Beteja e numerimit te diteve mbrapsht ne pushtet, duket se eshte bere e dites per dy kreret e partive me te medha ne vend, ne me pak se pese muaj para zgjedhjeve parlamentare te qershorit te ketij viti. Keshtu, kryeministri Berisha gjate nje vizite ne rrethin e Shkodres, shprehu siguri ne fitoren e mazhorances aktuale ne zgjedhjet e ardhshme parlamentare. Nderkohe ai e keshilloi kryetarin e PS, njekohesisht kryebashkiakun e Tiranes, Edi Rama te vepronte me shpejtesi, sepse i kishte ditet e numeruara si ne PS ashtu dhe ne bashkine e kryeqytetit. "Ne ecim te sigurt drejt mandatit te dyte. Zoterise qe numeron ditet, me duhet t`i them: mos i numero ditet, por numero edhe oret, sepse absolutisht ato po shkojne drejt asaj date, ne te cilen ti lutju Zotit, te mbetesh kryetar i partise dhe bashkise se Tiranes", tha Berisha ne Koplik. Sipas tij, Edi Rama eshte i vetmi kryebashkiak ne bote te cilit i kane rrezuar buxhetin dhe per kete arsye, duket se nuk e ka te gjate pozicionin e tij si kryetar. Nderkohe Berisha percakton si garanci per nje mandat te dyte qeverises faktin, se gjate ketyre kater viteve qeveria e drejtuar nga ai, ka sjelle nje ndryshim te vertete ne infrastrukture dhe ne reforma. "Ne vijme sot tek ju krenare, sepse kemi mbajtur premtimet tona. Ne keto kater vite Shqiperia ka ndryshuar me shume se kurre. Ne keto kater vite Shkodra, ka ndryshuar dhe ka marre jete te vertete me shume se te gjitha vitet pas renies se 'Perdes se Hekurt' deri me sot", tha kreu i ekzekutivit ne Shkoder. Njeheresh ai i beri thirrje kreut te PS-se, Edi Rama qe t'i kerkoje falje qytetit te Shkodres dhe tere Shqiperise, sepse ka refuzuar te miratoje ligjin e lustrimit, qe e ndan Shqiperine njehere e mire nga sistemi komunist. "Si ka mundesi ti qe ne vitet `90 erdhe ne kete qytet dhe themelove partine opozitare te KIS-it, parti e cila fund e krye si platforme, kishte denimin e sistemit komunist. Pra cfare ndodhi me ty? Eja ne Shkoder e kerko te falur, bashkohu me denimin e krimeve monstruoze te komunizmit", beri thirrje Berisha ndaj Rames. Per te, krimet e bera nga komunizmi jane shekuj dhe mijevjecare jete dhe rini te keputura, ato krime jane tortura cnjerezore te qindra e qindra qytetareve e qytetit te Shkodres dhe te gjithe Shqiperise. Ne kete kuader kryeministri Berisha kerkoi edhe bashkepunimin e socialisteve, ne zbatimin e ligjit te dosjeve. "Do te dal nga gjuha zyrtare ne kete moment dhe dua te them se ne rast se edhe ti nuk je i mjeruar, pra me vrime qe ne rini, ashtu sic po thone, deno krimet kunder komunizmit, perndryshe do me besh te besoj se je i tredhur ne rinine tende dhe ky s`eshte faji im. Ai shkonte nje dite ne Gruemire dhe ju thoshte: Degjoni vellezer se po fitoi edhe kesaj here Sali Berisha, gjenerata ime ka marre fund. Por me duket se ka marre fund ne rinine tende z. Rama", ka leshuar gjuhen Berisha perfundimisht, dje ne Shkoder.

Rruge e re hyrese ne Shkoder

Kryeministri Berisha inauguroi diten e djeshme perfundimin e punimeve te rruges hyrese te qytetit te Shkodres, investim ky i buxhetit te shtetit me vlere 120 milione leke. Ne fjalen e tij, Berisha shprehu bindjen se kjo eshte hyrja qe meriton qyteti i Shkodres. Sipas tij, qeveria do te vazhdoje te gjitha perpjekjet per ta bere kete qytet me nje infrastrukture sa me moderne. "Se shpejti do te nise investimi ne autostraden qe lidh Shkodren me Podgoricen, te cilen e vleresoi si jetike per Shkodren dhe mbare vendin", deklaroi kryeministri. Po keshtu ai informoi qytetaret e Shkodres se Ministria e Puneve Publike, Transportit dhe Telekomunikacionit se shpejti do te nise projektin per te shnderruar ne nje autostrade me 4 korsi rrugen Shkoder-Lezhe, duke garantuar se Shkodra dhe Vlora do te jene dy qytetet, qe do te lidhen me autostrada me kater korsi me kryeqytetin.

 

http://www.panorama.com.al/index.php?id=23994

 

Fryhet skandali në Asamblenë e KE, Shqipëria shkon me dy krerë delegacioni

» Vendosur: 26/01/2009 - 08:31

ADI SHKEMBI

Delegacioni shqiptar do të jetë me dy kryetarë në hapjen e sesionit të ri të asamblesë parlamentare të Këshillit të Evropës. Kjo ngjarje e paprecedent ndodh pasi dje, nga aeroporti i Rinasit janë nisur si Aleksandër Biberaj, për të cilin është kërkuar shkarkimi nga ky post, ashtu edhe Ilir Rusmali, i cili është propozuar të marrë postin e mbetur vakant. Biberaj që mbante postin e kreut të delegacionit shqiptar në asamblenë parlamentare të KE-së që nga viti 2005 u zëvendësua në këtë post, pasi u akuzua për abuzime financiare për disa udhëtime jashtë vendit, biletat e të cilave ishin marrë në emër të Kuvendit. Rreth një javë më parë Topalli ka njoftuar pikërisht sekretariatin e Këshillit të Evropës se delegacioni shqiptar do të ketë për kryetar Ilir Rusmalin, njëherësh edhe kryetar i Komisionit të Ligjeve në Kuvend. Vetë Biberaj ka reaguar ndaj akuzave të Kuvendit, duke u shprehur se kryeparlamentarja në disa raste është bërë pengesë për kryerjen e detyrimeve që vijnë nga postet që ai mban. Ndërkohë dje së bashku me dy kryetarët e këtij delegacioni janë nisur edhe deputetja tjetër e Partisë Demokratike, Lajla Përnaska si dhe deputetja rezervë e këtij delegacioni, Arenca Trashani. Ndërkohë deputeti i Partisë Socialiste, Kastriot Islami është nisur veç grupit të deputetëve të maxhorancës drejt Strasburgut, kurse anëtari tjetër i këtij delegacioni, Paskal Milo nuk ka udhëtuar.
Mbledhja
Sesioni i ri i Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Evropës do të hapen paraditen e sotme me fjalën e presidentit të KE-së Luis Maria De Puik. Ndërkohë çështja e delegacionit shqiptar pritet të diskutohet që në pikën e dytë të rendit të ditës së sotme. Kjo për shkak se pas fjalës së Presidentit të KE-së, do të zhvillohen zgjedhjet për Presidentin dhe zv.presidentët e Asamblesë. Aleksandër Biberaj mban aktualisht postin e zv.presidentit të këtij organizmi. Ndërkohë që edhe pika e tretë e rendit të ditës prek sërish delegacionin shqiptar. Në këtë mbledhje do të diskutohet progres raporti i byrosë së asamblesë së Këshillit të Evropës ku do të verifikohen edhe mandatet. Në ndryshim nga viti i kaluar, delegacioni shqiptar do të kryesohet nga Ilir Rusmali, çka do të diskutohet edhe në mbledhjen e Asamblesë. Dita e sotme e punimeve do të mbyllet me fjalën e mbajtur nga sekretari i përgjithshëm i Këshillit të Evropës Terry Davis. Si për ironi të fatit, ish-kreu i delegacionit shqiptar në KE, Aleksandër Biberaj do të flasë ditën e martë në pikën e katërt të rendit të ditës, kur do të flitet për krimet në Ukrainë gjatë periudhës së Stalinit. Komiteti Politik i KE-së miratoi pak kohë më parë propozimin e Grupit Parlamentar të PPE-së, që deputeti i PD-së, Aleksandër Biberaj, njëkohësisht kryetari i delegacionit shqiptar në Asamblenë Parlamentare të KE-së të jetë përfaqësues i KE-së, për të zbardhur se çfarë ka ndodhur realisht në Ukrainë dhe në ish-republikat e tjera të Bashkimit Sovjetik, gjatë viteve 1932-1933. Më pas mbledhjet e ditës së mërkurë, të enjte dhe të premte do të kenë të bëjnë me diskutimin e përfundimit të luftës mes Rusisë dhe Gjeorgjisë; debat mbi situatën në Gaza, si dhe diskutim për demokracinë elektronike dhe problemet e emigracionit.

Axhenda

Delegacioni shqiptar që do të marrë pjesë në asamblenë e përgjithshme të Këshillit të Evropës pritet të qëndrojnë atje deri të premten, kur është edhe dita e fundit e mbledhjes. Por kjo javë pritet të jetë e rëndësishme në parlament, pasi kuvendi do të votojë shtatë anëtarët e rinj të komisionit qendror të zgjedhjeve. Në delegacionin që ka udhëtuar drejt Strasburgut bëjnë pjesë katër deputetë të Partisë Demokratike dhe një i Partisë Socialiste, çka mund të verë në vështirësi dy partitë e mëdha për të kaluar me konsensus emrat e rinj të KQZ-së. Një gjë e tillë bëhet edhe më e vështirë po të kihet parasysh se dy nga anëtarët e delegacionit, Rusmali e Trashani janë edhe anëtarë të Komisionit të Ligjeve, ku do të kalojnë fillimisht emrat e KQZ-së.


Sot, sesioni i ri i Asamblesë së Përgjithshme të KE-së

Sot në Strasburg nis sesioni i ri i Asamblesë së Përgjithshme të Këshillit të Evropës. Asambleja mblidhet katër herë në vit, në janar, prill, qershor dhe tetor. Në sesionin e janarit, bëhet dhe konfigurimi i delegacioneve, komisioneve dhe grupeve përfaqësuese. Në rendin e ditës së këtij sesioni do të debatohet për konfliktin e armatosur Rusi –Gjeorgji, por dhe krizën e gazit të shkaktuar nga mosmarrëveshjet mes Rusisë dhe Ukrahinës. Por në debatin e këtij sesioni pritet të diskutohet dhe për konfliktin e armatosur në rripin e Gazës, mes Izraelit dhe Palestinës. Pritet që sesioni i Asamblesë së Përgjithshme të Këshillit të Evropës, të mos i shpëtojë kontradiktave mes kryetarit të delegacionit shqiptar në këtë asamble dhe Kryetares së Kuvendit të Shqipërisë, Jozefina Topalli, e cila ka kërkuar dhe shkarkimin dhe zëvendësimin e tij nga Ilir Rusmali, përmes një letre të dërguar pak ditë më parë. Pritet të jetë vetë Biberaj që do të kërkojë në këtë Asamble respektimin e procedurave parlamentare për largimin e tij, duke pretenduar se parlamenti shqiptar nuk ka asnjë dijeni për të. Gjatë 4-5 ditëve të zhvillimeve të Asamblesë së Përgjithshme, deputetët të zhvillojnë aktivitetin e tyre në komisionet respektive ku bëjnë pjesë, ndërsa ky sesion do të mbyllet me një darkë mirëseardhje dhe nisje të një viti të ri pune.

Trashani në vend të Nishanit në Strasburg

Deputetja e Partisë Demokratike, Arenca Trashani zëvendëson Ministrin e Brendshëm Bujar Nishani, dikur anëtar i delegacionit të parlamentit shqiptar në Asamblenë e Përgjithshme të KE-së. Trashani njihet si mbështetësja e hapur e Kryetares së Parlamentit shqiptar Topalli. Në delegacionin e sotëm që ndodhet në Strasburg, mungon dhe ish-ministri i Jashtëm, kryetari i PDS-së, Paskal Milo, i cili mësohet se kishte obligime në Shqipëri gjatë këtyre ditëve të sesionit të ri të Asamblesë. Por në Stransburg nuk ka shkuar as Diana Çuli, e cila është zëvendësuese e Milos në këtë delegacion, ndoshta për shkak se Kryetarja e Kuvendit ka firmosur shumë vonë mbulimin e shpenzimeve të anëtarëve të delegacionit.

Biberaj: Unë kreu i delegacionit shqiptar në asamblenë e KE-së

ADI SHKEMBI

Ndryshe nga letra e kryeparlamentares Topalli, e cila njoftonte se Ilir Rusmali do të jetë kreu i ri i delegacionit shqiptar në KE, Aleksandër Biberaj ka udhëtuar dje drejt Strasburgut, pikërisht si kryetar i këtij delegacioni. Në një prononcim për mediat ai tha se mandatet që ai ka, ku përfshihet edhe ai i zv/presidentit të Asamblesë Parlamentare të KE-së, janë në fuqi dhe me këto mandate do të zhvillojë takimet e parashikuara. "Unë kryesoj delegacionin e Asamblesë Parlamentare, kam mandatin e zv/presidentit të Asamblesë, të zv/presidentit të PPE-së dhe zv/presidenti i mandateve. Normalisht këto mandate hyjnë në funksion që në seancën e parë nëse janë ligjore dhe juridike që në mandatin e parë. Dhe unë do të marr pjesë në to dhe do të realizoj takime. Pastaj normalisht, që për vendimin e marrë nga kryetarja e Kuvendit do të vendoset një sesioni i këshillit. Por unë mendoj se është një kërkesë joligjore dhe si e tillë nuk do të merret parasysh nga institucioni i KE-së", u shpreh dje Biberaj. Pak para udhëtimit drejt Strasburgut, ku do të marrë pjesë në seancën e parë të asamblesë parlamentare të Këshillit të Evropës, Biberaj tha se delegacioni shqiptar është duke u përballur me një situatë jo normale, e cila do të dëmtojë imazhin e vendit. Sipas deputetit të Partisë Demokratike, hipoteza se ai është shkarkuar pasi nuk ka mbrojtur siç duhet ligjin e Dosjeve, nuk qëndron, pasi ky ligj nuk është diskutuar në asnjë moment në Strasburg. "Delegacioni shqiptar përballon një situatë jo normale e cila absolutisht dëmton imazhin e Shqipërisë. Informalisht ka qarkulluar ideja se nuk e kam mbrojtur si duhet ligjin e Dosjeve në Strasburg, ndërkohë që nuk është diskutuar fare ky ligj. Nesër mund të nxjerrin ndonjë version tjetër. Këto janë të gjitha përpjekje për të mbrojtur veprimin e tyre, i cili është një veprim i shëmtuar, një veprim i ulët dhe që më kujton kohët e vjetra. Është një skemë e pastër e modelit të sigurimit të shtetit", vijoi më tej Biberaj. Zv/presidenti i Asamblesë Parlamentare të KE-së tha se shpenzimet financiare të këtij udhëtimi do t'i përballojë privatisht, duke rrëzuar në të njëjtën kohë akuzat e Kuvendit, sipas të cilave ai ka kryer abuzime financiare me disa udhëtime jashtë vendit. "U dërgua një kërkesë një javë para hapjes së asamblesë, të mos jepet asnjë informacion publik, të mbahet top sekret dhe informimi zyrtar ka qenë që delegacioni të mos shkonte këtë javë, pra presupozohej që ne të mos merrnim vesh asgjë, ndërkohë që shkresa e Topallit të futej në fuqi", vijoi më tej Biberaj.


Islami: U nisa pa vendimin e Kryetares së Kuvendit

Anëtari socialist i delegacionit shqiptar në Asamblenë e Përgjithshme të Këshillit të Evropës, Kastriot Islami, tha dje se udhëtonte i vetëm drejt Strasburgut dhe me shpenzimet e tij. Gjatë një bisede telefonike, Islami konfirmoi se ishte në një aeroport transit evropian drejt Strasburgut, ndërsa anëtarë të tjerë të këtij delegacioni kanë udhëtuar me linja të tjera. Sipas tij, kuvendi nuk kishte marrë asnjë masë për organizimin e lëvizjes së deputetëve të tij për ta përfaqësuar atë në Këshillin e Evropës. Madje Islami tha se “i vendosur për të mos munguar në sesionin e janarit të Asamblesë së Përgjithshme të Këshillit të Evropës, ai ishte nisur me shpenzimet e veta, pasi nga Kuvendi nuk kishte asnjë miratim të një procedure që ndodh çdo fillim viti dhe sa herë që ka sesione të kësaj asambleje”. Por deputeti socialist tha se gjatë udhëtimit është njoftuar se Kryetarja e Kuvendit, Jozefina Topalli ka firmosur shërbimin e deputetëve që do të shkojnë në Strasburg. Deputeti socialist paralajmëroi për një seancë debati në Asamblenë e Përgjithshme të KE-së, për shkak të letrës së zonjës Topalli dhe zëvendësimin e kryetarit të këtij delegacioni Aleksandër Biberaj.


“Biberaj”, shkarkimi orë pas ore

Në prag të nisjes së punimeve të Asamblesë Parlamentare të KE-së, ku delegacioni shqiptar do të jetë me dy kryetarë, gazeta publikon edhe njëherë ecurinë e ngjarjeve, që nga shkarkimi i Biberajt deri në nisjen e anëtarëve drejt Strasburgut.
E premte 23 janar - Gazeta "Panorama", publikon lajmin se kryetari i delegacionit shqiptar në Asamblenë Parlamentare të Këshillit të Evropës, Aleksandër Biberaj është shkarkuar nga ky post. Deputeti i Partisë Demokratike, i cili mban edhe postin e zv/presidentit të Asamblesë parlamentare të Këshillit të Evropës është zëvendësuar nga deputeti tjetër i PD-së, Ilir Rusmali. Kryetarja e Kuvendit ka dërguar një letër në Këshillin e Evropës në 19 janar, ku kërkon pikërisht zëvendësimin e Biberajt.
E premte 23 janar, ora 11.00 - Pas publikimit të lajmit reagon anëtari socialist i delegacionit shqiptar në Këshillin e Evropës, Kastriot Islami. Sipas tij, shkarkimi i Biberajt vjen si rezultat i kritikave, që qeveria shqiptare ka marrë nga Këshilli i Evropës për ligjin e Lustracionit.
E premte 23 janar, ora 12.00 - Deputeti Aleksandër Biberaj i sapokthyer nga Uashingtoni ku mori pjesë në ceremoninë e inaugurimit të Presidentit të Shteteve të Bashkuara të Amerikës, Barak Obama, flet për shkarkimin. Në një deklaratë për shtyp ai thekson se "kërkesa e kryeparlamentares Topalli për zëvendësimin tim është bërë pa dijeninë e grupit parlamentar të PD-së dhe duke shkelur rregulloren e Kuvendit".
E premte 23 janar, ora 13.00 - Pas reagimit të deputetit Biberaj, Kuvendi bën të ditur për herë të parë shkaqet që çuan në kërkesën për zëvendësimin e tij. Sipas zyrës së shtypit të Kuvendit, deputeti demokrat ka kryer disa udhëtime në disa qytete të Evropës pa dijeninë e Kuvendit, ndërkohë që biletat i marrë në emër të këtij institucioni. Bëhet publike një kërkesë e një agjencie turistike, e cila vë në dijeni Kuvendin për pesë udhëtime të deputetit Biberaj, të cilat kapin shifrën e 3 mijë eurove dhe që nuk janë likuiduar akoma.
E premte 23 janar, ora 14.00- Kreu i PDK-së, Nard Ndoka flet për shkarkimin e Biberajt. Sipas tij zëvendësimi i deputetit të PD-së është i paligjshëm.
E premte 23 janar, ora 15.00 - Kryetari i delegacionit shqiptar në asamblenë e KE-së, Biberaj reagon pas akuzave të Kuvendit për shpërdorim financiar. Deputeti i PD-së akuzoi kryeparlamentaren se ka penguar disa herë udhëtimet e tij në Strasburg, teksa shtoi se do të kërkojë ngritjen e një komisioni hetimor për të verifikuar si shpenzimet e tij edhe ato të kryeparlamentares.
E premte 23 janar, ora 16.30 - Zv/presidenti i Asamblesë parlamentare të Këshillit të Evropës, Aleksandër Biberaj publikon urimin që i ka dërguar Presidenti i ri i SHBA-së, Barak Obama. "Siç ne kemi filluar punën për të ribërë Amerikën, ne duhet të mbështetemi në shpresa të përbashkëta, që na mblodhën së bashku këtë javë. Unë mbështetem tek Ju, për të mbajtur shpirtin e bashkëpunimit", thuhet ndër të tjera në mesazh.
E shtunë 24 janar, ora 20.00 - Biberaj thotë në një intervistë televizive se lajmin e shkarkimit nga posti, që mban që prej vitit 2005 e mori vesh nga mediat. Ai bëri të ditur se pasi mori vesh lajmin tentoi të lidhej me Kryeministrin Berisha, por pa ia arritur, ndërsa Topalli e Patozi nuk i kthyen përgjigje.
E diel 25 janar - Biberaj niset drejt Strasburgut për të marrë pjesë në seancën e parë për këtë vit të Asamblesë Parlamentare të KE-së. Në të njëjtën kohë me të, nisen edhe Ilir Rusmali, kryetari i ri i delegacionit shqiptar dhe anëtarët Kastriot Islami, Lajla Përnaska dhe Arenca Trashani.

