Kambanat e një sondazhi

Nga Neritan Kolgjini

Instituti Demokratik Amerikan (NDI) publikoi para disa ditësh një sondazh opinioni, i cili trazoi fort ujërat e politikës së ditës. Në fakt qëllimi i sondazhit nuk kishte lidhje pothuaj fare me parashikimet e zgjedhjeve të 3 korrikut 2005. Këtë qëllim joelektoral, zotëruesit e sondazhit e theksonin fort që në hyrje të raportit, ku thuhej se "sondazhet e opinionit publik nuk përdoren si një mjet për të parashikuar rezultatin e zgjedhjeve." Madje edhe me gërma "bold" (të theksuara) kur thuhej se: "Ai (sondazhi - N.K.) nuk duhet të shihet si një parashikim i rezultatit të zgjedhjeve parlamentare të korrikut 2005." Por pavarësisht këtyre paralajmërimeve, pjesa e dalldisur e politikës e shfrytëzoi këtë rast për të thënë se "amerikanët janë me ne!"; ose që "sondazhi është i paguar me paratë e opozitës e të krimit...". Të dy këto qëndrime duket sheshit se janë reflektim i një gjykimi që bëhet më fort me stomak, sesa me tru. Sepse po ta lexosh sondazhin fund-e-kreje, (qoftë edhe për pjesën ku analizohet politika), del se partia fituese dhe më e madhja, është Partia e të Pavendosurve, e cila përfshin 1/3 e të anketuarve. Pra të nderuar guerrilas të politikës, kujtohuni pak se 32 përqind e njerëzve që duan të votojnë, ende nuk e kanë ndarë mendjen se kujt do t'ia japin votën e tyre! (Ndërkohë që partia me votat më të shumta, arrinte deri në 29 %!) Njëherazi, çfarëdo analize që të bëhej, këto shifra të pavendosurish, do të mjaftonin të bënin akull zjarrminë e më të flaktit nga çdo skutë e politikës. Por meqenëse jemi në këtë pikë, dhe meqenëse ky sondazh nuk është shumë i favorshëm për LZHK-në, meriton të analizohet për ato që ai ka treguar në shifrat e tij. Së pari, është me vlerë të kujtojmë se ai nxjerr në total opozitën e sotme si fituese në zgjedhjet e ardhshme, nga çfarëdo llogarie që të bëhej. Së dyti, ai për herë të parë shfaktorizon PBDNJ-në si pjesë të politikës dhe kjo është një gjë që duhet marrë në konsideratë. Ndokush mund të thotë se Sali Berisha është angazhuar që t'i marrë në qeveri grekët e PBDNJ-së. Dhe ka të drejtë... Por Sali Berisha ka treguar se di ta hajë fjalën, kur kemi të bëjmë me interesa pushteti. Së treti, sondazhi është shumë negativ për qeverinë Nano dhe për atë vetë si person. Kaq do të mjaftonte që ky sondazh të shërbente si inkurajim për secilin atdhetar, antikomunist, të djathtë e demokrat të vërtetë të Shqipërisë. Të tjerat janë fjalë që nuk ngrejnë peshë. Qëllimi i sondazhit ishte të gjendej se çfarë e shqetëson më shumë qytetarin shqiptar dhe në këtë listë doli që ekonomia, korrupsioni dhe infrastruktura ishin ato që përbënin problem për njerëzit. Ndërsa gjendja politike s'kapte veç 7 për qind në shqetësimet e njerëzve. Mjafton të shihet ky qëndrim në prioritetet e njerëzve, (pa llogaritur mosbesimin e qytetarëve ndaj politikës, apo konsiderimin e 84 % të saj si të korruptuar), për të kuptuar realisht se cili ishte qëllimi i këtij sondazhi.

Lëvizja për Zhvillim Kombëtar Leka I Zogu

Zyra e Shtypit

Tiranë me 23.05.2005

Deklaratë për shtyp

Lëvizja për Zhvillim Kombëtar Leka I Zogu paraqet sot përpara opinionit publik, nëpërmjet mediave shqiptare, listën e kandidatëve për 100 zonat zgjedhore.

Kësaj deklarate do t'i bashkangjitet edhe lista emërore e kandidatëve. Lëvizja për Zhvillim Kombëtar Leka I Zogu do të konkurrojë me listë të hapur shumemërore.

Lëvizja për Zhvillim Kombëtar Leka I Zogu i bën të ditur gjithë opinionit politik, publik dhe mediatik, se nuk ka aleanca parazgjedhore dhe gjithashtu rikonfimojmë edhe një herë se nuk do të ketë aleancë paszgjedhore me partinë e Fatos Nanos.

Ky deklarim bëhet për të sqaruar në mënyrë përfundimtare të gjithë shqiptarët e ndershëm dhe patriotë dhe për t'u prerë rrugën abuzimeve të personave dhe partive dashakeqëse ndaj Lëvizjes për Zhvillim Kombëtar Leka I Zogu.

Ditën e premte datë 27.05.2005, ora 19:00, në Sheshin "Skënderbej", Udhëheqësi i LZHK-së Mbreti Leka I do të prezantojë 100 kandidatët e Lëvizjes për Zhvillim Kombëtar Leka I Zogu, sipas zonave zgjedhore.

Lëvizja për Zhvillim Kombëtar Leka I Zogu fton qytetarët e Tiranës dhe të mbarë Shqipërisë që të marrin pjesë në këtë ngjarje të rëndësishme politike, e cila do të shoqërohet edhe me një koncert të madh festiv, në praninë e këngëtarëve më të njohur të muzikës shqiptare.

Zyra e Shtypit

Lëvizja për Zhvillim Kombëtar Leka I Zogu

Zona emri mbiemri

Qarku Shkodër

-Malësia e Madhe

Nr. 1 Malesia e Madhe Shaqir Hasani

Nr. 2 Malesia e Madhe Dorian Leknikaj

-Shkodra

Nr. 3 Shkoder Ardian Muhaj

Nr. 4 Shkoder Ferit Hafizi

Nr. 5 Shkoder Arjan Boriçi

Nr. 6 Shkoder Rexhep Reçi

Nr. 7 Shkoder Balto Lacni

Nr. 8 Shkoder Zef Markdoda

-Puka

Nr. 9 Puka Diskutohet

Qarku Kukës

-Tropoja

Nr.10 Tropoja Skender Hoxha

-Hasi

Nr.11 Hasi Myftar Kastrati

-Kukësi

Nr.12 Kukesi Ekrem Spahia

Qarku Lezhë

-Lezha

Nr.13 Lezha - Zadrima Fran Lleshi

Nr.14 Lezha Eduard Perjaku

-Mirdita

Nr.15 Miredita Mark Ndoi

-Kurbini

Nr.16 Mamurrasi Artan Tujani

Nr.17 Laçi Gjon Kola

Qarku Dibër

-Mati

Nr.18 Burreli Bilal Kola

Nr.19 Mati Murat Basha

-Bulqiza

Nr.20 Bulqiza Naim Karaj

-Dibra

Nr.21 Peshkopi Maksim Begeja

Nr.22 Dibra Premtim Agolli

Qarku Durrës

-Kruja

Nr.23 Kruja Sadedin Balla

Nr.24 Fushe Kruja Eduard Ypi

-Durrësi

Nr.25 Sukthi Hysen Mushketa

Nr.26 Shijaku Ardian Hari

Nr.27 Durresi Sadik Berisha

Nr.28 Durresi Pellumb Berisha

Nr.29 Durresi Et`hem Gryka

Nr.30 Durresi

Qarku Tiranë

-Tirana

Nr.31 Tirana Ledia Kashau

Nr.32 Tirana Faruk Borova

Nr.33 Tirana Agim Rada

Nr.34 Tirana Fatjon Softa

Nr.35 Tirana Genc Gjokutaj

Nr.36 Tirana Shpetim Rroqi

Nr.37 Tirana Uran Metko

Nr.38 Tirana Rudi Erebara

Nr.39 Tirana Gjerark Karaiskaj

Nr.40 Tirana Dashamir Shehi

Nr.41 Tirana Aranit Kokobobo

Nr.42 Tirana Robert Radoja

Nr.43 Tirana Kamza Astrit Kola

Nr.44 Tirana Vora Blerim Kamberi

Nr.45 Tirana Paskuqan Hysen Sinani

Nr.46 Tirana Petrela Shkeqim Barushi

Nr.47 Tirana Ndroqi Diskutohet

-Kavaja

Nr.48 Kavaja Aqif Haveriku

Nr.49 Golemi Bahri Kollçaku

Nr.50 Rrogozhina Mustafa Harizi

Qarku Elbasan

-Peqini

Nr.51 Peqini

-Elbasan

Nr.52 Elbasani Vehip Guri

Nr.53 Elbasani Alfons Balliçi

Nr.54 Elbasani Hamdi Gerlica

Nr.55 Elbasani Selman Çili

Nr.56 Elbasani Isuf Mehmeti

Nr.57 Elbasani Cerriku Ismail Gala

Nr.58 Elbasani Riza Hasa

-Gramshi

Nr.59 Gramshi

-Librazhd

Nr.60 Librazhd Ilir Murati

Nr.61 Perrenjas Liman Mnalla

Qarku Fier

-Lushnje

Nr.62 Lushnja Sokol Sina

Nr.63 Lushnja Agim Bega

Nr.64 Lushnja Pandi Boçi

Nr.65 Lushnja Bedri coku

-Fieri

Nr.66 Fieri Thanas Cora

Nr.67 Fieri Gezim Velia

Nr.68 Fieri

Nr.69 Fieri Mina Rrudha

Nr.70 Fieri Vladimir Muça

Nr.71 Fieri Bujar Hasa

Nr.72 Fieri Rexhep Krasniqi

Nr.73 Fieri Kujtim Osmani

Qarku Berat

-Berati

Nr.74 Berati Aferdita Numani

Nr.75 Berati Ilirian Paço

Nr.76 Berati

Nr.77 Berati Ndricim Lakra

Nr.78 Berati Halit Bushi

Nr.79 Berati Perparim Hadershaj

Qarku Korçë

-Korça

Nr.80 Korca Adhon Polena

Nr.81 Korca Maksi Ceci

Nr.82 Korca Kujtim Satka

Nr.83 Korca Wilson Ibrahimllari

Nr.84 Korca Koci Petriti

-Pogradeci

Nr.85 Pogradeci Selaudin Jakupi

Nr.86 Pogradeci Et'hem Fezollari

-Devoll

Nr.87 Bilisht Petrit Kutrolli

-Kolonja

Nr.88 Kolonja Diskutohet

Qarku Gjirokastër

-Përmeti

Nr.89 Permeti Andon Cullufi

-Gjirokastër

Nr.90 Gjirokastra

Nr.92 Libohova Kujtim cobani

-Tepelena

Nr.91 Tepelena Hysni Kasemi

Qarku Vlorë

-Vlora

Nr.93 Vlora Mallegjim Skenderaj

Nr. 94 Vlora Kajtaz Aliko

Nr.95 Vlora Afrim Jaupi

Nr.96 Vlora Sulejman Abazi

Nr.97 Vlora Diskutohet

Nr.98 Himara Çajup Noga

-Saranda

Nr.99 saranda Qani Sejdini

Nr100 Saranda Shkëlqim Selmani

PR dhe psikozat e "komunarëve" të rebeluar

Shpërbëhet Partia Republikane

Dukagjin Hata

Partia Republikane, një parti e drobitur dhe pa asnjë traditë, për më tepër pa asnjë vizon aktual për shqiptarët, vazhdon të hedh në tregun politik "fluskat" e radhës, kundër një alternative historike të provuar, që iu ka dhënë shqiptarëve, për të parën herë në historinë e tyre të re, mundësinë e krijimit të një shteti të së drejtës, gjatë periudhës së monarkisë të ideuar dhe realizuar me largpamësi nga Mbreti i tyre, Ahmet Zogu. Ky "sulm" fantazmagorik nuk ka të bëjë me ndonjë traditë të republikanzimit, pasi PR nuk përfaqëson kurrëfarë tradite, por është thjesht një reagim i të dobëtit, që kërkon të justifikojë humbjen e radhës, deri në shpërbërje të plotë të lidershipit të saj. Themi thjesht "lidershipit", pasi struktura të vërteta PR nuk ka patur kurrë.

Njerëz që u ngritën deri në rolin e "liderit" në saj të kompromisve të kafeneve dhe që nuk përfaqësojnë thuajse asgjë, përpos egove të tyre sindromike, nuk e kanë për gjë, që me mendjelehtësinë dhe arrogancën e të paditurve, të bërtasin në korin e improvizuar, nën shembullin e Dantonëve dhe të komunarëve të të gjitha ngjyrave e kohërave, kundër gjithçkaje që bie erë seriozitet, në këtë vend të lodhur nga eksperimentet dhe stanjacioni primtiv.

Me sa duket, z. Mediu është etalon i ankimit kundër kujtdo dhe gjithçkaje që, qoftë dhe tërthorazi, nxjerr në pah mungesat e tij dhe të partisë-karrike që drejton.

Partisë Republikane tani nuk i ka mbetur askush, përveç kryetarit Mediu. Ajo po shpërbëhet me shpejtësi, duke nxjerrë në pah të gjitha kompekset e krizës së partive pa kurrëfarë elektorati dhe vizioni politik.

Ata që ishin përfshirë në këtë parti, me idenë që ajo të ishte një alternativë serioze për shqiptarët, ikën të zhgënjyer dhe pa e kthyer kokën prapa. Shumica e tyre u bënë pjesë e aksionit të madh politik të udhëhqeur nga Leka Zogu I, pjesë e LZHK-së, e cila synon ta orientojë politikën dhe shoqërinë shqiptare në rrjedha të reja. Kështu ndodhi me zotin Begeja, i cili u përfshi në lidershpin e lëvizjes më progressive të ndërmarrë ndonjëherë nga protagonistët politikë shqiptarë, gjatë këtyre 14 viteve të pluralizmit politik. Po kështu veproi edhe z. Shkëlqim Barusha, i cili gjithashtu braktisi "frontin" virtual republikan dhe aktualisht është kandidat për deputet i LZHK-së në zonën zgjedhore 46. Gjithashtu z. Myftar Kastrati, z. Veip Guri e një gjysëmduzine të tjerë, ikën nga PR dhe protagonizmi fiktiv i z. Mediu dhe iu bashkëngjitën një lëvizje dimensionale dhe të mirëpritur nga shumica e shqiptarëve, siç është LZHK-ja.

Moskuptimi i llogoritur i kësaj të vërtete nga z. Mediu, nuk është për faj të LZHK-së, por për faj psikologjisë së "komunarëve", që udhëheq PR, psikolgji ku mpleksen të gjitha komplekset e trashëguara dhe të fituara të partive-karrike, aq shumë të kohe të mbrapshtë.

Zoti Mediu, megjithë zellin e tij "luftarak", rrezikon të mos dalë as vetë deputet. Askujt nuk i shërben më një parti që po shpërbëhet me shpejtësi dhe një kryetar që ka harruar tabelën e pjestimit.

"Lëvizja Për Zhvillim Kombëtar - Leka I Zogu", të premten ora 19:00, miting në qendër të Tiranës

LZHK & Mbreti: "Shqiptarë, në sheshin "Skënderbej"!

Neritan Kolgjini

Para dy ditësh, në një konferencë shtypi, LZHK shpalli se do të prezantojë para shqiptarëve në një miting në Sheshin "Skënderbej", 100 kandidatët e saj më të mirë për garën e 3 korrikut. Kjo deklaratë duket se i zuri në befasi dy partitë, që deri më sot e kanë përdhosur këtë shesh të shqiptarëve, saqë asnjëra nuk guxoi të shprehej në lidhje me këtë ridimensionim të komunikimit publik të Lëvizjes. Keqdashësit e alternativës LZHK u ndien ligsht, pasi nuk e prisnin një sfidë të tillë, në atë që ata e konsiderojnë si domen të tyrin, - mitingjet në sheshe. Por zaten kjo lëvizje e re e LZHK-së është pikërisht për t'u treguar atyre që e ndiejnë veten sundimtarë absolutë të elektoratit, se koha e tyre ka mbaruar. Thirrjet "te sheshi - te sheshi!" tashmë janë pronë e të gjithë shqiptarëve dhe për këtë merita është e atyre politikanëve që kanë zgjedhur të sfidojnë binomin PS-PD, pikërisht aty ku ata mendojnë se kanë atunë më të fortë politike. "Te sheshi!"...

Ndërkaq kjo thirrje e lëvizjes politike më fisnike që është shfaqur në skenën shqiptare këto 15 vite pluralizëm, kërkon njëkohësisht edhe një angazhim të njëmendtë të të gjithë ingredientëve të saj strukturorë e politikë. E ky angazhim duhet të vijë jo vetëm për të treguar "muskujt elektoralë", por edhe për t'i dhënë një dimension të ri konfiguracionit politik. Sepse dihet që kjo lëvizje politike ka përkrahës në të katër anët e vendit, por që kjo të bëhet më e prekshme, duhet që këta njerëz të dalin në shesh e ta tregojnë mbështetjen e tyre, e jo vetëm ditën e votimit. Kjo mbështetje popullore duhet të jetë e qartë dhe e fortë, në mënyrë që të mos ketë më komente si në '97-ën, kur maliciozët që "na i ka falur zoti me bollëk" në dy partitë e kryetarëve legjendarë, filluan të mërmërisin se ku janë votuesit e monarkisë?! E pranojmë se sot janë kushte të ndryshme me '97-ën, por gjithsesi edhe shkaku, - pra prezantimi i 100 burrave përfaqësues të LZHK-së, - është gjithashtu mjaft ngacmues e intrigues. Tekefundit, çdo tiranas apo çdo shqiptar ka të drejtën të njohë njerëzit për të cilët do të japë votën. Por kjo e drejtë lidhet edhe me detyrimin që duhet të ndiejë çdokush për t'u njohur me këta kandidatë. Sepse nëse qytetari shqiptar nuk interesohet për njerëzit që do ta përfaqësojnë në parlament, atëherë nuk ka pse ankohet për mëkatet e politikanëve e të politikës. Gjithsesi sot nuk është koha për të bërë arsyetime të kësaj natyre. Të premten pasdite, shqiptarët që e ndiejnë me shpirt këtë emër, kanë detyrimin të dalin në shesh për të treguar se ky vend ka mjaft forcë për t'i thënë stop politikës së vjetër që kërkon ta pluhurosë emrin shqiptar. Dhe rast më të bukur sesa ky që bëhet nën egjidën e Mbretit, nuk mund të gjendet.

LZHK, një alternativë nacionaliste

Nga Neritan Kolgjini

Ajo çka e dallon LZHK-në në spektrin politik të sotëm është pikërisht ngjyra e saj e fortë kombëtare, e cila duket në programin e saj, në përfaqësuesit e saj kryesorë dhe në disa prej partive përbërëse. Është ky element që e bën atë të ndryshme nga gjithë zërat e tjerë politikë që shfaqen në skenën e sotme politike. Dhe kjo lëvizje politike elektorale, pikërisht me këtë "element ndryshe", ka të drejtë t'u drejtohet shqiptarëve më 3 korrik, për t'ia besuar përfaqësimin. Kjo vecori e saj shihet se eshte në kontrast të fortë me forcat e tjera të cilat shpallin si thelb të tyre gjithfarë filozofish, ngjyrash e cilesish, përveç asaj kombëtare. Prandaj në këtë alternativë elektorale "LZHK - Leka I Zogu" janë bashkuar shumë parti e individë, të largët në dukje në pozicionimin politik, si psh., republikanë, ballistë dhe monarkistë, të djathtë, centristë apo socialdemokratë. Pasi, të jesh nacionalist, të duash atdheun tënd më shumë se çdo vend tjetër, nuk ka nevojë të përqafosh një krah politik, një ideologji politike apo të marrësh ngjyrë sikur të ishe specie mutante.

Pra LZHK ka dalë në xhunglën politike shqiptare, pikërisht për të vendosur atë kufi që ia bën të qartë çdokuj dallimin midis shtëpisë tënde dhe asaj të huajës. Për të bërë dallim midis pronës tënde dhe asaj të huajës. Në këtë vështrim LZHK është qartë një forcë nacionaliste, në përputhje me atë çka janë aspiratat klasike dhe moderne të nacionalizmit shqiptar. Prandaj ndoshta ajo nuk po vlerësohet dhe aq me ndershmëri në analizat e komentet e ndryshme politike, herë-herë keqdashëse.

Nga ana tjetër turravrapet drejt Horror '97-ës si socialistët, apo të ashtuquajturës liberal-demokraci të djathtë të PD-së, mund të jenë gjithçka pos mbrojtje e interesave kombëtare shqiptare. Në fakt nuk është e nevojshme të vërtetojmë sot se këto politika nuk janë në përputhje me interesat vitale kombëtare të shqiptarëve. Mjafton të shohësh historinë e dekadës së fundit të këtyre 2 partive e njerëzve të tyre, për të kuptuar se ku mund të na shpien. Prandaj LZHK është një domosdoshmëri në këtë politikë pa moral kombëtar. Dhe është pikërisht ky moral kombëtar, i cili nuk të lejon të shkelësh ato parime të përbotshme, të cilat shërbejnë si antidot ndaj çdo fenomeni korruptiv, gërryes e rrënues të një shoqërie nacionale. Dhe me të drejtë shkruhet se LZHK do të jetë elementi më i fokusuar i këtyre zgjedhjeve, dhe që do t'i japë fund kësaj politike disfatiste e sejmene të interesave antikombëtare. Tamam Lëvizje për Zhvillim Kombëtar!

Intervistë me z. Flutuark Gërmenji,Kryetar i Oborrit Mbretëror Shqiptar

Ja kandidatët e LZHK-së kanë epërsi ndaj rivalëve të tyre

Pyetje: LZHK përfundoi gjithë procesin e seleksionimit dhe të rregjistrimit të kandidatëve në Komisonin Qëndror të Zgjedhjeve. A u arritën objektivat e caktuara gjatë këtij procesi?

Përgjigje: Natyrisht, u arritën. Objektivi kryesor ishte që në listën përfundimtare të kandidatëve, të përfshiheshin propozimet e vetë zonave, të paraqitura nga degët e LZHK, propozimet nga shoqëria civile, nga shtresat e ndryshme sociale dhe nga kategoritë e ndryshme të biznesit. Diskutimi i tyre u bë, fillimisht, në departamentin e organizimit dhe të burimeve njerëzore dhe, më pas, në Komisionin Elektoral. Kandidatët u paraqtën publikisht nga vetë Kryetari i LZHK, si në Durrës, Korçë, Elbasan, Vlorë, Fier, Berat, Malësinë e Madhe, Kukës, etj.

Paraqitja e tyre publike tregoi se ishin përzgjedhur ata kandidatë, që gëzonin mbështetjen e zonave, të elektoratit të tyre. Nga testimet në shkallë kombëtare, rezulton që kandidatët e LZHK janë mirëpritur si personalitete përfaqësuese.

Pyetje: Cila është pasuria intelektuale dhe e vlerave të traditës me të cilat vijnë për të konkuruar për zgjedhejt e 3 korrikut kandidatët e LZHK?

Përgjigje Kandidatët e LZHK erdhën para zonave të tyre elektorale përmes diskutimeve dhe propozimeve të zonave dhe strukturave përfaqësuese. Kjo është edhe arësyeja kryesore e vlerave të tyre për të gjithë elektoratin shqiptar. Ata përfaqësojnë traditat më të mira shqiptare, pasi vinë nga familje patriotësh, që kanë dhënë kontribute të rëndësishme në historinë e Shqipërisë. Kandidatë të tillë janë paraqitur në të gjitha zonat, por mund të përmendim disa prej tyre në Shkodër, Korçë, Vlorë, Durrës, Tiranë, Krujë, etj. Mes kandidatëve ka shkrimtarë, kompozitorë, publicistë, juristë, mësuesë, mjekë, inxhinjerë, etj., që përfaqësojnë vlera intelektuale dhe kulturore mbarëkombëtare.

Kontributet e tyre janë vlerësuar si një bazë për të rritur këto vlera në shkallë kombëtare, si kontributin më të çmuar të LZHK në hapsirën Europiane. Dinjiteti kombëtar përfaqësohet me vlerat intelektuale dhe kulturore, me indetitetin kombëtar.

Konkurimi i këtyre kandidatëve do të sjellë një jehonë të fuqishme të LZHK para elektoratit shqiptar, sepse, nëpërmjet tyre, vijnë vlerat e vërteta, që janë në bazë të dinjitetit tonë kombëtar.

Pyetje: Në kuadrin e këtij konkurimi dinjitoz të kandidatëve të LZHK-së, ku mendoni se qëndron epërsia e tyre ndaj rivalëve dhe vlerat që ata përcjellin në këtë betejë të ashpër elektorale që sapo ka nisur?

