1 shtator 1928 : 84 vjetori i Restaurimit të parimit monarkik në formën e një Mbretërie shqiptare kushtetuese, të zgjedhshme, parlamentare dhe të trashëgueshme në favor të Ahmet Zogut I dhe pasardhësve të tij – 1er septembre 1928 : 84e anni...

versaire de la Restauration du principe monarchique sous la forme d’un Royaume des Albanais, monarchie constitutionnelle, éligible, parlementaire et successible
en faveur d’Ahmet bey Zogu et de ses descendants.

FJALIMI I FRONEZIMIT I MBRETIT PERPARA PARLAMENTIT/ DISCOURS D’INTRONISATION DU ROI DEVANT LA CHAMBRE

« Zotni,
Në mesazhin qi Ju drejtova para ca ditve, Ju përshëndetsha tue Ju urue sukses Ju, Etënve të Kombit.
Sot po Ju drejtohem si shok bashkëpuntorë t’idealit të përbashkët.
N’asht se në fjalimin t’em nuk do të gjeni fjalët e nalta të krenave të ndershëmë të stolisun me kunorë, të mos çuteni.
Se un shof Kryesin e Shtetit shqiptar, në të cilin titull qoft, shëmbëllturën besnike të Popullit dhe shërbyesin të palodhëshëm të Atdheut.
Sot, në minutën qi ngarkohem me detyrën e randë e të naltë të Shtetit prej vullndetit e dëshirës së Popullit të çfaqun me vendimin e ndërgjegjs s’Uej, do të veproi tue marrë parasyshë responsabilitetin moral, të cilin, herët a vonë, din t’a çmojë populli Shqiptar me nji energji të pakufishme për naltësimin e vendit.
Bota e ka marrë vesh se po të lehen të qetë edhe bijt e Shqipes, mund të krijojnë nji Shtet.
Mbas sodit detyrën e kemi ma të randë se duhet t’i diftojmë botës se edhe Shqiptari, si çdo popull i qytetruem, mund t’a marrë kulturën, e cila asht pasunija e të gjithve edhe ideali i botës mbarë. Vetëm në këtë mënyrë, tue i sigurue vendit t’onë një t’arthme të mirë, mund të paguajmë nji detyrë historike.
Në regjimin e ri, Shqipnija, ka me qënë nji faktor paqsuer në Balkan.
Relasjonet qi ekzistojnë sot me shtetet fqij e dashamirë shpresojmë se do t’i forcojme edhe ma tepër.
ZOGU me shokët e vet, jo vetëm qi do të mprojë të drejtat kombtare, por edhe kur të jetë nevoja, me dorën e tyne të pa dridhun, do ta shtyjë popullin trim Shqiptar për me i arritë qëllimit të naltë, atij idealit qi na ka falë natyra edhe na i ka skënjue historia, tue naltësue edhe vendin në sheshin e qytetrimit.
Si të mbaroni detyrën e shenjtë, të ktheheni në vendet t’ueja t’i thoni Popullit sovran se Prijsi i tij, e shef vehten si çdo Shqiptar edhe me sa shpejtësi e enthuziasmë e keni vue ne Fronin e Gjergj Kastriotit, aqë me shpejtësi e kënaqësi keni me e gjetë gjithmonë gati me i sakrifikue të gjitha, në asht nevoja edhe jetën, mbas dëshirit të tij dhe për të mirën e vendit.
Zotni, dalshim faqebardhë përpara historis. »

--------

« Messieurs,

Dans le message que je vous ai fait parvenir il y a quelques jours, je m’adressais à vous, les Pères du peuple, pour vous souhaiter de réussir pleinement dans votre tâche.
Aujourd’hui je m’adresse à vous en ami et en coopérateur pour la réussite de l’idéal commun.
N’éprouvez aucun étonnement si vous n’entendez pas dans mon discours les mots solennels coutumiers des princes parés de couronnes et de diadèmes.
Je ne vois dans la charge suprême de l’Etat, quel qu’en soit le titre, que l’émanation fidèle de la volonté populaire au service de la patrie.
Aujourd’hui, au moment où j’assume la lourde dignité de l’Etat par volonté et libre arbitre du Peuple, exprimés par votre décision prise en connaissance de cause, je promets d’agir, avec toute la responsabilité morale requise, dont le peuple albanais saura reconnaître tôt ou tard la sincérité, pour le progrès du pays, avec toute mon énergie.
Le monde a désormais conscience que les Albanais, pour peu qu’on leur permette de vaquer à leurs propres affaires, sont capables de créer et de gouverner un Etat.
A ce jour, notre travail devient encore plus difficile, car il nous appartient de montrer au monde que les Albanais, comme tous les autres peuples civilisés, peuvent progresser dans l’acquisition d’une véritable culture, cette culture qui est la véritable richesse et l’idéal de toutes les nations. C’est seulement ainsi, qu’en assurant un avenir meilleur à notre patrie, nous aurons payé envers les nôtres, une grande dette historique.
Sous le nouveau régime, l’Albanie sera un facteur de paix dans les Balkans.
Les relations qui existent aujourd’hui avec ceux de nos voisins de bonne volonté, seront, nous l’espérons, renforcées davantage.
ZOG et ses compagnons, non seulement défendront les droits nationaux, mais inciteront fermement le brave peuple albanais à atteindre les nobles buts que la nature nous inspire et que nous assigne l’histoire, en vue d’élever encore davantage le pays vers la civilisation.
Dès que votre devoir sacré sera terminé, retournez dans vos circonscriptions dire au Peuple souverain que son Guide, se considère comme tout autre albanais. La promptitude et l’enthousiasme avec lesquels vous lui avez confié le trône de Georges Castriota Skanderbeg, n’aura d’égal que la promptitude et la satisfaction avec lesquelles Il se montrera toujours prêt à tout sacrifier, y compris sa vie, à sa volonté et au bien du pays.
Messieurs, puissions-nous nous faire honneur, devant l’Histoire."

Marre nga A. FRASHERI, Si u shpall Monarqia dhe u prokllamua Mbret i Shqiptarve, NMT Zog I, Revista Diana, Tirane, shtator 1938, ff. 13-15.

Afficher la suite

http://www.albeu.com/kryetitull/84-vjet-mbreteri-lamtumira-e-fundit-e-zogut-foto-lajm/84822/1/#foto

84 vjet Mbretëri, lamtumira e fundit e Zogut (FOTO LAJM)

"Unë Zogu, Mbret i Shqiptarëve, në çastin në të cilin po hudh kambën mbi Thronin e Mbretnis Shqiptare dhe po marr në duer Pushtetin Mbretnuer, betohem përpara fuqisë së Zotit me mbajte Bashkimin Kombëtar, Independencën e Shtetit dhe Tokat. Betohem edhe të mbahem besnik ndaj Statutit dhe të veproj mbas pikave të tij dhe mbas ligjeve që ndodhen në zbatim, duke pas parasysh kurdoherë të mirën e popullit. Zoti më ndihmoftë".

Kështu u betua 84 vite më parë Ahmet Zogu, i cili me një vendim të Asamblesë Kushtetuese u shpall Mbret i shqiptarëve më 1 shtator 1928.

Mes reformave të shumta të ndërmarra nga Ahmet Zogu, dukej se pika e referimit të tij ishte Mustafa Kemal Ataturku i cili bëri revolucion dhe njihet botërisht si lideri i ndryshimeve thelbësore. Kështu u miratua Kodi Civil i cili zëvendësoi Ligjin Islamik, kodi tregtar, reforma agrare... e për 10 vjet dukej se çdo gjë shkonte mirë për një pjesë të madhe të shqiptarëve, ndërkaq që nën rrogozin e politikës së jashtme, ishin prekur disa interesa dhe prishur ekuilibra të paprekshëm.

Italia e njohu e para mbretërinë shqiptare. Pas saj ishin Hungaria, Greqia, Jugosllavia, Uruguaj, Austria, Bullgaria SHBA, Franca, Holanda, Belgjika, Zvicra, Spanja, Polonia, Lituania, Letonia, Suedia, Finlanda, San-Marino, Ekuadori, Egjipti dhe deri Mbretëria e Siamit. Ndërkaq Turqia po vononte njohjen.

