_________________________________ 

 

Partia “Lëvizja e Legalitetit”
Bulevardi “Zog I”, Tiranë.
www.legaliteti.org
Tel&Fax: +355 4 2230076

 

Pershendetje,
Sot paradite, ne Seline e PLL, N/Kryetari i kesaj Partie z. Besnik Murati dha nje konference per shtyp.
Me poshte po ju prcjellim te plote tekstin e deklarates se tij.

Zyra e shtypit e PLL
______________________________________

Tiranë, më 7 shkurt 2009

Deklaratë e PLL

Partia “Lëvizja e Legalitetit” vëren me shqetësim se debati për hapjen apo mos hapjen e kutive të votimit të zgjedhjeve të 28 qershorit, po përkeqësohet në një konflikt politik që rrezikon shmangien nga thelbi i problemit, mënjanimin nga debati politik i shumë çështjeve te tjera, apo përshkallëzimin e situatës në skenarë të zymtë.

PLL i përmbahet pikëpamjes se “çështja e kutive” është vetëm maja e ajsbergut e zgjedhjeve të 28 qershorit, që u projektuan për të qenë të tilla nga një marrëveshje mes dy partive, të cilat duke u kujdesur vetëm për interesat e veta, hartuan e vendosën në Kodin Zgjedhor kritere kufizuese dhe diskriminuese për partitë e tjera duke cenuan rëndë pluralizmin në vend, pasojat e te cilit po shihen sot.

Në këtë kuptim, çdo bisedim apo hetim për zgjedhjet e 28 qershorit, kërkon në radhë të parë një reflektim dhe njohje përgjegjësie për deformimet e shkaktuara në përfaqësimin politik nga shkaku i Kodit Zgjedhor dhe lëshimeve që ju bënë opozitës së majtë për zgjedhjen e sistemit elektoral, hartimin dhe miratimin e Kodit Zgjedhor si dhe administrimin e procesit.

Partia Socialiste, e cila në zgjedhjet e 28 qershorit kishte një “ushtri” me komisionerë, numërues dhe vëzhgues, para se të kërkojë hapjen e kutive dhe rinumërimin e votove, duhet të shprehë opinionin e saj për votat e të gjithë atyre partive që nuk kishin asnjë akses në procesin e votimit apo numërimit. Për me tepër, ajo nuk ka dhënë asnjë propozim konkret për përmirësimet qe duhen bere ne Kodin Zgjedhor për te caktuar rregulla te ndershme loje.

Duke qenë mbështetëse e çdo diskutimi dhe negocimi konstruktiv, Partia “Lëvizja e Legalitetit” ndjehet skeptike për çdo diskutim nën presion dhe çdo zgjidhjeje të cunguar që ky diskutim mund të prodhojë.

Partia “Lëvizja e Legalitetit” vlerëson pozicionin delikat të Presidentit të Republikës në këtë çështje dhe duke e inkurajuar Atë në ushtrimin e paanshëm të detyrës, thekson se çdo marrëveshje dhe zgjidhje ,  do të jetë e padrejtë për aq kohë sa nuk do të merren për bazë interesat e partive të diskriminuara nga Kodi Zgjedhor.

 _________________________________ 

http://www.oranews.tv/

Ora News - 06/02/2010 : Deputeti i PDK Naid Hasani : Lufta s shqiptarëve për Shqipërië natyrale

"Le combat des Albanais en faveur de l'Albanie naturelle"

 

 

 les Albanais sont une nation et il devrait y avoir un seul Etat.  La frontière sautera et le Kosova et l'Albanie seront unis.

 

http://bw.balkanweb.com/homepage/regjistrimi-etniko--fetar--br---at-nikolla-zgjon--br----vorio-epirin--6013.html

 

05 Shkurt 2010

Shqiperi

Regjistrimi etniko- fetar, At-Nikolla: Zgjon "Vorio Epirin"

ELBASAN- At-Nikolla Marku, kreu i Kishës Orthodokse Autoqefale Kombëtare Shqiptare, “Shën-Maria”, me qendër në Elbasan kundërshton me forcë projektin e regjistrimit të popullsisë mbi bazë etnike dhe fetar. Projekti ka ngjallur reagime të mëdha dhe mes kundërshtarëve është dhe prifit At Nikoll Marku i cili në një intervistë për NEWS24 deklaron se një regjistrim i tillë do ti shërbente ultranacionalistëve grekë. At Nikolli shkon më tej duke e quajtur “tradhti kombëtare” që do të motivojë kishën greke për ëndrrën e Vorio Epirit. At Nikolla Marku shprehet i shqetësuar se një regjistrim i tillë nuk do të ishte përshtatshëm për momentin pasi njerëzit të motivuar nga kushtet ekonomike nuk do të bënin një vetëdeklarim të saktë të besimit të tyre fetar. “Nuk është momenti i përshtatshëm për të bërë këtë lloj regjistrimi mbi bazën e etnisë dhe përcaktimit fetar. Nuk është letra ajo që përfaqëson besimin e një njeriu, Nëse sot bëjmë një regjistrim të dytë, këto njerëz mbi bazën e ekonomisë së vështirë që kanë sot dhe mbi lëvizjet që kanë bërë në shtetet fqinje ato e ndryshojnë dhe do bëhet një kaos i madh lëvizjesh, emrash, datëlindjesh dhe datash. Regjistrat e kanë kombësinë,etnicitetin e cdo njeriu. Ne s’kemi të drejtë ta ndryshojmë. Me ligj mund të ndryshosh besimin pasi është cështje dëshire, ndërsa në parlament etniciteti është i çmuar. Prifti i Kishës Orthodokse Autoqefale Kombëtare Shqiptare, “Shën-Maria" shkon më tej duke shprehur bindjen se një regjistrim i tillë është motivuar nga ultranacinalistëve grekë për të ringjallur ëndrrën e Vorio Epirit. “Kjo i shërben ultranacionalistëve grekë. Priftërinjtë grekë dhe kisha greke, që e motivon, besoj e motivon patjetër këtë cështje ka një qëllim që të marrë këto të dhëna për të realizuar ëndrrën e tyre me sy hapur të Vorio Epirit, i cili është si të thuash një arrë gur që i ka mbetur në fyt e spo e kapërdijnë dot. Ato kanë dëshirë që Shqipëria e Jugut të tjetërsohet dhe të marri një pamje tjetër. Kjo është një tradhti kombëtare”- thotë At Nikollë Marku. Ai shprehet i indinjuar për faktin se kryetarët e komuniteteve fetare myslimane, bektashije, dhe katolike e përqafojnë këtë ide. “Me indinjatë e them se si Zoti Janullatos, bashkë me kryetarin i bektashizmit, me kreun e kishtës katolike përqafojnë këtë ide. Ëndrra e kryepeshkopit grek po realizohet sepse Shqipëria do dalë 1 milionë ortodoksë, 2 mln do dalin turq dhe shqiptarë sdo ketë më. Kjo ështe një gjë e pavyer për shqiptarët” Qeveria ka ngritur një komision të posacëm i cili në vitin 2011 do të nisë regjistrimin e popullsisë shqiptare bazuar në deklaratat individuale për përkatësinë e gjithkujt për fenë dhe etninë e tij. Një vendim i tillë ka hapur debate pasi më së shumti mendohet se ky regjistrim rrit artificialisht minoritetet apo komunitetet e ndryshme fetare në vendin tonë. Ish presidenti Rexhep Meidani dhe historiani i njohur Pëllumb Xhufi pak ditë më parë u shprehën se ky regjistrim hkel hapur Kushtetutën por dhe ligjet ndërkombëtare. Ministri i Shtetit Pollo i cili do të drejtojë Komisionin Qendror për Regjistrimin e Popullsisë dhe Banesave pat deklaruar se regjistrimi është një standard evropian, i cili i shërben respektimit të pakicave. Sipas tij regjistrimi do të bëhet absolutisht në mënyrë profesionale nga Instituti i Statistikave i mbështetur edhe nga ekspertë evropianë” (Intervista eshte marre nga Fatmir Popja, NEWS24, përpunoi Suela Gera/BalkanWeb)

 

 

 

 

Kosova

Patriarku serb provokon Kosovën, inagurohet në Pejë

2010-01-30

BEOGRAD- Patriarku i ri serb Irinej ka deklaruar se Kisha ortodokse serbe do t'i ndihmojë shtetit serb që ta mbrojë Kosovën, ndërsa theksoi se inaugurimi i tij në Patrikanën e Pejës nuk do të kuptohet si provokim. Duke folur për inaugurimin e tij në krye të Kishës që do të bëhet në Patrikanën e Pejës më 25 prill, patriarku serb Irinej tha në një konferencë për shtyp se shpreson që do të ketë "vetëdije të mjaftueshme" për këtë ngjarje dhe se "vëllezërit nga Kosova do ta kuptojnë se kjo nuk është provokim, por shkuarje në shtëpinë tonë të lashtë kishtare e cila është qendër e kishës sonë".  Gjithashtu Irinej citohet të ketë thënë edhe këtë: "Fusha e Kosovës, toka e Kosovës është ujitur me gjakun martir serb. Dhe Kosmeti na takon neve, por nuk na pengon që ta ndajmë bashkëjetesën dhe fatin me popujt që jetojnë atje". Ndërkaq duke folur rreth përgatitjeve për inaugurimin e tij, ai tha: "Për momentin nuk ka përgatitje të veçantë. Kisha dhe Sinodi duhet të zgjidhin çështjet rreth shkuarjes në Pejë me kompetentët në Kosovë, por edhe me autoritetet tona. Shpresojmë që do të arrihet një marrëveshje që ky akt i shenjtë të kryhet si më së miri", ka deklaruar kreu i Kishës serbe. (m.a/BalkanWeb)

Patriarku serb Irinej: Do të mbrojmë Kosovën

Beograd – Në Serbi politikë bëjnë edhe institucionet fetare, kur bëhet fjalë për Kosovën.

Patriarku i ri i kishës ortodokse Irinej është shprehur për mediat, se Kisha Ortodokse do të ndihmojë qeverinë për të mbrojtur çështjen e Kosovës.

Ai do të inaugurohet më 25 prill në Patrikanën e Pejës në Kosovë, kur Irinej ka theksuar se "vëllezërit nga Kosova do ta kuptojnë se kjo nuk është provokim, por shkuarje në shtëpinë tonë të lashtë kishtare e cila është qendër e kishës sonë". 

"Fusha e Kosovës, toka e Kosovës është ujitur me gjakun martir serb. Dhe Kosmeti na takon neve, por nuk na pengon që ta ndajmë bashkëjetesën dhe fatin me popujt që jetojnë atje", deklaroi në një konferencë për mediat, patriarku Irinej.

 "Për momentin nuk ka përgatitje të veçantë. Kisha dhe Sinodi duhet të zgjidhin çështjet rreth shkuarjes në Pejë me kompetentët në Kosovë, por edhe me autoritetet tona. Shpresojmë që do të arrihet një marrëveshje që ky akt i shenjtë të kryhet si më së miri", u shpreh kreu i Kishës Serbe, për përgatijet që po bëhen me këtë rast.


                                                                                             2010-01-30 11:06

Kulturë

Fatos Kongoli, Sarkozi e bën Kalorës të Legjonit të Nderit

Nga: ADMIRINA PECI

TIRANE-Në emër të Presidentit të Republikës dhe në bazë të pushteteve që na janë dhënë, ne ju bëjmë kalorës të Legjonit të Nderit". Zonja Maryse Daviet, ambasadorja franceze në Tiranë, e artikuloi me një emocion të veçantë këtë frazë drejtuar shkrimtarit Fatos Kongoli, në një ceremoni të veçantë organizuar pasditen e djeshme në Ambasadën franceze. Kësisoj u bë publik lajmi se shkrimtari i mirënjohur u nderua me titullin më të lartë që jepet në Francë "Kalorës i Legjonit të Nderit", një vlerësim i akorduar nga presidenti francez, Nikolas Sarkozi. "Vendi im njeh në të gjithë kuptimet e fjalës (të njohësh dhe të shprehësh mirënjohjen) madhështitë e veprës tuaj. Vepra juaj e vështirë, "të bësh letërsi është një akt vuajtjeje dhe vetmie", përshkruan mirë në mënyrë të admirueshme, ashtu si vëllezërit tuaj Primo Levi, Solzhenitsyn-i, Vasily Grossman, njëherazi shkatërrimin e ngulmët dhe të plotë, fatet në shkallën e së përditshmes të individëve, të thyer, të shtypur nga regjimi komunist i Enver Hoxhës, rënien e tyre, por megjithatë njëherazi, dinjitetin e tyre", - tha në fjalën e saj ambasadorja Daviet, duke vijuar se librat e Kongolit të përkthyer në frëngjisht, anglisht, gjermanisht, spanjisht, italisht etj, "i kanë zbuluar botës, gulagun shqiptar, njëkohësisht, dinjitetin dhe nderin e shqiptarëve, edhe pse të shtypur". Maryse Daviet ka përmendur më tej kontributin që ka dhënë letërsia e Kongolit për njohjen e Shqipërisë në botë. "Vendi juaj ka veçanësinë dhe fatin që ka ushqyer edhe në mjerim shkrimtarë si ju dhe Kadare. Vepra juaj jep ndihmesë për njohjen dhe kuptimin e Shqipërisë veçanërisht nga të huajt. Kjo është diçka jashtëzakonisht e rrallë në botë". Duke e cilësuar frankofon dhe frankofil që në moshën më të re, edhe pse Francën e zbuloi vetëm në vitin 1989, ambasadorja Daviet përmendi shtatë librat e përkthyer mjeshtërisht në gjuhën frënge nga "miku juaj, nga dyzimi juaj, përkthyesi gjenial, Edmond Tupja: "I humburi", "Kufoma", "Dragoi i fildishtë", "Ëndrra e Damokleut", "Lëkura e qenit", "Te porta e Shën Pjetrit", "Hija e tjetrit", "Jetë në kuti shkrepësesh", botuar nga shtëpia botuese "Payot &Rivages". "Të gjithë ne, - tha më tej ambasadorja Daviet, - shpresojmë me padurim botimin e ardhshëm të librit "Bolero në vilën e pleqve", të cilën Edmondi e ka përkthyer në frëngjisht dhe përhapur në të gjithë botën frankofone. Në ceremoninë e dhënies së këtij titulli merrnin pjesë një rreth mjaft i ngushtë me të ftuar, miq të shkrimtarit por edhe shtetarë si kryeministri i vendit Sali Berisha, i cili ka mbajtur një fjalë të gjatë në gjuhën frënge, e ku ka përmendur ndër të tjera edhe kujtime të hershme me Kongolin, profesorin që i ka dhënë mësime matematikë në kohën kur shkrimtari i madh ushtronte profesionin e mësuesit të matematikës. Të pranishëm në ceremoni ishin edhe ministri i Kulturës, Ferdinand Xhaferri, zv/ministrja Suzana Turku, përkthyesi i gjithë veprave të Kongolit në frëngjisht Edmond Tupja, deputeti Fatmir Toçi së bashku me Irena Toçin, që drejton tashmë botimet "Toena", e ku janë botuar të gjitha veprat e shkrimtarit Fatos Kongoli në gjuhën shqipe. Mjaft emocionues ka qenë edhe fjalimi i shkrimtarit, i cili ka rrëfyer me nostalgji të gjitha fijet e jetës së tij që e kanë lidhur me Francën dhe gjithë botën frankofone, që në vitet e rinisë së hershme, kur si pa e kuptuar nisi të mësonte frëngjishten e mandej të lexonte gjithçka që i binte në dorë nga letërsia franceze e më gjerë. Kongoli e cilësoi një histori më se gjysmë shekullore marrëdhënien e tij me gjuhën dhe qytetërimin francez, kulturën franceze dhe Francën. "Do ta quaja një histori adhurimi të heshtur, në largësi", - tha ndër të tjera shkrimtari. Legjioni i Nderit është dekorata më e lartë që jepet në Francë. Ajo është krijuar nga Napoleon Bonaparti në maj të viti 1802 dhe për herë të parë ajo është dhënë në 15 qershor të 1804-ës. Medalja jepet për trimëri në veprimet ushtarake ose për shërbim ushtarak 20-vjeçar të dalluar, por edhe në rastet e civilëve, kur puna e tyre rrit reputacionin e Francës përmes studimeve, arteve, shkencave, politikës etj. Në medaljen e titullit është koka e Napoleonit, ndërsa nga mbrapa shkruhet motoja "HONNEUR" (nder). Urdhri është dekorimi më i lartë në Francë dhe është i ndarë në pesë shkallë të ndryshme: Chevalier (kalorës), Officier (oficer), Commandeur (komandant), Grand Officier (oficer i madh) dhe Grand'Croix (Kryqi i madh). Me këtë titull nderi është vlerësuar edhe shkrimtari i madh, Ismail Kadare dhe përkthyesi i mirënjohur, Jusuf Vrioni. (d.b/BalkanWeb)

