e keqardhjes. "është për keqardhje se vendimi i Arabisë Saudite për ta njohur Kosovën, erdhi në kohën kur Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë në Hagë duhet të deklarohet për ligjshmërinë e pavarësisë së Kosovës.

Jeremiç tha se pavarësisht nga rrethanat, Serbia asnjëherë nuk do ta njohë pavarësinë e Kosovës.

Dje Arabia Saudite u bë vendi i 58-të që njohu pavarësinë e Kosovës.

19/04/2009   http://www.gazeta-standard.com/tekst.php?idt=17725   Ditari i Ahmet Zogut në mërgim

Mbreti Zog flet për historikun e oxhakut Zogu Kujtimet vijnë të përmbledhura nga truproja i tij, Hysen Selmani Hysen Selmani ka qenë ndoshta një nga njerëzit më të afërt të Mbretit Ahmet Zogu. Ai ka shërbyer atij si adjutant që kur ai ishte mbret në Shqipëri e më pas në mërgim deri në ndarjen e Zogut nga jeta. Selmani ka vdekur në vitin 1973, por ka lënë pas shënime të vyera që janë në të vërtetë një ditar kujtimesh që vetë mbreti ia kishte diktuar atij. Zogu vjen në sytë e truprojës së tij në librin e botuar së fundmi nga oborri mbretëror “Nga Botimet e Zogut I, Mbretit të Shqiptarëve”. Gazeta “standard” boton sot historikun e familjes “Zogu” dhe kujtime të fëmijërisë së mbretit Historia ka nxjerrë se pas vdekjes së Skënderbeut, principata e Matit, megjithëse Kruja ra në duart e armikut, nuk u dorëzua kurrë edhe pas pushtimit të të gjithë Shqipërisë ajo nuk u dorëzua, po ashtu edhe motra e saj Mirdita nuk u dorëzua kurrë. Shumë herë matjanët në përleshje u përgjakën me pushtuesin, dhe po aq herë triumfuan duke e mundur armikun. Zemra e Matit ka qenë Burgajeti, ku në majën e Burgajetit është kështjella e Familjes së Zogut të Madh, ku u preh shpirti i motrës së Skënderbeut i Mamicës. Shumë valë të tërbuara u derdhën mbi këtë ndërtesë të ngulur në kodrën e Burgajetit, si dhe të gjitha gjylet e tyre gjenden edhe sot në fasadat e gurëve, megjithëse tani është një gërmadhë' e djegur nga serbët më 1920. Në të njëjtin stil është edhe kështjella e Krujës. Historia ka treguar se nga fundi i shekullit të XV kjo familje erdhi në Mat dhe u instalua në Burgajet, nga ku doli Zogu i Madh. Nuk mund të precizohet se nga cili vend i Shqipërisë vjen kjo familje, por sipas hipotezave përherë të lidhura me fshatrat e quajtura Zogaj, si afër Shkodrës, një tjetër Zogaj të Kosovës, një në Lis të Matit, mendohet se në një nga këto fise e ka origjinën familja Zogu. Familja Zogu zbriti nga Varoshi i Matit. Zogu i Madh pas vdekjes së Skënderbeut u tërhoq nëpër malet e Matit, në qytetin Varosh të Matit, Burija të Lurës dhe në qytetin e Bulqizës, duke u krijuar gjithnjë trazira turqve dhe luftime të pandërprera, aq sa Mati mbeti pothuaj kryesisht autonom. Në ato kohë Zogun e Madh turqit e quanin "Furija e Zotit". Qendra e familjes ishte Varosh Vike në Mat, ku edhe sot janë gërmadhat e mureve të shtëpive e të qytetit. Pas shumë luftimesh Zogu zbriti në Burgajet të Matit, ku dogji dhe shkatërroi familjen e Ballaban Pashës dhe vrau guvernatorin otoman Gazi Begun. Pas kësaj mori frerët e pushtetit dhe mblodhi popullin e Matit duke u kërkuar të kenë një qëndrim të përbashkët, për të sulmuar Sulltanin i cili edhe pse nuk donte, u detyrua të njohë Zogun si sundimtar të Matit. Megjithëse turqit i bënë të ditur Zogut vendimin e sulltanit për ta njohur si sundimtar të Matit, luftimet vazhdonin me tërbim, aq sa Zogu i Madh luftonte pa lodhje, pa dëshpërim dhe pa u lodhur aspak dhe gjithnjë me fitore. Shqiptarët ishin të betuar të zhduknin të gjithë fare e fisin e Ballaban Pashës nga Cibaj i Matit, pasi kujtimi i këtij komandanti të trupave otomane, i cili ishte shqiptar dhe me origjinë nga Mati luftoi kundër Shqipërisë gjatë periudhës epike të Skënderbeut, e kjo peshonte rëndë në kujtimet e të gjithë shqiptarëve. Siç dihet, Ballaban Pasha u vra në luftimet e fundit që zhvilloi në Ledhet e Krujës dhe varrin e ka në Petrelë të Tiranës. Trimëria dhe zotësia e Zogut të Madh tërhoqën vëmendjen e Matit, ku të gjitha familjet bujare e njohën për Prijës të Matit, në luftërat për liri dhe për të administruar autonominë. Pas kësaj Mati kurrë nuk u pushtua nga fuqitë otomane dhe ishte gjithnjë nën administrimin e Zogut, aq sa e qeveriste vendin në autonomi të plotë. Zogu i Madh kishte shtrirë influencën e tij jo vetëm në Mat e Dibër por edhe në Shqipërinë e Mesme dhe në atë kohë ishte bërë tmerri i otomanëve, deri sa ata e vranë. Zogu i Madh e qeveriste vendin sipas ligjeve të kanunit e të zakoneve të vendit. Në qytetin e Peladhis Bulqizë, ndër ato gryka erdhën fuqitë Otomane dhe u zhvilluan luftime shumë të ashpra. Atje forcat shqiptare komandoheshin nga Muzhaku. Ndërkohë që Zogu ishte duke luftuar në fushat e Qidhnës së Dibrës, njoftohet se Muzhaku u vra dhe se forcat shqiptare u tërhoqën në Qafë Bull të Klosit. Zogu menjëherë niset për në Klos duke lënë djalin e tij Ymer Zogun në vend të tij në Qidhën, dhe organizoi forcat duke sulmuar nga të dy krahët forcat otomane, nga Mali Plakth dhe nga Dhoksi. Trupat otomane u tërhoqën në grykat e qytetit Peladhisë të Bulqizës, ku edhe u përforcuan. Kështu pas 9 ditë luftimesh të ashpra u vra Zogu i Madh së bashku me shumë komandantë të tjerë të përmendur. Zogu i Madh la djalin e tij, i cili i vazhdoi traditat e familjes më së miri. Ymer Zogu ishte shumë i urtë, i matur, aq sa tërhoqi vëmendjen e shumë fiseve, dhe luftimet i zhvilloi pa ndërprerje për liri dhe autonomi. Kishte marrëdhënie shumë të mira me shtëpinë e Kapedan Gjonmarkajt, si edhe me fiset e Dukagjinit pasi kishin doke e zakone të njëjta dhe gëzonin autonomi të plotë, në vendet e tyre. Ymer Zogu vdiq në Mat ku edhe sot e ka varrin në Zogaj të Lisit, Mat, dhe ende ka mbetur shprehja në Mat "të vrafsha me pushkën e Ymer Agës". Ishte një organizator dhe administrator shumë i mirë. Ai la djalin e tij Zogun e vogël, i cili kur vdiq Ymer Zogu ndodhej në luginat e Rrogozhinës, Peqin, duke luftuar kundër turqve. Menjëherë u kthye në Mat dhe pasi rregulloi të gjitha dhe vuri rregull në administratën e vendit, si dhe në sektorët e luftës, angazhoi me këto detyra dy djemtë e tij Avlla dhe Selman Zogun, të cilët të njohur ndër luftëra dhe me fiset kishin relata shumë të mira, dhe u kthye prapë në Rrogozhinë për të vendosur rregull atje, ku do të vinte si komandant djalin e Muzhakut e vetë e të kthehej në Mat, pasi kishte një moshë të thyer, dhe donte të mbante nën kontroll qendrën e Matin. Zogu mbërriti në Rrogozhinë, pasi rregulloi forcat dhe administratën kur po bëhej gati të nisej për në Mat, vjen lajmi se trupat e reja otomane marshojnë grykës së Shkumbinit në drejtim të" Peqinit. Ky lajm e detyroi Zogun të ndalet dhe të forcojë radhët. Pas katër ditësh u ndeshën në lartësinë e Peqinit ku luftimet ishin shumë të përgjakshme nga të dyja palët. Në këtë betejë pas dymbëdhjetë ditësh luftimesh të ashpra mbeti i vrarë për liri Zogu i Vogël, në vitin 1614. Varri i tij gjendet edhe sot në bregun e Lanës, Lagjja e Pishës Tiranë, me një pllakë kujtimore të kohës. Pasardhësit djemtë e Zogut, Avlla dhe Selman Zogu, vazhduan të ruajnë autonominë dhe ta mbrojnë vendin me ligje dhe administratë të drejtë, por luftimet e asaj periudhe ishin të pandalshme, kështu që ndër luftimet që u zhvilluan në grykën e Drinit të Bardhë, Qidhën, Avlla Zogu u vra në një betejë tepër të ashpër për liri. Pas 6 të muajsh në një tjetër betejë të fortë në mbrojtje të Qafës së Bullit u vra edhe Selman Zogu duke lënë djalin e Avlla Zogut, Mahmut Zogun i cili ishte shumë i shkëlqyer, aq sa e bëri edhe më të dëgjuar këtë vend. Siç shihet jo të gjithë pjesëtarët e familjes së përmendur u vranë, pasi me evolucionin e kohëve këta filluan të përdorin përveç armëve edhe taktikat e diplomacisë, pasi fama e tyre kishte bërë miq deri në qarqet më të larta të Stambollit dhe të Evropës. Mahmut Pashë Zogu vdiq dhe la djalin e tij Ahmet Zogun, që e sundoi vendin me urtësi, kurajë e duke ruajtur të gjitha traditat e familjes dhe doket e ligjet e kanunit të Lekës dhe të Skënderbeut. Koha dhe historia na tregojnë se brezat e familjes Zogu, nuk pushuan kurrë luftimet kundër armikut i cili mundohej kohë pas kohe ta pushtonte principatën e Matit e grykat e Dibrës. Katër brezakaluan deri në vrasjen më 1621 në fushë të betejës në Qidhën të Avllan Zogut i cili ishte shembull i krenarisë kombëtare shqiptare. Luftërat e Zogut të madh e të pasardhësve të tij i dhanë të kuptojë armikut se nuk ka vend në Shqipëri, por të largohet duke e lënë në fatet e saj. Si Mahmut Pashë Zogu edhe i biri i tij Ahmet Zogu, do ta qeverisnin vendin me urtësi, ligj e drejtësi. Më pas do të vinin djemtë e tij, të cilët i kishte edukuar me kulturë evropiane, Xhelal Pashë Zogu, dhe Riza Zogu, i cili siç do të shihet ishte sekretar i Lidhjes së Prizrenit. Xhelal Pash Zogu e shtriu influencën e tij jo vetëm në Turqi e Shqipëri, por edhe në Evropë, aq sa Ali Pashë Tepelena e çmonte aq shumë sa e ngarkoi që të shkonte në vend të tij dhe të shqiptarëve, tek sulltani e t’i paraqiste një peticion ku thuhej se fuqia e vërtetë në Ballkan në atë kohë ishte Shqipëria e se do të ishte shumë e nevojshme për qeverinë turke që t’u jepte shqiptarëve liri e autonomi. Këta kishin kërkuar t’i ndihmonin financiarisht e t’i lejonin të qeveriseshin vetë, pasi Shqipëria nuk ishte pjesë e perandorisë otomane. Xhelal Pash Zogu një burrë shumë i kulturuar, i urtë dhe guximtar, pasi u këshillua dhe me patriotë e miq shqiptarë që gjendeshin në Stanboll në atë kohë, vendosi t’i parashtrojë këtë peticion Sulltanit, i sigurt se do t’ia arrinte qëllimit, pasi si në qeveri, pallat e në ushtri shqiptarët kishin detyrat e larta. Sulltani e pranoi peticionin e Xhelal Pash Zogut, dhe me një Irade, u akordoi shqiptarëve lirinë për të mësuar gjuhen shqipe, e për këtë qëllim u dha 2700 lira turku ari, për të ndërtuar dhe për të hapur shkollat shqipe. Xhelal Pash Zogu kishte marrëdhënie shumë të mira me Austrinë, pasi perandoria Austro-Hungareze u interesonte shumë për Shqipërinë duke ndjekur politikën e saj të Lindjes së afërme, ku si pretekst kishte mbrojtjen e elementit katolik shqiptar. Ai