Kemal Ataturku më 5 shtator deklaroi te "Le petit parisien" se s'do e njihte kurrë mbretërinë shqiptare. Ndërkohë ministri i qeverisë shqiptare, Iljaz Bej Vrioni, gjatë një interviste të dhënë për gazetën turke "Vakit" (Koha), iu drejtua ambasadës turke në Shqipëri, duke i thënë se ne donim që Turqia ta njihte mbretërinë, por nëse ajo refuzon, për ne ky s'do ishte ndonjë problem i madh. Pas kësaj dy qeveritë prenë marrëdhëniet.

Më 5 prill 1921 Ahmet Zogu u zgjodh deputet i Partisë Popullore në Këshillin Kombëtar. E pas kësaj date, vite më vonë kemi dy lajme të tjera shumë të mira për të. Më 27 prill të vitit 1938, Ahmet Zogu, mbret i shqiptarëve, martohet me konteshën hungareze, Geraldina Appony. Një ceremoni madhështore, me të ftuar vip nga gjithë bota, e ndodhi interesante si ajo e vjedhjes së Cartier gjatë ceremonisë martesore.

Rreth një vit më vonë, më 5 prill 1939, çifti gëzohet me lindjen e djalit të tyre të parë e të vetëm, Leka I i cili normalisht e siguroi mbretin në pasimin e fronit, por kjo histori nuk zgjati shumë, pasi prilli filloi të kthehej në muajin e terseve.

Më 7 prill 1939 Shqipëria pushtohet nga Italia dhe Ahmet Zogu bashkë me një pjesë të oborrit mbretëror u larguan nga Shqipëria. Kjo ndodhi më 9 prill 1939. Dhe vetëm 22 vjet më pas, më 9 prill 1961,po në të njëjtën datë ai u shua në spitalin "Foch" në Paris.


Varri i mbretit Zog është sulmuar dhe dhunuar në vitet ‘70 nga dy agjentë të Sigurimit që tentuan të marrin arkivolin e mbretit. Pas kësaj ngjarjeje, mbreti Leka kërkoi që varri i mbretit Zog të jetë i blinduar. /albeu.com/

Fotot e mësipërme janë publikim i "Balkanweb.com"

Shtuar më 02/09/2012, ora 15:38

http://www.gazeta55.al/index.php?kat=politike&artikulli=29368

 Qeveria do financojë ndërtimin e një Mauzoleumi për Familjen Mbretërore

30-08-2012 / Gazeta 55

Berisha: “Enver Hoxha dhe avokatët e krimeve të diktaturës duhet ta kishin vendin në Hagë”

Me një fond të posaçëm qeveri vendosi financimin e ndërtimit të një Mauzoleumi të familjes Mbretërore, ku do të prehen Mbreti, Mbretëresha Geraldinë, Leka I dhe bashkëshortja e tij. Kryeministri Berisha tha gjatë mbledhjes së Qeverisë se përmes një akti barbar, Enver Hoxha urdhëroi minimin e varrit të nënës së mbretëreshës. “Dihet se në një akt barbar Enver Hoxha urdhëroi minimin e varrit të nënës mbretëreshë për fajin e vetëm se i kishte dhënë kombit, burrin që ndërtoi shtetin shqiptar, Ahmet Zogun. Ky ishte shpërblimi që kjo nënë shqiptare meritoi t’i gërryhen me dinamit kockat nga një paranojak që do faktohej si diktatori më gjakësor pas luftës. Mauzoleu do jetë më i madh sesa ç’ishte varri i nënës Mbretëreshë, se aty do prehen mbreti vetë, mbretëresha Geraldinë. Leka i Parë dhe bashkëshortja e tij. Tani do jetë varrezë mbretërore”, u shpreh Berisha.
Sipas tij, Enver Hoxha dhe njerëzit që mbrojtën krimet kundër njerëzimit në kohën e diktaturës duhet ta kishin vendin në Hagë. “Zonja e zezë bashkë me një gazetë që e sponsorizon vjell vrer çdo ditë kundër historisë së vendit të vet, kundër mbretit, përveç të shoqit, i cili dhe të cilët do e kishin vendin në gjykatën e Hagës. Dua ta them këtë. Të gjithë që kryen krime kundër njerëzimit do e kishin vendin në Hagë”, tha ai.

http://www.kohajone.com/zarticle.php?id=64689

30-08-2012

 Mauzoleum per familjen Mbreterore, Berisha: Enveri duhej cuar ne Hage

Qeveria ka vendosur te financoje ndertimin e nje Mauzoleumi ne nderim te familjes mbreterore shqiptare. Ky vendim u be dje i ditur nga Kryeministri Berisha ne mbledhjen e radhes se qeverise. Berisha tha se ky vendim merret me nje synim te qarte, per te respektuar keto figura te rendesishme per kombin shqiptar dhe duke u rikthyer atyre nderin e neperkembur nga diktatura komuniste. "Dihet se ne nje akt barbar Enver Hoxha urdheroi minimin e varrit te nenes Mbretereshe, per fajin e vetem se i kishte dhene kombit burrin qe i ndertoi shtetin shqiptareve, Ahmet Zogun. Mauzoleu do te jete me i madh se sa c'ishte varri i Nenes Mbretereshe, sepse aty do te prehen Mbreti vete, do te prehet Mbreteresha Geraldine, Leka i Pare dhe bashkeshortja e tij, pra tani do te jete nje varreze mbreterore", - u shpreh Kryeministri. Kryeministri qartesoi se perpjekja per te rivleresuar figurat historike kombetare, nuk do te thote aspak se figura te tjera historike do te erresohen. "Ka nje keqkuptim ne te gjithe perpjekjen tone, ne nuk bejme gje tjeter vetem te nxjerrim ne shesh te vertetat e medha dhe ne qofte se nje figure e baltosur ne menyren me te pamerituar dhe e nxjerre jashte historise kombetare, hyn ne histori, kjo nuk do te thote aspak se te tjera figura erresohen. Kjo nuk do te thote se kalohet ne idealizma te pamerituara", - u shpreh Kryeministri. Duke u ndalur tek zhvillimet historike ne vend, Berisha u shpreh se historine e kemi nje histori qendrese, por edhe probleme kemi pasur, sepse keshtu e kemi pasur historine me qendresa, me tradhti te gershetuara.

http://www.sot.com.al/index.php?option=com_content&view=article&id=42880:mauzoleumi-ne-nderim-te-familjes-mbreterore-berisha-enveri-do-e-kishte-vendin-ne-hage&catid=79:politike&Itemid=466

Mauzoleum në nderim të familjes Mbretërore, Berisha: Enveri do e kishte vendin në Hagë

 Published on Wednesday, 29 August 2012 11:22

Written by D.Kullolli

Kryeministri Berisha gjatë mbledhjes së sotme bëri me dije se qeveria ka vendosur të financojë ndërtimin e një Mauzoleumi në nderim të familjes mbretërore shqiptare. Siaps Berishës ndërtimi i Mauzoleumit të familjes mbretërore është në projektet e ardhshme të qeverisë, ndërsa u shpreh se varri i mbretëreshës u minua nga Enver Hoxha.

“Dihet se në një akt barbar Enver Hoxha urdhëroi minimin e varrit të nënës mbretëreshë për fajin e vetme se i kishte dhënë kombit, burrin që ndërtoi shtetin shqiptar, Ahmet Zogun. Ky ishte shpërblimi që kjo nënë shqiptare meritoi t’i gërrehen me dinamit kockat nga një paranojak që do faktohej si diktatori më gjakësor pas luftës. Mauzoleu do jetë më i madh sesa c’ishte varri i nënës Mbretëreshë, se aty do prehen mbreti vetë, mbretëresha Geraldinë. Leka i Parë dhe bashkëshortja e tij.