Përgjigje Beteja është vërtetë e ashpër, por kandidatët tanë nuk paraqiten nëpërmjet parave të vjedhura dhe të premtimeve zhgënjyese, as nëpërmjet një qeverisjeje të dështuar dhe të një demokracie të tradhëtuar. Siç e përmendëm më lart, epërsia e tyre qëndron në vlerat e tyre, në programin elektoral, që mbështetet në slloganin NE BËJMË SHTET, që ka garancinë e mbështetjes nga një simbol kombëtar, siç është Mbreti Leka.

Epërsia e tyre e parë është që kandidatët e LZHK kanë premtimin solemn dhe praktikën e garantuar, që nuk do të vazhdohet të qeveriset me mentalitet komunist apo postkomunist, as me skemat e Katovicës dhe as me vjedhjen totale ndaj pasurive kombëtare. Kjo është e garantuar nga programi dhe nga Kryetari i LZHK, Mbreti Leka I Zogu.

Shpesh vazhdohet të pyetet se çfarë sjell LZHK dhe pse duhet të votohet ajo nga shqiptarët. Ne besojmë se janë pikërisht garancitë që thamë më lart, është premtimi se do të realizohet një Qeverisje Shqiptarësh, për të gjithë Shqipërinë. Kjo përbën epërsinë morale dhe politike të kandidatëve të LZHK, që ka synim jo riciklimet partiake, por Zhvillimin Kombëtar, rritjen e dinjitetit kombëtar të Atdheut tonë të përbashkët.

Pyetje: Partia Demokratike, në themel të obsioneve politike të së cilës deri tani ka qenë "Dushku" i aplikuar nga PS, po fabrikon një "Dushk" të ri. Cili është mendimi juaj për këtë?

Përgjigje Këto zgjedhje elektorale u rrezikuan që në fillim nga kompromisi "PD" "PS" për hartimin e ndryshimeve të Kodit Elektoral. Vazhduan të rrezikohen nga mospjesëmarrja e komisionereve të LZHK apo edhe të LSI. Po arrijnë kulmin me parapregatitjen e një "Dushku" total, duke bërë thirrje frenetike për të votuar veç kandidatët e të dy forcave, që përmendëm, dhe po veç aleatët e tyre në propoconial.

Ky është veprimi më i pamoralshëm në historinë e zgjedhjeve në Shqipëri. Kjo bie ndesh edhe me Kodin e Etikës, që kanë firmosur kryetarët e partive politike shqiptare.

Veprimet pa identitet kombëtar, sjellin këtë veprim të pamoralshëm elektoral. Tendenca për të mashtruar elektoratin shqiptar, siç ka qenë rëndom gjatë këtyre viteve, po shoqërohet me një grabitje masive të votës sovrane të popullit shqiptar.

Ne besojmë se populli do të dijë t'i përgjigjet kësaj loje të pamoralshme, duke votuar për të siguruar Zhvillimin Kombëtar, në Shqipërinë e vjedhur nga qeveritarë të korruptuar dhe të tradhëtuar nga kryetarë partish, që mendojnë vetëm për të siguruar kolltuqe pushtetarësh.

Pyetje: cilat janë disa nga arsyet kryesore që i japin LZHK-së një kartë të fortë morale për të kërkuar më 3 korrik një votim mbarëpopullor të shqiptarëve?

Përgjigje Arësyeja bazë është ringritja e institucioneve, sigurimi i rendit dhe i punësimit, këtu në Shqipëri. Mbi këtë bazë garantohet fillimi i punës së përbashkët për të rritur mirëqënien në çdo familje shqiptare.

Ku LZHK premton se do të bëjë shtet, ajo garanton deryrimin shtetëror për një administratë autoritare dhe të pakorruptuar, që punon për të gjithë shqiptarët.

LZHK garanton, gjithashtu, se do të sigurojë zbatimin e ligjit, të drejtësisë, të rendit, duke ringritur xhandarmërinë tradicionale shqiptare, si armën kryesore për të luftuar krimin dhe korrupsionin. Por LZHK ka edhe detyrimin shtetëror që tu sigurojë të gjithë shtetasve një Pasaportë Shqiptare për të shkuar kudo, lirisht dhe me dinjitet.

Këto kanë qenë arritur që përpara 70 vjetësh. Pra nuk është thjesht një premtim, por një realitet, që kërkon të rivendoset me dinjitetin që ka patur.

Vetë Programi Elektoral i LZHK është një kërkesë dhe premtim për të gjithë shqiptarët, që janë ndarë e coptuar nga disa prej partive të sotme, që ëndërrojnë vetëm përfitimet e pushtetit. Bashkë me ato, që përmendëm më sipër, kjo është garancia që LZHK kërkon votimin mbarëpopullor më 3 korrik.

Pyetje: Cilat janë vizionet politike paszgjedhore të LZHK-së për t'iu dhënë shqiptarëve një mundësi tjetër qeverisje, të denjë për alternativën që ajo përfaqëson?

Përgjigje:Shpesh janë përgojuar aleancat paszgjedhore. Të gjithë anëtarët e lidershipit të LZHK dhe vetë Kryetari, Mbreti Leka I, kanë deklaruar se bashkëpunimi paszgjedhor ka një kriter bazë: Interesin Kombëtar.

Kjo do të thotë se aleancat dhe bashkëpunimi do të bëhet mbi bazën e Programit të LZHK për Zhvillim Kombëtar, por asnjëherë me pazare pushtetesh dhe përfitimesh partiake. Ky është kriteri bazë. Të tjerat janë çeshtje teknike, që kanë të bëjnë me procedurat përkatëse dhe do të diskutohen në kohën e duhur.

Institucioni i Presidentit Shqiptar

Erind Maçi

Opinioni i gjerë në Shqipëri beson se zgjedhjet do t'i fitojë opozita. Mbeten për t'u parë vetëm përqindjet, koalicionet dhe raportet e tyre. Diçka tjetër është gjithashtu e sigurtë, që zgjedhja e presidentit të ardhshëm do të jetë problematike. Edhe më optimisti në kampin opozitar nuk beson se do të arrihen 2/3 e votave për të evituar përfshirjen e të majtëve në këtë proçes. Lideri i opozitës e uli shumë nivelin e figurës së presidentit të ardhshëm duke deklaruar se do të pranonte gjithkënd, vetëm që president të mos bëhej Nano. Kryeministri aktual nuk është ndonjë etalon për figurat politike dhe të qëndruarit më lart tij nuk është diçka me të cilën mund të krenohesh. Institucioni i Presidentit të Shqipërisë vërtet nuk merret me politikat qeverisëse të vendit, por nga ana tjeter ka shumë funksione të rëndësishme. Presidenti është Komandanti i Përgjithshëm i Forcave të Armatosura, Drejtuesi i Këshillit të Lartë të Drejtësisë, dekretues ambasadorësh, shpërndarës parlamentesh dhe garant i zbatimit të kushtetutës. Deri tani, politika shqiptare ka dështuar në zgjedhjen e njerëzve që ngrihen mbi partitë dhe zbatojnë ligjin, le më në gjetjen e figurave kombëtare që përfaqësojnë denjësisht vendin tonë dhe punojnë për interesa kombëtare. Për më tepër që zgjedhja e presidentit shqiptar po përdoret dhe mund të përdoret edhe në të ardhmen për intriga politike dhe për të krijuar destabilitet. Mediat afër qeverisë po bëjnë zhurmë se PD po bën një marrëveshje me LSI, për të qeverisur bashkë në këmbim të fitimit nga kjo e fundit të të drejtës për të caktuar presidentin. Ky mund të jetë një presion që i bëhet LSI duke i akuzuar për bashkëpunim me demokratët, në të njëtën kohë kur Nano dhe Rama i bëjnë thirrje të kthehen në identitet. Në këtë rast presidenti i ardhshëm po përdoret për të bashkuar të majtën me zor. Por edhe sikur të ekzistonte një marrëveshje e tillë, prospekti i një presidenti LSI-st nuk besoj të mbushë me optimizëm shumë vetë. Gjithashtu, a mund të besohen socialistët se ata nuk do ta përdorin rastin që i jep zgjedhja e presidentit të ardhshëm për të kërkuar zgjedhje të parakohëshme? Më keq akoma, a do detyrohet opozita e sotme që të pranojë një president jo konsensual por të majtë vetëm për të kompensuar?

Mbarimi i mandatit të zotit Moisiu është koha kur kriza politike do të rishfaqet në Shqipëri. Atëhere mund të vazhdohet fare mirë me traditën e nisur me dy presidentët e kaluar, ose më keq akoma të zgjidhet një president i mirëfilltë i majtë. Por ekziston një mundësi tjetër që do të zgjidhte përfundimisht këtë krizë. Eliminimi i Institucionit të Presidentit dhe vendosja e Monarkisë Kushtetuese. Kjo do të vendoste balancën aq të nevojshme në politikën shqiptare. Nuk do të kishim më presidentë sa për të kaluar rradhën. Nuk do të ishte më në krye të shtetit një njeri që vetëm shkon në konferenca dhe bën xhiro me tanke në Irak. Qeveria nuk do të mund të shkelte kushtetutën duke punuar pa ministra. Nuk do të lejoheshin mashtrime të tilla si ai për datën e zgjedhjeve dhe kodin elektoral. Por mbi të gjitha, Mbreti Leka I do të ishte faktor kryesor i mbrojtjes dhe promovimit të interesave shqiptare, duke u pozicionuar mbi partitë dhe duke punuar vetëm për kombin shqiptar. A mund ta imagjinojë ndokush Mbretin Leka duke i thënë politikanëve kosovarë se duhet të plotësoni standartet e të mbroni serbët pastaj të shohim për statusin e Kosovës? Po presidenti grek a do mund të dilte vallë në konferencë të përbashkët shtypi me Mbretin Leka I, të sillej si në shtëpinë e tij dhe të deklaronte se problemi çam nuk ekziston? Fjala e Mbretit do të ishte garant që e drejta e pronës do të mbrohej në Shqipëri, që mbeturinat e komunizmit dhe mentalitetit të trashëguar prej tij të zhdukeshin. Dhe nëse pretendohet se kjo formë organizimi shtetëror është e vjetëruar, le të shikojmë se sa jashtë kohës dhe të prapambetura janë Spanja, Belgjika, Suedi, Britania etj. E vërteta është se institucioni i presidentit në Shqipëri po përdoret nga partitë politike për përfitimet e tyre dhe shpeshherë edhe po nëpërkëmbet. Këto parti janë të papërgjegjshme për fatet e kombit sepse janë të ndërgjegjshëm që mbi ta nuk qëndron kush që t'i kontrolljë dhe t'i drejtojë. Për këtë e kanë fajin kompetencat e pakta, por edhe niveli mediokër i figurave që kanë mbajtur postin e presidentit deri më sot. Zëvendësimi i këtij institucioni me institucionin e Mbretit, do të konsolidojë institucionet shqiptare, forcimin e të cilave do ta bëjë LZHK pas zgjedhjeve të 3 korrikut.

"Të fala" nga Migjeni!

Bahri Myftari

Në këtë realitet ku takon e ndeshesh lehtësisht me "Sokratin e vujtun apo derrin e kënaqun", në larminë marramendëse, të çrregullt e të trishtuar të jetës sonë ku mjerimi, varfëria e shumicës m'u në krah të gëzimit dhe lumturisë, domosdo, të një pakice, plot shkaqe dhe arsye të sjellin ndër mend Migjenin e madh.

Shkurt; më shumë se sa preferenca ndaj poetit dhe veprës së tij, të shtyn urdhëri dhe detyrimi që buron prej kohës sonë "të lumtur".

"Merrnie dhe çonie në qytet këtw shtatore. Vendosnie në një shesh. Dhe si përmendore kushtonia ndokujt. Kushtonia atij që ka ma shumë merita për kët vend. Po, ndoj ministri o deputeti, o ndokujt tjetër... E në rast se nuk gjeni ndonjë njeri që ka merita të mjaftueshme, atëherë kushtonia atij që ka merita më pak: perëndisë klasike."

Do të mjaftonte një informim çfardo për gjatë jo një muaj, jo një jave, por një ditë, një ditë të vetme për të parë, dëgjuar e ndjerë dramat deri në caqe të tragjedisë që mbartin e mbajnë qytetarët e këtij vendi: fëmijë të varur, prindër që prej mizeries mbytin jetën, gra dhe nëna zemërdjegura me bij e bija rrugëve të botës, familjarë, komshinj, fqinj në hasmëri e në gjak e, si për inat të tyre, si karshillëk vulgar e propotent njerëz rozë, realitete rozë, gazeta, televizorë, gënjeshtarë, hipokritë. Programe marramendëse, liderë partish, shoqatash, njerëz pa kurrëfarë integriteti, a me integritet të coptuar, zyrtarë, qeveritarë, ministra dhe të gjithë llojet e kodoshëve, i bien gjoksit, çirren, lavdërohen, bëjnë gjoja sikur kërkojnë falje, sikur janë penduar, vetëm e vetëm që edhe njëherë, ja vetëm këtë radhë, që po e bie radha: le të kalojë përsëri "miu nën mustaqe"! Dhe, vërtet, a do të mundet kjo?! Mirëpo, çuditërisht në të kundërt me euforinë e prodhuar prej shtetit dhe pushtetit, pra, sikur të mos mjaftonte marrëzia e prodhuar në vend, na vjen si peshqesh a dhuratë talljeje atë çka kasnecë përtej deteve dhe maleve tona bërtasin, por që, gjithësesi, për fat të keq, këtë radhë thonë një të vërtetë:

Shqiptarët janë ndër popujt më të ushqyer keq, pra më pak të ushqyer se sa fqinjët, krejt të pakrahasuar me ata më tej. Ndërkaq, si për ironi, por në këtë rast për argument, për të na vërtetuar seriozitetin e detyrës, rendiste sasinë dhe cilësinë e produkteve harxhuar përgjatë ushqimit.

Të dhënat ishin bashkëkohore, pra jo të viteve të shkuara, kur mbi 60% e popullit hante bukë misri, kur tolloni jo vetëm për shkak të nevojës, ishte më i shenjtë, më i vlerësuar se pasaporta, kur për një kile mish apo për një pako kafe duhej të nxirrje në pazar veç fytyrës edhe ndonjë plaçkë tjetër. Kështuqë s'bëhej fjalë për atëherë por për sot, kur në treg gjen edhe qumësht dallëndysheje, çdo gjë gjen, kuptohet veç para jo.

veç para jo.

I gjendur nën peshën e pështirë të këtij "sihariqi", në një vakt dreke, falë edhe mbrekullisë që na ka krijuar "Sat +", rastësisht duke kërkuar stacione sipas qejfit, ndër katër syresh, të katër italianë dhe ndër më kryesoret stacione të atij vendi, përcilleshin programe tej e mbanë për ushqimin dhe të ushqyerin. Amvisa; gjyshe dhe nëna, rrethuar prej bijsh e mbesa, shpalosnin plot talent dhe art, mu aty rreth tavolinave mbushur dëngazi me mishra, sallame, djathra, fruta, miell, lugë, pirunj, pra përgatitnin lloje nga më të ndryshëm gjellrash, ëmbëlsirash, shkurt, gjithçka të mirë që , zoti atje në qiell dhe nëna apo gjyshja në tokë, ua bëjnë peshqesh të paditurve!

Atëherë, pasi u ngopa së ushqyeri ashtu, virtualisht, iu ktheva stacioneve të atdheut tim. Ç'të shoh? Në njërin doli kryeministri, i rrethuar prej miqve të tij të mediave i cili, sinqerisht, ashtu si gjithmonë, për këtë zor se dyshon kush, aq më tepër ata që e rrethonin, deklaroi se edhe pse ata farë ministra janë kryekëput të paaftë, do t'i rikandidojë përsëri, janë të aftë për të na qeverisur, për të na drejtuar, me një fjalë, do të na i fusin thikën më "thellë".

Në një stacion tjetër del deputeti që i kulloti katër vjet në një zonë ku nxënësit "kullotnin" mençurinë e tyre nëpër livadhe dhe jo atje ku e ka bekuar shkenca dhe zoti. Pak pas tij del një zotëri tjetër që edhe pse tërë krahina i kalon nga një breg i lumit në bregun tjetër, kërkon përsëri t'i përfaqësojë ata, t'i vjedhë dhe të deklaroi siç deklaron, se tërë ajo zonë lumturohet prej lumturisë që i ka dhuruar zotëria. Radha s'ka fund, njerëz, fshatarë dhe qytetarë, ndonëse të lumtur, siç thonë dhe çirren demagogët, hipokritët, vriten prej kësaj lumturie që "vret".

Në një stacion tjetër dalin plot nur dhe lumturi drejtorë doganash, tatimesh, policish që, padyshim edhe këta janë të lumtur. Dhe që lumturia e tyre të jetë dhe lumturia jonë, o burra t'i votojmë, t'i çojmë në parlament.

Lumturia që vret, lumturia që na kujton Migjenin e madh, zë një vend të madh në mediat e ditës. Pasqyrimin e përditshëm, në mundësi me ngjyra i byrosë së dikurshme. I byrosë së Enverit dhe i trimave të tij, domosdo edhe i bëmave të zeza. Aq e vlerësuar është kjo temë, sa një njëzetvjeçar i sotmë, për të cilin do të ishte më mirë të mos u njihte as farën as sojin diktatorëve e diktaturës, përkundrazi portreti i tyre, i Enver Hoxhës, i Mehmetit, Manushit deri dhe ai i Muho Asllanit është më i kopshëm se sa portreti i presidentit të vendit, z. Moisiu.

Kështuqë lajmi i keq i saposhpallur s'përbënte për ta kurrëfarë shqetësimi. Ai nuk ngacmon as ndërgjegjen, as veprën e tyre. Ata i kanë hipur kësaj pele që quhet Shqipëri dhe nga aty e shpallin atë jo republikë të lumturisë, por republikë të lumturive. Jashtë kësaj republike që s'ka se si të mos jetë vetëm e tyrja, nuk ekziston realitet tjetër. Nuk ekzistojnë as fshatra, as qytete, as fshatarë, as qytetarë. Nuk ka të papunë, të pa strehë, të varfër, të pa shpresë, të mërzitur e të revoltuar, nuk ka greva mësuesish, greva shoferësh në përplasje me policë. Nuk ka fëmijë që mësojnë ndër stallat e dikurshme të lopëve, nuk ka fshatarë që hidhen nga një breg në bregun tjetër o duke ngritur brekët, o duke u zvarrur nëpër fijet e telave, nuk ka qytetarë që veç emrit në treg, për fat të keq, të shtyrë prej nevoje, mund të lenë dhe një copë dinjitet, karakter, fytyrë.

Prandaj ata nuk e përfillin "sihariqin" e ardhur nga jashtë, nuk i përfillin zërat, protestat dhe pakënaqësitë që vinë prej një populli të tërë. Lumturia e tyre është e verbër, është e marrë, nuk shkon më tepër se hunda dhe goja.

Realitete të tilla, realitete të tilla migjeniane për ta nuk ekzistojnë.

Nëse kjo mendësi do të vazhdojë gjatë, sikundër dhe tepër gjatë ka vazhduar, do të prodhojë lumturi për "derrat e knaqun" dhe nga ana tjetër mjerim për sokratët që janë mijëra e mijëra. Nëse do të veprohet kështu, vazhdimisht rezultatet do të jenë të mëdha, lumturia do të jetë gati qiellore, gati në ekstazë, do të thoshte Migjeni. Lumturi për të vjetër dhe të rinj, lumturi për vocërrakët tanë, për fëmijët, domosdo mbi të gjitha për fëmijët. Dhe atëherë poeti do të flasë përsëri:

E urojmë djalin me fjalë "I shkoftë lypa mbarë!" (A ju pëlqen zotni, ky urim për fmitë e juej?)

E natyra pranverore qesh dhe kënaqet që po prodhon qershia të kuqe dhe fmi të mjeruem.

Festa antifashiste, apo festa komuniste?

Sadik Bejko

Festimi i sivjetëm i 9 majit në Sheshin e Kuq të Moskës, i fitores botërore mbi fashizmin, me pjesëmarrjen e shumë prej liderave botërorë, të vë në mendime. Pse 9 maji në Shqipëri nuk e ka atë peshë që ka dhe në vende të tjera? Pse nuk e festojmë edhe ne si gjithë bota rënien e fashizmit? Ne që nga 5 maji e deri në 29 nëntor festojmë zyrtarisht dhe i përkujtojmë përvit të rënët antifashistë. Vallë madhështia dhe hiri i festës së 9 majit venitet se ne kemi kaq shumë festa të tjera antifashiste? Vallë ne kremtojmë me këto festa rënien e fashizmit apo dhe diçka tjetër? Në se vërtet do të festonim rënien e fashizmit, atëhere 9 maji duhej përkujtuar me madhështinë më kulmore, ashtu siç i takon dhe si festë ndërkombëtare, që na lidhi ne me të gjithë koalicionin botëror antifashist, me të cilin me të drejtë krenohemi. Në se nuk ndodh kjo, që 9 maji duhet të ishte festa antifashiste më me peshë, atëhere ka diçka tjetër.

Në Shqipëri ka një idolatri komuniste që, nën maskën e antifashizmit, mbahet në këmbë me të gjithë forcën dhe përgjatë gjithë vitit. Një festë e madhe ndërkombëtare si ajo e 9 majit në Moskë nuk e përmendi fare Stalinin. Edhe atë Stalin që me fjalimin e tij drejtuar popullit, ku për herë të parë e të fundit iu drejtua njerëzve më fjalën "vëllezër", e ktheu luftën kundër Hitlerit në luftë patriotike, jo në luftë ideologjike. Dhe atë Stalin që qe një nga udhëheqësit e mëdhenj e të pashlyeshëm të Luftës së Dytë Botërore. Moska dhe bota këtë herë shkoqur na e tha se luftën antifashiste duhet ta ndajmë nga ngarkesat ideologjike, nga maska e të festuarit të komunizmit, kur përkujtojmë antifashizmin. Në Moskë të gjithë liderat simbolikisht çuan lule te ushtari i panjohur. Luftën e bëri populli rus, ata që u vranë nuk ishin domosdo komunistë.

Në Shqipëri nuk mund ta kemi një ushtar, një ushtar të panjohur, por duhet patjetër të kemi një partizan të panjohur që ka luftuar armiqtë dhe tradhëtarët, tradhtarët d.m.th kundërshtarët e komunizmit. Dhe vërtet si për simbol të asaj çka solli ky partizan ndër ne, vendi i tij sot është kthyer në sheshin e të papunëve dhe të të pastrehëve. Indirekt, në të gjitha festat me partizanë që bën Shqipëria, mbahet në këmbë ideali partizan, d.m.th ideali komunist, jo lufta çlirimtare. Bushi kërkoi falje që me rënien e fashizmit, vendet e Evropës Lindore ranë nën katastrofën komuniste. Në Shqipëri gjërat kanë ngrirë më 1944. Ministri Majko, në përkujtimin e 9 majit me veteteranë që i duhen për zgjedhjet e radhës, përmendi partizanët e Enver Hoxhës, partizanë që tek ne sapo u nderuan në mënyrë të veçantë më 5 maj. Shqipëria, për inerci të komunizmit, për interesa të politikës së ditës, të elektoratit, gjen rastin të bëjë festa pas festash me partizanë. Festohet më 5 maj, më 17 nëntor, më 29 nëntor, bëhen parada, përkujtimore brigadash partizane me shumë veteranë e komunistë nostalgjikë. Mbas gjithë kësaj mbahet e gjallë era komuniste. Kjo mbase bëhet me një qëllim makiavelik, se "bijtë" e sotëm nuk i duan më "baballarët". Por këndej i neverisin, andej u shtrijnë krahun e i çojnë në tavolinat e mbushura plot në Pezë e gjetkë. Kjo bëhet si për të justifikuar pushtetin e sotëm, si për t'i vënë atij një themel historik e patriotik, medemek, ne bijtë e atyre që bëmë luftën, duhet që të gëzojmë dhe sot e në jetë të jetëve pushtetin. Absurdi është se komunistët i përfaqëson H. Milloshi e M. Asllani, por vringëllimat e festës i gëzojnë të konvertuarit në socialistë. Kjo lloj vringëllitje fitimtarësh, sjell atë që festën, antifashizmin e pëvetësojnë vetëm disa, vetëm një pjesë e popullsisë, duke përjashtuar tradicionalisht që nga 1944 pjesën tjerër, duke harruar dhe atë që lufta antifashiste nuk u bë në ajër, po në tokë, në bashkëpunim me aq njerëz të thjeshtë të Shqipërisë. Njerëz që dje nuk ishin komunistë, as sot nuk janë socialistë. Është një përvetësim alla komunistçe. Po kjo vringëllitje e pandërprerë e flamujve të fitores që më pas u kthye në firore, se çdo gjë firoi, e ne nuk po shkonim, siç thosh Kumandari, nga fitorja në fitore, por nga firorja në firore, mban afër ca veteranë të cilëve s'ua mohon kush meritat si luftëtarë antifashistë, ama si komunistë, dhe pa e ditur, dhe pa e dashur një gjë të tillë ata, realisht kanë qenë bloza më e zezë për këtë vend. Ja, Moska e ndau antifashizmin nga komunizmi. Tek ne kjo vringëllitje e pandërprerë flamujsh të kuq, bëhet dhe për të zhgënjyer shumë më keq ish-pronarët, e ish-të persekutuarit e djeshëm të Shqipërisë. Ata duhet edhe më tej të ndihen të huaj në këtë vend. Askush nuk i merr në mbrojtje kërkesat e tyre, askush nuk do të dëgjojë për vuajtjet e lemerisshme të tyre

Realisht e djathta shqiptare është pa simbole. Qemal Stafa, një hero i lartësuar nga propaganda komuniste, një i ri komunist, më parë se një antifashist, me një vdekje që ka qenë vazhdimisht e përfolur për keq në mediat përgjatë gjithë këtyre 15 viteve, bustin e ka pranë presidencës. Të paktën, aty duhet ta kishte statujën Ismail Qemali, i pari Kryeministër i shtetit të pavarur shqiptar, i cili vetëm në Tiranë nuk e ka një statujë. Po kështu dhe mbreti Zog, një figurë me merita atdhetare, por dhe shtetërore duhet të kishte statujën e tij në Tiranë. President Berisha ngriti pranë Akademisë statujën e Nolit, por ajo nuk u bë dot simbol i ndonjë force politike. Ai është savanti, patroti, por jo më shumë. Këtë e them se, në se kjo Tirana jonë është e mbushur me simbole komuniste, ose që një pjesë e madhe e popullsisë i mban si të tilla, nuk kemi simbole që dhe anën tjetër, ose të gjitha palët bashkë t'i përfaqësojnë politikisht.