mori një famë të madhe sidomos në Evropë. Turqit e kishin si një zjarr në sy dhe e shihnin se ky haptazi përpiqej për autonominë shqiptare. Më në fund gjetën mënyrën për ta eliminuar duke e helmuar në Vjenë. Por turqit e morën kufomën e tij dhe me shumë nderim e dërguan në Stamboll ku u varros. Varri i tij edhe sot është në "Haxhi Badem Uskunda" në Stamboll. Ishte ambasador në Moskë, në Vjenë dhe çmohej shumë si nga shqiptarët ashtu edhe nga të huajt. Edhe vëllai i Xhelal Pash Zogut, Riza Zogu ishte njeri shumë i edukuar dhe siç e thamë edhe më lart ai ishte sekretar i Lidhjes së Prizrenit, një patriot shumë i flaktë për të drejtat e popullit shqiptar, sa që shtëpia e tij ishte gjithmonë plot me patriotë e personalitete të ardhur nga vendet evropiane, pasi çdo përgatitje bëhej në shtëpinë e tij. Turqit duke parë se ky me nacionalistët e tjerë po përgatitnin një kryengritje, kur po kthehej nga Prizreni për në Mat e rrethuan dhe e vranë. Kështu një kurorë tjetër iu shtua familjes Zogu, bijtë më të mirë të së cilës dhanë jetën për lirinë dhe autonominë e vendit. Xhelal Pash Zogu kishte lënë një djalë Xhemal Pash Zogu, i ati i Mbretit Zogu I, i cili e qeverisi Matin me shpirtin e tij të madh që e kishte trashëguar brez pas brezi prej Familjes Zogu. Xhemal Pasha përveç bujarisë së rrallë burrërore dhe ruajtjes së dokeve, kishte arritur të formonte një kulturë të gjerë politike dhe administrative aq sa t'i imponohej jo vetëm Matit por dhe Dibrës, e cila ushqente për atë një simpati e dashuri të madhe. Kujdesi i tij i parë ishte të rriste djalin në mënyrë të denjë për familjen e tij fisnike e të niste rrugën e një edukimi kulturor e patriotik. Mori si mësues të gjuhës shqipe Hysein Cekën, e më vonë edhe Dervish Himën, e si mësues të gjuhës turke mori Hafus Mehmetin nga Dibra. Djali mësonte plot zell. Në këtë kohë Xhemal Pash Zogu vazhdonte traditën e familjes duke i përkrahur patriotët dhe shtëpia e tij ishte gjithmonë një fole e nacionalizmit jo vetëm shqiptar, por edhe e miqve të huaj evropianë që ishin të interesuar për pavarësinë e Shqipërisë. Pothuaj çdo propagandë dhe përgatitje bëhej në shtëpinë e Zogut në Burgajet të Matit. Xhemal Pash Zogu më 1903 kishte përgatitur së bashku me një shumicë nacionalistësh shqiptarë një kryengritje për pavarësinë e Shqipërisë dhe e pati filluar së pari me Parinë e Dibrës e cila e pranoi me kënaqësi propozimin shpëtimtar, dhe me anë të Hoxh Voglit u mundua të siguronte bashkëpunimin e disa krerëve në Manastir e Kërçovë. Përsa i përket Marshallit, Rexhep Pasha i Matit komandanti i ushtrisë turke në Libi, e Vali i Trabulluz - Garbit, ai ishte dakord dhe gjithashtu ishte dakord në lidhje me Heidifin e Misirit, Abas Hilmi Pashën i cili do të vinte në dispozicion gjithë transportin ujor të armatës në brigjet e Selanikut. Si ndërlidhës me Rexhep Pash Matin ishte Xhafer Beg Breshtoni. Gjithçka ishte në rregull me planin vetëm pritej dita e caktuar. Marshalli Rexhep Pash Mati kishte kërkuar një autorizim për të zhvilluar një manovër detare e tokësore. Xhafer Beg Breshtani rrinte më së shumti në Burgajet në shtëpinë e Xhemal Pash Zogut dhe i ndërlidhte me Marshallin Rexhep Pash Mati në Libi. Të gjithë nacionalistët që ndodheshin në Stamboll, Turqi, por jo vetëm ata, edhe shqiptarët nga Mirdita, Dukagjini, Shkodra, Elbasani, Korça, Tirana e vende të tjera, kishin rënë dakord, vetëm pritej të caktohej nga ana e Rexhep Pash Matit, se kur ai ishte gati për të zbarkuar në viset e Selanikut. Marshalli Rexhep Pash Mati, kishte bindjen se nuk do të bëhej ndonjë përleshje sepse Qeveria Turke nuk ishte në gjendje për një përleshje ushtri me ushtri, dhe se armata e Rexhep Pashës ishte ajo më e kompletuara ndër armatat turke. Rexhep Pasha ishte një ushtar i madh dhe me influencë në pjesën më të madhe të ushtrisë Turke. Kjo përgatitje në interes të Shqipërisë ishte hartuar në një mënyrë shumë të përsosur, dhe asnjëherë nuk është bërë ndonjë organizim si ky. Por në momentin kur të gjitha përgatitjet po merrnin fund dhe plani po merrte formën e ekzekutimit,për fatin e keq të Shqipërisë u bë një gabim i madh dhe i pavullnetshëm siç ishte lajmërimi i qeverisë Greke me mendimin se edhe ajo do t'i ndihmonte. Ky ishte siç e tha Xhafer Beg Breshtani, i cili ishte ndërlidhësi me patriotët gabimi më i madh. Kryengritja dështoi pasi qeveria greke kishte vënë në dijeni hollësisht qeverinë turke për kryengritjen. Natyrisht qeveria turke mori masa të shpejta e të rrepta për të zbuluar dhe eliminuar personat që përgatitën këtë kryengritje. Zbulimi i kësaj kryengritjeje demoralizoi në përgjithësi nacionalistët shqiptar. Qeveria turke i tërhoqi vëmendjen ashpërsisht Marshallit Rexhep Pash Matit dhe e urdhëroi të kthehej në Stamboll dhe manovra u ndalua rreptësisht. Rexhep Pasha nuk shkoi në Stamboll por u vendos në Libi dhe nuk u trondit aspak pasi kishte edhe përkrahjen e Britanikëve. Fillimi i kësaj kryengritjeje ishte caktuar në qershor 1903, por pas zbulimit të kësaj kryengritjeje qeveria turke për ta shtypur mirë këtë organizatë po i ndiqte gjithandej nacionalistët si dhe qendrat e organizatës. Një pjesë e madhe e nacionalistëve u kapën dhe u internuan në vende të ndryshme të perandorisë otomane. Ishte një gabim i vogël dhe pa qëllim por që bëri të humbej diçka shumë e madhe në interes të Shqipërisë. Pas kësaj ishte i ftuar edhe Xhemal Pash Zogu në Stamboll nga Sulltan Hamidi, por ai duke nxjerrë si justifikim sëmundjen nuk shkoi. Ai nuk donte t'i zhgënjente nacionalistët, se ata ishin në një gjendje të keqe dhe ky nuk dëshironte të shuhej plotësisht kjo kryengritje pasi momenti ishte në favor të tyre, madje sipas dokumenteve do t'i parashtrohej hapur propozimi Sulltan Hamidit, që t'i jepej autonomia Shqipërisë. Shihej se gjendja e administratës turke ishte shumë e ndërlikuar. Kështu në Maqedoni zhvillohej një propagandë evropiane e ballkanike. Vetëm Shqipëria kishte mbetur nën perandorinë otomane, por edhe kjo tashmë kërkonte autonominë e saj. Xhemal Pash Zogu duke marrë shkas nga sëmundja nuk shkoi në Stamboll të Turqisë, por për ta pasur nën kontroll dhe për ta kontrolluar në çdo lëvizje ata i kërkuan që të dërgonte djalin e tij Ahmet Zogun për të ndjekur studimet në Stamboll, ndërkohë që ai kishte vendosur ta dërgonte në “Collegium Theresianum” në Vjenë të Austrisë dhe i kishte rregulluar bursën si dhe e kishte regjistruar atje. Këmbëngulja e Sulltanit e detyroi Xhemal Pash Zogun ta dërgonte djalin e ri Ahmet Zogun, pasi nuk donte të bëhej shkak për shpërbërjen e organizimit të lëvizjes kombëtare, si edhe për dëmtimin e patriotëve shqiptarë. Në këto kohë shtëpia e Xhemal Pash Zogut, ishte mbushur plot me nacionalistë shqiptarë, nga të gjitha viset e Shqipërisë si edhe me miq evropianë. Xhemal Pash Zogu ishte ndihmuar në barrën e tij të rëndë të sundimit, nga një zonjë e rëndë dhe luaneshë Sadije Zogu, e cila ka ditur të administrojë e të gjykojë aq sa nacionalistët shqiptarë e admironin. Xhemal Pasha së bashku me nacionalistët e tjerë, nuk u ndahej për asnjë moment planeve të përgatitura për autonominë e Shqipërisë. Brenda këtyre përpjekjeve ishte edhe Marshall Rexhep Pash Mati i cili ishte gjithnjë me këto mendime. Xhemal Pash Zogu kaloi një ftohje dhe vdiq në tetor 1904, në moshë ende të re, vetëm 42 vjeç. Kur vdiq në shtëpinë e tij kishte mbi 100 nacionalistë e shumë miq evropianë. Me vdekjen e Xhemal Pash Zogut u tronditën shumë nacionalistët shqiptar si edhe miqtë e huaj, dhe kjo vdekje u vajtua nga Mati, Dibra, Mirdita e gjithë nacionalistët shqiptarë. Me vdekjen e Xhemal Pash Zogut timoni i Familjes Zogu mbeti në duart e të vesë së Xhemal Pashës, Sadije Zogu, bijë bujare nga familja e madhe Toptani, dhe nënë shembullore e Mbretit të ardhshëm të shqiptarëve. Kjo Zonjë fisnike dhe e madhërishme, jo vetëm që do të kujdesej për administrimin e pasurisë familjare, por edhe për edukimin patriotik të djalit dhe tri vajzave të saj, që ende ishin në moshë të njomë. Kjo zonjë e madhe e burrneshë dinte t'i mbante traditat e familjes Zogu, më mirë, se ishin duke pritur e përcjellë miq e patriotë dhe dera e shtëpisë së saj, Zogu, mbeti përherë e hapur dhe e gatshme për strehimin e mbrojtjen e miqve e të nacionalistëve shqiptarë pa asnjë ndryshim nga të parët e familjes Zogu. Djali, Ahmet Zogu, me kujdes kishte marrë udhën e mësimeve dhe të edukimit. Ai nuk kishte vetëm dy mësuesit të cilët i përmendëm më lart, për të përgatitur shpirtin dhe mendjen e tij në fushën e kulturës, por kishte kryesisht një tjetër mësues më të lartë, më të ndritur, më të ëmbël dhe më heroike, e cila zgjonte në zemrën e djalit të saj prirjen për t'iu përkushtuar shtëpisë dhe atdheut. Kishte një nënë të madhe që ishte e pajisur me të gjitha vlerat dhe ndjenjat e patriotizmit e bujarisë. Nga një baba i tillë siç ishte Xhemal Pash Zogu si dhe nga një nënë fisnike e me ndjenja tipike shqiptare Sadije Zogu, u lind Ahmet Zogu, i cili lidhi ngushtë fatet e Shqipërisë me të, që nga Lufta e Parë Botërore ose më mirë që nga Lufta Ballkanike më l912. Ata që e kanë njohur Mbretin Zogu I në kohën ë fëmijërisë e përshkruajnë si një djalë të pjekur. Që në moshën 5 vjeçare ai ishte i zgjuar, i shkathët, serioz e me fjalë të matura. Pjekuria e tij e parakohshme i habiti njerëzit dhe ata ushqenin për të një dashuri të veçantë. Vdekja e Xhemal Pash Zogut ishte një dëm i madh për nacionalistët shqiptarë, sepse shtëpia e tij ishte gjithmonë foleja e gjallë e përpjekjeve dhe përgatitjeve të të gjithëve dhe e çdo rryme thirrjesh për pavarësinë shqiptare. Por kjo zonjë e madhe kurrë nuk ndryshoi asgjë nga organizimet e para. Me qindra persona banonin në shtëpinë Zogu, po ashtu siç ishte në kohën e Xhemal Pashës. Ahmet Zogu ishte i vogël, por kur binte fjala ndonjëherë për çështjet që i përkisnin vendit, ai e kishte zakon të mos përmendte kurrë krahina, por mbarë Shqipërinë. Nacionalistëve si edhe pleqve të vendit u pëlqente ky propozim i Zogut të ri dhe çuditeshin sesi në këtë moshë qe kaq inteligjent. Gjithmonë kur nuk kishte mësim, rrinte me burra.