Tani do jetë varrezë mbretërore. Zonja e zezë bashkë me një gazetë që e sponsorizon vjell vrer çdo ditë kundër historisë së vendit të vet, kundër mbretit, përveç të shoqit, i cili dhe të cilët do e kishin vendin në gjykatën e Hagës”, u shpreh Berisha.

http://www.rilindjademokratike.com/RD%2030%20gusht/politika.htm#Panteon_për_të_gjitha_personalitetet_më_të_shquara_të_kombit

 29/08/2012

 Panteon për të gjitha personalitetet më të shquara të kombit

100 vjetori, mauzoleum për familjen mbretërore

Me një fond të posaçëm, qeveria do të financojë ndërtimin e një Mauzoleumi për familjen mbretërore, duke respektuar në këtë mënyrë këto figura të rëndësishme për kombin shqiptar. Kryeministri Berisha u shpreh se në një akt barbar, Enver Hoxha urdhëroi minimin e varrit të nënës Mbretëreshë, për fajin e vetëm se i kishte dhënë kombit burrin që i ndërtoi shtetin shqiptarëve, Ahmet Zogun. "Me një fond ne vendosim të financojmë ndërtimin e Mauzoleut të familjes mbretërore. Dihet se në një akt barbar Enver Hoxha urdhëroi minimin e varrit të nënës Mbretëreshë, për fajin e vetëm se i kishte dhënë kombit burrin që i ndërtoi shtetin shqiptarëve, Ahmet Zogun. Ky ishte shpërblimi që kjo nënë shqiptare meritoi, ti minohen me dinamit kockat nga një paranojak që do të cilësohej si diktatori më gjakësor i pasluftës. Mauzoleu do të jetë më i madh se sa ç'ishte varri i Nënës Mbretëreshe, sepse aty do të prehen Mbreti vetë, do të prehet Mbretëresha Geraldinë, Leka i Parë dhe bashkëshortja e tij, pra tani do të jetë një varrezë mbretërore" tha Kryeministri ndërsa tha se Shqipëria është dhe do të mbetet Republikë. Berisha u shpreh se parlamenti shqiptar i tërë spektri politik shqiptar me disa ligje dhe vendime të marra ka mbajtur një qëndrim të drejtë, ka hedhur poshtë Kongresin e Përmetit dhe ka bërë korrigjime në historinë e vendit. "Forcat politike ranë dakord për në referendum për Mbretin dhe unë mendoj se ky ishte një vendim historik i drejtë i të gjithë spektrit politik, me të cilin abrogohej përfundimisht Kongresi i Përmetit dhe më vonë një ligj u kalua në parlament, ku familja mbretërore vlerësohet në mënyrë të veçantë në protokollin e shtetit dhe tani ky vendim duhet të miratohet për të finalizuar tërësisht statusin e një historie reale të shqiptarëve" u shpreh kreu i qeverisë. Ndërsa qartësoi se përpjekja për të rivlerësuar figurat historike kombëtare, nuk do të thotë aspak se figura të tjera historike do të errësohen, kryeministri Berisha tha se çdo figurë ka vendin e vet në histori, por e vërteta është që Ahmet Zogu ishte një figurë e ndaluar në historinë tonë kombëtare, derisa parlamenti me një sërë vendimesh historike i hapi rrugën zgjidhjes së këtij problemi. "Ka një keqkuptim, në të gjithë përpjekjen tonë, ne nuk bëjmë gjë tjetër vetëm të nxjerrim në shesh të vërtetat e mëdha dhe në qoftë se një figurë e baltosur në mënyrën më të pamerituar dhe e nxjerrë jashtë historisë kombëtare, hyn në histori, kjo nuk do të thotë aspak se të tjera figura errësohen. Kjo nuk do të thotë se kalohet në idealizma të pamerituara. Historinë e kemi një histori qëndrese, por edhe probleme kemi patur, sepse kështu e kemi patur historinë me qëndresa me tradhëtira, të gërshetuara. Atë që kemi bërë ne vetes tonë, nuk na e ka bërë kush kurrë, sepse për 45 vite u bunkerizuam nga regjimi i Enver Hoxhës. Pra kjo, nuk duhet parë si një përpjekje për të ngritur një figurë dhe për të ulur një figurë tjetër" u shpreh Kryeministri Berisha. Duke u ndalur tek shtrembërimi që kërkon ti bëj historisë e shoqja e diktatorit Enver Hoxha në një gazetë, kreu i qeverisë tha se diktatori duhet ta kishte vendin në Hagë për krime kundër njerëzimit. "Tjetër punë se Zonja e Zezë bashkë me një gazetë të saj që e sponsorizon dhe së shpejti do të bëhet tre herë në ditë, vjell vrer çdo ditë kundër historisë së vendit të vet, kundër Mbretit dhe çdo gjëje tjetër, përveç të shoqit, i cili dhe të cilët duhet ta kishin vendin në Gjykatën e Hagës. Duhet ta them këtu, të gjithë ata që kanë kryer krime kundër njerëzimit duhet të gjykoheshin në Hagë. E bëmë dhe ne një përpjekje, por jo me sukses. Këto ishin për Mauzoleun e familjes mbretërore , e cila ngrihet në tokën që ata kanë patur, kanë blerë në përputhje me të gjitha rregullat civile. Do të ketë një Panteon për të gjitha personalitet më të shquara të kombit, atëherë aty do të prehen, ne po bëjmë këtë vendim shumë të drejtë" tha ndër të tjera Kryeministri Berisha.

Elis KUÇI

http://www.gazetatema.net/web/2012/08/29/berisha-mauzoleum-per-zogun-njeriu-qe-ndertoi-shtetin-shqiptar/

Berisha: Mauzoleum për Zogun, njeriu që ndërtoi shtetin shqiptar

Gjatë mbledhjes së sotme të qeverisë, kryeministri Berisha ka thënë se në Tiranë do të ngrihet edhe një mauzoleum për “Familjen Mbretërore”. Sipas Berishës, Ahmet Zogu ka qenë njeriu që ka ndërtuar shtetin shqiptar, por është fshirë nga historia nga ana e regjimit komunist. Ai ka thënë se po përpiqet që të nxjerrë në dritë të vërtetat e mëdha të fshehura.

“Enver Hoxha urdhëroi dhunimin e varrit të nënës së Mbretit Zog, për fajin e vetëm se i kishte dhënë Shqipërisë birin që ndërtoi shtetin. Për këtë arsye do të ndërtohet nja mauzoleum, i cili do të jetë më i madh se sa ishte varri i nënës së tij, sepse aty do të prehet Mbreti vetë, Mbretëresha Geraldinë, Leka i Parë dhe bashkëshortja e tij. Pra, do të jetë një varrezë mbrëtërore.

Ka një keqkuptim. Në gjithë përpjekjen tonë, ne nuk bëjmë gjë tjetër veçse përpiqemi të nxjerrim në shesh të vërtetat e mëdha. Nëse një figurë e varrosur nga historia, nxirret në dritë, kjo nuk do të thotë se harrohen figurat e tjera apo kalohet në idealizma.

Në historinë tonë kemi pasur qëndresa, tradhtia, pasi në fund të fundit, atë që ia kemi bërë vetes ne shqiptarët, nuk na e ka bërë kush. Ndaj dhe nuk duhet parë kjo si një përpjekje për të ngritur një figurë dhe për të ulur jo. Por, e vërteta ishte se Ahmet Zogu ishte një figurë e ndaluar në historinë shqiptare.

Tjetër punë se “Zonja e Zezë”, bashkë me një gazetën e saj, vjell vrer përditë kundër historisë së vërtetë dhe kundër vendit, përveç të shoqit dhe vetes së vet, të cilët duhet ta kishin vendin në Gjykatën e Hagës. Kjo është e vërteta”, tha Berisha.

http://www.balkanweb.com/shqiperi/2685/mauzoleum-per-familjen-mbreterore-berisha-enveri-duhej-cuar-ne-hage-100666.html

http://www.gazetametropol.com/kontributi-i-aqif-pashes-per-pavaresine-permes-dokumenteve/

E enjte, Gusht 30, 2012

Kontributi i Aqif Pashës për Pavarësinë përmes dokumenteve

Historia e patriotit që mbështeti edhe ushtarakisht luftën për Pavarësi

Lef Nosi si një ndër emrat më të shquar që mblodhi dhe ruajti një sërë dokumentesh, të cilat nxjerrin në pah kontributin e një prej emrave më të shquar të periudhës së Pavarësisë, Aqif Pashë Elbasani. Në vëllimin “Studime historike” të botuar nga Akademia e Shkencave nëpërmjet korrespondencës del e plotë kjo figurë e pavarësisë e lënë në hije. Në telegramet që mbajnë emrin e Aqif Pashës del në pah mbështjetja e luftës për pavarësi. Në një telegram që ai i dërgonte Esad Pashës, komandant i fuqive të mbledhura ai kërkon informacion për ushtarët e Martaneshit. Ndërkohë në një tjetër telegram dy ditë më parë që ai i dërgon zëvëndësit të nënprefekturës në Krujë e informon për nisjen e një regjimenti të divizionit të Xhavid Pashës drejt Tiranës dhe nisjen e një fuqie tjetër në të ardhmen.