Në fund të fundit, 9 maji në Moskë na bëri të mendojmë se ne në Shqipëri nuk dimë mirë t'i ndajmë ideologjitë nga patrotizmi, se komunizmi nuk mund të tolerohet, ai mbetet një fatkeqësi për njerëzimin dhe ata që gëzojnë për komunizmin, kur festojnë patrotizmin, s'bëjnë gjë tjetër veç ulin forcën e këtij të fundit, rrënojnë bashkimin dhe besimin tonë në aspiratën për prosperitet e shpresë. Dhe sot duhet ta kuptojmë që një pjesë e madhe njerëzish e patën të tmerrshme ardhjen e këtyre partizanëve. Ata erdhën "të rrëzojnë pallatet madhështore" e të hedhin në kanal ata që kishin vënë gjë e pasuri në këtë vend. Sot disa nga pushtetarët me prejardhje komuniste që kanë biznese e pallate madhështore, ku e ku më të ndrtitshme se sa ato të vitit 1944, duhet ta kuptojnë më mirë se ç'flamë me vete kanë sjellë etërit e tyre partizanë. Partizanët, kur hodhën pushkën krahut e dolën në mal, ishin çlirimtarë, kur u kthyen nga lufta, kur mbaroi lufta, ishin bajoneta për të nënshtruar e vrarë kundërshtarët e komunizmit, për të varfëruar e çnderuar këdo që kishte mall e para më shumë se sa ata, sancylot-ët. Dhe ironia e gjithë kësaj është se leksioni duhet të na vijë nga Moska, andej nga na erdhi dhe komunizmi.

Sofizma, apo mjegullim pleqëror i logjikës

(Reagim për shkrime e libra të disa prej ish-eksponentëve të propagandës)

Nga Sadik Bejko

Disa nga ish-eksponentët më të frikshëm e më të pushtetshëm të kohës së djeshme sot mund t'i shohësh në rrugë, në mjedise të tjera, veçanërisht i gjen të ulur si njerëz të zakonshëm në një kafe-librari të Tiranës. Pinë kafe, shkëmbejnë biseda, lexojnë gazetat e së dielës. Dikur mbase janë grirë e therur midis tyre në luftën për pushtet, por tani, të plakur e të rënë nga fuqia politke e nga mosha, mbase i kanë hedhur tej ato që shkuan e vanë. Kjo është normale. Dhe ata kanë pleqëri, dhe ata janë njerëz si gjithë të tjerët.

Edhe po t'u lexosh shkrimet këtyre ish-funksionarëve të lartë të komunizmit, disa syresh dhe nga sfera e dikurshme e agjitacionit dhe e propagandës, dhe sekretarë të KQ, ata, veç të tjerash, bëjnë thirrje për ftohtësi e logjikë në vështrimin e gjërave, kërkojnë mirëkuptim dhe urtësi për ato sa shkruajnë, duke ngulur këmbë në atë se: ne ishim njerëz, ne kishim ideale njerëzore, ne donim t'i bënim punët sa më mirë në përputhje me idealin tonë, ne i kemi mbrojtur të mirët e të talentuarit dhe sidomos ata ndër shkrimtarët dhe artistët më pranë partisë. Ne kemi bërë ç'është e mundur që talentet t'i mbrojmë. Dhe japin fakte se vërtetë i kanë shpëtuar disa nga shkrimtarët dhe artistët më në zë të asaj kohe, kur janë vënë në pozita të rrezikuara. Kjo është me të vërtetë punë fisnike dhe e besojmë që i kanë mbrojtur, për më tepër kur, siç dëshmojnë ata, rrezikimi në vazhdimësi nuk i ka kursyer as ata më të mirët. Dhe me sa zor, me sa mundime i kanë mbrojtur.

Po, mbas kësaj, në vazhdim të asaj kërkesës për urtësi dhe logjikë, mund të vijnë disa pyetje: nga kush, nga cilët jonjerëz, nga cila panjerëzì ata donin t'i mbronin njerëzit, të mbronin përfaqësuesit e idealeve të tyre dhe, sidomos, të mbronin ata më të mirët, artistët, të talentuarit? Pse ata kryeshtetarët e një shteti absolut, të jenë vënë kaq në siklet për t'i mbrojtur idealet, njerëzit, artistët? Nga shteti, që ishin ata vetë, nga partia - shtet donin t'i mbronin "ndihmësit e tyre", apo nga ndonjë fuqi e huaj? Të jesh shteti e të jesh i pafuqishëm të mbrosh ndihmësit më besnikë të shtetit, kjo duket pak... si pa kuptim.

Pse shteti i komunizmit i mbante nën të tillë rrezik e kërcënim artistët e tij më të mirë? Pse ka ndodhur kështu kur as shtetarët nuk e kanë dashur një gjë të tillë? Të ngjan se paska ekzistuar diçka egërsisht e pakontrollueshme, ndonjë forcë e panjohur, ndonjë vullnet i pavarur nga askush, i pavarur dhe nga vetë shteti, nga vetë ata që e drejtonin, dhe pastaj papritur ky vullnet i përtejmë vihej misteriozisht në veprim, për t'i dënuar e rrezikuar ata që na i paska dashur aq shumë ai lloj shteti. Kjo duket shumë absurde. Donkishoteske fare mund të thuash, por unë dua t'i përmbahem llogjikës së atyre që shprehen kësisoj. Dhe këtë gjëmë, këto gjëma që përsëriteshin, ish-funksionarët i dëshmojnë me fakte të pakundërshtueshme. Desh janë rrezikuar, thonë, dhe ne mezi i kemi mbrojtur.

E atëhere? Atëhere, parë nga pikëvështrimet e sotme, një shtet të tillë që vetiu bën keq, së paku, së paku, duhet ta denoncosh, në mos, një sistem të tillë duhet ta urresh. Por, as kjo nuk ndodh. Përgjithësisht, edhe sot këta ish-funksionarë të lartë e mbrojnë politikën e asaj kohe dhe ideologjinë e saj. Pra, e mbrojnë me themel sistemin. E duan dhe se kanë vuajtur nga ai shtet të cilit ata i kanë dhënë mishin e shpirtin. Dhe kësosoj të del se ata kanë vuajtur nga vetvetja, shkak paskan pasur vetveten. Por as këtë nuk e pranojnë. Për veten ata thonë se ishin njerëz të mirë, kishin ideale, i donin njerëzit. Dhe japin prova dhe fakte se si i kanë mbrojtur njerëzit. Atëhere vuajtjet, spastrimet e njerëzve, ato spastrime në kulturë, në ekonomi, në ushtri, në parti, ajo sopatë deri në ata që e kishin bërë atë shtet dhe atë parti, nga vinin? Mos binin nga qielli? Këto vuajtje dikush i ka sjellë te njerëzit. Prapë, sipas tyre, lihet të kuptohet ajo që thamë më lart, se paska pasur diçka brenda atij sistemi, një si strukturë dhune, a një kulturë të dhunës irracionale, e cila hynte në punë vetvetiu e padashjen e atyre që drejtonin, dhunë të cilën ata e kishin të zorshme ta pengonin.

Kur pranon pasojën që nga ai sistem dridheshin prej tmerrit dhe më të mirët dhe më të dashurit e shtetit, dhe nuk do të shpjegosh burimin e këtij tmerri, që shfarosi klasa e grupe të tëra shoqërore, deri kryeministra e sekretarë të byrosë së KQ të partisë, kjo do të thotë, se këta që shkruajnë dredhojnë, duan të na hiqen të mirë, dhe i arratisin gjërat në ca mjegulla mistike e të pashpjegueshme. Pse punët po merrnin rrokullimën për t'u bërë përherë e më keq? Në qoftëse nuk e kishte fajin sistemi, as ata që e drejtonin atë, atëhere e paska pasur fajin zoti a natyra që i bëkan vetvetiu të ligj, i shndërruakan në të këqinj njerëzit dhe sistemet që aspirojnë mirësi dhe ideale. Le t'ua lëmë fajin atyre, zotit dhe natyrës. Funksionarët e partisë dhe të sistemit komunist, sipas kësaj logjike, nuk kanë pse të mbajnë ndonjë përgjegjësi: ata kanë qenë e janë të mirë, njerëz me ideale, me njerëzi, me bindje të qendrueshme.

Ata, të paktën, i janë nënshtruar së keqes, e kanë mbrojtur me veprime konkrete, me propagandë e me shkrime, pra, e kanë shumuar të keqen, kanë dashur të ketë jetëgjatësi fatkeqësia, spastrimet, varfëria për të gjithë të tjerët. Me përjashtim të vetë atyre.

Le ta pinë kafen me shokë, le të shkruajnë libra e le të japin intervista si të duan. Por kur vjen puna që bëjnë thirrje për logjikë, urtësi dhe ftohtësi, atëhere edhe ne kemi të drejtën të kërkojmë po të njëjtën gjë prej tyre. Ishte ligjësi ndihma ndaj njerëzve, apo shfarosja e njerëzve deri në kokë të shtetit? A nuk ishte kështu deri më 27 mars 1991 kur dolën të burgosurit e fundit politikë nga kampet? Artizanët e vjetër të sofizmit si duket nuk kanë hequr dorë nga zanati i dikurshëm. Kur Driteroi, O. Paskali, Ismaili ishin e mbeten të mirë, dhe shteti të ishte i mirë, pse do t'u duhej ndihma, apo që ish-eksponentët e komunizmit të na e paraqesin atë si patentë të mirësisë së tyre?

Kur thonë se në punë i pengonin segmente të caktuara armiqësore brenda sistemit, ne mund t'i pyesim: se si na ngjalleshin prapë e prapë këta armiq, edhe pse ju (sistemi) i dënonit mizorisht, pamëshirë dhe në vazhdimësi këta shokët tuaj dhe familjet e tyre? Kjo, rrjedhimisht, do të thotë se keni bërë mirë që i ndëshkuat. Ata u pengonin. Mirë keni bërë dhe me ata ish-të ndëshkuar, me të cilët sot pini kafe? Thonë se i pengonin cmirëzinj dhe spiunë, midis tyre dhe shkrimtarë, edhe pse disa prej tyre i pushkatonit e i ndëshkonit me burgje dhe me ndëshkime të tjera. Prapë doni t'i pushkatoni e dënoni, kur edhe sot thoni se u paskan penguar? Thonë se i pengonin sigurimsat e pashpirt, kur dihet se tre nga ministrat e sigurimit përfunduan në pushkatim, se sigurimi ishte arma e partia dora që e zbrazte këtë armë. Thonë se na minonte imperializmi amerikan me doktrinën e Dallesit (Xhelil Gjoni), por për këtë të fundit nuk sillet asnjë fakt tjetër.

Gjithë eksponentët komunistë ka vite që janë shndërruar në socialistë. Si mund të thuhet më 2005-ën se fajin, që nuk u shkonin punët mbarë, e kishin amerikanët me doktrinën e Dallesit, kur komunistët në një ditë të bukur abdikuan prara presionit kapitalist, abdikuan pa zbrazur asnjë pushkë, e dorëzuan vetë pushtetin (E. Hobsbaum). E pra nuk vdiqën në llogore siç premtonin e betoheshin për të mbrojtur sistemin e tyre. Sot ish-komunistët po ndërtojnë kapitalizmin, fëmijtë e tyre me aq shumë prona e biznese nga kërthinj të komunizmit u bënë të kamurit e të majmurit e kapitalizmit, mbajnë pasaporta amerikane në xhep. Poeti rumun M. Dinesku thotë se, as vetë Karl Marksit nuk i kishte shkuar ndër mend që komunistët do të ndërtonin kapitalizmin.

Si duket pushteti dhe paratë që tashmë kanë në duar të fëmijtë e tyre, u japin guximin që, në emër të ftohtësisë logjike, të thonë gjepura të tilla. Si duket vetëm kostumin e kanë socialist. Poshtë tij mund të gjesh ç'të duash, mbase diçka nga ajo kultura e dhunës që shpërthente irracionalisht e shfaroste njerëz.

Nano iu kundërvihet tërthorazi amerikanëve për statusin e Kosovës

Zamir Gjurgji

Në kushtet e një represioni të egër serb, por bazuar në Konventat Ndërkombëtare për Vetvendosje, Kuvendi i Kosovës shpallte 15 vjet më parë, pikërisht më 2 Korrik të vitit 1990 Republikën e Pavarur, "thikat" pas shpine të regjimit serbofil të Tiranës Zyrtare u orvatën të ceknin shtyllën kurrizore të trungut shqiptar.

Hapja e dyerve të ambasadave të huaja në Shqipëri, përtej lëvizjes së lirë të shqiptareve për të prekur tokën e premtuar, rezultoi një lëvizje e peshuar mirë në kandarin serb për të tërhequr vëmendjen e opinionit ndërkombëtar e anashkakaluar ngjarjen e rëndësishme, Pavarësinë Legjislative të Kosovës.

9 vjet më parë, pranvera në Kosovë nuk erdhi vetëm me dallëndyshen UÇK, por bashkë me "skifterët" bombardues të NATO-s, që i dhanë goditjen përfundimtare "bishës së tërbuar" e ja kthyen "patkoin" nga Haga. Asokohe, nëpërmjet kreut të ATSH-së, Tirana Zyrtare dilte "kundër ndërhyrjes ushtarake në Beograd", nëpërmjet kreut të presidencës vlerësonte Millosheviçin si "e keqja më e vogël dhe njeriun që do bënte paqen" dhe nëpërmjet kreut të qeverisë shpallte "Beogradin si kryeqytet të kosovarëve"! E gjithshka bëhej me qëllim kahershëm të mbrapshtë: tërheqjen e vëmendjes së ndërkombëtareve për të eklipsuar ngjarjen e rëndësishme, Pavarësinë de fakto të Kosovës.

1 muaj më parë, nëpërmjet kreut të PS-së Fatos Nano, socialistët i rikthehen edhe njëherë retorikës luftënxitëse, tregishtore e kobndjellëse të mars 1997-ës, duke nxjerrë nga mënga "asin" e pokerit të gjatë politik që nisi në Kretë. Kjo gjuhë e hidhur nepërke lëshon helmin e saj antishqiptar edhe prej flegmatikut Ulqini -Dobrovoda, vetëm pak kohë para se të shpallet statusi final i Kosovës (ndërkohë që diplomacia ndërkombëtare, sidomos amerikane, është një hap larg njohjes së Kosovës si de jure shtet i pavarur).

Tentativa e PS-së për të rihedhur në tregun politik mallin eksplodues të ruajtur gjatë në depot e armatimit ideologjik, është (o)gur që vret njëherazi dy zogj të së njëjtës klloçkë: duke i dhënë mesazhin ndërkombëtarëve se Shqipëria nuk mund të bëjë shtet të lirë e demokratik, vetkuptohet që protektorati ndaj kosovarëve duhet të tejzgjasë; kur shqiptarët këtej Traut të Morinës duhet të monitorohen e mbikqyren në zgjedhje, dogana, ushtri e financë ( nënkupto protektorat më shumë se virtual), shqiptarët andej Traut të Morinës vetkuptohet që duhet të vazhdojnë të mbikqyren e udhëhiqen me më shumë kompetenca nga jashtë Prishtinës (protektorat klasik nga UNMIK e në vazhdë Beogradi).

Parë nga ky këndvështrim:

Kuvendi i PS-së shenjoi regresin, duke tërhequr litarin e harkut kah Tirana e duke e drejtuar shigjetën mù në zemër të Prishtinës( kthim në tezë i hipotezës së Koshtunicës se konflikti i pritshëm është ai ndërshqiptar), për ta kthyer çështjen PAS.

Kuvendi i PD-së konfirmoi pragmatizëm politik, duke mos përdorur retorikë ruspash dhe duke e prerë në mes "lojën e shahut" të Nano & Koshtunicës, në pozicionin PAT.

Kuvendi i LZHK-së synon më tej pragmatizmit, të kryejë lëvizjen përfundimtare në një loje të gjatë politiko-diplomatike, për të kaluar nga pozicioni PAT në MAT, ngaqë nacionalistët dhe demokratët mirëfilli shqiptarë e kanë provuar gjatë mbi shpinë se "kundërshtarët" (duke respektuar Kodin e Etikës së firmosur nga politikanët) edhe humbjen e konsiderojnë fitore, e jo më barazinë.

Kësisoj, shpërfillja institucionale e Presidentit Tadiç për mos e takuar në Gjenevë Presidentin Rugova, është një fakt që i shkon në fije argumentit të mësipërm, që në një gjuhë më pranë elektoratit kombdashës deshifrohet : Kur "agai i ri" shpërfill Rugovën, "qehajai i vjetër" e shpall sot të tredhur, kur dje e shpallte tradhëtar.

Një shprehje e urtë në gjuhën ndërkombëtare thotë: Gjërat e mbara nuk janë kurrë gjysmake ( Things done by halfs are never done right).

Prandaj, korriku nuk është thjesht muaj zgjedhjesh, por muaj zgjidhjesh përfundimtare të çështjes mbarëshqiptare, ku nuk mjafton të zgjedhësh vetëm krahun e qendër-djathtas të lëvizjes kah progresi demokratik, por njëherazi të përzgjedhësh edhe kahun e qartë të lëvizjes për një zhvillim (të qëndrueshëm) kombëtar.

Profil

Faruk Borova, kandidati i LZHK në zonën 32 të tiranasve autoktonë

Z. Faruk Borova është një intelektual i spikatur, i përfshirë në Lëvizjen Për Zhvillim Kombëtar të inicuar dhe drejtuar me një vizion të qartë dhe konkret nga Leka I Zogu. Lindur dhe rritur në Tiranë, më 14. 09. 1946, në lagjen me banorë autoktonë, në rrugën e famshme të Saraçëve, ku e duan dhe e respektojnë të gjithë. Prindërit e tij janë me origjinë nga Dibra e Madhe, por kanë ardhur në kryeqytetin e shqiptarëve qysh në vitin 1913, kur ishin në një moshë fare të vogël. Familjet e tyre kishin emigruar në Stamboll, por u rikthyen në Tiranë pas martesës së tyre, në vitin 1927, ku lindën dhe rritën pesë fëmijë të mbarë për familjen dhe kombin.

Babai i Farukut, së bashku me të vëllanë, Ymerin, kishin hapur një dyqan këpucësh në ish rrugën " Mbretnore ", të quajtur " Këpucari Vllazën Borova ". Kujtimet e tyre për kohën e artë të Mbretit Ahmet Zogu, ku mbretëronte rregulli, paqa dhe bollëku, janë sfondi social dhe politik me të cilat u mbrujt Farruku qysh kur ishte fëmijë e deri në vendimin e tij të fundit, për të qenë pjesë e aksionit progresist të LZHK-së, të udhëhequr nga pasuesi i Fronit Mbretëor Shqiptar, LEKA I ZOGU.

Farruk BOROVA ka mbaruar shkollën e mesme " Sami Frashëri " në vitin 1964, për të vazhduar më pas studimet në USHT - Dega Kimi Industriale, në vitin 1968.

Pasioni i tij për basketbollin e radhiti mes lojtarëve të ekipit të " 17 Nëntorit ", në kohën kur ishte student.

Pas diplomimit, ka punuar në minierën e Spaçit si kimist, më tej në fabrikën e pasurimit të bakrit në Reps dhe, në vazhdim, deri në vitin 1975 në Uzinën e bakrit Rubik, me detyrë e shefit të laboratorit.

Në vitin 1975 dhe deri në vitin 1992, ka punuar si specialist në Institutin Gjeologji-Miniera dhe, së fundi, në Institutin e Teknologjisë Kimike Tiranë.

Në vitin 1990, mori gradën shkencore Kandidat i Shkencave Kimike, e cila u konvertua në vitin 1993 në Dr. i Shkencave Kimike.

Në vitin 1989, ka mbrojtur gjuhën e huaj anglisht.

Në gusht të vitit 1992, emërohet drejtor i ndërmarrjes së Tregëtisë së Jashtme " Industrial impeks ".

Tetor 1993 emërohet ambasador në Republikën Arabe të Egjiptit me rezidencë në Kajro, ku qëndron deri në shtator 1997, duke qenë i akredituar dhe në disa vende të Lindjes së Mesme.

Por rikthimi i ish komunistëve, me "grushtin e shtetit" të vitit 1997, bëri që pas kthimit të tij në Atdhe, të mos i jepet asnjë punë nga shteti shqiptar, i cili i shihte dhe vazhdon t'i shoh inidividë si Faruku akoma si "armiq" të revolucionit të vonuar demokratik, që promovuan me bujë ustallarët e vejtër të krimit dhe genocidit kolektiv ndaj shqiptarëve.

Në këto rrethana, detyrohet të punësohet si menaxher në firmën e ndërtimit " Hawai Construction ", ku vazhdon të punoj me përkushtim dhe profesionalizëm. Gjatë këtyre viteve ka qëndruar pranë PLL, duke ndihmuar dhe kontribuar në këtë parti për konsolidimin e Departamentit të Marrëdhënieve me Jashtë.

Me Mbretin Leka I Zogu, ka marrëdhënie dhe kontakte të vazhdueshme që nga viti 2002. Idetë e përbashkëta në lidhje me Kombin shqiptar, konfiguracionin e shtetit, marrëdhëniet me jashtë, vizionin e të drejtës, etj. janë baza e këtyre marrëdhënieve dhe e obligimit të Faruk Borovës për të kontribuar politikisht në LZHK.

Kanditimi i tij në zonën 32 të kryeqytetit, në zonën me banorë autoktonë që e respektojnë rregullin, ligjin, pronën dhe bashkëjetesën harmonike me të ardhurit, synon t'iu jap banorëve të kësaj zone një shans të ri për qeverisjen dhe mbarëvajtjen e punëve të komunitetit.

"Duke qenë një zonë autoktone, me tradita dhe karakteristika të plota kombëtare, thotë z. Borova, duke qenë se banorët e saj e duan shtetin ligjor, konsolidimin e pronës dhe mbretërimin e harmonisë dhe të rregullit social, unë besoj se elektrati do të më mbështes fuqishëm. Lëvizja jonë politike e ideuar dhe e udhehqeur nga Leka I Zogu synon të rikthejë dinjitetin kombëtar dhe njerëzor të shqiptarëve dhe kjo nuk mund të përkthehet ndryshe, veçse si një shans për një ndryshim thelbësor të jetës së tyre".

