___________________________

Shqipëria rrezikon prishjen e zgjedhjeve, me pasojë destabilizimin

PLL: Moisiu të marrë përgjegjësitë kushtetuese

Kryelegalisti Spahiu denoncon publikisht rrezikun e shkatërrimit të procesit me zgjedhor dhe pasojat katastrofike vijuese. Mangësitë e Kodit zgjedhor aktual, dekretuar nga Moisiu, dhe tentativat për amendimin e tij, janë shenja paralajmëruese të katastrofës zgjedhore. Listat zgjedhore, "thembra e Akilit" dhe varrëmihëset e zgjedhjeve. Shembujt rrënqethës të Gjeorgjisë, Ukrainës, Kirgistanit, Rumanisë dhe Serbisë, paralajmërim...

"Ditët e energjitikës" dhe netët e errësirës social-komuniste

Nga Astrit KOLA

Në kulmin e vetsugjestionimit dhe marrëzisë, socpushtetarët po mbushin sallat me punonjësit e administratës dhe trutharët njomëzakë që i marrin nga lokalet e Bllokut, në këmbim të ndoca dozave të marra nga thasët e trafikut, për të kremtuar "fitorjen" e radhës mbi shpinë të mjerimit dhe errësirës.

Duke bërë sikur nuk ka ndodhur asgjë, teksa para disa muajsh lanë pa drita dhjetëra qytete e fshatra, megjithëse vendi përmbytej nga rreshjet, të marrosurit nga deliri i pushtetit, alkooli dhe droga, po u dalin para shqiptarëve me "ditë" - tip konventash, ku kanë derdhur gjithë mashtrimet me të cilat synojnë të gabojnë sërish zgjedhësit. Athua se kanë qenë në opozitë tash e 8 vjet, premtimet e errësirës po i servirin bashkë me eliksir-sharjet në adresë të opozitës aktuale.

Këta bastardë që guxojnë të tallen me shqiptarët duke u vënë në dyshim inteligjencën dhe kujtesën, bash në ditët dhe netët e pafundme të errësirës dhe urisë që kanë mbjellë, festojnë në orgji horrash fitoren e planifikuar të mandat-mandatës së tretë mbi kurriz të këtij populli të rrëgjuar, që e pandehin për turmë skllevërish.

"Dita e energjitikës" e një ministri teveqel me emër ngadhnjyesi dhe e një drejtori me tru distrofiku dhe inteligjencë driopitekësh të epokës së gurit, kontraston dhimbshëm me gjendjen katastrofike në zemër të lagjes nr. 3 të basifondit me emrin Bathore, ku qindra familje ka 4 javë që kanë mbetur pa drita.

Kjo është hakmarrja e të vetshpallurve pronarë të këtij vendi ndaj refuzuesve të skllavërisë, e që gjithsesi po trajtohen sikur të ishin eskimezë.

Edhe Katilina dhe Enver-gjakatari i trajtonin më mirë skllevërit e tyre. Madje ky i fundit ua ndezi ndoca poça dhe simulonte përlotjen për fatet e tyre teksa therte viktimat e radhës në emër të "popullit" që sundonte. Por këta horra ia kanë kaluar edhe të Marrit të Sokakut... në marrëzinë e tyre pushtetore.

Dhe kur mendon që dy kodosh-kopukët e territ kanë vënë edhe kandidaturat për të siguruar mandat-imunitete si koracë për krim-ndëshkimet ndaj votuesve kundërshtarë, drejtësia shoqërore dhe përgjegjësia politike ndaj të qeverisurve humbet çdo kuptim dhe shndërrohet në tirani të hapur.

Këta plangprishës, veturat e të cilëve kushtojnë sa një nënstacion elektrik, e që do t'ua kishin zili edhe social-demokratët Bler e Shrëder, të atdheut të "Range Rover" dhe "Benz", si faqezinj pa skrupuj kanë fytyrë të llapin nëpër ekrane për "fitorjet" e KESH-it socialist dhe të mburren për "garancitë" e kredive të BB, athua se po ua falin në të mirë të shqiptarëve!!!

Nëse do të ishin administratorë kaq të mirë dhe prodhues me çmime konkurruese, përse nuk na thonë arsyet që i shtyjnë konsumatorët gjigandë për të importuar energji me çmim të përgjysmuar?!!

Këta ndyrësira që gjobisin një popull të tërë, harrojnë të krahasojnë çmimet e sotme të energjisë elektrike me ato të kohës së opozitës dhe raportin që zënë faturat e KESH-it në strukturën e të ardhurave të shqiptarëve, sot dhe asokohe.

Le të mburren këta obskurantë me faktin se u marrin skllevërve gjysmën e të ardhurave në shkëmbim të energjisë, por të paktën le të shkojnë në Bathore dhe të vendosin një transformator për ata, që i trajtojnë si skllevër dhe muskuj nëpër kompanitë e tyre monopoliste.

Këta pushta nuk do të guxonin të talleshin me, ta zëmë, minoritarët e ndonjë katundi të braktisur të Dropullit, për t'i lënë pa drita dhe transformatorë. Sepse po të guxonin ta bënin këtë, Athina-perëndesha do t'i zbriste nga pushteti sa hap e mbyll sytë dhe sepse OKB-ja do tundej nga raportet e balaurëve dhe helsinkasve të këtij vendi dhe Greqisë "për diskriminim etnik...". Por këtë guxojnë t'a bëjnë me "çeçenë"-shqiptarët, të cilët shumica e qeveritarëve të sotëm nuk i kanë bashkatdhetarë. Ndaj lulëzon errësira, etja dhe mjerimi në vendin që ka ujëra, insolacion dhe burime jetësore ndër më të shumtat në botë për frymë të popullsisë.

Ndoshta shqiptarët kanë vendosur t'i mbajnë edhe disa javë mbi zverk këta qafirë, ndoshta..., të presim... Por për këtë duhet të mendohen mirë para se të japin votën, sepse "kur vret veten, askush nuk ta ka gjakun borxh"!!! Nëse nuk bëjnë harakiri edhe kësaj radhe, nuk do të ketë imunitet dhe theodhoraq që t'ua shpëtojë lëkurën dhe skalpin, në këmbim të shpagës që i pret.

Askush nuk do të marrë hak mbi ta, përkundrazi, do t'ua japim hakun, atyre dhe të tjerëve... Pra, haka do të shkojë te i zoti...

Hapet në Mamurras zyra e kandidatit të LZHK, Sekretarit të Përgjithshëm të PLL z.Artan Tujani

Mamurrasi mirëpret kandidaturën e z.Tujani

Pasditën e së premtes së datës 22 prill 2005, Komiteti Drejtues i nëndegës së PLL Mamurras, nën drejtimin e kryetarit të kësaj nëndege z.Halit Pepmarku, zhvilloi një mbledhje të zgjeruar, me pjesëmarrjen e anëtarëve të PLL dhe simpatizantëve të LZHK të këtij qyteti. Në këtë takim pune merrnin pjesë edhe kryetari i PLL z.Ekrem Spahiu dhe Sekretari i Përgjithshëm i PLL dhe njëkohësisht kandidat për deputet në këtë qytet dhe mbarë zonën Nr. 16, z.Artan Tujani.

Në fjalën e hapjes së takimit, z.Pepmarku pasi falenderoi drejtuesit e lartë të PLL dhe të pranishmit për pjesëmarrjen, bëri prezantimin e kandidatit për deputet të kësaj zone zgjedhore, njërit nga figurat më përfaqësuese e cilësore të PLL, z.Artan Tujani, i cili pjesën më të madhe të kontributit dhe angazhimit të spikatur politik në PLL, e ka të lidhur ngushtë me legalistët mamurrzakë, në krah të të cilëve ai filloi karrierën politike, që nga anëtar i thjeshtë i PLL e deri në postin e lartë e të merituar të Sekretarit të Përgjithshëm të saj.

Më pas z.Pepmarku bëri një përmbledhje të punës së nëndegës që kryeson dhe forumeve drejtuese të saj, ku spikaste përkushtimi sidomos në drejtim të konsolidimit të strukturave ekzistuese dhe shtrirjes së partisë në të gjithë territorin e nëndegës nëpërmjet krijimit të seksioneve të reja. Kështu, sipas z.Pepmarku, sot nëndega ka 122 anëtarë që kontribuojnë në 17 seksione, nga të cilat me punën dhe përkushtimin e legalistëve janë ngritur: në Gjorm 3 seksione, në Shëmri 1 seksion, në Fushë Mamurras 4 seksione dhe në qytetin e Mamurrasit 7 seksione, pra 15 seksione brenda një harku të shkurtër kohor.

Përveç pasqyrimit krahasues të punës së strukturave drejtuese të nëndegës, z.Pepmarku foli edhe për aspekte organizative të punës, sidomos në kuadër të fushatës zgjedhore, punë që synon kurorëzimin me sukses të aktivitetit kryesor politik të zgjedhjeve parlamentare të verës, në kuadër të angazhimit të PLL në radhët e koalicionit politiko-zgjedhor të LZHK, inicuar dhe drejtuar personalisht nga NMT Mbreti Leka I.

Pas fjalës së z.Pepmarku e mori fjalën veterani legalist z.Ramë Xhetani, i cili bëri disa pyetje për sqarimin e problemeve konkrete të karakterit organizativ dhe disa sugjerime për thellimin e trajtimit të tematikës së punës së nëndegës, për çka z.Pepmarku u përgjigj me korrektesë, duke pranuar me kënaqësi sugjerimet, të cilat i reflektoi në sqarimet vijuese.

Pas z.Xhetani, drejtuesi i mbledhjes z.Pepmarku ia dha fjalën kryetarit të PLL z.Spahiu, i cili ndër të tjera, pasi falenderoi të pranishmit për pjesëmarrjen dhe seriozitetin e vlerësimit të këtij takimi pune, në vijim theksoi: "Kjo ditë shënon edhe hapjen e zyrës elektorale të kandidatit tuaj dhe të LZHK, Sekretarit të Përgjithshëm të PLL z.Artan Tujani, në zonën zgjedhore Nr. 16.

Kandidati Tujani në vitin 1996 ka qenë përzgjedhur nga ju legalistët mamurrzakë, si kandidat për deputet i PLL dhe ju ka përfaqësuar denjësisht.

Zotëri Artan Tujani mishëron vlerat qytetare, virtytet njerëzore dhe cilësitë më të larta morale, politike e intelektuale, si një model i vërtetë drejtuesi politik.

Zona juaj tradicionalisht ka votuar për të djathtën dhe, me të drejtë, konsiderohet si bastion i denjë i PLL dhe Zogizmit. Por tashmë ne kontribuojmë në kuadër të LZHK, e cila është një lëvizje qytetare, gjithëpërfshirëse e mbarëkombëtare, që synon pushtet politik për ta shpëtuar këtë vend nga katastrofa ku e kanë çuar socialistët dhe aleatët e tyre, që erdhën në fuqi me rebelim të armatosur dhe vazhdojnë të qëndrojnë në pushtet me votëvjedhje e mashtrime.

LZHK, si lëvizje e iniciuar dhe drejtuar personalisht nga NMT Leka I - Mbret i Shqiptarëve, është një koalicion politiko-zgjedhor që synon matjen e forcave përballë elektoratit shqiptar dhe rikthimin legjitim të opozitës në pushtet. Shpresojmë që qeveria e ardhshme të jetë qeveri koalicioni e së Djathtës dhe jo një qeveri e krijuar nga maxhoranca, që janë provuar joefikase deri tani. Dhe kjo do të thotë që ne shpresojmë të jemi pjesë e qeverisjes së ardhshme për të mundëuar realizimin e programit politik dhe qeverisë së LZHK.

Me abuzimet kriminale dhe keq-qeverisjen e dështuar totalisht, PS e ka bërë fushatën e saj! Tani na takon neve ta bëjmë atë, madje shpresoj që ajo të jetë fushatë model dhe të kurorëzohet me fitore, sa kohë që LZHK do të ketë kandidatë cilësisht tejet dinjitozë, sikundër kandidati juaj z.Tujani.

Pra suksesi zgjedhor i LZHK, që do të mundësohet kryesisht nga puna juaj, do të jetë garanci e fitores së LZHK dhe qeverisjes së nesërme të saj.

Unë kam kënaqësinë të sjell para jush një vlerësim superlativ të Presidentit të Kosovës z.Rugova, në adresë të NMT Mbretit Leka, gjatë një vizite në SHBA. Z.Rugova atëkohë u shpreh: "I vetmi nacionalist dhe antikomunist i vendosur e i përkushtuar për zgjidhjen e çeshtjes sonë kombëtare, është NMT Leka I - Mbret i Shqiptarëve".

Mjafton ky vlerësim për të kuptuar sesa të pabaza janë akuzat keqdashëse për "bashkëpunim të LZHK me të majtën në pushtet".

Mbreti Leka është udhëheqësi ynë shpirtëror dhe simboli i vetëm kombëtar, është figura më e pastër dhe është i vetmi politikan që ka të drejtën morale të kryesojë një lëvizje për pushtet legjitim në Shqipëri, e që do të garantonte zhvillimin dhe begatimin e vendit, si parakushte për integrimin tonë në familjen e madhe europiane.

Pikërisht në sajë të këtyre vlerësimve të pakundërshtueshme dhe angazhimit të drejtpërdrejtë të këshilltarëve në këshillin bashkiak, si dhe nga mbështetja e strukturave të nëndegës suaj, u bë e mundur që Shkolla e Mesme e Qytetit tuaj të pagëzohet me emrin e madh "Nëna Mbretëreshë Geraldinë".

Më lejoni t'u uroj suksese në zgjedhje për të mirën e LZHK, Mbretit Leka, PLL, familjeve tuaja e mbarë shqiptarëve", - e mbylli fjalën e tij kryelegalisti Spahiu.

Në vijim e mori fjalën legalisti i nderuar z.Hysni Bici, i cili shprehu dëshirën dhe gatishmërinë për një përmirësim cilësor të punës së strukturave të nëndegës Mamurras, me qëllim shtimin e radhëve dhe organizimin më të mirë të simpatizantëve të lëvizjes në funksion të fushatës zgjedhore.

Edhe diskutanti tjetër, intelektuali i njohur dhe veterani legalist z.Luftar Pepmarku, në fjalën e tij vlerësoi aksionin politik gjithpërfshirës të ndërmarrë nga NMT Mbreti Leka, pagëzuar me të drejtë si Lëvizja për Zhvillim Kombëtar. Duke vlerësuar maksimalisht kandidatin Tujani, z.Pepmarku u shpreh: "Z.Artan Tujani ishte ndër të parët opozitarë në Mamurras, që, në fillimet e demokracisë, sillte fjalën e lirë nga Tirana dhe e shpërndante atë midis nesh, pa kursim dhe pa droje. Cilësitë e vyera dhe angazhimi i tij në PLL përcaktuan edhe përzgjedhjen tonë dhe kandidimin e tij në emër të PLL në vitin 1996, besim të cilin z.Tujani e justifikoi me nder dhe sukses në rezultat, pavarësisht manipulimit skandaloz.

I uroj suksese kandidatit Tujani në këto zgjedhje dhe ju ftoj të gjithëve të kontribuoni pa rezerva për fitoren e tij, sepse ai e meriton të na përfaqësojë ne të djathtët e Mamurrasit, por edhe ne e meritojmë atë, sepse jemi pjesë e pandarë e njëri-tjetrit dhe duhet të luftojmë me gjithë shpirt për fitoren e LZHK dhe Mbretit Leka në këto zgjedhje", - e mbylli fjalën e tij elokuente zotëri Luftar Pepmarku.

Edhe z.Kujtim Xhetani, në fjalën e tij të shkurtër dhe modeste, u bëri thirrje të gjithë legalistëve dhe simpatizantëve të LZHK, të jepnin maksimumin e kontributit për fitoren e kandidatit Tujani dhe të LZHK.

Në vazhdën e diskutimeve konstruktive për punën dhe për aspekte organizative të fushatës, edhe i burgosuri i ndërgjegjes, intelektuali dhe shkrimtari Mëhill Gjini, vlerësoi daljen më vete në zgjedhje të LZHK, si një mundësi për të matur forcat në elektorat, në vazhdën e daljes më vete të PLL edhe në zgjedhjet vendore të 12 tetorit.

"Ne duhet ta testojmë sërish mbështetjen tonë politike si LZHK, dhe po këtë duhet të bëjmë edhe në të ardhmen, në të gjitha lëvizjet pasuese politike", - u shpreh z.Gjini.

Në vijim të fjalës së tij bindëse, pasi vlerësoi me superlativa kandidatin Tujani, në emër të të gjithë legalistëve ai i lejoi vetes t'i garantonte kandidatit të nderuar mbështetje maksimale në të gjitha planet, dhe gjatë gjithë periudhës deri në zgjedhje, me besim të plotë në një fitore plotësisht të mundshme.

Në fund të këtij takimi pune e mori fjalën mes emocionesh të natyrshme edhe vetë kandidati, Sekretari i Përgjithshëm i PLL z.Artan Tujani, i cili ndër të tjera theksoi: "Dua t'ju falenderoj juve vëllezërve dhe bashkëluftëtarëve të mi për mbështetjen e kandidaturës sime dhe për fjalët e ngrohta që shprehët sot, me bindjen se ato dhe bashkëpunimi ynë nuk do të zbehen as në ditët e ardhshme.

Mbështetjen tuaj vëllazërore unë e kam ndjerë që në vitin 1990, kur u emërova me punë në këtë qytet. Gjithmonë e kam konsideruar veten si një pjesë e juaja, pra si vëllai dhe biri juaj.

Dua t'ju falenderoj juve legalistëve edhe për ndihmën që më keni dhënë për çka kam mundur të realizoj në karrierën time politike. Ka qenë një dëshirë e kahershme e imja për t'ju përfaqësuar ju, dhe bashkë me të u bashkuan edhe dëshira e kontributi juaj kur më zgjodhët për të kandiduar në emrin tuaj në vitin 1996. Madje mendoj se pikërisht këto lidhje dhe besimi ynë i ndërsjellë, kanë shërbyer si pikënisje për përsëritjen e kandidimit tim në emrin tuaj sërish, tani në vitin 2005, dhe jo vetëm si mundësi për të fituar bashkë me ju, por edhe për të kontribuar krahas jush, për fitoren tonë të përbashkët, për fitoren e LZHK me në krye Mbretin Leka.

Kam qenë dhe jam i mendimit se çdo sfidë elektorale duhet shndërruar në faktor bashkëpunimi dhe jo në provë apo garë force midis kandidatëve alternativë, pra sikundër edhe dje, në kuadër të PLL, ashtu edhe sot, në kuadër të LZHK.

Gjithashtu kam nderin dhe detyrimin t'u bëj me dije se, konform statutit të PLL dhe procedurave respektive për kandidimet, brenda rregullave dhe afateve kohore, i kam paraqitur kërkesën me shkrim kryesisë së Degës, kryesisë e kryetarit të nëndegës z.Halit Pepmarku, që më datë 15 mars të këtij viti.

Në këtë kërkesë kam paraqitur institucionalisht dëshirën dhe kam ofruar emrin tim për të kandiduar dhe përfaqësuar LZHK dhe ju miqtë e simpatizantët personalë, në zonën tonë elektorale Nr. 16, që përfshin Mamurrasin, Fushë Mamurrasin dhe Fushë Kuqen.

I bindur në disponimin dhe respektin tuaj e atë ndërsjelltë midis nesh, më lejoni t'u kërkoj sot, sërish, bashkëpunimin, mirëkuptimin dhe mbështetjen në sfidën tonë të përbashkët, deri në fitoren e zgjedhjeve. Më lejoni gjithashtu t'u bëj të ditur se, që nga sot, kjo zyrë do të jetë e hapur për t'u takuar e për të punuar sëbashku, deri në fund.

Duke ju falenderuar përzemërsisht për gjithçka thatë në adresën time dhe për besimin ndaj meje, më lejoni t'u premtoj se do të luftoj pa rezerva për t'ju përfaqësuar me dinjitet dhe për të kurorëzuar bashkërisht me sukses këtë fushatë të vështirë", - e mbylli fjalën e tij z.Tujani, çka u shoqërua me ovacione të zgjatura e të sinqerta, që shënuan edhe mbylljen emocionante të këtij takimi.

Më pas, pjesëmarrësit kaluan disa çaste të këndshme në një nga lokalet pranë zyrës elektorale të kandidatit për depuetet të LZHK në zonën zgjedhore Nr. 16, Sekretarit të Përgjithshëm të PLL dhe njërit nga figurat më emblematike të saj, intelektualit të shkëlqyer Artan Tujani.

Korresp. i "Atdheu"

Në një konferencë për shtyp, PLL paralajmëroi prishjen e zgjedhjeve

Spahiu: Zgjedhjet, të rrezikuara

Deklaratë për mediat

Partitë opozitare gjatë viteve të qëndrimit në opozitë, shpesh dhe me të drejtë kanë kërkuar zgjedhje të parakohshme për largimin e pseudomaxhorancës nga pushteti, sepse me mosqeverisjen e saj i ka sjellë vendit një regres të dukshëm.

Zgjedhjet normale parlamentare të verës, po rrezikohen nëpërmjet zvarritjes së shumë çeshtjeve thelbësore, që do të kompromentojnë procesin zgjedhor, i cili po pritet me një interesim shumë të madh nga shqiptarët dhe ndërkombëtarët.

Madje këta të fundit, të gjitha proceset integruese të Shqipërisë në strukturat euro-atlntike, i kanë kushtëzuar me zhvillimin e zgjedhjeve të lira, të ndershme dhe të pranuara nga palët konkurruese.

Me keqardhje konstatojmë se në këtë drejtim po mungon vullneti politik i maxhorancës së majtë dhe institucioneve që lidhen drejtpërsëdrejti me procesin zgjedhor.

Një nga elementët kryesorë të këtij procesi janë listat e zgjedhësve.

Në zgjedhjet vendore të viteve 2000 dhe 2003, si dhe në zgjedhjet parlamentare të vitit 2001, si rezultat i manipulimit me listat e zgjedhësve mbetën pa votuar dhjetëra mijëra zgjedhës, çka solli tjetërsimin dhe deformimin e verdiktit zgjedhor të shqiptarëve.

PS dhe e majta në përgjithësi, nuk kanë asnjë shans për të fituar zgjedhjet, përveçse të manipulojnë me blerjen e votave nga kandidatë që tashmë janë të identifikuar si të lidhur me krimin, dhe nga manipulimi i rezultatit me anë të përdorimit abuziv të listave.

Konstatojmë se qeveria po bën të gjitha përpjekjet e saj që këto lista të bëhen të pasakta, që përsëri zgjedhësit të mbeten pa votuar.

Në vazhdimësi kemi kërkuar që shqiptarëve t'u lejohet e drejta kushtetuese e votimit. Pavarësisht ku ndodhen, ata kanë të drejtë të zgjedhin qeverinë që duan.

Ne nuk presim që PS në pushtet të respektojë të drejtën e votimit dhe vullnetin e shqiptarëve, por presim edhe që kreu i shtetit z.Alfred Moisiu, të mos i shmanget përgjegjësisë kushtetuese për zhvillimin e zgjedhjeve të lira, të ndershme e të pranuara nga palët, si garanaci për stabilitetin politik aq të domosdoshëm.

Përvojat negative të vendeve ish komuniste të Bashkimit Sovjetik dhe Europës Lindore, si Gjeorgjia, Ukraina, Kirgistani, Rumania, Serbia, etj., ku klikat ish komuniste manipuluan zgjedhjet, treguan se manulimet shoqërohen me trazira dhe pasoja të tjera shumë të rënda për demokracinë dhe stabilitetin politik, brenda atyre vendeve dhe më gjerë.

Kreu i shtetit z.Moisiu, dekretoi Kodin zgjedhor për zgjedhjet vendore të vitit 2003, duke shpërfillur kërkesën e 11 partive parlamentare, dhe pasojat e Kodit u reflektuan në zgjedhjet vendore të atij viti.

Z.Moisiu përsëri dekretoi Kodin aktual, pa marrë parasysh mangësitë e shfaqura e të denoncuara me argumenta nga LZHK dhe subjektet e tjera të interesuara.

Ndërkohë, qeveria, nëpërmjet ministrit të Pushtetit Vendor dhe Partia Demokratike - kërkojnë të ndërhyjnë në Kodin zgjedhor të sapomiratuar, me amendamente në nene të veçanta.

Ne i kërkojmë kreut të shtetit z.Moisiu, që të ushtrojë detyrimet që burojnë nga Kushtetuta për të garantuar zgjedhje sipas standardeve euro-atlantike.

1. I kërkojmë që të garantojë të drejtën e diasporës dhe emigrantëve për të shprehur vullnetin e tyre nëpërmjet votës, pasi në këtë drejtim nuk po bëhet asgjë.

2. Të parandalojë deformimin e rezultatit zgjedhor, duke shmangur fenomenin "Dushk"

3. T'u garantojë palëve konkurruese kontrollin ndaj votës, sepse Kodi i dekretuar prej tij ua heq këtë të drejtë.

4. Të ndikojë me autoritetin e tij kushtetues, në ndalimin e kandidimit të elementëve të inkriminuar, për të cilët disponon informacionin e duhur.

5. Të dekretojë datën e zgjedhjeve brenda muajit qershor.

Nëse zgjedhjet parlamentare do të kontestohen nga palët konkurruese, përgjegjësia nuk do të bjerë vetëm mbi qeverinë, por edhe mbi presidentin e Republikës.

Tiranë, më 23 prill 2005

Debati në Kuvend për verifikimin e listave zgjedhore, dëshmon papërgjegjshmërinë e pushtetit socialist

Spahiu: Listat, të paragjykuara për t'u manipuluar

Komisioni i posaçëm parlamentar "Për Zbatimin e Legjislacionit Zgjedhor", gjatë kësaj jave është mbledhur disa herë dhe ka diskutuar për çeshtje mjaft të rëndësishme që lidhen me ecurinë e procesit zgjedhor në zgjedhjet e ardhshme parlamentare.

Një ndër pikat më të debatueshme, ka qenë çeshtja e listave paraprake të zgjedhësve. Komisioni në fjalë vendosi që të verifikohet procesi i hartimit të listave të zgjedhësve, duke ngritur grupe të verifikimeve të tyre.

Deputetët e Partisë Demokratike kërkuan që të verifikohen listat e zgjedhësve në bashkitë Tiranë, Durrës dhe Vlorë, të cilat drejtohen nga përfaqësues të Partisë Socialiste.

Deputetët e Partisë Socialiste kërkuan të bëhet verifikimi i listave në Korçë, Elbasan dhe Shkodër, të cilat drejtohen nga përfaqësuesit vendorë të Partisë Demokratike.

Deputeti i LZHK, z.Ekrem Spahiu, kërkoi që të verifikohen listat në bashkitë Tropojë e Peshkopi, të cilat drejtohen nga demokratët dhe në bashkinë Kukës, që drejtohet nga socialistët.

Kërkesat e sipërpërmendura të palëve u miratuan me mirëkuptim, ndërkohë që debate të ashpra pati në lidhje me ngritjen dhe përbërjen e grupeve të verifikimeve, pasi PS dhe PD ofruan formulën me "tre anëtarë": Një nga administrata e qeverisjes vendore; një anëtar nga PS dhe një anëtar nga PD. Kjo formulë u kundërshtua në komision nga deputetët Ekrem Spahiu (LZHK), Spartak Braho (LSI), Kristo Goxhi (PBDNJ) dhe deputetë të tjerë jashtë PS dhe PD.

Në seancën plenare të datës 21 prill 2005, kryetari i PLL dhe njëkohësisht deputet i LZHK z.Ekrem Spahiu, në foltoren e Kuvendit ndër të tjera tha: "Komisioni i Posaçëm Parlamentar "Për Zbatimin e Legjislacionit Zgjedhor", në programin e tij të punës ka vendosur që në disa njësi të qeverisjes vendore si Tiranë, Durrës, Vlorë, Korçë, Elbasan, Shkodër, Kukës, Peshkopi dhe Tropojë - të verifikohet procesi i hartimit të listave të zgjedhësve dhe të bëhet ngritja e grupeve të verifikimeve me nga tre anëtarë". Por, fatkeqësisht, PS dhe PD vazhdojnë të vënë veton e tyre për sa më sipër, me qëllim që procesin zgjedhor ta kontrollojnë totalisht, sikundër kanë bërë edhe në rastin e propozimit dhe miratimit për ngritjen e grupeve të verifikimeve të listave zgjedhore.

LZHK, ndonëse e vlerëson dhe e mbështet këtë vendim të Komisionit të Posaçëm, e konsideron të mangët procesin e verifikimit, për sa kohë që LZHK nuk ka përfaqësuesit e saj në këto grupe verifikimi.

Duke u nisur nga kostoja financiare, për çka lipset që këto grupe të jenë me sa më pak anëtarë, (dhe tre anëtarë është numri më minimal), LZHK propozon një formulë tjetër për përbërjen e grupeve, për t'i shërbyer sa më mirë procesit dhe transparencës së plotë të listave të zgjedhësve, të cilat, në tre palë zgjedhjet e fundit, kanë ndikuar negativisht nëpërmjet përjashtimit selektiv dhe mohimit të së drejtës kushtetuesve të zgjedhësve për të votuar, çka e ka deformuar rezultatin zgjedhor.

Propozimi i LZHK i paraqitur nga deputeti Spahiu, është si më poshtë: "Meqenëse bashkitë e sipërpërmendura drejtohen nga PS dhe PD, dhe meqenëse ato e kanë nga një përfaqësues, (sipas kërkesës së tyre), dy vendet e tjera në komisionet treshe duhet t'i kenë LZHK dhe LSI (nga një anëtar secila), si dy grupet parlamentare më të mëdha në Kuvend, pas PS dhe PD".

Varianti tjetër që LZHK propozoi nëpërmjet z.Spahiu, ishte: "... Sipas propozimeve, subjektet të kenë të drejtën e përfshirjes së anëtarit të tyre në grupet e verifikimit".

Por edhe variantet e propozuara nga LZHK nuk u morën parasysh nga PS dhe PD, dhe u rrëzuan me anë të përdorimit të kartonave, për çka z.Spahiu u shpreh: "Listat e zgjedhësve gjatë gjithë historisë së pluralizmit janë hartuar nga ju, pra nga PS dhe PD, dhe po vetë ju i keni kontestuar. Me vendosmërinë tuaj që të mos ketë askush tjetër kontroll ndaj listave të zgjedhësve, ju po u dëshmoni shqiptarëve se edhe zgjedhjet e ardhshme do të jenë me probleme përsa i përket listave të zgjedhësve. Kjo do të jetë me pasoja shumë të mëdha për demokracinë, dhe përgjegjësia për këtë do të bjerë mbi ju", - e mbylli fjalën e tij në Komisionin e Posaçëm parlamentar "Për Zbatimin e Legjislacionit Zgjedhor".

Korresp. i "Atdheu"

PLL prezanton kandidatin për deputet, nënkryetarin e saj z.Murat Basha

Matjanët mirëpresin kandidatin e LZHK

Të djelën e kaluar, më datë 17 prill 2005, në kuadër të zyrtarizimit të fushatës zgjedhore, PLL prezantoi me elektoratin e komunës Derjan, kandidatin për deputet të LZHK në zonën nr. 19, z.Murat Basha, duke hapur në rrethin e Matit, siparin e fushatës zgjedhore për parlamentin e ardhshëm. Në këto takime me zgjedhësit e kësaj zone të njohur antikomuniste, z.Basha shoqërohej nga Sekretari i Senatit të Veteranëve të PLL z.Seit Preni, nga anëtari i Komitetit Drejtues dhe njëkohësisht nënkryetar i Degës së PLL Tiranë z.Hamit Kurti, si dhe nga kryetari i Degës së PLL Mat z.Besnik Murati. Ky takim me vlera njohëse me kandidatin Basha në qendrën e Komunës Derjan, e njohur si një zonë që u terrorizua nga diktatura komuniste, e që në votimet farsë të vitit 1945 votoi krejtësisht kundër regjimit gjakatar, pati sukses të plotë e të merituar. Dhe në sfond të këtij suksesi, qëndronte disponimi antikomunist i zogistëve dhe nacionalistëve derjanas, që vuajtën persekutimet më çnjerëzore, deri me pushkatime masive, për shkak të idealeve të tyre, që i mbajnë gjallë edhe sot, e që janë garanci për fitoren e kandidatit Basha në zgjedhjet e ardhshme.

Kështu, takimi i parë i kandidatit dhe shoqëruasve të tij, me anëtarë të PLL dhe simpatizantë të LZHK, të shumtë në këtë rreth, u zhvillua në lokalin privat "Legaliteti" në kryeqendrën e komunës, fshatin Derjan, pronë e legalistit dhe pinjollit të zogistëve të shquar të kësaj krahine, z.Xhemal Neli.

Të emocionuar nga prania e mysafirëve të nderuar nga Tirana dhe personalisht të kandidatit për deputet, birit të Matit, trashëgimtarit të Major Murat Bashës së parë, nënkryetarit të PLL (që trashëgon po këtë emër), të pranishmit e shndërruan këtë tubim në një bashkëbisedim të përzemërt.

Tubimin e hapi djali i njohur i kësaj treve nacionaliste, mjeku dhe ish kryetari i komunës Derjan si përfaqësues i PLL, legalisti Nazmi Çela, i cili pasi u uroi mirëserdhjen mysafirëve me fjalë zemre, u foli atyre për dëshirën e legalistëve dhe simpatizantëve të kësaj zone për të përsëritur fitoren e nacionalistëve derjanas, që dikur votuan kundër komunizmit, për ta përsëritur këtë fitore, tashmë duke votuar si deputet kandidatin e LZHK, si përtëritje e traditave atdhetare të rrënjosura në këtë truall, të larë me gjak shqiptarësh të vërtetë.

Më pas, për ta prezantuar më hollësisht kandidatin e LZHK nënkryetarin e PLL z.Murat Basha, e mori fjalën kryelegalisti matjan z.Besnik Murati, i cili foli për vlerat e vyera të kandidatit dhe për përkushtimin e tij në përfaqësimin dinjitoz në parlamentin e ardhshëm të kësaj zone zgjedhore dhe të interesave të zgjedhësve të saj. Ai i vlerësoi derjanasit si qytetarë të cilët deri tani janë lënë të harruar nga shteti aktual dhe pushtetet dhe duke përjetuar vështirësi të mëdha e mungesë zhvillimi, që është evidente porsa të shkelësh në këtë zonë, të cilën dora e Zotit e ka bërë të përkryer për nga bukuritë natyrore dhe resurset e mëdha që lipsen shfrytëzuar dhe stimuluar me financime e projekte.

Z.Besnik Murati shprehu optimizmin e tij për fitoren e kandidatit të LZHK dhe këtë e bazonte tek vendosmëria e zgjedhësve për të mandatuar si deputet përfaqësuesin e PLL e të LZHK, politikanin e njohur legalist z.Murat Basha.

Më pas e morën fjalën edhe legalisti i njohur, pinjolli i familjes nacionaliste Neli të Derjanit, z.Asllan Neli, si dhe zotërinjtë Haqif Koxhuku, Sami Selman Preni, Selman Preni, Xhemal Neli, Haqif Çela, Baftjar Doda, etj..

Ata të gjithë njëzëri theksuan se Derjani, si gjithmonë, do t'i thotë JO komunizmit me votën e tij, duke u zotuar, në emër të bashkëfshatarëve të tyre dhe të gjithë votuesve të kësaj krahine, se do të votojnë pro kandidatit për deputet të LZHK z.Murat Basha.

Në fjalën e tij për derjanasit, biri i Derjanit, Sekretari i Senatit të Veteranëve legalistë z.Seit Preni, vlerësoi lart cilësitë e shkëlqyera morale dhe politike të kandidatit Basha, duke e konsideruar atë të denjë për besimin e zgjedhësve, qoftë nga origjina e tij e njohur legaliste e zogiste, qoftë edhe për faktin se z.Basha është zgjedhur personalisht nga NMT Leka I - Mbret i Shqiptarëve si kandidat në zonën elektorale që përfshin edhe vendlindjen e Mbretit Zog, Burgajetin.

Ndërsa z.Hamit Kurti, pasi përmblodhi me pak fjalë kontributet e rëndësishme të z.Basha në konsolidimin dhe drejtimin e PLL, si dhe aftësitë e tij të veçanta për përçimin e vlerave, mesazheve zogiste dhe në hartimin e platformave e qëndrimeve politike të PLL, komplimentoi edhe vendimin e drejtë e unanim të Komitetit Drejtues të Degës së PLL Mat për kandidimin e z.Basha në këtë zonë të rëndësishme, pa harruar të theksojë edhe vendosmërinë e strukturave të kësaj Dege për të bërë një fushatë model deri në kurorëzimin me sukses të saj dhe fitoren e z.Basha si deputet, gjë që u aprovua nga të pranishmit.

Në fund të takimit e mori fjalën edhe kandidati, z.Basha, i cili pasi falenderoi thellësisht të pranishmit për pjesëmarrjen dhe besimin në aftësitë e përkushtimin e tij, theksoi shkurtimisht: "Kam nder dhe krenari të kandidoj në këtë trevë me tradita të mëdha atdhetare, e që ka skalitur në kujtesën e shqiptarëve nderin dhe fatin si vendlindja e burrit dhe shtetarit më të madh të Shqipërisë dhe kombit shqiptar, Mbretit Zog. I bindur se ju do të më votoni dhe mandatoni si deputetin tuaj, unë ju premtoj përkushtimin tim për të punuar me ju dhe për ju, për të mirën tuaj dhe të Matit, për çka unë kam detyrime madhore politike e morale, që besoj se do t'i përmbush me sukses në sajë edhe të ndihmës suaj bujare".

Më pas të pranishmit u drejtuan sëbashku me miqtë nga Tirana, për në shtëpinë e nacionalistit të shquar matjan, besnikut dhe bashkëluftëtarit të Mbretit Zog, të pamposhturit Qazim Preni, ku i priti me bukë e zemër djali i tij Selmani, për të kaluar disa orë të këndshme në një kuvend burrash, karakteristikë e kësaj treve me tradita të njohura të kuvendeve të malësorëve matjanë.

***

Pasditen e së djelës, kandidati i LZHK z.Murat Basha, zhvilloi një takim të rëndësishëm edhe me drejtuesit e nëndegës së PLL Klos në qytetin e Klosit, ku morën pjesë shumë drejtues dhe anëtarë të strukturave vendore, me në krye nënkryetarin e Degës së PLL Mat, intelektualin e njohur antikomunist, z.Behar Dedolli.

Pasi shkëmbyen mendime për organizimin e efektshëm të fushatës dhe ngritjen e shtabit e të grupeve të punës pranë kandidatit, pjesëmarrësit inaguruan njëkohësisht edhe hapjen e zyrës së kandidatit në qendër të qytetit të Klosit.

Në këtë takim të rëndësishëm pune morën pjesë drejtuesit dhe anëtarët e nëndegës si z.Behar Dedolli, z.Abdyl Neli, z.Besnik Doda, z.Azgan Bozhiqi, z.Xhovalin Dedolli, etj..

Zyra elektorale në qendër të qytetit të Klosit, me këtë rast ishte zbukuruar hijshëm me flamuj legalistë dhe të LZHK, duke tërhequr meritueshëm edhe vëmëndjen e qytetarëve dhe votuesve të kësaj qyteze me tradita atdhetare, bijtë e së cilës janë të vendosur të votojnë për LZHK dhe kandidatin e saj, nënkryetarin e PLL z.Murat Basha.

Takimi me drejtuesit e strukturave legaliste të Klosit, shënoi edhe fundin e veprimtarisë prezantuese të kandidatit për deputet të LZHK në zonën elektorale Nr. 19 të rrethit të Matit, z.Murat Basha, me shpresën se ky është vetëm sipari i fushatës që do të kurorëzohet me fitoren e z.Basha si deputet, për t'i shtuar parlamentit të ardhshëm edhe vokacionin e një politikani me vlera të mëdha qytetarie, përkushtimi e atdhetarie.

Korresp. i "Atdheu".

Qasje ideore dhe ideologjike

Nga Astrit Kola

Rotacioni i domosdoshëm i pushtetit, sipas të gjitha gjasave, pas zgjedhjeve parlamentare do të kurorëzohet me qeverisjen e së Djathtës konservatore dhe liberale.

Dhe kjo natyrshëm do të sjellë riformatimin konceptual të rolit dhe kontributit të shtetit në planifikimin e politikave të zhvillimit, si antitezë e mungesës së këtyre politikave tek pushtetarët e majtë.

Jo rastësisht, ontogjeneza dhe filogjeneza e shtetit si ngrehinë institucionale, ka induktuar në kohëra psikozën e fetishizimit të tij si forma më e lartë e organizimit dhe vetdrejtimit të shoqërisë njerëzore, mbijetesës dhe zhvillimit të saj brenda "kështjellave" dhe nën "çatitë" institucionale.

Historia e perandorive të mëdha botërore është dëshmia më solide e argumentit dhe faktit të jetëgjatësisë së tyre vetëm për shkak të shkallës së lartë të organizimit institucional dhe koncepteve të qarta për rolin dhe domosdonë e Shtetit që qëndronte në themel të tyre.

Aktualisht shoqëria shqiptare përjeton deformimin flagrant të rolit të shtetit në planifikimin dhe kontrollin e zbatimit të politikave të zhvillimit, që janë tendenca dhe destinacioni drejt plotësimit të kërkesave të individit-qelizë të shoqërisë së organizuar në ngrehinën-shtet.

Suksesi i gjithëpranuar i Perandorisë Amerikane, nuk mund të jetë kurrsesi thjesht sukses i individëve dhe breznive, si shumësi e tyre në kohë. Pra, jo gjithmonë iniciativa e lirë, e paorganizuar, kaotike dhe e pasistemuar, mund të prodhojë rezultate pozitive në zhvillimin shoqëror.

Janë pikërisht politikat e zhvillimit, të tilla si ato ekonomike, sociale, të Mbrojtjes e Sigurimit Kombëtar, kulturore, arsimore, fetare etj., që ideohen dhe formësohen në zyrat e qeverive dhe marrin trajtën e vullneteve sovrane, eprore e të detyrueshme për zbatim, në legjislativet përkatëse.

Dhe kjo do të thotë se janë institucionet, origjinueset dhe zbatueset e platformave të zhvillimit sipas fushave të caktuara, gjithmonë konform planifikimeve afatmesme e afatgjata, me synime dhe vizione të përcaktuara qartë, atribute dhe detyrime të klasave politike, pra të të zgjedhurve, të të emëruarve, gjegjësisht - të mandatuarve si të tillë.

Parë në këtë këndvështrim, nuk mund të imagjinohet që, p.sh., qytetari amerikan të bëjë ç'të dojë, e të ushtrojë sipas qejfit një aktivitet ekonomik, shërbimi apo prodhimi, brenda një territori të caktuar e nën një juridiksion rreptësisht të kontrolluar. Dhe kjo sepse askush nuk lejon që të tejkalohen disa norma të paravendosura lidhur me përmbushjen e kërkesave të konsumatorëve për prodhime e shërbime, pavarësisht aftësive të njohura e të sprovuara vet-rregulluese të tregut, nëpërmjet mekanizmit kërkesë-ofertë.

Nëse do të ekzistonin, supozojmë, të tilla mendësi si tonat në SHBA e gjetkë, qytetet do të mbusheshin me kjoska, dhe aventurieri i parë që do t'i shkonte në mendje për të mashtruar, do të hapte firma piramidale me interesa marramendëse. Por nuk mund të ndodhë kështu, dhe arsyet dihen. Sepse askush nuk mund të abuzojë me iniciativën ekonomike etj., në emër të lirisë së individit dhe tregut të hapur, ngaqë ekzistojnë mekanizma të planifikimit e kontrollit, që shmangin sipërmarrjet aventureske. Pra, thënë ndryshe, ekziston shteti si instrument i kufizimit të lirisë së pakontrolluar, që funksionon sipas ligjit, i cili vendos kufij të qartë hapësinorë, psikologjikë e logjikë, gjithmonë në shërbim të ruajtjes, përcaktimit dhe shenjimit të lirisë së individit që jeton në komunitet.

Ka shumë të drejtë filozofi italian Masimo Kaçiari, kur deklaron se "... liberalizmi priret në të vërtetë të ngatërrohet tepër me anarkizmin".

"Dëshira jo gjithmonë është fuqi për liberalin e vërtetë. Tek individualizmi gjenden edhe liberali i vërtetë, edhe ai i rremë...". Dhe, sipas Hajekut, duhet bërë i qartë dallimi midis tyre. Ndërsa individualisti i rremë i koncepton të gjitha institucionet, ngjarjet dhe ndryshimet si përfundime të projekteve të dëshiruara, individualisti i vërtetë është i vetëdijshëm për faktin se pjesa më e madhe e institucioneve janë rrjedhoja, shpesh jo qartas e dëshiruar, e veprimeve njerëzore...

"Nëse individualizmi i rremë është fryt i një besimi të tepruar në arsyen, individualizmi i vërtetë është një qëndrim i përulësisë ndaj procesit nëpërmjet të cilit gjinia njerëzore ka arritur gjëra që nuk kanë qenë të kuptuara dhe të planifikuara nga asnjë individ", - thekson filozofi Alesandro Frixherio.

Jo rastësisht, zhvillimet politiko-shoqërore në shekujt e fundit, nuk kanë ecur gjithmonë sipas recetave liberale që fituan të drejtën e qytetarisë pas Revolucionit francez. Dhe kjo sepse abuzimi me të drejtat dhe liritë universale, pas një intervali kohor dehjeje nga liria e pakufizuar, polli kriza rrënuese kudo, sikundër edhe ato që shqiptarët përjetuan në periudhën 1991-1997, pas shkatërrimit të shtetit në funksion të luftës për rotacion të dhunshëm të pushteteve.

Sipas filozofit francez Mishel Fuko, "Liberalizmi fillestar, gjithmonë në interest të tij, ka gjetur tek tregu një element thelbësor për të kufizuar ndërhyrjen e qeverisë në çështjet private.

"Njeriu i Liberalizmit të vonë është një subjekt pa ligje, anarkist, që megjithatë është i gatshëm të kërkojë me ngulm rendin dhe ligjin sapo interesat e tij vihen në diskutim", - thotë Kaçiari. Dhe këtë ne e pamë tek të gjithë shqiptarët pas anarkisë së viteve 1997-1998.

"Programi i Liberalizmit mund të përmblidhet në një fjalë të vetme: Pronë", - shkruante mësuesi i madh i Hajekut, dhe teoricieni i shquar i Liberalizmit, Ludvig Fon Mises.

Por pikërisht në objektin madhor të Liberalizmit (Pronën), ndahen konservatorët dhe liberalët shqiptarë të opozitës, ndonëse janë të destinuar e dënuar të bashkëpunojnë dhe bashkëqeverisin pas zgjedhjeve. Kjo sepse, të parët mbrojnë dhe nënkuptojnë pronarët legjitimë, ndërsa të dytët, cilësojnë si të tillë "poseduesit" aktualë, pavarësisht nga origjina dhe mënyrat e fitimit të "pronësisë".

Njëkohësisht, apogjeu i Liberalizmit, L.Mises, është armiku më i egër i intervencionizmit shtetëror, pra i ndërhyrjes së shtetit në ekonomi dhe planifikim, teksa pohon: "Nëse çdo totalitarizëm çon pashmangësisht në prirje anti-individualiste, në shuarjen e tregut dhe lirisë, është intervencionizmi shtetëror ai, veprimtaria brejtëse e të cilit zapton krejt trupin shoqëror, duke shkaktuar paefektshmëri dhe shkatërrim të burimeve kombëtare, korrupsion dhe mohim të të Drejtave dhe Lirive të Njeriut".

Një qasje e tillë ndaj problemit gjendet edhe tek ithtari i tij mendjendritur, Hajek-u, i cili është përfaqësuesi më tipik i individualizmit metodologjik, pra atij të orientuar dhe të sistemuar.

Hajeku konsideron se koncepte të tilla kolektiviste si Shteti, Shoqëria dhe Partitë politike, janë thjesht konvencione dhe marrëveshje, në themel të të cilëve qëndron gjithëherët njeriu, si frymori që mendon dhe arsyeton.

Por apologjeti dhe prekursori mendjendritur i intervencionizmit, Xhon Menard Kejns, kundërshtar i ashpër i Hajekut, në analizën e tij "Synimi i mosndërhyrjes", (The Aim of the Laissez Faire" (1926), prezantoi dhe argumentoi nevojën dhe domosdoshmërinë e ndërhyrjes së shtetit në ekonomi (intervencionizmit), quajtur kështu në gjuhën e Liberalizmit pragmatik klasik. Pikërisht për arsyen e mbrojtjes së ekonomisë nga efektet shkatërrimtare të krizave ekonomike nëpërmjet intervencionizmit, Kejns u cilësua "shpëtimtar i kapitalizmit" (El Salvador of Capitalism).

Gjatë viteve '30 të shek. XX, ekonomia amerikane, (që zhvillohej nën ndikimin e teorive të Kejnsit, të trupëzuara në "Nju Dill-in" e F.D. Ruzveltit), jo vetëm që nuk pësoi efektet shkatërrimtare si ekonomitë e vendeve të tjera, por ishte në kulmin e ngritjes, ndërkohë që rivalët e industrializuar ndodheshin në agoninë e krizës rrënuese ekonomike mbarëbotërore të viteve 1929-1933. Një gjendje të rëndë kaloi edhe ekonomia britanike, për shkak të ndikimit të ideve të Hajekut, që asokohe ndodhej në kulmin e polemikës me Kejnsin.

Ndonëse në kahje të kundërta, edhe ekonomia jonë e asfiksuar (jo nga superprodhimi, por nga mosprodhimi dhe keqmenaxhimi), ka nevojë për ndërhyrjen e planifikuar dhe të fuqishme të shtetit, për të filluar rigjallërimin e domosdoshëm. Pra na lipset kejnsianizmi ekonomik.

Socialistët tanë, injorantë dhe obskurantë, kontrollin ekonomiko-burokratik të centralizuar, e përdorin jo për të forcuar ekonominë dhe blinduar kolonat e pushtetit mbi të cilin janë ulur, por për të zhvilluar monopolet e tyre, për të vjedhur fondet publike dhe për të krijuar shtresat e skllevërve, të cilëve mund t'ua blejnë votat në këmbim të koromanes së fëmijëve të uritur.

Hajeku asokohe u konsiderua i humbur në kundërshtitë ekonomike me Kejnsin, dhe kjo për shkak të efekteve të lexueshme të cikleve të krizave ekonomike, por edhe për shkak të dështimit të rrjedhës së social-demokracisë. Fryma filozofike të tij, pabesueshmërisht u konsiderua si një version primitiv i Liberalizmit në ekonomi.

Por duke punuar mbi Teorinë e Monedhës dhe Kreditit të Mises, (botuar më 1912), Hajek përpunoi shumë teknika të konceptit të koordinimit të kapitalit, si dhe të detajeve institucionale të politikave të kreditit. Libri i parë i Hajekut "Teoria monetare dhe ciklet tregtare" (1929), analizonte efektet e zgjerimit dhe kreditimit mbi strukturat e kapitalit dhe ekonominë.

Idetë gjeniale të Hajekut mbi politikat e kreditit, janë një shtrat i domosdoshëm për mbivendosjen dhe jetësimin e skemave të rigjallërimit të ekonomisë sonë nëpërmjet kreditimit të biznesit të vogël dhe të mesëm, pas fitores së opozitës. Kjo do të thotë se Shqipëria ka nevojë për kombinimin e planifikimit dhe kontrollit të fuqishëm shtetëror (intervencionizmi kejnsian), me kreditimin e tipit hajekian.

Sipas Kaçiarit, dëshira e tanishme e individit për afirmim, nuk është tjetër veçse një vullnet për t'u shkëputur nga trupi shoqëror, për të refuzuar çdo pushtet dhe çdo lloj autoriteti. Ndërsa autoriteti i diktuar nga shteti, çuditërisht tolerohet prej tij, madje vlerësohet, kur favorizon interesin e tij individual.

Hajeku kurrë nuk rreshti së përpunuari argumentin në favor të Shoqërisë Liberale. Problemet e Socializmit që ai kish vëzhguar në Republikën e Vajmarit më 1923 dhe, më pas, në Gjermaninë naziste, (të cilat kishin filluar edhe në Britaninë e Madhe), e nxitën atë të shkruajë veprën "Rruga e Skllavërisë" (The Way of the Servitude, 1944).

Ky libër rreket të forcojë argumentat mbrojtës të socializmit (social-demokracisë), në përballjen me argumentat shtesë përtej teknicizmit të pastër.

Për të kundërshtuar Kejnsin, Hajeku shkruan: "Nëse socializmi kërkon zëvendësimin e tregut me planifikimin e centralizuar, atëherë do të bëhet i domosdoshëm krijimi i një institucioni që do të duhet t'i përgjigjet formulimit të planeve dhe planifikimit të ekonomisë". Këtë "institucion" Hajeku e quajti "Garë e Planifikimit të Centralizuar".

"Në synimin për të zbatuar planin dhe për të kontrolluar burimet, Gara duhet të zbulojë bollëkun e fuqive të fshehta tek subjektet ekonomike...".

Gjithsesi, kombinimi i intervencionizmit kejnsian me liberalizmin ekonomik hajekian, është një variabël që determinohet nga rezultatet dhe treguesit sintetikë të ekonomisë, sepse, sikundër pohon Hajeku, "Gara e Planifikimit të Centralizuar..., nuk siguron çmimet e tregut si rregullatorë dhe udhërrëfyesë të tij. Ai gjithashtu nuk mund të na bëjë të ditur se çfarë mundësish produktive arrihen ekonomikisht".

Fushatat e vonuara të PS-së

Nga Neritan Kolgjini

E gjendur në zgrip të mbështetjes nga elektorati i vet, por edhe nga tutorët e vet ndërkombëtarë, PS po bën disa orvatje propagandistike, për të dalë nga ai qoshk ku e kanë futur, përmes disa gjetjeve "orgjinale" siç janë ditët e ujit, strehimit, arsimit, turizmit, të prira nga motoja "Të mbrojmë të ardhmen". Kjo fushatë e etiketuar si parakongresuale, dhe e shpallur në Gjirokastër nga z.Nano më 15 prill të këtij, përfshin disa mini-tryeza të quajtura: ditët e arsimit kombëtar, ditët e ujit pa ndërprerje, të strehimit për të gjithë, të zhvillimit të turizmit, të zhvillimit të kulturës dhe sportit në dobi të të gjithëve, të mjedisit, të integrimit të Shqipërisë në BE dhe në NATO, (shih faqen në internet të kryeministrit, seksionin "fjalime") - të cilat s'janë gjë tjetër, veçse një kopje e zbehtë e projekteve që paraqet opozita për secilin nga këto probleme.

Që PS është një parti pa ide, kjo tashmë është një gjë që duket sheshit, por që të arrinte deri aty se ato pak projekte që ka, të mos mundë t'i prezantojë qartë në publik, kjo do të ishte e pamendueshme. Ky handicap u pa qartë në eksperimentin e Nanos me ditët për arsimin kombëtar, ku në fund të disa fjalimeve shterpë, (ku nuk u tha asgjë për shëndoshjen e gjendjes së arsimit), konkluzioni ishte se ministri Memushi e kishte kryer mirë detyrën e tij! O pikë e zezë, por për çfarë detyre të kryer mirë e ka fjalën z.Nano, kur dihet se gjendja e sotme e arsimit shqiptar është katastrofale, kur sindikatat e arsimit bëjnë greva që zgjasin me javë e muaj, kur disa greva të fuqishme të paralajmëruara, mund ta mbyllin këtë vit shkollor - dy muaj para afatit!? Kjo pra është gjendja reale në arsim, nëse do të fliste ndokush për të. Memushi ka kryer "mirë" vetëm një detyrë - atë të grabitjes sistematike të fondeve të arsimit nëpërmjet tenderave për librat. Për këtë dosja e KLSH-së dhe e prokurorisë është dëshmitare zyrtare. Lavdërimi për Memushin mund të ketë kuptim vetëm si lavdërim për hajdutin që arrin të vjedhë. Vetëm kaq...

Ndërkaq ditët e tjera të "PS & Nano group" nuk duken ndokund në horizont. Gjithsesi, për hatër të logjikës po i marrim në konsideratë. Por në këtë pikë na del një pyetje sfinksi përpara, të cilës jo Nano, por askush nuk mund t'i japë përgjigje. - Pse u desh kaq vite të diskutohej për gjendjen në arsim, strehim, energjitikë, infrastrukturë etj.?! Pse duhej pritur pragu i fushatës elektorale për të folur kaq me dëshirë për këto probleme? Dhe së fundi, çfarë e ka penguar PS-në gjatë këtyre 8 viteve në pushtet për t'i sanuar këto kangrena sociale?

Nëse PS e quan veten një parti me një orientim drejt çështjeve sociale, atëherë ajo do të ishte dashur të kishte rregulluar dobarem ndonjërën prej këtyre çështjeve. Një koleg i imi që ka studiuar në USA më kujtoi se ka vite që është thënë se problemet e energjisë do të mbylleshin brenda vitit 2002. Por edhe ky premtim shkoi te të shumtit. Tani që në krye të KESH-it është zgjedhur Harasani i frikshëm, kjo ndërmarrje shtetërore është kthyer në një makth për të gjithë njerëzit. Çdo familje shqiptare pret me gjak të ngrirë se sa do të jetë gjoba e muajit në fund të faturës së KESH-it. Këto fatura tip-gjobe-banditësh, kanë edhe një aspekt ironik, që nuk vlerësohet shumë prej qytetarëve, taksën e TVSH-së. Se për çfarë arsyeje duhet paguar 20 përqind taksë për një mall që unë paguaj, këtë vetëm mendja e Nanos dhe e kuqove në pushtet mund ta thojë. Le të bëjmë një llogari të thjeshtë. Nëse unë kam një faturë energjie me 5000 lekë, sipas ligjit të PS-së unë duhet të paguaj 6000, sepse në të përfshihet edhe taksa e TVSH-së prej 1000 lekësh. Nuk po futemi në atë nëse kjo energji vjen në parametra të rregullt, zbatohet ndonjë orar i saktë në kufizimet, është korrekt në faturim etc., etc.. Ky pra është realiteti i gjendjes në energjitikën e KESH-it të Nano-Harasanit. Në këto kushte ç'kuptim do të kishin ditët e PS-së për energjitikën?!

Poashtu, çfarë mund të thotë Nano për strehimin, për ujin apo probleme të tilla të jetës së përditshme, të cilat nuk ka nevojë t'i përmendim se i njohim kaq mirë!? Duket se këtu kemi të bëjmë me një tallje të radhës që Nano po rreket t'i bëjë elektoratit shqiptar. Sepse realisht ai nuk ka se çfarë thotë. As ata që ka zgjedhur rrotull vetes, nuk është se janë të aftë të flasin për ndonjë arritje, pa u druajtur se mund t'u stampojnë në shpinë nofkën e budallait apo të çmendurit. Nga ana tjetër motoja e PS-së dhe Nanos për të mbrojtur të ardhmen, më shumë sesa një sllogan elektoral, duket se është një kushtrim luftarak i klanit që është sot në pushtet.

Duket se politika e PS-së po përjeton një gjendje kolapsi të thellë. Thirrjet për të mbrojtur të ardhmen, mund të gjejnë mbështetës vetëm në radhët e taksidarëve të policëve të PS-së, por jo në elektoratin shqiptar, 80% të të cilit i ka mbërritur thika në kockë. Mosqeverisja sistematike e PS-së dhe akuzat ndaj eksponentëve të saj për korrupsion, e kanë bërë efektin në elektorat, saqë s'mund të gjenden më tre vetë bashkë, që të mendojnë se "PS ka bërë edhe ndonjë punë të mirë, sa t'i japësh votën". Së fundi edhe gazeta prestigjoze Financial Times, e stigmatizonte qeverinë socialiste si shumë të korruptuar. Pra gjetjet e Nanos me ditë vere e ditë uji, nuk është se do të pijnë shumë ujë në llogaritë elektorale që bëhen për këtë verë.

"Racizmi ndaj shqiptarëve" - një fyerje denigruese (2)

A mund të ushtrohet racizëm ndaj shqiptarëve

Vijon nga numri i kaluar

Psikoza e viktimizimit

Shkaqet dhe arsyet, të thëna apo të supozuara për këtë qëndrim të hershëm të udhëheqësisë e mediatikës shqiptare, janë të njohura. Për to nuk është rasti për analizë, por konceptet kryesore të shprehura dhe të përshtatura në politikat e shqiptarëve, kryesisht në këtë shekull, koncepte që kanë krijuar fytyrën e rreme të një populli viktimë, martir, të sakrifikuar dhe të vobektë, do të përpiqemi ti evidentojmë pjesërisht. Në këto koncepte mbase duhet gjetur dhe shkaku kryesor i gjendjes së sotme të shqiptarëve, përveç shkaqeve të tjerë objektivë dhe subjektivë, sepse ato kanë sjellë shpërfilljen dhe injorimin e faktorit shqiptar për rolin parësor në rajon. Viktima përherë do të marrë mëshirën dhe tepricat e më të fuqishmëve që e bëjnë ndarjen në bazë të përllogaritjes së fuqisë së gjithsecilit e jo mbi përvujtninë e ankesat e më të dobtëve, viktimave. Gjithkush mund të të dojë, por kurrsesi pa dashur vetvehten.

Këto koncepte që do ti përcjellim më poshtë kanë sjellë dhe ravijëzimin e një politike shqiptare të pastrategji, deficente dhe të pafuqishme, për tu përballur me të tjerët në lojën e politikës rajonale, apo më tej kontinentale. Dhe ajo që është më e dhimbshmja, kanë krijuar dhe një shtrat vetëdijeje të sipërfaqshme në vetë shqiptarët, se ata janë të pavlershëm dhe të patakat në raport me të tjerët.

-Së pari, një nga konceptet më të parapëlqyer për tu artikuluar dhe për të krijuar linjat e mendimit politik e intelektual, është ai i "të qënit popull në difensivë të përjetshme". Kjo e argumentuar dhe me pasqyrimin e rrejshëm të historisë shqiptare, me manipulimin dhe tjetërsimin e saj, në përputhje dhe në interes të këtij koncepti, duke vepruar dëmshëm dhe mbi psikologjinë kolektive të shqiptarëve nëpërmjet mjeteve të edukimit, arsimimit dhe formimit, duke i ambjentuar ata me një gjendje inferioriteti të paqënë. Nëse realisht shqiptarët do të ishin të përshtatshëm për këtë koncept (pra, të difensivës së përjetshme), kjo do të përbënte në të vërtetë një realitet të dhimbshëm, sepse një popull, një komb që paraqet veç vlera pasiviteti dhe tkurrjeje, është i destinuar të jetë përherë objekt i synimit të të tjerëve, dhe herët a vonë fatin e ka të vulosur me shkrirje përfundimtare.

Fatmirësisht historia ka provuar se shqiptarët, ashtu si dhe kombe të tjerë europianë, janë vitalë dhe në varësi të kohërave kanë qënë në difensivë të detyrueshme apo edhe në ofensivë të favorshme. Vetë ekzistenca e tyre mijëvjeçare dhe mos-shuarja e tyre, vërteton tezën e kundërt të asaj që propagandohet. Nuk është rasti për të bërë trajtime historike për të provuar të kundërtën e konceptit difensiv, por mjafton të përmendim dy etapa të rëndësishme që flasin qartë - shekujt 14-15 dhe shekulli 18 deri në vitet '30 të shekullit 19, kur fatalisht u shkrinë Pashallëqet (formacione shtetërore të mirëfillta) e Mëdha Shqiptare që kishin asfiksuar çdo identitet grek e serb. Pa u zgjatur më tej, me cilësitë dhe vlerat e tipareve themelore psikologjike të shqiptarëve si popull e si racë, që konsistojnë në të qënit luftarakë, me inisiativë, me nivel të lartë inteligjence, krenari e vullnet, që kurrsesi nuk mund të jenë karakteristika të një kombi difensiv. Janë tjetër gjë rrethanat dhe kushtet e ndodhjes në kohë të ndryshme, kjo nuk mund të argumentojë përgjithësimin dhe arrijten në një konkluzion të tillë përfundimtar për difensivën e supozuar të përjetshme të shqiptarëve.

-Së dyti, koncepti i vogëlsisë së përhershme. Me argumentin komb i vogël dhe shtet i vogël punohet në çdo politikë, mendim intelektual, në çdo ballafaqim me të tjerët, në çdo trajtim të shqiptarëve në krahasim me të tjerët, qofshin këta edhe fqinjët tanë, kundërshtarë të patjetërsueshëm. Ngulitja e kësaj mendësie se përherë kemi qenë të vegjël dhe jemi të vegjël edhe sot, ka bërë që të hartohen politika të mjerueshme dhe aspak të justifikueshme për potencialet shqiptare, është përpjekur të ngjallet keqardhja dhe mëshira për shqiptarët dhe jo konsiderata dhe respekti i detyrueshëm dhe imponues i potenciali të tyre. Edhe ky koncept ka sjellë si rrjedhojë zvjerdhjen prej vetvehtes të shqiptarëve dhe një ndjenjë të parsyeshme inferioriteti karshi të tjerëve. Është për tu përmendur se realiteti shqiptar në kohë të ndryshme na jep tjetër panoramë raportesh, të paktën me popuj të tjerë rretheqark. Pa folur për ato periudha kur edhe me popullsi edhe me territore të përfshira në organizime shtetërore (të natyrshme për kohën) shqiptarët mbisundonin në gadishull, vetëm duke u ndalur në kohë të sotme verëjmë se për nga raporti i popullsisë aktive shqiptare këtu, nuk mund të mbesin mbrapa të tjerëve por përkundrazi të shumtët tejkalohen. Kjo padyshim duke u bazuar vetëm në trevat me popullsi kompakte shqiptare, sepse nëse do të përfshinim edhe komunitete të tjera të konsiderueshme, si ato të arvanitëve në Greqi apo ato të shqiptarëve të Stambollit, realiteti shqiptar në Gadishull do të dilte në vend të parë.

Pra, edhe koncepti i vogëlsisë nuk është tjetër gjë veçse një koncept i paqëndrueshëm përballë realitetit, dhe aspak favorizues për zhvillimin e politikave realiste në raport me të tjerët.

-Së treti, koncepti i vonshmërisë në shtetformim. Nëse shteti i sotëm shqiptar i ka themelet zyrtare në fund të vitit 1912, kjo nuk do të thotë se kjo duhet të jetë pikë referimi për shtetformimin e shqiptarëve, të cilët nuk kanë pse të jenë inferiorë karshi të tjerëve për aftësinë e tyre shtetformuese. Format e shtetit tek shqiptarët kanë ekzistuar shumë më herët dhe shumë më gjatë se tek fqinjët tanë të vonshëm. Nëse serbët dhe grekët i referohen formimit të shtetit të tyre në vitet '30 të shekullit 19, kjo nuk përbën ndonjë përparësi, sepse shqiptarët pikërisht deri në ato kohë zotëronin nën vete, në formën e Pashallëqeve praktikisht autonome, territore tepër të konsidetrueshme në juridiksion dhe ndërkohë grekët dhe serbët kishin shekuj që s'kishin parë asnjë formë organizimi shtetëror, përveçse ishin të inkuadruar në juridiksione të tjera si përbërës pa identitet organizativ, por vetëm si popullsi-turmë apo raja.

Nëse serbët do ti referoheshin Mbretërisë së Nemanjiçëve apo shtrirjes njëzetvjeçare të Dushanit, shqiptarët nuk kanë aspak pse të ndjehen të vobektë në këtë aspekt, sepse principatat shqiptare (në përputhje me format e organizimit shtetëror të asaj kohe dhe në popujt e tjerë europianë) nuk ishin më pak të denja sesa ato. Mjafton të kujtojmë Balshajt si dinasti, Topiajt, Shpatajt apo Aranitët. Ndërsa grekët s'kanë parë forma të organizimit shtetëror praktikisht që prej antikitetit, që gjithsesi është hipotetike t'iu përkasë atyre. Ndërsa për përvehtësimin që i bëjnë spekullativisht perandorisë Bizantine, është e kotë të flasim.

Pra, aftësia shtetformuese e shqiptarëve nuk mund të vihet në diskutim, dhe mund të themi se ka përparësi të dukshme karshi fqinjëve tanë, me premisa tepër të dyshimta dhe barbare.

-Së katërti, koncepti se shqiptarët kanë qënë përherë të varfër dhe të vobektë. Për këtë nuk duhet të zgjatemi fort, sepse dëshmitë historike rrëfejnë të kundërtën, dhe përfundimet logjike që rrjedhin duke iu referuar rëndësisë së tregjeve dhe rrugëve të vjetra që përshkonin Gadishullin duke u nisur nga portet shqiptare e përshkoheshin në qendrat e fuqishme tregëtare po shqiptare - janë në kundërshti me këtë koncept. Keqadministrimi i pasurive në këtë shekull nuk tregon për varfëri të përhershme, por veçse për politika të manipuluara prej të tjerëve që kanë interesa jetike që shqiptarët të mos shfrytëzojnë potencialet e tyre ekonomike dhe pasurore në të mirë të tyre.

Këto dhe koncepte të tjera të këtij lloji, si ai që trajtuam më gjatë në këtë shkrim, pra "racizmi" i supozuar i të tjerëve mbi shqiptarët, kanë sjellë detyrimisht dhe një gjendje të mjerueshme të politikës së zhvilluar në Shqipëri sidomos në dekadat e fundit. E keqja është se këto koncepte po artikulohen dhe po pasurohen dita-ditës me derivatet e tyre që paraqiten në ballafaqim me të tjerët në një profil ankimtar, dhe në raportet me të tjerët shqiptarët marrin atributet e viktimizimit të paqënë. Përkundër vlerave racore, kombëtare, potencialeve njerëzore e lëndore, potencialeve mendore e shpirtërore, - politika dhe shtresa intelektuale apo grupime klienteliste të shoqërisë shqiptare prezantohen në arenën ndërkombëtare të pafuqishme, të paafta, të papërfillshme. Mosrespektimi për vetvehten është shkaku kryesor i pozicionimit të pafavorshëm të realitetit shqiptar në rajon e më tej.

Pra,

Si përfundim të këtij shtjellimi se a mund të ushtrohet racizëm ndaj shqiptarëve, mund të themi se kurrfarë racizmi nuk zhvillohet mbi shqiptarët, përsa kohë fati dhe trashëgimia historike e gjenetike, konstitucioni mendor e shpirtëror i tyre, të mbartë vlera të larta të një race të konsoliduar. Aq më tepër prej racash e popujsh më të poshtëm e më të nënvlershëm se ajo vetë. Racizëm në Gadishull normalisht edhe mund të lindë dhe të zhvillohet, por në krah të kundërt gjithherët. Inicimi i racizmit iu takon vetëm shqiptarëve. Vetëm ata mund ta përligjin me superioritetin e tyre racor, me shkaqet e qënësishme për ta përdorur këtë sistem përballje me të tjerët.

Ndërsa institucionalizimi dhe mekanizmat e luftës kundër "racizmit" në gadishull, aq të parapëlqyer nga politikat ndërkombëtare dhe të mirëpritura nga mercenarizmi politik shqiptar, janë të pamotivueshëm përsa kohë tek shqiptarët nuk është formuluar kjo ndjenjë, dhe nuk janë krijuar kushtet organizative për ta zhvilluar në sistem, për ta aplikuar motivisht mbi të tjerët që s'kanë atë shkallë superioriteti racor. "Racizmi" në Gadishull s'është veçse një shprehje e paaftësisë dhe inferioritetit të individëve të veshur me pushtet politik dhe publik, mjerisht shqiptarë, dhe të atyre që kanë informacion të pamjaftueshëm dhe të keqtrajtuar për realitetet në Gadishull. Ai lloj "racizmi" që përflitet nuk është tjetër veçse një fyerje e qëllimshme e denigruese kundër shqiptarëve.

Ende s'ka lindur racizmi në Gadishull, pasi ende nuk janë zgjuar shqiptarët, të vetmit që mund të ushtrojnë racizëm mbi të tjerët në motivim të superioritetit të tyre racor.

Horizont

Duke kujtuar Kodin e Napoleon Bonapartit {1804-2005} (1)

Lidhjet mes Kodit të Zogut dhe Kodit të Napoleonit

"Lavdia ime e vërtetë s'është fitorja në 40 beteja; Vaterloja do të fshijë kujtimin e tyre. Ajo çka nuk do të fshihet asnjëherë, e që do të jetojë përjetësisht, është kodi im civil!" - Napoleon Bonaparti

Nga Vladimir Molla, jurist

Napoleon Bonaparti, me cilësinë e Konsullit të Parë, më 21 mars të vitit 1804 nënshkroi aktin, mbi hyrjen në fuqi të Kodit Civil të francezëve; njërit prej monumenteve juridike më të mëdhenj të kohëve moderne.

Dyqind-vjetori i këtij Kodi, është padyshim një ngjarje me shumë rëndësi. Ajo nuk u përket vetëm francezëve, për të cilët u bë, por shumë popujve të Europës e të botës. Ky Kod në vija të përgjithshme sidomos përsa i përket themeleve të tij, qendron në fuqi i paprekur, me gjithë shkëlqimin e tij e ashtu si një peshë e rëndë vazhdon të qëndrojë në ndërgjegjen juridike të shumë njerëzve, e që përbën thelbin e një të drejte krejtësisht të veçantë, e përpunuar si doktrinë, e vendosur si sistem në të gjithë ato vende që quhen vende të së drejtës civile, krejtësisht e dallueshme, me fizionomi të sajën e me rrugë të veçantë zhvillimi që zbatohet kryesisht në vendet e Europës Kontinentale, ndryshe nga e drejta e përgjithshme, që zbatohet në Angli, SHBA, Australi etj.

Krijimi i këtij Kodi, erdhi si rrjedhojë e veprimit të një serë faktorëve të ndryshëm dhe si një nevojë e domosdoshme e vetë shoqërisë franceze të kohës.

Gjysma e dytë e shekullit të XVIII-të në Francë dallohet për një sërë ndryshimesh, që historianë të së drejtës i rigrupojnë rreth dy apekteve madhore, aspekte këto që shkaktuan një krizë pararevolucionare(1) shiko F. Garison "Historia e së drejtës dhe e institucioneve", botim frengjisht i vitit 1977, faqe 314.

Sipas këtij autori, aspekti i parë që vjen si lajmëtar shprehet në lindjen e shfaqjen e një sërë idesh, të cilat përbënin vlera të reja, mospranuese e kundërshtuese, që shpalleshin e mbroheshin nga korrente moderniste. Sado të ndryshme këto ide bashkoheshin në një kritike të fuqishme ndaj institucioneve ekzistuese, duke mos kursyer asnjerin, e duke përdorur një gjuhe të figurshme kalonin në shoshë çdo veprim të tyre.

Kurse në aspektin e dytë po sipas këtij autori vendoset në skenë vetë pushteti monarkik, një pushtet i kërcënuar dhe i pasigurt. Nga 1750 të paktën, mbretëria kjo forcë prej kohësh dinamike, duket e ngathët, që ecën verbtazi, por jo e pandjeshme ndaj aspiratave e opinioneve liberale. Monarkia në këtë kohë ka pasur një vullnet të flashkët, anemik, e të pa afte për të përballuar revoltën në ngritje e për të organizuar rezistencën ndaj saj. Kjo trashëgimi disfatash, detyroi pushtetin e kohës të bënte një dalje, me anën e se cilës të tregonte forcën e tij. Kjo lëvizje, u duk në thirrjen e shteteve të përgjithshëm (etat generaux), e cila sipas historianëve të kohës, është quajtur fatale. Kjo mbledhje e tyre çoi në vitin 1789 në shpalljen e asamblesë kushtetuese.(2) Shtetet e përgjithshëm (etat generaux), përbeheshin nga një asamble me përfaqësues të tre rangjeve, që ekzistonin në atë kohë në Francë: klerit, fisnikërisë dhe rangut të tretë që përbëhej nga borgjezia. Roli i shteteve të përgjithshme ka qenë thjesht konsultativ. Ata mblidheshin nga mbreti vetëm në raste shumë të rëndësishme.

Në këtë kohë të turbullt nuk munguan të hidhen dhe ide të Bodenit të shfaqura nga teoricienë absolutistë, të cilët e mendonin Francën të drejtuar nga sovrani (mbreti) dhe institucione të themeluar mbi fenë dhe detyrat e ngarkuara prej saj. Këto ide konkretizoheshin në imitimin e modeleve reale të kohës, siç kanë qenë Frederiku i Prusisë, Katerina e Rusisë dhe Jozefi i II-të i Austrisë. Të tjerë pranonin nevojën e ekzistencës ëë një shefi të fuqishëm, i cili të ishte i aftë të impononte kërkesat e reja të arsyes shoqërore. Pra një despot duhej, por nuk kishte rëndësi secili: një despot që do të penetronte në frymën e shekullit: një "luan i bukur", siç do të fliste Volteri dhe një "tiran i bukur" sic kanë thënë fiziokratët(3). Fiziokracia, është një term i krijuar për herë të parë nga Dypon De Nemur (Pier Samuel), ekonomist francez, lindur në Paris (1739-1817). Fiziokraci, do të thotë pushtet mbi natyrën, që në vetvete përmblidhte një doktrinë të ideve ekonomike, të cilat vlerësonin shumë agrokulturën si burimin e vetëm të pasurisë. Pasuesit e saj janë quajtur fiziokratë. Njëri prej përfaqësuesve kryesore të kësaj teorie Kuesnej (Quesnay), është autor i tablosë ekonomike botuar më 1758. Një nga dishepujt e mëdhenj të tij dhe të shkollës fiziokratike ka qenë Mirabo (1715-1789), autor i "Mikut të njerëzve" ose traktatit mbi popullsinë (1756). Kjo lëvizje ka ndikuar në gjendjen politike të kohës në Francë.

Të gjitha këto lëvizje të udhëhequra nga ide e teori të reja, krijuan një proces historik, i cili arriti kulmin në verën e vitit 1789, u radikalizua me diktaturën Robespieriste, e cila ra në qershor 1794, deri në shpërthimin e Napoleon Bonapartit në dhjetor të vitit 1799. Si institucion i rëndësishëm i kohës mund të përmendet Asambleja legjislative, e cila doli nga asambleja kushtetuese me 1 tetor 1791. Shumë nga anëtarët e saj kanë qenë juristë dhe Revolucioni Francez, ndryshe është quajtur dhe "revolucioni i Juristëve". Pavarësisht se Revolucioni u shoqërua me akte dhune të shumta, frymëzimi i tij qëndroi thellësisht liberal. Si synim kryesor ka pasur zhvillimin e individit dhe sigurimin e të drejtave të tij.

Ngadhnjimi i një revolucioni, nuk mund të mos shoqërohet me reforma në fushën e së drejtës, e cila nga ana tjetër ndryshon mendjen e individit e krijon një gjendje të stabilizuar të veprimeve të tij me shoqërinë e anasjelltas. Vëtë krijimi e miratimi i Kodit Civil, është quajtur si akti i fundit i Revolucionit francez dhe sipas E. Ludvig "...akti i parë i diktaturës së Napoleon Bonapartit" (3), E. Ludvig "Napoleoni", faqe 129.

Para miratimit të tij, historianët e së drejtës përmendin dy periudha mjaft të dallueshme nga njëra tjetra. Të pa barabarta në kohë, por të barabarta nga rëndësia e tyre. 1-E drejta e vjetër, që përfshin të drejtën e brendshme deri me 14 korrik të vitit 1789. 2) Të drejtën e ndërmjetme, që përfshin periudhën nga 14 korriku i vitit 1789 deri në miratimin e Kodit Civil.

E drejta e vjetër përsa i përket formës, përbëhej nga një shumëllojshmëri normash, që mbi të gjitha nuk ushtronin autoritetin e tyre në gjithë territorin e Francës. Nga njëra provincë në tjetrën e drejta civile nuk ka qenë e njëjtë. Qendra e Francës zbatonte të drejtën e shkruar romake, ndërsa në provinca të tjera zbatohej të drejtën zakonore. Megjithkëtë kjo e fundit nuk ka qenë unike. Zbatimi i se drejtës zakonore ishte e copëzuar duke përmendur këtu se edhe e drejta gjermanike ka pasur ndikimin e saj. Mbi të njëjtin territor zbatoheshin sisteme juridike të ndryshme. I njëjti qytetar, mund të gjendej nën ndikimin e së drejtës kanonike përsa i përket martesës se tij dhe sipas zakonit të vendit për të zbatohej regjimi matrimonial. E Drejta e Vjetër reflektonte gjendjen politike të vendit. Kjo duke qenë e drejtë civile e një monarkie katolike, mbështetej mbi aristokracinë e tokës. E drejta e ndërmjetme ndahet në dy faza; a) faza revolucionare, që drejtohej e udhëhiqej nga konventa dhe b) Faza që përmbledh periudhën nga Direktorati në Konsulat dhe së fundi është ndryshimi me i rëndësishëm: miratimi i Kodit Civil, i cili shënon fillimin e një ere të re përsa i përket ndërtimit e veprimit të një të drejte civile moderne.

Për sa na përket ne shqiptarëve, lidhjet me këtë Kod janë shumë të hershme. Kodi Civil shqiptar, ose siç njihet ndryshe edhe Kodi i Zogut, shumicën e lëndës së tij e ka marrë nga Kodi Civil francez. Kjo është një lidhje e drejtpërdrejtë. Nga ana tjetër ka edhe një lidhje të tërthortë; edhe ato dispozita që janë marrë nga kodi civil italian apo dhe zviceran, origjinën e tyre e kanë nga kodi civil i francezëve. Pra e gjithë fryma, që përbën kodin e parë civil shqiptar, është e përbashkët me atë të Kodeve të tjera të Europës.

"Ligjet, - thotë njëri prej ideologëve të Revolucionit Francez, Monteskje, në veprën e tij të shquar "Mbi frymën e ligjeve", - duhet të jenë tërësisht të përshtatshëm për popullin për të cilin janë bërë dhe do të thoja se do të ishte vërtet e jashtëzakonshme në se ligjet e një kombi do të ishin të përshtatshëm edhe për një komb tjetër."

Përhapja e Kodit Civil francez në vende të tjera që me hyrjen në fuqi të tij ku me hir, ku me pahir, tregoi se mendimi i sipërm nuk u vërtetua. Përshtatja e tij në vendin tonë mbas 125 vjetëve, ishte me të vërtetë një sukses. Veç të tjerave ka ndikuar në përpunimin e tij puna e juristëve të kohës, të cilët duke qenë shqiptarë, njihnin përveç parimeve të ndërtimit të një kodi modern, edhe gjuhën shqipe, doket e psiqikën e popullit. Historinë e tij, copëza të së drejtës të vjetër romake, që kishin zënë rrënjë në formën e normave kanunore, kanë krijuar psikologjinë e nevojshme për ta pranuar këtë ligj modern, nga i cili ata do të ndërtonin gjithë jetën e tyre. "Ndikimi i madh i gjuhës latine shtrihet mbi shqipen në fushën e zakoneve dhe të dokeve (kalendari i vjetër romak, krishtënimi, etj." (4) Jup Kastrati, Veprat albanologjike të Eqrem Çabejt, Botim i Jeta e Re, faqe 566, Prishtinë 1998.

Ndikimi i Kodit të Napoleonit, në vende të tjera, u bë në kohë e me mënyra të ndryshme. Pushtimet ushtarake të Napoleonit, i paraprinin përshtatjes së legjislacionit francez në vendet e pushtuara. Shtetet e varura si mbretëria e Napolit, Dukata e madhe e Badenit (sot Baden Vyrtenberg, njësi e veçantë shtetërore e Gjermanisë, me kryeqytet Shtutgartin), pranuan të detyruara këtë imponim të së drejtës.

