20052012

Si e largoi Abaz Kupi nga mbledhja e konferencës së Pezës, Miladin Popoviçin

Beqir Ajazi: Ibrahim bej Biçakçiu lëshoi një urdhër që shpëtoi nga pushkatimi në momentin e fundit punonjësit e ATSH

Mulla Hallil Hoxha ankohej se Enveri nuk i dërgonte lekë dhe vuante për bukë

Në emisionin “Rrno për me tregue” të gazetarit Nebil Çika, në Shijak TV, ishte i ftuar Beqir Ajazi. Ai është një ish-i burgosur politik gjatë periudhës së diktaturës në vend dhe ndër të paktët gazetarë që i ka mbijetuar Luftës së Dytë Botërore dhe komunizmit. Për veprat e tij, Ajazi është dekoruar edhe si “Kalorës i nderit të meritës” nga shteti francez dhe nuk ka marrë as një dekoratë nga shteti shqiptar. Dëshmitë e tij flasim për fakte tronditëse, që nuk janë pasqyruar më parë në historiografinë shqiptare. Për t’u njohur më shumë me dëshmitë e tij le të fillojmë me pyetjet.

Ju jeni pinjoll i një familje të njohur të Tiranës. Jeni shkolluar në Liceun Francez. Për shkak të punës suaj si gazetar keni pasur mundësi të njihni personalisht shumë njerëz të rëndësishëm, si nga periudha e luftës së Dytë Botërore ashtu edhe në periudhën e pas luftës, atë të komunizmit. Mund të na thoni diçka rreth fëmijërisë suaj, shkollimit, familjes?

Beqir Ajazi – Unë së pari ju falënderoj përzemërsisht që më keni ftuar në emision për arsye se unë jam një tip memorialistik, kam dëshirë të tregoj ngjarjet që kamë përjetuar, ashtu siç kamë treguar edhe më parë. Por kam dhe një karakteristik që asnjë ngjarje nuk e tregoj pa e verifikuar me fakte pasi nuk më pëlqen që të gënjejë. Siç e thatë edhe ju unë me origjinë jam nga fshati i Prezës në Tiranë. Im atë ka qenë anëtar i luftës kundër bullgarëve në Luftën e Parë Botërore. Aty ai kishte krijuar një simpati për shtetin francez. Kur unë mbarova arsimin fillor babai im më dërgoj në liceun francez të Korçës. Pasi mbarova edhe arsimin parauniversitar, më doli nami që unë isha një njeri shumë i ditur. Pasi në vijë të drejtë ajrore që nga ura e Shijakut deri në urën e Matit, unë isha i vetmi që kisha kryer një shkollë të mesme. Por fakti që unë isha shumë i ditur nuk ishte e vërtet, kisha qenë një nxënës i mirë, por jo një gjeni. Kur Italia pushtoi Shqipërinë, im at nuk pranoi që të vishte uniformën për të dalë për të luftuar pasi ishte edhe disi i vjetër në moshë. Ai bëri disa punë anti-italiane por nuk doli për të luftuar hapur ndaj tyre. Mbasi e thirri Mustafa Kruja për t’i dhënë babait gradën e kolonelit në milicinë e atëhershme, ai e refuzoi duke i thënë Mustafa Krujës se nuk ishte tradhëtar që të tradhëtonte atdheun e tij. Më pasi ai i tha nëse donte që të mposhte Mbretin Zog, mund t’a kishte bërë atë nëpërmjet luftës politike dhe jo të sillte ushtrinë italiane në Shqipëri. Një javë më vonë, pasi ndodhi kjo ngjarje, babain e dërguan në Itali në ishullin Ponca. Ndryshe nga të tjerët atë e dërguan vetëm, dhe jo me grumbullime njerëzish siç bënin zakonisht fashistët. Mirëpo karakteri i tij ishte i panënshtrueshëm. Ai më nisi një kartolinë mua në të cilën më thoshte se e kishin dënuar me katër vite internim. Por ai nuk i bëri katër vjet, pasi erdhi në Shqipëri me kolonat naziste. Ai ishte një tip anti-diktakturë. Nuk e pëlqente komunizmin. Kur erdhi në Shqipëri ai u bashkua me Abaz Kupin. Por para se të vinte, vendin e atij në shtëpi e zura unë. Që të gjitha punët që duhet të kryente ai, i bëja unë. Prandaj them që kamë parë shumë ngjarje të cilat njerëzit tani mbrapa i kanë zbukuruar dhe nuk i përçojnë ashtu siç janë në të vërtetë, pasi kanë qëllime personale.

Zoti Ajazi, të mos kalojmë aq para. Kur ju ishit në Liceun e Korçës a e ke njohur diktatorin aty ?

-Sigurisht që e kamë njohur. Në vitin 1937 isha në vitin e tretë të gjimnazit. Aty na njoftuan që kishte ardhur një profesor i ri nga Gjirokastra me emrin Enver Hoxha. Nxënësit që ishin nga Gjirokastra na treguan disi më me hollësi se kush ishte profesori i ri. Ai nuk ishte faktikisht një mësues, por një repetitor. Ai paguhej me orë dhe i kishin ngarkuar klasën e tetë dhe do të jepte mësim Edukatë Morale. Karakteristikë e mësimdhënies së tij të kësaj lënde ishte se mbas çdo shpjegimi që jepte thoshte fjalën “apo jo” në frëngjisht. Nxënësit që ishin në bankë të parë mbanin nga një vizë shënim sa herë që ai thoshte këtë fjalë. Unë në këtë kohë isha përgjegjës i bibliotekës së Liceut. Franca kishte sjell në Lice një bibliotekë që edhe sot mbas 70 vitesh mund të konsiderohet moderne. Detyra ime aty ishte që të mbaja shënimet se kush kishte marrë më shumë se dy libra, kush nuk e kishte dorëzuar, apo që e kishte grisur librin. Një ditë Mulla Halili, babai i Enver Hoxhës, i dërgon një letër Pertef Pogonit që ishte një drejtori administrativ i Liceut. Ai i thotë se po vuante nga uria, pasi djali i tij, Enver Hoxha, nuk i dërgonte as një para për t’u ushqyer. Mbasi lexoj këtë letër Petref Pogoni (me sa duket e kishte mik Mulla Halilin) mblodhi këshillin administrativ dhe vendosën që tia ngarkonin bibliotekën Enver Hoxhës. Nga kjo bibliotekë i shtoheshin atij 80 orë punë më shumë në muaj. Aty e kam njohur. Ai pinte duhan ndërsa unë punoja, ishte aty sa për figurë. Unë atë e kam respektuar pasi e kisha në traditën time orientale të Shqipërisë së Mesme që t’i respektoja njerëzit. Por një arsye më shumë ishte edhe fakti që e kisha profesor. Në atë kohë nuk dija as një gjë nga ai, dija vetëm faktin që jepte mësim ne Liceun e Francez të Korçës. Edhe ai më ka respektuar. Unë e di shumë mirë që nuk ishte komunist i mirëfilltë, të paktën deri në përfundimin e luftës.

-Ai thoshte se bota në atë kohë ishte e ndarë në dy blloqe. Bota e vjetër dhe bota e re. Bota e re për të ishte fashizmi dhe komunizmi. Ai thoshte se ishte e pa evitueshme përplasja e këtyre dy forcave, ndërsa Bota e vjetër ishte plutokracia.

-Enver Hoxha për mua ka qenë një burrë shumë i urtë, si djalë Hoxhe. Shoqërinë më tepër e kishte me korçarët dhe jo me kolegët. Ai kishte ardhur aty me të drejtë burse nga Liceu i Gjirokastrës. Ai kishte shumë korçarë shokë dhe miq. Pra unë mbaj mend një gjarje që ka ndodhur me mua. Një ditë kishim dy orë pushim. Unë dhe Xhafer Lubonja ikëm në një kishë të Korçës në Mborie. Kur u kthyem nuk ndoqëm rrugën e gjatë për në Lice, por kaluam pranë një kafeneje. Aty ishte Enver Hoxha me Aleks Vudan. Ata na ftuan për të pirë diçka. Ne patëm frikën se mos na shihte kujdestari, pasi penalizoheshim me dy nota në sjellje në qoftë se na shihte të ulur në kafene. Ata këmbëngulën dhe ne u ulëm me ta. Por aty erdhi kujdestari. Ne u trembëm, por Enveri na mori në mbrojtje. Pra ai ishte një njëri shumë tolerant. Kur unë u futa në burg, shokët që e dinin që unë isha njeri i afërt me Enverin më thanë që t’i shkruaja një letër atij që të më lironte. Unë nuk e bëra diçka të tillë. Edhe mbas dhjetë vitesh kur dola nga burgu unë prapë nuk i shkrova as një letër Enverit, por i shkroi një shoku im Gjergj Geço që kishte qenë dhjetë vite me mua në burg, i cili kishte përkthyer “Komedinë Hyjnore”. Ai i shkroi një letër dhe u bë mësues në Fushkrujë. Unë nuk i shkrova dhe mbeta gjithmonë punëtor. Këto ishin relacionet e Enverit.

Ju keni filluar punë në Ministrinë e Kulturës si redaktor i ATSH-së. Si ndodhi fillimi i punës?