http://gazetametropol.com/forumlexomesazh.php?id=2244

 

Emri Mbiemri: Matiani legalist Zogu

Data: E Shtune, 18 Prill 2009

Shteti: France

Subjekti: Zgjedhjet dhe Legaliteti

Si mbas logjikës PLL'ja me kryesine e sajé ka veprue me dinamizmë preparimin e zgjedheve të 28 Qershorit dhe ka vendosë të jetë pjesa e koalicionit të forcave të gjathtë. Shpresojmë që sakrificatë që banën zogistat të vërtetë, tue u bashkue me LZHK'ën (nga zorri) kët herë dotë kompensohen me hyrjen e disa kandidatve e tyrve në Kuvend ku normalishtë kanë vendin e tyre. Për opinionin ka një problem, si mbas lajmet që çirkullojnë, zënësi politikës i Oborrit Mbretnor që ashtë në të njejtën kohë Nën-Kryetari Legalitetiti insiston me pasur, në listën e candidatëve pozitëne e parë, për çarkun e Matit. Mbas etikës këta dy fonksione nukë janë kompatibël me statutin e Partisë ose me statutin Mbretnorë. Një person që mbanë një pozitë zyrtare n'Oborrë nukë mundet të jetë ne një nga udhheqjës te Partisë. Oborri Mbretnorë ashtë mbi Partinave dhe nukë hynë në çeshtjet té Partisë. Mendimi yne ashtë që kandidati ma i mirë e ma i aftëshem për Matin ashtë Z. Besnik Murati që zotnon pozitën e Kryetarit Kommunës në Burell.

Prishtinë - Leka Zogu i Parë mbërriti sot në Kosovë ku do të zhvillojë një vizitë disa ditore. Në këtë tur Leka I shoqërohet edhe nga Princi Leka II, dhe nga një delegacion i nivelit të lartë të Oborrit Mbretëror Shqiptar.

Mbreti Leka paraditen e sotme ka bërë një vizitë në varrin e ish-presidentit Rugova. Gjatë ditës ai do të vizitojë edhe varrin e komandantit legjendar, Adem Jashari. Të martën atij pritet t’i jepet titulli “Qytetar Nderi” nga Kuvendi Komunal i Vitisë.

http://www.panorama.com.al/index.php?id=27038

 

Për dinjitetin e Shtetit Shqiptar!

» Vendosur: 10/04/2009 - 10:30

• Blendi Fevziu 

Në vëmendje të Presidentit Bamir Topi dhe Kryetares së Kuvendit, Jozefina Topalli! Ahmet Zogu ish-Ministër, ish-Kryeministër, Ish-President dhe së fundi Mbret i shqiptarëve, një prej politikanëve që ka shënjuar fort historinë tonë të viteve 1920–1940, vijon të prehet në një varrezë në periferi të Parisit. I rrethuar nga pak njerëz besnikë që e shoqëruan në 22 vitet e fundit të jetës së tij, pothuajse të gjithë ata oficerë të ushtrisë kombëtare shqiptare, ai vijon të mbetet në varrezën e Ti–së, si monument i vërtetë i neglizhencës, mungesës së përgjegjshmërisë dhe mbi të gjitha, të dinjitetit të shtetit shqiptar. I larguar më 1939 si pasojë e agresionit italian; i rreshtuar gjatë luftës me aleatët antifashistë dhe i mbetur në mërgim falë rrethanave gjeostrategjike, ai është nga të paktët, për të mos thënë i vetmi ish-Kryetar Shteti i Europës Juglindore, që vijon të prehet në tokë të huaj me gjithë amanetin për t’u varrosur kur të krijoheshin rrethanat, në Shqipëri.
Prej shumë vitesh, tentativat e familjes për ta riatdhesuar të vdekur, atë që nuk mundi të rikthehej në vendin e tij së gjalli, duket se kanë ndeshur skepticizmin e politikës dhe neglizhencën e saj. Kanë pak rëndësi meritat e tij historike; ka pak rëndësi debati mbi vendin që ai do të zërë në historinë e Shqipërisë. Historia është e ndarë nga shteti dhe detyrimet që këtij të fundit i rrjedhin, pavarësisht ngjyrimit politik. Ahmet Zogu ka qenë Kryetar i Qeverisë dhe Kryetar i Shtetit; ai është larguar falë një agresioni të huaj dhe ka vdekur në Francë, i ndaluar të kthehej në Shqipëri prej një regjimi tiranik dhe absurd. Një regjimi që të gjithë e kemi dënuar me konsensus të plotë. Eshtrat e Ahmet Zogut duhet të kthehen në atdhe dhe jo vetëm kaq. Ato duhet të kthehen me ceremoni zyrtare dhe me nderimet që i takojnë një Kryetari shteti, ose një njeriu që për më shumë se 15 vjet drejtoi Shqipërinë. Kontributi i tij në politikë, në Kongresin e Lushnjës apo konsolidimin e shtetit shqiptar si Ministër i Brendshëm dhe Kryeministër, le t’i mbeten historiografisë. Funksionet e tij si Kryetar shteti duhet të nderohen ende sot, edhe në vdekje, si në të gjallë të tij. Edhe pse është cinike të bësh krahasime me vdekjen, mund t’i kujtoja Presidentit Topi dhe Kryetares së Kuvendit, Topalli, se Shqipëria pluraliste, që i ofroi një funeral zyrtar në vitin 1998 ish-Presidentit komunist Haxhi Lleshi, një vegël e Enver Hoxhës dhe pjesë e sistemit shtypës komunist, mund ta bëjë këtë edhe me një ish-President dhe ish-Mbret si Zogu. Aq më tepër që kontributet e këtij për vendin kanë qenë shumë më të mëdha se sa Presidenti kukull komunist që shteti shqiptar e nderoi me një ceremoni zyrtare 11 vjet më parë.
Vende pranë nesh, por me një ndërgjegje shtetërore më serioze, si Mali i Zi, e kanë bërë këtë me kohë. Eshtrat e Knjaz Nikollës u sollën në vitin 1992 nga Parisi për t’u vendosur në oborrin e ish-pallatit të tij. Mali i Zi, në atë kohë ende komunist, i ofroi ish-Mbretit dhe kreut të shtetit një funeral zyrtar për t’u pasur zili. Një ceremoni që ne ende nuk e kemi bërë sot.
Rumania po ashtu, riktheu Mbretin Mihal, ish-Kryetar shteti në vitin 1944, i ka dhënë atij statusin që i takon dhe pallatin ku ka banuar dikur.
Por rastet krahasuese kanë pak rëndësi. Mbreti Zog është shembulli më tipik dhe më përfaqësues i politikanëve të mërguar forcërisht nga ky vend. Historia jonë është e mbushur me raste të tilla, që mund dhe duhen trajtuar po ashtu seriozisht. Mithat Frashëri, njëri prej intelektualëve dhe politikanë më brilantë, djali i Abdyl Frashërit, firmëtar i aktit të Pavarësisë në Vlorë, Ministër në Kabinetin e Ismail Qemalit e në shumë qeveri të tjera dhe më pas themelues e kryetar i Ballit Kombëtar, po ashtu vijon të prehet në një varrezë të harruar në periferi të Long Island në Nju Jork. Mehdi Frashëri, ministër në shumë dikastere, dy herë Kryeministër dhe një prej politikanëve më të famshëm të Shqipërisë, po ashtu prehet në Romë. Pranë tij gjenden plot figura të rëndësishme të historisë shqiptare, me gjithë dritëhijet e tyre. Abaz Kupi, një luftëtar antifashist është varrosur në Nju Jork, Muharrem Bajraktari në Bruksel dhe Ali Këlcyra në Romë.
Në fakt, plotësimi i një amaneti është një dimension i patjetërsueshëm njerëzor. Plotësimi i amanetit të njerëzve të larguar nga vendi i tyre forcërisht prej një diktature nuk është më thjeshtë dimension njerëzor, por një dimension i detyrueshëm i një shoqërie të lirë. Rikthimi i eshtrave të një Kryetari shteti, që e ka lënë këtë si amanetin e fundit të jetës së tij, nuk është vetëm dimension njerëzor dhe liri, është akoma më shumë, një detyrim. Një prej atyre detyrimeve që shteti i formëzon që në lindje të tij dhe që drejtuesit e mëpasëm janë të detyruar t’i zbatojnë edhe nëse janë më pak të përgjegjshëm dhe më pak seriozë.
Së fundi, doja t’i kujtoja Presidentit Topi si Kryetar shteti dhe Kryetares së Kuvendit, Topalli, si drejtuese e organit më të lartë dhe shprehës të vullnetit popullor, se këta njerëz kanë vdekur në mërgim, të veshur me uniformën e ushtrisë kombëtare shqiptare; se janë varrosur me arkivolin e mbuluar me flamurin kombëtar dhe vijojnë të kenë ende të gdhendur mbi varret e tyre provizorë, në Paris, SHBA apo Itali, shqiponjën me dy kokë. Për hir të sakrificave të tyre dhe të dashurisë që ata patën për këtë vend, ashtu si ata e konsideronin dashurinë për të, të gjejnë pak kohë për të riparuar një padrejtësi shoqërore dhe politike që duhej ta kishim riparuar me kohë.