Në shekullin e XIX-të fryma e Kodit Civil francez, u përhap paqësisht. Në atë kohë, ky kod modern kishte vërtetuar në praktikë epërsinë e tij. U përhap në vende ku Franca si fuqi koloniale, ka pasur ndikim si në Haiti, në provincën e Kebekut (Kanada), me 1866, në republikat jug-amerikane, në Luizianë, në Itali më 1865, në Rumani me 1866. Në Gjermani e Zvicër u miratuan kode civile konkurrues me kodin e Napoleonit, pavarësisht se ndërmjet tyre ka pasur një ndikim të ndërsjelltë. Megjithatë Kodi Civil i Napoleonit, është nga ana intelektuale më i rëndësishmi e historikisht më pjellori.(5) Zwegert dhe H.Kotz: "Njohuri për të drejtën e krahasuar" (parimet themelore), botim shqip, faqe 117.

Kodet prusiane e austriake, thuhet më tej në këtë vepër, u dekretuan nga një despot me ide rilindasi; në Francë ishte borgjezia e cila me mjete revolucionare hodhi tej institucionet sociale të vjetra të regjimit të vjetër dhe krijoi shtetin e ri mbi bazën e parimit të barazisë të qytetarëve dhe pastaj pikërisht nga kjo situatë krijuan një kod, që përfshinte idetë e Revolucionit për Liri e Barazi. Vetëm në Francë kodi ishte produkt i një lëvizjeje revolucionare. Vetëm në Francë ekzistonte një përputhje e plotë midis realitetit social dhe idesë të një shoqërie mbi të cilën mbështetej Kodi.

Vijon në numrin e ardhshëm

Një vështrim mbi debatin rreth historisë dhe konceptit të Shoqërisë Civile(4)

Si duhet të rindërtohen partitë politike

Nga Neera Chandhoke

Vijon nga numri i kaluar

E gjitha kjo do të duhet të bëhet edhepse liderët (politikë) e pranojnë se individi modern ka shumë më pak kohë për politikën, sesa pandehet zakonisht në demokracinë teorike. Unë mendoj se Papandreou, duke marrë këtë barrë ka njohur thelbin e "krizës së përfaqësimit". Për shkak se partitë kanë vepruar duke shmangur popullin prej marrjes së vendimeve që detyrimisht ndikojnë mbi jetën e tyre, të njëjtët njerëz kanë humbur interesin ndaj partive dhe u janë drejtuar organizatave të tjera me qëllim që të arrijnë synimet si qenie politike. Por përderisa organizatat e shoqërisë civile kanë limite të konsiderueshme, njerëzit janë lënë pa drejtim në një botë ku qytetari është reduktuar në një konsumator të vendimeve që vijnë nga tjetërkund.

Në të njëjtën frymë është edhe shkrimi i Paul Hilder-it për 'openDemocracy' në debatin mbi mundësinë e politikës së hapur, ku sugjeron se rinovimi i partive është fondamental për çdo njeri që interesohet për çështjet publike. Partitë janë në një gjendje kolapsi, me rënie të anëtarësisë, pjesëmarrje të ulët në votime, dhe me zëvendësim të ideologjive me drejtimin manaxherial. Duke marrë sugjerimin e Papandreou-t për parti të hapura, të paktën si një aspiratë, Hilder lëvron tejetej se si të rinovojmë e rienergjizojmë partitë: "sfida jonë është t'i ristrukturojmë ato si shtëpi miqsh e shokësh, ku kanalizohet dituria jonë kolektive, më shumë sesa çmenduria jonë".

Hilder sugjeron një bazë katërfishe:

-hapjen e plotë të proceseve të vendim-marrjes brenda partive, në mënyrë që këto makina tepër burokratike të transformohen në institucione demokratike;

-sigurimin që partitë janë në lidhje konstante me "zërin" e publikut që është i paqartë, përmes referendumesh mbi çështje kruciale, ose duke krijuar hapësira për pjesëmarrjen e publikut - të tilla si në të famshmen "pjesëmarrje në hartimin e buxhetit" ("participative budgeting") të provuar së pari në qytetin brazilian të Porto Alegres;

-lidhjen (link-imin) e partive në atë mënyrë që ato t'u kushtojnë vëmendje forumeve opinion-bërëse dhe opinion-shkatërruese që ekzistojnë sot, në faqet e internetit, direkt nga takimet publike në vende të përcaktuara;

-zhvendosjen e partive larg nga dominimi i liderve karizmatikë dhe drejt procedurave që të respektojnë argumetin publik.

E gjitha kjo nuk është e re; qëllimi i Hilderit është të skicojë çështjet dhe jo t'i riformulojë ato. Disonananca (mospërputhja) ndërmjet partive politike dhe elektoratit që ato supozohet se përpiqen të përfaqësojnë, ka qenë subjekt mjaft i debatuar midis teoricienëve të politikës.

Një industri e tërë akademike është e fokusuar në rigjenerimin e komunitetit në të kundërt të shoqërive të përçara e të pandjeshme.

Duke punuar me disa kolegë në një projekt kërkimesh që shqyrtonte "krizën e përfaqësimit" përmjet një sondimi empirik në pesë qytete - Delhi, Bangalore, Coimbatore, São Paulo, and Mexico City - na doli se njerëzit që ne pyetëm e kishin humbur shpresën në partitë politike si përfaqësuese të interesave të tyre; por ato nuk kishin shumë shpresa as në mundësitë e organizmave të shoqërisë civile për ta bërë këtë.

Në Delhi, për shembull, qytetarët që kërkonin ndihmë për zgjidhjen e problemeve të tyre, do t'i drejtoheshin më tepër shtetit për ndihmë, përmjet kontakteve të tyre informale - ngjashëm me grupimet fqinjësore. Kriza e përfaqësimit shkon edhe më thellë; politika informale që vjen për shkak të paaftësisë së institucioneve politike ndaç "tradicionale", ndaç "të reja", për të pajtuar interesa të ndryshme, e ka bërë jetën politike të pasigurt dhe të paparashikueshme. Mungesa e institucioneve politike, të afta për t'u dhënë drejtim politikave, shpie drejt gjithfarëlloj praktikash politike të padëshirueshme, të cilat koncentrohen jo në mënyrat qytetare të përfaqësimit, por në ato etnike.

Detyra e pajtimit të zërave tonë politikë të përçarë do të bjerë pashmangshmërisht mbi partitë politike. Por prej çfarë pike zotëruese (avantazhuese) do të vendosin ato ndërmjet interesash rivale madje të pakrahasueshme? Detyra e pajtimit (agregatimit) të atyre çka duken si interesa divergjente në rritje, a nuk do t'u japë partive edhe më shumë pushtet se më parë? Mos jemi të dënuar me nënshtrim ne qytetarët e zakonshëm?

Në zemër të debatit të shoqërisë civile është çështja e agjencisë demokratike. A mundemi "ne populli" të drejtojmë (shpiem) njëkohësisht edhe tregun, edhe shtetin, drejt shoqërive ku dhembshuria dhe bashkëpunimi janë vlera qeverisëse, siç sugjeron Michael Edwards-i? Unë do të dëshirojë të mendoja ashtu. Por nëse koncepti i "shoqërisë civile" është të luajë një rol udhëheqës në këtë, atëherë ajo ka nevojë gjithashtu të marrë masat për anët e poshtme dhe anët e errëta të jetës demokratike.

Fund

Përktheu: Neritan Kolgjini

Publikuar në anglisht në "openDemocracy.net" më 17.03.2005, me titullin: Çfarë dreqin është "shoqëria civile"?

Nekrologji

Një jetë në shërbim të Mbretit dhe Legalitetit

Para disa ditësh u nda nga jeta, nga familjarët e tij të nderuar, bashkëluftëtarët, miqtë dhe të afërmit, legalisti i njohur z.Bajram Biba. Bajrami lindi më 15 tetor 1928 në trevën nacionaliste të Qafë-Murrës së rrethit të Dibrës, në një familje me tradita të shquara atdhetare, e njohur jo vetëm në këtë rreth, por edhe më gjerë.

Studimet e para Bajrami i kreu në fshatin e tij të lindjes dhe, më vonë, i vazhdoi ato në Shkollën Normale të Elbasanit.

Pushtimi i vendit nga Italia fashiste, e detyroi Bajramin që të linte librat dhe t'u bashkëngjitej forcave të rezistencës zogiste ndaj pushtuesve, si dhe të merrte pjesë aktivisht, me armë në dorë, në formacionet luftarake nacionaliste.

Me mbarimin e LDB, si shumë familje të tjera atdhetare, edhe familja e tij do të provonte mbi kurriz persekutimin dhe ashpërsinë e luftës së klasave, që sistemi komunist ndërmori ndaj familjeve nacionaliste. Megjithatë, për shkak të mungesave në mësues të kualifikuar, gjatë viteve 1950-1960 Bajrami punoi si arsimtar në fshatrat më të thella të rrethit të Dibrës, si në Zall-Reç, Zall-Dardhë, në kufi me Kukësin e deri në Okshtunin e largët, që kufizohet me Librazhdin.

Meqë lufta e klasave, herë ngrihej e herë ulej, në vitin 1960, në njërën nga periudhat e acarimit të saj Bajramin e pushojnë nga puna e nderuar e arsimtarit, me motivacionin "i deklasuar dhe i papërshtatshëm nga pikëpamja politike e klasore".

Në përpjekje për t'i bërë ballë vështirësive ekonomike, në vitin 1967 Bajrami shpërngulet familjarisht në qytetin e Laçit, duke punuar për të siguruar jetesën, rritur dhe edukuar fëmijët, në sektorin më të vështirë të ndërtimit.

Në vitet 1970-1974 ai vazhdoi dhe mbaroi shkëlqyeshëm shkollën e Mesme të Ndërtimit. Pas kësaj punoi për një vit si teknik ndërtimi, por menjëherë, por menjëherë, hijet e zeza të përndjekjes dhe luftës së klasave, sinjalizuan se në strukturat shtetërore kishte depërtuar një person me biografi dhe prejardhje zogiste. Me urgjencë e pushojnë nga puna si teknik dhe e dërgojnë të punojë në punët më të rënda në ndërtim, ndonëse me moshë të thyer.

Zhvillimet demokratike pas vitit 1990, ngjallën edhe për Bajramin shpresën e përmbysjes së atij sistemi, nga i cili kishte vuajtur një popull i tërë.

Që në fillim Bajrami do t'i bashkangjitej nismëtarëve të riorganizimit dhe rithemelimit në atdhe të Partisë Lëvizja e Legalitetit.

Kontaktet e para për këtë qëllim, Bajrami do t'i realizonte me zotërinjtë Ramiz Mena dhe Ahmet Kolgjini.

Më vonë, në shtëpinë e tij në Laç, do të organizohej edhe takimi i parë midis legalistëve, që do të shënonte edhe fillimin e punës së organizuar të partisë. Kjo mbledhje do ta zgjidhte Bajramin kryetar të parë të Degës së PLL, pas 50 vjetësh tiranie.

Kongresi i XII i PLL e zgjodhi Bajramin anëtar të Këshillit Kombëtar. Duke qenë kryetar i Partisë për Degën e Kurbinit, ai do të ishte njëkohësisht edhe anëtar i Kryesisë së Partisë.

Gjithmonë i papërtueshëm dhe aktiv, do të ndjehej kontributi i tij edhe në rezultatet që do të arrinte PLL-ja e Degës Kurbin.

Bajrami do të zgjidhej anëtar i këshillit bashkiak për qytetin e Laçit, ku do të spikaste për fisnikërinë, konstruktivitetin, thjeshtësinë, korrektësinë dhe përkushtimin e tij qytetar.

Bajrami do të përjetonte me gëzim ardhjen përfundimtare të NMT Mbretit Leka I-rë në atdhe. I gjithë predispozicioni i tij ishte që të punohej vazhdimisht për fitoren e Monarkisë konstitucionale, me NMT Leka I në Fronin mbretëror.

Në vazhdën e angazhimit të tij për realizimin e kësaj dëshire, më datën 15 prill 2005, një sëmundje e rëndë e shkëputi nga shokët e tij të idealit, duke lënë në pikëllim familjen, djemtë dhe vajzat, miqtë, shokët dhe të afërmit.

Me humbjen e tij, familja humbi prindin dhe bashkëshortin shembullor, miqtë dhe të afërmit humbën njeriun gojëmbël dhe të dashur, ndërsa PLL humbi një nga anëtarët idealistë më të vendosur dhe bashkëluftëtarët humbën vëllanë me të cilin ndanë hallet dhe mundin gjatë përpjekjeve për ringritjen dhe konsolidimin e PLL, për kauzën e së cilës ai u përkushtua deri në çastet e fundit të jetës.

Jeta dhe puna e tij do të mbeten shembull dhe model për mbarë legalistët, të cilët idealet dhe amanetet e të paharruarit Bajram Biba do t'i përmbushin me nder.

Kryesia e PLL

Senati i Veteranëve

Redaksia e gazetës "Atdheu

___________________________

LZHK zyrtarizon çeljen e fushatës zgjedhore 2005

LZHK, gati platforma elektorale

Mbreti: Na duhet një organizim dhe zhvillim më i madh dhe më i plotë i programit dhe objektivave elektorale, sepse LZHK ka një prirje për të sjellë ndryshime mbarëkombëtare në situatën politike e sociale në Shqipëri. Prandaj përcaktuam detyrat për dy strukturat drejtuese, Këshillin Ekzekutiv dhe Këshillin Kombëtar të LZHK

Mbi skandalet "rozë" të Ministrisë së Kac Islamit

Nga Astrit Kola

Skandali i fundit i trazimit seksual, me autor drejtor-manjakun karnal të Kaco-ministrisë së Jashtme, i vuri vulën e zezë të turpit, pushtetit të krimit.

Gjuhëderri me origjinë nga Zona e Parë Operative, që padyshim në C/V e tij si margaritar do të ketë pjesëmarrjen në bandën e Çoles dhe meritat për djegien e Vlorës dhe më pas të Shqipërisë, është prova më autentike e përdorimit të pushtetit për kënaqjen e instikteve shtazore në zyrat-bordell të pseudo-shtetit aktual.

Të gjithë shqiptarët me mend në kokë, e dinin mirë se ata që kërkonin me çdo kusht pushtetin në vitin 1997, nuk e donin për gjë tjetër përveçse për të kurvëruar e harbuar majë tij, e për ta shitur gjatë orgji-orgazmave, si dikur baballarët, që zdërhalleshin ndër gjak e femra.

Vetë gjuhëderri, që si gjuhë të huaj zotëronte çobanishten, e pranoi se kish marrë shembull nga Nano, tek kish marrë zët nënën e kalamajve dhe ish errësuar pas hireve të vartëses.

Dhe kur mendon se ky përfaqësues-ekzemplar i denjë i kafshëve të domestikuara me skema komuniste, e që fliste shqipe baritore, ishte emëruar drejtor në Ministrinë e Diplomacisë shqiptare - të zë tmerri për fatet e politikës sonë të Jashtme, dhuruar tek kaco-qofte-ngrënësit.

Kur mendon se rekrutues të diploma(n)tëve me Master perëndimor janë të tillë ndyrësira ajds-sifilitike e me sëmundje veneriane, atëherë e kupton se nga buron vendosmëria për të mbajtur me thonj e dhëmbë pushtetin që shpërdoron miliarda Euro, grabitur shqiptarëve për qejfe me paratë e shtetit deri në motelet e Vjenës, sikundër dëshmoi bariu-drejtor.

Tani bëhet edhe më e qartë se nga burojnë "gabimet" në dokument-marrëveshjet e tipit shqiptaro-serb, të firmosura nga Islami e Drashkoviçi për "Kosovën-pjesë e Serbisë", apo për "marrëveshjet ndërkufitare" të Igli Toskës me kryepolicin serb, në favor të Serbisë si "shtet kufitar (!!!) me Shqipërinë".

Tani bëhet edhe më e qartë arsyeja përse ndodhet në krye të diplomacisë Kaç Islami, i përzgjedhuri i Ramiz Alisë (këtij njeriu të sllavëve, sikundër e quajti Sokol Enver Hoxha).

Tani kuptohet fare mirë arsyeja e zgjedhjes si ministër Arsimi e më pas si kryeparlamentar, dhe dërgimi me këtë status i Islamit si mesazher i Alisë tek Gorbaçovi i Kremlinit, në korrik 1991, ku ai bisedoi 3 orë kokë më kokë me kreun e Shtetit që "përmbledh të gjithë lumenjtë dhe përrenjtë sllavë".

E përse Fred-manjaku të mos i blejë hiret e vartëseve, sa kohë që shefi i tij tenton të shesë interesat e shqiptarëve tek serbët dhe rusët, në këmbim të pushteteve kuislinge?!

E përse të mos e shndërrojnë shtetin në bordell, ata që kanë vendosur të shesin çka ka mbetur nga ky vend i zhytur në mjerim dhe tradhti!?

Këta "pashallarë të kuq" nuk arrijnë dot as tek pashallarët me hareme, të cilët jo vetëm që nuk pranonin të shisnin pashallëqet, por luftonin për jetë a vdekje për të zaptuar të tjera.

E vetmja mënyrë për të shpëtuar nga kjo skotë brigantësh, tradhtarësh dhe manjakësh seksualë, është rrëzimi nga pushteti, për të ringritur moralin dhe dinjitetin e dhunuar të shqiptarëve.

Vetëm atëherë do të mundemi të ndërtojmë një shtet ku shërbimet ndaj tij dhe shqiptarëve do të bazohen në produktin dhe kontributin e pjesëve të sipërme të trupit, në atdhetari dhe përkushtim për fatet e një populli që, me mundim dhe durim shembullor, po na mban mbi kurriz duke na pandehur për bij të tij.

LZHK zyrtarizon çeljen e fushatës zgjedhore 2005

LZHK, gati platforma elektorale

Mbreti: Na duhet një organizim dhe zhvillim më i madh dhe më i plotë i programit dhe objektivave elektorale, sepse LZHK ka një prirje për të sjellë ndryshime mbarëkombëtare në situatën politike e sociale në Shqipëri. Prandaj përcaktuam detyrat për dy strukturat drejtuese, Këshillin Ekzekutiv dhe Këshillin Kombëtar të LZHK

Paraditen e së premtes, më 15 prill 2005, në mjediset e Selisë së LZHK u zhvillua mbledhja e Këshillit Ekzekutiv të saj, me pjesëmarrjen dhe nën drejtimin e Kryetarit të Lëvizjes, Leka I Zogu. Në këtë mbledhje morën pjesë drejtuesit më të lartë, kryetarët e partive politike aderuese, deputetët e LZHK dhe të përzgjedhurit si drejtues të Lëvizjes, nga shoqëria civile. Në këtë mbledhje, që u zhvillua në prani të mediave të shumta vizive e të shkruara, kryetari i LZHK Leka I Zogu kumtoi se kjo lëvizje zyrtarizon fillimin e fushatës elektorale, të cilën ai rikonfirmoi se do ta kryesojë personalisht. Njëkohësisht, Mbreti Leka konfirmoi njoftimin për emërimin në krye të Këshillit Ekzekutiv politik, të z.Dashamir Shehi dhe të z.Tomorr Malasi në postin e kryetarit të Këshillit Kombëtar të LZHK. Përveç kryesimit të Këshillit, z.Shehi do të jetë një nga politikanët kryesorë të LZHK-së, që do të ngarkohet me publikimin dhe përcjelljen e programit elektoral të LZHK gjatë fushatës së zgjedhjeve të ardhshme parlamentare.

"Për këtë arsye na duhet një organizim dhe zhvillim më i madh dhe më i plotë i programit dhe objektivave elektorale, sepse LZHK ka një prirje për të sjellë ndryshime mbarëkombëtare në situatën politike e sociale në Shqipëri. Prandaj përcaktuam edhe detyra për dy strukturat tona drejtuese, Këshillin Ekzekutiv, në krye të të cilit kam emëruar z.Dashamir Shehi, dhe Këshillin Kombëtar të LZHK, që do ta kryesojë z.Tomorr Malasi", - theksoi për gazetarët Kryetari i LZHK Naltmadhnia Tij Leka I - Mbret i Shqiptarëve.

Korresp. i "Atdheu".

LZHK merr formë institucionale edhe në rrethin e Korçës

Korça krijon degën e LZHK-së

Korça ngre degën e LZHK për gjithë rrethin, në një takim të zhvilluar të shtunën e kaluar, në prani të disa drejtuesve të LZHK në qendër, në fund të të cilit u zgjodhën edhe organet drejtuese. Mbledhja zgjodhi me votim si kryetar të degës së LZHK-së z.Adhon Polena dhe në struktura të LZHK kanë aderuar, përveç partive tashmë të njohura që përbëjnë Lëvizjen, edhe disa shoqata të djathta siç janë ato të të Përndjekurve politikë, shoqata "Pronësi me Drejtësi" etj..

Nga Tirana ishin të pranishëm në mbledhje z.Yllson Ibrahimllari drejtues i Departamentit të Organizimit të LZHK-së, z.Hysen Sinani, zv.drejtor i Departamentit të Organizimit të LZHK-së, z.Dashamir Shehi kryetar i PDRn, Murat Basha zv.kryetari i PLL dhe z.Koçi Petriti, anëtar i Departamentit të Organizimit të LZHK-së.

Interesante në këtë mbledhje ishte fakti se këtu u ruajtën raportet e deklaruara se në struktura do të jenë 50 përqind shoqëri civile e 50 përqind përfaqësues partiakë. Këshilli drejtues i LZHK Korçë u vendos prej 21 anëtarësh dhe sekretar i këtij këshilli u vendos z.Nebi Ganellari (kryetar i PLL Korçë). Në mbledhjen e zhvilluar u mor vendim që brenda muajit prill, Këshilli drejtues i Lëvizjes, të organizojë takimin e hapur të LZHK në qytetin e Korçës, me prezencën e NMT Leka I - Mbret i Shqiptarëve, ku do të shpallet platforma politike dhe kandidaturat për deputetë të kësaj lëvizjeje.

Në një konferencë shtypi të mbajtur pas mbledhjes, drejtuesit lokalë të LZHK theksuan se "kjo strukturë drejtuese, e ngritur mbi këto parametra, besojmë se do të jetë e aftë të paraqesë qartë para publikut platformën dhe programin e kësaj lëvizjeje, të paraqitet me kandidatura serioze, të organizojë dhe menaxhojë fushatën elektorale, të justifikojë besimin e të gjithë mbështetësve," çka tregon dhe për synimet e forta që ka LZHK në këtë rreth.

Ndërsa në fjalën e tij z.Nebi Ganellari, duke folur për mbështetjen që ka LZHK në këtë rreth u shpreh se "Lëvizja për Zhvillimin Kombëtar është një shpresë, është një alternativë, është një lëvizje vlerash për të kthyer besimin, për të vendosur rendin dhe drejtësinë, prosperitetin, zhvillimin, mirëqenien dhe integrimin. Si në gjithë Shqipërinë, si në gjithë hapësirën mbarëkombëtare, kjo lëvizje ka gjetur një mbështetje dhe përkrahje të gjerë edhe në Korçë, si një vatër arsimore, kulturore, qytetarie e atdhetare," - tha ai. Duke dolur për aktivitetin e derisotëm organizativ të kësaj dege, z.Ganellari tha se "Puna përgatitore, bashkërendimi, koordinimi, konsensusi më të gjithë këta faktorë, por edhe asistenca e kryesisë së PLL dhe e të dërguarve zyrtarë nga NMT Leka I, konverguan në organizimin e këtij takimi të rëndësishëm, në të cilin do të jepet një paraqitje racionale e platformës, filozofisë së Lëvizjes për Zhvillimin Kombëtar," - tha ai.

Ky takim shpalosi edhe njëherë seriozitetin e qytetarisë korçare, të cilët ishin mjaft të interesuar rreth kësaj alternative të re, të ndryshme nga skemat binare të derisotme, të cilët kanë shndërruar demokracinë në partitokraci.

Korresp. i "Atdheu"

Fjala e z.Nebi Ganellari, kryetar i PLL Korçë në formimin e LZHK Korçë

LZHK, një lëvizje vlerash për të kthyer besimin e shqiptarëve

Nga Nebi Ganellari

Të nderuar zonja dhe zotërinj!

Së pari ju urojmë mirëseardhjen në takimin e parë për konstituimin e Lëvizjes për Zhvillimin Kombëtar për rrethin e Korçës, lëvizje e udhëhequr nga NMT Leka I - Mbret i Shqiptarëve.

Lëvizja për Zhvillimin Kombëtar është një shpresë, është një alternativë, është një lëvizje vlerash për të kthyer besimin, për të vendosur rendin dhe drejtësinë, prosperitetin, zhvillimin, mirëqenien dhe integrimin.

Si në gjithë Shqipërinë, si në gjithë hapësirën mbarëkombëtare, kjo lëvizje ka gjetur një mbështetje dhe përkrahje të gjerë edhe në Korçë, si një vatër arsimore, kulturore, qytetarie e atdhetare.

Në një vështrim retrospektiv, nuk është e tepërt të përmendim se, me vlerat intelektuale të qytetit të Korçës, Mbreti Zog I ngriti qeveritë në kohën e Mbretërisë dhe hodhi bazat e shtetit ligjor modern shqiptar.

Pas shpalljes së Lëvizjes për Zhvillimin Kombëtar, jo vetëm PLL që natyrshëm është pjesë integrale e kësaj lëvizje, por edhe forca të tjera politike dhe shoqata, shtresa të ndryshme shoqërore, për më tepër një numër i madh intelektualësh të fushave të ndryshme kanë shprehur simpatinë, përkrahjen por edhe angazhimin konkret në mbështetje të kësaj lëvizje. Ky nuk është një deklarim elektoral, por një realitet. Prania juaj në këtë takim, prania e një pjese intelektualësh të dëgjuar të qytetit, është pjesë e këtij realiteti.

Puna përgatitore, bashkërendimi, koordinimi, konsensusi më të gjithë këta faktorë, por edhe asistenca e kryesisë së PLL dhe e të dërguarve zyrtarë nga NMT Leka I, konverguan në organizimin e këtij takimi të rëndësishëm, në të cilin do të jepet një paraqitje racionale e platformës, filozofisë së Lëvizjes për Zhvillimin Kombëtar, por më tepër konstituimin, ngritjen e strukturave drejtuese, duke u mbështetur në kombinimin e këtyre vlerave dhe faktorëve dhe një kohësisht duke zbatuar orientimet dhe vendimet e Këshillit Drejtues dhe NMT Leka I - Mbret i Shqiptarëve.

Kjo strukturë drejtuese e ngritur mbi këto parametra, besojmë se do të jetë e aftë të paraqesë para publikut qartë platformën dhe programin e kësaj lëvizjeje, të paraqitet me kandidatura serioze, të organizojë dhe menaxhojë fushatën elektorale, të justifikojë besimin e të gjithë mbështetësve duke reflektuar më shumë vendosmëri, dinjitet, më shumë qytetari e kulturë demokratike, duke konvertuar kapitalin politik të kësaj lëvizje, e në veçanti kapitalin politik të mishëruar në figurën e pastër të NMT Leka I, Mbret i Shqipëtarëve në vlerë pushteti, në sherbim të qeverisjes, stabilitetit, zhvillimit, dinjitetit kombëtar dhe integrimit.

Ju faleminderit!

Deklaratë për shtyp e Këshillit Drejtues të LZHK Korçë

Ja projekti politik i LZHK për Korçën

Në takimin e mbajtur sot, më 9 prill 2005, për konstituimin e Lëvizjes për Zhvillimin Kombëtar (LZHK) Dega Korçë, pas një pune përgatitore, bashkërendimi, konsensusi dhe mirëkuptimi me partitë politike pjesëtare të këtij koalicioni elektoral, shoqatat e ish të Përndjekurve Politikë dhe Pronësi me Drejtësi, një grupi intelektualësh nga shoqëria civile, me pjesëmarrjen e të dërguarve zyrtarë nga Naltmadhnia e Tij Leka I, Mbreti Shqiptarëve, udhëheqës i Lëvizjes për Zhvillimin Kombëtar u vendos:

1.Zgjedhja e Këshillit Drejtues të Lëvizjes për Zhvillimin Kombëtar, dega Korçë të përbërë nga 21 anëtarë, nga të cilët,50% nga subjektet politike dhe 50% intelektualë nga

shoqëria civile.

2.Z.Adhon Polena të zgjidhet Kryetar i Lëvizjes për Zhvillimin Kombëtar, Dega Korçë.

3.Z.Nebi Ganellari , Krzetari i Keshillit Kombetarte PLL, dhe Krzetar i PLL Dega Korçë, zgjidhet sekretar i Levizjes per Zhvillim Kombetar Dega Korçë.

4.Këshilli Drejtues, brenda muajit prill do të organizojë takimin e hapur të Lëvizjes për Zhvillimin Kombëtar në qytetin e Korçës, me prezencën e Naltmadhnisë së Tij Leka I , Mbret i Shqiptarëve, ku do të shpallet platforma politike dhe kandidaturat për deputetë të kësaj lëvizjeje.

Kjo strukturë drejtuese e ngritur mbi këto parametra, besojmë se do të jetë e aftë të paraqesë para publikut qartë, platformën dhe programin e kësaj lëvizje, të paraqitet me kandidatura serioze, të organizojë dhe menaxhojë fushatën elektorale, të justifikojë besimin e të gjithë mbështetësve duke reflektuar më shumë vendosmëri, dinjitet, më shumë qytetari e kulturë demokratike, duke konvertuar këtë besueshmëri dhe kapitalin politik të kësaj lëvizje, e në veçanti kapitalin politik të mishëruar në figurën e pastër të NMT Leka I , Mbret i Shqiptarëve në vlerë pushteti, në sherbim të qeverisjes, stabilitetit, zhvillimit, dinjitetit kombëtar dhe integrimit.

Korçë më 09.04.2005

Deklaratë për mediat e kryetarit të PLL z.Eqerem Spahiu

PLL: Të ndryshohet Kodi Zgjedhor

Të premten paradite datë 15 prill 2005, kryetari i PLL, njëkohësisht deputet në Kuvendin e Shqipërisë z.Ekrem Spahiu, dha një konferencë për shtyp në zyrat e Kryesisë së Kuvendit. Me këtë rast ai mbajti edhe një deklaratë për mediat të cilën e publikojmë më poshtë të plotë.

Deklarata

Reforma zgjedhore ka qenë dhe mbetet prioritet i politikës shqiptare dhe institucioneve që lidhen drejtpërdrejt me to, por fatkeqësisht ky angazhim mbeti formal, pasi mungon vullneti politik për të zhvilluar zgjedhje të lira e të ndershme.

Kodi zgjedhor, i hartuar dhe miratuar nga PS dhe PD, në seancën e jashtëzakonshme të datës 10 janar 2005, u reklamua si Kodi më i mirë i këtyre 15 vjetëve të pluralizmit, por nuk kaloi shumë kohë dhe ndeshim me deklarime e kërkesa për ndërhyrje dhe amendime në nene të veçanta të Kodit zgjedhor, dhe konkretisht:

- Kryetari i KQZ, z.Ilirjan Celibashi, ka deklaruar se zbatimi në praktikë i disa neneve të veçanta të Kodit zgjedhor, është shumë i vështirë.

- Kryetarja e njësisë bashkiake Nr.1 të kryeqytetit, zonja Anita Zaimi, në kundërshtim me ligjin, nuk i jep Komisionit Parlamentar për Kontrollin dhe Zbatimin e Legjislacionit Zgjedhor, listat paraprake të zgjedhësve, të printuara dhe elektronike.

- Kuvendi i Shqipërisë, me të drejtë dhe vota unanime në seancën e djeshme ndryshoi një nen të veçantë të Kodit zgjedhor që ne e kishim kërkuar gjatë shqyrtimit dhe miratimit të Kodit.

- Ministri i Pushtetit Vendor z.Ben Blushi, në shkresën Nr. 1608, datë 13.04.2005, drejtuar Komisionit Parlamentar për Kontrollin dhe Zbatimin e Legjislacionit Zgjedhor, kërkon të shtyjë afatet kohore për hartimin e listave të zgjedhësve.

- Grupi parlamentar i PD, me shkresën Nr. 676, datë 12.04.2005, me të drejtë kërkon ndërhyrje në Kodin zgjedhor, për të ndryshuar, jo një por 6 nene të tij.

PLL, si parti parlamentare, LZHK si koalicion partiak dhe shumë më i gjerë, si dhe unë personalisht, në cilësinë e deputetit dhe anëtarit të Komisionit të Posaçëm për Refomën zgjedhore, e kemi kundërshtuar me argumenta Kodin, duke paraqitur edhe amendamente përkatëse, por, fatkeqësisht, këto nuk u morën parasysh në kohën e shqyrtimit dhe miratimit të Kodit. Madje nuk kaloi shumë kohë dhe ata që na kundërshtuan, erdhën në opcionet tona, që synonim t'u jepnim shqiptarëve një Kod zgjedhor, ku të respektohet institucioni i votës së lirë, ku konkurruesit të kenë shanse të barabarta dhe ky Kod të ishte i zbatueshëm praktikisht.

Meqenëse të dy partitë që hartuan dhe miratuan Ligjin kërkojnë ndërhyrjen në Kodin Zgjedhor, ne shprehim vullnetin tonë të riparohen edhe mangësitë e tjera, duke marrë parasysh edhe amendamentet tona, sidomos ato që lidhen me kontrollin ndaj votës, pra për të patur komisionerë në QV, KZZ dhe në grupet e numërimit.

Opcionet dhe argumentat tona të mësipërme, i kemi bërë të ditura edhe në takimin e datës 13 prill 2005, me Drejtorin e Zyrës së OSBE për Institucionet Demokratike dhe të Drejtat e Njeriut (ODIHR), ambasadorin Christian Strohal.

Tiranë 15 prill 2005

Fjala e deputetit Eqerem Spahiu në seancë parlamentare për gjakmarrjen (dt.14 prill)

Spahiu: Qytetarët, një hap para shtetit

Zoti kryetar!

Të nderuar kolegë!

Dëshiroj që të tërheq vëmendjen tuaj dhe të Kuvendit të Shqipërisë, si organi më i lartë në vend, për një problem aktual dhe me rëndësi kombëtare. Javën e kaluar rreth 500 banorë të nderuar të Malësisë së Madhe u mblodhën dhe nënshkruan një marrëveshje për trajtimin e gjakmarrjes. Media dhe mbarë opinioni publik e kanë pritur me interesim të madh këtë ngjarje, e cila meriton të trajtohet me seriozitetin më të madh edhe nga parlamenti shqiptar. Kjo ngjarje vjen në kohën kur qeveria shqiptare deklaron se vendi është shumë afër arritjes së standardeve për integrimin euroatlantik. Ndodh kur të gjitha forcat politike janë të angazhuara në fushatë elektorale duke bërë premtime të bujshme për integrim dhe begati ekonomike.

Si deputet dhe qytetar ndiej respektin më të madh për kurajon dhe qëllimin e mirë të atyre burrave të nderuar të ardhur nga të gjitha zonat e Malsisë dhe dispora. Me angazhimin dhe betimin e tyre ata hodhën një hap përpara në përpjekjet për t'i dhënë fund fenomenit kriminal të gjakmarrjes dhe ngujimit. Nuk ka gjë më të rëndë për një vend dhe një shoqëri, sesa kur në qytete e fshatra, biles edhe në qendër të kryeqytetit, të ketë akoma fëmijë dhe familje të ngujura që vuajnë gabimet e të afërme të tyre dhe paaftësinë e shtetit për të vënë përpara drejtësisë fajtorët e vërtetë. Në këtë kuptim, besëlidhja e javës së kaluar u bëri apel njerëzve, sidomos brezit më të ri, të mos bëhen pre e spekullimeve të gjakmarrjes dhe që shteti të marrë përgjegjësitë e veta.

Por, të nderuar deputetë, si koleg i juaji dhe si qytetar i këtij vendi nuk mund të pajtohem dhe të hesht me anën tjetër të kësaj ngjarjeje: me faktin se shteti me paaftësinë e tij po detyron qytetarët të vetorganizohen dhe të bëjnë kode të reja për mbrojtjen e jetës së njerëzve të pafajshëm. Kur them shteti, nuk kam parasysh vetëm qeverinë, nga e cila nuk pres ndonjë gjë të mirë, sepse ajo ka qenë dhe është e interesuar ta mbajë veriun në tensione dhe ndarje të thellë familjare e krahinore. Por përgjegjësi të madhe ka edhe Kuvendi ynë, deputetët dhe ju zoti Pëllumbi si kryetar i tij.

Një vit më parë kreu e shtetit z.Moisiu na propozoi krijimin e një Këshilli Koordinues për të luftuar në thelbin e vet dhe në mënyrë të organizuar, gjakmarrjen e pasojat e saj. Drafti i ligjit erdhi në parlament me nënshkrimin e deputetëve të të gjitha palëve vetëm në muajin korrik. Kuvendi vendosi ta shtyjë diskutimin për në shtator për të bërë plotësime të mëdha të ligjit, por tani kanë kaluar 7-8 muaj dhe akoma Kuvendi nuk e ka parë të arsyeshme ta diskutojë dhe miratojë këtë ligj. Kur Kuvendit të Shqipërisë dhe qeverisë i duhen një vit kohë për të miratuar një ligj kaq të rëndësishëm e të domosdosshëm, atëherë qytetarët detyrohen vetë të marrin inciativa të tilla si ajo e Malësisë së Madhe. Ky është një nga rastet më flagrante të dështimit të Kuvendit dhe për këtë përgjegjësia kryesore bie mbi ju zoti kryetar, mbi kryesinë e Kuvendit dhe mbi komisionin për mbrojtjen dhe sigurinë kombëtare. Tani që qytetarët e nderuar të Malsisë së Madhe na kujtuan nevojën e organizimit të luftës kundër gjakmarrjes dhe eleminimit të pasojave të saj, uroj që Kuvendi të ndalet seriozisht në këtë çeshtje dhe të japë një vendim për ligjin që prej një viti rri në sirtaret e komisioneve.

Me këtë rast dua t'i kërkoj edhe qeverisë shqiptare që të heqë dorë nga përpjekjet e saj për të përfituar ekonomikisht dhe politikisht nga fenomeni i gjakmarrjes. Sa herë hapet kjo temë ose ndodh ndonjë ngjarje kriminale për motive gjakmarrjeje, qeveria politikisht akuzon veriun dhe opozitën si fajtore, kurse nga ana tjetër organizon tendera miliona dollarësh për të ndërtuar shkolla dhe objekte internimi në zonat militante socialiste me pretekstin se këtë po e bën në ndihmë të familjeve të prekura nga gjakmarrja. Jo të nderuar deputetë! Gjakmarrja nuk luftohet duke internuar njerëz, duke e zëvendësuar ngujimin në familje në ngujim në rajone të veçanta, por duke forcuar shtetin e të drejtës, duke forcuar gjykatat dhe duke luftuar burimet e gjakmarrjes, ku kryesore janë papunësia dhe varfëria e lartë e familjeve të përfshira në konflikte. Një shtet serioz nuk mund ta zejë gjumi kur ka qoftë edhe një fëmijë që nuk del nga shtëpia nga frika e gjakmarrjes, por shteti ynë, qeveria jonë, në vend që të marrë masa konkrete, i përdor fëmijët e ngujuar për spektakle televizive dhe elektorale.

Natyrisht, na gëzon fakti se gjatë vitit 2004 janë ulur rastet e gjakmarrjes dhe janë shtuar dënimet e rënda për faktorët të dhëna sidomos nga Gjykata e Krimeve të Rënda. Por kjo nuk mjafton. Ftoj parlamentin të mbajë një seancë të veçantë për këtë problem, siç vendosëm në korrikun e vitit të kaluar; qeveria të sjellë një platformë të qartë dhe ne të votojmë ngritjen sa më shpejt të strukturës së re të propozuar nga kreu i shtetit z.Moisiu. Pas 3-4 javësh Kuvendi nuk do të mblidhet më; pastaj kemi zgjedhjet, pastaj duhet kohë të krijohet qeveria e re; fillojnë pushimet, ndërkohë që viktimat e gjakmarrjes nuk kanë pushime, por e jetojnë çdo minutë me ankthin e tmerrshëm të minutës së fundit të jetës së tyre.

Ju faleminderit!

Transparenca si dëshmi e zgjedhjeve korrekte

Nga Artan Tujani

Sekretar i Pergjithshem i PLL

Kompleksiteti i një fushate zgjedhore nuk do të kishte përmasat e veta të natyrshme, nëse pjesë të saj nuk do të ishin edhe komponentët e transparencës për financimin si parakusht i suksesit zgjedhor.

Vitet e fundit është vënë re një tendencë në rritje e rolit të financimeve në implementimin e suksesshëm të fushatave elektorale dhe, për këtë, shembujt janë të shumtë.

Ka ardhur koha të shpjegohet rëndësia e komponentit financiar në sipërmarrje dhe aktivitete të tilla, sikundër nga ana tjetër është fakt se roli i tij është bërë i pazëvendësueshëm dhe, hera herës, merr karakter primar, duke eklipsuar edhe elementë të tjerë të fushatës.

Në thelb, funksionet normale të aktivitetit politik në përgjithësi dhe fushata elektorale në veçanti, nuk mund të kuptohen pa një faturë shpenzimesh. Pikërisht, për këtë aktivitet normal që është, në fund të fundit, edhe shprehje e zhvillimit të demokracisë, ligji parashikon: "Përveç fondeve nga buxheti, subjektet zgjedhore mund të përfitojnë për fushatën e tyre, dhurata nga persona fizikë ose juridikë privatë vendas, jo më shumë se 1 milion lekë, ose kundravleftën në sende apo shërbime. Ato deklarojnë (në përputhje me nenin 145/a të këtij Kodi), të gjitha dhuratat...".

Gjithashtu, në nenin 145 (Shpërndarja dhe rishpërndarja e fondit për financimin e fushatës..., pika "b"), përcaktohet se "... 40 % e shumës së financuar ndahet ndërmjet partive të përfaqësuara në Kuvend...".

Sidoqoftë fondet janë të pakta, por në raport me cilësinë e zgjedhjeve që janë zhvilluar deri më tani, opinionet se këto shpenzime janë të pajustifikuara, marrin njëfarë vlere.

Pamjaftueshmëria e fondeve rrit tendencën e grumbullimit të fondeve jo publike. Rreziqet që vijnë nga një veprim i tillë, janë të shumta dhe të natyrshme. Pikësëpari, partitë politike rrezikohen nga afrimi dhe ndikimi politiko-financiar që ushtrojnë bizneset formale dhe informale, të cilat shprehin afeksion të dukshëm pikërisht gjatë fushatave zgjedhore, për të formësuar lidhjet me politikën, me qëllim përdorimin e saj si koperturë për aktivitetet e paligjshme dhe përfitimin e beneficeve gjatë konkurrimit për akaparimin e fondeve publike.

Rrezikshmëria e këtij infiltrimi është gjithëkohore për shkak të financave të pamjaftueshme të partive, çka krijon kushte për nënshtrimin e tyre dhe kandidatëve ndaj biznesit gjatë fushatave zgjedhore dhe pas tyre, në formën e kundërvleftës dhe shpërblimit për financimet e dhëna gjatë "nevojës së politikës".

Një nga simptomat më të rrezikshme, të pranishme e lehtësisht të konceptueshme është fenomeni i blerjes së kandidimit me para. Dhe kjo imponohet natyrshëm sidomos kur, mëtonjësit e biznesit, për t'u angazhuar politikisht shpërfaqin ndikimin e tyre elektoral nëpërmjet mbështetjes që sigurojnë nga të punësuarit në bizneset e tyre dhe familjarët e të punësuarve. Gjithashtu ata shprehin gatishmëri të hapur për të përballuar vetë shpenzimet e fushatës, madje edhe për financimin e fushatës së politikanëve influentë, që përcaktojnë vendosjen e kandidaturave të tyre në emër të subjekteve politikë.

Një nga veprimet administrative që favorizon rritjen e ndikimit dhe presionit të biznesit në kandidimin dhe infiltrimin në politikë, e më pas mundësimin e akaparimit të saj në vazhdimësi, është edhe zvarritja e lëvrimit të fondeve të planifikuara për fushatën zgjedhore të partive. Kjo manovër ka dëshmuar efikasitet dhe ka rritur agresivitetin e biznesit drejt partive në vështirësi financiare.

Pushteti gjithmonë ka krijuar dhe stimuluar qëllimisht pabarazinë në sasinë e fondeve të akorduara për partitë, duke stimuluar hapur partitë e koalicionit në pushtet ose të lidhura me pushtetin.

Mungesa e transparencës së financimeve gjatë fushatave zgjedhore, lehtëson përdorimin abuziv të fondeve me origjinë të dyshimtë, që rëndom shfrytëzohen për manipulime dhe votëblerje.

Me ndikimin e drejtpërdrejtë të politikës, gjatë fushatave zgjedhore vërehet fenomeni i rritjes së tarifave dhe çmimeve të shërbimeve në mediat vizive. Kështu, spotet televizive të partive dhe kandidatëve, çuditërisht rriten me fillimin dhe acarimin e fushatave dhe fillojnë të kushtojnë shumë më tepër sesa spotet e biznesit të emetuara në vazhdimësi. Kjo vështirëson bilancin financiar dhe rrit artificialisht koston e fushatës së partive të "varfëra" e kandidatëve të tyre, duke krijuar dhe thelluar pabarazinë financiare dhe mediatike në konkurrim, çka padyshim përkthehet në zvogëlim të rezultateve të pritshme, pasi i privon zgjedhësit nga njohja me programet individuale dhe partiake të subjekteve të "vogla".

Të ndërgjegjshme për këto vështirësi, partitë e diskriminuara paragjykohen që në fillim të garës dhe i nënshtrohen presionit të faktorëve negativë, çka manifestohet dukshëm edhe në rezultatet zgjedhore, pavarësisht nga cilësia e programeve dhe kandidatëve të tyre në raport me rivalët.

Angazhimi politik i grupeve të interesit, nuk përbën kurrfarë blasfemie politike, por, në kushtet e një informaliteti të penalizuar politikisht dhe të demantuar nga faktorët politikë ndërkombëtarë në raportet e tyre për shkallën e informalitetit në ekonominë shqiptare, implikimi i biznesit me politikën mund të stimulojë krijimin e një binomi të rrezikshëm për fatet e demokracisë. Biznes-politikanët dhe politikanët biznesmenë, janë forma analoge e kombinacionit që synon shitblerjen e politikës dhe shndërrimin e saj në aktivitet me qëllim fitimi, ndërkohë që në shoqëritë demokratike kërkohet me ngulm stimulimi i organizmave joqeveritarë si ndihmës dhe monitorues të politikës, si dhe ndërmjetës midis institucioneve vendim-marrëse qeverisëse dhe të qeverisurve.

Mundësia e kompromentimit të synimeve të sinqerta për rekrutimin në politikë të grupeve të interesit, si prekursorë të induktimit të frymës dhe koncepteve të kapitalizmit në trupat vendim-marrëse, është një komponente që rrezikon të degjenerojë misioni dhe vizionin human të politikës si shprehje e koncentruar e interesave publike, ndër to edhe të atyre ekonomike.

Problematike do të ishin të gjitha përçapjet që do të synonin rekrutimin në politikë të përfaqësuesve më të fuqishëm të biznesit dhe angazhimin e tyre në krijimin e lehtësirave për akaparimin e fondeve publike apo implementimin e një kuadri ligjor që mund të ndikojë në prishjen e konkurrencës së ndershme në treg me qëllime klienteliste.

Prandaj, pjesëmarrja e biznesit në financimin apo angazhimin direkt të fushatave politike, rrezikon kushtëzimin e trupës parlamentare që në fushatë, dhe më pas në legjislativin-produkt të tyre.

I vetmi mjet efikas për shmangien e inkriminimit të politikës me bizneset, sidomos ato informale, është kufizimi i kandidimit të biznesmenëve në fushatë dhe krjimi i kushteve e prerogativave ligjore për një transparencë maksimale institucionale të financimit të fushatave të partive politike.

Mediat, si interlokutorët e politikës me zgjedhësit

Nga Sazan Pipa

Meqenëse zgjedhjet kundrohen si aksioni politik më gjithpërfshirës për promovimin e demokracisë dhe qeverisjes në nivele qendrore e vendore dhe njëkohësisht edhe si pjesë e reagimit publik ndaj funksionimit dhe rotacioneve demokratike të pushtetit, roli i mediave në raport me to është tejet i madh dhe i pazëvendësueshëm.

Tek mediat, politika ka patur dhe do të ketë përjetësisht hallkën ndërmjetëse që e lidh me opinionin publik dhe votuesit, si dhe përcjellësin e mesazheve për njohjen e alternativave programore, këndvështrimeve për qeverisjen, shoqërinë dhe vendim-marrjen që lidhet me to.

Nëse mendimi dhe aksioni politik, për mediat është ushqim i përditshëm dhe lëndë e parë, politika nga ana e saj nuk mund të fuzionohet dhe të depërtojë me efikasitet përveçse nëpërmjet mediave, tek ata që e votëbesojnë atë, pra tek qytetarët-zgjedhës.

Zgjedhjet kërkojnë intensitet maksimal të kontakteve midis zgjedhësve, kandidatëve dhe subjekteve respektive. Funksioni dhe misioni i mediave në sigurimin e komunikimit midis tyre, realizon edhe njohjen reciproke midis kategorive që përbëjnë komponentët më të përgjegjshëm dhe institucionalë të një demokracie funksionale dhe efiçiente.

Mediat, si institucionet më përfaqësuese dhe autentike të opinionit publik, njëkohësisht janë edhe ngrehinat institucionale, në themel të suksesit të të cilave qëndron besueshmëria e publikut të gjerë ndaj institucioneve të shoqërisë demokratike.

Mediat kanë një rol krucial në zhvillimin dhe kurorëzimin me sukses të fushatave zgjedhore. Ato mund të ndikojnë fuqimisht në ç'tensionimin e tyre, në ekuilibrimin dhe uljen e agresivitetit të subjekteve e kandidatëve konkurruesë. Pikërisht për këtë arsye, në Kodin Zgjedhor është parashikuar edhe rregullimi ligjor dhe kontributi i kontrolluar dhe i monitoruar i tyre, në funksion të prezantimit publik të një fushate të moderuar, konform standardeve demokratike të gjithëpranuara dhe të së Drejtës së Informimit publik të zgjedhësve dhe qytetarëve në përgjithësi.

Krijimi i raporteve të besueshmërisë dhe paanshmërisë së mediave, para dhe gjatë fushatave zgjedhore, si dhe evitimi i ndikimeve dhe kontrollit politik për përfitime parciale, janë parakushte për kontribuim dinjitoz të mediave në aktet madhore për fatet e demokracisë, sikundër janë zgjedhjet.

Pavarësisht raporteve strukturore të minutazhit të emetimit të aktiviteteve politike në favor të partive të mëdha, mediat vizive disponojnë hapësira të pakufishme për balancimin e kohës dhe transmetimin profesional të alternativave politike të subjekteve konkurrues, të konsideruar "minorë".

Mënyra më e mirë për realizimin e skemave efikase, jashtë ndikimeve dhe synimeve diferencuese, është programimi dhe realizimi i debateve publike, ku mund të vendoseshin përballë përfaqësues eminentë të alternativave konkurruese, duke u dhënë përparësi subjekteve të "diferencuara me ligj".

Pavarësisht minutazhit, mediat vizive duhet të ndjekin aktivitetet publike gjatë fushatave dhe në kronikat e tyre duhet të pasqyrojnë në mënyrë të sintetizuar mesazhet politike, duke anashkaluar përshkrimet narrative të panevojshme dhe joprofesionalë.

Gjithashtu, mediat vizive, në funksion të pasqyrimit me ndershmëri të fushatës dhe kontribuimit balancues të tyre, lipset të ulin ndjeshëm tarifat e transmetimit të spoteve televizive dhe t'i programojnë ato në pikun e shikueshmërisë.

Ndërsa mediat e shkruara në raport me ato vizive, kanë mundësi shumë të mëdha për përcjelljen tek lexuesit të thelbit të alternativave dhe artikulimit politik të përfaqësuesve më të shquar të tyre, duke iu shmangur klientelizmit dhe preferencave të editorëve.

Për realizimin me objektivitet dhe paanshmëri të këtij qëllimi, një rol të rëndësishëm mund të luajnë OJQ-të dhe organizmat monitorues të akredituar si rezidentë në vend, apo të atashuar posaçërisht gjatë fushatave.

Nëse e Drejta e Informimit të shtetasve është një e Drejtë Themelore në demokraci, privimi selektiv e shtetasve për shkak të bindjeve politike, është një shkelje flagrante e kësaj të Drejte.

Gjithsesi, sa kohë që në mediat e shkruara janë formësuar lobingje dhe aleanca politike në favor të partive të mëdha, pasqyrimi i alternativave dhe kandidatëve të subjekteve rivale ndaj tyre, mbetet një handikap me pasoja të padëshirueshme në realizimin e fushatave të ndershme, zgjedhjeve të lira dhe promovimin e pushteteve konform verdiktit të merituar zgjedhor. Deformimi i verdiktit zgjedhor nëpërmjet diferencimit mediatik të fushatave, gjithmonë do të sjellë si produkt pushtete të pambështetura realisht dhe, për pasojë, abuzuese ndaj aspiratave të zgjedhësve.

Papërgjegjshmëria kriminale Nano!

Nga Gjergj Thanasi

Drejtor i Departamentit të Marrëdhënieve Publike në PLL

Papërgjeshmëria aventureske deri në kufijtë e kriminalitetit e kryeministrit Nano, është një shans për opozitën për të siguruar dritën jeshile nga amerikanët për të ardhur në pushtet pavarësisht nga dhuna apo hilet elektorale të fabrikës Nano-CO-PKSH. Korrupsioni galopant i socialistëve shqiptarë nuk përbën kërcënim për interesat kombëtare amerikane. Autoritarizmi, burgimet, dajaku, plagosjet deri dhe ekzekutimet e opozitarëve janë njolla turpi në CV-në rozë, por gjithsesi vetëm brengosëse e jo kërcënuese për amerikanët. Mbarështimi i trafikut të klandestineve, prostitucionit, shitjes së fëmijëve është me të vërtetë kambanë alarmi për OJQ-të, por kthehet në shqetësues për ekzekutivin amerikan, vetëm në mundësinë jo hipotetike, që këto kanale të zeza të shërbejnë për të transportuar mallra dhe njerëz të ndryshëm nga ato që u thanë më sipër. Përfshirja e nanollarëve në trafik droge me rrota apo me helikë veçanërisht nga portet atlantike të Brazilit apo te deltës së Orinokos, janë problem i DEA-s (shikoni sajtin e DEA dhe CIA në internet), gjithsesi jo rrezik portokalli për sigurinë kombëtare.

Papërgjegjshmëria e skajshme në ruajtjen e armëve kimike të trashëguara nga koha e xhaxhit Enver si dhe mosdokumentimi i ngarkesës së anijes "Dou men" të ardhur në qershor 1990 e shndërrojnë nanokracinë në rrezik për sigurinë kombëtare të SHBA-ve. Opozita shqiptare veçanërisht segmentet e LZhK-së të panjolla nga e kaluara, automatikisht shndërrohen në instrument për korrigjimin e papërgjegjshmërisë.

Kryeministri e ka shpërdoruar me mendjelehtësi detyrën jo thjeshtë duke bërë qejf, kur shqiptaret mbyten në dete apo vdesin greminave, edhe duke mos marrë masa për të zbatuar konventa e marrëveshje ndërkombëtare për papërgjegjshmëri në detyrë, apo larg qoftë, duke mbyllur një sy e mbushur dy xhepa me para të ardhura nga trafiqet, pse jo edhe nga filialet e kartelit ndërkombëtar të terrorit.

Personalisht si opozitar konstruktiv dhe i moderuar që jam, duke respektuar konventat, palë firmatare e të cilave është edhe shteti im, kam informuar vëzhguesit europiane z. PEKKA VIERVAST, qysh në nëntor të 2004-ës për papërgjegjshmërinë flagrante të ekzekutivit shqiptar në ruajtjen e municioneve kimike trajnuese, policore e luftarake. Këtë informacion e kam bazuar në masat teknike organizative të pamjaftueshme për ruajtjen e objektit magazinues, në dekonspirimin e objektit nga shejtan-kalamajtë, me të cilët e ka mbushur ministrinë "strategu" Majko, si dhe në përgatitjen profesionale, dhimbtasi e them, për të qarë hallin të efektivit ruajtës të objektit. Kamerat me cirkuit të mbyllur, sado moderne të jenë, nuk funksionojnë pa korent. Në zonat rurale, me gjithë përpjekjet titanike të Harasan Keshit, terri jo rrallë zgjat edhe 12 orë. Pa sistem gjeneratori back up, të rrofshim kamerat moderne.

Më një rrethim me kunja me majë kundra trupave aeromobil, ku vende-vende mungon teli me gjemba, siguria mbetet dëshirë larg realitetit. Me ushtarë që çajnë dru për të mbushur soba-fuçi-karburanti, siç i fotografoi edhe gazetari amerikan, jemi larg standardeve NATO. Kur lopa apo delja kullot brenda territorit të depozitës, atëherë i kemi thënë sigurisë sikter!

Më gjerësisht me Ministër Mbrojtjeje, të specializuar vetëm për tenderime gjithçfarësh, nga skrapi i tankeve të baba Stalinit, deri tek klori për çajin e ushtarëve, siguria mbetet iluzion. Shtoji kësaj dhe llafet e pazarit sikur gjoja operativët e Jassin Kadiut: Waleedi i datëlindjes 23.04.1966 apo i vëllai Muhamedi shëtisnin apo edhe shëtisin nëpër Tiranë dhe çdo prefesionisti perëndimor do t'i ngriheshin qimet përpjetë. Mendoni pak sikur kontenitorët, qoftë edhe me klorpikrinë, të fluturonin nga periferia e Tiranës në... dhe të binin në duar të gabuara për shkak të papërgjegjshmërisë apo edhe tahmaqërisë së quajtur Nano, - kush do ta paguante faturën, Tosi apo Shqipëria? Sigurisht Shqipëria! Fqinjët tanë të veriut apo të jugut, përnjëherë do të pretendonin për të pasur dorë të lirë nga dajë Sam-i për ta zhbërë Shqipërinë e shndërruar në një rrezik për sigurinë kombëtare të SHBA.

Kujtojmë se tetëdhjetë vjet më parë, papërgjegjshmëria Noljane me vendosjen e marrëdhënieve diplomatike me BS-në, rrezikonte intervencionin greko-serb në Shqipëri. Atëherë, të lidhje marrëdhënie diplomatike me Stalinin, të qarkuar me kordon sanitar, do të thoshte vdekje për Shqipërinë. Lavdi Zotit, me lejen e ndihmën e Anglisë dhe, më së paku, neutralitetin dashamirës të fuqive të mëdha, Ahmet Zogu, më pas Mbreti i Shqiptarëve, e zgjidhi pozitivisht situatën, duke e lënë dhelprën Pashiq me gisht në gojë.

Si opozitar, aq më bën për fatin personal të Nanos si njeri i të 99-ve. Si shqiptar më dhimbset Shqipëria që mund të paguajë faturën e kryeministrit Hergjele. Ka ardhur koha, që mjekrën e sotme dikush ta neutralizojë, siç u neutralizua mjekra tjetër (ndonëse kishte vlera dhe merita, jo si ky i sotmi).

P.S.

Vizita e El Baradeit, siguria e kufijve shqiptarë të menaxhuar nga njerëzit besnikë dhe 'efiçentë' të Nanos, izotopet e ceziumit dhe keku i verdhë (3% jo 88%) sipas terminologjisë NATO, apo zhiva e kuqe sipas slang-ut shqiptar, përbëjnë lëndë për një artikull tjetër. Gjithsesi, si shqiptar, lus Zotin, që i paudhi mos t'ia ketë marrë mendjen qoftë edhe një nanollari të vetëm, për t'u ngatërruar me të tilla gjëra, që janë tabu.

Apologjetët e vdekjes

"Unë urrej vetëm xhelatët" - A.Kamy

Nga Islam Spahiu

Teleshikuesit shqiptarë këto ditë patën "kënaqësinë" të ndjekin emisionin "Zonë e Lirë" ku intervistohej Sokol Enver Hoxha me rastin e 20-vjetorit të vdekjes së të jatit. Katër ditë më vonë, të hënën në mbrëmje, Tv 'Top Channel' dha Top Show-un "Enver Hoxha" me një debat të ashpër në mes të nostalgjikëve komunistë në një anë, dhe kundërshtarëve të tyre në anën tjetër. Gjë interesante: një ndeshje pikëpamjesh haptazi, para opinionit publik që në kohën e diktaturës as mund të ëndërrohej e sot, sikur ta ndiente edhe varri i të ndjerit diktator, ai do ta nxirrte jastë atë.

Po kush ishin këta apologjetë që me kaq zjarr mbronin një figurë të çngjyrosur shumë shpejt nga koha? Dy prej tyre i njohim: qenë anëtarë të KQ të PPSH-së. Dy të tjerët nuk njiheshin më parë, kurse sot njëri ka formuar një parti komuniste. Përballë tyre kishin marrë mundimin të dalin dy ish të përndjekur politikë dhe një profesor universiteti i pozicionuar në spektrin e djathtë politik. Siç shihet një ndeshje, do të thonim, në pozita të barabarta për sa i përket lirisë së fjalës.

Tezat e komisarëve të kuq konsistonin në "meritat" e veçanta të diktatorit të vdekur të paraqitura me terma si këto: Me kulturë, militant, komandant i UNÇl, udhëheqës dhe themelues i partisë dhe i shtetit, arkitekt i ndërtimit të një ekonomie të përparuar, organizator i mbrojtjes dhe i pavarësisë së atdheut etj., etj., si këto. Kundërshtarët e tyre nuk e patën të vështirë t'ua hedhin poshtë si kështjellë prej kartoni këto dokrra; mjaftuan t'u vënë para së cilës prej tyre një "pa" ose "jo" të përshtatur.

Por ç'ndodhi? Ata që u nxehën më shumë aq sa e humbën toruan, qenë apologjetët e mjerë. Ishin të fyer nga një padrejtësi e natyrshme: nuk ishin mësuar të dëgjonin kritika ndaj një dogme që sundoi me zhurmë afro gjysmë shekulli. Kundërshtarët kishin një avantazh: ishin mësuar me ato absurditete, sepse e kishin paguar kundërshtinë; ishin të regjur nga vuajtja. Kështu që ata e pritën me qetësi arrogancën e "gjelave" të vjetër, madje edhe buzëqeshën, por kjo doli më keq për këta të fundit. Kur prof.Ylli Pango iu drejtua njërit prej tyre me etiketën "shok", ai ndjeu "shockun" elektrik: "ma thua me ironi!" - tha i shkreti. - O Zot, e pabesueshme: ajo fjalë me të cilën mburrej dikur, sot po e ofendonte. Kjo pabarazi me të deklasuarit "e mallkuar" ishte e padurueshme. Puna arriti gjer aty sa u ndez "gjaku revolucionar" dhe ai më "fodulli" u ngrit në këmbë me bërtima. Veç e keqja ishte se nuk u tremb njeri...

Ishte interesante të shikoje ato hijena që vdekjen e quanin jetë, krimin drejtësi, robërinë pavarësi, mediokritetin madhështi, marrëzinë zgjuarsi etj., etj.; me një fjalë çdo gjë e kthyer mbrapsht; një cinizëm tipik. Sesi, përmes fjalëve të tyre dukej sikur dëgjohej si në "sordina" hymni makabër: "Botën mizore ne do ta shkatërrojmë/ që nga themelet, e pastaj,/ për veten tonë ne do të ndërtojmë,/ botën e re në vend të saj!" Pikërisht duke iu referuar këtij uguri të zi, Patër Anton Harapi iu drejtua eshtrave të Çerçiz Topullit e Mustafa Qullit në ceremoninë e përcjelljes së tyre për në vendlindjet në vitin 1936: "... i nâmë, si rrfeja, m'ja lëshoni kulshedërs së re, rrymave dërmuese, që po e brejnë jetën shqyptare: atyne po, të cillt, thonë se po bashkojnë e na shkatrrojnë; lavdohen për dashni e na qesin mninë e fitmen, duen të na msojnë e po na zhburrnojnë. Heu! ata mos kjoshin, e zoti i vraftë njata, të cillt duen t'i lâjn shqyptarët pa besë ndër veti, duen t'i qesin moralit e karakterit, familjet e historijet".

E koha, "kjo mikneshë e kadaltë, po e sigurt e mendimtaëve" (Konica), pa dyshim do ta çojë në vend namën profetike të prelatit martir.

Kosovë, prapë atentat ndaj Familjes Haradinaj

Vritet vëllai i Ramush Haradinajt

Policia e qytetit të Pejës në Kosovë konfirmoi vrasjen e Enver Haradinajt, vëllai i Ramush Haradinajt, deri para pak kohësh kryeministër i Kosovës. Policia tha se ai është qëlluar me armë zjarri nga një veturë në lëvizje në fshatin Raushiq derisa ishte duke kaluar me veturën e tij. Zëdhënësi i SHPK-së, Refki Morina, thanë se "në mes të fshatrave Raushiq dhe Lybeniq të Pejës, të premten rreth orës 15:10, është plagosur rëndë Enver Haradinaj", i cili më pas ka ndërruar jetë gjatë rrugës për në spitalin e Pejës.

Agjencitë kosovare të lajmeve thonë se në momentin e aksidentit Enveri ishte në makinën "Jeep", në të cilën shoqërohej nga Arton Tolaj, ish-pjesëtar i UÇK-së në njësitin e quajtur "Shqiponjat e zeza", ku në një tejkalim me veturë në fshatin Lybeniq, nga persona të panjohur është shtënë me armë zjarri. Në anën tjetër zëdhënësi i Zonës III të TMK-së në Pejë, Naim Lushi, ka bërë të ditur se të gjitha aktivitetet e parapara për nesër, për nder të gjashtëvjetorit të rënies së Shkëlzen Haradinajt, janë anuluar.

Ky është atentati i radhës i kryer ndaj familjes Haradinaj. Dy djem të kësaj familjeje janë vrarë në luftë kundër serbëve në vitin 1999. Z.Ramush Haradinaj i janë bërë disa atentate dhe i fundit në radhë mund të konsiderohet akuza ndaj tij në Hagë e mbështetur nga serbët por e kundërshtuar nga shqiptarët. Në Kosovë presidenti Rugova ka shpallur ditë zie për shkak të vrasjes së djaloshit të ri Haradinaj. Partitë politikë e kanë konsideruar atentat me sfond politik, pra një vrasje politike. Enver Haradinaj ka qenë ushtar i UÇK-së.

"Atdheu"

"Racizmi ndaj shqiptarëve" - një fyerje denigruese (1)

Si spekullohet me racizmin ndaj shqiptarëve

Nga Qemal Velija

Ngjarjet e kohëve të fundit mbas ndeshjes së Kombëtares shqiptare në Greqi, ku u përdhos flamuri shqiptar në një betejë të humbur të rradhës (jo sportive, por politike e kombëtare) dhe u shpalos edhe njëherë histeria barbare greke ndaj identitetit tonë - u bënë shkak edhe për një fushatë mjerane mediatike në mjedisin shqiptar. Shumica e shkruesve apo e të prononcuarve shpreheshin për një "racizëm" grek ndaj shqiptarëve, dhe ky koncept duket se ka zënë vend prej kohësh në mendësinë e opinionit publik, të mjeteve të informimit e propagandës, e për më tepër edhe në strukturat politike. Përdoret lirisht pa u menduar se çfarë përbën në të vërtetë, dhe a është i ligjshëm sa të marrë të drejtën e qytetarisë. Është arritur deri atje sa edhe në Forume ndërkombëtare përfaqësuesit politikë shqiptarë të ngrenë problemin e "luftës kundër racizmit në Ballkan", duke iu referuar "tendencave raciste" që ushtrohen prej të tjerëve ndaj popullsisë shqiptare: -dhuna serbe karshi shqiptarëve në Kosovë (fakt i njohur publikisht edhe për faktorin ndërkombëtar), keqtrajtimi i emigrantëve shqiptarë nga shteti grek në të drejtat e atyre që jetojnë apo punojnë atje, apo edhe i së drejtës së pronës së mohuar për një grupim tjetër.

E gjithë fushata mediatike e publike që artikulon "racizmin" grek, në rastin e fundit ndaj shqiptarëve, duket se buron nga një mendësi e mbrapshtë apo edhe nga një synim qëllimkeq për denigrimin edhe më tej të imazhit të shqiptarëve si faktor kombëtar në gadishull. Politikanët, mediatikët, ojq-istët, të cilët përdorin këtë lloj emërtese "racizëm" për qëndrimet dhe veprimet agresive të fqinjëve ndaj shqiptarëve, në pamje të parë duket se kërkojnë të nxisin keqardhjen, mëshirën dhe përkujdesin për këtë popull kaq të vobektë tek faktori ndërkombëtar, si dhe të promovohen ata vetë si "udhëheqës të tipit Mandela", duke i krahasuar shqiptarët me namibianët, kongolezët, ruandezët, bangladeshasit, apo me popuj të ish-kolonive të tjera me ngjyrë të kontinetit afrikan apo aziatik.

Tezat se në gadishullin tonë ushtrohet racizëm, apo se shqiptarët janë të keqtrajtuar prej racizmit, ngrihen sa herë krijohet mundësia për ballafaqim me të huajt apo sa herë ka zhvillime të vrullshme e incidente prej fqinjëve, në rastin e fundmë prej grekëve, duke krijuar deri diku dhe një bindje tek faktori ndërkombëtar, mospërfillës më së shumti, se kjo dukuri është e pranishme në rajon. Dhe ky faktor ndërkombëtar më pas dërgon mesazhe dhe aplikime të formave dhe frymës së bashkëjetesës, mirëkuptimit dhe heqjes së barrierave në mendësi dhe praktikë, që të bëhet i mundur krijimi i shoqërive multietnike, multiracore, multikulturore, etj., në hapësirat ballkanike. Këto mesazhe, si një mekanizëm çlirues i Ballkanit prej skrupujve "racorë" e "nacionalistë", duket se i lumturojnë tejmase politikanët, mediatikët dhe intelektualët shqiptarë, duke iu krijuar përshtypjen se zëri i tyre ankimtar është ndjerë dhe se nëpërmjet këtyre politikave të reja rrafshuese, shqiptarët nuk do të vuajnë më prej racizmit të të tjerëve. Në anën tjetër, nëpërmjet trysnisë propagandistike, formohet një shtrat konceptual i rremë dhe mjaft dëmsjellës tek vetë qytetarët shqiptarë se janë pjesë e një kombi inferior mbi të cilin ushtrohet "racizëm" prej të tjerëve grekë e sllavë, të cilët për rrjedhojë duhet të konsiderohen si raca më të epërme në krahasim me shqiptarët.

Pra ekzistenca e racizmit pranohet si e mirëqënë, pasi është pranuar dhe ngritur si problematikë prej vetë udhëheqësisë politike e publike shqiptare. Por në të vërtetë a mund të jetë e logjikshme kjo?, a duhen fyer shqiptarët deri në këtë gradë prej titullarëve e mediatikëve të tyre, aq sa të konsiderohen si një racë që meriton të luftohet dhe të nëpërkëmbet? A mund të vlerësohet si racizëm qëndrimi i grekëve, serbëve apo sllavomaqedonëve, ndaj shqiptarëve?

A mund të ushtrohet "racizëm" ndaj shqiptarëve?

Duke u konsultuar dhe me shpjeguesit përkatës terminologjikë, me termin "racizëm" kuptojmë një "sistem ku afirmohet superioriteti i një race karshi një race tjetër", kjo duke u pasqyruar në politikat e segregacionit racial. Këto politika bëhen të mundshme për zhvillim, në rrethana dhe kushte të përcaktuara, kur arsyet objektive apo subjektive bëjnë të mundur krijimin e një bindjeje të përgjithshme për elementët e superioritetit të një race karshi një race tjetër, dhe kurrsesi nuk mund të zhvillohen pa asnjë shkak të qënësishëm. Politikat e antisemitizmit të aplikuara në etapa kohore dhe në rrethana të caktuara në Gjermani, apo Rusinë e shekullit XX, apo prirjet antisemite në France e gjetkë edhe në ditët tona, kishin apo kanë një shtrat teorikisht të argumentuar dhe një terren evident, tek të cilët u mbështetën motivisht gjermanët kundrejt çifutëve, apo të tjerët në kushte përkatëse.

Vlerat përcaktuese për një racë që pretendon të shpalosë superioritetin e saj karshi një tjetre, duhen të jenë dukshëm të spikatura e të konsoliduara dhe me një vetëdije koletive të vendosur mirë. Këto vlera të pasqyruara në elementët themelorë të shpirtit të racës, prej ku burojnë dhe institucionet e tij, dhe sidomos baza e atij shpirti që është karakteri dhe moraliteti, prej ku reflekton relativisht dhe qytetërimi i zhvilluar prej kësaj race, - vlera që padyshim rrjedhin prej akumulimit trashëgimor të thellësive të shekujve, dhe që bashkëveprojnë dhe me vlera të tjera që përbëjnë profilin e asaj race - kërkojnë patjetër që të jenë dukshëm në një shkallë më të lartë sesa populli apo raca, apo grupi racor që kontestohet.

Në këtë prizëm, për shembull, nuk mund të flitet për racizëm ruandez karshi anglezëve, apo kongolezë kundrejt belgëve, as për racizëm kurd ndaj iranianëve, apo për më tepër nuk mund të flitet për racizëm çifut kundrejt gjermanëve. Natyrshëm, arsye kundërshtie apo konflikti ka dhe do të ketë gjithherët, por kurrsesi nuk mund të emërtohet "racizëm" sepse do të kishim një keqinterpretim dhe shpërfytyrim të dukurisë, të ngjarjes apo edhe të subjekteve të marra në shqyrtim. Do të përbënte një fyerje dashakeqëse ndaj gjermanëve, anglezëve, iranianëve, etj.

Në këtë këndvështrim le të analizojmë dhe "racizmin" për të cilin flitet se ushtrohet kundrejt shqiptarëve. Për këtë akuzohen (dhe që në konceptin tonë edhe lartësohen njëkohësisht kur iu mvishet ky element) serbët, grekët apo sllavomaqedonët, duke iu dhënë njëkohësisht këtyre edhe atributet e kombeve që zhvillojnë segregacionin apo deri dhe spastrimin racial, me qëllimin e afirmimit të superioritetit racor të tyre ndaj shqiptarëve. Por a janë realisht të denjë ata të zhvillojnë racizëm, apo ky është një spekullim që mjerisht është pranuar dhe propaganduar edhe prej vetë udhëheqësisë shqiptare?, a janë në atë shkallë, në raport me shqiptarët, sa të ushtrojnë racizëm ndaj tyre?, a është me të vërtetë racizëm, apo janë shkaqe të tjera dhe me tjetër karakter që stimulojnë atë qëndrim të praktikuar prej tyre, në kohë të ndryshme, dhe deri në ditët e sotme?

A është racizëm apo inferioritet?!

Elementi i parë që i motivon ata (domethënë grekët, serbët apo sllavomaqedonët) të shprehin agresivitetin e tyre, të ushtrojnë me të gjitha mjetet dhe mundësitë në përshtatje me rrethanat dhe koniukturat luftë të pakompromis, të kenë organikisht dhe në mënyrë konstante qëndrim refrektar e për më tepër armiqësor e agresiv, të bëjnë të papranueshme për vehten një pajtueshmëri dhe njohje të realitetit shqiptar mbizotërues në gadishull - është inferioriteti i tyre racor karshi shqiptarëve. Është lufta e përhershme e së poshtmes kundër së epërmes, verbëria e krizës së përjetshme të pamundësisë për të dalë nga një trashëgimi mjerane, nga një kujtesë historike që zhytet në humbëtirë, nga një pamjaftueshmëri vlerash dhe cilësish të patjetësueshme racore e kombëtare. Është smira dhe ankthi për fatin e paracaktuar të tyre për të mos poseduar atë nivel trashëgimie të lartë që kanë shqiptarët në krahasim me ta, apo edhe me popuj të tjerë të Europës.

Dhe ky element i pandryshueshëm, inferioriteti trashëgimor gjenetik, i angazhon ata në shfrytëzimin e çdo situate dhe koniukture për të shprehur armiqësinë e tyre ndaj shqiptarëve, që fatkeqësisht interpretohet si "racizëm". Por racizmi nuk mund të ketë si shkak inferioritetin por superioritetin, të cilin ata do të dëshironin dhe do të ëndërronin ta kishin me çdo çmim, veçse janë të ndërgjegjshëm se kurrsesi nuk mund ta arrijnë atë. Koha ka ngulitur dhe përcaktuar fatin e tyre për të qenë inferiorë karshi shqiptarëve, dhe e vetmja mundësi që kanë, është të përdorin të gjitha energjitë e tyre për të luftuar këtë superioritet racor shqiptar, për t'ia zbehur sadopak epërsinë dhe për të mos i lënë shteg të shpaloset natyrshëm, sepse atëhere mjerimi i tyre do të ishte tepër i madh. Fatkeqësisht ky superioritet i shqiptarëve mbart mbi vete dhe një cilësi dëmsjellëse për atë vetë, pakujdesinë dhe mungesën e vullnetit për ta vënë në pah, për ta kthyer në superioritet aktiv, për ti dhënë funksionalitetin dhe për ta shfrytëzuar në mënyrë të efektshme përballë inferioritetit agresiv të të tjerëve.

Superioriteti shqiptar fatkeqësisht është i topitur në këto kohë dhe i mbuluar në pluhur qëllimkeq të hedhur prej të tjerëve, ndërkohë që vetë shqiptarët nuk po e shkundin çorodinë e tyre për ta vetëkuptuar dhe për tu vetëvlerësuar.

A është racizëm apo barbari

Një element tjetër që vepron në konstitucionin mendor dhe shpirtëror të grekëve, serbëve, sllavomaqedonëve, dhe që i shtyn ata drejt asaj që gabimisht nterpretohet si "racizëm" ndaj shqiptarëve, është pafuqia për të dalë prej barbarisë. Pra, ajo që emërtohet si "racizëm" është barbari, kjo e shpjegueshme prej origjinës, kujtesës dhe shtratit të tyre psikologjik që nuk mund të shkëputet prej trashëgimisë gjenetike barbare. Në kujtesën e tyre ende parakalojnë hordhitë e tyre të origjinës, identiteti i tyre shkatërrimtar, shkalla e tyre primitive e zhvillimit racor. Reminishencat e dallueshme të kohës së ardhjes së tyre në këto treva (pra në gadishullin ilir) shprehen në format e tyre të kënaqësisë primitive, të shfarosjes, tërbimit, masakrës, veprimeve makabre, djegieve, lançime kufomash, prerje gjymtyrësh, shfryrje epshes shtazarake mbi gra e fëmijë, e në veprime të tjera të këtij lloji që kanë marrë emërtesën "spastrim etnik" apo "gjueti emigrantësh" që janë pjesë e panoramës greke ndaj shqiptarëve edhe sot, apo më tej që mbivlerësohen si "racizëm". Mënyra të tilla të shprehjes së instinkteve dhe psikologjisë së tyre të veprimit, nuk kanë ndërruar që prej shekujve kur ata ballafaqoheshin në dyndjet e tyre me popullsi dhe raca të kultivuara dhe të qytetëruara, e për më tej të një shkalle shumë më të lartë zhvillimi racor. E njëjta sjellje e fiseve barbare e primitive sllave të shekullit 6-7, shfaqet edhe sot tek pasardhësit e tyre, si pasojë e trashëgimisë së detyrueshme që mbartin racat dorëpasdore.

E njëjta dukuri ndodh edhe me grekët e sotëm, që me tiparet themelore të tyre paraqesin një origjinë të dyshimtë dhe një ardhje ndoshta pak më të herët se jevgjit apo gabelët (pse jo një pjesë edhe në kohët moderne si rrjedhojë e shkëmbimeve të popullsive në fillimet e shekullit 20), në viset që ndodhen sot, duke spostuar apo duke iu bashkangjitur popullsisë autoktone shqiptare që gjendej aty. Mënyrat me të cilën ato shprehin urrejtjen inferiorie, smirën dhe padurimin e verbër përkundër shqiptarëve, shpalosin prejardhjen e tyre të vonët barbare, primitive, trashëgiminë stërgjyshore të një race në një shkallë shumë më të ulët zhvillimi të krahasuar me vendasit shqiptarë.

A është racizëm apo frikë?!

Duke njohur vetvehten si mbartës të elementëve të mësipërm, pra inferioritetit dhe barbarisë, e për më tej edhe të identitetit të mjerueshëm, tek këta popuj fqinjë të shqiptarëve, - që duhet thënë se në kohë të vona janë të përkëdhelurit e fatit e të faktorit madhor ndërkombëtar - konservohet motivueshëm edhe një element tjetër që i detyron ata të shpalosin qëndrimin armiqësor dhe agresiv ndaj shqiptarëve. Ky element është Frika: frika se një ditë shqiptarët mund të zgjohen nga letargjia e tyre dhe të ndërgjegjësohen për rolin e tyre, për potencialet e tyre, për domosdoshmërinë e mbizotërimit dhe sundimit të tyre, për vlerat racore e trashëgimore që mbartin. Dhe detyrimisht kjo do të sillte dhe humbjen e privilegjeve të të tjerëve, të fituara prej koniukturash politike dhe prej fatit të keq të shekujve të fundit.

Dhe kjo frikë i stimulon atyre zhvillimin e një fronti konstant të fokusuar në një strategji që përmbledh të gjitha energjitë dhe potencialet e tyre kundrejt faktorit shqiptar të kudondodhur në Gadishull. Ndër pikat e strategjisë së tyre është edhe mposhtja e çdo tendence rimëkëmbjeje të tij, çdo tentative unifikuese të këtij faktori (shqiptar), diversioni në rrafshin psikologjik, edukues, formues. Përballë rritjes së natyrshme të elementit shqiptar ata kundërvënë përçarjen, luftën e pamëshirshme ndaj koncepteve nacionaliste tek shqiptarët, duke shfrytëzuar çdo mundësi koniukturale të gjendjes së tyre në këto kohë. Me egërsi të pashembullt dhe represion të paskrupullt ata veprojë në kufizimin e hapësirave jetike, në asgjësimin fizik, në asimilimin shtypës dhe të dhunshëm, të pjesëve shqiptare të mbetura në kufij të ndryshëm jashtë shtetit politik të tyre.

Ajo që spekullativisht quhet "racizëm", nuk ëshë gjë tjetër veçse përpjekjet e mbrame për të mos dalë zbuluar përballë realitetit faktik të vetë atyre, për të mos humbur pozicionin fals që kanë marrë në gadishull, për të mos ndërruar raportet fiktive e përmbys të mbrapshta të vendosura këtu, për të mos iu rrënuar ndërtesa e tyre që s'ka veçse fasadë...

A është racizëm apo ortodoksizëm politik?!

Që me daljen në skenë si shtete embironalë, në vitet '30 të shekullit të 19-të, Greqia dhe Serbia, në përshtatje dhe me konstitucionin e tyre mendor e shpirtëror, u mbështetën fuqishëm në ngritjen e institucioneve të tyre në atë që quhet ortodoksizëm politik, duke iu bashkangjitur teorive dhe praktikave politike të formuluara tej në lindje prej shtetit më të madh sllavo-ortodoks, Rusisë. Në linjat e kësaj ortodoksie politike, këta popuj serbë dhe grekë hartuan dhe strategjitë e tyre në përballje me vlerat dhe institucionet e popujve fqinjë, e kryesisht ato shqiptare, strategji që konsistonin në armiqësinë dhe agresivitetin e përjetshëm me synimin final spostimin e tyre dhe shtrirjen territoriale në kurriz të tyre. Të përfshirë në teoritë e pansllavizmit dhe gërshetuar me praktikat bizantine të përshtatshme për kondicionet e tyre kuptimore dhe ndjesore, ata u fokusuan në suprimimin e popullsisë më të vjetër dhe më të konsoliduar në tipare dhe që përbënte një sfidë për nivelin e tyre racor e nacional, asaj shqiptare.