-Që në shkollë kamë pasur prirje për të shkruajtur, edhe kompozicione. Kam fituar edhe çmime. Kur mbarova Liceun, Halil Mashi që ishte drejtor i shtypit, më mori dhe më futi në punë tek ATSH. Ai më mori pasi alfabeti mors, që përdorej, bazohej më shumë në frëngjishten. As një njeri nuk e dinte si unë atë gjuhë, pasi unë e kamë përvetësuar frëngjishten klasike. Prandaj unë isha si një far kryetari. Ka qenë një sekretar i Radio Tiranës. Ai ishte një komunist, por kishte bërë një gjest jo të pranueshëm nga partia. Atë e hoqën nga puna dhe më dërguan mua si sekretar te Radio Tirana. Radio kishte 90 nënpunës. Aty pothuajse të gjithë ishin komunistë. Mua më vidhnin dokumentet kur nuk isha i pranishëm, ndër të tjera më vodhën edhe një pardesy. Mbas disa kohësh drejtori ikën nga puna dhe vendin e tij e zura unë. Në atë kohë ushtria gjermane kishte hyrë në territorin shqiptar. Po atë natë që ata erdhën, mua më erdhi një urdhër nga komanda gjermane për të marrë emrat dhe adresat e të gjithë punonjësve. Kur më dhanë urdhrin unë e mënjanova atë me pretekstin se nuk i kisha të gjitha të dhënat dhe se do të më duheshin disa ditë për ta bërë. Gjermanët pranuan dhe më dhanë tre ditë kohë. Pasi ikën ata, unë shkova për të lajmëruar punëtorët e radios që të largoheshin ata që kishin probleme me nazistët. Edhe pse unë i lajmërova që të ikin, gjermanët po atë natë i morën ata dhe i burgosën dhe dhanë urdhër që Radio Tirana të mbyllej. Në atë kohë udhëheqës ishte Ibrahim Bej Biçaku. Unë shkova e takova atë dhe e njoftova për problemin. Ibrahimi foli me një nga gjeneralët nazistë dhe më dha një urdhër shpëtimi për kolegët e mi. Sapo e mora atë unë u nisa direkt për tek burgu ku i kishin burgosur. Kur u futa brenda, ushtarët nazist ishin gati për t’i pushkatuar. Unë nuk dija gjermanisht, thjesht i dhashë urdhrin e gjeneralit. Pasi morën letrën, ushtarët i liruan kolegët e mi. Pasi ikëm nga burgu, anëtarët e radios vetëm më falënderonin që i kisha shpëtuar nga vdekja. Një ndër ta ishte edhe Muharem Pirdeni, një komunist dibran. Ai ishte një njeri shumë negativ, i pa karakter. Shumë vite më vonë, kur dola unë nga burgu ai ishte anëtar fronti në lagjen time. Ai nuk më ndihmoi fare, madje kërkonte lëmoshë nga unë, edhe pse isha i sapo dalë nga burgimi dhjetëvjeçar.

Keni dy periudha në jetën tuaj. Në njërën prej periudhave ju jeni përkrahës i Ballit Kombëtar dhe në tjetrën përkrahës i Lëvizjes së Legaliteti. Si ka ndodhur ky ndryshim?

-Në vitin 1942, gjeta programin e Ballit Kombëtarë. Pasi e lexova e kuptova që shumë nga pikat përputheshin me bindjet e mia, dhe u regjistrova direkt në rininë Balliste. Meqë unë kisha më shumë njohje se gjimnazistët e tjerë, mua më dërgonin që të ikja nëpër familje për të dhënë leksione politike. Kur u bë përvjetori i kongresit të Lushjes mua më dërguan si kryedelegati i rinisë së Tiranës. Por ne ikëm disa ditë përpara se të zhvillohej përvjetori. Aty erdhi Kujtim Cakrani i cili tha se ishin bërë disa luftime dhe kishin vdekur disa ushtarë ballist. Ai i kërkoi Hysni Bej Janisherit që ishte kryetari i Ballit, që të na merrte neve që të bënim agjitacion propagandë për t’i rritur moralin ushtarëve. Unë së bashku me shokët e mi ikëm dhe bëmë detyrën tonë. Pasi bëmë punën tonë u kthyem më Fier dhe ndejtëm aty në një hotel. Atje Bektash Bej Cakrani, që rrinte në shtëpinë e Qemal Vrionit, më bëri një ftesë për darkë. Mirëpo unë nuk mund të ikja atje me të gjithë grupim, që përbëhej prej shtatë personash, mora Genc Korçën dhe Kurt Beshitin. Atje ishte Ekrem Peshkopia, Bektash Cakrani dhe Qemal Vrioni. Atje mbasi mbaruam darkën ata na sollën kafe. Pasi pimë kafenë ne u shtrimë të flemë, ndërsa të zotët e shtëpisë filluan të bisedojnë ndërmjet tyre. Ata thanë se punët e partisë po funksionin shumë mirë dhe se do t’ia tregonin vendin e Bazi Çanit. Të nesërmen unë u ktheva në Lushnje për të bërë festën e Kongresit. Pastaj u ktheva në Tiranë. Atëherë kishte ardhur edhe babi im. Ai mendonte se isha bërë komunist, por unë e kundërshtova. Pasi kaluan disa dite, unë takova Mid’hat Beun dhe e njoftova që do të ikja nga ballistët. Ai mendoi se unë do të anëtarësohesha tek rinija komuniste. Por unë i thash që nuk do të anëtarësohem kurrë në Partinë Komuniste, por do të shkoja tek Abaz Kupi. Në këtë mënyrë u ktheva tek Partia Lëvizja e Legaliteti. Abaz Kupi ka ardhur në Shqipëri në 6 maj të viti 1941 së bashku me të gjithë politikanët shqiptar të të gjitha rrymave. Ai u strehua në fshatin Skuraj, mbrapa malit të Krujës. Ai më dërgoi një makinë tek shtëpia në mënyrë që unë të ikja tek ai dhe të merrja me vete edhe makinën e shkrimit. Unë përktheva disa letra që ai i kishte në frëngjisht. Me t’i mbaruar ai më tha që të duhet të shkoja tek ai sa herë që ai të më thërriste. Në atë kohë po afrohej Konferenca e Pezës. Në të do të shkonin shumë personalitete të shquara të Shqipërisë, ku ndër ta ishte edhe xhaxhai im së bashku me Haxhi Lleshin. Haxhiu disa ditë para se të zhvillohej Konferenca erdhi tek shtëpia ime dhe tha se do të luftohej për të çliruar tokat shqiptare, në mënyrë që të rimerrte pronat që kishte në Maqedoni. Ai tha se kishte rënë dakord me Abaz Kupin që të shkonin që të dy në Konferencës e Pezës. Mbas dy ditësh ai kërkoi që të shkonte te Ram Marku, në fshatin Shetel. Mbasi mbaroi konferenca kam pyetur Abaz Kupin se çfarë ishte bërë atje, por ai nuk më dha asnjë informacion. Këtu dua të shtoj diçka në kllapa.

Kur isha i burgosur kam pasë ndejtur shumë kohë me Ramazan Jaranin i cili kishte qenë në Konferencën e Pezës. Ai më ka thënë se kur Abaz Kupi kishte hyrë në shtëpinë ku zhvillohej konferenca ka parë të ulur në karrige Miladin Popoviçin. Në atë moment ai shumë i revoltuar kishte kërkuar që ai të dilte menjëherë nga konferenca. Ky fakt nuk përmendet fare në as një dokument historik. Pse e kanë manipuluar historinë këta? Pra në qoftë se është e vërtetë, historia ka për borxh që ta përmendi këtë si fakt.

Thatë që e njihnin personalisht Mid’hat Frashërin. Si ishte ai në këndvështrimin tuaj?

-Mid’hat Frashëri është i biri i Abdyl Frashërit. Ishte shumë nacionalist, por ka patur një problem që i merrej goja kur fliste. Ne të rinjtë e kemi patur si idhull atë. Ai nuk fliste as një herë kundër Zogut. Në demonstratën e Korçës disa njerëz u dënuan rëndë. Unë u dënova me përjashtim për një vit nga shkolla dhe më hoqën dy nota në sjellje. Gjatë kësaj periudhe unë ndejta dy muaj tek shtëpia e Mid’hat Frashërit në Tiranë. Mua ma falën përjashtimin nga shkolla, por notën në sjellje jo. Kur më njoftuan vendimin se më kishin falur përjashtimin, e njoftova Mid’hat Beun se të nesërmet do të ikja për në shkollë pasi më kishin falur dënimin. Në atë moment ai u revoltua dhe më tha se unë nuk kisha bërë as një gjë dhe nuk kisha nevojë që të më falnin.

Ju keni qenë për një kohë të shkurtër i dërguari i Abaz Kupit tek misioni Britanik. Na thoni diçka rrethe kësaj ngjarje ?

-Unë isha në Tiranë. Natën më vjen në shtëpi një shofer i Abaz Kupit. Ai më tha që duhet të ikja të takoja Abaz Kupin. Shkova atje dhe pash që ishte gjithë paria e Matit. Abaz Kupi kishte një cilësi, ai vishej sportiv. As një herë nuk rrinte i mënjanuar dhe duhet ta njihje që ta dalloje. Kaloj nata dhe ai nuk po më thoshte as një gjë. Të nesërmen po udhëtonin drejt një fshati afër Ishmit. Ishim rreth 2000 burra që po udhëtonim. Në një moment ai më merr mënjanë mua dhe më thotë se po shkonin tek misioni Britanik dhe se mua do të më prezantonte si përfaqësuesin e atij. Ai më kërkoi që unë të rrija me Seid Bej Kryezinë. Ky ishte një njeri i Abaz Kupit, por nuk ia kishte besën. Ai më kërkoi që ta shoqëroja atë dhe ta mbaja nën vëzhgim. Kur erdhi Seid Bej Kryeziu ikëm takuan oficerët anglez.

Z.Beqir ju keni punuar në një kohë shumë të vështirë si redaktor i gazetës “Bashkimi Kombëtar”. Një gazetë shumë e njohur e kohës. Në të kanë shkruar shumë intelektualë të kohës. Ndonjë impresion nga ato shkrime?

-Unë njihesha në Ministri si njeri besnik. Kryeredaktor nominativ ishte Andrea Taçi. Atë e kishin venë drejtor të bibliotekës. Ishte një tip i fjetur. Komunistët kishin vjedhur disa shkronja. Mua më dërguan përgjegjës në gazetë. Unë shkova dhe i tregova rregullat punëtorëve. Kështu kam vazhduar punën. Punën e kamë bërë me ndershmëri, pasi e kam patur edhe amanet nga im atë. Ditën që do ta pushkatonin ai më tha që të sillesha mirë në shoqëri, mos të ngacmoja as një njeri dhe të isha i ndershëm.

Të kthehemi tek historia juaj. Ju jeni arrestuar përpara se komunistët të vinin në Tiranë?