Korrespondenca në muajin e pavarësisë me Vlorën tregon angazhimin e tij që gjithçka të shkojë më së miri dhe flamuri të ngrihet. Në një telegram që ai i drejton Xhemil Beut në Vlorë i shkruan: “Përfaqësuesit u zgjodhën. Nesër do të nisen për në Vlonë. Siguroni punën nëpër qytetet e tjera”.

Aqif Pasha gjithashtu komunikon me qytetet e tjera. Në një telegram drejtuar kryesisë së Bashkisë në Starovë, ai i sugjeron të dërgojnë dy përfaqësues, një të krishterë dhe një mysliman në Vlorë. Madje në këtë korrespondencë del se tre përfaqësuesit e Ohrit dhe të Strugës janë nisur bashkë me ato të Elbasanit.

Gjatë zgjedhjes së delegatëve në një telegram që patriotët elbasanas i dërgojnë Dervish Bej Biçakçiut i komunikojnë zgjedhjen e tij si përfaqësues i Peqinit. “Elbasani emnoi përfaqësues Midhat Bej Frashërin, Shefqet Dainë e Lef Nosin dhe pardje u nisën për Vlonë, pasi zotnia juaj jeni zgjedhë përfaqësues nga Peqini, naturisht, jo Elbasanin, por edhe gjithë prefekturën e përfaqësoni. Pasi po ju zgjedhim edhe n’emën t’elbasanit vepëroni së bashku. Mufti Efendiu, përfaqësuesi i Dibrës, u nis prej këtej për në Vlonë. Mehmet Pashë Dërralla prej Kallkandelje, Isa Buletini dhe Ajdin Beu i vllai i Nexhip Bej Dragës bashkë me shokët e tjerë do të nisen edhe ata prej këtej. Asht nevoja që edhe zotnia juej të niset nesër.

Aqif pashë Biçakçiu, Shefqet Bej Vërlaci, kryetari i Bashkisë Alush Bej Saraçi, qehajai i Esnafit Sheih Mahmut Guma, zëvendës mitropolit Papa Dhimitër Dhimitruka, Emin Haxhiademi, kryetari i Klubit Bashkimi Rrapush Demeti.

Por ndërkohë Elbasani zgjedh edhe një delegat jetër që do t’i bashkohet tre të tjerëve. Në një telegram drejtuar kryesisë së Kongresit të Pavarësisë në Vlorë, theksohet se edhe Qemal Beu i biri i Shehsyvar Beut qi asht prej Parësiës, u emnue degegat për me bashkëpunue me delegatët e tjerë t’Elbasanit e të Shqipniës.

I firmosur nga paria e Elbasanit duke nisur me Aqif Pashën e në vazhdim Shefqet Verlacin. në vazhdën e telegramve një tjetër që mban datën 14 nëntor dhe që i drejtohet Ismail Qemal Beut Aqif Pashë Biçakçiu, Shefqet Bej Vërlaci dhe Hasan Bej Biçakçiu thkesojnë se shumë territore si Tirana, Durrësi e Kruja sundohen nga shqiptarët.

Pse Aqif Pasha nuk firmosi Deklaratën e Pavarësisë

në 12 Vjeshta e Tretë (25 nëntor) paria e Elbasanit i dërgon një telegram Ismail Qemal Beut në Vlorë: Gjithë populli ynë myslimanë e të krishtenë me nji za kan pranues independencën e Shqipniës. N’emën të të gjithë popullit të Prefekturës s’Elbasanit” firmosur nga paria e Elbasanit.

Në të njëjtën ditë dy emrat e përhershëm të Elbasanit Aqif Pashë Biçakçiu dhe Shefqet Bej Vërlaci do të shkruanin: “Situata e jonë asht vështirsue. Ohri edhe Struga ranë. Komandanti serb i ka telegrafue Qukzakvet se do të vijë atje edhe i ka pytë zyrtarisht në do të dorëzohen apo jo. Nga kjo kuptohet se ka me ardhë këtu. Fuqia qi ndodhet këtu, nesër shkon për Durrës…..”

Në një telegram tjetër pas një korrespondence të vazhdueshme me Ismail Qemalin në një përgjigje Aqif Pasha i thotë se komandantit serb nuk pati kohë t’i shkruajë pasi ai është gati në hyrje të qytetit duke i theksuar se nota e ptotestës duhet ti jepen telegrafikisht nga ana e Ismail Qemalit. Në këtë kohë ishte krijuar edhe një qeveri e përkohëshme kombëtare ku kryetar ishte vetë Aqif Pashë Biçakçiu. Atëherë Ismail Qemali i nis një telegram, i cili lë detyrë t’i kalojë komandantit serb.

Në një telegram që mban datën: Vlonë 18 vjeshtë Tretë drejtuar Ahmed Efendi Daklit, i kërkohet që t’i bashkohet qeverisë së Vlorës për mbajtjen e financave.

“Pasi për organizimin e financave të Qeverriës së Përkohëshme shifet nevoja për një njiri të zotin edhe zotësia juej n’atë degë asht e ditun, upa e pëlqyeshme qi sot t’a merrni ju përsipër edhe po sa të merrni këtë telegrammë të niseni për këtu.

Luigj Gurakuqi, Dervish Bej Elbasani.

Aqif Pasha u bë një nga këshilltarët e ngushtë të Ismail Qemalit si në politikën e brendëshme e të jashtme ashtu edhe në krijimin e organizimin e administratës shtetërore së bashku me forcat e armatosura. Veç kontributit të tij në çështjet kombëtare, mori masa dhe për organizmin e të drejtës penale, për të drejtën civile dhe krijimin e noterisë në marrëdhëniet tregëtare në Elbasan. Duke vendosur për herë të parë gjykatoren e noterisë ai zgjeroi hapësirën e veprimit të drejtësisë shqiptare.

Biografia e Aqif Pashë Biçakçiut sipas Shyqyri Demirit

Elbasani, një vend i vjetër kulture ka qenë vendlindja e Moisi Golemit, vendi ku ka vepruar Onufri, piktor me famë botërore i shekullit XVI, vendlindja e shkrimtatit të madh Konstandin Kristoforidhi dhe shumë rilindasve të tjerë.

Elbasani ka qenë qendër me rëndësi e Rilindjes Kombëtare. Me lindjen e kushteve të reja ekonomike shoqërore, megjithëse me një proces të ngadalshëm që në gjysmën e parë të shekullit XIX lufta kundër pushtuesve turqit u ngrit në një shkallë më të lartë dhe u shndërrua në një lëvizje të madhe kombëtare, e cila kishte për qëllim kryerjen e revoluzionit kombëtar.

Po nër këto rilindas janë edhe Mahmut Biçaku dhe veçanërisht i biri i tij Aqif Pashë Biçaku. Figurë e shquar rilindas dhe demokrat i shquar.

Që në fund të shekullit XIX dallohet i jati Aqif Biçakut, Mahmut Pashë Biçaku. Familja e Mahmud Biçakut duke pasur kontakt me bektashizmin, ishte zhveshur nga fanatizmi fetar i sunitve muslimanë e kështu qe hapur rruga për një bashkëpunim të frytshmë ndërmjet elementëve të ndryshëm fetarë, myslimanë e ortodoksë dhe të patriotëve të ndryshëm….