Nuk janë veçse dy shekuj që ofensiva e tyre, e mbështetur fatkeqësisht dhe prej shtetesh të tjerë perëndimorë, aspak të influencës së ortodoksisë politike por të prirur drejt interesash utilitare dhe afeksionesh subjektiviste, ka dhënë mjerisht rezultate të dukshme, por që gjithsesi nuk mund të themi se përbëjnë një fatalitet suprem. Këto rezultate kanë në përmbajtje një fiktivitet të një shkalle të lartë, që shumë shpejt mund të ndryshojnë realitetin e sotëm, në një rast të mundshëm fatlum kur shqiptarët të bëhen të vetëdijshëm për rrezikun që paraqet kjo ortodoksi politike për vazhdimësinë e natyrshme dhe jetike të tyren në gadishull, dhe ndërkohë të organizojnë dhe të kundërvënë në mënyrë aktive potencialet e tyre të gjithanshme njerëzore e racore. Kjo natyrisht duke larguar prej trupit të tyre metastazat e helmëta të kësaj politike që s'përkon në asnjë rrethanë me interesat e tyre të qënësishme, dhe njëkohësisht të qartësimit të një politike realiste nacionaliste, mbështetur kjo edhe në afirmimin intensiv të vlerave dhe cilësive racore e nacionale në përballje me vlerat e mykura dhe të tejkaluara të ortodokisisë politike.

Identifikimi i praktikave të ortodoksisë politike me racizmin, nuk bën gjë tjetër veçse i shkon për shtat pikërisht këtyre praktikave. Kurrfarë përligjie nuk ka në këtë ortodoksizëm politik që të mund të cilësohet si i tillë, pra si racizëm, sepse nuk bazohet në superioritetin e vlerave të racës, që të mund ta bënte të motivueshëm, por përkundrazi rrjedh prej verbërisë së inferioritetit dhe fanatizmit konservativ për vlera të një niveli që lë për të dëshiruar dhe të mospërputhshme me kohën. Dhe rezistenca e një politike të tillë (serbe, greke, sllavomaqedone, etj.) konsiston në të qënit në gjendje ekspansive të përhershme dhe në përthithjen e përvehtësimit mekanik të vlerave të të tjerëve, duke i paraqitur më pas, mbas përpunimit sipas shijeve të veta, si vlera autentike të tyre.

Pra, prej paaftësisë së shqiptarëve për t'iu përgjigjur me mjete të fuqishme kundërvënëse, kjo ortodoksi politike ka arritur të veprojë mbi pjesë të tëra të hapësirave, të potencialit njerëzor, dhe të vlerave të tjera, duke zhvilluar asimilimin e sipërfaqshëm të tyre.

Gjithsesi mund të themi se inferioritet nga ana e serbëve, maqedonëve apo grekëve, pra inferioritet racor, ka dhe do të ketë, dhe për më tepër në formën më agresive të tij. Pa dyshim edhe barbari ka e do të ketë, edhe frikë tek ata ka e do të ketë, edhe ortodoksizëm politik aktiv patjetër që do të shtjellojnë më tej. Por racizëm prej tyre mbi shqiptarët nuk ka dhe nuk ka sesi të ketë, për shkak se s'ka asnjë premisë për superioritet racor. Kundërshti dhe armiqësi të përjetshme ka dhe do të ketë, tentativa dhe fushata për suprimim, asgjësim, asimilim, spastrim, ndrydhje të mëtejshme të shqiptarëve, ka pasur dhe do të ketë, por racizëm kurrsesi.

Por ndërkohë, nga shqiptarët politikanë, mediatikë e intelektualë, ngrihet zëri vazhdimisht për "racizëm" të ushtruar ndër shqiptarët. Të mbërthyer në psikozat e martirizmit, sakrifikimit, viktimizimit, ata përherë e më tepër po i shkaktojnë një dëm të rëndësishëm rimëkëmbjes dhe restaurimit të shqiptarëve në gjendjen e tyre të natyrshme dhe në raport të drejtë me potencialet dhe rolin e tyre të ardhshëm në gadishull.

Vijon në numrin e ardhshëm

Një vështrim mbi debatin rreth historisë dhe konceptit të Shoqërisë Civile(3)

Konflikti mes shoqërisë civile dhe partive politike

Nga prof.Neera Chandhoke

Vijon nga numri i mëparshëm

Definicioni i tretë që vë në dukje Edwardsi është interesi publik (sfera publike) si një sistem tërësor, i cili ka aftësinë të marrë vendime për shoqërinë në një mënyrë demokratike. Ky është aspekti mbi të cilin prej tash e mbrapa do të fokusohem fort.

3.Eshtë mirë të flasim

Mua më duket që veç për shkak se "shoqëria civile" paramendohet specifikisht si hapësirë publike në të cilën njerëzit takohen, diskutojnë dhe angazhohen me politikën dhe politikën publike (qeveritare), - çdo përcaktim i saj do të prirej të dukej gjithmonë e më shumë si "shoqëria" vetë dhe do të bëhej e padallueshme prej saj.

Shoqëria mund të përfytyrohet si një tërësi e praktikave shoqërore të një qeverisjeje shoqërore. Shoqëria civile mund të shihet si pjesë e shoqërisë ku njerëzit, si qytetarë me të drejta të plota, takohen për të diskutuar dhe hyjnë në bashkëpunim përreth politikës së përgjithshme. Në këtë kuptim për mua shoqëria civile është absolutisht e domosdoshme për demokracinë, në premisat e saj për një qytetari të angazhuar.

Gjithsesi, terma të përpunura si "angazhim", bëhen të palezeçëm kur ne testojmë çfarë kuptimi kanë realisht. Po, qeniet njerëzore stilizojnë botërat e tyre përmes dialogut. Por përderisa ne flasim me të tjerët dhe familjarizohemi me këndvështrimet tyre të ndryshme, ne s'mund të kemi gjykime të plota e të mirinformuara. Edhe kur hyjmë në forume publike prej pozicionesh rrënjësisht të ndryshme, përmes diskutimesh horizontet tona zgjerohen, perceptimet shtrohen më tej dhe ndjeshmëritë tona thellohen. Pjesëmarrësit vijnë në pikën ku e kuptojnë se ajo që ne e quajmë paanshmëri nuk është "një pamje prej askundi", por një çështje e të shikuarit të botës prej këndvështrimit të njerëzve të tjerë përgjatë këndvështrimit tonë.

Politikisht, siç e përcaktojmë ne gatishmërinë tonë për të dëgjuar të tjerët me respekt - ne përcaktojmë se i konsiderojmë ata si partnerë të barabartë, të lirë në një diskutim në vazhdim e sipër. Kjo nënkupton se ne nuk nënshkruajmë një kontratë njëherë e përgjithmonë si individët hobbesianë. Nënshkrimet tona janë të fshijshme; ato do të kenë nevojë të shkruhen përsëri në kohë dhe vende të ndryshme. Në fakt për të arritur në një të vërtetë finale, do të duhej të shpallnim mbylljen e diskutimeve. Debatimi është një proces shqyrtimi i hapur i kushteve njerëzore, jo një konkluzion.

Ideja se është detyra jonë si qytetarë të përgjegjshëm për të mbështetur një bashkëbisedim moral, është mjaft tërheqëse. Por a është kjo e ndershme dhe e drejtë? Hapësira publike mund të përjashtojë disa zëra dhe të përanësojë të tjerë. Në fund të fundit, disa njerëz mund t'i përdorin fjalët si hanxhar, dhe të tjerët të vënë në punë aftësitë e polemizuesit të pathyeshëm: pauza të konsiderueshme, shprehje të stërholluara oratorike, një batutë satitike këtu, një tallje të lehtë atje, teknika të zhurmshme dhe mbi të gjitha killer instinktin (instinktin e vrasësit). Shumë prej njerëzve u mungon një municion i tillë. Kush do të "fitojë" në një diskutim të tillë, nuk ka nevojë të thuhet; është gjithçka e qartë për fat të keq.

Kështu Nancy Fraser e ka dënuar modelin e Jurgen Habermasit për diskutimet, sepse ai kërkon që pjesëmarrësit "të kllapëzojnë" pabarazitë. Të komunikuarit sikur të ishim të gjithë të barabartë, kur në fakt nuk jemi, - argumenton ajo, - mund të amplifikojë efektet e pabarazisë. Një ristrukturim i shoqërisë madje mund të jetë, - siç duket se sugjeron Fraser, - një parakusht thelbësor për një diskutim të ndershëm.

Shoqëritë janë gjithashtu multilinguale dhe kjo gjithashtu krijon probleme për mundësitë e vetë diskutimit. Çfarë ndodh kur qëllon që dy gjuhë që shprehin kuptime të ndryshme, takohen me njëra tjetrën? Sigurisht shumë gjuhë i afrohen njëra-tjetrës. Por disa prej tyre fitojnë hegjemoninë në fushën e shoqërisë civile dhe një pozitë në të cilën ose i nënshtrojnë ose i shpërfillin gjuhët e tjera.

Mendoni për shembull, për gjuhën legale dhe burokratike që penetron shoqërinë civile, por është e lidhur me pushtetin e shtetit. Të dyja përcaktojnë standardet se çfarë fjalori është i pranueshëm brenda hapësirës publike dhe çfarë jo.

Edwardsi fillon me njohjen e faktit se ka probleme por e mbyll me nota aq pozitive, saqë skeptizimi i tij duket se është lënë në harresë. Ai thotë se kuptimi ynë për shoqërinë civile kërkon një qasje të integruar që të bashkojë tre nivelet që ka përshkruar. Por ai nuk merret (përballet) me rastin se si shoqëria civile mund të jetë gjithashtu pjesë e problemit. Ajo çka nevojitet është një angazhim më i fuqishëm ndaj aspekteve të saj potencialisht destruktive, siç i ka identifikuar Hegeli fillimisht dhe që më vonë janë marrë studiues të interesuar për to si Karl Marx apo Antonio Gramsci.

4.Shoqëri civile apo politika të hapura

Ka edhe një problem tjetër. Pjesa e shoqërisë e futur në dialog, është dobësuar, dhe është larg së qeni më efektive në marrëdhëniet me pushtetin shtetëror dhe autoritetet.

Shoqërisë civile po i kërkohet të mbajë një barrë shumë më të rëndë se sa ajo mund të përballojë: që do të thotë zëvendësimin e partive politike, mënyrën tradicionale të përfaqësimit. Tradicionalisht, për organizatat e shoqërisë civile dhe asosacionet, pritej të punonin përkrah partive politike. Ato shtronin interesat e anëtarëve të tyre në agjendat partiake ndërsa partitë përmblidhnin interesat e individëve ose grupeve gjithashtu duke i përfaqësuar ato interesa në forumet vendimmarrëse. Partitë supozohej se siguronin që diçka ishte bërë përreth këtyre interesave ose nevojave, duke prodhuar politika të përshtatshme. Partia politike, me fjalë të tjera, vepronte si një ndërmjetës midis shtetit politik dhe shoqërisë civile.

Nga mesi i vitev '60-të partitë politike dukej se i kishin shterruar mundësitë e tyre për të përfaqësuar aspiratat e anëtarëve të tyre, duke u bërë hierarkike, burokratike dhe duke u angazhuar në një garë mediatike (mediakratike) për pushtet.

Dështimi i partive politike, dhe kriza e përfaqësimit që ajo krijoi, nuk solli zhdukjen e atij aktiviteti që ne e quajmë politikë. Në vend të saj, praktikat politike kërkuan për rrugë të tjera. Vepruesit që mendohej se do të kishin aftësinë për të bashkuar interesat, dështuan t'ia dilnin mbanë. Mobilizime politike të reja filluan të grupoheshin përreth çështjesh imediate, të veçanta, shpesh lokaliste.

Bash për këtë arsye tentativa e politikanit grek George Papandreou për të transformuar natyrën e partisë së tij PASOK, vjen si një nevojë e madhe, si një ndërhyrje e mirëpritur në të gjithë debatin mbi krizën e demokracisë përfaqësuese. Në intervistën e tij me Anthony Barnett për 'openDemocracy', Papandreou e bën të qartë se, për dy arsye, qëndrimi i deritanishëm se "politika ka marrë fund" duhet të rimendohet dhe të rikonceptualizohet.

E para, natyra e jetës politike ka ndryshuar në mënyrë të pakthyeshme me shpërthimin e transformimeve sociale dhe ekonomike që shkaktoi globalizimi. Klasat tradicionale dhe grupet sociale u kanë liruar rrugën identiteteve të reja, të cilat mund të vërdallisen njëkohësisht nga lokalja në globalen. Çdo parti që kërkon të rizbulojë veten - nëse ajo dëshiron të projektojë një agjendë demokratike, e cila mund t'i drejtojë thelbësisht këto eksperienca kontradiktore por të ndjeshme - duhet t'i shfrytëzojë këto aspirata të reja, nevojat dhe frikën e tyre bashkëshoqëruese.

E dyta, me qëllim që të kundërveprojmë njëkohësisht ndaj apatisë publike dhe strukturave partiake të mbyllura si mekanizma - qytetarët kanë nevojë të grishen (ftohen) drejt rrugësh të reja të "të bërit politikë". Për shembull, përmes një procesi të hapur shqyrtimi dhe pjesëmarrjeje, që do të shërbente më shumë për të përfshirë, sesa për të përjashtuar njeriun e zakonshëm prej procesit vendimmarrës paksa të komplikuar.

Dhe më e rëndësishmja, pushteti i liderit duhet të zëvendësohet me pushtetin e një demokracie të thellë dhe pjesëmarrëse. "Çfarë do të na pëlqente ne si parti të bënim" - sugjeron Papandreou - "është të zhvillonim kulturën e debatit, dialogut, kuptimin kritik të çështjeve, ku njerëzit mund t'i përcaktojnë vetë prioritetet e veta dhe jo thjesht t'u tregohet nga ekspertët ose liderët e tyre se çfarë është e drejtë ose e gabuar për ta".

Vijon numrin tjetër

Përktheu: Neritan Kolgjini

Publikuar në anglisht në "openDemocracy.net" më 17.03.2005, me titullin: Çfarë dreqin është "shoqëria civile"?

___________________________

Mbreti Leka zhvilloi një takim protokollar me presidentin hungarez Ferenc Madl

Të fshehtat e takimit Leka I - Ferenc Madl

Si u organizua takimi i posaçëm midis Mbretit Leka dhe presidentit të Hungarisë Ferenc Madl? Çfarë u diskutua aty në lidhje me iniciativën e Mbretit, LZHK-në? Çfarë tha presidenti hungarez për bashkëpunimin mes shqiptarëve dhe hungarezëve. Pse u zgjodh Sheratoni si vend i takimit.

Shkëlqimi i zi i marrëdhënieve me Greqinë

Nga Eqerem Spahiu

Para një jave në këtë foltore të Kuvendit kisha paralajmëruar atë që ndodhi në Greqi parmbrëmë dhe mbrëmë (dt.29-30 mars).

Nuk ka ndodhur ndonjëherë që të gëzohesh me humbjen e ekipit kombëtar të futbollit, sikurse ndodhi mbrëmë në ndeshjen Greqi-Shqipëri. Kjo vjen për arsye, që çdokush i merr me mend. Imagjinoni sikur të ndodhte një fitore e ekipit tonë dhe pastaj si do të fillonte një raprezalje e masakër mbi të gjithë shqiptarët emigrantë në Greqi.

Por shteti grek i kishte marrë të gjitha masat paraprake, për ta fituar me çdo mënyrë e çdo kusht ndeshjen e mbrëmshme. Nuk ia kishte lënë asgjë rastit.

Ndërsa Qeveria shqiptare që nuk u ndie fare në gjithë këto ditë intensive e të nxehta, kur shkëmbeheshin deklarata idhnake mes dy federatave të futbollit, - vetëm dje u kujtua nëpërmjet zëdhënësit të saj të prononcohej edhe ajo për këto probleme. Por në vend që t'i bënte thirrje qeverisë greke, u bëri thirrje sportdashësve shqiptarë të vetëpërmbaheshin, në një kohë që ata nuk u lejuan të shkojnë në Greqi për të ndjekur ndeshjen, dhe shqiptarëve që ishin në Greqi, nuk iu lejua të blinin bileta e të futeshin në stadium.

Ndërkohë në takimin e para tri ditëve në Janinë të presidentit të Shqipërisë z.Alfred Moisiu, me presidentin e Greqisë z.Karolos Papulias, ky i fundit ndërmjet të tjerave deklaroi se "marrëdhëniet Greqi - Shqipëri janë të shkëlqyera", një deklaratë kjo e cila tashmë është bërë sinonim i talljes në vlerësimin e marrëdhënieve mes dy vendeve tona.

Ndoshta duhet thënë se në një aspekt është e vërtetë që marrëdhëniet janë të shkëlqyera, por - theksojmë - vetëm për palën greke. Jo për palën shqiptare e nën prizmin e interesave shqiptare. Këto marrëdhënie shkëlqejnë vërtet, por kanë një shkëlqim të zi.

Një rast ilustrues i këtij "shkëlqimi" është edhe ndeshja e mbrëmshme e kombëtareve të të dy vendeve, në stadiumin "Karaiskaqi" ku nja dy duzina sportistë e gazetarë ruheshin sikur të ishin VIP-a botërorë.

Ky shkëlqim i zi u pa në humbjen e kombëtares sonë në mënyrën më të pamerituar, ku futbollistët e ekipit 'shpresa' dhe gazetarët e paktë shqiptarë, ngelën në stadium edhe 90 minuta të tjera, nga frika se mos grekët ksenofobë, mund t'i sulmonin e t'i masakronin me thika siç kanë bërë në shumë raste të tjera.

Shkëlqimi u zi i marrëdhënieve tona u pa në talljen e himnit shqiptar dhe parrullat antishqiptare, që afishoheshin në stadium. Por nëse kjo ishte thjesht një ndeshje futbolli, realiteti i marrëdhënieve mes dy vendeve është shumë herë më i trishtueshëm e i zi.

Greqia, ndërkohë që deklaron marrëdhënie të shkëlqyera, mban ligjin e luftës në fuqi kundër Shqipërisë. Si përgjigje e reagim nga qeveria shqiptare, merr si dhuratë bazën ushtarake të Bisht-Pallës. Në këto kushte ata kanë të drejtë të thonë se marrëdhëniet tona janë të shkëlqyera!...

Në Greqi, çamët shteti grek i ka vrarë, masakruar dhe dëbuar nga trojet e veta. Pronat e çamëve e të shqiptarëve të tjerë në Greqi dhe të vetë shtetit shqiptar, shfrytëzohen prej shumë dekadash nga shteti grek. Çamëve nuk u jepet shtetësia greke, të cilën ua njeh ligji; ndërsa Ambasada greke në Tiranë nuk u jep çamëve viza për të vizituar trojet e tyre, apo sa të vendosin një tufë lule në varret e të parëve të tyre.

Shfrytëzohet puna e krahu i mijëra shqiptarëve, njësoj si të ishim në mesjetë. Në pikat e kalimit kufitar vetëm shqiptarëve u griset pashaporta, duke qenë krejtësisht të rregullta. Grekëve nuk u mjafton kjo, por vijnë deri në Himarë dhe grisin flamurin shqiptar e bëjnë thirrje antishqiptare. Shqiptari emigrant vritet vetëm pse mban flamurin shqiptar, vritet pse këndon shqip, burgoset e penalizohet vetëm për faktin se është shqiptar, keqtrajtohet e përbuzet në të gjitha drejtimet.

Shqiptarëve nuk u jepet e drejta as të shkojnë në Greqi për të ndjekur ndeshjen e kombëtares së futbollit. Shqiptarët që janë me banim në Greqi, nuk lejohen të futen në stadium. Himni ynë kombëtar fishkëllehet e tallet nga grekët. Flamuri ynë kombëtar griset dhe digjet, emigrantët sportdashës jashtë stadiumit rrihen në sytë e policisë greke.

Këto dhe shumë fakte të tjera, në cilin shtet të botës ndodhin, përveçse në shtetin fqinj grek, që ushqen dhe nxit ndjenja raciste antishqiptare?!...

Ky është realiteti i zi i marrëdhënieve të shkëlqyera mes Shqipërisë dhe Greqisë.

*Fjala e deputetit Eqerem Spahiu në seancën e Kuvendit datës 31 mars 2005

Mbreti Leka zhvilloi një takim protokollar me presidentin hungarez Ferenc Madl

Të fshehtat e takimit Leka I - Ferenc Madl

Si u organizua takimi i posaçëm midis Mbretit Leka dhe presidentit të Hungarisë Ferenc Madl? Çfarë u diskutua aty në lidhje me iniciativën e Mbretit, LZHK-në? Çfarë tha presidenti hungarez për bashkëpunimin mes shqiptarëve dhe hungarezëve. Pse u zgjodh Sheratoni si vend i takimit.

Tiranë - Pasditen e së mërkurës që shkoi dt.30 mars, në Hotel "Sheraton" u zhvillua një takim i rëndësishëm protokollar midis NMT Leka I Zogu dhe shkëlqesisë së tij presidentit të Hungarisë z.Ferenc Madl.

Në këtë takim NMT Mbreti Leka shoqërohej nga kryetari i PDRn dhe njëkohësisht shef i Departamentit Elektoral pranë LZHK z.Dashamir Shehi dhe kryetari i Zyrës së Oborrit Mbretëror z.Fluturak Gërmenji.

Kryetari i LZHK Leka I Zogu, në fjalën e Tij bëri një ekspoze të përmbledhur të LZHK, misionit dhe vizionit të saj politiko-zgjedhor.

"E kemi ndërmarrë këtë lëvizje për të ndryshuar realitetet politike dhe qeverisëse në Shqipëri. Jemi të vendosur dhe në këtë mision kemi edhe mbështetjen e të gjithë atyre shqiptarëve që duan ndryshime. Në qendër të veprimit tonë politik kemi interesat e kombit dhe mbarë shqiptarëve. Qeverisja e ardhshme e LZHK do të jetë qeveri e shqiptarëve, për shqiptarët", - theksoi ndër të tjera në fjalën e Tij kryetari i LZHK Leka I Zogu.

Ndërsa mysafiri i nderuar, presidenti i Hungarisë z.Ferenc Madl, në fjalën e tij, pasi shprehu kënaqësinë e thellë për këtë takim të rëndësishëm, shprehu konsideratat më të larta personalisht për Kryetarin e LZHK Leka I Zogu dhe Familjen Mbretërore Shqiptare.

"Mbretëresha Geraldinë është pinjolle e denjë e njërës nga familjet më të shqura të Hungarisë dhe kjo ma shton edhe më shumë kënaqësinë e takimit me Ju", - u shpreh presidenti hungarez.

"Popujt tanë kanë lidhje të vjetra miqësore dhe historike, lidhje që janë projektuar në të tashmen dhe të ardhmen tonë të përbashkët, si pjesë e familjes së madhe evropiane. Ne duhet t'i ruajmë dhe t'i forcojmë ato dhe mendoj se edhe ky takim do t'i shërbejë këtij qëllimi", - tha ndër të tjera presidenti i Hungarisë z.Ferenc Madl.

Më pas e mori fjalën deputeti dhe njëkohësisht njëri nga drejtuesit kryesorë të LZHK z.Dashamir Shehi, i cili i bëri mysafirit të lartë një përmbledhje të detajuar të programit të LZHK, si dhe objektivave elektoralë, politikë dhe qeverisës. Në vijim z.Shehi e bëri me dije z.Madl për shtrirjen e LZHK dhe mbështetjen popullore gjithnjë e në rritje.

"Në vizionin tonë qeverisës, një vend të veçantë do të ketë forcimi i lidhjeve tradicionale me miqtë dhe partnerët evropianë. Nga kjo pikëpamje, lidhjet dhe marrëdhëniet polike e ekonomike me Hungarinë do të jenë prioritare gjatë qeverisjes së ardhshme të LZHK në pushtet, - e mbylli fjalën e tij z.Shehi.

Në fund të takimit, palët shprehën kënaqësinë e thellë për mirëkuptimin për të gjitha problemet e diskutuara dhe njëkohësisht shprehën dëshirën për t'u takuar dhe bashkëpunuar në të ardhmen, në dobi të forcimit të miqësisë dhe përmbushjes së interesave reciproke.

Korresp. i "Atdheu"

Zonja e parë e Hungarisë, Madl, homazhe për Mbretëreshat Geraldinë dhe Suzanë

First lady e Hungarisë nderon mbretëreshat shqiptare

Tiranë - Me datë 29 mars 2005, në orën 11.00, Zonja e presidentit të Hungarisë, Sh.T. Ferenc Madl, e shoqëruar nga sekretarja e NMT Mbretit Leka I-rë, zonjusha Julinda Batusha, si dhe nga vajza e vogël e presidentit Moisiu, bënë homazhe në varret e M.S. Nënës Mbretëreshë Geraldina dhe M.S. Mbretëreshës Suzanë.

Zonja e Parë e Hungarisë u interesua për jetën dhe marrëdhëniet midis dy familjeve mbretërore, Zogu dhe Aponnyi.

Zonjusha Batusha u foli mysafireve të nderuara për dëshirën dhe përpjekjet e Mbretëreshës Suzanë për të mësuar shqipen dhe për ngritjen e fondacioneve të bamirësisë.

Njëkohësisht mysafiret e larta u interesuan për Princin Leka dhe aktivitetin e tij, që nga ardhja në Shqipëri.

"Mbretëresha paska qenë një grua e bukur dhe e denjë për një pozicion të tillë", - u shpreh Zonja Madl.

"Eshtë kënaqësi për mua të krijoj lidhje me Hungarinë dhe Shqipërinë nëpërmjet Familjes Mbretërore", - u shpreh Zonja Madl, e cila u interesua për lidhjet e Mbretit Leka në Hungari.

Ceremonia e homazheve kaloi në një atmosferë të ngrohtë marrëdhëniesh të ndërsjella, dhe mysafiret vendosën tufa lulesh në varret e dy Mbretëreshave shqiptare.

Zonja Vera Dema, tejet e emocionuar u foli mysafireve për njohjet personale dhe lidhjet shpirtërore me Mbretëreshat Shqiptare. Zonja Madl shprehu keqardhjen për pamundësinë e takimit personalisht me Mbretin Leka I, për shkak se ky takim protokollar ishte rezervuar vetëm për Presidentin e Hungarisë z.Ferenc Madl. "... Por në një të ardhme do të përpiqem ta takoj patjetër Mbretin Leka", - u shpreh Zonja e Parë e Hungarisë, e cila shfaqi hapur kënaqësinë për vizitën në Shqipëri si dhe për rastin e veçantë për të nderuar dhe bërë homazhe në varret e dy grave të Familjes Mbretërore.

Nga Forumi i Gruas së LZHK, me protokoll ishin caktuar zonjat Tefta Hadëri, Vera Dema dhe Flutura Përleka për t'i shoqëruar mysafiret e larta nga Hungaria.

Korresp. i "Atdheu"

Deklaratë për mediat e z.Gjergj Thanasi, drejtor i Departamentit të Marrëdhënieve me Publikun pranë PLL

PLL: Ndal racizmit grek ndaj shqiptarëve

Partia Lëvizja e Legalitetit shpreh shqetësimin dhe indinjatën e saj për incidentin e përdhosjes së simbolit kombëtar gjatë ndeshjes së ekipeve "Shpresa" ditën e djeshme në Greqi. Ky nuk është një rast episodik apo i veçuar, por është një vazhdë tashmë monotone, ku simbolet e shtetit shqiptar poshtërohen e diskreditohen në mënyra nga më të ndryshmet, duke të kujtuar skena të vitit 1997, kur flamujt shqiptarë digjeshin apo griseshin publikisht. Kjo fobi ndaj emrit dhe simboleve shqiptare, është mjaft e njohur për të gjithë shqiptarët që kanë pasur rastin të kalojnë njëherë në kufirin grek.

PLL gjen rastin të paralajmërojë këtu se kjo valë racizmi antishqiptar mund të njohë përmasa e dimensione të papara në varësi të rezultatit të sotëm të ndeshjes së ekipeve kombëtare. Për çdo rast, ne mbajmë përgjegjëse autoritetet zyrtare greke, të cilat deri më sot i kanë fryrë zjarrit të armiqësisë e urrejtjes mes shqiptarëve e grekëve. Rasti i emigrantit Gramoz Palushi, që u masakrua në Greqi në ndeshjen e kaluar, është një kambanë alarmi për të gjithë.

***

PLL shpreh edhe njëherë skepticizmin e saj ndaj institucioneve shtetërore që janë të lidhura me procesin e zgjedhjeve dhe që sipas ligjit janë përgjegjëse direkte për to. Ka një mori të dhënash që këto institucione, si KQZ, gjendjet civile etj., si dhe qeveritarët socialistë, po duan ta zvarrisin gjithë procesin parapërgatitor të zgjedhjeve të ardhshme dhe që në fund të fiksojnë zgjidhje emergjence, të cilat do të jenë mjaft të dëmshme për mbarëvajtjen e zgjedhjeve.

Ne denoncojmë këtu shurdhërinë e qeveritarëve socialistë, të cilët edhe përballë kritikave nga organizma të fuqishme ndërkombëtare dhe sidomos nga ato të SHBA-ve, nuk tregojnë kurrfarë reflektimi apo shenje se duan të zhvillojnë një proces zgjedhor të lirë e të ndershëm. Sinjalet që vijnë nga komiteti elektoral i PS-së, deklaratat që bëhen në lidhje me parregullsitë në listat e zgjedhësve, të cilat po bëhen një nyja gordiane e këtyre zgjedhjeve, deklaratat shqetësuese që vijnë nga kreu i KQZ-së në lidhje me vështirësitë në respektimin e neneve të Kodit Zgjedhor, si dhe deklaratat për ligjërimin e fenomenit "Dushku", janë fakte që të çojnë detyrimisht në konkluzionin se zgjedhjet e ardhshme do të jenë me rezultat fortësisht të kontestuar. Dhe nga mënyra e kontestimit të zgjedhjeve do të varet stabiliteti dhe e ardhmja e shtetit shqiptar.

Ne theksojmë se faktorë kryesorë të këtij degjenerimi të procesit zgjedhor, është qeveria e PS dhe institucionet e ngarkuara prej maxhorancës socialiste të përgatisin infrastrukturën zgjedhore.

***

Së fundi, shfrytëzojmë rastin të sqarojmë opinionin në lidhje me citimet e një interviste timen të dhënë në gazetën "Atdheu", ku fjalët e mia në cilësinë e Drejtorit të Marrëdhënieve me Publikun janë cituar jashtë kontekstit real. PLL deklaron se është parti për rrugë legjitime ashtu siç ka edhe emrin dhe jo për zgjidhje aventurore, siç janë cituar fjalët e mia në intervistë. Gjithsesi "vullneti i popullit është vullneti i Zotit".

Tiranë më 30 mars 2005

LZHK synon të lidhë një pakt nderi me votuesit shqiptarë

Gjergj Thanasi: Partitë mëkatare po zvarrisin zgjedhjet

PS kërkon ligjërimin e fenomenit "Dushku"

PLL ka denoncuar zvarritjet me procesin parapërgatitor të zgjedhjeve në një konferencë shtypi të bërë nga drejtori i Departamentit të Marrëdhënieve me Publikun pranë PLL, z.Gjergj Thanasi. Ai është shprehur para gazetarëve se janë shkelur në mënyrë të qëllimshme të gjitha afatet e përgatitjes së këtij procesi siç janë përgatitja e listave të zgjedhësve, përcaktimi i qendrave të votimit dhe numërtimi i tyre, ligjërimi përfundimtar i metodës së përzgjedhjes së komisionerëve të KZZ-ve etj.. Z.Gjergj Thanasi, (në konferencën e të mërkurës që shkoi dt.30 mars), tha se edhe mospërcaktimi i datës së zgjedhjeve, është në këtë strategji për ta shtyrë sa më larg ditën e përballjes me votuesit. Ai i ka quajtur parti mëkatare ato që kanë në dorë procesin e përgatitjes së zgjedhjeve, por që po i shtyjnë ato në afate të papërcaktuara. Sipas tij kjo shtyrje reflekton frikën që kanë ato në përballjen me votuesit, pasi i kanë mashtruar me dhjetëra herë në këto vite. Thanasi u shpreh se partitë që kanë pasur pushtetin këto vite, kujtohen për popullin vetëm një herë në katër vjet, kur ka zgjedhje. Për këtë shkak, arsyetoi ai, shqiptarët duhet të kthejnë sytë nga LZHK, e cila është një forcë politike-elektorale që synon të lidhë një pakt nderi me votuesit, të cilin ajo do ta respektojë deri në fund.

Thanasi komentoi më tej se forcat e vjetra politike nuk kanë çfarë t'i tregojnë tjetër popullit shqiptar, përveç kaosit e anarkisë që kanë përshfaqur në këto 15 vite pluralizëm partiak. Ai tha se edhe raportet që vijnë nga institucionet ndërkombëtare në lidhje me zgjedhjet, flasin shumë për mënyrën se si është qeverisur Shqipëria në gjithë këto vite.

"Atdheu"

Kandidatë në 100 zonat me përfaqësuesit më të mirë të LZHK-së

Spahiu në Kukës:

LZHK, alternativa që ju kërkoni

Kukës, LZHK fillon të marrë formë

Kukës - Në fund të javës që u mbyll kryetari i PLL zhvilloi një tur takimesh në rrethet e Kukësit dhe Hasit ku mori kontakt me drejtuesit e partive që janë anëtare të LZHK. Po ashtu z.Spahiu kontakoi me intelektualë të paangazhuar në politikë, me personalitete vendore dhe me kryetarë të shoqatave të ndryshme të këtyre rretheve, me qëllim që të koordinohej puna për konstituimin e degës lokale të LZHK-së. Gjatë këtij turi nuk u krye institucionalizimi i LZHK-së, pasi ky hap u la të hidhej në ditët e ardhshme, pas një konsulte në një rrafsh më të gjerë dhe me qëllim të afrimit të figurave më potente të shoqërisë së këtij rrethi.

Në këto takime z.Spahiu u përqendrua në platformën e synimet elektorale të LZHK-së dhe në idenë që LZHK është si një shtëpi e madhe e hapur për të gjithë ata që kërkojnë ta nxjerrin këtë vend nga katastrofa e derisotme. Spahiu tha se LZHK është një forcë kombëtare dhe e papajtueshme me ato parti e ide që përçajnë unitetin kombëtar duke diskriminuar zona e krahina të tëra të vendit, siç është bërë deri më sot me zonën verilindore të Shqipërisë londineze.

Gjatë këtyre takimeve z.Spahiu dha edhe porosi të posaçme për veprimtarinë koordinuese të të gjitha subjekteve e individëve që janë në LZHK, për të pasur një aktivitet sa më efiçent në funksion të fushatës së ardhshme elektorale.

Takimi në degën e PLL Kukës

Kryetari i PLL Spahiu mori pjesë në mbledhjen e komitetit drejtues të PLL Kukës, ku ishin të ftuar dhe këshilltarët e PLL në këtë rreth. Takimin, që u zhvillua në fund të javës që shkoi, e hapi kryetari i degës së PLL Kukës z.Halit Muçmata, i cili evidentoi punën e strukturave të kësaj dege. Ai përmendi kushtet e vështira atmosferike që kaloi rrethi dimrin që shkoi, dhe u shpreh se ato sigurisht kanë ndikuar në ecurinë e aktivitetit politik të partisë. Diskutantët që morën fjalën më shumë ishin të interesuar mbi zhvillimet politike në vend, por në veçanti për LZHK-në. Kështu, përveç kryetarit të degës Muçmata, folën edhe ish-kryetari Fadil Elezi, këshilltar i bashkisë Kukës, Xhevdet Sopi sekretar organizativ i degës, Arben Shehu, sekretar i degës, Zenun Onuzi, kryetar i nëndegës Bicaj dhe këshilltar i kësaj komune, Sami Dida, kryetar i nëndegës Tërthore, Rexhep Vata, i nëndegës Surroj, Bashkip Spahiu këshilltar i komunës Kolsh, Kujtim Cengu e të tjerë. Të gjithë diskutuesit u përqendruan në një angazhim më serioz për të zhvilluar një fushatë sa më dinjitoze për këto zgjedhje në emër të LZHK-së e me prezencën e Mbretit në atdhe.

Kryelegalisti Spahiu tha ndër të tjera se zgjedhjet e ardhshme parlamentare, realisht do të jenë zgjedhjet e para me faktorë realë politikë ku mes tyre është pa diskutim edhe LZHK-ja, e inicuar dhe e udhëhequr nga Mbreti Leka I.

Ne, tha z.Spahiu, do të kandidojmë në të 100 zonat zgjedhore, sigurisht me përfaqësuesit më të mirë, që do të jenë të përzgjedhur nga gjithë faktorët e aktorët politikë brenda LZHK-së.

Më tej mbledhja vazhdoi me ndarjen e detyrave për çdo kryetar nëndege për t'u përgatitur për fushatën zgjedhore të muajve të ardhshëm. Spahiu u ndal në veçanti për mënyrën se si duhet të angazhohen e kontribuojnë legalistët në organizmat e LZHK-së lokale.

Spahiu tha se brenda LZHK do të jenë përfaqësuesit e të gjitha subjekteve politike që duan të aderojnë në LZHK, shoqatat e të përndjekurve, shoqata e të përmbyturve nga Liqeni i Fierzës, apo edhe individë me vlera të spikatura, të paangazhuar me politikën e derisotme partiake, të cilët mund t'i japin një ndihmesë të rëndësishme LZHK-së në këtë rreth.

LZHK-ja, tha Spahiu, është e hapur për të gjithë ato subjekte e individë që duan të sjellin një ndryshim jo vetëm në rrethin e Kukësit, por në të gjithë Shqipërinë. Ai nënvizoi se LZHK është alternativa që do të sjellë atë ndryshim që kërkojnë shqiptarët. Ne duhet të bëjmë të gjitha përpjekjet, për t'i dhënë fund kësaj krize të përhershme të qeverisjes së vendit, - e mbylli fjalën kryetari i PLL në takimin e tij në Kukës. Ky tur i z.Spahiu do të vazhdojë në disa etapa, dhe do të shtrihet edhe në degën e Hasit, më mënyrë që të nxitet aktiviteti për LZHK-në.

Korresp. i "Atdheu"

Spahiu, takim në degën e Hasit

Kryetari i PLL Spahiu zhvilloi një takim me drejtuesit e degës PLL të rrethit të Hasit, në kuadër të turit të tij disaditor në verilindje të vendit për të promovuar LZHK-në. Në këtë takim të zhvilluar me komitetin drejtues në Krumë, u raportua në detaje mbi gjendjen e degës dhe për pikat ku duhej mëshuar më shumë në të ardhmen. Kryetari i kësaj dege z.Elez Hoxha e informoi z.Spahiu mbi gjendjen organizative të degës dhe për mundësitë që ka ajo për përballimin e fushatës së ardhshme zgjedhore. Po ashtu edhe z.Enver Ahmati kryetar i nëndegës Golaj dhe njëkohësisht këshilltar i kësaj komune, foli mbi punën e bërë në këtë degë.

Në fund të takimit kryetari i PLL dha porositë e rastit për problemet e fushatës së ardhshme zgjedhore, por sidomos angazhimet e PLL në LZHK. Spahiu kërkoi më shumë angazhim nga drejtuesit e degës për forcimin e identitetit të LZHK-në në këtë rreth.

Korresp. i "Atdheu"

Fier, LZHK ngre strukturat lokale

Kryetar i Degës së LZHK Fier u zgjodh intelektuali dhe ish deputeti z.Iljaz Vrioni. Në postin e sekretarit, z.Jani Pipa, ndërsa nënkryetar z.Rexhep Krasniqi

Fier - Më datë 24 mars 2005, në qytetin e Fierit u zhvillua një takim i rëndësishëm për konstituimin e Degës së LZHK Fier, në të cilin morën pjesë shumë simpatizantë të Lëvizjes për Zhvillim Kombëtar, drejtues të subjekteve politike, intelektualë dhe përfaqësues të shoqërisë civile dhe grupeve të interesit, që aderojnë në LZHK.

Në këtë takim pune, si të deleguar nga Tirana morën pjesë drejtues të lartë të LZHK, sikundër zotërinjtë Dashamir Shehi kryetar i PDRn dhe i Departamentit për Burimet Njerëzore, Yllson Ibrahimllari kryetar i Departamentit të Organizimit dhe Nevruz Ndregjoni nënkryetar i Departamentit të Organizimit pranë LZHK.

Pasi parashtruan pikësynimet për intensifikimin e punës për shtrirjen e LZHK dhe përhapjen e alternativës së saj, drejtuesit e lartë të LZHK sqaruan për të pranishmit edhe zhvillimet e fundit politike në vend dhe reflektimin e tyre në raport me alternativën e iniciuar dhe drejtuar personalisht nga NMT Leka I Zogu.

Në fund të takimit u kalua në zgjedhjen e strukturave drejtuese lokale të LZHK, ku në postin e kryetarit të Degës së LZHK Fier u zgjodh intelektuali dhe pinjolli i shquar i familjes Vrioni, z.Iljaz Vrioni.

Në postin e sekretarit të kësaj Dege u zgjodh z.Jani Pipa, ndërsa në postin e nënkryetarit u zgjodh z.Rexhep Krasniqi.

Të gjithë të pranishmit shprehën bindjen se, pas këtyre përzgjedhjeve të goditura, alternativa e LZHK do të njohë rritje të mbështetjes dhe cilësi në përfaqësimin e saj në mënyrë dinjitoze para Shqipërisë dhe shqiptarët.

Korresp. i "Atdheu"

Mbreti: LZHK, një koalicion atdhetar dhe jo-komunist

LZHK nesër në pushtet, me mekanizma qeveritarë e shtetërorë do ta çojë çeshtjen Çame në të gjithë instancat ndërkombëtare, por jo siç e kanë shtruar deri tani qeveritë dhe pushtetet progreke të Shqipërisë.

Greqia është shtet i BE dhe ka detyrim të përmbushë të gjitha të drejtat që burojnë nga kartat e anëtarësimit të saj në organizmat ndërkombëtarë. Nëse Greqia refuzon t'u përgjigjet detyrimeve të saj ndaj të drejtave të shenjta të shqiptarëve Çamë, atëherë ne do ta hedhim çeshtjen në Gjykatën e Strasburgut dhe do ta fitojmë, pasi kemi të gjitha të drejtat që parashikojnë ligjet ndërkombëtare, dhe për këtë nuk duhet të ketë asnjë dyshim.

Naltmadhni! Cili është mesazhi që dëshironi t'u jepni shqiptarëve me anë të kësaj interviste, duke iu referuar edhe zhvillimeve të kohëve të fundit?

Mbreti: Shqetësimi kryesor që kam, është pjesëmarrja e pagarantuar e shqiptarëve në këto zgjedhje që po afrojnë. Sepse në këto zgjedhje mendoj se do të jetë i madh grupimi i shqiptarëve që nuk do të dalin për të votuar, sepse janë të zhgënjyer nga politika. Neve, në një mënyrë apo një tjetër, duhet t'i bindim ata, të dalin e të votojnë. E rëndësishme është që ata të marrin pjesë në votime. Sa më tepër pjesëmarrje të ndërgjegjshme dhe vota në këto votime, aq më pak kanë mundësi partitë e mëdha për të manipuluar rezultatet zgjedhore.

Tashmë ka dalë ligji i zgjedhjeve, që është një ligj që shërben për të manipuluar votat. Pra mesazhi ynë për shqiptarët është shqetësimi i përbashkët për të rritur me të gjitha mënyrat pjesëmarrjen në zgjedhje.

Pse shqiptarët duhet të besojnë tek LZHK? Çfarë do të gjejnë ata tek kjo alternativë? Pra çfarë do t'u realizojë atyre qeverisja e ardhshme e LZHK?

Mbreti: Së pari, qeveria e ardhshme e LZHK do të jetë një qeveri shqiptare për shqiptarët dhe interesat e mbarë shqiptarëve. Deri tani, qeveritë tona kanë punuar për interesat e të huajve. Ne do t'i japim përparësi zhvillimit të të gjithë vendit, por pikat më të rëndësishme të programit qeverisës, të cilat do t'ua bëjmë të ditura shqiptarëve edhe gjatë fushatës së zgjedhjeve, do të jenë rendi publik, Drejtësia, pra gjykatat dhe prokuroria dhe Bujqësia.

Ne jemi shumë të varfër dhe megjithatë sot importojmë pothuajse të gjitha ushqimet që konsumojmë çdo ditë, si frutat, perimet, e deri tek buka, të cilat blihen me valutë, në një kohë kur ne këto mund t'i prodhojmë në vend, sepse tokat tona kanë mbetur djerrë. Pra megjithëse jemi shumë të varfër, e shpenzojmë valutën e pakët për t'u ushqyer. Kështu, çdo vit Shqipëria vihet përherë e më tepër nën rrezikun e borxhit të jashtëm në rritje.

Tjetër pikë e rëndësishme është tregtia dhe biznesi. Tregtarët e mëdhenj të sotëm, të lidhur me pushtetin, e dimë sesi i kanë vënë paratë e tyre, por tani e kam fjalën për biznesin e vogël, që ka nevojë të marrë pak frymë para se të tatohet. Prandaj mendoj se biznesit të vogël duhet t'i jepet një vit apo dy vjet mundësi për ta marrë veten.

Ju Naltmadhni vazhdimisht e keni vënë theksin tek domosdoshmëria e forcimit të rendit, nëpërmjet krijimit të strukturave të specializuara dhe të trajtuara me përparësi. A mund të na thoni diçka më konkretisht për këtë problem!

Mbreti: Duhen forcuar me çdo kusht Ushtria dhe Policia. Por pavarësisht nga kjo, unë jam krejtësisht i mendimit se neve na duhet një xhandarmëri. Një xhandarmëri e aftë, që të plotësojë nevojat speciale, pra të rendit në të gjithë Shqipërinë, por edhe nevojat e kufirit.

Na duhet një xhandarmëri që ta paguajmë me paga shumë të mira, të mjaftueshme për të jetuar me nder e me dinjitet, pa patur nevojë të korruptohet, e që familjet e punonjësve të saj të kenë mbrojtjen e shtetit.

Shikoni, janë shumë hapa, shumë shkallë që duhen kapërcyer për t'ia arritur qëllimit për vendosjen e rendit publik, por ato më me rëndësi janë drejtësia, qetësia dhe siguria absolute për jetën, nderin dhe pasurinë. Këto duhet të sigurohen edhe me dhunë, po të jetë nevoja. Unë e shoh që do të kemi ndonjë problem të vogël me Evropën, por shpresoj se ata do ta kuptojnë psenë e rivendosjes së dënimit me vdekje në Shqipëri, për një kohë të caktuar dhe për disa krime të caktuara.

Pyetje: Përse Ju mendoni që, krahas programit të LZHK - si një mrekulli e vërtetë shqiptare, që në qendër vendos interesat kombëtare dhe qytetarin shqiptar - populli duhet t'i votojë kandidatët e LZHK? Çfarë përfaqësojnë ata? Ku ndryshojnë nga kandidatët rivalë. Çfarë cilësish dhe vlerash bartin ata?

Mbreti: Së pari, ata janë zgjedhur nga zonat e veta. Së dyti janë fytyra të reja, që nuk janë të korruptuar. Ata mund të mos kenë, sot për sot, përvojën e parlamentit, por do ta mësojnë shpejt sepse janë njerëz të kulturuar, janë njerëz që kanë mundësitë për t'u përgatitur, dhe zenë vend të tyre në komunitetin e zonës që përfaqësojnë. Kjo do t'i ndihmojë shumë, sidomos në trajtimin dhe zgjidhjen e problemeve të zonave të tyre. Kjo do të thotë se në parlament ata do të ngrenë probleme dhe shtrojnë rrugëzgjidhje për mënyrën sesi mund të ndihmojne atë zonë, domethënë do të kenë mundësi të ndihmojnë shumicën e zonave të Shqipërisë.

Sipas Jush, cila do të jetë ecuria marrëdhënieve dhe e bashkëbisedimit shqiptaro-ndërkombëtar për të arritur pavarësimin e Kosovës? A mendoni se hapat që do të ndërmerren këtë vit do të jenë vendimtare për procesin e pavarësimit, apo do të ketë akoma pengesa? Cili do të jetë ndikimi i faktorit Haradinaj në vazhdimësinë e këtyre marrëdhënieve?

Mbreti: Le ta fillojmë nga pyetja e fundit! Së pari Unë e shoh që tani se z.Haradinaj na mungon dhe do të na mungojë për shumë kohë sepse ishte duke bërë një punë shumë të mirë në Kosovë. Fatkeqësisht, shteti shqiptar nuk bën asgjë për Kosovën, përvese pengon duke vënë shkopinj në rrota.

Ne duam të shohim një Kosovë të pavarur, sa më shpejt të jetë e mundur. Shqipëria mund ta përdorte atë pak influencë që ka për t'ia arritur këtij synimi, por nuk e bën, sepse këto nuk janë interesat e zotëri Nanos dhe zotëri Berishës, apo të atyre që janë padronët e tyre.

A shihni lidhje ndërmjet akuzave kundër z.Haradinaj me atentatin kundër z.Rrugova dhe me veprimtarinë e qarqeve antishqiptare në Europë e në botë, apo i shihni ato si ngjarje të shkëputura e të rastit?

Mbreti: Vetkuptohet se këto që përmendët në pyetjen tuej kanë lidhje të fortë me njana-tjetrën.

Unë kam parashikuar dhe shoh se qarqet antishqiptare kanë tentuar e do të provojnë me kriju destabilizim në Kosovë, për të vonuar njohjen e Statusit të Pavarësisë së Kosovës. Kjo nuk është çeshtje e papërgatitur dhe ne e dimë se është çeshtje e përgatitur me kohë, sepse Serbia nuk don ta lëshojë Kosovën.

Cilat ishin pikat e përbashkëta gjatë bisedimeve me z.Haradinaj dhe z.Rugova gjatë vizitës Tuaj në Kosovë?

Ku pikërisht qëndron suksesi që shoqëroi edhe pritjen madhështore të shqiptarëve të Kosovës shqiptare, pra cili ishte shkaku i jehonës shumë të madhe në popull, që shoqëroi gjithë vizitën Tuaj atje?

Mbreti: Nuk dua të flas për arsyen e jehonës, sepse për këtë flet gjithë jeta dhe vepra ime në shërbim të çeshtjes së Kosovës dhe çeshtjes sonë kombëtare, por po ju them se ka qenë një pritje e mrekullueshme dhe shumë e ngrohtë. Sa për bisedat me z.Haradinaj dhe z.Rugova, mund t'u them se kanë qenë biseda të gjata, të gjana e me shumë themel.

Pyetje: Cilat janë përshtypjet Tuaja nga kontaktet me z.Haradinaj e z.Rugova gjatë vizitave që ata bënë në Shqipëri vitin e kaluar?

Mbreti: Ne shkëmbyem disa biseda, disa mendime shumë të rëndësishme dhe në vazhdën e atyre që unë pata edhe gjatë vizitës në Kosovë, që i parapriu edhe vizitës së tyre.

Unë pata disa fjalë me ua thanë dhe ua thashë e ata i mirëpritën. Përgjithësisht, bisedimet tona kanë qenë shumë të ngrohta e vllaznore.

Siç u thashë pak ma parë, z.Haradinaj po na mungon shumë tani, sepse ai ishte në krye të punëve në momentet më cilësore e më të rëndësishme për Kosovën, bash në një moment kur ishte duke ecur me shpejtësi drejt statusit të Pavarësisë së Kosoves, dhe kjo tani është vonuar për disa kohë.

Në lidhje me faktorin politik shqiptar në Maqedoni, cilat kanë qenë kontaktet ose linjat e bashkëpunimit? Çfarë mendimi keni për cilësinë e faktorit politik shqiptar atje dhe sa i aftë është ky faktor për të siguruar zbatimin e Marrëveshjes së Ohrit, apo edhe arritjen e standardeve politike drejt së drejtës së shtet-formimit të shqiptarëve në Maqedoni?

Mbreti: Unë kam patur kontakte të vazhdueshme me z.Arbër Xhaferri dhe z.Ali Ahmeti, dhe i kam përkrahur në synimin e tyre për arritjen e standardeve dhe pikave të Marrëveshjes së Ohrit. Me mirëkuptim u kam kërkuar dhe sugjeruar atyre thellimin dhe përmirësimin e synimeve politike përtej kësaj marrëveshjeje, sepse ato çka parashikon Marrëveshja e Ohrit janë minimalja e atyre që kërkojnë shqiptarët në Maqedoni. Pra duhet që të arrijmë shumë më tepër, por, së pari, duhen arritur standardet e Marrëveshjes së Ohrit, sepse druhem me bindje se faktorët politikë maqedonë nuk duan t'i plotësojnë as ato.

Pse ju NMT mendoni se LZHK, bashkë me faktorët e tjerë politikë, duhet të riformatojnë dhe riformulojnë raportet politike në Shqipëri, në krahasim me dy partitë e mëdha. Çfarë e mire do t'u vijë shqiptarëve nga kjo gjë, sepse shumë prej tyre akoma mendojnë se sistemi dypartiak PS-PD është i pathyeshëm dhe se ka edhe mbështetjen e ndërkombëtarëve.

Mbreti: Besoj se mbështetja ndërkombëtare për dy partitë në fjalë, ka rënë shumë. Gjithshtu besoj se elektorati i tyre ka rënë shumë. Çfarë kanë bërë këto dy parti për Shqipërinë? A e kanë përmirësuar ato jetesën e shqiptarëve dhe a e kanë ndihmuar ato këtë popull të shumëvuejtun? Unë nuk e shoh një gjë të tillë. Ato pak gjëra apo ndryshime që kanë bërë, janë kozmetike, si puna e Edi Ramës në Tiranë. Lyej pak me bojë dhe lustro fasadat, kur populli është tue vuejtë për bukën e gojës dhe fëmijët nuk mbushin dot barkun e kanë braktisë shkollat e kanë dalë tuj lypë, çka nuk asht në zakonin dhe në nderin e shqiptarit.

Kurse LZHK kërkon të bëjë ndryshime të mëdha dhe thelbësore.

Si e shikoni skenën politike shqiptare dhe çfarë do t'u sugjeroni partive politike kryesore që do të marrin votat e tyre pas këtyre zgjedhjeve?

Mbreti: Dëshiroj të theksoj se dy partitë e mëdha me të drejtë i kam quajtur raja të komunizmit dhe të tilla janë akoma. Prandaj mendoj se dalja e LZHK shënon daljen për herë të parë në skenën politike shqiptare të një koalicioni tërësisht atdhetar e kombëtar dhe jo-komunist.

Si e mendoni zgjidhjen e halleve të shqiptarëve në të ardhmen nëpërmjet bashkëpunimit politik që ofron LZHK për t'i futur zhvillimet shqiptare në hullinë e vet të natyrshme, dhe si mendoni se do ta arrini mirëkuptimin e faktorëve të tjerë politikë, për të ecur krahas në rrugën që na takon, atë të Zhvillimit Kombëtar? Pra si do t'i bindim ata pas zgjedhjeve se rruga për Zhvillim Kombëtar është rruga më e mirë dhe në interes të të gjithë shqiptarëve, çka kërkon braktisjen e kursit të vjetër? Çfarë do të bëni Ju personalisht dhe LZHK për arritjen e këtij qëllimi?

Mbreti: Shpresoj se, siç kemi theksuar edhe më parë se, brenda këtyre partive ka njerëz kombëtarë, pra atdhetarë, dhe shpresoj se ata do ta përkrahin iniciativën e LZHK për bashkëpunim në të mirë të vendit. Por mendoj se lidershipi i dy partive të mëdha do ta luftojë LZHK-në në çdo mënyrë, dhe ne duhet të jemi të përgatitur për këtë. Megjithatë ne nuk do të tërhiqemi nga misioni fisnik i afrimit dhe bindjes së atyne që e duan vendin dhe ardhmëninë tonë.

NMT, Ju keni patur kohët e fundit kontakte të shumta me trupin diplomatik në Shqipëri, kontakte me faktorin ndërkombëtar gjatë vizitave të rëndësishme jashtë shtetit. Njëkohësisht edhe përfaqësuesit tuaj kanë zhvilluar takime të rëndësishme në Britani e SHBA. Cilat mendoni se kanë qenë sukseset e këtyre vizitave në njohjen dhe ndërkombëtarizimin e alternativës politike të LZHK dhe çfarë përshtypje kanë krijuar faktorët ndërkombëtarë për LZHK-në.

Mbreti: Për mua, një gjë e rëndësishme që kam bërë, është se pata pak, shumë pak ndikim në emërimin e administratorit të Kosovës, zotit Petersen. Kjo ishte në interes të Kosovës, sepse z.Petersen po bashkëpunon mjaft mirë me faktorin politik shqiptar dhe me të gjithë shqiptarët në Kosovë.

Përsa i përket Shqipërise, unë shikoj se ka një dualizëm në politikën Euro-atlantike. SHBA e Britania e Madhe nuk e shohin keq Shqipërinë, qoftë edhe kështu siç është, kurse Europa don ta tërheqi Shqipërinë në orbitën e saj.

Ne mund të hyjmë në Europë, por jo me kushtet e tyre. Do të ishte një gabim i madh për shqiptarët, nëqoftëse do të hynim në Europë si një shtet që nuk mundet të thotë dot fjalën e vet. Do të bëheshim një vend që i ngjante një thesi ku gjithkush fut dorën dhe nxjerr dhe fut atë që dëshiron.

Neve duhet të hyjmë në Europë me kushtet tona. Duhet t'i kemi këto kushte të siguruara sa më mirë.

Ligji 7501 duhet abroguar me çdo kusht. Pronarët duhet të kompensohen ose të marrin pronat e tyre, sepse prona është çeshtja më e shenjtë. Pastaj vijnë edhe pikat e tjera që thamë më sipër, por zgjidhja e problemit të pronave është kryesore. Pa e rregulluar këtë problem, nuk do të arrijmë t'i punësojmë shqiptarët këtu në Atdhe. Duke mos i punësuar dot, ata do të vazhdojnë të ikin jashtë, dhe kështu një pjesë e madhe e tyre do të mbetet atje. Me këto ritme të largimit të rinisë nga atdheu, ngadalë-ngadalë malësitë dhe fshatrat tona do të mbeten bosh.

Qytetet tona po mbushen, por kjo lëvizje demografike është një rrezik i madh për boshatisjen e zonave të tëra dhe ne këtë lëvizje duhet ta ndalojmë, duke i dërguar fshatit mjekë, arsimtarë dhe çfarëdo specialistësh të kualifikuar. Kështuqë ata nuk do të kenë nevojë për të ardhur nëpër qytete.

Në rast të një fitoreje të mundshme të LZHK, apo të një koalicioni qeverisës ku LZHK do të ndikojë fuqishëm për arritjen e stabilitetit qeverisës, cili do të jetë ndikimi Juaj personal dhe i miqve tuaj e të Shqipërisë, për ndihma ekonomike, investime strategjike nga Mbretëritë me të cilat ju keni marrëdhënie shumë të mira, apo edhe nga shtete të tjera që ushqejnë miqësi dhe respekt për Shqiptarët? Pra çfarë Ju u garantoni shqiptarëve në ndryshim me gabimet shumë të rënda dhe miqësitë shumë të pakta që ata kanë siguruar gjatë këtyre viteve, pas një izolimi kaq të gjatë. Pra a do të kemi miq të tjerë të rëndësishëm që do të afrohen si investitorë strategjikë, për të ndikuar në zhvillimin tonë ekonomik?

Mbreti: Unë mund ta garantoj këtë me njohjet dhe ndikimet e mia. Por sapo të sigurojmë ligj dhe rend, dhe zbatim korrekt të tyre, atëherë do të vijnë investitorët strategjikë, nga çdo anë e botës. Sepse Shqipëria ka mjaft pasuri për t'i tërhequar ata. Cilat janë pasuritë e Shqipërisë? Nuk diskutohet nëntoka jonë, por ajo mund të dojë një kohë të gjatë për ta vënë në shfrytëzim. Eshtë pasuria njerëzore në radhë të parë, por është edhe turizmi. Shqipëria mund të zhvillojë një turizëm bregdetar dhe malor të mrekullueshëm. Por për këtë duhet të kemi infrastrukturë. Të gjitha këto mund të bëhen vetëm e vetëm kur ka ligj e rend.

Si e shikoni të ardhmen e Shqipërisë në kuadër të rivaliteteve ekonomike me fqinjët, të ngjashme me një luftë që synon edhe kushtëzime politike ndaj nesh?

Mbreti: E para duhet ta pranojmë këtë sfidë dhe të marrim përsipër pasojat e një "lufte" jo në kuptimin e mirëfilltë, por të një lufte të ashpër kundër "investitorëve" zhvatës grekë. Nuk mund të lejojmë që një pjesë e madhe e Shqipërisë dhe e vendim-marrjes politike të jetë në dorën e Greqisë.

Për këtë ka mjete që mund të përdoren. Nuk dua t'i them tani, por janë disa mjete që mund të përdoren, që edhe Greqia vetë të lodhet nga përdorimi me sukses i tyre. Kuptohet, reagimet e Greqisë nuk do të na pëlqejnë shumë, por nuk mund të vazhdojmë të lejojmë që Shqipëria të jetë në dorë të Greqisë.

Si mendoni ta zgjidhni çeshtjen Çame si pjesë e rëndësishme e çeshtjes sonë kombëtare?

Mbreti: LZHK nesër në pushtet, me mekanizma qeveritarë e shtetërorë do ta çojë çeshtjen Çame në të gjithë instancat ndërkombëtare, por jo siç e kanë shtruar deri tani qeveritë dhe pushtetet progreke të Shqipërisë.

Greqia është shtet i BE dhe ka detyrim të përmbushë të gjitha të drejtat që burojnë nga kartat e anëtarësimit të saj në organizmat ndërkombëtarë. Nëse Greqia refuzon t'u përgjigjet detyrimeve të saj ndaj të drejtave të shenjta të shqiptarëve Çamë, atëherë ne do ta hedhim çeshtjen në Gjykatën e Strasburgut dhe do ta fitojmë, pasi kemi të gjitha të drejtat që parashikojnë ligjet ndërkombëtare, dhe për këtë nuk duhet të ketë asnjë dyshim.

Ju faleminderit për intervistën Naltmadhni!

Ju faleminderit edhe juve dhe gazetës suaj të nderuar!

Intervistoi Erind Maçi

Marrë nga gazeta "Tradita"

Kambanat e ballkanikëve dhe letargjia shqiptare (4)

Qëndrimi mjeran i politikës shqiptare ndaj agresionit të fqinjëve

Cinizmi që zhvlerëson iluzionet e rrejshme

Nga Qemal Velija

(vijon nga numri i kaluar)

4.Sllavomaqedonët "e urtësuar" nga forca

Në të njëjtën analogji mund të shprehemi edhe për distrofikët e hibridët sllavomaqedonë, të cilët edhe pse defiçitarë të pakrahasueshëm me ballkanasit e tjerë, përsëri luajnë me të njëjtat karakteristika si grekët e serbët. Edhe ata prirjes shqiptare për t'u pajtuar, për t'u miqësuar, për t'u vëllazëruar, në kuadër të integrimeve të mëdha, në kuadër të këshillave të faktorit ndërkombëtar, në kuadër të ruajtjes së stabilitetit rajonal e të statuskuosë së kufijve, -i përgjigjen me të njëjtën arrogancë, cinizëm e akte flagrante me synim suprimimin e shqiptarëve si faktor i qenësishëm brenda-fyromas, e më tej rajonal.

Vullnetin altruist e vetëmohues të shqiptarëve ata e konsiderojnë me mospërfillje si një vullnet me të cilin mund të ruhet parësia e tyre në shtetin politik artificial dhe që shqiptarët të ruajnë pozicionin e rajasë pa të drejta identifikimi, apo barazimi. Për këtë arsye, ata i pranojnë, të detyruar nga rrethanat dhe nga pafuqia përballë forcës shqiptare (kur vihet në lëvizje, ama!), tavolinat e bisedimeve në të cilat siç është karakteristikë, shqiptarët dalin përherë të humbur ose me fitore minimale. Ndërsa vetë shqiptarët "dehen" dhe vazhdojnë gjatë të qëndrojnë nën atë delir, vetëm e vetëm se e quajnë veten të përfillshëm dhe të suksesshëm pse u ulën në tavolinë. Më tej, si të përçartur, fillojnë të mbajnë ligjërata për frymën e re, për mirëkuptimin, për integrimin, për paqen ndëretnike, për stabilitetin e rajonit, për zbutjen dhe paqëtimin e sllavëve, -derisa u vijnë "shuplakat" në fytyrë si për t'iu nxjerrë pijen.

E në këtë kontekst, nuk realizohen apo realizohen minimalisht disa prej kërkesave të shqiptarëve; ata nuk përfillen si të barabartë, shpallen si të vënë nën akuzë penale individët që u amnistuan (vetë amnistia mbas konfliktit të ndërprerë në mes ishte një diskriminim dhe fyerje për shqiptarët dhe revoltën e tyre) e u çarmatosën vullnetarisht, e më pas u ulën në tavolinë me ish-armiqtë e tyre; privohen fëmijët shqiptarë të arsimohen në gjuhën amtare në qytetin e alfabetit të shqipes-Manastir, e shumë të tjera "bëma" sllavomaqedone që bëjnë mjaft mirë që iu freskojnë kujtesën shqiptarëve dhe i nxjerrin nga hipnoza e vetëmashtrimit për "erën e re ballkanike". Edhe pse këtyre kohëve të fundit duket një paqëtim, një "urtësim" i sllavomaqedonëve ndaj shqiptarëve (kjo në krahasim me periudha të tjera kur skërmisnin dhëmbët e qumështit si të ishin dhëmbë luanësh), përsëri nuk duhet të biem në mashtrim se kanë ndërruar. Ata shumë-shumë e kanë ndier forcën shqiptare në mjedisin e tyre, mundësinë e superimit të menjëhershëm prej potencialit shqiptar në rast të ndonjë përplasjeje tjetër, prandaj luajnë me kartën e mirëkuptimit derisa të nuhasin ndonjë erë të re të favoshme për të kthyer në origjinë (domethënë në revanshin agresiv ndaj shqiptarëve).

Ndërsa, duke iu referuar qëndrimit të shtetit politik shqiptar, në lidhje me predispozitën ndaj sllavomaqedonëve, mund të themi se mjerimi në këtë rast është sheshit dhe "qelb dynjanë". Jo vetëm se i ka munguar kushtëzimi legjitim në varësi të të drejtave e interesave të bashkëkombasve të vet në atë shtet të sajuar, por edhe për ngurrimin -për t'i dalë përballë cinizmit e arrogancës, -për të ruajtur dinjitetin e institucioneve, kufijve, qytetarëve të vet, simboleve kombëtare, -e deri për të mbrojtur edhe jetën e pasurinë e shtetasve të vet. Dhjetëra të vrarët në kufi, grabitjet e bagëtive, peshkatoreve, shkeljet dhe veprimet terroriste ndër kufij, propaganda diversioniste e titullarëve diplomatikë apo shtetërorë sllavomaqedonë (kujtojmë rastin e ambasadorit Nikovski apo të ish-ministrit Boshkovski), keqtrajtimet, ndalimet e papërligjura dhe fyerjet ndaj qytetarëve e intelektualëve-shtetas të Republikës së Shqipërisë, censura doganore ndaj librit shqip, sulmet e paradokohshme ndaj shtatores së Naimit, e shumë fakte të tjera flagrante e që flasin qartë, - nuk duan koment por zhvlerësojnë vetvetiu tentativën për t'i paraqitur marrëdhëniet dypalëshe si të shkëlqyera e mjaft miqësore. Ato janë shprehje e paekuivok e ndjenjës dhe predispozitës antishqiptare të këtyre sllavo-hibridëve, dhe vijnë si dëshmi kryeneçe përkundër iluzionit e vetëmashtrimit të shqiptarëve. Madje, as mëngjeset e falenderimit (që nuk di se pse më sjellin ndërmend, qoftë edhe si përqasje tematike, lutjet përshpirtëse!) që Presidenti i nderuar shqiptar, Moisiu, i kalon në shoqërinë e homologëve të tij fqinjë, nuk mund të zbukurojnë lakuriqësinë e këtyre fakteve që cënojnë dinjitetin dhe interesat e shqiptarëve e të shtetit të tyre.

Ky mjerim dhe kapitullim i politikës së shtetit politik shqiptar del më në pah në këtë rast, pra të sllavomaqedonëve, që në fund të fundit janë vetëm një sajesë artificiale e politikës ndërkombëtare në shtetformimet në gadishull. Edhe para tyre shfaqet përunjësia dhe vobektësia e pushteteve shqiptare, njëlloj si të ishin përballë ndonjë fuqie të madhe. Të paktën në rastin e sllavomaqedonëve shteti politik shqiptar duhet të shfaqte një profil mbizotërues, një politikë kushtëzuese dhe imponuese. Me një faktor mbizotërues shqiptar në atë shtet hibrid, shteti politik i shqiptarëve duhet të "luante arushash" me sllavomaqedonët, duke u treguar të paktën në një rast se i vinte era shtet. Arroganca dhe cinizmi i këtij shteti-klon duhej të merrte shuplakën që meritonte, dhe jo të përfillej si një faktor i rëndësishëm në rajon.

Në të përkundërt, si për t'i vënë vulë mjerimit dhe papërgjegjshmërisë së tyre, insitucionet e shtetit shqiptar plotësojnë me zell kërkesat e palës sllavomaqedone duke marrë në përgjegjësi penale liderët e AKSH, Gafurr Adilin e Taip Mustafën, duke u kthyer në instrumentë të verbër të dëshirave e interesave sllave. Është i njëjti zell mercenar me të cilën u sulmuan fillimisht, prej politikës e institucioneve shqiptare, edhe luftëtarët e UÇK-në në Maqedoni, për të qenë në njëzëshmëri me sllavomaqedonët.

Euforia që i zë shqiptarët sapo ulen në tavolina bisedimesh e marrëveshjesh, edhe në rastin e sllavomaqedonëve është tepër e pafalshme. Atmosfera që mbizotëron tashmë në lidhje me ta, pritshmëria e pakuptimtë për të zgjidhur në mënyrë imediate interesat shqiptare në atë juridiksion artificial shtetëror, ngritja dhe pranimi i tyre në rangun e primarëve që i japin identitetin atij mini-shteti, - janë qëndrime të papërgjegjshme që në kohë të tjera do të shpërblehen me goditje të tjera mbi interesat shqiptare. Pikërisht në këto momente të pafuqisë së tyre, të vobektësisë së tyre, politika shqiptare duhet të kalojë (së paku njëherë të vetme) në ofensivën e saj të ligjshme për të fituar terren në rajon. Minimalisht kërkesa për cilësinë shtetformuese të shqiptarëve në atë shtet hibrid duhej realizuar me të gjitha format, duke i hequr cilësinë e një shteti sllav.

Si përfundim

Pra, ankesat dhe reagimet e kohamëkohshme tonat për veprime flagrante armiqësore nga ana e fqinjëve grekë e sllavë, duhet të adresohen dhe ta gjejnë fajin për zhgënjimin tek vetvetja, tek një nga vetitë që kemi si popull, për të qenë imagjinarë. Dhe për shkak të kësaj vetie, duke e marrë si të mirëqenë atë, çka dhe si i kemi imagjinuar fqinjët tanë, më pas hidhërohemi pse ata veprojnë ndryshe nga ç'duam ne të sillen. Në fund të fundit, ata janë vetja e tyre dhe ne duhet t'i pranojmë (por jo dhe të pajtohemi) siç janë, ashtu armiqësorë ndaj nesh, cinikë, arrogantë, grabitqarë, barbarë e terroristë ndaj nesh, kundërshtarë për vdekje të aspiratës së gjithhershme kombëtare shqiptare, ekspansivë, agresivë e shovenë ndaj hapësirave, popullsisë e interesave shqiptare. E ne duhet të mësohemi të shohim realitetin në sy e jo nëpërmjet perdesh iluzive e mashtruese, se pastaj do rrimë gjithherët duke u zhgënjyer e duke u mashtruar deri në dëshpërim e kapitullim.

Fqinjët tanë (i kemi të tillë pazgjidhshmërisht, duam apo s'duam ne) grekë e sllavë janë ngritur, rritur e kanë arritur deri në këtë stad ku janë sot, mbi vlerat tona shqiptare (hapësira tokësore, popullsi të asimiluara apo të ndrydhura, institucione shpirtërore e kulturore, pasuri të tjera materiale, etj.), kështuqë ata afërmendësh do të jenë refrektarë, agresivë e diversivë ndaj nesh, pasi:

-së pari, suprimimi i shqiptarëve dhe armiqësia ndaj tyre është kthyer tek ata në një normë organike vetëdijësore, është arsye dhe mundësi ekzistenciale e më tej edhe një element i konstitucionit mendor e shpirtëror të tyre, dhe;

-së dyti, një ndryshim thelbësor i kahjes dhe i qëndrimit ndaj shqiptarëve, një marrëdhënie e ngushtë me ta mbi baza të respektit dhe interesit të ndërsjellë, një vlerësim apo më tej edhe një integrim ballkanik në kushtet e faktorëve të barabartë me shqiptarët, - do të sillte padyshim shpërbërjen e ekuilibrave të përdhunshëm që kanë krijuar në shoqëritë e tyre. Me ç'rast do të ringjalleshin e ripërtëriheshin pjesët e përvehtësuara e të asimiluara sipërfaqshëm me origjinë shqiptare (qoftë arvanitët, qoftë edhe shqiptarë ortodoksë që tashmë deklarohen si sllavë apo grekë), si dhe natyrshëm do të përmbyseshin raportet e deritanishme ballkanike që janë krijuar në kurriz dhe në dëm të shqiptarëve.

Atëhere, e vetmja rrugëzgjidhje ekzistenciale e progresive e shqiptarëve për të neutralizuar armiqësinë e këtyre fqinjëve dhe për të prerë mundësitë suprimuese prej tyre, është kthimi rrënjësor tek vetvetja kombëtare dhe rivlerësimi maksimal i saj, duke ikur përfundimisht prej kurtheve iluzive ideologjike me bazë internacionaliste. Ky kthim dhe rivlerësim i vetvetes kombëtare nevojshmërisht do të kërkonte edhe ndryshimin tërësor të filozofisë dhe koncepteve, jo vetëm politike, por edhe shoqërore, si për shembull ngritja në vlerë:

-e fitimit të së drejtës nëpërmjet fuqisë e jo nëpërmjet lypjes e mëshirës,

-e prirjes ofensive përkundër asaj difensive,

-e përligjjes së të gjitha mjeteve për të arritur qëllimin dhe aspiratën madhore kombëtare, pa përfillur pengesat e kufizimet ideologjike,

-e rritjes së potencialit njerëzor nëpërmjet shtimit progresiv demografik, përkundër politikave asfiksuese të planifikimit familjar,

-e vënies në plan të parë të interesit kombëtar në raport me interesat e nëngrupeve që përbëjnë shoqërinë kombëtare (fetare, politike, ekonomike, krahinore, kulturore, etj.),

-e nderimit dhe kujdesit për vlerat dhe institucionet autentike shqiptare (madje në këtë drejtim kemi mjaft nevojë edhe për nxitjen dhe përhapjen e frymës së fobisë), përkundër mbivlerësimit dhe turravrapit drejt vlerave të të tjerëve,

-e adhurimit për vetveten, përkundër hyjnizimit dhe përuljes para të huajit....

Kjo kthesë rrënjësore në mendësi e vetëdije, do të kërkonte vëmendjen dhe përkushtimin e gjithë shoqërisë, por në këtë drejtim kemi edhe ndihmën e vetë fqinjëve (që fatmirësisht nuk janë aq të zgjuar e mendjeftohtë për të na lënë të pashqetësuar në iluzionin tonë topitës) të cilët na shtyjnë drejt kësaj kthese, duke tundur fort dita-ditës "kambanat" e armiqësisë së hapur.

Fund, shkurt-mars 2005

Fjala e mbajtur në takimin e NMT Mbretit Leka I me qytetarët e Shkodrës më 26 mars 2005

Pse Shkodra duhet të përkrahë LZHK-në

Nga Prof.as.Dr. Bajram XHAFA

Shumë i nderuari dhe i shumëprituri Naltmadhëri "Mbret i Shqiptarëve"

Të dashur liderë të LZHK-së

Të nderuar autoritete qendrore e vendore, miq e dashamirë, pjesëmarrës në këtë tubim

Zonja dhe zotërinj

Eshtë hera e tretë që NM e Tij Mbreti Leka I vjen në Shkodrën tonë të lashtë e të re. Vera e vitit 1997 ishte kontakti i parë i shkodranëve me Mbretin. Ai takim shërbeu sa për t'u njohur e për t'u shmallur nga ndarja e gjatë mbi gjysëm shekullore. Hera e dytë ishte nëntori i vitit 2003, kur e gjithë Familja Mbretërore, Mbreti Leka, e ndjera Mbretëresha Suzanë edhe Princi Leka, ishin pranë nesh, këtu në qytetin tonë. Princi Leka e ka vizituar Shkodrën edhe një herë tjetër, me rastin e një ndeshjeje sporti, ku mori kontakt me bashkëmoshatarët e tij të rinj. Kjo është hera e tretë që Mbretin e kemi këtu midis nesh, por takimi i sotëm është jo vetëm takim malli e dashurie, në vazhdën e takimeve të zakonshme të Mbretit me popullin e vet, por edhe takim pune për veprimtari politike konkrete si udhëheqës i formacionit politik shpresëdhënës të Lëvizjes për Zhvillim Kombëtar të iniciuar nga vetë Ai. Vjen për t'i dhënë mbështetje dhe krahë degës prestigjioze të LZHK-së së Shkodrës të krijuar në dhjetor të vitit që përcollëm, me nismën e një grupi intelektualësh të ndershëm, të painfektuar nga korrupsioni dhe shfaqjet e tjera të shëmtuara të kohës që po e gangrenizojnë e po i bëjnë gropën këtij vendi të bekuar, por që klasa politike antikombëtare që e drejton don ta kthejë në vend të mallkuar. Në nismën për ngritjen e degës së Shkodrës të LZHK-së patëm edhe kontributin e zellshëm dhe entuziast të disa djemve shkodranë me banim në SHBA, të cilët dikush mund t'i quajë të diasporës, por që mendja dhe zemra u rreh për Shqipërinë dhe fatin e saj.

Lidhjet e forta Zogut me Shkodrën janë të hershme, por historia regjistron marsin e vitit 1920, kur Ahmet Zogu në cilësinë e ministrit të Brendshëm të qeverisë së Tiranës, erdhi me fuqi dhe me tagër kombëtar për ta marrë qytetin në dorëzim nga forcat aleate dhe për të mos lejuar të pushtohej nga ushtria jugosllave, e cila rrinte e gatshme tek Ura e Bunës. Tek Ahmet Zogu shkodranët sjellin ndërmend prefektin e parë të saj.

Kur Mbreti Leka më 1993, i përvëluar nga malli dhe ëndërrat për atdheun erdhi në Shqipërinë e Tij, politikanët e indoktrinuar e të shejtanizuar me gufime antikombëtare, e nxorën jashtë pa mbushur 24 orë, siç bënë fashistët më 1939. Armiqtë e Shqipërisë fluturuan nga gëzimi, por shqiptarët u mjeruan. Herën e dytë më 1997 kur Shqipërisë i dilte tymi dhe flaka erdhi për të shuar flakët e luftës dhe ethet e urrejtjes. Paqë, Bashkim, Vëllazërim ishte thirrja e tij. Por urrejtja dhe mjerimi vazhduan si më parë, si dikur lufta e klasave. Atëhere vendosi të vijë e të qëndrojë këtu përgjithnjë për të ndarë fatin me bashkatdhetarët e tij e për të marrë përgjegjësitë që i ka ngarkuar kombi.

I dashur popull i kulturuar i Shkodrës!

45 vjet eksperimente socialiste enveriane dhe 15 vjet eksperimente "demokratike" pluraliste nga pasardhësit e Enverit dhe të enverizmit, besoj se janë të mjaftueshme për t'u bindur se gjendja e pashpresë në të cilën është zhytur Shqipëria, është rezultat i sundimit (jo drejtimit) të saj nga ata që rilindasi dibran Josif Bageri i quante "am-e-at-mohonjës, shqyptar të serbuet e të marruet", (po të kishte jetuar sot, do të thoshte: edhe të grekuet). Termi "demokraci" është përdorur për retorikë, vetëm si koncept ideologjik, por jo si organizim ekonomik e shoqëror, si drejtim dhe si qeverisje e vendit, ashtu siç përdorej dikur koncepti "soializëm real", "demokraci proletare", "vija e masave" e pallavra të tjera demagogjike. Shkodranët e vjetër do të kishin thënë: "Gogla dushkut e dokrra hinit". Nuk ka demokraci pa kombëtarizëm, përndryshe ai koncept kthehet në demagogji politike e retorikë të shpëlarë.

Teoritë dhe praktikat e "terapisë shok", të "nivelit zero" dhe të çekut të bardhë i pamë, i votuam në emër të mohimit të trashëgimisë kolektiviste të diktaturës dhe, besoj se e pamë që të gjithë se sa rëndë e pësuam. Ishte një turp i madh që do të na mbetet në histori. Turp dhe dëm i paparë dhe i pangjarë. Ai "Shansi i tretë", i treti i vërteti, (Noli më 1924, Enveri më 1944 dhe PD-ja e Berisha më 1992) i propaganduar si shpikje e madhe e propagandës dhe politologjisë së forcave të quajtura demokratike, që kombëtarët i kanë denoncuar në kohën e tyre, doli bllof e katastrofë, katastrofë kombëtare. Për të qenë demokrat, komunist apo antikomunist nuk mjafton vetëm të deklarohesh i tillë, vetëm sepse kështu e kërkon moda politike e kohës sa për të trullosur mëndjet e të tjerëve e për të arritur një objektiv politik. Termat "demokraci", "vend demokratik", "periudha apo koha e demokracisë" shërbyen dhe vashdojnë të shërbejnë si pluhur propagandistik për të verbuar popullin e për të fshehur veprimtarinë e mafies shtetërore që sot me PS-në dhe Fatos Nanon është shndërruar në përbindësh. Ato shërbejnë për të fshehur zhdukjen e sovranitetit shtetëror, humbjen e pavarësisë kombëtare. Përgjegjëse është klasa politike e periudhës komuniste dhe paskomuniste, gjithë politikanët aktivë të periudhës së ashtuquajtur të tranzicionit. Por edhe populli nuk mund të çlirohet nga përgjegjësia. Ankesat qaramane se nuk kemi politikanë nuk i vlejnë kujt. Kush të dojë, ato mund t'i bëjnë në kisha dhe xhamija, që shyqyr tashmë i kemi. Në këto kushte të rënda, Mbreti Leka mori angazhimet e Tij kombëtare. Për këtë nxiti dhe krijoi LZHK. Pjesa tjetër e përgjegjësisë është e jona. Këtë nuk e them për retorikë të fushatës zgjedhore.

Mbreti Leka dhe LZHK-ja janë shansi i vërtetë për popullin shqiptar dhe për kombin shqiptar. Programi politik i LZHK-së synon rivendosjen e sovranitetit dhe pavarësisë së humbur të vendit, heqjen e vasalitetit të huaj dhe sigurimin e zhvillimit të gjithanshëm e të qëndrueshëm të vendit, zhvillimin gradual e të sigurt. Janë të njohura thekset e Tij për zhvillimin sipërmarrjeve të mesme e të vogla, për lehtësitë dhe inkurajimet në fillim të veprimtarisë së tyre, për zhvillimin e bujqësisë e gjallërimin e fshatit, për vendosjen e rendit e të qetësisë publike dhe për ndërtimin e shtetit juridik. Vetëm LZHK-ja me Mbretin mund të realizojë atë për të cilën kanë nevojë të domosdoshme shqiptarët: lirinë personale dhe pavarësinë kombëtare. Pa pavarësi kombëtare, nuk ka liri personale. Nuk ka dhe nuk mund të ketë liri personale duke u varur tek armiqtë e kombit shqiptar. Iluzionet e miqësirave të mëdha false, populli ynë i provoi mbi kurriz.