"Tradita"

Spiunët dhe padronët e tyre në pararojë të politikës

Faji i vjetër i moshapjes së dosjeve

Pirro Prifti

Si në gjithë vendjet e lindjes, edhe në Shqipëri ka patur një strukturë të veçantë për marrjen e informacionit nga populli, në mënyrë jo ligjore, pra jo nëpërmjet strukturave përkatëse të pranimit të ankesave, nëpërmjet Bashkimeve Profesionale, nëpërmjet organizatave të partisë dhe nëpërmjet Sigurimit të Shtetit. Informacionet jo ligjore, pra jo formale, vinin nëpërmjet personave që përgjonin njerëzit në përgjithësi dhe njerez të veçantë me porosi. Sipas ish deputetit te vrare z.Hajdari, në një nga seancat e Kuvendit Popullor, në një nga shfrimet e tij pasionante dhe pak konfuze kur ai nxehej tha (afersisht keshtu) : "Në Shqipëri ka patur 1 milionë spiuna dhe 1 milion sigurimsa"... Sigurisht, një shifër e tillë e zmadhuar nuk është e saktë, por në fakt kontigjenti që punonte dhe ishte përfshirë në këtë sektor të informimit joligjor ishte i madh dhe në përmasa të frikeshme. Shumë nga ne që patëm frikë (për faj të këtij kontigjenti misterioz) të shanim me zë Partinë e Punës në atë kohë, për fat të keq, pamë që në periudhën postdiktatoriale dhe deri në ditët e sotme që shumë nga këta njerëz të padukshem informatorë, spiunë, sigurimsa u rreshtuan si pa të keq në radhët e partive të reja politike, kryesisht ne dy partite e medha, por u shpërndanë me kokrra edhe në partitë e vogla, njelloj sikur një udhezues e fshehtë t'i orientonte me kujdes, sa herë që formoheshin parti të reja. Kështu që mbulimi me informatorë me shkollë të lartë dhe të mesme pothuajse ishte i plotë në të gjithë spektrin politik, duke i dhënë mundësi Judes së Demokracise, i cili ishte dhe Juda i Komunizmit që të dëmtonte sa më shumë dhe të zgjaste sa më shumë vuajtja e së keqes, duke e bërë shumë të dhimbshme tranzicionin nga postdiktatura ne sistemin kapitalisto-social siç eshte ne vendet perendimore.

Shume mund te thone: "Mire fare, po keta spiune e sigurimsa qe nuk po na ndahen, a nuk jane bij nenash dhe njerez qe po kalvarizohen edhe vete ne kete periudhe, a nuk po demtohen edhe keta vete?". Une po i pergjigjem me dramen qe kane keta njerez qe spiunojne te tjeret dhe minojne vazhdimisht me idete e tyre perverse dhe ambiguitetin, pra dyzimin e tyre, duke mos nxjerre, ne asnje rast, idete e tyre te verteta. Jeta e tyre eshte nje tmerr i vertete, ata nuk kane shoke qe nuk i spiunojne si dikur ne degen e sigurimit te shtetit apo ne organizaten e partise. Spiunlleku i tyre eshte automatik dhe instiktiv, njelloj si majmunet qe imitojne te tjeret.

Ata nuk mund ta mbajne te fshehten apo intimitetin e thene ne mirebesim te mikut te tyre apo shokut te tyre, se pari sepse nuk kane shoke dhe miq te vertete dhe, se dyti, jane edukuar ne menyre te tille, qe te japin informacionin tek drejtuesi. Keta njerez nuk bejne dot pa padron dhe, kur gjenden ne ndonje moment pa padron, ata jane te detyruar te gjejne nje padron dhe, meqenese padroni i tyre ishte i lidhur me nje parti te fuqishme, atehere spiuni apo sigurimsi yne i mjere duhet te gjeje pa tjeter nje kryetar partie, pra nje padron qe t'i sherbeje. Padroni gjendet sipas rekomandimit te miqve te tij te shumte spiune apo sigurimsa, te cilet gjithashtu kane marre udhezimet perkatese nga Juda. Koshienca e tyre e demtuar dhe perverse nuk mund të reagojë ndaj dëmeve qe u sjell te tjereve apo komunitetit, sepse fiksacioni per te kenaur padronin eshte sindromik, nuk ndalet para asgjeje, para askujt.

Ne fund te fundit, fundi i tyre eshte i njejte me fundin e Judes se Bibles : pasi tradhetoi dhe e shiti Mesine per 30 aspra, ai u pendua, dorezoi perseri parate e marra dhe u vetvar e nje are qe quhet edhe sot e kesaj dite "Ara e gjakut".

Pinjollet e sotem te Judes se atehershem jane me profesioniste, nuk vetvaren dhe aq me pak nuk mund te dorezojne parate e fituara ne asnje menyre dhe keshtu duke renduar veten me pa-pergjegjesite e tyre ne demtimin e njerezve te ndershme, do ta kalojne pergjegjesine e tyre tek pasardhesit te cilet do te vuajne pa e ditur se nga do t'u vijne problemet, hallet, konfliktet dhe semundjet.

Merreni me mend se si u metamorfozuan dhe ku perfunduan informatoret qe punuan per nje ideal te madh tek keta informatore qe ne gjuhen tone quhen spiune dhe ish-sigurimsa, duke shitur veten e tyre per para, duke e ditur fare mire qe keshtu po demtojne nje ideal tjeter te madh qe kerkon e gjithe shoqeria jone : idealin e ecjes perpara drejt nje demokracie te zhvilluar te ngashme me shtetet e Komunitetit Europian ne te cilen duma te integrohemi.

Me sa duket Padronet e tyre e penguan per 15 vite demokracine perendimore duke u hakmare me komunietitn dhe shoqerine tone te shume vuajtur dhe te paster ne nje fare menyre nga te keqiat e ketij sistemi te ri ne te cilen po hyjme. Hakmarrja e tyre dhe e bashkepuntoreve te tyre eshte e rende, e ndyre dhe e ulet, aspak dinjtoze per shkollimin qe ata kane marre gjithashtu nga akumulimi i te gjithe shoqerise sone per shume vite te renda te jetes dhe punes nen diktaturen komuniste.

Hakmarrja e tyre dhe plot ligesi te atyre qe humben pushtetin absolut ishte e tille qe te ngrinin buzeqeshjen ne buze popullit dhe intelektualeve te te gjitha ngjyrave.

Per t'u hakmarre ata perdoren djallezine e Judes, marifetet e Jagos, vrasjet e tipit mafioz, pastrimin e parave, buzeqeshjen kuptimplote te Belzebuse ndaj te huajve, shitjen e dinjitetit dhe te integritetit ndaj te huajve dhe dhenien e pasurise se popullit pikerisht servileve te tyre (spiune dhe ish sigurimsa) dhe militanteve te tipit kapter, magazinjer, etj, etj.

Shumekush e di se si keta Padrone te politikes dhe te ekonomise tashme, nen direktivat e ish padroneve te vjeter qe u rrjedhin jarget nga qejfi se si u a punuan kaq bukur per 15 vite rresht popullit te tyre te cilit nuk i a falin se si u shendrua nga nje popull qe vajtoi udheheqsin e tyre ne 1985, e terhoqi zvarre me 1991 ; ketij populli te cilit i a mohuan faltoret religioze per tua shndruar ne kulte false dhe ateiste te komunizmit ; te ketij populli qe e futen ne pune dhe nuk e paguan kurre sa duhet per shkak te harxhimeve per te zbatuar idete... vijon ne faqen 10

Kujtimet e sekretarit të Zogut dr.Terenc Toçi

Pse Zogu u zgjodh ministër i brendshëm i "kabinetit Ypi"

Box

Më kujtohet - e po e them për mësim për të rinjtë - që për formimin e një Ministrie u krijua një komision me anëtarë të Bashkimit të Shenjtë, dhe që, për të arritur pa shumë përplasje në zgjedhjen e ministrit, komisioni i famshëm e bëri me short zgjedhjen e tij!

Box

Por nuk dua ta lë në heshtje një motiv tjetër që ma bëri të pamundshme bllokimin e atentatit dhe shpëtimin e djalit të ri: demokracia kishte helmuar shpirtin e Kombit: shumë e shumë njerëz ishin të bindur nga propaganda gënjeshtare dhe e pabesë e filibustierëve (piratëve) të politikës se zhdukja e Ahmet Zogut ishte shpëtimi i Shqipërisë, dhe se një erë e re do të kishte filluar pas zhdukjes së tij.

Më 24 dhjetor 1921 Zogu u rikthye në pushtet si Ministër i Punëve të Brendshme në kabinetin e Xhafer Ypit. Erdhi në fuqi vetëm nga rrjedha e pashmangshme e ngjarjeve.

Nga një anë ishin disa që punonin deri në fund të fuqive për t'i treguar botës se ne ishim të pjekur për lirinë e pavarësinë; nga ana tjetër, edhe ne, për shkak të papërgjegjshmërisë së disa ambiciozëve, jepnim shkas e argumente shumë të ashpra kundër vetes; argumente e gjykime të pamerituara për popullin tonë, porse ngjarjet e mëvonshme dhe gjendja e sotme do të provonin se populli ynë ishte një ndër më të disiplinuarit në botë.

Trupa ushtarake të shteteve limitrofe shkonin varavinga përgjatë kufijve tanë, ndërsa disa politikaxhinjtë praktikonin sistemin e sulmimit të karrocave të postës, sa herë që formohej një qeveri e re. Arritën deri në diçka satanike e të pabesueshme e, në njëfarë mënyre groteske, për fat të keq.

Ndërsa ushtarët e shkretë shqiptarë, të keqpajisur dhe të kequshqyer luftonin në kufi kundër trupave superiore në numër, si për armatimet ashtu edhe për organizmin, të ashtuquajturit burra të politikës formonin grupe pas grupesh, në sulm të një karrigeje në qeveri. U krijuan grupe politike në një vend, ku populli në maxhorancë dërrmuese nuk ishte pjesëtar i ndonjë partie.

Më në fund, u krijua një Bashkim, i mbiquajtur Bashkimi i Shenjtë, që synonte të pajtonte partitë me një... ndarje racionale të karrigeve ministrore.

Nuk mohoj se të gjithë, ose pothuaj të gjithë kishin ide patriotike, por në masë dërrmuese u mungonte vizioni i saktë për problemet jetësore që duhej të përballonin, si dhe aftësia për të kutpuar kapacitetin e tyre politik dhe administrativ.

Më kujtohet - e po e them për mësim për të rinjtë - që për formimin e një Ministrie u krijua një komision me anëtarë të Bashkimit të Shenjtë, dhe që, për të arritur pa shumë përplasje në zgjedhjen e ministrit, komisioni i famshëm e bëri me short zgjedhjen e tij!

Ja pra, ku mund të të shpjerë një krizë ndërgjegjeje!

Por për Shqipërinë, kishte lindur Ylli i Mirë, Zogu.

Në tetor 1921, Ai, megjithëse ishte një deputet i thjeshtë, mori komandën e Forcave të Armatosura të Shtetit, për të mbrojtur kufijtë e Shqipërisë.

Vendi mori frymë paksa sepse kishte mjaft besim në këtë Burrë, i cili diti t'i përgjigjej si besimit të qeverisë, ashtu edhe të popullit, sepse në pak ditë ia doli mbanë të dëbonte trupat serbe.

Kjo ndodhi në nëntor 1921 dhe krijoi në të gjithë vendin një entuziazëm gati në delir që kapërceu çdo kufi kur u mor vesh që Fuqitë e Mëdha, të befasuara nga reagimi ynë energjik dhe të shqetësuar nga mundësia e komplikacioneve të mëtejshme, ftuan Jugosllavinë të respektonte pavarësinë e tërësinë territoriale të shtetit shqiptar.

Por fitoret ushtarake dhe interesimi i Fuqive të Mëdha, në vend se ta shtynte vendin drejt normalitetit politik, nxirrte në pah ambiciet e shfrenuara të disa njerëzve, ambicie të cilat nuk i përshtateshin gjendjes reale të vendit dhe kapacitetit të vetë atyre. Kështu u krijua një zinxhir qeverish e ministrish njëra prej të cilave - e imponuar nga i famshmi Bashkimi i Shenjtë - jetoi gati 24 orë!

Disa deputetë vullnetmirë i drejtuan Zogut një telegram, gjatë kohës që ai ishte në kufijtë veriorë, ku i luteshin të kthehej në Tiranë për të rivendosur rregullin. Në këtë mënyrë, Ai u tregoi vendin intrigantëve, kur u kthye në kryeqytet, dhe i siguroi Parlamentit - që ishte arratisur nga Tirana - liri të plotë diskutimi dhe votimi dhe vuri për udhe funksionimin normal të jetës politike.

Më pas, u arrit që të vinte në fuqi Qeveria Ypi, me Zogun ministër të Brendshëm, që filloi të aplikonte masën e parë radikale dhe të domosdoshme - çarmatimin. Por, edhe siç mund të parashikohej, kjo masë dhe të tjerat që përvijoheshin në horizont, nuk mund t'i linin të qetë ambiciozët pa merita, duke shkaktuar aty-këtu revolta dhe kryengritje, të cilat arritën ndonjëherë deri në dyert e Tiranës.

Kundër veprave të tilla tradhtare dhe të pakëshillueshme, shpata e Zogut arriti gjithmonë në kohë dhe ua preu rrugën. Nganjëherë rreziku ishte mjaft i madh. Për shembull, në mars 1922, një grup i madh rebelësh zaptoi periferinë e kryeqytetit dhe, dalëngadalë, u rras gati në rrëzë të Parlamentit, duke shkaktuar një situatë aq të rrezikshme, saqë i shtyu regjentët, ministrat, deputetët dhe funksionarët të largoheshin për t'u strehuar në Elbasan.

Në Tiranë qëndroi vetëm Zogu, i cili për dy netë rresht luftoi ballazi me rebelët, derisa i shtrëngoi të lëshonin pozicionet. Përveç kësaj, më pas edhe i fali, me kusht që të pranonin se kishin gabuar dhe të premtonin se nuk do të përsërisnin këtë gabim të rëndë

Ndërsa vlerat dhe madhështia shpirtërore e bënin të pafuqishme një masë njerëzish të rrezikshëm, në Durrës shpërthente një rebelim tjetër! Megjithatë, edhe ky u shtyp shpejt dhe u finalizua me ndëshkimin shembullor të drejtuesve kryesorë, të cilët u varën pa ua vënë shumë veshin lutjeve pa vend, për mëshirë.

Zogu, ndërsa bëhej copë e çikë për të normalizuar jetën e brendshme të shtetit, nga ana tjetër, nuk kursehej për të kontribuar në të gjitha fushat e tjera. Me taktin e aftësitë e tij ai kontribuoi së tepërmi për t'i shtrirë dhe përmirësuar marrëdhëniet ndërkombëtare të qeverisë, vëçanërisht me Italinë.

Eshtë e gdhendur në mendjet e në zemrat e patriotëve shqiptarë deklarata e ministrit të Jashtëm Schanzer, i cili në fund të vitit 1921 deklaroi në Parlamentin italian se kishte besim që shqiptarët do të synonin të kishin me Italinë një miqësi të sinqertë në harmoni të plotë me miqësinë e pastër dhe të çiltër të Italisë.

Ndërkaq, Zogu vazhdoi ngjitjen e tij, sidomos për shkak të meritave që kishte. Kur Shkëlqesia e Tij Xhafer Ypi braktisi postin e Kryeministrit për t'u emëruar Regjent, Zogu erdhi në pushtet në vend të tij, duke ruajtur edhe portofolin e ministrit të brendshëm.

Duke i kërkuar votëbesimin Parlamentit, deklaroi se gurët e themelit të programit të tij qeveritar ishin:

1.Mbi të gjitha të nderojmë Atdheun dhe patriotët.

2.Liri të plotë të shtypit dhe të fjalës; shqyrtim skrupuloz të çdo vëshgimi të bërë për të mirën e përgjithshme.

3.Politikë realiste në çdo fushë për zhvillimin racional dhe gradual të vendit, duke e shtyrë atë drejt qytetërimit perëndimor.

4.Miqësi me të gjithë shtetet, por vetëm në bazë të respektit reciprok.

5.Arritjen e pavarësisë ekonomike.

6.Organizimin modern të shtetit në bashkëpunim me teknikë të huaj.

E mbyllte fjalimin e tij, duke theksuar nevojën që të gjitha përpjekjet e qeverisë bazoheshin kryesisht në ruajtjen e qetësisë publike dhe në bashkëpunimin e sinqertë të atyre që me gjithë shpirt punonin për atdheun.

Fjalë në erë për demagogët dhe të mashtruarit e Bashkimit të Shenjtë! U intensifikua lufta e ftohtë e përçarëse, duke futur mikrobin nga politika në Xhandarmëri dhe në radhët e ushtarëve, duke u predikuar ca teori të pakuptimta që, më vonë, do të kishin pasoja të përgjakshme.

Intrigat e pigmejve (njerëzve të vegjël), të irrituar nga disniveli i madh i staturës që i dallonte nga Kryeministri i ri, futën mosmarrëveshjet deri në mesin...

...e kabinetit. Dhe kështu, Ministri i Luftës (qysh atëherë kishim edhe një... Ministri Lufte!) bëri dorëheqjen dhe disa ministra, njerëz të veckël që Kryeministri u kishte dhënë poste të larta në Këshillin e Ministrave, bëheshin zëdhënës të të çmendurve dhe mashtruesve të Bashkimit të Shenjtë!

Gjenia e Ahmet Zogut ndihej e çarkuar (e kapur në çark - shën. i përkth.) nga numri i madh i pigmejve ose i të alarmuarve; në çdo hap një rrezik. Në çdo lëvizje, do të ishte dikush që do ta pengonte, duke e tërhequr nga mbrapa ose që do ta shtynte papandehur për ta rrëzuar. Ecja përpara ishte e bllokuar.

Zogu donte t'i evitonte konfliktet që në atmosferën politike tepër të ngarkuar, mund të kishin pasoja të dëmshme për masat e gjera, pra për vendin që mund të shkonte drejt një gjendjeje shkatërrimtare. Dhe diti të ishte paqtues, shpirtmadh, duke treguar atë shpirtin e tolerancës e të durimit që është arma e atyre që janë me të vërtetë të fortë. Dhe arriti deri aty sa të pranonte - për të mirën e Atdheut dhe për të evituar përplasjet, në një ambient mjaft të ngarkuar politikisht, ndërsa zhvilloheshin zgjedhje të përgjithshme, - që Ministria e Brendshme të mbahej në mënyrë të alternuar nga Ministri i Punëve Publike dhe nga kolegu i tij i Minisitrisë së Arsimit.

Por Ai dinte se çfarë bënte!

Një ditë, ndërsa u gjenda në zyrën e tij të punës duke diskutuar miqësisht - edhe se kisha hedhur kandidaturën për deputet e kështu më duhej të bëja dorëheqje si Drejtor i Zyrës së Shtypit - ra zilja e telefonit!

Ishte ministri i Arsimit Publik që në ato ditë kryesonte Dikasterin e Punëve të Brendshme si garant i paanësisë dhe lirisë së zgjedhjeve.

"Si i ke punët, miku im?" - e pyeti Kryeministri me një zë të ëmbël dhe bindës, ndërsa më shkelte syrin dhe, për të më treguar se çfarë thuhej nga ana tjetër e linjës, vazhdoi:

"Si, ka rrezik që ti të mos dalësh fitues në këto zgjedhje? Por... si dreqin kështu! Ti je ministri i Arsimit dhe gjithashtu Ministër i Brendshëm e si nuk fitoke? Por... ik ore, ti tallesh! Qysh? Ministri i vërtet i Brendshëm jam unë? Po jo, o miku im, po gabohesh. Ai që jep urdhrat dhe i firmos... ai po, është Ministër i Brendshëm! Çfarë mund të të bëj unë? A nuk ke dashur edhe ti që të tërhiqesha mënjanë për të mos influencuar vullnetin e lirë të zgjedhësve?... Si... qysh, a këto janë idealet e drejtësisë? Situatë e dëshpëruar... e turpshme!... Ec o burrë... kolegu im i dashur e besnik, mos e bëj kaq tragjike, do të përpiqem të bëj diçka, personalisht po... si person privat, si mik i yti, për të votuar për ty! Por kujdes, i dashur, se nuk duhet të flasësh me njeri! O... në rregull. Por të lutem mos më falendero. Po, po mos më falendero, se përndryshe, kthehem prapë... neutral!"

Mbylli telefonin. Më shikoi drejt në sy e më tha:

"E shikon kush janë?!"

"Sikur të mjaftonte vetëm me kaq!", kam thënë shumë herë më pas, kur pasioni politik kaloi në terrenin e tradhtisë dhe të gjakut!

Atentati

Në orët e para të pasditës së 23 shkurtit 1924, kur sapo Asambleja Kushtetuese kishte filluar punimet e një seance të saj të zakonshme, në sallën e mbledhjeve, u dëgjuan krismat e tri të shtënave me pistoletë: e para, e pastaj, disa sekonda më pas, dy të shtëna të tjera gati të menjëhershme. Pastaj edhe disa të shtëna të tjera të çrregullta. Asambleja kishte ngrirë e tromaksur. Kalojnë disa momente, dhe ja hapet porta e hyn Ahmet Zogu. Ballin e ka të vrenjtur, mban një revolver në dorë; hedh sytë për një moment nga e djathta, drejt tribunës së publikut; qëndron një çast; ja: drejtohet, i qetë në një prej karrigeve të qendrës në të djathtë të presidiumit dhe ulet. Bien disa pika gjaku në këmbët e tij.

Një vrasës, mjaft i ri pa mbushur të njëzetat, - i mbrojtur dhe i ndihmuar nga Familja Zogu, i shtyrë nga sektarizmi i politikaxhinjve që i kishin shkulur prej shpirti çdo ndjenjë mirënjohjeje të duhur, - i armatosur me pistoletë në dorë, kishte zënë pusi në shkallët që lidhnin Kryeministrinë me Parlamentin, duke shtënë me revolver pasi kishte marrë shenjë mirë, nga një distancë prej një metri, mbi kokën e mbretit të ardhshëm; pasi gaboi në qitjen e parë, kishte bërë edhe dy goditje të tjera.

Vetëm guximi të shpëton nga vdekja e sigurt. Që në goditjen e parë, Ahmet Zogu ishte hedhur përpara kundër agresorit, duke iu turrur drejtpërdrejt dhe i kishte hedhur dorën mbi revolverin, që mbante nga e majta: kërcimi përpara dhe lëvizja për t'i nxjerrë revolverin nga këllëfi kishin mjaftuar për t'i bërë jo vdekjeprurëse goditjet që do të kishin shkaktuar ekzekutimin e Njeriut të destinuar për të shpëtuar popullin nga anarkia. Vrasësi, duke parë viktimën e vet në këmbë e të gjallë me revolver në dorë, futet shpejt në nevojtoren që kishte pas shpine dhe sigurohet brenda saj e kësisoj i shpëton vdekjes së menjëhershme.

Asambleja zhurmonte e nervozohej prej zhurmës së të shtënave të revolverit që, jashtë sallës, shkëmbeheshin midis një rojeje personale të kryeministrit dhe atentatorit, i cili vazhdonte të qëllonte qorrazi nga brendia e strehimit të tij turpërues.

Të gjithë njerëzit në Asamble kishin bërë gati revolverët dhe, mbi fytyrat e tyre, ishte përhapur një çehre vdekjeje, që nuk ishte prej frikës: një moment duhej dhe do të kishte ndodhur një masakër e tmerrshme ndërmjet delegatëve të popullit, dhe Shqipëria, do të groposej përfundimisht, për të mos pasur më mundësi të ngrihej në këmbë.

Por ja, Ahmet Zogu, i paemocionuar, i qetë, duke mposhtur dhimbjet e plagëve, në krah nga e majta, thotë me zë të dobësuar:

"Ju rekomandoj të mbani qetësi! Lëshojini armët! Urdhëroj që atentatori im të mos vritet! Ky është një rast, si shumë të tjerë, që janë parashikuar nga ligji. Pra, me fajtorin do të merret Drejtësia e shtetit!"

Qetësia dhe vetëpërmbajtja ripohojnë edhe njëherë guximin e tij, fisnikëria e fjalëve konfirmojnë se Ahmet Zogu ishte një Burrë Shteti. Sepse burri i shtetit e sheh veten gjithmonë nën egjidën e drejtësisë. Gjithmonë, edhe në momentet më tragjike.