 

http://www.gazetatema.net/index.php?gjuha=0&category=0&id=4377 26 janar 2009

Këshilli i Evropës lë Shqipërinë pa votë

Nga Armand Maho

Kredencialet e delegacionit shqiptar në Asamblenë Parlamentare të Këshillit të Evropës janë vënë në dyshim ditën e hapjes së këtij sesioni në Strasburg. Kështu njoftohet në faqen zyrtare të Këshillit të Evropës. Duke bërë të ditur pezullimin për verifikim të mëtejshëm, Mátyás Ewrsi i Hungarisë, drejtues i grupit ALDE tha: “Kemi arsye të besojmë se një nga anëtarët e Asamblesë sonë nga Shqipëria është mënjanuar në mënyrë të parregullt dhe në kundërshtim me rregullat.”

Komiteti i Rregullores së Asamblesë do të përgatisë një raport për këtë çështje, dhe Asambleja do të marrë një vendim përfundimtar të enjten në mëngjes. Këshilli i Evropës njofton në site-in zyrtar se delegacioni i ri shqiptar do të marrë pjesë provizorisht në seanca deri në momentin e vendimit, duke pasur të drejtë për të votuar dhe folur, por pa të drejtë vote për çështje që lidhen me të.

Por, ndërkohë, nga Strasburgu, anëtarët e delegacionit shqiptar japin një panoramë krejt të ndryshme mbi statusin që ka Shqipëria në Këshillin e Evropës, deri në marrjen e vendimit.

“Ne marrim pjesë në mbledhje, po nuk votojmë dot deri në një vendim të Komisionit të Rregulloreve dhe Procedurave”, - u shpreh deputeti socialist, Kastriot Islami.

Deputetja republikane, Lajla Përnaska, anëtare e delegacionit, thotë se është krejt e kundërta, pasi puna atje vijon normalisht.

Biberaj u shkarkua nga vetë Topalli pa një vendim të Kuvendit. Kryetarja e Kuvendit i nisi një letër Këshillit të Evropës, ku lajmëronte se Biberaj ka nisur një detyrë tjetër ndaj dhe do zëvendësohej. Ky i fundit u shpreh se nuk ishte njoftuar për vendimin e Topallit dhe se ai binte ndesh me rregulloren e Kuvendit.

Pas këtyre deklarimeve, Topalli publikoi në faqen e Kuvendit disa deklarata, sipas të cilave Biberaj kishte abuzuar me biletat e avionëve, ndaj dhe ishte shkarkuar.

Çështja ka shkaktuar një tërmet në politikën shqiptare.

Nuk zhvillohet mbledhja e grupit të PD, ishin paralajmëruar debate

Dje ishte planifikuar që të zhvillohej një mbledhje e grupit parlamentar të PD, në të cilën pritej të kishte debate për çështjen Biberaj. Një prej deputetëve të kësaj partie, Besnik Mustafaj, kishte paralajmëruar se do e ngrinte problemin në mbledhje. Por mbledhja nuk është zhvilluar. Kryetari i PD, Sali Berisha, ka marrë kryetaren e Kuvendit dhe së bashku janë nisur për përurime në veri të vendit.

Mustafaj: Vendimi i Topallit dëmton rëndë imazhin e PD në Perëndim

Deputeti demokrat, Besnik Mustafaj, tha dje se në rastin Biberaj, kryetarja e Kuvendit, Jozefina Topalli, ka shkelur dy herë detyrimet e saj, njëherë duke mos i paguar deputetit Biberaj shpenzimet e udhëtimit për në Asamblenë Parlamentare të KE, dhe së dyti ka shkelur rregulloren e Kuvendit duke e bërë fakt të kryer përjashtimin e tij.

“Njëri nga baballarët e demokracisë evropiane në shekullin XX, Churchill, thotë se në demokraci, shkelja e procedurave është simptomë e rrezikut për të shkelur vetë rendin demokratik. Unë i besoj kësaj porosie të Churchill.

Po ashtu, kryetarja Topalli ka nëpërkëmbur personalitetin e një deputeti, duke paraqitur si abuzime financiare një fakt që përbën, siç e thashë, shkelje nga ana e vetë zonjës Topalli të detyrimeve të saj si kryetare Kuvendi. Biletat e papaguara të zotit Biberaj nuk janë aspak abuzime financiare nga ana e tij.

Zonja Topalli ka shkelur rëndë etikën parlamentare, duke ekzekutuar një vendim pa e njoftuar paraprakisht të interesuarin, e që është zoti Biberaj.

Natyrisht që ky veprim i zonjës Topalli nuk i shërben aspak imazhit të demokracisë shqiptare në organizatën më të madhe parlamentare të Evropës”, - tha Besnik Mustafaj.

Ai shtoi se vendimi dëmton imazhin e Partisë Demokratike përpara kolegëve evropianë.

“Unë i bëj thirrje zonjës Topalli t’i përmbajë emocionet e veta në këtë periudhë përmbyllëse të kësaj legjislature dhe të kryejë me seriozitet detyrimet e mandatit që i kemi dhënë, në mënyrë që puna e saj t’i shërbejë rritjes së autoritetit të PD. Përfitoj nga ky rast të theksoj konsideratën time të lartë për kolegun Biberaj. Ai është tashmë një nga personalitetet e spikatura politike të Partisë Demokratike dhe në Asamblenë Parlamentare të Këshillit të Evropës ka çuar vlerat më të mira të demokratëve, gjë që është shpërblyer me besimin që i kanë dhënë kolegët përfaqësues të 47 parlamenteve evropiane. Fakt është se zoti Biberaj ka pasur gjatë këtyre tri vjetëve përgjegjësi të larta, që nuk i ka pasur kurrë ndonjë deputet shqiptar në ndonjë organizatë ndërkombëtare parlamentare. Ai ka qenë deri nënkryetar i Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Evropës”, - e mbylli deklarimin e tij zoti Mustafaj

PS: Vendimi i KiE për votën e Shqipërisë, unik në historinë e tij

Partia Socialiste tha dje se është hera e parë që në Këshillin e Evropës ndodh që një vendi anëtar t’i hiqet e drejta e votës.

Zëdhënësja e Kryesisë së PS, Mimi Kodheli, tha se shqiptarët po paguajnë çmimin e mendësisë komuniste të Topallit dhe Berishës. “Jemi të keqardhur thellësisht për një tjetër njollë që Sali Berisha e Jozefina Topalli i vunë Shqipërisë në sytë e botës, duke na keqprezantuar të gjithëve përpara Këshillit të Evropës. Vendimi i Komisionit të Rregulloreve dhe Procedurave të Këshillit të Evropës për të kaluar në një fazë tranzitore të quajtur “pezullim” mes Këshillit të Evropës e Shqipërisë dhe për t'i hequr delegacionit të vendit tonë të drejtën e votës për vendime që kanë të bëjnë me Shqipërinë, në këtë Këshill, është çmimi që ne të gjithë i paguajmë mendësisë komuniste që mishëron politika e vjetër primitive e Sali Berishës dhe shpurës së tij. Është hera e parë që kjo ndodh për një vend anëtar i Këshillit të Evropës.

Sot, kur na ndajnë edhe 153 ditë nga fundi i kësaj epoke, Sali Berisha dhe Jozefina Topalli na treguan edhe një herë se do të mbeten deri në fund udhëheqësit që nuk meritojmë, politikanët që nuk na duhen, njerëzit që për interesat e përfitimet e tyre personale dhe larjen e hesapeve të tyre klanore sakrifikojnë çdo interes të vendit e të qytetarëve pa dallim”, - tha Kodheli.

Meta: Problemet e brendshme në PD po transferohen te raportet me partnerët e huaj

Kryetari i LSI, Ilir Meta, tha dje se problemet e brendshme të PD po kthehen në probleme të raporteve të Shqipërisë me organizatat ndërkombëtare. “Ne na vjen keq për një debat absurd që është hapur, i cili nuk është më një çështje e problemeve që mund të jenë brenda Partisë Demokratike, por që është kthyer në një problem të raporteve të Shqipërisë me Këshillin e Evropës dhe Asamblenë Parlamentare. Mendoj se askush nuk duhet të cenojë personalitetin dhe dinjitetin e raporteve të vendit me institucionet ndërkombëtare. Nuk e kuptoj se si mund të anashkalohen të gjitha procedurat parlamentare dhe se si në mënyrë arbitrare të zëvendësohet një përfaqësues i miratuar nga parlamenti, thjesht me një nënshkrim të kryetares. Por, nuk është hera e parë që shkelen procedurat parlamentare, gjë që nuk ndihmon as parlamentin të funksionojë më mirë, por që, për fat të keq, në rastin konkret, krijon dhe një problem imazhi për vendin tone”, - tha Meta.

Koçi: Politika e përjashtimit po dëmton Shqipërinë

Kryetari i PS ’91, Petro Koçi, tha dje se politika e përjashtimit po rrënon imazhin e Shqipërisë. Duke komentuar rastin Biberaj, Koçi tha se teknologjia Berisha do marrë fund me zgjedhjet e qershorit. “Politika e përjashtimit, e kthyer tashmë në sistem edhe në kartën themelore të shtetit apo në kodin politik sundues në vend, po sjell rrënimin e parametrave të demokracisë dhe imazhit të Shqipërisë në arenën ndërkombëtare.

Modeli politik i përjashtimit sjell vetëm regres demokratik dhe konsolidim të autoritarizmit.

Teknologjia Berisha e zbatuar në rastin Biberaj mbetet një teknologji e rrezikshme, pavarësisht autorit apo partisë ku kjo teknologji përdoret.

Politika progresiste dhe qytetarët kanë shansin të kuptojnë se fryma e përjashtimit që sa vjen e zgjerohet në sistemin politik të vendit, duhet nxjerrë nga skena me kurajë dhe vendosmëri nëpërmjet votës në zgjedhjet e ardhshme”, - tha Koçi.

 

 

http://www.gazetametropol.com/tekst.php?idt=56909

 