Garancia për zhvillimin kombëtar është Mbreti Leka, i cili ndryshe nga politikanët e "shtetit" ideologjik, nuk është person episodik dhe produkt i politikave korente të partive, sikundër janë "ideologët", "teoricienët", "liderët" dhe litarët e socializmit e të "demokracisë" tranzite. Ai është institucion historik, kombëtar, që i ka rrënjët thellë në popullin shqiptar e që shkojnë në historinë e ngritjes e të krijimit të shtetit shqiptar. Kjo lidhet veçoritë historike dhe gjeostrategjike të Shqipërisë. Ato i sigurojnë Atij lidhje të forta e të qëndrueshme me popullin e tij dhe me faktorë politikë ndërkombëtarë që janë protagonistët kryesorë të drejtimit të zhvillimeve bashkëkohore.

Kush më shumë se Shkodra i mbështeti ndryshimet demokratike dhe kush më shumë se ajo e ka pësuar. Shkodra dhe Shqipëria as ka bërë dhe as ka për të bërë hajër, as me pozitën dhe as me opozitën (e sotme). Nën zhurmën e parrullave të evropianizmit mbretëron anarkia, gjakmarrja, vrasjet, krimet monstruoze dhe njëmijë plagë që ju tashmë mund t'i rendisni më mirë. Populli tashmë, edhe ai më indiferenti dhe më pak i njohur me politikën ka prurë bindjen absolute se rendin dhe ligjin mund ta vendosë vetëm Mbreti dhe formacioni politik që udhëheq Ai e që është LZHK-ja. Pa rend e qetësi nuk ka as zhvillim ekonomik, as përmirësim rrugësh, as kontroll të ardhurash, as drita elektrike dhe as dritë demokracie. Vetëm me LZHK dhe Mbretin Shkodra dhe Shqipëria mund të rifitojnë dinjitetin, integritetin, sovranitetin e tyre, zhvillimin e gjithanshëm ekonomik e kulturor të tyre.

(Fjala e plotë e prof.as.Dr. Bajram XHAFA, mbajtur në takimin e NM Mbretit Leka I me qytetarët shkodranë në Teatrin "Migjeni" në kuadër të veprimtarisë politike të LZHK-së para zgjedhjeve të vitit 2005, të cilën nuk mundëm ta botojmë të plotë në numrin e kaluar të gazetës)

Ndërron jetë papa antikomunist, Karol Vojtila

Mbrëmë rreth orës 10 të darkës ka ndërruar jetë një ndër figurat më të famshme të shekullit që shkoi dhe një ndër figurat më të famshme të historisë botërore papa Gjon Pali II. Në ditët e fundit të jetës së kësaj bote, ai kaloi disa kriza shëndetësore, të cilat e dobësuan së tepërmi, dhe më në fund, ai mori frymë për të fundit herë, mbrëmjen e së shtunës datë 2 prill.

Papa Gjon Pali II ka lindur në vitin 1020 në në Krakovia të Polonisë. Në vitin 1946 shugurohet prift. Më 1964 caktohet Arqipeshk i Krakovës. Ndërsa më 1978, zgjidhet Papë. Prej atij viti ai ka zhviulluar një aktivitet të pashoq nëpër të gjitha vendet e botës katolike, saqë mori epitetin "papa shtegtar".

Në vitin 1993 ai bëri një vizitë edhe në Shqipëri, që do të ngelet e paharruar. Po ashtu ai emëroi kardinalin e parë shqiptar Mikel Koliqin, pas përmbysjes së komunizmit. Njëherazi ai ka pasur meritën të shenjtërojë gruan më të famshme të shekullit 20 shqiptaren Nënë Tereza (Gonxhe Bojaxhiu).

Papa Gjon Pali II ka qenë një njeri me përgatitje të pashoqe intelektuale, shkrimtar, njeri sportiv, filolog, poliglot. Njihte shkëlqyeshëm shumë gjuhë sllave, latine, gjermanike, neolatine etj..

Papa Vojtila do të ngelet i paharrueshëm për kohën kur uronte krishtlindjen edhe në kohën e komunizmit, për shqiptarët e Shqipërisë që vuanin diktaturën enveriste.

Papa Vojtila do të ngelet në histori si një ndër personazhet e historisë botërore më me influencë në luftën kundër ideologjisë komuniste. Autoriteti i tij ka qenë i jashtëzakonshëm në të gjithë botën perëndimore demokratike.

Së fundi ai arriti të përkulë edhe regjimin komunist të Kubës ku zhvilloi para pak vitesh një vizitë në këtë shtet dhe ku u prit nga simboli i komunistëve të sotëm të botës Fidel Kastro.

Poashtu Papa Gjon Pali II ka pasur mjaft emër, për shkak se ka qenë papa i parë që zgjidhej nga një vend jashtë Italisë siç ishte Polonia. Një rekord tjetër i Papa Vojtilës është se ai ka qenë një ndër papët më jetëgjatë në historinë e Vatikanit.

Vdekja e tij sigurisht që ka lënë një boshllëk në yllësinë e personazheve legjendarë të shekullit që shkoi. Por aktiviteti i tij do të mbetet përjetësisht i paharrueshëm. Ndërsa shqiptarët kanë dhjetëra arsye që ta nderojnë e përkujtojnë përjetë. Për monarkistët është me interes të shënojmë se papa, në rolin e tij, ka funksionet e një monarku, megjithëse ky rol i tij sikur lihet në hije kur përmendet ky institucion.

Përgatiti: Neritan Kolgjini

Faqe të historisë së dhimbshme të komunizmit. Promovohet vepra "Zgjimi i dragojve"

Një monografi për legjendën antikomuniste Adem Allçi

Adem Allçi: homazh qindra të burgosurve që s'u janë gjetur eshtrat

Para disa ditësh në një nga restorantet më të mira në Tiranë, u promovua monografia historike kushtuar heroit të burgjeve komuniste Adem Allçi, vepër e shkrimtarit Ndue Ukcama. Në këtë promovim merrnin pjesë deputetë, përfaqësues të partive politike, të përndjekur politikë nga i gjithë vendi, punonjës të Akademisë së Shkencave, përfaqësues nga Presidenca, etj.. Mbi rëndësinë e këtij libri fjalën e rastit e mbajti z.Besim Ndregjoni, sekretar i Përgjithshëm i Shoqatës për Integrimin e të Përndjekurve Politikë të Shqipërisë. Fjalët dhe konsideratat më të mira për librin u shprehën nga studiues të ndryshëm si Prof. Dr. Muharrem Dezhgiu, Prof. Dr. Beqir Meta, etj..

Në ligjëratat e të gjithë folësve, emërues i përbashkët ishte vlerësimi dhe konkluzioni logjik se qëndresa ndaj komunizmit duhet të pasqyrohet sa më shumë në letërsi, media e monografi për figurat më të spikatura të antikomunizmit të kultivuar dhe disidencës së mirëfilltë.

Në këtë aktivitet politiko-kulturor, në emër të PLL e LZHK përshëndeti edhe nënkryetari i Departamentit të Organizimit pranë LZHK z.Nevruz Ndregjoni.

Në fund, të pranishmit i përshëndeti heroi dhe personazhi legjendar i kësaj monografie z.Adem Allçi, i cili falenderoi shkrimtarin Ndue Ukcama si dhe miqtë dhe dashamirësit e shumtë, duke theksuar se ky libër u kushtohet edhe atyre qindra të përndjekurve politikë që akoma nuk u janë gjetur ende eshtrat, pasi ky libër është një homazh edhe për këta martirë dhe për qëndresën me të cilën ata përballuan diktaturën gjakatare.

Në fjalën e tij, sekretari i Shoqatës së të Burgosurve dhe Përndjekurve Politikë të Shqipërisë z.Besim Ndregjoni, ndër të tjera tha: "Sot është një ditë e shënuar për të gjithë ne të Përndjekurit politikë, të mbledhur për të marrë pjesë në promovimin e monografisë "Zgjimi i dragonjve", të shkrimtarit Ndue Ukcama, vepë kjo kushtuar Adem Allçit, këtij prometeu që përballoi për 28 vjet rresht diktaturën më kriminale të shekullit XX-të.

Shkrimtari i madh Stefan Cvajg, që ka skalitur mrekullisht jetën e shumë njerëzve të shquar, thotë: "Një njeri gjatë jetës së tij të shkurtër mund të shndërrojë në një të vërtetë të pavdekshme atë që u është dukur vetëm si një ëndërr qindra brezave".

Dhe në këtë libër thënia e Stefan Cvajgut është një realitet që shumë bukur z.Ukcama e ka trajtuar në këtë monografi. Fillon kënga e..., dhe mbyllet: "mos harroni varrin gjigant Burrel".

Kjo monografi është një muze i dhimbshëm historie; ajo ka brenda rini me dashuri për jetën, dhe hekura e tortura të paimagjinueshme, një tragjedi që martirizoi familjen Allçi për 46 vjet diktaturë.

Dhe kjo tragjedi fillon në vitin 1944, në kohën kur Shqipërinë e pushtoi murtaja komuniste.

Në vitin 1945 Isuf Hysen Allçi arrestohet dhe dërgohet në hetuesinë e Kukësit me motivacionin "armik i pushtetit popullor dhe bashkëpunëtor i Gani bej Kryeziut dhe Shaban Polluzhës", këtyre dy heronjve të Kosovës.

Dhe tragjedia vazhdon: Elez Allçi e Adem Allçi do të arrestoheshin në vitin 1962 dhe do të dilnin nga burgu në vitin 1990, madje edhe atëherë vetëm pas kërkesës së OKB dhe Sekretarit të Përgjithshëm Perez de Kuelar.

Në vitin 1965 do të arrestohej Imeri, vëllai tjetër. Në 1977 Halili e Ismaili, sëbashku me nënën e Ademit, Zylfien dhe mbesën Valbona, do të internoheshin në Lekbibaj dhe nga Lekbibaj më pas do të internoheshin në Manxë të Durrësit. Gjithsej, një shekull burg vetëm kjo familje nga fshati i bukur Vuçidol i Malësisë së Gjakovës.

Kjo është tragjedia që kuçedra komuniste i shkaktoi kësaj familjeje, por kjo tragjedi do të përballohej me qëndresë të pathyeshme heronjsh nga vëllezërit Allçi, me Ademin e pamposhtur.

Trajtimi historik dhe artistik janë lidhur pazgjidhshmërisht në këtë monografi. Heroi i këtij libri është Ademi, që populli e pati në legjendë si njeriu me dy zemra, me dy nëna, si nëna Fate që i vranë djalin, Musliun e bukur e trim, oficerin e përgatitur të Mbretërisë Shqiptare, zv/komandantin e Qarkut të Gjakovës, dhe që në vend të Musliut mori në gji si djalë të saj Ademin e Isufit. Por Ademi pati edhe nënën që e lindi, Zylfie Shabanin. Por megjithëse Ademi pati dy nëna, asnjërën prej tyre nuk e gëzoi, pasi ato u larguan nga kjo jetë pa u përshëndoshë me birin e tyre të shtrenjë, Ademin që i deshi aq shumë.

Në këtë monografi ka ngjarje historike që duhen kujtuar, siç është thyerja e burgut të Burrelit, kur Ademi sëbashku me shokët e tij të ngushtë, Sazan Hadërin nga Kurveleshi dhe Dhori Gërnjotin nga Korça; i treguan diktaturës se katakomb-kështjellën e komunizmit mund ta thyenin, ndonëse në këtë ngjarje të madhe historike atje në Aushvicin shqiptar të Burrelit, mbeti i vrarë Sazani, ky djalë trim i Labërisë dhe u plagos Dhori. Në fund u kap edhe Ademi, i cili bashkë me Dhorin u dënuan me burg të përjetshëm.

Në këtë libër nuk ka ngjarje të imagjinuara, por të jetuara. Aty do të lexoni sesi nëna e Ademit, me Valbonën e vogël, do t'i flisnin gjarpërit në Lekbibaj: "... ne nuk u vramë ju. Pse na vritni?".

Mbas 28 vjetësh, heroi Adem Allçi do të takonte të motrën, e cila nuk e njihte vëllanë, megjithëse fëmijët e saj kishin qenë në burg me Ademin.

Sa rrënqethëse është kur motra nuk njeh vëllain.

Kjo monografi që promovojmë sot ka një mesazh, mesazhin e Paqes. Paqja është shtysa më e madhe e dashurisë për jetën dhe shkatërrimtarja e urrejtjes.

Ky libër na kujton se nuk duhet të harrojmë të kaluarën; se duhet të përbuzim të keqen, të mos hakmerremi, por t'i detyrojmë që të kërkojnë falje ndaj nesh për tragjeditë, krimet dhe vuajtjet.

Ky libër e pasuron letërsinë shqiptare me të vërtetat historike që kombi ynë përjetoi gjatë diktaturës.

Shumë bukur shprehet heroi-personazh i këtij libri, z.Adem Allçi: "Paqe, paqe, por të mos harrojmë varrin gjigand të Burrelit...".

Ndaj po e mbyll fjalën time me një strofë të poezisë "Lutu për të burgosurit", të poetit të burgosur politik, Visar Zhiti:

Jepu dritë atyre të gjithëve

Derisa të mund të shohin

Ç'ishte gabim në jetën tonë

Që vetëm dashuria

E ndreq dhe bën vepra

Ndaj mjeranëve

Mëkatet e të cilëve i kemi të gjithë.

Në fund u shtrua një koktejl për të pranishmit.

Korresp. i "Atdheu"

___________________________

Takime madhështore të Mbretit Leka I dhe LZHK në Shkodër dhe Malësinë e Madhe

Mbreti: LZHK është e ardhmja e shqiptarëve

"Nuk mund t'i harroj kurrë mbështetjen dhe pritjen madhështore që më keni dhuruar në vitin 1997. Shkodra ka qenë një pikë e lartë e qytetërimit shqiptar, e atdhetarisë, idealeve dhe kulturës kombëtare. Për një kohë të gjatë kam studiuar dhe menduar për të zbuluar shkaqet dhe arsyet e pozicionit kyç të Shkodrës dhe shkodranëve në Historinë e Shqipërisë..."

Shkodër - Paraditen e të shtunës së datës 26 maj 2005, në sallën e tejmbushur të Teatrit "Migjeni" të qytetit të Shkodrës, u zhvillua një takim madhështor i NMT Leka I - Mbret i Shqiptarëve dhe drejtuesit më të lartë të LZHK, me legalistët dhe simpatizantët e LZHK të qytetit dhe rrethinave. Që në hyrje të metropolit të Veriut, zbukuruar për festën e Pashkëve katolike, karvani i makinave që shoqëronin Mbretin Leka u përshëndet nga qytetarët e shumtë që nxitonin drejt sallës ku do të mbahej takimi i organizuar nga Dega e LZHK Shkodër.

Në sallën e mbushur me qindra qytetarë shkodranë, ku nuk gjeje vend as në lozhat e sipërme, ra në sy dekori festiv dhe entusiazmi i të pranishmëve, që kulmoi me hyrjen në sallë të Mbretit Leka dhe panelit drejtues të takimit, përbërë nga kryetari i PLL z.Ekrem Spahiu, kryetari i PDRn z.Dashamir Shehi, kryetari i Senatit të Veteranëve të PLL z.Ali Ohri, kryetari i Departamentit të Organizimit pranë LZHK z.Yllson Ibrahimllari dhe kryetari i Degës së LZHK Shkodër z.Ahmet Hoti.

Pas ekzekutimit të Himnit kombëtar, takimin e hapi kryetari i Degës së PLL Shkodër z.Ilir Kuka, i cili përshëndeti Mbretin Leka, drejtuesit e lartë të LZHK dhe të pranishimit, dhe menjëherë i dha fjalën Kryetarit të LZHK Mbretit Leka I-rë, i cili tha: "Vëllezër dhe motra shkodranë, duhet ta dini se gjithmonë ju kam patur dhe ju kam në zemër. Nuk mund t'i harroj kurrë mbështetjen dhe pritjen madhështore që më keni dhuruar në vitin 1997. Shkodra ka qenë një pikë e lartë e qytetërimit shqiptar, e atdhetarisë, idealeve dhe kulturës kombëtare. Për një kohë të gjatë kam studiuar dhe menduar për të zbuluar shkaqet dhe arsyet e pozicionit kyç të Shkodrës dhe shkodranëve në Historinë e Shqipërisë. Dhe në fund kam nxjerrë konkluzionin se Shkodra dhe shkodranët kanë kontribute shumë të mëdha për Shqipërinë dhe Kombin, sepse janë krijuar për këtë mision, sepse ju jeni thelbi i Kombit dhe qytetërimit shqiptar.

Unë kryesoj LZHK dhe vij tek ju me shpresën se ju do ta mbështesni LZHK, sepse është për ju dhe sepse e meritoni.

Ju uroj nga zemra fitoren e LZHK në Shkodër, për shkodranët dhe qytetin tuaj të mrekullueshëm, për shqiptarët dhe Kombin shqiptar.

LZHK është ardhmëria e shqiptarëve, mbështeteni atë dhe ëndrra juaj do të realizohet.

Më lejoni që, nga Shkodra, t'ju uroj ju dhe gjithë shqiptarëve: gëzuar Pashkët.

Ju uroj t'i kaloni gëzuar këto festa të mrekullueshme, që janë pjesë e besimit tonë tek Zoti.

Mirë u pjekshim prap në të ardhmen.

Ju faleminderit!

Fjala e Mbretit u shoqërua me duartrokitje të gjata nga të pranishmit.

***

Më pas z.Ilir Kuka ia dha fjalën studiuesit të njohur dhe pedagogut të Universitetit "Luigj Gurakuqi", Prof.As.Dr. Bajram Xhafa, i cili foli për vlerat e mëdha politike të Lëvizjes për Zhvillim Kombëtar, iniciuar dhe udhëhequr nga NMT Mbreti Leka I-rë, si vazhdimësi e traditave shtet-formuese dhe atdhetare që Mbreti Leka trashëgon dhe përfaqëson aktualisht në politikën shqiptare.

Më pas e mori fjalën kryetari i Shoqatës së të Burgosurve dhe Persekutuarve Politikë të rrethit z.Caf Jonuzi, i cili në emër të anëtarëve të kësaj shoqate shprehu mbështetjen e plotë për LZHK.

Edhe kryetari i Shoqatës "Pronësi me Drejtësi" të Degës Shkodër z.Njazi Muka, shprehu besimin e plotë se vetëm LZHK në pushtetin e ardhshëm mund të zgjidhë problemin e pronave dhe pronarëve legjitimë.

Më pas i riu Elsid Myftija, pinjoll i familjes së njohur legaliste shkodrane, me një poezi atdhetare tepër të ndjerë dhe interpretuar me pathos, emocionoi të pranishmit e shumtë që shpërthyen në duartrokitje frenetike.

Fjala e z.Dashamir Shehi, në të cilën ishin fokusuar disa nga objektivat kryesore të qeverisjes së ardhshme të LZHK, u duatrokit gjatë nga të pranishmit, teksa deputeti i njohur theksoi se LZHK do t'u kthejë pronat pronarëve legjitimë, do të vendosë shtetin ligjor dhe rendin publik, të munguar e të dhunuar nga maxhoranca e majtë.

Në vijim z.Shehi theksoi se qeverisja e ardhshme e LZHK do të kërkojë Pavarësimin e Kosovës, zbatimin e Marrëveshjes së Ohrit dhe njohjen e të drejtës shtet-formuese të shqiptarëve të Maqedonisë dhe të të drejtave të ligjshme të Çamëve në Greqi.

Pas z.Shehi fjalën e mori drejtori i Departamentit të Organizimit pranë LZHK z.Yllson Ibrahimllari, i cili foli gjerësisht për objektivat kryesorë politikë të LZHK dhe vizionin e saj qeverisës, çka u mirëprit nga të pranishmit.

Ndërsa deputeti legalist, kryetari i PLL z.Spahiu, në fjalën me të cilën iu drejtua qytetarisë shkodrane, i emocionoi të pranishmit teksa u kujtoi se Shkodra i kish kryer detyrimet ndaj Shqipërisë dhe Kombit shqiptar, çka sipas tij ishte shpërfillur nga pushtetet në Shqipëri që nga viti 1939 e në vijim, deri në ditët e sotme.

"Unë mund t'u them se ju e keni bërë detyrën tuaj ndaj atdheut, por shtrohet pyetja: A i kanë kryer detyrimet ndaj jush pushtetet dhe qeveritë? Përgjigjia e kësaj pyetje dihet: - Aspak!

Në Shkodër mungon siguria për jetën, mungojnë investimet. Papunësia ka përfshirë shumicën e qytetarëve, varfëria është në rritje të pandërprerë, dhe për pak orë rreshje shiu, qyteti juaj përmbytet. Jeni të rrethuar nga ujërat dhe herë pas here mbyteni në to. Keni dy hidrocentrale që furnizojnë me energji gjithe Shqipërinë, por ju mbeteni vazhdimisht në errësirë.

Moskthimi i pronës tek pronari i vërtetë, mosrehabilitimi i ish të Burgosurve dhe të Përndjekurve Politikë, emigracioni etj., janë plagë të dhimbshme të këtij tranzicioni, që po i përjetojnë jo vetëm shkodranët, por edhe të gjithë qytetarët shqiptarë.

Në numrin e fundit të gazetës tuaj lokale të LZHK-së "Fryma Kombëtare", keni pasqyruar një thënie të presidentit të Kosovës z.Rrugova që thotë se "Mbreti Leka I është simbol i Kombit shqiptar".

Mbështetja e bijve tuaj, pra bijve të Shkodrës në diasporë për LZHK, është lajmi kryesor dhe mrekullia që do të sjellë bashkë me votën tuaj, fitoren e padiskutueshme të Lëvizjes për Zhvillim Kombëtar në Shkodër...", - e mbylli fjalën mes duartrokitjesh z.Spahiu.

Pas tij e mori fjalën njëri nga djemtë e familjeve më të shkëlqyera shkodrane, kryetari i Degës së LZHK Shkodër, z.Ahmet Hoti, i cili me fjalë zemre u foli bashkëqytetarëve për fatin dhe shansin e madh që ata kanë për të votuar për LZHK si shpresa e ardhshme e tyre dhe e mbarë shqiptarëve.

Zotëri Hoti u kërkoi shkodranëve dhe mbarë shqiptarëve, në prani të Mbretit Leka, që të mos lejonin depërtimin në LZHK të atyre njerëzve që kanë lejuar dhe realizuar këtë gjendje katastrofike në Shkodër dhe mbarë Shqipërinë, me qeverisjen e tyre të mbrapshtë. "Njëherë e përgjithmonë duhet t'u presim rrugën dhe mundësitë realizuesve të katastrofës shqiptare për t'u rikthyer në pushtet dhe për të përsëritur veprën e tyre makabre. Ata e kanë humbur përjetësisht të drejtën për të qeverisur dhe për t'u kërkuar votën shkodranëve dhe mbarë shqiptarëve. Tashmë ne kemi LZHK, ideuesin dhe garantin e saj NMT Mbretin Leka...", - e mbylli fjalën e tij z.Hoti, duke çuar peshë entusiazmin e të pranishmëve.

Në fund të këtij takimi, festiv, Mbreti Leka dhe qytetarët e shumtë shkodranë u përshëndoshën me dashuri dhe me premtimin e ndërsjellë për t'u takuar sërish gjatë fushatës së zgjedhjeve, me bindjen se votat e shkodranëve do të jenë për LZHK dhe kandidatët e saj.

Mbreti Leka, takim në Koplik

Më pas karvani i makinave u nis drejt kryeqendrës administrative të rrethit të Malësisë së Madhe, Koplikut, në një takim tjetër madhështor me banorët e kryeqendrës së rezistencës antikomuniste dhe bastionit të demokracisë shqiptare.

Qindra qytetarë të Koplikut dhe Malësisë kishin dalë për të pritur Mbretin Leka dhe drejtuesit më të lartë të LZHK që e shoqëronin

Pasi u përshëndoshën me Mbretin dhe mysafirët e nderuar në hyrje të Shtëpisë së Kulturës, qytetarët mbushën plot sallën ku u zhvillua takimi, të cilin e hapi kryetari i Degës së PLL Malësi e Madhe z.Sami Zeka, i cili u uroi mirëserdhjen Mbretit Leka dhe mysafirëve të tjerë nga Tirana, dhe më pas ia dha fjalën Mbretit Leka I-rë, i cili tha: "... Jam shumë i lumtur që takohem me ju, dhe t'u kujtoj se nuk do ta harroj pritjen tuaj të mrekullueshme në vitin 1997. Sot do të dëshiroja me ju thanë se keni dy zona zgjedhore dhe dua t'ju siguroj se, mbas fitores së LZHK, Shqipëria do të qeveriset nga shqiptarët e vërtetë dhe për shqiptarët. Ne do të punojmë sëbashku për zhvillimin kombëtar, për të rritur me punë mirëqenien tuaj dhe të fëmijëve të Shqipërisë.

Ju ftoj të jepni përkrahjen tuaj për LZHK, megjithëse e drejta e votës është e juaja. Sidoqoftë, ju kërkoj që të votoni me çdo kusht, sepse vetëm me votë mund ta kthejmë vendin dhe Kombin në rrugën e mbarësisë dhe zhvillimit.

Ju uroj nga zemra gëzuar Pashkët dhe mirë u takofshim prap, së shpejti".

Fjala e Mbretit u pasua nga duartrokitje të gjata.

Pas NMT Mbretit Leka e mori sërish fjalën z.Sami Zeka, i cili tha: "Jam shumë i nderuar që në emrin tuaj, të flas e t'i uroj mirëserdhjen Mbretit Leka në Malësinë e Prek Calit, Dedë Gjo Lulit e shumë trimave të tjerë atdhetarë.

LZHK është forca e vetme me të cilën shqiptarët, kudo që janë, do të rikthejnë dinjitetin e nëpërkëmbur të djemve e motrave tona, që po derdhin djersën dhe gjakun rrugëve të Europës në kërkim të një jete më të mirë dhe të një të ardhmeje më të sigurt.

LZHK është e para lëvizje elektorale e llojit të vet në Shqipëri, dhe është e hapur për të gjithë shqiptarët e ndershëm që duan të kontribuojnë për të ndryshuar këtë realitet të dhimbshëm dhe për t'i dhënë fund këtij tranzicioni absurd e pafund. Sot LZHK ka një simbol të madh në krye. NMT nuk është vetëm trashëgimtar i Fronit Mbretëror të Shqipërisë, por edhe i aftësive dhe vizionit shtet-formues të Mbretit Zog dhe prindërve tanë që e mbështetën atë.

Sot kemi nevojë më shumë se kurrë të kemi në krye një simbol që na bashkon e na udhëheq drejt një ardhmërie të sigurt për fëmijët tanë dhe brezat që do të vijnë...

Burra të Malësisë së Madhe! Ka ardhur koha që, si dikur në Kuvendet e maleve tona, t'i japim besën dhe mbështetjen e pakufishme NMT Mbretit Leka. T'i japim LZHK dhe djemve të saj votat tona, pasi vetëm LZHK me në krye Mbretin Leka është shpresa që ne kemi, është siguria që ne meritojmë. Naltmadhni, dyert dhe zemrat e malësorëve do të jenë gjithmonë të hapura për Ju dhe LZHK...", - e mbylli fjalën e tij mes duatrokitjeve z.Sami Zeka.

Pas kryelegalistit lokal e mori fjalën z.Shehi, i cili foli shkurtimisht për objektivat qeverisës të LZHK dhe misionin e saj, çka u mirëprit dhe u duartrokit nga të pranishmit.

Në fund të këtij takimi mbresëlënës e mori fjalën kryetari i PLL z.Spahiu, i cili ndër të tjera tha: "Vlerat dhe kontributet e malësorëve ndaj Shqipërisë dhe kombit shqiptar, janë të shumta dhe të gdhendura në historinë tonë dhe çdokush që ka ardhur këtu, ua kanë përmendur e do t'ua përmendin edhe më shumë gjatë ditëve në vazhdim deri në datën e zgjedhjeve.

Ne sot kemi ardhur të bisedojmë për hallet tuaja e tonat, dhe për mënyrën sesi do t'i zgjidhim. Mjerimi, plagët tona dhe shumë të tjera, vijnë sepse ne nuk kemi qeverisje, por kemi disa pushtetarë që punojnë vetëm për veten e tyre dhe marrin frymë me gabzherrin e Greqisë.

E keqja e shqiptarëve është qeveria socialiste, që është derivat i Partisë Komuniste, themeluar nga Dushan Mugosha dhe Miladin Popoviçi.

Por duhet pranuar se përgjegjësi kemi edhe ne partitë opozitare, që nuk kemi arritur të largojmë PS nga pushteti.

Përballë këtij realiteti të dhimbshëm dhe kërkesave të mijëra shqiptarëve për ndryshim, Mbreti Leka I-rë nuk mund të qëndronte indiferent.

LZHK-ja që është inicuar dhe drejtohet nga Mbreti Leka I, lindi si domosdoshmëri kombëtare. Ajo është mirëpritur me entusiazëm nga shumica e shqiptarëve, si brenda ashtu edhe jashtë Shqipërisë. Këtë po e demonstroni mjaft mirë edhe ju sot këtu në Koplik, në këtë takim me Mbretin Leka I.

Tashmë Mbretin dhe LZHK-në i mbështesin shumë parti parlamentare dhe jo parlamentare, shoqata, sindikata, unione, personalitete të jetës shoqërore shqiptare, etj.. Ka ardhur koha që të mbështesim të të gjithë sëbashku simbolin kombëtar, Mbretin Leka I dhe Lëvizjen për Zhvillim Kombëtar.

Së fundmi, dëshirojmë t'u urojmë gjithë besimatarët katolikë: gëzuar Pashkët

Rroftë Mbreti

Rroftë populli i Malësisë së Madhe! Rroftë kombi shqiptar!", - e mbylli fjalën e tij z.Spahiu, çka shënoi edhe mbylljen e këtij takimi impresionues të qytetarëve të Malësisë së Madhe me NMT Mbretin Leka dhe drejtuesit e lartë të LZHK.

Korresp. i "Atdheu".

Deklaratë për mediat e kryetarit të PLL z.Eqerem Spahiu

PLL përzgjedh 100 kandidatët për LZHK

PLL përmbylli me sukses të plotë një nga fazat e rëndësishme të procesit zgjedhor sikurse është përzgjedhja e kandidaturave... Tashmë PLL-ja i ka vënë në dispozicion LZHK-së kandidaturat e saj për deputetë duke mbuluar hartën elektorale në të 100 zonat zgjedhore.

Ndërkohë që disa parti e kanë shpallur fitoren e zgjedhjeve të ardhshme parlamentare, LZHK-ja është krejtësisht racionale në përgatitjet e saj për këto zgjedhje.

PLL përmbylli me sukses të plotë një nga fazat e rëndësishme të procesit zgjedhor sikurse është përzgjedhja e kandidaturave. Ky proces ka kaluar nëpërmjet një procedure demokratike dhe mund t`ju themi se kandidatët tanë janë figurat më të kompletuara dhe të spikatura për të konkuruar në mënyrë dinjitoze.

Tashmë PLL-ja i ka vënë në dispozicion LZHK-së kandidaturat e saj për deputetë duke mbuluar hartën elektorale në të 100 zonat zgjedhore.

Sigurisht që këtë të drejtë e kanë të gjitha subjektet e tjera elektorale dhe aktorët brenda LZHK-së, çka do të thotë se Lëvizja për Zhvillim Kombëtar, në vlerësim të vlerave dhe kontributeve, do të kandidojë 100 kandidatët më të përzgjedhur për ta përfaqësuar atë në zgjedhjet e verës 2005.

***

PLL-ja vazhdon të insistojë duke u kërkuar gjithë partive politike, institucioneve që lidhen drejtpërdrejt me procesin zgjedhor, por në mënyrë të veçantë kreut të shtetit z.Alfred Moisiu , për dy çështje shumë të rëndësishme për zgjedhjet.

E para, që zgjedhjet parlamentare të zhvillohen brenda muajit qershor, dhe e dyta, të ligjërohet e drejta e diasporës dhe emigrantëve shqiptarë për të votuar, në mënyrë që ato të shprehin vullnetin e tyre në mbështetje të forcës politike që parapëlqejnë.

***

Partia "Lëvizja e Legalitetit" përshëndet qëndrimin e Komisionit të Helsinkit pranë Kongresit Amerikan që zgjedhjet parlamentare të kësaj vere në Shqipëri të krahasohen me standardet ndërkombëtare. Eshtë detyrim i qeverisë për të përgatitur infrastrukturën e duhur zgjedhore dhe zhvilluar zgjedhje të lira dhe të ndershme. Shqipëria, me zgjedhjet e ardhshme parlamentare duhet të dalë nga lista e vendeve që nuk zhvillojnë zgjedhje të lira dhe të ndershme.

***

Partia "Lëvizja e Legalitetit" dënon represionin më të fundit të klikës socialiste në pushtet të materializuar përmes vendimit të KKRT për heqjen e liçencës së Shijak TV. Ne gjykojmë se një vendim i tillë nuk drejtohet vetëm kundër Shijak TV dhe stafit të tij, por është një atentat i mirëfilltë ndaj fjalës së lirë dhe mendimit opozitar në tërësi.

PLL mbështet protestën e stafit të Shijak TV, ashtu siç ka denoncuar e dënuar më parë vendimin e KKRT për heqjen e licencës së këtij televizioni, i cili është i pari televizion privat në Shqipëri.

Në këto momente të vështira për mediat opozitare në përgjithësi, por në veçanti për Shijak TV, PLL ndjehet pranë stafit të Shijak TV dhe u bën apel organizatave ndërkombëtare që të ngrenë zërin e tyre në mbrojtje të të drejtës së ligjshme të Shijak TV, i cili po lufton edhe për lirinë e mediave në Shqipëri.

Tiranë, më 23 mars 2005

Legalistët kanë shprehur edhe njëherë shqetësimin për një proces të lirë e të ndershëm zgjedhor

PLL: Zgjedhjet të bëhen në muajin qershor

PLL ka shprehur përsëri në një konferencë shtypi shqetësimin e saj rreth procesit zgjedhor, pasi duket qartë që pushtetarët socialistë nuk kanë reflektuar deri më sot ndaj kushteve të opozitës dhe deklaratave të komunitetit ndërkombëtar. Kështu në konferencën mediatike të kryetarit Spahiu të mbajtur në sallën e konferencave të PLL ditën e mërkurë datë 23 mars, u bë apel përsëri që institucionet shtetërore të ndryshojnë qëndrimin e deritanishëm ndaj procesit të ardhshëm, sidomos sa u përket listave zgjedhore dhe pjesës tjetër infrastrukutore të zgjedhjeve. Spahiu solli në vëmendjen e gazetarëve edhe kritikat e bëra nga Komisioni i Helsinkit në Kongresin Amerikan në lidhje me fushatën e ardhshme zgjedhore.

Përjashtimi i emigrantëve nga votimi, i qëllimshëm

Poashtu Spahiu ka theksuar se "kërkesat tona që në zgjedhjet e ardhshme t'u krijohen emigrantëve dhe diasporës kushtet e domosdoshme për të votuar, nuk janë vlerësuar." Spahiu e quajti këtë qëndrim të pushtetarëve si të qëllimshëm, pasi, sipas tij, emigrantët shqiptarë dhe diaspora janë në maxhorancë dërrmuese kundër qeverisë. Por gjithsesi, ai u shpreh se kjo pjesë e kombit shqiptar nuk duhet lënë kurrsesi jashtë vendimmarrjes për të ardhmen e vendit, pasi është pjesa më vitale dhe numerikisht supozohet se është rreth 1/3 e gjithë popullsisë me të drejtë vote.

Më pas Spahiu këmbënguli në idenë e afrimit të datës së zgjedhjeve, e cila sipas tij duhej të ishte në muajin qershor e jo në korrik kur duan ta caktojnë socialistët në pushtet. Spahiu e argumentoi këtë qendrim me faktin se në qershor mund të ketë një braktisje të ndjeshme të procesit të votimit, për shkak të fillimit të sezonit të pushimeve të verës e të plazhit.

Stop dhunimit të Shijak TV

Në këtë konferencë shtypi Spahiu kërkoi që t'i jepej fund dhunimit të së drejtës së Shijak TV për të transmetuar programet e tij. Ai tha se heqja e licencës nga KKRT ishte e padrejtë dhe vendimi i marrë më pas për prishjen e antenave është në kundërshtim flagrant me ligjin. Spahiu tha se kjo gjë bëhet me qëllim që t'i mbyllet goja opozitës, pasi Shijak TV është i njohur si një televizion me politikë të djathtë editoriale. Spahiu në këtë konferencë u bëri thirrje edhe institucioneve ndërkombëtare që të ndërhynin pranë institucioneve shtetërore që të zhbllokohej kjo situatë absurde ku sulmohen mediat në mënyrën më absurde.

N.K.

Deklaratë për mediat e Nënkryetarit të PLL z.Murat Basha

Basha: Denoncojmë pazaret e qeverisë Nano me kinezët

PLL shpreh indinjatën e saj të thellë ndaj qëndrimeve të përsëritura antishqiptare të qeverisë Nano dhe Islamit si kryediplomat, brenda tre muajsh, që, me deklarimin e tyre për mosnjohjen e Taivanit, nuk kërkuan nga pala kineze njohjen e të drejtës së vetëvendosjes për Kosovën, në përputhje me kartën e OKB për vetëvendosjen e popujve

Nënkryetari i PLL Murat Basha ka denoncuar në një deklaratë për mediat, qendrimin e qeverisë shqiptare në bisedimet me ministrin e jashtëm kinez, i cili ka kërkuar që Kosova të rifutet në sovranitetin e Serbisë, sipas rezolutës 1244, qëndrim i cili nuk ka gjetur kundërshtimin e palës shqiptare. Sipas Bashës, qeveria shqiptare nga njëra anë njeh të drejtat e Kinës mbi Tajvanin dhe nga ana tjetër nuk i kërkon si kompensim shtetit kinez që të njohë Kosovën. Në deklaratë Basha thekson se "Në vazhdën e qëndrimit kundër Pavarësisë së Kosovës, shprehur edhe në marrëveshjen Islami - Drashkoviç, (të 22 dhjetorit të kaluar, mbajtur fshehur deri para pak ditësh), Nano-qeveria sërish i nguli thikën pas shpine Kosovës dhe opsionit të saj të Pavarësisë, në deklaratën zyrtare emetuar pas takimit me kryediplomatin kinez." Më tej Basha shprehet se "Për LZHK dhe PLL tingëllon paradoksal lëshimi që qeveria shqiptare i bëri Kinës për mosnjohjen zyrtare të Taivanit, në këmbim të njohjes nga Kina të "sovranitetit të Serbisë mbi Kosovën, konform Rezolutës 1244 të OKB". PLL shpreh indinjatën e saj të thellë ndaj qëndrimeve të përsëritura antishqiptare të qeverisë Nano dhe Islamit si kryediplomat, brenda tre muajsh, që, me deklarimin e tyre për mosnjohjen e Taivanit, nuk kërkuan nga pala kineze njohjen e të drejtës së vetëvendosjes për Kosovën, në përputhje me kartën e OKB për vetëvendosjen e popujve, kartë të cilën Kina, (si anëtare e përhershme e Këshillit të Sigurimit), duhet ta mishërojë në aktivitetin diplomatik të saj, ndonëse e drejta e vetëvendosjes konform kësaj karte i takon edhe popullit të Taivanit.

Kosova dhe populli shqiptar i saj, që, për hir të së vërtetës nuk kanë kurrfarë lidhjeje me Serbinë dhe kombin serb, (sikundër ka populli kinez i Taivanit me popullin kinez të Kinës), nuk mund të bëhen objekt pazarllëqesh nga Kina projugosllave dhe qeveria proserbe e Nanos," - thuhet në deklaratën e nënkryetarit të PLL.

Në fund deklarata nënvizon se "Legalistët protestojnë ashpër kundër deklaratës së kryediplomatit kinez në favor të Rezolutës 1244, që njeh sovranitetin e Serbisë mbi Kosovën, për analogji të njohjes së sovranitetit të Kinës mbi Taivanin.

Deklarimi i kryediplomatit kinez në favor të Rezolutës 1244, është një provokacion i rëndë ndaj të drejtës së vetëvendosjes së popullit shqiptar të Kosovës dhe përpjekjeve e diplomacisë ndërkombëtare për zgjidhjen e Statusit final të Pavarësisë së saj," - thuhet në deklaratën e datës 21 mars 2005 të mbajtur nga nënkryetari i PLL z.Murat Basha, në lidhje me takimin ndërmjet zyrtarëve të qeverisë shqiptare dhe asaj kineze.

"Atdheu"

Fjala e deputetit z.Eqerem Spahiu mbajtur në Kuvend më datë 24.03.2005

Si duhen trajtuar marrëdhëniet me grekët

E konsideroj të një rëndësie jetike ndërtimin e një politike dinjitoze kombëtare në raport me grekët, të cilët ende mbajnë në fuqi ligjin e luftës me Shqipërinë. Po ashtu duhet të theksojmë se grekët që prej vitit 1912 mbajnë padrejtësisht toka shqiptare nën pushtim siç janë krahina të tëra duke filluar me Çamërinë martire. Çamëria duhet të jetë lajtmotivi i politikës shqiptare

Në vitet '30-të shtetin shqiptar e qeverisnin njerëz vërtet patriotë, që mbi gjithçka kishin interesat shqiptare. Sepse Mbreti Zog, zbatonte parimin e respektit reciprok. Asokohe afendikonjtë ishin shqiptarët dhe grekët ishin punëtorë... Në një farë mënyre, po të bëjmë një krahasim, "sheshi Omonia" ishte diku në Korçë apo në Tiranë, dhe jo në Athinë.

I nderuar z.kryetar

Të nderuar deputetë

Duke marrë shkas nga vrasja e fundit e një emigranti shqiptar në Greqi, vetëm se këndonte shqip, apo moslejimi i sportdashësve shqiptarë të ndjekin ndeshjen e futbollit Greqi-Shqipëri, më bëri që të dal sot në këtë podium. Këto dy fakte sjellin edhe njëherë në skenë problematikën e marrëdhënieve të Shqipërisë me Greqinë, të cilat nuk janë aq rozë saç kanë qejf të thonë pjesë të ndryshme të politikës shqiptare qoftë në pushtet, qoftë në opozitë.

Marrëdhëniet ndërmjet Shqipërisë dhe Greqisë kanë qenë dhe janë pa dyshim një prej preokupimeve kryesore të politikës shqiptare. Dhe pavarësisht nga ulje-ngritjet e toneve, ato do të vazhdojnë t'i japin ngjyrën politikës së shtetit tonë, edhe për një periudhë kohe të konsiderueshme në të ardhmen. Prandaj është me rëndësi të diskutohet në lidhje me mënyrën se si duhen ndërtuar këto marrëdhënie, pra se si shteti shqiptar do t'i zhvillojë këto marrëdhënie. Sepse, nëse do të vazhdohet si deri më sot, ku shteti shqiptar përballë shtetit grek ka statusin e kolonisë ose më thjesht atë të çirakut përballë padronit, atëherë unë them me bindje që e ardhmja e shqiptarëve është e kompromentuar rëndë e në mënyrë të pariparueshme. Mos t'ju tingëllojë e rëndë kjo që thash, pasi për këtë kemi mësuese të pagabueshme historinë e marrëdhënieve me grekët në dy shekujt e fundit. Dhe pikërisht ky rol prej shërbëtori që ka marrë përsipër të bëjë qeveria e sotme socialiste, më shtyn që në emrin tim dhe të politikës që përfaqësoj, të them: - mjaft më!...

Nuk ka asnjë kuptim të vazhdohet më tej në këto raporte ku praktikisht shteti shqiptar po kthehet në një apendiks të shtetit grek. Nuk mund të ecet me këtë status marrëdhëniesh si sot ku Greqia na imponon që nga mënyrat sesi duhet të drejtojmë e orientojmë ekonominë shqiptare, e deri sesi duhet të përpilojmë librat e shkollës apo abetaret.

Prandaj, së pari, them se është domosdoshmëri kombëtare ndryshimi i këtij kursi, dhe së dyti, ajo që duhet bërë është ndërtimi i një politike produktive për shqiptarët përballë shtetit grek, e cila të bazohet thelbësisht në parimin e reciprocitetit. Pikërisht duke u nisur nga parimi i respektit reciprok duhet të orientohen të gjitha pozicionimet e politikës e të diplomacisë shqiptare.

Për statusin aktual të marrëdhënieve me grekët, unë kam gjithë arsyet të jem i shqetësuar, kur shoh që emri i shtetit shqiptar nëpërkëmbet kaq rëndë. Kur të drejtat e shqiptarëve shkelen kaq brutalisht nga një shtet fqinj, ndaj të cilit unë kam gjithë arsyet e kësaj bote dhe mundësi të bollshme për të reaguar.

Por sot ky reagim vjen edhe si një nevojë jetike kur shoh se qeveria shqiptare nuk ndihet as në raste flagrante të dhunimit të të drejtave të bashkatdhetarëve tanë që kanë emigruar në Greqi, raste të cilat do t'i përmend më poshtë.

*****

Për kapitullin e marrëdhënieve politike shqiptaro-greke, ka kaq shumë gjëra për t'u diskutuar, por nuk na mjafton koha që na lë në dispozicion z.Pëllumbi. Gjithsesi shqetësimi që unë kam sot, është në radhë të parë qëndrimi prej shërbëtori e lakeu i qeverisë shqiptare ndaj politikës zyrtare greke. Kështu rastet për të demonstruar këtë nënshtrim e poshtërim janë të shumta. Duke ia filluar nga një rast gati banal siç është qëndrimi fyes e joluajal i federatës greke të futbollit, e cila nuk ka lejuar shqiptarët e Shqipërisë të marrin bileta për ndeshjen e kombëtareve, ashtu siç parashikojnë rregullat e FIFA-s, e duke vazhduar me raste të tjera shumë më të dhimbshme në pikëpamje njerëzore siç janë vrasjet e vazhdueshme të shqiptarëve në Greqi, thjesht pse janë shqiptarë, pse këndojnë shqip, apo pse mbajnë flamurin me shqiponjë në trup.

Më tej mund ta vazhdojmë me presionin e përhershëm grek për të drejtat e grekofonëve në Shqipëri, të drejta që për ironi, një pjesë të së cilave ajo nuk ua njeh as shtetasve të vet grekë në Greqi. Me një fjalë, qeveria greke kërkon për grekofonët e Shqipërisë "qiqra në hell!", gjëra që nuk ua plotëson as nënshtetasve grekë. Ndërkohë që shteti shqiptar deri më sot nuk ka ngritur asnjë kërkesë për të drejtat e ligjshme të shqiptarëve emigrantë në Greqi, apo për të drejtat e padiskutueshme të popullsisë etnike shqiptare që ka mbetur në Greqi, por nuk deklaron dot përkatësinë e vet kombëtare, për arvanitasit dhe sidomos për kapitullin e dhimbshëm të historisë sonë kombëtare, të drejtat e popullsisë çame ndaj së cilës është kryer një genocid klasik në shekullin 20-të.

Për të gjitha këto fakte, politika qeveritare, për shkak të qëndrimeve të saj, i meriton plotësisht epitetet qeveri kuislinge, qeveri vasale e shërbëtore e politikës greke, qeveri tradhtare e interesave shqiptare.

*****

Për ta parë më qartë këtë qendrim poshtërues për emrin shqiptar të shtetarëve tanë, do të mjaftonte të hidhnim një sy në procesverbalet e bisedimeve të bëra gjatë vizitës së fundit të ish presidentit Kostas Stefanopullos tetorin e kaluar (2004), ku u diskutua për "çështjen çame", sipas prizmit të interesave greke. Nga informacionet që janë bërë publike kemi parë se pozicioni i krerëve tanë shtetërorë ka qenë mjaft mjeran, saqë të krijon bindjen e patundur se kemi të bëjmë me një marrëdhënie të mirëfilltë çirak-padron. Presidenti grek fliste me një ton sikur të ishte zot shtëpie këtu e jo sikur të ishte mysafir. Stefanopulos, vizita e të cilit gjithashtu u konsiderua si një hap më tej në drejtim të thellimit të miqësisë shqiptaro-greke, na e tha troç para kreut të shtetit, kreut të kuvendit dhe kreut të qeverisë se "nuk e njeh çështjen çame". Në këto kushte, unë pyes: - pse duhej zhvilluar ky takim? Pse duhej pritur e përcjellë kryeshtetari grek, kur i mungon plotësisht vullneti për të njohur të drejtat e kombit fqinj?

Nga ana tjetër kjo vizitë bëhet edhe më rënduese, po ta përqasim me deklaratat e fundit të z.Stefanopullos në Belgjikë para komunitetit grek atje, ku ka deklaruar se "Greqia duhet t'u rikthehet kerkesave te saj ndaj Shqipërisë". Dhe më tej se "shqiptarët mbajnë të pushtuara tokat greke". Stefanopullos ka paralajmëruar më tej edhe se "fqinjësia e mirë mes dy popujve, kurrsesi nuk duhet të shërbejë për lënien në harresë të një fakti të tillë." Këto deklarata, megjthëse praktikisht të krijojnë një psikozë lufte, nuk janë kundërshtuar fare nga qeveria jonë e cila vazhdon në qetësinë e saj olimpike. Ose ndoshta edhe luan me vetëdije të plotë rolin e shurdh-memecit...

*****

Të nderuar zotërinj, se cilat janë këto "toka greke", për të cilat flet çapraz z.Stefanopullos, (miku i Nanos dhe i disa të tjerëve këtu) në e dimë mirë. Eshtë i ashtuquajturi "vorio-epir". Eshtë ai pretendim absurd i cili bazohet në të ashtuquajturën "ide e madhe" të grekëve - megali-idea. Ajo për të cilën një mendimtar shqiptar i viteve '30, Vangjel Koça, e quante "ëndrra greke" dhe lajmet për to nëpër gazetat greke, i përqeshte duke i konsideruar "lajme humoristike". Ndoshta Koça kishte të drejtë të shkruante me tallje për grekët e viteve '30, pasi asokohe këtu shtetin shqiptar e qeverisnin njerëz vërtet patriotë, që mbi gjithçka kishin interesat shqiptare. Ajo kohë ishte periudha e lulëzimit të ndjenjës kombëtare, dhe prandaj shqiptarët mbanin një pozicion sfidues ndaj grekëve. Sepse Mbreti Zog, dhe monarkia shqiptare zbatonte me fanatizëm parimin e respektit reciprok. Asokohe afendikonjtë ishin shqiptarët dhe grekët ishin punëtorë, të cilët vinin si emigrantë në qytetet shqiptare. Në një farë mënyre, po të bëjmë një krahasim, "sheshi Omonia" ishte diku në Korçë apo në Tiranë, dhe jo në Athinë. Por të mos zgjatemi me historinë dhe t'ua lëmë historianëve e të merremi me të ardhmen siç deklaron edhe z.Nano, kur vjen puna për të folur për grekët.

Për të ardhmen, dakord, por për cilën të ardhme? Sigurisht jo atë që na përvijon politika e z.Nano dhe e qeverive socialiste, të cilat praktikisht e kanë kthyer Shqipërinë në një koloni greke, ku biznesi grek ka shndërruar në monopol gjithçka, që nga frutat e agrumet e deri në operatorët celularë e sistemin bankar. Ku fjalët për fqinjësi të mirë janë thjesht fjalë pa vlerë, kur kemi parasysh këto lloj marrëdhëniesh. Ku të drejtat e njërës palë nuk ekzistojnë as virtualisht në letër e jo më në praktikë. Ku ndërsa flitet për fqinjësi të mirë, pala greke nuk harron asnjë rast pa na treguar armiqësinë e saj.

Pikërisht për t'i dhënë fund kësaj situate poshtëruese, e shoh të domosdoshëm ndryshimin e kursit të politikës zyrtare ndaj shtetit grek. Sepse përndryshe, po vazhduam me këtë lloj politike si deri më sot ku e drejta është gjithmonë në anën e grekëve, atëherë dalim të pyetja ekzistenciale - pse na duhet shteti shqiptar kur gjithçka bëhet sipas interesit politik të Greqisë. Pse duhet të mbajmë ministri të jashtme, e ambasada, kur gjithçka bëhet sipas vullnetit grek. Pse duhet shpenzuar, në fund të fundit, për disa njerëz, që nuk bëjnë asgjë nga ajo çfarë u kërkohet nga statusi i tyre si diplomatë e qeveritarë?!

Ndoshta Nano dhe shërbëtorët e tij mendojnë se kështu mund të përfitojnë politikisht e personalisht, por unë i paralajmëroj këta të fundit me atë që kanë thënë latinët për grekët: "Mos u besoni grekëve, edhe kur ju bëjnë dhurata!".

Si përfundim, e konsideroj të një rëndësie jetike ndërtimin e një politike dinjitoze kombëtare në raport me grekët, të cilët ende mbajnë në fuqi ligjin e luftës me Shqipërinë. Po ashtu duhet të theksojmë se grekët që prej vitit 1912 mbajnë padrejtësisht toka shqiptare nën pushtim siç janë krahina të tëra duke filluar me Çamërinë martire.

Çamëria duhet të jetë lajtmotivi i politikës shqiptare, por njëkohësisht duhen përpiluar strategji të gatshme dhe në afate të mirëpërcaktuara për çështjen e të drejtave të emigrantëve tanë në Greqi, për punësimin, sigurimin e tyre, shkollimin etj.. Gjithashtu duhet të kemi gjithnjë në vëmendje shqiptarët entikë në Greqi, të cilët nuk deklarojnë dot përkatësinë kombëtare, për shkak të represionit të shtetit grek, si dhe s'duhet të harrojmë të drejtat e arvanitasve. E gjitha kjo politikë duhet ndërtuar në bazë të parimit të respektit reciprok e të të fqinjësisë së mirë, ashtu siç ka pasur në praktikën e tij shteti i të lavdishmit Mbretit Zog I në vitet '30-të.

Ju faleminderit

Për një ringritje të mendimit të djathtë konservator modern shqiptar

Revolucion...

Nga Murat Basha

Opinioni i përgjithshëm vazhdon të jetë ideja se një revolucion sjell traumatizime, jo vetëm politiko-ekonomike, por edhe morale.

Revolucioni vazhdon të etiketohet me derivacionet e tij më të këqia: jakobine, marksiste, totalitare. Dhe kjo duket e parehabilitueshme, e kushtëzuar nga e kaluara ideologjike.

Sot flitet për "revolucion teknologjik", "revolucion shkencor", por kurrsesi për "revolucionin" politiko-kulturor ose etiko-politik.

Natyrisht, përderisa përdoret termi "revolucion", duhet theksuar se kërkohet të operohet me etimologjinë e fjalës, pra për një ndryshim total...

Nisur nga shekulli XVIII-të, revolucioni ka nënkuptuar gjithmonë dhunë, shkatërrim, dhe më pas totalitarizëm. Historia dëshmon për këtë fakt.

Asokohe, ai shihej si një ndryshim kundër dinamikave të zhvillimit shoqëror, që kishin vazhduar për shekuj.

Sot mund të shihet nën një prizëm të ri, si një ndryshim nga ajo paqartësi veprimi radikal fillestar.

Kështuqë një rikuperim, rizbulim, rivitalizim, një inovacion autentik në sensin konservator, mund t'i jepte kuptim një "revolucioni" konservator modern në Shqipëri, bazuar mbi filozofinë dhe praktikën konservatore anglo-saksone.

Nëse para 15 vjetësh, pjesa më e madhe e shqiptarëve i trembej ndryshimeve nga frika e shkatërrimeve, sot është detyrë e partive të djathta (dhe individëve që mbrojnë vlerat konservatore), të shpresojnë dhe veprojnë për një ndryshim substancial, kolosal, një ndryshim epokal, që të kalojë vërtet mbi kulturën e stisur qëllimisht "të mendimit unik", e cila konsolidon pushtete të pamerituara dhe të korruptuara, që prej vitit 1997 e deri sot.

Qëkur e Majta, mbas ndryshimeve të detyrueshme, shpalli "idealet" e saj në emër të një pragmatizmi modernizues konfuz, edhe e Djathta, (e spostuar eventualisht nga termi i "moderuar" ose "progresist" i kundërshtarit), filloi të kishte fytyrën e vrenjtur të një identiteti të dobët.

Në këtë mënyrë, të detyruar edhe nga rruga e vetzgjedhur dhe e detyruar drejt qendrës, idealet nuk janë më pjesë e rregullave të lojës, si rrjedhojë e një qëndrimi pragmatist.

Si pasojë vijnë dënimet e dhëna nga "drejtuesi" i lojës, i cili në realitet nuk është populli sovran, por është ajo fuqi anonime, fluide, e padukshme, që quhet opinioni publik, por që zakonisht është opinion abstrakt, "elitar", "intelektual", që plazmohet ndryshe nga opinioni publik real, në vartësi të interesave të lidhura me pushtetin.

Ky opinion ushtron ndikimin e tij mbi shumicën e popullsisë që lexon gazetat, ndjek lajmet dhe zhvillimet politike në vend.

Por inteligencia njerëzore bën një lidhje shpesh të padukshme nga mesazhet dhe "vlerat" që vijnë nga mediat, dhe nga ato që vijnë nga përditshmëria.

Kur flasim për përditshmëri, kemi parasysh të ardhurat që duhen siguruar, fëmijët që duhen rritur dhe edukuar, puna që duhet garantuar, qytetet që duhet të jenë të sigurt, dritat dhe ujin e munguar, e shumë e shumë probleme të tjera, por në të njejtën kohë edhe disa principe të thjeshta morale, që i kanë rrënjët në thellësi të shpirtit njerëzor.

Në këtë botë komplekse, në të cilën formohet në përditshmëri "sensi komun" (i përbashkët), i ndryshëm nga "opinioni publik i stisur qëllimisht", fjalët e bukura që ndeshim në gjuhën e zakonshme të politikës tingëllojnë abstrakte, larg të qënurit të afta të përfaqësojnë, interpretojnë dhe katalizojnë nevojat e popullsisë, e cila, në të gjitha nivelet po i largohet asaj (politikës), si pasojë e impotencës së saj për t'u reformuar realisht, në funksion të zgjidhjes së problemeve të shqiptarëve.

Për këtë arsye nevojitet një mënyrë e re e të bërit politikë, larg demagogjisë dhe klimës mbytëse të zyrave luksoze, vilave moderne (me fonde të dyshimta).

Me institucione të reformuara, politika do të kthehet të bëhet popullore (jo demagogjike), duke krijuar lidhje të forta me njerëzit që, sado "apolitikë", kanë interesa të drejtpërdrejta nga zgjidhjet që ofron politika për jetën e tyre.

Duke transmetuar vlera, ide dhe projekte të reja, (të gjitha këto nëpërmjet një gjuhe të re, të kuptueshme), por njëkohësisht duke operuar edhe me instrumenta të rinj konceptualë, është e mundur të krijohet një vokacion popullor i riorientuar drejt politikës, që është substanca jetësore e demokracisë, e pa të cilën vetë demokracia do të mbetej demagogji, e boshatisur nga përmbajtja e natyrshme e saj.

Rreziqet nuk vijnë vetëm nga format e forta të autoritarizmit direkt, por edhe nga format e dobëta të një totalitarizmi të ëmbël. Rreziqet vijnë nga fikja e pasioneve, nga pandjeshmëria për fatin e përbashkët, nga politika që vetvritet duke u bërë vet-referuese, dhe që fshihet mbas frazave të ngatërruara në mënyrë të hatashme!

Në këtë situatë, e Djathta Konservatore moderne duhet të paraqitet në nivelin që i kërkon koha, pikërisht në funksion të rolit të saj historik, ngaqë fatkeqësisht në Shqipëri, ka shumë sentiment dhe pak sensibilitet për fatin e përbashkët.

Për këtë arsye, e Djathta konservatore moderne mbështetet mbi civilizimin (qytetarinë) në plan mbarëshoqëror, çka nënkupton paktin ndërmjet individit (që abandonon statusin natyral të lirisë absolute) dhe institucioneve (që garantojnë rregullat, rendin dhe organizimin në shoqëri).

Kriza e të Majtës vjen jo vetëm si pasojë e së kaluarës dhe kulturës së saj politike, (që u godit rëndë me rënien e Murit të Berlinit), por edhe për faktin se nuk po mundet të propozojë më "ide të reja".

E Majta në Shqipëri mbetet "kompetitive" në planin elektoral, si pasojë e një aparati "potent", të trashëguar nga e kaluara, por, më tej, forca e saj zbehet nga frika e së resë mbi kulturën dhe mentalitetin e vjetëruar, që tërhiqet dhe struket nga "nostalgjia" ndaj së kaluarës, që është elementi bazë spiritual i shumicës së njerëzve të së Majtës.

Në fakt edhe në Europë ekziston një "konflikt" midis së Majtës ekstreme dhe përkrahësve të "social-demokracisë", i cili sjell konfuzion brenda radhëve të saj. (E majta europiane i thotë PO tregut të lirë, dhe jo shoqërisë së Tregut..., si p.sh. D'Alema... ?!).

Ky neomodernizëm i çuditshëm, kjo rrugë e lodhshme drejt "qendrës", për të improvizuar ulje tensioni, nuk është gjë tjetër veçse mungesë vizionesh politike dhe ekonomike, që nxjerrin në pah krizën e së Majtës.

Kriza e së Majtës në Shqipëri, definitivisht, vjen edhe si pasojë e votës së vjedhur për të vendosur hegjemoninë.

Për të Djathtën tradicionale Konservatore dhe moderne, identiteti, idealet, ecin përkrah progresit, të ardhmes.

Edhe "ndeshjet" brenda gjirit të së Djathtës, mendoj se duhet të luhen në terrenin e hegjemonisë së ideve politike e kulturore. Nëse e Djathta do të vlerësojë realisht thelbin e saj, do të fitojë betejën mbi identitein e saj dhe të qënurit epiqendër e botës politike.

Për këtë arsye themi se "revolucioni" i së Djathtës, para se të jetë "revolucion politik", është "revolucion" kulturor. Sa më shumë të fitohet konsensus politik, aq më koherent do të jetë rikonstruksioni kulturor.

Kjo ndërmarrje kalon nëpërmjet një gjuhe të re politike. Një gjuhe që të mos shihet si diçka e pakuptueshme, por si një pritje e thjeshtë dhe dëgjim apo interpretim i vlerave të elaboruara në nivel popullor.

Në këtë proces të madh politiko-social, që po delegjitimon përditë të Majtën shqiptare, po shenjohet fuqizimi i së Djathtës tradicionale Konservatore moderne.

Blu-ja e natyrës është ngjyra e thellësive, (e detit dhe e qiellit), sinonime të qetësisë dhe thellësisë. Në traditën politike europiane, (të parët, anglo-saksonët), blu-ja është ngjyra e konservatorëve. Eshtë ngjyra që na përket Ne, jo për të zvogëluar trashëgiminë politike shqiptare, por përkundrazi, për ta pasuruar me rrugë të reja dhe duke iu referuar autorëve të rinj. Për këtë nevojitet një "revolucion" etiko-politik, në perspektivë të të cilit gjendet edhe e ardhmja e të Djathtës shqiptare. Njëkohësisht edhe për të dalë nga ai vizion i limitizuar për procesin që solli të Djathtën në qendër të zhvillimeve historike në Shqipëri. Proces i cili gabimisht, ose qëllimisht, i dedikohet vetëm "liberal-demokracisë!!!".

Pa dashur të zgjatem në dështimin e "teorive" dhe bartësve të "liberal-demokracisë" alla-shqiptare, dua t'u kujtoj lexuesve se analizën argumentuese më të shkëlqyer për këtë "kategori" e ka bërë politologu dhe filozofi Hysamedin Feraj.

Ky vizion i pretenduar i "liberal-demokratëve" është i limitizuar, sepse në realitet ajo fije e artë kulturore që mbështet dhe mbëshjell të Djathtën, është në pjesën dërrmuese e tipit konservator dhe, (në dallim nga ajo liberal-demokrate) është e mbështetur mbi vlerat e familjes, shoqërisë, shtetit, mbi institucionalizimin, kohezionin social, identitetin historik.

Një aleancë natyrale midis dy inspirimeve të mësipërme, teorikisht e bën kompetitive në vlera, ide dhe programe të Djathtën, por fatkeqësisht...!!!

Shqipëria ka nevojë për një "revolucion" të qetë, paqësor, demokratik, modern, si "revolucioni" që filloi në vitet '80-të në SHBA dhe Angli, e që superoi qeverisjet që pengonin prodhimin e pasurimin, që murosën shoqërinë perëndimore në kafazet e një drejtimi mbytës, që pengonte liberalizimin e forcave prodhuese dhe bënte "të papërgjegjshëm" individin. Kësaj gjendjeje iu dha fund me ardhjen e Ronald Reganit në krye të Shtëpisë së Bardhë dhe Margaret Theçerit në krye të qeverisë Konservatore në Britani, të cilët me politika ekonomike efikase rimëkëmbën me hapa galopantë ekonomitë e vendeve të tyre, njëkohësisht me arritjen e sukseseve të jashtëzakonshme në politikën e jashtme.

"Revolucioni" i Djathtë konservator modern në Shqipëri, duhet të marrë spunto nga periudha Theçeriano-Reganiane, që i ka rrënjët edhe tek tradita e "revolucionarëve-konservatorë", o "modernistëve-reaksionarë", (mjafton të kujtojmë Gjermaninë e Karl Shmid-it, Osvald Spengler-it, vëllezërit Jung, Martin Hejdeger-in) në fillim të viteve '1900, ose tek idetë e konservatoristëve popullorë kontinentalë.

Për të vënë në lëvizje këtë proces lipsen shumë arsye komplekse, që mund të përmblidhen në një formulë: Reaksion ndaj dekadencës totale në Shqipëri.

Revolucioni Konservator modern lind si nevojë e një ekzigjence për autokonservacion, që shpërndahet në disa fronte (në atë ekonomik, politik e etiko-kulturor), në të cilët manifestohet e keqja e shqiptarëve.

Duket sikur është koha jo e përshtatshme për të folur për "revolucion" konservator modern. Por "Revolucioni" i madh konservator që solli Reganin në presidencën e SHBA dhe Theçerin në krye të qeverisë së Madhërisë së Saj në Londër, është një rrugë që duhet ndjekur në klimën e re dhe në situatën tonë komplekse.

Pikënisja e analizës fillon me "ambiguitetin" kulturor që gjejmë në të Majtën shqiptare, ku zdërhallen social-demokratë, socialistë, komunistë dhe postkomunistë, të cilët janë në konfuzion nga "rreziku" i Djathtë.

Kjo përzjerje vlerash e së Majtës është e huaj për të Djathtën aktuale historike.

Këtu qëndron tentativa e së Majtës për të futur në repertorin e saj politik, kulturor dhe informativ "instanca" të Djathta në një miks-marketing politik të një pragmatizmi kulturor dhe ideologjik.

Objektivi i tyre është për t'u dhënë përgjigje pyetjeve që janë sjellë tradicionalisht nga e Djathta në sistemin ideologjik, prej një të Majte të ndryshuar me "forcë" nga shoqëria e Tregut, nga modernizmi dhe globalizmi.

Anthony Giddens, (ideologu i Toni Blerit), në manifestin e tij të famshëm kushtuar "Rrugës së Tretë", thotë: "Në Mbretërinë e Bashkuar aktualisht, si në shumë vende të tjera, teoria aranxhohet pas praktikës. Jetimë të ideve të vjetra, qeveritë që mbështeten dhe përfaqësojnë të Majtën, krijojnë politika të improvizuara. Ato janë të detyruara që të vënë shumë teori mbi politikat që elaborojnë..., për të furnizuar politikën me më shumë sens në drejtim... E gjitha kjo, mbasi kanë thënë qartësisht se socializmi dhe komunizmi janë të ndërthurur, madje mbeten obsesione!!!".

Nuk është e mundur të "çlirohesh" nga "idealet" apo "vlerat" që ishin impulset e tyre, por që sot janë të ndrydhura dhe të fshehura në këtë "rrugë të mirë" që, zhvillimi ekonomik dhe social, ka si objektiv të krijojë.

Sfida është që të trumbetohen "vlerat" progresiste atje ku programi social-ekonomik i socialistëve ka rënë.

Gjëja më e arsyeshme është që, të prezantohet "revolucioni" konservator si një proces etiko-politik, si domosdoshmëri që tashmë e ka nisur rrugën e tij, pavarësisht nga faktorët pengues.

E Djathta konservatore afron rindërtimin, e Majta shkatërrimin. Eshtë ky mesazhi që duhet të perceptohet nga mbarë populli, në të gjithë hapësirën politike shqiptare.

E Majta është skllave e ideologjisë.

Disidentja Irina Alberti, në "Kuvendin e Madh" të "Europe Liberte", mbi komunizmin, që u mbajt në qershor 1999 në Romë, ndër të tjera tha: "Eshtë akoma dëshira e të majtëve për ta interpretuar ideologjinë komuniste si diçka të mirë, por që u aplikua keq. Unë nuk e besoj këtë version. Komunizmi ishte një falimentim total. Pra, do të thotë se kishte diçka në rrënjët e tij, që nuk funksiononte. Dhe mbi këtë gjë që nuk funksionoi, nuk flitet kurrë as nga të majtët "progresistë" sot!!!".

Nuk mund të skllavërosh dhe të vrasësh njeriun e të sotmes, gjoja për të ndërtuar "njeriun e së nesërmes".

Diktatura e Proletariatit - Diktaturë për proletariatin. E Majta lindi pas revolucionit francez dhe mori trajtë pas revolucionit industrial.

"E Majta asnjëherë nuk ka mundur të shkëputet nga ndikimet marksiste", - deklaron Holland (Sekretar i Parë i Partisë Socialiste franceze).

Ishte fat, lummturi, që Ronald Regani dhe Margaret Theçeri ishin njëkohësisht sëbashku në pushtet në SHBA dhe Britani. Të dy udhëhiqeshin nga një vizion i patundur konservator ekonomiko-politik, që e detyruan Gorabaçovin të shembë Murin e Berlinit dhe të nisë çmontimin e Perandorisë të së Keqes së Përbotshme. Ata ndoqën aksiomën e ish sekretarit të Shtetit Xhon Foster Dallas: "Nëse do t'i ulësh komunistët në tryezën e bisedimeve, vringëllo armët". Dhe projekti i Luftës së Yjeve e realizoi më së miri këtë.

Pas qeverisjes së mefshtë të Eduard Hithit në Londër, erdhi Zonja e Hekurt M. Theçer, e cila vizionin e Saj e mbështeti mbi idetë e Keith S. Jozef-it dhe traktatit të tij filozofiko-ekonomik "Të Mirat e Kapitalizmit", por mbi të gjitha, mbi vizionin e Friedrih von Hayek, të sendërtuar në Doktrinën ekonomike të Konservatorizmit modern "Rrugët e Skllavërisë". Dhe Zonja e Hekurt u ngrit në mes të parlamentit me këtë libër të Konservatorizmit në dorë, duke deklamuar me pathos: "Ky është Libri që na duhet...".

Bazuar në përvojën amerikane, nën investiturën e Ronald Reganit, i cili në fillim nuk pati akordin e të gjithë liderëve të djathtë, ishte fitorja elektorale e vitit 1980 që konstituoi suksesin principial dhe meritën historike të "NEW RIGHT", (termi teknik i përdorur nga historianët për një lëvizje që ishte E Djathta e Re).

Konsensusi rreth figurës së ish Guvernatorit të Kalifornisë arriti të bashkojë të gjithë shpirtërat dhe vokacionet e "ndryshëm" konservatorë, në një forcë me impakt të fortë politik, i cili solli triumfin.

Fitorja e Reganit merr përmasa epokale sa kohë që realizoi triumfin e republikanëve konservatorë nëpërmjet mposhtjes së Xhimi Karterit, që dështoi së dyti herë përballë Ajatollah Khomeinit.

Karter erdhi në krye të Shtëpisë së Bardhë mbas fitoreve politike të jashtëzakonshme që realizoi republikani Nikson në rimëkëmbjen e ekonomisë amerikane dhe veçanërisht në politikën e Jashtme (duke krijuar çarjen e madhe në kampin komunist) nëpërmjet vizitës së tij në Kinë dhe vendosjes së marrëdhënieve bilaterale. Natyrisht kjo u arrit nëpërmjet një kompromisi, siç ishte ai i ndalimit të luftës në Vietnam, që u realizua nga bisedimet Kisinger - Le-dy-Kt'ho.

Zgjedhja e Ronald Reganit në Shtëpinë e Bardhë më 1980 dhe 1984, de facto ka shënuar triumfin e Konservatorizmit politik modern amerikan, rrugën e triumfit të të cilit e pati nisur senatori i Arizonës, (që ndërroi jetë më 1998), Barry M. Goldwater. Ky burrë i madh diti të ndizte entuziasmin e aktivistëve dhe në njëfarë mase të intelektualëve, duke krijuar, kësisoj, një linjë perfekte korrespondence ndërmjet konservatorizmit kulturor dhe të Djathtës politike.

Historia e konservatorizmit amerikan bashkëkohor është e pasur me variacione sugjestionuese. Një nga figurat më sinjifikative të "OLD RIGHT" (e Djathta e Vjetër) William A. Rusher, për shumë vjet editorialist i "National Review", është shembull për një gjeneratë të tërë. Ai thotë: "Përderisa beteja kundër komunizmit, brenda dhe jashtë vendit, më kishte thithur të tërin, ishte deludente të qënurit vetëm "kundër" diçkaje, në mënyrë inkoshiente. Padyshim komunizmi e meritonte të qënurin tim kundër. Po unë vetë, në favor të çfarë gjëje isha?! Kirk më induktoi trashëgiminë tradicionaliste të konservatorizmit Burkean, i cili akopjohet në mënyrë perfekte, me urrejtjen instiktive që provoja kundrejt të gjitha formave dhe doktrinave të "socializmit", përfshirë padyshim komunizmin".

Me publikimin e volumit sinjifikativ "The Consevative Mind", Russell Kirk, (historiani i ideve dhe docent i Historisë së Civilizimeve), në vitin 1953 bëri të mundur të gjenerojnë ide të reja, që ngjallën interes përkundrejt një të kaluare kulturore të lavdishme.

Nga një pikëpamje, operacioni Kirkean ishte i thjeshtë. Duke shfletuar libra dhe dokumenta historikë, por edhe duke "eksperimentuar", testuar dhe verifikuar pikërisht analizat e ngjarjeve me eksponentë të ndryshëm të botës kulturore konservatore britanike, Kirk gjeti gjurmët e një fijeje të artë kulturore shumëshekullore, në të cilën mendimi dhe vizioni i Edmund Burke ka emblemën kryesore.

Edmund Burke (1729-1797), ka një statujë në Trinity College në Dublin, (vendi i tij i lindjes), një në Dhomën e Komuneve në Londër, një në Washington DC. Ai është mbrojtës i zjarrtë i trashëgimisë politiko-juridike anglo-saksone, i pari që kundërshtoi me argumente dhe i bëri opozitë të fortë jakobinizmit francez.

Jo thjesht si përshkrues i gjenisë kulturore që ka drejtuar mendimin e Burkes, por mbi gjithçka, Kirk hartoi gjenealogjinë e "baballarëve krijues" të "mendimeve të forta", që nën tituj të ndryshëm, por në variante dinamike, dëshmojnë koherencë duke u mbrojtur në idetë e Burkes, absolutisht të përdorshme, racionale edhe sot, dhe jo të harruara nga koha.

Me Kirkun, trashëgimia e mendimit filozofik burkean u çua më përpara, duke pasuruar idetë filozofike, shpirtin konservator anglo-sakson dhe veçanërisht atë amerikan.

Sipas John P. East, (Docent i shkencave politike dhe më pas Kongresmen), krijuesit e filozofisë konservatore moderne të pasluftës janë: Russell Kirk, Richard M. Weaver, (profet i madh i konservatorizmit), Frank S. Mayer, dishepull i "fuzionimit" natyror, organik, i tradicionalizmit, antikomunizmit dhe liberalëve.

Willmoore Candell, mbrojtës i simboleve dhe vlerave të krijuara të kombit amerikan.

Leo Strauss, është avokati më i madh i të drejtës natyrore, mbështetur mbi koshiencën e dinamikës historike të tipit Burkean.

Eric Vogelin, kërkues i gjurmëve të metafizikës në histori, i formave të ndryshme të revolucionit.

Ludvig Von Misses, është përfaqësuesi autoritar i shkollës austriake të Ekonomisë, që zbulon ekzigjencat e ligjit dhe të rregullit si bazament i së vetmes dhe të vërtetës mundësi të lirisë së njimendtë njerëzore. Ata i bazuan teoritë e tyre mbi sa më poshtë:

1.Deklarimi i ekzistencës së Zotit. Besimi në një bashkim intim midis moralit të brendshëm dhe rregullit socio-politik.

2.Besimi në një rregull të përcaktuar historik.

3.Mbrojtja e natyrës normative dhe e shenjtërisë së jetës njerëzore, shenjtërinë e familjes, si dhe mbrojtjen e origjinës historike të konstitucioneve politike.

4.Kundërshtia (me të gjitha format), e kolektivizmit, të barazisë, të despotizmit. Mbrojtja e origjinave historike, vlerësimi dhe respektimi i hierarkive.

5.Garancia (me argumenta të natyrës morale), e principeve të Lirisë, Pluralizmit dhe Pronës private (The american conservative movement), (The philosofical founders, 1986).

Kur Kirku merrej me rizbulimin e trashëgimisë Burkeane, bota konservatore amerikane inaguronte një stinë të re. Një stinë që rrugëtonte nën shenjën e Peter J. Stanlis, të njërit prej protagonistëve të padiskutueshëm të rizbulimit të Të Drejtës Natyrore. Eshtë stina në të cilën konservatorizmi zbulon në mënyrë koshiente "Traditën e Madhe", një filozofi moderne, jo Hegeliane, çka nënkupton një demokraci "antike", jo të plazmuar nga Xhon Loku (John Locke), jo nga Zhan Zhak Ruso.

E Djathta konservatore moderne shqiptare, ka nevojë për një pikë referimi që të jetë një lidhje organike e një lëvizjeje mendimi dhe opinionesh, më e thellë dhe më e rëndësishme se partitë. Eshtë kjo arsyeja që kam bërë ndoshta një parashtrim pak të gjatë të historisë filozofiko-politike të mendimit konservator. Jo thjesht për të bërë histori, por për të dëshmuar se doktrinat e mendimit konservator modern kanë qenë determinante dhe të afta për të ndryshuar dhe zhvilluar ecurinë e qytetërimeve perëndimore, e jo më të Shqipërisë.

Principet mbi të cilat është formuar pozicioni politik konservator, janë stabilizuar nga një proces i gjatë historik, politik, ekonomik dhe social.

E kam theksuar edhe herë të tjera, se konservatori nuk është thjesht një ruajtës i nostalgjive të së kaluarës, por llogaritari dhe arkëtari i vlerave më të mira të kombit. Vazhdimësia e traditës është në qendër të idesë së konservatorizmit. Tradita qëndron në vetëdijen e grumbulluar nga e kaluara dhe shërben si udhërrëfyese për të ardhmen. Tradita nuk është një varrezë e gjërave të çmuara, nga e cila kemi trashëguar ëndrra dhe ide hipotetike për një botë më të mirë, por thesari i vlerave.

Këto principe janë derivate të natyrës së njeriut dhe të së vërtetës me të cilën Zoti ka mbështjellë krijesën e Tij - Njeriun.

Rrethanat ndryshojnë, gjithashtu edhe problemet, që janë të plazmuara në vartësi të rrethanave por, principet që japin zgjidhje për problemet - nuk ndryshojnë.

Pasuritë e ideve tradicionale konservatore në Shqipëri, janë të detyruara të azhornohen me shpirtin autentik shqiptar.

Konservatorizmi shqiptar pretendon të prezantojë sa më mirë identitetin e vërtetë, vlerat e vërteta të kombit shqiptar.

Eshtë i mirëpritur një rikonstruksion i kujdesshëm historiko-politik i mendimit të Djathtë konservator modern shqiptar, (zanafilla e të cilit mban vulën e Ahmet Zogut), për të cilin po flitet shumë këto kohët e fundit.

Në mjaft raste flitet dhe gjykohet keq, nga njohja e pakët (ose aspak) e mekanizmave dhe proceseve që janë në zanafillë të filozofisë politike konservatore, por që fatkeqësisht për shumë njerëz, (midis tyre edhe intelektualë), janë të panjohura.

Historia e të Djthtës konservatore moderne shqiptare, në vitet e fundit është karakterizuar nga ndryshime të "thella", që e kanë rinovuar në identitet, por, në të njejtën kohë, e kanë mbajtur besnike ndaj vlerave dhe principeve që janë themeli (ose elementi bazë) i konstitucionit shpirtëror të shqiptarit. Sepse mbas idesë së të qënurit konservator, qëndron thënia e Burkes: "Konservatorizmi është vetëdija e kombit".

Kjo është forca e konservatorizmit. Kjo është ideja e "revolucionit" evolutiv konservator, "revolucion" për të ndryshuar marrëdhëniet midis individit dhe pushtetit, për t'u rikthyer shpresën shqiptarëve...

E Konservatorizmi është cilësuar si anti-iluminizëm, anti-progresizëm, anti-modernizëm dhe antikomunizëm. Kjo e fundit është e vërtetë. Por në vendet ku, si pasojë e fitoreve kulturore të iluminizmit dhe modernizmit, është modifikuar komplet fizionomia e kombit, koncepti i Djathtë konservator, parë si distancë kulturore nga e Majta, është shumë më i influencuar nga iluminizmi dhe modernizmi sesa e Majta. Eshtë ky një rast historik për të ndërmarrë një "revolucion" etiko-politik konservator.

Kambanat e ballkanikëve dhe letargjia shqiptare (3)

Si shpjegohen flirtet shqiptaro-serbe në kurriz të Kosovës

Cinizmi që zhvlerëson iluzionet e rrejshme

Nga Qemal Velija

(vijon nga numri i kaluar)

3.Kur "miqësia" kërkohet të ngrihet mbi gjakun

Ka një përpjekje në thelb mashtruese për të krijuar një opinion të përgjithshëm ndër shqiptarë se koha e "armiqësive" mes serbëve dhe shqiptarëve ka kaluar, dhe se tashmë duhen ngritur ura miqësie dhe bashkëpunimi me Serbinë pasmilosheviçiane. Arrihet deri atje sa politikanë të ndryshëm shqiptarë vrapojnë të dalin si favoritë apo mbështetës të eksponentëve të rinj të Beogradit. Përshëndetet fitorja e Tadiçit, pritet ngrohtësisht Drashkoviçi, zhvillohen takime dhe vizita të ndërsjella Tiranë-Beograd me politikanë, ekspertë, biznesmenë, etj. Iluzioni i "miqësisë" përhapet me përdhuni nga politika, media dhe shoqëria civile. Ndërkohë, serbët vetë janë tepër cinikë dhe nuk lënë rast pa dëshmuar se nuk janë të tillë, domethënë "miq me shqiptarët". Atyre as ua ndjen për dëshirën e vobektë shqiptare për të harruar gjakun dhe për t'u përqafuar me serbët në kuadër të "demokratizimit dhe integrimit të rajonit". E vetmja strategji dhe praktikë politike e tyre është të "integrojnë" edhe njëherë Kosovën në suazën e shtetit të tyre (madje duke kafshuar edhe ndonjë pjesë tjetër mbi Drin të shtetit politik të shqiptarëve) dhe të largojnë sa të jetë e mundur "rrezikun" e një pavarësimi të detyrueshëm të Republikës së Kosovës.