 

http://www.gazeta-standard.com/tekst.php?idt=17635  17/04/2009 

 

Mbreti Leka I në Kosovë: Durrës-Kukës, arteria e kombit

Familja mbretërore shqiptare vazhdon të mbajë kontakte me Kosovën, shtetin më të ri fqinj me Shqipërinë. Por tashmë që Kosova është e pavarur, familja mbretërore nuk përkrah më teza nacionaliste të bashkimit, por e sheh bashkimin mes dy kombeve shqiptare në një të ardhme evropiane. Mbreti Leka I dhe Princi Leka, prej datës 12 deri më 14 prill 2009, zhvilluan takime dhe vizita në Kosovë për herë të parë pas shpalljes së pavarësisë. Ai ka theksuar se Pavarësia e Kosovës ka qenë një gëzim i jashtëzakonshëm për të. E ndërkaq anëtarësimin e Shqipërisë në NATO e ka cilësuar një fitore të madhe. Pretendenti për Fronin Mbretëror ka vlerësuar lart rrugën Durrës-Kukës-Prishtinë, që po ndërtohet dhe që sipas Mbretit Leka është arteria e kombit. “Rruga Durrës–Morinë, si arteria kryesore e kombit do të krijojë mundësitë për një zhvillim të madh ekonomik, jo vetëm për dy vendet tona, por për të gjithë rajonin”, -tha ai në takimet që pati me krerë të shtetit, Presidentin Dr. Fatmir Sejdiu, Kryeministrin dhe kryetarin e PDK-së, z. Hashim Thaçi. Gjithashtu pretendenti për fronin mbretëror takoi kryetarin e AAK-së, z. Ramush Haradinaj, si dhe me përfaqësues të komuniteteve fetare. Mbreti Leka I u shpreh se “të dyja vendet duhet të shtojmë lidhjet dhe bashkëpunimin me njëri-tjetrin, si dy gishtat e një dore. Kjo do të na mundësojë të integrohemi në Bashkimin Evropian, që është sfida e ardhshme e dy vendeve tona”. Ndërkaq Leka I ka hedhur një propozim për hapje më të madhe kufitare mes dy vendeve. Sipas tij, “do të ishte e arsyeshme që të lejohej qarkullimi pa pasaporta i kosovarëve për në Shqipëri gjatë gjithë vitit, jo vetëm për sezonin turistik. Për të lehtësuar qarkullimin e mallrave dhe ndihmuar fshatrat e qytetet në të dyja anët e kufirit e shohim me vend të shtohen pikat doganore, natyrisht është e kuptueshme që këto zhvillime kërkojnë shpenzime financiare, por rentabiliteti i tyre në të ardhmen do të jetë i lartë”. Gjatë kësaj vizite Leka I dhe Princ Leka bënë vizitë në familjen Rugova dhe vendosën kurora në varrin e Presidentit Rugova, vizituan familjen Jashari dhe vendosën kurora në varrezat e dëshmorëve të familjes Jashari. Komuna e Vitisë i dha Naltmadhërisë së tij Leka I, titullin “Qytetar Nderi”, për kontributet e dhëna për çështjen e Kosovës dhe mbarë shqiptarëve. Ndërsa banorët e fshatit Tërpezë dhe familja Tërpeza i rezervuan Mbretit Leka I një pritje madhështore.  http://gazetametropol.com/tekst.php?idt=58634 Leka Zogu i Parë shpallet “Qytetar Nderi” i Vitisë 15/04/2009  Pretenduesi për Fronin Mbretëror të Shqipërisë, Leka Zogu i Parë, qëndroi dje edhe në Viti, ku nga kuvendi komunal u shpall “Qytetar nderi”. Ai po ashtu vizitoi edhe fshatin Tërpezë, të kësaj komune, ku qëndroi në shtëpinë Ahmet dhe Hajrullah Tërpezës. Qindra qytetarë të komunës së Vitisë i kanë shprehur mirëseardhje Trashëgimtarit të Fronit mbretëror Leka Zogu i Parë. Ai fillimisht ka qëndruar në fshatin Tërpezë, respektivisht në familjen e Ahmet dhe Hajrullah Tërpezës, ish luftëtarë të Luftës Nacional Demokratike Shqiptare për Shqipërinë Etnike. Megjithëse ishte paraparë që Mbreti Leka Zogu i Parë të marrë pjesë në seancën solemne të KK të Vitisë, ku do të shpallej “Qytetar Nderi” i komunës së Vitisë, për shkaqe shëndetësore ai nuk ishte i pranishëm. Kryetari i kuvendit komunal të Vitisë Jakup Jahiri, duke i dëshiruar mirëseardhje Pretenduesit të Fronit Mbretëror shqiptarë në komunën e Vitisë, tha se jemi krenarë që Mbreti Leka Zogu shpallet “Qytetar nderi” i parë i komunës së Vitisë. Duke shpreh falënderimet për nderin dhe respektin ndaj Lartmadhnisë së tij Mbretit Leka Zogu i Parë, princ Leka theksoi se ky nderim tregon të vërteten se ne shqiptarët edhe pse jemi në shtete të ndryshme, jemi një komb. Vendimin e KK për titullin Qytetar nderi si dhe Çelësin e komunës së Vitisë, udhëheqësit komunal i dorëzuan Pretenduesit të Fronit Mbretëror Shqiptar, Leka Zogu i Parë, në fshatin Tërpezë ku do të qëndrojë deri në orët e pasdites. Të shtojmë se Trashëgimtari i Fronit mbretëror shqiptar Leka Zogu i parë, është edhe Qytetar i parë nderi i komunës së Vitisë.    http://www.kohajone.com/artikull.php?idm=40662 Leka Zogu dhe i biri, vizite 4 ditore ne Kosove E Diele, 12 Prill 2009 Leka Zogu, i biri i ish-mbretit Zog i Pare, do te nise sot nje udhetim kater ditor ne Kosove. Sipas zyres se shtypit te familjes mbreterore shqiptare, paraditen e sotme Leka Zogu i shoqeruar edhe perfaqesues se larte te Partise Levizja e Legalitetit, do te jape nje konference per shtyp ne hotel "Grand" ne Prishtine. Me pas, ai i shoqeruar nga kryetari i PLL-se, Ekrem Spahia, do te beje nje vizite ne familjen Rugova dhe vendosje lulesh ne varrin e Ibrahim Rugoves. Ne Kosove, delegacioni me Leka Zogun e pare ne krye, do te shkoje dhe ne Prekaz te familja e Adem Jasharit. Ne Gllogjan te Decanit, do te kryhet vizite te familja Haradinaj, kurse te Varrezat e deshmoreve, do te vendoset kurore me lule te varri i Luan Haradinaj. Diten e hene, delegacioni do te takohet me presidenti Fatmir Sejdiu, kryeministrin Hashim Thaci dhe kryetarin e Kuvendit, Jakup Krasniqi. Nje takim Leka Zogu dhe i biri, do te kete dhe me Ramush Haradinajn, kryetar i Aleances per Ardhmerine e Kosoves. Nderkohe, ne bashkine e Vitise, do te behet shpallja qytetar nderi e Leka Zogut ku ne nje ceremoni do t'i dorezohet titulli dhe celesi i qytetit nga Kryetari i Bashkise se Vitise, Nexhmedin Arfi.

 

 

 

http://www.shekulli.com.al/2009/04/12/leka-zogu-i-viziton-kosoven-kosova-dhe-shqiperia-te-bashkuara.html

 

http://www.gazeta-standard.com/tekst.php?idt=17316  08/04/2009

 