Aqifi u caktua kryetar i klubit Bashkimi nga fundi i korrikut 1908 e deri në dy gusht të këtij viti me iniciativën e patriotëve elbasanas me në krye Aqif Biçakun u hap e para shkollë shqipe publike në Elbasan më parë se në Durrës, Tiranë e Vlorë. Klubi “Bashkimi” e kishte selinë e tij në atë vend ku ka qenë më pas agjencia dhe Drejtoria e Sigurimeve Shoqërore.

“Në gusht të vitit 1910 mbërrin në Elbasan gjenerali gjakatar Shefqet Durgut Pasha për me torturue patriotët elbasanas tue shkel kështu ligje e Kushtetutë. Aqif Pashës iu desh me u arratis për në Itali dhe mas largimit të Durgut Pashës nga Elbasani dhe Shqipëria, Aqif Biçaku kaloi në Stamboll dhe pasi pati aty kontakt me disa patriotë u kthye prap në Elbasan për me vazhdue aktivitetin e tij politik e arsimor në dobi të vendit. Me nxitjen e tij u krijue çeta e Martaneshit me në krye Sheh Hysen Sulovën, i cili konsiderohet edhe paravajtësi i Baba Faje Martaneshin. Kjo çetë do të transferojë qendrën e saj më 1912 në Bushek prej nga ajo në shtator të këtij viti hyn e armatosur triumfalisht në Elbasan nër sytë e ushtrisë e të autoriteteve turke tue ngritë kështu lart moralin politik dhe ndërgjegjen kombëtare të lëvizjes patriotike.

Ishin patriotët elbasanas me në krye Aqif Biçakun të parët që iu bindën thirrjes së Ismail Qemalit tue shpallë Indipendencën që më 25 nëndor 1912 me para se në çdo qytet tjetër, kur ushtria turke e mbante të akupuar Elbasanin, të cilin e zbrazi më 27 nëndor mbas një akupacioni prej 5 shekujsh. Me 29 nëntor 1912 hyni në Elbasan pararoja e ushtrisë serbe. Ushtria serbe qendroi në Elbasan deri në fund të prillit 1913.

Kur në maj 1914 forcat vullnetare u arrestua Esat Toptani, Aqif Biçaku u emnue Ministër i Punëve të Brendëshme në kabinentin e princ Vidit në Durrës. Kur rryma turkomane e lëvizsjes së fshatarëve të Shqipërisë së Mesme me në krye Hasan Beg Pushatin bashkë me Haxhi Qamilin dogjën Teqen e Madhe dhe vranë patriotin Sheh Hysen Sulova, Aqif Biçaku u arratis në Itali e më pas kthehet në Shkodër. Kthehet sërish në Elbasan dhe merr iniciativën e thirrjes së Kongresit të dytë Kombëtar që kishte pas qenë vendos që në Kongresin e parë të Shkollave në Elbasan 1909, por kongresistët në mars 1916 u ndaluan prej autoriteteve austro-hungareze të hyjë në Elbasan me pretekst se në Elbasan kishte shpërhtyer epidemia e kolerës.

Në Elbasan në këtë kohë u formua një komitet i mshehtë për me luftue shovinistët grekë në zonën e Korçës. Në këtë komitet të mshehtë bënin pjesë përveç Aqif Pashës edhe Themistokli Gërmenji, Emin Matraxhiu me Sali Butkën.

Njerëzit e Zogut dhe Vërlacit u përpoqën ta afrojnë, por konflikti i tyre ishte aq i mprehtë saqë ai jo vetëm që nuk pranoi, por la dhe amanetin që kur të varrosesh, baxhanaku i tij Shefqet Vërlaci mos t’i kapte as tabutin me dorë.

Në 50-vjetorin e lindjes eshtrat e Aqif Pashës janë spostuar nga varrezat e Teqes së Madhe dhe vendosjen në varrezat e patriotëve.

Shënime të Shyqyri Demirit 1976

Largimi në Austri

Situata politike në Shqipëri në kohën kur forcat e djathta konservatore forcuan pozitat e tyre në organet shtetërore, bënë që aqif Pasha të largohej nga Shqipëria ngaqë mendimet e tij përparimtare dhe demokratike nuk përputheshin me qëndrimet konservatore që kishin marrë pushtetin politik e shtetëror duke iu kundërvënë edhe vendimeve të kongresit të Lushnjes. Më 1 mars të vitit 1922 u largua për t’u vendosur fillimisht në Baden dhe më pas në Vjenë. Edhe pse larg vendit asnjëherë nuk i nderpreu lidhjet me atdheun dhe me qarqet përparimtare liberaldemokrate me të cilat mbajti letërkëmbim të rregullt. Gjatë qëndrimit në Austri si emigrant politik Aqif Pasha krijoi në prill të vitit 1923 në Baden, Partinë Kombëtare, programi i së ciliës kishte karakter liberal-demokratik. Në vjeshtën e viti 1923 grupi i Fan Nolit vuri kandidaturën e Aqif Pashës si deputet për në Asamblenë Kushtetuese. Kandidatura e tij u vu në Korçë dhe atje fitoi. Pas zgjedhjes si deputet ai u kthye në atdhe dhe në janar të vitit 1924 duke ndihmuar edhe për bashkimin e elementëve liberal demokrat mori pjesë edhe disa mbledhje të Ansamblesë. Për shkak të rëndimit të gjendjes shëndetësore ai u largua nga jeta politike dhe deri më 20 shkurt të vitit 1926 kur edhe ndërroi jetë. Ditët e fundit në qytetin e lindjes.

Lidhjet me Mbretin Zog

Gjenealogjia e familjes tregon se Biçakçinjtë kanë pasur lidhje të ngushta miqësore dhe farefisnore me Mbretin Zog. Josuf Bej Biçakçiu u martua me vajzën e Xhelal Zogut të I, Hedijen, hallën e Ahmet Zogut të I. Jasuf Beu pati 8 fëmijë më të, 5 vajza dhe 3 djem.

Fundi i familjes çifligare

Sot nuk ekzistojnë të dhëna të sakta të shtrirjes së zotërimeve të dikurshme të familjes. Një nga ish rezidencat e tyre sot ndodhet përgjatë rrugës 1 maji në anën perëndimore të Kalasë së Elbasanit. Shteti diktatorial e përdori si muze lufte ndërtesën në fjalë. Shtëpia dallohet për stilin e veçantë të arkitekturës dhe i ka rezistuar mirë kohës edhe pse nuk është rikonstruktuar. Një pjesë e pinjollëve të familjes së madhe çifligare ka jetuar në lagjen “Kala”, por sot është e vështirë të gjesh ndonjërin prej tyre për shkak të largimit nga qyteti. Djali i vetëm i Aqif Pashës nuk la fëmijë për shkak të burgosjes dhe përndjekjes derisa vdiq. Trashëgimtarët e vetëm të Aqif Pashës janë pasardhësit e vajzave të tij që jetojnë në Elbasan.

Ledia Lleshi

http://www.gazeta55.al/index.php?kat=opinion&artikulli=29414

Historinë nuk mund ta rishikojnë falsifikatorët. Kurse hipokritët vetëm zhurmërojnë e pështjellojnë