Shqiperi

Fisher: Shqipëria në gjendje kritike, duhet kompromis PD-PS

SHBA- Shqipëria ndodhet në krizë të vërtetë politike dhe kjo situatë ka zhgënjyer dhe vendet që mbështetën anëtarësimin e Shqipërisë në NATO. Këto komente i ka bërë për Zërin e Amerikës studiuesi i cështjeve shqiptare, profesori Bernd Fisher. Fisher gjykon se kriza aktuale politike mund të zgjidhet vetëm nëse dy partitë kryesore bëjnë një kompromis. Ai këmbëngul se kutitë duhen hapur ndërsa opozita duhet ti japë fund bojkotit parlamentar. Sipas tij kjo duhet bërë paralelisht pra dy palët të bëjnë lëshime në të njëjtën kohë dhe jo njëra parti ti dorëzohet tjetrës. “Besoj se kriza politike mund të zgjidhet vetëm nëse të dyja partitë kryesore politike bëjnë një kompromis. Më konkretisht mendoj se partia në pushtet, qeveria Berisha duhet të marrë seriozisht në konsideratë hapjen e kutive të votimit, rishqyrtimin përmes një komisioni parlamentar të zgjedhjeve të fundit dhe mendoj se Partia Socialiste duhet ta shqyrtojë me seriozitet t'i japë fund bojkotit dhe të hyjë në parlament. Bojkoti mund të kishte qenë efektiv për dy javët e para ndoshta, si gjest simbolik. E dimë që kryeministri Berisha, nuk para u përgjigjet këtyre lloj sinjaleve, por komuniteti ndërkombëtar mund të kishte reaguar dhe me siguri do ta kishte lënë Partinë Socialiste moralisht në një pozitë të favorshme. Tani bojkoti vetëm po shkakton dëme. Por duhet të theksoj se duhet të ketë përpjekje nga të dyja partitë për të arritur kompromis. Një gjë të tillë e sugjeroi së fundmi Këshilli i Evropës dhe mendoj se është diçka e arsyeshme. Nuk mendoj se është e mundur që një parti të presë që partia tjetër të tërhiqte nga pozicioni i vet, kështuqë kompromisi nga të dyja palët besoj se do të ishte hapi i parë për të zgjidhur këtë çështje.” u shpreh Fisher. Ai thotë se problemi aktual për Shqipërinë është mungesa e demokracisë brenda vetë partive politike, pasi shumica e udhëheqësve vazhdojnë të jenë autoritarë. Fisher sugjeron ndryshime brenda strukturës së vetë partive dhe më tepër bashkëpunim mes forcave politike. Sipas tij, një nga elementët shqetësues në legjislacionin e kohëve të fundit është prirja për të forcuar pozitën e kryeministrit në krahasim me parlamentin dhe ndërhyrja e tij në ndarjen e pushtetit, por kjo dket se është pasojë e bojkotit të opozitës. Por kjo situatë politike krijon probleme në rrugën e Shqipërisë drejt BE-së. “Deklaratat e muajit të fundit të Bashkimit Evropian kanë qenë të forta dhe mendoj se thirrjet prapa skenave janë edhe më të forta, duke pasur parasysh që Bashkimi Evropian ka prirjen t'i paraqesë më të zbutura kërkesat e tij në publik. Pra gjendja për Shqipërinë është kritike. Nëse ky problem nuk zgjidhet shumë shpejt, rruga e Shqipërisë drejt Bashkimit Evropian do të ndërlikohet seriozisht.” theksoi Fisher. Edhe raportet e tjera të muajve të fundit si Transparency International apo Freedom House tregojnë se vendi ynë nuk po bën asnjë përparim krahasuar me gjithë vendet fqinje. (e.n/News24/BalkanWeb)

Kreu i shtetit harton strategjinë e lëvizjeve të tij: “Mirëpres përpjekjet serioze”

Bamir Topi mori dje zyrtarisht rolin e kërkuar nga faktori ndërkombëtar për zgjidhjen e krizës politike në Shqipëri. Që në orët e para të mëngjesit ai priti në zyrë ambasadorin e Mbretërisë së Spanjës, Manuel Montobio de Balanse, me cilësinë e Presidencës së radhës së BE-së dhe përfaqësuesin e Delegacionit të Komisionit Europian në Tiranë, Luixhi Bruza. Mesazhi i parë që u lëshua prej Topit shkoi në të njëjtën linjë me rezolutën e Këshillit të Europës. Tanimë pritet që ai të bëjë lëvizjen e radhës, duke thirrur zyrtarisht një tryezë politike të nivelit të lartë, ku të diskutohet mbi formulën e zgjidhjes së krizës. Burimet konfidenciale sqaruan se duke parë gadishmërinë e dy eksponentëve kryesore, kreu i shtetit është shprehur i gatshëm të caktojë një datë për tryezën. Sakaq, mësohet se mund të ketë më shumë se një të tillë duke mos përjashtuar paraprakisht takimet bilaterale mes kreut të shtetit dhe aktorëve kryesorë politikë.

Mesazhi

Dy diplomatët e lartë, gjatë takimit të djeshëm i shprehën kryetarit të shtetit shqiptar qëndrimin e Bashkimit Europian mbi situatën aktuale politike në Shqipëri dhe komentuan rekomandimet e rezolutës së miratuar nga Asambleja parlamentare e Këshillit të Europës mbi Shqipërinë. Presidenti i Republikës vlerësoi angazhimin serioz të Asamblesë së Këshillit të Europës dhe tha se ka lexuar me vëmendje rezolutën e miratuar nga kjo asamble mbi situatën politike në Shqipëri. Topi shprehu në të njëjtën kohë keqardhjen që një debat i tillë mbi funksionimin e institucioneve demokratike në Shqipëri të zhvillohet në Strasburg, në një kohë që Shqipëria ka qenë nga vendet e para ish-komuniste të anëtarësuara në këtë institucion përfaqësues europian. Presidenti Topi shprehu edhe një herë qëndrimin e tij se ndjek me vëmendje situatën mbaszgjedhore në Shqipëri, mirëpret të gjitha përpjekjet serioze për të kontribuar në përmirësimin e klimës politike dhe në rivendosjen e dialogut parlamentar. “Arritja e qëllimit të përbashkët, integrimi i Shqipërisë në Bashkimin Europian, kërkon nga të gjithë një angazhim serioz dhe funksionim të plotë të të gjitha institucioneve për të vazhduar reformat e rëndësishme dhe bashkëpunimin e ngushtë të Shqipërisë me institucionet ndërkombëtare dhe partnerët tanë”, thuhej në njoftimin për shtyp të shpërndarë nga Presidenca pas takimit.

Tryeza

Burimet diplomatike sqarojnë se tanimë pritet që kreu i shtetit të deklarohet për hapa të tjerë konkretë drejt mbledhjes së tryezës së partive politike. Deklaratave të djeshme të kreut të shtetit u erdhi menjëherë reagimi nga Kryeministri Sali Berisha. Ky i fundit, ndonëse më parë nuk pranonte një tryezë negociatash me ndërmjetës Topin, pas miratimit të rezolutës së Këshillit të Europës ka ndryshuar qëndrim. Sakaq, kreu i Partisë Socialiste, ashtu sikurse edhe më parë, ka garantuar edhe dje se është i gatshëm të ulet në tryezën e organizuar nga Presidenti Bamir Topi. Ajo çka duket se mban pezull tryezën dhe thirrjen e saj është ngritja e një platforme që të garantojë arritjen e një konsensusi. Në situatën ku ndodhemi, bazuar në deklaratat e fundit të Kryeministrit dhe kreut të opozitës, të dy ulen në tryezë, por suksesi i saj varet nga qëndrimi mbi kutitë.

 

 

 

http://www.kohajone.com/html/artikull_50842.html

Rama refuzon KE: Jo në Kuvend, pa hapur kutitë

Rozeta Rapushi
E Shtune, 30 Janar 2010

Kryetari i Partise Socialiste, Edi Rama, eshte i gatshem te ulet ne nje tryeze nese thirret nga Presidenti Bamir Topi, per te shmangur krizen politike ne vend, por kushti per hapjen e kutive eshte i panegociueshem. "Une jam gati dhe do te jem personalisht, nese Topi therret tryezen dhe Berisha te beje te njejten gje. Nuk fillon asnje dialog ne Kuvend pa nje marreveshje e negociuar per hetimin e zgjedhjeve", beri te qarte kreu i opozites. Sipas tij, bojkoti i opozites nuk eshte dicka e mire per krizen ne vend, por ai eshte i detyruar te vijoje, nese kryeministri Sali Berisha e ndalon ate, pasi sipas Rames, vetem ai e ka ne dore ndalimin e bojkotit. "Shqiperia eshte ne krize dhe sot nuk e themi vetem ne, por dhe nderkombetaret nepermjet zerit te Keshillit te Evropes. Kriza politike eshte e thelle, po thellohet perdite dhe po paralizon jeten e vendit. Eshte nje krize e shtrire ne shtetin shqiptar, ne ekonomi, ne demokracine e vendit tone. Bojkoti nuk eshte dicka e mire kete e dime edhe ne. Eshte nje ilac i hidhur, i vetmi qe na ka mbetur per te mos lene qe gangrena e zgjedhjeve te na demtoje. Bojkotin tone e ka vendosur Berisha dhe ai mund t'i jape fund", tha prere Rama. Sipas tij, hetimi parlamentar i zgjedhjeve te 28 qershorit, nuk kerkohet nga opozita qe te permbyse gjykatat ne vend. Rama theksoi se nuk eshte gjykata ajo qe ka marre vendim, se Parlamentit nuk i lejohet te hetoje cfare ka ne kutite e votimit. Per me teper qe sipas tij, Kushtetuten nuk mund te thote Berisha se e respekton, pasi ne 30 raste e ka shkelur, nderkohe ne 16 raste eshte kapur mat nga Gjykata Kushtetuese. Ndaj sipas tij, hapja e kutive te votimit, eshte nje kerkese e pandryshueshme e selise roze. "Hapja e kutive te votimit, eshte e drejte e patjetersueshme dhe kjo eshte e drejte e cdo qytetari per t'u informuar lidhur me dokumentet qe gjenden ne kutine e votimit dhe per fatin e votes se tij. Ato jane dokumente, nuk jane as sekrete shteterore dhe as dokumente ne hetim", theksoi Rama. Ai u bashkua me qendrimin e percaktuar ne rezoluten e KiE per krizen politike ne Shqiperi, duke theksuar se bojkoti nuk eshte gje e mire, por zgjidhja e vetme kur Parlamenti eshte i uzurpuar dhe nuk ka legjitimitet deri sa te hapen kutite e votimit. Sipas Rames, vetem kryeministri Sali Berisha, si kryetar i qeverise, qe te beje ftesen per hetim parlamentar te drejte. "Per sa kohe qe Parlamenti nuk do vendose per hapjen e kutive, ne kemi vetem nje rruge. Te garantojme lirine e ndershmerine e zgjedhjeve, duke garantuar se cka ndodhur te mos perseritet", tha Rama, me bindjen se protestat masive do te vijojne nese kutite nuk do te hapen dhe se 100 mije protestues do te zbresin serish ne sheshin "Skenderbej". Nuk ka asnje lidhje procesi i protestave me procesin e dialogut. Sipas tij, dialogu nuk do te kondicionoje protestat dhe protestat nuk do te kondicionojne dialogun. "Ne do t'i zhvillojme protestat, deri diten kur te jete garantuar e drejta themelore e ketij populli per te votuar lirisht", tha Rama.

 

 

 

http://www.korrieri.com/index.php/ana_rexha/4318.html

Edi Rama: Bojkoti do të vazhdojë, mandatet e deputetëve nuk do të digjen

30/01/2010

 

“Ne kemi zgjedhur që ta bojkotojmë parlamentin, jo si shprehje e një dëshire apo një vizioni për të bërë politikë, por si të vetmen rrugë për të mbajtur fokusin te çështja e transparencës së zgjedhjeve”-tha Rama

Kryetari socialist Edi Rama tregoi vendosmëri mbrëmë për të mos u tërhequr nga kërkesa për hetimin e plotë të zgjedhjeve të 28 qershorit duke iu përmbajtur çështjes themelore, hapjes së kutive të votimit, rrjedhimisht duke vazhduar bojkotin e Kuvendit. Rama foli për “Zërin e Amerikës”. Ai tha gjithashtu se mandatet e deputetëve socialsitë nuk do të zhvlerësohen.

 

“Zëri i Amerikës”: Zoti Rama, po e filloj intervistën me një zhvillim të fundit në Shqipëri. Gjykata Kushtetuese ka marrë një vendim lidhur me marrëveshjen ujore të Shqipërisë me Greqinë. Sipas njoftimeve të para të shtypit, marrëveshja është rrëzuar, por ende nuk dihen argumentet e Gjykatës. Do të ishim të interesuar për reagimin tuaj lidhur me këtë ...?

“Reagimi i parë që vjen ndër mend është keqardhja e thellë për katandisjen e qeverisjes në Shqipëri në një instrument të errët, i cili vepron për fat të keq, në kundërshtim me interesat e publikut, dhe në këtë rast me interesa akoma më të mëdha. Arsyeja pse ne iu adresuam Gjykatës Kushtetuese ishte për t'i dhënë mundësi mendimit të lirë, të bazuar në një ekspertizë të thellë, dhe për ta larguar këtë çështje shumë të nxehtë që me të drejtë provokoi ndjeshmërinë e mbarë publikut shqiptarë nga tryeza e debatit politikë, të vetëdijshëm se bëhet fjalë për një marrëveshje, e cila duhet mes Shqipërisë dhe Greqisë, marrëveshje mes dy vendesh jo vetëm fqinjë, por edhe vendesh mike, por njëkohësisht dhe shumë të shqetësuar për faktin se ky instrument i domosdoshëm për mbarëvajtjen e punëve mes dy vendeve, rezultonte nga shqetësimet e ngritura si një instrument jashtë kontrollit të Kushtetutës dhe ligjit”.

-Zoti Rama, le të ndalemi te qëndrimi i Partisë Socialiste që pas zgjedhjeve. Po bëhen gati 5 muaj që socialistët po bojkotojnë parlamentin. Cili është vlerësimi juaj, a mendoni se bojkoti i ka realizuar apo po i realizon synimet e tij?

“Bojkoti i parlamentit nga ana jonë nuk është asgjë tjetër, veçse  shprehja e një krize të thellë të demokracisë. Ne kemi zgjedhur që ta bojkotojmë parlamentin, jo si shprehje e një dëshire apo një vizioni për të bërë politikë, por si të vetmen rrugë për të mbajtur fokusin te çështja e transparencës së zgjedhjeve, pa të cilën askush në Shqipëri nuk ka garanci se zgjedhjet e ardhshme nuk do të jenë një kopje akoma më e shëmtuar, madje e zgjedhjeve të shkuara të cilat në këndvështrimin tonë ishin jashtë standardeve që meriton populli shqiptar për të zgjedhur lirisht përfaqësuesit e tij dhe në asnjë mënyrë nuk duhet të përsëriten”.

-Ju jeni shprehur se Partia Socialiste e ka pranuar rezultatin e zgjedhjeve, por nga ana tjetër ajo konteston legjitimitetin e tyre. Kjo thënie tingëllon si kontradiktore...

“Aspak”!

-A mund të na e sqaroni këtë”

“Aspak! Kjo është thjesht shprehje e një të vërtete që ka të bëjë nga njëra anë me faktin se, pavarësisht se ne kemi qenë dhe jemi të bindur për padrejtësinë e vendimit të gjykatës, vendimi i gjykatës është një vendim i cili nuk mund të rrëzohet, përveçse përmes gjykatës, dhe në kushtet kur procesi në rrugë gjyqësore është ezauruar, rezultati i zgjedhjeve është legal. Pra, ne e pranojmë si të tillë, sepse kemi pranuar sistemin demokratik si të vetmin sistem ku ne mund të jetojmë, por nga ana tjetër ne jemi absolutisht të bindur se është i domosdoshëm një hetim i gjithë procesit zgjedhor jo për të ndryshuar rezultatin, as për të rrëzuar vendimin e gjykatës i cili po e përsëris merret si i mirëqenë, por për t'i prerë rrugën përsëritjes së farsës së zgjedhjeve të 28 qershorit, në procesin e ardhshëm zgjedhor, kurdo që të jetë ai. Transparenca e plotë e procesit zgjedhor, duke filluar nga hapja e kutive të votimit, për të nxjerrë në dritën e diellit gjithçka kanë ato kuti, si dhe vërtetësinë e këtij procesi, është një parakusht për të garantuar fundin e një tradite të shëmtuar zgjedhjesh të deformuara dhe të kontestuara...”

-Sa pritet të vazhdojë bojkoti?

“Deri kur të realizohen qëllimet që na kanë shtyrë të refuzojmë të marrim pjesë në një parlamenti, i cili sipas nesh, duhet të rifitojë legjitimitetin, duke u rikthyer në arenën e ballafaqimit politik përpara syve të gjykatësit popull, i cili me votë vendos se kush fiton, kush duhet të qeverisë, kush humbë dhe kush duhet të qëndrojë në opozitë.  Në rast se vota e popullit humbet vlerën, vetë parlamenti nuk ka asnjë vlerë”.

-Ju keni thënë se mandatet e deputetëve socialistë nuk do të digjen. A ekziston mundësia e hyrjes së Partisë Socialiste në parlament për të bërë betimin..? Teorikisht, a ekziston kjo mundësi? E përjashtoni ju nga skema juaj e mosdjegies së mandateve?

“Unë kam thënë se mandatet nuk do të digjen, dhe sesi kjo do të ndodhë ka pak rëndësi, rëndësi ka që bojkoti i parlamentit nuk do të ndërpritet deri në realizimin e qëllimeve tona dhe në arritjen e objektivit madhor, që Shqipëria të mos ketë më zgjedhje  maskaradë si ato të 28 qershorit”.