Pushtimi fashist, Princi Leka kërkon ndryshimin e historisë

BLERINA GJOKA

Historia e Shqipërisë, e rishikuar disa herë, vazhdon të shkaktojë debate dhe pakënaqësi. Figura e Mbretit Zog vazhdon të mbetet një nga debatet më të forta rreth kësaj çështjeje, pasi për 50 vjet nën diktaturën komuniste historia e paraqiti si tradhtar, që braktisi vendin e tij ditën e pushtimit nga Italia fashiste. Por sot, 70 vjet më pas, kërkohet që të shkruhet një e vërtetë tjetër, ajo që trashëgimtarët e mbretit Zog e quajnë të ndershme dhe të nevojshme jo vetëm për të vënë në vend nderin e familjes së tyre, por për të vënë në vend të vërtetën. Ka qenë jo i biri, por nipi i tij, Princi Leka, i cili është aktiv në jetën publike të vendit prej disa vitesh, që ka kërkuar ndryshmin e radhëve në tekstin e historisë, aty ku flitet për gjyshin e tij, Mbretin e parë të shqiptarëve që qëndroi në pushtet nga viti 1928 deri në vitin 1939. Princi Leka, i cili punon si këshilltar i ministrit të Jashtëm, ndoshta ka qenë i vetmi njeri publik që ka kujtuar dje rezistencën shqiptare të 7 prillit 1939 kundër Italisë fashiste. Ai e ka vlerësuar këtë rezistencë si një vepër të gjyshit të tij, duke kërkuar që t’i njihen meritat për këtë. Duke qëndruar para bustit të heroit Mujo Ulqinaku, të vrarë këtë ditë, ai shprehu nevojën e një rishikimi objektiv të historisë, ku sipas tij, “ngjarje si ajo e 7 prillit 1939 dhe rezistenca që organizoi Mbreti Zog të shënohen pa manipulime politike dhe të zënë vendin e duhur në historinë e vendit”. Princi Leka, ndër të tjera, tha se "data e 7 prillit i kushtohet patriotëve nacionalistë dhe zogistë. Fatkeqësisht, këtë vepër e kanë përvetësuar komunistët dhe pasardhësit e tyre, dhe disa historianë vazhdojnë të shtrembërojnë të vërtetën historike”. Ai theksoi se "dita e sotme tregon më së miri se zogistët, të cilët nuk u përkulën as para pushtuesit të huaj, as para diktaturës komuniste, janë pjesë e krenarisë dhe pasurisë sonë kombëtare". Zyra e shtypit e PLL-së bëri të ditur se gjatë aktiviteteve të organizuara nga dega e kësaj partie në Durrës, me pjesëmarrjen e nipit të Mbretit Zog, Skënder Zogu dhe legalistëve të ardhur nga qytete të ndryshme, Princi Leka u shpreh se “data e 7 prillit shënon rezistencën që organizoi Mbreti Zog kundër pushtimit fashist”. Përfaqësuesit e familjes mbretërore dhe simpatizantë të PLL-së ishin mbledhur dje me flamujt kombëtarë para monumentit të Mujo Ulqinakut në Durrës. PLL shprehet se ky aktivitet u organizua në shenjë nderimi dhe përkujtimi të rezistencës që organizoi shteti shqiptar dhe Mbreti Zog I, nën drejtimin e Major Abaz Kupi, përballë pushtimit fashist më 7 prill 1939. Aktiviteti i Bashkisë Durrës për 7 prillin Sheshi “Taulantia” në Durrës u bë sërish vendtakimi i qindra qytetarëve dhe veteranëve të luftës, që përkujtuan mëngjesin e 7 prillit të vitit 1939, ditë kur Italia fashiste nisi pushtimin e Shqipërisë nga deti dhe ajri. Në këtë 70-vjetor të rezistencës antifashiste, bashkia e qytetit organizoi një ceremoni të veçantë në nderim të ngjarjes historike. Përfaqësues të institucioneve shtetërore, si dhe qytetarë të shumtë, bënë homazhe dhe vendosën kurora me lule pranë bustit të Mujo Ulqinakut dhe memorialit të ngritur me këtë rast. Dëshmitarë të asaj ngjarje përkujtuan aktin heroik të pjesëmarrësve në rezistencën e 7 prillit, çka sipas tyre, mbetet shembull i lartë patriotizmi e atdhedashurie. Luftanijet italiane zbarkuan 70 vjet më parë në orën 4 e 30 të mëngjesit të 7 prillit në portin e Durrësit, Vlorës dhe Sarandës. Rezistenca shqiptare, edhe pse u thye shpejt, ishte prologu i një lufte që përfundoi me triumfin e forcave aleate ndaj bllokut nazifashist, agresion që për rreth një dekadë u kthye në kërcënimin më serioz për paqen dhe njerëzimin.       http://gazetametropol.com/tekst.php?idt=58476 Leka Zogu: Të rishikohet historia në lidhje me 7 prillin 08/04/2009  Pretendenti i fronit mbretëror, princi Leka, është shprehur dje në Durrës se duhet të rishikohet historia dhe në ngjarje si ajo e 7 prillit të futet dhe kontributi i mbretit Zog, i cili organizoi rezistencën në Durrës. Këto komente Leka Zogu i bëri gjatë aktiviteteve që organizoi dega e PLL-së së Durrësit me rastin e 7 prillit. “Data 7 prill shënon rezistencën që organizoi mbreti Zog kundër pushtimit fashist. Data 7 prill u kushtohet patriotëve nacionalistë dhe zogistë. Fatkeqësisht, këtë vepër e kanë përvetësuar komunistët dhe pasardhësit e tyre dhe disa historianë vazhdojnë të shtrembërojnë të vërtetën historike”, - tha pretendenti për fronin mbretëror Leka Zogu. Aktiviteti i kësaj dite filloi në monumentin e Mujo Ulqinakut në Durrës, ku përfaqësuesit e familjes mbretërore, drejtues, anëtarë dhe simpatizantë të PLL-së ishin mbledhur me flamujt kombëtarë dhe të partisë “Lëvizja e Legalitetit” në shenjë nderimi dhe përkujtimi të rezistencës që organizoi shteti shqiptar dhe mbreti Zog I nën drejtimin e major Abaz Kupit përballë pushtimit fashist më 7 prill 1939. Me këtë rast princi Leka, në shenjë nderimi për luftëtarët që dhanë jetën në rezistencën e 7 prillit, vendosi kurora në monumentin që i kushtohet kësaj rezistence. Gjatë 45 vjetve roli i mbretit Zog më 7 prill 1939, ditë që shënon dhe pushtimin e Shqipërisë nga Italia fashiste, është shfaqur si negativ. Madje, në literaturën komuniste ai konsiderohej tradhtar i kombit, ndërkohë që pas 70 vjetësh kërkohet dhe një herë rishikimi i historisë.

 

http://www.panorama.com.al/index.php?id=26948

Princ Leka: Të rishkruhet historia për 7 prillin

» Vendosur: 08/04/2009 - 08:46

•  

DURRES/ OERD ULQINI

Të rishkruhen librat e historisë. Kërkesa u bë dje nga Princ Leka gjatë përkujtimit të ditës së pushtimit italian, në 70-vjetorin e saj. Bashkë me legalistë, ai e ka cilësuar 7 prillin si "ditën e rezistencës që mbreti Zog organizoi ndaj pushtimit fashist". Për herë të parë legalistët ngritën flamujt e tyre në ceremoninë e zhvilluar për të kujtuar atë që ndodhi më 7 prill 1939. Madje, nga Durrësi ata kanë bërë kërkesën për ndryshimin e librave të historisë, për t'i dhënë meritën e marrë nga komunistët, zogistëve. "Kjo datë u kushtohet patriotëve nacionalistë dhe zogistë. Fatkeqësisht këtë vepër e kanë përvetësuar komunistët e pasardhësit e tyre dhe disa historianë vazhdojnë të shtrembërojnë të vërtetën historike", u shpreh Princ Leka. Sipas kreut të Partisë së Lëvizjes së Legalitetit, Ekrem Spahia, "Ahmet Zogu ishte patriot, por nuk i bënte dot ballë një fuqie si Italia". Spahia drejtonte dje një grup patriotësh të lëvizjes së legalitetit, së bashku me anëtarë të shoqatave "Çamëria", "Kosova" dhe të persekutuarve politikë, duke dhënë mesazhin se shqiptarët, 70 vjet pas këtij pushtimi duhet ta njohin të vërtetën. Deklaratat e legalistëve u bënë gjatë ceremonisë së jubileut të 70-të të pushtimit fashist në Durrës. Në torren simbol të kësaj rezistence u vendosën kurora me lule në përkujtim të veprës së rreshterit të marinës shqiptare, Mujo Ulqinakut, i cili së bashku me një grup të vogël patriotësh gjakosën të parët ushtrinë e Musolinit. Ishte preludi i Luftës së Dytë Botërore kur Durrësi dha një sinjal të fortë, se nuk do të pajtohej kurrë me nazi-fashizmin. Në fjalën e tij kryebashkiaku Vangjush Dako, përcolli mesazhin se "vepra e këtyre dëshmorëve do të jetë e pavdekshme në breza". Të pranishmit kanë vlerësuar sakrificat e atyre që u bënë qëndresë ditën e 7 prillit të 1939 ndaj fashizmit, duke dhënë jetën e tyre për këtë vend. Kreu i bashkisë së Durrësit, i cili hapi ceremoninë përkujtimore theksoi se, "liria u arrit me gjak e sakrifica, që na rreshtuan në atë kohë në aleancën antifashiste e që e kujtojmë me respekt të thellë sot pas 70 vjetësh, kur vendi ynë sapo është bërë pjesë e aleancës së lirisë, e NATO-s". Në ceremoninë e rastit merrnin pjesë edhe krerë të tjerë vendorë, përfaqësues të forcave politike, veteranë si dhe shumë qytetarë.

 

 

 

http://gazetametropol.com/tekst.php?idt=58459

 

7 prilli, legalistët sfidojnë bashkinë

XHEVAHIR GRADICA

08/04/2009  Ekrem Spahija ka prishur protokollin duke vënë i pari kurorën te busti i Mujo Ulqinakut “Tërhiqet” Dako, shmang incidentin. Spahija: Të rehabilitohet figura e Ahmet Zogut DURRES- Partia e Lëvizjes së Legalitetit ka mundur të prishë të gjithë protokollin e aktivitetit në nderim të 70-vjetorit të rezistencës antifashiste në Durrës të datës 7 prill 1939. Kryetari i PLL, princi Leka, drejtues dhe anëtarë të kësaj partie duket se kanë parapërgatitur të gjithë veprimet në kuadër të kësaj dite përkujtimore për të marrë përsipër tërheqjen e vëmendjes. Aktivitetet Organizatore e kësaj dite ka qenë bashkia e Durrësit, e cila ka ftuar personalitete publike, shoqata, krerë të institucioneve lokale e qendrore si dhe veteranë të Luftës së Dytë Botërore. Ndërsa ka përfunduar edhe fjala e rastit nga përfaqësuesi i Bashkisë, Ekrem Spahiu, nuk ka pritur gjatë dhe sapo ka përfunduar fjala e rastit ka marrë kurorën dhe është nisur në drejtim të bustit të Mujo Ulqinakut, Heroi i Popullit, simboli i rezistencës kundër pushtimit italian të Durrësit. Pikërisht në këtë çast ai është ndeshur me kundërshtinë e drejtorit të departamentit të kulturës, Ardian Gurra, i cili ka këmbëngulur që kurora e parë të vendoset nga kryetari i bashkisë. Replikat mes palëve kanë zgjatur disa minuta, por kreu i PLL-së duket se ka qenë i përgatitur për një situatë të tillë, e cila është manifestuar edhe nga prania e flamujve politik të saj. Një klimë e tillë ka gjetur të papërgatitur bashkinë si organizuese e përvitshme e kësaj ngjarjeje historike. Madje bashkia ka synuar si dhe ka përgatitur edhe shkresën për të kërkuar nga institucionet ndërkombëtare që simbolikisht Durrësi të shpallet “Qytet Martir”. Kryetari PLL-së, Ekrem Spahiu, me kurorë në dorë i është drejtuar bustit të Mujo Ulqinakut duke i prishur bashkisë të gjithë radhën e vendosjes së kurorave. Në një situatë të tillë Vangjush Dako është tërhequr duke i kërkuar vartësit të tij të tregojë kujdes për të shmangur çdo incident që mund të komprometonte aktivitetin. Prania në festimin e 70-vjetorit e përfaqësuesve të ambasadave të huaja të akredituara në Tiranë ka nxitur bashkinë të shmangë përplasjen me legalistët, të cilët me praninë e tyre të konsideruar ishin përgatitur edhe për një situatë të tillë. Sfidë historisë Deri më tani kurora e parë është vendosur nga bashkia, ndërkohë që legalistët në disa tubime të tilla pas viteve ‘90 i janë shmangur daljes në skenë. Por këtë herë ata kanë shkuar edhe më tej duke vendosur të parët kurorën tek Mujo Ulqinaku. Në këtë aktivitet të rinj e të reja të ardhur për të mbështetur PLL-në kanë valëvitur flamuj, si sfidë kjo adresuar historisë së shkruar. Në ditën e kujtimit të rezistencës kundër fashizmit, PLL ka ngritur lart dy nga pllakatat në të cilat shkruhej “Kruja e Abaz Kupit”, themeluesit të lëvizjes së Legalitetit. Më pas krerë të kësaj partie dhe përfaqësues të të djathtës kanë zhvilluar në Durrës konferencë të zgjeruar. Qëllimi kryesor i folësve ka qenë rehabilitimi i plotë i figurës së Ahmet Zogut dhe e përkrahësve të Monarkisë. Sipas Ekrem Spahiut, “Historia e popullit shqiptar edhe pas viteve ’90-të vazhdon të jetë e manipuluar pasi ka shmangur të vërtetat historike”. Ai ka deklaruar se Ahmet Zogu ishte personaliteti kyç që drejtoi rezistencën antifashiste të prillit të vitit 1939. Në këtë kuadër Spahiu ka bërë apel për ndryshimin e dëshmive në fletët e historisë duke kërkuar për Zogun vendin qendror në këtë rezistencë.