-Kur isha drejtor tek Agjencia Telegrafike të gjithë njerëzit vinin merrnin tek unë informacionet. Një ndër ta ishte edhe Krye Konsulli Bullgar. Kisha raporte miqësie me të. Një ditë ai më vjen në zyrë dhe më thotë se “Rrota e madhe e shtypi vendim tim”. Më 9 maj ushtria sovjetike kishte hyrë në Sofje. Ai më kishte sjell katër pasaporta diplomatike bullgare që të arratiseshim. Unë ia pranova. Atë ditë njoftova dhe babain tim që të arratiseshim. Ai nuk pranoi kurrsesi. Prandaj kur iku Abaz Kupi, e dinte që babai im nuk do të arratisej, por do të dilte ne mal. Ne që ishim grupe vullnetarësh nuk kemi ditur hile, kemi luftuar deri në fishekun e fundit. Më pas na arrestuan. I shoqëruar me forcat komuniste dhe të lidhur më dërguan në Tapizë. Kaluam dy lumenj për të arritur në destinacion, veç kur nga një shtëpi doli Muhamet Prodani. Kur më panë të lidhur më thanë se kisha përfunduar kështu prej kokës time reaksionare. Unë reagova duke i thënë se kisha përfunduar kështu për shkak të kokës së tij dhe jo prej mendimeve të mija. Në fakt atë natë që u arrestova, Abaz Kupi më thirri dhe më tha që do të shkoja tek Hotel Dajti dhe do të takohesha me Ibrahim Beun dhe më rekomandoi pyetjet që duhet t’i bëja atij. Kur u errësua ika takova Ibrahim Beun i cili kishte rezervuar dy dhoma tek Hotel Dajti. I tregova pyetjet që më kishte drejtuar Abaz Kupi. Abazi më kishte lënë edhe një porosi, që të mbaja mirë shënim pyetjet që mos të krijoheshin keqkuptime. Një ndër pyetjet ishte që “Kur nuk do të ketë më këmbë gjermani në Shqipëri” dhe përgjigjja ishte “Kur të digjet mullari i këndeve në malin e Fushëarrëzit atëherë nuk ka as një gjerman në tokën e Shqipërisë”. Mbasi hëngra darkë me Ibraim Biçakun, ika e fjeta gjumë tek një dhomë në hotel. Gjumi nuk më zinte natën pasi më vinin shumë ëndrra të këqija. U zgjova nga ora tre dhe prita deri sa të zbardhte dita. Në mëngjes zbrita tek kafeneja dhe për të pirë një kafe. Aty më vjen për të më takuar djali hallës i cili kishte ardhur me shoferin. Unë mendoja se të vjetrit nuk kanë ideal dhe se e shesin atë, prandaj nuk e mora shoferin me vete. I thashë kushëririt që të iknim vetëm të dy. Kur arritëm në Vorë na ndaluan gjermanët, por ne nuk ndaluam. Kur u futëm në Prezë po zhvilloheshin luftime. Aty më ndaluan dhe më arrestuan. Tim atë e njoftuam që më kishin arrestuar. Ai shkoi në dy familje komuniste dhe kërcënoi që të më lironin. Të them të vetetën ai ka qenë momenti në të cilin kam qenë më i dëshpëruar se kurrë. Pasi më kishin lidhur në një pemë ulliri, por plumbat e luftimeve më kalonin ngjitur me trupin.

-Tirana nuk ishte marrë akoma nga partizanët. Mua më arrestuan në 14 tetor të 1944. Kur isha i arrestuar mendoja se nëse do të dërgonin tek armata e Mehmet Shehut isha automatikisht i vdekur.

-Kisha dëgjuar për atë, që ai sharronte njerëzit nëpër male. Kur më çuan në Shkallmë na lidhën afër një furre që ishte në oborr. Isha i lidhur, partizanët filluan të rrihnin një xhandar që kishin arrestuar në Laprakë. Në atë moment u llahtarisa. Mua më morën dhe më ngjitën në katin e fundit të shtëpisë. Shkallët ishin shumë të ngushta dhe një partizan më tërhiqte nga litari dhe tjetri më shtynte nga pas. Kur u ngjitëm në katin e fundit pashë që dhomat ishin të ndara me copa parashutash. Në një dhomë ishin dy persona të ulur në tavolinë dhe një njeri që rrinte në këmbë. Partizani që ishte në këmbë i kishte të bardhat e syrit shumë të mëdha. Nga psikologjia rezulton se personat që kanë të bardhat e syrit shumë të mëdha janë kriminelë. Kështu unë krijova idenë se ai partizan ishte kriminel. Ai mu kthye direkt duke më pyetur se kush isha unë. Unë iu prezantova dhe ai mu përgjigj se ishte Mehmet Shehu. Mehmeti filloi të më akuzonte se po i dërgoja ilaçe Abaz Kupit. Unë e kundërshtoja pasi nuk ishte e vërtetë. Tek valixhja që më kishin gjetur unë kisha mjetet e mia për t’u rruajtur dhe ata mendonin se ishin ilaçe.

Zoti Beqir se jemi në fund të emisionit. Do të doja të kalonim tek gjyqi juaj. Si u dënuat ju?

Ju jeni dënuar me një dëshmi të një partizaneje. Kush ka dëshmuar kundër jush në gjyq ?

-Në gjykatë ka qenë Gjon Banushi prokuror, i cili kishte qenë fashist dhe më pas u kthye si komunist. Në fletë akuzën time ishte Bajram Preza si dëshmitar mbrojtës për mua. Në pamundësi për të marrë Bajram Prezën pasi do dëshmonte pro meje, ato sollën Selfise Ciun, vajza e Mitat Ciut. Ai ishte një fajdexhi në qytetin e Gjirokastrës me famë dhe shumë i pasur. Kur u zhvillua gjyqi im, ftuan Selfinenë për të dëshmuar. Ajo tha se më njihte që isha reaksionit, feudal, nuk la fjalë të keqe pa thënë. Ajo tha se unë kisha pohuar që kjo luftë po bëhej për shkak të mustaqeve të Stalinit. Paradoksi është se kur erdhi demokracia kam parë Selfine Ciun duke folur kundër komunizmit.

Partia e Levizjes se Legalitetit ka nisur te ashpersoje gjuhen e deklaratave te saj politike. Pas deklaratave kunder parades se homoseksualeve, e cila shkaktoi mjaft debate, drejtuesit e PLL-se dje kane artikuluar nje tjeter deklarate te forte publike, e cila mbeshtet platformen e bashkimit te shqiptareve ne nje shtet te vetem. Duke u bere keshtu partia e pare politike qe kerkon zyrtarisht Bashkimin Kombetare. Nepermjet nje deklarate per shtyp PLL shprehet se, duke qene forca politike me e vjeter ne spektrin politik shqiptare, ne qendrimin ndaj Ceshtjes Kombetare ka qene konstante, duke e patur nje nga prioritetet programore te saj. Ne njoftim thuhet se "PLL ka qene, eshte dhe do te jete per Bashkimin Kombetar duke u mbeshtetur ne realizmin dhe racionalen e argumenteve te se drejtes historike dhe te vetevendosjes, qe perbejne fondamentin e se drejtes pozitive nderkombetare". Gjithashtu PLL thekson se ajo mbeshtet dhe vlereson cdo qendrim te cdo force politike, shoqate apo grupimi te vjeter apo te ri ne mbare hapesiren kombetare, qe vjen ne opsionin e qendrimit te saj ne zgjidhjen definitive te ceshtjes kombetare. "PLL, Bashkimin Kombetar e konsideron si nje proces te pakthyeshem. Perurimin ne Prizren te Abetares Kombetare PLL e konsideron si abc-ne e procesit qe do te konvergoje ne nje te ardhme te afert drejt njehsimit dhe unifikimit te gjithe vlerave tona drejt bashkimit te kombit tone ne nje shtet te vetem te integruar ne Bashkimin Evropian" thuhet ne njoftim e kesaj force politike. Duke u ndalur tek situata me e fundit ne shtetin fqinj Greqine, PLL deklaron se, rikthimi dhe ringjallja e fantazmave te megalidese nepermjet partive neo-nazizte dhe shoviniste eshte nje kercenim kercenim jo vetem per vendin tone por per te gjithe rajonin. "Fatkeqesisht keto zhvillime nuk jane vetem reflektimi i krizes dhe te shkeputura nga qendrimi zyrtar, por jane rezultat i suportit te vazhdueshem te qarqeve shoviniste nga qeverite e meparshme si dhe bekimit nga Kisha Greke. Termi "Vorio Epir" nuk ekziston si i tille, por eshte pjelle e qeverive shoviniste te para nje shekulli ne momentet me te veshtira te kombit shqiptar te Luftes se Pare Boterore" shprehte PLL. Sipas saj ne leksikun shqiptar ka ekzistuar dhe do te ekzistoje termi Jugu i Shqiperise dhe i ashtuquajturi Vorio Epir nuk eshte gje tjeter vecse veriu i Shqiperise se Jugut. Ne memorien e gjithe shqiptareve jane masakrat cnjerezore ndaj popullsise autoktone te Camerise, spastrimit dhe asimilimit etnik te saj. PLL deklaron se, "investimi prej me shume se nje shekull e gjysme mbi platformat famekeqe te megalidese dhe nacertanies u shkaterruan ne mars 1999 diten kur bombat e NATO-s rane ne Beograd, por qe shperthyen me shume ne Athine. Ky ishte fillim i korrigjimit te padrejtesive historike te kryera ndaj kombit shqiptar nga fuqite e kohes. Pas nje shekulli koha dhe fati po punon per shqiptaret".

Bashkimi

PLL ka qene, eshte dhe do te jete per Bashkimin Kombetar duke u mbeshtetur ne realizmin dhe racionalen e argumenteve te se drejtes historike dhe te vetevendosjes, qe perbejne fondamentin e se drejtes pozitive nderkombetare. PLL, Bashkimin Kombetar e konsideron si nje proces te pakthyeshem. Perurimin ne Prizren te Abetares Kombetare PLL e konsideron si abc-ne e procesit qe do te konvergoje ne nje te ardhme te afert drejt njehsimit dhe unifikimit te gjithe vlerave tona drejt bashkimit te kombit tone ne nje shtet te vetem te integruar ne Bashkimin Evropian.

Partia “Lëvizja e Legalitetit”
Bulevardi “Zog I”, Tiranë.
www.legaliteti.org
Tel&Fax: +355 4 2230076

Sot paradite, Kryetari i Keshillit Kombetar te PLL z. Nebi Ganellari dha nje konference per shtyp.