-Në rast të ngërçeve apo bllokimeve politike, ka gjithmonë një palë, e cila hedh hapin e parë drejt konsensusit dhe përgjithësisht kjo palë fiton në planin moral. A jeni ju i përgatitur të hidhni hapin e parë për të arritur konsensusin, pra që PS të kthehet në parlament?

“Ne në planin moral kemi qenë dhe mbetemi të fituar, sepse gjithmonë kemi vënë interesat e vendit dhe cilësinë e demokracisë në Shqipëri, mbi interesat e pjesshme të forcës politike apo llogaritë personale të ditës. Në këtë aspekt dëshiroj ta ritheksoj që, megjithëse jemi të pazgjedhur, edhe pse i kemi fituar zgjedhjet, për shkak të manipulimit elektoral, megjithëse e konsiderojmë moshapjen e kutive të votimit një shkelje flagrante të një ligji të votuar konsensualisht, pasi është shkruar konsensualisht, megjithëse e konsiderojmë vendimin e gjykatës së padrejtë, ne kemi pranuar se rezultati i zgjedhjeve është ai që ka dhënë gjykata, dhe e kemi hedhur hapin tonë duke thënë: “...Dakord zotërinj, edhe pse populli nuk iu ka dhënë votën për të qeverisur, qeverisni, sepse procesi ligjor në fund iu dha mandatet për të qeverisur, plus mashtrimi i madh publik i Ilir Metës e plotësoi këtë farsë, por nga ana tjetër, ne refuzojmë t'i nënshtrohemi logjikës që ju kërkoni të impononi, sipas së cilës në Shqipëri do të fitojë ai që numëron, dhe jo ai që voton, pra vullneti i popullit”.

-Dua t'ju pyes në lidhje me hapjen e kutive të votimit, si e parashikoni ju, në çfarë hapash do të kalojë ky proces. Në fund të fundit, kush do t'i hapë këto kuti, cilat kuti do të hapen, a do të përcaktoni ju se cilat duhet të hapen?

“Nuk asnjë rëndësi! Rëndësi ka parimi i garantimit të transparencës në funksion të një hetimi, i cili si çdo hetim parlamentar, duhet të na japë dy konkluzione: a ka pasur apo jo deformim të procesit dhe shkelje të ligjit, dhe në rast se po, u kalohet organeve kompetente për shqyrtim kjo shkelje, dhe nga ana tjetër çfarë masash duhen marrë për ta përmirësuar procesin legjislativ. Këto janë dy gjërat që ne duam të arrijmë. Pra, një autopsi e zgjedhjeve të vdekura, për mos të lejuar që zgjedhjet e ardhshme të vdesin nga e njëjta sëmundje”.

-A mund t'i arrini këtë synime dhe këto kërkesa përmes negociatave?

“Ne e kemi thënë dhe e përsërisim që për ne dialogu është instrumenti i politikës së mirëkuptimit. Por për sa kohë nuk ka vullnet për dialog dhe mirëkuptim, atëherë me patjetër ka edhe të tjerë instrumente që demokracia i njeh, ndër të cilët është edhe instrumenti i protestës popullore që në javët e ardhme do të njohë përshkallëzime të reja, për faktin se një popull i tërë nuk mund t'i nënshtrohet arbitraritetit, shkeljes së ligjit dhe deformimit të vullnetit të tij për një periudhë madje të pacaktuar, siç është periudha që kemi përpara, ku na presin të tjera zgjedhje dhe ku nuk kemi më asnjë garanci se ajo që shkruhet në ligj zbatohet në realitet”.

-Në qoftë se më lejoni t'ju sjell në vëmendje një shembull nga Shtetet e Bashkuara, në një rast po kaq të kontestuar elektoral që ndodhi këtu në vitin 2000. Gjykata e Lartë amerikane mori vendimin e saj, sipas të cilit, kandidati i atëhershëm Al Gor u tërhoq, pranoi rezultatin, dhe kandidati tjetër, z. Bush, u bë president. Më pas, votat e kontestuara në Florida u hapën dhe u gjykuan nga shtypi, shoqëria civile për efekte transparence në bazë të lirisë së informacionit...

“Madje ai proces nxori edhe dy rezultate. Në rast se do të ishin hapur vetëm kutitë që kërkonte kandidati Al Gor, do të kishte fituar presidenti Bush, në rast se do të ishin hapur të gjitha kutitë, do të kishte fituar kandidati Al Gor. Asgjë nuk ndryshoi në kuptimin e rezultatit, por shumëçka ndryshoi në procesin legjislativ për përmirësimin e kushteve për bërjen e zgjedhjeve në Florida dhe përtej Floridës. Ky është shembulli tipik që tregon pse nuk asnjë kundërshti të brendshme në kërkesën tonë. Ne rezultatin e konsiderojmë si shprehje të një procesi legal, pra nuk kërkojmë marrjen e pushtetit në tavolinë, as rishpërndarje të mandateve nga ky proces transparence, por kërkojmë transparencë në funksion të garantimit të zgjedhjeve të ardhshme”.

-Po transparencën nuk mund ta kërkoni ta bëni ju që jeni palë në zgjedhje, por një palë e tretë, siç ndodhi në Shtetet e Bashkuara...

“Ne këtë transparencë kërkojmë ta bëjmë duke qenë palë, por jo e vetmja palë, së bashku me palën tjetër në qeveri, së bashku me shoqërinë civile nëse është e interesuar që të marrë pjesë, dhe nën monitorimin e partnerëve ndërkombëtarë”.

-Këtu futeni në një rreth vicioz. Ju kërkoni që ta bëni këtë, por në parlament nuk shkoni. Si mund të dilet nga ky ngërç?

“Ne jemi gati të shkojmë në parlament, qysh nesër, në rast se qeveria është e gatshme të pranojë publikisht se nuk ka ndërmend ta kufizojë objektin e hetimit. Pra, se është e gatshme të përfshijë edhe hapjen e kutive në këtë objekt të hetimit. Kërkojmë një marrëveshje të negociuar paraprakisht me dialog, për t'i hapur rrugë një procesi transparence, nga i cili do të fitojë në radhë të parë populli shqiptar dhe pastaj pa dyshim do të fitojë ligji dhe do të fitojnë zgjedhjet e ardhshme, pavarësisht se kush do të jetë fituesi në fund të tyre.”

-Do t'i kthehem edhe një herë fjalës tuaj për mosdjegien e mandateve. Si do t'ju përgjigjeshit juve atyre deputetëve socialistë që kanë gjithë këto muaj që nuk po marrin rrogën. A do ta pranonit ju edhe një herë teorikisht, bërjen e betimit dhe bojkoti mund të vazhdojë dhe duke bërë betimin apo jo?

“Kjo nuk ka pasur nevojë për përgjigje, sepse deputetët socialistë kanë marrë përsipër një përgjegjësi, e cila është një përgjegjësi morale dhe qytetare, për të përfaqësuar gjithë atë popull opozitar, i cili erdhi në bulevardin "Dëshmorët e Kombit", në një masë 100 mijëshe dhe do të dalë përsëri në bulevardin "Dëshmorët e Kombit", e ndoshta dhe më i shumtë në numër, dhe sigurisht nga ana tjetër këtu kemi të bëjmë përsëri me një telenovelë, e cila është inspiruar dhe sponsorizuar nga Sali Berisha, me ndihmën e Ilir Metës, me ndihmën e Fatos Nanos nga mbrapa kuintave, me ndihmën e një pjese dërrmuese të organeve të shtypit që e kanë bastarduar misionin e tyre, për ta kthyer këtë histori, në një histori u dogjën - s'u dogjën mandatet, ndërkohë që çështja e mandateve është një çështje e cila në radhë të parë nuk ka të bëjë fare me vullnete jashtë vullnetit të popullit opozitar, ato janë mandatet e popullit opozitar, nuk janë më shumë, por janë më pak çfarë populli i ka dhënë me votë Partisë Socialiste, ato mandate nuk do të digjen, modalitetet janë një çështje krejt e parëndësishme, ndërkohë që ajo që mbetet e rëndësishme është thelbi i çështjes”.

 

 

http://www.tiranaobserver.com.al/index.php?option=com_content&view=article&id=518:republika-autonome-e-korces&catid=57:kulture-&Itemid=76

 

Written by Valter GJONI

REPUBLIKA “AUTONOME” E KORÇËS

A duhet lejuar  zhdukja e një vlere historike që perkujton  rezistencën antishovinste  greke ??? Lufta e Parë Botërore ishte në zhvillim. Shqipëria ishte bërë shesh beteje, Ushtritë italiane dhe franceze, kishin zënë Shqipërinë e Jugut, kurse ushtritë austro – hungareze e bullgare, Shqipërinë e Mesme. Në Korçë, ishin vendosur forcat pushtuese greke. Rreziku i copëtimit dhe aneksimit të Shqipërisë së Jugut, nga shovinistët grekë, ishte i madh. Pikërisht në këtë periudhë kaq të vështirë, forcat patriotike ngritën popullin në këmbë, për t’i dalë zot vendit, vecanërisht patrioti i shquar Themistokli Gërmenji, duke përfituar nga rasti i shtrirjes së ushtrisë franceze në Korcë dhe në qarkun e saj, ngritën një komision, dhe në emër të popullsisë së krahinës, u kërkuan forcave franceze, largimin e grekëve nga Korca dhe ngritjen e një administrate shqiptare. Më 10 dhjetor 1916 në qendër të qytetit të Korçës, në hollin e ndërtesës së Bashkisë, një kompani këmbësore franceze kishte marrë një qëndrim ceremonial. Komandanti i tyre Henri Descoins, i rrethuar prej një morie delegatësh, po shihte për herë të fundit faqet e daktilografuara të marrëveshjes që do të firmosej nga ai dhe katërmbëdhjetë delegatët shqiptarë të kazasë së Korçës, ku përfshiheshin shtatë ortodoksë dhe shtatë myslimanë. Autoritetet franceze, u ndodhën përballë një lëvizjeje të fuqishme patriotike shqiptare, që kërkonte me çdo kusht largimin e pushtuesve grekë, nga Korça.   Komandanti francez i zonës së Korcës, koloneli Descoins, sipas udhëzimeve të komandës së Armatës së Lindjes, vendosi të largonte nga Korça, venizelistët grekë dhe hyri në bisedime me udhëheqësit e lëvizjes shqiptare. Ishte pikërisht,10 dhjetori, i vitit 1916. Njerëzit u mblodhën në shkollën e Shën Gjergjit, që në orën 9:00 të mëngjesit. Aty, vjen Themistokliu dhe paria e Korçës. Ndërsa përpara Bashkisë, ushtarët francezë, veshur me uniformë festive, qëndronin për nder armë. Sipas protokollit të 10 dhjetorit 1916 , qyteti i Korcës, Bilishti, Kolonja, Opari dhe Gora, formonin një krahinë “autonome”, që do të administrohej nga shqiptarët, nën mbrojtjen e autoriteteve franceze. Krahina do të administrohej nga një këshill administrativ, i përbërë prej katërmbëdhjetë vetash, i cili do të kishte edhe xhandarmëri për të mbajtur rregullin. Themistokli Gërmenji, u caktua me detyrën e prefektit të policisë një njesi ushtarake që me dinjitet u vu në krah të Armatës franceze të Orjentit për garantimin e rendit publik dhe që Presidenti Francez ka nderuar disa luftëtar shqiptar. Gjuha zyrtare ishte shqipja dhe flamuri i Krahinës “autonome”, ai shqiptar, me një shirit të trengjyrëshit francez. Protokolli u firmos nga të dyja palët .Themistokliu doli në ballkon dhe ngriti flamurin së bashku me Kolonelin.Marrëdhëniet e funksionarëve të këshillit administrativ shqiptar, me forcat franceze dhe sidomos, me kolonelin Dekoen, kanë qënë të mira dhe pozitive.  Krahina “ autonome”e Korçës, pati rëndësi të madhe dhe ishte sukses i shënuar, i forcave patriotike shqiptare. Ajo, megjithëse pati autonomi të kufizuar, arriti të sigurojë mjaft të drejta për popullin, të krijojë kushte qetësie dhe zhvillimi ekonomik, si dhe të paralizojë veprimtarinë shoviniste greke, në Shqipërinë e Jugut.Por tashmë në vitin jubilar të 90-të vjetorit të largimit të armatës franceze nga Korça dhe fitores së pavarsisë përfundimtare të krahnës së Korçës , Shtëpia muze është lënë në mëshir të fatit  dhe  Pllaka që përkujtonte ditën kur patrioti i shquar Themistokli Gërmenji dhe Koloneli Francez ngriti flamurin që shpallte Korçën Republikë Autonome nuk është më. Persona të paidentifikuar, (nuk dihet prej sa kohësh), e kanë grabitur pllakën dhe shtëpia është lënë në mjerim të plotë, kjo të bën të mendosh se ka qarqe të interesuara  që kjo banesë me vlera historike të shumëllojshme  të humbasë si vend ngjarje  historike duke marë me vete edhe vlerat e shumta të saj dhe duke konkretizuar shuarjen e kujtesës historike mjaftë të ndjeshme që kjo godinë dhe pllaka përkujtese ka për  banorët e  qytetit. Ja disa vlera të rëndësishme  që përkujtohen nëpërmjet kësaj godine. 1.    Në këtë pllakë përkujtimore shkruhej se data 10 dhjetor 1916, që përkon me ditën kur patrioti Themistokli Germenji e shpalli nga godina e administratës vendore , Korçën, Republikë Autonome, duke e shpëtuar atë nga lakmitë që kishin trupat pushtuese për  këtë qytet. 2.    Kjo godinë kreu funksionin e selisë qëndrore të Republikës Autonome të Korçës që ndikoi fuqishëm në zhvillimin e lëvizjes patriotike në vendin tonë dhe hodhi bazat e zhvillimit kulturor perendimor. 3.    Edhe në maj të vitit 1920, kur trupat franceze nisën të largohen dhe grekët përparuan drejt Korçës  banorët ringritën menjëherë flamurin po nga kjo godinë dhe organizuan rezistencën që çoi nënshkrimin e protokollit të Follorinës më 15 maj 1920. Bashkëveprimi i vullnetarëve nga e gjithë shqipëria që u mblodhën në Korçë dhe dorëzimi gradual i qytetit nga francezët ( data e fundit 21 qershor 1920 ) bëri që shqipëria e jugut të mbetej e lirë nga trupat greke. 4.    Gjatë luftës iralo-greke që u zhvillua edhe në teritorin shqiptar, mbasi hynë grekët në Korçë, nuk e kishin haruar goditjen e 1916 dhe 1920. Grekët si fillim u treguan të matur. Por më pas në këtë godinë historike që frenoi okupimin e Korçës disa vite më parë, veç flamurit shqiptar vunë edhe flamurin grek tamam në prag të 28 nëntorit 1940. Pas ca kohësh, në  janari i ‘41-it, flamuri ynë u hoq dhe mbeti vetëm ai grek. garnizonit të qytetit, Gjenerali Theodhoraqis Dhimitros,  nga ballkoni i Bashkisë deklaroj: “ Është gëzim i madh të shohësh Korçën të “lirë”,  këtë qender të kulturës greke të bashkohet me atdheun helenik”. 5.    Bashkia e Korçës që instuticionalisht funksjononte në këtë godinë ka edhe një meritë tjetër me vlera patriotike. Edhe pse me forcën e armëve në të valvitej flamuri grek , drejtuesit e arsimit dhe shumica e arsimtarëve korçar kundërshtuan zbatimin e mësimit të detyrueshëm të gjuhës greke ashtu siç kishin bërë disa kohë më parë ndaj zëvëndësimit të mësimit tradicional të gjuhës franceze me atë italina. 6.    Mëkëmbësi i mbretit fashist italjan Viktore Emanuel III në Shqipëri, Gjenerali  Francësko Jakomoni kujton gjatë vizitës në Korçë disa ditë pas largimit të forcave greke: “ Në Korçë bëmë homazhe tek monumenti i patriotit Themistokli Gërmenji që kishte dhënë jetën për pavarësinë e qytetit të tij dhe konsiderohej si simbol i lirisë shqiptare. E përshkova në këmbë rrugën kryesore të qytetit deri tek bashkia, aty shfrytëzova rastin për të ftuar muslimanët dhe orthodoksët që të hidhnin pas shpine  gjithshke të papëlqyeshme që mund të kishte ndodhur mes tyre në periudhën e pushtimit grek “. Në historinë e qytetit të Korçës, “Banesa ku u ngrit Flamuri Republikës së Korçës’’ (Muzeu Historik  që nga viti 1977) tashmë është renuar plotësisht , aktualiasht mezi po qëndron në këmbë dhe duket  si  faqe e një libri historik të djegur ku kopertina është duke u shkërmoqur  mbas flake. Dhe ky imazh ndodh sot kur për vlerat e kësaj encikopedie të gjallë historike  ka mjaftë interes dhe referenca. I nderuar lexues, nuk po rendis këtu pergjegjesit e kësaj gjendje pasi menjëherë do të politizohet duke e kthyer në top futbolli por rendita gjendjen e saj i bindur se ligji pëcakton përgjegjësitë dhe mënyrën e trajtimit , le të shërbej ky shkrim që si një dukuri ku ligji sundon mbi politikën që tenton të mposhtë ligjin.