Në Asamble u kthye njëfarë qetësie. Disa revolverë u rifutën në këllëfe. Megjithatë qetësia ishte relative. Sigurisht, më i qeti i të gjithëve ishte mbreti i ardhshëm. Qetësi relative, sepse një e treta e anëtarëve të Asamblesë ishin të obsesionuar nga ambiciet personale, ose të çmendur nga urrejtja e verbër e disa përçarësve, të fshehur në hije, të cilët shihnin në Ahmet Zogun pengesën e pakalueshme për hipjen në pushtet dhe urrenin maxhorancën që e konsideronte Atë si një Lider (Duçe) me një vizion largpamës dhe si dorë e fortë, aq të domosdoshme për kombin shqiptar në atë kohë. Në këtë maxhorancë qarkullonte dyshimi se Kryetari ishte i plagosur rëndë dhe shumë prej tyre synonin një hakmarrje qysh në atë seancë që po zhvillohej.

Një e shtënë po të bëhej në atë tension të jashtëzakonshëm nervor, do të ishte si një shpërthim dinamiti.

Në këtë moment, pata të qartë pamjen e një tragjedie të afërt dhe kujtoj më së miri se munda ta mbaj qetësinë. Nuhata se edhe në publik kishte disa bashkëpunëtorë të atentatorit dhe prandaj mora masat që të vendoseshin disa njerëz (roje) që t'i rrinin pranë Atij, me fytyrë nga publiku, të cilët ishin të armatosur me Mauzer dhe që ishin nomenklaturë e kryeministrisë.

Nuk do t'i harroj kurrë dy episode. Doktor Simon Simonidhi, atëbotë deputet, i cili gjendej mes publikut, hapi një shteg me bërryla mes njerëzve, edhe duke shkaktuar ndonjë keqkuptim që mund t'i kushtonte ndonjë goditje revoleje, u hodh në mes të sallës, u afrua tek i plagosuri, e shikoi me kujdes, dhe tha fjalët qetësuese: "Nuk ka asnjë rrezik!" Dhe më pas, u kujdes për një mjekim të përgjithshëm.

Fjala e mjekut të mirë e të përgjegjshëm, qetësoi mjaft Asamblenë. Por është për t'u shënuar gjithashtu sjellja shembullore ushtarake e Osman Gazepit, atëherë kapiten, që, i propozuar në gardën e nderit të Asamblesë, mori me shpejtësi masa mbrojtëse dhe kontribuoi së tepërmi të rivendoste qetësinë.

Ndërkaq atentatori, - të cilit iu kërkua të dilte nga strehimi i tij, - kërkoi ndërhyrjen e disa anëtarëve të Asamblesë për t'u dorëzuar në dorë të tyre.

Në këtë rast e në atë moment që mund të zbulonte karakterin njerëzor, të gjithë të apeluarit u përpoqën të fshihen; por kërkesat e vrasësit ishin tregues, që nuk është e nevojshme të quhen të vlefshme, as të dobishme, sepse nuk shërbenin për gjë tjetër përveçse për të konfirmuar dyshimet serioze që kishim. E veçanërisht unë. Sepse, në fakt, unë i kisha thënë Presidentit një muaj më parë: "Ruaju nga ky tipi, të cilit po i bën favore; do të të vrasë me tradhti: e shikoj që rri tepër me njerëz që dëshirojnë vdekjen tënde!"

Ai m'u përgjigj: "Hipe mbi një gomar e çoje menjëherë në shtëpi të vet!" U mendova pak dhe pashë se porosia që më ishte dhënë nuk ishte e lehtë për t'u zbatuar: - të kapje një student, "një qytetar të lirë", ta privoje nga liria e tij e ta dërgoje në shtëpi të vet, pa "fakte, argumente e dokumente", do të ishte një rast shumë i rëndë i cënimit të lirisë, i shkeljes së ligjeve, i shkeljes së rregullave njerëzore.

Mentalitet demokratik! S'vlejti gjë as vullneti im për të ruajtur jetën e Presidentit e për ta hequr nga duart e disa politikaxhinjve injorantë, - shumë shumë të vegjël në shpirt, por keqbërës të mëdhenj, - një djalë të ri, të cilin tre vjen më parë, vetë Presidenti ma kishte besuar që të kujdesesha për të, duke më thënë: "Kujdesu ti Toçi!

"Po ta them qysh sot: ky njeri do të bëhet, ose një burrë i madh, ose përndryshe një aventurier i rrezikshëm!"

Edhe unë vetë kisha të njëjtin opinion për të rekomanduarin dhe do të dëshiroja që ai të kthehej tek parmenda e lopata: kushedi, ndoshta jeta e lirë e arave do ta kishte shpëtuar! Por Presidenti im, kishte në atë kohë një program të tijin për të përgatitur njerëz të kultivuar intelektualisht në Shqipërinë gjysëmanalfabete. Për shkak të këtij programi, gabonte me zemërgjerësinë e tij. Dhe në fakt, edhe kur iu tha sinqerisht nga një kundërshtar i tiji politik - një regjent i Kurorës Shqiptare - që atentatori i ardhshëm i kishte thënë se donte ta vriste Zogun, Ai e kishte marrë me të qeshur dhe mua, duke ma treguar ngjarjen, më kishte rekomanduar që të bëja edhe njëherë një tentativë e të mos e braktisja.

Por nuk dua ta lë në heshtje një motiv tjetër që ma bëri të pamundshme bllokimin e atentatit dhe shpëtimin e djalit të ri: demokracia kishte helmuar shpirtin e Kombit: shumë e shumë njerëz ishin të bindur nga propaganda gënjeshtare dhe e pabesë e filibustierëve (piratëve) të politikës se zhdukja e Ahmet Zogut ishte shpëtimi i Shqipërisë, dhe se një erë e re do të kishte filluar pas zhdukjes së tij.

Dhe shpirti i kombi ishte helmuar deri në atë pikë saqë jo të gjithë ministrat ishin besnikë ndaj Presidentit, dhe se prefektët, Nënprefektët, funksionarët e zyrtarët, bënin politikë: PRO APO KUNDRA ZOGUT!

Ishte një fenomen prishjeje të përgjithshme, të një daltonizmi moral, (shikimit të gjërava bardh e zi) të një mungese disiplinimi që do të kishte shpënë drejt një paralize, në një anarki, në një çmenduri një popull të ri politikisht, por të plakur përpa se të rritej, i destinuar për t'u vetëvrarë nga intrigat e nga një dehjeje nga iluzionet.

A doni një provë, një nga ato që ende nuk dihen nga publiku?

Ja po jua them!

Atentatori i burgosur më kërkoi shumë herë që ta takoja në qelinë e tij dhe, një ditë, më në fund, shkova. Më tregoi hollësisht gjithë listën e kandidatëve për t'u vrarë. Mbas Zogut duhej të vriteshin të gjithë ata që përfaqësonin vërtet diçka për Shqipërinë; e në fund duhej të përfundonin punën e të vulosnin martirizimin ata që shkonin pas berihajit.

E në këtë listë ishte edhe shkruesi i këtyre radhëve!...

Dhe, çudisë sime që partia e vrasësit nuk respektonte kundërshtarët që nuk përpiqeshin për interesa personale, por për ideale të naltë fisnikë, ai iu përgjigj:

"-Shqipëria nuk do të jetojë deri në atë moment kur të jetë shtypur Zogu! Përsa ju përket juve, që jeni një i mashtruar, e pranoj se nuk ju kam njohur. Jam përpjekur më kot në favorin tuaj!..."

"E unë nuk ta di për nder!"- iu përgjigja dhe nuk desha më ta shihja.

Përgatiti për botim Neritan Kolgjini

Sharra - fytyra e krimit të monopoleve qeveritare

Hamza Hatika

Një realitet i "sëmurë"

Sharra periferia e Tiranës, vendi ku varrosen të vdekurit dhe ku lindin fëmijë të deformuar nga tymrat e intoksikura nga djegja pa kriter e plehrave. Historia e Sharrës dhe e banorëve të saj është një nga historitë më të trishta të tranzicionit të dështuar shqiptar. Mes smogut urban ku gëlojnë monopolet e njerëzve të veshur me pushtet të lartë, shkon jeta e dëshpëruar e njerëzve të thjeshtë të kësaj zone, njerëz të sëmurë, me kocka të deformuara, të helmuara deri në gjakun e tyre, me shpresa të venitura për një jetë normale.

Janë evidentuar 16 fëmijë, të cilët të shoqëruar nga prindërit e tyre bredhin spitaleve në kërkim të shkaqeve për deformimet kockore dhe problemet e tjera të rënda të shëqndetit të fëmijëve të tyre. Sipas analizavet mjeksore, ata kanë probleme me frymëmarjen, mëlcinë si edhe veshkat, për shka të ujit të helmuar në këtë vend të "industrisë së plehrave. Helmatisja e gjithë zonës si edhe prania e përditshme e plehrave në ambientin më të rënduar jo vetëm të Tiranës, por edhe të gjithë Shqipërisë, po shkatërron fizikun e një brezi të sëmurë që në bark të nënave. Analizat mjekësore tregojnë se këto sëmundje nuk janë të trashëguara nga prindërit, por prania e helmeve, në një ambient tip Hiroshime, është padyshim burimi këtyre defekteve që rrezikojnë shëndetin dhe madje jetën e të miturve. Fëmijët e sapolindur, janë të intoksinuar deri në atë masë saqë ndihen pacientë që në bark të nënës.

Nuk po japim numrin atyre fëmijvet që kanë vdekur gjatë apo mbas lindjes, pasi mungesa e një evidence të saktë, nuk na e mundëson një gjë të tillë. Por tanimë ata janë harruar nga prindërit, pasi maratona e spitalevet me fëmijët e tjerë, i zhvendos ata nga kujtesa e dhimbjes.

Njëri nga prindërit dhe fëmijët -viktima të smogut

Babai i Albinës 16 muajshe, është njëri nga këta prindër fatkëqinj. Quhet Shkëlqim Dema, 34 vjec nga Buzi i Tepelenës, i martuar me dy fëmijë, ka 6 vjet që ka ardhur në Tiranë, ku ka ndërtuar një shtëpi që mund të quhet një strehë për t'u mbrojtur nga shiu dhe dielli. Është i vetëpunësuar me plehrat e Sharrës, si e vetmja mundësi për të mbajtur veten dhe familjen. Thjesht një ekzistencë natyrore, e mbingarkuar dhe mjaft problematike. Smogu që krijohet nga djegia e plerave, megjithë ekzistencën e një tabele ku thuhet se ndalohet hedhjen e plehrave, nuk e ndalon dot atë dhe të papunët e tjerë që të hyjnë në ambjentin që është nën juridiksioni e bashkisë, në atë mal të trishtë hedhurinash dhe mbetjesh të gjalla tosike, për të fituar bukën e përditshme mes plehrave. Ata sfidojnë ligjin për të mbijetuar, por mbijetesa e tyre helmon gjakun e një pjese të Tiranes, ku më të ndjeshëm janë fëmijët dhe pleqtë.

Nuk mjaftuan 40 vjet punë në minierën e bardhë (Ish-Kombinati i Tekstileve), ku pjesa dërmuese e tyre nuk arritën të gëzojnë pensionin, por tani tranzicioni i stërmundimshëm shqiptar iu ka falur njerëzve si Shkëlqimi, në buzëmbrëmjen e trishtë, smogun me pasoja vdekjeprurëse. Këta njerëz që jetojnë në zgrip të dhimbjes dhe të dëshpërimit nuk kanë se çfarë të humbasin më përveç stokut me mbetje toksike, ku sëmundjet vënë në shënjestër viktimat e radhës. Fëmijët e tyre janë të parët që preken edhe më thellë nga pasojat e ndotjes, shpesh duke marrë mbi vete simptomat e sëmundjeve që rreszikojnë seriozisht jetën e tyre.

Vajza e Shkëlqimit akoma nuk i ka mbushur 2 vjeç, por ajo është një frekuentuese e rregullt e pediatrisë dhe ata e përcjellin vogëlushen ne spitale më të specializuara, pasi mushkëritë e saj nuk kanë mundur dot t'i rezistojnë smogut dhe helmit. Ashtu sikurse dhe babai i saj, invalid i punës me një krah të thyer, i cili kursimet e tij të mbledhura me aq mund nga puna e rëndë, i shpenzon rrugve Tiranë - Tepeplenë - Gjirokastër për të plotësuar dokumentacionin përkatës të invaliditetit, akoma të bllokuar nga burokracitë e radhës, në një shtet që takohet me qytetarin e tij vetëm kur I vjel atij taksat dhe detyrimet e tjera.

Shkëlqimit, tani i duhet te mos lodhet shumë rrugëve, pasi vajza e tij është më e shtrenjtë se ai vetë. E keqja është se raste të tilla në zonën e Sharrës janë edhe më të pranishme, siç thamë, tek femijët e porsalindur, të cilët rrugën e spitalit e kanë bërë më shpesh sesa parkun e lodrave, ku bashkëmoshatarët e tjerë kalojnë buzë-mbrëmjen me prindrit e tyre, dhe tragjedia vazhdon. Kompromisi i heshtur vazhdon, duke prekur thellë e më thellë mushkritë e të pafajshmëve, të cilët sfidojnë vdekjen dita - ditës.

"Shkatërro të ardhmen"

Kjo ndodh pikërisht në kohën kur shteti i paralizuar nga fushata e premtimeve të radhës, nuk po merr asnjë masë për të shmangur sado pak katastrofën ekologjike të zonës e të Tiranës, ku dëshmimtarë tashmë jemi ne të gjithë .

Mjafton një shëtitje në mbrëmje dhe era e rëndë, megjithse larg zonës, shqetëson banorët e Tiranës e jo më ata që fatin e tyre e kanë lidhur me sistemimin e plehrave, duke marrë përsipër koston ekstreme, atë të jetës së tyre dhe të familjarëve. Parulla "Mbro të ardhmen" është një alternativë propogandistike, të cilën 120 të vetëpunësuarit e Sharrës e përkthejnë: "Shkatërro të ardhmen".

Zhurma e pak muajve më parë për një investim italian që do ta kthente Sharrën në një plehurishte të Evropës, ishte maskarada e radhës e kabinetit të demagogëve, që premtojnë parajsën dhe servirin ferrin e organizuar. Një projekt I tillë do të ishte një tjetër katastrofë, tashmë e legalizuar nga ata që erdhën në pushtet, mbas 4 muaj balotazhezh e me një "Dushk" që polli 9 deputetët, që do të siguronin mandatin e dytë vrasës të shqiptarëve.

Sharra është më shumë se një akuzë për pushtetin aktual, më shumë se një dhimbej për banoërt e saj, që jetojnë mes smogut dhe helmit, duke përjetuar një ankth të vërtetë ekzistencial.

Kush mban përgjegjësi? Sa absurde tingëllojnë retorikat e radhës së kryeministrit dhe të kandidatëve për deputetë të selisë rozë përballë peisazheve të tilla sociale, që nuk mund të shërbëjnë për asgjë, përveçse si modele se si nuk duhet të funksionojë demokracia dhe aspekti i të drejtës së njeriut për një jetë normale, të shëndetshme ekologjikisht dhe të mbrojtur nga strukturat social-politike të një shteti normal.

Fëmijët e sëmurë që në bark të nënave janë një akuzë. Deformimet e trupave dhe të shpirtërave të të vegjëlve tregojnë se cila është fytyra e vërtetë e një qeverisje që nuk ka asgjë të përbashkët me të ashtuquajturat "shtresa të paprivilegjuara" për të cilat çirren ditë e natë tribunalët e demogogjisë dhe të mashtrimit, të cilët i i kanë ngritur monopolet mbi fatkeqësitë e njerëzve të pambrojtur.

Spiunët dhe padronët e tyre në pararojë të politikës

Faji i vjetër i moshapjes së dosjeve

Pirro Prifti

vijon nga faqja 7

...halucinante te pushtimit nga te huajt, duke e lene papune per 15 vite rresht dhe duke e detyruar te largohet nga vendi per rreth 1 million banore per 15 vite rresht ;- keta padrone se bashku me grupin po aq fajtor te ish sigurimsave dhe te spiuneve akaoma nuk eshte i kenaqur per keto 15 vite aq sa therret plot siguri frazen qe perdorin gjithmone hajdutet dhe kriminelet kur kane pushtetin ne dore :- 'kapeni hajdutin !'

Dhe me te drejte, sepse perversiteti ka shkuar larg, anormaliteti eshte kthyer ne norme aq sa njeriu normal mendon qe diçka nuk shkon dhe fajin e paska ai dhe jo ata qe me marifet po i a hedhin te gjitheve duke mbajtur ne dore flamurin e moralit dhe te integrimit. Mendoni te dashur lexues : imoralet, amoralet, ish-shtypesit, ish-persekutoret, ish- nomeklatura e vjeter, ish-spiunet, ish-sigurimsat, ish-kapetrret dhe ish-magazinjeret, te metamorfozuarit ne militante te 'denje', kongresmene, etj, etj, kane paturpesine te paraqiten para te popullit heroik shqiptar dhe Europes me flamurin e te ardhmes ;

por siç thote nje nga te urtet, zoti P.Buast : 'Pishtari i se Vertetes shpesh i djeg duart atij qe e mban'.

Pra ne perfundim mund te shihet fare qarte se zgjatja e nje tranzicioni nga nje sistem ne nje tjeter nuk eshte rastesi ne vendin tone dhe nuk eshte nga mosdija ose moseksperienca por eshte nje fatkeqesi kombetare e kryer per mendimin tim me qellim nga klane te caktuara te ish-komunizmit te perzjera sot me te keqen nderkombetare, duke na dhene nje monster e cila ushqehet plot babezi ne vendin tone per shkak te terrenit social konfuz dhe te pa qarte per ate qe po ndodh, babezi e cila rritet edhe per shkak se ata qe e kane kuptuar largohen sepse nuk gjejne hapesira per te kundershtuar kete te keqe.

Megjithate nuk duhet te behemi pesimiste. E ardhmja eshte per te miren per progresin. Zgjedhjet e reja jane nje mundesi.

Megjithese kjo histori eshte perseritur disa here ne Shqiperi ne shekullin e kaluar si ne 1913, 1924, 1939, 1946, 1991, 1997, gjithnje per shkak se e liqte dhe e keqja eshte shume me e fandaksur tek ne se tek vendet e tjera, per shkak te levizjeve te shumta te popullates, te mbajtjes nen kontroll te intelektualeve- progresiste, por edhe per shkak se Judat tek ne, ne te gjithe koherat, kane bere nje veprim qe nuk eshte bere ne vendet e tjera.- kane zhdukur gjithmone dhe ne çdo nderrim epoke dosjet, letrat e shkruara, faktet, deshmite e shkruara, varret, njerezit. Kane patur kohen dhe mjetet e duhura per te fshehur dhe ngaterruar gjurmet e krimit.

Eksperienca eshte marre nga otomanet, te cilet dhane shembullin e pare dhe te tmershem te perpjekejes se zhdukjes se historise se nje kombi : çvarrosjen dhe marrjen e eshtrave te heroit tone kombetar Gjergj Kastriotit-Skenderbeut dhe zhdukjen e te gjithe dokumenteve te shkruara, shembull te cilin e ndoqen pothuajse te gjithe Padronet e kesaj toke.

Le te shpresojme qe kjo skote e ulet qe trashegon keto menyra demoniake te harreses dhe te pengeses te kete radhen e e largimit nga vendi yne, qe po pret ndryshimin e shumepritur dhe integrimin sa me parete vendit ne familjen moderne te Europes se Bashkuar.

Kush i projekton rrugët e Tiranës?

Në kongresin e fundit të PS, kryetari i Bashkisë së Tiranës, zoti Edi Rama, u mburr me stafin që ai ka zgjedhur në këtë institucion duke thënë se ai ishte baraz me disa KOP-e për nga niveli teknik. Një analizë e thjeshtë e punimeve që janë bërë dhe po bëhen në rrugët e Tiranës, nxjerr në pah pa-aftësinë e këtij stafi, paradokset dhe eksperimentet urbanistike që vështirë se i gjen në ndonjë vend tjetër. Konceptet që këto rrugë të ndërtuara apo të meremetuara shkelin, janë fare të thjeshta dhe të kuptueshme nga publiku i gjerë.

Si fakti i parë që duhet përmendur është zgjatja e punimeve. Përballë pyetjeve të gazetarëve se si ka mundësi që rrugët e Tiranës po qëndrojnë të shkepura kaq gjatë, zyrtarët e Bashkisë janë përgjigjur se ka shumë punë për të bërë dhe nëse do të bënin nga një rrugë në vit, do të duheshin rreth 1,000 vjet për t'i mbaruar të gjitha. Kjo përgjigje që shtypi e ka marrë të mirëqenë mbart në vetvete një mashtrim të madh. Kush i ka thënë zotërinjve të Bashkisë së Tiranës se një rrugë do një vit të rindërtohet? Rrugët në të cilat po punohet aktualisht në Tiranë vështirë se i kalojnë 300-400 metra gjatësi. Nëse firmat e ndërtimit që kanë marrë përsipër këto rrugë, kanë deklaruar se këto janë afatet e punimeve, Bashkia është mashtruar dhe fajin e ka pa-aftësia e kuadrove që janë baraz me disa KOP-e. Firmat fituese të tendereve, janë të ndryshme. Domethënë, kanë makineri, paisje, stafe, secila të vetën. Duke qenë të pamvarura nga njëra tjetra, sigurisht që në kushte normale, do të kishin dhe tendencën për të mbaruar më përpara se tjetra, për të fiuar një "garë të pashpallur. Nëse këto punime janë zvarritur qëllimisht për t'u inauguruar javën e zgjedhjeve, atëherë mashtruesja është Bashkia e Tiranës. Por ky mashtrim nuk ka ardhur pa kosto për qytetarët. Bizneset janë rrënuar nga mungesa e aksesit, trafiku është rënduar së tepërmi bashkë me xhepin e atyre që kanë makina dhe presin me orë nëpër kryqëzime dhe ajri është bërë burim sëmundjesh dhe alergjish.Duhet thene se dikush fiton nga harxhimi I karburantit ne kalime ,ndalime e pritje.edhe makinat nuk kane ndonje "te mire" nga rruget me pengesa e gropa.Te gjitha keto ne dem te qytetareve jane.Por nuk don me dijt kush se kush e peson,mjafton qe ne kohen e duhur,ne momentin oportun,te kalohet ne rruge sapo te asfaltuara,me parate e po atyre qytetareve qe kane pritur me vite te fillojne punimet dhe te "behen' rruget. Pse nuk është punuar me segmente pa shkepur të gjithë rrugën përnjëherësh? Pse nuk sigurohet kalimi alternativ për sa kohë që bëhen punimet? Pse nuk punohet natën apo kur nuk ka trafik? Vërtetë nuk i dinë këto gjëra ekspertët e Bashkisë apo nuk i kërkojnë sepse janë indiferentë dhe të papërgjegjshëm? Përveç afateve të stërzgjatura të punimeve, vetë mënyra e projektimit të këtyre rrugëve lë shumë për të dëshiruar. Kështu, janë asfaltuar rrugë duke i ndarë me trotuar në mes por duke harruar opsionin e kthimit apo të rrotullimit për në sens të kundërt në këto rrugë. Makina që futet tek Zogu i Zi në drejtim të autostradës duhet të ecë qindra metra pa pasur mundësi të kthehet për tek bizneset e shumta apo blloqet e banimit në të dyja anët e rrugës. E njëjta gjë me rrugën e Kavajës pas kryqëzimit të 21-shit, rrugën kryesore tek Tirana e Re, rrugën nga Spitali tek Shkolla e Bashkuar etj. Rrugët e asfaltuara tani vonë nga Brryli deri tek Materniteti i Ri janë me tre korsi për dy drejtime. Kjo ka bërë që korsia e mesit t'i lihet më të fortit, shpeshherë duke krijuar duele të heshtura mes shoferëve që mund të shkaktojnë aksidente të rënda. Rruga e zgjatur e unazës, pas kryqëimit të shkollës Vasil Shanto duket sikur sfidon forcat centrifugale(150 m para takimit me rrugen e Kavajes). Trajektorja e kësaj rruge do të bënte një makinë që ecën me 60 km/orë të përfundonte në Lanë për shkak të kthesave drastike. Nuk mund të mos përmednim edhe kazanët e plehrave që nëpër Tiranë kanë statusin e një makine të parkuar në mes të rrugës. Koncepti i xhepave rrugorë për këto kazanë ka humbur ndër projektuesit Bashkiakë bashkë me konceptin e parkingjeve 45 gradëshe që do të dyfishonin kapacitetin e vendeve. Paradokset vazhdojnë më tej. Rruga e zgjeruar prapa Piramidës është bërë me e gjërë se rruga e Unazës kur e para është rrugë dytësorë dhe shkrihet në Unazë. Kryqëzime të shumta në Tiranë përplasin 4-5 drejtime të ndryshme. Në këto kryqëzime ku edhe semaforët nuk do të zgjidhnin punë, kontrolli i trafikut bëhet me mirëkuptimin mes shoferëve apo me polici rrugore. Pas 5 vjetësh qeverisje vendore me një staf të kualifikuar, stafi Rama më në fund ka filluar punën për ndërtimin e një mbikalimi në Tiranë. Problemi është se ai po bëhet në të vetmin kryqëzim që nuk ka nevojë për të. Zogu i Zi ka një rotondë ekzistuese dhe mjaft hapësirë kalimi për makinat. Po të asfaltohej kjo hapësirë, të vijëzoheshin korsitë dhe të përcaktohej e drejta e përparësisë, ne do të kursenim 2.0 milion Euro që Bashkia do t'i marrë taksapaguesve për këtë projekt. Ndërkohë kryqëzimet që po bllokojnë trafikun realisht në Tiranë janë në pritje (Rruga e Kavajës-21 Dhjetori, Unazë-Bulevard, Farmacia 10 etj.). Të gjitha këto anomali në rrugët e Tiranës do të ishin të kapërdishme nën parimin se "Aq dimë dhe aq bëjmë". Por kur këto punime jo serioze dhe shumë të shtrenjta po prezantohen si një model kombëtar për t'u admiruar, si objekt krenarie dhe shembulli i më të mirës që ofron pushteti socialist, zëri i arsyes duhet t'i tregojë vendin kësaj farse. Parrulla "Po ndryshojmë Tiranën" në fakt duhej të thoshte "Po asfaltojmë rrugë në qendër pa kriter". E para gjë që duhet të kishte bërë një staf serioz dhe i aftë teknikisht ishte adoptimi i standarteve të projektimit. Meqenëse të tjerët i kanë ato prej dekadash, ne nuk duhet të shpiknim ndonjë standart tonin, por vetëm të kopjonim. Këto standarte do të rregullonin çdo gjë që ka të bëjë me rrugët e trafikun, që nga distancat, rrezet e kthesave, trajektoret, gjerësitë e numrin e korsive, parkingjet, kalimet për këmbësorët e biçikletat etj. Gjithashtu, një staf teknik i përgjegjshëm pranë Bashkisë do ta kishte ndjerë mungesën e inxhinjerëve të trafikut. Ky specialitet nuk ekziston në vendin tonë por është bërë i domosdoshëm sidomos në Tiranë. Në vend që të thirren firma franceze e belge për të na projektuar pallate futuriste me shumë ngjyra, duhet të ishte thirrur një grup inxhnjerësh trafiku të huaj, për të punuar në Tiranë dhe për të stërvitur dhe kualifikuar stafin multi-KOPist të Bashkisë. A do të guxonte vallë ndonjë firmë franceze, të prekte edhe 10 cm bulevardin Shën Elize, si këto francezët tanë që po na zvogëlokan bulevardin Zogu I? Ka ardhur koha që qytetarët e Tiranës të ndërgjegjësohen se paratë që shpenzon Bashkia janë të tyret dhe se i duhet kërkuar me rigorozitet se si i shpenzon ato para dhe sa po na e përmirësojnë jetën e përditëshme. Herën tjetër që pritet një shirit, të mos mjaftohemi duke thënë "Shqyqyr që u bënë, pa s'ka rëndësi si, kur, sa dhe ku". Edhe sikur të imagjinonim për një moment se të gjitha punimet në Tiranë ishin bërë konform standarteve perëndimore, vetë fakti që dikush tjetër mund t'i bënte ato më shpejt dhe më lirë, duhet të na bëjë t'i vlerësojmë këto punime dhe përgjegjësit e tyre në perspektivë.