 

 

 

 

http://www.panorama.com.al/index.php?id=26985

 

Vajza e Abaz Kupit:Enver Hoxha e quajti hero të 7 prillit, më pas e bëri tradhtar

» Vendosur: 09/04/2009 - 10:27

•  

afrim imaj

"Të besuan detyrën e komandantit, mësohu të nderosh martirët! U ktheve krahët atyre, ka për të mallkuar historia. Se heronj si Mujo Ulqinaku, nuk i bëjnë nder vetëm eprorit të vet, por krejt kombit" I ka mbetur në kujtesë Hyjrie Kupit kjo rrëfenjë e të atit për heroin e 7 prillit '39 dhe sa herë bie fjala për ngjarjet e ditëve të para të pushtimit nga fashistët italianë, mundohet t'i ritregojë ashtu siç i ka dëgjuar nga goja e njeriut, që ka dashur më shumë në jetë. Për të, Mujo Ulqinaku, i martirizuari në ballë të frontit për mbrojtjen e Durrësit nga invazioni fashist, është shumë më tepër se një simbol. E bija e majorit që drejtoi operacionin e mbrojtjes ditën e parë të pushtimit, risjellë për gazetën "Panorama" përjetimet e 7 prillit 1939 sipas kujtimeve të së atit. Ka jetuar larg tij gjysmë shekulli me një brengë të thellë në shpirt për mënyrën e retushimit, që i bëri pushteti komunist kontributit të së atit në luftën antifashiste. Goditja ndaj tij nuk do të mjaftonte me kaq. Propaganda e Enver Hoxhës do ta anatemonte si tradhtar e kjo do t'i kushtonte jo pak njerëzve të saj. Një jetë të tërë e ka kaluar bashkë me familjarët e tjerë nëpër kampet e internimeve. Gjithsesi, shprehet Hyjrija, asnjëherë nuk e kam ulur kokën kur më kanë thënë vajza e Abaz Kupit. Përkundrazi jam ndjerë krenare...
 
Zonja Hyjrije! Dita e pushtimit nga Italia fashiste, ka qenë për ju dhe dita e ndarjes me babain. Çfarë mbani mënd nga 7 prilli i 1939...
Në fakt, me babain jemi ndarë jo në 7 prill, por më vonë. Ishte kapërcyelli i luftës kur familja jonë u copëtua në dy pjesë. Babai me  dy nga vëllezërit, pas shumë peripecish u vendosën në SHBA. Ne të tjerët mbetëm në Shqipëri. Fill pas 7 prillit '39, jeta jonë mori rrugën e një drame pafund... 
Mbani mënd si u gjend Abaz Kupi në Durrës ditën e 7 prillit '39?
Babai shkoi aty disa ditë para 7 prillit. Ishte caktuar me urdhër komandant i operacionit për mbrojtjen e Durrësit. Me sa di unë është thirrur për këtë në Tiranë. Isha e vogël atëherë, po të them të drejtën, çastet e tensionit të atyre ditëve nuk i kam harruar kurrë...
Me se merrej Abaz Kupi para se t'i caktonin detyrën e komandantit të operacionit për mbrojtjen e Durrësit?
Ne jetonim familjarisht në Krujë. Babai bënte detyrën e komandantit të xhandarmërisë së rrethit. E kishin caktuar aty si dorë të fortë. Pas një situate kaosi që kishte përjetuar zona, autoritetet zyrtare i kishin besuar Abaz Kupit detyrën e kreut të policisë. Ai iu përkushtua detyrës me të gjitha energjitë dhe në një kohë të shkurtër mundi të qetësojë rendin. Nga ajo periudhë mbaj mënd ankesat e shumta  për rastet e vjedhjeve, të rrahjeve e deri për vrasjet e ndryshme. Kam parë lot nënash për djemtë e pushkatuar, klithma tregtarësh për grabitje mallrash, dënesë vajzash për sjellje poshtëruese të banditëve etj. I kam edhe sot në sy momentet kur babai i qetësonte me durim e maturi. "Do t'i kapim e do t'i vëmë para ligjit!" Pas këtij reagimi, ai ikte dhe bënte ç'ishte e mundur për ta mbajtur fjalën. Dhe atë që thoshte, e bënte patjetër. Mori një farë kohe vrull fenomeni i gjakmarrjes. Ideja e babait për të ngritur një komitet të përbashkët dhe këmbëngulja e tij për t'iu drejtuar besës së malësorëve, ndikuan ndjeshëm në mbylljen e kësaj plagë shfarosëse. E vërteta është se në pak kohë gjendja u përmirësua... 
Çfarë kujtoni nga momentet kur Abaz Kupi u nis me detyrë në Durrës?
Tani me detaje gjërat nuk i mbaj mënd. Ajo që më kujtohet nga ditët e para 7 prillit '39, është paniku i luftës. Ne të vegjlit që nuk ishin në gjendje të kuptonim se çfarë do të thoshte kjo mundoheshim të numëronin avionët italianë, që fluturonin pa pushim në ajër. Fletushkat që hidhnin nga lart, mjaft herë bëheshin objekt i lodrave tona. Të keqen që kanosej e ndjenim vetëm kur futeshim në shtëpi. Tendosja dhe makthi i të rriturve na bënte të binim për një çast në mendime. Pikërisht në këtë situatë një mbrëmje babai i porsa kthyer nga Tirana i tha nënës se do të shkonte me detyrë në Durrës. Rregulloi shpejt e shpejt pajimet, vuri koburen në brez dhe pasi na përqafoi të gjithëve u nis. Nëna na tha se do të shkonte për t'u bërë pritë italianëve, që ishin nisur nga matanë Adriatikut. Kaq ishte ndarja me të, pastaj gjërat morën rrjedhën e luftës... 
Pra, Abaz Kupi ishte zgjedhur për t'i bërë ballë pushtuesit në vijë të parë...
Atë lufta e gjeti ushtarak. Me sa më kujtohet mbante gradën e majorit. Kishte qenë më parë toger, pastaj kapiten, ndërkohë që shumëkush e thërriste kapedan. Pikërisht, në çastet kërcënuese e caktuan me detyrën e komandantit që do t'i priste okupatorët në vijë të parë. Ndoshta emri i mirë që kishte krijuar deri atëherë ishte bërë shkas për t'i besuar këtë detyrë. Ai iku i bindur se do të bënte të pamundurën për t'i bërë ballë ofensivës së okupatorit. Sidoqoftë, gjendja shfaqej kritike dhe orë pas ore vendi ballafaqohej me të papritura serioze...
Gjithsesi, Shqipëria u fut në luftë, taborët e parë u shfaqën në det. Si e përjetonte këtë familja e komandantit që i ishte besuar sektori më i vështirë...
Lufta nuk ishte e papritur. Më herët kishte dështuar përpjekja për t'i detyruar shqiptarët, që ta aneksonin vëndin paqësisht me Italinë. Në vijim kishte mbërritur ultimatumi për ta kthyer Shqipërinë në një koloni italiane. Era e luftës ndihej kudo. Në mbarë vendin filluan protestat antifashiste. Sakaq okupatorët ishin shfaqur në det me vaporë të mëdhenj...
Ndërkaq, babai juaj operonte në Durrës në krye të operacionit për zbrapsien e okupatorit...
Çastet e asaj përballje i kam dëgjuar më vonë nga rrëfimet e tij. Babai u gjënd në Durrës disa ditë para 7 prillit '39. Studioi gjëndjen dhe menjëherë bëri organizimet përkatëse. I duhej të kompletonte trupat e mbrojtjes dhe u nis  në Krujë, Kurbin e Burrel ku mobilizoi me qindra vullnetarë. Amnistoi të burgosurit me lejen e autoriteteve për ti organizuar në reparte mbrojtjeje. Drejtoi punimet për hapjen e fortifikatave dhe ndau armatimet luftarake. Në një kohë fare të shkurtër e vuri ccdo gjë në gatishmëri. Ai na tregonte se jo çdo gjë i kishte kaluar mbarë. Kur nga momenti në moment Durrësi pritej të binte në duart e italianëve, ishin larguar pa adresë prefekti dhe kryebashkiaku i qytetit(!). Sidoqoftë edhe pa praninë e tyre, reagimi   ishte i menjëhershëm...
Mbani mënd të jetë kthyer në shtëpi gjatë këtyre ditëve Abaz Kupi?
Me sa më kujtohet ka ardhur një ditë para 7 prillit. Në fillim shkoi   në xhandarmërinë e Krujës. Pastaj erdhi për disa çaste në shtëpi. Dukej i shqetësuar jashtë mase. Nuk e kisha parë asnjëherë në atë gjendje. Herë-herë çonte zërin dhe aty për aty alarmohej. Nëna që e njihte mirë na porositi mos ta shqetësonim. Mënyra e sjelljes së tij na linte të kuptonim se diçka e rëndë kishte ndodhur ose të paktën pritej të ndodhte. Erdhi një moment një miku i tij. Folën për situatën në Durrës. "Ç'të duhet, ke fëmijë, mund të tërhiqesh!", e këshilloi ai. Babai e kapi për fyti dhe i egërsuar i tha të delte jashtë. Kush dezerton tani, tha me zë të lartë do ta vë në plumb! Para se të ikte foli me nënën. Ne ishim të vegjël dhe nuk ia vumë veshin. I tha të kujdesej për ne dhe i kujtoi emrin e Aqif Lleshit, një mikut të tij që e çmonte shumë. Siç na shpjegoi nëna më vonë kjo do të thoshte se situata ishte shumë e rëndë dhe për çdo të papritur duhej të iknim për t'u strehuar në Dibër të Madhe në besën e mikut të tij. Do të ndiqnim këtë rrugë, nëse babai vritej apo italianët do pushtonin vendin...
Fatmirësisht, babai shpëtoi, megjithëse Durrësi pas shumë orësh rezistence ra në duart e italianëve. U kujtohet rrëfimi i tij për ngjarjet e 7 prillit?
Ka qenë vetëm një rast që e kam dëgjuar babain të tregojë për atë që ndodhi në Durrës ditën e zbarkimit të fashistëve. Agresioni kishte filluar në orën pesë të mëngjesit të 7 prillit. Në fillim ishin shfaqur avionët, pastaj ishin dukur në det anijet. Me t'u afruar kishin rënë në breshërinë e armëve. Dyluftimi do vazhdonte disa orë. Trupat fashiste do gozhdoheshin për një moment në vijën e ujit. Nga deti do vinin përforcime të tjera. Situata e krijuar diktoi   tërheqjen në bulevardin kryesor të Durrësit, për tu ripozicionuar në afërsi të Bankës. Repartet kundërvepruan rrufeshëm. Rrugët e qytetit u mbushën me gjak. Teksa vazhdonte beteja ra Mujo Ulqinaku...
Si e përshkruante Abaz Kupi vrasjen e Mujo Ulqinakut?
Në kujtesën e babait Mujo Ulqinaku ishte fiksuar si një trim i çartur, që gjatë gjithë kohës kishte qenë në ballë të frontit. Ishte vrarë, kur edhe mund të tërhiqej, por zgjodhi qëndresën burrërore deri në fund. Kur e pa të shtrirë në tokë, babai thoshte se ishte tronditur jashtë mase. Doli nga pozicioni dhe me pistoletë në dorë qëlloi disa herë andej nga kishin ardhur plumbat fatalë. Me urdhrin e tij një skuadër luftëtarësh tërhoqën mes breshërive trupin e Mujos. Ai, thoshte babai, ishte vërtetë një kapter, por qëndroi si gjeneral. Që nga ky moment betejat në qytet u bënë më të ashpra. Repartet italiane pësonin humbje të njëpasnjëshme, por nuk tërhiqeshin. Herë pas here futeshin në luftime forca të reja që dukej sikur mbinin nga dheu. Nga pozicionet gjatë bulevardit, luftëtarët u tërhoqën në thellësi të qytetit. Për orë të tëra vazhdoi dyluftimi zjarr për zjarr. Futja në luftim e artilierisë së anijeve që ishin afruar në breg, e bënte situatën edhe më të rëndë. Sakaq nga ajri aviacioni vazhdonte me bombardime të pandërprera mbi qytet. Ishte momenti kur kishte rënë Shkodra, Shëngjini, Vlora e Saranda. Durrësi do të binte i fundit...
Gjatë viteve të komunizmit rezistenca e 7 prillit 39 u personalizua me emrin e Mujo Ulqinakut, ndërkohë që për Abaz Kupin nuk përmendej asnjë kontribut...
Jo vetëm kaq, po Enver Hoxha harroi edhe ato që kishte thënë vet për  Bazin e Canes në vitet e luftës. Ai "heroi i 7 prillit '39", pas Konferencës së Mukjes për të u konvertua në "tradhtar". Sidoqoftë e vërteta nuk mund të burgosej tërë jetën...
Kur u takuat me babain pas rënies së Durrësit?
Mbaj mënd që ne sipas porosisë së tij ishim nisur për në Dibër të Madhe. Kufirin e kaluam nga Bllaca. Jemi takuar me të në rrugë e sipër. I shpjegoi nënës diçka përmbledhtas duke i kujtuar se vendi kishte rënë në duart e fashistëve. I tha se mbreti ishte larguar bashkë me familjen. Në postën e kufirit disa çaste debatoi me zyrtarët që kërkonin t'i merrnin pistoletën. Deri në fund nuk pranoi të çarmatosej. Me sa duket eprorët jugosllavë diçka dinin për të dhe nuk ja morën pistoletën. Natën e parë në Dibër na mbajtën në xhandarmëri. Të nesërmen shkuam në shtëpinë e Aqif Lleshit. Preja aty shkuam në Gostivar. Sakaq babai u largua. Shkoi në Larisa të Greqisë ku u takua me Zogun. Aty gjeti dhe Petritin që kishte shkuar nga Korcca. Pas disa ditësh u rikthye në Maqedoni. U takua me nënë Havanë dhe ne të tjerët. Atë natë na përcolli për në Shqipëri. Vetë u nis prapë për në Larisa…