Last Updated ( Friday, 29 January 2010 16:07 )

 

 

http://www.balkanweb.com/gazetav5/artikull.php?id=72517

Ismail Kadare, një mjeshtër shahu kundër diktatorit Hoxha

» Dërguar më: 29/01/2010 - 13:55

Lajme te ngjashme Ismail Kadare, Tragjikomikja dhe modernja te “Darka e gabuar” • Datë: Dec 27, 2009

Fatmira Nikolli

Ismail Kadare dhe Enver Hoxha. Dy mjeshtra shahu vendosur kundër njëri-tjetrit, përgjatë tri dekadave, për fatin e Shqipërisë. Çfarë ndodhi në jetën dhe krijimtarinë e shkrimtarit përgjatë viteve 1959 -1990? Profesor Peter Morgan sapo ka botuar një libër prej 400 faqesh ku analizon jetën e Kadaresë, që ai e cilëson "shkrimtari i guximshëm".
Morgan, një profesor i Studimeve Europiane në Universitetin e Australisë Perëndimore, ka shkruar kësisoj studimin e parë të gjatë në gjuhën angleze, të betejës për mbijetesën e letërsisë në shtetin e vijës së ashpër staliniste të Shqipërisë. Libri i botuar nga "Legenda" e Oksford & London, është një biografi e jetës së shkrimtarit nën diktaturën shqiptare të Enver Hoxhës. Me titullin "Ismail Kadare: Shkrimtari dhe diktatura 1957-1990" , ky libër, siç e cilëson vetë profesor Morgan, "është rrëfimi i dy mjeshtërve të shahut të vendosur kundër njëri-tjetrit gjatë tri dekadave për fatin e Shqipërisë". "Përveçse një shkrimtar gjeni, Kadareja ishte një takticien brilant, i cili ia doli mbanë të mbijetonte në regjimin më të ashpër dhe shtypës të të gjitha regjimeve. Mund të thoni se Kadareja, të cilin e kam intervistuar dhe takuar shoqërisht në raste të ndryshme, ishte si Shehrezadja. Ai e mbajti veten dhe popullin shqiptar të gjallë me rrëfimet e tij".
Profesor Morgan ka folur për të gjithë shqiptarët që banojnë në Australi dhe për atë çfarë kanë kaluar një pjesë e mirë e tyre nën regjimin e Hoxhës. "Shqiptarët përbëjnë një pjesë të vogël, por të rëndësishme të Australisë multikulturore dhe nëpërmjet veprës së shkrimtarit dhe intelektualit më të madh shqiptar, ne mund të arrijmë të kuptojmë më mirë shqiptarët, historinë dhe kulturën e tyre, dhe shumë shqiptarë në këtë vend mund të kenë familje që kanë vuajtur nën diktaturën e Hoxhës.
Siç e cilëson Morgan, "Hoxha ishte një narcisit inteligjent, i etur për pushtet, që donte të tregonte se regjimi i tij ishte një regjim i sofistikuar komunist. Ai donte që të shikohej si një njeri që i avancoi artet". Dhe fill pas këtij përcaktimi Morgan kalon tek mjeshtri tjetër i shahut, shkrimtari Kadare. "Kadareja kishte një lloj pushteti mbi të (Hoxhën), në kuptimin, që krijimtaria e tij ishte e mirënjohur në Perëndim, i cili i siguroi atij mbrojtje të gjithfarshme. Kadareja luajti një lojë të rrezikshme me Hoxhën. Ai shkroi romane që në sipërfaqe nuk e kundërshtonin diktaturën, por nëse njerëzit lexonin mes rreshtave, ata do të mësonin shumë për veten dhe për situatën ku ndodheshin".
Një krahasim jo të zakontë i bën studiuesi shkrimtarit Kadare, ndërsa e cilëson "nemesesi i diktatorit" (Nemesis - Perëndesha e hakmarrjes). "Ai e pa veten si në një ndeshje me Hoxhën për Shqipërinë". Sipas Morgan-it, veprat e Kadaresë ishin aq të rëndësishme në kulturën shqiptare, saqë shumë prej tyre janë përfshirë në tekstet shkollore. "Ai e ngriti gjuhën në një nivel të tillë, të aftë për të mbështetur letërsinë e madhe, ndërkohë që me mprehtësi sulmonte diktaturën e fuqishme".
Libri i tij duket se do të ketë shumë interes në rangjet e lexuesve anglishtfolës dhe siç pohon vetë autori, ky është vetëm vëllimi i parë. Kjo pasi libri do të njohë edhe një vëllim të dytë, i cili siç shpjegon profesor Morgan, do të përqendrohet në jetën e Kadaresë nga viti 1990 deri në ditët e sotme. Ai ka marrë një mbështetje financiare prej 200.000$ nga Këshilli Australian i Studimeve për të përfunduar vëllimin e dytë voluminoz, "Kadareja postkomunist: Shqipëria, Ballkani dhe Europa në veprën e Ismail Kadaresë".

 

 

http://www.panorama.com.al/index.php?id=37627

 

Peter Morgan: Kadare ndëshkuesi i ish-diktatorit

» Vendosur: 29/01/2010 - 08:48

•  

Dy superfuqi të vendosur përballë njëri-tjetrit, një diktator dhe një shkrimtar.  Një duel jo i barabartë, por që fitohet nga ky i fundit. Duke u përqendruar në jetën e shkrimtarit të madh,  Ismail Kadare, një profesor i Studimeve Evropiane në Universitetin e Australisë Perëndimore ka shkruar studimin e parë të gjatë, në gjuhën angleze, për betejën e mbijetesës së letërsisë, në shtetin e linjës së ashpër staliniste të Shqipërisë. Përmes një njoftimi në faqen e internetit të Universitetit të Australisë Perëndimore, mësojmë se libri prej 400 faqesh i profesor Peter Morgan, i botuar nga "Legenda" e Oksford & London, është një biografi e jetës së shkrimtarit dhe patriotit shqiptar Ismail Kadare (fitues i çmimit Internacional Man Booker Prize, në vitin 2005), nën diktaturën shqiptare të Enver Hoxhës. "Ismail Kadare: Shkrimtari dhe diktatura 1957-1990" është rrëfimi i dy mjeshtërve të shahut të vendosur kundër njëri-tjetrit gjatë tri dekadave për fatin e Shqipërisë", tha profesor Morgan. "Përveçse një shkrimtar gjeni, Kadareja ishte një takticien brilant, i cili ia doli mbanë të mbijetonte në regjimin më të ashpër dhe shtypës të të gjitha regjimeve. Mund të thoni se Kadareja, të cilin e kam intervistuar dhe takuar shoqërisht në raste të ndryshme, ishte si Shehrezadja. Ai e mbajti veten dhe popullin shqiptar të gjallë me rrëfimet e tij. "Shqiptarët përbëjnë një pjesë të vogël, por të rëndësishme të Australisë multikulturore dhe nëpërmjet veprës së shkrimtarit dhe intelektualit më të madh shqiptar, ne mund të arrijmë të kuptojmë më mirë shqiptarët, historinë dhe kulturën e tyre. Shumë shqiptarë në këtë vend mund të kenë familje që kanë vuajtur nën diktaturën e Hoxhës. "Ai ishte një narcizist inteligjent, i etur për pushtet, që donte të tregonte se regjimi i tij ishte një regjim i sofistikuar komunist. Ai donte që të shihej si një njeri që i avancoi artet. Kadareja kishte një lloj pushteti mbi të, në atë që krijimtaria e tij ishte e mirënjohur në Perëndim, i cili i siguroi atij mbrojtje të gjithfarshme. Kadareja luajti një lojë të rrezikshme me Hoxhën. "Kadareja shkroi romane që në sipërfaqe nuk e kundërshtonin diktaturën, por nëse njerëzit lexonin mes rreshtave, ata do të mësonin shumë për veten dhe për situatën ku ndodheshin. Kadareja ishte Nemesesi (Nemesis - Perëndesha e hakmarrjes) i diktatorit. Ai e pa veten si në një ndeshje me Hoxhën për Shqipërinë. 
Profesor Morgan tha se veprat e Kadaresë ishin aq të rëndësishme, në kulturën shqiptare, saqë shumë prej tyre janë përfshirë në tekstet shkollore. "Ai e ngriti gjuhën në një nivel të tillë, të aftë për të mbështetur letërsinë e madhe, ndërkohë që me mprehtësi sulmonte diktaturën e fuqishme". Vëllimi tjetër (i dyti) i profesor Morgan-it do të përqendrohet në jetën e Kadaresë nga viti 1990, deri në ditët e sotme. Ai ka marrë një mbështetje financiare prej 200.000$ nga Këshilli Australian i Studimeve për të përfunduar Kadareja postkomunist: Shqipëria, Ballkani dhe Evropa në veprën e Ismail Kadaresë.

 

 

http://www.tiranaobserver.com.al/index.php?option=com_content&view=article&id=2020:shoah-nje-dite-per-te-harruar-urrejtjen&catid=40:forum&Itemid=72

 

Written by Dr. Alban Daci    Friday, 29 January 2010 16:00

Shoah, një ditë për të harruar urrejtjen

Në të gjitha vendet demokratike, sidomos tek ato perëndimore është kujtuar këto ditë Shoah, e cila përfaqëson memorien e një ndër gjenocidet më të egra dhe më çnjerëzore që ka njohur shekulli i kaluar, atë të shfarosjesh së Hebrenjve, të bërë kryesisht nga Gjermania naziste dhe Italia fashiste.Hebrenjtë, vetëm për faktin se: kishin një besim të ndryshëm nga ai i vendeve evropiane, për faktin se ruanin me zell të madh traditat e tyre, gjuhën e tyre të veçantë, pra vetëm pse ishin ndryshe nga të tjerët, u sulmuan, keqtrajtuan, eliminuan, internuan dhe u dënuan me vdekje padrejtësisht. Pak para fillimit të luftës së II botërore dhe kryesisht gjatë këtij konflikti të madh njerëzore, mjaft qytetarë dhe civil të pafajshëm, mes tyre edhe hebrenj që nuk kuptonin asgjë nga lufta dhe nga politikat që bëheshin mes popujve (politikat ndërkombëtare) u bënë viktima. Këto qytetarë u ndodhen në një situatë krejtësisht të paimagjinueshme, por që më vonë u bë e përshkueshme përmes dëshmive, në situatën e ferrit të vërtetë, të luftës së madhe, ku të gjithë ishin në luftë kundër të gjithëve, ku të gjithë ishin viktima të vetë vizioneve dhe të politikave që kishin menduar dhe prodhuar përmes urrejtjes dhe rivalitet çnjerëzorë. Presidenti Wilson, gjatë periudhës që vendosi bashkë me qytetarët e tij për të hyrë në luftë, duke u frymëzuar me idealizmin e tij universal theksoj: se kjo do të jetë një luftë për t’iu dhënë fund të gjithave luftërave të tjera. Gjithmonë kemi të bëjmë me periudhën e fillimit të luftës së I botërore. Nga studiuesit e më vonshëm deri diku, Wilson-i është klasifikuar si një statist i madh, por që falë vizioneve të tija intelektuale bën pjesë në grupin e të ashtuquajturve idealistët. Unë, mendoj, se Wilson si statist ishte idealist, që besonte shumë tek vlerat universale si demokracia, paqja dhe siguria kolektive, por si intelektual mendoj, se ishte realist, mjafton të përmendim analizat e tija, mbi presidentin Roosvelt, gjatë kohës kur ishte rektor në Princeton. Megjithatë, përsa u përket vizioneve të tija si statist, si president i Shteteve të Bashkuara të Amerikës, në lidhje me gjeopolitikën botërore, duke pasur parasysh edhe citimin e mësipërme, vërtetohet, se ai mbetet një idealist i madh, sepse luftëra që ai bëri (ose më mirë që qe i detyruar ta bëjë) nuk ishte lufta që do t’iu jepte fund të gjithë luftërave të tjera, por fillimi i një serie luftërash të përgjakshme, të cilat do të ndodhnin aq shpejt dhe ashpër sa edhe vetë shekulli që i përjetoj dhe i arkivoj do të quhej shekulli i shkurtër. Masakrat kundër hebrenjve ishin dhe me siguri mbeten një ndër njollat më të zeza që historia njerëzore është e detyruar ta mbaj si një damkë të zezë, e cila do ta shoqëroj përgjithmonë. Megjithatë, ne që jemi brezi i tretë, nuk e kemi përjetuar drejtpërdrejt si dëshmitarë apo si viktima të pafajshme, ne jemi spektator që e kemi parë përmes imazheve, ne jemi dëgjues që e kemi dëgjuar përmes dëshmive, përmes historianëve, përmes botës së qytetëruar, por vetë ne nuk e kemi përjetuar dhe kjo për ne me siguri është një fat i madh. Megjithatë, brezi ynë është dëshmitarë i gjenocideve të tjera, të cila kishin po të njëjtin objektiv, shfarosjen e qenieve nga qeniet, të popujve nga popujt, vetëm pse ishin të ndryshëm dhe kërkonin të mbronin identitetin e tyre, dinjitetin e tyre të respektuar dhe të barabartë mes të barabartëve. Askush nga ne nuk ka kurajë, guxim, forcë dhe vullnet të harroj dekadën e viteve nëntëdhjetë, kur serbët ndezën Ballkanin duke e mbuluar me gjak, duke masakruar gra, fëmijë, pleq dhe çdo qenie që ishte e gjallë dhe merrte frymë duke përfshirë edhe kafshët shtëpiake. Kushdo që ka qoftë edhe pak vlera humanizmi në shpirtin e tij, nuk mund të harroj shfarosjen dhe gjenocidin që çetnikët serbë kanë bërë mbi shqiptarët e Kosovë. Shqiptarët e Kosovës, ashtu si edhe hebrenjtë, u sulmuan barbarisht, vetëm pse ishin shqiptarë, vetëm pse kishin një të folur shqip, vetëm pse kishin traditat e tyre autoktone, vetëm pse nuk u asimiluan ashtu siç shpreson serbët. Pra, vetëm pse shqiptarët ruanin identitetin e tyre origjinal dhe pse kërkuan të respektoheshin, të gëzonin dinjitet dhe të kishin drejta të barabarta ashtu si edhe popuj e tjerë, përshij këtu edhe popullin serb. Unë, nuk mund ta harroj historinë e një djali të vogël kosovarë, që si shumë të tjerë ishte përzënë nga Kosova dhe kishte ardhur në Shqipëri vetëm me nënën e tij, sepse vllahun dhe babain i kishin ndaluar në kufi forcat ushtarake serbe, të cilët me siguri i kishin vrarë dhe i kishin hedhur diku gjetkë, sikur të ishin dordolecë, por pa harruar faktin se ata ishin qenie njerëzore të pafajshme, njëri babë familje dhe tjetri fare i ri që ndoshta kishte shumë ëndrra dhe dëshira për t’i realizuar në jetë, por që paf, sa hap e mbyll sytë, u shujtën sikur të mos kishin ekzistuar asnjëherë. Nuk mund të harroj faktin se ky djalosh i vogël, edhe pse kishte kaluar një traumë shumë të madhe, të cilën thellë nuk e kuptonte edhe për shkak të moshës, ishte plotë gjallëri dhe forcë, saqë shumë herë thoshte: “Më jepni një alltie të vrasë «shkjaun» që më ka marr babin, vllahun, më ka djegur shpinë dhe me ka përzënë nga vendi im”. Sigurisht, këtë argument, nuk po e theksoj për t’iu kujtuar shqiptarëve, se duhet të marrin pushkët për të marr hakun e vuajtjeve që të tjerët ju kanë shkaktuar me pa të drejtë, por për t’i kujtuar botës së qytetëruar, se edhe shqiptarët e Kosovës ashtu si edhe hebrenjtë, ishin viktima të një regjimi mizor, që tentoj t’i shfaros nga faqja e dheut, por siç ka ndodhur gjithmonë, krimet mund të jetë shumë makabre, mund të ketë dimensione shumë të mëdha, por kurrë sa të arrijnë të zhdukin një komb të tërë. Shqiptarët e Kosovës, ndoshta në këtë histori mund të kishin të vetmin “faj”: përse zoti i kishte bërë të ishin autokton në tokën e tyre, në vendin e tyre pluri-shekullor, pse ata ishin shqiptarë, pse flisnin një gjuhë që ishte shqipja, përse kishin të drejta dhe kërkonin t’i gëzonin njëlloj si gjith popujt e tjerë. Mendoj, se krimet që kanë ndodhur në luftërat ballkanike gjatë dekadës 90-të, kanë të njëjtën dimension me ato që kanë ndodhur kundër hebrenjve. Prandaj, për të gjitha këto viktima, të shkaktuar dhe të realizuara kryesisht nga regjimi serb, duke përfshirë edhe masakrat e luftës së fundit në Kosovë, duhet të krijohet një ditë ndërkombëtare, që simbolizon të gjitha këto viktima të pafajshme, që humbën jetën e tyre, humben të afërmit e tyre, humbët shtëpitë dhe ndoshta humbën përgjithmonë dhe vendin e tyre, sepse nuk kanë më kurajë të kthehen më në vendin që simbolizoj ferrin e jetës së tyre. Disa nga ata kanë frikë të kthehen, sepse ankthet dhe ngjarjet makabre nuk i lenë të flenë gjumë. Serbët, para se të fillojnë të integrohen në botën e qytetëruar, në familjen evropiane, apo në organizma të tjerë ndërkombëtarë, duhet të pranojnë krimet që kanë bërë në Ballkanin perëndimor, duhet t’iu kërkojnë falje publike - ashtu siç ka bërë edhe gjermania- të gjithë popujve që ju kanë shkaktuar dhimbje të thella dhe të pashërueshme. Serbët, po ashtu edhe popuj të tjerë që në të kaluar kanë qenë luftë-nxitës dhe bërës, nuk duhet t’iu thonë fëmijëve të tyre të sapolindur, se ata janë serbë, se serbët janë populli më “superior” në Ballkan, se të gjithë popujt e tjerë janë të “predestinuar” për të punuar për ta (ashtu siç mendonte Gjermania naziste për sllavët). Popujt e Ballkanit, duhet t’iu mësojnë fëmijëve të tyre si pjesë themelore të edukimit, faktin se në betejën për jetën, lehtësisht mund të sfidojnë urrejtjen me dashuri, gënjeshtrën me vërtetësi, dhunën me lumturi. Meqë në fillim folëm për Shoah, par harruar faktin se kanë ndodhur edhe mjaft “Shoah” të tjera, dua të theksoj ca rreshta që Gandi i ka shkruar më 26 nëntor 1938 dedikuar hebrenjve në Gjermani: “Nëse do të isha një hebre i lindur në Gjermani dhe nëse do të jetoja aty, do të kisha të drejtën ta konsideroja Gjermaninë si atdhe timin njëlloj si të gjithë gjermanët e tjerë jo hebrenj, dhe do të sfidoja këdo që do të tentonte të më vriste ose të më hidhte në burg: do të refuzoja espulsin dhe diskriminim” Ne brezin i tretë, duhet ta mposhtim urrejtjen, dhunën, luftën, duhet ta pastrojmë shpirtin tonë nga kujtimet e të së kaluarës, sepse e kaluara shumë herë na ka hedhur në qorrsokakë, ku ka qenë shumë e vështirë ose më mirë pothuajse e pamundur për të gjetur rrugën e shpresës, paqes, dhe dëshirës për të bashkëpunuar dhe jetuar së bashku mbi bazën e dinjitetit dhe respektit reciprok. Ne, të rinjtë e Ballkanit, duhet t’i pastrojmë mendjet tona nga idetë e superioritet dhe inferioritetit mes popujve. Duhet të pranojmë faktin se: pavarësisht nga faktet historike, tashmë prej shumë shekujsh jetojmë së bashku duam apo s’duam. Prandaj, fatet tona nuk mund të jenë të ndara, në këtë mënyrë duhet të fillojmë ta përfytyrojmë vetën si një komunitet i madh që brenda ka dhe përfshin shumë komunitete të tjera më vogla. Nëse arrijmë t’i themi jo urrejtjes brenda këtij komuniteti të madh, atëherë të gjithë do të arrijmë të jetojmë në paqe dhe do të ndërtojmë rrugë dhe mënyra të rëndësishme bashkëpunimi që do të përsosnin jetën e përbashkët. Për të realizuar këtë, duhet ta trajtojmë dhe ta respektojmë njëri-tjetrin, një lloj, pa marrë parasysh, faktin se t’i je ndryshe nga unë, që ju jeni ndryshe nga ne, por që të gjithë jemi popuj dhe si të tillë meritojmë të jetojmë në paqe, lumturi dhe me dinjitet.