Diplomacia, infrastruktura rrugore dhe tatimet, pikat më të forta të qeverisjes

26/01/2009  Flet ish-kreu i PD-së dhe Bashkisë së Tiranës, Albert Brojka Prej 8 vitesh i tërhequr nga politika, ndonëse anëtar i PD-së, Albert Brojka, ka thyer heshtjen. Ai ka nisur të jetë aktiv brenda familjes politike që i përket. Me një eksperiencë jo të vogël jo vetëm si politikan, por edhe në qeverisje qendrore dhe lokale Brojka ka vendosur të kthehet dhe jetë kontribuojë në parti, por jo me pretendime. Kërkon ta nis nga A-ja si sikur, që nga baza për të thënë mendimin e tij dhe për t’i ngjitur më pas shkallët e karrierës fal punës dhe asaj çfarë do të jap. Ish-kreu i PD-së së Tiranës dhe ish-kryebashkiaku i kryeqytetit pohon se në PD shumë gjëra kanë ndryshuar sikurse kjo ka sjellë dhe një qeverisjes të suksesshme të zotit Berisha. Ja çfarë thotë më tej ai sa i përket raporteve tij me Edi Ramën dhe pse kërkon një përballje publike më të. Zoti Brojka dikur shumë aktiv në politikë në poste partiake dhe administrative, por keni 8 vjet i shkëputur nga jeta politike. Me çfarë është marrë Albert Brojka gjatë kësaj kohe? Fillimisht kam punuar në disa kompani private kryesisht në fushën e ndërtimit, me pas në Institutin e Projektimeve Minerare ku kam punuar dikur përpara se t’i futesha politikës. Ndërsa kam gati 2 vjet që punoj me një projekt të Komunitetit Evropian në lidhje me licencimin dhe shërbimet në pushtetin lokal ku vazhdoj ndoshta do të jem deri vitin tjetër i angazhuar në këtë projekt. Kur ka nisur karriera juaj politike dhe përse patët një periudhë pauze? Karriera ime politike ka filluar që me krijimin e Partisë Demokratike. Jam përfshire në lëvizjen e dhjetorit në protestat e studentëve të asaj kohe dhe qytetarëve të mbarë Shqipërisë për ndryshimin e sistemit, për liberalizimin e jetës, modernizimin e shoqërisë shqiptare. Që me krijimin e PD-së dhe nisjen e pluralizmit jam i ingranuar në politike. Ka qenë një politikë jashtëzakonisht intensive që nga viti 1991 deri në vitin 2000 ku përveç posteve partiake nga anëtar i kryesisë së PD, i kryesisë së Tiranës, nënkryetar i PD të Tiranës, sekretar i marrëdhënieve me jashtë të PD, anëtar i Këshillit Kombëtar. Kam mbajtur dhe poste të tjera si zv/ministër i Burimeve Minerare dhe Energjetike, ministër i Tregtisë, Industrisë dhe Transportit, ministër i Turizmit dhe i Ndërtimit, deputet në Kuvendin Popullor, kryetar i Bashkisë së Tiranës. Në vitin 2000 më është dashur të bëj një lloj tërheqje pasi edhe veten e ndjeja disi të konsumuar duke menduar se kjo do të më bënte mirë në drejtim të rregullimit ose të orientimit më të mirë në politikë. A iu ka munguar politika gjatë kësaj kohe dhe a keni menduar të ktheheni në familjen politike ku ju bëni pjesë? E thashë edhe më lartë. Një nga arsyet që u largova nga politika ishte konsumi sidomos pas vitit 1997, sepse ndjeja edhe vetë një përgjegjësi duke qenë se kam qenë në forumet drejtuese të PD-së. Pas analizës së bërë dhe viteve të kaluara mendova të rikthehem sërish nga A-ja. Çfarë do të thotë rikthim nga e para? Pse pikërisht tani zgjodhët momentin për t’u rikthyer. Do të kandidoni në postet drejtuese të në zgjedhjet e reja? Pyetje me vend. Të kthyerit nuk do ta mendoja për të kapur ndonjë post partiak apo shtetëror. E them prerë jo. Do ta nis një anëtar i thjeshtë i PD-së në bazë. Nëse baza, seksioni do ta gjykonte se duhet të isha një nga të përzgjedhurit e saj që mund të jepja kontribut edhe në forumet drejtuese të PD-së së Tiranës natyrisht që do të konkurroja dhe përpiqesha që të jepja kontributin tim. Kjo nuk lidhet aspak me fushatën aktuale apo me zgjedhjet në parti. Nuk e pranoj këtë lloj gjykimi. Kthimi juaj në politikë do të thotë që Partia Demokratike ka ndryshuar? Po. Kanë ndryshuar shumë gjëra. Dikur kam folur në një frymë opozitare në vitin 1997 për mungesën e lirisë së fjalës, për mungesën e alternativës ndryshe, të koherencës së mendimit të lirë apo mungesë të votës së lirë brenda PD. Konstatoj se këto gjëra kanë ndryshuar dhe jam i detyruar t’i pranojë. Gjërat kanë ndryshuar në jetën e brendshme të partisë dhe ndryshimi ka avancuar edhe me thithjen e ekspertëve, e cila ishte një lëvizje e shkëlqyer e PD-së krijimi i KOP-it. Në PD erdhën specialistë të fushave të ndryshme ku një pjesë e ndryshme e tyre edhe pse nuk mbanin asnjë tesër partie ishin njerëz që zotëronin autoritetin e tyre në fusha të ndryshme. Në parti tani respektohet alternativa ndryshe dhe ato mund të krahasohen. Mund të them mjaft mirë se nëse kishte kontradikta dikur mes Pollos, Shehut me Berishën në atë kohë tani shikohet që shumë gjëra janë bashkuar. Ata janë në koalicion dhe po qeverisin së bashku. Në qeverisje janë thithur njerëz nga shoqëria civile që janë specialistë të mirëfilltë. Kjo do të thotë që ka ndryshuar zoti Berisha? Sigurisht që zoti Berisha dhe të tjerët. Madje nuk mund të them që ka ndryshuar vetëm lideri i PD-së, por me këtë nënkuptoj PD-në dhe tërë forumet drejtuese si Këshilli Kombëtar, kryesia, kryetarët, nënkryetaret, sekretarët etj, pra vija e kësaj partie. Fal këtyre ndryshimeve PD-ja para tre vitesh erdhi në pushtet pas 8-vjetëve në opozitë, pasi kishte përmirësuar shumë gjëra. Sipas jush, a vazhdon zoti Berisha të mbetet lideri historik i Partisë Demokratike? Natyrisht që zoti Berisha mbetet lideri historik i PD-së. Kësaj pyetje nuk është e nevojshme t’i përgjigjem unë pasi janë faktet që e tregojnë një gjë të tillë. Që nga krijimi i PD-së Berisha është lideri kryesor, më i rëndësishëm dhe që ka kontribuar më shumë për partinë e parë antikomuniste. Është fakt që elektorati i PD e ka zgjedhur vazhdimisht në forumet drejtuese dhe ka patur besim. As nuk mund ta mohoj dhe nuk e kam mohuar ndonjëherë kontributin e z. Berisha. Nëse e kam ngritur zërin për ndonjë alternativë apo mendim ndryshe e kam ngritur për mirë pasi edhe PD kishte nevojë të përmirësonte shumë gjëra. Nëse do të kthehemi të Qeveria Berisha, cilat do të vlerësonit si arritje? Qeveria Berisha ka bërë një punë shumë të mirë. Nuk mund të mohohen reformat, të cilat kanë ndikuar në jetën e shqiptareve. Në fushën e politikës se jashtme qeveria ka punuar mirë pasi është fakt që ne jemi integruar në NATO si dhe Kosova fitoi pavarësinë, një meritë kjo dhe e diplomacisë shqiptare. Në infrastrukturën rrugore është bërë një punë e shkëlqyer. Askush nuk mund të mohojë faktin se shumë akse rrugore në vend janë përmirësuar. Dua të ndalem tek aksi kryesor, rruga Durrës-Kukës, që mund ta konsideroj si një rrugë politike, në kuadrin e integrimit, sidomos të Shqipërisë dhe Kosovës me paktet perëndimore. Kjo është një vepër me rëndësi të madhe qoftë nga ana financiare ashtu edhe politike. Është e turpshme të dilet kundër këtij superinvestimi. A nuk mund të konsiderohet e suksesshme në këtë fushë. Unë mund ta quaj gjithashtu qeverinë të suksesshme, në fushën e realizimit fiskal. Fal miradministrimit nga ana e tatimorëve dhe politikave të qarta fiskale është mbushur arka e shtetit. Kjo do të thotë më shumë mundësi për Qeverinë në rrugë, ujësjellës, energji etj. Si qytetar jam i kënaqur me përmirësimet e ndodhura. Zoti Brojka, harruat faktin që një nga arritjet e qeverisë është decentralizimi i plotë i pushtetit lokal? Personalisht si kryebashkiaku i Tiranës e keni vuajtur më shumë se askush mosdelegimin e kompetencave, ose më saktë dhunimin që iu është bërë? Ke shumë të drejtë. E harrova. Është një nga fushat ku duhet përshëndetur gjithashtu qeveria. Nuk kisha kompetenca, fonde. E ndjeja me të vërtetë të domosdoshëm decentralizimin. Fakti ishte se në pushtet ishte PS-ja dhe nuk mund të decentralizonim pushtetin, për t’ia lënë demokratëve në bazë. Si ish-kryebashkiak më erdhi mirë që me ardhjen e PD-së në pushtet, kur mund të mendohej se do të fillonin të centralizonin pushtetin, të merrnin kompetenca nga të zgjedhurit lokal e të fillonte tua mblidhte të paktën të zgjedhurve të PS-së kjo gjë nuk ndodhi. Nuk e mendoja i lumtë qeverisjes së PD-së që nuk e bëri. Z. Berisha arriti t’i jap z. Rama Inspektoratin e Ndërtimit, ish-Policia Ndërtimore që në atë kohë ka qenë kompetencë e tyre dhe të tjera liberalizime që nuk dua t’i përmend. Fakti që zoti Berisha ka deklaruar se do të bashkëpunojmë me pushtetin lokal, do t’i krijojmë mundësinë që të kenë investime më ka ardhur mirë. Zgjedhjet e 2009-s po afrojnë. Një parashikim i juaji... Duke qenë se gjatë 3 viteve të qeverisjes së PD-së janë bërë një sërë ndryshimesh sikurse edhe e përmenda, janë një plus për mbajtjen e pushtetit. I mbetet Partisë Demokratike që të punojë me një intensitet të tillë, por ndoshta edhe më të madh dhe për këtë vit që ka mbetur për të finalizuar gjithçka. Para janë dhe dy reforma të mëdha si ajo e drejtësisë dhe atë të zgjedhjeve që do të vijnë në 2009-n. Në qoftë se do të realizohen edhe këto dy reforma PD është pretendentja kryesore për të fituar në vitin 2009 dhe e meriton. Socialistët janë tej mase të përçarë me njëri-tjetrin dhe kjo për fatin e mirë të Partisë Demokratike, në krye të partisë Socialiste ka ardhur një njëri si Edi Rama, dhe unë gjykoj se një njeri që ka probleme me veten nuk mund të zgjidhë problemet e një force politike. Është meritë e tij kryesore që e majta ndodhet sot e përçarë, aspak e bashkuar. Është një shans për PD-në që të majtët, duke qenë 4 vjet në opozitë, duhet të jenë një hap përpara në krahasim me partinë në pushtet. Por fakti që e majta është e përçarë ka një mal me probleme brenda për brenda vetes, nuk ka një program të qartë politikë. Edhe vetë drejtuesit e PS-së t’i pyesësh se çfarë force politike janë, çfarë aspirojnë, ata s’dinë të të përgjigjen. Ndërsa PD-ja është e konsoliduar dhe ka një program të qartë, ka një punë trevjeçare të mirë për t’i treguar elektoratit dhe i ka shanset për të fituar. Të paktën kështu mendoj dhe do t’i uroja që të fitonte. Le t’i kthehemi dhe një herë politikës. Pas pauzës tuaj në vitin 2000, në PD ka pasur prurje të reja, siç ishte dhe projekti i fundit i krijimit të Komitetit të Orientimit të Politikave. Me çfarë syri e shikoni? Po e ritheksojë dhe njëherë që kjo është gjë shumë e mirë sidomos krijimi i KOP-it duke ardhur njerëz të rinj, me mendime të reja, me alternativa të reja në fushat e tyre përkatëse pranë PD-së. Unë mendoj se është zbehur disi roli i këtij Komiteti të Orientimit të Politikave ndaj duhet ringritur dhe riforcohet përsëri, jemi në prag zgjedhjesh. Do ta quaj një nga hapat vendimtarë për fitoren e Partisë Demokratike në 2005-n. Dhe përsëri mendoj se duhet të bazohet në shoqërinë civile, në ekspertët, në specialistët e fushave të ndryshme, natyrisht pa lënë mbas dore militantët, pasi janë ata që kontribuojnë shumë dhe e sjellin PD-në pushtet. Nuk dua që i tërë ky pushtet i besuar nga elektorati të kalojë tek militantët. Janë pikërisht specialistët dhe ekspertët ata që duhet të krijojnë Qeverinë, duhet të japin mendime të ndryshme në fushat e tyre e duhet ta çojnë përpara. Kështu që, njerëzit e rinj kanë bërë mirë që kanë ardhur, bëjnë mirë që të vijnë edhe të tjerë. Partia Demokratike duhet të synojë kryesisht të tërheqë njerëz që kanë lënë një emër në fushën e tyre, që përveç jetës politike të kenë dhe mundësinë e administrimit nesër të pushtetit. Të gjithë specialistët japin kontributin e tyre në drejtimin e politikave, kë mund të veçonit prej anëtarëve të KOP-it që ka qenë më i suksesshëm në qeverisjen e PD? Shumë vështirë ta them emra, se dhe unë nuk jam specialist i të gjitha fushave. E thashë edhe më lartë që vet krijimi i KOP-it më këto specialistë ishte një risi dhe një ndihmë për ardhjen e PD-së në pushtet. Duke qenë se e vlerësova punën e diplomacisë dhe infrastrukturës sidomos rrugën Durrës-Kukës, besoj se Lulëzim Basha ka qenë një zgjedhje e mirë dhe e suksesshme, apo zotin Mima, zv/ministrin e Financave apo dhe Kujtim Harshova. E kam njohur dikur zotin Mima dhe e gjykoja specialist të mirëfilltë të fushës së tij. Më erdhi jashtëzakonisht mirë që ai erdhi te PD kontribuoi në fushën e tij dhe është i suksesshëm në këtë fushë. Këto mora si shembull, por kështu ka shumë të tjerë, të rinj që kanë qenë spikatur në fushat e tyre, që kanë ardhur kanë dhënë kontributin e tyre, ndoshta jo dhe aq në jetën politike se sa në jetën e tyre profesionale. Ju deklaroni se në strukturat e PD-së do të bëni një ngjitje graduale. Por nëse do të keni një ofertë në qeverisje, ndoshta jo në nivel politik drejtimi, por ekspertësh, a do ta pranonit? Po. Në nivel ekspertësh do të jem i gatshëm. Në nivelin politik është vështirë që unë të pranoj një kandidim. Në nivel ekspertësh do të ishte më mirë, sepse unë jam specialist në industrinë minerare, kam qenë drejtor i Institutit të Projektimeve Minerare, kam qenë pedagog, kam qenë zv/ministër i Burimeve Minerare Energjetike, do me thënë në jetën time e kam specialistin, është një fushë ku mund të kontribuoj si ekspert. Kam qenë kryetar bashkie, kam qenë kryetar i delegacionit të autoriteteve lokale, kështu që edhe në fushën e autoriteteve lokale, të pushtetit vendor, prapë kam një eksperiencë që mund të jap si ekspert. Do të kisha shumë dëshirë të punoja në rolin e një këshilluesi. Duke qenë se kam qenë një ndjekës i afërt i drejtimit tuaj, të paktën në bashkinë e Tiranës, më ka bërë përshtypje fakti që Edi Rama asnjëherë nuk ka pranuar të dalë publikisht para jush. Si ka ndodhur kjo dhe a jeni i gatshëm që të përballeni edhe sot në një debat me të për sa i përket drejtimit të Bashkisë së Tiranës? Jam i gatshëm që në çdo moment në cilëndo studio televizive që të dojë vetë Edi Rama të përballem më të. Madje një gjë të tillë e kam kërkuar vazhdimisht, sepse kam vuajtur në kurriz akuza nga më monstruozet prej tij. Ai ka pasur guximin të propagandojë, të hedhë baltë mbi paraardhësit e vet, por s’ka pasur asnjëherë guximin që të përballet direkt në një emision televizion dhe këtë se ka bërë sepse nuk ka pasur argumentin dhe aftësinë që të përballet në një debat të tillë publik. Jam gati të dal që nesër të mbroj punën time dhe analizoj punën e z. Rama gjatë këtyre viteve. Ashtu siç ju thashë, ka shumë propagandë në punën e tij. Ai e ka përdorur postin e kryetarit të bashkisë për t’u bërë kryetar partie dhe ia arriti qëllimit. Ai nuk është ndalur asnjëherë në këtë drejtim, e ka shfrytëzuar mirë atë post, duke inauguruar rrugët disa herë, duke marrë kamerat me vete, duke bojatisur pallatet etj, etj. Do me thënë, një propagandë e fuqishme me taksapaguesit e Tiranës, për t’u bërë kryetar partie. Do kisha shumë dëshirë ta kisha përballë dhe t’ia thoja të gjitha këto. Vërtet mund të jetë ndërtuar një rrugë shumë e bukur në Tiranë, më e bukur se sa në kohën time, por varet se me si është ndërtuar dhe me çfarë kostoje. E këto, nxirren në një debat televiziv. Vërtet është hedhur baltë mbi mua se kam dhënë leje për të ndërtuar kioska e për të shkatërruar Tiranën, por do të ishte mirë që këto të mi nxirrte me fakte, nëse kam dhënë apo jo leje. Ka shumë akuza se kam vënë pallate shumëkatëshe, por të dilte përballë me mua t’i tregoja se kush i ka vënë pallatet shumëkatëshe, i kam vënë unë apo i ka vënë ai. Dhe unë kur flas, flas me fakte. E atëherë do ta merrnin vesh qytetarët e Tiranës se pas fasadës dhe propagandës së këtij njeriu ka dhe shumë gjëra të tjera, të cilat do bënin mirë edhe ata t’i mësonin. Nuk më vjen mirë që Këshilli Bashkiak i Tiranës, pjesa demokratike që hyn në bashkiak të Tiranës, nuk ka bërë një opozitë të mirëfilltë në Bashkinë e Tiranës. Ka pasur mundësi që të kryejnë shumë më mirë rolin e tyre opozitar dhe konstruktiv dhe t’i tregonin vendin Ramës. Për mua është një kryetar që nuk qeveris me këshilltarët e zgjedhur, është një lloj diktatori që vendos vetë, bën çfarë do vetë dhe nuk i pyet fare të tjerët, aq më tepër opozitën, që duhet ta respektonte. Unë kam qenë ndryshe, jo se dua të mburrem. Kam marrë mendimin e opozitës kur kam qenë kryetar bashkie dhe të gjitha vendimet që e ka marrë kryetari i bashkisë në Këshillin Bashkiak, po jua them me bindje, mbi 95% i kam votuar dhe socialistët. Një koment për Ramën politikan? Ndoshta politikanë të tillë duhen, si Edi Rama, që flasin shumë, që s’dinë çfarë thonë, që edhe vetë nuk kuptojnë se çfarë thonë, që edhe vetë nuk e kanë të qartë se ku duan të dalin me ato fjalët e tyre. Ai nuk është mirënjohës. Një politikan, sado i keq të ketë qenë kryetari i partisë që ka qenë përpara tij, duke e marrë nga rruga dhe duke e bërë ministër Kulture, të paktën një ndjenjë mirënjohje karshi atij tjetrit, pavarësisht se si ka qeverisur, duhet ta kishte. Një ndjenjë mirënjohje dhe respekti për ata që krijuan PS-në dhe që e sollën deri këtu, duhet ta kishte. Një ndjenjë mirënjohje për ata, që ndoshta kanë kontribuuar edhe në partinë e punës. Tek një politikan i majtë nuk i vë re fare gjëra të tilla si respekti ndaj të moshuarve, respekti ndaj atyre që krijuan partinë, respektin ndaj atyre që krijuan një program të partisë, të respektit të atij specialisti të mirëfilltë që jep një drejtim të caktuar për drejtimin e partisë.

 

 

http://www.kohajone.com/html/artikull_36577.html

"Maqedonia me President shqiptar"

E Marte, 27 Janar 2009

Maqedonia nje dite mund te kete president apo kryeminister shqiptar. Keshtu mund te ndodhe nese dalin reale parashikimet e liderit te Bashkimit Demokratik per Integrim, Ali Ahmeti. Gjate nje takimi zyrtar dje, me kryeministrin e Kosoves, Hashim Thaci, Ahmeti deklaroi se kushtetuta e Maqedonise hap rrugen qe te kandidohet nje shqiptar per postin e presidentit. Sipas tij, askund ne Kushtetute nuk shkruhet origjina qe duhet te kete nje president i Maqedonise. "Maqedonia si shtet multietnik ofron shanse edhe per komunitetin shqiptar. Tani ne jemi duke analizuar, studiuar rrethanat. Jo vetem president, por pse mos te jete nje kryeminister shqiptar", tha Ahmeti. Ai shtoi se akoma nuk ka ndonje qendrim te prere te partive shqiptare ne Maqedoni. Megjithekete ai vleresoi se zgjedhjet qe do te mbahen ne Maqedoni duhet te jete te lira, demokratike dhe te qeta. Ndersa, kryeministri Thaci lidhur me mundesine e kandidimit te nje shqiptari per president ne Maqedoni, ishte me i permbajtur. Ai tha se ne Maqedoni duhet te kete zgjedhje te qeta dhe demokratike. "Maqedonia eshte vendi i te gjitheve, pra pergjigjen mund ta japin vete qytetaret e Maqedonise", vleresoi Thaci. Ai shtoi se bashkepunimi i dy vendeve eshte ne interes te paqes dhe bashkepunimit rajonal dhe integrimeve euroatlantike. "Tani Maqedonia eshte ne prag te zgjedhjeve lokale. Deshira dhe vullneti i Kosove eshte qe edhe atje te kete zgjedhje te lira dhe demokratike, te qeta, qe te jene nje shembull i mire per te ardhmen e Maqedonise. Takime do te ndodhin edhe ne te ardhmen", paralajmeroi Thaci. Sipas tij, Kosova dhe Maqedonia synojne integrimet euroatlantike, prandaj te dyja vendet jane te interesuara qe te kene nje bashkepunim cilesor per interesa te dypaleshe. Ne kete aspekt, Thaci permendi edhe idene e dy presidenteve, atij te Shqiperise Bamir Topi dhe atij te Kosoves, Fatmir Sejdiu qe rajoni te lehtesoj qarkullimin e njerezve dhe mallrave, duke marre shembull lirine e levizjes per vendet e Bashkimit Evropian. "Eshte nje ide e menduar prej dy presidenteve. E ardhmja e Kosoves, e Shqiperise por edhe e gjithe rajonit eshte integrimi ne NATO dhe ne Bashkimin Evropian, pra ajo ide nderlidhet me integrimet euroatlantike", theksoi Thaci. Nderkohe, edhe kryetari i Bashkimit Demokratik per Integrim, Ali Ahmeti tha se rajoni ka rastin e mire qe te deshmoje se, eshte i gatshem per bashkepunim mes vendeve.

Pas vizites ne Tirane, Ahmeti ne Prishtine

Kryetari i Bashkimit Demokratik per Integrim, Ali Ahmeti, me seli ne Tetove, pas vizites qe beri ne Tirane, dje vizitoi Prishtinen. Ai u takua me drejtuesit me te larte te vendit si Presidentin Fatmir Sejdiu, kryeministrin Hashim Thaci dhe kryetarin e Kuvendit te Kosoves Jakup Krasniqi. Ne delegacion me Ahmetin eshte nenkryetari i Parlamentit te Maqedonise, Rafiz Haliti, deputeti Xhevat Ademi dhe zyrtare te tjere te larte partiake te BDI-se, si Nevzat Bejta dhe Agron Buxhaku.

 

Ahmeti-Sejdiu: Prishtina dhe Shkupi, synime te perbashketa

E Marte, 27 Janar 2009
Prishtina dhe Shkupi kane synime te perbashketa per integrime euroatlantike. Kjo eshte thene dje pas takimit te Presidentit te Kosoves, Fatmir Sejdiu dhe kryetarit te Bashkimit Demokratik per Integrim, Ali Ahmeti. Udheheqesit e institucioneve te Kosoves thane se Prishtina dhe Shkupi se shpejti do te vendosin bashkepunim ne nivel ambasadash. Presidenti Sejdiu theksoi se bashkepunimi mes dy vendeve, kap ceshtjet e interesave dypaleshe. Ne kete aspekt, Sejdiu tha se Kosova ka interes te bashkepunoje me Maqedonine edhe si fqinje, por edhe si vend ku ka nje popullate te konsiderueshme shqiptare. Ai tha se nuk pajtohej me disa konstatime se, ka vonesa ne ceshtjen e hapjes se ambasadave, duke rikonfirmuar se, keto vendime si ne Shkup ashtu edhe ne Prishtine do te merren se shpejti. "Une s'do ta quaja ngecje, por do ta quaja nevoje te zhvillimeve te proceseve normale apo respektimit te procedurave qe ka secili vend. Per ne eshte prioritet e po ashtu edhe ne republiken e Maqedonise eshte prioritet, vendosja e marredhenieve diplomatike" tha Sejdiu.

 

Kosova, 12 ambasada te reja ne nje muaj

E Marte, 27 Janar 2009

Kosova pritet qe pergjate muajve te ardhshem te hap 12 ambasada te tjera ne bote. Keshtu thone zyrtare te Ministrise se Puneve te Jashtme te Kosoves. Pritet qe gjate fazes se dyte te hapjes se ambasadave t'u shtohen dhe 12 ambasada te tjera si dhe 7 apo 8 Zyra Konsullore, te cilat do te jene te perqendruara, kryesisht ne shtetet ku ka nje numer me te madh te emigranteve kosovare. Zedhenesja e Ministrise se Puneve te Jashtme, Albana Beqiri, deklaroi dje se ambasadat e reja te shtetit te Kosoves do te hapen ne Maqedoni, Malin e Zi, Kroaci, Slloveni, Ceki, Bullgari, Suedi, Holande, Japoni, Kolumbi, Portugali dhe Hungari. "Tashme eshte marre nje vendim politik edhe per 12 ambasada te tjera, 11 kane qene, tani eshte shtuar dhe nje ambasade, behet fjale per Hungarine. Pritet shume shpejt dekretimi nga Presidenti, i te 12 ambasadave. Nderkohe, ne ministri eshte duke punuar per aktet nenligjore qe rrjedhin nga ligji per Sherbimin e Jashtem te Kosoves, i cili eshte miratuar nga Kuvendi i Kosoves ne fund te vitit qe lame pas", tha Beqiri. Ajo njofton se per postin e ambasadoreve ne 10 ambasadat ekzistuese si dhe per 12 ambasadat e tjerat, pritet qe te hapet nje konkurs. Qe prej mesit te tetorit te vitit 2008, Republika e Kosoves ka hapur dhjete ambasadat e para te saj ne bote. Kosova ka hapur ambasadat e saj ne Uashington, ne Londer, ne Bruksel, ne Paris, ne Berlin, ne Vjene, ne Rome, ne Berne, ne Ankara dhe ne Tirane, vende keto ku tanime jane vendosur te ngarkuarit me pune per ambasadat e shtetit te Kosoves.

BUXHETI

Buxheti i Ministrise se Puneve te Jashtme te Kosoves per vitin 2009 eshte rreth 25 milione euro, andaj sipas zyrtareve qeveritare, eshte vendosur qe ambasadat e Kosoves ne bote te fokusohen ne shtetet me te medha.

 

http://www.korrieri.com/Rajoni/511.html  E marte, Janar 27, 2009

Haradinaj: Keq me sigurinë

Duke mos i komentuar keqardhjet e shprehura nga Kryeministri Hashim Thaçi, Ramush Haradinaj, lider i AAK-së, tha dje në Mitrovicë se ndjen keqardhje për gjendjen e sigurisë në Kosovë, veçmas për qytetin e ndarë të veriut. Megjithëkëtë, gjatë një takimi me simpatizantë të partisë, Haradinaj paralajmëroi se në këtë vit do të formojë Qeverinë e re, e cila, ndryshe nga Qeveria “Thaçi”, sipas tij, do të shtrihet deri në Albanik ish-Leposaviç.