Përkundër iluzionit "miqësor" të shqiptarëve, ngjarjet janë mjaft domethënëse. Mekanizmat serbë arrijnë të depërtojnë deri në Hagë për të ngritur një aktpadi për Komandantin Haradinaj (e quajmë të tillë pasi akuzat ngrihen në këtë cilësi, pra të komandatit e jo të kryeministrit) pikërisht në pragun e çeljes së bisedimeve për statusin e Kosovës. Tentohet të përsëritet një "mars 2004" që të përligjet argumenti serb se shqiptarët nuk e meritojnë një pavarësim. Organizohet atentati ndaj Rugovës. Bëhen përpjekje për të prishur skemën qeverisëse në Kosovë. Aktivizohen instrumentë si ministri i jashtëm Islami për njohjen zyrtare nga shteti shqiptar të juridiksionit serb mbi Kosovën. Më herët organizohet trazira e marsit 2004 ku fëmijët shqiptarë ndiqen me qen dhe detyrohen të mbyten në lumë. Faji iu faturohet përsëri shqiptarëve gjaknxehtë që nuk munden të ruajnë qetësinë as kur iu vriten fëmijët! Drashkoviçi iu heq maskat mashtruese takimeve integruese ballkanike si ai i Ohrit. Tadiçi vjen dhe provokon shqiptarët e Kosovës gjatë vizitës së tij atje. Më herët, Gjeneral Agim Çeku ndalohet në Slloveni me kërkesë të palës serbe që e penalizon atë për krime lufte. Kryepartiaku dhe ish-lider i UÇK-së, Hashim Thaçi, ndalohet në Hungari po me kërkesën serbe dhe po me të njëjtën ngarkesë. Parlamenti i sajesës Serbi-Mal i Zi në mënyrë shpërfillëse (apo duke përfituar prej qëndrimeve udhëkryqëse të faktorit ndërkombëtar?) e vendos Kosovën nën suazën kushtetuese të këtij entiteti shtetëror. Politika serbe me praktikat e saj nuk njeh institucionet legjitime të Kosovës. Mitrovica dhe enklavat serbe në Kosovë janë kthyer në një shesh manovrash për politikat diversioniste e separatiste serbe karshi këtij vendi. Pregatiten dhe hidhen, për turbullimin e imazhit dhe të problematikës thelbësore, manipulime të dendura mbi zhvillimet kriminale në kohën e konfliktit në Kosovë. Shpërfillen dhe shtypen të drejtat e shqiptarëve në Luginën e Preshevës. Manipulohet politika dhe propaganda ndërkombëtare për barazimin e palëve ndërluftuese në Kosovën e vitit 1999. Bëhen pazarllëqe në kurriz të shqiptarëve me pjesë dhe protagonistë të organizmave ndërkombëtarë, për mohimin e të drejtave legjitime natyrore të shqiptarëve. E shumë e shumë drejtime të tjera që shpërfaqin në mënyrë të kthjelltë qëndrimin real serb, predispozitat antishqiptare të tyre, koherencën e strategjive politike përkundër shqiptarëve dhe prirjes për njësim e pavarësim kombëtar shqiptar në Ballkan.

Kjo pandryshueshmëri thelbësore e serbëve, pavarësisht kthesave taktike të detyruara nga rrethanat apo tërheqjeve mashtruese koniukturale në aparencë, - kjo arrogancë dhe ky karakter cinik ekspansiv i tyre, - kjo grisje e vellos iluzioniste për ndryshim atmosfere në marrëdhëniet ballkanike, - nxjerr zbuluar kahjen që politika shqiptare tenton ta paraqesë si "epoka e re pasmilosheviçiane në marrëdhëniet mes dy popujve dhe shteteve". Tentativa për ta lustruar politikën "e re" serbe si demokratike e me vullnet të mirë bashkëpunimi mes palëve, për të paraqitur ekipin e ri (sa i ri është vallë, dhe sa prej tyre nuk kanë marrë pjesë direkt apo indirekt në zhvillimet genocidale në Kosovë?) si bashkëbisedues të vlershëm e me mendësi "bashkëkohore" që i kanë lënë mënjanë politikat e përhershme ekspansive e agresive serbe, -në të vërtetë është tentativë për të mbuluar veprimtarinë flirtuale të politikës e të politikanëve shqiptarë, të cilët me paskrupulozitet përmbysin raportin mes interesave e dinjitetit kombëtar dhe interesave meskine vetjake. Apo më tej, mund të themi pa hezitim, për të mbuluar edhe detyrimin vetjak që mund të kenë disa prej tyre të rekrutuar që herët (apo edhe së voni) prej institucioneve përkatëse serbe (apo edhe ruse më tej?!).

E njëjta mund të thuhet pa fort dallim edhe për një pjesë të suitës politike shqiptare në Kosovë, e cila, o prej trysnisë eklipsuese të ndërkombëtarëve, o prej pafuqisë e paaftësisë, o për shkak të inferioritetit psikologjik, o edhe prej "blerjes" herët nga ana e serbëve, -pranon të luajë në skakierën e "shkrirjes së akujve" në mënyrë të njëanshme dhe me një vullnet për të ardhur keq, duke harruar, me dashje apo padashje, gjakun, pasuritë, trojet, dinjitetin, aspiratën kombëtare, të çuara dëm po prej atyre serbëve me të cilët bëhet tentativa për "t'u marrë vesh" dhe, më tej, për të bashkëpunuar si fqinjë (apo ndoshta përsëri edhe si padronë, në varësi të rrjedhave që do marrë situata në Ballkan?) e si partnerë në një integrim hipotetik të vendeve të Ballkanit Perëndimor (të cilin zoti Baleta e quan si "Jugosllavia e re - minus Slloveninë e plus Shqipërinë). Në këtë mënyrë, duke i bërë një shërbim të madh politikës serbe që ka nevojë të rehabilitohet moralisht në opinionin ndërkombëtar.

Veprimi serb edhe në këto kohë duket se shërben për t'i nxjerrë dashur pa dashur, shqiptarët nga sëmundja e harresës së shpejtë, duke i detyruar të reagojnë (edhe pse duket pa dëshirë e me keqardhje) njëlloj si reagohet nga një lëndim i befasishëm i plagës, domethënë spontanisht e pavetëdijësisht. Flasim në këtë mënyrë, duke pasur parasysh dobësinë tonë, të shqiptarëve, për tu ulur nëpër tavolina bisedimesh e për të shtrënguar duar dialoguesish e "miqsh" edhe në kushtet e humbjes, të diskriminimit apo të miklimit mashtrues të sedrës karrieriste. Dikush mund të vërejë dhe të "argumentojë" se "politika është politikë, dhe jo dinjitet e moral!". Po, por një politikë që harron apo shkel mbi gjakun, që cënon apo bjerr vetëdijen, që shet apo fal interesat madhore, që luan në favor të tjetrit e jo të shoqërisë që përfaqëson, që kapitullon ende pa filluar "dialogu" mes palëve, që ulet në tavolinë me kompleksin e inferioritetit e të humbjes së pashmangshme, -nuk mund të quhet më politikë e mirëfilltë e me mision legjitim, por mercenarizëm, vasalitet, e deri-deri edhe kurvërim.

Nëse justifikimi në majë të gjuhës për trysninë, udhëzimet, direktivat apo dhe dëshirat e faktorit ndërkombëtar, jepet pa "doganë", kjo shpreh edhe njëherë mendësinë e vjetruar dhe shërbëtore të atyre që gjoja bëjnë politikën shqiptare, dhe që për më tepër hiqen edhe si mjaft finokë e mendjendritur pasi duan ta kenë "grurë" me faktorin ndërkombëtar! Në realitet, ata jetojnë ende nën eklipsin që iu ka lënë në tru "hija e rëndë dhe fjala e padiskutueshme" e të madhit Enver, e Byrosë, e Stalinit, Maos - për një palë, dhe "porosia, diktati apo dhuna e pamëshirshme" e vullnetit të Titos, UDB-as, Milosheviçit apo kushedi kujt tjetër për një palë tjetër. Nëse faktori ndërkombëtar është diktues dhe urdhërues edhe jashtë vullnetit dhe interesave tona, atëhere i bie të jetë i barabartë me diktaturat e brendshme apo pushtuese që pësuam mbi kurriz, dhe në këto raste rruga e vetme e detyrueshme për të mbetur në lirinë, pavarësinë dhe dinjitetin tonë si komb shqiptar, është "o burra ti kundërvihemi dhe të shporrim diktaturën e re!".

Por, më së shumti, ky justifikim që jepet është për të mbuluar me një "forcë madhore" vetë vullnetin malinj dhe kapacitetin mjeran apo sharlatan të klasës (apo klaneve, apo klikave kuislinge) politike shqiptare. Natyrshëm që edhe faktori ndërkombëtar, i cili djallëzisht jepet me një përfytyrim unik dhe jo si një faktor që përmbledh elementë dhe interesa më së shumti specifike të palëve që e përbëjnë, mund të këshillojë apo të diktojë, por duhet marrë në konsideratë edhe prej cilës palë të këtij "faktori" vijnë direktivat, pasi në të bëjnë pjesë edhe rusët, francezët, grekët, e të tjerë që janë të njohur për afeksionet dhe përkrahjet e gjithanshme dhe të gjithhershme që kanë pasur e kanë për serbët. Dhe nënshtrimi ndaj vullnetit të këtij lloj "faktori ndërkombëtar" nuk përbën politikë, por disfatë dhe tradhëti interesash.

Për më tepër, e pafalshme është që politika, në orvatjen për të justifikuar prirjen për tu "miqësuar" me serbët (e në raste analoge, edhe me grekët e sllavomaqedonët), bën të gjitha përpjekjet që, nëpërmjet propagandës e demagogjisë intensive mashtruese, të transplantojë të njëjtën frymë e mendësi "të vullnetit për miqësi" edhe në opinionin e përgjithshëm publik të shoqërisë shqiptare si në shtetin politik, ashtu edhe në njësitë e tjera shqiptare jashtë tij. Dhe jo pak ia ka arritur përderisa edhe një pjesë e "klasës" së intelektualëve shqiptarë i bien fyellit me të njëjtin avaz, duke u bërë kështu bashkëpunëtorë e bashkëfajtorë me politikën, në krijimin e një imazhi mjeran, të vobektë e vetësakrifikues të shoqërisë kombëtare shqiptare, imazh që nuk sjell gjë tjetër përpos shpërfilljes, talljes, nëpërkëmbjes e në rastin "më të mirë" të mëshirës.

Fatmirësisht, siç thamë, që kemi fqinjë të tillë, të cilët nuk janë aspak inteligjentë, e për më tepër janë edhe harbutë, inatçinj të thekur e gjaknxehtë e nuk i maskojnë hiç qëllimet e praktikat e tyre konseguente antishqiptare, e për rrjedhojë nuk i lënë shqiptarët të shkojnë thellë në ëndrrën e tyre të miqësisë iluzionare. Në parantezë, shpresojmë që të jepet qoftë edhe një shembull reciprociteti në qëndrime: -qoftë duke shpërndarë mandat-arreste ndërkombëtare për liderë, politikanë, e ushtarakë serbë që kanë kryer krime monstruoze e masive mbi popullsinë civile të pafajshme në Kosovë, për llogari të institucioneve gjyqësore të Kosovës e Republikës së Shqipërisë, -qoftë duke artikuluar (në të drejtën legjitime historike kombëtare) qëndrime politike e veprime praktike në drejtim të njësimit të shtetit shqiptar kombëtarisht, -qoftë edhe duke ndalur apo arrestuar Nebojshën, Tadiçin, Koshtunicën apo Drashkoviçin kur shkelin hapësirën e Kosovës, si protagonistë të krimeve të vitit 1999 dhe si armiq të aspiratës së shqiptarëve. Por, meqenëse fuqia dhe kompetencat e organeve të drejtësisë në Kosovë ende nuk janë në dorë të shqiptarëve, atëhere do të ishte në nderin (në të vërtetë duhet thënë detyrimin) e institucioneve të shtetit politik shqiptar të nxirrnin të tilla mandat-arreste, qoftë edhe për ata drejtues serbë që urdhëruan e ekzekutuan shkeljen e hapësirës sovrane të Republikës së Shqipërisë dhe "mbjelljen" e zonave kufitare me mina-surprizë prej të cilave kanë gjetur vdekjen apo janë gjymtuar me dhjetëra qytetarë shqiptarë, apo më tej për vrasjet që ndodhën gjatë kohës së konfliktit të vitit 1999.

(vijon në numrin e ardhshëm)

HORIZONT

Një vështrim mbi debatin rreth historisë dhe konceptit të Shoqërisë Civile(1)

Çfarë dreqin është "shoqëria civile"?

Nga Neera Chandhoke

Shënim i "openDemocracy.net"

Për shkak se lëvizjet popullore përshkojnë pjesën më të madhe të botës, termi "shoqëri civile" mund të dëgjohet në shumë gojë. Michael Edwards i "Ford Foundation" ka shkruar një libër të vogël mbi tre kuptimet e këtij koncepti. Neera Chandhoke nga New Delhi i Indisë, hedh një vështrim skeptik mbi argumentet e tij.

1.Historia e konceptit

2.Argumentet e Michael Edwards-it

3.Eshtë mirë të flasim e diskutojmë

4.Shoqëria civile dhe politikat e hapura.

Nëse globalizimi do të kishte një trup, koka e tij do të ishte Organizata Botërore e Tregtisë (OBT - WTO). Më 2004-ën, në 10-vjetorin e saj, WTO publikoi një raport të bollshëm mbi arritjet madhore dhe perspektivat, të shkruar nga një komitet me peshë që kryesohej nga Peter Sutherland (i cili krijoi WTO më 1994, dhe që tani kryeson BP).

Duke kërkuar me ngulm në atë se si WTO do të kërkojë të formësojë dekadën e ardhshme, raporti nuk shmang çështjet ngatërrestare. Kapitulli "Sovraniteti" këshillon shtetet nacionale për rrugën më të mirë të ndarjes së sovranitetit për përfitime reciproke; një kapitull tjetër i titulluar "Transparenca dhe dialogu me shoqërinë civile" ekzaminojnë impaktin e asaj që autorët e quajnë "revolucioni global i bashkëshoqëruar" (global associational revolution).

Autorët e konsiderojnë rritjen dhe influencën e "shoqërisë civile" si të pakthyeshëm. Ata këshillojnë WTO-në se si të lidhen sa më fort me organizatat joqeveritare (NGO), si të rrisë transparencën e vet dhe si të negociojë me aktorë jo-shtetërorë, dhe në të njëjtën kohën si të marrin parasysh kritikat e tyre.

Raporti është një produkt i rrethanave post-Seatle dhe post-9/11 (11 Shtatorit). Ai nuk mbron "neo-liberalizmin" e tregut të lirë; qëllimi i tij është qeverisja e forcave globale dhe ai e sheh shoqërinë civile si njërën prej tyre.

Eshtë e vështirë ta imagjinosh 10 vjet më parë gjendjen e shoqërisë civile në një diskutim të tillë zyrtar. Madje edhe arritjet e konsiderueshme të raportit 4-vjetor të përpiluar nga Mary Kaldor mbi Shoqërinë Civile Globale dhe të mbështetur nga London School of Economics ende kishte një pamje mbrojtëse për ato. Por "shoqëria civile", çdokush mund të thotë tani, është në vendin e vet. Në këtë drejtim ajo është konfirmuar prej ish-krerëve shtetërorë, të cilët formuan Klubin e Madridit. Agjenda e tyre e Madridit në mars 2005 apelon për "krijmin e një rrjeti global qytetarësh, duke lidhur liderët e shoqërisë civile në pararojën e betejave për demokracinë në të gjithë botën."

Ngritja e shoqërisë civile nënkupton gjithashtu se ajo ka pushuar së qeni një koncept brohoritës ("hurrah" concept). Kjo është në kontrast me 1990-ën kur shkollarët (studiuesit), aktivistët politikë, dhe disa politikë-bërës turreshin të shpallnin nocionin e saj. Sot ka shumë më tepër ngurrim, hezitim, ambiguitet dhe skepticizëm ndërmjet atyre që shkruajnë rreth saj. Kjo, më duket mua, është një zhvillim i mirëpritur.

Arsyet për këtë tërheqje ndaj termit janë të lehta për t'u rrokur. Ai bashkëshoqërohet me tre zhvillime të ndërlidhura:

-rënien e shteteve autoritare më 1989 dhe shpërfaqjen e një publiku demokratik në dukje autonom në ish botën sovjetike.

-përfundimin e zhvillimit të mbështetur nga shteti në shoqëritë post-koloniale, të cilat joshnin intelektualët dhe praktikuesit socialë ndaj konceptit, përderisa ato kërkonin forca të reja për të organizuar zhvillimin.

-tentativat e agjencive donatore në të njëjtat pjesë të botës për të anashkaluar agjencitë zyrtare të korruptuara dhe të dobëta, dhe dhënien e fondeve organizatave jo-qeveritare, gjithashtu me synim të forconin shoqërinë civile.

Ndërkaq tërheqja (zprapsja) e votuesve nga pjesëmarrja në politikë në vendet e zhvilluara dhe ndjenja e përgjithësuar e distancimit masiv të qytetarëve në Europën perëndimore dhe në SHBA, e ka bërë shoqërinë civile gjithashtu një argument atraktiv: ai premton rikthimin e jetës bashkëshoqërore duke mundësuar lidhjen me shtetin dhe duke farkëtuar solidaritetin në sferën publike.

Por megjithëse është bërë popullor përgjatë shoqërive të niveleve shumë të ndryshme dhe tejendanë të gjitha llojeve të ideologjive, nocioni i shoqërisë civile po kthehet në konfuz dhe ngatërrues. Michael Edwards në librin e tij të këndshëm Shoqëria Civile (Civil Society), synon të sigurojë njëkohësisht idenë dhe tërësinë e praktikave, të cilat formojnë një shoqëri civile. Si studiues dhe si një i ashtuquajtur praktikues i politikave të shoqërisë civile në Ford Foundation, ai synon të kthjelltësojë dhe rindërtojë konceptin.

Ai përshkruan tre përdorime të ndryshme të termit:

-si një përshkrim i shumëllojshmërisë së asocimit;

-si një vlerë duke mbrojtur avantazhet e bashkëpunimit;

-si një ekosistem demokratik - një sferë publike ku zhvillohet (ose duhet të zhvillohet) angazhimi për formësimin dhe të ardhmen e krejt së ardhmes.

"Shoqëria civile" - argumenton Edwards-i - "është historia e njerëzve të zakonshëm që bëjnë jetë të jashtëzakonshme përmes marrëdhënieve me njëri-tjetrin, të nxitur nga një vizion për një botë të sunduar nga dashuria dhe dhimbsuria, jo-violenca dhe solidariteti".

Unë ndaj shpresat me të. Por hezitoj të ndaj vlerësimet e tij më shumë se pozitive për "shoqërinë civile", e cila në fund të një libri të shkurtër por të rëndësishëm, errëson kuptimin e tij fillestar të problemeve që ai shtron. Për fat unë jam një teoriciene e politikës, por flas gjithashtu edhe si një qytetare e Indisë, ku politika e intolerancës, fondamentalizmi, dhe urrejtja ekstreme për minoritetet shpartalloi shoqërinë civile të Indisë shumë lehtë në fund të '80-ës dhe në vitet '90-të.

Vijon numrin tjetër

Përktheu: Neritan Kolgjini

Publikuar në anglisht në "openDemocracy.net" më 17.03.2005

A fitoi "Revolucioni i tulipanëve" në Kirgizistan

Agjensitë ndërkombëtare të lajmeve njoftuan për fitoren e të ashtuquajturit "Revolucioni i tulipanëve" në Kirgistan. Por revolucioni nuk ka ngadhënjyer ende, ai sapo ka filluar. E njëjta gjë vlen edhe për "Revolucionin e trëndafilave" në Gjeorgji si dhe për "Revolucionin e portokalltë" në Ukrainë. Gjeorgjia, Ukraina, Kirgistani - çfarë kanë të përbashkët këto tre vende të ndryshme? Nga ana gjeografike pothuajse shumë pak: Ukraina kufizohet me Bashkimin Europian, Gjeorgjia shtrihet në vatrën e trazirave të Kaukazit, Kirgistani në Azinë e Mesme. Të tilla janë edhe dallimet në tradita dhe mentalitetet e këtyre tre popujve. Por me të gjitha dallimet: tipar karakteristik i të gjitha sistemeve qeveritare në këto vende ishte dhe mbetet konvertimi i pushtetit në monedha të ndritshme. Presidenti i larguar nga Kirgistani, Askar Akajev është një akademik. Kur në vitin 1990 erdhi në pushtet ai përfaqësonte pikëpamjet liberale. Duhet pranuar se ai më të vërtetë donte të drejtonte republikën drejt demokracisë. Megjithatë shumë shpejt ai u kthye në peng të miqve dhe të njohurve, shkurt klanit të tij. Afërsia me presidentin u bë burim kryesor i pasurimit në vend. Kështu filloi konvertimi i pushtetit në para. Princat rajonalë ndoqën shembullin e metropolit. Në këtë mënyrë moto e regjimit u bë: pushteti është para.

Modeli "Pushteti është para" funksionon edhe sot në Rusi dhe shumë shtete tjera të ish-Bashkimit Sovjetik. Kjo funksionon shumë mirë nëse arrihet të përjashtohen mediat e lira, sistemi i drejtësisë të kthehet në një farsë dhe t`i mbyllet goja opozitës. Vetëm nën këto kushte elitat në pushtet mund të pasurohen në mënyrë të pakontrolluar dhe larg dorës së drejtësisë.

U kthehemi edhe njëherë revolucioneve: Si në Kirgistan ashtu dhe në Gjeorgji e Ukrainë njerëzit dolën në rrugë për të protestuar kundër falsifikimit të zgjedhjeve dhe kundër varfërisë. Megjithatë në të tre vendet kryengritja popullore ngriti sërish lart përfaqësues të nomeklaturës së dikurshme politike. Me gjithë simpatinë për presidentin gjeorgjian Sakashvili dhe Jushçenkon e Ukrainës nuk duhet harruar se njëri ishte ministër i drejtësisë dhe tjetri kryeministër i paraardhësve të tyre të rrëzuar nga pushteti. Tani edhe në Kirgistan, president, kryeministër dhe kryetar i përkohshëm i parlamenrtit është shpallur një person, kryeministri i dikurshëm Kurmanbek Bakijev.

Të gjitha këta burrështetas të rinj janë njohës intimë të mekanizmave të vjetër të pushtetit. Athua do të gjejnë ata vullnetin dhe forcën e duhur për të shkatërruar strukturat e vjetëra? Kjo do të shihet me kalimin e kohës. Vetëm një demokraci e vërtetë mund të mbrojë qeveritarët e rinj nga ringjallja e modelit "Pushteti është para". Andaj revolucionet në Kirgistan, Gjeorgji dhe Ukrainë nuk kanë ngadhënjyer ende ato sapo kanë filluar.

___________________________

Reagojnë legalistët, pas deklaratave për imponimin e ligjit 7501

LZHK jep zgjidhje definitive për pronat

Lëvizja për Zhvillim Kombëtar iu deklaron shqiptarëve se do të zgjidhë në mënyrë definitive çeshtjen e pronave dhe tokave, duke pasur si garant shtetin, për të evituar çdo problem social.

7501 dhe mësimet e mëdha të historisë

Nga Astrit Kola

Problemi më i madh, njëkohësisht thelbi i dështimit apo suksesit të shoqërisë njerëzore (dhe përgjithësisht politikës), qëndron në identifikimin, perceptimin, pranimin dhe më pas reflektimin mbi gabimet dhe gafat, personale apo të të tjerëve.

Të mençurit mësojnë edhe nga gabimet e të tjerëve (pra nga historia), ndërsa trushkulurit nuk nxjerrin mësime as kur shkapeten përtokë dhe thyejnë hundët.

Kështu ndodh në të dy shkallët e njohjes (gnoseologjisë, kozmogonisë), atë empirike dhe atë racionale. Ndaj dhe filozofët mendjendritur i kanë ndarë njerëzit në tre kategori: 1 - në ata që mësojnë vetë (pra nga përvoja personale dhe e të tjerëve) dhe njohja racionale...

2 - në ata që mësojnë vetëm kur ua shpjegojnë të tjerët...

3 - në ata që nuk mësojnë as vetë dhe as kur ua shpjegojnë të tjerët...

Gafa e rëndë e një segmenti të rëndësishëm të opozitës, për të jetësuar me çdo kusht ligjin komunist 7501, pra tjetërsimin me forcën e ligjit të pasurive të shqiptarëve dhe nxitjen e konflikteve të përgjakshme pronësore, (fatura e të cilave regjistron afro 3500 frymë në pas-monizëm, duke përfshirë edhe ato brenda familjes dhe gjinisë), bie në kundërshtim me të gjitha parimet, normat e së drejtës (zakonore, kushtetuese dhe ligjore), aktet dhe kartat ndërkombëtare, si edhe me kërkesat e përsëritura të bashkësisë ndërkombëtare (artikuluar nga Priebe, Saltzman, Pack), si parakushte për proceset integruese.

Në ekonominë kapitaliste ekzistojnë dhe funksionojnë tre lloje Tregjesh, si kushte të domosdoshme e që zakonisht funksionojnë në harmoni e ekulibër. Ato janë: Tregu i mallrave, Tregu i parave dhe Tregu i kapitaleve.

Në kushtet katastrofike në të cilat ndodhet vendi, në rastin e një fitoreje të opozitës dhe të jetësimit të programeve antikrizë të saj, për kushtet e Shqipërisë, si Tregu më i rëndësishëm dhe më efiçient për daljen nga kriza dhe fillimin e rritjes ekonomike, është normimi dhe stimulimi i Tregut të Kapitaleve, në të cilin komponenti më thelbësor dhe përjetësisht efiçient, është TOKA.

Tregu i Tokës mund të gjallërohet dhe të prodhojë para dhe zhvillim vetëm kur toka-pronë do t'i kthehet pronarit legjitim, pasi askush nuk guxon të bëjë blerësin dhe përdoruesin e tokës pa patur përballë atë, në pozicionin e shitësit apo qiradhënësit.

Askush nuk ka të drejtë t'i japë vetes tagrin e pronarit legjitim, qoftë edhe me ligj.

Kohët e fundit këtë gjë e kanë mësuar edhe "pronarët e rinj", të cilët kanë bojkotuar procedurat dhe afatet e deklarimit dhe regjistrimit të trojeve të zëna, nga të cilat qeveria aktuale dëshiron të vjelë para dhe të bëjë fakt të kryer tjetërsimin e pronave, pas ligjit të miratuar me dhunë kartonash në mungesë të opozitës.

Opozita mëtonjëse e pushtetit nuk duhet të tundohet nga teoritë boshe të një teveqeli "liberal", i cili, për të argumentuar domosdoshmërinë e kapitalizimit të pronave të tjetërsuara me uzurpim apo mbështetje qeveritare e "ligjore"), për gjallërimin e tregut (të kapitaleve), na servir si shembull "vlerën kolosale" të tullave e të llaçit në periferitë e metropoleve latino-amerikane, pa na mbushur dot mendjen nëse ka atje konflikte pronësore, si në Shqipëri!

Thënë ndryshe, kop-isti në fjalë na servir, si të tijat, teoritë e Edi Ramës, duke e shtyrë opozitën drejt ngasjes për të zbatuar skemat dhe platformat e atij që rreket të bëjë edhe të Majtën, edhe të Djathtën në Shqipëri. Pra, edhe pozitarin, edhe opozitarin, për të na bindur se ky vend nuk ka nevojë për opozitë dhe mendim opozitar.

Opozita e nesërme në pushtet duhet ta dijë se tregu i domateve dhe trangujve të importuar (pra i mallrave), në kushtet e mjerimit, si dhe tregu i parave (në kushtet e qarkullimit të afro 60 % të tyre jashtë sistemit bankar), nuk mund të realizojnë më shumë veçse ndoca presje dhjetore rritje ekonomike në krahasim me shifrat e "rritjes ekonomike" të Nanos.

Nëse opozita aktuale, (nën hundët dhe nën sqetullat e së cilës dikur tetëvjeçaristja Sude, brigadieri kooperativist i Ushnjes - Gjeneral Xhaferri dhe Sigurimsi me diplomë Sauku, aleati i socave shoku Bashkim Driza) - ka harruar se ishin pikërisht këta që bënë "Reformën e sistemit bankar dhe financiar" duke futur në sportelet-arkabanane afro 1.3 miliardë dollarë, atëherë kjo opozitë s'paska kuptuar asgjë nga ajo që ka ndodhur në Shqipëri dhe kësisoj nuk e meriton të vijë në pushtet.

Duhet bërë e qartë njëherë e mirë se, komunizmin shqiptar dhe atë të Europës Lindore e shembi ekonomia, ndryshe Ramizin dhe Hekrin do ta kishim mbi shpinë edhe sot e kësaj dite, sikundër kubanët kanë Fidel Kastron dhe koreano-veriorët kanë të birin e Kim Ir Senit.

Edhe opozitën aktuale, në vitin 1997 nuk e shembi "boomerangu" i arrestimit të 5 spiunëve grekë, apo fitorja e 17 zonave të përsëritura pas pretendimit për manipulim. Atë e shembi kriza ekonomiko-financiare që u shkaktua nga humbja e afro 1 miliardë $.

Nëse nuk duam të përsëritet viti 1997, nga po të njejtët veprues dhe mosveprues, nuk duhet t'u vëmë stërkëmbësh alternativave ekonomike antikrizë me tezat e Pashko-Terapisë së Shok-ut dhe "krijimit me urdhër nga lart, pra me mekanizma qeveritarë e shtetërorë të klasës së kapitalistëve", sikundër u veprua me themeluesit e piramidave dhe biznesmenët klientelistë të politikës.

Të gjithë e mbajmë mend mirë sherrin që krijoi kjo tezë e Pashkos në mbledhjen e Këshillit Kombëtar të PD në shtator 1991, e ku Pashko-gagaçit filloi t'i merrej edhe më shumë goja kur ia hodhën poshtë tezën e "krijimit të kapitalistëve të rinj" me shiringa politiko-shtetërore.

Segmenti opozitar, (mëtonjës me të drejtë i pushtetit), do të bënte mirë të konsideronte dhe të mbështeste alternativën ekonomike për Zhvillim, të artikuluar nga LZHK.

Të paaftët që bënë këshilltarin ekonomik pranë përfaqësuesit më të lartë të Ekzekutivit shqiptar të vitëve 1992-1997, (çifti bashkëshortor), shkaktuan falimentimin e Bankës Agrare, e cila regjistroi shifrën më të ulët në portofolin e kthimit të kredive (5 %), duke shënuar njëkohësisht edhe simbolikën e shkatërrimit të sistemit bankar shtetëror, që i parapriu katastrofës së fajdeve.

Këtë gjëmë të bëjnë gramoz-mimozat, kur i vë të drejtojnë e të këshillojnë për ekonominë kombëtare.

PD sot ka fatin të ketë sekretar të Përgjithshëm një ndër ekspertët më të shquar të ekonomisë, z.Ridvan Bode, dhe nuk ka nevojë për tezat e dështakut Pashko, të cilin i paafti Fatos Nano dikur "e bleu për kalë", ndonëse dështimi i tij dhe i shok-terapisë ishte provuar.

Të gjithë e dimë se ishte pikërisht dështaku Pashko arkitekti i dështimit të socialistëve në ekonomi (pra në qeverisje), ndërkohë që pas fitores së tyre më 1997, (deri më 2001), mbuloi detyrën e këshilltarit ekonomik të kryeministrave Nano, Majko dhe Meta.

Ka gjasa të jetë pikërisht Pashko ai që ka induktuar tezën për respektimin dhe zbatimin e ligjit 7501, duke vënë në themelet e qeverisjes së ardhshme, bombën që do ta hidhte përfundimisht në erë Shqipërinë.

Drejt këtij arsyetimi të çon kujtesa historike, që dëshmon për dashurinë e zjarrtë të tij për shokun Ramiz dhe pushtetin e prindërve, për çka kemi shahit edhe Edi Ramën, për largimin e të cilit nga PD merita i është njohur Gramozit.

Deklarata e dikurshme e Gramoz Pashkos, para 200 mijë qytetarëve të Tiranës në dhjetor 1990, e fiksuar në celuloid, ishte dhe mbetet: "Ne demokratikasve na akuzojnë se duam t'u kthejmë pronat latifondistëve dhe të rehabilitojmë armiqtë dhe tradhtarët kolaboracionistë. Ju betohemi shoku Ramiz se, kurrë, nuk do të lejojmë të kthehen bejlerët dhe agallarët, dhe kurrë nuk do të rehabilitojmë armiqtë dhe bashkëpunëtorët e pushtuesve...", ndërkohë që turma poshtë nuk dëgjonte asgjë nga këto fjalë, por vetëm thërriste në delir: Poshtë Komunizmi gjakatar..., poshtë Ramiz Alia...

Dhe Fonsi me Fiqiriun, me diktofonë dhe kaseta në duar rendnin drejt Ramizit dhe Byrosë, që ishin mbledhur në KQ, e që morën frymë të lehtësuar teksa Nexhmija u shpreh: "Ky është djalka ynë, i Bllokut, e ka edukuar shoku Josif dhe shoqja Eleni, nuk mund të dalë kundër nesh, pra kundër vetvetes...".

Atëherë dhe sot, Gramozi bënte dhe bën punën e PPSH, e cila synonte që pluralizmin e shpallur ta shndërronte në "kampionat zyrtar" nëpërmjet ndarjes disociimit zyrtar të "skuadrës përfaqësuese" të komunizmit, ndërkohë që ideja e "kampionatit pluralist", me ekipet e federuara të PPSH dhe rripave të transmisionit (sikundër BP, BRPSH, BGSH etj.), ishte diskretituar.

Me infiltrimin e Pashkos në PD, gjysmagjeli i Vuthajt filloi të këndoi me rrylat e fytit të gagaçit, që kurrë në jetën e tij nuk kishte bërë qoftë edhe një bilanc kooperativash, të paktën si Nanua, që numëronte gabimet e "ekonomisë kapitaliste kineze" dhe thasët e nitratit dhe uresë në Zall-Bastar.

Reagojnë legalistët, pas deklaratave për imponimin e ligjit 7501

Spahiu: Kartonat në Kuvend s'mund të mohojnë të drejtën e pronës

Tiranë - PLL ka kundërshtuar ashpër ligjin 7501 për pronat në një konferencë shtypi të mbajtur nga kryetari i saj z.Spahiu, të premten e kaluar dt.18 mars 2005. Kryetari Spahiu, duke folur para gazetarëve, tha se për "PLL është e papranueshme cënimi i të drejtës së pronës". Ai tha se programi i LZHK-së i jep një zgjidhje përfundimtare çështjes së pronave dhe veçanërisht problemit të pronësisë mbi tokat, duke pasur si garant shtetin ndërmjet pronarit të vërtetë dhe "pronarëve" të rinj të bërë me ligjin 7501, apo përmes grabitjes së mirëfilltë të tokave. Spahiu tha se megjithëse janë hartuar shumë ligje shtesë që prej vitit 1991, përsëri prona nuk është kthyer plotësisht te i zoti. Në këtë rast ai përmendi edhe origjinën e këtij ligji, duke e etiketuar si "ligj ramizian", pasi 7501-shi u hartua dhe miratua nga deputetët e PPSH-së kur ishte president komunisti Ramiz Alia. Ai theksoi më tej se numri i kartonave të deputetëve, pavarësisht nga ngjyra partiake, nuk mund mohojë të drejtën e pronës së pronarit legjitim e të vërtetë. Ai këmbënguli se çështja e pronave mund të zgjidhej lehtë, në rast se politika qeveritare do të kishte vullnetin pozitiv për ta bërë këtë. Duke bërë një ekspoze të ligjeve të miratuara me forcën e kartonave, ai tha se vetëm PLL nuk ka pranuar variantet, të cilat direkt ose indirekt penalizojnë kthimin e pronës te i zoti. Spahiu përmendi rastin më të fundit në kohë, tryezën e organizuar nga kreu i shtetit Moisiu me partitë parlamentare, në vitin 2002, për të arritur një pakt për miratimin e ligjit të pronave, - ku e vetmja parti që nuk firmosi deklaratën përfundimtare ishte PLL që përfaqësohej nga z.Spahiu. Më tej ai indirekt kritikoi partitë e tjera, të cilat mbahen si "kampione të kthimit të pronës" por që kanë pranuar kompromise të turpshme në kurriz të pronarëve shqiptarë.

N.K.

Deklaratë për mediat e kryetarit të PLL z.Eqerem Spahiu

LZhK jep zgjidhje definitive për pronat

Lëvizja për Zhvillim Kombëtar iu deklaron shqiptarëve se do të zgjidhë në mënyrë definitive çeshtjen e pronave dhe tokave, duke pasur si garant shtetin, për të evituar çdo problem social.

Një nga arsyet e tranzicionit të gjatë në Shqipëri është moskthimi i pronës te pronari legjitim e i vërtetë, madje mos-zgjidhja e këtij problemi nga qeveritë, është shoqëruar me shumë viktima deri brenda familjes. Sigurisht që përgjegjësia për këtë gjendje bie mbi partitë që kanë qeverisur vendin gjatë këtyre 14 vjetëve.

Afrimi i zgjedhjeve parlamentare po pozicionon partitë çdo ditë e më shumë rreth kësaj çeshtjeje shumë të rëndë e jetike, por të pazgjidhur, por deklarimet e tyre vazhdojnë të jenë spekullative dhe synojnë që të fitojnë votat e elektoratit, përmes premtimesh, të cilat në vite kanë treguar se kanë qenë mashtrime.

Partia Socialiste me forcën e kartonave në Kuvend, kur miratoi ligjin për kthimin e kompensimin e pronave, rikonfirmoi edhë njëherë se pronat dhe tokat e grabitura në sistemin komunist, nuk do t'ua kthejë pronarëve, por do t'ua japë kujt të dojë ajo vetë.

Nga ana tjetër Partia Demokratike së fundi rideklaroi solemnisht që, nëse vjen në pushtet, do të mbrojë e zbatojë ligjin famëkeq 7501.

Qëndrimin më të drejtë korrekt dhe me konsekuencë e ka mbajtur Partia Lëvizja e Legalitetit që ka qenë, është dhe do të jetë në mbështetje të plotë të pronarëve të vërtetë.

Ne, jo vetëm nuk kemi pranuar Ligjin 7501, por kemi kërkuar në vazhdimësi që ai të abrogohet.

Eshtë fakt se jemi e vetmja parti që nuk u bëmë bashkëfajtorë në dëm të pronarëve, në tryezën e përbashkët të kryetarëve të partive parlamentare, të inicuar nga kreu i shtetit z.Moisiu më 18 dhjetor 2002, ku u firmos një deklaratë që nuk i jepte zgjidhje çështjes së pronave, çka e dëshmoi koha më vonë.

E kemi kundërshtuar dhe kemi votuar kundër në Kuvend ligjin për kthimin dhe kompensimin e pronave.

E kemi kundërshtuar dhe votuar kundër ligjin për legalizimin e zonave informale, pasi ai nuk mund të zbatohet në praktikë dhe shkakton trauma sociale.

Lëvizja për Zhvillim Kombëtar iu deklaron shqiptarëve se do të zgjidhë në mënyrë definitive çeshtjen e pronave dhe tokave, duke pasur si garant shtetin, për të evituar çdo problem social.

Tiranë më 18.03.2005

50 miliardë dhrahmi ose rreth 200 miliardë lekë shqiptarë erdhën nga Shqipëria në drejtim të Greqisë

Poliagjenti mafioz dhe shegertët shqiptarë

Nga Astrit Kola

Ky shkrim bazohet mbi një artikull të gazetës greke "Apogjevmathini", i shkruar nga gazetari Jani Papadakis dhe i botuar para ca ditësh në këtë të përditshme greke.

Eshtë detyra e gazetës "Atdheu" të bëjë komentin e këtij shkrimi, por kjo nuk mjafton dhe nuk do të thotë se personazhet shqiptarë të atakuar nuk kanë asnjë detyrim moral dhe publik për të përgënjeshtruar përmbajtjen, akuzat dhe aluzionet e këtij shkrimi.

Krijimi i firmave piramidale, nëse do t'i referohemi logjikës formale, është vepër e socialistëve shqiptarë dhe mafias ndërkombëtare, të cilët pikërisht për këtë arsye e përdorën me sukses për marrjen e pushtetit. Fakti që drejtues të firmave piramidale ishin drejtuesit e vjetër të Sigurimit të Shtetit, të cilët më pas jo vetm që nuk u ndëshkuan për mashtrimin dhe më pas grabitjen e parave të firmave, por përkundrazi u emëruan në detyra të larta shtetërore pas ardhjes në fuqi të socialistëve, është treguesi më i qartë i përdorimit kriminal të krizës së shembjes së piramidave dhe kriminelëve që i ngritën ato.

Lehtësia me të cilën operoi në Shqipëri eksponenti i shërbimit sekret grek Apostolis Vavilis, implikon drejtpërsëdrejti shtetin grek në krizën piramidale shqiptare, që arriti pikën kritike pas transfertës nga Shqipëria të 50 miliard dhrahmive dhe evidentimit të mungesës së aftësive paguese të tyre, pasi paratë e shqiptarëve ishin vjedhur dhe shpërdoruar.

Por ajo që e bën më makabër krimin e piramidave shqiptare, ishte trapjantimi i këtyre metodave kriminale të grabitjes së pasurive edhe në shtetin grek, ku këto para Vavilis i përdori për të ndikuar në tregun e bursës së Athinës për veprime kriminale ku dhjetëra mijëra qytetarë grekë humbën kursimet e tyre në harkun kohor të viteve 1998-2001.

Pra i njëjti kontigjent kriminal, që kërkohej nga Interpoli, u përdor për të grabitur paratë e shtetasve shqiptarë dhe grekë. Dhe ironia qëndron në faktin se ky kontigjent kishte koperturë të fortë politike dhe shtetërore në të dy vendet.

Ata që pretendojnë se këto fakte kanë dalë në dritë sot për të shkaktuar trazira në Shqipëri dhe për të ndikuar në zhvillimet politike shqiptare, e kanë të vështirë të na bindin për këtë, pasi politikanët e lartë të siluruar, as që e vënë ujin në zjarr për këto akuza, sa kohë që Prokuroria shqiptare drejtohet nga eksponentë që lidhen fort me pushtetin dhe Athinën dhe sa kohë që politika shqiptare trembet si Djalli nga Thimjani nga eksponentë grekë, qofshin këto edhe kriminelë ordinerë.

Ajo që duhet të bëjnë prokurorët shqiptarë, është kërkimi i Apostolis Vavilis-it dhe Cenajt për t'u hetuar në Shqipëri dhe për të ndihmuar në zbardhjen e këtij krimi monstruoz. Të kërkosh thjesht riatdhesimin e parave të shqiptarëve pasi janë qarkulluar për vite të tëra nga mafiozët grekë, do të thotë t'i sigurosh Nanos dhe Arapit edhe 150 milionë dollarë për t'i vjedhur ashtu si edhe të tjerat më parë.

Shqiptarëve u duhen paratë dhe kriminelët, dhe jo vetëm të parat. Sa kohë që Prokuroria mban fshehur emrat dhe sasinë e dëmit të administratorëve të firmave piramidale të penalizuar së fundmi, krimi i vazhduar nga socialistët ndaj parave të shqiptarëve, nuk do të ndëshkohet dhe paratë nuk do t'u kthehen kreditorëve.

Qeveria shqiptare me mohimin e implikimit të Arben Malajt në këtë skandal, pa paraqitur asnjë provë dhe gatishmëri për të hetuar, dëshmon frikën e socialistëve dhe të Nanos për shpërthimin e këtij skandali në prag të zgjedhjeve dhe ndikimin e tij në rezultatin zgjedhor, thjesht për faktin se Malaj është një ndër eksponentët më të lartë të kësaj partie të inkriminuar haptaz në skemat piramidale.

Jo më kot, që në fillimet e çmontimit të firmave piramidale, Nano përdori arapët dhe malajt, që ishin eksponentë e ngritjes dhe menaxhimit të tyre në Vlorë, me mendimin se gjurmët e krimit mund t'i fshehë më mirë vetë autori.

Mirëpo Arapi mori garanci publike nga Nano që të mos e çante byrekun për akuzat e opozitës, dhe këtë deklaratë publike kryesocialisti e bëri ditën e përvjetorit të PS-së që u zhvillua në Vilën e dikurshme të Enverit, bash kur ministri i Rendit Luan Rama dhunoi gazetarin Ilir Babaramo.

Ka të ngjarë që hapja e këtij skandali për Vavilisin, jo vetëm që synon mbylljen e kësaj vrime të zezë dhe larjen e hesapeve brenda politikës greke, por do të synojë grabitjen shtetërore edhe të 150 milionë dollarëve të shqiptarëve, me pretekstin se janë para me origjinë kriminale, ashtu sikundër veproi shteti zviceran me afro 30 milionë dollarë të Kompanisë Vefa, të sekuestruara me të njejtin motivacion, e për të cilat Arapi dhe Nano heshtin që prej vitesh.

Natyrisht që këto para mund të përdoren nga politika greke edhe për financimin e fushatës së PS-së dhe fitoren e një mandati të ri të këlyshëve të Athinës në Tiranë.

Të presim e të shohim se çfarë do të ngjasë. Por, gjithsesi, pra në të gjitha variantet, 150 milionë dollarët na kanë lënë shëndenë dhe nuk do të riatdhesohen kurrë.

"Atdheu"

Koment i gazetës greke mbi odisenë e parave të shqiptarëve

Apogjevmathini: Paratë e shqiptarëve, në Greqi

Lekët e mijëra shqiptarëve, nga kursimet e tyre nga viti '90 e këtej, të vendosura në firmat kryesore "Vefa" e "Cenaj", me një "avion" mbërrinë në Athinë në shuma të mëdha, (rreth 200 miliardë lekë shqiptare). U kujdesën për këtë një "grup i mbyllur" grek e shqiptar, ku kryetar grupi ishte Apostolis Vavilis, që drejtonte grupin në transfertën e lekëve.

Bursa "Sofokleu" në Athinë shërbeu si "lavatriçe" për pastrimin e miliardave.

I përzier me këtë skandal janë një deputet i minoritetit grek në Shqipëri, një punonjës i lartë i Asfalisë greke, dhe një ministër shqiptar. Eshtë gjithashtu edhe grupi që pastroi 50 mijë miliardë dhrahmi nga firmat rentiere "Vefa" dhe "Cenaj".

Të dhënat janë marrë nga burime të sigurta nga "A" që kishte drejtim në Athinë, Shkup e Budapest. I gjithë ky lëmsh i ngatërruar e ka kokën tek i kërkuari tani nga interpoli grek, Apostolis Vavilis, i cili në tetor 1995, në Shqipëri njihej me pasaportë me emrin Apostolis Kavelaras dhe shoqërohej me një grup shumë të besuarish që bashkëpunonin me Vehbi Alimuçën, pronar i firmës "Vefa Holding", e cila punonte si firma që mblidhte lekët me përqindje më të lartë se bankat.

Bashkëpunimi i Vavilis-it me VEFA-n filloi me makinat e blinduara, shitje motorësh për sigurimin e firmës "Vefa", si dhe sistemin e përgjimit e ruajtjes së kapos Alimuça.

Vavilis hynte e dilte nga Shqipëria nën mbështetjen e njerëzve të lartë e të fuqishëm në politikë. Mbas çdo udhëtimi në Shqipëri ai kthehej në Greqi me shuma të mëdha lekësh nga firma e Vehbi Alimuçës, nga dogana e Kakavijës, prej aty në Janinë e më pas në aerodromin e Athinës. Në çdo herë ai transportonte 1.000.000 (një million) dollarë.

Banka e tragete

Ky person "Vavilis" nuk qëndron këtu. Transporti i milionave në drejtim të Greqisë vazhdoi për dy qëllime:

1.Që të blejë bankë në Greqi, për llogari të z.Alimuça, me qëllim që pastaj të ngrinte një bankë greke në Shqipëri, me qëllim që të futeshin të ligjshme lekët në bankë (Shqipëri) nga veprimtaria e firmës "VEFA".

2.Blen dy tragete për linjën Pire-Durrës-Vlorë e Itali. Trageti i blerë ishte "Vlora" e tjetra "Port of Durrës", që sot janë konfiskuar e qëndrojnë në Shqipëri.

Në të njëjtën kohë Vavilis krijon një firmë tjetër "Cenaj Kom", ku drejtues është një ministër i qeverisë së sotme shqiptare (A. Malajn).

Firma e zhvillonte aktivitetin e saj në qytetin e Vlorës dhe pronar i saj ishte z.Lefter Cenaj, që sot është i burgosur në burgun e Naplios për skandalin e piramidave shqiptare, ku me rënien e firmave në vitin 1997 i ka borxh rreth 16 mijë qytetarëve rreth 50.000.000 (milion) dollarë.

Më 24 shtator 1997 Ministria e Drejtësisë e Greqisë kërkon për z.Lefter Cenaj, nga Interpol Tirana, një biografi të tij, e cila vjen në Athinë më 12 tetor 1997, në të cilën thuhen fjalë të mira për z.Cenaj, dhe nuk flitet fare se ai u ka borxh 16 mijë qytetarëve rreth 50 milionë dollarë.

Kjo biografi e mirë për z.Cenaj bën që z.Apostolis Vavilis të shkëputet nga Kompania "Vefa", e cila nuk po kthente përqindjet për qytetarët dhe më pas Vavilis të lidhej me "Cenaj Kom." Kjo sepse ai kishte lejen për qarkullimin e ligjshëm të lekëve, për t'i futur pastaj të pastra në bankat e Greqisë. Puna e këtij njeriu me 100 fytyra, pati shumë sukses. Krijohet një tjetër grup, ku kryetar nuk është A.Vavilis. Por tashmë ai është drejtuesi i operacioneve financiare, (kësaj here me pasaportë maqedonase dhe nën mbrojtjen e ministrave shqiptarë gjatë viteve 1997-1999), i shoqëruar edhe nga një bashkëpunëtor i Asfalisë greke.

Një nga mënyrat e Vavilis për të udhëtuar pa rënë në sy, ishte përdorimi i makinës së deputetit minoritar, ku ai luante rolin e shoferit të deputetit, ndërkohë që takimet me anëtarët e grupit të tij Vavilis i bënte në "Ksenia" të Janinës.

E gjithë veprimtaria e grupit zhvillohet nga viti 1997-1999, periudhë kur bursa greke është me fitim të madh dhe Eteria, ku në bursë është me kodik, arrin rezultate shumë të larta në blerje aksionesh.

Sot A. Vavilisi kërkohet nga drejtësia greke jo vetëm për këtë, por dhe për vepra të tjera penale.

Deputeti minoritar vazhdon të qëndrojë deputet. Punonjësi i Asfalisë greke (shoqërues i Vavilisit sot është në asistencë). Ministër në qeverinë shqiptare sot është akoma një nga njerëzit që bënë ligjin favorizues për Eteritë (kompanitë rentiere) në Shqipërinë e asaj kohe. Të gjithë këta sot janë në ndjekje nga drejtësia greke, për pastrim parash.

P.S.

A. Vavilis është mpleksur me politikanë të lartë grekë, deri edhe me kryepeshkopin z.Kristodulos, me implikime dhe njohje që shtrihen në Shqipëri, Itali, Izrael.

Flitet për mpleksje të tij në trafikimin e drogës dhe armëve. Ai përflitet si fitues i shumë tenderave në ministrinë e Drejtësisë, në blerje armatimi dhe makinash, dhe të gjitha këto nën hundën e shtetit grek, ndërkohë që ai kërkohej nga Interpoli!!!

Ky person e katandisi Greqinë në lavatriçe për larjen e parave të pista dhe tani përbën problem për Asfalinë, ministrinë e Drejtësisë dhe Ekonomisë për të gjetur zgjidhjen e duhur për shtetin grek.

Intervistë me kryetarin e PLL z.Eqerem Spahiu pas vizitës në SHBA

Ne jemi borxhlinj ndaj shqiptarëve të SHBA-së

Z.Spahia, ju sapo jeni kthyer nga Amerika, mendoni se qe një vizitë që i shërbeu rritjes dhe forcimit të frymës gjithëpërfshirëse të LZHK, ndërkohë që nga materialet që na kanë dërguar me e-maile në adresën e gazetës sonë, bëhet fjalë vetëm për monarkistë dhe legalistë?

Vizita e përfaqësisë sonë në SHBA, z.Dashamir Shehi dhe unë, u zhvillua në kuadër të promovimit të LZHK-së dhe u fokusua në tri pika kryesore:

-institucionalizimi i plotë i LZHK në Amerikë;

-sensibilizim i komunitetit shqiptar në Amerikë për LZHK;

-takime në institucionet amerikane.

Mund t'ju them që në fillim të pyetjes suaj se ishte një vizitë shumë e suksesshme. Me qindra shqiptarë morën pjesë në mbrëmjen festive në një nga hotelet luksoze për promovimin e LZHK-së në Amerikë.

Sigurisht që monarkistët dhe legalistët do të ishin të pranishëm në këtë eveniment të rëndësishëm politik, por përveç tyre ishin edhe mjaft shqiptarë jashtë bindjeve monarkiste dhe legalise, pasi Lëvizja për Zhvillim Kombëtar, nën udhëheqjen e Mbretit Leka I-rë, është një lëvizje e gjerë elektorale, ku mirëpret parti, shoqata, unione, sindikata, grupe të interesit, individë, që duan të kontribuojnë për të ndryshuar aktualitet e dhimbshme shqiptare.

Por natyrisht ishin figura e Mbretit Leka dhe ideja e LZHK-së faktorët kryesorë që kishin mbledhur në një sallë madhështore, gjithë ata monarkistë republikanë, legalistë e ballistë, vatranë e atdhetarë nga të gjitha viset shqiptare. Nga kontaktet me ta mund të thuash se kishim të bënim me një Shqipëri të vogël në Nju Jork, kishte muslimanë e të krishterë, veteranë e të rinj, ish diplomatë e ish të përndjekur, intelektualë dhe përfaqësues të shtresave të ndryshme shoqërore. Për organizimin e këtij takimi meritë kanë të gjithë, por në veçanti drejtuesit e LZHK-së në SHBA me kryetarin Arjan Boriçi.

A pati angazhime për ndihmë konkrete nga auditori i pranishëm në takimin e New-Yorkut dhe nëse pati, mund të na përmendësh ndonjë?

Si në mbrëmjen festive, ashtu edhe në takimin e veçantë me bordin drejtues të LZHK në SHBA, ne si përfaqësues të LZHK iu bëmë të ditur shqiptarëve të Amerikës synimet e LZHK në zgjedhjet e verës së ardhshme, por që t'i realizojmë ato sigurisht duhet angazhimi i të gjithëve. Ne i ftuam që të japin kontributin e tyre në të gjitha format e mundshme. Por ne konsiderojmë se më produktive do të ishte kandidimi i tyre në zona të ndryshme. Vlerësojmë gjithashtu se edhe vetë prania fizike në Shqipëri e anëtarëve të komunitetit shqiptaro-amerikan gjatë fushatës, do ta impulsonte shumë fushatën dhe do të kishte ndikim shumë pozitiv në rezultat. Anëtarët e drejtuesit e bordit të LZHK në SHBA shprehën gatishmërinë e tyre që të kontribuojnë konkretisht për zgjedhjet e ardhshme si kandidime në zona, pjesëmarrje direkte në fushatë zgjedhore, dhënien e mendimeve në pregatitjen e platformës zgjedhore, sensibilizim te institucionet amerikane mbi realitetin shqiptar, duke u kërkuar mbështetjen e një procesi zgjedhor me shanse të barabarta për të gjithë konkurruesit; shkrime dhe analiza në media të ndryshme etj..

Përveç takimeve me ftuesit amerikano-shqiptarë, a patët takime me personalitete të jetës dhe shtetit amerikan dhe nëqoftë se po, me kë?

Siç është bërë e ditur tashmë përmes mediave, ne zhvilluam disa takime me personalitete të politikës amerikane. Dhe konkretisht gjatë kësaj vizite 1-javore, bëmë takime në institucionet kryesore të SHBA si në kongres, senat dhe Departamentin e Shtetit. Gjatë këtyre takimeve me zyrtarët amerikanë, kemi shtruar çështjen e zgjedhjeve të ardhshme dhe kemi bërë të qartë rrezikun e manipulimit të zgjedhjeve nga zyrtarët e PS-së e të qeverisë Nano.

Poashtu në bisedat tona me zyrtarët amerikanë sqaruam se reforma elektorale ka qenë me shumë probleme, për shkak të kompromisit të dy partive PS-PD në hartimin e miratimin e Kodit Zgjedhor dhe në veçanti për komisionet zgjedhore, ndarjen zonale dhe hartimin e listave të zgjedhësve, të cilat janë bërë sipas interesave të PS-së e PD-së.

Në takimin e zhvilluar me zyrtarin e lartë të Departamentit të Shtetit të ngarkuar për Shqipërinë z.Michel Benedict, bëmë një ekspoze të programit dhe synimeve elektorale të nismës së Mbretit Leka I, "Lëvizja për Zhvillim Kombëtar", për të cilën bashkëbiseduesit tanë thanë se kishin njohuri të bollshme dhe se kjo lëvizje ishte në vëmendjen e tyre konstante.

Ndërsa në takimin tjetër të zhvilluar në Kongresin amerikan me z.Robert Hand, zyrtar i Kongresit Amerikan që mbulon çështjen e OSBE-së, u diskutua në lidhje me problemet e reformës elektorale. Z.Robert Hand i dorëzuan edhe një material informues rreth synimeve e filozofisë politike të LZHK-së.

Po ashtu gjatë vizitës në SHBA kemi bërë një vizitë në Zërin e Amerikës ku kemi dhënë intervista në seksionin shqip të këtij institucioni.

Ju zoti Spahia dhe partia që drejtoni deri përpara thirrjes së N.M.T Leka I Parë Zogu, jeni cilësuar gjithmonë si një nga aleatët më të ngushtë dhe më të besuar të Partisë Demokratike dhe për rrjedhim edhe të liderit të sajë Sali Berisha. Mendoni se një e shkuar aq e afërt politike mund të shlyhet menjëherë dhe nëse strukturat tuaja në bazë të mbrujtur për një kohë të gjatë me atë frymë do t'i qëndrojnë besnike LZhK-së?

PLL gjatë këtij tranzicioni demokratik, e diktuar nga rrethanat, i ka provuar të gjitha variantet e konkurrimit në zgjedhjet parlamentare apo vendore. Ramiz Alia në vitet e para të pluralizmit nuk lejonte legalizimin e OKLL-së në atë kohë, në shtetin shqiptar, për arsye që tashmë i kanë mësuar të gjithë, pasi siç e dini edhe ju, PLL nuk kishte asnjë lloj lidhjeje me PPSH-në.

Kështu, ne ishim të detyruar që në zgjedhjet e 31 marsit 1991 dhe 22 marsit 1992, të kontribuonim e votonim për PD-në e opozitën e asaj kohe, duke dhënë një kontribut shumë të madh në rrëzimin e diktaturës. Dhe ky veprim politik sigurisht që ka pasur koston e vet, pasi elektorati zogist u pozicionua te PD-ja dhe më pas me legalizimin e PLL-së, nuk ishte e lehtë ta ripozicionoje këtë elektorat të djathtë.

PLL, duke qenë një parti me pika programore të veçanta nga të gjitha partitë e tjera, por në veçanti si parti që kërkon kthimin e monarkisë, ka qenë dhe është e sulmuar nga të tjerët, por me një pjekuri të madhe politike, ia ka arritur të mbijetojë me dinjitet në politikën pas '90-ës.

Mua më vjen mirë që na thoni se keni qenë aleatët më të ngushtë të PD e Berishës, sepse kjo tregon se kemi qenë gjithmonë kundër PS-së, pasardhës së PPSH-së luftën ndaj së cilës e kemi pasur dhe e kemi pikë programore. PLL ka qenë partnere serioze me PD. Në koalicionin me PD në "Bashkimin për Demokraci" të zgjedhjeve vendore të vitit 2000, arritëm një rezultat prej 3.7 përqind, nga 0.56% në zgjedhjet e tetorit 1996. Në zgjedhjet parlamentare të vitit 2001, ku ishim në koalicion me PD në "Bashkimin për Fitore" arritëm që për herë të parë në historinë e PLL-së të kemi grup parlamentar homogjen në Kuvendin e Shqipërisë. Me këtë dua të them që PLL nuk ka humbur nga aleanca me PD-në, por ka dalë e fituar në llogaritë politike. Pra mund të themi se politikisht jemi partia më e suksesshme në të gjitha vendet ish mbretërore në Europë.

Në zgjedhjet e tetorit 2003, PLL-ja doli më vete dhe ishim të suksesshëm që me siglën e PLL-së fituam komuna, drejtojmë këshilla bashkish e komunash, kemi këshilltarë pothuajse në të gjitha bashkitë e komunat e vendit.

Tani jemi në LZHK dhe do të japim kontributin tonë maksimal që kjo lëvizje të triumfojë në synimet e saj për të fituar pushtetin. Legalistët nuk janë vënë në mbështetje të Mbretit Leka I në vitin 2004 apo 2005, por kanë qenë historikisht në mbështetje të gjithanshme të Mbretit Zog I, Familjes Mbretërore, Mbretit Leka I dhe do të jemi në mbështetje edhe të Princ Lekës dhe Dinastisë Zogiste, sepse kështu ne mbështesim idealin kombëtar.

Intervistoi Erind Maçi

Marrë nga gazeta "Tradita"

Intervistë me z.Gjergj Thanasi, drejtori i departamentit të Marrëdhënieve me Publikun pranë PLL

LZHK duhet të depërtojë në mendjet e njerëzve

Një delegacion i LZHK që përbëhej nga deputetët Spahiu e Shehi, u kthye pas një turi të suksesshëm takimesh në SHBA, qoftë me diasporën shqiptare, qoftë me përfaqësues të shtetit amerikan. Cili është vlerësimi juaj në lidhje me impulset që mund t'i japin shqiptarët e Amerikës LZHK-së, si dhe për takimet me zyrtarët amerikanë?

Në vitin 1991, Amerika testoi Berishën, Pashkon, Hajdarin si zëvendësues të sh.Ramiz dhe të shq.Lenka. Në '96-ën u testua shitësi i bananeve dhe ngrënësi i trigonave si zëvendësues të mundshëm të Meksit, Bodes apo edhe Berishës. Siç duket z.Spahiu dhe z.Shehi po testohen si zëvendësues të mundshëm të kuislingëve që na qeverisin sot.

Sa i përket diasporës them se shpresoj që diaspora antikomuniste e oksidentale e SHBA të investojë në këto zgjedhje gjithçka që ajo ka. Njerëz, para, kontakte me administratën dhe qendrat vendimarrëse amerikane, tru dhe ide me qëllim që të ndryshojë Shqipëria për të mirën e shqiptarëve. Ne historikisht kemi pritur me interes çdo lëvizje e pozicionim të shqiptarëve në SHBA, të cilët edhe në kohën e regjimit komunist kanë qenë bastioni më i fortë i kundërshtimit të regjimit enverist. Edhe sot ata kanë treguar se e kanë të fortë sensin e orientimit në politikë dhe vazhdojnë në traditën më të mirë të nacionalizmit shqiptar.

Në një intervistë z.Dashamir Shehi e ka quajtur LZHK-në si e ardhmja e opozitës shqiptare dhe si shansin e vetëm të dekomunistizimit të Shqipërisë? Cili është komenti juaj?

Me fjalët e Montekristos, "të presim e të shpresojmë". Megjithëse tranzicioni nuk mund të zgjasë më gjatë se 14-15 vjet. Gjithsesi them se procesi i dekomunistizimit të shoqërisë shqiptare është një domosdoshmëri, pasi vetëm kështu mund të fillojë të shtrohet për së mbari rruga drejt së ardhmes pozitive të shqiptarëve. Në krahasim me vendet e tjera ish komuniste, ne duhet thënë se jemi ende shumë mbrapa. Të mos harrojmë se ka qenë pikërisht ky "katarsis" antikomunist që bëri të mundur integrimin e disa shteteve ish komuniste në Unionin Europian.

Sa konsideroni se e majta mund ta mbajë pushtetin me mënyra manipulative e antiligjore? Dmth., një prognozë për zgjedhjet e ardhshme.

Mongolët në Ulan Bator u ngritën dhe pushtuan ndërtesat shtetërore, kur u manipuluan zgjedhjet. Kirgizët me sy bajame nuk e duruan manipulimin e zgjedhjeve dhe duke u vëllazëruar me repartet e rojeve të kufirit, pushtuan ndërtesat shtetërore në Xhalalabad. Besoj se edhe shqiptarët, në mos te niveli i ukrainasve, tek niveli i mongolëve duhet të jenë! Litari këputet duke u holluar, zullumi duke u trashur. Nuk është çudi që ndonjë sheshi të Tiranës t'ia vëmë emrin sheshi Loretto si në Milano. Kjo është përgjigjja ime nëse socialistët do të tentojnë të manipulojnë përsëri më 2005-ën...

Sot PD ka paralajmëruar një miting në përkujtim të fitores së opozitës në vitin 1992. Gjithashtu ka një tendencë për rikthimin në PD të ish mocionistëve dhe figurave të tjera të larguara nga kjo parti. Cili është vlerësimi juaj përkatësisht për këto dy pika?

Nëse në shesh dalin të paktën poaq njerëz sa në 7 shkurt 2004, atëherë mund të themi me ndonjë rezervë të lehtë se besimi i njerëzve tek PD-ja është poaq i lartë sa edhe kur donin ta bënin Nanon të ikte nga kryeministria si në shtator 1998. Më pak njerëz në shesh, mund të spjegohet me rënie të besimit të elektoratit te PD-ja, ose me paaftësi të theksuara organizative, nëse elektorati s'ka lëvizur, të PD-së Tiranë plus KOP-it.

Kthimi i mocionistëve veçanërisht i atyre që kanë marrë pjesë aktive në kryerjen e veprave penale kundra pronës private dhe publike, kundra personit sidomos për cilësi të veçanta të tij, apo vepra penale kundra rendit kushtetues, nuk di se ç'elektorat mund t'i shtojë PD-së në kutitë e votimit. Nuk di nëse Kostat në Vlorë, Fredët në Sarandë, Sazanët në Gjirokastër, Fatosët në Përmet do të japin votën për ata, të cilët i goditën me plumb e antitank! E dyta, nëse këta njerëz do të bëhen deputetë, sa garanci ka që pas "mjeljes së lopës" PD, nuk do t'i fusin një shkelm poshtë bishtit?! Gjithsesi çdo votë proteste ndaj rehabilitimit të vrasësve të '97-ës, ose qendron në shtëpi, dmth., ndihmon pavullnetshëm socialistët, ose t'i shkojë pjesës tjetër të opozitës, e cila duhet të kandidohet me të djathtë, jo me njerëz që bëjnë kompromise e pazare edhe me të majtën...

LZHK ka filluar një fushatë organizimi nëpër rrethe. Cila është përshtypja juaj rreth ecurisë së këtij procesi?

Për fat të keq megjithë kontributin maksimal të PLL për krijimin e shtabeve elektorale nëpër degë, puna s'po ecën ashtu siç pritej e shpresohej. Pa folur këtu për penetrimin e LZHK-së në median e shkruar dhe atë elektronike. Dallimi bëhet edhe më i qartë po të krahasohet me aktivitetin e ethshëm të LSI-së apo me temperaturën parakongresuale të PD-së. Elektoratit të hallakatur shqiptar i duhet alternativë dhe kjo alternativë përqafohet e votohet vetëm kur ajo depërton në mendjet e njerëzve, që nga shkrepat e Vermoshit deri tek baret rreth e qark "bllokut". Impakti i fenomenit LZHK, për mendimin tim, akoma nuk ka arritur tek shtresa e gjerë e elektoratit, që nuk është tifoz i çmendur i dy dinosaurve të mëdhenj.

"Atdheu"

Si po tenton PS-ja të manipulojë zgjedhjet

Nga Neritan Kolgjini

Tendenca për rezultate "aforfe"

Në këtë prag-fushate elektorale, socialistët po shfaqin qartë tendencën e tyre për t'i manipuluar edhe zgjedhjet e vitit 2005 e për t'i "fituar" ato përmes një skeme që cakton rezultatet nëpër zyrat e selive rozë. Frika që ka ekzistuar gjithnjë në kampin opozitar, po del e bazuar për shkak të lojërave me listat e zgjedhësve, caktimin e komisionerëve, lejimin e policisë në procesin e votimit, truket me ndarjen zonale, situatën kuazi-terroriste që po krijohet përmes vrasjeve të përditshme etj., etj., që përbëjnë sfondin e kësaj skeme. Tashmë ligjërisht duhen më pak se 4 muaj, që të përmbushet afati i fundit i zgjedhjeve, megjithatë asgjë nuk të tregon se po shkojmë drejt një procesi normal zgjedhjesh. Kjo ndjenjë pasigurie të forcohet dita-ditës nga deklaratat e veprimet e krerëve eminentë të PS-së në pushtet e në institucionet që lidhen direkt me procesin zgjedhor. Kështu psh., nga qëndrimet e reagimet e kreut të KQZ-së Celibashi, që shkel ligjet dhe rregullat e KQZ-së, mund të kuptosh se në këto zgjedhje ai do të luajë rolin e "kamikazit elektoral". Skandali i fundit i dhënies së programeve të përpunimit të listave, ministrit Ben Blushi të MPVD-së, ishte akti i fundit në radhë, që vlen sa për 100, i cili denoncon këtë tendencë rozë për rezultate "aforfe" si faturat e KESH-it. Kjo do të thotë se ditën e votimit, qoftë votuesit, qoftë komisionerët, do të ndeshen me një listë zgjedhësish, e cila do të jetë e ngjashme me atë të përdorur më 2003-shin. Një listë ku u shpërndanë njerëzit e një familjeje "në katër anët e atdheut". (Për këtë jam dëshmitar vetë). Dihet se në një listë votuesish ku shumica janë njerëz të identifikuar si votues të PS-së, (në bazë të votimeve për kushtetutën e vitit 1998) rezultatet do të anojnë nga ngjyra rozë e PS-së. Edhe unë, po të bëja një listë me votues legalistë, mund të nxirrja fitues çdo kandidat që do të vishte fanelën e PLL. Kjo është logjike.

Ndërkaq shtojmë këtu se odiseja e hartimit të ligjit elektoral që u mbyll si "pëlhura e Penelopës", ndarja zonale e shumëkritikuar që u pranua përtej të gjitha afateve kohore, - ishin lajmëtaret e hershme se zgjedhjet e këtij viti do të jenë problematike. Këto truke synonin të vinin në një pozicion "cajtnot-i" përfaqësuesit e opozitës dhe në një situatë ku detyrohesh të zgjedhësh "të keqen më të vogël". Ndërsa "kopili" i radhës që kanë nxjerrë shtabet elektorale rozë, është propozimi për lejimin e policisë në procesin e përpunimit të rezultatit. Nuk besoj se ky propozim do të aprovohet. Përndryshe në kushtet kur polici i PS-së numëron votat, fituesi dihet gjithmonë... sepse zbatohet parimi i Stalinit "populli voton, ne numërojmë votat!"

Zgjedhje të lira dhe të pandershme!

Që zgjedhjet të konsiderohen normale, duhet të përmbushen dy kushte, të jenë të lira dhe të ndershme. Nëse njëri prej këtyre kushteve mungon, atëherë ato nuk janë më zgjedhje normale dhe për pasojë nuk kemi të bëjmë me një verdikt real të votuesve.

PS-ja duket se do t'i përdhosë edhe këto zgjedhje duke prekur thelbësisht ndershmërinë e gjithë procesit. Deklaratat e fundit të kreut të PS për emrat e kandidatëve të PS në Tiranë, të bëjnë të kuptosh se gara e afërt elektorale do të jetë thellësisht e pandershme. PS-ja qysh sot po angazhon fuqishëm administratën e shtetit tërësisht në funksion të zgjedhjeve. Kandidatët "tiranasë" të PS-së si Igli Toska, Andis Harasani, Shpëtim Idrizi etj., po ngrenë shtabet e tyre nëpër zona, duke përdorur njerëz e mjete të administratës shtetërore. Ministri Toska, psh., ka caktuar një eksponent të lartë të Rendit si shef të shtabit të tij elektoral. Harasani, në zonën ku ka shpallur kandidaturën, ka përzgjedhur një "lukuni" të vërtetë nga faturistët e "famshëm" të KESH-it për t'i pasur si "grupe të gatshme". Ndërkohë ai ka dhënë urdhër që në lagjet e zonës së tij të ketë 24 orë energji pa ndërprerje, pavarësisht se ato janë lagje periferike, që deri dje u fikeshin dritat me orare të zgjatura. Shpëtim Idrizi, drejtori i përgjithshëm i doganave, ka ngritur gjithashtu një shtab "pasunarësh" që do të financojnë fushatën e tij.

Por si qershia mbi tortë që tregon më së miri se po shkojmë drejt një procesi të pandershëm, është përdorimi politik i kthimit të atyre pak parave që kanë mbetur në llogaritë e ish-firmave piramidale. Kështu ka afro një javë që nëpër sportelet e bankave ka filluar "kthimi" i "fajdeve të '97-ës", megjithëse ky kthim nuk dihet sa do të zgjasë dhe nëse do të realizohet plotësisht, apo jo, për të gjithë njerëzit që kanë emrat nëpër lista. Por këtu është rasti të kujtojmë se po mbushen 8 vjet që kur shoku Nano premtoi solemnisht kthimin e plotë të parave të humbura nëpër "firma", më 9 qershor 1997 në Sheshin e Flamurit. Ai premtim jo vetëm që s'u mbajt në shifrat e deklaruara, por as edhe si kohë nuk ka më kuptim, pasi për 8 vjet, ato para, vetëm me përqindjet bankare, mund të prodhonin këto shifra parash që pretendohet të kthehen. Gjithsesi PS-ja po e luan me marifet kartën e fajdeve, pasi këtu ka rast të bëjë propagandë duke akuzuar PD-në si shkaktare të "epidemisë së fajdeve". Këto lëvizje populiste tregojnë se PS-ja po vë në jetë parimin e "shkopit dhe karotës".

Ndërsa një fakt tjetër i pandershmërisë së kësaj fushate është edhe shtrimi i ndonjë rruge nëpër Tiranë e gjetkë, apo ndërtimi i ndonjë vepre tjetër publike si shkollë, ambulancë apo ujësjellës. Pra, në fund të fundit, përdorimi elektoral i parave të taksapaguesve shqiptarë nga ana e qeverisë, çka do të thotë një garë e pandershme zgjedhore.

Gjithsesi, socialistët në këto vite të vegjetimit në pushtet, janë konsumuar aq shumë sa megjithë tendencën për të përdorur edhe këto karta të pandershme elektorale, nuk ka gjasa të përfitojnë elektoralisht aq saç shpresojnë. Skandalet e tyre të njëpasnjëshme i kanë diskredituar aq shumë sa nuk mund të besohet se zëvendësimi i Hajdaragës me Harasanin, apo i Cac Angjelit me Shpëtim Idrizin, do të sjellë ndonjë gjë të re, pa i shndërruar votimet në akte të thjeshta burokratike ku vlera e nënshkrimeve nuk shpreh vullnetin politik të elektoratit.

Kambanat e ballkanikëve dhe letargjia shqiptare(2)

Cinizmi që zhvlerëson iluzionet e rrejshme

Qemal Velija

(vijon nga numri i kaluar)

-Që shqiptarët kanë humbur "koordinatat" në mendësi e në vetëdije këtyre kohëve, e tregon edhe mënyra e reagimit ndaj "incidenteve" të kohamëkohshme me nxënësit shqiptarë që shkëlqejnë në licetë dhe shkollat e tjera të Greqisë dhe të cilët nuk lejohen të kryejnë ritin e mbajtjes së flamurit grek (edhe mbas kaq kohësh ndjekësve të mediave iu vjen ndërmend emri i nxënësit shqiptar Odise Cenaj aq i lakuar prej tyre, që nuk u la të mbante flamurin grek në liceun "Nea Mihaniona" në Selanik). Në këto raste fobia greke është shpalosur me një egërsi të madhe duke nxjerrë mirëfilli të gjithë mllefin dhe cinizmin e vet, duke kundërshtuar që flamuri grek të mbahej nga shqiptarët.

Ndërkohë që në mjedisin shqiptar, e gjithë zemërata e reagimeve dhe komenteve mediatike e publike ishte në të njëjtin drejtim: "primitiviteti" i grekëve që shprehin fobinë ndaj fëmijëve shqiptarë dhe nuk i lënë të ngrenë flamurin grek në një ceremoni lokale! I këtij mendimi, për ta ilustruar, ka qënë asokohe edhe shkrimtari Ismail Kadare që gjen rastin të shprehë edhe mirënjohjen e tij për botimin e librave të tij në Greqi (!), gjë që, sipas tij, është një shenjë se shumica e grekëve nuk mendon si banorët lokalë që shprehin fobinë e tyre në raste të këtilla! (Po sikur të mos i ishin botuar veprat?...).

Themi se shqiptarët kanë humbur "koordinatat" pasi ajo çka duhej të ngrihej në këto raste ishte mospërfillja dhe braktisja që i bën shteti shqiptar inteligjencës së ardhshme, duke i detyruar djemtë e vajzat e veta që, për hir të përfitimeve jetësore, të ngrenë flamuj grekë (apo dhe italianë, rumunë, sllavomaqedonë, etj.). Ajo që duhej të ishte thelbi i jehonës dhe trajtimit publik në këto çështje (që nuk janë edhe kushedi se çfarë çështjesh për të marrë përmasa të tilla "shqetësuese") ka të bëjë me atë se çfarë fiton dhe çfarë humb në raste të tilla shoqëria shqiptare. Banorët e Selanikut, Athinës, Seresit apo kujtdo qyteti apo lokaliteti tjetër në Greqi, të cilët kundërshtojnë mbajtjen e flamurit grek nga nxënësit shqiptarë, duhen falenderuar për mësimin që i japin shqiptarëve në këto raste, mësim vetëdijësimi, që duhet ndjekur si shembull prej tyre. Krenaria kombëtare, respekti për flamurin dhe simbole të tjera identifikuese, kanë vlerën e tyre të qënësishme dhe të patjetërsueshme edhe (ose më tepër) në ato vende të integruara në bashkësi si ajo e BE, kështuqë shqiptarët që po ëndërrojnë dita-ditës të integrohen, nuk kanë pse të bjerrin prej vetes simbolikën, interesat dhe aspiratën kombëtare, gjoja si pengesa për integrim (siç propagondon dhe orienton politika e publiçistika mercenare).

Shqetësim janë shprehjet që iu shkëputen nga goja nxënësve protagonistë nga mediat greke se "janë shqiptarë, por ndihen grekë", -shqetësim është humbja e rradhës e çdo talenti shqiptar, -shqetësim është edhe kërkesa e funksionarëve të lartë grekë për ti dhënë nënshtetësinë greke nxënësve shqiptarë që shkëlqejnë (ashtu si sportistëve Dhima, Shabani, Manjani, etj.), -shqetësim është edhe gjendja e mjerueshme e arsimit dhe mjedisit shqiptar që nuk i afron kushte dhe perspektiva rinisë shqiptare, -shqetësim janë ata qindra mijëra fëmijë shqiptarë që po humbin gjuhën, kulturën, vetëdijen shqiptare nëpër Greqi, Itali, etj. Por, kurrfarë shqetësimi nuk duhet të përbëjë protesta e banorëve grekë lokalë (madje duhen respektuar e falenderuar për ndërgjegjen dhe kuptimin që kanë për vlerat dhe identitetin e tyre). Në fund të fundit, pse duhej të ngrejë një shqiptar flamurin grek?, apo më tej, pse ky zell e kjo dëshirë për të ngritur flamuj grekë?, a nuk iu mjaftoi shqiptarëve valëvitja e përçudshme e flamurit grek në Himarë prej mercenarëve grekofilë?

Dhe ajo që ka rëndësi është se ne, shqiptarëve, këto raste, duhet të na "kullojnë" mendjen për t'iu larguar iluzioneve dhe prirjeve tona të pafalshme për "vëllazërimin" me popujt e Ballkanit, grekë apo serbë qofshin, në kurriz edhe të identitetit, vlerave e interesave tona të qënësishme kombëtare. Këtë lloj "vëllazërimi" e kanë provuar mbi kurriz ata milionë arvanitas dhe çamë ortodoksë të fjetur kombëtarisht, e kanë provuar sanxhakasit e Novi Pazarit apo grupet e popullsisë shqiptare në Bosnjë-Hercegovinë, e kanë provuar shqiptarët ortodoksë të Maqedonisë apo Malit të Zi, -realitete që sot vetëm "nostalgjikët" nacionalistë i kujtojnë si potenciale të mundshme që në një kohë të volitshme edhe mund të rizgjohen apo rikthehen në identitetin e tyre shqiptar.

Sa për kujtesë, në këto raste mjaft shkrues e opinionistë i kanë karakterizuar këto sjellje të grekëve lokalë si "racizëm" grek ndaj shqiptarëve. Duhet luftuar me forcë ky koncept denigrues për shqiptarët, pasi ata nuk kategorizohen kurrsesi në racat inferiore, e për rrjedhojë nuk mund të ushtrohet mbi ta racizëm, kur ky term presupozon një "sistem ku afirmohet superioriteti i një race karshi një race tjetër" dhe që "pasqyrohet në politikat dhe praktikat e segregacionit racial". Mund të thuhet se grekët janë ksenofobë për shkak të mendësisë së ngurtë, për shkak të instinkteve të trashëguara barbare, për shkak të edukimit ortodoks të tyre, për shkak të cmirës, urrejtjes apo frikës ndaj shqiptarëve. Por jo se ushtrojnë racizëm, kur nga pikëpamja racore shqiptarët ndoshta e kanë ata të drejtën të jenë të tillë karshi grekëve me vlera të diskutueshme (a keni parë tiparet e tyre të dyshimta aziatike, dhe se panoramën në mjedisin grek e rregullojnë më së shumti arvanitët e konsiderueshëm, vllehtë apo edhe rusët e bardhë, që popullojnë në përqindje të madhe Greqinë?). Fobia, në raste të tilla, mund të lindë edhe prej vobektësisë, prej dritëshkurtësisë apo edhe prej frikës së suprimimit. Në këtë prizëm duhet parë edhe qëndrimi antishqiptar i grekëve.

-Pavarësisht atmosferës "rozë" që solli këtyre ditëve vizita e kryeministrit Nano në Greqi dhe deklaratave pompoze që u pasqyruan në mediat e vobekta shqiptare, -nuk mund të fshihet nga kujtesa dhe të mos "gricë" indiferentizmin e shqiptarëve cinizmi dhe harbutëria verbane e ish-presidentit Stefanopullos, qoftë në rastin e vizitës sfiduese në Shqipëri, qoftë dhe në rastin e deklaratës në Bruksel se "tokat e vorioepirit janë ende të pushtuara". Në çdo rast një deklaratë e tillë përkthehet edhe si një deklaratë lufte, pasi mund të shërbejë për mobilizim vullnetar të grekëve për të "çliruar tokat e pushtuara". E pra, edhe në këtë rast reagimi shqiptar ishte tepër i mjerueshëm. Asnjë notë proteste, asnjë veprim aktiv diplomatik, asnjë qëndrim shtetëror i meritueshëm. Vetëm disa kuisje shtypi sa për të thënë se "Ai" e teproi me atë deklaratë, dhe se nuk kishte pse ta bënte në një kohë kur synimet greke, jo vetëm janë realizuar më së shumti në jugun e RSH, por edhe kanë tejkaluar objektivat. Kjo edhe me ndihmën (edhe heshtja është ndihmë!) e vetë mediave që shkojnë në unison me politikën (apo anti-politikën) shqiptare.