01-09-2012 / Nga Eden Babani

Para afro tri javësh, mora një e-mail prej mikut tim, Tanush Frashëri, me anën e të cilit më njoftonte se ato ditë një e përditshme e Tiranës e kishte intervistuar lidhur me temën shumë të debatuar për rishikimin e historisë. Pyetjet i kishte marrë përmes postës elektronike, me qenë se prej vitesh jeton në Villach (Austri),. Me të njëjtën mënyrë, kishte nisur përgjigjet. Më ngjalli kureshtje tematika e intervistës, ngase sot, megjithëse po flitet shumë, s’po bëhet aq sa duhet, për të ndrequr së paku çka mund të ndreqet e ku mund të ndreqet, fjala vjen, në tekstet shkollore.
Z. Tanush është ndër ata pak historianë të ditës që ka gërmuar pa u lodhur në arkivat e Italisë e të Austrisë, ndoshta edhe gjetkë, falë kulturës, gjuhëve që zotëron, dhe pasionit për punë. Përmend vetëm botimin e tij të fundit voluminoz (mbi 600 faqe) “Ali Këcyra – Shkrime për Historinë e Shqipërisë, hulumtuar ndër arkiva prej Tanush Frashërit”. Duke e njohur mikun tim si tepër të kujdesshëm e të rezervuar për të dhënë gjykime në ngut e sipër, duke qenë fanatik në gjurmimin e së vërtetës historike, duke qenë pinjoll i një familjeje me tradita atdhetare, madje edhe ish i burgosur politik nga regjimi i Hoxhës, kuptohet padurimi që më brente për të lexuar intervistën. Ai pati kujdesin dhe mirësinë të ma dërgonte të fotokopjuar faqen përkatëse të gazetës, bash ditën e botimit.
E para gjë që më ra në sy, ishte se botuesi e kishte parë të udhës ta ilustronte intervistën me një fotografi të Qemal Stafës, në shoqërinë Enver Hoxhës e të dy të tjerëve, që nuk është rasti t’ua zë në gojë emrat. Zhgënjim apo e papritur? As vetë nuk di ta shpjegoj atë çka provova kur pashë fotografinë, sido që tashmë, jemi mësuar të ndeshemi rëndom në faqet e shtypit me fotografi të Enver Hoxhën, të së vesë, Nexhmije Xhuglinit (Hoxha), të pasardhësit, Ramiz Alisë e të plot e plot udhëheqësve të tjerë të regjimit komunist. Sado që e merrja me mend, u nguta të lexoja, së paku, në ç’ ujëra notonte miku im.
Nuk mbeta i zhgënjyer. Atë çka mendonte e çka ishte thelbi e kishte thënë hapur e pa ekuivokë: historia jonë duhet rishikuar. Kush ka pasur rastin ta lexojë intervistën, do të më japë të drejtë.
Zhgënjimi më erdhi papritur të nesërmen dhe të pasnesërmen. S’ma nxiti intervista, por gjymtimi i saj (censura) prej redaksisë ose prej vetë gazetares. Për kureshtje të lexuesit tonë, po citoj dy pjesë nga dy mesazhet e njëpasnjëshme që mora prej mikut tim, lidhur me gjymtimin (censurimin).
I pari: “Artikulli është krasitur, sado pak. I është hequr sidomos prova se letrat e Ceno bej Kryeziut hapeshin, megjithëse gazetarja ma kërkoi dhe unë ia dërgova origjinalin serbokroatisht dhe përkthimin në shqip”.
I dyti: “I dashur Eden, me fal që padashur të kam thënë një të pavërtetë. Redaksia e gazetës më ka hequr nga përgjigjja e botuar pjesën për Enver Hoxhën”.
Kësaj here, jo vetëm për kureshtje të lexuesve të gazetës 55, por për hir të së vërtetës, si edhe të atyre që e kanë lexuar intervistën e z. Tanush, po sjell katër raste ku ka vepruar censuruara, me gjithë një kontekst të mjaftueshëm për të kuptuar brendinë e frazave të censuruara, të cilat, për lehtësi leximi, i kam nënvizuar.
I pari rast: “...ka dhe autorë që rishkruajnë apo shkruajnë për tema me të vërteta të fshehura në bodrumet e arkivave komuniste: veçoj Kastriot Dervishin, Uran Butkën, që me guxim preku tema tabu "Lufta civile në Shqipëri, 1943-45" (2006) dhe "Tivari".
Komenti im për rastin e parë: Pse të hiqeshin titujt e dy veprave të historianit të palodhur, Uran Butka, kur është e njohur, tashmë, që veprat e tij janë pritur mirë qoftë brenda, qoftë jashtë vendit, sidomos ajo kushtuar Masakrës së Tivarit? E para përgjigje që më vjen në majë të gjuhës, është se e vërteta për Masakrën e Tivarit u djeg së pari falsifikatorëve të historisë të lidhur me klanet serbe, të cilët e mbajtën fshehur gati 50 vjet njërën prej ngjarjeve më të dhimbshme të historisë sonë dhe synojnë ta fshehin ende.
I dyti rast: “Mbreti Zog ishte themeluesi i shtetit modern shqiptar, krijues i shtetit ligjor të mbështetur në legjislacionin më të përparuar të kohës; krijoi "një monedhë kombëtare — në vend të një duzine monedhash të ndryshme që qarkullonin më parë në vend – dhe për këtë qëllim u emetua kartëmonedha e cila e ruajti vlerën përballë arit (Swire), etj. Zogu si një kapiten i shquar e drejtoi anijen me dorë të sigurt midis tallazeve të Evropës së trazuar.
Komenti im për rastin e dytë: Tashmë dihen falsifikimet që i janë bërë periudhës së Mbretërisë. Ato s’janë një e dy, as aq sa mund të numëroheshin me gishtat e duarve, sikur qindra duar të kishte njeriu. A nuk paska të drejtë një historian jo komunist të shprehë gjykimin e vet për personalitetin e Ahmet Zogut, siç e kanë shprehur pambarimisht kolegët e tij komunistë, kur edhe pyetja ishte për glorifikimin a zbehjen e figurave historike? Aq më tepër që, në krizën monetare qê po përjeton sot bota, largpamësia e Mbretit Zogu i Parë vlen të merret si shembull shtetari jo vetëm në planin kombëtar, por edhe në atë ndërkombëtar. Të mos shkojmë larg, le të kujtojmë fqinjin tonë të jugut, i cili po përpëlite dhe mund të japë shpirt nga dita në ditë.
I treti rast: “...me arsyetime te stërholluara juridike, hedhin baltë mbi A. Këlcyrën se u ul në një tryezë me armikun (dhe harojnë si "rastësisht" se Lenini dërgoi Trockin të ulej me pushtuesin gjerman, kurse Stalini nënshkroi "Paktin e Mossulmimit" me nazistët dhe ngriti një dolli për udhëheqësin e dashur te popullit gjerman, Adolf Hitlerin)… Lista do të ishte e gjatë dhe do t’i kapërcente kufijtë e një interviste. Ndërsa objekt glorifikimi është bërë figura e Enver Hoxhës, një person i rëndomtë (1927-1940), që nuk binte në sy për asgjë: liceun e mbaroi duke dhënë edhe provime në vjeshtë, familjarët i siguruan përmes miqve një bursë studimi në Francë (Monpelje), për tre vjet akademikë (1930-1933), nuk mori asnjë provim dhe kësisoj, sipas ligjit, e humbi bursën; një i kushëriri, Babameto, që studionte në Paris për gazetari, i kërkoi një studenti, Hasan Jeros, që studionte për mjekësi, ta ndihmonin: i pari do t’i paguante hotelin e studentëve, kurse i dyti të ngrënat; në Paris nuk zuri libër me dorë, se nuk frekuentoi asnjë kurs universitar, përkundrazi ai u mor me qejfe, gjersa, nga mungesa e kontrollit se me kë shkonte, u sëmur nga Blennoragie (Blenorazhi), sëmundje sifilitike, që ju shkaktua nga genokoku (genocoque); H.Jero e shpuri në spital dhe i pagoi shpenzimet. Jero përjashton kategorikisht mundësinë, për aq sa qëndroi në Paris, që E. Hoxha të jetë marrë me politikë — rasti e pruri që Eqrem Libohova i gjeti një punë në konsullatën shqiptare në Bryksel, u largua nga Parisi dhe nuk u kthye më. Këtë individ të pavlerë haxhiografët duan ta ngrenë në rangun e një intelektuali që u mor me politikë e frekuentonte mjediset e majta”.