“Ma merr mendja që duhet me na ardh keq për gjendjen që po e shohim pas nesh (Mitrovicën e Veriut), në radhë të parë e jo për njëri tjetrin. Për gjendjen e njerëzve që i kemi në vendin tonë. Me një gjendje të rëndë sociale dhe për humbjet që po i shkaktohen Kosovës. Debati duhet të kthehet këtu, jo te pjesa personale e secilit”, i është përgjigjur Haradinajt, deklaratës së Kryeministrit Hashim Thaçi, i cili shprehi keqardhje për deklaratat pesimiste të ish-bashkëluftëtarit të tij.

Haradinaj edhe një herë kritikoi institucionet e Kosovës për paaftësi në menaxhimin e situatës së sigurisë, rendit dhe ligjit. “Na kemi total politikë të dështuar në siguri, rend dhe ligj. Me një Qeveri me një plan, një Ministër të Jashtëm si Veton Surroi, një Ministër për Tranzicionit si Blerim Shala, ne nuk do të ishim në këtë gjendje që jemi sot”, tha Haradinaj. Haradinaj edhe më tej është thellë i bindur se zgjedhjet e përgjithshme do të mbahet sivjet. “Unë mendoj se zgjedhjet do të mbahen sivjet. Mendoj se Presidenti ka bërë shkejle kushtetuese dhe presim që deri në Qershor do të ketë një vendim. Ne kërkojmë prapsmin e këtij vendimi. Në raste se shtyhen zgjedhjet çoftë për gjashtë muaj, e jo për 2011, atëherë do të kemi gjashtë muaj humbje si Kosovë”, vlerësoi ai.

Pas Ferizajt, Haradinaj është përkujdesur që edhe në fshatin Koshtovë, të vazhdojë me shpërndarjen e librezave të partisë, për anëtarët e rinj, të cilët vijnë edhe nga partitë tjera. “Nuk dua të kthej në këtë rrafsh. Normal që njerëzit po vijnë prej partive të reja. Normal që po vijnë prej PDK-së, po edhe prej partive tjera, por nuk është kjo thelbi. Thelbi është që njerëzit po besojnë në atë që po e them, edhe po binden çdo ditë e më shumë që me një Qeveri çfarë e kemi - jemi humbës si Kosovë”, shtoi ai. Në Mitrovicë, Haradinaj kritikoi Qeverinë e Kosovës për ndërhyrje në përzgjedhjen e ushtarëve të Forcës së Sigurisë së Kosovës, përmes bordeve. Ai vlerësoi se Institucionet e Kosovës është dashur të negociojnë për rritjen e numrit të ushtarëve të FSK-së që drejtohet nga ministri Fehmi Mujota. Kreu i Aleancës për Ardhmërinë e Kosovës ka akuzuar Qeverinë e Hashim Thaçit se po mundohet që qytetarëve të Kosovës t`u ofrojë tema tjera, duke i ikur problemeve madhore të Kosovës, siç është shtrirja e autoritetit të shtetërore në secilën pjesë të Kosovës.

 

 

SHQIPTARET DHE SHOAH: TE DHENA TE REJA

Shaban Sinani

I.

Duke qenë një prej vendeve themeluese të Forumit Ndërkombëtar të Shoah (Stokholm 2000), me ligjin 9280, datë 23.09.2004 ligjvënësit shqiptarë shpallën Ditë të Kujtesës 27 janarin, ditën e çlirimit të kampit të Auschwitz-it prej ushtrive të aleatëve (saktësisht prej Ushtrisë së Kuqe). Një prej përfaqësuesve më ngulmues për të caktuar si ditë kujtese pikërisht Ditën Evropiane të Kujtesës, 27 janarin, ishte Kryeministri i sotëm i Shqipërisë S. Berisha. Një vit më vonë (2005), Asambleja e Përgjithshme e OKB-së e shpalli 27 janarin si Ditën Ndërkombëtare të Kujtesës, duke kodifikuar me një akt të veçantë mënyrën e përkujtimit të kësaj dite. Pikërisht, Asambleja e Përgjithshme e OKB-së qe ajo "mendja gjeniale" dhe njëherësh "injorante", me të cilën kanë bërë ironi qenie të painformuara, që vendosi për t‘ia kushtuar këtë ditë katastrofës më të madhe njerëzore të shekullit të 20-të, të njohur me emrin "Shoah" (në formë më të plotë në hebraisht: "Ha-Shoah"), dhe për të lënë në dorë të cilitdo shtet anëtar të saj të bashkojë në veprimtaritë përkujtuese kërkimet, reflektimin dhe homazhin për çfarëdo forme tjetër të shfaqjes së krimeve masive: aparteid, gjenocid, etnocid, represion, ksenofobi, spastrim etnik, përndjekje politike e shfarosje në masë, sipas karakterit të historisë së tyre.

Sikur të ishte fjala vetëm për një ironi të pashmangshme në çdo rast kur për një dukuri flitet vetëm me frymë madhështuese; sikur të mund të kuptohej harrimi këtë vit i Ditës së Kujtesës prej autoriteteve publike thjesht si një mosvëmendje funksionarësh, pa lidhje me ngatërrimin e historisë me të sotmen; sikur të mos ishte propozuar vetëm dy javë më parë që Shqipëria duhet të ketë një ditë tjetër kujtese (megjithëse në të vërtetë nuk përkujton asnjërën); nuk do të kishte qenë aspak i nevojshëm ky parashtim kronografik, dhe aq më pak të na vinte në mendje pohimi i hidhur i Hilary Clinton, tashmë Sekretare Shteti e SHBA, në takimin e vjetshëm me dy kineastet dashamirëse amerikane, Laura Shapiro-Kramer dhe Myriam Abramowicz, që sapo kanë përfunduar një dokumentar kushtuar rolit të shqiptarëve gjatë kohës tragjike të Shoah: "Në të vërtetë, shqiptarët kanë probleme të mëdha me formimin e imazhit të tyre". Ndoshta më e saktë do të ishte të thuhej se shqiptarët janë shkatërruesit e imazhit të tyre, edhe atëherë kur ua ndërtojnë të tjerët. Pohimin e sinqertë të së mbijetuarës në Shqipëri Jutta Neuman se "shqiptarët nuk ishin antisemitë, madje nuk e dinin fare se çfarë ishte antisemitizmi", cituar prej librit të saj "Albanien-ein sicherer Zufluchtsort?" - "Shqipëria-vend i sigurt për shpëtim?", një tjetër "mendje kritike shqiptare", e pakënaqur "prej teprimit me vetëmburrjet shqiptare", e merr si pikënisje për të konkluduar me një siguri mahnitëse se në Shqipëri nuk pati Shoah thjesht sepse "përqindja e lartë e analfabetizmit (85-90 për qind) në popullsinë e vendit nuk i lejoi shqiptarët të njiheshin me pamflete, literaturë apo propagandë antisemite"!


II.

Historia e shpëtimit të hebrenjve në Shqipëri është e gjatë dhe mund të thuhet se vetëm sa është prekur. Shumica e studiuesve kanë pasur në duar vetëm burime të njëanshme. Sa u takon atyre shqiptare, dihet mirë se nuk janë integruar fare në bibliografitë e studimeve ndërkombëtare për Shoah. Edhe prej studiuesve vendës po ndodh që shumë prej tyre në një çast t‘i mbushin mendjen vetes se i kanë këshilluar të gjitha burimet dhe pastaj s‘ka asnjë gjasë se mund t‘i rishikojnë më qëndrimet e tyre.

Dy prej ngjarjeve më të hershme me ndikim të fortë në politikat shtetërore që u ndoqën ndaj hebrenjve gjatë periudhës mbretërore dhe pastaj gjatë Luftës së Dytë Botërore janë aktet e Lidhjes së Kombeve me qendër në Gjenevë, gjegjësisht më 1921 dhe më 1926, akte në të cilat Shqipëria çmohej si një vend i përzgjedhur për përqendrime të përkohshme dhe tranzitime masive të hebrenjve prej shteteve ku rreziku ndaj tyre mund të shfaqej egërsisht. Në atë kohë doktrina e "çrrënjosjes masive" apo e "zhdukjes zanafillëse" ("final solution") nuk ishte shpallur ende. Por Evropa e kishte ndjerë prej vitesh e dekadash rrezikun që po vinte, të paktën qysh me botimin e artikullit të mirënjohur "J‘accuse" të shkrimtarit Emil Zola kushtuar skandalit të njohur me emrin "procesi Dreyfus" dhe me botimin e romanit "Ishulli i pinguinëve" të A. France. Përgjatë afro një shekulli u përpunua pseudo-miti i fshehtësisë ndërkombëtare të hebrenjve, që u përmbyll me botimin provokues të "Protokolleve të pleqve të Sionit", si shkas për të përpunuar një doktrinë tjetër, me karakter racist.

Në arkivat e Gjenevës ruhen jo vetëm autorizimet dhënë qeverisë së Shqipërisë për të lëshuar dokumente udhëtimi për hebrenjtë, por edhe verbalet që përmbajnë diskutimet në komisione

, sidomos në Komisariatin e Lartë të Refugjatëve, përfaqësues të të cilit negociuan me autoritetet e Tiranës për një kohë të gjatë një dekadë më vonë. Pse u zgjodh Shqipëria për këtë përgjegjësi me karakter ndërkombëtar, çfarë përmbanin planet e Lidhjes së Kombeve dhe të Komisariatit të Lartë të Refugjatëve, pse qeveria mbretërore i mirëpriti këto plane - deri më tani për çështje të tilla është shkruar vetëm mbi bazën e burimeve publike, shtypit të kohës.


III.

Të gjitha faktet dhe të dhënat të çojnë drejt një përfundimi bindës, që politika e lehtësimit të hyrjes së hebrenjve në Shqipëri gjatë periudhës mbretërore ka pasur një aspekt të fuqishëm ndërkombëtar, të dyanshëm: veprues dhe kundërveprues. Në njërën anë ishte inkurajimi i Lidhjes së Kombeve, i Komisariatit të Lartë të Refugjatëve; i përfaqësuesve të organizatave dhe shoqatave të mirënjohura botërore të hebrenjve; i disa qeverive demokratike të Evropës, që mbretëria shqiptare të pranonte në grup hebrenj të rrezikuar dhe jo thjesht kërkesa individuale të tyre. Në anën tjetër ishte kushtëzimi politik i qeverisë së vendit, me anë të traktateve dypalëshe, sidomos prej traktatit të miqësisë me Italinë (1926), për t‘iu bindur doktrinës naziste-fashiste të "çrrënjosjes përfundimtare" të hebrenjve, shpallur më 1933 nga Führer-i përmes "Mein Kampf".

Sikurse provohet në mënyrë bindëse, deri në vitin 1937 (prill), kur ish-mbreti Zog shpalli për herë të parë në historinë e shtetit shqiptar pavarësinë dhe të drejtën e veprimit të organizuar të bashkësisë hebraike të vendit, qëndrimet e qeverisë së Shqipërisë për këto projekte ishin krejtësisht të lira, të pakushtëzuara, shprehje e vullnetit të saj. Kjo është koha kur nismat për pranimin e hebrenjve të rrezikuar në vendet e Evropës Qendrore në Shqipëri morën karakter institucional. Herman Bernstein, ambasador i SHBA në Tiranë (17 shkurt 1930-24 shtator 1933), dhe Faik Konitza, ish-ambasador i mbretërisë zogiste në Washington, përgatitën një "marrëveshje instalimi" të të paktën 500 familjeve hebreje, të cilat do të vendoseshin në rajone të përcaktuara qartë edhe topografikisht në hartat e Shqipërisë. Dihet se kjo do të ishte edhe në shërbim të bonifikimit të rrjedhës së Bunës, me përfitime që përputhen njëshmërisht me të njëjtat që llogariteshin se do të vinte nga ndërtimi i hidrocentralit të Bushatit, sipas projekteve të një gjysmëshekulli më vonë.

Shumë e shumë dekada para se të flitej për një "fenomen Shqipëri" dhe të zhvilloheshin konferenca e debate për të, ish-ambasadori Bernstein shkruante: "Në Shqipëri nuk gjen dot as edhe një gjurmë të vetme të çfarëdo diskriminimi kundër hebrenjve, për arsye se Shqipëria është njëri ndër vendet e rralla në Evropën e ditëve të sotme, ku nuk ekzistojnë paragjykimi dhe konfliktet fetare, megjithëse vetë popullsia shqiptare është e ndarë në tri fe" (botuar në "The Jewish Daily Bulletin", New York, vëll. i 9-të, nr. 2821, 17 prill 1934).

Studiues të vendit dhe të huaj e kanë evokuar rëndësinë e marrëveshjes shqiptaro-amerikane, duke shënjuar me ngut dhe me njëfarë entuziazmi të pakuptueshëm se ajo nuk u arrit as të nënshkruhej dhe as të zbatohej. Në të vërtetë, pavarësisht nga fakti se marrëveshja nuk gjeti zbatim, për studimet në fushë të historisë është e domosdoshme të njihet në tërësi përmbajtja e saj, në mos për tjetër si shpallje vullneti e interesash, për të analizuar më tej se çfarë faktorësh e penguan. Judeofobia ishte jo vetëm veprim, por edhe frymë, madje para së gjithash ishte frymë. Edhe nëse marrëveshja Bernstein-Konitza nuk dëshmon rezultatin, pa dyshim dëshmon tentimin dhe frymën. Teksti i plotë i saj, si u propozua nga qeveria mbretërore dhe si u qortua nga Washington-i, ose anasjelltas, ende nuk është botuar, as prej burimeve vendëse, as prej burimeve amerikane. Përmbajtja e saj njihet kryesisht nga aq informacion sa ambasada italiane në Tiranë i përcillte qendrës. Bernstein pati parafolur madje edhe për mundësinë e ndërhyrjes së Romës për t‘i ndaluar nismat ndërkombëtare dhe ato të qeverisë mbretërore për pranimin masiv të hebrenjve. Një dorëshkrim i tij kushtuar kësaj teme qe botuar (një vit pas vdekjes) në revistën e njohur "Foreign Affairs".


IV.

"Golden age" - epoka e artë e parashtrimit ligjor-institucional të mundësive të pranimit të hebrenjve në Shqipëri mund të thuhet se nis e modifikohet disi prej vitit 1937. Fillon më tej një periudhë e dytë, gjatë së cilës kontrolli i Romës mbi veprimet e mbretërisë është shumë më vigjilent. Megjithëse, sikurse dihet, edhe Roma vetë nuk qe aq e vendosur dhe e zellshme në zbatimin e politikave antisemite, për shkak të detyrimeve që kishte ndaj aleancës së trefishtë nazifashiste hartoi një paradigmë të plotë ligjesh antihebraike, të cilën duhej ta diktonte edhe te vendet që i kishte nën kontroll, madje edhe me mandat ndërkombëtar (Konferenca e Ambasadorëve, 1921), si Shqipëria. Ligjet antihebraike në Italinë e periudhës së Musolinit i ka botuar në një libër më vete studiuesi i njohur i Shoah Michele Sarfatti. Eshtë mirë që studiuesi ta ketë në duar këtë libër para se të kuturisë të pohojë se "edhe në Shqipëri ka pasur ligje antihebraike", ose "ka pasur vendime apo akte të tjera antisemite", sikurse është thënë ndonjëherë nga studiues vullnetaristë që ndoshta ende nuk dinë të dallojnë një akt normativ nga një qarkore, një ligj nga një udhëzim; një thirrje për të raportuar për të huajt me banim në këtë apo atë komunë nga hartimi e dorëzimi i listave të hebrenjve, për të mos folur për dallimin se ku nis dhe ku mbyllet antisemitizmi.

Në këtë periudhë të dytë, rreptësimi i mbikëqyrjes italiane është i dukshëm, por, pa kurrfarë dyshimi, mund të pohohet se ndikimi përmbajtësor i politikës italiane në ushtrimin politik të mbretërisë shqiptare qe baras me zero. "Antisemitizmi" i mbretërisë arriti shkallën më të lartë me dy vendime të kryesisë së Këshillit të Ministrave të Mbretërisë, të njohur si Vendimi nr. 118 datë 28.1.1939 dhe Vendimi nr. 210 datë 25.2.1939, me anë të të cilëve hebrenjve që donin të hynin në Shqipëri u kërkohej të deklaronin se kishin gjegjësisht 250 dhe 500 franga valutë me vete! Ky ka qenë "antisemitizmi" i autoriteteve të mbretërisë deri në ditët e fundit të ekzistencës së saj. Të mendosh se vërtet këto dy vendime shprehin politikë antisemite është po aq naive sa të njësosh kampet e transitimit të hebrenjve (Shijak, Zall-Herr, Durrës, Kavajë) gjatë luftës me kampet e shfarosjes në masë që ngriti industria naziste e vdekjes në Evropën Qendrore, gjë që dhe ka ndodhur.

Në mbarim të Luftës së Dytë Botërore, për shkak të pretendimeve që qeveria e re e Shqipërisë kishte ndaj Romës dhe Reich-ut (për reparacione e restitucione), fondi i dokumenteve të krijuara prej ambasadës italiane që kishte vepruar në Tiranë në vitet 1930 u shtetëzua. Ky fond ruhet ende në rrjetin arkivor shqiptar. Janë mbi tri mijë fletë dokumente që certifikojnë gjithë mbikëqyrjen e veprimit politik të mbretërisë me syrin e interesave të Farnesina-s. Pikërisht ky fond, më shumë se ai i Drejtorisë së Përgjithshme të Policisë, që ishte institucioni i ngarkuar për të marrë informacion dhe raportuar për praninë e të huajve në Shqipëri, është një burim parësor për të dëshmuar se deri në çfarë kufiri mundi të arrijë ndikimi fashist për përshtatjen e politikave antisemite nga mbretëria shqiptare.

Nga këto burime del se me anë të presioneve për krijimin e pengesave ligjore për hyrjen e hebrenjve në Shqipëri Roma nuk kishte aq synimin që ligjet e saj antihebraike të hynin në fuqi edhe këndej Adriatikut, se sa të mbronte rolin e saj si vendi më i simpatizuar prej shqiptarëve dhe sidomos të përjashtonte një konkurrencë të mundshme të kapitaleve hebreje. Në radiogramet e përditshme të diplomatëve italianë shenjohet gjithçka që ndodh me hebrenjtë jorezidentë: nga vijnë, si i kanë emrat, a kanë mbështetje dhe ku e kanë mbështetjen në qeverinë mbretërore, a kanë lidhje personale me ndonjë ministër, apo funksionar të oborrit, a janë me emra të vërtetë, apo me emra të rremë, kanë dokumente identifikimi autentike apo të falsifikuara, ku gjenden punishtet tipografike të fabrikimit të letërnjoftimeve false për hebrenjtë, cilët funksionarë të qeverisjes në komuna lëshojnë me autoritetin e tyre pasaporta me identitet tjetër për ta, si funksionon mbështetja dhe solidariteti midis vetë hebrenjve, deri te përshkrimi fizik i bukurisë së jashtme të zonjave dhe i gojëtarisë politike të të ardhurve më të fundmë. "Sorvegliare, non intervenire", ky qe slogani që iu përmbajt Roma deri në periudhën e pushtimit. Pas 7 prillit 1939 ky slogan u modifikua pak: "Sorvegliare, non punire".


V.

Sir Martin Gilbert, një prej specialistëve më të njohur në botë për historinë e holokaustit dhe biograf i ish-kryeministrit britanik të kohës së Luftës së Dytë Botërore, në librin e tij "Winston S. Churchill: The Prophet of Truth", vëllimi i 5-të (1922-1939), botimi i fundit më 1990, pohon se deri në janar të vitit 1939, vetëm tre muaj para pushtimit, qeveria e Mbretërisë së Bashkuar, me pëlqimin e vetë kryeministrit W. Churchill, vazhdonte të negocionte në rrugë diplomatike me përfaqësues diplomatikë të mbretërisë shqiptare për të gjetur mundësi shpëtimi për hebrenjtë e rrezikuar gjetkë në Evropë. Por, për fat të keq, planet shqiptaro-britanike dështuan, sepse Musolini i dërgoi trupat e veta në Shqipëri para kohës së parashikuar ("... many instances in which Churchill acted to help or rescue the beleaguered Jews. One occurred in January, 1939, when an Albanian diplomat told him his country was willing to provide a sanctuary for them. Tragically, before Churchill had a chance to negotiate the arrangements, "Mussolini sent his troops into Albania, its independence was destroyed, and the rescue scheme came to naught").