Por, siç thamë, grekët nuk mund të dalin prej mendësisë së tyre agresive, arrogante, barbare. Ndoshta është për tu kujtuar edhe rasti i dezertimit të trupave ushtarake shqiptare me komandant Spiro Moisiun gjatë luftës së dytë botërore, në rajonin juglindor, duke iu dhënë mundësi grekëve të përparojnë brenda territorit shqiptar. Pra, megjithë shërbimin e madhe që iu bënë pikërisht trupat shqiptare, forcat greke hynë me furi dhe shpalosën etjen e tyre barbare mbi popullsinë civile shqiptare të atyre trevave, ashtu si në kohë të "grekut të parë" e të "grekut të dytë". Duhet thënë se grekët bëhen të arsyeshëm dhe nuk kafshojnë me tërbim vetëm kur iu vihet "mëgojza ndër dhëmbë", domethënë kur "dora që nuk kafshohet duhet puthur".

Përpara se shqiptarët të reagojnë mjerueshëm se përse grekët nuk i lënë nxënësit e shkëlqyer shqiptarë (që studiojnë greqisht jo vetëm në gjuhë por edhe në botëkuptim) të parakalojnë me flamurin grek, duhet të kujtohen para se të jetë vonë se mbi 70 mijë fëmijë shqiptarë në emigracionin në Greqi rrezikojnë të tjetërsohen në identitet, pasi mungon çfarëdolloj arsimimi në shqip. Tentativave spekullative të disa shoqatave që përshkojnë lirisht korRidorin Tiranë-Athinë, për gjoja hapjen e kurseve shqipe pranë ambasadës tonë në Greqi apo mësimit privat nëpër shtëpira, nuk iu duhet zënë shumë besë. Mund të qëllojë që fëmijët shqiptarë, prej këtyre emisarëve që kanë akses në ambasadën greke dhe në institucionet greke, të mësojnë edhe shqip se janë "vorioepirotë", dhe kjo padyshim do të ishte më e keqe sesa të mësojnë greqisht se janë shqiptarë!

Një proces diabolik ka tash 15 vjet që ka nisur, procesi i helenizimit të shqiptarëve, sipas gojës së vetë diplomatëve e politikanëve grekë. Në këtë proces duhet vështruar edhe fati i atyre fëmijëve (apo edhe i prindërve të tyre) emigrantë që, në një kohë të ardhshme mund të gdhihen edhe nënshtetas grekë, nëpërmjet natyralizimit të tyre atje. Kjo do të ishte një humbje tjetër e madhe e rradhës prej popullsisë kombëtare shqiptare. Ndërrimi i emrave, pagëzimet nëpër kisha, arsimimi grek (në gjuhë e mendësi), krenaria për të mbajtur flamurin grek nëpër ceremoni, pensionet e "ëmbla" masive këtu dhe atje në shkëmbim të firmës se janë "vorioepirotë", të pasuara edhe nga nënshtetësitë që nuk do të vonojnë, - janë edhe më të dhimbshme, më të kobshme, më ogurzeza, edhe se vetë viti 1997, edhe se vetë grabitja e parave të shqiptarëve prej "Vavilisit" ( e fus ndër thonjza emrin e tij pasi ai nuk duhet konsideruar si një person i vetëm por si një mekanizëm i tërë rrënues që veproi mbi shqiptarët syleshë. Pse jo edhe si një mekanizëm perfid i shtetit grek në kuadër të zhbërjes së shtetit politik shqiptar. Politika shtetërore greke nuk ka mënuar të përdorë gjithfarë instrumentësh, deri dhe terroristë, për realizimin e strategjive të saj permanente të një "megalloide-manie" helene).

Qëndrime infantile si ai i ish-presidentit Mejdani që, pas vizitës në Greqi, pat deklaruar se "arsimimi shqip i fëmijëve shqiptarë emigrantë është detyrë dhe në interes të shtetit grek", -marrëveshje si ajo e teksteve të historisë, firmosur në kohën e ish-kryeministrit Meta, me protagonizmin e Paskal Milos (prapë një Milo, ashtu si në kohën e Zografosit, apo Himarës "greke" të dekadës së dytë të shekullit njëzet!), -favorizimet e një pjese të opozitës për lëvizjet greke në Himarë e në zona të tjera të strategjisë greke, superpozimet zellante të saj për t'ia kaluar edhe socialistëve në progreqizmën e tyre, -apo edhe tymnaja rozë si ajo e vizitës së kryeministrit aktual Nano në Greqi, - dëshmojnë qartë se shqiptarët kanë nevojën e një riorganizimi kombëtarisht për ti bërë ballë së keqes, pasi nga politika aktuale që kanë vënë në krye nuk duhet të shpresojnë më. Dhe në vend të nanurisemi në letargjinë që na ka zënë prej turrullosjes së propagandës asfiksuese, duke reaguar "përtueshëm" vetëm kur mekanizmi grek bëhet tepër sfidues e harbut, ne shqiptarët duhet të ndërrojmë së pari mendësi, duhet të kthehemi drejt vetvehtes dhe të ruajmë çdo pjesë të organizmit tonë kombëtar me xhelozi dhe vetmohim. Nuk duhet të na shqetësojë fobia greke, përkundrazi ajo duhet të na sjellë në vehte, që fëmijët shqiptarë të kenë mundësi jo vetëm të ngrenë të pakushtëzuar flamurin shqiptar në raste ceremonish, por edhe të rrënjosin vetëdijen se janë shqiptarë. Flamurin grek le ta ngrenë grekët e të mos na hajë meraku që të paktën në raste të tilla nuk na lënë të bëhemi mercenarë....

Pra, në funksion të idesë së këtij shtjellimi duhet thënë se grekët me panoramën e përgjithshme të marrëdhënieve të gjithanshme shqiptaro-greke, në mënyrë të vazhdueshme, na kujtojnë ne shqiptarëve se, nuk duhet të përkundemi në iluzione dëmsjellëse se mund të ndërtojmë ndonjë kauzë të përbashkët ardhmërie ballkanike me grekët dhe se, duhet të fokusohemi më mirë dhe siç është e drejta dhe nevoja, në aspiratat tona, në interesat tona, pavarësisht pikë-kundërshtimeve e "armiqësisë" së natyrshme me ta. Kjo vlen edhe për rastin e serbëve, për të cilët do të flasim në vijim.

(vijon numrin e ardhshëm)

Ese mbi lidhjet ndërmjet monarkisë dhe fesë(3)

Pse mbretërit konsiderohen njerëz të shenjtë

Charles A. Coulombe

SHBA

Vijon nga numri i kaluar

S'mund të gjendet asnjë dëshmi moderne më e mirë për pikëpamjen mbi monarkinë, sesa ajo e John Healy-t, arqipeshkëv i Tuam-it pak para vdekjes së tij më 1918: "Karakteri i mbretërve është i shenjtë: personi i tyre është i paprekshëm; ata janë të bekuar prej Zotit, edhe nëse jo me vaj të bekuar, të paktën në virtut të postit të tyre. Pushteti i tyre është i gjerë - i bazuar në Dëshirën e Zotit, dhe jo në rërën lëvizëse të Dëshirës së popullit... Për ata duhet të flitet me nderimin e duhur, në vend se të jenë pré e vlerësimit publik si "target" të gatshëm për gjithë ato gjuhë të pista. Cënimi i tyre duhet të quhet një sakrilegj, dhe çdo fyerje e drejtuar ndaj tyre me fjalë ose me vepra, bëhet një fyerje ndaj Zotit Vetë. Eshtë bash ky këndvështrim i sundimit të Mbretit, i cili i vetëm mund ta mbajë gjallë në këto kohëra të paturpshme e tallëse, frymën e besnikërisë së lashtë, atë frymë që polli besimin, duke gërshetuar në vetvete bindjen, nderimin dhe dashurinë për madhërinë e Mbretërve, e cila ishte njëherazi nyje e unitetit shoqëror, një nxitje për vepra fisnike, dhe një bekim për të pastruar zemrat nga tundimet e saj më të mëdha, duke e mbrojtur atë prej gjithë asaj që është e ndyrë, e paturpshme dhe egoiste." (P.J.Joyce, John Healy, pp.68-69).

Argumenti mund të shtrohet se kjo është pikëpamja e një grupi të vogël, por në fakt, deri kur britanikët lejuan të liroheshin rebelët protestantë të Curragh Camp-it më 1914, porse ekzekutuan popullin kryengritës të Dublinit dy vjet më vonë, - shumica e irlandezëve ishin të kënaqur të qendronin nën Kunorën (britanike). Nëse më 1916-ën, autoritetet britanike u dhanë nacionalistëve kredibilitet përmes veprimeve të veta jo më vonë se më 22 maj 1921, shkrimtari i njohur spiritual irlandez dhe Abati i Maredsous-it, Belgjikë, Dom Columba Marmion, O.S.B., ka shkruar, në flakën e luftës anglo-irlandeze, se: "Irlanda e gjorë është në një hall të madh; dhe derisa Zoti t'i japë një ndihmë dhe udhëzim special, unë nuk shoh ndonjë rrugëzgjidhje. Anglia nuk do të na japë kurrë republikën, përsa kohë ajo të ketë një ushtar që mund të mbajë pushkën; dhe Irlanda s'do të kënaqet me diçka më të vogël. Unë nuk jam për ndarjen nga Anglia, as për një republikë; por unë dëshiroj në një masë shumë të madhe "vetë-vendosjen", ashtu siç e keni ju në Australi."

Kjo e fundit është një frazë që flet shumë, me të vërtetë. Për më tepër, kjo ishte në kohët e këqija të dikurshme, përpara Australian Act të 1986 (Ligjit australian)! Ishte madje edhe përpara Statutit të Westminster-it! Ndërkaq diku gjetkë, Australia perceptohej se gëzonte "një vetë-vendosje në masë shumë të madhe!"

Në çfarëdo rasti, z.Keating duhet të shohë tjetërkund, nëse ai kërkon të gjejë justifikime fetare për republikanizmin. Por ai nuk duhet të kërkojë te Luteranët: ata ua kanë borxh bazamentet e tyre, Mbretërve dhe Princërve të Skandinavisë dhe Europës së Veriut. Ai s'duhet të kërkojë as te Presbyterianët - të paktën, jo për aq kohë sa disa janë Oranzhianë, dhe disa të tjerë anëtarë të Kishës së Skocisë të Elizabetës II! Sa u përket ortodoksëve, ata janë edhe më keq. Për ata, madje edhe më shumë sesa është e mundur, se në katolicizmin tradicional, monarku ka një rol fetar - që është shkaku pse aq shumë priftërinj në kishat ruse, serbe, rumune, greke, bullgare dhe gjeorgjiane ortodokse, janë aktivë në aktivitetet monarkiste në vendet e tyre. Mirë pra, ndoshta jo-kristianët mund ta ndihmojnë atë. Por jo hebraikët - ata nuk kanë harruar kurrë monarkinë e vet, dhe ata që kanë jetuar në Europën qendrore ishin ndërmjet mbështetësve më të fuqishëm të Habsburgëve (që ndoshta është shkaku pse Hitleri e urrente atë dinasti asisoji). Por as të muslimanët, assesi. Deri më 1924 Kalifi i Islamit ishte Sulltani i Turqisë, i pranuar prej muslimanëve të të gjithë botës - përveç ca të paktëve, si ata që mbështesnin Sulltanin e Marokut ose Aga Khan-in. Islami është një zonë monarkike dhe në ditët e Raj-it, shumë imamë luteshin për Mbretin-Perandor si Padishah, pasardhës me të drejta i perandorëve Mogul (mongolë) {në të vërtetë ky pretendim është bërë shpesh para se India të bëhej republikë më 1950-ën, pra që Mbreti i Britanisë së Madhe, në virtut të numrit, ishte sundimtari më i madh musliman i botës}. Nëse kthehemi nga budizmi ose çdocilën e Feve Lindore, ne gjejmë një tufë monarkësh të dyfishtë; ose si kryepadronë të strukturave fetare të vendit, siç është Mbreti i Tajlandës, ose madje në fakt si kryetar të klerikëve, si Perandori i Japonisë. Problemi që mund të dalë është ky: që çdo fe, përsa kohë ajo nuk është shekullarizuar, është Monarkike - çka do të thotë, në këndvështrimin e saj të përgjithshëm, ajo insiston që sundimi tokësor (politik) të pajiset me autoritetin hyjnor (dhe prandaj zakonisht me trashgimi). E kundërta është gjithashtu e vërtetë: Monarkia nuk mund ta mbajë gjatë afeksionin e popullit të saj, pa qenë e lidhur fort me traditat e tij fetare. Megjithëse jetojmë në epokën e kompjuterit, aleanca ndërmjet Altarit dhe Fronit është shumë e fuqishme. Edhe pse mund të jetë shumë e fuqishme, z.Keating mund të gjejë prap një strehë në tempujt e fesë së vetëm një bote: amerikanizmit. Drejt këtij vendi të të lirëve, kësaj shtëpie të kurajozëve, z.Keating dhe të gjithë llojet e republikanëve, mund të drejtohen si të devotshmit ndaj Mekës. Por në fund të fundit, argumenti më i madh në botë për këtë çeshtje na ngelet vetëm ky: Shtetet e Bashkuara janë shteti më i fuqishëm në botë, dhe ata janë një republikë. S'ngre peshë që, përveç neve vetë (SHBA) dhe Zvicrës, republikat e të gjithë botës shtrihen nanuritshëm ndërmjet kaosit dhe despotizmit. Përballë të gjitha arsyeve dhe logjikës, dhe madje megjithëse kjo më shumë nënkuptohet sesa pohohet, këtu është thelbi i problemit. Megjithëse realisht kjo është një lloj qasjeje tip Cargo Cult ndaj politikës. Në vend se të ndërtojnë një aerodrom të përngjashëm ku të vijnë aeroplanë fantomë cargo që sjellin të mira, Keating-idët do të ndërtonin një republikë të përngjashme, të sigurt se "gjithë kombi" cilidoqoftë ai, do t'i ndjekë. Por pikërisht ashtu si ishullorët e Detit të Jugut ishin gabuar në vlerësimet e tyre për atë se kush i solli cargo-t në shtëpitë e tyre, ashtu janë edhe republikanët. Janë tre faktorë, të cilët na kanë lejuar të ecim neve në Amerikë. Njëri është begatia ekonomike në një shkallë të atillë, deri së fundi, që thjesht nuk është parë gjëkundi tjetër. Një tjetër ishte pushteti juridik jopolitik (megjithëse kjo ka ndryshuar vitet e fundit). Por e treta është ngritja e një gjysmë-"feje" të kombit. Ky besim nuk kërkon kushtimisht anëtarësim; gjithë çfarë kërkohet prej jush është veneracioni i disa simboleve (flamuri, Pilgrimët {puritanët englezë}, kambana e lirisë) dhe një vendosmëri për të mos lënë asnjë besim tjetër, që ju mund të keni, të marrë përparësi ndaj fitimit së parasë (ose "kërkimit të lumturisë" siç shkruhet në Deklaratë tonë të Pavarësisë). Arti, të nxënit, feja, të gjitha vihen në dyshim, nëse ato nuk sjellin të ardhura. Përmbi të gjitha, feja nuk duhet kurrsesi të infektojë jetën publike. Eshtë një mit i dashur i të gjithë konservatorëve amerikanë që "Republika Kristiane" e jona është prishur e korruptuar. Por e vërteta është se baballarët e kombit - Franklin, Jefferson, Adams, Madison - ishin Deistë (që besonin në Zotin, por jo në revelatën hyjnore - shën. red.), me një armiqësi të deklaruar ndaj Kristianizmit dhe feve të reveluara (nga profetët) të çfarëdo lloji. Përndryshe nga e juaja, kushtetuta jonë (ndaj së cilës ne duhet të bëjmë betimin "më ndihmo o Zot") amerikane, nuk e përmend fare Zotin. Megjithëse kristianiteti i maxhorancës ka ndikuar në gjithë rrjedhën e kulturës sonë për gjatëkohë, ne tani jemi pothuaj në linjë me atë që Jefersoni e të tjerët kishin në mendje.

Gjithsesi kjo gjë ndodh me të gjithë republikanët, pavarësisht nga ngjyrat e tyre. Që ta themi më troç, ajo që kërkohet është zilia dhe interesi i mirëfilltë vetjak. Janë njerëzit e shtresave pothuajse më të larta të vendit, ata të cilët duan të tilla ndryshime, pasi ata kanë zili Mbretin dhe enturazhin e tij; por pasi hipin në pushtet, gjithsesi ata nuk janë të kënaqur. Ata aspirojnë gjithashtu të bëhet Zotër, për të vendosur jo vetëm për çështjet politike, por edhe morale e shpirtërore (përgjithësisht në fushën e edukimit dhe në çështjet sociale). Por nëse heqim qafesh Mbretërinë, edhe Hyjnorja nuk do të jetë larg kësaj. Kujtoni këtë: atje ku një vend ka qenë monarki, edhe politikanët republikanë janë betuar për Zotin "për të qendruar besnik dhe të sinqertë" ndaj Sovranit (po, unë jam i ndërgjegjshëm se ka shumë lloje argumentesh të holla se si ato (betimet) realisht nuk vlejnë; dhe ndoshta si francez unë nuk kam aftësinë e mendjes anglo-saksone për të parë dallime të tilla, por mbase si një amerikan që del në gjyq për tradhti nëse shkel betimin, ato kanë njëfarë kuptimi për mua). Megjithë këto, ata s'kanë ndonjë problem për këto mosmbajtje premtimesh. Çfarë mund ta bëjë një person të mendojë që i njëjti betim i njeriut i bërë para Zotit ose kushtetutës - të paprekshme siç janë të dyja - të mund të mbahet më mirë? Dhe nëse (siç kam dëgjuar) betimet realisht nuk kanë shumë vlerë në shoqërimë moderne gjithsesi, pse ta kërkojmë këtë para gjykatës? E së fundit, vëreni mirë përsëri preambulën e kushtetutës suaj (australiane), që cituam në fillim. Eshtë propozuar për të hequr prej saj fjalët "nën Kunorën e Mbretërisë së Bashkuar të Britanisë së Madhe dhe Irlandës". A me të vërtetë mendoni se (fjalët) "duke kërkuar me përvuajtje bekimin e Zotit të Gjithëfuqishëm" do të qëndrojnë gjatë pas kësaj? Pse, nuk qenka kjo rruga amerikane - dhe duke u mbështetur në të, nëse ju hiqni monarkinë nën të cilën Komonuelthi Federal është formuar dhe është përcaktuar karakteri juaj nacional, - ajo Rrugë do të jetë Rruga juaj gjithashtu, pavarësisht sesi do ta zbukuroni atë me yçkla australiane.

Përktheu: Neritan Kolgjini

Shënim: Ky shkrim i studiuesit Charles A. Coulombe është pjesë e një debati të monarkistëve australianë me republikanët e atij vendi. Shkrimi në origjinal mban titullin "By the Grace of God" që shqip mund të jepet në formën "Për hir të Zotit" ose "Me bekimin e Zotit", kur është fjala për formulën e njohur monarkike.

Tujani, Shehi dhe Ibrahimllari marrin pjesë në mbledhjen e parë

Berat, konstituohet dega e LZHK-së

Berat - Ditën e enjte, më datë 17 mars 2005, u zhvillua takimi nismëtar për konstituimin e LZHK-së në rrethin e Beratit. Në këtë takim merrnin pjesë nga Departamenti i Organizimit të LZHK-së zotërinjtë Yllson Ibrahimllari dhe Artan Tujani, ndërsa nga departamenti elektoral ishte zotëri Dashamir Shehi.

Pjesëmarrja në takim ishte e gjerë dhe ra në sy që krahas përfaqësimit të plotë në raport me formulën e përfaqësimit të pjesës legaliste, kishte një pjesëmarrje të konsiderueshme të individëve të shquar nga shoqëria civile që u përkisnin sferave të ndryshme të aktivitetit intelektual.

Takimin e hapi kryetari i degës së PLL për rrethin e Beratit z.Ruzhdi Orizaj, i cili pasi i bëri një ekspoze të shkurtër punës përgatitore edhe në bashkëpunim me përfaqësuesit e forcave të tjera politike në rreth deri në përgatitjen e këtij takimi, ia kaloi fjalën shefit të departamentit elektoral të LZHK-së zotëri Dashamir Shehi.

Z.Shehi pjesën më të madhe të fjalës së tij ia kushtoi shpjegimit të programit politik dhe elektoral të LZHK-së, duke e cilësuar atë si të djathtë të qendrës dhe u ndal më në hollësi në disa anë të veçanta të tij si, integrimi i vërtetë i kombit shqiptat, reforma arsimore, reforma në fushën e bujqësisë dhe sistemin bankar, rishikimi i disa marrëveshjeve me Organizatën Botërore të Tregtisë së Lirë etj.. Ai foli edhe për përkrahjen ndërkombëtare që gëzon Lëvizja për Zhvillim Kombëtar e iniciuar nga Leka I Zogu, si dhe në fund dha disa porosi të dobishme për organizimin konkret në shkallë dege të LZHK-se.

Z. Artan Tujani, edhe në cilësinë e Sekretarit të Përgjithshëm të PLL, foli për pjesëmarrjen, kontributin, angazhimet dhe përgjegjësitë që PLL-ja, si partia më e madhe e koalicionit, ka marrë në kuadër të LZHK-së. Ai tha se legalistët kanë qenë kurdohetë në krah të çdo nisme të ndërmarrë nga Mbreti Zog I, Mbreti Leka I, ashtu siç do të jenë në të ardhmen në krah të çdo nisme që do të ndërmarrë Princ Leka. Këtë legalistët po e dëshmojnë mjaft mirë, duke filluar që nga Shqipëria, Amerika e çdo vend tjetër ku banojnë dhe jetojnë shqiptarë. Duke e konsideruar komoditetin e PLL në LZHK si të njeriut në shtëpinë e tij, ai e nxiti pjesën legaliste në përfaqësim, që në përputhje edhe me zakonet më të mira shqiptare, të krijonin hapësirat dhe lehtësirat e duhura edhe për angazhimin e pjesëtarëve nga shoqëria civile. Tujani u shpreh gjithashtu se PLL ka deklaruar dhe i përmbahet zotimit se të gjitha strukturat e saj janë në funksion për LZHK-në dhe se legalistët nuk do t'i shmangen kurrë kontributit të këtë lëvizje të përmasave kombëtare e historike.

Diskutantët e tjerë folën për simpatinë dhe shpresën e madhe që ka ngjallur në elektorat Lëvizja për Zhvillim Kombëtar dhe shprehën nevojën për një propagandim sa më të efektshëm.

Në fund të takimit, me një konsensus të plotë, u ra dakord që Udhëheqësit të Lëvizjes t'i propozohen për bashkëkryetarë të LZHK-së për rrethin e Beratit, emrat e z.Ruzhdi Orizaj, kryetar i degës së PLL dhe, z. Ali Shënepremtja nga shoqëria civile. Për sekretar, u propozua z.Luftar Spahiu, përfaqësues i PDRn-së.

Korresp."Atdheu"

Mblidhet Komiteti Drejtues i Degës së PLL Mirditë

PLL Mirditë zgjedh kandidaturat për deputetë

Në mbledhje u propozuan 3 kandidatura, përkatësisht zotërinjtë Mark Ndoi, Petrit Jushi, dhe Valentin Maca

Rrëshen - Ditën e premte, më datë 16 mars 2005, u mblodh Komiteti Drejtues i Degës së PLL Mirditë, i cili analizoi punë e bërë për przgjedhjen dhe propozimin e kandidaturave të LZHK për këtë rreth.

Pasi u diskutua për kriteret e përzgjedhjes së kandidaturave për LZHK, anëtarët e kryesisë ranë në kosensus dhe diskutuan me përgjegjësi për t'i shërbyer një fitoreje të mundshme dhe të merituar të LZHK në Mirditë.

Sekretari i Degës z.Mark Ndoi diskutoi mbi modalitetet që duhen respektuar në rastet e propozimit kur bëhet fjalë për kandidimin e personave si deputetë në zona. Komiteti drejtues ishte dakord me propozimin e modaliteteve për kandidaturat e propozuara dhe menjëherë u kalua në propozim direkt.

Në mbledhje u propozuan 3 kandidatura, përkatësisht zotërinjtë Mark Ndoi, Petrit Jushi, dhe Valentin Maca.

Në fund u vendos që të zbardhet vendimi i kryesisë për këtë problem, të hartohen CV-të e kandidaturave të propozuara dhe të dërgohen për miratim pranë LZHK-së në Tiranë, nga ku do të përzgjidhet kandidatura që do të përfaqësojë LZHK-në në zgjedhjet e ardhshme.

Të gjithë antarët e Komitetit Drejtues u angazhuan që të punojnë dhe të kontribuojnë bashkarisht për të ndihmuar fushatën e kandidaturës së përzgjedhur në harmoni e me ndershmëri dhe përkushtim.

Zhvillohet mbledhja e LZHK-së në rrethin e Mirditës

Ndregjoni: LZHK ka përkrahje në të gjithë vendin

Rrëshen - Këtë javë që shkoi u zhvillua mbledhja e degës së LZHK Mirditë, e drejtuar nga kryetari i saj z.Mark Ndoi.

Mbledhja u zhvillua në prani të përfaqësuesve të LZHK ardhur nga Tirana, përkatësisht Drejtorit të Departamentit të Organizmit pranë PLL z.Nevruz Ndregjoni, njëkohësisht edhe nënkryetar i Departamentit të Organizimit pranë LZHK-së, si dhe zonjës Vjollca Disha dhe Negri Myftiu përkatësisht të P.Kons. dhe PDM-së.

Mbledhjen e hapi kryetari i LZHK z.Mark Ndoi, i cili pasi përshëndeti pjesëmarrësit një pjesë e të cilëve ishin përfaqësues të njohur miditorë të Shoqërisë Cuvile dhe u uroi mirëseardhjen drejtuesve të LZHK të ardhur nga Tirana, i njohu me punën e bërë për shtrirjen e LZHK në njësitë vendore të rrethit, me afrimin pranë saj të individëve dhe grupeve të individëve nga shoqëria civile dhe grupet e interesit.

Z.Ndoi i njohu të pranishmit edhe me programin dhe strategjinë e hartuar për organizimin dhe drejtimin e fushatës elektorale në këtë rreth në mënyrë të detajuar.

Në program ishin përcaktuar linjat kryesore të zhvillimit të fushatës, ngritja dhe funksionimi i stafit, puna me votuesit derë më derë, përzgjedhja e vëzhguesve dhe përfaqësuesve si dhe programi për trajnimin e tyre.

Në përfundim të fjalës së diskutantëve u bënë pyetje dhe propozime kokrete për përcaktimin e njerëzve dhe stafeve që do të merren me pistat kryesore të fushatës zgjedhore.

Kishte edhe propozime të veçanta sipas të cilave duhej rishikuar krijimi i LZHK-së dhe diskutantët që e morën fjalën, argumentuan se një gjë e tillë nuk i shërben mbarëvajtjes së punës së LZHKs-ë. Jo vetëm kaq, por përfaqësuesi i PDM-së z.Fran Gega sqaroi se është praktikë në themelimin e institucioneve të tilla, se nuk mund të pengohet askush të ndërmarrë inciativën dhe ata që e morën atë, duhen përgëzuar për iniciativën dhe se sipërmarrja e tyre e rrit reputacionin e LZHK në funksion të zgjedhjeve të ardhshme.

Në takim e mori fjalën edhe zv.drejtori z.Ndregjoni, i cili në emër të Departamentit të Organizimit të LZHK përshëndeti punën e bërë deri më tash nga LZHK e Mirditës, dhe që në mënyrë të veçantë shprehu mirënjohjen për ata që ishin afruar së fundmi në LZHK, sikundër ishin përfaqësuesit nga shoqëria civile dhe grupet e interesit. Ai u bëri të qartë të pranishëmve se LZHK po fiton çdo ditë e më shumë mbështetje në të gjithë vendin sikurse edhe në Mirditë, dhe se po punohet në harmoni për realizimin e objektivave për zgjedhjet parlamentare të këtij viti.

Përmes përfaqësuesve të LZHK Mirditë dhe të deleguarve të qendrës si dhe intelektualëve të pranishëm, z.Ndregjoni i ftoi zgjedhësit mirditorë që të votëbesojnë lëvizjen e iniciuar nga NMT Leka I - Mbret i Shqiptarëve, duke i garantuar ata se do të dijnë të nxjerrin vendin nga gjendja kritike e shkaktuar nga keqqeverisja socialiste dhe krijimin e kushteve për mirëqenie dhe integrimim të metejshëm të vendit në strukturat euro-atlantike.

Kjo mbledhje u konsiderua si një hap pozitiv për ecurinë e punëve në të ardhmen me fillimin e fushatës elektorale.

Korresp. "Atdheu"

___________________________

Drejtuesit e LZHK-së Spahiu dhe Shehi, takime të suksesshme në Senat, Kongres, dhe Departamentin e Shtetit të SHBA-së

Diaspora mbështet LZHK-në dhe Mbretin

SHBA: do të mbështesim një proces zgjedhor të lirë e demokratik dhe do t'i monitorojmë intensivisht zgjedhjet e ardhshme parlamentare.

Spahiu e Shehu prezantojnë programin e LZHK në Kongresin amerikan gjatë takimit me z.Robert Hand

Sondazh Parazgjedhor i Institutit Strategjik dhe Elektoral Kanadez

Sondazhi: LZHK, 21 përqind të votave të shqiptarëve

Ditët e para të marsit, Instituti Strategjik dhe Elektoral Kanadez zhvilloi një sondazh parazgjedhor. Nëqoftëse zgjedhjet parlamentare do të zhvilloheshin këto ditë marsi në Shqipëri, sipas anketës së zhvilluar me 1000 qytetarë të rastësishëm në qendër të Tiranës nga Instituti Elektoral Kanadez në Tiranë - do të kishim këtë përqindje votash

-Pyetja: Për cilën Parti politike votuat sot?

PS - 27,74 %

PD - 21,23 %

LZHK - 17,69 %

LSI - 3,91 %

Të Tjerë (4 parti të tjera parlamentare) - 11,17 %

Abstenim - 18,26 %

Nëse heqim përqindjen e votuesve që abstenuan duke i llogaritur si persona që në një votim eventual nuk do të shkonin të votonin, ne i llogaritëm përqindjet e anketës duke u nisur nga numri vetëm i atyre që u prononcuan për një parti.

PS - 33.9 %

PD - 25.9 %

LZHK - 21.7 %

LSI - 4.8 %

Të Tjerë (4 parti të tjera parlamentare) - 14.3 %

Të dhënat janë marrë nga ëeb-siti: http://albca.com/institute.html, nëpërmjet ëëë.tanportal.com

Drejtuesit e LZHK-së Spahiu dhe Shehi, takime të suksesshme në Senat, Kongres, dhe Departamentin e Shtetit të SHBA-së

Diaspora mbështet LZHK-në dhe Mbretin

Spahiu e Shehu prezantojnë programin e LZHK në Kongresin amerikan gjatë takimit me z.Robert Hand

Një përfaqësi e LZHK-së e përbërë nga deputetët Eqerem Spahiu (kryetar i PLL) dhe Dashamir Shehi (kryetar i PDRn) kanë zhvilluar një vizitë njëjavore në SHBA, gjatë së cilës kanë bërë takime në institucionet kryesore të këtij shteti si në kongres, senat dhe Departamentin e Shtetit. Gjatë këtyre takimeve me zyrtarët amerikanë, është shtruar çështja e zgjedhjeve të ardhshme dhe droja që ekziston në radhët e opozitës shqiptare se PS-ja do të tentojë përsëri t'i manipulojë edhe këto zgjedhje. Eksponentët e LZHK-së kanë shtruar nevojën e një monitorimi më të dukshëm nga ana e organizmave të posaçme të shtetit amerikan, për të realizuar një proces të lirë e të ndershëm zgjedhor. Spahiu e Shehi kanë bërë të qartë poashtu se reforma elektorale ka qenë me shumë probleme për shkak të kompromisit të dy partive PS-PD në hartimin e miratimin e Kodit zgjedhor dhe në veçanti për komisionet zgjedhore, ndarjen zonale dhe hartimin e listave të zgjedhësve, të cilat janë bërë sipas interesave bipartizane PS-PD.

Në takimin e zhvilluar me zyrtarin e lartë të Departamentit të Shtetit të ngarkuar për Shqipërinë z.Michel Benedict, deputetët e LZHK kanë bërë një ekspoze të programit dhe synimeve elektorale të nismës së Mbretit Leka I, "Lëvizja për Zhvillim Kombëtar", për të cilën bashkëbiseduesit amerikanë thanë se kishin njohuri të bollshme dhe se kjo lëvizje ishte në vëmendjen e tyre konstante. Gjithashtu në këtë takim u diskutua për situatën në Shqipëri, problemet e korrupsionit qeveritar, marrëdhëniet dypalëshe Shqipëri-SHBA, të cilat duhet të zgjerohen me ardhjen e LZHK-së në pushtet.

Ndërsa në takimin tjetër të zhvilluar në Kongresin amerikan me z.Robert Hand, (zyrtari i Kongresit Amerikan që mbulon çështjet e OSBE-së), u diskutua në lidhje me problemet e reformës elektorale. Në lidhje me këto probleme, bashkëbiseduesit amerikanë thanë se ata do të njohin e mbështesin vetëm një proces zgjedhor të lirë, demokratik e të ndershëm dhe se kësaj radhe ata do të kenë një numër të madh vëzhguesish, të cilët do të monitorojnë intensivisht këtë proces zgjedhor. Zyrtarët amerikanë kanë bërë të qartë se nuk do të tolerojnë shkelje të standardeve demokratike tashmë të pranuara e të njohura.

Ne takimin me z.Hand përfaqësuesit e LZHK-së i dorëzuam një material ku shprehej alternativa dhe filozofia e LZHK-së.

Kjo vizitë e dy eksponentëve të LZHK-së është konsideruar mjaft e suksesshme për faktin e realizimit të agjendës së saj kryesore dhe për shkak se tashmë është vendosur thelbësisht një urë komunikimi ndërmjet kësaj force politike dhe institucioneve kryesore të shtetit amerikan.

Në dy ditët e fundit, Spahiu e Shehi kanë zhvilluar edhe një vizitë në studiot e "Zërit të Amerikës" ku kanë dhënë një intervistë me gazetarin Ilir Konomi.

"Atdheu"

LZHK promovohet fort në komunitetin shqiptaro-amerikan. Marrin pjesë mbi 500 vetë

LZHK, takim shumë i suksesshëm në SHBA

Me qindra shqiptarë u mblodhën në mjediset e mrekullueshme të Eastwood manor në Bronx NY për t'iu gëzuar të gjithë së bashku krijimit të LZHK-së së New York-ut. Me rastin e këtij tubimi ishin ftuar nga Shqipëria z.z. Ekrem Spahija dhe Dashamir Shehu. Ambjenti ishte zbukuruar me shije e natyrisht gjithkah binte në sy dyngjyrëshi kuq e zi. Në krye të sallës ishin fjalët e Mbretit Zog I "Atdheu mbi të gjitha", të rrethuara nga flamuri shqiptar dhe ai amerikan. Natyrisht në krye të tyre qëndronte sundueshëm portreti i Mbretit Leka I.

Kishte të ardhur nga New Yorku dhe shtetet përrreth, ku binin në sy mbretërorët nga Connecticut dhe bija e të ndjerit Hysen Prishtina, ish-lideri zogist për shumë dekada. Të pranishmit ishin një përzirje shumë simpatike e diasporës së re dhe të vjetër në Amerikë, gjë që ndodh vetëm në ambjentet zogiste.

Fjala e hapjes u mbajt nga Arjan Boriçi, kryetari i LZHK-së në Amerikë, i cili jeton atje për më se 20 vjet. Pasi falenderoi të ardhurit për seriozitetin e treguar ai tha: "Sot festojmë krijimin e kësaj lëvizjeje elektorale që po drejtohet dhe do të udhëhiqet nga Leka I. Kjo lëvizje elektorale lindi si nevojë e situatës së vështirë që po kalon vendi ynë, rezultat ky i politikës destruktive të qeverive të deritanishme... LZHK-ja u ben thirrje të gjithë shqiptarëve ngado që janë, nga jugu në veri, në Shqipëri dhe ngado që janë, pa dallim feje dhe ideje, që të bashkohen rreth saj që në verën e vitit 2005 të shpëtojmë atdheun tonë të dashur. Me moton "Atdheu mbi të gjitha" të bashkohemi dhe të japim kontributin tonë sado të vogël për të shkatërruar të keqen që po mbyt vendin tonë. LZHK-ja jemi ne dhe ajo do të jetë e fortë, po ta forcojmë ne. Ajo do të jetë e drejtë, po ta drejtojmë ne. Ajo do të na përfaqësojë, nëse aderojmë ne në të. Ajo do të ndryshojë situatën, po të punojmë ne. Ajo do të jetë e madhe, po ta zmadhojmë ne. Ajo do të jetë e fortë, po të punojmë ne që ta rrisim që t'i shërbejë një Shqipërie të fortë demokratike...", tha kryetari i LZHK-së në SHBA.

Më pas fjalën e mori kryetari i PLL z.Eqerem Spahiu. Pasi shprehu kënaqësinë për pjesëmarrjen ai solli dhe përshëndetjet e Mbretit Leka I për të pranishmit. Më pas në fjalën e tij ai theksoi se kemi pesëmbëdhjetë vjet që kemi ndryshuar sistemin dhe shumë nga ato dëshira që prisnim, shqiptarët nuk i kanë realizuar. Kemi pesëmbëdhjetë vjet që kemi ndryshuar sistemin dhe sot jemi vendi i vetëm në Europë që nuk zhvillojmë dot zgjedhje të lira, ku qeveritë dalin si produkt i votave të manipuluara dhe jo si produkt i vullnetit të shqiptarëve. Kemi pesëmbëdhjetë vjet që kemi ndërruar sistem dhe prona nuk është kthyer ende te pronari legjitim. Ndërsa të burgosurit politikë nuk janë dëmshpërblyer akoma, siç është bërë në të gjitha vendet e tjera ish-komuniste. Këto arsye dhe shumë të tjera bënë që Mbreti Leka I, duke marrë parasysh kërkesat e mijëra shqiptarëve për angazhim të drejtpërdrejtë në politikë, të ndërmarrë këtë nismë që pa dyshim do të sjellë ndryshim në ardhmërinë e Shqipërisë... Mbreti Leka I mbart vlerat dhe virtytet më të mira të genit shqiptar dhe si bir i denjë i Mbretit Zog I, - tha z.Spahiu.

Më tej ai u shpreh se në programin e LZHK-së janë të qarta të gjitha ato që duan e kërkojnë shqiptarët për një jetë normale e të drejta si të gjithë kombet e qytetëruara. Ndërsa sa i përket çeshtjes kombëtare, - tha Spahiu, - ne kemi vullnetin e mundësinë ta trajtojmë çështjen kombëtare me gjithë forcën e seriozitetin e duhur. Ne do të insistojmë që zgjidhja e vetme për Kosovën është pavarësia e saj e plotë. Ne do të insistojmë që çështja çame, e cila është internacionalizuar, duke u ngritur në Senatin e Kongresin amerikan si dhe në Parlamentin europian, të jetë prioritet i qeverisë sonë. Është turp që qeveria aktuale shqiptare, për servilizëm ndaj Greqisë, e neglizhon këtë çështje.

Më tej ai vijoi në fjalën e tij me detajet e platformës politike të LZHK-së duke bërë një pasqyrë të programit e më pas të objektivave elektoralë të Lëvizjes. Spahiu tha se ne në program kemi zgjedhur si aleatë tanët strategjikë SHBA-të, Britaninë e Madhe, Italinë dhe Turqinë. Ne do të ndërtojmë një administratë model me njerëz të aftë, të ndershëm dhe mbi të gjitha, atdhetarë e të përkushtuar ndaj kombit.

Ne kemi besim se LZHK do të fitojë, sepse ajo drejtohet nga Mbreti Leka, i cili është një person pa reminishencat e të së kaluarës e pa mllefe apo ndjenja hakmarrëse. Pastaj Mbreti është një njeri që nuk bën dallime krahinore apo fetare dhe prandaj ai është Mbreti i të gjithëve. Me të ardhur në pushtet ne do të vendosim me ligj xhandarmërinë, sipas eksperiencës e modeleve të drejtimit që kishte shteti i Mbretit Zog para Luftës së dytë. LZHK do të përkrahet nga shqiptarët sepse ajo do t'i japë zgjidhje përfundimtare çështjes së pronave. Ne do të luftojmë për një ngritje ekonomike graduale. Mbreti nuk premton siç bëjnë të gjithë politikanët e tjerë, që kanë mashtruar popullin shqiptar deri më sot. Mbreti premton dhe e mban fjalën e dhënë, prandaj atij i kanë besuar e do t'i besojnë shqiptarët. Ne e dimë se në emigracion është një e treta e popullsisë shqiptare dhe do të bëjmë ç'është e mundur që kjo pjesë vitale e trungut shqiptar, të ketë mundësi të votojë për të qenë edhe ajo pjesë e vendimarrjes për fatet e vendit. LZHK është një shpresë reale për shqiptarët, dhe kjo shpresë ka lindur më 28 qershor 2002 kur shkeli në tokën shqiptare Familja Mbretërore. Dhe këtë shpresë ne duhet ta justifikojmë duke u bashkuar të gjithë në LZHK, tha z.Spahiu. Vetëm LZHK mund ta ndryshojë gjendjen e rëndë dhe fatin e keq të shqiptarëve, tha ai.

Në fund z.Spahiu e mbylli fjalimin me një kritikë të ashpër kundër qeverisë së PS për gjendjen e rëndë ekonomike në vend e për nivelin katastrofal të varfërisë së shumicës dërrmuese të shqiptarëve. Ai tha se LZHK është forca që do ta nxjerrë Shqipërinë nga kjo skamje e mjerim. Ai akuzoi se qeveria e ka damkosur Shqipërinë si një nga vendet më të korruptuara në botë. Pushteti është në duart e njerëzve të korruptuar, vendi në kaos, trafikantët bëjnë ligjin, tha Spahiu i cili e mbylli fjalën e tij me një apel për angazhim të fuqishëm për të hequr qafe këtë kastë komuniste e të korruptuar.

Pastaj e mori fjalën z.Dashamir Shehi i cili në fjalën e tij theksoi se - ne ndjehemi të prekur dhe të privilegjuar nga kjo festë. Unë vërej se shqiptarët që jetojnë jashtë Shqipërisë e ndjejnë më shumë Shqipërinë se individët që jetojnë atje. Ky është një realitet i prekshëm dhe këtë e vërej dhe këtu. E shoh në pyetjet që më bëhen për jetën në Shqipëri dhe se sa dëshirë keni që të kontriboni për t'ia ndryshuar faqen vendit... Për fat të keq në këto pësëmbëdhjetë vjet vendi ka qënë subjekt i një radhe qeverish që kryesohen nga komunistë që shkojnë e vijnë njëri pas tjetrit. Ne shpresojmë që kjo të ndryshojë këtë radhë. Ne kërkojmë një qeveri të ndryshme nga kjo që është sot. Fëmijët duhet të shkojnë në shkollë jo të shoqëruar nga gjyshërit dhe gjyshet, tha z.Shehi. Më pas ai theksoi se - Ne kemi në krye të birin e një burri që gjeti një Shqipëri të ndarë dhe e dorëzoi të bashkuar. Ky është shansi jonë i madh dhe që nuk vjen përditë. Ky ndoshta është dhe shansi ynë i vetëm. Nëse dhe një herë tjetër në Shqipëri do të fitojnë prap komunistët, të jeni të sigurt që e keqja do të kalçifikohet, populli do të mësohet me të keqen dhe nuk do të ketë më kurajon për të ngritur krye. Ky është shansi i vetëm që të qëndrojmë përkrah kombeve të tjera të Europës. Prandaj do t'ju ftoja me atë mundësinë modeste që keni, këtu nuk e kam fjalën për paratë tuaja, sepse LZHK-ja nuk ka nevojë për para, ajo ka nevojë për moralin tuaj, - t'u drejtoheni shqiptarëve në Shqipëri që të na përkrahin. Ka një Shqipëri të mirë, Shqipëri burrash, Shqipëri patriotësh, sado që bota është munduar të hedhë baltë dhe sado që midis nesh kanë dalë të tillë që e meritojnë baltën, - pjesa më e madhe e Shqipërisë janë njerëz që duan të punojnë të ndërtojnë të mbajnë familjen e vet ndershmërisht dhe kjo është e vetmja mënyrë për të dalë nga kjo situatë, prandaj dhe ju ftoj dhe një herë t'i bashkohemi kësaj lëvizjeje burrash dhe grash patriote, në radhë të parë se kemi mundësi për të ardhur në pushtet dhe do kemi kohë për të bërë shumë gjëra të mira."

Ky takim promovues i LZHK-së pati një jehonë të paparë në komunitetin shqiptaro-amerikan dhe u pasqyrua gjerësisht në dy gazetat më të mëdha shqipe që dalin në SHBA, "Illyria" dhe "Bota sot" të cilat kishin përgatitur faqe speciale për këtë takim.

Të shtunën që shkoi (dt.12 mars), delegacioni i LZHK-së u kthye në Tiranë me një mesazh mjaft premtues të diasporës shqiptare në SHBA.

Korrespondenti i "Atdheu"-t

Spahiu dhe Shehi: Ju presim të kandidoni në Shqipëri!

Spahiu dhe Shehi zhvilluan një takim të veçantë me drejtuesit dhe bordin e LZHK-së ku, përveç programit dhe platformës së LZHK-së, dhanë dhe porositë e udhëzimet për punën që duhet bërë për ditën në vazhdim deri në zhvillimin e zgjedhjeve. Të gjithë drejtuesve të LZHK-së në SHBA iu bënë ftesa për të ardhur dhe kandiduar në zonat ku ata mendojnë se reputacioni i tyre do të sillte vota në emër të LZHK-së.

Anëtarët e bordit drejtues të LZHK në SHBA, informuan deputetët Spahiu e Shehi mbi punën e tyre në SHBA dhe vullnetin e tyre për t'u angazhuar e kontribuar LZHK-së në të gjitha format e mundshme, dhe sidomos duke qenë fizikisht prezent në Shqipëri gjatë fushatës elektorale.

Vetëflijimi i Haradinajt dhe cinizmi i politikës

Nga Astrit Kola

Në sintoni të plotë me keqdashësit e shqiptarëve, kolumnistët e huaj dhe politikëbërësit që kryen detyrimin formal ndaj mediave të interesuara, politikanët tanë ranë në një emërues të përbashkët cinizmi - kur njëzëri vlerësuan vetëflijimin e Ramush Haradinajt si "përgjegjshmëri politike".

Sërish ata që u turrën të parët të përfitonin nga lufta e Ramushit dhe gjaku i të rënëve për liri, për të bërë pazare pas kuintave dhe dyerve të Rambujesë; si dashnorë të zjarrtë të "stabilitetit" ballkanik, të pacifizmit dhe riformatimit të marrëdhënieve me "liderët e rinj të Beogradit të demokratizuar"; ata që derdhën lotë dhimbjeje "vëllazërore" për jetën e rrezikuar nga atentati ndaj Vuk Drashkoviçit dhe vrasjen e Xhinxhiçit; ata që u turrën me një frymë për të nxirë radhët e telegrameve të urimit për zgjedhjen e gospodarëve të rinj në Beograd, pra të Koshtunicëve, Milutinoviçëve, Drashkoviçëve e Tadiçëve me shokë; ata që u turrën për të nënshkruar nën dritat e bliceve dhe objektivat e kamerave, marrëveshjet për "Kosovën si pjesë e Jugosllavisë" dhe ato "të bashkëpunimit ndërkufitar midis Shqipërisë dhe Serbisë", që, për hir të së vërtetës nuk kanë kurrfarë kufijsh midis tyre - u turrën sakaq drejt gazetarëve për të shqiptuar togfjalëshin e vlerësimit të "aktit civilizues" të vetësakrifikimit dhe flijimit të heroit Ramush Haradinaj.

Tashmë ata u qetësuan, sepse ai që urrehej aq shumë nga "Dajat e Beligradit", tashmë nuk përbën asnjë pengesë për pazare dhe flirte të pështira me armiqtë tanë historikë. Tashmë ai u fut në qelitë e Hagës bashkë me Sllobon që masakroi 300 mijë frymë, dhe shuli i rëndë i derës u mbyll pas tij.

Punë e madhe se Sllobo e Serbia, me genocid të planifikuar e të organizuar shtetëror, me ushtri që akoma nuk është çarmatosur dhe me paramilitarë gjakësorë vranë 20 mijë engjëj shqiptarë (ndërmjet të cilëve gjysma ishin fëmijë dhe foshnja), se dogjën e poqën, se kallën në zjarr mbarë Kosovën dhe shkatërruan afro 300 objekte kulti, ndërkohë që Ramushi mbrojti atdheun dhe bashkë me të edhe manastirin e famshëm të Deçanit (këtë kishë shqiptare që në kohë të Primatisë së Ohrit, me elemente arkitektonike shqiptare, krejt të ndryshme nga ato sllave)...

E rëndësishme tani është të na rrojë miqësia dhe bashkim-vëllazërimi me Beligradin dhe "djajtë" e urrejtjes (sidomos ato që urren Beligradi), t'i mbyllë teto Karla në "shishen" e Hagës.

"Punë e madhe" se Ramushit i qënkan vrarë dy vëllezër në luftë me shkjaun!... Tek e fundit "vetë e kishin fajin", që morën armët për të luftuar me Beligradin (qytetin e bukur) të Shumadisë që u bë "Jugosllavi" në kurriz të trojeve shqiptare!...

Punë e madhe fort se Nebojsha Pavkoviçi - shef i Armatës III jugosllave që kreu masakrat në Kosovë, shëtit ende i lirë me Beligrad, madje kandidon edhe për president i Serbisë dhe votat ia numërojnë monitoruesit ndërkombëtarë...

Punë e madhe fort se pas hekurave qëndrojnë në pozita të barabarta edhe Sllobo-gjakatari, edhe Ramush-heroi..., pra edhe xhelati, edhe mbrojtësi i engjëjve dhe atdheut... Rëndësi ka të qetësohet Beligradi, të qetësohen karaxhiçët e mlladiçët që i shtyjnë ditët në limonti, duke e "derdhur" shlivovicën dhe "gjakun ndër femna...".

Tashmë teto Karla "po na i heq qafe" grindavecët, që desh na prishën "vëllazërimin".

- Si the, Sllobo dhe Ramushi qenkan heronj të popujve të tyre(!), se kështu e paskan heronjtë? - E dimë, e dimë që Sllobo doli triumfator që në Dejton të Ohajos, kur, pasi u tall me viktimat, doli shpëtimtari dhe "pëllumb i paqes" në Ballkan; se u tall me Silajxhiçin teksa i tha: "Harris, bëjmë një pazar që na intereson të dyve? Më jep Zhepën të të jap Gorazhden"... (që e kish spastruar brenda një dite gushti nga 8 mijë boshnjakë të therur si berra).

- Sllobo po! Ai është hero i luftës dhe i paqes... Nuk foli kot shoku Fatos kur tha: "Zoti Millosheviç, që diti të bëjë luftën, di të bëjë edhe paqen...".

- Si the? Ramushi na qënka heroi i Kosovës, me plagë në trup! Dhe se pasi u bë edhe kryeministër, e plasën në burg!!?

- Eh, kështu e kanë këto punë: vdiq mbreti..., rroftë mbreti dhe miqësia e përjetshme shqiptaro-serbe...

Heronjtë të na lënë rehat neve të tjerëve... Pse pak po u bëjmë, po i fusim në panteonin e historisë... Tani ata na prishin punë, sidomos Ramushi...

Ndaj e menduam dhe njëzëri deklaruam se bëri mirë që u vetëtherorizua... Tek e fundit atë kokë kishte, ashtu e pësoi. Ç'deshi që luftoi e derdhi gjak për atdhenë?! Pse s'e dimë ne se do t'i nxjerrin për dëshmitarë ndoca pleq e plaka në buzë të varrit, nga ato serbët e Kosovës që strehohen në Serbi, e që do të recitojnë para teto Karlës njëzëri, akuzat për krime të Ramushit, të hartuara në Beograd, si dikur akuzat e kohës së Titos e Enverit, kur, me tre dëshmitarë të rremë të çonin në atë botë...

Të paktën Ramushi të jetë i qetë, se askush nuk ka për ta vrarë... Le t'i ngrysë ditët në qeli, duke bërë muhabet me gardianët demokratë të Hagës, që janë engjëj në krahasim me xhelatët e hapsanave të Serbisë së Rankoviçit dhe Sllobos...

Tani Ramushi të na lërë rehat e të bëjmë paqe, të bëjmë marrëveshje..., që të na marrin me sy të mirë ndërkombëtarët dhe të rrijmë në pushtet e politikë... Nuk thonë kot: i gjalli me të gjallët... Zaten Ramushi vetë e vuri qefinin në kokë, qyshse mori armën dhe shkoi të luftonte për të vdekur... Atë kërkoi, atë gjeti...

Tani na duhet paqe, mirëkuptim, vëllazërim, bashkëpunim, implementim, performancë, procese integruese..., sipas motos "Ballkani i ballkanasve".

Tani që shpëtuam nga Ramushi dhe e nisëm për në Hagë, në bashkëpunim me vellezërit serbë që nuk e duronin dot, hajde të merremi vesh..., e të bëjmë prokopi për vete dhe për Ballkanin e çliruar nga ata që deshën luftë dhe armë...

- Nuk e shikoni që i shkrimë të gjitha armët, autoblindat, tanket e topat, që i bëmë skrap... Pa i hodhëm në erë edhe municionet. Nga inati i Ramushëve e bëmë... Sepse deshën luftë, deshën armë për të luftuar dhe nuk donin të na linin të merreshim vesh me njëri-tjetrin në Ballkanin e ballkanasve. Le ta marrë vesh atje, pas hekurave, se nga inati i sojit të tij e nënshkruam fshehurazi edhe marrëveshjen me Ujkun Drashkoviç të Beligradit për "Kosovën si pjesë të Jugosllavisë..., mu këtu në Tiranë, më 22 dhjetor 2004".

-Si thatë? Paskemi shkatërruar ushtrinë ndërkohë që Serbia po armatoset deri në dhëmbë? Punë e madhe fort, na mbron Ballkani i ballkanasve... Mjafton të na hiqen qafe ngatërrestarët... Prandaj e përshëndetëm aktin e Ramushit, që u vetëflijua si dash kurbani, me fermanin e teto Karlës, bash në altarin ku, me sëpatë në dorë, do ta presë Tadiçi, demokrati i madh, të cilin e kemi xhan..., e kemi vëllamë, e kemi mik..., le ta mësojë mbarë bota. Bravo Ramush-heroi..., që më në fund na u hoqe qafet...

Akuzimi i paralajmëruar i Ramush Haradinajt

Ilber Gashi*

Mediat nderkombetare dhe ato shqiptare artikuluan dukshem këto dite doreheqjen e kryeministrit te Kosoves Ramush Haradinajt. Por mua personalisht them se ajo qe me beri me pak pershtypje ishte pikerisht doreheqja e kryeministrit te Kosoves Haradinaj.

Për mua, zgjedhja e tij si kryeminister ishte që ne fillim nje kurth politik afatgjate, qe orientoj sipas logjikes se kompensimit te akuzave ndermjet shqiptareve dhe serbeve. Zgjedhja e tij dhe akuzimi i tij sot u bene pikerisht per t'i thene botes se ne Hage gjendet kryeministri i Kosoves. Perendimi e mirepriti dhe "mbeshteti" zgjedhjen e tij ne qeverine e Kosoves dhe sot "ngrohtesisht" pret doreheqjen si kryeminister i saj.

Kjo gjendje shock-u ne te cilen u kapen shume analiste te problemeve shqiptare, me kujtoi nje bisede telefonike te bere para disa muajsh me Dr.Miftar Spahinë (Thaçi) ku shprehëm mendimet tona rreth zgjedhjeve te Kosoves the postit te kryeministrit te ri zotit Ramush Haradinaj. Nder te tjera, ne ate bisede telefonike theksova se zoti Haradinaj mund te dergohet ne Hage me vone si kryeminister i Kosoves. Dr.Spahija me kundervihet gati i pezmatuar: "Ku e di ti?". Siç ishte e parashikueshme ne ate kohe, duket qarte sot se Perendimi kerkon te balancoje proceset gjyqesore ne Hage dhe t'i thote botes se perkundrejt Millosheviçit, kemi edhe qeveritare te Kosoves ne qelite e Hages nderkombetare.

Nderkaq me ardhjen e kryetarit te PLL-se ne Amerike z. Ekrem Spahija, m'u desht t'i bej nje vizite Dr. Spahise per shkak te lidhjeve te gjakut, dhe ne shtepine e tij pata rastin te takoj edhe nipin e tij, politikanin e deputetin nacionalist z.Ekrem Spahija. Gjate vizites si gjithmone shoshitëm mendime per politiken shqiptare dhe problemet qe kane trojet etnike shqiptare. Dhe pa diskutim siç eshte e mendueshme, dolëm ne rastin e doreheqjes se kryeministrit te Kosoves. Dr. Spahija me tha "ti je inxhinier elektronik ne profesion, dhe nuk ke pasione politike. Por si doli kjo pune keshtu!?..." Biseda vazhdoi me tej dhe mendimet e Dr. Spahisë indikojnë se Kosova sot gjendet perballe nje krize te perseritur politike dhe ekonomike.

Sot po behen disa peshtjellime politike dhe shume kritike per Kosoven. Politikanet shqiptarë kudo qe jane, duhet te mbeshtesin pavaresine e Kosoves dhe mos te lejojne qe Kosova te behet nje fushe lojerash politike per fqinjet e Ballkanit, apo te disa vendeve jodashamirëse ndaj Kosovës. Prandaj mendimet e politikës se Shqiperise zyrtare për Kosoven duhet te jene te qarta dhe pa sofizma.

*PHD Candidate

Principal VoIP Engineer

USA

Editorial i New York Times më 9 mars 2005

Shansi i ri i Kosovës

Akuzimi i kryeministrit për krime lufte, zor se mund të ngjajë si një lajm i mirë, por për Kosovën e përgjakur dhe të trazuar, është pikërisht ashtu, ose të paktën ashtu duhet të jetë. Por kur Ramush Haradinaj bëri dorëheqje dje, nga posti i kryeministrit të qeverisë lokale që e mbajti për rreth 3 muaj, - mbasi u informua për akuzimin e tij prej Gjykatës Ndërkombëtare për Krimet në ish-Jugosllavi, - ai u dha shqiptarëve etnikë të Kosovës një shans të ri për të treguar se ata e meritojnë pavarësinë.

Duke zgjedhur z.Haradinaj, në pamje të parë kjo ishte një prej shenjave të shumta shqetësuese se shqiptarët e Kosovës nuk ishin ende gati për ta qeverisur vetë vendin e tyre, ku kërkohet që ata të garantojnë të drejtat dhe sigurinë e minoritetit serb. Më pak se një vit më parë shqiptarët etnikë shkaktuan një trazirë, nga e cila vdiqën 19 serbë dhe rreth 900 u plagosën.

Z.Haradinaj ka qenë i akuzuar prej serbëve për mizori të kryera në rajonin e Deçanit në perëndim të Kosovës, gjatë kohës që ai ishte komandant i UÇK-së, ushtrisë guerrile e cila luftoi me forcat serbe në fund të viteve '90-të. Ai ka mohuar çfarëdo veprimi fajësues, por luftëtarët e UÇK-së është njoftuar se janë përgjegjës për vrasjen e serbëve dhe shqiptarëve etnikë të dyshuar si bashkëpunëtorë të regjimit serb.

Një samit ndërkombëtar që do të mbahet këtë verë, supozohet se do të vendosë nëse Kosova i ka plotësuar standardet e qeverisjes dhe të harmonisë ndëretnike, çka do të justifikonte dhënien e pavarësisë sipas disa afateve të përcaktuara nga Këshilli i Sigurimit i OKB-së. Eshtë bërë e qartë se drejtuesit e Kosovës s'ia kanë arritur dot kësaj. Por shqiptarët e Kosovës mund të bëjnë një hap të madh për ta rrëzuar atë përshtypje duke zgjedhur një kryeministër të ri, i cili nuk mund të fajësohet për veprimet e tij gjatë betejave me serbët dhe që mund të shërbente si qetësues duke unifikuar përçarjet në këtë krahinë të ndarë.

Përgatiti: N.Ndregjoni

Shënim i redaksisë:

Ky editorial i gazetës më të madhe amerikane NYT ka rëndësi për shkak se aty thuhet që shqiptarët e Kosovës tashmë po bëjnë veprime që mund të konsiderohen se bindin të gjithë botën se ata e meritojnë pavarësinë për të cilën kanë luftuar prej kaq kohësh. Por megjithatë aty ka ndonjë evidencë, e cila në bazë të të dhënave që ne kemi, nuk rezulton plotësisht e saktë siç është rasti i vdekjes së "19 serbëve" në trazirat e marsit të vjetshëm. Në fakt aty mund të kenë vdekur 19 njerëz, por ata kanë qenë shqiptarë e jo serbë. Ato trazira nisën për shkak të acarimit të gjendjes kur u mbyt një fëmijë shqiptar rreth dhjetë vjeç në lumin e Ibrit, si rezultat i ndjekjes dhe frikësimit me qen që i bënë disa të rinj serbë në veri të Mitrovicës, grupit të fëmijëve shqiptarë. Protestat që pasuan varrimin e djaloshit të vogël shqiptar, shkaktuan atë reaksion zinxhir në gjithë Kosovën ku pati edhe mjaft të vrarë në popullsinë shqiptare në reagimet e tyre me forcat e sigurisë në Kosovë.

Letër e hapur intelektualëve dhe kastës politike të Shqipërisë

Logjika e profiterit

Shoqëria shqiptare këndej e andej murit tragjik, duhet t'i kuptojë sinjalet se të merresh ende me veten, do të thotë se nuk mendon për të ardhmen e brezave. Shpesh na mungoi guximi dhe lejuam që me fatin tonë të merren të tjerët. Nuk ditëm të krijojmë miq as të krijojmë aleanca. Shoqërisë shqiptare i mungon mendimi i vet politik. Nuk e krijoi elitën intelektuale, as nuk i përkrahu sa duhet vlerat e veta shpirtërore. Pranoi logjikën e profiterit, dhe ky është rrënimi i kodit tonë etik. "Ji i sinqertë ndaj vetes", thoshte Shekspiri. Mbi këtë maksimë Xhorxh Oruelli ngriti konceptin e ndershmërisë: shkrimtari (lexo dhe akëcili njeri) duhet të pranojë vetëm të vërtetën. E, e vërteta jonë është dinjiteti. Harrojmë se vjen koha kur duhet të kapërcehet hendeku i krijuar nga padrejtësitë e të tjerëve, që u morën me ne shkaku i pazarllëqeve të tyre. Kjo është çështje e vështirë edhe për popujt që kanë traditë të mendimit politik.

Dokumenti i nënshkruar nga zotërinjtë Kastriot Islami, Ministër i Punëve të Jastme të Shqipërisë, dhe Vuk Drashkoviç, Ministër i Punëve të Jashtme të Unionit Serbi-Mali i Zi, na frikëson se në kurriz të Kosovës vazhdon të bëhet tregti si në të kaluarën. Nuk na habit z.Vuk Drashkoviç, na tmerron gjesti i z.Kastriot Islami, i cili ka pranuar që Kosova të shikohet nën ombrellën e Unionit Serbo-Malazez, do të thotë se në rajonin tonë të mos ketë qetësi. Mu për këtë kërkojmë nga Parlamenti Shqiptar të shqyrtohet gjesti i pamatur i Ministrit të Punëve të Jashtme të Shqipërisë, z.Kastriot Islami. Kosova, megjithatë, nuk është Afrikë.

Prishtinë, 11.03.2005

Me nderime,

Akademik, Ali Podrimja

Luan Mulliqi, drejtor i Galerisë Kombëtare të Kosovës

Akademik, Rexhep Ferri

Dr. Basri Çapriqi, kryetar i PEN-it të Kosovës

Legalizimet, piramida e informalitetit dhe mashtrimit të politikës

Nga Astrit Kola

Zhurmnaja shurdhuese e legalizimit të zonave informale, nuk ishte thjesht gara e rikompozimit të klientëlës politiko-elektorale, por edhe mënyra më efikase e spostimit të vëmendjes publike nga problemet akute që pasuan thellimin e katrahurës së problemeve të pronësisë në Shqipëri.

Në dallim nga dalldia e politikës për rekrutimin e "informalëve" në "prag të legalizimit", pas daljes së ligjit, qytetarët e interesuar për legalizimin e trojeve dhe banesave të tyre nuk e hëngrën karremin që synonte legalizimet jashtë vullnetit dhe mirëkuptimit të pronarëve të ligjshëm, thjesht dhe vetëm me miratimin "ligjor" të atyre (pushtetarëve), që nuk kanë kurrfarë të drejte për të tjetërsuar pronën e të tjerëve, gjoja me pretekstin e zgjidhjes së krizës së pronësisë.

Treguesit e nivelit të ulët të legalizimeve pas daljes së ligjit, pra deklarimeve dhe regjistrimeve vullnetare, dëshmojnë se "pronarët e rinj" nuk u besojnë mashtrimeve të politikës, të cilat janë amplifikuar ndjeshëm me afrimin e fushatës zgjedhore.

Treguesi më i mirë për këtë tendencë të hapur është shqetësimi i ngritur në media nga ana e drejtorit të Agjensisë së Urbanizimit dhe Legalizimit, z.Eduard Cane, i cili deklaroi me dhimbje shifrën qesharake të deklarimit dhe regjistrimit vetëm të 6830 kryefamiljarëve, nga 300 mijë të tillë të pritshëm për t'u legalizuar, shifër kjo e barabartë me 2.3 %, ndonëse për këtë qëllim janë shpërndarë 50 mijë formularë nga Nano-qeveria.

Duket qartë se ky proces po shkon drejt dështimit të plotë, krahas skemave të përdorimit politik, me theks elektoral.

Dështimi i skemës qeveritare për zbatimin e ligjit për legalizimet në zonat informale, pas bilancit qesharak bash tre javë para përfundimit të afatit të përcaktuar nga legjislativi dhe qeveria, e ka detyruar Agjensinë e Urbanizimit dhe Legalizimeve që të lëshojë thirrjen për shpejtimin dhe intensifikimin e këtij procesi në përiudhën e mbetur, thirrje që ka pak gjasa të dëgjohet nga të interesuarit.

Kriza e besimit tek politika dhe synimet për mbledhje votash, kanë vënë në funksionim intuitën e "pronarëve të rinj" të zonave informale për të mos rënë pre e mashtrimeve dhe synimeve për vjelje të ardhurash nëpërmjet akteve administrative që janë derivate të një ligji antikushtetues dhe në kundërshtim të hapur me të Drejtat dhe Liritë Themelore të Njeriut, ndër të cilat e Drejta e shenjtëruar e Pronës dhe e trashëgimisë së saj në linjë gjenetike, nuk mund të kapërcehen me akte politiko-ligjorë nga një parlament i papërgjegjshëm, ndërkohë që ligji në fjalë nuk ka arritur të marrë as miratimin e opozitës parlamentare, e që gjatë shqyrtimit në komisionet parlamentare ka patur oponencë dhe kundërvënie të hapur nga shumica e partive parlamentare dhe shoqatat e pronarëve të ligjshëm.

Edhe vetë ministresha e Integrimit, Ermelinda Meksi, para një muaji pranoi se një nga arsyet themelore të frenimit të negociatave me BE është problemi i pazgjidhur i pronësisë dhe ndërtimi e funksionimi i një kuadri ligjor që "... bie në kundërshtim me kushtetutën e Shqipërisë dhe standartet e gjithëpranuara të të Drejtave dhe Lirive Themelore të Njeriut në Shqipëri".

Mungesa e konsensusit të politikës dhe shoqërisë civile, ndër të cilat spikasin organizmat përfaqësues të pronarëve të ligjshëm, është një arsye e mjaftueshme për moskonsiderimin nga BE të hapave të ndërmarrë nga maxhoranca socialiste, gjë që ka ndërgjegjësuar "pronarët e rinj" për injorimin e afateve dhe dispozitave për legalizimin e zonave informale. Pikërisht ky qëndrim i shndërruar në "abstenim masiv për deklarim dhe regjistrim", shpjegon edhe reagimin alarmant të Agjensisë Shtetërore për Legalizimet Informale, shpërndarë dhe artikuluar me bujë në mediat shqiptare.

"Qeveria e vdekjes" dhe "standardet europiane" të krimit

Nga Neritan Kolgjini

Krimet që ndodhën ditët e fundit të dimrit "alla-turka" dhe, në total, krimet e aksidentet me pasojë vdekjen që ndodhën në këtë fillimviti, kanë qenë me të vërtetë të frikshme qoftë për nga numri, qoftë për nga tipologjia e tyre. Por së fundi kurba e krimeve kundër personit shënoi një kulminacion të ri, që mund të konsiderohet si krim i shkallës më të rëndë, krimin terrorist. Për mendimin tim, ekzekutimet e disa njerëzve të njohur si bisnesmenë e ish funksionarë shtetërorë, mund të konsiderohen pa frikë si akte terroriste, për nga mënyra e organizimit dhe ekzekutimit. Ende nuk ka dalë qartë nëse kemi të bëjmë me ndonjë prapavijë politike, apo është thjesht zhdukje kundërshtarësh e njerëzish që dinë shumë, por gjithsesi, them që politika shtetërore, është e implikuar, qoftë tërthorazi, qoftë direkt. Sepse vetëm në një rast të tillë mund të kuptohen deklaratat e kreut të policisë Albert Dervishi kur thotë se në Republikën e Shqipërisë "krimi është brenda standardeve europiane". Se si mund të jetë brenda "standardit europian" ekzekutimi me eksploziv të fuqisë më të lartë (Lamaj, Arsi) apo me mina antitank (1 janar, në Bajram Curri) i qytetarëve shqiptarë, këtë e ka detyrim polici i vjetër Dervishi, të na e thotë. Prej këtyre "standardesh" e këtij stili gjykimi, unë kam të drejtë të konkludoj se qeveria është e implikuar direkt ose tërthorazi në këto krime të rënda vdekatare. Eshtë fakt se tendenca e qeveritarëve e zyrtarëve të sotëm është minimizimi e relativizimi i gravitetit të këtyre gjëmave, dhe kjo gjë për mua është më e rëndë se vetë krimet që ndodhën.

"Qeveria e vdekjes"

Prej kohësh opozita ka akuzuar qeveritarë të ndryshëm si të lidhur me krimin e organizuar e me trafikantë të ndryshëm, saqë më në fund qeveria Nano është pagëzuar me emrin "Qeveri e krimit". Por me sa duket, kjo është më keq se qeveri e krimit. Kjo është "qeveri e vdekjes". Sepse që prej ardhjes së kryeministrit Nano në krye të qeverisë, kolona e krimeve të rënda ka ardhur gjithnjë në rritje. Tragjeditë e një viti më parë që nisën me mbytjen e tmerrshme të 28 vetëve në brigjet e Karaburunit më 9 janar; apo mënxyrat e tjera nëpër rrugë, si të autobuzit me maturantë kosovarë, ose me nxënës shkollash nëpër rrugët "beterr" të Shqipërisë; vrasjet e përmuajshme të biznesmenëve e personave të tjerë të njohur; dhe vrasjet makabre të ditëve të fundit, - tregojnë se kemi të bëjmë me një "qeveri të vdekjes". Një qeveri që "lulëzon" përmjet vdekjes së të qeverisurve të vet. Një qeveri që ka përzier e ngatërruar rolin e Plutus-it (perëndisë së pasurisë) me rolin e Plutonius-it (perëndisë së vdekjes). Një qeveri që forcohet duke shpenzuar qindra milionë dollarë, ose rreth 10% të buxhetit të shtetit, për të... lejuar masakrimin e të qeverisurve të këtij vendi. Një qeveri që në ditë zie kombëtare, lejon kryetarin e saj të zdërhallet nëpër buzuqe e kabare greke apo arabe. E më tej, për të justifikuar vetveten për këtë gjendje tragjike, nxjerr para njerëzve një polic të papërgjegjshëm për të recituar një sallatë fjalësh që kulmon me sintagmën "standarde europiane të krimit". Por nëse këmbëngulet se qenka brenda standardeve, vrasja e përditshme e qytetarëve të këtij vendi, atëherë unë refuzoj t'i pranoj këto standarde. Lipsur qofshin standardet! Edhe po patën cilësorin "europiane" nga mbrapa.

"Standardi europian"

Unë nuk gjej dot forcë për të kuptuar se si z.Albert Dervishi, pak orë pas ekzekutimit makabër të disa biznesmenëve të deklarojë me qetësi "standardet europiane të krimit". Nuk pretendoj t'i hyj në profesion z.Dervishi, por megjithatë nuk mund të lejoj që ai të më dhunojë ndërgjegjen time qytetare e intelektuale me të tilla karagjozllëqe. Unë nuk e di se çfarë ka në mendje z.Dervishi me shprehjen e tij të "standardeve europiane" të krimit, por gjithsesi nuk mund ta pranoj se psh., në Londër mund të quhej "krim standard" ekzekutimi i një biznesmeni (ose më mirë 2) me eksploziv (tritol apo C4) brenda në ashensor. Nuk di dhe ngul këmbë që në Londër gjëra të tilla nuk mund të quhen"brenda standardit". Me këtë rast po sjell në dijeninë e lexuesit rrëfimin e një kolegu tim, i cili ka qenë para një viti në gazetën "The Guardian", si i ftuar special për një periudhë 3-javore, për shkëmbim eksperience. Kolegu im më tregoi për rregullin dhe qetësinë që mbizotëronte në lagjen ku ai kishte hotelin dhe për "vështirësinë" e gazetarëve të kronikës për të bërë lajmet. Për të më ilustruar këtë vështirësi ai më tregoi rastin më tragjik që kishte gjetur në shfletimin e koleksionit të gazetës për atë lagje, që kishte qenë një aksident ku një person i dehur kishte humbur jetën në një kthesë me makinë. Ai vend ishte shndërruar pothuaj në një vend pelegrinazhi ku të gjithëve u tregohej jeta e fatkeqit dhe vdekja e tij tragjike. Për një periudhë disavjeçare, ajo lagje nuk mbante mend krim tjetër vdekatar. Pra ky ishte "standardi londinez" (e pra edhe europian). Ndërsa gjatë ditëve që kolegu im kishte ndenjur në redaksinë e "The Guardian" ai më tregoi rastin më "të përgjakshëm" me të cilin ishte hapur një gazetë lokale e lagjes. Titulli i madh: "Përgjaket rruga Heath". Në fakt përgjakja kishte ndodhur si pasojë e sulmit "gjakatar" të një skifteri mbi një zog shtëpie, të cilin e kishte mbërthyer me kthetra dhe më pas e kishte rrëmbyer të gjakosur drejt folesë së vet diku larg atij vendi. Gazetari e kishte përshkruar këtë "masakër" me nota kaq tragjike, athua se bëhej fjalë për ndonjë fëmijë apo qenie humane. Ky pra është standardi i krimit në Europë, për të cilin polici Dervishi duhet të ketë minimalisht njohuri.

Çfarë duhet të bëjë një qeveri normale

Ndërkaq të zë lemeria kur kujton se çfarë ka ndodhur këto ditët e fundit në Shqipëri; që prej 1 janarit 05, me shpërthimin e një mine antitank, e cila "fluturoi" në kat të 5-të njërin prej fatkeqëve, e deri në rastin më të fundit, kur një djalosh 12-vjeçar u gjet një javë më pas në breg të detit, i mbytur bashkë me të atin peshkatar, 100 metra nga bregu i detit, dhe nën vështrimin indiferent të njerëzve të shtetit. Ndërkaq gjithë kjo periudhë kohore është mbushur me vrasje të bujshme, masakrime me thika të biznesmenëve, vetëvrasje fëmijësh ithtarë sektesh të panjohura fetare e deri në raste fatkeqe "kamikazësh" të pavullnetshëm, të cilëve nuk u gjenden më as kockat për shkak të fuqisë së eksplozivit. Këto ngjarje po e kthejnë Shqipërinë pak nga pak në një varrezë gjigante e njëkohësisht në një magazinë tragjedish njerëzore. E megjithatë policët e vjetër deklarojnë "standardet", me qetësi killeri gjakftohtë. Dmth., unë që jetoj në apartamentin tim s'duhet të shqetësohem, edhe nëse "dinamiteros-i" më vendos një kat ndanë meje një eksploziv, pasi kjo qenka "standard europian". Unë duhet ta bëj gjumin të qetë, edhe nëse eksplozivi shkakton tërmet që mund ta rrëzojë tërë pallatin. E pra kjo s'mund të kapërdihet. Në të tilla kushte, një qeveri e arsyeshme duhej të kishte marrë masa të jashtëzakonshme. Duhet ta kishte rrëmuar çdo skutë kriminelësh, duhet të kishte nxjerrë para gjykatës me dhjetëra autorë krimesh e mbështetës të tyre, duhet të kishte neutralizuar çdo vatër gjeneruese të krimit. Ndërsa në fjalorin e policisë nuk duhet të bëjë pjesë fraza "iku në drejtim të paditur". Dhe vetëm kështu shtetasit e këtij vendi do të ndiheshin më të qetë e më të sigurt. Më e pakta që s'duhej bërë, është pikërisht deklarata e qeverisë për "standardet" e krimit. Ndërsa po u vazhdua me këtë stil qeverisjeje që "u jep liçensë" kriminelëve, dalngadalë do t'u vijë radha edhe atyre njerëzve me pushtet që u duket vetja të pacënueshëm. Sepse krimi, kur ka këto ritme dhe arrin në këto nivele, nuk ka arsye të ndalet aty, por vazhdon edhe më lart.

Kambanat e ballkanikëve dhe letargjia shqiptare

Cinizmi që zhvlerëson iluzionet e rrejshme

Qemal Velija

Në një pikëpamje ne, shqiptarët, përsëri duhet tu jemi "mirënjohës" fqinjëve tanë grekë e sllavë, megjithëse tradicionalisht e aktualisht ata janë treguar agresivë, armiqësorë, përvehtësues e dëmshkaktues të mëdhenj ndaj nesh. Kjo "mirënjohje" duhet tu kushtohet për shkak të cinizmit, arrogancës, sjelljes barbare, fobisë(apo frikës!) prej nesh, qëndrime konseguente nga ana e tyre, që normalisht duhet të na kthjellojnë vështrimin, mendimin e vetëdijen, për tu shkëputur nga iluzionet e rrejshme për ndryshim klime ballkanike.

Fatmirësisht fqinjët i kemi gjaknxehtë, gjë që mundëson shprehjen haptas të ndjenjave dhe obsesioneve, apo më tej synimeve e strategjive antishqiptare, duke i nxjerrë me përdhunë shqiptarët nga ajo gjendje asfiksie ku e ka hedhur politika dhe propaganda mashtruese që, prej mëse një dekade e gjysëm, kërkon të fashisë vetëdijen, dinjitetin, interesat, aspiratën kombëtare. Dhe kjo gjaknxehtësi dhe refrektarizëm nga ana e fqinjëve, koha-kohës gris atë mjegullnajë në të cilën nanuriset mendësia e përpunuar keqas e shoqërisë shqiptare, për gjoja frymë të re marrëdhëniesh ballkanike, për kohë të reja "vëllazërimesh" e integrimesh, - mendësi që i ka sjellë një dëm të konsiderueshëm asaj, jo vetëm duke vonuar në kohë realizimin e aspiratës së përhershme kombëtare, por njëkohësisht ka dëmtuar edhe strukturën ekzistente, sidomos në shtetin politik, (me efekt jo të paktë edhe në realitetet e tjera kombëtare jashtë tij).

Pa ndjerë gërryerjen e përditshme që pëson prej diversionit të gjithkahshëm, gangrenën që ka zënë politikën, ekonominë, financat, ushtrinë, arsimin, kulturën, - pikërisht nga ato shprehje të hapura e flagrante të cinizmit, arrogancës, fobisë e pabesisë së fqinjëve, shpërthen reagimi vajtues (që nuk shkon fatkeqësisht më tepër se kaq) i shqiptarëve, të cilët kujtohen se "thika po iu prek në asht". Dhe ky reagim, pavarësisht se është thjeshtë një pasojë, e për më tepër spontan e i përkohshëm, tregon se nënvetëdija është e paprekur tek ata, çka jep shpresë se mund të ringjallet në një kohë të volitshme edhe vetëdija....

E keqja në këtë rast është se, mbas çdo reagimi të tillë shpresëdhënës, ndërhyn me të shpejtë politika dhe propaganda mbytëse, me narkozën mendjetopitëse, që i rikthen përsëri në nanuritjen e iluzioneve të rrejshme për "integrimin e pakthyeshëm të popujve ballkanikë". Dhe ky përpunim narkotik i mendësisë mund të lexohet qartë edhe në mënyrën e reagimit dhe sipërfaqësinë e tij, pa mundur ti shkohet analizës së fakteve në thelbin e vërtetë të tyre. Kjo mënyrë reagimi duket se është instinktive, për shkak të ngacmimit violent apo të goditjes trashanike e arrogante, dhe jo si rrjedhojë e reflektimit racional e organik. Për të ilustruar çka thamë deri më tash, do ti referohemi disa zhvillimeve permanente që kulmojnë koha më kohë me protagonizëm të dukshëm dhe ngacmojnë vetëdijen shqiptare (por vetëm vetëdijen, thamë, e jo edhe veprimin e organizuar kombëtarisht).

1. Precedenti "Himarë", "zona minoritare", dhe "historia ndryshe"

Himara ka qënë gjithherët (të paktën në mënyrë ekspozante, qysh në kohën e Zografove, Spiro e Petro Milove të fillim shekullit) objektivi i avancuar strategjik i politikës greke për shtrirjen e vorioepirizmit në territorin e shtetit politik shqiptar. Dhe në drejtim të këtij objektivi, me përpjekjet për ta paraqitur dhe për ta njohur si "zonë minoriteti", është punuar mjaft, sidomos përgjatë dekadës së fundit, të karakterizuar nga një udhëheqje politike kaotike e kapitullante, për të mos thënë më shkoqur të shitur së jashtëmi. Janë vërejtur haptas të veprojnë edhe në këtë zonë (ashtu si në zona të tjera të Jugut) mekanizma diversionistë që synojnë të neutralizojnë vetëdijen shqiptare në banorët e kësaj treve, nëpërmjet lidhjes së interesave ekonomike, sociale, arsimore, e deri kulturore, me shtetin dhe shoqërinë greke.

Ndërkohë që institucionet e shtetit shqiptar, në mënyrë të pafalshme, kanë krijuar kushte të favorshme për veprimin grek, jo vetëm duke e lejuar, por edhe duke hequr dorë faktikisht nga interesimi për këtë pjesë organike të tij. (Sa për kujtesë, pa folur për detyrimin investues, punësues, etj., mund të përmendim harresën dhe mospërfilljen e qëllimshme deri edhe për përforcues televizivë të stacioneve shqiptare, duke i lënë himariotët të ushqehen vetëm me stacionet greke, si për të përmbushur përpunimin shpirtëror për helenizimin e tyre. Apo duhet të kujtojmë më tej, rastin e anijes greke "fantazëm" që rrënonte plazhin e Himarës, ndërsa organet e shtetit shqiptar nuk u ndjenë të vepronin, si të bëhej fjalë për një territor jashtë juridiksionit të tij, gjë që i detyroi himariotët e shkretë, të tradhëtuar nga shteti i tyre shqiptar, të ngriheshin vullnetarisht me armë "si në kohë të Turqisë", për tu mbrojtur nga agresioni dhe nga piratëria shtetërore greke).