Partia Lëvizja e Legalitetit, më e vjetra në spektrin politik shqiptar, në qëndrimin ndaj çështjes kombëtare ka qenë konstante, duke e patur një nga prioritetet programore të saj. P.L.L. ka qenë, është dhe do të jetë për bashkimin kombëtar duke u mbështetur në realizmin dhe racionalen e argumenteve të së drejtës historike dhe të vetëvendosjes, që përbëjnë fondamentin e së drejtës pozitive ndërkombëtare.

P.L.L. mbështet dhe vlerëson çdo qëndrim të çdo force politike, shoqate apo grupimi të vjetër apo të ri në mbarë hapësirën kombëtare, që vjen në opsionin e qëndrimit tone në zgjidhjen definitive të çështjes kombëtare.

P.L.L. bashkimin kombëtar e konsideron si një proces të pakthyeshëm. Përurimin në Prizren të Abetares Kombëtare P.L.L. e konsideron si abc-në e procesit që do të konvergojë në një të ardhme të afërt drejt njehsimit dhe unifikimit të gjithë vlerave tona drejt bashkimit të kombit tonë në një shtet të vetëm të integruar në Bashkimin Evropian.

P.L.L. po ndjek me shqetësim situatën aktuale në shtetin Grek, rikthimin dhe ringjalljen e fantazmave të megalidesë nëpërmjet partive neo-nazizte dhe shoviniste dhe i konsideron ato si një kërcenim jo vetëm për vendin tonë por për të gjithë rajonin. Fatkeqësisht këto zhvillime nuk janë vetëm reflektimi i krizës dhe të shkëputura nga qëndrimi zyrtar, por janë rezultat i suportit te vazhdueshëm të qarqeve shoviniste nga qeveritë e mëparshme si dhe bekimit nga Kisha Greke.

Termi “Vorio Epir” nuk ekziston si i tillë, por është pjellë e qeverive shoviniste të para një shekulli ne momentet më të vështira të kombit shqiptar të Luftës së Parë Botërore. Ne leksikun shqiptar ka ekzistuar dhe do te ekzistojë termi Jugu i Shqipërisë dhe i ashtuquajturi Vorio Epir nuk është gjë tjetër veçse veriu i Shqipërisë së Jugut. Ne memorien e gjithë shqiptarëve janë masakrat çnjerëzore ndaj popullsisë autoktone te Çamërisë, spastrimit dhe asimilimit etnik të saj.

Investimi prej më shumë se një shekull e gjysmë mbi platformat famëkeqe të megalidesë dhe nacertanies u shkatërruan në mars 1999 ditën kur bombat e NATO-s ranë ne Beograd, por qe shpërthyen më shumë në Athine. Ky ishte fillim i korrigjimit të padrejtësive historike të kryera ndaj kombit shqiptar nga fuqitë e kohës. Pas një shekulli koha dhe fati po punon për shqiptarët.

Vazhdojme dhe kete jave ate cka thuhet lart e poshte ne kafete e Tiranes dhe se si qytetaret interpretojne zhvillimet ne Shqiperi. Sigurisht kemi futur dhe pak nga fryma jone e gazetarit. Por jo se lajmet jane te verteta te plota, por te marra nga lajmet dhe te interpretuar sipas …

Takimi mes Ramës dhe Metës e sidomos darka në shtëpinë e tij në gjirin e Lalëzit, i kishte nxehur keq kafexhinjtë tanë socialistë. Të gjithë s’e shikonin dot me sy Ramën, që i kishte vajtur si hallexhi duke i kërkuar falje Metës për 21 janarin e vitit të shkuar. Jo për gjë, por ca nga ata që ishin aty kanë qenë dhe demonstrues, komunistë të devotshëm, që deri dje e shihnin Ramën si sozinë e komandantit legjendar, që do t’ia bënte rrup-sup doktorit. Sa për Metë tradhtarin… lëre, lëre. I vetmi që nuk shqetësohej për këtë fakt ishte Kiço spiuni, që ndiqte nga larg diskutimet. Madje, ishte i gëzuar për takimin mes të dyve. Me sa morëm vesh më pas, sekser i takimit kishte qenë Niko gjykatësi, edhe ky eksponent i kohës së komunizmin, që kish kontaktuar me Kostë prokurorin dhe ja ku ish organizuar takimi. Na thanë se Meta ishte kujdesur personalisht që ta priste Ramën me tavë ngjalash të freskëta, ashtu siç kish premtuar dhe çdo gjë kish shkuar vaj. Kiço spiuni ishte vënë mes emrave të parë të listës presidenciale, natyrisht, atje ka dhe të tjerë ish-ushtarakë dhe prokurorë, por duke parë e duke bërë. Suksesin e parë e arriti Kiçoja, thoni ç’të doni. Tani që doktori refuzoi Nanon, ka dalë në krye fare të listës.

“Kush niset me bo sevda në moshën e pleqnisë, mjerë atë që e rre mendja se kujton vitet e rinisë”, – kjo këngë buçiste të hënën në kafenenë tonë ndërsa në lajme shfaqej kronika se në azilin e pleqve një sevdalli 69-vjeçar kishte goditur me thikë për punë xhelozie një sevdalleshë tjetër nja 65-vjeçe. Në fakt, ngjarja sikur i kishte dhënë ca gjallëri ushkurrënëve tanë të kafenesë, të cilët s’mbahet mend që kur e kanë vënë bastunin. I vetmi që s’e priti mirë këtë këngë ishte Nashoja, që tashmë ka instaluar dhe internet në celularin e ri, që ia ka sjellë i biri nga Amerika. Nashoja është nja 80 e kusur vjeç, por ka ndryshuar shumë kohët e fundit dhe sikur është rinuar ca. Përveç kapelës republike, që s’e ndan nga koka, ka filluar të veshë pantallona me xhepa, bluza trendi dhe i ka futur një këna të lehtë për të mbuluar sadopak thinjat. Është në tratativa të bëjë dhe ca botoks për fytyrën, por ai firauni që ka në Amerikë sikur s’po ia aprovon fondin. E gjithë kjo është meritë e Sweet_babe, që e njohu nga “Twitter”-i kur vizitonte mesazhet e Edi Ramës. Dha e dha Nashoja dhe u çua e pa folur asnjë fjalë u drejtua për nga dera. Duke dalë, iu drejtua kafexhinjve, sidomos atyre ushkurrënëve, që po ndiqnin me interes lajmin: “Mos i ngrini shumë veshët ju ore, se është me të dhënë, s’është me të thënë kjo punë! Ju pa plakën as shurrën s’bëni dot, po unë s’jam si ju. Po me kë flas dhe unë!” . Pastaj u kthe dhe iku. Në sfond vazhdonte kënga: “Kush niset me bo sevda në moshën e pleqënisë….”

Thoni, po deshët, që policia bashkiake nuk e zbaton ligjin! S’kam or byrazer, asnjë dallim. Sidomos kur bie llafi për të të marrë makinën me karroatrec. Ja, për shembull, para ca ditësh morëm vesh se i kishin ngritur me karroatrec makinën përgjegjësit të zyrës së shtypit në Bashki, Erald Kapri (nuk e ka gjë Leonardo di Kaprion, të mos i ngrejë veshët kot njeri). E kishte lënë i ziu aty afër për nja pesë minuta, po çunat e policisë s’të falin. Një fishkëllimë karroatrecit dhe kur doli Eraldi, gjeti gishtin e mesit në parkim. Njëherë mendoi se mos ia kishin vjedhur, telefonoi te policia rrugore po prapë hiç, vetëm tek të vetët s’i shkonte mendja. Kur e mori vesh pastaj, i ikën nja 50 mijë lekë, kështu si për bereqaves, për ta nxjerrë, por e mori ama. E po lëreni makinën si lopa bajgën, po të doni! Nejse, s’është e thënë se edhe po e le tamam, veç kur të vjen rrugorja e prapë ta ngre për atë punë. Lekë i pastër i fare, një rrugë i shkon minimumi 50 mijë lekë të vjetra. Mos e dhëntë Zoti të vonohesh, se mund të kesh ndonjë punë e nuk shkon ta marrësh për ca ditë, se e ke dhe pesë mijë lekë parkimin, fut dhe një ditë punë që të shkosh deri tek unaza e re e të vetë marshallah. Po mirë e kanë, xhanëm, kur gjejnë shesh….

Hartuesi i ligjit parauniversitar merr fond ekselence tek universitetet private

Ministria e Arsimit, por dhe Kuvendi, s’e keni idenë sa po lodhen për integrimin e arsimit privat në vend. Jo për gjë, por e kemi aq të konsoliduar, sa dhe një njeri si puna e Umberto Bosit, që s’i shihte dot me sy Shqipërinë dhe shqiptarët, vendosi ta sjellë djalin për shkollim këtu. Duke parë tërë këtë arritje, ministri i Arsimit vendosi që në këtë fushë të ndihmojë jo vetëm shkollat e larta, por dhe ato të mesmet. Për shembull, ka bërë një ligj që ata që studiojnë në shkolla private dhe dalin mirë me mësime t’ua financojë Ministria bursat, ndërsa për shkollat publike t’i financojë pushteti lokal. Uëëë çfarë zgjidhjeeee! Flamë fare! Atje tek ai arsimi privat njëherë është shumë e vështirë të dalësh me “shkëlqyeshëm”. Jo për gjë, por po s’ia vuri mësuesi notat e mira, fluturon nga puna para nxënësit. Se fjala vjen, ai që është nga fshati, megjithëse është i shkëlqyer në mësime, por s’ka të ardhura të shkojë në shkollë të lartë, duhet të presë nga çikërrimat e komunës, kurse për “troftat” apo “krapët”, që nxjerr arsimi privat me lekët e babit, duhet të mendojë posaçërisht buxheti i shtetit! Hajde gjetje hajde! Aman, mor, kujt i ka shkuar mendja atje në Ministri të Arsimit që t’i japë një hov të tillë të arsimit në vend? E paska pasur mendjen flori! Rrezik të ketë qenë në një klasë me të birin e Bosit kur ka marrë diplomën.