Mund të përfytyrohet lehtësisht se sa "akte antihebraike" kishte miratuar qeveria mbretërore deri në vitin 1939, duke qenë, deri në pragun e rrënimit të vet, palë e rëndësishme, parësore, bashkëbisedimi diplomatik për një nismë shpëtimi të hebrenjve me karakter ndërkombëtar, me protagoniste qeverinë e W. Churchill-it, një prej vendeve që do të themelonte "Atlancic Charter", dokument që ka shërbyer si doktrinë politike e aleancës antifashiste dhe akt zanafillor për rikrijimin e Lidhjes së Kombeve pas luftës (OKB).

Ishte pikërisht ky kontekst, jo vetëm i brendshëm, por edhe ndërkombëtar, që përgatiti gjithçka që ndodhi në Shqipëri gjatë luftës antifashiste, atë që është quajtur gjerësisht "mrekullia shqiptare" dhe që një tjetër e mbijetuar në këtë vend, Irene Grunbaum, së cilës gjatë luftës shqiptarët, për ta fshehur, e albanizuan duke i dhënë emrin Fatime Nova, në librin e saj "Escape through the Balkans" - "Arratisje përmes Ballkanit" (botim i Nebarska University, prill 1999), një gjysmë shekulli pasi rreziku kishte kaluar, e shprehu me fjalët mirënjohëse: Lamtumirë, Shqipëri. Ti më dhe kaq shumë mikpritje, mbrojtje, miq dhe aventurë. Një ditë do t‘i tregoj botës sa të guximshëm, të patrembur, të fortë e besnikë janë bijtë e tu; se si as vdekja e as djalli nuk mund t‘i frikësojë ata. Unë do të tregoj se si ata mbrojtën një të huaj refugjate dhe nuk lejuan që ajo të prekej, edhe nëse një gjë e tillë do të thoshte humbje e jetës së tyre. Dyert e vendit tënd të vogël mbetën të hapura, Shqipëri. Autoritetet e tua mbyllën sytë kur qe e domosdoshme për t‘u dhënë njerëzve të varfër e të përndjekur edhe një mundësi për t‘i mbijetuar më të tmerrshmes së të gjitha luftërave. Shqipëri, ne ia dolëm të mbijetojmë për hir të humanizmit tënd. Faleminderit!





Senati i SHBA - Rezoluta S. Res. 521 - "Mirënjohje ndaj popullit shqiptar"


"Për mbrojtjen dhe shpëtimin e jetës së gjithë hebrenjve që jetonin në Shqipëri, ose që kërkuan strehim atje gjatë holokaustit"

(Paraqitur më 27 qershor 2006 nga senatori i New York-ut Charles E. Schumer, me mbështetjen e senatorit John McCain të shtetit të Arizona-s)

-Duke qenë se në fillim të Luftës së Dytë Botërore në Shqipëri jetonin mbi 200 hebrenj dhe afërsisht 1800 hebrenj të tjerë u arratisën për në Shqipëri nga Europa Perëndimore e nga ish-Jugosllavia;

-Duke qenë se më 1934 ambasadori amerikan në Shqipëri Herman Bernstein shkroi se "nuk ka asnjë gjurmë të diskriminimit të hebrenjve në Shqipëri, sepse Shqipëria është një nga vendet e rralla në Europën e sotme ku paragjykimi dhe urrejtja fetare nuk ekzistojnë, megjithëse vetë shqiptarët janë të ndarë në tre besime";

-Duke qenë se, bazuar në historinë e papërsëritshme të tolerancës së tyre fetare, shqiptarët i strehuan dhe i mbrojtën hebrenjtë duke rrezikuar edhe jetën e vet, duke filluar që me pushtimin e Shqipërisë nga fashistët italianë të Musolinit më 1939;

-Duke qenë se, kur Gjermania pushtoi Shqipërinë më 1943 dhe Gestapo urdhëroi të regjistroheshin hebrenjtë që jetonin në kryeqytetin e Shqipërisë (Tiranë) shtetarët shqiptarë nuk pranuan t‘u dorëzonin atyre lista të hebrenjve që jetonin në Shqipëri dhe zyrtarët shqiptarë u lëshuan atyre dokumente identiteti false për të mbrojtur të gjithë hebrenjtë që udhëtonin për në Tiranë apo që fshiheshin atje;

-Duke qenë se shqiptarët e konsideronin si çështje të dinjitetit kombëtar t‘i ndihmonin hebrenjtë gjatë holokaustit dhe falë veprave të shumë individëve shqiptarë i gjithë komuniteti hebraik, vendës apo jorezident në Shqipëri, i mbijetoi holokaustit;

-Duke qenë se në mbarim të Luftës së Dytë Botërore në Shqipëri banonin shumë më tepër hebrenj sesa para saj;

-Duke qenë se në qershor 1990 kongresmeni hebreo-amerikan Tom Lantos dhe kongresmeni shqiptaro-amerikan Joe DioGuardi, që ishin zyrtarët e parë të Shteteve të Bashkuara që hynë në Shqipëri, morën nga kryetari i Partisë Komuniste dhe Presidenti i Shqipërisë Ramiz Alia një dosje të vëllimshme me burime nga arkivat komuniste, që përmbanin të dhëna për veprat heroike të panjohura të qindra shqiptarëve që shpëtuan hebrenj gjatë Luftës së Dytë Botërore;

-Duke qenë se Joe DioGuardi sapo u kthye nga Shqipëria e dërgoi dosjen për të vërtetuar besueshmërinë e saj në Yad Vashem, Muzeu Përkujtimor i Heronjve dhe Martirëve të Holokaustit në Jerusalem, Izrael;

-Duke qenë se Yad Vashem ka përcaktuar e shpallur deri tani 63 familje shqiptare si "Fisnikë midis kombesh" dhe vetë Shqipërinë si një nga "Kombet më të drejtë";

-Duke qenë se në shkurt 1995 kongresmenët Tom Lantos, Benjamin Gilman dhe Jerrold Nadler, si dhe ish-kongresmeni Joe DioGuardi, folën në një ceremoni të organizuar në Memorial Museum of Holokaust në Washington DC, dhe përshëndetën vendimin për shpalljen e Shqipërisë ndër "Kombet më të drejtë";

-Duke qenë se, bazuar në informacionin e vërtetuar nga Yad Vashem, autori dhe filantropi hebreo-amerikan Harvey Sarner botoi më 1997 librin "Shpëtimi në Shqipëri", që të tërhiqte vëmendje ndërkombëtare rreth rolit unik të popullit shqiptar për shpëtimin e hebrenjve gjatë holokaustit nazist;

-Duke qenë se në tetor 1997 Lidhja dhe Fondacioni Civil Shqiptaro-Amerikan realizuan shpërndarjen e 10 mijë kopjeve të librit "Shpëtimi në Shqipëri", me një parathënie të kongresmenëve Lantos dhe Gilman, që të tërhiqnin vëmendjen e popullit hebre dhe të udhëheqësve të tyre në veçanti ndaj vuajtjeve të shqiptarëve që jetonin nën Slobodan Miloshevic-in, në mënyrë që të parandalonin një gjenocid tjetër;

-Duke qenë se më 15 maj 2005 një grup veprimtarësh hebrenj dhe shqiptarë u mblodhën në New York për një "Përshëndetje ndaj tolerancës, rezistencës dhe shpresës së shqiptarëve: duke përkujtuar besën dhe holokaustin", me rastin e 60-vjetorit të lirimit nga kampet naziste të vdekjes;

-Duke qenë se në një deklaratë të paraqitur në këtë ceremoni dr. Mordechai Paldiel, drejtor i Departamentit të Fisnikëve ("The Righteous Department") në Yad Vashem, përshëndeti heroizmin e shqiptarëve si "të vetmit që u bënë shpëtimtarë jetësh të hebrenjve të ardhur nga vendet e tjera; që jo vetëm u përpoqën të ndihmonin hebrenjtë, por edhe konkurronin me njëri-tjetrin për të marrë privilegjin e të qenit "shpëtimtar", falë "besës", kodit të nderit që u kërkon shqiptarëve të shpëtojnë jetën e kujtdo që kërkon strehë, edhe nëse do t‘i duhet të humbë jetën e tij për këtë gjë";

Nga gjithë sa u pohua, tani miratohet që Senati:

-T‘u shprehë mirënjohje shqiptarëve për shpëtimin e jetës së hebrenjve, si të vendësve ashtu edhe të atyre jorezidentë, që jetuan në Shqipëri gjatë holokaustit;

-T‘i shprehë mirënjohjen Yad Vashem-it në Izrael dhe të nxisë të tjerët që të njohin shqiptarët që vepruan për të mbrojtur hebrenjtë gjatë holokaustit, të njohin kurajën dhe heroizmin e tyre madhështor;

-Dhe me këtë rast të rikonfirmojë mbështetjen për lidhje më të ngushta mes Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe Shqipërisë.



Familje shqiptare të nderuara me titullin e lartë "Fisnikë mes kombesh" nga Yad Vashem

Sipas Norman H.Gershman, paraqitur në katalogun e ekspozitës

"Besa: Muslims who saved Jews in World War II", Syracuse University Press, USA, 1st edition 2008


1. Familja e Destin (Destan?) dhe Lime Ballës;

2. Familja e Baba Haxhi Dede Reshat Bardhit;

3. Familja e Mbretit Zog të Shqipërisë ("King Zog of Albania");

4. Familja e Njazi dhe Liza Pilkut;

5. Familja e Mefail Biçakut;

6. Familja e djalit të tij Njazi Biçaku;

7. Familja e Hysen Marikës;

8. Familja e Jani Kocas;

9. Familja e Islam Prosekut;

10. Familja Domai (Domaj?);

11. Familja e Halil Frashërit;

12. Familja e Toli Dodit;

13. Familja e Aliut (sic!);

14. Familja e Sulo Muzhakës (Muzhaqit?);

15. Familja e Ali dhe Nadire Binxhiut;

16. Familja e Qani Civesë;

17. Familja e Destan Kurmaqut (Kurmakut?);

18. Familja e Besim Zymës;

19. Familja e Higmet/Hiqmet (Meti) Zymës;

20. Familja e Hajdar Kikës dhe e djalit të tij Petrit;

21. Familja e Tef Pogut (Pogës?);

22. Familja e Hysref (Eshref?) dhe Emine Frashërit;

23. Familja e djalit të tyre Mehmet Frashëri;

24. Familja e Osman dhe Nazliko Allah (Alla?);

25. Familja e Esheref dhe Easuere (Qefsere?) Shpuzës;

26. Familja e Ali dhe Rakip Krajës;

27. Familja e Ismail Babanit;

28. Familja Kasapi;

29. Familja e Sulejman dhe Zenepe Meçes;

30. Familja e Lilo Xhimitikut;

31. Familja e Taqi Simsisë;

32. Familja Kurti;

33. Familja e Besim dhe Aishe Kadiut dhe e vajzës së tyre

Merushe;

34. Familja Kuqi;

35. Familja e Nuro Hoxhës;

36. Familja e Muhiddin (Muhedin?) Haxhit;

37. Familja e Hasan Kalasë;

38. Familja e Rifat Hoxhës;

39. Familja e Kasem Jakup Kocerrit;

40. Familja e Xhevat dhe Afërdita Gjergjanit;

41. Familja e Vesel dhe Fatima (Fatime?) Veselit;

42. Familja e Mesut dhe Drita Salillarit;

43. Familja e Xhafer Skederit (Skënderit?);

44. Familja e Abaz dhe Zade Sinanit;

45. Familja e Ali dhe Nadia (Nadire?)Kazazi;

46. Familja e Islamit;

47. Familja e Shaquir (Shaqir) dhe Qamile Boriçit dhe e vajzës së tyre Bohriya (Bahrije?) Boriçi;

48. Familja e Ismail Golemit;

49. Familja e Hamid dhe Xhemal Veselit;

50. Familja e Vehbi Hasan Hotit;

51. Familja e Ali Sheqer Pashkajt;

52. Familja e Beqir Qoqjas;

53. Familja Rezniqi;

54. Familja e Hasan Rremë Xerxës;

55. Familja e Ramadan dhe Isa Nuzës;

56. Familja e Mullah Shabanit;

57. Familja e Basri Hasanit;

58. Familja e Sadik Belulit

59. Familja e Rruzhdi Belulit;

60. Familja e Sejdi Sylejmanit;

61. Familja e Jusuf Sakik Mimonës;

62. Familja e Hysni Domit;

63. Familja e Pjeter Jankovic-it.

Në këtë listë nuk janë shenjuar emrat e të gjitha familjeve shqiptare që shpëtuan hebrenj gjatë Luftës së Dytë Botërore. Departamenti i Fisnikëve mes Kombeve në Yad Vashem ("Department of the Righteous") shqyrton dhe shpall kohë pas kohe të tjerë "Të Drejtë", që kanë ndihmuar dhe mbrojtur hebrenjtë nga Shoah. Duke vlerësuar rolin e shqiptarëve në mbrojtje të hebrenjve para dhe gjatë luftës, Yad Vashem e ka shpallur Shqipërinë "Kombi më i Drejtë". Vetë lista e fisnikëve shqiptarë, që njihen e çmohen në Yad Vashem si modele të solidaritetit dhe humanizmit, është një pikënisje për reflektim historik. Në epokën e lulëzimit të enciklopedive të fiseve, krahinave dhe mëhallave, mund të thuhet se është padrejtësi historike që një pjese të "fisnikëve shqiptarë" që nderojnë vendin dhe kombin e tyre ndërkombëtarisht opinioni i vendit ndoshta ua njeh për herë të parë emrat, pa folur për përgjegjësinë e shkencës kombëtare, që atyre të shumtëve në këtë listë që u mungon emri apo mbiemri, t‘u saktësojë identitetin dhe personalitetin. Në Ditën e Kujtesës kjo përgjegjësi bëhet e shumëfishtë.

http://www.balkanweb.com/gazetav5/artikull.php?id=51996

 

Ilia Terpini: “Si e njoha Franz Jozef Shtrausin”