Last Updated ( Friday, 29 January 2010 16:04 )

 

 

 

 

http://www.tiranaobserver.com.al/al/index.php?option=com_content&view=article&id=2010:si-i-shpetoi-ismail-qemali-hebrenjte-e-rumanise-&catid=58:dossier&Itemid=70

 

 

Written by T .O    Friday, 29 January 2010 14:39

Si i shpëtoi Ismail Qemali hebrenjtë e Rumanisë

Ndërhyrja pranë autoriteteve të perandorisë  turke për ngritjen e një qyteti të posaçëm   Gjesti i  themeluesit të shtetit shqiptar hyri në kujtesën  botërore dhe atë hebre Ndoshta shumë pak e dinë. Ndoshta ka qënë mbuluar nga pluhuri i kohës. Por askush nuk mund ta harrojë se themeluesi i parë i shtetit shqiptar, Ismail Qemali, ka kontribuar në shpëtimin e shumë jetësh hebrenjsh. Nuk bëhet fjalë për një eveniment që ka ndodhur brenda kufijve të Shqipërisë, por jashtë saj. Dhe shumë kohë para se vendi ynë të fitonte pavarësinë. Njeriu i fisëm me mjekër të bardhë nga Vlora, përdori pushtetin dhe fuqinë e tij kur ishte Governator i Provincës së Danubit në perandorinë otomane, për të ndihmuar dhe shpëtuar të gjithë ata hebrenj të cilët keqtrajtoheshin dhe përndiqeshin në Rumani dhe Rusi. Madje ai shkoi edhe më tej duke ndërhyrë personalisht për të ngritur posaçërisht një qytet në afërsi të Danubit që do të priste hebrenjtë të cilët kishin vuajtur nën ligjet diskriminuese rumune dhe ruse. Me këtë gjest ai ka hyrë në memorien botërore, përkrah personazhe më të mëdhenj që u përpoqënë që të lehtësonin disi dhimbjen e këtij populli, duke nisur nga presidentët amerikanë e deri tek shkrimtarët e njohur evropianë. Gjatë viteve 1870-73, kur ishte Governator i Provincës së Danubit të Poshtëm dhe njëkohësisht President i Komisionit Europian të Danubit, Ismail Qemal bej Vlora (1844-1919), Themeluesi i ardhshëm i shtetit shqiptar, do mbështeste dhe ndihmonte çifutët e vendosur në Rumani. Më 1943, shkrimtari i njohur hebre Joseph L.Baron (1894-1960), do përfshinte në antologjinë prestigjoze "Stars and Sand" (Jewish notes by non-jewish notables) mendimet dhe përpjekjet e Ismail Qemalit, për të ndihmuar hebrenjtë e persekutuar të Rumanisë. Në këtë antologji janë përfshirë mendime të njerëzve të shquar, shkrimtarë, filozofë, politikanë, burra shteti, etj.etj. si Victor Hugo, Honore de Balzac, Otto Bismarck, Charles De Gaulle, Georges Clémenceau, Mohamandas Gandhi, Ëilliam E.Gladstone, Ulysses Grant, Thomas Jefferson, Kemal Ataturk, Martin Luther, Woodrow Wilson, George Washington, e dhjetra, dhjetra të tjerë. Ajo ç'ka të jep krenari si shqiptar, tek shfleton faqet e kësaj Antologjie të rëndësishme, është shënimi: "Ismail Kemal Bey, Albanian patriot..." (Ismail bej Qemali, patriot shqiptar). «... Hebrenjtë në Rumani ishin dënuar për të njëjtin fat si ato në Rusi. Ata nuk kishin të drejtë për tu stabilizuar si pronarë apo kultivatorë të tokës, apo edhe për tu vendosur në komunat rurale, dhe nuk ishin lejuar të ushtronin profesionet që ata do të kishin zgjedhur, por, të detyruar të jetonin me mjete të papërshtatshme dhe të turpshme, ata ishin objekt i persekutimit më të keq. Që nga viti 1866 këto persekutime kanë qënë kaq të shpeshta dhe mizore saqë ndërgjegjia e botës së civilizuar më në fund është ringjallur. Ne, të cilët ishim dëshmitarët më të afërt të këtyre persekutimeve, nuk mund të qëndronim indiferent ndaj vuajtjeve të këtyre krijesave të dëshpëruara. Ishte një detyrë e  përbashkët e humanitetit tonë për t'i ndihmuar ata. Ky është një turp dhe një krim të fyesh dhe të persekutosh një popull të tërë vetëm për shkak të origjinës dhe kombësisë. Shumë arsye të avancuara nga qeveritë ruse dhe rumune për të justifikuar politikën e tyre është mjaftuar për të demostruar  përgjegjësinë e tyre. Hebreu në Rumani apo Rusi është i degraduar, jo nga raca e tij, as gjaku, as besimi i tij, por nga ligjet e vërteta të vendit ku ai jeton. Ato janë kufizimet e akteve ligjore që e detyrojnë atë të jetojë ashtu siç jeton. Dorëzimi formon jetën e tij dhe krijon për të nivelin e tij shoqëror dhe moral. Të krahasosh hebrenjtë e këtyre vendeve ku ai është i persekutuar me ato në Britaninë e Madhe, Amerikë, dhe Francë, madje edhe në Turqi, është prova e asaj që unë them. Kanë qënë konsiderata të tilla si këto, fuqia e cila zgjeroi dhe forcoi të gjithë respektin e myslymanëve për garën nga e cila shpërtheu e vërteta e të gjitha feve dhe të gjithë informacionet e poseduara nga njerëzimi nëpërmjet shpalljes, e cila na kërkoi që të provojmë të korrigjojmë dhe ti japim fund fatit të keq të popullsisë hebre në Rumani. Pikërisht përballë qytetit të Brailas, në bregun e djathtë të Danubit, ku rrjedha Machin i bashkohet lumit, është një lokalitet i njohur si POT-Bachi, i cili u zgjodh si vendi i një qyteti të ri i vendosur në dispozicion të hebrenjve të përndjekur të Rumanisë. Plani i qytetit u hartua, u bënë marrëveshje me familjet e Izraelit që ishin të vendosura atje, dhe e gjitha iu dorëzua sanksioneve ligjore perandorake....» «It is an infamy and a crime to insult and to persecute an entire population merely because of their birth and race....» «Eshtë poshtërsi dhe krim të fyesh e të persekutosh një popull të tërë, vetëm për shkak të origjinës dhe kombësisë...» (Marrë nga libri “Kujtimet e Ismail bej Qemalit” )

 

 

 

http://www.gazeta-albania.net/news.php?id=23751

 

27 Janar 2010

Topalli akuzon socialistët: “Po bëjnë atentat ndaj imazhit të Shqipërisë”

Asambleja e KiE-së pranon delegacionin shqiptar. Ragon kryetarja e Kuvendit, akuzon socialistët

Eljona Ballhysa
Komisioni i Rregullores dhe i Mandateve pranë Asamblesë së KiE-së pranoi dje kredencialet e delegacionit shqiptar duke i rikthyer të drejtën e votës Shqipërisë. Fill pas marrjes së këtij vendimi reagoi dje Kryetarja e Kuvendit Jozefina Topalli e cila akuzoi Partinë Socialiste për përpjekje për t’i hequr Shqipërisë të drejtën e votës në Asamblenë e KiE-s. Sipas Topallit, Partia Socialiste nëpërmjet sekretares për marrëdhëniet me Jashtë, Arta Dades i ka dërguar letër kreut të Asamblesë në të cilën kërkohet verifikimi i përbërjes së delegacionit dhe ku akuzohet Topalli për shkelje të Rregullores. Kryetarja e kuvendit ka bërë publike letrën që Dade kishte firmosur dhe kishte dërguar pranë Asamblesë së KiE-s. Sipas Topallit kjo përpjekje e PS-së është një atentat që i bëhet imazhit të Shqipërisë.
Reagimi
“Jam këtu, për të informuar opinionin publik për një ngjarje jashtezakonisht të rëndë, të cilën do ta konsideroja si një atentat të qëllimshëm ndaj imazhit politik të Shqiperisë.
Dy dite më parë, pra, më datë 24 Janar, Partia Socialiste, nëpërmjët kësaj letre, që mban stemën dhe vulën e Partisë Socialiste, e firmosur nga Arta Dade, i ka kërkuar zyrtarisht Këshillit të Europës, heqjen e kredencialeve të delegacionit shqiptar në Asamblenë Parlamentare. De facto, perjashtimin e Shqiperisë nga ky organizëm europian.
Në mënyrë të qëllimshme, zyrtarisht, Partia Socialiste mashtron Këshillin e Europës, kur thotë se, citoj, ‘Kryetarja e Parlamentit ka shkelur rregulloren, duke mos respektuar proporcinalitetin në përbërjen e delegacionit’”, është shprehur Topalli. Ajo më pas ka cituar vendimin e Komisionit për Rregulloren, Manadatet dhe Imunitetet në Strasburg. “Pas verifikimit, ky komitet vendosi se, po citoj: ‘Nuk ka mungesë balance në delegacionin shqiptar, se Kuvendi i Shqipërisë nuk ka shkelur kërkesat e Rregullores së Asamblesë Parlamentare’. Për këtë arsye u vendos unanimisht, siç thuhet në raport, se kredenecialet e delegacionit të Shqipërisë të ratifikohen”, është shprehur kryetarja e Kuvendit.
Akuzat
Më pas Topalli bëri të ditur se kjo është hera e tretë që Partia Socialiste kërkon të dëmtojë imazhin e Shqipërisë. Sipas saj 15 vjet më parë Namik Dokle ka votuar kundër anëtarësimit të Shqipërisë në Këshillin e Europës. “Kam ndjekur me durim të gjithë ata që, në media, triumfalisht dhe me kënaqesi, deklaronin se kjo ishte hera e dyte që po i shkaktonin Shqiperisë një atentat të tillë në Strasburg. Në fakt përsëri gënjejnë! Kjo nuk është hera e dytë, por është hera e tretë. 15 vjet më parë, zyrtarisht, përfaqësuesi i Partisë Socialiste, Namik Dokle, deklaroi në seancën ku do të vendosej anëtarësimi i Shqipërisë në Këshillin e Europës se, po citoj sërish “ Molla nuk është pjekur ende”, duke votuar kundër anëtarësimit të Shqipërisë në Keshillin e Europës, në vitin 1995”, është shprehur Topalli. Më pas ajo garantoi “shqiptarët se besueshmeria e vendit, kredencialet e tij në çdo organizëm, ku ne marrim pjesë, do të ratifkohen gjithnje, po me votë unanime”. Ajo akuzoi kreun e PS-së Edi Ramën si personin që po rikthen në vend Partinë e Punës. “Në këtë moment, besoj se të gjithë shqiptarët bashkohen me mua në ndjesinë e përçmimit dhe neverisë ndaj këtij akti të denjë për kohën më të errët të ekzistencës së Partisë së Punës, të cilën, sot pas 20 vjetësh, na e rikthen po aq të përbuzshme jo vetëm në Tiranë, por edhe në Strasburg, Edvin Kristaq Rama. Ata shqiptarë, që më 28 qershor votuan Partinë Socialiste, nuk votuan që shoku Edvin Kristaq Rama, të kërkontë përjashtimin e Shqipërisë nga Këshilli i Europës dhe as të pengojë liberalizimin e vizave. Përkundrazi! Çdo shqiptar, pavarësisht për cilën parti ka votuar, ka aspiruar dhe aspiron për ribashkimin e Shqipërisë me Europën”,- është shprehur Topalli.

 

http://www.gazeta55.net/index.php?kat=politike&artikulli=10862

 

Bojkoti i KiE-së nga opozita, pjesë e problemeve të saj të brendshme”

27-01-2010 / Gazeta 55

 

Flet Zëvendëskryeministri dhe Ministri i Jashtëm Ilir Meta

Zëvendëskryeministri dhe Ministri i Jashtëm Ilir Meta mbrojti vendimin e kryetares së parlamentit Jozefina Topalli për plotësimin e vendeve delegacionit shqiptar në Këshillin e Evropës. Në një prononcim Meta tha se është vërtetë për të ardhur keq për këtë përpjekje, tepër fëmijërore dhe tërësisht të papërgjegjshme, që po bëjnë disa përfaqësues të Partisë Socialiste për të dëmtuar imazhin e vendit, jo vetëm në Strasburg por kudo, sikur atje ka pasur ndonjë problem serioz, përveç vetë problemit që ka krijuar me qëllim lidershipi i Partisë Socialiste, që ka bëjë me bojkotin e pakuptueshëm, të cilin e kanë dënuar të gjithë që nga Strasburgu, Brukseli dhe në të gjithë botën. “Kryetarja e Parlamentit nuk ka bërë gjë tjetër përveçse ka zbatuar kompetencat e saj. Fakti që u konfirmuan sot në mënyrë krejtësisht normale kredencialet e përfaqësuesve të Parlamentit Shqiptar, tregon qartazi se çdo gjë po ecën normalisht, përveç anormalitetit që ka të bëjë me bojkotin, për të cilin vetë lidershipi i Partisë Socialiste është përgjegjës,” deklaroi Meta. Duke thënë më tej se nuk mund të fajësojnë as Kryetaren e Parlamentit, nuk mund të fajësojnë as mazhorancën për një problem që e kanë krijuar vetë ata, sepse nuk kanë bërë betimin dhe nuk duan të shkojnë në Strasburg. “Çfarë faji ka Kryetarja e Parlamentit, kur nuk u ka mohuar të drejtën për t’u përfaqësuar më parë në Strasburg, ata vetë nuk duan të përfaqësohen dhe pastaj kërkojnë të zgjidhet një problem që nuk ka asnjë lidhje as me respektimin e atyre parimeve me të cilat funksionon Këshilli i Evropës dhe Asambleja e Parlamentare dhe as atyre parimeve me të cilat funksionon Parlamenti Shqiptar”, deklaroi Meta. Zëvendëskryeministri dhe Ministri i Jashtëm Ilir Meta deklaroi më tej se, Kryetarja e Kuvendit nuk ka bërë asnjë shkelje. Duke u shprehur se socialistët kanë problemet e tyre personale, që duhet t’i zgjidhin me njëri-tjetrin. I pyetur se e dëmton kjo situatë politike Shqipërinë për sa i përket çështjes së liberalizmit të vizave, Meta tha se qeveria po i përmbush të gjitha kushtet e përcaktuara në udhërrëfyesin për çështjen e liberalizmit të vizave. “Ne dëshirojmë që secili të japë kontributin e tij të shtuar në këtë proces që është në interes të gjithë qytetarëve shqiptarë”, u shpreh më tej Zëvendëskryeministri dhe Ministri i Jashtëm Ilir Meta.