FATMA

Një përgjigje (jo) miqësore z.Nano

Në fjalimin e tij programatik para kongresit të Partisë Socialiste, Fatos Nano me mëndjen e një të dehuri, me shpirtin e zi katran, me gojën e një sharlatani, me paturpësinë më të madhe, merr kurajon të hedhi jo vetëm baltë dhe pështymë, por dhe helm e vrer mbi shtresën e ish të përndjekurve politikë të Shqipërisë. Kjo akuzë, sa e pavërtetë aq qesharake për ne, nuk është as e papritur dhe as e çuditshme. Ndër të tjera ai thotë se ish të përndjekurit politikë kanë qënë spiuna të Sigurimit dhe i kanë shërbyer atij. Zakonisht, i shari të shan, hori të bën hor. Për ne do të ishte fyerje nëse Nano do të na lavdëronte, ne atëhere duhej të shikonin thellë brenda nesh për të parë se diçka nuk shkon. Ne as nuk presim dhe as do të presim nga ajo magazinë rrenash dhe plehrash, që kanë servirur historikisht ndotje kombëtare. Nano i përket sistemit që masakroi dhe terrorizoi një popull të pafajshëm për 50 vjet. Ai është pjesë e pandashme e krimit, pasi lindi dhe u rrit në obarrin e institucionit të krimit, ku e zeza u quajt e bardhë dhe e bardha u quajt e zezë, ku krenaria e kombit, fisnikëria e tij, intelektualët e shquar u vranë, u shanë dhe u quajtën tradhëtarë dhe të shumtit mbetën p[a varre, ndërsa llumi i shoqërisë, institucioni i Sigurimit të Shtetit dhe Partia e Punës u ngritën në kult. Shtresa jonë e ish të të burgosurve politikë u përball me diktaturën më të eger që ka parë historia deri më sot. Shumë vetë dhanë jetën, të tjerët vazhduan kalvarin e gjatë të burgjeve dhe kampeve politike, në veprat në të gjithë Shqipërinë, të cilat u lanë me gjakun, mundin dhe djersën tonë. Ndërtuam nën pesëhën e kërbaçit aerodrome, hekurudha, pallate, uzina, nxorrëm krom e bakër e pirit ndër miniera dhe thamë qindra mijra hektarë moçale, që na kushtuan 84000 vjet burgje. Njerëzimi provoi mbi kurrizin e tij dy diktatura, nazizmin dhe komunizmin. Gjatë Luftës së II Botërore, bota humbi mbi 60 milion njerëz, ndërsa mbas 1945 kominzmi shfarosi 100 milion njerëz. Në vazhdim të rrugës së krimit, dishepulli i tij Ramiz Alia përpara kufomës së Diktatorit do të betohej se Shqipërinë do ta mbajmë të kuqe, ashtu siç deshe Ai - merhumi- çfarë do të thotë se do ta lajmë me gjak, premtim që u bë realitet. Gjaku i të rinjve dhe të rejave shqiptare skuqi fushat e malet e Shqipërisë vetëm e vetëm se ata kërkonin botën e lirë dhe trupat e tyre u lidhën me tela me gjemba duke u ekspozuar nëpër qytete dhe fshatra, për të krijuar tmerr dhe terror. Ky krim kolektiv ndodhi bash në prag të ardhjes së Demokracisë. Veprime që nuk i praktikuan edhe nazistët gjermanë.

Viti 1990 - 1991 që pruri pranverën demokratike aq shumë të kërkuar nga ish të burgosurit politik, ringjalli ëndrrat tona të vjetra për liri dhe demokraci. Kuvendi i Shqipërisë më 30 shtator 1991, me vendim unanim, duke u ngritur në këmbë ( duke përfshirë edhe zotërinë tënde) njoftoi pafajsinë tonë dhe, mbi këtë bazë, rridhte dëmshpërblimi për burgun dhe punën e papaguar, e drejtë kjo që rrjedh nga Kodi Penal dhe Kushteta, nga konventat ndërkombëtare që nuk u realizuan as sot e kësaj dite, ndërsa një hajdut ordiner siç ishit Ju, z. Nano, u paguan me rreth 50 mijë lekë të vjetra në një ditë burgu, duke marrë për periudhën e burgut të tyre të merituar 80 milion lekë, etj. Tashmë ju z. Nano dhe klanet tuaja në qeverisje e gjetkë jetoni ditët e fundit të turpit, po iu rrëshqet toka nën këmbë. Ne ish të burgosurit politikë jemi krenarë dhe kryelartë për aq sa bënë, jemi koshient në idealet tona dhe e dimë, jemi të sigurtë se një ditë gjaku, djersa dhe mundi jonë do të shpërblehen.

Caf Jonuzi

Ish i përndjekur politik

Abstenimi, shansi i triumfit të së keqes politike

Sapo dëgjova nji lajm që tingllon sa i zakonshëm, aq edhe i çuditshëm. I zakonshëm për nga ngjarja dhe i pazakonshëm nga rëndësia. Lajmi ishte ky: "Një numër i madh studentash u pyet nëse dëshironin të votonin në qendrat e votimit të vendbanimit të tyre, apo në mjediset e universitetit". Shumica e këtyre studentave u përgjigjën se donin të abstenonin. Ky mendim në gojën e një studenti që ka arrit të diplomohet me deftesën e pjekurisë së shkollës së mesme tregon se pjekuria e marrësit lë shumë për të dëshruar në formimin e koncepteve, sa për të ardhmen e indvidit, aq dhe për të ardhmen e Atdheut. E nëse kultura politike e studentave të sotëm, intelektualët e së ardhmes, mbetet disa shkallë më poshtë se zotësia e marrjes së notave shkollore, krijon boshllëkun më të rrezikshën në mjedisin e një demokracie që deri tani është konturuar më shumë si despotizëm se sa si strukturë psiqike, morale dhe institucionale e lirive dhe të të drejtave të njeriut. Dëshira e abstenimit të disa të rijëve dhe më së shumti e studentave, na sjell dy çudi. Çudinë më të madhe na e sjell qëndrimi i më të rriturve që e kanë provuar kafshimin e kuçedërs së kuqe e, megjithkëtë, thua se i kanë harruar dhimbjet e atyre kafshimeve. Kështu ata preferojnë abstenimin.Ndërsa abstenimi i të rinjve na çudit se si nuk e kuptojnë të rinjtë se mospjesmarrja në votim është paraliza e kontributit për të ardhmen e tyre. Fitimi i një kulture që nuk i shërben formimit të koncepteve përparmtare, është kulturë anemike e, nëse këtë anemi nuk përpiqemi ta shërojmë sa ma parë, pasojat e kësaj pakujdesie bëhen të pa imagjinueshme.

Arsyeja abstenimin e quan shkelje të të drejtave të vetvetes, në mënyrë të pavetëdijshme, për me marrë pjesë në përcaktimin e së ardhmes së demokracisë. Disa njerëz abstenimin e quajnë të drejtë demokratike, pa u kujtuar se borxhi më i madh që i kemi demokracisë është vota. Votat për një demokraci të brishtë, siç asht e jona, janë si ushqimi për një foshnje të porsalindur e të brishtë, në dorën e së cilës, do të vendoset e ardhmja e shqiptarëve që janë e që do të lindin. Nëse abstenuesi mendon se asnjë parti e jona politike nuk i përmbush ende kërkesat e votuesve, ai duhet të ketë kujdes mos të dëmtojë embrionin e përmbushjes së kërkesave, ngase abstenimi favorizon gjithmonë ngadhnjimin e më pak të përshtashmit për të drejtuar shtetin. Prandaj ndër këto parti që janë ne duhet t'u a japim votën tonë atyre që, në mos tjetër, janë më pak të korruptueshëm, janë qoftë edhe sadopak më të ndjeshëm në përmirsimin e ligjeve e, sidomos, në zbatimin e tyre kanë një vizion të dobishëm për rrugën e së ardhmes politike, mbasi për të ardhmen e një populli ecja sado e pakët në rrugën e progresit është fitore e madhe për një demokraci të vogël.

Abstenimi e ngec demokracinë në vendnumëro dhe bëhet alibi për triumfin e më të këqijve. Ndaj e mira e lyp të respektojmë arsyen jo tekën, se nuk ka tekë të dobishme, nëse ka arsyetim të dëmshëm. Abstenuesi thotë: "Një votë ma pak nuk ka rëndësi!". Ky mendim shkakton epideminë e abstenimit, bën të vuaj të ardhmen tonë. Abstenimi është një indiferentizëm që e mallkojnë brezat pas nesh për ngadalësimin e progresit. Votimi duhet të na japë krenari, mbasi vota është shenjë i nderimit të barabartë për çdo shtetas, është një ftesë për dhënien e mendimit për ndërtimin e së ardhmes.Dikush e justifikon abstenimin me manipulimn e votave. Është e vërtetë se këtë akt të shëmtuar na e dëshmon përvoja. Megjithatë, as ky justifikim, nuk duhet të na shmangë prej votimit, mbasi ndërgjegjia e votuesit duhet të thotë: "Unë e dhashë kontributin për të cilin u ftova ta jap, kush ma zhvleftësoi e mbaftë mbi shpirt të vet. Abstenimi do të më linte një barrë që i shtohet pesha çdo çast". As shembujt e abstenuesave të vendeve të tjera nuk duhet të na ndikojnë. Atje votimet i japin shkas një rrotacioni apo vazhdimësie, drejtimi si njana, tjetra të pandikueshëm në konsolidimin e demokracisë së konsolidueme, ndërsa ne synojmë ecjen e demokracisë drejt konsolidimit. Shembullin e ndërhyres popullore në ndreqjen e gabimeve politike e pamë edhe në votimet e fundit në Itali, ku mbi 80% e italianëve u përfshinë në votime, për t'i dhënë një shans momentit politik të demokracisë italiane. E nëse ne do t`i shikonim nevojat demokratike me atë sy, pjesmarrja jonë në votime do të ishte 100%, ashtu siç merrnim pjesë në votime pro diktaturës, nga ora pesë e mëgjezit deri në orën gjashtë të mëngjezit. Ta shfrytëzosh demokracinë për të abstenuar kundra saj, është një akt i papërgjegjshëm.

Gjok Vata

- Intervistë me znjn Merita Shkupi, sekratare e LZhK në New York-

TË GJITHË PRESIN QË OPOZITA TË FITOJË

Zj. Merita, çfarë mendoni per deklaraten e Z.Berisha ne lidhje me doreheqjen e tij nga politika?

Deklarata kishte mendim pak ngacmuese. Zakonishit, drejtuesit japin deklarata te tilla dhe pastaj elektorati u lutet shume atyre, qe te rrijne edhe ca e ata, ngaqe nuk ua u prishin dot qejfin, qendrojne deri ne pafundesi. Ajo qe me ngacmoi mendimin me shume, ishte kur lideri demokrat tha, se po te humbte, ai do te merrej me jeten e tij private e me fushen e tij te pafundme te pasioneve. A thua se misionin e nisur te humbjeve e mbaroi dhe do të deshte që, pas kësaj, te çlodhej ca. Nuk besoj te kete njeri qe te kete hallin se çfare do te bej Berisha, po te humbas zgjedhjet opozita. Une do te deshiroja qe ai te thoshte: "Ne do te fitojme se s'ben, sepse ky popull duroi mjaft dhe, po qe se nuk do te fitojme, une nuk do t'ia fal dot vetes kurre e nuk do te di ku te futem. U hapte toka e me perpifte!" Po qe se nuk fitojme, (është fjala për opozitën në kuptimin më thelbësore të kësaj fjale në Shqipëri) ai duhet t'ia qajë hallin ketij vendi te shkrete, qe qendron perpare gojes se hapur te ujkut grek dhe këlysheve te tij. Ai ka pergjegjesi te madhe nese riciklohen ish komunistet dhe nuk mund te laje duart si Pilati.

Çfare duhet te bejme sa nuk eshte vone per ta parandaluar te keqen? Ky eshte mesazhi, qe Berisha duhet t'u jape njerëzve. Ky mendim i ngulur, duhet te na zgjoj çdo mengjez. Çfare te bejme akoma deri diten e zgjedhjeve? Çfare te bejme akoma, qe te menjanojme kriminelet e hajdutet?

Çfare mendoni per rikthimin e mocionisteve?

Elektorati i djathte ne fillimet e saj kembgulte per heqjen e komunisteve dhe bijve te tyre nga drejtimi i PD, pa menduar gjate se kush e krijoi PD. Kjo ceshtje nuk u perfill ndonjehere nga kryesia. Kur kryesia u nda pak a shum ne dy grupe, ne sigurisht morem anen e atyre ku nuk ishin mocionistet. Mbledhja ne Pallatin e Kultures per heqjen e mocionisteve u pershkua nga nje fanatizem i papare. G. Pashko, A. Imami, P. Zogaj, A. Demeta e te tjere, u perpoqen te shpjegonin se cfare permbante mocioni, por salla as qe donte t'ia dinte. Ata dinin nje gje: Berisha nuk i do ata! Ulurimat: "Qorri! Hajduti! Komunisti! Dil perjashta!", etj. nuk e lan Pashkon e Imamin te flasin asnje fjale. Preç Zogaj gezonte njefare simpatie dhe salla e la ate te flase. Ai rreshtoi fakte ne lidhje me veprimtarine e tij, (te cilat nuk u kundershtuan), dhe shpresoj se demokratet do te kene kuptuar se ai nuk e kishte tradhtuar Partine Demokrtaike. Salla mbeti disi e mëdyshur, por shpejt e kuptuan se ai nuk mund te kishte fat te ndryshem nga ai i mocionisteve të tjerë. Ulërimat filluan perseri dhe Arben Demetja, duke pare se nuk do te mund te fliste per çeshtjet e ngritura ne mocion, mundi vetem të thote: "Kjo nuk eshte ajo Partia Demokratike qe krijuam! Pika e pare e statutit te saj eshte fjala e lire". Kishte nga ata qe nuk e ndjenë veten mire ne mes te ketij fanatizmi e qe imagjinonin se keshtu do te hiqeshin dhe te tjere. Kishte dite qe kishte filluar shmangia e servileve, qe ju vinin sa para mbrapa mocionisteve, por mbas mbledhjes, ata nuk ua kthenin shikimin, jo më që për t'i përshëndetur, as bëhej fjalë! Mocionistet e kuptuan, per here te pare, se çdo te thote "te jesh me biografi te keqe".

PD-ja nuk ndryshoi per mire edhe pasi mocionistet u hoqen, ne kuptimin qe nuk u be me e djathte. "Kop"- timimania solli komuniste te tjere. Te gjithe keta njerez te zbritur mbi PD me parashutë, njihnin vetem Berishen. Atyre u dilnin syte nga zgavrat e sa nuk u binte te fiket, kur degjonin njeri te qortonte Berishën, ngaqë nuk vepronte mire ketu apo aty. Çdo fjale e Çdo xhest i Udhëheqësit vlerësohej si kryeveper e politikës. Ata buzqeshnin si ai, me nje pauze te vogel mbas disa fjaleve, leviznin buzët si ai dhe perserisnin fjalet qe ai perdorte me shpesh. Mocionistet u damkosen me tutje si kriminele e anti-shqiptare. Riardhje e tyre ne PD ngjalli pak cudi, por cudia me e madhe zgjat tre dite. Fanatiket e Berishes ashtu si nuk diten gje përse u hoqen, ashtu nuk dine edhe përse mocionistet u kthyen. Ata qe uluriten me fort kundra mocionisteve, me siguri, rrine sot prane tyre pa ua bërë syri tërrr. E pse jo? Ashtu bën Berisha, ashtu bëjnë dhe ata.

Berisha ka ndryshuar dhe thote se nuk eshte me ai i meparshmi...

Berisha do te deshironte te ndryshonte, por indoktrinimi i 50 vjeteve eshte rrenjosur thelle tek ne dhe nuk eshte e lehte te shkulet. Une vete sot, teorikisht pranoj qe fjala "ish komunist" nuk eshte baraz me fjalen "njeri i keq", por perseri jam spektike per prejardhjet e tyre komuniste. Berisha eshte ne krye te atyre qe denuan komunizmin, por nuk krijon dot simpati per bejleret, (qofshin ata edhe si Ekrem Bej Vlora); ai nuk krijon dot simpati per ballistet (ai i perfytyron ata duke ngrene pula te pjekura); ai nuk krijon dot simpati per zogistet, (sepse jane 100% antikomuniste). Ne Partine e Berishes ka vend per te vonuarit, për të penduarit, për këdo, por jo per një pjesë per te cilet ai ruan atë urrejtje te krijuar e te sofistikuar rendshem qysh para se të lindte vetë. Ai pa u menduar gjate mbi LZHK-ne thote se ata drejtohen nga spiunet e Nanos. Ish-sigurimsat kanë qenë me tonelata ne PD dhe ai u rrahu krahet atyre perderisa aty punuan e menduan me mendjen e tij dhe i denoncoi ata kur atyre u dolen puplat. Nese Berisha do te kishte ndryshuar, duhet t'i denonconte spiunet dhe bashkepuntoret e Nanos qe qenken ne LZHK, si dhe ato qe jane ne PD dhe ne partite e tjera te opozites. Berisha i ndryshuar duhet te perpiqej per mbarvajtjen e çdo partie te opozites e, aq me teper, te Lëvizjes së udhëhequr nga Leka Zogu, qe vjen e dyta si elektorat ne opozite, sepse vetem keshtu i sherben fitores.

Ata qe militojne ne LZHK, deshperohen sinqerisht, nese PD e Berishes nuk drejtohet nga njerez te ndershem, nese ajo nuk zgjedh deputete te mire. LZHK deshiron me gjithe shpirt qe PD t'i fitoje zgjedhjet e 3 korrikut, ndersa Berisha deshiron qe LZHK te zhduket nga faqja e dheut. LZHK perkrahet nga gjithe organizatat me serioze te emigracionit, nga ata qe luftuan gjithe jeten kunder komunizmit dhe shkrine jeten e tyre per atdheun. LZHK eshte ajo qe perfaqson ish pronaret dhe ish-te persekutuarit. Ata qe nuk u turren te marrin pronat e te tjereve, madje as pronat e veta. Ata qe mendojne se prona eshte e shejte dhe mbrojta e saj do te sjelle siguri. Ata qe kane marre pronat e te tjereve nuk duhet te trremben nga ata qe nuk e mbrojne ate, se ashtu anarkia do te vazhdoj pafund. Qellimi i LZHK nuk eshte te luftoj komunistet, por komunizmin si shkaterrues te prones dhe si promotor te luftes se klasave.

Shteti i së drejtës dhe shteti i rrumpallës

Që një vend të jetë demokratik, ekonomia e tij duhet të jetë ajo e tregut. Prona dhe iniciativa private janë të shenjta dhe mbrohen nga shteti. Kushti tjetër që vendi të jetë demokratik është që sistemi politik të jetë shumë partiak, pra të mundësojë konkurimin e ideve dhe alternativave që i ofrohen publikut, i cili bën zgjedhjet e alternativave. Zgjedhja e alternativave bëhet me periudha të ndryshme 4 vjeçare, 2 vjeçare etj., duke zgjedhur personat që bartin këto alternativa dhe premtojnë t'i venë ato në jetë. Këtë periudhë, ku shanset e konkurimit politik dhe përzgjedhjes së alternativave në mënyrë dinjitoze nga publiku, e përjetuan shqiptaret nën kohën e shtetit të ndërtuar nga Mbreti i tyre Ahmet Zogu. Në atë kohë, sundonte shteti ligjor i së drejtës. Nga arritjet praktike të shtetit të asaj kohe ishte dinjiteti shqiptar. Marrëdhëniet me fqinjët ishin reciproke dhe jo të vasalitetit. Një shkollë unë për minoritarët, një ti për çamët etj, etj. Popullsia lëvizte lirshëm nëpër botë. Kodi tregetar i asaj kohe ishte më i përparuari në Europë. Monedha shqiptare qe e fortë dhe shkëmbehej lirshëm me monedhat më të forta të botës. Që një vend të jetë diktaturë komuniste duhet të ndalojë pronën private duke e shtetëzuar të gjithë atë. Në Shqipëri u kalua në çmenduri duke mos lejuar dhe pronën personale. Ide të tjera përveç atyre komuniste janë të ndaluara. Bartësit e alternativave të tjera pushkatohen, burgosen, internohen me gjithë familjet e tyre. Mbretëron një ide një parti ajo komuniste. Ligjin e bënin sekretarët e partise komuniste të tipit Garmoz Ruci që i tha Ramiz Alisë se "pse s'më the mua që të sillja ushtrinë nga Tepelena për të vrare studentat që deshin të rrëzonin bustin e Enver Hoxhës. Këtë shtet e provuan shqiptaret nën regjimin komunist të Enver Hoxhës. Rumpalla Demokratike fillon pas vitit 1990 kur komunistët nga frika e humbjes së pushtetit krijuan vetë partitë "opozitare" me sekretarë partish, sigurimsa informatorë të tyre etj. Gjatë Rumpallës Demokratike partitë vetëm emrin kanë kanë ndryshe PS, PD, PSD, PR, por që të gjitha zbatojnë programet e Ramiz Alisë dhe Adil Çarcanit. Gjatë kësaj kohe me ligj dhe pa ligj grabitet prona private dhe publike. Grabiten edhe kursimet e qytetareve. Ekonomia është ajo e kaosit dhe e krimit. Korupsion, trafiqe ilegale, kontrabandë, grabitje etj. Ish të burgosurit politikë etiketohen komunista nga persekutorët e tyre, vetëm e vetëm se bartin ideale ndryshe nga të tyret. Ekzekutimet politike bëhen me raste dhe janë të rezervuara për politikanë efektivë dhe nacionalistë. E rezervuar dhe e porositur ishte vrasja e Azem Hajdarit. Efektivisht, organizohen zgjedhje, por praktikisht mënyra e ardhjes në pushtet është ajo e grabitjes dhe vjedhjes së votës ose dhe me dhunë. Gjatë kësaj kohe është vështirë të bësh dallimin midis shtetit dhe organizatave kriminale, midis politikanit, prokurorit, policit, nënpunësit etj dhe kriminelit. Ky është fati tragjik i shqiptarëve pas vitit 1990. Kjo periudhe quhet periudha e Rumpallës Demokratike dhe shteti i kësaj periudhe quhet Shteti i Rumpalles.