Ja ku na doli prapë emri i Kadaresë për president. Atë punë kemi ne, sa herë na duhet ndonjë president, mendja te Kadareja na shkon. Thanë që ishte takuar me Arvizunë, e mo, ambasadorin amerikan, por nuk pranoi kurrsesi se do kandidonte për president.” He-he, medemek nuk ia ka qejfi! Ia ka si shejtanit, ia ka”, shkruante Nasho veterani në statusin e tij në “Twitter”. Dhe Nashoja, të themi atë që është, pavarësisht indiferentizmit kohët e fundit për ngjarjet politike dhe i zhytur tërësisht në historitë erotike të internetit, e ka njëfarë të drejte. Se tani, të themi atë që është, pse ky viran Kadare do ta takonte Arvizunë në mes të Tiranës, në një kohë kur dallaveret e politikës janë përqendruar te vendi që do të lërë bosh Bamka, ë? Mos na di gjë leshko ky shkrimtari ynë i madh? Po mediet kush i lajmëroi, Arvizusë s’ia ndien shumë, por ama Ismailit ia ndien që ç’ke me atë punë! Dhe bënte si i shenjti shejtan pastaj, se medemek nuk kish folur për presidentin! Ashtu si nuk foli më 2007-n dhe kur me të mbushur e shoqja gjysmën e librit me historinë se si i lutej Rama Kadaresë dhe se si shkrimtari ynë gjirokastrite nuk pranonte e nuk pranonte medemek. Ore, bëhu dhe president, se s’ka ndonjë gjë të keqe, por me zgjedhjet e fundit, or byrazer, e mo, ato të majit sot një vit, sikur s’u tregove dhe aq i paanshëm jo, se në e ke harruar ti atë letrën, i themi prapë Agim Doçit të ta kujtojë.

Zyrtari i lartë me diplomë false, ankohet se Renco Bosit po i shkelen të drejtat

Kafexhinjtë tani ishin mbledhur dje rreth zyrtarit të lartë, klient i rregullt i kafanesë sonë. Ky i fundit ishte indinjuar kohët e fundit rreth komenteve që po bëhen për diplomën e Renco Bosit, djalit të atij mavrisë që bën si antishqiptar kështu, po na doli që në shtëpi kishte një peshk krap dhe duhej të kthente sytë këtej nga ne që ta bënte me shkollë. Por zyrtari s’e kish hallin këtu sesa te llafet poshtë e përpjetë, që sipas të cilave ata që marrkan diplomë të blerë te privati qenkan të gjithë krapa si djali Bosit. E kur ia thonë këtë tani që zyrtari bleu dhe një master e mezi po pret të blejë dhe një diplomë veterinarie, se i kanë thënë që me këtë diplomë e ka të sigurt rrugën drejt Presidencës. Pasi e shoshiti mirë me kafexhinjtë e tjerë, vendosi që të bënte një peticion dhe t’ia dërgonte OKB-së, pasi po shkeleshin të drejtat e njeriut. Shkeljen e të drejtave të njeriut zyrtari ynë i nderuar e shpjegonte me faktin se jo vetëm Renco Bosit, por edhe atij e shumë të tjerëve heqja e diplomës, në rast se dilnin të falsifikuara, i ndërpriste rrugën e karrierës dhe nuk është e drejtë që dhe “krapi” i Bosit të pësonte të njëjtin fat. Kafexhinjtë e tjerë, që s’e morën shumë vesh se ku rrihte zyrtari i lartë, s’u menduan gjatë, po e firmosën peticionin, i cili u drejtohej dhe forumeve të larta të BE-së. E s’kish si ndodhte ndryshe, pasi zyrtari i lartë u kish premtuar dhe nga një uiski pasi të mbaronin.

------------------------------------
Partia “Lëvizja e Legalitetit”
Bulevardi “Zog I”, Tiranë.
www.legaliteti.org
Tel&Fax: +355 4 2230076

Sot, kryetari i PL z. Ekrem Spahiu dha nje konference per shtyp.
Me poshte po ju percjellim te plote tekstin e deklarates se tij.

Zyra e shtypit e PLL

____________________

Qysh nga koha e hapjes së debatit për paradën e LGBT-ve në Tiranë e deri më sot, kemi pasur rastin që të konstatojmaë me kënaqësi se shumica dërrmuese e shoqërisë shqiptare është kundër presionit të një grushti njerëzish të cilët po përpiqen për të përhapur fenomene të dëmshme për shoqërinë shqiptare e që bien ndesh me moralin tonë shoqëror por edhe më gjerë.

Në adresë të PLL dhe drejtuesve të saj kanë mbërritur me mijëra telefonata, sms dhe emaile ku shprehet mbështetja e qytetarëve për qëndrimet tona tashmë publike dhe na kërkohet që të bëhemi zëri i tyre në mbrojtjen e vlerave dhe dinjitetit tonë shoqëror e kombëtar.

Qëndrimi mos pranues i PLL ndaj homoseksualizmit buron prej parimeve tona dhe ne e mbajmë këtë qëndrim duke pranuar pa asnjë hezitim përgjegjësitë tona. Para se të mendojmë për pushtetin apo shijen që mund të lemë në korridoret e ndonjë kancelarie, ne i qëndrojmë besnik bindjeve tona dhe interesave afatgjata të qytetarëve shqiptarë.

Ne e mbajmë këtë qëndrim jo thjesht se jemi parti konservatore, por edhe pse jemi të bindur se homoseksualizmi prodhon pasoja të rrezikshme për shoqërinë tonë.

Homoseksualizmi është një sëmundje shoqërore që shqetëson edhe vendet më të zhvilluara, sikurse është fakt se në një shumicë vendesh homoseksualiteti vazhdon të konsiderohet tabu. Fatmirësisht për Shqipërinë, në vendin tonë ky fenomen nuk gëzon asnjë mbështetje.

Pavarësisht se homoseksualizmi tek ne nuk gëzon mbështetje publike dhe shikohet me neveri, gjoja në emër të emancipimit shoqëror dhe mbrojtjes së të drejtave të njeriut, nga qarqe të caktuara po bëhen përpjekje intensive që ky fenomen i dëmshëm të përhapet në mënyrë të dhunshme edhe në vendin tonë.

Ne nuk mund të pranojmë që degjenerimi të na imponohet si emancipim dhe “të drejtat” e një grupi fare të vogël të cenojnë të drejtat e pjesës dërrmuese të shoqërisë.

Të gjithë kritikët tanë duhet ta dinë se, ne bëjmë një dallim të qartë ndërmjet homoseksualizmit si stil jetese dhe homoseksualitetit si problem individual. Duke qenë kategorikisht kundër homoseksualizmit si stil jetese, ne ndjejmë keqardhje për personat që vuajnë nga devijime seksuale. Duke qenë të bindur se këto janë sjellje të fituara dhe jo të lindura, është detyrë e institucioneve shtetërore që karshi tyre të ofrojnë ndihmë të kualifikuar farmakologjike dhe psikologjike. Gjithashtu, në raport me shoqërinë dhe “të drejtat” e tyre, besojmë se për ta është e mjaftueshme politika amerikane “Don’t ask, don’t tell” (Mos pyet, mos trego).

Partia “Lëvizja e Legalitetit” vlerëson ndihmën që partnerët tanë ndërkombëtar kanë dhënë për mbarëvajtjen e proceseve demokratike në Shqipëri dhe integrimin e saj në strukturat euro-atlantike. Roli i ambasadorëve të këtyre vendeve ka qenë i patjetërsueshëm në forcimin e miqësisë ndërmjet popujve dhe promovimin e vlerave të ndërsjella. Rasti më i fundit është ky i Muajit të Evropës në Shqipëri, ku po promovohet historia dhe vlerat e vërteta të BE.

Në këtë kontekst veçojmë qëndrimet e Ambasadorit të Holandës në Tiranë - Henk G.C. van den Dool, i cili më shumë se çdo gjë po shqetësohet për hallin e homoseksualëve. Është e drejta e ambasadorit që të shprehet për çështje që e prekin personalisht, por ai nuk duhet të dalë jashtë rolit dhe statusit diplomatik e të lëshojë fyerje ndaj deputeteve dhe zyrtarëve të vendit ku shërben, siç bëri në një intervistë televizive.

Ne asnjëherë nuk e kemi dëgjuar ambasadorin e Holandës që të flasë për cënimin e votës së lirë si e drejta themelore në demokraci;

Nuk e kemi dëgjuar asnjëherë që të flasë për të drejtat e ish-të burgosurve dhe përndjekurve politikë;

Nuk e kemi dëgjuar asnjëherë që të flasë për të drejtat e mohuara të pronave legjitimë;

Nuk e kemi dëgjuar asnjëherë të flasë për islamofobinë, për paraplegjikët, për të verbrit, për minatorët, për të papunët dhe shtresa të tjera në nevojë.

Etiketimi që ambasadori i Holandës i bëri deputetëve dhe zyrtarëve të lartë shqiptar mu në vendin ku shërben është një incident i rëndë diplomatik dhe fyerje e dinjitetit të shtetit dhe institucioneve që nuk mund të tolerohet. Prandaj, Partia “Lëvizja e Legalitetit” kërkon që ambasadori aktual hollandez të shpallët person i padëshirueshëm (non grata) dhe të largohet nga Shqipëria.

Duke ju rikthyer paradës homoseksuale të 17 majit në Tiranë, Partia “Lëvizja e Legalitetit” kërkon nga Policia e Shtetit që të mos jepet asnjë leje publike, sepse manifestime të tilla cenojnë moralin e shoqërisë shqiptare.

RAMUSH HARADINAJ: JUSTICE DELAYED IS JUSTICE DENIED

By Shirley Cloyes DioGuardi

After languishing in prison for almost two years with the duration and outcome of his partial retrial unknown, Ramush Haradinaj is about to be released from prison temporarily by the The International Criminal Tribunal for the Former Yugoslavia (ICTY). The Appeals Chamber made this decision after the Prosecution rested its case last month in the partial retrial of Haradinaj and his co-defendants, Lahi Brahimaj and Idriz Balaj, and after the Chamber held a status hearing on May 2. At the status hearing, the judges also decided to hear closing arguments from the Defense on June 25 and 26, in advance of which Haradinaj will be returned to The Hague.

Ramush Haradinaj, the former Prime Minister of Kosovo and a well-respected Kosova Liberation Army commander, was acquitted of all war crimes charges before the ICTY in 2008.

In an unprecedented turnaround, Haradinaj was rearrested in July 2010, after the Appeals Chamber convinced the Tribunal that a partial retrial was in order—purportedly because the Prosecution did not have enough time to persuade two crucial witnesses to testify. This made Haradinaj the first defendant since the ICTY was established in 1993 to have his acquittal on all charges overturned.