» Dërguar më: 26/01/2009 - 13:38

Fatmira Nikolli

Një jetë në kinema. Një jetë mes filmave dhe artistëve. Një jetë me kujtime. Artisti i merituar, Ilia Terpini sapo ka festuar 70- vjetorin e lindjes mes miqsh e kolegësh. Ndërsa ka lënë pas vitet dhe mbi shpatulla mban peshën e rëndë që kanë, ai kujton dhe rrëfen ditët e tyre. Një shprehje thotë se mes ferrës çel trëndafili, e në fakt në ditët e zeza të komunizmit, ai ka mundur të "vjedhë" disa çaste të bukura që sot i kujton me nostalgji. Një oaz lumturie mes "errësirës" dhe luftës për mbijetesë. Ekipet e xhirimeve kanë qenë për të miqtë më të mirë. Ndërsa keqardhja për njerëzit dhe fatin e vendit të tij e shoqëron si fantazmë, teksa tregon histori të dhimbshme. Ilia Terpini rrëfen jetën e tij. Kinostudioja, filmat e ndaluar, takimi me politikanin gjerman Shtraus, biseda me të dhe dokumentari mbi Hoxhën.
Para disa ditësh ju festuat 70-vjetorin e lindjes mes miqsh e kolegësh...
Me këtë rast unë mblodha të gjithë miqtë e mi, kolegët e punës me të cilët kam kaluar një jetë të tërë. Ndër ta ishin Pirro Milkani, Margarita Xhepa, Saimir Kumbaro, Rikard Ljarja, Kristaq Mitro, Vladimir Prifti, Rajmonda Bulku, Faruk Basha, kryetari i Qarkut të Korçës, kryetari i Shoqatës "Shqipëri-Francë" me të cilin kam bashkëpunuar për disa dokumentarë për Francën, Nina dhe Avni Mula, etj. U krijua një atmosferë e gëzueshme, ku ne tregonim episode nga xhirimet e filmave të ndryshëm. E kaluam shumë mirë.
Ndërsa i keni kaluar të 70-at, një pjesë të madhe të këtyre viteve i keni kaluar në Kinostudio. Cilat janë kujtimet më të bukura që keni nga koha e artë e kinematografisë shqiptare?
Filmi "Ballë për ballë" ka qenë një nga filmat më të vështirë, por më të bukur. Kishte një temë mjaft interesante për rusët dhe konfliktin që kishim me ta. Aty kam punuar me një përkushtim të rrallë me dy regjisorët, Pirro Milkani dhe Kujtim Çashku. Pati një vështirësi. Ditën që u caktua që xhirohej doli një ditë me dallgë, dhe nëse unë do të thosha se nuk xhirohet do më thoshin se po bëja punë armiqësore, sepse kanë dalë të gjitha anijet dhe po harxhohet naftë, e ti na thua nuk xhirohet. Kameran nuk e mbaja dot në sy dhe e hoqa nga stativi dhe mbajta në gjoks. Mirëpo, nuk ishte si kamerat e sotme që të kishe një ekran ta shihje çfarë po xhiron. E mbajta me hamendje. Derisa materialet shkuan në Tiranë, u shikua, u la filmi, erdhi në Vlorë e u mor vesh se ishte xhiruar mirë, unë isha si i ngrirë. Nëse nuk do të kishin dalë mirë do të më thoshin armik i popullit e do internohesha. Një nëndetëse harxhonte 700 litra naftë në një orë dhe ne kishim tre të tilla ndaj mua do të më thoshin, është bërë tërë ai harxhim i madh dhe ti nuk e ke xhiruar. Kur do të dilte nëndetësja 105 unë kisha kamerën kryesore dhe dy asistentët e mi mbanin kamerat e tjera. Nuk mund të bënim dubla se nëndetësja nuk mund të hynte e të dilte disa herë. Unë fillova xhirimin, por nëndetësja nuk po dilte. Fillova t'i bërtisja gjeneralit, çfarë bëni kështu na iku filmi. Filmi blihej në Perëndim dhe ishte me shumë kosto të madhe. Ai ma bënte me shenjë të prisja. Më vonë nëndetësja doli unë e pyeta çfarë po bënin ai më kthehet, ore je në vete ti, ne na kishte pësuar defekt nëndetësja dhe do të mbytej me gjithë ekuipazhin ndërsa ti më thua, po më ikën filmi.
Në cilin film tjetër keni kujtime të bukura?
Film tjetër ku unë kam kujtime të bukura ka qenë "Dimri i fundit". Ai është xhiruar në Dardhë të Korçës dhe ne kemi ndenjur dy muaj atje. Ishim gjithë ditën jashtë me 1 m e 30 cm dëborë. Ditën kishim ftohtë, ndërsa natën i kishim kushtet e mira, sepse fshatarët ishin shumë mikpritës dhe të dashur. Të dy asistent/regjisorët punonin për herë të parë në një film, dhe nëse dështoje herën e parë, duhej kohë të të jepnin një film tjetër. Aty na ndodhi një "fatkeqësi". Pasi kishim xhiruar dy javë fryu një erë e ngrohtë dhe bora iku, por ne nuk mund ta bënim filmin pa dëborë, sepse kishte filluar dhe duhej të mbaronte me dëborë. Ndenjëm dy javë pa filmuar asgjë ndërkohë që Kinostudioja na pyeste në telefon se çfarë po bënim. Ishim më shumë se 60 veta që hanim, pinim dhe rrinim. Po ne i thoshim, po s'kemi ç'bëjmë se nuk ka dëborë, dhe ata na thoshin, po në Evropë ka rënë tërë ajo dëborë. Dy regjisorët e rinj u mërzitën ndaj një natë hapa valixhen dhe nxora "Rubairat" e Omer Kajanit dhe fillova të lexoja që t'iu ktheja humorin. Afër ne kishim djegur një shtëpi të cilën gjoja e kishin djegur gjermanët, dhe iu them ngrehuni çuna e të dalim të pimë raki atje tek shtëpia e djegur se do të na bjerë dëborë. E në fakt të nesërmen filloi dëbora e cila ra edhe për një muaj e gjysmë dhe e xhiruam filmin shumë mirë.
A lejohej ai libër ta mbanit me vete?
Atë e mbaja me vete unë fshehurazi, sepse ishte botuar që përpara çlirimit dhe ishte libër i verdhë e nuk lejohej, por unë e mbaja.
Ai kishit frikë se do të spiunoheshit ?
Është e çuditshme që në Kinostudio ku kishte 700 punonjës, ishin njerëz shumë të mirë dhe nuk kishte spiunë. Neve nuk na kanë spiunuar. Sherif Merdani është dënuar 16 vite burg sepse gjatë kohës që ishte mësues në Berat, kishte kënduar një këngë angleze. Po ka pasur raste që janë spiunuar dhe janë dënuar edhe kot fare. Dy burra, që i kisha marrë figurantë në filmin "Në pyjet me borë ka jetë" më kanë treguar një histori të dhimbshme. Një shoku i tyre shofer kishte parë një ëndërr sikur kishte hipur në një kalë të bardhë dhe po ikte jashtë Shqipërisë. Në ëndërr i ishte shfaqur Jugosllavia dhe Greqia. Ai të nesërmen kishte shkuar në punë dhe ua kishte treguar shokëve duke shtuar se Jugosllavia ishte shumë e bukur dhe Greqia akoma më shumë. Njëri prej shokëve e kishte spiunuar dhe e kishin dënuar 7 vite burg vetëm nga ëndrra. Pra, stafet e tjera kishin spiunë të rrezikshëm. Ne kishim dëshirë që filmat tanë të iknin jashtë edhe shteti po ashtu, se donte të përhapte ideologjinë e vet, ndërsa filmat e huaj i seleksiononte dhe skenat ku kishte puthje, i prisnin.
Ju thatë që për shkak të ideologjisë, filmat e huaj priteshin e shkurtoheshin, në mënyrë që masa të mos ndikohej. Po me filmat shqiptarë dhe me filmat tuaj, a bëhej një gjë e tillë?
Po, sigurisht. Ne xhiruam filmin "Guna përmbi tela" ku flitej për luftën e Vlorës. Kur u shfaq filmi në kolektiv u lavdërua ndërsa kur e pa ministria dhe udhëheqja na erdhi vërejtje. Nuk na e thanë hapur, por vetëm shkurtojeni. Po përse i thoshim neve, ndërsa ta nuk thoshin gjë, vetëm shkurtojeni. Pastaj morëm një komision, ku ishte Ismail Kadare, Dritëro Agolli dhe një gazetar. Kur e panë thanë: "Kjo është një epope. Keni bërë një mrekulli". Ndërsa ministria sërish thoshte, shkurtojeni. Më vonë ne morëm vesh se Lufta e Vlorës, nuk duhet të dilte më e madhe se Lufta Nacionalçlirimtare. Aty na u desh të hiqnim disa skena masive, ku njerëzit luftonin dhe hidheshin përmbi tela. U hoqën, dhe doli një luftë e zbehtë, sepse "luftë kishin bërë vetëm komunistët".
Kur vdiq Enver Hoxha janë bërë shumë dokumentarë dhe një ndër ta e keni xhiruar ju. Por, në atë kohë shumë veta kanë qarë dhe shumë madje, për humbjen e liderit politik e shpirtëror... E keni pasqyruar ju këtë "dhimbje"?
Unë bëra dokumentarin "Korça dhe Enver Hoxha", me regjisorin Viktor Gjika. Ka pasur skena shumë të forta dhe kishte njerëz shumë nostalgjikë që iu binte të fikët kur kalonte arkivoli. Kur u shfaq në kinema, shumë njerëzve iu ra të fikët dhe u ndalua si film se kishte më shumë emocion sesa duhej. Mendonin se po të vdiste ai, Shqipëria do të mbaronte. Kishte bërë tepër propagandë.
Ju në 1985-ën keni shoqëruar Kryeministrin e Bavarisë në vizitën e tij të dytë në Tiranë. Si e mbani mend dhe çfarë ju tha ai?
Ai i bëri Shqipërisë një ofertë të jashtëzakonshme për vendin tonë, por Ramiz Alia nuk e pranoi dhe ai iku i mërzitur. "Ju keni një natyrë që nuk gjendet". Ai donte ta bënte Shqipërinë aq ndryshe sa sipas tij, asnjë shqiptar nuk do të shkonte emigrant. Kemi biseduar gjatë me të. Kur ne bisedonim me ne ishte edhe Aleks Buda, cili kishte studiuar në Gjermani. Buda dhe Shtrausi kënduan bashkë një këngë gjermane. "Unë do të bëj tre autostrada, Tiranë-Shkodër, Tiranë-Vlorë dhe Tiranë-Korçë që njerëzit të futen në punë. Në Myzeqe do të bëj një aeroport, që avionët të qëndrojë këtu. Ju keni një gjë të jashtëzakonshme, nga veriu në jug, është vetëm det, do të bëhet shumë turizëm. Ju mund të thoni, si i derdhi tërë këto para? Por, ne do t'i marrim prapë sepse keni shumë minerale. Por më gjëja më e madhe që keni ju e që ne na mungon është se keni 300 ditë me diell". Alia i kërkoi dëmshpërblimin e Luftës, por ai i tha që nuk mundej, "se nëse do ia japim Shqipërisë, do na i kërkojnë që të gjitha shtetet, por ne mund t'iu japim ndihmë si shtet në zhvillim". Është fatkeqësi që ne nuk mund ta pranonim. Ai e njihte shumë mirë vendin tonë. Një miku im, kur kishte shkuar në Gjermani, kishte takuar dy deputetë të Bundestagut gjerman dhe i kishin thënë se i kishin bërë studim Shqipërisë. Ai më tha: "Jemi një racë, si gjermanët si shqiptarët jemi arianë"

 

http://www.gazetatelegraf.com/Kulture/198.html

 

Ilia Tërpini: “Si i realizova 30 filma në 40 vjet”

TIRANA, 23 janvier (Xinhua) -- L'Albanie a signé vendredi un  accord d'une valeur d'un milliard d'euros (environ 1,3 milliard de dollars américains) avec une compagnie italienne pour la  construction d'un parc énérgétique.        En vertu de l'accord, la société italienne Marseglia construira une centrale énergétique d'une biomasse liquide de 140 megawatts  et deux champs éoliens de 234 megawatts, a rapporté la presse  locale.        L'électricité produite alimentera le marché italien. Toutefois, la date du démarrage des travaux de construction reste inconnue.        En décembre dernier, l'Albanie a signé deux accords d'énergie  d'une valeur de plus de deux milliards de dollars avec l'Italie  pour intensifier la coopération entre les deux voisins des deux  côtés de la mer Adriatique.        Ces dernières années, l'Albanie a été frappée par une grave  crise énergétique, avec des coupures régulières de courant à  travers le pays, dont la capitale Tirana.        Plus de 90% d'electricité produite à l'intérieur de l'Albanie  est générée par des installations hydro-électriques, qui sont  profondément touchées par la sécheresse.

 

 

http://www.romandie.com/infos/news2/090123174536.syq82cnk.asp

http://www.gazeta-standard.com/tekst.php?idt=14812   23/01/2009 

 