Petrit Kola

Analizë

Këtë qeverisje të mbrapshtë shqiptarët nuk e meritojnë

Dr. Sulejman ABAZI

U bënë shumë vite që shqiptarët votojnë për pushtetin vendor dhe atë qëndror, dhe jo rrallë konstatohet se në përgjithësi ata ankohen për qeverisjet e tyre që ditën e parë të veprimtarisë së saj. Nuk do ta argumentojmë këtë me idenë makiaveliste, se çdo popull meriton qeverisjen që ka, por do ta shtrijmë mendimin tek faktet që me tërësinë e tyre krijojnë fizionominë e vërtetë të " fenomenit qeverisje ", duke denoncuar një të keqe të madhe që po na shtëngon përditë, duke na marrë edhe frymën. Këtë radhë do ta lëmë analizën për politikën, për t'ju referuar realitetit dhe për t'u bindur se këtë qeverisje shqiptarët vërtet nuk e meritojnë.

1. Në Tiranë. Vendimi për hapjen e kazinosë në qendër të Tiranës, është një tjetër vepër dhe qëndrim antipopullor i qeverisë shqiptare, nën drejtimin arrogant të zotit Nano. Shumë shpejtë duan ta bëjnë Shqipërinë si Amerikën dhe Europën, por pa ligje, pa rregull, pa përfillur opinionin shqiptar, i cili vazhdon të vuajë prapësitë e një qeverisjeje, që pretendon se është përfaqësuese e shtresave të gjera sociale në Shqipëri. Çdo gjë mund të besohet në këtë botë, por që qeveria shqiptare të mbështese nevojat e qytetarëve të saj, kjo mbetet krejt e pabesueshme. Kemi mësuar se edhe Las Vegasi është bërë në mes të shkretetirës së Nevadës, dhe dikush i ka vënë nofkën " qyteti i mëkateve ". Tirana nuk mund të jetë qyteti i mëkateve, po as edhe Puka, ku është kërkuar që të okupohet nga bixhozxhinjtë dhe kumarxhinjtë e pasur shqiptar, që vjedhin paratë dhe kërkojnë që me to të plotësojnë epshet personale dhe të simulojnë krimin në Shqipëri. Pas kumarit do të vijnë edhe prostitucioni, edhe bordellot, sepse kumarxhinjve nuk u shkon kumari dhe pazari pa pasur në krah edhe koketat e tyre, që t'i ndihmojnë në fat, dhe pasi t'i joshin me para t'i dhunojnë si përherë. Pranë tyre do të ulen mashtruesit, hajdutët, matrapazët, që pas humbjeve dhe fitoreve do të ulen që të merren më pas me politikë, të ngarkojnë e të shkakrkojnë viktimat e parave të tyre të pista. Një ministër shqiptar u largua nga posti vetëm pas një incidenti në një nga sallat e lojrave të bixhozit në Tiranë. Mos më thoni se kjo nuk është e vërtetë. Kjo është për shqiptarët por nuk përfundon këtu. Çuditërisht edhe këtë here e fituan tenderin kompanitë e privilegjuara greke. Ata do të investojnë në mes të Tiranës, që " të argëtojnë " shqiptarët me paratë e tyre. Atyre u vjen keq për shqiptarët, prandaj dhe i vrasin në kufi, i rrahin, i ndëshkojnë, i përzënë, sepse " i duan " shumë. Për këtë kanë dhënë prova " qytetarie ". Atyre u shijonë më shumë paratë e shqiptarëve, u ka hedhur perëndia trutë e gomarit që të shijojnë çdo gjë shqiptare, edhe tokën tonë. Këtë e kanë thënë hapur dhe tinëz, dhe këtë e di edhe kryeministri dhe qeveria shqiptare. Kjo është politika e zhvillimit dhe e mbështetjes së biznesit në Shqipëri nga qeveria jonë, ky është zhvillimi ynë dhe rruga e hapur drejtë Europës. Do të shkojmë në Europë edhe me kazino edhe me bordello, edhe me flamur të grisur, edhe një çikë antikombëtarë, edhe me tenderime deputetësh, e me çfarë nuk do të dëshironin tjetër shqiptarët që të shkonin në këtë të shkretë Europë, sikur ajo të jetë në ndonjë planet tjetër. Në Europë, ja edhe një vit, e pastaj shqiptarët do të shkojnë me zotitn Nano president. Pavarësisht se cilat janë motivet e lëvizjes " MJFT ", por një gjë dihet, ajo dhe opinioni qytetar kanë kundërshtuar ngritjen e kazinosë në qendër të Tiranës. Kazinoja do t'i bëjë karrshillëk edhe kishës ortodokse, që po ndërtohet ngjitur me Ministrinë tonë të Mbrojtjes. Çuditërisht ajo i ka themelet shumë të thella. A thua se ajo ka dëshirë që t'i lëvizë Tiranës sonë edhe nga poshtë, sepse nga lartë ja ka parë hajrin. Një kishë madhështore dhe një kazino mo(derr)ne në mes të Tiranës. Vetëm këto i mungonin zemrës së atdheut tonë të dashur. Dikush me të drejtë ka thën se, " ...Kali i Trojes po futet mu në zemër të Tiranës ". Gabohesh i dashur mik, ky ka(r)l ka kohë që na është futur ne shqiptarëve, dhe këtë e kemi dhuratë nga qeverisja jonë so(zorr)cialiste.

2. Në Vlorë. Vlora, një nga vendet e rralla të Mesdheut, është bërë pre e furisë dhe arrogancës pushtetare të qeverisë dhe të kryenministrit te saj. Qyteti rrezikon që 24 orë në 24 orë, të " pijë duhan " dhe të kancerohet nga zhvillimi i industrisë moderne të periudhës së zhvillimit të tij modern. Virgjërinë, bukurinë, pozitën e mrekullueshme në pikën e ndarjes së bregedetit ranor dhe shkëmbor, e praruar midis zotit, qiellit dhe tokës, Vlora hap dyert e saj çdo vit, për të pritur miqtë e vizitorët, duke u ofruar mikpritjen shqiptare, zemrën e bardhë, bukurinë dhe mirësinë e saj, gjithçka të mirë shqiptare. Kjo është Vlora, që di ta bëjë edhe politikën, por di të japë edhe traditën më të mirë të kombit tonë. Emra të shumtë, që të lënë mbresë dhe të ngjallin edhe nostalgjinë për historinë tonë, Kuduz Babai, kalaja e Kaninës, Parku madhështor i Llogorasë, porti me zhurmën e tij, plazhet e mrekullueshme të jonianit, 340 ditët me diell në këtë qytet të zotit dhe të perëndisë, të falin një perëndim të mrekullueshëm të diellit midis ishullit të Sazanit dhe gadishullit kryeneç, që e mbron atë nga tallazet detare. Kush ka pasur fatin të sodisë qytetin nga maja e Kuduz Babait apo nga kalaja e Kaninës, menjëgherë mendja mund t'i ketë shkuar në Aleksandri, apo diku në vendet më të mira të botës, duke u krenuar me qytetin tonë. Të gjitha këto nuk ka se si të mos i bëjnë vlonjatët të mendojnë, se qeveria e tyre vërtet " nuk e ka me gjithë mend " që ta prishë imazhin e shkëlqyer të qyteti bregdetar. Dikush ka thënë se " ...ky qytet duhet të ruhet vetëm si një qytet turistik ". Jo nuk besojmë, se kur e ka thënë me siguri ka qenë i lajthitur. Dikush tjetër i roitur nga mendtë e kokës ka thënë, se do të vijë një ditë që " ...grekët dhe italianët do t'u kenë shumë zili dhe mund të kërkojnë punësim këtu ". Ky besoj do të ketë qënë ndonjë nga ata vizitorët e mrekulluar nga nëna natyrë, dhe ka menduar se Shqipëria vërtët ka një të ardhme të mrekullueshme. Gabohesh i dashur mik, kjo nuk konsiderohet toka e shqiptarëve, por toka e premtuar e lakmitarëve përreth Shqipërisë. Punë e madhe se një popullsi e tërë më shumë se sa votat që Fatosi ka marrë për t'u bërë kryeministër, kërkon pastërtinë e dhuratës së natyrës. Kjo duhet të bëhet një tokë e nëmur dhe e harruar. Dhe Fatosi ka filluar t'i ndëshkojë vlonjatët për shpirtin e tyre rebel, sepse ata po i kërkojnë paratë, ata po e zukasin në prapanicë, për t'i kujtuar se nuk i ka hiç mirë punët me qytetin e sertë.

Por mendimi i ambientalistëve të qytetit kundërshtohet nga disa funksionarë karrikethyer, të cilët i gënjen mendja, se Vlora jo vetëm që do të zgjidhë hallet e saj me rafineritë, por ajo do të pasurojë edhe shtetin e shqiptarëve !! Nuk ka faj çiraku të bëj llogari me gishta, se defterët e nxjerrin defiçit. Atij i duken shumë 60 milion dollarë, dhe merakoset për vlonjatët e mjerë që do të punojnë në këto impiante, pa i përfytyruar ata dhe fëmijët e tyre të verdhë, kollëshumë, asmatikë, pa menduar pemët e vyshkura dhe gjëlbërimi në faliment, pa menduar një çast se do të vijë një ditë që qytetarët e këtij vendi, do të mallkojnë ditën që u dha mundësinë të jetëojnë "të lumtur" në qytetin e tyre bregdetar.

Ka dalë një "dervish" sot në Vlorë, që i është mbushur mendja se mund të jetë më i fortë nga dëshira dhe vullneti i qytetit të sertë, vetëm e vetëm se sot ai na qënka dikush në një karrike. I shkreti nënkryetar, e ka zënë që tani deliri i kënaqësisë, se me TEC-in e Vlorës, ai nuk do të vuajë më për drita dhe jo vetëm kaq, por do të ndihmojë edhe të tjetër në hall. Dikush ka publikuar se "...projekte të tilla, me kaq pasoja për vendin, duhet të vendosen me referendum dhe jo me një firmë të kryeministrit". A e di vallë këtë Nanua, ja kanë thënë apo edhe këtë radhë si në shumë të tjera atë e kanë keqinformuar?! Ambientalistët vlonjatë i ka zënë halli me pushtetarët e tyre dhe me qeverinë e shqiptarëve. Dikush kërkon të nxjerrë të palarat e qverisë në shesh të mejdanit, duke thëne se, "...i gjithë projekti është mbajtur në fshehtësi të plotë". Gaboihesh i dashur mik, qeveria shqiptare dhe kryeministri i saj janë më trasparentët në Europë dhe në botë. Dikush e ka quajtur "kërcënim për qytetin", dikush tjetër "mashtrim të qytetarëve nga qeveria", e çfarë nuk po thonë tjetër. Vendimi i marrë më 19 shkurt të vitit 2003 do të vijë një ditë që do të quhet dita e zezë e vdekjes së qytetit tonë të bukur. Çudia më e madhe e qeverisë është fluska e ministrit të Kulturës Rinisë dhe Sporteve, kur u tha shqiptarëve dhe vlonjatëve se, "...është miratuar edhe një park turistik me qendër në Orikum". Me siguri djaloshi ministër ka trasmetuar ndonjë nga ato shakatë me kripë të zotit Nano për të joshur vlonjatët "sherrxhinj e grindavecë". Nuk është e vërtetë, gënjejnë amerikanët e interesuar për projektin AMBO, kur thonë se "...zona do të ketë pasoja të konsiderueshme në rast se do të kthehet në një park energjitik". Këta amerikanët nuk janë në rregull, që fusin panikun në qytetin tonë!!

3. Në Korçë. Mësojmë se së fundi në Korçë është inaguruar shkolla fillore "Omonia" dhe dega kompjuterike e fakultetit në gjuhën greke. Edhe këtë Korça dhe Shqipëria e kishin mangut. Minoritarët grekë në Korçë do të kërkojnë shkollën dhe gjuhën e tyre, dhe nuk është çudi që ndonjë ditë do të na kërkojnë të krijojnë ndonjë "shoqatë studentore" minoritare edhe në Universitetin e Tiranës, për të kërkuar në të ushtrimin e gjuhës greke. Shkolla fillore greke në Korçë, padyshim që do t'i japë frytet e saj pas 20-30 vjetësh. Ëndërra "e herëshme" greke ka filluar të lulëzojë dhe Korça e traditës së kulturës shqiptare ka nevojë për "pak më shumë helenizëm". Nuk ka faj as kryepeshkopi Janullatos e as të tjerët që bëjnë zhurmën për të drejtat e mohuara të minoritarëve në Shqipëri. Ka më se 15 vite që qeveritë në Shqipëri i kanë ushqyer orekset greke, duke dhunuar dinjitetin dhe identitetin tonë kombëtar.

Në morinë e ngjarjeve që nuk mungojnë në Shqipëri lexuesi është në gjendje të dallojë atë që i mungon, atë që i dhunohet, atë që i mohoet nga qeverisja e tij. Shqiptarët e stresuar nga politika nuk e meritojnë këtë qeverisje.

E ardhmja e Kosovës diskutohet në Washington

Barry Wood

Uashington

Ndërsa Kombet e Bashkuara janë përgatitur të fillojnë të premten diskutimet rreth mundësisë së nisjes së procesit për statusin përfundimtar të Kosovës, një komision ekspertësh diskutoi në Qendrën Woodrow Wilson në Washington mbi të ardhmen e Kosovës dhe të Ballkanit perëndimor. Folësit theksuan nevojën për integrimin e gjithë rajonit në Bashkimin Europian.

Eksperti i Departamentit amerikan të Shtetit për çështje ballkanike, Charles English, tha se Shtetet e Bashkuara shpresojnë se OKB-ja do të ndërmarrë një shqyrtim të përgjithshëm që mund të çojë në fillimin në muajin shtator të negociatave mbi statusin përfundimtar të Kosovës.

Shqiptarët e Kosovës të cilët përbëjnë 90 për qind të popullsisë së saj, kërkojnë pavarësinë. Serbia e kundërshton atë. Procesi i shqyrtimit do të vlerësojë përparimin e administratës së zgjedhur të Kosovës në përmbushjen e standardeve perëndimore të qeverisjes.

Duke folur hollësisht rreth një nisme politike të shpallur javën e kaluar nga ndihmës-sekretari i shtetit Nik Burns, zoti English tha se qeveria e Kosovës ende nuk ka arritur të garantojë sigurinë e qytetarëve të saj joshqiptarë, shumica e të cilëve janë të ngujuar nëpër enklava të mbrojtura nga paqeruajtësit e Natos. Ai tha se duhet të bëhet më shumë për të inkurajuar refugjatët serbë të kthehen në Kosovë.

Zoti English theksoi se nëse vlerësimi i OKB-së është pozitiv, Washingtoni do të sugjerojë që diplomatë të lartë europianë të ngarkohen me zhvillimin e negociatave mbi statusin përfundimtar.

"Statusi i Kosovës, e ardhmja e Kosovës është në Europë, jo vetëm e Kosovës por edhe ajo e Serbisë dhe Malit të Zi. Është nevoja që Kosova si edhe unioni Serbi-Mali i Zi ta kuptojnë se zgjidhja e vërtetë e statusit varet më pak nga marrëdhëniet midis Beogradit e Prishtinës e shumë më tepër nga marrëdhëniet e tyre prëkatëse me Brukselin".

Brus Xheksoni, ish zyrtari amerikan i zbulimit i cili kryeson organizatën joqeveritare të quajtur Projekti mbi Demokracitë Kalimtare, pajtohet se negociatat për statusin përfundimtar të Kosovës duhet të fillojnë këtë vit. Zoti Xhekson tha se statuskuoja nuk është më e prështatshme për rajonin e trazuar të Ballkanit. Për të shmangur kthimin në nacionalizëm dhe konflikt, tha ai, i gjithë rajoni duhet të futet menjëherë në rrugën drejt anëtarësimit në Bashkimin Europian. Njerëzit e këtij rajoni, theksoi ai, duhet të kenë një pikësynim në jetën e tyre.

"Ky është një proces shumëvjeçar, fillimi i negociatave për statusin përfundimtar në vitin 2005, një takim përfundimtar i nivelit të lartë i Bashkimit Europian në vitin 2006, dhe pikësynimin që deri vitin 2014 të gjitha vendet e rajonit të jenë anëtare të Natos dhe të Bashkimit Europian".

Sllovenia është e vetmja ish republikë jugosllave që është pranuar në Bashkimin Europian. Është në plan që Bullgaria dhe Rumania të hyjnë në radhët e bllokut në fillim të vitit 2007 dhe Kroacia mund të anëtarësohet dy vjet më pas.

Zoti Xhekson mendon se hendeku i madh midis Beogradit dhe Prishtinës mbi pavarësinë e Kosovës mund të ngushtohet nga mundësitë për anëtarësim në Bashkimin Europian.

"Mendoj se shumë anëtarë të elitës në Beograd, tha zoti Xhekson, e kuptojnë se krijimi i një Serbie të themeltë pa Kosovën dhe pa Malin e Zi është gjëja më e mirë për vendin e tyre. Ata do të hynin në radhët e Bashkimit Europian brenda ditës. Dhe pastaj, theksoi ai, Serbia do të pasohet nga Mali i Zi dhe Kosova".

Zoti Xhekson paralajmëroi se angazhimi konstruktiv perëndimor dhjetë vjeçar në Ballkan mund të dështojë në fund të fundit pa udhëheqje të guximëshme për integrimin e plotë të rajonit në institucionet euro atlantike.

Intervistë për Radion "Europa e Lirë" e analistit për çështje ekonomike Ibrahim Rexhepi

Si mund të luftohet kriminaliteti ekonomik në Kosovë

Zoti Rexhepi, sa konsideroni se në Kosovë është luftuar apo po luftohet krimi ekonomik, i cili vazhdimisht gjendet në prioritetet e para të institucioneve të Kosovës, por edhe atyre ndërkombëtare?

Në formë deklarative ka luftë dhe ka përpjekje për t'iu kundërvënë kriminalitetit ekonomik, por në fakt ajo nuk vërehet, nuk hetohet, nuk preket. E ndoshta problemi censurë është aty, sepse mungon mekanizmi qoftë vendor, qoftë ndërkombëtar, i cili me këmbëngulje dhe me kompetenca të plota i kundërvihet kriminalitetit ekonomik.

Në Kosovë gjatë këtyre viteve të fundit megjithatë janë hapur shumë procese, qoftë ndaj personave, apo kompanive të ndryshme. Si rrjedhojë, sa vlerësoni se këto procese kanë arritur të marrin përgjigjen adekuate nga organet kompetente?

Realisht të flasim që nga viti 1999 e deri tani, së paku dihet se një proces gjyqësor ka përfunduar dhe ka vendimin përfundimtar rreth keqpërdorimeve në ekonomi. Është fjala për zotin Joe Truschler, i cili është gjykuar në Gjermani, ku realisht vlerësoj se shteti ligjor është shumë më funksional, shumë më efikas, e që ka të bëjë për keqpërdorimet në Kosovë, gjatë kohës ku ai ka qenë manaxher në divizionin e Energjetikës, përkatësisht në KEK. Mirëpo në Kosovë unë nuk di rast tjetër, për të cilin mund të thuhet se ka filluar një proces dhe ka shkuar deri në fund e janë zbardhur të gjitha problemet. Ka patur shumë emra, shumë kompani të përfolura, se ka keqpërdorime, ka kriminalitet, por në fakt gjithshka mbetet e mjegullt, gjithshka mbetet e pazbardhur, qoftë nga mekanizmat e hetuesisë, apo edhe prej proceseve të zakonshme gjyqësore.

Zoti Rexhepi, ju përmendët mekanizmat adekuatë, ndërkohë që vendorët vazhdimisht ankohen edhe për mungesë kompetencash. Sa mendoni se këto dy komponente mund të ndihmojnë në shtimin e efikasitetit kur flitet për luftimin e krimit ekonomik?

Në fakt mund të thuhet që është edhe mungesa e kompetencave, mungesa e një mekanizmi ligjor, e një mekanizmi institucional, i cili do të ishte shumë më agresiv në këtë problem, në këtë çështje. Por problemi më i madh qëndron tek vetë njeriu, qoftë tek qytetari, qoftë tek manaxheri në ndërmarrje, ose tek lideri politik. Ata duhet të jenë të bindur së pari që shteti nuk ndërtohet me kriminalitet ekonomik, nuk ndërtohet me mafjozllëqe, e atëhere është lufta shumë më e lehtë. Problemi është duke u avancuar, duke u ngritur. Nuk kemi shumë pse të flasim keqpërdorimet në administratën lokale, për keqpërdorimet e një sportelisti, apo një punëtori supozojmë në mjeksi apo diku tjetër. Shqetësuese është se krimi po ngrihet gjithnjë e më lart në hierarkinë, piramidën e pushtetit qoftë politik, ashtu dhe pushtetit ekonomik.

Intervistoi Zijadin Gashi

Pse duhet spastrimi politik në Kosovë

Nga Skënder Limani

Shumë sisteme janë provuar në Kosovë, nga më të ndryshmet. E kam fjalën për sisteme politike, përveç sistemeve tjera. Që nga komunizmi, diktatura, socializmi, e së voni edhe parlamentarizimi. Në të gjitha këto sisteme, është interesante së të gjithë bartësit e tyre flisnin për demokraci, pra, gjuha dhe njerëzit nuk ndërronin.

Këta lloj njerëzish, pra, politikanësh, vazhdojnë edhe sot punën e tyre në Kosovë, me pozita të njëjta. Dy gjëra që praktikisht kanë ndërruar në ndërkohë janë se shumica e këtyre politikanëve janë ndërruar nga familjarët e tyre, pra, janë plakur dhe fizikisht ata nuk janë të pranishëm më në skenën politike dhe disa nga ta më nuk janë më në mesin e të gjallëve, por megjithatë, 'idetë' e tyre vazhdojnë të mbesin të njëjta, pra, të pranishme.

Rezultatet e punës ose e punëve të tyre janë po të njëjta dhe se kalimi i viteve dhe ndërrimet që vijnë e shkojnë me vitet për ta nuk kanë rëndësi, nuk lënë asnjë gjurmë: të gjithë kanë vetura, shumë shtëpi e banesa, villa dhe beneficione të tjera familjare.

Dhe nga ky aspekt ata janë mjaft të suksesshëm. Bile disa politikanë perëndimorë edhe iu marrin lakmi. Ndërsa ata vazhdojnë të thirren në atë se këto beneficione vijnë si rezultat i punës ose i punëve të tyre. Nejse!

Kjo situatë duhet të ndërpritet! Ose duhet të vazhdojmë përpara, e që nuk është lehtë, ose duhet të kthehemi nga jemi nisur. Me kthimin prapa, pra, me kohën prapa, të kthehet edhe Sllobodan Millosheviçi.

Pas kësaj, gjërat do të ishin më të qarta dhe vendimet për çkado do të merreshin me lehtë, që do të thotë se do të kishte komunikim mes njerëzve të kategorive të ndryshme, besim të ndërsjellë, respekt, sjellje të hijshme, qëndrime konstruktive, si dhe punë më dinamike, dhe e gjithë kjo do të rezultonte me rezultate më pozitive në zhvillimin e shoqërisë sonë.

Dhe do të kishim një synim të përbashkët: mposhtjen e armikut! Ose të vazhdojmë përpara, që do të thotë, të merren vendime që do të ndërronin situatën politike në Kosovë, e me këtë edhe njerëzit, pra, bartësit e atyre ideve si më sipër. Të atyre ideve të cilat gjithmonë po vazhdojnë të funksionojnë në Kosovë, pa marr parasyshë ndërrimet politike globale në aspektin pozitiv.