In December 2010, Haradinaj was denied provisional release by the Appeals judges at the ICTY to be with his wife, Anita Mucaj, when she gave birth to their third child in January 2011. (Surprisingly, presiding Judge Patrick Robinson, who had partially dissented against the retrial, argued that Haradinaj might take advantage of his release to intimidate witnesses.) Haradinaj’s partial retrial began on August 18, 2011. It was halted shortly thereafter and resumed on February 13, 2012—only to be abruptly halted once again when one of the Prosecution’s key witnesses, a protected witness, failed to appear in court.

Although the decision to grant Haradinaj provisional release is a salutary one, I nevertheless believe that it is time to revisit Haradinaj’s case before the Tribunal—to ask why it was reopened, and why there has been an unreasonable duration of judicial proceedings. The latter is a violation of the European Convention on Human Rights’ requirement for the examination of a case in a reasonable period of time. To explore these questions, it is necessary to review the history of the case.

History of the Case against Haradinaj

After only 100 days in office as Prime Minister of Kosova, Haradinaj resigned his position in 2005, surrendered to The International War Crimes Tribunal for the Former Yugoslavia, spent two years in detention in The Hague, and another year under house arrest in Prishtina before the Tribunal acquitted him on April 3, 2008, on all counts of being involved in any unlawful conduct while he was a commander in the Kosova Liberation Army. The Trial Chamber found that there was insufficient evidence to establish the existence of a “joint criminal enterprise,” and acquitted Haradinaj, Lahi Brahimaj, and Idriz Balaj of any criminal liability through such an enterprise. Brahimaj was found guilty of torture and sentenced to six years in prison.

As soon as Haradinaj returned to Kosova in 2008, the Prosecution appealed the acquittal, insisting that he had been freed because the Tribunal’s “mismanagement” had prevented the Prosecution from obtaining evidence from two key witnesses—witnesses that they claimed had been threatened and were afraid to testify. The Appeals Chamber responded by upholding 31 counts of the acquittal. But, in support of the Prosecution’s appeal, it ordered a retrial on 6 counts of murder, cruel treatment, and torture at a purportedly KLA-run detention facility in Jablanica in the spring and summer of 1998. It also agreed that the trial judges had not given the Prosecution enough time to secure the testimony of Shefqet Kabashi and the protected witness known as “Witness X.” The Appeals Chamber did this even though Haradinaj had been acquitted of all counts at his original trial and even though there was no evidence whatsoever that he had interfered with any witness. Two years later, Haradinaj found that he had no choice but to return to the ICTY’s detention center.

In my opinion, the ongoing prosecution of Ramush Haradinaj, after his original trial at the ICTY concluded that there was no evidence linking him to any crime or any victim, is problematic from both a legal and moral perspective. First, there was no reason to keep Haradinaj in pre-trial detention, when he had a proven record of responding to the ICTY and there is no risk of his absconding. Second, the structural, legal problems in this case have been well documented by international law expert Roland Gjoni in his “ICTY: Favoring Prosecution over Justice?” (Open Democracy, August 9, 2011). Gjoni explained that Haradinaj’s partial retrial was a departure not only from “fundamental principles of international law,” but also a contravention of previous decisions made by the court in Dusko Tadic (1993) and Naser Orić (2009). (In both cases, the ICTY barred the retrial of an acquitted defendant.) Gjoni concluded that the reversal of the acquittal in Haradinaj’s case amounted to “double jeopardy”—an indication that “the ICTY may be bending fundamental legal principles in favor of the prosecution.”

President Robinson made a similar observation in his partial dissent of the Appeals Chamber’s decision to retry Haradinaj (May 31, 2011, pp. 16-17, para. 3): “Pursuant to the principle of non bis in idem, a person who has been tried at the Tribunal must not be placed at the risk of being thought guilty of an offense of which he has been acquitted, or of being treated as guilty in any sense.” Furthermore, “the doctrine of res judicata entails that matters decided having passed judgment must be accepted as true…and cannot be re-litigated by the same parties in a subsequent proceeding.” Robinson concluded that the Appeals Chamber violated its own rule that it “would not lightly overturn decisions based on the Trial Chamber’s discretion.”

The Appeals Chamber Erred when It Called for a Partial Retrial

The Appeals judges decided that the partial retrial was necessary after the Prosecution convinced them that Shefket Kabashi and “Witness X” had been intimidated during the

original trial—witnesses who had opposed the KLA during the war. But then the Chamber went a step further in favor of the Prosecution when it agreed to allow new witnesses —not just the two from the original trial—to testify and also to permit allegations to remain in the indictment that had no bearing on the six counts. If for no other reason than this, the rationale for the retrial of Haradinaj merits closer scrutiny. As Roland Gjoni has argued, the ICTY should not have granted the Prosecution “an open-ended opportunity to improve a weak case and retry an acquitted defendant.” In doing so, it has “cast a long shadow over the Tribunal’s ability to administer justice.”

At the opening of the partial retrial in August 2011, Prosecutor Paul Rogers stated that the KLA was a “legitimate force” when it fought for Kosova’s independence from Serbia in 1998 and 1999, but that it had used “illegal means” against its Serbian, Roma, and Albanian opponents.” To substantiate this claim, he brought to the stand Shefqet Kabashi, alleged to be a former prison guard in the Jablanica camp. But in a setback to the Prosecution, Kabashi, whose testimony was supposed to be central to its case, repeatedly refused to testify, just as he had done on two occasions during the original trial. Kabashi also contradicted his previous statements to ICTY investigators. He denied that the Jablanica camp even existed: “There was no prison in Jablanica,” he said. “I can swear about that.” Kabashi pled guilty to contempt of court and was sentenced on September 16, 2011, to two months in jail.

As the Defence had argued in its July 2011 “Pre-Trial Brief on Behalf of Ramush Haradinaj” (para. 27), the Prosecution could not claim that Jablanica was a KLA stronghold, because it was overrun by Serb forces at least three times during the operative period of the indictment. And even though there was an armed conflict between Serbs and Albanians during the period material to the six counts, “There was not any orchestrated retaliation by the KLA against either the Serb civilian population or against civilians from other ethnic groups.” Moreover, neither the Trial Chambers at the ICTY nor the Prosecution had suggested that such a campaign existed in any of the previous cases related to Kosova in which Serb commanders had been tried (paras. 29 and 30).

The Defence further stated in its pre-trial brief that there was no credible evidence of Haradinaj participating in or knowing about mistreatment (para. 41), and that the KLA in the Dukagjini region was a “rudimentary and fledgling organization” working to organise defences in response to Serb attacks (para. 43). Therefore, there was no evidence of a “joint criminal enterprise,” and they said that that it was very doubtful any new evidence would surface in the re-trial that would provide adequate grounds for overturning the decision at the original trial.

Meanwhile, allegations that Sheqet Kabashi and a protected witness had been intimidated were never confirmed. As Ben Emmerson, Haradinaj’s lead attorney, told Rachel Irwin of the Institute for War and Peace Reporting on August 19, 2011, “Despite some rumors, there are no suggestions that Mr. Haradinaj was ever responsible for intimidating witnesses, directly or indirectly.” Emmerson added that in the case of Witness X, if he decides to testify at the partial retrial, he “will be exposed as a liar and a perjurer.” But in another blow to the Prosecution’s case against Haradinaj, Witness X, whose testimony was also supposed to be the justification for the partial retrial, failed to show up in court in February 2012. This resulted in the termination of the trial until further notice.

It is not surprising that the retrial of Ramush Haradinaj has caused many Albanians, not to mention some legal and human rights experts around the world, to lose faith in the ICTY. It is widely believed in Kosova that the re-trial amounts to political posturing on the part of the West towards Serbia. This is an issue that needs to be addressed, but not apart from the recognition that Ramush Haradinaj would never have been rearrested, re-incarcerated, and retried without the tacit permission of all of the actors in post-war Kosova, including the Kosova government under Hashim Thaci.

Belgrade Has Been Successful in Steering the ICTY away from Its Original Mission

Robert Churcher, a post-conflict specialist who testified at the ICTY trial for KLA Commander Fatmir Limaj, insists that “Serbian officials have been spoon feeding the Prosecution with spurious evidence from the beginning,” and he deplores the fact that the court has been willing to receive it. “As a sop to Belgrade,” he said, “the Prosecution is attempting to retry the Haradinaj case from scratch.” To some extent, the ICTY has been a willing accomplice because of Serbia’s successful propaganda campaign against the KLA since the end of the Kosova war in June 1999.

While the establishment of the International Criminal Tribunal for the Former Yugoslavia was an important step in bringing those responsible for crimes against humanity and genocide in the Balkans to justice, unfortunately in collusion with pro-Serb elements in the European Union, Belgrade has been successful in steering the ICTY away from its original mission of addressing the atrocities committed in the Former Yugoslavia. In the process, it has contributed to creating a false parity between the perpetrators and the victims of the Balkan wars of the 1990s.

To satisfy a need to be seen as ethnically balanced, the ICTY has ended up casting all parties in the Balkan wars as equally responsible, even though Serbia started all of the wars and Milosevic’s military and paramilitary forces were responsible for 90 percent of the atrocities that were committed. To be sure, sporadic, terrible incidents occurred on the Kosovar side, but nothing amounting to moral equivalence between the KLA and Serbia.

As former ICTY law clerk and project director of the NGO No Peace without Justice Niccolo Figa-Talamanca said before the opening of the first trial of Haradinaj, “We are witnessing a misguided attempt by the ICTY to prosecute all groups—Serbs, Croatians, Bosniaks, and Kosovars—even-handedly, irrespective of the scale of the crimes

committed,” and the result is “an attempt to rewrite history and to negate the true measure of responsibility for the horrors of the Balkan wars.”

If the goal is to achieve lasting piece in Southeast Europe then the international community should not be party to creating a revisionist view of history in which the victims of Milosevic’s reign of terror are repositioned as the perpetrators. There is no question that those who committed crimes should be held accountable. But by bringing KLA defendants like Ramush Haradinaj to the ICTY, the international community has unwittingly helped to create a revisionist view of history, in which the victims of Milosevic campaign against Albanians are repositioned as the perpetrators. Retrying

Haradinaj after his acquittal on all charges puts the burden of proof on the court to deny this.