Në këto kushte, politika greke e gjeti të volitshme të ndërhynte me vendosmëri për realizimin e synimeve të veta, me rastin e zgjedhjeve të vitit 2000, 2001, 2003 (padyshim, edhe në zgjedhjet e pritshme parlamentare të 2005), deri në akte flagrante të grupeve diversioniste (pasi nuk mund të quhen ndryshe grupet e deputetëve grekë, gazetarëve grekë apo emisarëve të tjerë, që dhunojnë procesin zgjedhor), gjë që shkaktoi edhe reagimin spontan të opinionit publik shqiptar. Detyrimisht edhe krahë të politikës e propagandës u detyruan të ndërmarrin sipërfaqësisht një fushatë "patriotike", medemek në mbrojtje të Himarës shqiptare. Themi sipërfaqësisht, pasi kjo politikë e kjo armatë mediatike qëndron mospërfillëse ndaj veprimtarisë këmbëngulëse e sistematike të politikës greke në këto anë, dhe pasi, me mbarimin e fushatave të "kashtës", grekët lihen të punojnë të qetë më tej dhe të pregatisin farsa të tjera që kulmojnë në zgjedhje të ardhshme.

Ky mosveprim dhe heshtje fajësuese e politikës dhe mjeteve të propagandës përsëri do të dalë zbuluar, mbas tentativës së suksesshme greke në projektimin e shtrirjes së "zonës minoritare" kohëve të fundit për zgjedhjet e 2005. Krahë të politikës u treguan të zellshëm për plotësimin e orekseve greke, dhe padyshim që do të fillojnë të "qajnë krokodilçe" kur grekët cinikë dhe arrogantë do t'ua grisin ndër sy perdet e mirëkuptimit. Atëhere sigurisht do të kemi ndonjë fushatë tjetër "patriotike" për të mbrojtur atë çka dhanë me vullnetin e tyre mercenar politikanët e kobshëm të shtetit politik shqiptar. "Zona minoritare" e hartuar tashmë në skemat zgjedhore afron me Himarën e sipërthënë, duke krijuar kështu një avancim të dukshëm të strategjisë greke për çarjen e njësisë shtetërore shqiptare. Siguria dhe cinizmi me të cilën punon partia greke (e jashtëligjshme në bazë të kushtetutës së RSH) me emrin PBDNJ në terrenin shqiptar, është një dëshmi tjetër e kapitullimit të politikës shqiptare përballë agresionit grek në funksion të strategjisë së shprehur pak vite më parë nga eksponenti Papandreu se "po punojmë për helenizimin e Shqipërisë".

Një aspekt tjetër, që ka ngjallur reagime të përvajshme (kurrsesi të vrullshme dhe aktive) është diversioni që po kryhet në kujtesën historike të shqiptarëve të ardhshëm, gjë për të cilën kemi shkruar më parë po në gazetën "Atdheu". Shkrimi i historisë shqiptare sipas orekseve greke mund të jetë një shenjë mjaft dalluese se deri në ç'pikë ka shkuar kolonizimi grek mbi shtetin politik (apo hipotetik?!) të shqiptarëve, mbasi vetëm në kushtet e kolonizimit mund të ndërhyhet në sistemin arsimoro-edukativ.

Në të gjitha rastet, reagimi ka qënë spontan, si ai i vlonjatëve që kërkonin të vinin në vend nderin e flamurit shqiptar të shkelur në Himarë, si zërat kundër "zonës minoritare" apo edhe prononcimet e vakëta mediatike për diversionin mbi tekstet e historisë në sistemin arsimor. "Debatet" e stisura e të shtira mediatike, në çdo rast, kanë qënë më tepër për pozimin e disa individëve "mediatikë" sesa për ti hyrë në thelb çështjeve kardinale që duhet të jenë në qendër të vëmendjes së opinionit puublik, të politikës e të mekanizmave të tjerë shoqërorë, deri në veprimin aktiv të neutralizimit përfundimtar të tyre. Vetë fakti se askush nuk e përmend më Himarën dhe atë çka mund të ndodhë atje në zgjedhjet e pritshme, do të thotë se reagimet janë vetëm "kruajtje nga pickimi", ndërkohë që objektivat grekë përparojnë dita-ditës dhe do të shohim se, tashmë që arritën edhe "zonën minoritare" për zgjedhjet parlamentare të 2005, nuk do të përmbajnë dot ngazëllimin e furinë barbare, por do të shpalosin cinizmin dhe arrogancën më tepër se kurrë. Duke iu kujtuar shqiptarëve edhe njëherë mjerimin ku kanë rënë dhe pafuqinë e tyre për të vepruar organikisht për interesat dhe qënësinë e tyre kombëtare e shtetërore. "Këngët patriotike" me iso apo çifteli, që nisin sa herë prek "thika në asht", nuk bëhen aspak pengesë për operacionet agresive greke dhe mekanizmat diversivë që veprojnë në gjirin e shoqërisë shqiptare.

2. Vrasjet terroriste në kufi dhe "betejat" për flamurin

Grekët janë mjaft konseguentë në qëndrimet dhe armiqësinë e tyre të shpërfaqur ndaj shqiptarëve. Pavarësisht tullumbaceve rozë që lëshon politika për të mashtruar shqiptarët, medemek se "marrëdhëniet e shkëlqyera" politike mes dy palëve kanë ndikuar edhe në zbutjen e tyre karshi hallexhinjve shqiptarë që marrin trajsen me bukë për të shkuar si hyzmeqarë tek ata, - realiteti i vrazhdë i ditaditshëm flet vetëm për një angazhim shtetëror grek me shëmbëlltyrë terroriste përkundër shqiptarëve.

Folëm për precedentin "Himarë" dhe për "zonën minoritare" e "historinë ndryshe", por "miqësia" greke ka edhe një pamje tjetër më të prekshme dhe që çjerr brutalisht çdolloj përpjekje mjerane për të folur për "atmosferë integruese" me grekët. Vrasjet në kufij (detarë apo tokësorë) janë kthyer tashmë në një normativë për palën greke. Kujtojmë këtu rastin e fundmë të marinarëve shqiptarë, apo plagosjen e "trafikantëve" të ditëve të fundit në kufi, por pa harruar edhe djaloshin kuksian Vullnet Bytyçi, djemtë e gjymtuar elbasanas, banorët kufitarë të jugut që terrorizohen e grabiten prej forcave terroriste greke (me uniformë shtetërore), dhjetëra e qindra të tjerë të njohur e të panjohur djem nënash shqiptarë që janë bërë kurban i terrorizimit shtetëror grek, deri tek përdhunimet e djegiet me napalm apo edhe masakra mbi ushtarakët shqiptarë në Peshkëpi.

Në të gjitha rastet, ajo që duhet theksuar është karakteri spontan dhe i përciptë i reagimit ndaj kësaj praktike terroriste që ushtron shteti grek. Madje edhe jehona në media dhe në opinion duket se merr shtysë spontane nga ndonjë qark i palidhur me strukturën helmuese greke, që ngre zërin e vetmuar kundër këtij terrorizmi. Këtu nuk bëhet fjalë më për incidente të rastësishme, për akte të veçuara, por për seri të pafundme të një "telenovele" të përgjakshme 15-vjeçare që luhet mbi kurriz të shqiptarëve të braktisur e të dënuar prej fatit (pse jo edhe prej vetvetes!), e cila ka marrë qindra jetë njerëzish, ka dëmtuar shëndetin e ardhmërinë e mjaft të tjerëve, ka grabitur gjakun dhe djersën e qindramijë shqiptarëve.

Ndërkohë që opinioni është tepër inert, i topitur, i papërfillshëm, madje herë-herë në mënyrë të pafalshme, edhe në mbrojtje justifikuese për palën greke dhe fobinë terroriste të saj (si në rastin e inskenimit të pengmarrjes së autobuzit në Athinë nga dy mjeranë të manipuluar shqiptarë). Pa folur më tej për politikën dhe mjetet e informimit e të propagandës, që janë edhe autorët dhe përpunuesit e këtij qëndrimi të përgjithshëm në shoqërinë shqiptare. Në mënyrë djallëzore është ushtruar trysnia psikologjike për të rrënjosur këtë lloj qëndrimi nën justifikimin se "shteti grek po na mban me bukë djemtë dhe familjet tona, nuk mund të ngrihet zëri se grekët hakmerren duke përdorur "fshesën" famëkeqe, ose edhe se grekët nuk kanë faj pasi shqiptarët kanë bërë zullume të mëdha atje, madje janë mjaft të durueshëm!".

Më tej, është përdorur "terri informativ" për të mbuluar sa të jetë e mundur veprimtarinë terroriste greke, duke i minimizuar në opinion rastet, apo duke i paraqitur si sporadike dhe aksidentale. Ky lloj qëndrimi pastaj mvishet me atmosferën politike të bashkëpunimit, ndihmës, kreditimit, investimit, mbështetjes ndërkombëtare(!), që gjoja grekët jepkan për shtetin shqiptar. Dhe nuk thuhet (e nuk ka sesi të thuhet kur iu është zënë "koka me derë" prej flirteve e prostituimit politik, ekonomik e trafikues me grekët) as prej politikanëve e pushtetarëve, as prej mediave sunduese në treg e publik, -se ndihma, kreditimi, investimi janë pjesë e kolonizimit ekonomik të Shqipërisë, -se bashkëpunimi është mekanizmi varësues e diktues i politikës greke ndaj politikës shqiptare, -se mbështetja ndërkombëtare është fusha e minuar mbi të cilën duhet të ecë shteti shqiptar drejt marrëdhënieve ndërkombëtare. Apo më tej, se në mjaft sfera të jetës ekonomike, financiare, politike, kulturore, është ulur këmbëkryq mbi qafën e shqiptarëve Mafia greke e lulëzuar me mundin dhe pasurinë e shqiptarëve.

Ndërkohë që aktet e vazhdueshme terroriste mbi qytetarët e vobektë shqiptarë, keqtrajtimi në të gjitha pikë-kontaktet (ambasadë, doganë, polici, punëdhënës, mjedis publik), janë shprehje e hapur e ndjenjës dhe psikozës së përgjithshme antishqiptare të grekëve. Ata bëjnë mirë që shfaqen në mënyrë kaq arrogante, cinike, e deri verbëri patologjike, pasi shërbejnë si këmbana alarmi për vetë shqiptarët, të cilët duhet ti thërrasin mendjes për të mbledhur veten shoqërisht e për ti dhënë përgjigjen e hakun e anasjelltë grekëve.

(vijon në numrin e ardhshëm)

Ese mbi lidhjet ndërmjet monarkisë dhe fesë(2)

Simbolika fetare ndërmjet altarit dhe fronit

Charles A. Coulombe

SHBA

Vijon nga numri i kaluar

Në ligjëratën e tij (Piu VI) më 1793 "Pourquoi Notre Voix" (Përse Zëri Ynë), mbasi e ka quajtur monarkinë "më e mira e qeverisjeve", vazhdonte duke atakuar revolucionarët francezë për anullimin e saj. Shkrim pas shkrimi, përpara dhe më pas, Papë të ndryshëm i bënin nderime institucionit, duke nxjerrë në pah rrënjët e saj në Mbretërinë e Vetë Krishtit. Më 1925, Piu XI shkroi një enciklikë mbi këtë çeshtje, Quas primas, në të cilën ai theksonte se: Krishti Vetë flet për Autoritetin e Tij Mbretëror; në fjalimin e Tij të fundit, duke folur për shpërblimet dhe ndëshkimet që do të jenë rrisku i përhershëm për të drejtët dhe për të mallkuarit; në përgjigjen e Tij ndaj gjyqtarit romak, i cili i kërkoi Atij publikisht të përgjigjej nëse Ai ishte Mbret apo jo; mbas ringjalljes së Tij, kur u dha Apostujve të Vet misionin e udhëzimit dhe pagëzimit për të gjitha kombet, Ai gjeti rastin ta quante Veten Mbret, duke konfirmuar publikisht titullin, dhe shpalli solemnisht se Atij i ishin dhënë të gjitha pushtetet në qiell e në tokë.

Papa vazhdonte më tej duke thënë se "Kur njerëzit ta kenë pranuar njëherë, njëkohësisht në jetën private dhe publike se Krishti është Mbret, shoqëria të paktën do të marrë bekimin e madh të lirisë së vërtetë, disiplinës së mirorganizuar, paqen dhe harmoninë. Posti dhuratë prej Zotit Tonë investon autoritetin njerëzor të princërve dhe sunduesve me një kuptim fetar; ai fisnikëron detyrën e qytetarëve për bindje." Për të theksuar këtë pikë, ai aprovoi atëbotë një ditë-feste për kalendarin e Kishës, - Festën e Krishtit Mbret. Mu për këtë, Papa krijoi një liturgji të re të posaçme; ajo përfshinte një himn, disa fjalë të të cilit përmbledhin të gjitha mësimet katolike mbi Monarkinë: "T'u lëmë Mbretërve Kunorën dhe Skeptrin që ta mbajnë si një shenjë të supremacisë së Tij; dhe Atij (i përkasin) të gjitha vendet, të gjithë fiset të përbashkuara në një të vetme mbretëri të ndershme të mëshirës." Por ky përkujtim liturgjik i monarkisë shkonte shumë më prapa në kohë se më 1925-ën; Piu XI thjesht ishte duke ndjekur një traditë të lashtë. Pontifikalja Romane (libri i liturgjive të ipeshkvinjve) përmbante deri më 1962-shin një urdhër për Kunorëzimin e Mbretit; Missal-i (libër katolik) deri më 1970-ën përmbate një grup lutjesh "Për Mbretin". Në ditët e sotme, Litania e Shenjtorëve i lyp të Gjithëfuqishmit që Ai "të pranojë hirësisht t'u japë paqe dhe harmoni Mbretërve dhe Princërve Kristianë". Lidhja e fortë ndërmjet Altarit dhe Fronit në botën Katolike Mesjetare prejnga vijnë këto lutje, është e përmbledhur në frazën e Rex Dei Gratia - "Mbret për Hir të Zotit". Në kunorëzimin e tij, mbas atij të Paulit VI më 1963, Papa u njoftua se ai ishte "Babai i Mbretërve dhe Princërve." Nën simbolikën e këtij paternaliteti, ai u dha sunduesve të ndryshëm të Krishterimit tituj shtesë për t'iu përkujtuar detyrat e tyre në emër të Besimit. Ne të gjithë e dimë shpërblimin e "Mbrojtësit të Besimit" dhënë Henry-t VIII për librin e tij, Në Mbrojtje të Shtatë Sakramenteve (çka është më ironike - Henry vazhdoi ta përdorte titullin e tij edhe pas prishjes me Romën; ose Parlamenti Australian duke bërë të njëjtën gjë si me Papën, ta heqë atë më 1973-shin; por kjo mund t'u lihet lexuesve të mi të vendosin). Por atëherë ishin edhe shumë të tjerë. Kështu Shën Stefanit të Hungarisë, për shkak se e konvertoi vendin e tij në Krishterim, iu dha titulli "Mbreti Apostolik" nga Papa Silvestri II - privilegj i cili u trashëgua nga perandorët austriakë; Mbreti i Francës ishte njohur nga Papa Pauli II më 1464 si "Mbreti më Kristian", Mbreti i Spanjës është quajtur "Madhëria më Katolik", pasi Ferdinandi pushtoi Granada-n më 1492; Mbreti i Polonisë ishte "Madhëria e Tij Ortodokse", pasi Jan Sobieski shpëtoi Vjenën prej rrethimit turk më 1683; dhe Papa Klementi XI e shpalli Mbretin John V të Portugalisë dhe pasardhësit e tij "Madhëria më Besimtar", pas betejave të këtij të fundit me turqit. Prezenca në Misionin e vjetër San Gabriel, (as 5 milje larg prej shtëpisë sime në Kaliforni), e një llampe të Sakramentit të Bekuar, dhuruar Misionit më 1771 nga Mbreti Karl III i Spanjës, - është një përkujtesë e rolit të luajtur nga Monarkët Katolikë në përhapjen e Bresimit në Botën e Re.

Me Revolucionin francez, gjithsesi, lidhja e vjetër mes Altarit dhe Fronit u kërcënua. Ndërkaq në gjithë Europën, Katolikët u ngritën në luftë ndaj Revolucionit, në emër të Kishës dhe Mbretit. Mbas përfundimit të tij, madje edhe në ditët e sotme, Ruajalizmi në vendet katolike ishte në një lidhje të ngushtë me mbrojtjen e Kishës. Në këtë pikë, ndokush mund të thotë,"mirë, kjo është krejt mirë e drejt, le të jetë ashtu, në vendet katolike, me mbretër katolikë! Por si t'ia bëjmë me franko-kanadezët dhe me irlandezët?" Njëherë, përsa u përket të parëve që përmendëm, derisa ata të bëheshin shekullarë dhe tepër jo-katolikë përgjatë "Revolucionit të Qetë" të 1960-ës, ata kanë qenë ndërmjet kanadezëve më të zjarrtë pro monarkisë. Pjesërisht, kjo vinte për shkak të Aktit të Quebeck-ut më 1774, i cili u garantonte francezëve në Kanada të drejtat e tyre fetare dhe qytetare, duke anulluar Ligjin Penal anglez në këtë krahinë (kjo ende vazhdon të quhet si një prej "Akteve të Patolerueshme"në tekstet shkollore amerikane, dhe është denoncuar ashtu siç pritej në Deklaratën tonë të Pavarësisë). Por është pranuar gjithashtu se forma e qeverisjes më në sinkron me Katolicizmin është Monarkia. Prandaj shumë prej shkrimtarëve më të mëdhenj franko-kanadezë dhe oratorëve të shekullit 19 i kanë bërë lavde asaj. Më 1866 Louis-Francois Laflesche, Mëkëmbësi i Madh i Tre Rivierave, në Quebec, informonte të plotbesueshmin e tij se "Forma më e mirë e qeverisjes është një monarki e moderuar (Kisha dhe familja janë shembujt të kësaj)...". Edhe sot e kësaj dite, në Quebec përdoret motoja Je Me Souviens... "Unë kujtoj". Por ajo është një fragment i një fjalie më të gjatë - "Unë kujtoj se megjithëse kam lindur nën Zambakun, kam lulëzuar nën Trëndafilin" (simbole të Francës dhe Anglisë - shën. red.). Ndërkaq është mjaft e argumentuar se rritja e sotme e separatizmit në Quebec merr më shumë forcë psikologjike prej politikaxhinjve të ndryshëm republikanistë e anglofonë të Ottawas. Por në fund të fundit, nëse është e gabuar t'i qendrosh besnik Mbretëreshës në Londër, paraardhësit e së cilës garantuan mbijetesën e Kanadasë franceze, pse duhet të jetë e drejtë t'u rrish besnik disa burokratëve faqerrogozë në Anglo-Kanada?

Irlandezët janë komplet një problem tjetër shumë i koklavitur. Sigurisht, përpjekjet e tyre për mbijetesë kulturore dhe fetare i kanë mbërthyer ata në beteja shekullore me Kunorën britanike. Por kjo filloi të ndryshonte pas dy evenimentesh. E para ishte rritja e Emancipimit Katolik; e dyta ishte perceptimi në pjesën më të madhe të më të devotshmëve se republikat që po lindnin në Amerikë dhe në Francë, ishin një kërcënim shumë më i madh për Besimin sesa më të këqinjtë e Britanikëve.

Gjatë kryengritjeve në New England më 1775, Komiteti Katolik Irlandez i paraqiti Mbretit George III një letër "pikërisht për të shprehur përbuzjen për rebelimin e panatyrshëm, që së fundi ka shpërthyer ndërmjet disa nënshtetasve të tij amerikanë kundër personit më të shenjtë e qeverisë së tij. Ne s'mund të lëmë nën thundrën e tij (rebelimit) dy milion zemra dhe duar të dashura, besimtare dhe besnike." Megjithëse gjatë 1798-ës, shumë irlandezë në bashkëpunim me mbështetjen e disa Revolucionarëve francezë u ngritën kundër Kunorës, ata të Munsterit i qëndruan besnikë (kunorës). "Hunting Cap" O'Connell nga Derrynane, xhaxhai dhe babai shpirtëror i Daniel O'Connell-it, udhëhoqi fqinjët e tij në prapësimin e një tentative të francezëve për të zbarkuar. Arsyeja ishte e thjeshtë: - Në Munster ishin rekrutuar shumë prej ushtarëve në shërbim të Francës, dhe munsterianët kishin dijeni në vetë të parë të asaj që kërkonin realisht të bënin Revolucionarët me Kishën dhe Shtetin, për shkak të marrëdhënieve të tyre direkte me francezët. Vëllai i "Hunting Cap" Konti Daniel O'Connel, ka qenë komandanti i fundit i Brigadës Irlandeze në shërbim të Francës, dhe siç ka thënë Seumas McManus, "Munster ishte tepër Jakobit, për t'u bërë ndonjëherë Jakobin" (Jakobit, mbështetës i James II; Jakobin, njerëz të James I; Angli - shën. red.). O'Connel Liberatori pa vetë pushtimin e Bastijës dhe nuk e harroi kurrë atë. Si përfundim, megjithëse donte të shkëpuste Bashkimin Parlamentar me Britaninë e Madhe, ai ishte gjithmonë një mbështetës i Monarkisë. Siç e tregoi qartë shekulli 19, për vëzhguesit e mprehtë të Irlandës u bë gjithnjë e më e dukshme se megjithqë vendi kërkonte të mbyllte plagët që kishte, një republikë nuk do të mund t'i shërbente kauzës së Kishës.

Vijon në numrin e ardhshëm

Përktheu: Neritan Kolgjini

Shënim: Ky shkrim i studiuesit Charles A. Coulombe është pjesë e një debati të monarkistëve australianë me republikanët e atij vendi. Shkrimi në origjinal mban titullin "By the Grace of God" që shqip mund të jepet në formën "Për hir të Zotit" ose "Me bekimin e Zotit", kur është fjala për formulën e njohur monarkike.

Lëreni Edi Ramën të flasë

Nga Sazan Pipa

Turi i Edi Ramës nëpër Shqipëri, kryesisht në Veri të vendit, ndonëse është gjëja më normale në demokraci, ka ngjallur debate dhe shqetësime të kota.

Pavarësisht se Edi nuk synon të arrijë ato që pretendon se po bën, por thjesht për të ndalur hemorragjinë e votave të PS nëpërmjet argumentit se "PS është e keqja më e vogël" dhe se PS ka akoma djem që mund t'ia "qajnë e zgjidhin hallet" këtij populli, ai duhet lënë të zhvillojë takimet e tij, madje duhet ndihmuar.

E ç'të keqe ka nëse Majkëll Blumbergu apo Valter Veltroni dalin nëpër SHBA dhe Itali për të shprehur pikëpamjet dhe mbrojtur partitë që kanë për zemër?!

Asnjë e keqe nuk i vjen vendit nga turi i Edit dhe ligjëratat e tij, përkundrazi...

Edi Rama duhet lënë t'ia nxjerrë deri në fund kokën muhabetit dhe fundin kusisë së zezë ku është gatuar çorba e prishur, të cilët shqiptarët po e hanë prej dekadash dhe vitesh të sundimit të social-komunistëve në pushtet, pjesë e të cilëve është edhe Edi.

Të gjithë e kuptojmë se Edi me turin e tij dëshiron t'i bëjë hije Nanos që s'di çfarë të molloisë kur del nëpër rrethe, përveçse të kërcënojë sarandiotët se kërkon "8 mijë vota" dhe jo aq sa i kanë dhënë Gramozit në zgjedhjet parlamentare 2001, pra 2800 vota gjithsej.

Pastaj ç'të keqe kemi nëse do t'i besonim Edit kur na thotë plot sinqeritet se Gramoz Ruçi i sotëm nuk ka asnjë lidhje me Gramoz Salarinë e Ramiz Alisë, që ishte ministër i Brendshëm kur ekzekutoheshin djemtë antikomunistë nëpër klone dhe kur mbi një qytet të tërë si Shkodra zhvilloheshin masakra të tipit të 2 Prillit 1991. Asgjë nuk na prishet nëse e dëgjojmë me qetësi Edin tek rreket të na mbushë mendjen se Namik Dokle i sotëm nuk ka asnjë lidhje me mesazherin e dikurshëm të Hoxhës tek Kim Ir Seni, madje as me kryeredaktorin e "Punës" së Partisë së Punës së "punëtorëve dhe proletarëve"; apo nëse Nano i sotën nuk ka asnjë lidhje me Fatosin nëndrejtor të Institutit të Studimeve M-L të Nexhos dhe kryeministër që, si Li Peni, qëlloi qytetarët e Shkodrës dhe Tiranës me mitrolozë; apo nëse na mbush mendjen se Servet Pëllumbi nuk ka asnjë lidhje me xhelatin e Sigurimit Lirim Pëllumbi, që persekutoi barbarisht intelektualët durrsakë në kohën e Kadriut, Llambi e Mihallaq Ziçishtit dhe Llambi Peçinit; apo nëse Kastriot Islami i sotëm nuk ka asnjë lidhje me Kaçin e Zi të Ramiz Alisë, që e filloi karrierën duke mbyllur universitetin kur studentët kërkuan heqjen prej tij të emrit të Hoxhës. Padyshim që Edi e di se Kaçi i Zi nuk ka asnjë lidhje me Kastriot Islamin që në postin pasues të Haxhi Lleshit e Ramizit, u dërgua në Moskë nga ky i fundit, në korrik 1991, për të transmetuar mesazhet sekrete tek shefi i madh Gorbaçov në Kremlin, e me të cilin bisedoi 3 orë kokë më kokë!!! Edi ndofta e ka harruar se, më pas, pikërisht ky Kaçi i Zi kërcënoi për thyerje kafkash dhe tërheqje zvarrë, si dikur i ati - drejtor i burgjeve të Enverit, ku masakroheshin e mbyteshin nëpër qeli e biruca antikomunistët. Ndoshta Edi e ka harruar se Kaçi i mesazheve KëGëBë-iste është po i njëjti i mesazheve UDB-ashiste emetuar Beogradit pas bisedës kokë më kokë dhe nënshkrimit në Tiranë (më 22 dhjetor 2004) të marrëveshjes me UJK (Vuk) Drashkoviçin, sipas së cilës Kosova është dhe njihet pjesë e Jugosllavisë, ndërkohë që është vënë në axhendat diplomatike miratimi i Statusit të Pavarësisë së saj; apo nëse Skënder Gjino-ushi ministër i Alisë (dhe krah i djathtë i tij) nuk ka lidhje me Gjinushin aleat të Zani Çaushit të rebelimit të vitit 1997, e që ndofta nuk ka lidhje as me Et'hem Gjinushin që bënte genocid në Veri të vendit dhe Kosovë, duke spastruar Shqipërinë dhe Kosovën nga nacionalistët shqiptarë, (e që në fushatën e fundit për zgjedhjet vendore, Edi e kishte mbështetësin kryesor); apo nëse Valentina Leckaj e sotme nuk ka asnjë lidhje me Valentinën e dikurshme në krye të Bashkimit të Grave të Shqipërisë; nëse Arben Ahmetaj i Nanos është më i mirë se babai Lavdosh Ahmetaj - ministër i Ramiz Alisë dhe Fatos Nanos; nëse Memo-ushi i Salarisë "nuk është më i mirë se Pali Miska", vetëm e vetëm se nuk i lëshon tenderat e shkollave të Tiranës në dorë të bashkisë së Edit (!!?), e kështu me radhë...

Sipas Edit, e keqja më e madhe e këtij vendi është opozita, dhe jo ata që dikur "mbajtën pas bythe patllaket e Enver Hoxhës, e që e ndihmuan këtë qen bir qeni të masakronte shqiptarët e të qëndronte në pushtet me gjak... (shkruar në korrik 1996 nga vetë Edi në KOHA JONE)", e që sot na shpallen nga Edi, në Pezë e kudo, si "veteranë të nderuar që luftuan për atdheun!!!". Ne e kuptojmë se Edi që dikur ofshante për gjakun e vajtur dëm të Ptoleme Xhuvanit për pushtetin e Hoxhës, (në refleksionet e shkurtit 1991 në Akademinë e Arteve), sot atyre që vranë pas shpine Ptolemenë dhe Reshit Çollakun u lëpihet vetëm për vota - athua se nuk ishin po këta, por ishin alienë ata që bënë luftë civile dhe genocid në Shqipëri, në emër të Hoxhës dhe pushtetit të tyre!!!

Edi duhet lënë të flasë edhe për politikat e dështuara të qeverisjes dhe decentralizimit të pushtetit vendor, për të cilat fajin e ka "opozita" që na ka "qeverisur" që prej vitit 1997!!!

Edi duhet lënë të propagandojë edhe për rritjen e lumnueshme afro 20 herë të taksave të bashkisë së Tiranës, për të cilat sërish e ka fajin opozita "destruktive".

Edi duhet lënë të flasë që t'i mbyllet goja Fatos Lubonjës dhe Arben Meçes (me cilësimet "zhurmuesa" dhe "gjinkalla në majë plepit". Duhet lënë të flasë e këndojë edhe "qingji vogël... be-be-ba", në vend që t'i përgjigjet pyetjeve të deputetëve të popullit, këtyre përfaqësuesve "destruktivë", që lihen pas dere dhe ndalohen për të parë dokumentacionin e bashkisë së Tiranës, që klasifikohet "sekret shtetëror".

Edi duhet lënë të flasë edhe në emër të Mimi Kodhelit që, dikur, u penalizua për akuza të rënda dhe shkelje në drejtimin e Postave shqiptare, dosja e së cilës u mbyll pas "një neni special amnistimi" që iu shtua enkas neneve të Amnistisë së famshme të vitit 1997, me ndikimin dhe interesimin direkt të një drejtuesi shumë të lartë shtetëror, pas derës së të cilit qante Mimi-komshia!. Madje përveç Edit duhet lënë të flasë edhe Mimi kundër "shpifësave të opozitës destruktive", që, pasi mbylli dosjet e zeza të Mimit në 1997, tani "shpif" sërish për një studio arkitekture me mbiemrin e Mimit, nga e cila kalojnë me detyrim firmat që u miratohen leje ndërtimi për të marrë projekte në këmbim të pagesës së haraçeve të rënda...

Përse të mos flasë Edi, sa kohë që "të këqiat e këtij vendi i sjell opozita", që i ka thënë "fal me shëndet" pushtetit që prej 8 vjetësh.

Përse të mos flasë Edi, që bën edhe preventivuesin, edhe tenderuesin, edhe supervizorin, edhe miratuesin e situacionit përfundimtar të punimeve, (me cikël të mbyllur brenda bashkisë), që kanë zëra me çmime disa herë më të larta sesa ato evropiane, e sesa ato të biznesit privat dhe standardeve të miratuara nga një ligj ende i pashfuqizuar i qeverisë Meksi, (hartuar dhe miratuar konform standardeve shtetërore të Italisë dhe BE), në vitin 1993)!??

Lëreni Edin të flasë, sepse vetëm kështu do të bindemi se "opozita destruktive është e keqja më e madhe e këtij vendi", ndërsa "pozita konstruktive" që drejton Shqipërinë që në vitin 1944, (me një ndërprerje të pjesshme alla Part-Time prej 5 vjetësh), e ka çuar atë në majat më të larta të mjerimit dhe prapambetjes, duke na klasifikuar në vendin e fundit në mbarë planetin!?

Lëreni Edin të flasë, nëse doni që votat e socialistëve të mos firojnë në Veri të vendit, "për hir të popullit socialist" dhe pushtetit të socialistëve "që është e keqja më e vogël...".

Rëndësi ka që pushteti në Shqipëri të mbetet edhe 60 (apo edhe 600 vjet të tjera) në duart e bijve të etërve, thënë ndryshe në duart e konsorciumit "SOC & SONS", të cilit shqiptarët ia kanë parë hajrin dhe shijuar "sukseset në qeverisje".

Pse duhet të ndryshojë gazeta "Atdheu"

Nga Remzi MUHJA

(Kryetar i Degës së PLL Kavajë)

Cilësia e shkrimeve të gazetës "Atdheu", organ zyrtar i PLL, kohët e fundit është rritur mjaft, (ndonëse edhe më parë niveli ka qenë po aq i lartë).

Analizat, opinionet, editorialet dhe komentet e botuara kanë qenë dhe janë bërë gjithnjë e më cilësorë, më të mprehtë, më të guximshëm dhe më të qartë. Ato janë të drejtpërdrejtë dhe jo me aluzione e sofizma, duke krijuar një tablo të qartë për politikën aktuale dhe Monarkinë shqiptare e atë ndërkombëtare.

Polemikat dhe replikat në mbrojtje të idealit mbretëror dhe PLL, kanë qenë me të vërtetë për t'u admiruar.

Edhe përkthimet për regjimet monarkike në Europë dhe botë, kanë qenë të shkëlqyera, frymëzuese për idealet tona mbretërore, na kanë hapur horizontet e dijes dhe janë përshtatur në mënyrë të shkëlqyer në gjuhën shqipe.

Artikujt me mjaft vlera, si për aktualitetin dhe ato historikë të z.Bajram Xhafa, lexohen me vëmendje nga të gjithë lexuesit, të cilët presin më shumë shkrime prej tij.

Por nga ana tjetër kam shumë vërejtje e sugjerime që, më shumë, të shkruhet se sa është shkruar deri tash në gazetën "Atdheu" lidhur me jetën dhe veprën e Mbretit Zog, çka më shtyn të shpreh shqetësimin tim se shumë pak është shkruajtur për jetën dhe veprën e NMT Mbretit Leka.

Gjithashtu u sugjeroj stafit të gazetës që, më shumë se deri tash, të shkruajë për historikun e lavdishëm të PLL dhe për veprimtarinë e saj ndër vite e dekada, qoftë për qëllime njohëse, ashtu edhe edukative e me rezonancë politike bashkëkohore. Historiku i PLL ka rëndësi shumë të madhe për anëtarësinë e PLL aktualisht, sepse do të ndikojë në zgjerimin e horizonteve politike dhe në perceptimin e rritjes së saj në kohë, ngaqë me bindjen se historia e PLL është e lavdishme, ne duhet ta shkruajmë e rishkruajmë atë, si historikun e partisë më të vjetër tradicionale shqiptare, që ka derdhur kontribute madhore në themelet e shqiptarizmës.

Meqenëse në LZHK janë ftuar dhe aderojnë personalitete me peshë dhe reputacion politik sikundër zotërinjtë Dashamir Shehi, Tomorr Malasi, Eduard Ypi, Shpëtim Roqi, Uran Metko, etj., do të shfrytëzoja rastin që, me anë të këtij shkrimi në gazetën "Atdheu", t'u kërkoj atyre, të prononcohen me qëndrime të veçanta, me gojë e shkrim për Mbretin Leka si figurë qëndrore e zhvillimeve politike në vend, për PLL si parti e idealeve të mëdha monarkiste e atdhetare, për ta ndihmuar elektoratin shqiptar të kuptojë rëndësinë e angazhimit në LZHK, në mbështetje të Mbretit Leka si udhëheqës shpirtëror i saj.

Gjithashtu do t'i sugjeroja redaksisë së gazetës që t'i linte më shumë hapësirë shkrimeve divulgative të karakterit kulturor e letrar, për t'i dhënë më shumë frymëmarrje gazetës dhe për ta bërë atë më të lehtë në të lexuar, për shkak të peshës së rëndë të pjesës politike, e cila i superon plotësisht rubrikat e tjera. Unë e kuptoj rëndësinë e pasqyrimit të hollësishëm të aktiviteteve të partisë dhe qëndrimeve politike zyrtare të saj, të mirëpritura nga të gjithë, por njëkohësisht mendoj se futja e shkrimeve që lehtësojnë frymëmarrjen dhe leximin e gazetës, është e domosdoshme.

Sugjerimet e mia për sa më sipër, mendoj se do të konsiderohen e të mbahen parasysh të paktën për një herë në dy javë, çka besoj se do të jetë e mjaftueshme, dhe kësisoj një fllad i ri do të freskonte faqet e saj të nderuara.

___________________________

Spahiu dhe Basha kundërshtojnë në konferencë shtypi ndarjen zonale PS-PD

PLL kundërshton ndarjen zonale

Rrethi i Matit vazhdimisht ka pasur 2 zona elektorale dhe këto dy zona i ndante lumi i Matit. Ndërsa këto dy zona i kanë masakruar vetëm e vetëm se janë bastione të Legalitetit dhe paragjykojnë fitoren e sigurt të LZHK drejtpërdrejt në mazhoritar

LZHK, përvoja amerikane dhe ulja e taksave

Nga Nevruz Ndregjoni

Drejtor i Departamentit te Organizimit te PLL

Në të gjithë historinë e saj politike dhe qeverisëse, e Djathta klasike ka formësuar si filozofi dhe ka praktikuar sisteme taksash të ulëta, mbështetur në politika fiskale që synojnë rritjen e frymëmarrjes së biznesit dhe stimulimin e iniciativës së lirë. Teoricienë dhe apologjetë të social-demokracisë e kanë anatemuar këtë frymë me arsyetimin se u shërben interesave të trusteve dhe manjatëve, por asnjëherë nuk kanë denjuar të shpjegojnë efektet e uljes së barrës fiskale në uljen totale të çmimeve të mallrave e shërbimeve, uljen e evazionit fiskal dhe, për pasojë, rritjen e standardit të jetesës.

Politikat e uljes së taksave dhe stimulimit të biznesit të vogël e të mesëm, gjithmonë kanë ndikuar në rritjen e numrit të aktorëve dhe operatorëve në treg, me rrjedhojë rritjen e punësimit (sidomos të vetëpunësimit familjar), përmirësimin e cilësisë së prodhimeve e shërbimeve, rritjen e gamës së tyre dhe, në fundore, zgjerimin e bazës së taksapaguesve.

Që të gjithë këto komponentë nuk janë gjë tjetër veçse tregues sintetikë të zhvillimit dhe prerogativa të sigurimit të burimeve të reja për rritjen e arkëtimeve në buxhetin e shtetit. Ulja e barrës fiskale në përgjithësi dhe pakësimi i taksave, jo vetëm që ndikojnë në uljen e çmimeve, por ato kanë efekt të fortë në rritjen e masës së parave në qarkullim, të shpejtësisë së qarkullimit të mjeteve të xhiros, rifutjes në treg të dividentit në trajtën e riinvestimeve produktive dhe gjallërimin e tregut të parave dhe kapitaleve.

Praktika mbarëbotërore e së Djathtës klasike në pushtet, rezultatet efikase qeverisëse të saj, e kanë shndërruar filozofinë e taksave të ulëta në kolonë vertebrale programore. Në këtë frymë edhe LZHK, si një nga komponentët e rëndësishëm të qeverisjes së ardhshme, pas harmonizimit programor me forcat e tjera të djathta, do të stimulojë e kërkojë hartimin e programeve qeverisëse që synojnë jetësimin e politikave fiskale të nxitjes së biznesit të vogël e të mesëm, rritjen e punësimit dhe përgjysmimin e barrës fiskale drejt kufijve 30-35 %.

Politikat fiskale të LZHK në pushtetin e ardhshëm do të synojnë shkatërrimin e monopoleve dhe hapësirave politike, ligjore e të tregut, që nxisin lindjen dhe zhvillimin e tyre. Objektivat e LZHK në sistemin fiskal synojnë dyfishimin e arkëtimeve prej tij në raport me PBB, në krahasim me 16-17 % që janë aktualisht, (vendet ballkanike e kanë në nivelet 28-33 %), duke i prerë rrugën kryesisht evazionit fiskal me ngjyrime politike, që përbën edhe shkakun kryesor të këtij niveli të arkëtimeve në buxhet.

Ulja e taksave dhe përgjysmimi i barrës fiskale, i propozuar nga PD në fushatën e kaluar dhe tani, janë objektiva që përputhen me filozofinë e LZHK dhe shtojnë aksesin e bashkëpunimit politik dhe bashkëqeverisjes paszgjedhore.

Ndërkohë, janë të majtët në pushtet ata që, nga njëra anë trumbetojnë mbrojtjen e shtresave të paprivilegjuara, ndërsa nga ana tjetër rrisin pandërprerë taksat, ndonëse janë të bindur në efektet e këtyre politikave në rritjen e çmimeve dhe varfërisë, me argumentin aspak bindës të rritjes së barrës fiskale në emër të zbutjes së defiçitit buxhetor. Po këtë bëri kohët e fundit edhe Arben Malaj, pas deklarimit të lidershipit të PD për uljen e taksave.

Edhe filozofia qeverisëse e socialistëve në nivel të pushtetit vendor, bazohet në ngritjen e taksave ekzistuese dhe shtimin e taksave e tatimeve të reja, dhe shembulli më i mirë për këtë ishte miratimi i projekt-buxhetit të bashkisë së Tiranës, drejtuar nga Edi Rama dhe socialistët.

Edhe përvoja e së djathtës amerikane (e republikanëve), bazohet fuqimisht në premtimet dhe synimet qeverisëse për ulje të taksave

Në literaturën politologjike kanë mbetur të fiksuara premtimet e Reganit për ulje taksash gjatë fushatës së zgjedhjeve presidenciale të vitit 1980, deklarata e famshme e Xhorxh Bushit gjatë fushatës presidenciale më 1988, (që madje i vulosi edhe fitoren): "Lexoni buzët e mia, nuk do të ketë më taksa të reja, por do të ketë ulje të atyre ekzistuese".

Si dëshmi e filozofisë së të majtëve për ngritjen e taksave shërben përvoja amerikane e vitit 1992, kur, për shkak të rritjes së defiçitit buxhetor federal, brenda dy vitesh (1990-1992) nga 220 në 290 miliardë $, presidenti Bush (senjor) pranoi kompromisin e famshëm me demokratët (që atëkohë përbënin shumicën në Kongresin amerikan), që me iniciativën e tyre ligjvënëse të hartoheshin ligje për rritje taksash e të bëheshin shkurtime të financimeve buxhetore me synim uljen e defiçitit buxhetor.

Para disa ditësh, Departamenti i Shtetit publikoi shifrat ekonomike për tremujorin e fundit të vitit 2004, ku spikat rritja prej 3.8 % e PBB.

Para një muaji qeveria amerikane kishte dhënë parashikimin e saj për një rritje 3.1 %. Por gjatë vitit 2004, ekonomia amerikane u rrit me 4.4 %. U hapën 2.2 milionë vende të reja pune. Po për këtë tremujor, bizneset amerikane investuan 18 % më shumë në teknologji e pajisje. Vetëm në janar të 2005 në Amerikë janë shitur 6.8 milionë shtëpi të reja. Biznes kolosal, shifra marramendëse, rritje pozitive të ekonomisë më të madhe në botë me ritme që i kanë zili të gjithë. Emëruesi i përbashkët i këtyre rezultateve? Reforma të djathta. Plani i Presidentit Bush për të ngritur ekonominë amerikane, ishte gjithëpërfshirës dhe përmblidhte shumë ide, por pika kryesore mund të thuhet me dy fjalë, ulje taksash. Ulje për biznesin, për korporatat, ulje taksash dividenti, ulje e tatimit mbi të ardhurat, eleminim i taksës së trashëgimisë, ulje të taksës së pronës e një sërë masash të tjera, për t'u dhënë më shumë para amerikanëve që t'i shpenzojnë dhe bizneseve që t'i investojnë.

Ndërsa veshët tanë tingëllojnë me zhurmë retorikat pompoze për "reforma standarde"! Pra "nëse duam të integrohemi në Europë, këto janë reformat që duhen bërë! Pse duhet ndërruar qeverisja atëherë? Edhe sikur në pushtet të vijnë të djathtët, këto që po bëjmë ne do të bëjnë. Më mirë të rrimë ne që jemi".

Shqiptarët nuk kanë nevojë "reforma standarde", efektet e të cilave janë deformuar dhe kanë sjellë mjerim dhe varfëri në mbi 90 % të popullsisë.

Në vend të "reformave standarde" na lipsen reforma të djathta dhe ulje taksash. Shembulli konkret sapo u publikua nga Departamenti i Shtetit Amerikan.

Filozofia qeverisëse e LZHK dhe përvoja e së djathtës amerikane përkojnë dhe janë identike. Mbetet vetëm realizimi i tyre, ndaj LZHK është më e vendosur se kurrë për të fituar dhe qeverisur.

Legalistët dhe dega e LZHK në SHBA, organizojnë vizitën e Spahiut dhe Shehit

Kryetari Spahiu, vizitë disaditore në SHBA

Kryetari i PLL Spahiu dhe ai i PDRn Dashamir Shehi kanë filluar një vizitë disaditore në SHBA të organizuar nga legalistët dhe dega e LZHK në SHBA. Kështu të premten që shkoi dt. 04.03.2005, dy deputetët e LZHK-së dhe eksponentë kryesorë të kësaj lëvizjeje, u nisën nga aeroporti i Rinasit. Në një njoftim për mediat të Zyrës së shtypit të Departamentit të Informacionit të Partisë Levizja Legalitetit të datës 4 mars thuhej se "Sot është nisur për një vizitë disaditore për në SHBA, kryetari i PLL z.Eqerem Spahiu. Kjo vizitë është përgatitur nga dega e LZHK në SHBA dhe përveç z.Spahiu, është ftuar edhe z.Dashamir Shehi, kryetar i PDRn. Në agjendën e takimeve janë parashikuar takime të shumta me diasporën shqiptaro amerikane, shoqatat e ndryshme të shqiptarëve në SHBA, takime me personalitete të ndryshme të këtij komuniteti etj.. Po ashtu në agjendë është programuar edhe një takim me kongresmenë të njohur pro kauzës shqiptare në SHBA, emrat e të cilëve do të bëhen të njohur në ditët në vazhdim, kur këto takime të zhvillohen. Eshtë e konfirmuar se z.Spahiu do të ketë një takim me përfaqësuesit eminentë të loby-t shqiptar në SHBA si me z.DioGuardi etj. Kjo vizitë mund të kapë një periudhë relativisht të gjatë prej një jave dhe në ditët në vazhdim, do të ketë njoftime të përditshme rreth takimeve që do të zhvillohen," mbyllej informacioni i Zyrës së shtypit të Departamentit të Informacionit të PLL.

Disa njoftime rreth "paqartësive" për shkarkimin e Maksim Begesë

Pse është shkarkuar Maksim Begeja

Nga Neritan Kolgjini

Prej disa ditësh gazetat po shkruajnë rreth shkarkimit ose të jo të z.Maksim Begeja si kryetar i grupit parlamentar të LZHK-së. Shkrimet përgjithësisht i janë përmbajtur linjës se ka paqartësi rreth këtij fakti, pasi disa deputetë e mohojnë që z.Begeja të jetë shkarkuar, ndërsa disa të tjerë e konfirmojnë me gjysmë zëri. Një problem më vete është çështja e burimeve nga furnizohen gazetarët dhe në këtë rast problemi më intrigues është ekzistenca e një mesazhi E-mail në emër të LZHK-së, i cili është konsideruar si "pirat" dhe i pavërtetë.

E vërteta është se në datë 2 mars 2005 ka pasur dy E-mail-e për gazetat. Njëri mban adresën e PLL të e-mail-it, e cila është mjaft e njohur, "levizja_legalitetit@yahoo.com" dhe tjetra është adresa e re "lzhk_zedhenesi@yahoo.com". Mesazhin e PLL e kam përpiluar unë, pas kërkesës së z.Fluturak Gërmenji, i cili rreth orës 8 të darkës më kërkon në telefon që të përgatisja një njoftim shtypi të shkurtër, duke më thënë shkurt edhe përmbajtjen e tekstit, të cilin duhej ta bëja në emër të z.Shpëtim Roqi. Unë i kërkova që z.Roqi të vinte e të më takonte personalisht në zyrën ku unë po punoja, por z.Gërmenji pas kësaj tha se "nuk mund të vijmë për shkak se jemi në një rast vdekjeje". Unë pas kësaj përgatita mesazhin për gazetat dhe e shpërndava. Njëkohësisht mësoj se një e-mail paralel ishte nisur nëpër disa gazeta ku njoftohej shkarkimi i z.Begeja, nga adresa e cituar më sipër me emrin e zëdhënësit.

Sido që të jetë e vërteta rreth nisjes së atij mesazhi, faktet janë se z.Begeja është shkarkuar në mbledhjen e datës 2 mars, nga pozicioni i tij si kryetar i grupit të deputetëve të LZHK. Nga ana tjetër është absurde që ai vetë dhe disa deputetë pa parti rrotull tij, të fshehin në mënyrë banale këtë fakt, duke bërë deklarata fluturake nëpër gazeta. Nga deklaratat e këtyre ditëve, bëhet e qartë se deputetët janë pothuaj në një mendje që Begeja të ruante postin e kryetarit të grupit të LZHK-së. Dhe këtë dëshirë të tyren ata gati e kanë bërë fakt të kryer duke mohuar qorrazi faktin se ai është i shkarkuar tashmë, ashtu siç thotë troç edhe e-mail-i në emër të zëdhënësit të LZHK-së. Aq edhe më diskreditues është fakti se ata kanë nxjerrë pretendimin se "Mbreti nuk mund ta shkarkojë Maksimin, pasi nuk është deputet!" Kjo deklaratë e cituar në gazeta, tregon mendësinë e gjymtë dhe thelbësisht antimonarkiste të autorëve të saj, të cilët nuk e kuptojnë se Mbreti Leka I-rë gëzon autoritetin e jo pozitën e lartë ligjore të një politikani. Por zaten thuhet një fjalë, se "qenit, kur i vjen ngordhja, shkon e zhgërryhet në derë të xhamisë"! Edhe ca deputetë shëtitës të LZHK-së, kujtojnë se mund të mbijetojnë në politikë, duke mos pasur lidhje fare me atë truall.

Gjithsesi, shkarkimi i Maksim Begesë është diçka që nuk mund të vihet në diskutim. Tashmë shkarkimi i tij është konfirmuar edhe zyrtarisht. E vetmja gjë e paqartë edhe për deputetët, është se kush do të jetë kryetari i ardhshëm i grupit të LZHK-së. Me zgjedhjen e kryetarit të ri, pritet që të normalizohet e fuqizohet edhe puna e këtij grupi në prag të fushatës elektorale.

Ja mesazhi i nisur nga adresa: lzhk_zedhenesi@yahoo.com

LEVIZJA PER ZHVILLIM KOMBETAR

ZEDHENESI I SHTYPIT

Tiranë, më 2 mars 2004

Deklaratë për mediat

Në mbledhjen e sotme të grupit parlamentar të LZHK që u zhvillua nën drejtimin e Kryetarit të Lëvizjes për Zhvillim Kombëtar Leka Zogu, ky i fundit i komunikoi z.Maksim Begeja, deri më sot kryetar i Grupit Parlamentar të LZHK, shkarkimin nga ky post.

Grupi parlamentar i LZHK-së do të vazhdojë aktivitetin e tij me të njejtën përbërje, ndërsa kryetari i ri i këtij grupi do të emërohet në ditët e ardhshme.

Zëdhënësi i shtypit

(lzhk_zedhenesi@yahoo.com)

Ja mesazhi i nisur nga adresa e PLL levizja_legalitetit@yahoo.com

Lëvizja për Zhvillim Kombëtar

Departamenti Marrëdhënieve me Publikun

Tiranë më 02.03.2005

Informacion për mediat

Sot është nënshkruar zyrtarisht anëtarësimi i BSPSH në LZHK. Ky nënshkrim është zhvilluar në selinë e LZHK në Tiranë pas bisedimeve ndërmjet kryetarit të LZHK Leka I Zogu dhe kryesindikalistit z.Gëzim Kalaja. Në marrëveshje është parashikuar që sindikata e pavarur të kontribuojë maksimalisht në fushatë në krah të LZHK dhe të ketë në listën e deputetëve një numër të caktuar kandidatësh që do të përzgjidhen në këshillin ekzekutiv të LZHK-së.

Po ashtu gjatë ditës së sotme kryetari i LZHK ka zhvilluar një takim me deputetët e grupit të LZHK-së ku ka kërkuar më shumë impenjim në realizimin e politikave e programit elektoral të lëvizjes. Deputetët kanë rënë dakord me këtë kërkesë të kreut të LZHK Leka I Zogu.

Drejtori i Departamentit

Shpëtim Roqi

(levizja_legalitetit@yahoo.com)

Sindikatat aderojnë në LZHK

Një përfaqësi e Bashkimit të Sindikatave të Pavarura të Shqipërisë, e kryesuar nga kryetari, z.Gëzim Kalaja, zhvilloi një takim pune me kryetarin e LZHK Mbretin Leka, në të cilin u shpreh kërkesa zyrtare për të aderuar institucionalisht në LZHK.

Bazuar në filozofinë gjithëpërfshirëse të Lëvizjes për Zhvillim Kombëtar, sidomos në raport me shoqërinë civile dhe grupet e interesave të gjera publike, kjo kërkesë u pranua me kënaqësi nga kryetari i LZHK Mbreti Leka. Me miratimin e këtij aderimi, BSPSH ka të drejtë të propozojë dhe vendosë kandidatura përfaqësuese për deputetë me siglën e LZHK, në fushatën e ardhshme të zgjedhjeve parlamentare.

"Tradita"

Reporterët e KE, takim me krerët partiakë

Javën që shkoi në harkun 2-4 mars erdhi në Shqipëri një përfaqësi e Këshillit të Europës, në cilësinë e bashkëreporterëve të Komisionit të Monitorimit të Asamblesë Parlamentare të kësaj organizate për Shqipërinë z.z. Smorawinski dhe Matjaz Gruden. Në agjendë ishte parashikuar një takim me krerët partiakë në Parlamentin e Shqipërisë, i cili u zhvillua në mbrëmjen e datës 3 mars, ku u diskutua rreth ecurisë së reformave, zgjedhjeve të ardhshme dhe problemeve që lidhen me to, problemeve të stabilitetit politik etj..

Në këtë takim ishin pothuaj të gjithë kryetarët e partive parlamentare si të maxhorancës edhe të opozitës, ku siç pritej kishte deklarime të ndryshme rreth gjendjes në vend. Kryetarët e partive të opozitës denoncuan mungesën e seriozitetit të qeverisë në zbatimin e kushteve të vëna nga KE për Shqipërinë dhe implementimin e standardeve të kësaj organizate, si dhe tentativat zyrtare për manipulim në zgjedhjet e ardhshme, përmes listave të zgjedhjeve, komisionerëve e terrorit policor.

A.B.

Deklaratë për mediat e kryetarit të PLL z.Eqerem Spahiu

PLL kundërshton ndarjen zonale

Rrethi i Matit vazhdimisht ka pasur 2 zona elektorale dhe këto dy zona i ndante lumi i Matit. Ndërsa këto dy zona i kanë masakruar vetëm e vetëm se janë bastione të Legalitetit dhe paragjykojnë fitoren e sigurt të LZHK drejtpërdrejt në mazhoritar

Me firmosjen e marrëveshjes tripalëshe PS - PD - OSBE, mori fund odiseja e ndarjes së zonave zgjedhore duke mbyllur ciklin ligjor të zgjedhjeve parlamentare të ardhshme.

Sipas projekt-ligjit për ndarjen e zonave zgjedhore që do të kalojë nesër për shqyrtim në seancën plenare të Kuvendit të Shqipërisë, janë marrë parasysh dy kritere bazë:

a.numri mesatar i zgjedhësve për një zonë zgjedhore,

b.kufijtë ku shtrihet zona zgjedhore

Të dy kriteret nuk janë respektuar, madje janë shkelur haptas.

Kuota për një zonë zgjedhore është fiksuar me 23.369 zgjedhës, por kjo nuk është zbatuar në shumicën e zonave.

Po e ilustrojmë me disa shembuj:

Zona nr.99 në Sarandë ku z.Nano ka shpallur kandidaturën e tij, është me 17.921 zgjedhës në listë, d.m.th. 5448 zgjedhës ose 23,31% më pak se mesatarja e caktuar.

Të tetë zonat e Qarkut Vlorë janë me mesataren 21.320 zgjedhës, baraz me 2.049 zgjedhës më pak se kuota e caktuar.

E kundërta ndodh me zonën nr.22 të Qarkut Dibër të cilës i janë caktuar 27.476 zgjedhës, pra 4.107 zgjedhës më shumë se mesatarja kombëtare dhe 9555 zgjedhës më shumë se zona nr.99 e Sarandës.

Të pesë zonat e Qarkut Dibër ku përfshihen rrethet Mat, Bulqizë, Dibër, janë me mesataren 26.535 zgjedhës; pra me 3.166 zgjedhës mbi mesataren e përgjithshme në rang kombëtar.

Përsa u përket kufijve ku shtrihen zonat, janë shkelur të gjitha kriteret. Edhe për këtë rast po japim një shembull konkret:

Rrethi i Matit vazhdimisht ka pasur 2 zona elektorale dhe këto dy zona i ndante lumi i Matit. Ndërsa për zgjedhjet e ardhshme këto dy zona i kanë masakruar vetëm e vetëm se janë bastione të Legalitetit dhe paragjykojnë fitoren e sigurtë të LZHK drejtpërdrejt në mazhoritar.

Më konkretisht zonës 19, ku PLL drejton dy komuna, kanë hequr njërën prej tyre, komunën Rukaj, dhe, kanë shtuar komunën Martanesh, e cila është në kufi me Librazhdin. Gjithashtu i kanë bashkangjitur zonës komunat Lurë, Muhërr dhe Selishtë të rrethit Dibër.

Shtrirja e madhe gjeografike e kësaj zone, duke marrë parasysh edhe terrenin e thyer malor, e bën të pamundur që të zhvillohet një fushatë elektorale normale, aq më tepër, të kontrollohet procesi i votimit dhe numërimit të votave.

Këto shembuj dhe shumë të tjerë bëjnë që të arrijmë në konkluzionin se ndarja e zonave elektorale është bërë vetëm mbi bazën e interesave partiake të PS e PD, prandaj ne do të kërkojmë nesër në seancë plenare, ndryshimin e ndarjes së zonave zgjedhore.

SHBA, kritika ndaj Nanos, sinkron me opozitën

PLL vlerëson maksimalisht Raportin e vitit 2004 të Departamentit të Shtetit Amerikan mbi të Drejtat e Njeriut për Shqipërinë, që është në sinkron të plotë me të gjitha raportet e tjera ndërkombëtare për Shqipërinë.

Varfëria masive, vrasjet e ndryshme për hakmarrje e shkaqe të tjera kriminale, rritja e kriminalitetit, lidhjet e politikës me krimin, kushtet e vështira në burgjet shqiptare, korrupsioni i lartë, dhuna qeveritare ndaj mediave dhe gjyqet ndaj saj e të tjera, janë disa nga kritikat e drejta të raportit vjetor.

Të gjitha këto vërejtje janë të adresuara për qeverinë socialiste, e cila meqenëse është në fund të mandatit, i ngelet opozitës kur të vijë në pushtet, që t'i shërojë këto plagë të shoqërisë shqiptare.

Tiranë, më 02.03.2005

Deklaratë për mediat e Nënkryetarit të PLL z.Murat Basha

Basha: Ndarja zonale, ndarje bipartizane

Efektet e vizitës së Nikolas Geixhit vitin e kaluar po shihen qartë ku Delvina dhe Himara, zona të thekura shqiptare, trajtohen si zona minoritare. Kjo është një gafë e madhe politike por edhe një turp, efektet e së cilës do t'i ndjejmë shumë shpejt pas zgjedhjeve.

Reporterët e KE: Kodi Elektoral, tejet i politizuar

Reporterët e Këshillit të Europës deklaruan se Kodi elektoral është tejet i politizuar. Ky deklarim është në rezonancë të plotë me deklarimin e kahershëm të PLL se Kodi elektoral është hartuar në mënyrë të tillë që të ruajë dominimin e dy forcave të mëdha: PS dhe PD.

Futja e Mbretit Leka I në arenën politike, nëpërmjet ideimit dhe udhëheqjes prej Tij të LZHK-së, natyrshëm ka tronditur monopolin politik të dy partive të mëdha, të cilat konsumimin e tyre po përpiqen ta kompensojnë përmes skemave, produkt të marrëveshjeve bilaterale që janë jo vetëm në dëm të forcave të tjera politike, por çka është më e rëndësishme edhe në dëm të Shqipërisë, shqiptarëve dhe të ardhmes demokratike.

Në të njejtën linjë është konceptuar dhe zbatuar edhe marrëveshja bipartizane për ndarjen e zonave elektorale. Kjo marrëveshje ka shkatërruar të gjithë infrastrukturën e mëparshme për ndarjen e zonave elektorale duke shkaktuar një konfuzion të thellë, i cili do të shoqërohet me pasoja të thella gjatë fushatës dhe në procesin e votimit.

Efektet e vizitës së Nikolas Geixhit vitin e kaluar po shihen qartë ku Delvina dhe Himara, zona të thekura shqiptare, trajtohen si zona minoritare. Kjo është një gafë e madhe politike por edhe një turp, efektet e së cilës do t'i ndjejmë shumë shpejt pas zgjedhjeve.

Nëse të gjitha këto marrëveshje politike kanë si qëllim që në këmbim të pushtetit ekzekutiv, PD-ja t'i dhurojë Nanos karrigen Presidenciale, Partia Levizja e Legalitetit do të jetë kundërshtare e vendosur e skemave të tilla që përjetësojnë Katovicën.

Tiranë, 04 mars 2005

Spahiu dhe Basha kundërshtojnë në konferencë shtypi ndarjen zonale PS-PD

Ja pse PLL është kundër konsensusit PS-PD

Krerët legalistë, Spahiu e Basha kanë kundërshtuar në dy konferenca shtypi, në datat 2 dhe 4 mars konsensusin PS-PD për ndarjen zonale, duke e konsideruara atë si një skemë që është bërë në kurriz të partive të tjera. Në konferencën e parë të bërë më datë 2 mars 05, kryetari i PLL Eqerem Spahiu ka bërë një ekspoze të plotë të skemës së ndarjes zonale ku ka nxjerrë në pah shkeljen e kritereve dhe tendencën për të minimizuar rezultatin elektoral të zogistëve në zgjedhjet e ardhshme duke shkallmuar kufijtë zonalë të dy zonave në rrethin e Matit. Më tej Spahiu ka theksuar se me këtë ndarje zonale është favorizuar dukshëm zona e z.Fatos Nano kryetar i PS dhe kryeministër, gjë që është krejt një shkelje e palejueshme sipas ligjit që e kanë bërë po vetë dy partitë PS-PD. Spahiu tha se konsensusi duhet të veprojë brenda ligjit, ndërsa kur ky konsensus bëhet jashtë ligjit, atëherë s'kemi të bëjmë më me konsensus për me diçka tjetër, për të cilën ai u rezervua ta thotë deri në fund.

Ndërsa z.Basha në konferencën e tij dy ditë më vonë, e sulmoi ashpër ndarjen zonale duke akuzuar se disproporcioni i zonave në qarkun e Vlorës është një zbatim i porosive të kreut më të spikatur antishqiptar të lobit grek, famëkeqit Nikollas Gejxh, ose Nicos Gaxojanis. Basha tha më tej se këto skema konsensuale synojnë të dëmtojnë rezultatin elektoral të LZHK-së në zgjedhjet e ardhshme, dhe ç'është më e rënda, të ardhmen demokratike të Shqipërisë dhe shqiptarëve.

Përveç ndarjes zonale, në deklaratat e dy krerëve legalistë, gjeti vend edhe trajtimi i Raportit Vjetor të Departamentit të Shtetit të SHB mbi të Drejtat e Liritë e Njeriut, ku thuhej se Shqipëria është një vend ku sundon krimi i organizuar e korrupsioni shtetëror. Spahiu tha në deklaratën e tij se "këto vërejtje janë të adresuara për qeverinë socialiste". Në fund ai e mbylli në një mënyrë optimiste deklaratën duke thënë se "meqenëse qeveria është në fund të mandatit, i ngelet opozitës kur të vijë në pushtet, që t'i shërojë këto plagë të shoqërisë shqiptare."

Siç dihet në vitin që shkoi ka pasur mjaft shkelje e dhunime të të drejtave të njeriut në Shqipëri nga ana e institucioneve shtetërore, si dhe janë zhvilluar shumë gjyqe ndaj dhjetëra përfaqësuesish të mediave.

"Atdheu"

Fjala e deputetit të LZHK z.Eqerem Spahiu në seancën e datës 3 Mars 2005 në Parlament

Ja si mund ta shmangim instalimin e shtetit policor

Nga Eqerem Spahiu

I nderuar z.kryetar,

Të nderuar kolegë,

Krimet e ditëve të fundit ndaj biznesmenëve, qytetarëve të thjeshtë në komisariatet e policisë, vetëvrasjet e përditshme dhe tentativat e dështuara apo të realizuara për arratisje nga burgjet, denoncojnë fort gjendjen e rëndë të sigurisë në vend.

Këto krime kapin një diapazon që shkon nga krime ordinerë e deri në akte të mirëfillta terroriste. Për mendimin tim, kjo gjendje e mungesës së sigurisë shpjegohet vetëm me një tendencë të segmenteve të caktuara për krijimin e psikologjisë së frikës e të terrorit në popull, në prag të fillimit të fushatës elektorale.

Mendoj që duhet të reagojmë për t'i dalë përpara këtij kurthi dhe ta neutralizojmë në kohë duke kërkuar që njerëzit përgjegjës për krijimin e kësaj gjendjeje të japin llogari.

Ministri i Rendit z.Igli Toska me veprimet e veta të paarsyeshme në drejtim të freskimit të strukturave të policisë është shkaktari kryesor që "rendi brenda rendit" është shthurur kaq shumë.

Mungesa e sigurisë brenda radhëve të policisë është denoncuar prej kohësh, ndërsa rastet ilustruese po bëhen të panumërta. Fshesa e z.Igli Toska në radhët e policisë ka qenë e pashembullt dhe ka krijuar një precedent të keq, pasojat e të cilit po ndihen qysh sot e do të shihen edhe më keq në të ardhmen.

Nga ana tjetër krimet me autorë njerëz të policisë, herë në rol kryesor e herë në rolin e bashkëpunëtorit, po bëhet dita-ditës një makth i vërtetë për veshët e njerëzve dhe për gjendjen e tyre shpirtërore e për sigurinë e përgjithshme.

Tentativa për arratisje nga burgjet e sigurisë së lartë ka pasur e do të ketë, por që të arrihet deri aty sa vetë policët të jenë bashkëpunëtorë të të dënuarve me burgim të përjetshëm, kjo vetëm në kohën e z.Igli Toska mund të ndodhë! Që njerëzit të vdesin në duart e policisë, ka si precedent raste të dhimbshme në këto 8 vitet e fundit, por që të arrihet deri aty sa një qytetar i lirë të vrasë veten me pistoletë të shefit të policisë brenda zyrës së tij, kjo vetëm në kohën e z.Igli Toska ka ngjarë. Më e rëndë sesa kjo, është fakti që, - siç informohemi nga mediat, pasi unë nuk arrij ta kuptoj, - edhe ekspertiza mjeko-ligjore ka "vërtetuar" se një qytetar i rrëmbeu armët shefit të policisë dhe vrau veten brenda në zyrë! Aferim u qoftë atyre burrave që kanë bërë atë ekspertizë...

Për mua këto ngjarje të rënda s'janë gjë tjetër vetëm simptomat e para të krijimit të një shteti policor, ku polici është edhe gjykatës, edhe prokuror, edhe xhelat.

Ndërkohë krimi i organizuar, me atentatin e fundit ndaj një personazhi publik siç ishte i ndjeri Vajdin Lamaj, ka arritur një përmasë të re, aktin terrorist. Unë s'mund ta konsideroj ndryshe ekzekutimin makabër të biznesmenit Lamaj dhe shokut të tij Artan Arzi në pallatin e tij, brenda në ashensor dhe në një banesë që survejohej rregullisht si banesë e sigurisë së lartë. Megjithëse jemi para një akti të tillë dhe po kalojnë shumë orë nga ky atentat i frikshëm terrorist, policia e shtetit nuk paska ende ndonjë motiv apo pistë zyrtare që të njoftojë opinionin!

Ky atentat bëhet edhe më i rëndë kur kujtojmë se jo shumë muaj më parë, biznesmenit, ish-drejtuesit të policisë dhe presidentit të federatës shqiptare të Boksit, Vajdin Lamaj, i bënë një atentat mu nën hundën e policisë pak metra larg ndërtesës së ministrit z.Igli Toska. Dhe policia nuk ia arriti të gjejë asgjë! E si mund të besohet kjo!?

Qytetarët shqiptarë kërkojnë nga qeveria dhe shteti që të ndërhyjnë sa më shpejt për t`i mbrojtur ato nga krimi ordiner apo i organizuar për të mos i akuzuar nesër si bashkëpunues në krim.

Zhvillohet mbledhja e radhës e komitetit drejtues të PLL dega Mirditë

LZHK, shpresë reale për nacionalistët mirditorë

Rrëshen - Në degën e PLL Mirditë komiteti drejtues në mbledhjen e radhës (dt.26 shkurt shkurt 2005), analizoi disa nga problemet më të mprehta, veçanërisht ato që lidhen me punën e strukturave legaliste në kuadër të LZHK-së. Në këtë takim morën pjesë si të deleguar nga qendra Sekretari i përgjithshëm i PLL z.Artan Tujani, sekretari i senatit të veteranëve z.Seit Preni dhe drejtori i Departamentit të Organizimit z.Nevruz Ndregjoni.

Kryetari i PLL dega Mirditë z.Petrit Jushi në përputhje me rendin e ditës foli për detyrat organizative të partisë sipas udhëzimeve të dhëna për të mbuluar me seksione çdo qendër votimi, si edhe për afrimin e angazhimin e intelektualëve me vlera dhe kontribute në LZHK-në e këtij rrethi. PLL dhe LZHK mbetën në qendër të të gjithë diskutimeve pasuese ku u nënvizua se organizimi i strukturave dhe vënia e tyre në punë mbetet çelësi i suksesit në zgjedhjet e ardhshme. Fjalët më të mira u thanë për punën e strukturave në Fan, Rrëshen e deri në Kaçinar ku nëndegët përkatëse kanë arritur të shtojnë radhët e anëtarësisë e të afrojnë intelektualë të spikatur. Për një punë më serioze u vu theksi në dobësitë e nëndegës së Kthellës, për të cilën u përcaktuan dhe u ndanë detyra konkrete në afate e persona përgjegjës. Në takim u theksua se zgjedhjet që kemi përpara nuk mund të jenë të suksesshme dhe sipas objektivave të planifikuara, nëse nuk hartojmë strategji konkrete e plane pune që mund të realizohen vetëm me anë të stafeve të afta e të mbështetura në bazë. Një nga pikat kryesore të diskutimeve ishte edhe puna për përzgjedhjen e kandidaturave, për çka u theksua se jemi mbrapa. Kryetari i degës z.Jushi në një nga ndërhyrjet e tij, ndër të tjera, kërkoi një mirëkuptim nga të gjithë anëtarët e komitetit drejtues, çka u mbështet edhe nga sekretari i degës z.Mark Deda, i cili konstatoi se në aktivitetin e degës, problemet nuk po analizohen e zgjidhen si duhet, pavarësisht nga arritjet, dhe se për t'i tejkaluar ato, duhet një komunikim i sinqertë mes drejtuesve e më pas me zgjedhësit. Sipas z.Deda qytetarët e Mirditës janë të ndërgjegjshëm se LZHK përfaqëson aspiratat e tyre dhe kjo sipas tij ndihmon që dega të arrijë objektivat elektorale në këto zgjedhje. Ai e konceptoi LZHK-në si një lëvizje shumëdimensionale, e cila ka nevojë të përhapet e kjo mund të arrihet nëpërmjet bashkëpunimit midis subjekteve përbërëse të saj. Në takim ra në sy edhe gatishmëria e të gjithë drejtuesve për t'u angazhuar në mbështetje të LZHK-së dhe për përcjelljen në bazë të të gjithë mesazheve të NMT Leka I dhe udhëzimeve të PLL në qendër. Të gjithë diskutantët, formimin e degës LZHK Mirditë, e konsideruan një hap të sigurt për arritjen e objektivave të saj. Ata u angazhuan për mbështetje pa kushte për të vënë në dispozicion të saj të gjitha strukturat. Kështu nënkryetari i degës z.Valentin Macaj në fjalën e tij theksoi se LZHK është një realitet i padiskutueshëm politik në Mirditë. Ne na duhet të kontribojmë që të rritet edhe më tej mbështetja nga zgjedhësit pro LZHK-së, tha ai. Z.Macaj foli fjalët më të mira për punën e z.Anton Çupi, Gjetë Perndoj dhe anëtarëve të tjerë të komitetit drejtues.

Më pas e mori fjalën z.Artan Tujani i cili e vuri theksin në bashkërendimin e domosdoshëm të strukturave të PLL dhe të të gjithë subjekteve që kanë aderuar në LZHK pas formimit të saj në Mirditë. Ai u shpreh me fjalët më të mira për nismën e grupimit që mundësoi krijimin e degës së LZHK dhe i garantoi ata se do të kenë mbështetjen e PLL nga baza e deri në qendër. Tujani u shpreh se në LZHK na bashkon qëllimi i madh dhe i përcaktuar qartë nga Mbreti Leka I dhe ne duhet të angazhojmë të gjitha potencialet tona, sepse filozofia e PLL është angazhuese dhe gjithëpërfshirëse. Sipas tij strukturat e PLL dhe LZHK duhet të organizojnë veprimtarinë në një bashkëjetësë të mirëfilltë politike. Më pas z.Tujani kërkoi intensifikimin e punës për përzgjedhjen e kandidatëve të LZHK dhe përcjelljen e tyre sa më shpejt në qendër me qëllim që të kapim kohën e humbur.

Pas z.Tujani e mori fjalën sekretari i senatit z.Seit Preni, i cili u kërkoi veteranëve legalistë një përkushtim serioz ashtu si edhe në të kaluarën, për ta mbyllur me sukses këtë fushatë të rëndësishme politike sikundër janë zgjedhjet parlamentare.

Në fund të takimit e mori fjalën drejtori i Departamentit të Organizamit pranë PLL z.Nevruz Ndregjoni, i cili u kërkoi drejtuesve të kësaj dege punimin e udhëzimeve të qendrës në të gjitha strukturat dhe plotësimin e formularëve të dërguar nga qendra. Ndregjoni përgëzoi nëndegët për punën e bërë që u vlerësuan në diskutimet dhe në raportin e kryetarit të degës dhe kërkoi që përvoja e tyre të përvetësohej dhe të përhapej duke u materializuar në punë konkrete edhe të nëndegëve që janë prapa me detyrat dhe objektivat.

Kjo mbledhje bëri një bilanc të parë të punës së kryer në funksion të krijimit të degës së LZHK gjë që u vlerësua pozitivisht si fillim.

Korresp. "Atdheu"

Kronika e takimit

Formohet dega e LZHK në Mirditë

Rrëshen - Me rastin e krijimit të degës së LZHK për Mirditën u tubuan përfaqësues të subjekteve politike PLL, PDM e PDK në një nga ambjentet e shtëpisë së kulturës së qytetit të Rrëshenit, më datë 12 shkurt 2005. Mbledhjen e hapi një ndër nismëtarët e krijimit të kësaj dege, intelektuali i njohur mirditor z.Mark Deda. Pasi foli për platformën mbi të cilën do të operojë LZHK, z.Deda mori miratimin me vota të të gjithë pjesëmarrësve për ngritjen e degës së LZHK-së në këtë rreth. Platforma e paraqitur dhe që kish nuanca vendore si zbërthim i platformës së përgjithshme të LZHK u aprovua me votim të hapur nga të pranishmit me përjashtime të veçanta. Më pas u lexua projekt-rregullorja me anë të së cilës do të funksionojë dega e re e LZHK Mirditë. Pas leximit projekt-rregullorja u hodh në votim dhe u aprovua në të gjitha pikat pa asnjë kundërshtim. Në mbledhje si përfaqësues i PDM në qendër, mori pjesë edhe z.Negri Myftiu, anëtar i kryesisë dhe sekretar për marrëdhëniet me jashtë i PDM si edhe Dr.Vjollca Disha, kryetare e forumit të gruas dhe z.Bedri Hasa anëtar i kryesisë së PDM-së. Më pas u procedua me propozimin e kryesisë së LZHK ku në postin e kryetarit u propozua z.Mark Deda përfaësues i PLL, për postin e nënkryetarit u propozua z.Fran Gegaj përfaqësues i PDM dhe për postin e sekretarit u propozua z.Pashk Gjokazaj përfaqësues i PDK. Për verifikimin e rregullshmërisë së votimit u krijua një komision i cili vendosi që zgjedhja e forumit drejtues të bëhej me votim të fshehtë. Pas vlerësimit të votave, rezultoi fitues për postin e kryetarit z.Mark Deda. Nënkryetar z.Fran Gega dhe sekretar z.Pashk Gjokazaj. Pas përshëndetjes së sekretarit të marrëdhenieve me jashtë z.Negri Myftiu ky takim u mbyll duke shënuar suksesin e parë të LZHK në këtë rreth.

Korresp. "Atdheu"

Deklaratë e grupit themelues të LZHK Mirditë

Të mbledhur në mënyrë solemne më datë 12 shkurt 2005, ne një grup përfaqësuesish të forcave politike, shoqëria civile, intelektualë të disa fushave, me predispozitën dhe përkushtimin për të kontribuar në Lëvizjen për Zhvillim Kombëtar, të iniciuar nga NMT Leka I - Mbret i Shqiptarëve, me vullnet të lirë, të ndërgjegjshëm për aktin që po ndërmarrim, me unanimitet vendosëm të themelojmë Lëvizjen për Zhvillim Kombëtar dega Mirditë.

Grupi themelues mbetet i hapur për të gjithë ata që dëshirojnë të angazhohen në këtë lëvizje kombëtare. Ai mirëpret jo vetëm individë dhe grupe individësh, por edhe forca politike pavarësisht nga spektri, mjafton që ata të ndërgjegjësohen se Lëvizja për Zhvillim Kombëtar ka për mision prosperitetin e të gjithë kombit.

Do të sigurojmë komunikim institucional dhe dashamirës me të gjithë faktorët dhe subjektet që janë në LZHK në qendër, duke i siguruar se do të njohin respektin tonë, si dhe do të vendosim me ta raporte partneriteti, bazuar në vlerësimet që ato kanë shënuar në të gjitha aksionet e fundit politike.

Do të kontribuojmë që LZHK të funksionojë në harmoni për realizimin e misionit të saj, duke mbetur të hapur për debat konstruktiv, mjaft që ai të niset nga qëllimet dobiprurëse deri në kurorëzimin me sukses të fushatës zgjedhore që kemi përpara.

Mbetemi rigorozë në luftën dhe papajtueshmërinë ndaj të gjithë atyre që kanë tendenca të krijimit të strukturave paralele, vetëm e vetëm që dikush të realizojë qëllimet e tij egoiste.

(Deklarata u firmos nga të gjithë të pranishimit që themeluan degën e LZHK Mirditë).

Emrat që firmosën:

1.Mark Ndoi

2.Pashk Gjokazaj

3.Fran Gegaj

4.Pal Përdoda

5.Valentin Maca

6.Prengë Gjomarkaj

7.Prengë Dushi

8.Pjetër Shtjefanaku

9.Xhevahir Tusha

10.Pashk Përloshi

11.Anton Çupi

12.Mario Gjeci

13.Luan Gjonmarkaj

Pse Nano kërcënon me trazira!

Nga Gjergj Thanasi

Ca ditë më parë, kryeministri ynë bredharak erdhi të inagurojë në Durrës nja 700 milion lekë të harxhuara për restaurimin e bashkisë. Si i ndjeri Sofo Lazri në vaktit, u tregoi këshilltarëve të bashkisë përralla për jetën e lumtur të durrsakëve, për papunësinë e nivelit të Kopenhagenit në Durrës, për begatinë që mbulon qytetin, njëlloj si në kohën e xhaxhit. Në dallim nga fjalimi i mbajtur në Sarandë, kësaj radhe kryeministri ishte esëll, prandaj edhe deklarata e tij është kobzezë.

Kryeministri ynë, si pa të keq, para kamerave, mu në mes të bashkisë së Durrësit deklaroi se "po të bëhet revolucion, humben vende pune". Pra në prag të zgjedhjeve, më keq se Bufi i një jave bukë në vitin 1991, kërcënon me trazira duke u ofruar njerëzve vetveten dhe PS-në si të keqen më të vogël, në krahasim me një përsëritje të shkatërrimeve dhe vrasjeve të vitit 1997. Loja me trazirat ndoshta mund t'i dalë për mbarë Nanos, dhe shqiptarët mund ta quajnë atë dhe partinë e tij, si të keqen më të vogël, krahasuar me gjakun dhe anarkinë. Por ndoshta mund të rezultojë edhe thikë me dy presa.

Ku ta dish, në trazira e sipër Nano mund të paguajë faturë maksimale. Miku i rinisë i Fatos Nanos, kapiten Tomas Sancara i trembte pronarët francezë të minierave të arit e fermave me trazira tribale në Burkina Faso. Ama erdhi një ditë, që bash nr.2 i juntës marksiste të Uagadugut, i vuri pushkën Tomasit të ndjerë.

Zgjedhjet janë në verë, bën vapë. Të huajt mund ta mbyllin një sy, nëse ngatërrohet coup de glace me coup de..., kujdes shoku Nano, kujdes!

Fatosi duhet ta dijë mirë se shteti i Berishës ishte shumëfish më serioz e i konsoliduar se ç'është shteti i çunit të "Bllokut" sot.

Nën agresion, shteti i Berishës rezistoi rreth dy muaj. Në shtator të vitit 1998, shteti i Nanos rezistoi vetëm dy ditë, nga Bulevardi "Dëshmorët e Kombit" deri në hotelin "Beleviu" pranë Ohrit.

Precedenti i Nano-mbatharakut ekziston, por mund të përsëritet akoma më keq.

Policia e mbushur në nivele të dyta e të treta me metistë të politizuar, do të jetë, të paktën, po aq e ngadaltë për të ofruar ndihmë sa edhe special-sat e Kaçorrit në 7 shkurt 2004. Të "fortët" që e çuan Nanon shëndoshë e mirë deri në Qafë Thanë, nuk rrezikojnë më për të, ose janë shndërruar në armiq të tij.

Pilotëve të helikopterëve AB205 dhe AB206 të Farkës, mund t'u besohet aq sa mund t'i besohej pilotit personal të Çausheskut në vitin 1989.

Sido që të shkojë pazari, trazirat nuk do të zgjasin më shumë se një-dy ditë, me një kosto të ulët krahasuar me beneficin, shkuljen e këpushave nga trupi i atdheut.

Kumarxhiut Nano i takon ta tërheqë bllofin me trazirat.

Kësaj radhe ndoshta Fatos Nanos mund t'i vlejë proverbi: "Harro mushkë valarenë, se Ali pashanë e prenë!".

Hapja e dosjeve, distancim nga e kaluara

Nga Et'hem Fezollari

Të votosh kundër hapjes së dosjeve të elementëve të inkriminuar me Sigurimin e Shtetit komunist, duke u krijuar hapësirë veglave të tij për të vepruar dhe ndikuar në hallkat dhe institucionet më të larta të shtetit demokratik, do të thotë të privosh shoqërinë dhe shtetin shqiptar nga e drejta e distancimit nga krimi okult i armës më të përgjakshme të diktaturës komuniste, dhe kjo është paradoksale dhe e papranueshme.

Nuk janë vetëm Enver Hoxha me Byronë politike të PPSH, ideatorët dhe drejtuesit e genocidit që u realizua me anë të Sigurimit të Shtetit, kryesisht kundër antikomunistëve, me anë të krimeve monstruoze, vrasjeve, burgosjeve, internim-dëbimeve, por janë edhe drejtuesit e lartë të këtij institucioni, deri tek informatorët që "furnizuan me prova" gjykatat gjakatare të komunizmit.