E kjo praktikisht do të thotë që gjuha e politikanëve të fillohet të zbatohet, pra, demokracia për të cilën na flasin. Kjo punë nuk është aspak e lehtë. Ata që e kanë provuar demokracinë e një shteti, cfarëdo qoftë ai shtet ose ajo demokraci, e dinë se për cfarë po flas.

Demokracia ngrihet mbi parimet e zhvillimit kombëtar, pra, traditës, kulturës, dokeve e tekeve, ligjeve e zakoneve kombëtare të shtetit përkatës, në këtë rast, të Kosovës. Ne jemi të pasur nga tradita e kultura. Kjo nuk është asgjë e re. Andaj ajo se cfarë duhet të bëhet është që e gjithë ajo kulturë dhe traditë të fillohet të zbatohet në praktikë.

Gjëja e parë që duhet të bëhet për arritjen e kësaj është 'spastrimi politik' i atyre njerëzve që flasin për demokraci e përfitojnë personalisht, si, psh: përmes tenderave, si rast më konkret, sepse tenderi është mënyra më efikase që nga paslufta, për t'u pasuruar brenda orësh. Është gati njëjtë sikurse të shesës drogë diku në perëndim. Vetëm se shpërndarësit por edhe përdoruesit e drogës gjithkund luftohen, bile disa nga ta përfundojnë edhe në karrige elektrike, sipas ligjit.

Përdorimi i dhunës ligjore ndaj keqbërësve është mënyra e vetme për luftimin e së keqes, sic kishin thënë filozofët. Dhuna që nënkupton arrestimin e të gjithë atyre që edhe dyshohen për keqpërdorime parash, sidomos të parave publike, që vijnë nga ne, tatimpaguesit. Sepse kjo do të ishte tregues i qartë se në Kosovë po zbatohet demokracia, andaj edhe mirëqenia njerëzore.

Është supozuar se situata politike si para vitit 1999 do të ndërrohej në Kosovë, saktësisht që nga 13 qershori i vitit 1999. Por kjo nuk ndodhi. Ajo që ndodhi është se vetëm u ndërruan fizikisht politikanët ndërsa idetë mbetën të njëjta.

Edhe një herë, kjo situatë duhet të ndërrohet. Varet nga ne se si do ta kryejmë këtë punë, nëse do ta kryejmë. Këtu nuk do të ketë ndihmë praktike ndërkombëtare. Kjo tashmë është ashiqare. Prania ndërkombëtare ka tjetër karakter në Kosovë. Ata që ende nuk e mësuan këtë duhet të largohen nga politika. Ndërsa neve na mbetet që të gjejmë njerëzit e duhur në vendin e duhur, sic thuhet. Kaq!

"trepca.net"

Ali Ohri, një ikonë e gjallë e monarkisë shqiptare

Ali Ohri është një ikonë e gjallë e monarkisë, kujtimet e së cilës e kanë ushqyer qysh kur ishte ende adoleshent, e deri tani në pleqërinë e thellë, kur po mbush 85 vjeç. Ishte vetëm 16 vjeç, maturant në gjimnazin e Tiranës, kur e takon për herë të parë Mbretin Zog, në Pallatin e Motrave të Mbretit, kur ai po dilte i shoqëruar nga pricesha Adile. Aliu ishte ulur në sallon dhe, kur Naltmadhnia e Tij, Mbreti i Shqiptarëve, kalon aty pranë, maturanti ngrihet në këmbë për ta nderuar. "Ç'është ky djalë Adile?", e pyeti ai të motrën. "Është djali i Xhenanit", iu përgjigj princesha. Xhenani ishte e ëma e Aliut. Ajo me Zogun ishin kushërinj të dytë (babai i Zogut, Xhemal Pasha me babanë e nënës së Ali Ohrit, Xhenanin, ishin kushërinj të parë).

Mbreti e përqafoi dhe, pasi e pyeti se në çfarë klase ishte dhe si shkonte me mësime, i tha: "Do të të çoj në shkollën ushtarake në Itali. Të dua në Gardën time". Pastaj, duke e parë gjimazistin energjik në sy, Naltmadhnia e Tij, shtoi: "Por kujdes, se mos më turpëron!" Ali Ohri, jo vetëm që nuk e turpëroi Mbretin, por gjithë jetën ruajti imazhin e tij dhe të shtetit që ai krijoi, në një nga kohët e vetme të historisë së këtij vendi, kur shteti dhe shqiptarët kanë qenë në unison të plotë. Që atëhere kanë kaluar rreth 70 vjet, por idealizmi i jetës së Ali Ohrit ka mbetur i lidhur ngushtë me vizionin monarkist dhe ëndrrën e kulluar të rikthimit të Mbretërisë.

Megjithë këmbënguljen e të atit që Aliu të mos shkonte në shkollën ushtarake në Itali, kur i biri i tha se: "Ky është urdhri i Mbretit", u dorëzua. Atë natë, në shtëpinë e tyre kishte ardhur Xhemal Aranitasi, Komandanti i Përgjithshëm i Ushtrisë, shok i ngushtë me babain e Aliut, Izetin, qysh në bangat e shkollës, në Manastir. Kur Izeti pranoi që i biri të zbatonte "urdhrin" e Mbretit, ministri i Mbrojtjes, i ngazëllyer tha: "Aliu do të bëhet një ushtarak i shkëlqyer i Gardës mbretërore".

Kur hyri Italia në Shqipëri, Aliu ishte akoma në Milano, duke vazhduar studimet në shkallët e hierarkisë së shkollimit ushtarak. Në verën e vitit 1939, kur qe kthyer me pushime, një natë, i thotë babait: "Nuk do të shkoj më në Itali. Ç'kuptim ka të vazhdoj atë shkollë ku mua më ka dërguar Mbreti?". "Dëgjo, bir, iu përgjigj babai, atëherë kur shkove në shkollë, nuk doja unë, doje ti. Tani nuk do ti, por dua unë. Nuk është çeshtje dëshire bir, por me këtë rrugë që kanë nisur Gjermania dhe Italia, lufta është te pragu i derës. Por Gjermania dhe Italia si shtete me prapavija të dobëta do ta humbasin luftën. Shqipëria do të bëhet prap si ka qenë dhe atëhere do të ketë nevojë për ofiecerë të shkolluar". Kështu Aliu vazhdoi shkollën, të cilën e mbaroi në vitin 1942.

Kthehet në Shqipëri dhe, meqë arma e kavalerisë të cilën ai kishte zgjedhur, nuk ekzistonte, emërohet në një repart italian. Pas kapitullimit të Italisë, në shkurt-mars 1943, hyn në kontakte me Abas Kupin, liderin historik të Legalitetit që do të krijohej pak kohë më vonë. Me krijimin e kësaj organizate politike, caktohet në një funksion mjaft delikat dhe të besueshëm, duke marrë pjesë edhe në njësitet e armatosura, në aksionet e shumta luftarake, që kreu Legaliteti kundër gjermanëve.

Pas Luftës së Dytë Botërore, kur fitimtarët erdhën duke shkelur mbi pellgje gjaku nacionalistësh dhe idealistësh të progresit kombëtar, si specialist pasionant, e mobilizuan për të krijuar repartet e kavalerisë, deri në vitin 1947, kur e nxjerrin në lirim.

Në vitin 1949, nisi ora e provës së genocidit komunist edhe mbi këtë kalorës të palodhur të idealit kombëtar, një oficer i shkolluar në Perëndim, ëndrra më e qëndrueshme e të cilit ishte dhe mbeti liria e vendit të tij. Ishte data 30 qershor, kur një eskortë e policisë sekrete shqiptare e arrestojnë në Shkodër dhe e përcjellin për në Tiranë, me një akuzë absurde: Tentativë arratisje! "Këtë akuzë, - deklaron z. Ohri, nuk e kam pranuar as në kohën e izolimit dhe të presioneve unikale, as në gjyq, as në burgun politik dhe as tani".

Gjyqtarët komunistë të veshur me toga të kuqe, të indoktrinuar deri në palcë, e dënojnë me 8 vjet burg politik dhe 5 vjet pa të drejtë vote. Kryen 5 vjet burg politik, pa llogaritur pasojat mbi familjarët e tij, mbi fëmijët, bashkëshorten dhe rrethin e tij familjar.

Pas burgut, Aliu iu nënshtrua punës në profesione të ndryshme, pa asnjë lidhje me njëri-tjetrin dhe pa asnjë lidhje me formimin e tij ushtarak, në një nga Akademitë më prestigjioze të Perëndimit, në Milano të Italisë, ku kishte studiuar me interesimin e drejtpërdrejtë të mbretit Zog. Ushtroi detyrën e zooteknikut, punoi në sektorin e rritjes dhe mbarështrimit të kuajve, meqenëse ka dhe një diplomë si hipolog (studiues kali), dha mësim si pedagog i jashtëm në Fakultetin e Veterinarisë dhe të Zooteknisë në Universitetin Bujqësor të Kamzës dhe në çdo hap të jetës e të punës e ka karakterizuar ndershmëria, pasioni për punën dhe dashuria për njerëzit, idealizmi i vizioneve monarkiste me të cilat është ushqyer që fëmijë. Del në pension në vitin 1981, në kulmin e energjive dhe të pasioneve, të cilat ia ndërpreu burgu politik i komunizmit, duke ushtruar tërë arsenalin e dhunës mbi të dhe familjarët e tij.

"Mbi klasën tonë të lidhur tradicionalisht me familjet e mëdha, bajraqet, etj., komunizmi përdori të gjitha mjetet, të gjitha ingranazhet për të na nëpërkëmbur dhe gjunjëzuar, por nuk ia doli mbanë" - thotë Ali Ohri, 85 vjeçari chambelain i Oborrit Mbretëror Shqiptar, komandant i Gardës Mbretërore dhe Këshilltari personal i Mbreti Leka I Zogu, me të cilin e lidh një histori e tërë dhe për të cilin ai ndihet i obliguar deri në fund të jetës.

Ali Ohri, megjithë peshën e viteve mbi supe, ndihet krejt i ri dhe energjik, duke ndjekur të gjitha veprimtaritë e Oborrit Mbretëtor dhe të LZHK, duke besuar me tërë forcën e shpirtit dhe të mendjes në fitoren e kësaj alternative të fuqishme, e cila synon ta shkëpus vendin nga darët e këtij tranzicioni të mbrapshtë, në zgrip të humbëtirës ekonomike, sociale, dhe politike.

Ikona e gjallë e monarkisë shqiptare, e këtij konstitucioni madhor të vetëdijes kombëtare, të rrethuar barabarisht në një nga "rrethimet demokratike" të radhës, shpreson se shqiptarët më në fund do të kenë fatin të shohin të ulur në Fronin Mbretëror Leka Zogun dhe familjen mbretëore në vendin që i takon.

"Tradita"

Një vështrim mbi historinë e organizatës më të famshme në botë

Historia e fshehur e Organizatës së Kombeve të Bashkuara

Nga Dan Plesch

Historia e njohur për shpartallimin e nazizmit dhe themelimin e Organizatës së Kombeve të Bashkuara, është shtrembëruar. Një pamje false e së shkuarës po përdoret sot për të formatuar atë se si duhet ta shohim ne të ardhmen. Fuqitë ushtarake të aleancës fituese të kohës së luftës na ofrohen si një model për të drejtuar botën, ndërkaq utopianizmi i supozuar i OKB-së kundrohet si i paefektshëm dhe i parëndësishëm.

Ky është një shpërfytyrim i fakteve (shihni më poshtë kronologjinë). Neve na thuhet se OKB-ja ka zënë fill me nënshkrimin e Marrëveshjes më 1945. Në fakt ajo marrëveshje ishte kulmimi i përpjekjeve komplekse ushtarake dhe politike të nisura më 1941. Duke kuptuar origjinën e OKB që nga koha e luftës, na ofrohet një përkujtues shumë i fuqishëm dhe shumë i nevojshëm se OKB nuk është një aksesor liberal, por ajo është krijuar si rezultat i nevojave të forta politike realiste.

Të dhënat historike tregojnë se si Winston Churchill and Franklin D Roosevelt krijuan Kombet e Bashkuara (OKB) për të fituar njëherazi ushtarakisht dhe politikisht, dhe për të krijuar themelet e një paqeje jetëgjatë. Shprehja e tyre e parë e politikës anglo-saksone ishte në Kartën e Atlantikut më 1941; kjo përfshinte nevojën për liri, sigurinë sociale, të drejtat e punës, çarmatimin, po ashtu edhe të drejtën e vetëvendosjes, lirinë e tregut dhe të fesë. Churchilli vetë theksonte gjatë kulmimit të luftimeve më 1944 se "Kombet e Bashkuara janë e vetmja shpresë e botës".

Në të dhënat dokumentare të viteve të luftës, referenca të panumërta tregojnë origjinën e OKB-së si një lokomotivë strategjike për fitoren e Luftës së Dytë Botërore. Dokumenti që formalizon kapitullimin nazist përmban edhe këto fjalë: "Ky Akt i Dorëzimit Ushtarak bëhet pa paragjykime, dhe nuk do të zëvendësohet prej asnjëlloj instrumenti të dorëzimit të imponuar këtu, ose në emër të Kombeve të Bashkuara, ndaj Gjermanisë...". Presidenti Truman publikonte më 8 Maj se "Gjenerali Eisenhower më njofton që ushtria gjermane është dorëzuar para Kombeve të Bashkuara."

Këto referenca mund të duken të çuditshme sot. Por në kohën e luftës, ishte normale të flisje për Kombet e Bashkuara që bënin luftën. Majori George B Woods, kapelan i "grupit të vëllezërve" në 82nd Airborne Division na jep një shembull për varrosjen e të vdekurve në kampin e përqendrimit të Wobbelinit. Ai shpjegon se "këto krime kurrë nuk u sqaruan derisa sa ushtritë e Kombeve të Bashkuara shkelën Gjermaninë."

Një koalicion real

"Kombet e Bashkuara" ka qenë emri zyrtar i koalicionit që luftonte kundër fuqive të Boshtit që prej janarit 1942, kur Ruzvelti dhe Çërçilli udhëhoqën 26 shtete, duke përfshirë edhe Bashkimin Sovjetik dhe Kinën, drejt një "Deklarate të Kombeve të Bashkuara".

Deklarata detyronte të 26 vendet të mos bënin marrëveshje paqeje të veçanta me nazistët dhe të nënshkruanin parimet e Kartës së Atlantikut për botën e pas Luftës. Marrëveshja hidhte bazat politike për kundërshtimin e ideologjisë naziste; ajo kaplloi imagjinatën e popujve rreth e qark botës, duke përfshirë edhe të riun Nelson Mandela dhe aktivistët anti-kolonialë.

Kombet e Bashkuara ishin një entitet real dhe jo një sllogan i stërholluar që i ofronte një publiku të lehtë, një premtim për paqe botërore në fund të luftës. Aleatët bënë luftën si Kombe të Bashkuara dhe krijuan organizata në emër të saj dhe të themelimit të saj. Biblioteka Britanike ka mjaft shënime të publikimeve të kohës së luftës për ose përreth Kombeve të Bashkuara. Ajo u celebrua me muzikë, lutje dhe shfaqje të ndryshme. U publikuan antologji me bëmat e "Heronjve të Kombeve të Bashkuara".

Në Europë, gjenerali Eisenhower pranoi dorëzimin e Italisë fashiste në shtator 1943, duke deklaruar: "Armiqësitë ndërmjet forcave të armatosura të Kombeve të Bashkuara dhe atyre të Italisë kanë pushuar një herë e mirë. Të gjithë italianët që tani do të veprojnë për të dëbuar agresorin gjerman nga toka italiane, do të kenë mbështetjen dhe ndihmën e Kombeve të Bashkuara." Menjëherë pas kësaj ai u dërgua në Britani ku filloi të bënte planet për Ditën e sulmit (D-Day). Urdhrat që iu thanë ishin që ta bënte këtë në "bashkëpunim me vende e tjera të Kombeve të Bashkuara".

Mesazhi i Eisenhower-it për trupat që ishin nisur për lufë u kujtonte se "Kombet e Bashkuara u kanë shkaktuar gjermanëve humbje të mëdha, në beteja të hapura, trup me trup". Madje edhe njësia mbështetëse e Shtabit Suprem të Forcave Aleate mbante një fashë dalluese që përfaqësonte paqen e ofruar për popujt e shtypur të Europës (prej nazistëve) nga ana e OKB-së.

Institucionet politike të OKB janë krijuar gjithashtu gjatë luftës. Puna e tyre mund të gjendet ende në të dhënat e organizatave të kohës së luftës dhe në arkivat e hershme të pas-luftës në OKB. Më 1942, OKB me bordin informues dhe me zyrat e organizatave u vendos në New York dhe në Londër, duke publikuar dokumente mbi masakrat e nazistëve dhe duke botuar fakte rreth përpjekjeve të Aleatëve në luftë dhe planeve për paqe. Zyra postare e New York-ut ishte e dallueshme për shkak të slloganit "Kombet e Bashkuara: Në luftë dhe në Paqe!"

Më 1943 u krijuan Komisioni i Krimeve të Luftës i OKB dhe Administrata e Rehabilitimit dhe Ndihmës e OKB. Më 1944, duke bërë plane për pas-luftën u gjet momenti që OKB të organizonte konferenca, të cilat u mbajtën në Dumbarton Oaks dhe Bretton Woods për të trajtuar çështjet financiare dhe politike.

Një titull i "Times" raporton se ekonomisti John Maynard Keynes fluturoi për në Amerikë për të krijuar "Bankën e Kombeve të Bashkuara". Ky ishte një shembull prej mijëra referencave të kohës së luftës për OKB në faqet e "Times", të cilat sot janë të gjetshme edhe nëpërmjet arkivës digjitale.

Më 1945 Konferenca e OKB mbi Organizimin Ndërkombëtar u çel në San Francisco, rast të cilin shërbimi postar i SHBA-ve e shenjoi me një pullë speciale dhe zarfa specialë në shenjë përkujtimi.

Një histori e harruar

Sot OKB kundrohet pothuajse në të gjitha rastet si një ornament i panevojshëm, i mbërthyer në fitoren e aleatëve. Por në atë kohë, Organizata e Kombeve të Bashkuara që u krijua në San Francisco vlerësohej si arritja kulmore e përpjekjeve të luftës...

Të dy edhe Roosevelt-i edhe Churchill-i kishin eksperienca të Luftës së parë botërore dhe kishin parë dështimin e Ligës së Kombeve. Ata nuk iu përgjigjën fashizmit me një doktrinë të luftës parandaluese dhe me neo-liberalizëm totalitar. Krejt e kundërta: bash tri javë pas sulmit të pabesë në Pearl Harbour, ata vendosën të bëjnë një agjendë e cila, në termat e sotëm modernë, do të duhej të quhej social-demokraci e krahut të majtë. Duke vepruar kësisoj ata e dinin se barrët e rënda dhe kompromiset e papëlqyeshme mund të ishin të nevojshme. Ata e kuptonin se bashkëpunimi ishte thelbësor për mbijetesën: një leksion i nxënë madje përpara shpikjes së bombës atomike. Sot ai leksion është harruar pothuajse në Amerikë dhe Britani - megjithëse jo gjithandej.

Duke ritheksuar faktin se OKB është një nevojë realiste më tepër sesa një aksesor liberal, kjo na bëhet shumë më e lehtë menjëherë kur kujtojmë se nazistët iu dorëzuan OKB-ve.

Por pse është harruar kjo histori? Unë nuk kam ndonjë përgjigje të shkoqur, por mund të ofroj disa sugjerime. Organizimi i ri i OKB donte një start të ndryshëm e të pandikuar prej eksperiencave të kohës së luftës. Shtetet e shumta të krijuara pas rënies së perandorive britanike dhe franceze e kundronin OKB-në si një organizatë të re, ndërsa origjinën e saj që prej kohës së luftës, e konsideronin pa shumë rëndësi. Çdokush e dinte që OKB ishte krijuar prej hirit të luftës; prandaj nuk kishte nevojë të mundoheshin në këtë pikë.

Dhe më e rëndësishmja, krijimi i imazheve të perandorive djallëzore armike në kohën e luftës së ftohtë donte të thoshte se as e djathta as e majta s'donte të kujtonte se ato kishin luftuar kundër Boshtit së bashku. Në veçanti konservatorët amerikanë, të cilët e kishin kundërshtuar futjen e SHBA-ve në luftën e dytë dhe nuk e mbështetën kurrë OKB-në, kanë qenë të etur për të çrrënjosur të gjitha referencat në lidhje me veprën e demokratit Ruzvelt. Në ditët e sotme, gazetarët e caktuar për të mbuluar përgatitjet e përvjetorit (të OKB) mund të ndeshen rastësisht në referencat (historike) të OKB-së dhe t'i shmangin ato sikur të ishin çudira - ose madje gabime.

Më 2005-ën, me rastin e përkujtimit të 60-vjetorit të mbarimit të LDB dhe të nënshkrimit të Kartës së OKB, rizbulimi i rolit të OKB në luftë dhe në paqe është dyfish thelbësor. Ai mund të riforcojë rëndësinë e një OKB-je moderne dhe të zhveshë autoritetin e sajuar moral që aleanca e sotme anglo-amerikane rreket të pretendojë që prej kohës së luftës.

Box

Si u nënshkrua Karta e OKB më 1945: një kronologji

Artikulli 3 i Kartës së OKB, kujton që anëtarët origjinalë të OKB janë ato shtete që kanë nënshkruar "Deklaratën e Kombeve të Bashkuara: në Washington më 1 janar 1942.

14 gusht 1941: Churchilli dhe Roosevelti përgatitën Kartën e Atlantikut mbi objektivat politikë të botës së pasluftës. Ajo përfshinte nevojën për liri, sigurinë sociale, të drejtat e punësimit, çarmatimin, vetëvendosjen, lirinë e fesë, tregun e lirë dhe një sistem të ri ndërkombëtar të sigurisë.

1 janar 1942: Deklarata e Kombeve të Bashkuara. 26 vende bien dakord për të mos bërë paqe individuale me Aksin Gjermani, Japoni dhe Itali, dhe nënshkruajnë Kartën e Atlantikut.

18 mars 1942: Gjenerali Douglas MacArthur merr komandën e forcave të OKB në Azinë jugperëndimore.

14 qershor 1942: Dita e flamurit e SHBA-ve bëhet dita e flamurit e OKB-ve në SHBA, Perandorinë Britanike e Commonwealth dhe shtete të tjera. Një paradë e madhe mbahet në Buckingham Palace me rastin e Ditës së OKB-ve.

1942: Bordi Informues i OKB krijon një organizatë që hap zyrat në New York (dhe në Londër më 1943).

Dhjetor 1942: Deklaratë e OKB-së rreth masakrave naziste kundër çifutëve në Poloni.

14 qershor 1943: Parada e ditës së flamurit të OKB. SHBA nxjerr një stampë të "Bashkohuni Kombe" me "Kombet e Bashkuara" në festimet e ditës së parë.

Shtator 1943: Italia i dorëzohet Gjeneralit Dwight D Eisenhower që vepronte për Kombet e Bashkuara.

Tetor 1943: Krijohet Komisioni Për Krimet e Luftës i OKB-së.

Nëntor 1943: Këshilli i Administratës së Rehabilitimit dhe Ndihmës i OKB-së mblidhet në Atlantic City të SHBA.

1944: Konferenca e OKB krijon Bankën Botërore dhe sistemin financiar në Bretton Woods dhe përgatit kuadrin strukturor për një organizatë të re ndërkombëtare në Dumbarton Oaks.

Shkurt 1944: Eisenhower-i urdhërohet që bashkë me Kombet e Bashkuara, të çlirojë Europën.

1944: Bullgaria, Hungaria dhe Rumania dorëzohen, duke rënë dakord që të ndalin sulmin ndaj Kombeve të Bashkuara; gjeneralët sovjetikë pranojnë dorëzimin e tyre në emër të Kombeve të Bashkuara.

1944: Liderët botërorë (Dwight D Eisenhower, Franklin D Roosevelt and Winston Churchill) mbajnë fjalime në publik dhe komente në radio duke përshkruar fitoret e ushtrive të lavdishme të Kombeve të Bashkuara.

Prill 1945: Në San Francisco çelet një konferencë e Kombeve të Bashkuara mbi organizimin ndërkombëtar; SHBA-të nxjerrin një pullë poste speciale me këtë rast

Maj 1945: Nazistët dorëzohen dhe pranojnë autoritetin e Kombeve të Bashkuara mbi Gjermaninë në Nenin IV të dokumentit të kapitullimit.

26 qershor 1945: Nënshkruhet Karta e Kombeve të Bashkuara; hyn në fuqi më 24 tetor të atij viti.

Marrë nga "www.openDemocracy.net" datë 18.05.2005

Përktheu: Neritan Kolgjini