Përvjetori i heroit të qëndresës antifashiste dhe pengu i të birit

NGA DALIP GRECA

Më 9 janar 2009, në ditëvdekjen e Abaz Kupit, heroit të 7 prillit, mërgimtarët shqiptarë në Nju Jork, shkuan tek varri i tij në Queens dhe e nderuan me kurora lulesh. Ka 33 vjet, që kryhet ky ritual nderimi. Kështu ndodhi edhe këtë 9 janar. Ndërsa Partia Lëvizja e Legalitetit për Amerikën, së bashku me familjen Kupi, të dielën, me 11 janar, organizojnë një veprimtari përkujtimore, ku është ftuar komuniteti shqiptar. Fatbardh Kupi, i vetmi djalë i Abaz Kupit, që mbeti në Shqipëri, nuk pati fat që t’i hidhte një dorë dhe të atit. Ai ishte sërish këtë 9 janar tek varri i të atit dhe vendosi një tufë lule dhe ashtu në heshtje i kujtojë besën, që i dha atit atë vjeshtë të vitit 1944. Brenda vetes ndjeu dhimbjen që i shkakton pengu që nuk arriti t’i thoshte atit: “Babë nuk ligështohemi, nuk pendohemi për atë që kemi vuajtur gjatë 45 viteve nëpër burgje e kampet e internimit. Gjithçka e kemi bërë me vetëdije se ia vlente të vuaje për një babë-hero”. *** Fatbardhin, djalin e Abaz Kupit, që mbeti në duart e komunistëve së bashku me nënën dhe motrat, e takova pak kohë më parë. E kishim lënë takimin tek restoranti “Dani's House of Pizza”, që ndodhet në Kew Gardens në Queens. Kishim zgjedhur enkas mjedisin ku kishte kaluar kohën më të shumtë të fundjetës së tij, heroi i qëndresës së 7 prillit, babai i Fatbardhit, Abaz Kupi. Në takim ishte dhe një i tretë: Ndrec Gjergji, i cili ka qenë shpesh nën shoqërinë e Abaz Kupit. Fatbardhi ishte ulur pikërisht në tavolinën e dytë, tek dritarja, me vështrimin nga rruga dhe dukej i përhumbur tek sodiste peizazhin. Me vështrim të tretur tutje në hapësirë, e gjeta tek hyra pas një vonese në trafik. - Ja këtu qëndronte Abaz Aga. Vinte në mëngjes në orën 9, pinte kafen, shkëmbente lajmet e reja përmes bisedave me bashkëpunëtorët, aty nga ora 10, dilte shëtitje në parkun e afërt të zonës dhe kthehej rreth orës një të drekës, - sjell në kujtesë kohën e largët, Ndrec Gjergji. Fatbardhi ka një ndriçim në sytë e lagur nga lotët, ndërsa në diktofonin tim ruhet tingulli i përvajshëm i atij rrëfimi plot mall për të atin. Kështu ia kam parë atij përherë sytë, të lagur nga lotët dhe të ndriçuar nga një shkëlqim i veçantë. I ndodh kjo sa herë bie fjala për të atin e tij, Abazin. Më kujtohet një moment kur legalisti veteran, Enver Shaska, solli një kujtim nga Abaz Kupi në kohën e ikjes nga Shqipëria, Bardhit i ndriçonin sytë nga kënaqësia që dëgjonte mirë për të atin. Kur i them se do të shkruaj diçka për vuajtjet e Fatbardhit në burgjet dhe kampet e internimit, ai shqipton një ”jo” të prerë. Nuk është e para herë që ia bëj këtë propozim, por ai sërish kundërshton prerazi: - Të lutem, mos e bëj këtë, jam tepër i vogël para atit tim. Gjatë të gjithë jetës kam jetuar me krenarinë e të qenit bir i atij, që i vuri gjoksin luftës në Durrës dhe i priti këmishëzinjtë fashistë, me luftë. Vuajtjet e mia janë të vogla para madhështisë së tim eti. Shkruaj për atë, se ma lehtëson dhimbjen dhe mallin, Peter Kemp: Abaz Kupi luftoi si luan kundër gjermanëve Në tavolinë, para duarve, Bardhi mban librin e britanikut Peter Kemp “No Colour or Crest”. Ndihet i lumtur që britanikët kanë arritur ta japin madhështinë e atit të tij, në kundërshtim me historiografinë komuniste, që i mohoi heroit jo vetëm kontributin në luftën kundër fashizmit dhe nazizmit, por edhe qëndresën e 7 prillit. Bardhi shfleton dhe ndalet diku në faqen 142 të librit të Peter Kemp-it, ku britaniku shpreh habinë se si Enver Hoxha, edhe pse nuk ishte i pranishëm në luftimet e gjermanëve gjatë sulmit mbi Krujë, i mohonte Abaz Kupit mbajtjen e peshës së luftës në këtë betejë. Për Peter Kemp, Abaz Kupi luftoi si luan për të shpëtuar Krujën e tij të dashur, ndërkohë, shkruan ai, nuk vepruan kështu as partizanët e Haxhi Lleshit, as formacioni italian, që pasi ishte dorëzuar e bashkuar me forcat shqiptare, kishte vendosur të luftonte kundër gjermanëve. Britaniku përdor tamam fjalën “luan” për të përshkruar mënyrën e luftimit të Abaz Kupit në atë betejë. Gjermanët u përpoqën që ta thyenin me artileri, Abaz Kupin, kryembrojtësin e Krujës, por ai qëndroi dhe i udhëhoqi trimat e tij, si hero. Peter Kemp dëshmon nga fronti i luftës. Ai sjell edhe detajin tjetër, atë që gjatë bombardimeve, humbi jetën kunata e Abaz Kupit. Dhe si mund të mos luftonte Abaz Kupi kundër gjermanëve, ku luftonte brenda në shtëpinë e tij? Mbronte jetën e familjes së tij, të atdheut të tij? Ishte në interes të komunistëve për të mos ia njohur pjesëmarrjen në betejë kundër gjermanëve heroit të 7 prillit sepse Enver Hoxha kërkonte t’i radhiste të gjithë nacionalistët në anën e pushtuesve, që t’ia faturonte vetes atributet e çlironjësit dhe tortën e pushtetit nuk pranonte ta ndante me të tjerët. Ishte po ai Enver Hoxha, që në buletinet e “Zërit të Popullit”, shkruante me entuziazëm se Bazi i Canes, lufton si luan dhe askush nuk mund të nënshtrojë Shqipërinë me heronj të tillë. Mirëpo më pas, kur Mukja tregoi se cilët ishin nacionalistët dhe cilët internacionalistët, Abaz Kupi u shpall armik nga komunistët dhe ia mohuan luftën. Abaz Kupi, shtyllë e luftës Abaz Kupit nuk mund t’i mohohen meritat e luftës. Komunistët u përpoqën që ta rrëzonin mitin e tij në Shqipëri, por nuk mundën, demokratët duhet të bëjnë më shumë për ta lartësuar figurën e këtij heroi, që i vuri gjoksin armikut. Abaz Kupi nuk është nga ata heronj që ngjiten sot e rrëzohen nesër. Ai me aktin e vet ka fituar përjetësinë. E kishte rrëmbyer pushkën që kur ishte 15 vjeç. Ndërsa në momentin e 6 prillit 1939, kur mori urdhrin për t’i dalë ballë për ballë sulmit të hordhive fashiste në Durrës, ai u fut në historinë e Shqipërisë me të dyja këmbët. Përballë dhjetëra mijëra fashistëve ai kishte nën komandë vetëm 500 xhandarë me uniformë të rregullt dhe 500 vullnetarë, që s’ishin gjë tjetër veçse ithtarë të tij. Me këta një mijë luftëtarë e organizoi mbrojtjen e Durrësit, ai që mbretërorët e thërrasin, Gjenerali Abaz Kupi, ndërsa anglezët, heroi shqiptar. Kështu e cilëson David Smiley, kështu e përshkruan edhe Julian Emery tek “Sons of the Eagle”, po kështu edhe Peter Kemp në librin e tij “No colour or Crest”. Në një letër që Abaz Kupi i dërgonte pas luftës ministrit të Jashtëm britanik Anthony Eden, rezistencën e tij gjatë luftës e përshkruan me fakte që komunistët u përpoqën t’ia mohonin. Rezistencën ndaj sulmit fashist në Shqipëri ai e përshkruan kështu: “Kur anijet e armikut arritën pranë molos, i lashë fashistët të zbrisnin në tokë, madje dhe të na afroheshin nja 200 metra. Atëherë dhashë urdhër që të hapej zjarr kundër tyre. Kështu, në ora 4 të mëngjesit kishte filluar një betejë e vërtetë. Gjatë këtyre luftimeve, të tre sulmet e tyre të njëpasnjëshme i zmbrapsëm, duke i detyruar agresorët që të ktheheshin e të futeshin sërish nëpër anijet e tyre. Gjatë sulmit të katërt, armiku, duke vënë në përdorim të gjithë mjetet dhe forcat e tij luftarake që dispononte, u përqendrua në një sulm të përgjithshëm kundër krahut tonë të djathtë. Në këtë mes, ne, duke mos i pasur mjetet e nevojshme gjatë 6 orë luftimesh të përgjakshme dhe të pandërprera, qemë të detyruar që të tërhiqeshim. Duhet thënë se gjatë kësaj kohe, artileria jonë goditi rëndë dy nga anijet e armikut, ku ushtarët e tij ishin të grumbulluar aty ngushtë, me ç'rast armiku humbi aty rreth 1200 të vrarë. Në këto rrethana u largova nga vendi im dhe dola në Jugosllavi, ku u takova me kolonelin Oacly Hill dhe oficerë të tjerë britanikë, kolegë të mi, me të cilët kam pasur shumë raste bashkëpunimi”. Abaz Kupi nuk do t’i reshte përpjekjet e tij për të organizuar qëndresën antifashiste. Heroizmi i tij nuk përfundon në Durrës. Në vitin 1941 së bashku me kolonelin anglez Hill, Gani Kryeziun edhe Abaz Kupi dhe çeta e tij, rihynë nga Jugosllavia në Shqipëri për të vazhduar luftën. Drejtimi ishte për në Shkodër. Pas përpjekjesh në Tropojë arritën që të mbërrijnë deri në Bokë. Kapitullimi i Jugosllavisë bëri që të ktheheshin mbrapsht dhe të qëndronin në malet e Gjakovës. Koloneli Hill preferoi të qëndronte me Gani Kryeziun, ndërsa Abaz Kupi u fut në thellësi të Shqipërisë për të organizuar rezistencën kundër fashistëve. Abaz Kupi u bë tmerr për milicinë fashiste, e cila angazhoi më shumë se 2 mijë forca për ta kapur atë. Numri i luftëtarëve që e pasonin Abaz Kupin shtohej çdo ditë. Ai ishte një ndër faktorët kryesorë të luftës, ishte një ndër shtyllat që mbante rezistencën. Në vitin 1943, forcat e tij rrethuan një batalion të armikut në Burrel. Rrethimi ishte një darë e shtrënguar fort, që nuk e lëshonte armikun, të cilit iu nis për ndihmë nga Tirana një tjetër regjiment i armatosur rëndë. Forcat e Abaz Kupit e rrethuan edhe këtë regjiment, i cili u ngujua shumë kohë në malet e Matit. Fashistët lanë në këtë rrethim 300 të vrarë. Edhe forcat e tjera që nisën okupatorët nga ana e Qafë-Shtamës për t’i ardhur në ndihmë të rrethuarve lanë pas shumë të vrarë e të plagosur. Një tjetër betejë kanë zhvilluar forcat e Abaz Kupit, tri javë më pas në Suç të Matit. Vërtet që pati të vrarë e të plagosur nga radhët e tij, por armiku pas beteje publikoi në buletinin e luftës 170 të vrarë nga radhët e veta, kurse pjesa tjetër u dorëzuan. Pas kësaj forcat fashiste bënë reprezalje në Mat, ku dogjën më shumë se 2 mijë shtëpi të përkrahësve të Abaz Kupit. Kur kronikat e betejave të Abaz Kupit morën jehonë edhe jashtë Shqipërisë, aleatët çojnë në shtabin e tij majorin anglez Niel. Së bashku përgatitën planin për t’u marrë gjermanëve Krujën. Lufta zgjati tri ditë dhe gjermanët pësuan humbje të mëdha. Në ditën e tretë mbërritën përforcime të shumta naziste dhe Abaz Kupi i tërhoqi forcat në lartësitë e maleve. Më pas, në shtabin e tij mbërrijnë gjenerali Davies bashkë me kolonelin Nikols. Pas bashkëbisedimit vendosin që të rifillojnë luftimet guerilje. U hartua edhe një projekt i përbashkët për të shtrirë rezistencën në Dibër, Kosovë dhe në të gjithë Shqipërinë e Mesme. Gjenerali Davies dhe majori Nikols do të shoqëroheshin nga Abaz Kupi në këtë axhendë. Fatkeqësisht ky projekt nuk u realizua sepse gjenerali kishte rënë në përpjekje dhe qe zënë rob, ndërsa Nikols-it i kishin ngrirë këmbët. Abaz Kupi çoi në ndihmë të Nikols-it një skuadër trimash dhe arriti ta tërhiqte nga malet e Matit. E vendosi në shtëpinë e një miku të tij dhe u mor vetë me mikun anglez, duke i siguruar të gjitha kushtet dhe gjetjen e kirurgut për operacionin e këmbës, por mjerisht Nikols nuk e përballoi dot, ai vdiq dhe u varros pranë shtëpisë të një miku të Abaz Kupit. Në vijim të ngjarjeve të luftës, në shtabin e Abaz Kupit mbërriti një tjetër anglez, koloneli Bill Maclin. Në bashkëpunim me të Abaz Kupi vendosi të merrte përsipër luftën guerilje në një front të gjerë nga Kosova në Pogradec. Në dispozicion të kolonelit Maclin, Abaz Kupi vuri një çetë të madhe me 300 luftëtarë, duke vënë në krye të tyre një kolonel të sprovuar dhe të birin, Petrit Kupi. Gjithçka përballohej financiarisht nga vetë Abaz Kupi. Kjo çetë, e ndihmuar edhe nga oficerët anglezë ka kryer shumë akte sabotazhi për të paralizuar pushtuesin. Një aksion të bujshëm përbën hedhja në erë e urës së Gjoljes dhe shumë aksione kundër gjermanëve gjatë bregut të detit, ku u sulmuan kolonat gjermane, u dogjën makina dhe u vranë gjermanë. Abaz Kupi nuk i mori premtimet që i dhanë aleatët dhe e përballoi luftën me financat e veta, madje siç shkruan Julian Amery, ai mbajti dhe misionin anglez. Abaz Kupi priti zbarkimin e aleatëve, por më kot, zbarkimi nuk u krye siç premtohej. Në këto kushte, në marrëveshje me kolonelin Maclin, majorët Amery dhe Smiley, ai vendosi që t’i shpërndante forcat e veta dhe të largohej nga Shqipëria. Me vete mori dy djemtë, Petritin dhe Rrustemin, ndërsa më të voglin, Fatbardhin, e lë për të pasur në kujdes familjen e mbetur. Besa dhe pengu i të birit Fatbardhit i kujtohet si tani takimi i fundit me të atin, i cili e kishte thirrur dhe i kishte përcjellë vendimin, që sapo kishte marrë: “Unë po iki për pak kohë. Ti Bardhi shko në shtëpi dhe qëndro pranë nënës dhe motrave”. Bardhi, që ende nuk e dinte vendimin e ikjes, e ka pyetur: “Po pse duhet të kthehem në shtëpi? Unë s’jam fëmijë…” Qetë-qetë, i ati i është kthyer me fjalë të matura: “Ato kanë nevojë për mbrojtje dhe unë po ta besoj ty këtë detyrë sepse kam besim”. Pas kësaj, i ati, kishte nxjerrë një letër dhe i kishte kërkuar që të nënshkruante aty një deklaratë bese se nuk do t’i braktiste kurrë nënën dhe motrat. Pa e kuptuar mirë se ç’po i kërkohej, djaloshi 17-vjeçar ia kthen: “Kur të mërzitem, do të iki ndonjëherë se s’mund të rri gjatë në shtëpi me gratë”. Ati këmbënguli që s’duhej të lëvizte pa i ardhur lajmërimi prej tij dhe të kujdesej për nënën dhe motrat, Dudinë, Hyrien dhe Bukurinë. Madje i kërkoi që ta firmoste besën përmes deklaratës dhe të jepte fjalën e burrit. Letra, pasi u firmos nga i biri, u palos në katërsh dhe babai e futi në portofol. Letra kishte vetëm një fjali, kujton Bardhi: “Nuk largohem nga familja pa më lajmëruar baba”. Poshtë, firma. Kur erdhi në Amerikë, pasi shkoi dhe qau gjatë mbi varrin e babës, Bardhi pyeti nëse dinte ndokush gjë për atë letrën që baba mbante në portofol, por mjerisht nuk ia gjeti gjurmët. Kjo e ka ligështuar Bardhin dhe ende vazhdon të pyes ata që kanë qenë afër tij nëse ka kush dijeni për atë copëz letër, që e mbajti lidhur shpirtërisht me atin e vet gjatë kohëve të vështira në qelitë e ftohta, në galeritë e vdekjes, apo gjatë vuatjeve të pafundme nëpër kampet e internimit. Kur e provokonin për të atin Kur Abaz Kupi kishte marrë rrugën e largimit nga atdheu dhe kapërcimin e detit Adriatik, fati i Bardhit ishte parashkruar për vuajtje. Por le ta ndjekim fatin e tij. Për pak kohë Fatbardhi, që ende nuk i kishte mbushur 18 vjeç, përfundon në radhët e partizanëve. Historia ndodhi kështu: Abaz Kupi ishte bërë vëllam me babën e Gjin Markut. Familjen e Gjin Markut e ka mbajtur Abaz Kupi për shumë kohë. Madje ai e ka çuar Gjin Markun në shkollë dhe i ka dhënë përkrahje. Pasi kishte ikur Abaz Kupi, Gjin Marku në krye të divizionit të gjashtë partizan mbërriti në Shkodër. Shkoi dhe takoi nënën e Bardhit dhe i kërkoi që ta merrte të birin me vete. I tha nënës: “Bardhin po e marr me vete se nuk i dihet se ç’ndodh me të. Është djalë i ri. Kam frikë se po e lashë këtu me ty, atë ose do ta vrasin ose do ta burgosin”. Dhe Bardhi hyri në rreshtat e divizionit duke pasur mbështetjen e mikut të familjes, komandantit të divizionit. Kujton se provokimeve dhe ngacmimeve që i vinin, u përgjigjej sy më sy. Kur oficerët madhor i thoshin se Kadri Hoxha do ta kapë dhe do ta vrasë babën ose do ta sjellë të lidhur këtu duarlidhur, ai qëndronte gjakftohtë. Por kur provokimet shtoheshin me pyetje të tilla: “Po ti ç’do të bësh kur ta vrasim babën?” Ai u përgjigjej: “Po vranë babën tim, unë o Enverin, o Koçi Xoxen do t’i vras!” Ishte reagimi i një 17-vjeçari, i rritur nën legjendat e trimërisë të të atit. Nuk i ndoqi gjatë gjurmët e partizanëve. Ndërkohë që divizioni i Gjin Markut kapërceu në Vishegrad, Bardhi i sëmurë rëndë u shtrua në spital. Pasi u shërua, mori raport mjekësor për paaftësi shëndetësore. Mirëpo raporti duhej firmosur në Korpusin e Shkodrës. Shkoi në komandë, ku gjeti Shefqet Peçin dhe Beqir Ballukun. Pa firmën e tyre s’mund të lirohej, do ta cilësonin dezertor. Sekretari ishte krutan, daja i Sami dhe Gani Kupit, kushëririt të tij. Ai ia përgatiti lejen në bazë të raportit, të cilën duhej ta firmoste ose komandanti ose komisari. Kur hyn në zyrë, Shefqet Peçi e provokon për babain duke ia sharë. Bardhi ia kthen dhe debati ashpërsohet. Hyn në mes Beqir Balluku, i cili shmangu sherrin. Ia mori raportin dhe ia firmosi duke i bërtitur fort: “Hajt ik tani!” “Këtë burrëri e bëri Beqir Balluku, nuk e di nga se u nis, por unë nuk ia harroj, më shpëtoi se Shefqeti ishte ekstremist dhe gjakësor”, - e kujton atë incident të vështirë. Arrestohet si armik i popullit Fatbardh Kupi është një ndër ata që i kanë bërë qëndresë diktaturës. Ai provoi qelitë e hetuesisë dhe burgjet në një moshë të re. U burgos dy herë dhe u internua për 30 vjet, por nuk u thye. “Nëse ndokush do të më kishte detyruar të nënshkruaja për bashkëpunim, sot nuk do të isha gjallë, as unë, por as ai që do të kishte arritur të ma merrte firmën”, - thotë me vështrim të kthjellët. Fatbardhi e provoi internimin që në kohën e pushtimit fashist, pas rezistencës së Abaz Kupit. Fillimisht në Himarë, më pas në Itali. Diktatura komuniste nuk mund t’i ofronte një jetë të qetë, përkundrazi, e futi nëpër dhëmbëzat e diktaturës. Ai qëndroi dhe e sfidoi atë. Po si erdhi arrestimi i parë? Kishte rënë Gjermania, Luftës së Dytë Botërore i kishte ardhur fundi. Filluan festimet edhe në Krujë si në të gjithë Shqipërinë. Bardhi kishte të gjithë arsenalin e armatimeve në shtëpi, ende s’kishte filluar aksioni i çarmatimit të popullsisë. Ai kujton se si zbrazeshin armët dhe hidheshin bomba sa i gjithë qyteti tronditej nga shpërthimet. Mirëpo gjashtë bomba nuk plasën dhe përbënin rrezik për banorët. Ushtarët filluan t’i gjuanin për t’i plasur. Nuk po plasnin dot, ngaqë nuk arrinin t’i godisnin. I thotë një krutani që kishte pranë: “A ma jep pushkën?” Ai ia jep dhe Bardhi merr shenjë. Në çdo gjuajtje plaste një bombë. I plasi të gjashta. Ai që i dha pushkën thirri fort: “S’ka mor vëlla, është me xhins kjo punë. Shtëpi pushke Kupi! Lisi nën lis mbin!” Kjo dikë xhelozoi dhe në këto rrethana erdhi arrestimi i parë i Bardhit. Ishte 9 qershor 1945, kur përfundoi në qelitë e torturave. Prokurori në aktakuzë e akuzoi se kishte mobilizuar popullin në radhët e Legalitetit, kishte bashkëpunuar me rininë e Ballit, ishte në radhët e armiqve të popullit. E dënoi Petrit Hakani. Nënën dhe motrat i internuan në kampin e Tepelenës, i cili njihet mirë për kushtet çnjerëzore, sa ndryshe thirrej si kampi i vdekjes. Vdekja rrëmbeu shumë jetë të pafajshme në atë kamp shfarosës. Bardhi i përballoi me stoicizëm vuajtjet e burgut. Pasi kreu dënimin, e internuan në Porto Palermo, një tjetër ferr i diktaturës. Pas 6 muajsh kthehet edhe ai në kampin famëkeq të Tepelenës, ku qëndroi një vit. Kur e pyes se çfarë i ka mbetur në kujtesë nga Tepelena, përmes trishtimit shqipton vetëm një fjali: “Kur merrnim tasin me supë, pastronim krimbat dhe pastaj e hanim atë që mbetej”. Në kujtesë sjell rastin kur një nënë këmbëngulte që të qëndronte në kamp një ditë të ftohtë dimri, të mos shkonte në punë, se kishte vajzën të sëmurë, por polici e tërhoqi zvarrë dhe e detyroi që të shkonte në punë. Të shkretës i mbeti koka pas. Kur u kthye, vajzën e gjeti të vdekur. Pas Tepelenës, Bardhin e internuan në Çorovodë, Skrapar, në një kamp me tela me gjemba edhe atje. Aty punuan si skllevër. Kalvari s’ka të mbaruar. Kudo ku ndërtohej, çonin “bijtë e armiqve”. Më pas e dërgojnë në fabrikën e tullave në Tiranë. Pas heqjes së kampeve me tela, i dërguan në kampet fushore të Myzeqesë. Në fillim në Plug. Pas kësaj e internuan në një kamp brenda burgut në Radostinë, ku e mbajtën deri në vitin 1958, më pas erdhi internimi tjetër në Kuç. Kur u hap sektori i ri internimit në Gradishtë, e internuan atje familjen. Më vonë, internuan atje dhe Bardhin. Për herë të dytë u arrestua më 1981. Arrestimi erdhi pa asnjë shkak. U akuzua pse ishte shprehur se Partia e Enverit ia ka mohuar të drejtat babait Abaz Kupi, që ka luftuar kundër armiqve të Shqipërisë. Kaq mjaftonte për ta dënuar për agjitacion dhe propagandë kundër partisë dhe pushtetit. Ai kujton gjyqin e montuar. Dëshmitarët falsë, të cilët kur ai doli nga burgu, të penduar, qanin dhe i kërkonin ndjesë. Si tani i kujtohet, kur njëri prej dëshmitarëve, G. V., i tha se poshtërsia më e madhe në jetën e tij ishte dalja dëshmitar i rremë në gjyqin kundër Bardhit, por e kishin detyruar. I gjithë gjyqi ishte i montuar. Atëherë i kishin bërë ekspertizën e një hartimi që kishte shkruar Bardhi në shkollën e natës. Në atë hartim shkruante për vjeshtën, stina ku binin gjethet. Dhe natyrisht që akuzohej se aludonte për rrëzimin e pushtetit. U dënua me 10 vjet burg. Kaloi kohë të vështira në burgun e Ballshit. Më pas do të provonte Qafë-Barin, Bulqizën etj. Me kujtimet për të atin Edhe në çastet më të vështira të jetës, Fatbardh Kupi është ushqyer nga madhështia e veprës së atit të tij. Kujton nga burgimi i parë: “Kur isha në burg, më thërret Patër Anton Harapi. Eja ti djali i Abazit, luajmë një shah bashkë!” Në fakt ai luante shkëlqyeshëm, shahun, por edhe unë e kisha qejf. Ngrihem dhe shkoj në qelinë e tij dhe bëj gati gurët e shahut. Kur ishin vendosur gurët dhe loja ishte gati për të filluar, Patër Anton Harapi, më thotë: “Nuk të kam thirrur për të luajtur shah vërtet, por të thirra që të them se ke pasur një baba trim e të mençur. Përpiqu t’i ngjash!” Atëherë Bardhi, e pyet: “E keni njohur babain tim?” Ai i qe përgjigjur: “Si jo! E kam takuar. Para se ta takoja për të parën herë, mendova se po takoja thjesht një kaçak, nga ata luftëtarët që thjesht dinë të luftojnë dhe aq. Por, pas takimit, u ndjeva shumë i gëzuar se kisha takuar një njeri mendjehollë, të mençur. Që kur e nxirrte fjalën e mendonte gjatë, por nuk i binte në tokë!” Këtë bisedë Bardh Kupi e ruante si një hajmali brenda shpirtit të vet, edhe kur e torturonin apo e provokonin dhe ajo i jepte kurajo. Ndihej krenar që një euridit si Patër Anton Harapi ishte ndarë me mendimet më të mira nga takimi me atin e tij. Pas shembjes së komunizmit, studiuesi Uran Butka, i kishte thënë Bardhit se të njëjtin mendim ia kishte shfaqë edhe Lef Nosit, Patër Harapi. Bardhi sërish u ndie mirë, sepse tashti këtë opinion të Patër Antonin e kishte nga dy burime. Ish-shokët e burgut, Lek Mirakaj dhe Esat Çoku, që jetojnë në Nju Jork, e portretizojnë Bardhin si të pathyeshëm në vuajtjet e diktaturës. “Ai ruajti emrin e mirë të babës së vet. Vetëm një karakter i fortë mbetej i pathyeshëm para torturuesve të pashpirt”, - thotë Lek Mirakaj. “Bardhi është njeri fisnik. Në burg ka qenë shpesh në rrezik. E kanë provokuar jo pak herë, por ai nuk ka rënë në kurth. Ka pasur provokatorë që i propozonin të arratiseshin nga burgu, por Bardhi heshtte, madje as nuk shkonte që t’i denonconte. Me intuitë e kuptonte se ishin të futur dhe nëse ai i hynte asaj aventure, plumbat e prisnin”.

 

http://www.balkanweb.com/gazetav5/artikull.php?id=51756

 

Leskaj abstenon: Po legjitimoni Janullatosin

» Dërguar më: 23/01/2009 - 09:51

 

Bujar Leskaj, deputeti demokrat i Vlorës, abstenoi dje marrëveshjen e nënshkruar mes komunitetit ortodoks dhe qeverisë shqiptare. Këtë votë ai e dha dje gjatë seancës parlamentare ku u miratuan me shumicë votash, përfshi këtu edhe të maxhorancës dhe opozitës, marrëveshjet për tre komunitetet fetare. Ai e shpjegon këtë abstenim me faktin se në nenin 11 të marrëveshjes mes qeverisë dhe ortodoksëve, “legjitimohet Janullatosi si kryetar i këtij komuniteti”. Jo vetëm që legjitimohet Janullatos, por edhe fakti që ai nuk është me origjinë shqiptare, ashtu siç e kërkon statusi i besimit ortodoks. Leskaj iu drejtua deputetëve të parlamentit, se “kur këto marrëveshje diskutoheshin në parlamentin shqiptar në 1923 dhe 1929, deputetët patën bërë një debat të hapur dhe me argumente, ndërsa këto marrëveshje kaluan pa debat”. Ai u kujtoi socialistëve që gjatë tetë viteve në pushtet ata kishin arritur të miratonin vetëm një marrëveshje, atë me katolikët në 2002, ndërsa maxhoranca aktuale po i realizon të treja njëherësh, edhe pse me vonesë. Deputeti thekson se këto marrëveshje, që janë detyrim kushtetues, duhej të ishin miratuar në 2007-ën. Leskaj gjithashtu thekson se fillimisht duhej të ishte miratuar ligji për fenë dhe më pas marrëveshjet, por shton se gjithsesi, që të dyja janë të përcaktuara qartë në Kushtetutën e Shqipërisë.

 

 

http://www.gazeta-shqip.com/artikull.php?id=57486

Komunitetet fetare përjashtohen nga detyrimet tatimore

Opozita: Qeveria t‘u kthejë pronat

Kuvendi ka miratuar me shumicë votash dhe pa asnjë kundërshtim tri marrëveshjet me komunitetet kryesore fetare në Shqipëri. Sipas këtyre marrëveshjeve, qeveria shqiptare rregullon marrëdhëniet ndërmjet shtetit shqiptar dhe komuniteteve fetare. Marrëveshja e parë ka të bëjë me rregullimin e marrëdhënieve me Kishën Ortodokse Autoqefale, e cila, në bazë të Kushtetutës së Shqipërisë dhe ligjeve në fuqi, garanton ushtrimin e fesë. Nëpërmjet kësaj marrëveshjeje bëhet njohja dhe garantimi i paprekshmërisë së institucioneve të kultit për aq sa veprimtaria e saj nuk bie në kundërshtim me Kushtetutën dhe ligjet në fuqi. Në nenin 5 të kësaj marrëveshjeje është parashikuar parimi i përgjithshëm për garancinë që jep shteti, për mbrojtjen e bashkëjetesës fetare për t‘u organizuar në mënyrë të pavarura nga shteti, duke respektuar parimin e laicitetit. Në nenin 6 të kësaj marrëveshjeje është parashikuar bashkërendimi i komunitetit fetar me organet shtetërore. Institucioni shtetëror që do të përfaqësojë shtetin në marrëdhëniet me komunitetet fetare, është Komuniteti Shtetëror për Kultet. Në nenin 7 të marrëveshjes është parashikuar e drejta e shtetit për t‘i njohur Kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë të drejtën për të krijuar struktura me karakter fetar ose jofetar. Në nenin 8 të marrëveshjes është parashikuar mënyra e fitimit të personalitetit juridik të Kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë në përputhje me legjislacionin në fuqi për organizimin e organizatave jofitimprurëse. Në nenin 14 të marrëveshjes është parashikuar detyrimi i Kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë për të regjistruar në organet tatimore, sikurse çdo person juridik jofitimprurës në përputhje me legjislacionin në fuqi. Ndërsa në kreun e pestë të kësaj marrëveshjeje janë trajtuar çështjet e pronësisë si dhe mbrojtja e trashëgimisë kulturore fetare. Kjo marrëveshje, por dhe ajo me komunitetin mysliman dhe Kryegjyshatën e Bektashinjve janë miratuar nga Kuvendi me shumicë votash, vlerësuar si nga mazhoranca, ashtu edhe nga opozita. I vetmi kundërshtim që ka bërë deputeti i PS-së, Erjon Braçe, ka qenë pamjaftueshmëri e tyre, pasi ai ka kërkuar që në to të përfshiheshin edhe kthimi i pronave për komunitetet fetare, që po mbahen peng nga qeveria, e cila ka gati tre vjet e gjysmë që në çdo festë fetare premton kthimin e tyre. Gjithashtu, marrëveshja është vlerësuar edhe nga deputeti i PD-së, Bujar Leskaj dhe ministri i Kulturës, Ylli Pango, i cili ka theksuar se në prioritet e qeverisë nuk përfshihet vetëm këto marrëveshje. Qeveria, tha Pango, po përgatit edhe ligjin për fetë, i cili i është dërguar Komisionit të Venecias për ta shqyrtuar dhe për të bërë sugjerimet apo vërejtjet e tyre. Por ne tani do të kalojmë ato pjesë që janë emergjente si pjesë të marrëveshjes financiare me komunitetet fetare.