With Kosova still lacking sovereignty as a state, I believe that The Hague Tribunal, under pressure to seem politically balanced, and in the effort to get Serbia to turn over Bosnian

Serb commanders Ratko Mladic and Radovan Karadzic, which it has since done, felt that it had to re-incarcerate Ramush Haradinaj. But, in so doing, it has abdicated its historical mission to bring justice to the victims of the Balkan wars. The US government, now in a final push to resolve the conflict between Belgrade and Prishtina, and to leave the Balkans in the hands of the European Union, has de facto supported this position. But the Serbian-Albanian conflict cannot be resolved in this way.

As Ramush Haradinaj wrote in his December 1, 2004, op-ed in The Wall Street Journal Europe, just before he was chosen by Kosova’s Assembly to become prime minister:

“[...] I am proud of the part that I played in protecting my people from Slobodan Milosevic and his henchmen, and I am ready to defend my actions against criticism and innuendo.

“I therefore welcome the scrutiny of my war record by the International Criminal Tribunal for the Former Yugoslavia…and am confident that truth and justice will prevail. However, any attempt—be it by the ICTY with the best of motives, or others with the worst—to morally equate Milosevic’s state-sponsored terror with the actions of the Kosova Liberation Army in defense of Kosovar Albanians will only make the task [that lies ahead for Kosova] more difficult.

“For the need now is to look forward rather than back, to create an inclusive, democratic independent state in Kosova that respects the rights of all of its citizens and is both just and tolerant.”

Shirley Cloyes DioGuardi is Balkan Affairs Adviser to the Albanian American Civic League.

New York, May 10, 2012

Prime Minister Stephen Harper made the following remarks at the 2012 National Holocaust Remembrance Ceremony:

“I’d also like to thank both, and the entire Canadian Society for Yad Vashem, for your work in the service of a cause of the greatest importance to our country and to the world.

“And, Fran, thank you also for agreeing to be a member of the Development Council of the National Holocaust Memorial.

“Survivors, honoured veterans, Canadian descendants of the Righteous Among the Nations, distinguished guests, fellow parliamentarians, ladies and gentlemen.

“It reminds us of the sheer scale of the Holocaust, but one aspect of its singular place in the history of crimes against humanity.

“We remember that each one has a name – precious, irreplaceable, deserving of honour.

“Today we honour each and every one of the six million who were murdered in the Holocaust.

“We pay tribute to the courage and solidarity of the Jewish people in that time of gravest peril.

“We especially give thanks for those who survived and found their way to our country, and who have enriched its life immeasurably.

“We strengthen our resolve to defend the vulnerable, to challenge the aggressor and to confront evil.

“But to honour the victims and survivors of the Holocaust, it is not enough simply to remember.

“Truly remembering the Holocaust must also be an understanding and an undertaking.

“It is an understanding that the same threats exist today.

“It is an undertaking of a solemn responsibility to fight those threats.

“We see it in the manifestos of organizations which deny the right of Israel as a Jewish state to exist.

“We see it most profoundly and clearly in the ravings of a ruthless leader who threatens to wipe Israel off the map, while violating his country’s international obligations and pursuing the development of nuclear weapons.

“We see it in the slaughter of Jewish children and other innocents, just last month, by a man born and raised in a tolerant, Western country.

“And we see it here at home, every year on some university campuses, in the unconscionable slur that is the so-called Israeli Apartheid Week.

“Ladies and gentlemen, while the Holocaust stands alone, it does not stand isolated.

“It is but the most hellish chapter in the long and continuing history of anti-Semitism.

“Anti-Semitism kills the lives and security of its victims, the consciences of its perpetrators, the integrity of those who fail to speak out, of those who counsel a false peace, of those who seek refuge in moral equivalence.

”As history and present controversies tell us all too well, anti-Semitism is a threat not only to the Jewish people.

“It is a threat to us all – a sickness that quickly morphs into a hatred and a desire to destroy anyone – anyone who is different than its perpetrator.

“But most important of all, we remind ourselves, we remind ourselves in this moment, that we are neither hopeless nor helpless.

“This is the message of Yad Vashem, of the Canadian Society for Yad Vashem, and of all those committed to Holocaust remembrance and education.

“You take on the painstaking work of documenting and researching the most unspeakable horrors of which humanity is capable.

“But you do so with confidence that there is a moral compass to guide us surely away from such horrors.

“You do so with hope, believing in the power of education to foster tolerance, compassion and understanding.

“You do so with generosity, celebrating the heroes who chose good over evil, even at the risk of their own lives, highlighting the fact that these heroes include people of all faiths.

“As a Canadian, as Prime Minister, I thank you for your noble service, your invaluable service, to our country and to the family of civilized nations.

“Ladies and gentlemen, in a few moments we will hear the stories of three of the Righteous Among the Nations.

“It is natural on hearing these stories, not only to be moved and inspired, but also to reflect.

“Why did the Righteous choose to do good, even under the most terrifying circumstances?

“At the end of today’s ceremony will be the launch of an exhibit from Yad Vashem, on Muslim Albanians who rescued Jews during the Holocaust.

“Following Nazi occupation in 1943, the Albanians refused to turn over lists of Jews within their borders.

“The country protected not only its own Jewish citizens; they welcomed an even larger number of Jewish refugees from neighbouring lands.

“Besa means literally ‘to keep the promise’ – to keep one’s word, to the point of being someone in whom a person in need can entrust his or her very life.

“This is the culture of honour which we must all protect and strengthen, not only in our own country, but also in international forums and around the world.

“Historian Sir Martin Gilbert reports that most rescuers believe that they did, and I quote, ‘the only thing a decent person would do.’

“He quotes a woman whose father was honoured as Righteous, saying her father would have said, and again I quote, that he did ‘nothing other than any normal human being would have done.’

“On this solemn day of remembrance, let us rededicate ourselves to spreading that decency, to making that statement true.

“Let us push relentlessly the boundaries of tolerance and respect, until these values are realized the world over.

“But it also tells us that we must eternally try.

“This is the mission of Yad Vashem.

“And this remains the great challenge before us and before the world today.

“Thank you very much.”

Serbie : les partis albanais de Preševo se rallient à la candidature de Muamer Zukorlić

La Coalition des Albanais de la Vallée de Preševo/Presheva a décidé de soutenir la candidature présidentielle de Muamer Zukorlić, mufti de Novi Pazar. En échange de ce soutien, le mufti candidat aurait « aidé » la coalition à obtenir les signatures nécessaires pour se présenter aux élections parlementaires. Les autres partis albanais de la Vallée appellent au boycott des élections serbes.

La Coalition, qui regroupe quatre partis albanais, soutient la candidature de Muamer Zukorlić aux élections présidentielles du 6 mai. Riza Halimi, président du Parti pour l’action démocratique et unique député albanais au Parlement de Serbie, a confirmé ce ralliement.

« Nous voterons pour Muamer Zukorlić, car il semble être le candidat le plus sérieux, qui a toujours été intéressé à la résolution des problèmes, non seulement dans le Sandžak de Novi Pazar, mais aussi dans la Vallée de Preševo/Presheva », a déclaré Riza Halimi.

« Nous sommes conscient qu’il sera difficile pour Zukorlić de gagner l’élection mais, par notre soutien, nous démontrerons que nous soutenons les forces progressistes, que nous soutenons cette personnalité, qui veut le bien de la Vallée de Preševo/Presheva. Nous pensons qu’il est un exemple pour les dirigeants serbes qui ont ignoré en permanence nos revendications et le progrès du processus démocratique, politique et économique dans la Vallée », a-t-il ajouté.

Les autres partis politiques albanais de la région, qui participent aux élections municipales serbes, ont appelé au boycott des scrutins présidentiels et législatifs.

Une source proche de la Coalition des Albanais de la Vallée de Presevo a confirmé lundi que le mufti Zukorlić aurait « aidé » la Coalition des Albanais de la Vallée de Presevo a obtenir les signatures nécessaires pour pouvoir présenter une liste aux élections législatives. La Coalition des Albanais de la Vallée de Presevoi avait besoin de 10.000 signatures, une chiffre difficile à atteindre, étant donné le boycott des autres partis albanais. Il a donc fallu un petit « coup de pouce » en provenance du Sandžak.

Enver Doçi

MAT -Eshtrat e mbretit të shqiptarëve, Ahmet Zogu, do të vijnë këtë vit dhe ndryshe nga çfarë mendohej, se ai do të vendosej pranë Nënës Mbretëreshë, ata do të rivarrosen në Kodrat e Sarajt në Mat, pikërisht në vendin ku ai ka lindur. Këtë e bëri të ditur dje, kryetari i Partisë Lëvizja e Legalitetit, Ekrem Spahiu, në një takim që mbajti në Mat për riorganizimin e kësaj partie, pikërisht në zonën ku kjo parti ka marrë më shumë vota se në asnjë votë tjetër. Spahiu, në fjalën e tij, mbajtur përpara mbështetësve të kësaj partie, u shpreh se "në 100-vjetorin e Pavarësisë së vendit, do të vijnë në atdhe eshtrat e Mbretit të shqiptarëve, Naltmadhnisë së tij, Ahmet Zogu". Ai nuk është shprehur, nëse me rastin e ardhjes së eshtrave të Zogut, që aktualisht gjenden në Francë, do të mblidhen në një vend të gjithë familjarët e vdekur të Oborrit Mbretëror. Vetë kryeministri Berisha në prononcimet e tij publike në lidhje me festimet në kuadrin e 100-vjetorit të Pavarësisë ka vlerësuar figurën e mbretit Zog duke premtuar dhe sjelljen në atdhe të eshtrave të tij. Ndërkohë në takimin me mbështetësit e Oborrit Mbretëror Spahiu theksoi dje gjithashtu se "jashtë bindjeve politike, jo vetëm populli i Matit, por mbarë kombi shqiptar ka nevojë për një qeverisje mbipolitike, e cila do të shohë interesat e kombit". Ai u shpreh se përkrah forcën politike Lëvizja e Legalitetit, e cila bashkohet në aspiratat dhe synimet e Oborrit Mbretëror për një Shqipëri etnike. Ndërkaq, Kryetari i PLL-së, Ekrem Spahiu u shpreh se "forca e tij politike është ngritur me ideale mbretërore dhe do të vazhdojë të kontribuojë në këtë drejtim". Spahia u shpreh se në zgjedhjet e 2013-ës kjo forcë politike do të dalë me një program i cili i shërben interesave të vendit.