Kupi, historia e familjes që lufta e ndau në dy kontinente

Me të premten e zezë të 7 prillit ‘39, fillon drama pafund e familjes së Abaz Kupit, njeriut që atë ditë drejtoi rezistencës antifashiste në Durrës. Prej këtej, në strehën e Kapedanit, siç njihej ndryshe Bazi i Canes, nuk u mblodhën më kurrë të gjithë bashkë. Për gjysmë shekulli jetuan të ndarë nga njëri-tjetri, madje në dy kontinente të largëta. Abazi me dy djemtë, Petritin e Rustemin në SHBA. E shoqja, Havaja dhe fëmijët e tjerë Fatbardhi, Xhumaja, Ferideja, Nezmija, Bukuria, Dudia dhe Hyjria në Shqipëri. I larguar nga shtëpia në fillimin e prillit 39, kapedani do të takohej me fëmijët në arrati në bjeshkët e Dibrës për të kaluar me ta vetëm një natë. Luftëtarët e lirisë me strehën në male do të bëheshin “familja” tjetër e tij. Më tej, andrallat e luftës do ta fusnin në tjetër hulli fatit të tij duke e degdisur larg, shumë larg të dashurve të vet. Pjesa tjetër e familjes do ti nënshtrohej kalvarit të tmerrshëm të vuajtje me internime të njëpasnjëshme. Në fillim në Siena të Italisë, pastaj në Himarë e Gjirokastër, për ta mbyllur në Gradishtë të Lushnjës. Një jetë në arrati, në ferrin e kampeve famëkeqe. Një jetë të ndarë me brengën dhe mallin e pashuar për njëri-tjetrin…

perkthyesi
“Abaz Kupi e bënte mik gjithkënd që i kushtohej luftës. Njerëzit që i bënin bisht dhe e tradhtonin atë, ishin armiqtë e betuar të tij” Me këtë konsideratë Shaqir Trimi, përkthyesi i Bazit të Canes gjatë luftës, përmbyllte intervistën për “Panorama” pak ditë para se të ndërronte jetë. Sakaq, i besuari i Abaz Kupit, ish-nxënësi i “Harri Fulz” ofroi për gazetën mjaft nga kujtimet e britanikëve për njeriun, që e çmonin si protagonistin e papërsëritshëm të fitores mbi pushtuesin.

poeti
“Prite, prite Bazin e Canes!” Balada e panjohur me autor Vedat Kokonën është recituar nga autori në një shfaqje gjatë viteve të luftës. Jehona e kontributit të Abaz Kupit në qëndresën antifashiste, thonë bashkëkohësit, zuri një vend të rëndësishëm në krijimtarinë e fillimviteve ‘40. Duke iu kthyer interpretimit të zjarrtë të Kokonës gjatë një shfaqje në kinema “Kosova” në Tiranë në ‘42-in, ai kujton brohoritjet e ndezura të publikut “Kapedani”, “Kapedani” në nderim të Abaz Kupit.

Enver Hoxha në shkurt 43: Bazi i Canes, heroi i 7 prillit

Abaz Kupi i anatemuar si tradhtar në periudhën e komunizmit, për Enver Hoxhën nuk ka qenë i tillë gjatë luftës antifashiste! Madje, njeriu që drejtoi Shqipërinë me dorë të hekurt për 50 vjet me radhë, e ka cilësuar si një nga heronjtë e kombit. Pavarësisht se në vitet e komunizmit ky opinion i Enverit është retushuar e “burgosur”, fatmirësisht ka mbetur diku në dosjet e rezervuara të arkivit. Nuk bëhet fjalë këtu për vlerësime të shprehura në këmbë apo në takime miqsh, por për një dokument autentik të botuar në gazetën e Partisë Komuniste “Zëri I Popullit”. Në artikullin e Enver Hoxhës “Bazi i Canes, Myslim Peza e Babafaja Martaneshi” të 13 shkurtit ‘43, Abaz Kupi himnizohet si një nga legjendat e rezistencës antifashiste. Po kreu i komunistëve shqiptar, menjëherë pas prishjes së Marrëveshjes së Mukjes, do ta ndërronte mendjen për “heroin e 7 prillit ‘39" dhe prej andej për të Bazi i Canes do të mbetej thjesht një tradhtar. Gjithsesi, çfarë shkruan Enveri në dokumentin e panjohur të shkurtit ‘43...
Dokumenti
Ditët e para të prillit 1939, populli shqiptar ishte në këmbë, me një zemër, me një parullë: Luftë invazorit! I madh e i vogël bërtiste, bërtiste: në Durrës, Shëngjin, Vlorë për të mbrojtur Atdheun. Në Durrës luftonte Abaz Kupi kundra mijëra e mijëra fashistëve që po zbarkonin. Bazi i Canes dhe djemtë e Shqipërisë të frymëzuar prej një dashurie të madhe për Atdheun me të vetmen pushkë të shqiptarit, e bënë armikun të kthehej në vapore e të linte në Molo me qindra të vrarë. Major Bazi ishte kudo, në çdo pozicion dëgjohej zëri i tij: “Djema! Godisni armikun pa mëshirë, se kështu e lyp ndera e Atdheut!” Nga çdo anë, nga çdo mur, derë, nga çdo penxhere e Durrësit gëlonte pushka. Bazi i Canes nuk po ja lëshonte vendin, megjithëse armiku përdori topa e aeroplanë, djemtë e Shqipërisë nuk trembeshin. Lufta vazhdoi me orë, armiku hidhte si në furrë me mijëra bersalierë dhe përpara kësaj hordhie të madhe të veshur me çelik, Bazi i Canes u tërhoq, por i pathyer, i papërkulur, me zemrën plotë dashuri për Atdheun dhe me urrejtje për okupatorin. Në emigracion këtij nuk i rrihej...prandaj çau malet me borë, çau bjeshkët e Veriut dhe u fut në Atdhe, atje ku e lyp detyra, ku e lyp ndera e Atdheut, u fut me forcat e tij, me atë të shokëve shqiptarë që ishin çue në këmbë. Fshatrat e Krujës zienin, fshatarët rrokën pushkët, pse era e hakmarrjes kish arritur, pse Bazi i Durrësit ishte kthyer me marrë pjesë në Luftën Nacionalçlirimtare të popullit shqiptar...Bazi i Canes që luftonte për një qëllim të shenjtë: Çlirimin e Atdheut nga zgjedha italiane, e ka kuptuar fare mirë se trimi i mirë me shokë shumë, se ky hall i madh ka mbuluar gjithë Shqipërinë dhe se një bashkim i fortë i gjithë shqiptarëve do të jetë shpëtimi i vendit tonë. Bazi i Canes nuk tutej por thoshte “Vallja vjen pas”. Patrioti i vërtetë nuk lufton me fjalë, por me vepra dhe Bazi i Canes mendimet e tij i realizonte në fushën e luftës dhe solidar deri në vdekje u hodh në luftën Nacionalçlirimtare... Bazi i Canes, Bazi i Krujës, Bazi i Pezës do ta vazhdojë luftën deri në fitore....

 

 

 

http://www.sot.com.al/index.php?option=com_content&view=article&id=8147:pll-fushate-politike-me-7-prillin&catid=34:politike&Itemid=60

 

PLL fushatë politike me 7 prillin

Durrës- Në ceremoninë përkujtimore në nderim të të rënëve në 7 prill 1939 ka marrë pjesë edhe kryetari i PLL- së, Ekrem Spahia, njëkohësisht një nga zv/ministrat e Berishës si dhe princ Leka, i cili është këshilltar i Lulzim Bashës. Ajo që la një shije të hidhur tek të gjithë pjesëmarrësit ishte edhe përpjekja e Spahisë dhe e legalistëve për të bërë fushatë politike me këtë ceremoni përkujtimore. Zakonisht në këto përkujtimore ndaj të rënëve për liri shpaloset vetëm flamuri shqiptar, flamur për të cilin kanë dhënë jetën mijëra vetë por pikërisht këtë përkujtimore PLL e drejtuar nga Spahia dhe bashkë me princin Leka kanë ardhur me flamujt e partisë së tyre. Disa fëmijë shkollash të paguar nga legalistët me shuma të vogla të lekësh, kanë valëvitur flamujt e PLL-së a thua se kjo ishte një ditë feste, ndërkohë që Spahia pothuajse me vrap me kurorën e luleve në dorë duke shkelur çdo lloj protokolli ka dalë i pari në rresht për të vendosur kurorën me lule në bustin e Mujo Ulqinakut. Pavarësisht se personat përgjegjës i kanë thënë Spahisë të respektojë protokollin e kësaj ceremonie që zhvillohet çdo vit në Durrës, Spahia nuk ka dashur t’ia dijë por ka vazhduar me shpejtësi për të vendosur kurorën me lule në bustin e Ulqinakut. Ishte qesharake e gjithë figura, që bëjnë këta lloj politikanësh të një niveli mediokër dhe të një partie me numër modest anëtarësh për të bërë fushatë politike me 7 prillin. Edhe në vite të kaluara princ Leka ka ardhur në 7 prill në Durrës, ndërsa Spahia vjen vetëm në këtë vit elektoral, por asnjëherë më parë Leka nuk ka bërë përpjekje për tu ekspozuar kaq shumë dhe për të rrahur gjoksin për dëshmorët e 7 prillit. Ndoshta përfshirja në kabinetin e Bashës i ka futur edhe atij në kokë doktrinat e këtyre lloj fushatave, që i ka shpikur dhe i zbaton vetëm Berisha dhe Spahitë e tij. Ndërsa Ekrem Spahia valëviste flamujt e PLL-së duke vrapuar e duke qenë i gatshëm që edhe me bërryla të vinte i pari kurorën, shumë të moshuar që kanë luftuar me armë përkrah shokëve të tyre që sot nderohen si dëshmorë, kanë parë e hidhërim sesi përdhoset kujtimi i atyre njerëzve që derdhën gjak për këtë vend dhe lirinë e tij ndërkohë, që sot Spahitë me flamuj partish kërkojnë që me këto sakrifica e gjak të bëjnë fushatë politike.