 

http://balkans.courriers.info/article12090.html

 

http://balkans.courriers.info:80/article12083.html

BIRN

Le Kosovo gagné à son tour par l’Obamania

Traduit par Stéphane Surprenant

Mise en ligne : mercredi 21 janvier 2009

Sur la Toile

Des panneaux publicitaires à l’effigie de Barack Obama ont fleuri à travers tout le Kosovo, à l’occasion de la prestation de serment du 44e Président des USA. Le Kosovo est le pays le plus pro-américain en Europe, en raison du soutien indéfectible des USA à son indépendance. Les Albanais attendent surtout une continuité de la politique américaine dans les Balkans.

Par Shega A’Mula et Vjosa Musliu

Washington a en effet été l’une des premières capitales à reconnaître la proclamation d’indépendance du Kosovo en 2008, tout en donnant son appui, dans les forums internationaux, au nouvel État à majorité albanaise. Les États-Unis ont également joué un rôle décisif lors de la campagne de bombardements contre la Serbie par l’Otan, qui a forcé les troupes serbes à se retirer du territoire. Les Serbes étaient accusés de pratiquer le nettoyage ethnique dans leur lutte contre l’insurrection albanaise.

« Je pense que c’est un homme bon, nous espérons beaucoup qu’il va continuer à faire des choses positives pour le Kosovo », déclare Bejte Feta, alors qu’elle passe à côté d’une des affiches représentant Barack Obama à Pristina, la capitale du Kosovo. « En fait, je suis très contente de le voir sur les affiches. »

Les affiches montrent une photo du nouveau Président américain sur fond de bannière étoilée, au-dessus des mots « Félicitations, Président Obama ! ». Elles ont été posées par l’agence de publicité Europlakat, qui assure avoir elle-même assuré la totalité des coûts de l’opération.

« Nous avons décidé, en tant qu’entreprise, de mettre en place ces panneaux pour souhaiter bonne chance au nouveau Président au tout début de son mandat », explique un porte-parole d’Europlakat.

Gëzim Dobroshi, un étudiant de l’Université américaine du Kosovo, croit que Barack Obama apportera un peu d’optimisme « en ces temps difficiles et avec la crise économique ». « En ce qui concerne le Kosovo, je suis presque sûr que nous pouvons nous attendre à la même politique que celle du précédent Président », ajoute-t-il.

Le chemin de Barack Obama vers la Maison blanche a été suivi avec passion au Kosovo. Ses positions en matière de politique étrangère ont fait l’objet d’une couverture quotidienne et ont été scrutés à la loupe, afin de prévoir quelles seront les directives présidentielles en vue de l’acquisition, par le territoire sécessionniste, du statut d’État à part entière.

Désormais reconnu par la majorité des pays membres de l’Union européenne, le Kosovo se trouve toujours sous le mandat de superviseurs internationaux et reste bloqué sur le seuil de l’ONU, ainsi que de d’autres organisations internationales, en raison de l’opposition de la Serbie et de son puissant allié, la Russie.

Les politiciens kosovars admettent qu’ils dépendent toujours du soutien américain. Aussi, dès le départ, ils ont commencé à déployer des efforts pour essayer de se faire entendre par le nouveau Président en lui envoyant une lettre de félicitations pour sa victoire.

« Nous enverrons peut-être une autre lettre au Président Obama, pour lui faire part de notre engagement à travailler et à coopérer avec lui », a indiqué le porte-parole du gouvernement, Memli Krasniqi.

L’ancien homme d’affaires devenu politicien, Behgjet Pacolli, de l’Alliance pour un nouveau Kosovo (AKR), était présent à la cérémonie inaugurale et devait rencontrer le vice-Président Joe Bidden, ainsi que d’autres responsables de l’administration américaine.

Les analystes pensent que la politique étrangère de Washington à l’égard de Pristina ne changera pas, car Barack Obama a déjà exprimé son soutien à l’indépendance kosovare par des déclarations et par le choix de l’équipe qui l’entoure.

« Son cabinet politique est composé de Joe Bidden et de Hillary Clinton, deux figures importantes dans l’histoire du Kosovo, ce qui témoigne de son approche et de son attitude sur la question du Kosovo », fait remarquer Mufial Limani.

Selon lui, si les États-Unis ne ressentent pas « d’amour mystique pour le Kosovo », ils y ont cependant des intérêts bien compris. Il ajoute que leur agenda en politique étrangère est guidé par le désir de protéger les droits de la personne et de répandre la démocratie à travers le monde.

Halil Matoshi, analyste basé à Pristina, estime aussi que le Kosovo n’a rien à craindre. « La composition de son cabinet prouve qu’il n’y aura aucun changement du côté de la politique étrangère des États-Unis au Kosovo », dit-il.

Avec toutes les affiches illuminant les rues hivernales de Pristina et la télévision d’État qui couvrira en direct la cérémonie, la population discute déjà de l’ajout d’une rue Barack Obama dans la capitale, qui compte déjà un boulevard Bill Clinton et une route George Bush.

« C’est la commission municipale qui choisit les noms des rues et des routes, d’après les requêtes et les propositions », rappelle Muhamet Gashi, porte-parole de la municipalité de Pristina. « C’est pourquoi je ne peux pas écarter la possibilité qu’une rue soit renommée un jour en l’honneur de Barack Obama. »

http://balkans.courriers.info:80/article12086.html

 

 

 

http://www.zemrashqiptare.net/article/RevistaZemra/ArtKulture/6480/

 

Qerim Vrioni: Zëri i Nolit dhe një fotografi e vjetër
E diel, 18-01-2009, 03:13pm (GMT)

Nga At Artur LIOLIN

Kryekancelar i kishës ortodokse autoqefale shqiptare në SHBA

 

 

Do dëshiroja të bëja disa komente rreth qëndrimit të Nolit ndaj komunizmit.Së pari, një parathënie.

 

Kasetat me zërin e Fan Nolit nuk merren me politikën aktuale, por janë marrë nga fjalimet e tij për përvjetorin e “Vatrës”, “Diellit”, apo nga disa intervista nga “Zëri i Amerikës” rreth përkthimeve dhe shkrimeve të tij letrare dhe biblike ne shqip dhe anglisht. Këto kaseta janë incizuar dhe ishin transmetuar nga “Zëri i Amerikës gjatë viteve ‘50 dhe 60. Në atë kohë të luftës së ftohtë ishte e pamundur për një agjenci qeveritare të transmetonte mendime e pikëpamje haptazi në kundërshtim me qëndrimin e SHBA zyrtare. Kopjet e këtyre kasetave ju dhuruan Kryepeshkopatë s Ortodokse të Bostonit nga zoti Louis Prifti dhe iu shtuan arkivës së Nolit. Ato u bënë publike për herë të parë në vitin 1982, me rastin e 100-vjetorit të lindjes së Fan Nolit. Më vonë, nga fundi i viteve ‘80, një kopje e çdo kasete (8 kaseta në total) u dërguan në Shqipëri në Arkivin Kombëtar dhe Akademinë e Shkencave si pjesë e trashëgimisë sonë kombëtare.

Duke vlerësuar qëndrimin e zonjës Raimonda Moisiu për bërjen publike të këtyre kasetave, do të doja të jepja disa mendime qartësuese rreth tyre: Në periudhën kur Noli ishte kryeministër, Shqipëria ishte e rrethuar nga shtete fqinje monarkiste dhe aspak demokratike, siç e kuptojmë fjalën sot (d.m.th. Serbia, Greqia, si dhe Italia fashiste). Tërë këto vende i shihnin me frikë qëndrimet e të majtës liberale të Nolit për të reformuar Shqipërinë, sidomos qëndrimin e tij të hapët e publik në mbrojtje të shqiptarëve të Kosovës dhe Çamërisë të mbetur jashtë kufijve të shtetit shqiptar, pa përmendur këtu luftën e madhe kundër pretendimeve të shteteve fqinje për të copëtuar dhe asimiluar atë pjesë të vogël të shtetit shqiptar të sapolindur.

Së treti, refuzimi i fuqive perëndimore në Lidhjen e Kombeve në Gjenevë për të ndihmuar qeverinë e re noliane të vitit 1924 në nevojat e saj ekonomike emergjente nuk i la Nolit shumë rrugëzgjidhje (Lidhja e Kombeve të asaj kohe ishte shndërruar në një organizatë “krejt pa dhëmbë” me refuzimin e Amerikës për të marrë pjesë në të, refleksioni i frymës së izolimit ishte një vendim që e dëshpëroi shumë Presidentin Uillson dhe mbase shpejtoi sëmundjen e tij).

Janë të njohura fjalimet “pikante” të Nolit në Lidhjen e Kombeve në 1924, ku flet për mungesën e mbështetjes nga fuqitë e mëdha, ku falë zgjuarsisë së tij tipike noliane fitoi respektin e një pjese të madhe të sallës duke hasur edhe në disa kundërshtime.

 

Njohja e Bashkimit Sovjetik më 1924 u bë nga Britania e Madhe si dhe mjaft shtete të tjera perëndimore dhe jo vetëm nga qeveria shqiptare e Fan Nolit, duke e bërë vitin 1924 të njihet në historinë e Rusisë si “viti i njohjeve”. Historianë e shkencëtarë të politikës shqiptare si Nikola Pano dhe Robert Austin gjithashtu kanë vërtetuar këto fakte. Interpretime dhe vlerësime të gabuara mbi njohjen e Bashkimit Sovjetik nga qeveria e Nolit janë bërë nga shumë mendimtarë e politikanë të tjerë. Vlen të përmendet mbajtja nga Noli e një fjalimi të gjatë vlerësues si dhe ruajtja e një momenti heshtjeje në Parlamentin shqiptar në respekt të presidentit amerikan Udro Uillson që ndërroi jetë në atë vit. Sipas mendimit tim, Noli u përpoq të mbante një qëndrim balancues dhe realist midis shteteve të Lindjes dhe Perëndimit të asaj kohe. Qëllimi i vetëm madhor i Nolit ishte: Një Shqipëri e pavarur. Ai shpresonte që gjerat do të evoluonin bashkë me përmirësimin e gjendjes ekonomike dhe arsimore të vendit. Mosmbajtja e zgjedhjeve brenda 6 muajve të qeverisë demokratike është një problem serioz; megjithatë të gjithë jemi dëshmitarë që kjo nuk është punë e lehtë, mjaft të shikojmë problemet zgjedhore në Shqipërinë e sotme, shume dekada më pas. Presionet ishin të mëdha dhe nuk kishte (siç kemi sot) organizata të fuqishme për të këshilluar apo parashikuar mbarëvajtjen e zgjedhjeve. Zgjedhjet elektorale kërkonin kohë, dhe kohë Noli nuk kishte. A bëri Noli gabime? Sigurisht që po. Siç thotë edhe fjala e urtë popullore: “Kush han bukë, do bëjë thërrime”.
Është e vërtetë dhe domethënëse që Noli kishte mendime të majta politike, pasi shikonte se Shqipëria e asaj kohe kërkonte reforma të thella agrare për të kapërcyer kushtet e rënda të trashëguara nga e kaluara. Mendimet demokratike Noli i mësoi dhe kultivoi nga studimet në Harvard si dhe nga përvoja e jetës së tij në shoqërinë amerikane. (Edhe si fetar, mund të themi se Noli do ishte me një mendje me klerikë të ndryshëm të çdo besimi që kërkuan ndryshime për të mirën e popujve të tyre më të varfër e të nevojshëm. Noli vetë jetonte tamam si murg i thjeshtë në kushte personale tepër të përulur: vegjetarian gjatë jetës, pa veturë, në apartamentin modest dhe rrethuar me libra). Qëndrime të ndryshme të tij, që sot mund të shihen si të prirura ose krejt të së majtës marksiste, i bënë edhe shumë shtete të tjerë të asaj kohe, sado të gabuara që ato ishin. Nuk duhet të fokusohemi në veprime të izoluara gjatë nxjerrjes së konkluzioneve historike, por gjërat duhen parë në një sfond më të gjerë. Një gjë është e vërtetë: Noli nuk ishte komunist. Këtë fakt e vërtetojnë shkencëtarë të historisë sonë më kompetentë se unë. Mund të themi se në fushën politike Noli mund quhet si socialdemokrat, po të gjejmë një parti të krahasueshme evropiane. Interesant janë disa të dhëna në arkivin e tij këtu në Boston. Mund të gjejmë shumë artikuj gazetareske ruajtur në një zarf nga Noli për veten, që janë lidhur me kandidaturën presidenciale të z.Henry Wallace. Ai ishte zëvendëspresident në kabinetin e Presidentit Franklin Delano Roosevelt dhe më 1948 hodhi emrin e tij në fushatën presidenciale amerikane në partinë e re të asaj kohe: “Progressive Party”. Si qytetar amerikan, Noli do kishte të drejtë edhe të mbështeste partine amerikane socialiste të kandidatit shumë të njohur dhe të respektuar, Norman Thomasin. Por edhe gjer këtu Noli nuk vajti ose kishte tendencë.

Është interesant vlerësimi i vetë Nolit për rënien e qeverisë së tij të ’24-s kur thotë: “Qeveria jonë nuk fitoi për këto arsye: premtuam reforma agrare që fermerët prisnin nga ne, por që bejlerët nuk i pëlqenin. Nuk kishim mundësi për të plotësuar këtë qëllim dhe humbëm besimin e një pale dhe pëlqimin e tjetrës”. Duhet përmendur gjithashtu që gjatë 6 muajve të qeverisjes së tij, kryeministri

Noli e kaloi gjysmën e kohës jashtë shtetit, me përpjekjet e tij në Gjenevë, gjë që nuk ndihmoi nga mungesa e prezencës së tij brenda shtetit që udhëhiqte.

Për më tepër, përmbysja e qeverisë së Nolit gjeti edhe përkrahjen e shteteve fqinje. Për Nolin dhe Zogun, në veçanti pas asimilimit të Shqipërisë nga Italia fashiste e Musolinit më 1939. Është domethënëse se Noli ishte i mirënjohur si një nga kundërshtarët politikë të Zogut. Por ka edhe disa përjashtime interesante. Kur erdhën motrat e Zogut në Amerikë në një udhëtim më 1938, qëndruan në Boston duke i shfaqur Nolit homazh respekti në Katedralen e Shën Gjergjit. Më vonë, pas largimit të Zogut me pahir, nga shkaku i pushtimit italian, Noli përkrahu lëvizjen “Bashkimi i Shenjtë” në Boston, për rikthimin e mbretit në Shqipëri për arsyen e thjeshtë: “Më mirë një Shqipëri monarkiste e pavarur se një Shqipëri hiç fare”.

 

 Marrëdhëniet e Nolit me qeverinë e Enver Hoxhës kishin vetëm dy arsye kryesore: Ruajtjen e pavarësisë së shtetit shqiptar, mbrojtje për mos copëtimin e Shqipërisë pas Luftës së Dytë Botërore si dhe pjesëmarrjen e Shqipërisë në OKB që po formohej në Nju Jork. Premtimet e shumta të qeverise se atëhershme për reforma progresive. Pasi Noli mësoi mbi egërsitë e renda të regjimit komunist në Shqipëri, ai u distancua, gjë që duket qartë kur ai nuk pranoi të kthehej në Shqipëri, as për të marrë titujt e ofruar nga qeveria komuniste (patjetër për qëllime të errëta komprometuese) , as për hulumtime shkencore, as për të hyrje në çështje të mjegulluara fetare. A kishte Noli mendime të lëkundura për ndonjë udhëtim të tillë në atdhe? Sigurisht që po. Si çdo shqiptar që e do vendin e tij, është e vështirë të ndahet dashuria për Shqipërinë me realitetin e qeverisë në pushtet. Qeveritë ikin e vinë, por dashuria për atdheun nuk lëviz.
Në thelb, Noli punonte gjatë jetës së tij për një Shqipëri të pavarur e të zhvilluar në tërësi, pasi e shihte që një pjesë e madhe e popullsisë ishte e prapambetur dhe pa shpresë në të ardhmen.

 

Mendësia politike e Nolit duhet parë në evoluim; përndryshe rrezikojmë të bartim opinione të pavërteta. Në fund, si mund ta ftonte senati i shtetit të Masacusets (Boston) Nolin për të dhënë bekimin e hapjes se sesioneve të vitit 1963 nëse Noli do ishte “komunist”? Apo si mund ta ftonte Nolin “komunist” presidenti Lindon Xhonson posaçërisht në Shtëpinë e Bardhë në korrik 1964 për të bekuar në Uashington dhe për të dhënë fjalim me rastin e 400- vjetorit të Shekspirit? Argumente ndryshe nuk pinë ujë.

*Kryekancelar i kishës ortodokse autoqefale shqiptare në SHBA

Shqiptaret ne Evro te Greqise.Pasardhesit e bashkefshatareve te Fan Nolit.

Shikim te kendshem! 

 

http://www.youtube. com/watch? v=xDzIqia

 

TIRANA, 15 janvier (Reuters) - Malgré l'opposition d'une partie de la population, les travaux du premier village du Club Méditerranée en Albanie ont commencé en fin de semaine dernière à Kakome, en face de l'île grecque de Corfou, ont annoncé jeudi les responsables du projet.

Hostiles à cette implantation touristique, des villageois qui veulent préserver la caractère sauvage de la région et contestent la légalité du permis de construire avaient bloqué avec leurs voitures la route menant au site, une baie magnifique de la Riviera albanaise.

Vendredi dernier, à l'aube, 400 policiers appuyés par deux véhicules blindés ont forcé le barrage pour permettre le passage des engins de terrassement et les travaux ont pu débuter, quatre ans après le feu vert donné par le gouvernement de Tirana.

Quatre manifestants, dont le maire du village, ont été arrêtés et passeront en jugement le 19 janvier. Quatorze autres personnes ont été brièvement interpellées, selon des témoins.

"Tout se passe normalement. Je remercie le gouvernement et la police pour leur aide", a déclaré Dritan Celaj, directeur de Riviera, société albanaise associée au Club Med dans ce projet, d'un coût de 30 millions d'euros.

Il est prévu de construire à Kakome 350 villas de luxe, représentant une capacité d'accueil de 700 lits.

Vladimir Kumi, le président de la région, estime toutefois que le gouvernement a violé la loi en autorisant les travaux sans attendre que la cour d'appel ait statué sur une requête de 129 familles de Kakome qui affirment que les terrains leur appartiennent. (Benet Koleka, version française Guy Kerivel)

http://balkans.courriers.info:80/article12085.html

 

 

 

http://balkans.courriers.info:80/article12102.html

http://balkans.courriers.info/article12045.html

 

 

http://balkans.courriers.info/article11917.html

 

http://balkans.courriers.info/article12061.html

http://balkans.courriers.info/article12062.html

 

 

http://balkans.courriers.info/article11925.html