Më lart thash se Zogu mbushi qafat me yje si oficerë rezervë të çobanëve të dhive në Mat dhe gjetkë. Këtu më poshtë dua ta sqaroj çështjen se nuk e kam thënë për të pasqyruar gjendjen e injorancës të oficerëve rezervë të Zogut, partizanë e besnikë të “Naltmadhnis së tij”, sikurse mbaheshin ata vetë e sikurse Zogji vetë e konsideronte të atillë, kurse e vërteta është krejt ndryshe… Por, u betohem në nderin e së vërtetës, se shumica prej tyre kanë qenë çobanë dhish, mbasi unë vet jam dëshmitar i kësaj të vërtete. Dëgjojeni historinë: Kur na hoqën nga Fieri mbas dënimit (Lëvizja e Fierit, 14 gusht 1935) na çuan në Durrës, si do të shohim më tej, për të vuajtur dënimin. Për burg politik kishin përgatitur një ndërtesë që nuk ishte bërë për atë qëllim. Në personelin e rojës së burgut ishte dhe një farë Selmani nga Mati, të cilin nga shkaku i lëvizjes tonë e kishin thirrur në shërbim me gradën oficer që kishte pasur prej themelimit të regjimit të Zogjit, si toger në shtallën e rezervistëve të Matit. Si të burgosur për faje politike, kishim vetëm beneficin e mos mbylljes së dyerve të dhomave deri në orën 22 të natës, për t’u hapur në orën 6 të mëngjesit. Kështu ishim të lirë për të shëtitur në oborr gjithë ditën. Një ditë, duke shëtitur në oborr si gjithnjë, dëgjova Selmanin, togerin matjan, që po llafosesh me veten. Kurioz, u ndala dhe konstatova se bënte llogarinë e bukëve me gishtrinjtë e duarve.E kuptova se ishte analfabet. Nga shkaku i temperamentit tim, revolucionar tej çdo thënie, nuk kam mundur të isha një politikan gjakftohtë e dinak si shumë të tjerë. Prandaj, kam pasur një varg të gjatë mjerimesh, pse nuk kam ditur të bëja një politikë që bëjnë dinakët, pa rrezikuar kurrgjë e pastaj ulen në karrigen e që nuk e meritojnë fare, por me një elokuencë të fortë, aq sa t’u japin evenimenteve në të cilët vetëm kanë asistuar më tepër se të kenë vepruar, një ngjyrë të atillë sa fillojnë dhe vetë të besojnë se përshkrimet që bëjnë i përshtaten të vërtetës. Karakteri im intransigjent më konverton në një çast në partizan të mbrojtjes të së vërtetës dhe të drejtës, kundra çdo sistemi dhe presioni që spekulon mbi të drejtën e të tjerëve në të mirën egoistike të vetes. Me fjalë të tjera, padrejtësia, prepotenca, nepotizma, pa folur mbi tradhtinë dhe pazarllëqet mbi kurrizin e atdheut, kanë krijuar në qenien time një urrejtje e cila jo vetëm nuk mund të shkulet kurrë nga unë, por, në të kundërt, ndez në çast një flakë të rreptë që më shtyn drejt aksionit. Kështu, posa konstatova se toger Selmani nga Mati ishte qind për qind injorant, më shkoi mendja atëherë te aq djem të Shqipërisë që kishin mbaruar shkollat e bridhnin rrugëve të Tiranës për ndonjë nëpunësi shtetërore, mbasi në Shqipëri asi kohe nuk kishte ndonjë zhvillim ekonomik dhe industrial në asnjë fushë për të kërkuar ndonjë vend në ato degë. Ata orvateshin çdo ditë nëpër ministritë pa e realizuar ëndrrën e vet, që tek e fundit ishin legjitime, jo vetëm nga shkaku i kulturës që kishin, por më tepër pse vendet ishin zënë nga injorantët, mirëpo të patundur nga përkrahja, pse ishin spiunë të Musa Jukës apo të Abdurrahman Krosit. Nga ana tjetër, mos të harrojmë dhe urrejtjen e Musa Jukës kundra rinisë, të cilën në pjesën më të madhe e akuzonte si të rrezikshme, komuniste. Kurse më vonë, i pamë ata që ishin të preferuar nga Musa Juka se si nuk e rrezikuan veten e tyre për dashuri të atdheut gjatë okupacionit italian, por sabotuan luftën në pjesën më të mirë nga zonja “frigë”. Posa m’u filmuan ato kondita të vështira në mënd për rinin tonë, u ktheva me një lëvizje mekanike dhe i drejtova Selmanit me një ajër sikur unë të isha komisar i policisë e ta kisha kapur Selmanin në delikt flagrant, dhe e pyeta me një autoritet sa ai harroi se ishte oficer, dhe akoma më tepër se ishte matjan i “Nalt Madhnis Tij” dhe unë isha i burgosur: - Ç’punë bëje ti para se të thërrisnin në shërbim? - Çoban or taj, ruaja dhaet... - Në ç’qytete e vende të tjerë ke qenë veç Tiranës e Durrësit? - Në Burrel dhe në Zerqan,- m’u përgjigj. - A din me shkrue e këndue? - Jo, or zotnaej... - Po atëherë pse të kan ba oficer? Selmani u hesht dhe filloi të mendohesh për disa sekonda e duket në atë çast i ra në mënd gjendja e tij si oficer matjan. E, ndërsa ai po përgatiste përgjigjen e pyetjes time, unë vendosa ta ndryshoja qëndrimin tim pse nuk isha tjetër veçse një i burgosur, ashtu si ishte e burgosur Shqipëria dhe ndërgjegjja dhe ndjenjat kombëtare nga regjimi personal i “Naltmadhnis së Tij”. Selmani e theu heshtjen. -Për ç’kët, or zotnaej? Më bëri shenjën e gishtit, që do të thotë: për pushkë, nuk e kuptoni? Për pushkë, ore, për pushkë. Mirëpo ato të shkreta pushkë nuk i pamë t’i zbraznin matjanët dhe të tjerë oficerë rezervë, as për “Naltmadhnin e tij, mbretin, që ta kishin vënë prapë mbi fron e Nastradinit, as për Shqipërinë kundra okupatorit për gjatë okupacionit italian në atdhe. Përkundrazi, mbas 7 Prillit 1939 zbrisnin në Tiranë për t’u betuar se do t’i qëndronin besnik Italisë po t’u paguante “ç’ato rrogje”. Këta ishin oficerët dhiarë në Mat e gjetkë në shtallën e rezervës Zog “shpëtimtarit”.

(Marrë nga libri i sapobotuar i Xhelal Staraveckës “Përpara gjyqit të historisë”, botoi “Naimi”, Tiranë 2012

Valentina Madani

Familja mbretërore kërkon ngritjen e një muzeu për periudhën e historisë së mbretërisë shqiptare. Nisma është e familjes mbretërore për të ndërtuar një muze në rezidencën aktuale dhe një tjetër në shtëpinë ku lindi mbreti Ahmet Zogu, në Burgajet të Burrelit. Princi Leka, konfirmon se muzeu do ta ndërtohet në një nga ambientet e brendshme të rezidencës mbretërore në qendër të Tiranës. Princi Leka ka besimin se Bashkia e Tiranës do të mbështesë këtë iniciativë të tij për të pasur një muze për mbretërinë shqiptare ndërsa bën të ditur se familja aktualisht disponon dokumente të rëndësishme për kohën e mbretërisë të cilat pritet ti vërë në dispozicion të këtij muzeu. Po ashtu Princi Leka kërkon që t’i kthehet trualli ku ka lindur Ahmet Zogu dhe shtëpia të kthehet në muze. Nisma e tij duket se do të gjejë mbështetjen e qeverisë “Berisha” nisur nga fakti që Kryeministri i vendit ka deklaruar se duhen riparë dhe rishkruar nga e para të dhënat për Ahmet Zogun. Sipas tij, nëse vendi nuk do të kishte pasur Zogun, pavarësia do të ishte një akt iluziv. Berisha është shprehur se Zogu konsolidoi shtetin shqiptar dhe se meriton të jetë në piedestal të historisë. Kryeministri Berisha ka kërkuar “ridimensionalizimin e figurës historike të Ahmet Zogut” në kuadër të 100 vjetorit të shpalljes së Pavarësisë, 28 nëntor 1912. “Është e domosdoshme, që krahas nderimit të veprës së pavdekshme të etërve të pavarësisë së vendit, një ridimensionim i rolit historik i Zogut të Parë. Pa mbretëri mbase Pavarësia do të kishte qenë një akt iluziv i paqëndrueshëm. Ishte Zogu i Parë, mbreti i parë i shqiptarëve, i cili çfarë nuk bëri që pavarësia të realizojë qëllimin e saj”, është shprehur Kryeministri Berisha duke urdhëruar dhe fillimin e përgatitjeve për festimet e 100 vjetorit. Më 1 shtator 1928 Asambleja Kushtetuese e shpalli Presidentin Ahmet Zogu “Mbret të Shqiptarëve”. Mbreti Zog I Mbret i Shqiptarëve mori përsipër barrën e rëndë të reformimit të plotë të kuadrit ligjor, të institucioneve dhe të jetës së vendit. Në këtë kuadër u miratua Statuti Themeltar i vitit 1928. U miratua Kodi Civil, ai Tregtar, etj. U miratuan ligje të tilla si ato për “reformën agrare”, “heqjen e ferexhesë”, etj.. Mbreti Zog nxiti ndërtimet botore në vend, rritjen e mirëqenies, zhvillimin e tregtisë, balancimin e bilanceve tregtare, shkollimin e brezit të ri, përgatitjen e inteligjencës në universitetet perëndimore, etj..

Kosovo: UN tribunal temporarily frees former PM Haradinaj ahead of verdict

Gjykata Hagës liron Ramush Haradinaj

LEKA II, PRINCIPE E CONSIGLIERE DEL GOVERNO ALBANESE

Holokausti, Berisha: Zogu u hapi dyert hebrenjve

Serbie : les partis albanais de Preševo se rallient à la candidature de Muamer Zukorlić