 

 

 

 

 _________________________________ 

Partia “Lëvizja e Legalitetit”
Bulevardi “Zog I”, Tiranë.
www.legaliteti.org
Tel&Fax: +355 4 2230076

Pershendetje!

Sot paradite kryetari i PLL Ekrem Spahiu dha nje konference per shtyp.
Me poshte po ju percjellim te plote tekstin e deklarates se mbajtur me kete rast.

Zyra e shtypit e PLL
_________________________________

Tirane, me 27 janar 2010

Deklarate per media

Partia “Levizja e Legalitetit” denon aktin me te fundit te Partise Socialiste qe, me kerkesen e saj per ngrirjen e kredencialeve te delegacionit shqiptar ne Asamblene Parlamentare te Keshillit te Evropes, kishte si qellim mospjesemarrjen e vendit tone ne kete organizem mjaft te rendesishem dhe cenimin e imazhit te vendit tone ne bashkesine nderkombetare.

Fatkeqesisht, nga lajthitjet e opozites, jo vetem partia “Levizja e Legalitetit” por i gjithe opinioni politik dhe publik ndjehen te shqetesuar, sepse vendi  nuk ka opozite dhe se kjo e fundit ka kohe qe i eshte shmangur institucioneve dhe po i drejtohet cdo dite e me shume zgjidhjeve te rruges.

Rikthimi i dukshem i kursit te Partise Socialiste ne metodat tipike te Partise se Punes pas 20 viteve pluralizem tregon jo vetem papergjegjshmerine e lidershipit te kesaj force politike,  por edhe faktin e dhimbshem se baza sociale qe e voton PS per inerci te Partise se Punes ka mbetur e pa emancipuar si 20 vjet me pare.

Nese baballaret e tyre ushtruan diktaturen me te eger nga te gjitha vendet komuniste, duke e izoluar plotesisht Shqiperine, pushkatuar, burgosur, internuar dhe privuar cdo kundershtar politik, sekuestruar dhe kolektivizuar gjithcka, bijte e tyre tani mbas 20 vitesh jane mobilizuar si asnjehere tjeter per te destabilizuar rendin kushtetues dhe demtuar imazhin e Shqiperise.

Partia “Levizja e Legalitetit” mbeshtet dhe inkurajon cdo perpjekje racionale brenda Partise Socialiste qe synon ta riktheje ate brenda institucioneve dhe ta beje pjese te zhvillimeve demokratike dhe integruese qe po perjeton vendi yne.

* * *

Dnevnik/Utrinski Vesnik

Le « non » albanais à l’apprentissage du macédonien dès la première année du primaire

Traduit par Viktor Zakar

Sur la Toile :

Publié dans la presse : 20 janvier 2010

 

Pour les élèves albanais, le second semestre de la première année du primaire ne s’accompagnera pas du début de l’apprentissage du macédonien. Pourtant, le ministre de l’Éducation nationale, Nikola Todorov, n’a cessé de manifester sa détermination à mettre en œuvre la décision gouvernementale. Le ministre fera face à un boycott pacifique mené par les parents d’élèves albanais et plusieurs ONG.

Le 19 janvier au soir, le ministre Todorov a rencontré les représentants des ONG Ilirikum libertas et Realnost, mais ils n’ont pas trouvé de solution au problème. Néanmoins, ils se sont mis d’accord sur le fait d’attendre la décision de la Cour constitutionnelle qui devrait donner un avis à la plainte contre l’apprentissage de la langue macédonienne pour les élèves albanais de la première année.

Menées par Realnost, les quelques ONG ont remis en question l’introduction du macédonien en première année, donnant pour explication que les enfants sont trop petits pour apprendre trois langues (langue maternelle, anglais et langue seconde) à l’âge de 6 ans. Ils considèrent qu’il s’agit d’une politique irréfléchie.
14.000 parents ont signé la pétition pour une annulation de cette décision du gouvernement. Les réunions du ministre Todorov avec les maires d’Aračinovo, Tetovo, Gostivar et Želino n’ont pas aidé car Todorov n’était pas prêt à accepter les propositions des maires.

Les partis DPA et Nova Demokratija de l’opposition sont aussi contre la décision du ministère. L’Union des enseignants albanais demande que l’Inspection pédagogique pénalise les directeurs des écoles qui permettent que le macédonien soit enseigné en première année. Selon l’Union des enseignants albanais, la décision est illégale car les enseignants ne sont pas formés pour enseigner le macédonien. L’Inspection pédagogique n’a pas été disponible hier pour déclarer si ses équipes pénaliseront les directeurs qui n’appliquent pas la décision ou ceux au contraire qui s’y emploient.

Le macédonien, à partir de la quatrième année

Les experts ont déjà indiqué que la langue macédonienne devait être enseignée à partir de la quatrième année. La décision ne sera pas mise en place, car elle met les élèves albanais de première année et les élèves macédoniens dans une position inéquitable, ce qui représente une discrimination. « Il n’y aura pas besoin de boycott car il n’y aura pas de concours pour le recrutement d’enseignants et il n’y aura pas d’enseignement », a dit Mexhiti, maire de Čair et vice-président du DUI et de la ZELS.

Selon lui, il est illogique que cette décision de l’apprentissage obligatoire ne soit pas appliquée pour la deuxième langue officielle de l’État, l’albanais.

Le maire de la ville de Tetovo, Sadi Bexheti, du DPA ne veut pas que ce problème prenne une dimension politique, mais pense qu’il s’agit d’une décision discriminatoire. Selon lui, ceux qui ont pris la décision doivent réfléchir à ses conséquences. « Il est impossible de mettre en œuvre ce projet car les élèves de première année seront surchargés avec une troisième langue », considère le maire d’Aračinovo, Bastri Bajrami du parti Nova Demokratija. Les conseillers municipaux et les parents d’élèves d’Aračinovo rejettent également cette décision.

« Nos enfants vont sans aucun doute apprendre le macédonien, comme nous, mais pas en première année. Nous ne respecterons pas la décision », dit-il.

Rufi Osmani sait que le Conseil de Gostivar et lui respecteront la volonté des parents d’élèves, des enseignants et des élèves. « La décision ministérielle a été prise trop vite, au-delà de toutes les normes pédagogiques, et est discriminatoire pour les Albanais. J’espère que le gouvernement la retirera et entamera un dialogue avec toutes les parties engagées dans ce conflit. Imposer des décisions aux Albanais fait aujourd’hui partie du passé. Pour un bien-être commun, les Albanais et les Macédoniens doivent apprendre les deux langues à la fois », estime Osmani.

Un problème inter-ethnique ?

Pour les politiciens et les experts albanais, la solution est soit un apprentissage du macédonien comme avant, à partir de la quatrième année, soit un apprentissage des deux langues, le macédonien et l’albanais, car les deux sont officielles dans le pays. Ils espèrent que le gouvernement annulera sa décision et que les relations inter-ethniques ne s’aggraveront pas.

Teuta Arifi, présidente adjointe du DUI, parti en coalition avec le parti au pouvoir, a accusé le gouvernement d’avoir pris une décision politique dans l’éditorial qu’elle a écrit pour le quotidien Dnevnik.

« Cette décision est une démonstration de pouvoir, une démonstration de quelle langue est la première, quelle est la seconde, et quelle est la troisième », a-elle éclairé. Selon elle, cette décision mène à une exclusion et non pas à une intégration.

Le DPA, parti d’opposition, qui a demandé à la Cour constitutionnelle il y a deux mois de remettre en cause la décision du ministère compétent, soutient que le macédonien et l’albanais devaient être appris en même temps car les deux langues sont officielles. Le DPA explique que l’apprentissage obligatoire des deux langues doit commencer plus tard.

À la différence des dernières opinions, l’ancien ministre de l’Éducation nationale, Nenad Novkovski, a expliqué que les communautés devraient apprendre la langue officielle, mais qu’il n’y a pas de nécessité ni d’obligation d’apprendre les langues des autres communautés ethniques.

Danas

« Nouvelle stratégie » pour le Nord du Kosovo : risque d’explosion

Traduit par Persa Aligrudic

Sur la Toile :

Publié dans la presse : 18 janvier 2010

 

Après l’annonce du commandement de l’aile sud de l’Otan et de la Kfor de ne plus tolérer les « institutions parallèles serbes » au Kosovo, Pristina a fait savoir à la fin de la semaine dernière qu’une nouvelle stratégie pour le nord du pays était en cours de préparation. Après Pieter Feith, directeur de l’ICO mais également représentant spécial de l’UE au Kosovo, le Premier ministre du Kosovo Hashim Thaçi a déclaré que l’objectif de cette stratégie était « d’y renforcer la souveraineté et d’améliorer la situation économique ».

Par Jelena Tasić

La stratégie repose sur quatre secteurs principaux : le renforcement de la gouvernance sur tout le territoire du Kosovo, la décentralisation et la création d’une nouvelle commune à Mitrovica Nord, la question des pouvoirs municipaux dans les trois communes du Nord, Leposavić, Zvečan et Zubin Potok ; et l’amélioration de la situation socio-économique dans cette partie du Kosovo, a expliqué Hashim Thaçi, ajoutant que pour « parvenir à ces objectifs le gouvernement du Kosovo pourrait constituer un fonds particulier ».

Il a expliqué que le document, rédigé après les élections locales de décembre 2009 et la création de trois conseils, sur les cinq municipalités décentralisées à majorité serbe, comportera des délais concrets pour leur mise en application, comme prévu par le plan Ahtisaari, en conformité avec la Constitution et les lois du Kosovo. Bien que le chef de la mission Eulex, Yves de Kermabon, lors de sa récente visite dans l’enclave de Ranilug, ait recommandé à propos du Nord d’agir « pas à pas », le secrétaire d’État au Kosovo et Metohija du gouvernement serbe, Oliver Ivanović, considère que « Pristina et l’Occident, nonobstant le fait qu’il s’agit clairement ici d’une synchronisation, n’ont pas harmonisé en détails le processus de la stratégie ». Il met en garde contre « toute tentative de mise en œuvre de force d’une stratégie dans le nord du Kosovo qui aurait des conséquences imprévues et signifierait un retour à l’année 1999 ».

« Un grand nombre de membres de l’Otan et de l’UE ont reconnu l’indépendance du Kosovo et ils perçoivent son échec comme le leur. Confrontés à l’opinion publique locale qui voudrait savoir pourquoi, 10 ans après les bombardements de l’Otan sur la Serbie, il n’y a ni démocratie ni stabilité politique au Kosovo et Metohija alors qu’il y règne encore une misère générale et le crime organisé aussi. En modifiant la réalité, ils ont déplacé le problème au Nord du Kosovo, bien qu’il soit clair pour tout le monde que le principal centre du crime organisé se trouve au sud de la rivière Ibar chez les Albanais du Kosovo », estime Oliver Ivanović.

Selon lui, Belgrade n’attendra pas la réponse de la Cour Internationale de Justice (CIJ) pour réagir à l’annonce de la stratégie pour le Nord du Kosovo, mais il « suivra attentivement toute activité de la communauté internationale au Kosovo et Metohija qui influencera la situation sur le terrain ». À la question pourquoi l’Occident a-t-il renoncé au soi-disant accord tacite avec Belgrade concernant le nord du Kosovo, Oliver Ivanović répond que la communauté internationale « a cessé de prendre en considération la résistance constructive que montre Belgrade », mais que la partie serbe « ne renoncera pas à l’accord en six points sur la base duquel elle a accepté le déploiement de la mission Eulex ».

Oliver Ivanović pense que les récentes déclarations des représentants de la mission Eulex sur les « institutions parallèles serbes », outre le fait qu’elles annihilent la crédibilité d’Eulex sur son principe de neutralité, représentent aussi un grand danger pour la coopération entre Belgrade et Pristina.

« La mise en œuvre de la stratégie de Thaçi pour le nord du Kosovo ne dépend ni du gouvernement kosovar, ni de l’Otan ni de la Kfor. Elle dépend principalement de Belgrade et de sa volonté à conduire une politique claire, conséquente, ferme et constructive au Kosovo et Metohija. Hashim Thaçi a vu qu’il avait pu facilement terminer le travail au sud de l’Ibar lors des élections locales, avant tout grâce aux messages flous que Belgrade a envoyés au Serbes du Kosovo et à son double jeu. Si la Serbie ne souhaite pas le pouvoir de Hashim Thaçi, elle ne peut pas dire publiquement que le Kosovo est le Jérusalem serbe et tout faire pour créer l’État indépendant du Kosovo », a déclaré à Danas Marko Jakšić, président de l’Assemblée des communautés municipales de la Province autonome du Kosovo et Metohija.

Il considère que « l’Occident est conscient que le rapport de forces dans le monde se modifie à son désavantage » et pour cette raison il « se hâte de terminer le travail au Kosovo et Metohija, allant jusqu’à annuler les éventuels accords tacites avec Belgrade sur le Nord de la Province ». Marko Jakšić annonce que l’Assemblée des communautés municipales tiendra une réunion à la fin du mois de janvier à laquelle elle convoquera les membres du Conseil pour le Kosovo et Metohija et les représentants des groupes parlementaires de l’Assemblée de Serbie. Elle leur demandera d’ouvrir un débat sur le Kosovo et Metohija devant le Parlement serbe.

Selon les propos de Hashim Thaçi les préparatifs de la stratégie sont en phase finale et ils « sont préparés en collaboration avec le gouvernement du Kosovo et des acteurs internationaux, mais également le Bureau civil international (ICO).

Kosovska Mitrovica Nord votera en avril et mai

Oliver Ivanović affirme qu’il est hors de question d’organiser les élections locales organisées par Pristina au nord de Kosovska Mitrovica avant le 16 mai prochain. Il déclare avoir averti publiquement que ce « serait une démarche dangereuse que les gens ne permettraient pas car le statut de la partie Nord de la ville a été définie en 1999 ». Il ajoute que Belgrade organisera au mois d’avril les élections à Kosovska Mitrovica nord, où des mesures provisoires ont été instaurées le 25 décembre 2009. Selon lui, il est indispensable dans la situation actuelle que cette commune obtienne une administration puissante et fonctionnelle. Marko Jakšić pense que les élections locales serbes et kosovares dans le nord de Kosovska Mitrovica seront un test pour Belgrade, car dans la campagne préélectorale pour le scrutin du mois d’avril il sera exigé de tous les partis, y compris le Parti Démocratique (DS), une rigoureuse politique nationale et une claire invitation au boycott des élections organisées par Pristina.

Partia “Lëvizja e Legalitetit”
Bulevardi “Zog I”, Tiranë.
www.legaliteti.org
Tel&Fax: +355 4 2230076

Sot paradite, N/Kryetari i PLL Murat Basha dhe nje konference per shtyp.
Me poshte po ju percjellim te plote tekstin e deklarates se tij.
Zyra e shtypit e PLL
__________________________

Tiranë, më 17 janar 2009

Deklaratë për media

Partia “Lëvizja e Legalitetit” e ndoqi dhe e ndjek me shqetësim situatën e rëndë që u krijua rrethet e Shkodrës dhe të Lezhës nga shkaqet natyrore.  Përkundrejt vështirësive të mëdha që u krijuan në një territor të gjerë, u vu re një angazhim dhe përkushtim maksimal i të gjitha strukturave qeverisëse për të përballuar dhe tejkaluar këtë situatë.

PLL, si pjesë e koalicionit qeverisës, falënderon qeverinë shqiptare dhe në veçanti Komitetin Ndërministror të Emergjencave të drejtuar nga ministri Lulzim Basha, të cilët me përkushtim patriotik dhe profesionalizëm të lartë përballuan këtë prag katastrofe. Njëkohësisht PLL falënderon të gjitha vendet mike, bizneset shqiptare dhe qytetarët e thjeshtë për solidaritetin njerëzor dhe kontributet materiale që ato dhanë në ndihmë të familjeve të përmbytura. Në këtë situatë të vështirë, drejtuesit, anëtarët dhe simpatizantët e PLL u angazhuan sinqerisht dhe seriozisht, por si gjithmonë në heshtje dhe pa bujë.

Në kontrast me sensibilitetin dhe angazhimin mbarëshqiptar për tejkalimin e situatës së rëndë të krijuar në rrethin e Shkodrës, bie në sy qëndrimi i turpshëm i këshilltarëve socialistë në Këshillin Bashkiak të Tiranës, të cilët të urdhëruar nga Kryetari i tyre i cili është edhe Kryetar i Bashkisë, kundërshtuan akordimin e një fondi ndihme të Bashkisë së Tiranës për familjet e përmbytura ne veri te vendit. Qëndrimi i këshilltarëve të PS është vazhdim i politikës vetpërjashtuese të kësaj partie, e cila përkundrejt detyrimit për të marrë pjesë dhe dhënë kontributin si opozitë në shpalosjen e alternativave apo proceset integruese te vendit, ka zgjedhur rrugën e refuzimit dhe bojkotit ndaj institucioneve, veprim i cili po e zhvlerëson përditë e më shumë në sytë e shqiptarëve dhe faktorit ndërkombëtar.