Komenti im për rastin e tretë: Të mos lëndohen e të mos fyhen fanatikët me kapele à la Xherxhinski dhe pasardhësit e korruptuar të Bllokut, që kanë uzurpuar të majtën e shqiptare.
I katërti rast: “Mungesa e nismës për rishkrimin e vërtetë të historisë vjen mendoj prej: 1- Apatisë së Institucioneve shkencore për të organizuar një grup historianësh të paangazhuar politikisht në asnjërin skaj politik - sidomos kriptokomustët, komunistët e djeshëm. 2- Klasa politike në dukje nuk përzihet në çështjet historike, ajo sidoqoftë ndikon duke u trazuar që të fusë në hullitë e interesave të veta ideologjike historinë (kujtoj çështjen e festës së çlirimit 28 (29) Nëntor)”.
Komenti im për rastin e katërt: Sërish më zënë rrugën falsifikatorët e historisë. Ata nuk kanë sesi të zhvlerësojnë “vlerat” e tyre, ngritur mbi abuzime dyzet-e-kusur-vjeçare, duke na imponuar një 29 nëntor fiktiv, huajtur prej Jugosllavisë së Titos.
I pesti rast, i cili mund të jetë censurë, por edhe pakujdesi e gazetares, është mosbotimi i tekstit që vijon, për çka z. Tanush, duke mos e njohur serbokroatishten, i është drejtuar z. Abedin Mliqi, përkthyes zyrtar i serbokroatishtes në Slloveni. “Letrat, të cilat Ceno bej Kryeziu ua dërgonte simpatizuesve të vet përmes legatës jugosllave në Tiranë, diktoheshin të gjitha nga Jaftiqi, si hapeshin me sugjerimin e Diniqit, dhe përktheheshin në serbishte, duke kompletuar kështu tërë korrespondencën e Ceno bej Kryeziut. Përkthimet (në shqip, T. F.) i bënte Vuk Gjurashkoviç (...)”.
Nëse kjo është censurë e mirëfilltë, atëherë me ç’ qëllim u ngacmua i intervistuari? Nëse është pakujdesi e gazetares, ajo duhet të mbante përgjegjësi profesionale e t’i kërkonte të falur z. Tanush, e para sepse kishin rënë dakord që ky t’ia dërgonte bashkë me faksimilen përkatëse dhe, e dyta sepse, sipas tij, është abuzuar tej mase me personalitetin e Ceno bej Kryeziut, duke i veshur atij edhe faje që nuk i përkasin.
Në botën e sotme mediatike shqiptare, flitet shpesh për rishikimin e historisë. Janë zhvilluar edhe debate të kësaj natyre, çka i hap rrugë mendimit të lirë. Sipas meje, kjo do të ishte pikënisja më spikatur për të arritur në një përfundim sa më të pranueshëm shkencërisht. Nga ana tjetër, kam përshtypjen se ndonjëherë debate të tilla janë hipokrite. Sepse, ç’nevojë ka ta intervistosh tjetrin dhe pastaj të vësh në veprim censurën?
* * *
Pak a shumë në të njëjtën kohë, një medie e huaj intervistoi Prof. Kristo Frashërin, lidhur me Njëqindvjetorin e Pavarësisë. Në fund të intervistës, gazetari kërkoi mendimin e Profesorit “...për nevojën e rishikimit të historisë, veçanërisht për disa ngjarje dhe figura të caktuara të historisë së Shqipërisë”.
Rastësisht - siç rastësia na vuri përpara dy historianëve me të njëjtin mbiemër, Frashëri, – pyetja përkonte me atë drejtuar z. Tanush Frashëri prej gazetares të së përditshmes tiranase. S’do mend, përgjigjet ishin të ndryshme:
Prof. Kristo Frashëri: “Që në fillim po them se thirrja për të rishikuar historinë është krejt pavend... Historinë e shkruajnë historianët në mënyre të ndryshme... Unë e kam rishikuar historinë pa më thirrur kurrkush...”
Tanush Frashëri: “...mozaikët e parë kanë nisur të vendosen në panelin e rishkrimit të historisë. Nderi i mozaikut të parë i takon prof. dr. Ndreçi Plasarit të ndjerë, që me botimin ëPolitikë antikombëtare e Enver Hoxhës’, në bashkëpunim me Prof. dr. Luan Malltezin, mohoi me guxim veprat e tij të shkruara në diktatin e partisë...“.
Dy përgjigje të ndryshme, dy anë të së njëjtës medalje, që bien ndesh njëra me tjetrën. Pse-ja nuk është vështirë të kuptohet. Ajo merret me mend lehtë, po aq lehtë sa merret me mend pse një kultivues i papërgjegjshëm nuk mund ta drejtojë dot drurin e shtrembër, kur vetë e ka bërë të rritet filizi asisoj, qysh në krye të herës.
Megjithatë, do pyetje do të dëshiroja t’ua bëja falsifikatorëve të historisë, përfshirë edhe Prof. Kriso Frashërin, “falsifikatorin serial të historisë së Shqipërisë”. Mehmet Shehun, ku do ta futnin ata, në listën e bashkëpunëtorëve të ngushtë të Enver Hoxhës, të shokëve të tij të armëve, apo në listën e superspiunëve, të poliagjentëve, të tradhtarëve, të armiqve të popullit? Mbase e ardhmja do ta renditë kryeministrin më jetëgjatë të periudhës komuniste përkrah kriminelëve me damkë, si vrasës të dhjetëra në mos qindra kundërshtarëve politikë gjatë Luftës dhe gjatë të ashtuquajturit ndërtim i socializmit. Ç’do të thoshin falsifikatorët e historisë për këtë të vërtetë tashmë të pranuar botërisht? Ç’do të thoshte Prof. Kristo Frashëri për botimin e fotove të retushuara në albumet e tij, me raste përvjetorësh të evenimenteve historike të diktaturës komuniste?
Prof. Frashëri, nga njëra anë e quan pavend thirrjen për rishikimin e historisë, meqë ajo u shkruaka ”në mënyra të ndryshme”. Nga ana tjetër thotë se ai e paska rishikuar, pa e thirrur kurrkush. Po. Ai e ka rishikuar, por nga këndvështrimi i falsifikatorit, duke botuar - që të mos hyjmë aq thellë - Albume me fotografi të retushuara, sipas të cilave janë hequr ose janë shtuar personazhe në një akt me përmasa mbarëkombëtare, siç ishte ai i Shpalljes së Pavarësisë. Ja pse nuk mund ta pranojë historiani komunist plugimin e domosdoshëm që pret historia jonë e falsifikuar prej tij dhe prej shokëve të tij, shërbestarë të devotshëm të regjimit të Enver Hoxhës. “Enver Hoxha gënjente, - shkruante një e përditshme e Tiranës dy a tri muaj përpara, - Kristo Frashëri, por edhe historianë të tjerë, i kthenin këto mashtrime në të vërteta shkencore”.
Historinë nuk mund ta rishikojnë ata që e falsifikuan me ndërgjegje të plotë, ngase nuk kanë guximin të shkelin mbi vetveten. As hipokritët, që bëjnë sikur hapin debate, por censurojnë mendimin e lirë. Të dyja palët janë peng i alibive ose i retorikave boshe.