http://www.kohajone.com/artikull.php?idm=40441

Kur mbreti italian Viktor Emanueli, vizitonte Gjirokastren

E Marte, 07 Prill 2009

Blerim Kore

Turi i vizitave te Mbretit te Italise, Emanueli i III, me 14 maj 1941 ne Shqiperi, dy vjet pas pushtimit, do te perfshinte edhe nje vizite ne qytetin e gurte te Gjirokastres. Ai do te ishte nje nder personalitetet e rralle boterore, qe rreth gjysmes se dyte te shekullit te kaluar do te shkelte ne vendin e shqiponjave. Ceremonia e pritjes do te zhvillohej ne sheshin kryesor te qytetit, (sot sheshi i 'Cercizit'), ku u prit nga personalitete drejtuese te atyre viteve ne Gjirokaster, si dhe nga banoret. Sipas deshmive historike te atyre viteve, Viktor Emanueli do te interesohej dhe merrte informacion per qytetin e Gjirokastres, historine e tij etj. Naten e 14 majit 1941, Viktor Emanueli do ta kalonte ne njerin prej hoteleve me luksoze te atyre viteve ne Gjirokaster, Hotel "Royal", (sot Hotel "Sopoti"), prone e familjes Haderaj. Mbreti do te flinte ne nje dhome ne katin e dyte te nderteses, ballkoni i ciles shikonte nga sheshi kryesor i qytetit te Gjirokastres. Ky hotel ishte ndertuar ne disa faza, per disa vite me radhe. Forma perfundimtare me pak ndryshime ne ambientet e brendshme, eshte ajo qe shihet edhe sot. Ky objekt perfaqesonte hotelin me luksoz per kohen. Akoma sot jane te ruajtura te ky objekt, elemente karakteristike te arkitektures neoklasike italiane, si ballkonet, kangjellat, elementet dekorative te kornizat e dritareve, etj. Mengjesin e 15 majit 1941, Viktor Emanueli do te vazhdonte turin e vizitave ne Jug te vendit, ne Delvine, Sarande, etj.

Arkitektura

Vizita e Viktor Emanuelit solli edhe nje rritje te aktivitetit italo-shqiptar ne fushen e tregtise dhe ndertimeve. Ndertimet e realizuara sipas stilit italian, ne vitet 1920-1940, ne qendren historike te Gjirokastres, vitet e fundit kane nxitur vemendjen e specialisteve si nje element i rendesishem historik, arkitektonik dhe ndertimor i zones. Behet fjale per godina te ndryshme publike apo private, te realizuara ne pjesen historike te qytetit. Sipas studiuesve elementet tradicional te arkitektures gjirokastrite ne kete zone jane gershetuar edhe me elemente te rinj, te cilat kane arritur te pershtaten mjaft mire ne kuadrin e zones historike. Krahas vlerave arkitektonike keto ndertime mbartin edhe vlera historike te vecanta, madje ne njerin prej hoteleve te ndertuara ne keto vite ne pazarin e Gjirokastres, ka qendruar edhe ish-mbreti i Italise, Viktor Emanueli, motrat e mbretit Zog, etj. Ky eshte vleresuar edhe si; "Stili italian i ndertimeve, ne qendren historike te Gjirokastres gjate viteve '20-'40 te shekullit te kaluar", hartuar nga pedagogu i Universitetit te Gjirokastres, Teodor Bilushi dhe Raimond Kola, drejtor i Zyres se Administrimit dhe Koordinimit te qytetit muze te Gjirokastres.

Tregtia

"Ndertimet per qendren historike te Gjirokastres, jane shoqeruar me pak te dhena dhe me interesime modeste te studiuesve, pasi dihej se gjate regjimin komunist, si per vlerat e krijuara gjate mbreterimit te Monarkise se Zogut edhe me vone, ishte e pamundur te flitej", thote Rajmond Kola, njeri prej bashkautoreve te ketij studimi. Keto vite njohin zhvillimin e Jugut te vendit, kurse Saranda behet porti i dyte me i rendesishem per tregtine Itali-Shqiperi, me itinerarin Sarande-Brindizi-Bari. Pa lene pa permendur ketu, ndertimin e aeroportit te qytetit dhe funksionimi i linjave te brendshme dhe atyre carter me Italine. "Pikerisht ky zhvillim solli jo vetem permiresimin e gjendjes ekonomike te mjaft prej familjeve gjirokastrite dhe lindjen e marredhenieve te reja ekonomike, por edhe hapesira te reja lidhjesh dhe shkembimesh me pertej detit", thote Teodor Bilushi.

Investimet italiane ne Gjirokaster pas pushtimit

Zhvillimit ekonomik te atyre viteve ne Gjirokaster, nuk kishin si t'i mungonin edhe bankat. Per here te pare Gjirokastra njeh aktivitetin bankar ne vitet '30, me ndertimin dhe venien ne funksion te "Banca Nazionale d'Albania" dhe "Banco di Napoli". "Te dy keto objekte qe ndodhen ne zonen historike, kane element te panjohur me pare ne ndertimet e qytetit per vete funksionin qe kane pasur. Ketu kemi perdorim te betonit, hekurit dhe mure masive guri me llac. Te "Banco di Napoli" kemi prezencen e ballkoneve me kangjella dekorative, nuk mungojne ne keto objekte hekurat ne dritare ne forme kangjellash, grilat e renda dhe tarabate si element sigurie", thuhet ne studim.

Edhe Liceu i Gjirokastres, (sot gjimnazi "Asim Zeneli"), perfaqeson objektin kryesor arsimor ne qendren historike, i ndertuar sipas teknikave arkitekturore dhe strukturore me te avancuara te kohes. Objekti perfundon se ndertuari ne vitin 1941, ne formen qe eshte edhe sot. Godina e re u ngrit mbi objektin e ish-Liceut Francez te vitit 1928, i shkaterruar nga lufta. Ne anen e pasme te Liceut (gjimnazit), ndodhen disa objekte ne forme kapanonesh, ku nje prej tyre aktualisht perdoret si palester. Ne keto ambiente ka funksionuar Shkolla Teknike Italiane, filiali i Institutit "Montani". Sistemi i ndertimit te ketyre ambienteve eshte sipas teknikave te reja per ate kohe, (vitet '30-'40), te panjohura me pare ne qytetin e gurte. Po kjo arkitekture eshte perdorur edhe ne objektet e prefektures dhe bashkise, apo godinen e kishes katolike dhe te zones historike.



Disa ndertimet me stil italian :

Banesa (Vila) "Emin Kokalari", e ndertuar '31-'33

Vila "Papavangjeli", Varosh, ne vitin '37

Vila "Aleks Ceci", n lagjen Varosh, (ish radio)

Vila "Teli Mihali", banese dhe tregtore, 1937

Vila "Koco Kekezi", banese kater kateshe

Vila "Niko Tola", banese dy kateshe

Vila "Taho Alite", lagje Hazmurat

Vila Lame Kareco, lagjja Varosh, ish-minister i Financave



Kur italianet ndertuan aeroportin e Gjirokastres

Ishte shtatori i vitit 1924, kur autoritetet shqiptare pranuan kontraten me shoqerine "Adria -Aero-Llojd" dhe nxiten daljen e nje projektligji, i cili do te celte siparin e historikut te aviacionit civil ne vendin tone. Ky projekt ligj bente fjale per vendosjen e linjave te rregullta te trafikut te aviacionit civil ne linjat Tirane-Shkoder-Durres-Berat-Vlore-Gjirokaster. Me vone hartes se udhetimeve civile nepermjet ajrit iu shtuan edhe Korca, Kukesi dhe Peshkopia. Linja ajrore Tirane-Gjirokaster-Tirane u inaugurua ne 11 gusht 1929. Keto fluturime bene te mundur lidhjen e qendres se Jugut te Shqiperise, me kryeqytetin ne nje kohe te shkurter dhe vetem ne kushte te mira atmosferike. Fillimisht ne kete linje fluturimesh ka operuar nje ekuipazh i reduktuar gjerman, dhe me pas nje ekuipazh i perbere nga pilote italiane.

Transporti ajror dhe konkurrenca

Krahas pasagjereve ne linjen Gjirokaster-Tirane dhe anasjelltas, avionet realizonin edhe transportimin e postes. Per kete linje fluturimesh perdoreshin dy-tre aeroplane te lehte te tipit "Albatros E" dhe "Albatros G", te cilet kishin nga tre vende secili. Ne vitin 1932 marreveshja me gjermanet u abrogua dhe qeveria Mbreterore Shqiptare, ia dha koncesionin per sherbimin ajror civil shoqerise italiane "Ala-Littoria". Kesaj periudhe i perket edhe ndertimi dhe sistemimi i aeroportit te Gjirokastres, ne perputhje me kushtet teknike te fluturimeve te asaj kohe.

Beteja e nenoficerit Mujo Ulqinaku

Nje nder luftetaret e pare me te shquar dhe organizues i qendreses se armatosur kunder pushtimit fashist italian ne 7 prill 1939, ishte edhe Mujo Ulqinaku, Hero i Popullit. Lindi ne Ulqin, ne familjen e nje detari te varfer. Qe ne moshe te vogel hyri ndihmes detar dhe me vone punoi si detar ne Shkoder dhe ne Durres. Si nenoficer ne nje nenrepart te marines ne Durres, diten e agresionit fashist italian kunder Shqiperise, u vu menjehere ne krye te detareve te braktisur nga oficeret tradhtare dhe organizoi me ta dhe me vullnetare te tjere, qendresen e armatosur ne portin e Durresit. Mujo Ulqinaku luftoi me trimeri e guxim te rralle, duke vrare e plagosur dhjetera fashiste. Por, Mujo Ulqinaku mbeti i vrare ne luftim te pabarabarte ne mbrojtje te atdheut pikerisht diten qe italianet uzurpuan Shqiperine, me 7 prill 1939, duke u bere shembull i larte patriotizmi. Per kete arsye, edhe sot e kesaj dite akti heroik i Mujo Ulqinakut, kujtohet nga zyrtare te qytetit bregdetar, si dhe nga qytetare te shumte. Busti qe mban emrin e tij, eshte vendosur prane kulles se Kalase se Durresit.