HOLOKAUSTI, SHQIPËRIA SHPËTOI TË PAKTËN 3164 HEBRENJ

Saimir Lolja

Që nga janari i vitit 2005, dita e 27 janarit është caktuar nga OKB si Dita Ndërkombëtare e Përkujtimit të Holokaustit, i cili u zbatua para e gjatë Luftës II Botërore dhe shkaktoi zhdukjen e 6 milionë hebrenjve dhe miliona europianëve të tjerëve. Edhe Shqipëria, me vendim të Kuvendit, e njeh dhe e përkujton zyrtarisht këtë ditë nën emrin "Dita e Kujtesës". Përndjekja sistematike dhe gjithnjë e më shumë mizore e viteve 1933-1945 që iu bë hebrenjve kudo ku u vendos regjimi nazifashist është regjistruar e gjallë në librin "Kristallnacht - Nata e Xhamave të Thyer" e autorit Martin Gilbert. Bashkësia hebraike ekzistonte në Gjermani që prej 2000 vjetësh dhe ishte shkrirë e tëra në kulturën dhe jetën gjermane. Si ushtarë gjermanë, 12000 hebrenj kishin rënë në betejat e L1B dhe shumë të tjerë ishin dekoruar ushtarakisht. Në Janar 1933 në Gjermani vjen në fuqi regjimi nazist dhe menjëherë filluan përndjekjet sistematike ndaj hebrenjve. Gjysmë milion hebrenjtë e Gjermanisë, që përbënin 0.76% të popullatës në Gjermani, u quajtën prej propagandës naziste si armiq të brendshëm, si shkaku i mundjes së Gjermanisë në Luftën I Botërore dhe i vështirësive ekonomike që e pasuan atë. Gjatë vitit 1933, qeveria gjermane nxori 42 ligje kundër hebrenjve, që iu kufizonin të drejtat qytetare, të punës, të arsimimit dhe urdhëruan largimin nga tërë punërat shtetërore përfshirë shkollat e universitetet. Gjatë vitit 1934, qeveria gjermane hodhi në veprim 19 ligje të tjerë drejtpërsëdrejti kundër hebrenjve. Gjatë vitit 1935 u shtuan edhe 29 ligje të tjerë kundër hebrenjve, përfshirë edhe ndalimin e martesave midis hebrenjve dhe jo-hebrenjve edhe zhvlerësimin e qytetarisë gjermane për hebrenjtë dhe ato me origjinë të tillë. Gjatë vitieve 1936-1937 u shtuan edhe 46 ligje kundra hebrenjve. Më 12 Mars 1938 Austria bashkohet me Gjermanë dhe kështu edhe 183'000 hebrenj austriakë bien nën regjimin nazist. Më 17 Gusht 1938 del një ligj tjetër i cili urdhëronte që në dokumente e pasaporta hebrenjve meshkuj t'u shtohej emri "Israel" dhe femrave emri "Sarah".  Më 15 Tetor 1938, autoritetet gjermane i quajtën të pavlefshme pasaportat e hebrenjve në Gjermani e Austri. 10 nëntori i vitit 1938 ka ngelur në histori i njohur si Nata e Xhamave të Thyer (Kristallnacht) dhe qe kulmi i  pesë viteve e nëntë muajve të përndjekjes sistematike të hebrenjve të Gjermanisë dhe Austrisë. Në atë ditë, në çdo qytet e fshat, sipas një plani të ndërtuar kohë më parë, trupat e sulmit dhe rinia naziste sulmuan, shkatërruan, dogjën, thyen e dhunuan çdo gjë që ishte hebraike. Më shumë se 1000 sinagoga u dogjën, dhjetëra mijra dyqane e banesa hebraike u shkatërruan, hebrenjtë kalimtarë në rrugë u sulmuan dhunshëm, 91 hebrenj u vranë, ndërsa 30'000 meshkuj të moshave 16-60 vjeç u arrestuan dhe u dërguan në kampet e përqendrimit. Ajo situatë e ashpër vazhdoi dhe u shoqërua me mbylljen e tërë gazetave e revistave hebraike, ndalimin bizneseve të hebrenjve, ndalimin e tyre të hynin në vendet e argëtimit, moslejimin e hyrjes në universitete, etj. Meqenëse nuk kishte akoma gjendje lufte me shtetet e tjera, këto ngjarje u regjistruan nga qindra gazetarë të huaj në Gjermani e Austri dhe më pas u botuan në gazetat perëndimore. Nata e Xhamave të Thyer qe një pikë kthese për njerëzit në përfytyrimin e nazizmit. Ajo ishte si një jehonë që vinte nga viti 1543 kur profesori fetar Martin Luther, në letrën e tij "Mbi hebrenjtë dhe gënjeshtrat e tyre" këshillonte që "sinagogat e hebrenjve të digjeshin e të shkatërroheshin për nderin e zotit". Më 19 Nëntor 1938, autoritetet gjermane e ndaluan vazhdimin e emigracionit zyrtar të hebrenjve duke kushtëzuar rifillimin e tij vetëm kur bashkësia hebraike të paguante plotësisht një dëmshpërblim prej një miliard markash, familjet në veçanti t'i kishin shlyer të gjitha detyrimet financiare dhe pasaportat të ishin dorëzuar. Politika gjermane që nga ardhja në fuqi e nazistëve në Janar 1933 e deri në sulmin kundër Polonisë në Shtator 1939 kishte qëllim nxitjen e emigracionit dhe zhvendosjen e hebrenjve, përfshirë edhe futjen e fshehtë të të rinjve hebrenj në Palestinën britanike në marrëveshje me drejtuesit hebraikë të atjeshëm. Kështu, nga 40'000 të emigruar vetëm nga Gjermania më 1938, për nëntë muajt e parë të vitit 1939 u larguan 78'000 vetë. Deri në korrik 1938, Zvicra kishte marrë 14'000 hebrenj nga Gjermania e Austria, ndërkohë që kishte akoma edhe 300'000 të tjerë që kërkonin shpëtim. Ndërsa numri i hebrenjve që kërkonin të largoheshin rritej, po ashtu shtrëngoheshin më shumë rregullat e pranimit të tyre prej vendeve të ndryshme. SHBA, me një kuotë pranimi prej 25000 emigrantësh gjermanë në vit, pranuan rreth 200'000 hebrenj nga Gjermania e Austria gjatë periudhës Janar 1933 - Shtator 1939. Britania, me kuotat e saja të pranimit të emigrantëve, lejoi të hynin gjatë kësaj periudhe 65'000 hebrenj. Midis Janarit 1933 dhe Marsit 1938, Britania pajisi me certifikata emigrimi për në Palestinën e kontrolluar prej saj 35'000 hebrenj gjermanë. Por për shkak të revoltës arabe më 1936 dhe kufizimeve që pasuan atë, emigrimi drejt Palestinës britanike tkurrej pa pushim. Në Shangai të Kinës mundën të emigronin zyrtarisht 18'000 hebrenj nga Gjermania e Austria. Në periudhën janar 1933 e deri në Shtator 1939, pothuaj 2/3 e popullatës hebraike të vitit 1933 (domethënë rreth 200'000 hebrenj) ishin larguar nga Gjermania. Në periudhën Mars 1938 e deri në Shtator 1939, 130'000  hebrenj (70% e popullatës hebraike e Marsit 1938) u larguan nga Austria. Në Shtator 1939, në Rajhun III kishin mbetur akoma edhe 175'000 hebrenj, të cilëve tanimë iu mohua dhënia e vizave ngaqë quheshin qytetarë të një vendi në gjendje lufte me shtetet ku ato kërkonin të merrnin viza. Nga këta, vetëm 10'000 i mbijetuan Luftës II Botërore, ku 4700 burra hebrenj shpëtuan prej protestës që bënë gratë e tyre gjermane dhe pjesa tjetër duke u fshehur nga miqtë gjermanë. Me fillimin e Luftës II Botërore e deri në fund të saj, për miliona hebrenjtë evropianë e rënë nën pushtimin nazist u zbatuan ethshëm arrestimet, shkatërrimet e pasurive, dhuna, largimet nga vendbanimet, ndarje familjesh, vrasjet masive dhe dërgimet në kampe përqendrimi e pune të cilët shpejt u kthyen në kampe shfarosje. Kampe të tillë kryesorë kishte në Gjermani 20, Poloni 11, Francë e Norvegji nga 4, Serbi e Holandë nga 3, Itali, Estoni e Letoni nga 2, Austri, Belgjikë, Rumani, Ukrainë, Kroaci, Lituani, Rusi e Bardhë, Çeki e Ishujt në La Mansh nga 1. Ajo situatë e zymtë racore, e sidomos Nata e Xhamave të Thyer, i shtynte hebrenjtë të largoheshin me çfarëdolloj mënyre, të iknin ku të mundnin, të shpëtonin si të mundnin vetveten, familjen, e madje jo të gjithë fëmijët. Në atë periudhë, kush nuk qëndronte indiferent mundohej të ndihmonte me sa mundej këtë popullatë që po përballej me gjëmën e madhe. Diplomatë të huaj në Gjermani dhe shoqata jo-qeveritare nga Britania, etj., ishin në qendër të përpjekjeve të shpëtimit të hebrenjve. Po ashtu, projekte qeveritare ose qytetare në Britani e ShBA zbatoheshin me qëllim t'i merrnin dhe t'i sistemonin hebrenjtë në Angli, ShBA, etj.  Në ato kushte, mundimet e hebrenjve për t'u larguar dhe për të arritur të vendoseshin diku janë të gjithanshme, me vuajtje e dhimbje familjare të mëdha. Hebrenjtë e Gjermanisë dhe Austrisë që mundën të largohen drejt Italisë, shpejt filluan të largohen edhe prej aty për shkak të ligjeve kundra hebrenjve të nxjerra nga qeveria e Musolinit dy ditë para Natës së Xhamave të Thyer. Për shembull, ligjet italiane i ndalonin hebrenjtë të punësoheshin prej shtetit, bashkive dhe shkollave. Më 30 Dhjetor 1939, një anije në Danub më 1310 hebrenj që udhëtonin fshehtas drejt Palestinës britanike, me kërkesën britanike, u bllokua nga autoritetet jugosllave dhe hebrenjtë u burgosën në qytezën Sabac. Pas gjashtë muajsh, 207 të rinj nën moshën 16 vjeç morën certifikatat për në Palestinë dhe u nisën me tren. 1003 të mbeturit u shfarosën prej ushtrisë naziste me pushtimin e Jugosllavisë. Hebrenjtë e Maqedonisë dhe Greqisë së pushtuar nga Bullgaria si dhe hebrenjtë e Greqisë së pushtuar nga ushtria naziste u tretën në kampet shfarosëse të Polonisë. Nga këta, një pjesë e madhe vdiqën rrugës me tren për shkak të ngushtësisë në vagonë dhe ushqimit që ishte vetëm një copë mishi e tharë e kriposur, e jo ujë për të pirë. Shqipëria qëndron si zonjë e rëndë në këtë histori, sepse nga shqiptarët e Evropës Juglindore u shpëtuan jo vetëm hebrenjtë vendas por edhe të gjithë ato që mundën ta arrinin Shqipërinë nga vendet e tjera të Evropës. Fakti është se në Shqipëri u shpëtuan të gjithë hebrenjtë dhe ato nuk u cenuan, nuk u dorëzuan, nuk u penguan të hynin, nuk u grabitën, nuk iu mor pasuria, nuk u prekën nga ndonjë ligj qeveritar, dhe si të tillë ato u shpëtuan prej të gjithëve gjatë një periudhe 12 vjeçare. Domethënë u shpëtuan nga kushdo që i takoi, nga kushdo që iu hapi derën e trokitur, nga kushdo zyrtar shqiptar që iu preku letrat, nga çdo qeveritar që kishte listat e tyre, nga kushdo që nuk qëndroi indiferent ndaj tyre në atë periudhë të kobshme. Shqipëria ishte një arkë shpëtimi për hebrenjtë e përndjekur, ku një pjesë qëndruan aty deri sa mbaroi Lufta II Botërore e një pjesë kaloi matanë drejt vendeve të tjera. Kudo në Evropën Juglindore, shqiptarët u përpoqën dhe i shpëtuan hebrenjtë që kishin pranë. Gjurmët e shpëtimit gjenden në qytetet e fshatrat e Mitrovicës, Prishtinës, Gjilanit, Deçanit, Pejës, Gjakovës, Shkodrës, Tiranës, Beratit, Krujës, Kavajës, Durrësit, Elbasanit, Librazhdit, Korçës, Dibrës, Burrelit, Fierit, Lushnjes, Vlorës, Delvinës, Përmetit, Gjinokastrës, etj. Hebrenjtë drejtoheshin drejt Shqipërisë e tokave shqiptare, sepse e dinin se aty si nga populli ashtu edhe nga qeveria nuk kishte përndjekje të tyre, nuk kishte kuota pranimi, nuk kishte përbuzje fetare apo kombëtare, nuk kishte gjenocid ndaj kombeve të tjerë. Ato e dinin se shqiptarët kishin besë, se i hapnin derën mikut dhe kujtdo qe ishte në nevojë, se qeveria e tyre dëshironte përparimin e vendit dhe të ekonomisë, dhe se hebrenjtë vendas jetonin si gjithë të tjerët. Sipas regjistrimit të popullatës në vitin 1931, Shqipëria kishte 200 hebrenj. Sipas dokumentimeve, Kosova kishte para Luftës II Botërore rreth 600 hebrenj vendas, të cilët shpëtuan duke u zhvendosur në Shqipërinë qendrore. Çështja e shpëtimit të tërë hebrenjve në Shqipëri është bërë tashmë mjaft e njohur dhe institucioni Yad Vashem në Jerusalem deri më tani ka dokumentuar dhe njohur zyrtarisht 70 shqiptarë si "Fisnikë" të shpëtimit të hebrenjve gjatë holokaustit. Kjo njohje si brenda ambientit shqiptar ashtu edhe në botë ka ardhur falë punës së vazhdueshme të historianëve, veprimtarëve të çështjes shqiptare e shoqatave qytetare, studiuesve, gazetarëve, politikanëve, miqve dhe dashamirësve të ndryshëm. Një dije e përbërë nga dy pjesë që plotësojnë njëra-tjetrën në lidhje me hebrenjtë e shpëtuar në Shqipëri vjen nga historianët Apostol Kotani dhe Shaban Sinani. Apostol Kotani ka shkrirë në librin "Shqiptarët dhe hebrenjtë në shekuj, 2007" punën e tij 40 vjeçare për të mbledhur rrëfimet e njerëzve në vendbanime të ndryshme, historitë e jetuara, faktet e shpërndara dhe dokumentat e arshivuara. Shaban Sinani ka hulumtuar në detin e dokumenteve të arkivuara në Shqipëri dhe i ka përmbledhur ato në librin "Hebrenjtë në Shqipëri: prania dhe shpëtimi, 2009". Nga bashkimi i listave të hollësishme dhe emër për emër nga këto dy libra del se në Shqipëri u shpëtuan deri në fund të Luftës II Botërore të paktën 2741 hebrenj. Në këtë numër përfshihen vetëm hebrenjtë e këtyre dy listave që lanë gjurmë tek njerëzit dhe nëpër dokumente. Në këtë numër nuk përfshihen hebrenjtë që hynë me pasaporta jo të vërteta apo me emra të tjerë, ato që hynë fshehtas, ato që mund të jenë në lista të tjera, si dhe ato që nuk dihen akoma. Nga libri i Apostol Kotanit, këtij numri i shtohen edhe 53 të tjerë me të dhëna të  paplotësuara. Gjithashtu nga libri i Shaban Sinanit, këtij numri i shtohen edhe 370 anëtarë familjesh të paregjistruar si emra të veçantë, që bashkë me kryefamiljarët e tyre (të regjistruar në dokumente dhe në listën e madhe) u tërhoqën nga Kosova drejt Shqipërisë qendrore më 1942. Si përfundim, numri i hebrenjve të shpëtuar në Shqipëri arrin të paktën 3164 vetë. Shqiptarët i shpëtuan hebrenjtë pa më të voglin interes, pa më të voglin kusht, pa më të voglin përfitim apo shpërblim, dhe gjithmonë duke ruajtur kujtimet e tyre. Këta hebrenj të shpëtuar janë ato që i mbijetuan holokaustit nëpërmjet ndihmës shqiptare, që u martuan, lindën e vazhduan rrjedhën e tyre të jetës në Shqipëri e vendet e tjera. Hebrenjtë që mbetën në Shqipëri pas mbarimit të Luftës II Botërore lanë gjurmë në fusha të ndryshme të jetës shqiptare dhe kujtohen me respekt.

Gazeta SHQIP 13 Janar 2010

            http://216.75.13.41/index/ndryshe/d03389dcfeb31a968d238efae3e1e7ba.html

Shqipëria e vogël është pengu i një loje të madhe diplomatike

            Shqipëria gjykohet si një nga zonat më të rrezikshme në Europë. Një luftë e re mund të fillojë atje në qoftë se interesat politike dhe ushtarake të vendeve të tjera në Shqipëri vazhdojnë të përplasen njëri me tjetrin. Për shkak të pozitës gjeografike, ky vend i vogël mban çelësat e Adriatikut dhe ka qenë për shekuj shkaku i zënkës midis vendeve të ndryshme.

            Nga pikëpamja strategjike, bregu i saj do të kishtë një vlerë të paçmueshme për Italinë në rast lufte. Italia është duke derdhur për disa vjet shuma të mëdha parash në Shqipëri me synim të ndihmojë organizimin e ushtrisë, të ndërtojë rrugë, ura dhe fortifikime. Në Ballkan besohet se përpjekja e Italisë për të forcuar ushtarakisht Shqipërinë është pjesë e programit imperialist të Musolinit për t'u futur thellë në Ballkan, për të ripushtuar rrugën e famshme romake Egnatia e cila shkon nga Shqipëria e Jugosllavia drejt Selanikut e Stambollit. Çdo lëvizje e Italisë në Shqipëri vëzhgohet me dyshim e ankth prej Francës, prej Ententes së Vogël [Çekosllovakia, Rumania, Jugosllavia] dhe veçanërisht prej Jugosllavisë. Gjatë viteve të fundit, ndihma financiare dhe drejtimi ushtarak dhënë Shqipërisë prej Italisë ka nxehur nervat në Ballkan dhe ka nxitur Jugosllavinë të bëjë përgatitje të ethshme ushtarake për të përballuar futjen Italiane që mendohet në Ballkan.