http://www.gazeta55.al/index.php?kat=opinion&artikulli=29415

Isa Boletini, pishtari i bashkimit kombëtar

01-09-2012 / Nga Frank Shkreli

 "Unë jam mirë kur asht mirë Shqipnia"

Në këtë 100-vjetor të pavarësisë së Shqipërisë, kujtojmë njërin prej protagonistëve kryesorë të një Shqipërie të pavarur, atdhe i të gjithë atyre që e konsiderojnë veten mbesa të Teutës dhe stërnipa të Gjergj Kastriotit-Skënderbe, Isa Boletinin nga Mitrovica. Një figurë ndër më të ndriturat e kombit shqiptar, dorë e djathtë e Ismail Qemalit dhe Luigj Gurakuqit me shokë, i cili gjithmonë kishte pushkën në dorë dhe dorën në pushkë, në mbrojtje të Atdheut. Isa Boletini u tradhtua nga diplomatët francezë dhe pas një qëndrese të fortë, u vra në tradhti nga xhandarët malazezë së bashku më të afërmit e familjes së tij, Janarin e vitit 1916. Për fat të keq të saj dhe të kombit, familja e Isa Boletinit nuk pau dritë dielli as më vonë. Anëtarët e familjes Boletini të vrarë, të burgosur e të persekutuar janë me dyzina. Gjithsejt, sipas një deklarate dhënë një gazete shqiptare, një nip i Isa Boletinit, thotë se nga familja e tij janë vrarë ose ekzekutuar 15 vetë dhe dhjetë të tjerë janë dënuar me vite të tëra në internim dhe burgjet komuniste. I vrau serbi e malazezi, dhe i burgosi jugosllavi, por për faqe të zezë të komunistëve shqiptarë, mbi familjen e Isa Boletinit sikur të mos kishte vuajtur mjaft, regjimi komunist i Enver Hoxhës, ushtroi një kalvar të vërtetë duke burgos, duke internuar dhe duke vrarë anëtarët më të afërm të familjes Boletini, siç duket për ’’shpërblim’’ që për një gjysëm shekulli Isa Boletini dhe familja e tij bënë vetëm e vetëm, që ‘’Shqipënia të ishte mirë’’. Ta kujtojmë pra dhe të nderojmë Isë Boletinin, i cili me trimërinë dhe sakrificën e tij personale dhe familjare, e bëri të nderueshëm kombin shqiptar.
Nuk është qëllimi i këtij shkrimi që të përshkruhen ngjarjet historike dhe roli i pazëvendësueshëm që luajti Isa Boletini për lirinë dhe pavarësinë e Shqipërisë dhe të kombit shqiptar në fillim të shekullit të kaluar kundër përdhunimeve historike ndaj shqiptarëve nga fqinjtë e përkrahur nga fuqitë e mëdha të kohës, pasi një gjë e tillë do të kërkonte më shumë kohë dhe hapësirë. Deshta vetëm të nënvijoj disa vlera fisnore të kombit shqiptar, nderin e burrërinë -- por mbi të gjitha atdhedashurinë -- të jetuara, të zbatuara dhe të mishëruara në qënjen e shqiptarit me shekuj, e të cilat janë trashëgimi e shënjët e patriotëve dhe herojve kombit si Isa Boletini, e të cilët shqiptarëve u dhuruan një Atdhe. Isa Boletinit, Perëndia i kishte falur shumë dhunti të çmueshme. Mund të thuhet se ai, për kohën kur jetonte, kombinonte vetitë e dy udhëheqësve modern shqiptarë – cilësitë dalluese diplomatike të Dr. Ibrahim Rugovës me aftësitë legjendare ushtarake të Adem Jasharit. Ai arrijti të luaj, në mënyrë të plotë e të përsosur rolin e një diplomati duke vizituar qendrat e diplomacisë së kohës dhe duke u takuar me përfaqsues të fuqive të mëdha të cilat kishin në dorë fatin e Shqipërisë. Isa Boletini ishte anëtar i delegacionit shqiptar të kryesuar nga Ismail Qemali, që në Mars të vitit 1913 shkoi në Londër për të kërkuar mbështetjen e Britanisë së Madhe për shtetin e posa formuar shqiptar. Aubrey Herbert, një diplomat anglez i asaj kohe me përvojë ballkanike, kishte lidhje të ngushta me Shqiptarët, por veçanërisht me Isa Boletinin i cili, sipas tij, 'kalonte orë të tëra në shtëpinë time' gjatë qendrimit të tij në Londër -- shkruan në kujtimet e tija se ' Shqiptarët që erdhën në Angli lanë një përshtypje të shkëlqyer'. Ai e përshkruan Isa Boletinin si “më të pashmin dhe më i shprehuri i delegacionit’’, duke shtuar se megjithëse Boletini 'ishte i pa shkollë, ai gëzonte një reputacion që e dallonte atë për kurajon dhe trimërinë për të cilat ishte i njohur. Veprat e tija ishin madhështore dhe arratisjet e tija nga serbët dhe turqit ishin këthyer në legjendë.' Gjatë takimit me përfaqsuesin e lartë britanik, Z. Lloyd George, sipas Aubrey Herbert, Isa Boletini iu drejtua përkëthyesit të delegacionit shqiptar, Tonin Prekës duke i thënë: "Thuaji atij, (Lloyd George) se unë jam malësor, ashtu si është ai, dhe se unë e di që zemra e tij është e sjellshme karshi atyre që vuajnë.” Dhe me shprehinë që e dallonte Boletinin, ai vazhdoi, ”E thuaji, që kur të vij pranvera, do të plehërojmë Fushë Kosovën me eshtrat e serbëve, sepse ne Shqipëtarët kemi vuajtur shumë për të harruar".
Kur Isa Boletini nuk ishte në zyrat e diplomacisë evropiane, ku përpiqej të bindëte Londrën zyrtare dhe kancelaritë e tjera evropiane që të ndalonin ndarjen e tokave shqiptare, ai gjendej në front të luftës për çlirimin, për lirinë dhe pavarësinë e Atdheut kundër forcave osmane dhe serbo-malazeze. Jo vetëm me fjalë dhe me vepra, por edhe me veshën tradicionale dhe me qeleshe të bardhë në kokë, Isa Boletini ishte, si të thuash me fjalorin e ditëve të sotme, një reklamë në përpjekje për të bërë sa më të njohur para syve të botës vlerat, kulturën dhe traditën e vjetër të kombit shqiptar. Si Adem Jashari, edhe Isa Boletini e lidhi jetën e vet dhe të familjes së tij më në fund duke sakrifikuar çdo gjë -- por mbi të gjitha familjen e tij -- për fatin e Atdheut. Ai nuk e bëri këtë as për ambicje, as për nam, as për ndonjë kolltuk, as për dobi të miqve ose të farefisit – por vetëm e vetëm se me zemër e me shpirt i kishte kushtuar jetën dhe qenjen e tij interesave të Atdheut dhe të kombit. Këtë ai më së miri e ka shprehur vet duke thënë: ‘’Unë nuk kam dalë malit për të mirën time, por për të mirën e Atdheut tim, për lirinë e popullit tim. Në është Evropa se nuk do të zgjidhë drejtë çështjen e kufijve të tokave shqiptare, Ballkani nuk do të ketë qetësi kurr, dhe për këtë, faji do të bie mbi ju e jo mbi ne, që do të luftojmë përherë, derisa të çlirohemi.’’ Dhe përsëri ai citohet të ketë thënë se, "Unë kam ngrit krye për hakin e Shqipnisë. Nuk lypi shpërblime për vete. Unë jam mirë kur ashtë mirë Shqypnia!"
Kujtimi më i mirë i Isa Boletinit dhe patriotëve të tjerë, në këtë përvjetor, do të ishte që e ardhmja e shqiptarëve në Ballkan të ndërtohet mbi themelet e këtyre vlerave, për të cilat luftoi dhe dha jetën Isa Boletini. Pasi ata me luftën e tyre për liri e pavarësi, u përpoqën që të plotësonin porositë e Gjergj Kastriotit-Skëndërbe, për një Shqipëri të bashkuar, si një dëshmi e denjë këjo e dinjitetit kombëtar. Kombi shqiptar ka kaluar nepër një periudhë të zezë dhe shumë të vështirë të komunizmit, që tronditi themelet e traditës së shëndoshë shoqërore dhe morale të shqiptarit, pikërisht ato tradita me të cilat Isa Boletini mburrej para botës. Ndërsa kombi shqiptar ende përpiqet të shkundë nga kujtimi këtë periudhë të errët të historisë së tij, është shembulli i jetës dhe i veprimtarisë së patriotëve si Isa Boletini, ai i cili duhet të frymëzojë brezin e sotëm dhe brezat e ardhshëm të shqiptarëve. Kjo për më tepër, sepse shqiptarët sot gjenden përballë kushteve të reja kombëtare dhe ndërkombëtare si dhe të nevojave të natyrshme të cilat kërkojnë plotësimin e tyre. Le të jetë ky një përvjetor që të frymëzohet nga objektivat e larta të vëllazërimit shqiptar, për të cilat luftoi dhe sakrifikoi Isa Boletini dhe familja e tij. Dhe në të njëjtën kohë, të pyesim nëse heronjtë si Isa Boletini -- të cilët sakrifikuan aq shumë për lirinë e kombit shqiptar-- në rrethanat e sotëme, do të ishin të kënaqur me status quonë në trojet shqiptare. A thua do të ishin të kënaqur për sakrificat e mëdha—personale dhe familjare -- që ata kanë bërë, ashtu që “Shqipëria të jetë mirë’’?