            Një Peng i Fuqive. Shqipëria e vogël është bërë kështu një peng në lojën e dy blloqeve kundërshtarë në diplomacinë Europiane, njëri kryesohet nga Italia e tjetri nga Franca. Ajo ka përfituar deri diku nga këto interesa kundërshtare dhe ia ka dalë të fuqizojë bashkimin e saj kombëtar, së pari me ndihmën e Jugosllavisë dhe pastaj me ndihmën e Italisë. Çfardo mund të kenë qenë shtysat e fshehta të këtyre vendeve, Shqipëria ka ruajtur me zotësi dhe guxim pavarësinë e saj, megjithëse ajo ishte e detyruar të bënte sakrifica, lëshime dhe pranime të shumta në kthim të ndihmës materiale që ajo përftoi që nga mbarimi i luftës. Edhe sikur rrugët dhe urat e ndërtuara me ndihmën financiare italiane ishin synuar për skemat ushtarake italiane, ato tani shërbejnë për qëllime të dobishme ekonomike për Shqipërinë duke krijuar ndërlidhje midis pjesëve të ndryshme të këtij vendi malor të vogël.

E pushtuar gjatë Luftës I Botërore. Gjatë Luftës I Botërore, Shqipëria ishte skenë e shumë pushtimeve. Ushtritë greke, serbe, franceze, austriake dhe italiane luftuan njëra tjetrën në Shqipëri dhe kjo tokë e vogël u nda në disa copëza nën ndikim të huaj, kurse njerëzit iu nënshtruan mjerimit dhe kufizimeve të parrëfyeshme. Ahmet Zogu, mbreti i tanishëm, u mbajt në Vjenë gjatë periudhës së luftës. Pavarësia e Shqipërisë, e arritur më 1912, u ndërpre. Në Konferencën e Paqes në Paris, kërkesat e saja fillimisht u mohuan plotësisht. Delegatët shqiptarë të kryesuar nga Mehmet Konica, vëllai i ambasadorit të tanishëm shqiptar në SHBA [Faik Konicës], varën shpresën e tyre tek Presidenti Wilson dhe iu lutën delegacionit amerikan që SHBA, si një fuqi e pa interesuar, të merrte komandën për Shqipërinë. Jugosllavia, Greqia dhe Italia ishin në ethe për të siguruar “sferat e tyre të ndikimit”. Më 1919, një marrëveshje u arrit nga Clemenceau, Lloyd Geroge dhe Nitti [përkatësisht, kryeministri francez, britanik dhe italian], në mungesë të përfaqësuesit amerikan, e cila i jepte Italisë komandën mbi Shqipërinë dhe Jugosllavisë toka të Shqipërisë veriore. Shqiptarët e kundërshtuan këtë marrëveshje, e cila iu hiqte atyre pavarësinë dhe iu cungonte vendin.

            Kundërshtimi i wilsonit. Presidenti Wilson e kundërshtoi me forcë këtë marrëveshje duke thënë se ajo ishte arritur në mungesë të përfaqsuesit amerikan dhe se ajo synonte “t’i ndante Shqiptarët, kundër dëshirës së tyre të zjarrtë, midis tre fuqive të huaja të ndryshme”. Pavarësia e Shqipërisë u shpëtua kur qevera amerikane bëri të ditur se “çeshtjet shqiptare nuk duhet të përfshihen në bisedimet midis Italisë e Jugosllavisë, dhe Presidenti duhet të ripohojë se ai nuk mund të pranojë plane që i japin Jugosllavisë toka të Shqipërisë veriore si dëmshpërblim për çka ajo kërkon diku tjetër”. Dhe se “Italia dhe Jugosllavia lihen bashkë t’i sheshojnë çeshtjet e tyre, nëse ato munden, nëpërmjet bisedimeve të veçanta dhe me kushtin që ata nuk duhet të arrijnë në marrëveshje duke përfituar prej Shqipërisë”. Shqipëria u pranua anëtare e Lidhjes së Kombeve me të drejta të plota në Dhjetor 1920, pas një kërkese këmbëngulëse në emër të pavarësisë shqiptare të bërë nga Lordi Robert Cecil [në Konferencën e Paqes më 1919, ai ishte përfaqësuesi britanik në bisedimet për krijimin e Lidhjes së Kombeve] përballë kundërshtimeve nga disa shtete ballkanike.

            Nje vit më vonë, ambasadorët e Britanisë së Madhe, Francës, Italisë dhe Japonisë “duke pranuar se cënimi i këtyre kufinjve dhe i pavarësisë së Shqipërisë mund të përbëjë një rrezik për sigurinë strategjike të Italisë”, arritën një marrëveshje sipas të cilës “në çdo kohë, nëse  Shqipëria e ka të pamundur të ruajë tërësinë territoriale të saj, ajo është e lirë t’i kërkojë Këshillit të Lidhjes së Kombeve ndihmë të jashtme”; dhe se “qeveritë e Perandorisë Britanike, Francës, Italisë dhe Japonisë marrin vendime në raste të tilla që t’i udhëzojnë përfaqësuesit e tyre në Këshillin e Lidhjes së Kombeve të këshillojnë që rivendosja e kufinjve territorialë të Shqipërisë t’i besohet Italisë”. Megjithëse tashmë një anëtare e Lidhjes së Kombeve, Shqipëria nuk u këshillua për këtë marrëveshje. Ajo e kundërshtoi atë duke bërë të ditur se nuk do ta njihte vlefshmërinë e saj. Deri në ditët e stome, Italia e quan Marrëveshjen e Ambasadorëve si një instrument lidhës ndërshtetëror, i cili i njeh asaj interesa të veçanta në Shqipëri, megjithëse kjo marrëveshje shihet me dyshime dhe frikë nga fqinjët e Shqipërisë në Ballkan. Pra, marrëveshja ka shërbyer që në fillim si një shkak fërkimesh dhe e ka bërë Shqipërinë një zonë të ndjeshme siç është sot.

            Më 1920, italianët mbanin të pushtuar Valonën në Shqipërinë e Jugut. Udhëheqësit shqiptarë, të vendosur që ta çlirojnë vendin e tyre nga pushtimi i huaj, e detyruan ushtrinë italiane të tërhiqej. Pastaj, ata filluan të organizojnë shtetin dhe të vendosin rendin në vend. Ahmet Zogu ishte një nga udhëheqësit e rinj të dalluar dhe qeveria, në të cilën ai ishte Ministër i Brendshëm dhe më pas Kryeministër, u dallua prej emrit të tij. Më 1924, regjimi i Zogut u përmbys prej një kryengritje të udhëhequr nga peshkopi shqiptar Fan Noli. Ahmet Zogu me disa kolegë të tij u largua me nxitim në Beograd për strehë dhe ndihmë. Qeveria kryengritëse e Fan Nolit zgjati nga Qershori deri në Dhjetor 1924, kur Zogu, të cilin ajo e kishte dënuar me vdekje, u rikthye fitimtar në Tiranë në krye të një ushtrie të vogël që ai e kishte organizuar në Jugosllavi. Brenda një muaji nga kthimi i tij, Zogu u zgjodh President i Republikës Shqiptare për shtatë vjet. Qeveria e tij filloi të riorganizojë dhe të përmirësojë vendin, megjithëse shpërthimet e pakënaqësive vazhduan të ndodhnin herë pas here. Jugosllavët, duke e bërë mik Ahmet Zogun dhe duke e ndihmuar atë të rifitonte pushtetin, pritën që ai të merrte një drejtim të fortë që anonte nga Jugosllavia ose kundra Italisë. Duke e kuptuar rrezikun e madh për vendin e tij nëse ndiqte këtë politikë, Presidenti Zog u përpoq ta ngiste timonin në mes, të mbante anën e Shqipërisë.

            Marrëveshja e Tiranës. Papritur, më 1926, një kryengritje serioze ndodhi në Shqipërinë veriore. Ahmet Zogu ishte i bindur se ajo ishte ndezur prej Jugosllavëve. Edhe Italia edhe Jugosllavia i patën parashtruar atij një marrëveshje miqësie dhe sigurimi. Ajo kryengritje e nxiti atë të merrte një vendim të shpejtë në anën italiane, dhe më 27 Nëndor 1926, ai nënshkroi një marrëveshje pesë-vjeçare miqësie e sigurimi midis Shqipërisë dhe Italisë. Ky dokument, i njohur si Marrëveshja e Tiranës, bënte të ditur se Italia dhe Shqipëria, "me qëllim që të forcojnë marrëdhëniet e tyre të dyanshme të miqësisë dhe sigurisë, pranojnë se çdo shqetësim i drejtuar kundër gjendjes së tanishme politike, ligjore dhe territoriale të Shqipërisë është në kundërshtim me interesat e tyre të ndërsjellta".             Nënshkrimi i Marrëveshjes së Tiranës i hodhi fqinjët e Shqipërisë në gjendje dëshpërimi dhe kushtrimi. Një vit më vonë, menjëherë pas nënshkrimit të Traktatit Franko-Jugosllav, një traktat bashkëpunimi u arrit ndërmjet Italisë dhe Shqipërisë për një periudhë 20 vjeçare. Një hua prej 50 milion frangash ari iu dha Shqipërisë prej Italisë nëpërmjet një grupi financiar të njohur me emrin SVEA. Banka Kombëtare e Shqipërisë u themela nën mbikqyrjen e këtij grupi. Një program i madh punimesh botore u fillua dhe u financua nga kjo hua. Organizues ekonomikë, inxhinierë, specialistë punimesh dhe stërvitës ushtarakë italianë erdhën në Shqipëri. Rrugë, ura dhe ndërtesa popullore u ndërtuan. Çdo lëvizje në Ballkan analizohet me mikroskop. Jugosllavët vëzhgonin përpjekjet e italianëve në Shqipëri me dyshim. Ato i gjykonin traktatet Italo-Shqiptare, huanë dhe futjen e organizuesve dhe stërvitësve italianë si pjesë të një skeme politike dhe ushtarake për të siguruar një bazë të fortë në Adriatik me synim futjen thellë në Ballkan. Beogradi e vlersoi një program të tillë si një sfidë të drejtpërdrejtë kundrejt Jugosllavisë. Situata ishte e rrezikshme.

            Më 1 Shtator 1928, Presidenti Zog u quajt Mbreti i Shqiptarëve nga një Kuvend Kushtetues dhe republika u kthye në mbretëri. Gjenerali italian Alberto Pariani ndihmoi të organizonte dhe të stërviste ushtrinë shqiptare. Xhandarmëria u organizua dhe u drejtua nga gjenerali britanik Sir Jocelyn Percy. Gjykatat e drejtësisë u riorganizuan. Shkolla të reja u hapën. Një ritëm më i shpejtë hyri në këtë vend të vogël ku në të kaluarën “gjërat mund të kryheshin vetëm nëse kishe duhan të mjaftë dhe durim”. Kur periudha pesë vjeçare e Paktit të Miqësisë dhe Sigurimit mbaroi, Mbreti Zog nuk pranoi ta ripërtërinte atë, me gjithë shtytjen e njohur të ushtruar prej Musolinit. Mbreti Zog theksoi se traktati nuk ishtë më i nevojshëm dhe ai nuk kërkonte fuqi të huaja për ta mbrojtur atë. Ai gjithashtu vuri në dukje se trakti i tij i bashkëpunimit më Italinë, i cili do të mbeste në fuqi për vite të tjera, mbulonte gjithë pikat e bashkëpunimit miqësor midis dy vendeve.

            Situatë financiare kritike. Në të njëjtën kohë, kushtet ekonomike dhe financiare të Shqipërisë kishin arritur një pikë kritike. Italia afroi të jepte ndihmë përsëri për Shqipërinë duke dhënë dhjetë hua vjetore prej 10 milion frangash ari sejcila. Fqinjëve të Shqipërisë iu shtua kushtrimi duke besuar se ndihma italiane s’do ishte gjë tjetër veçse për qëllime ushtarake. Huatë vjetore pritej të shpenzoheshin nën mbikqyrjen e një komisioni të përzjerë italo-shqiptar. Shqipëria pranoi dhe dy huatë e para u dhanë, megjithëse jo të plota. Huaja e tretë, e këtij viti, është mbajtur duke arsyetuar se Shqipëria nuk po plotëson kushtet  marrëveshjes për të qenë një “bashkëpunim miqësor”.

            Kur Italia një vit më parë i hodhi mbretit Zog idenë që një bashkim doganor ndërmjet Italisë e Shqipërisë do të ishte i pranueshëm për Italinë dhe do t’i jepte përparësi Shqipërisë, mbreti Zog e hodhi poshtë atë ide duke kuptuar se një marrëveshje e tillë jo vetëm do të ngacmonte fqinjët e tij ballkanikë por ajo mund të krijontë një trazim në tërë Europën. Më pas Italia u shqetësua nga një ndryshim në Kushtetutën e Shqipërisë, i cili shkaktoi  mbylljen e disa shkollave të huaja dhe fetare. Qeveria shqiptare spjegoi se kjo masë ishte tani e nevojshme me qëllim që të forconte bashkimin kombëtar nëpërmjet një sistemi shkollor të përbashkët dhe të ndalonte propagandën e huaj kundra kombit. Italianët nuk pranuan drejtime të tilla administrative në shkollat e tyre dhe si rrjedhim i mbyllën dhe kthyen mësuesit e tyre në Itali. Urtësia e ligjit të ri shqiptar në lidhje me sistemin shkollor ishte i diskutueshën nga pikëpamja e mungesës së tanishme të mësuesve shqiptarë.

            S’ka më ndihmë prej Italisë. Qeveria italiane, duke njohur mirë kushtet e dëshpëruara financiare të Shqipërisë, kaloi në politikën e pritmënisë vëzhguese dhe njëkohësisht ndaloi ndihmat e mëtejshme financiare. Importet e Italisë nga Shqipëria  filluan të zvoglohen. Italianët mohuan që ata donin lejime të reja në Shqipëri, që ata donin kontroll të ushtrisë, xhandarmërisë dhe degëve të tjera të qeverisë. Ata thanë se e gjitha që ato donin ishte miqësia, bashkëpunimi miqësor dhe ndikimi kulturor. Mbreti Zog nuk pranoi t’i rihapi shkollat e huaja, por bëri një veprim të vullnetit të mirë duke urdhëruar që gjuha italiane të bëhej e detyrueshme në shkollat e mesme. Kjo nuk i kënaqi plotësisht italianët dhe ato vazhduan ta vonojnë huanë e premtuar vjetore. Atëhere mbreti Zog urdhëroi një tkurrje të madhe të buxhetit të vitit 1934. Ai pakësoi përgjysëm shpenzimet ushtarake. Ai gjithashtu i bëri rrogat shtetërore dhe shpenzimet e shtëpisë mbretërore sa një e katërta e vlerave të mëparshme. Të gjitha këto ndihmuan në rritjen e popullaritetit të mbretit Zog mdis shqiptarëve, por Roma akoma mbetej e paqetë.

            Problemi i tanishëm. Shqipëria, duke ditur mirë se shpresa e vetme e saj për ripërtëritje qëndron në zhvillimin paqësor, është duke u munduar ta shmangë vetveten nga ngatarresat politike të cilat rrezikojnë marrëdhëniet miqësore me fqinjët ballkanikë. Italia, Jugosllavia dhe Greqia kanë bërë vazhdimisht të ditur se ato janë kundër cënimit të pavarësisë së Shqipërisë. Ndërkohë, beteja e zgjuar diplomatike ndërmjet kryeministrit Musolini dhe mbretit Zog është duke vazhduar. Deri më tani, mbreti Zog duket se ka qenë fitues për arësyen se fuqia e Shqipërisë qëndron në dobësinë e saj. Kohët e fundit, ajo ka arritur një traktat tregtar të pëlqyeshëm me Greqinë dhe është duke biseduar një traktat të ri tregtar me Jugosllavinë. Këto janë shenja të pagabueshme të një bashkëpunimi më të ngushtë midis Shqipërisë dhe fqinjëve të saj ballkanikë. Nëse Shqipëria arrin të krijojë marrëdhënie miqësore me fqinjët e saj ballkanikë pa armiqësuar Musolinin, vendi i vogël në Adriatik, i quajtur “toka e harruar e Europës”, do të mundë të zhvillojë në paqe dhe mbarë burimet e saja bujqësore dhe ekonomike.

Herman Bernstein

Ish-ambasdor i ShBA në Shqipëri

Gazeta The New York Times

28 Janar 1934

shënim shoqërues. Herman Bernstein (1876-1935) qe ambasador i SHBA në Shqipëri në periudhën Shkurt 1930 - Shtator 1933. Ai ishte njëkohësisht një gazetar, shkrimtar, përkthyes, botues e diplomat i famshëm me origjinë hebraike. Albert Einstein ishte mik dhe bashkëpunëtor i tij. Herman Bernstein ishte një veprimtar i spikatur për të drejtat e hebrenjve dhe  redaktor i dy gazetave hebraike.

Përgatiti: Saimir Lolja