Populli ynë ka 15 vjet që rropatet të shkëputet e distancohet nga kjo e kaluar kriminale dhe autorët e persekutimit barbar, por pa rezultat, sa kohë që bashkëpunëtorët e Sigurimit famëkeq të Shtetit vazhdojnë të qëndrojnë në politikë dhe në nivelet më të larta të administratës shtetërore.

Nëse nuk miratohet ligji për hapjen e dosjeve, shqiptarët do të vazhdojnë të vuajnë efektet e praktikave kriminale të Sigurimit të Shtetit, të vëna në jetë nga bartësit e këtyre krimeve, që shkaktuan genocid, luftë klasash dhe diferencime klasore, që lanë pasoja të rënda në jetën e tyre.

Edhe në këtë parlament ka akoma deputetë të inkriminuar me Sigurimin e Shtetit, dhe kjo është arsyeja që kundërshtohet miratimi i ligjit për hapjen e dosjeve.

Filmi "Vdekja e kalit" është shumë aktual, në sensin që na rikujton se bashkëpunëtorët e Sigurimit të Shtetit kanë pushtuar institucionet më të larta shtetërore dhe vazhdojnë të bëjnë ligjin e njëkohësisht të shpalosin hipokrizinë e tyre kriminale duke shitur principialitet dhe demagogji, ndërkohë që janë bashkautorë në viktimizimin e shoqërisë shqiptare.

Duke votuar në favor të ligjit për hapjen e dosjeve, ne i japim një shans të vërtetë demokracisë, duke u shkëputur njëherë e mirë nga e kaluara jonë e dhimbshme, e që vazhdon akoma të mbyllë shtigjet e demokratizimit të shoqërisë dhe politikës shqiptare.

Ndërkohë që pretendojmë integrimin drejt Europës dhe institucioneve euro-atlantike, akoma të vazhdojmë të ngurrojmë të shkëputemi nga trashëgimia e dhimbshme e krimeve të diktaturës komuniste.

Në këtë mënyrë ne nuk ecim drejt integrimit, por drejt izolimit politik nëpërmjet institucionalizimit të krimit dhe kriminelëve që, dikur, bënë krime që sot akoma nuk janë ndëshkuar, përkundrazi, kriminelët vazhdojnë të vegjetojnë dhe të bëjnë karrierë në politikë dhe administratën shtetërore, duke hedhur dyshime mbi moralin tonë dhe parimet e demokracisë që duam të ndërtojmë.

*Fjala e deputetit të LZHK në seancën mbi projekt-ligjin e ri për pastërtinë e figurës, i cili u hodh poshtë nga PS

Diskriminimi krahinor, mendësi enveriste

Nga Fahri Pengili

Edhe në kronikën e fundit të vrasjes së bisnesmenit nga dy të rinj, pas arrestimit nga policia, për njërin prej tyre, si zakonisht, u përmend origjina e vendlindjes, Tropoja, sipas shprehjes stereotipe "lindur në Tropojë dhe banues në Tiranë". Dhe kjo bëhet me qëllimin për të krijuar psikozën se kriminelët e kanë origjinën në Tropojë e gjetkë, në Malësitë e Shqipërisë, ndërkohë që statistikat flasin për të kundërtën, pra për faktin se shkelësit e ligjit nga këto krahina janë shumë më të pakët sesa nga pjesët e tjera të vendit.

Etiketimet fyese të malësorëve nuk gjënden vetëm kur bëhet fjalë për vrasje dhe kronikat e zeza, por edhe kur duan t'i poshtërojnë ato duke i nxjerrë si shkaktarë të plagëve sociale, sidomos të atyre që lokalizohen në periferi të qyteteve.

Malësorët e Veriut dhe Verilindjes, të diskriminuar nga regjimi enverist dhe të varfëruar së tepërmi, u detyruan që në kërkim të një jete më të mirë të vendosen në periferi të qyteteve të mëdha, si Tiranë dhe Durrës. Me djersën e tyre, pa rrugë, drita, ujë, ambulanca e qendra shendetësore dhe në kushte minimale higjeno-sanitare, ata ndërtuan shtëpi sa për të futur kokën brenda. Por histeria e ngritur kundër tyre vjen erë sigurimsash, sepse askush nuk e ngre zërin kundër të ardhurve kryesisht nga Jugu pas vendosjes së komunizmit, kur pothuajse të gjitha trojet dhe tokat bujqësore të banorëve autoktonë u zaptuan nga enveristët në pushtet dhe mbi to u ndërtua qyteti i Tiranës, që e ndeshëm në fillimet e pluralizmit në vitet '90-të. Histeria e ngritur kundër malësorëve, (gjë që mungon për zaptuesit e kohës së komunizmit), bie erë dasie dhe diferencimi krahinor me ngjyrime përçmuese për malësorët. Me keqardhje konstatoj se bartës të këtyre mendësive janë shumë anëtarë dhe drejtues të Shoqatës "Tirana", të cilët propagandojnë përçmimin për malësorët me argumentin se u kanë zënë tokat, dhe nuk flasin fare për tokat që kanë humbur gjatë diktaturës.

E mira do të ishte që të gjithë të ardhurit të paguajnë hakun e tokës që kanë zënë, si ata që kanë ardhur në kohë të komunzimit, ashtu edhe malësorët që kanë ardhur pas viteve '90-të. Po për disa drejtues dhe anëtarë të shoqatës në fjalë, as që mendohet që të kërkojnë para nga zaptuesit e parë. Në Shoqatën e nderuar "Tirana" kanë depërtuar shumë njerëz me bindje të majta dhe urrejtje krahinore, dhe nën maskën se gjoja ajo shoqatë nuk është politike por kulturore, në gazetën e tyre "Dajti", nuk guxojnë të shkruajnë asnjë fjalë kundër diktaturës komuniste. Athua nuk e dijnë këta drejtues dhe anëtarë të shoqatës "Tirana" se edhe Lidhja e dikurshme e Prizrenit përdorte termin "lëvizje kulturore", ndërkohë që ajo lëvizje nuk merrej aspak me kulturë por me politikë në favor të Çeshtjes kombëtare shqiptare, madje luftonte me thonj e dhëmbë për triumfin e saj dhe mbrojtjen e Kauzës së shqiptarizmës, shqiptarëve dhe trojeve të tyre etnikë. Por këtë nuk kanë sesi ta kuptojnë ata që janë molepsur me enverizmin dhe ushqejnë urrejtje krahinore për malësorët tanë, duke i dhënë urrejtjes së tyre trajtat e një dhune dhe terrori verbal që shton dasitë dhe diferencimin krahinor duke ndihmuar përçarjen e shqiptarëve.

Pse grekët kërkojnë të shkruajnë tekstet e historisë së shqiptarëve

Diversion në kujtesën e shqiptarëve

Qemal Velija

Është mveshur me një terr informativ puna e njëfarë komisioni dypalësh shqiptaro-grek për shtrembërimin e teksteve shkollore në lëndën e historisë. Në të vërtetë pati disa prononcime gjynahqare nga historianë dhe intelektualë të tjerë, të cilët qortonin por nuk kishin forcë të protestonin fuqishëm ndaj këtij diversioni që bëhet në kujtesën e brezave të ardhshëm të shoqërisë shqiptare. Ndërkohë që politika, si gjithherët e papërgjegjshme dhe inerte ndaj interesave dhe aspiratave kombëtare, mbeti krejtësisht e painteresuar dhe shpërfillëse ndaj këtij procesi të "shpëlarjes së trurit" që do të veprojë mbi shqiptarët. E pra, kjo nuk ishte çështje historianësh por çështje e politikës.

Natyrisht, heshtja fajësuese e politikës (e asaj pjese që nuk është protagoniste e drejtpërdrejtë në këtë proces dhe marrëveshje të turpshme me grekët), indiferentizmi i qëllimtë i mediave dhe strukturave të tjera të shoqërisë, solli deri në këtë stad, pra konkretizimin e këtij procesi që ka nisur prej vitesh. Për të qënë më të qartë, duhet thënë se marrëveshja me grekët (apo nënshtrimi ndaj tyre) për masakrën mbi tekstet shkollore të historisë ka disa vite që është nënshkruar. Është ish-kryeministri Ilir Meta që firmosi diçka të tillë me homologun e tij Simitis, e më pas u realizuan takime të zyrtarëve ballkanikë të arsim-shkencës në këtë hulli. Fasada propagandistike e këtyre takimeve është pasqyruar nëpër mediat shqiptare duke u veshur me retorikën e "integrimit dhe bashkëpunimit ballkanik" dhe është arsyetuar me argumentin infantil të "pastrimit nga elementët që favorizojnë urrejtjen mes popujve ballkanikë". Ndërkohë, ky operacion gjymtues në të vërtetë iu kërkohet vetëm shqiptarëve në RPSH, në R. Kosovës dhe në Maqedoni. Madje kanë qënë ministrat Memushi, Pollozhani e Osmani që janë takuar veçan për të koordinuar mbi këtë proces, duke rënë dakort për një krim të ardhshëm mbi kujtesën historike të shqiptarëve si komb. Thamë që gjithçka është veshur me retorikat integruese dhe bashkëpunuese, dhe e tillë është përcjellë më pas edhe nga mediat, pa asnjë përpjekje për t'i hequr lustrën dhe për të parë më në thellësi të objektit.

Duket se shqiptarët qenkan të dënuar të mësojnë apo interpretojnë historinë e tyre sipas orekseve të të tjerëve, orekse që përmbushen me zell e përkujdes nga ordinanacat e tyre në politikën shqiptare. Njëlloj si para vitit 1948 kur shqiptarët duhet ta shihnin hiustorinë e tyre në kuadër të miqësisë me jugosllavët, si para vitit 1960 të miqësisë me sovjetikët, si para vitit 1980 të miqësisë me kinezët, - edhe sot duhet të lexojnë e mësojnë historinë e tyre vetëm në aspektet që ofron "miqësia dhe bashkëpunimi ballkanik", e më ngushtë "miqësia dhe bashkëpunimi shqiptaro-grek". Ende nuk dihet nëse ky proces i turpshëm do të shtrihet edhe më tej, jashtë procesit mësimor, apo nëse do të sanksionohen edhe ndëshkime ligjore, ashtu si në "kohë të jugosllavëve, sovjetikëve apo kinezëve", për ata shqiptarë që do të guxojnë të ngrenë zërin historik kundër "miqve dhe vëllezërve ballkanikë, apo ekskluzivisht, kolonizatorëve grëkë". Në të vërtetë, shenjat e këtij ndëshkimi janë dhënë nëpërmjet bojkotimit të atyre që thonë të vërtetën në lidhje më historinë dhe mësimet që duhen nxjerrë prej saj për të hartuar politikat kundrejt ballkanikëve armiqësorë të shqiptarëve. Të shohim më vonë si do të procedohet ndaj "armiqve" të përqafimit asfiksues të ballkanikëve.

Retushimi i historisë sipas vullnetit të të tjerëve, dhe institucionalizimi zyrtar i kësaj, do të thotë të ngrihet mashtrimi në sistem, dhe me pikëllim duhet kujtuar një shprehje e një shtetari të viteve '30 që e cilësonte liberal-demokracinë si një "fasadë pa ndërtesë". Dhe realisht shqiptarëve, nën emrin e kësaj liberal-demokracie, po iu serviret një sistem i tillë (pra, sistem mashtrimi, padrejtësie, shitjeje të interesave, humbje të vetëdijes dhe interesit kombëtar) nga politika dhe intelektualizmi zyrtar, apo edhe nga sugjerimet e këshillat e të huajve që ushtrojnë ndikim apo kontroll të konsiderueshëm mbi to. Nëse historia mësohet e gënjeshtërt dhe në funksion të politikave të tilla të ditës, nuk e di se për çfarë shërben kjo lloj historie, dhe a duhet quajtur e tillë, ndërkohë kur nuk është tjetër veçse një demagogji dhe propagandë e lustërt me rrëfime të rreme, një medikament i mbrapshtë dhe i dëmshëm për të zënë në kapsllëk mendjet dhe ndjenjat e shqiptarëve, mendësinë dhe botëkuptimin e tyre, psikozën dhe njohjen e vetes, edhe kështu mjaft të turbulluara deri më tash.

Më duhet të kujtoj efektet e këtyre "mirëkuptimeve" nga ana e hartuesve të teksteve të tashme të historisë, që kanë shkuar deri në karagjozllëk. Mjafton të përmendim se në një nga tekstet e historisë për ciklin tetëvjeçar, të orientuar sipas "mësimeve të politikave ballkanike", shkruhet se Petro Nini Luarasin e "kanë vrarë tradhëtarët turkoshakë", duke ikur prej faktit se ai është helmuar dhe anatemuar prej grekëve, - më saktë prej kishës greke. Ndërkohë termi "tradhëtarë turkoshakë" flet për një orientim tjetër qëllimkeq të hartuesve dhe përpunuesve të mashtrimeve të tilla. Këtu largohet urrejtja dhe insinuata karshi grekëve dhe ngjallet një e tillë për shqiptarët tradhëtarë (po tradhëtarë për kë, pasi këta nuk ekzistojnë të pavarur nga një palë tjetër e huaj?!, apo në këtë rast luhet me mekanizmin e ngjalljes së urrejtjes midis shqiptarëve muslimanë dhe atyre ortodoksë?!). Në këtë mënyrë i iket objektit të vërtetë të veprimit të tyre historik, që janë interesat greke, politikat agresive greke kundër arsimit dhe gjuhës shqipe, përkundër përpjekjeve për afirmim të elementëve kombëtarë shqiptarë. Mënyrat e shtrembërimit, keqinterpretimit dhe mashtrimit në tekstet historike, në të vërtetë meritojnë një trajtim më të gjerë dhe të detajuar, por po mjaftohemi me këtë shembull për ta lënë të hapur mundësinë që të merremi gjerësisht në të ardhmen.

Realisht historia e shqiptarëve në Ballkan (apo gadishullin e tyre Ilirik), nuk mund të ketë kuptim -nëse nuk pasqyrohen kundërshtitë e interesave mes palëve ballkanike, përplasjet e rënda politike, diplomatike, ushtarake, luftërat për territore, për gjuhë, për përvehtësime popullsie nëpërmjet asimilimit, manipulim fetar, etj; -nëse nuk rrëfehen ngjarjet dhe protagonistët e secilës palë që kanë çuar në këtë realitet historik të përçudnuar në të cilin janë konturuar faktorët ballkanikë (popujt, shtetet, resurset e tyre). Dhe në këtë kontekst, natyrisht që kanë vepruar në mënyrë dominante vetë ballkanasit (pa përjashtuar faktorët e tjerë me ndikim të drejtpërdrejtë apo të tërthortë, që janë politikat europiane apo më tej globale), të cilët japin dhe lëndën për shkrimin e historisë. Dhe nuk e di se ç'mund ti ngelet asaj historie nëse e trajtojmë në kuadër të aspekteve të miqësisë dhe jo të vërtetësisë.

Për të realizuar këtë aksion të turpshëm që kanë marrë përsipër në mënyrë mercenare zyrtarët shqiptarë të politikës apo arsim-shkencës, i bie që -të mos flitet më në historinë shqiptare për përvehtësimin e dhunshëm të hapësirave jetike shqiptare nga ana e fqinjëve sllavë e grekë (apo mos do të trajtohen si marrje nën kujdes e këtyre hapësirave në mirëkuptim me vetë shqiptarët?!), -të mos flitet më për luftëra agresore, pra për "grekun e parë, të dytë apo të tretë"- siç kujtohet në popull; -të mos flitet më për masakrat e pashembullta mbi popullsitë civile, për spastrimet masive etnike, për shpërnguljet e dhunshme masive jashtë Ballkanit (apo mos do të trajtohen si shenja të dashurisë dhe bashkëpunimit integrues ballkanik me synim zhdukjen e shqiptarëve si komb e si shtet?!); -të mos flitet më për politikat serbizuese e helenizuese që kanë vepruar intensivisht gjatë gjithë kohës e deri në ditët tona (apo mos do të trajtohen si përpjekje të fqinjëve për qytetërimin e shqiptarëve barbarë?!), -të mos flitet.... por për çfarë dreqin do të flitet në tekstet e historisë shqiptare, nëse jo për këto? Mos vallë do të pasqyrohen vetëm inkursionet e mongolëve në shekujt e shkuar, apo aktet pirateske të afrikano-veriorëve në brigjet shqiptare, apo vetëm për ato momente kur prej syleshtësisë së shqiptarëve ka pasur kohë të bashkëveprimit ballkanik në kurriz të vetë interesave shqiptare?

Pasi në këtë frymë retushimi radikal që synohet, edhe për ngjarjet që kanë si protagonistë jashtëballkanikët italianë, gjermanë, francezë, etj, nuk mund të flitet realisht, por duke u kujdesur të hiqen "insinuatat" apo resentimentet negative e urrejtje-ndjellëse, meqë politika është e orientuar drejt integrimit europian mbas atij ballkanik! Apo europianët e tjerë mund ti shajmë, mund të ngjallim urrejtjen për veprimet e tyre, ndërsa grekët dhe serbët ballkanikë jo? Sepse nuk është vënë re të bëhet kujdes kur flitet për pushtimet e Shqipërisë nga italianët, gjermanët, por vetëm kur përmenden ballkanikët që kanë gllabëruar pjesët më të majme shqiptare. Atëhere, konkluzioni është mjaft i qartë, pavarësisht se i dhimbshëm e i mjerueshëm. Zyrtarët e politikanët shqiptarë, apo mëtej intelektualët zyrtarë që janë në këtë vorbull, po punojnë vetëm në drejtim të interesave të ballkanikëve të tjerë dhe jo për atë që reklamohet si "bashkëpunim e integrim ballkanik". Pra, janë kthyer në instrumentë të politikave të Athinës apo Beogradit, për të deformuar mendjet dhe kujtesën e shqiptarëve, për ti kthyer ata në inertë ndaj vlerave të tyre, ndaj trashëgimisë së tyre, ndaj interesave të tyre, që në të vërtetë janë në kundërshti me interesat greke dhe serbe, për hir të së vërtetës.

Kjo lloj përshtatje e trajtimit dhe interpretimit të historisë për shqiptarët me politikat që zhvillohen sot në Ballkan, për të amortizuar çdo lloj prirjeje të shqiptarëve drejt fateve të tyre historike kombëtare, nuk ka synim tjetër veç "shpëlarjes së trurit" të tyre për të qënë të pafuqishëm në artikulimin dhe realizimin e aspiratës së tyre të jetësishme.

Historia është ajo që është, me disfatat dhe sukseset që mbart, me ngjarjet, luftërat, përpjekjet, kundërshtitë mes protagonistëve të saj. Dhe i vetmi interpretim i qëndrueshëm dhe funksional duhet të jetë ai që aplikon përveç vërtetësisë edhe interesin kombëtar. Pra, interpretimi në fokus të asaj që i ka sjellë ngjarja, koha, protagonizmi, ngjizjes dhe prosperitetit të kombit përkatës për të cilin shkruhet historia. Përndryshe ajo kthehet në një vegël qorre dhe agresive e politikave të mbrapshta, me orientim ideologjik apo më tej antishqiptar. Ky diversion që bëhet mbi kujtesën e shqiptarëve duhet denoncuar me të gjitha mjetet dhe forcat për të mos u kthyer më pas në një realitet fatkeq për vetë shqiptarët.

Ese mbi lidhjet ndërmjet monarkisë dhe fesë(1)

Pse feja është më pranë monarkisë se republikës

Charles A. Coulombe

SHBA

"Prandaj populli i New South Wales-it, Victorias, South Australias, Queensland-it, dhe Tasmania-s, duke kërkuar me përvuajtje bekimin e Zotit të Gjithëfuqishëm, kanë rënë dakord për t'u bashkuar në një Komonuelth Federal nën Kunorën e Mbetërisë së Bashkuar të Britanisë dhe Irlandës, dhe nën Kushtetutën që kemi aprovuar." (Kushtetuta australiane).

Unë jam një amerikan i cili është fortësisht i interesuar për gjendjen e gjërave në Australi. Si një qytetar i lindur në republikën me të suksesshme në botë, mendoj se unë mund të bëj disa vërejtje me peshë përrreth debatit tuaj të mbramë mbi monarkinë. Në njëfarë mënyre, unë ndihem paksa si fantazma e Marley-t, kur dëgjoj z.Keating dhe bandën e tij llomotitëse, që flasin për superioritetin e republikës. Ashtu siç Marley i tha Scrooge-it "ju keni ende një shans dhe një shpresë për t'më shpëtuar prej asaj që më pret", mbas së cilës është momenti i tundjes së hekurave (prangave). Tani, përpara se unë të fus dorën time të huaj brenda një kafazi luanësh, më lejoni t'ju tregoj se kush jam unë. Së pari, unë kam lindur në Nju Jork, i quajtur si esenca e ëndrrës amerikane nga shumë anë; rezidenca ime është në Los Anxheles, ai qyteti ku thuhet se ajo ëndrra paketohet për eksport dhe pompohet në arteriet mendore të të gjithë botës. Për më tepër unë kam shërbyer në ushtrinë amerikane dhe jam betuar për besnikëri ndaj kushtetutës, si të gjithë amerikanët që duhej të merrnin pagesë nga qeveria, qofshin ata presidentë, apo privatë. Nga ana tjetër, unë kam gjak franko-kanadez, për më tepër, frengjishtja është gjuha ime e parë (e nënës). Në shpirtin tim është rrënjosur resentimenti i humbjes sonë nga ana e stërgjyshërve tuaj në Fushën e Abrahamit më 1759 - si rezultat i së cilës unë do duhej të mësoja gjuhën tuaj, nëse do të isha asokohe në jetë. Më tej, unë jam katolik, dhe besimtar; pretendimi i kishës - se vetëm Një Besim i Vërtetë i themeluar nga Krishti, - pranohet plotësisht me zemër e me shpirt prej meje. Ju duhet të pranoni shfajësimet e mia që ju mërzita me kaq shumë biografi timen dhe që u tregova kaq i ashpër në çështje që janë shumë delikate; por, druaj se është e nevojshme, nëse dikush kërkon të shmangë ato lloj përgjigjesh therëse, të cilat republikanët australianë i hedhin pashmangshmërisht ndaj çdokuj që i kundërshton ata, pavarësisht se sa të arsyetuara i kanë argumentet e tyre. Ju e dini këtë ushtrim: "sahanlëpirës", "servil frikacak", "anglofil" dhe "mjekërcjap" për të përmendur disa. Oh po, unë jam 35 vjeç dhe kështu duhet t'ju kërkoj të mos ma përmendni po ashtu as këtë nofkën e fundit. Për t'ia filluar, le të më lejohet t'i këndoj njëherë një prej të miave z.Keting, thjesht sepse ai e ka përcaktuar veten si "Iniciatori i Republikës". Dhe është fjala për atë - që kur ishte në Irlandë ai u deklarua se ishte republikan për shkak se ishte katolik, por gjithkush mund të habitet pse kundërshtimi i tij ndaj abortit - që na e detyron Besimi që ne ndajmë - nuk ndihet aspak! Sigurisht, nëse ai ndien se besimi i tij i thellë e ka nxitur atë të punojë për përmbysjen e Kunorës ndaj së cilës ai e ka lidhur veten duke u betuar mbi nderin e tij të shenjtë, ai duhet të punonte të paktën po aq fort edhe për çështjen e abortit!? Por për aq sa di unë, ai thjesht po i bën jehonë linjës së Partisë Laburiste të Australisë (po, fjalën laburiste, si një amerikan, unë rezervoj të drejtën ta shqiptoj ashtu siç duhet). Në të vërtetë ky pohim prekës për besimin duket po aq mashtrues sa edhe argumentet e tjera të dhëna. Kunora është e huaj për Australinë? Por po ashtu janë edhe anglishtja, kanunet e zakonet e vendit, demokracia, dhe madje edhe Posti i Kryeministrit, - në të vërtetë, çdo organizim qytetar diçka më i komplikuar se ai fisnor. Monarkia ju ndan juve prej fqinjëve? Cilët: - me Tajlandën, Japoninë dhe Malajzinë, apo me Kinën, Vietnamin dhe Indonezinë? Nëse është fjala për tri të parat, ju e keni tashmë një sovran, ashtu si ato; nëse tri të fundit, ju duhet të rigjykoni nëse me të vërtetë kërkoni të qeveriseni në të njëjtën mënyrë si kinezët dhe vjetnamezët. Për aqsa i përket Indonezisë, ju mund të debatoni deri në ditën e Qametit, pikërisht se sa e lirë është ajo; por s'ka rëndësi se sa republikane është qeveria në Xhakarta, vendi ka me të vërtetë qindra sulltanë dhe raxhah, të cilët luajnë një rol të rëndësishëm në jetën e nënshtetasve të tyre - vizitoni të themi, Kratonin e sulltanit të Yogyakarta-s nëse nuk më besoni mua. Në të vërtetë, sikur të mos i përsëriste si refren media juaj këto kundërshtime marroqe (fluturake), sikur të ishin himne, ato do të ishin zhdukur në çast, sikur vetëm njëherë të kishim menduar me mendje të kthjellët. Ndërkaq invokacioni i z.Keating drejt çeshtjeve fetare nuk qendron veçan pjesës tjetër të budallallëqeve njëdrejtimshe; në fund të fundit beteja midis monarkisë dhe republikës, në Australi ashtu si dhe në pjesën tjetër të botës, është edhe fetare, - nëse jo, ndoshta në atë mënyrë që mendon z.Keating. Për anglikanët, natyrisht, çdokush mund të mendojë se çështja është e qartë: Kunora britanike ka themeluar Kishën e Anglisë dhe bijën e saj Komunionin Anglikan. Me përjashtim të Kishës Episkopale Protestane në vendin tim (SHBA - red.), të gjithë Librat e Lutjeve të Përgjithshme - të paktën derikur Mbretëresha e sotme është kunorëzuar prej Arkibishopit të Kanterbërit (Canterbury) më 1953 - a nuk përmbanin për Lutjet e Mëngjesin dhe të Mbrëmjes diçka si kjo?:

-O Zot, Babai ynë qiellor, i fuqishëm dhe i madh, Mbreti i mbretërve, Zoti i zotërve, i vetmi sundues i princërve, që na mban prej fronit tënd të gjithëve ne banorë të tokës: Me gjithë zemër të lutemi ty që mbrosh dhe ta mbash Sovranen tonë më të shkëlqyeshme, Mbretëreshën Elizabetë; dhe kështu ta mbulosh atë me bekimin e Shpirtit të Shenjtë, që ajo gjithmonë të përulet ndaj dëshirës tënde, dhe të ecë në rrugën tënde; Plotësoje atë me dhurata të shumta qiellore; jepi asaj shëndet dhe jetë të gjatë; forcoje atë që ajo t'ia arrijë të mundë dhe rrëzojë armiqtë e saj; dhe së fundi, mbas kësaj jete, ajo të mundë të arrijë gëzimin dhe kënaqësinë e përhershme; përmes Zotit tonë Jezu Krisht.

Nga kjo litani që dhamë këtu, a mund të kërkojmë më tepër prej Zotit? Për këtë çeshtje, poashtu, a kërkon më tepër urdhri i Komunionit të Shenjtë? Natyrisht ato munden që me fraza rezonante të kërkojnë të bien mbi Mbretëreshën, të paktën sipas besimit të tyre, të gjitha llojet e bekimeve të Mbrojtësit (Zotit - red.). Në vendin tim Episkopalët, deri në ndryshimet e dy dekadave të fundit, dukeshin gjithnjë në zor që s'kishin një Monark për të cilin të luteshin. Kështu, përveç ndryshimeve të fjalëve për ceremoni të ndryshme, të atij niveli mençurie si: "O Zot, Mbroje Shtetin!" (e cila s'ngjan kurrë se mund t'i përshtatet një liturgjie të tillë ruajaliste), ata kanë grumbulluar të gjitha mbetjet monarkike të së shkuarës. Shumë prej komuniteteve para-revolucionare të 13 shteteve të vjetra (SHBA - red.) çmonin komunionin e argjendtë që u kishte dhënë Mbretëresha Ana ose njëra prej tre Georges-ve; kur Mbretëresha Elizabet vizitoi Komunitetin Tresh të Nju Jorkut disa vjet më parë, ajo u paraqit krenare me një kristal që mbante 300 kokrra piperi të zi - shuma që ia ka dhënë borxh Kunorës, këshilli i Episkopalëve për rentën e komunitetit mbi tokat e gjera dhe të begatshme të Manhatanit të poshtëm. Komuniteti Bruton në Williamsburg, Virginia dhe Kapela e Mbretit në Boston (Unitariane deri më 1785, por megjithatë vazhdon të përdorë versionin e Librit të Lutjeve të Përgjithshme) mbajnë karrigen e tyre qeverisëse mbretnore, që kompletohet me tendë dhe me veshjet ushtarake ceremoniale mbretnore. Megjithëse krerët e tyre u thonë se ata janë qytetarë të një republike, zemrat e tyre dëshirojnë tjetër gjë. Ideja e një Anglikanizmi republikan në një vend, i cili i përmbahet besnikërisë ndaj Mbretëreshës, është absurde, i lidhur me të përmes lidhjesh të tilla si historia, liturgjia, dhe shpesh, në rastin e zyrtarëve e klerikëve (për australianët gjithsesi prej 1974-ës), edhe të betimit.

Eshtë pothuaj krejt ndryshe për ne katolikët. Mençuria popullore, e mishëruar në të tillë si z.Keating, mbron idenë se katolikët duhet të jenë republikanë. Shikoni Irlandën! Shikoni Quebec-un! Mirë, ja kështu po bëjmë për një moment. Por përpara kësaj, le ta zgjerojmë pak horizontin. Për t'ia filluar, le të mos harrojmë se Kisha është një Monarki. Kreu ynë fetar, Papa, është gjithashtu një sovran i përkohshëm, megjithëse ai ka hequr dorë prej shumicës së zotërimeve të tij që më 1929-ën. Tiara (diadema), kurora treshe, na kujton neve se ai është i fundmi i të gjithë monarkëve absolutë kristianë; edhese Papa aktual nuk e vesh atë, ajo ngelet simboli i zyrës së tij. Gjithsesi papët qyshprej Leo XII (1878-1903) kanë pasur mundim për të theksuar se Kisha mund të bashkekzistojë me çdo formë qeverisjeje, Piu VI (1775-1799) ishte i qartë në mbështetjen ndaj pararendësve të tij qysh prej Shën Pjetrit ("Frikësoju Zotit, Ndero Mbretin") e mbrapa.

Vijon në numrin e ardhshëm

Përktheu: Neritan Kolgjini

Shënim: Ky shkrim i studiuesit Charles A. Coulombe është pjesë e një debati të monarkistëve australianë me republikanët e atij vendi. Shkrimi në origjinal mban titullin "By the Grace of God" që shqip mund të jepet në formën "Për hir të Zotit" ose "Me bekimin e Zotit", kur është fjala për formulën e njohur monarkike.

Çfarë ka përtej ndarjes zonale

Nga Neritan Kolgjini

Këto ditë të para të marsit, në parlament u aprovua pa diskutime marrëveshja konsensuale e radhës për ndarjen zonale. Përtej faktit që marrëveshja për zonat u kontestua nga parti të tjera, përtej faktit që kjo u prit vakët prej ambasadorit të OSBE-së, si dhe faktit që janë shkelur disa afate kohore të vëna më parë, nisur nga qëndrimi konstant obstruksionist i PS-së, duhet vënë në dukje një problem tjetër, mjaft i rëndësishëm për sot e për të ardhmen, - përfytyrimi pjesor ose i korruptuar i PS-së për Atdheun. Eshtë fjala për një mentalitet të vjetër e të trashëguar të PS-së, i cili nuk e koncepton atdheun ose Shqipërinë si një të tërë e të barazvlershme në pjesët e tij, por si një mozaik ku një pjesë është shumë më me kuptim e me vlerë sesa të tjerat. Ky mentalitet u vu re qartas gjatë gjithë debatit për ndarjen zonale, ku përfaqësuesit e PS-së mbrojtën ndarjen e vjetër zonale, ku qarkut të Vlorës e qarqeve gjitonë me të, u ishin (janë) dhënë më shumë zona zgjedhore, sesa do të duhej sipas mesatares së pranuar të votuesve dhe të elektoratit. Siç është bërë publike kohë më parë, në qarqet Vlorë dhe Gjirokastër, sipas regjistrimit të popullsisë në vitin 2001, kanë dalë 50 mijë banorë më pak sesa kishte votues në listat zgjedhore!... Dhe pikërisht për shkak të këtij manipulimi flagrant me listat e zgjedhësve, PS-ja ia ka dalë të imponojë një numër zonash zgjedhore më të madh se normalja në këto dy qarqe, dhe më pas të arrijë të fitojë deputetët "rozë" me një numër qesharak votash, aq sa në qarqe të tjera me aq vota del kryetar i një bashkize të vogël, ose ndonjë komune të madhe. (Shënojmë se në këto zona nuk fitojnë asnjëherë deputetë të partive të tjera përveç PS-së). Prandaj përfaqësuesit e PS-së në komisionin e posaçëm për ndarjen zonale nuk "lëshonin pe", pavarësisht mungesës së argumentave logjikë dhe fakteve shkatërruese për ta.

Çfarë janë bastionet e PS-së

Këto dy qarqe (Vlorë, Gjirokastër) njihen si "bastion" i PS-së, jo vetëm në kuptimin elektoral, por edhe në atë qeveritar, ekonomik, administrativ etj., pasi prej tyre rrjedhin shumica e qeveritarëve, deputetëve, njerëzve të administratës së lartë shtetërore, biznesmenëve të "emëruar" nga pushteti, dhe së fundi, në këto qarqe shkojnë shumë herë më tepër investime sesa do të duhej sipas numrit të popullsisë apo sipas kontributeve në formë taksash e të ardhurash në arkën e shtetit. Dhe pikërisht ky mentalitet qartësisht krahinor ka qenë historikisht gati vijë zyrtare e politikës së PS-së, ku psh., qarku Vlorë duhet të ketë deputetët më të shumtë në parlament, qarku Vlorë duhet të ketë ministrat më të shumtë në qeverinë e PS-së, drejtorët e drejtorive, doganierët, madje edhe shoferët e institucioneve, dhe në vazhdim të kësaj logjike, po ashtu, ky qark i "klasit të parë", duhet të ketë edhe numrin më të madh të zonave elektorale për numër banorësh, pavarësisht se kjo është në kundërshtim flagrant me parimin e barazisë së votës.

Përfaqësuesit e PS-së në komisionin teknik të zonave rezistuan për hartën e vjetër zonale, deri në "një urdhër nga lart" që të tërhiqeshin pak nga mbrojtja e bastionit të "zonës së parë operative" Vlorë - Gjirokastër, dhe të pranonin të hiqej një zonë elektorale prej saj. Kjo "sakrificë" tregoi edhe njëherë se PS-ja nuk ndryshon dot mentalitetin e saj thelbësisht krahinor, pasi në fakt nga 2 qarqet në fjalë, do të duhej të hiqeshin së paku 3 zona elektorale, po t'i referoheshim numrit të popullsisë e sidomos atij të votuesve. Por kjo ka pak gjasa të ndodhë, për sa kohë këtu ta bëjnë ligjin "sherifët" e "kapedanit" Nano, të cilët çmojnë se vota e zgjedhësve të "Zonës së parë operative", ka vlerë tri herë më shumë se e një tiranasi, durrsaku, shkodrani apo dibrani. Pikërisht ky vizion i korruptuar i atdheut, që shihet në politikën, qendrimet e deklaratat e PS-së, është një ndër problemet e rënda që pjesa tjetër e politikës shqiptare duhet të ketë mençurinë ta luftojë. Unë nuk marr përsipër të jap ndonjë recetë të posaçme, apo të pretendoj se kam gurin magjik, i cili i rregullon gjërat me një të prekur, përkundrazi. Por ajo që unë konsideroj se duhet të bëhet për shërimin e kësaj plage socialiste, është vlerësimi i njëllojtë i të gjitha pjesëzave të kësaj ane të rruzullit që ne e kemi atdhe. Në gjykim të fundit, në lidhje me këtë temë, "zona e parë..." duhet të ketë, - në raport të drejtë me popullsinë që ka, - deputetë, ministra, 'kapedanë', 'mehmurë'... etj.. Ajo që s'duhet të konsiderohet është të mos shkonim sipas përfytyrimit të PS-së për atdheun, duke favorizuar një krahinë tjetër. Pasi në një rast të tillë nuk do të kishte asnjë kuptim të flisnim për unitet kombëtar, apo për tërësi territoriale shtetërore. Sepse po të shkonim me psikologjinë tribale të PS-së, do të duhej që për pak kohë, edhe Shqipërinë londineze, ta ndanim në disa minishtete si Lihtenshtajni, që më pas do të na bënte pre të lehtë për të gjithë "dreqnit që kemi kojshi" siç thoshte Fishta. Po të shkonim me mentalitetin e "zonës së parë operative", do të na duhej të zhbënim emrin Shqipëri e shqiptar, të zhduknim flamurin si simbol e së fundi, ndoshta edhe gjuhën, e të përshtateshim sipas idiomave gjuhësore të fqinjëve "kojshi". Prandaj e konsideroj fat të madh për shqiptarët që nuk ka një parti tjetër në Shqipëri që të ketë të njëjtin mentalitet krahinor si PS-ja, pasi, nëse do të ekzistonte një parti e tillë e fuqishme në pushtet, atëherë procesi i dezintegrimit të vendit do të ishte i menjëhershëm. Shqiptarët sot kanë nevojë për një mentalitet integrues, përbashkues, - për të arritur të idealja, Shqipëria për të gjithë shqiptarët. Integrimi, për aq sa kjo fjalë ka kuptim për mua, është në radhë të parë bashkimi i shqiptarëve nën të njëjtën çati shtetërore, e më pas anëtarësimi në BE.

Pse PS luan me ndarjen zonale

Por le të kthehemi edhe njëherë te ndarja zonale si nxitje për të reflektuar për probleme të një rëndësie me të madhe sesa rezultati i një fushate elektorale. Skema e vjetër e ndarjes zonale, përcaktonte që qarqet në jug të Shkumbinit të kishin 52 deputetë. Ndërsa me korrigjimin që është bërë, dy zona jugore kanë kaluar në Tiranë e Shkodër, dhe me këtë ndarje në dukje simetrike, 50 me 50, mendohet se gjërat janë rregulluar. Në fakt po të merrnim si kriter popullsinë dhe pjesëmarrjen në votime, do të duhej që pjesa në veri të Shkumbinit të kishte më shumë zona elektorale, për shkak të përqendrimit të popullsisë në zonën Tiranë-Durrës e përgjatë zonave fushore duke filluar me Shkodrën. Por kjo nuk ka ndodhur. Kuptohet që PS-ja po vazhdon të këmbëngulë në tezën e vjetër të "reaksionarit geg" për të pasur një rezultat "jek e jek" që në partencë, që pa filluar zgjedhjet. PS mendon se do të nxjerrë rezultate fituese në zonat "bastione". Mandej, duke synuar në zonat urbane Tiranë-Durrës, fitoren e kandidatëve të saj miliarderë, ajo të mund të fitojë maxhorancën edhe në zgjedhjet e ardhshme. Kuptohet, përsëri në kundërshtim me vullnetin e shumicës së elektoratit shqiptar, dhe vetëm për shkak të kësaj formule zgjedhore. Kjo strategji po shfaqet qartë prej ditësh por artikulimin më të fortë e bëri kryetari i "tribusë" socialiste Nano në Fier në ditën e rrëzimit të bustit të diktatorit Enver Hoxha.

Nano, u tha fierakëve se me ardhjen e opozitës në pushtet "do të rindizet sherri veri-jug", duke e ankoruar kësisoj anijen socialiste në limanin e dasive kombëtare.

Sipas Nanos, po erdhi opozita në pushtet, jugorë e veriorë do të kacafyten... Në fakt kjo nuk ndodh, përveçse në kokat e në skemat e PS-së e të versionit më të hershëm të saj, PPSH-së. Këto gjëra mund t'i thotë e bëjë vetëm një njeri që ka një koncept të gjymtë e të korruptuar për atdheun, sepse vetëm duke pasur një ide të mangët të atdheut mund të shprehesh si z.Nano në Fier se qarku i Kukësit nuk ka potencialet e Fierit dhe se prandaj kanë standarde të ndryshme zhvillimi. Sipas Nanos "Nuk mund t'i gjejmë në Kukës këto potenciale që ka Fieri, dhe kjo vjen për shkaqe historike, të trashëguara edhe nga regjimet e mëparshme, dhe për shkak të problemeve që janë vërtet më kritike (dhe ne po i kurojmë) për zonën verilindore të izolimit, jo vetëm politiko historike, por edhe fizike, në kontakt me tregun kombëtar dhe me hapjen në rajon apo ndaj zhvillimit global që po pëson Shqipëria, por sidomos pjesa bregdetare. Për këto shkaqe, në këto rajone siç janë ai i Kukësit ka më shumë varfëri apo papunësi." (Zëri i Popullit, dt.22 shkurt 05, fq.2-3).

Së pari, sa u përket shkaqeve historike, Nano duhet të jetë "i fundit në planet" që duhet të flasë, pasi është vetë arkitekti nr.1 i krijimit të këtyre shkaqeve. Ka qenë për shumë vite kryeministër dhe nuk duhej pritur viti 2005 që Nano ta "kuptonte" këtë.

Së dyti, në lidhje me izolimin e zonës verilindore, po citoj një pjesë shkrimi nga zëdhënësi i qarkut të Kukësit ku thotë se "qarku i Kukësit është më i varfri i Shqipërisë, sepse të varfër Qarkun e Kukësit e bën kjo lloj qeverie. Qarku i Kukësit po të administrojë pasuritë e tij, që ia rrjep qeveria, bëhet qarku më i pasur në Ballkan e jo më në Shqipëri. Qarku i Kukësit prodhon energjinë elektrike për gjithë vendin. Nuk prodhon domate, kastraveca a speca djegës... E përveç energjisë, qarku i Kukësit ka pyjet e mineralet e vendit, ka 3 dogana e 5 vendkalimi kufitar me Kosovën, ka resurse turistike të nivelit të lartë, ka ajër, ujë e mjedis që ia lakmon gjithkush. Por mbi gjithçka qarku i Kukësit prodhon energjinë elektrike që ia merr falë qeveria pa i dhënë asnjë grosh, pa e paguar as tokën e pronarëve". (Tema 12.02.05). Kjo përgjigje e zëdhënësit të qarkut Kukës besojmë se është shterruese e nuk ka nevojë më për shtjellim. Por siç duket për Nanon, atdhe është vetëm pjesa ku ai fiton dhe ku ka mbështetësit e tij. Aty ku jeton "populli socialist". Pjesa tjetër ku jeton "populli i opozitës" konsiderohet reaksionare, dhe prandaj duhet lënë në varfëri të skajshme. Prandaj Nano dhe nanoidët, (pavarësisht të dhënave fizike) duhet të kurohen nga mentaliteti patologjik antikombëtar i thellimit të ndarjeve veri-jug. Mentalitet që vjen vetëm për një shkak, - konceptimit gjysmak të atdheut.

(Botuar edhe ne gazeten Tradita te LZHK)

___________________________

Kryetari Spahiu dhe shefi organizativ Nevruz Ndregjoni, takim në degën PLL Vlorë

Mblidhet komiteti drejtues i PLL dega Vlorë. Marrin pjesë Spahiu dhe Ndregjoni

Mbreti Leka, së shpejti vizitë në Vlorë

Spahiu: Ardhja e Mbretit në Vlorë do të jetë një eveniment shumë i rëndësishëm jo vetëm për LZHK-në, por për të gjithë ata që janë të interesuar ta shohin dhe ta dëgjojnë drejtpërsëdrejti Mbretin Leka I dhe platformën e LZHK për zgjedhjet parlamentare

Eqerem Spahiu: Prioriteti ynë, përzgjedhja e kandidaturave

Vlorë - Kryesia e PLL në mbledhjen e fundit me kyetarët e degëve nëpër rrethe, dha porosi dhe udhëzime për fillimin e përgatitjeve pë zgjedhjet e ardhshme parlamentare, që me të drejtë janë cilësuar si shumë të rëndësishme për të ardhmen e shqiptarëve. Për legalistët vlerësimi është akoma më i madh, pasi për herë të parë vetë Mbreti Leka i Parë është përfshirë drejtpërdrejt në këtë garë elektorale, për të fituar zgjedhjet dhe ndryshuar aktualitetet e dhimbshme në të gjitha aspektet e jetës shqiptare.

Drejtuesit kryesorë të PLL mbi bazën e një programi të detajuar po marrin pjesë në mbledhjet e komiteteve drejtuese në rrethe për t'i kontribuar më shumë analizave, informacionit rreth aktiviteteve dhe kontributit të PLL në LZHK dhe fillimit të zbatimit të porosive të dhëna nga qendra.

Në këtë kontekst, ditën e premte, më datë 18 shkurt 2005, u mblodh komiteti drejtues i PLL dega Vlorë, ku përveç anëtarëve të këtij komiteti morën pjesë edhe kryetari i PLL z.Ekrem Spahiu dhe drejtori i Departamentit Organizativ pranë PLL z.Nevruz Ndregjoni.

Z.Akil Danushi, kryetar i degës, nëpërmjet një raporti të shkurtër informoi të pranishmit mbi aktivitetin e degës dhe në mënyrë të veçantë u ndal edhe tek porositë dhe udhëzimet e dhëna nga qendra për përgatitjet e degës në funksion të zgjedhjeve të ardhshme parlamentare.

Z.Danushi në fjalën e tij theksoi edhe problemet e krijuara në degë si rezultat i mosmarrëveshjeve mes anëtarëve të komitetit drejtues, por ato duhen tejkaluar që të jemi sa më të bashkuar, pasi zgjedhjet po afrojnë dhe ne jemi duhet të hidhemi në aktivitet me kapacitet të plotë.

Diskutantët e tjerë si Nesip Xhelili, sekretar i degës, Xhezmi Grabova - kryetar i Senatit të veteranëve të Degës dhe anëtar i kryesisë së Senatit në qendër, Ilir Rushiti ish-kryetar i parë i PLL, Bajram Ajro, Fuat Çobo, Ferro Kapaj, Ramadan Grabova, Eduard Bedini, etj., u përqendruan më shumë për të ardhmen aktivitetit të degës, por evidentuan edhe mangësitë dhe sidomos indiferentizmin e ndonjë anëtari të komitetit drejtues përballë detyrave funksionale që ata mbulojnë.

Në fjalën e tij kryetari i PLL z.Spahiu, pasi falenderoi të panishmit e filloi duke thënë që dega e PLL Vlorë është e vetmja degë që nuk ka zhvilluar konferencën e saj sipas statutit, për vetë problemet dhe arsyet që ju vetë i ngritët. Dega e Vlorës në zgjedhjet fundit për pushtetin vendor arriti të marrë vetëm 379 vota baraz me 0,69 % të rezultatit lokal, duke u renditur në degët PLL ndër më të dobëtat, por për herë të parë PLL në rrethin e Vlorës ka dy këshilltarët e saj. Spahiu më pas u ndal në situatën aktuale politike në vend, ku qeverisja e majtë e ka zhytur vendin në një mjerim të thellë, duke marrë parasysh të gjithë treguesit makroekonomikë realë dhe jo ato që thekson herë pas here qeveria si arritje.

Pikërisht për të ndryshuar këto realitete të zymta, tha Spahiu, vetë Mbreti Leka I ka iniciuar dhe udhëheq Lëvizjen për Zhvillim Kombëtar që mbi të gjitha është një shpresë për shqiptarët, sepse duke qenë në krye të saj Mbreti Leka I, është e besueshme nga shumica e shqiptarëve dhe sigurisht që ajo do të votohet prej tyre.

PLL, duke qenë pjesë integrale e kësaj lëvizjeje, është e angazuar totalisht në kontributet e saj për LZHK. Sikurse jeni në dijeni, në LZHK tashmë kanë aderuar shumë parti parlamentare dhe joparlamentare, shoqata atdhetare e politike, personalitete të fushave të ndryshme të jetës, etj.. Që të gjithë së bashku do të bëjnë të mundur që t'ju paraqesim një alternativë qeverisjeje ndryshe nga kjo aktualja. Drejtuesit e degës së PLL në rrethin e Vlorës duhet të rrisin kontaktet dhe bashkërendimin me të gjithë faktorët dhe aktorët politikë lokalë që janë deklaruar dhe afruar pranë LZHK-së, tha Spahiu.

Ardhja e Mbretit në Vlorë do të jetë një eveniment shumë i rëndësishëm jo vetëm për LZHK-në, por për të gjithë ata që janë të interesuar ta shohin dhe ta dëgjojnë drejtpërsëdrejti Mbretin Leka I dhe platformën e LZHK për zgjedhjet parlamentare.

Për të vazhduar më tej në fjalën e tij, Spahiu u ndal në porositë e dhëna nga qendra ku ndër më kryesoret është përzgjedhja e kandidaturave për deputetët në zgjedhjet e ardhshme, që do t'i vihen në dispozicion LZHK-së. Sigurisht që kandidaturat tona do të jenë figurat më të spikatura duke plotësuar edhe kriteret ligjore edhe morale, që ato të jenë të besuara dhe të votuara nga elektorati shqiptar.

Duke marrë parasysh afrimin e zgjedhjeve parlamentare, të gjithë njëzëri ranë dakord që të afrohen dhe të japin kontributet e tyre të gjithë ish drejtuesit apo edhe personalitete të tjera të Legalitetit, duke lënë mënjanë pakënaqësitë e deritanishme.

Pikërisht për t'i shërbyer kësaj klime u plotësuan vendet drejtuese vakante deri tani, duke u përfshirë pikërisht ata të larguar që kanë kontribuar në themelimin e degës së Vlorës dhe ecurinë e saj ndër vite. Drejtuesit kryesorë të degës Vlorë tashmë janë: Akil Danushi kryetar, Ilir Rushiti nënkryetar (ish-kryetar i parë i degës së PLL), Fuad Çobo nënkryetar (ish kryetar i PLL Vlorë), Nasip Xhelili, sekretar i degës, Ferro Kapaj, sekretar organizativ, Bajram Ajro sekretar i marrëdhënieve me publikun. Mbledhja u mbyll me një mirëkuptim të plotë duke shprehur vullnetet dhe angazhimet e tyre që të gjithë sëbashku t'i kontribojmë LZHK-së me synimin e vetëm që ajo të triumfojë në Vlorë dhe në të gjithë Shqipërinë.

Korresp. "Atdheu"

Kryetari Spahiu i paraqet delegacionit belg të OSBE-së, opsionet e PLL për reformën zgjedhore

Spahiu, takim me delegacionin e OSBE

PLL-së, - edhepse një ndër partitë kryesore parlamentare dhe për më tepër që është anëtare e LZHK-së, - në mënyrë krejtësisht antidemokratike, i është hequr përfaqësimi në komisionet e nivelit të dytë dhe të tretë, duke e paragjykuar LZHK-në që ajo të mos ketë kontroll ndaj votës.

Tiranë - Kryetari i PLL z.Spahiu është takuar në mbrëmjen e datës 15 shkurt 2005, me delegacionin e shtetit belg pranë OSBE-së, të kryesuar nga ambasadori z.Bertrand De Crombrugghe, në kuadër të një tryeze të rrumbullakët me përfaqësues të partive politike kryesore parlamentare në vend, mbi reformën zgjedhore, ku ka qenë i pranishëm edhe z.Pavel Vaçek ambasador i OSBE në Tiranë. Në këtë takim z.Spahiu ka shprehur pikëpamjet e PLL mbi etapat e reformës zgjedhore dhe posaçërisht mbi pikat e nxehta siç janë ndarja zonale, përfaqësimin nëpër komisionet zgjedhore të nivelit të dytë dhe të tretë, listat e zgjedhësve, problemin e të drejtës së votimit të emgrantëve shqiptarë dhe diasporës, caktimin e datës së zgjedhjeve dhe probleme të tjera që lidhen me këtë proces shumë të rëndësishëm. Spahiu ka folur edhe në cilësinë e ish-anëtarit të komisionit të posaçëm parlamentar të reformës zgjedhore dhe ka bërë një rezyme të etapave të deritashme në këtë proces.

Për ndarjen zonale Spahiu ka theksuar në fjalën e tij se PLL nuk e pranon variantin e PS-së, me anë të të cilit favorizohen dukshëm kandidatët e PS-së, dhe ka kërkuar një ndarje sipas realiteteve elektorale ekzistuese, të cilat njihen mirë në bazë të shifrave të zgjedhjeve të vitit 2001 e 2003.

PLL-së, ka thënë Spahiu, edhepse një ndër partitë kryesore parlamentare dhe për më tepër që është anëtare e LZHK-së, në mënyrë krejtësisht antidemokratike, i është hequr përfaqësimi në komisionet e nivelit të dytë dhe të tretë, duke e paragjykuar LZHK-në që ajo të mos ketë kontroll ndaj votës. Listat e zgjedhësve, vijoi z.Spahiu, nuk po përfundojnë dhe janë shkelur të gjitha afatet kohore të përcaktuara me ligj gjë që do të rrezikojë zgjedhjet, pasi në këtë drejtim ne kemi një përvojë shumë negative.

Një çështje tjetër që shtroi Spahiu është që emigratëve shqiptarë dhe diasporës shqiptare t'i jepet dhe garantohet e drejta për të votuar, pasi ata janë një pjesë konsistente e trupës elektorale, e cila vazhdimisht është mënjanuar nga kjo e drejtë demokratike.

Duke u nisur nga zgjedhjet e fundit ku pjesëmarrja ishte shumë e ulët, duhet të jetë një nga prioritetet e politikës shqiptare për të gjetur mekanizmat e duhur që të stimulohet elektorati që të shkojnë në kutitë e votimit. Dhë një nga këto mekanizma është zgjedhja e një data të përshtatshme, siç mund të jetë në muajin qershor, dhe jo në pikun e vapës siç këmbëngulin socialistët.

Ambasadori belg pranë OSBE z.Bertrand De Crombrugghe, vendi i të cilit merr kryesinë e radhës së OSBE-së, pasi dëgjoi me vëmendje arsyetimet e z.Spahiu, shprehu mirëkuptimin e tij duke thënë se të gjitha janë për t'u marrë në konsideratë dhe asnjëherë nuk është vonë për të ndërmarrë veprimet e duhura për të korrigjuar apo amenduar në ligjin zgjedhor siç është e drejta e kontrollit të votës, me qëllimin e vetëm që zgjedhjet e ardhshme parlamentare të jenë të besueshme, të pranuara nga të gjitha palët dhe aq më tepër të pakontestuara nga konkurruesit. Ne do të bëjmë të gjitha përpjekjet e duhura që të ndikojmë te politika shqiptare dhe institucionet që lidhen me këtë proces, për të arritur konsensusin e nevojshëm që ato të mbyllen me sukses, pasi edhe proceset integruese të Shqipërisë janë të lidhura drejtpërdrejt me zgjedhjet e ardhshme në Shqipëri.

Edhe deputeti Maks Begeja si përfaqësues i LZHK-së, parashtroi opsionet e tij që ishin në unison me ato të z.Spahiu.

Në këtë takim morën morën pjesë përfaqësuesit partiakë të PS, PD, PR, LSI dhe PBDNJ-së. Kjo tryezë e rrumbullakët i shërbeu ambasadorit belg për t'u njohur më nga afër me opsionet e faktorëve kryesorë politikë në Shqipëri mbi reformën elektorale.

"Korresp. "Atdheu"

Legalistët paraqesin detaje teknike dhe konceptuale për amendimin e Kodit zgjedhor

PLL: Tryezë partish për reformën zgjedhore

Tiranë - Problemet e mëdha që lidhen me përgatitjen e fushatës zgjedhore, kanë qenë thelbi i konferencës për shtyp që kryetari i PLL z.Spahiu dha të hënën paradite, më 14 shkurt 2005, në selinë e Partisë Lëvizja e Legalitetit ndanë Bulevardit "Zog I". Në prononcimin e tij në prani të mediave të shumta, kryelegalisti shprehu në emër të PLL shqetësimin e natyrshëm për vonesat në përgatitjen e procesit zgjedhor brenda afateve kushtetuese dhe parametrave ligjorë. Lidhur me këto vonesa dhe mungesë predispozicioni, z.Spahiu fajësoi dy partitë e mëdha për mosmarrëveshjet në themel të të cilave qëndrojnë interesat parciale të tyre, si dhe punën e dobët të institucioneve, veprimtaria funksionale e të cilave lidhet me përgatitjen e procesit zgjedhor.

Kryelegalisti Spahiu theksoi në prononcimin e tij se kokëfortësia e PS për pranimin e skemës së ndarjes së zonave zgjedhore të miratuara edhe nga OSBE, buron nga synimi për të fituar nëpërmjet artificeve 5-6 deputetë që në tavolinë, duke përdorur numrin e votuesve të regjistruar dhe ndarjen aktuale të trashëguar nga zgjedhjet e kaluara.

Sipas kryelegalistit, edhe procesi i hartimit të listave të zgjedhësve ka konsumuar të gjitha afatet ligjore dhe me anë të mungesave synohet shmangia e votuesve nga e drejta për të votuar, ndërkohë që të gjitha partitë, përveç PS, janë shprehur edhe për mundësimin e votimit të emigrantëve të pas '90-ës dhe diasporës së vjetër shqiptare.

Me këtë rast z.Spahiu rikonfirmoi sërish vullnetin e legalistëve për të realizuar zgjedhjet brenda muajit qershor, për çka ai u kujtoi mediave edhe qëndrimet e mëparshme të partisë që kryeson.

Me qëllimin e shmangies së defekteve të konstatuara, që rrezikojnë kryerjen e një procesi zgjedhor brenda standardeve të gjithëpranuara, kryelegalisti iu drejtua presidentit Moisiu me thirrjen për mbledhjen e një tryze të partive politike "për të shprehur dhe konkretizuar vullnetet politike në arritjen e një marrëveshjeje të përbashkët për ndarjen e zonave zgjedhore, amendimin e ligjit zgjedhor, që do t'u siguronte partive parlamentare të drejtën e kontrollit të votës me anë të komisionerëve, etj., për të shmangur ato që ai i cilësoi si "taktika të qeverisë socialiste dhe PS, të vënies para faktit të kryer me pretekstin se tani nuk kemi më kohë...".

Më pas z.Spahiu iu përgjigj pyetjeve të shumta të gazetarëve lidhur me detaje teknike dhe konceptuale të amendimeve të Kodit zgjedhor që, bashkë me një afat optimal të përcaktimit të datës së zgjedhjeve, do të ndikonin pozitivisht në pjesëmarrjen në votime dhe në pranimin njëzëri të rezultateve zgjedhore, gjithmonë nëse shmangen manipulimet.

Deklaratë për mediat e kryetarit të PLL Eqerem Spahiu

Zgjedhjet parlamentare po afrojnë. Partitë politike dhe të gjitha institucionet që lidhen me këtë proces, i kanë vendosur zgjedhjet në qendër të vëmendjes së përditshme, por duhet thënë dhe pranuar se jemi shumë të vonuar.

- Ndarja e zonave elektorale po vonohet, sepse PS dhe PD, që kanë përjashtuar partitë e tjera nga ky proces, nuk bien dakord, pasi PS kërkon të fitojë që në tavolinë 5-6 deputetë, duke na risjellë "Dushkun" në një version të ri.

- Përgatitja e listave të zgjedhësve nuk po ecën sipas afateve të parashikuara dhe janë shkelur të gjitha limitet ligjore kohore.

- Të gjitha partitë parlamentare, përveç PS, kanë shprehur vullnetin e tyre politik që në këto zgjedhje të votojnë edhe emigrantët dhe diaspora.

- Në përputhje me realitetet e reja politike, duhet të amendohet ligji zgjedhor me qëllim që të gjitha partitë parlamentare të kenë të drejtën e kontrollit të votës me anë të komisionerëve.

- Të gjithë sëbashku duhet të gjejmë mekanizmat adekuatë, që të stimulojmë pjesëmarrjen e elektoratit në votime. Një nga këto mekanizma është zhvillimi i zgjedhjeve në muajin qershor, për çka ne legalistët jemi deklaruar zyrtarisht.

- Duke u nisur nga rëndësia e zgjedhjeve parlamentare për shqiptarët dhe proceset integruese të Shqipërisë në strukturat euro-atlantike;

- duke u nisur nga vonesat e deritanishme për përgatitjen e infrastrukturës së plotë zgjedhore;

- duke konsideruar mosmarrëveshjet e partive që, për interesa partiake po dëmtojnë procesin zgjedhor;

- duke u nisur nga fakti se PS kërkon që zgjedhjet të bëhen në pikun e vapës për të minimizuar pjesëmarrjen;

I kërkojmë kreut të Shtetit z.Alfred Moisiu që, sa më parë, të organizojë tryezën me drejtuesit e partive politike për të shprehur dhe konkretizuar vullnetet politike në arritjen e një marrëveshjeje të përbashkët për:

1.Ndarjen e zonave zgjedhore

2.Ligjërimin e të drejtës së emigrantëve dhe diasporës për të votuar në zgjedhjet e ardhshme parlamentare

3.Amendimin e ligjit zgjedhor, me qëllim që partitë parlamentare të kenë të drejtën e kontrollit të votës me anë të komisionerëve.

4.Caktimin e datës së zgjedhjeve që, për ne legalistët duhet të jetë domosdoshmërisht, muaji qershor i këtij viti.

Këtë thirrje publike ia bëjmë z.Moisiu si kryetar i Shtetit, që të fitojmë kohën e humbur e të mos biem pre e taktikave tashmë të njohura të qeverisë socialiste dhe PS, të vënies para faktit të kryer dhe presionit verbal me anë të formulës bajate "se tani nuk kemi kohë dhe kështu nuk na mbetet veçse të zbatojmë atë që kemi arritur".

Tiranë më 14 shkurt 2005

Basha: Shkatërrimi i sistemit arsimor, i qëllimshëm

Situata dramatike e sistemit arsimor në përgjithësi dhe politikat e dështuara të maxhorancës qeverisëse, kanë qenë motivi dhe argumenti për të përligjur shqetësimin e legalistëve të artikuluar me forcë në konferencën për shtyp që nënkryetari i PLL z.Murat Basha dha për mediat e shumta në selinë e kësaj partie ditën e premte, më datë 18 shkurt 2005.

Me tone të ashpra, z.Basha e cilësoi gjendjen aktuale të arsimit si bartëse dhe përcjellëse të pasojave katastrofike për ardhmërinë e shqiptarëve.

Sipas tij kjo gjendje ishte pasojë e strategjive antikombëtare të maxhorancës, me infiltrime edhe nga jashtë vendit.

Më pas kryelegalisti, për të ilustruar tezat e PLL për këtë gjendje të rëndë në mbarë sistemin tonë arsimor, u mbështet në pakësimin e qëllimshëm të fondeve buxhetore për këtë sistem, si mjeti më efikas për shkatërrimin e organizuar të arsimit shqiptar, ndërkohë që shpenzimet qeveritare rriten nga viti në vit. Sipas tij, fondet për arsimin ishin përgjysmuar në krahasim me disa vite më parë dhe janë zvogëluar disa herë në raport me nevojat e këtij sektori.

Si një nga plagët më të rënda në arsimin shqiptar, nënkryetari legalist përmendi nivelin e ulët të mësim-dhënies që, sipas tij, pasqyrohej në shifrat e frikshme të kalueshmërisë në shkollat e të gjitha niveleve, çka linte të kuptohej se ishte përdorur për futjen e rrushfetit në këmbim të notave kaluese për nxënësit, duke korruptuar kështu vatrën e dijes dhe kulturës dhe duke futur mitën si element të edukimit të deformuar dhe marrëdhënieve shoqërore të molepsura nga korrupsioni.

Pasi foli me tone të ashpra për korrupsionin në instancat drejtuese të ministrisë së Arsimit, ku sipas z.Basha bëheshin vetëm tenderime për përfitime të paligjshme, u atakuan ashpër edhe marrëdhëniet nepotike të strukturave më të larta të këtij dikasteri, si mënyra për mbylljen e rrethit vicioz të korrupsionit galopant ekzistues.

Edhe braktisjen masive të shkollës me pasojë rritjen e analfabetizmit, nënkryetari legalist e lidhi me rritjen e kostos së arsimimit dhe gjendjen e mjerueshme të familjeve shqiptare.

Në vijim të prononcimit të tij, në emër të PLL z.Basha deklaroi se së shpejti përfaqësuesit legalistë në parlament do të incionin fillimin e një hetimi parlamentar për gjendjen e krijuar në arsimin shqiptar dhe kërkimin e një seance speciale me interpelancë me ministrin Memushi për problemet e mëdha me të cilat ballafaqohet ky sektor.

Për sa më sipër, sipas z.Basha PLL do të kërkojë jo vetëm evidentimin dhe publikimin e gjendjes së rëndë të krijuar, por edhe marrjen e masave për përmirësimin e saj dhe nxjerrjen e përgjegjësive ligjore dhe administrative për shkaktarët e kësaj situate katastrofike që, sipas tij, po rëndohet çdo ditë e më tepër.

Në fund të deklaratës, z.Basha iu përgjigj pyetjeve të shumta të gazetarëve të pranishëm lidhur me afatet dhe procedurat që PLL do të zbatonte për ngritjen e këtij problemi në nivel parlamentar, konform skemës së artikuluar, për çka u dhanë edhe përgjigjet respektive që plotësuan kuadrin e prononcimit në fjalë.

Korresp. i "Atdheu"

Deklaratë për mediat e Nënkryetarit të PLL Murat Basha

Basha: Shkolla, një gangrenë e shoqërisë shqiptare

Gjendja e rëndë në sistemin arsimor është shndërruar në një gangrenë të vërtetë në raport me zhvillimet aktuale të shoqërisë shqiptare.

Dështimi i politikave arsimore është prelud i dështimeve të kahershme të qeverisjes socialiste, por tashmë ai po bart dhe përcjell pasoja katastrofike për ardhmërinë e shqiptarëve në këtë fillimshekulli.

Politika e pagave mjerane të mësimdhënësve është një nga katalizatorët e shkatërrimit të sistemit arsimor, thelbi i të cilit konsiston në një strategji antikombëtare të gatuar në kulisat më të errëta të maxhorancës, me infiltrime nga jashtë Shqipërisë.

Në kushtet e injorimit të plotë të sistemit arsimor, çka reflektohet edhe në peshën specifike të fondeve buxhetore që zenë 2.9 % të Prodhimit të Brendshëm Bruto, aparatçikët nepotistë po nxjerrin përfitime miliardare.

Ky fond i përgjysmuar në krahasim me të kaluarën dhe disa herë më i vogël në raport me nevojat për rimëkëmbjen e këtij sistemi, është sintetizim i politikave të qëllimshme për lënien në padije të thellë të shqiptarëve, të cilëve në të ardhmen duan t'u servirin si pushtetarë të përjetshëm bijtë e pushtetarëve të sotëm që po shkollohen në Perëndim.

PLL shpreh shqetësim dhe indinjatë të thellë për instalimin e hapur në sistemin arsimor të rrushfetit në këmbim të notave kaluese dhe njohurive.

Shifrat alarmante të kalueshmërisë së nxënësve në të gjitha nivelet e shkollës, janë pasojë dhe qëllim i thellimit të veprimit të skemës së Mitës (marrje dhe dhënie), në sistemin tonë arsimor.

Tenderimet me qëllim nxjerrjen e fitimeve të paligjshme, po shkatërrojnë me shpejtësi programet e miratuara për tekstet dhe ngritjen e infrastrukturës së nevojshme e modeste të sistemit shkollor.

Një nga pasojat më të rënda të kostos të rritur ndjeshëm të arsimimit për shkak të korrupsionit, është edhe braktisja masive e shkollës nga nxënësit e familjeve të mjeruara shqiptare, duke stimuluar analfabetizmin me pasoja shkatërrimtare.

Në këto kushte, PLL propozon dhe do të kërkojë me insistim një hetim parlamentar për gjendjen e rëndë të sistemit arsimor dhe marrjen e masave adekuate për kapërcimin e saj, duke kërkuar njëkohësisht edhe vënien e shkaktarëve para përgjegjësive administrative e ligjore.

PLL, nëpërmjet përfaqësuesve të saj në Kuvend, shumë shpejt do të kërkojë një seancë me interpelancë me ministrin Memushi, për sqarimin, evidentimin dhe publikimin e problemeve reale të këtij sistemi dhe të shkaqeve që kanë sjellë këtë gjendje alarmante, që rëndohet çdo ditë e më tepër.

Tiranë më 18 shkurt 2005

Kuqot e opozitës

Nga Murat Basha

Bashkëpunimi i hapur ose i fshehtë i kuqove të opozitës me kuq-balashët e maxhorancës, po vë në dyshim ndryshimin e njëmendtë të pushtetit si pasojë e rotacionit të natyrshëm e të shumëpritur në zgjedhjet e ardhshme parlamentare.

Dhe kur flasim për pushtet, nënkuptojmë pushtetin real dhe jo atë konvencional, që është thjesht një rrokadë flamujsh.

Në kundërshtim me shpresën për opozitarizëm real dhe jo fiktiv, më fanepsen sekuencat e gjyqit "antigenocid" të ish-bllokmenëve, ku Hekri (Hekuran Isai), deklaroi me zë të trashë dhe kumbues: "Demokracinë e sollëm ne që kishim tanket dhe kallashnikovët, dhe jo ata që kishin vetëm dy gishtat lart..., të cilët me nga një shqelm prapanicave i çonim kur të donim nëpër shtëpi...". Dhe më pas, më vjen ndërmend batuta e famshme e Nexhmije Hoxhës: "Këta nuk i kemi frikë se janë djemtë tanë! Po e morën pushtetin legalistët dhe ballistët që i kemi vrarë, atëherë mjerë ne ku të futemi...".

Dhe "djemtë tanë", pra kuqot e opozitës dhe kuq-balashët e maxhorancës, po dëshmojnë çdo ditë se janë vëllezër siamezë, të dalë nga e njejta mitër e përgjakur e PPSH.

Këtë e dëshmoi edhe miratimi me maxhorancë votash në Këshillin bashkiak, i draftit fiskal të Bashkisë së Tiranës nga bashkimi i votave të kuqove dhe kuq-balashëve.

Ky draft u përdor thjesht si gjethe fiku për të mbuluar në rendin e ditës skemën e vërtetë, "legalizimin e shitjes së Taivanit", pra atë të grabitjes së paligjshme dhe kalimit në pronësi private të afro 1200 metër katror troje publike në mes të Lulishtes së Madhe përballë Hotel "Dajti"-t.

Dhe ky veprim kriminal i grabitjes me kartona të trojeve publike, e më pas shitja me shifra qesharake, u bë në favor të një subjekti privat që ka në pronësi lokalin e famshëm, pronar i të cilit jam i bindur se është një qeveritar i lartë, shumë i lartë.

Dhe kështu, votat e socave të Këshillit bashkiak u bashkuan me votat e 8 kuqove të opozitës nga 11 syresh të pranishëm.

Normalisht, nëse opozita nuk do të përfaqësohej nga kuqot që pushteti i socave i fut dhe i nxjerr kur të dojë nga xhepi, 1200 metrat katrorë do të duhej të shiteshin me 5-10 mijë Euro metri, ngaqë janë troje që ndodhen në mes të Tiranës dhe që do të kalojnë përjetësisht në pronësi private. Por kjo shitje më parë duhej të shoqërohej me një gjobë minimalisht të barabartë me koston e ndërtimit të objektit, për grabitje ditën për diell të sipërfaqes-pronë publike dhe për ndryshim të paligjshëm të projektit, me qëllim që askush të mos guxojë më të përvetësojë trojet publike mu në hundët e Bashkisë së kryeqytetit. Sepse, ndryshe, ç'kuptim do të kishte shembja para tre vjetësh e qindra ndërtimeve në Lulishten e Madhe, apo mos vallë për t'ia liruar atë "pronarëve" të lartë qeveritarë, që qëndronin pas kuintave të kësaj mbledhjeje poshtëruese të Këshillit, i cili votoi për shitjen e trojeve me shifrën qesharake prej 12 mijë lekë metri katror!!!

Pas kësaj ndyrësie të kuqove të opozitës, m'u kujtuan sulmet e urryera të këtyre kuqove dhe shtabeve partiake që i propozojnë dhe i përkrahin politikisht, kundër PLL, pas daljes së saj më vete në zgjedhjet e fundit të 12 tetorit.

Po përse ulërinin vallë kundër legalistëve këto laro?! Ulërinin sepse po u çaheshin votat nga legalistët, në vend të të cilëve kishin projektuar për të dërguar nëpër këshilla zagarët e pushtetit të socave, që do të shisnin idealet dhe votat e opozitarëve të thjeshtë e të uritur.

Kishte shumë të drejtë opozitari Mero Baze dikur, në editorialet e tij, kur shkruante për një takëm kuqosh të opozitës që, gjithmonë, bashkëpunonin me socat e pushtetit nëpër këshillat vendorë në mbarë vendin, duke bërë allishverishe në dëm të pronës private e publike, konform skemave të pasurimit të pushtetarëve dhe në këmbim të kockave si shpërblim.

Janë pikërisht kuqot e opozitës ata që kanë diskredituar opozitarizmin e vërtetë dhe kanë krijuar dyshimin jo të pabazuar të bashkëpunimit midis kuqove dhe kuq-balashëve në hajdutëri dhe ortakëri politike, duke vënë në dyshim rotacionin e vërtetë të pushteteve.

Por edhe ky serial poshtërues për opozitën mbaroi, dhe përfaqësuesit "opozitarë" të furriqeve u degdisën nëpër furriqe të tjera të pushtetit, ndonëse dikush zbuloi para disa ditësh edhe "eklektizmin e LZHK" në bashkëpunimin e saj "para e paszgjedhor me socialistët!!!".

Votimi në Këshillin bashkiak të kryeqytetit dëshmoi një lloj tjetër bashkëpunimi, që është i frikshëm dhe që ka vënë që tani në dyshim opozitarizmin e vërtetë në Shqipëri.

Në vend të një fejtoni

Halli i madh me legalistët

Nga Themistokli Bleta

Një ditë u mbodhën disa antizogistë të thekur për të vendosur ç'të bënin me legalistët që u ishin ngjitur si ferra në këmbë. Më i moçmi i të tubuarve, që e nxorën nga shtëpia akoma pa veshur benevrekët e që e vunë në qoshe, po priste të flisnin të krerët e ndërkryer.

- Mendoj t'i japim karar kësaj pune me legalistët, se na e kanë sjellë në majë të hundës, - tha më i paduruari prej tyre. - Prandaj them të vendosim e të veprojmë sa më shpejt, sepse edhe shefat duan xhevap dhe na e kanë bërë të qartë.

-Çfarë propozimi konkret do na bësh? - u hodh e tha një tjetër.

- Po ja, ta mendojmë, prandaj jemi mbledhur...

- Unë them t'i marrim e t'i bëjmë hardiç, hashaf, e shumta komposto, po kjo do shumë sheqer e na rrit shpenzimet, - arsyetoi njëri.

- E ke gabim or mik. Sot kanë dalë konservantë e antioksidantë të fjalës së fundit, që bëjnë të mundur t'i përdorim për një kohë të gjatë e t'i konsumojmë ngadalë - ngadalë për disa vjet, - theksoi një mustaqelli me syze të errëta.

- Jo or mik jo, se nuk u zehet besë atyne, se po na bojnë nonji bombazh e shkojmë shtremët m'at dynjo prej skitës, - u hodh një që dukej si mesatar.

- Un' them qi t'i regjim me krypë se ô lirë, ene ajo u vje hakut. Përnej propozoj qi nji pjesë t'i bojm turshi, kurse ato qi jon mo t'majmit, t'i bojm pastërmo, - ja pat një tjetër.

- Jo jo, e ke gabim me atë të regjmen që na propozon, sepse ata i ka regjur aq shumë jeta, sa nuk duan t'ia dinë për kripë. Po mundëm t'i ëmbëlsojmë do të jetë më mirë, prandaj të përdorim sheqerin e pasi t'i ndajmë në pjesë, njërën ta bëjmë gliko, tjetrën ta bëjmë reçel, një pjesë tjetër komposto, një pjesë prevede, një pjesë nerden..., e kështu me radhë...

- Joooo, nuk jam dakord, - tha një tjetër. Unë propozoj t'i bëjmë salcë, majonezë dhe ketchup, e t'ua shpërndajmë dyqaneve të sufllaqeve buzë rrugëve.

-Jo jo, e keni gabim, - tha më i moçmi. Bie erë kjo punë dhe nuk e ha njeri, është shumë e trashë, do na dali boja...

- Unë them t'i vrasim për gjah, - tha një tjetër me pamje gjakësori. - T'u marrim mishin e t'ua shkojmë në hell, të përbrëndshmet t'ua bëjmë kukurec. Kush nuk është dakord, të marrë pjesën e vet e ta bëjë paçá, ose tasqebap e shishqebap po të dojë.

- T'u marrim mishin, t'ua grijmë e t'ua bëjmë sallam, ndërsa dhjamin t'ua bëjmë sapun. Kështu na del edhe hesapi i saçmeve që do harxhojmë mbi to, - propozoi më seriozi i tyre.

- Jo, jo, - tha me zë të shuar më i moçmi, - nuk shkon kjo punë.

- Unë them t'ua bluajmë mishin dhe kockat, t'i bëjmë miell për pulat e "Floryhen"-it. Hyj garant që t'i këmbejmë në natyrë, pra t'u japim miellin që është më i mirë se ai i FUB-it të Igli Çelës, e në këmbim të marrim pula dhe vezë.

- Lëre atë muhabet more budalla, se i doli era edhe asaj punës së furriqeve, ndërsa neve na doli boja. Nuk e shikon se na vjen era pleh pulash, që është plehu më i ndyrë në botë!

- Unë them t'u presim kokën e t'u marrim skalpin, - tha njëri syresh me sy të përgjakur.

- Jo jo, nuk shkon kjo punë, pastaj mos e pandehni kaq të lehtë, - thotë i moçmi.

- Unë them t'ua fusim prapë Cufe Mullain, të cilin e kam mik të vjetër, që kur shërbenim bashkë si Heronj të Heshtur, sepse ai ua di burmat atyre. Eshtë kuadër i vjetër ai, që në kohë të CEKA-s, NKVD-së, OZNA-s, UDB-së dhe KGB-së..., e kanë stërvitur personalisht shoku Koçi me shokun Kadri. Madje nga një perdaf ia kanë dhënë edhe Berja me Rankoviçin, kur e çuam për specializim në Serbi e Rusi.

- Lëri budallallëqet, - foli plaku i moçëm. - Mos ma trego mua atë Cufe qenin, që i ka ardhur ora për të ngordhur dhe angullin nëpër ferra, ngaqë nuk leh dot. Do të na hiqet edhe trim, pale! Pse s'e dimë ne që mbushi poturet me bajga kur ia mbathi atëherë dhe u fsheh në ambasadën tonë në Paris, nga frika se e bënin pastërma legalistët e Brukselit!? Të jetë kaq trim, aty i ka ata që u hungërin. Në mes të Tiranës i ka, tek Bulevardi "Zog I". Të shkojë po ia mbajti e t'u hapllohet. Po ua them unë se ç'do ta gjejë! Do ta marrin për zverku e do ta fusin në ndonjë pusetë gjirizash, nga ato që po hap Edi Rama në bulevard, që ta marrin ujërat e qenefeve e të mos i gjindet as nami e as nishani.

- E gjeta, - tha njëri syresh. - T'u vëmë mbi krye komisarë, që t'ua bëjnë mendjen dhallë. Po komisarë ama, nga ata të sprovuarit. Nga ata që i lindi nëna me yll të kuq në ballë. Pastaj t'u mësojmë rusishten që të lexojnë "ISKRA"-n, të lëçitin heroizmat e Kaçubejt, Fadajevit, e deri tek Aleksandër Matrazovi.

- Jo jo, - tundi kokën i moçmi, - nuk është gjë kjo punë. Ata i tërbon ngjyra e kuqe, dhe ndonjë ditë vetëm kur t'i shohësh komisarët me patkonj nga dielli, me kokë të çpuar mu aty tek ndodhet ylli. Dhe hajde mbaji pastaj po u tërbuan, sepse do të na vënë përpara edhe neve që u lëshuam komisarët, e do të na varrosin bashkë me ta!

- Unë them t'u vëmë ndonjë dash në krye që t'u prijë e t'i lëshojmë në kullotë. Pastaj, në mbrëmje, t'i fusim në shtrungë, t'i mjelim e t'i qethim...

- Jo, jo, dhe jo, - e ngriti zërin më i moçmi. - Hiqeni nga mendja se mund t'i futni në shtrungë, t'i milni e t'i qethni. Edhe të tjerë para jush shkuan t'i qethin. Shkuan të gjorët për lesh dhe duallën të rruar taze. Harrojeni njëherë e mirë atë punën e leshit, se do të na fusin në dorë e do të na bëjnë lesh e li.

- Po ja, na thuaj ti, si më i moçmi dhe më i mënçuri, ç'të bëjmë?...

- Do menduar gjatë kjo punë, se na polli belaja. Po unë them ta mbyllim për sot e të mblidhemi ndonjë ditë tjetër, pasi ta kemi pleqëruar më mirë këtë punë, - tha plaku i moçëm, dhe u ngrit i pari për t'u pasuar nga të tjerët që ecnin kokulur dhe mendueshëm...

FAQE 5

Reagojnë legalistët pas vizitës së presidentit serb Tadiç në Kosovë

Tadiç, një Millosheviç me veshje të re

Ne nuk kemi iluzione se çfarë përfaqëson klani i sotëm qeveritar me në krye Fatos Nanon, por gjithsesi nuk mund të rrimë pa shprehur shqetësimin tonë kur shohim se politika shtetërore zyrtare është në sintoni me qendrimet e Beogradit dhe jo me ato të Prishtinës. Ne nuk gjejmë dot justifikim për takimet e shpeshta e miqësore ndërmjet qeveritarëve e krerëve të lartë të shtetit shqiptar me armiqtë tanë shekullorë, edhe kur ata deklarojnë papushim armiqësinë e tyre ndaj shqiptarëve.

Vizita e presidentit serb në Kosovë Boris Tadiç dhe deklaratat e tij për statusin e Kosovës, janë një provokim i rëndë i ndjenjave të shqiptarëve të Kosovës dhe një mohim i genocidit serb në Kosovë. Pretendimet e tij në emër të shtetit serb mbi Kosovën janë një vazhdim i politikës së kriminelit Millosheviç dhe një shprehje e politikës së pandryshueshme genocidale të Serbisë, që tashmë njihet prej dhjetëra e dhjetëra dekadash, duke filluar prej shekullit XIX me projektet famëkeqe të Garashaninit. Presidenti Tadiç me deklaratat e tij mbi statusin e Kosovës dhe me shpërfilljen që i bëri genocidit të fundit serb atje në vitet '98-'99, dha provën e radhës se është një Millosheviç me kostum të ri.

Por gjithsesi ne si parti konsiderojmë se këto janë ckërmitje dhëmbësh që nuk mund të ndryshojnë realitetet politike e shtetërore të Kosovës, pasi epoka e genocidit serb mbi shqiptarët e Kosovës ka marrë fund, që kur SHBA dhe NATO bënë ndërhyrjen e tyre të pashembullt në histori në mbrojtje të një kombi të pambrojtur përballë masakrimit të programuar nga një makinë shtetërore si ajo serbe.

PLL me këtë rast shpreh shqetësimin e saj për mosreagimin e qeverisë së kryeministrit Fatos Nano dhe Ministrisë së Jashtme të kësaj qeverie, e cila gjeti si opcion shurdhërinë e plotë, duke mos dhënë as edhe një deklaratë. Ky është një komprometim flagrant i politikës së shtetit shqiptar, i palejueshëm dhe i dënueshëm. Kujtojmë me këtë rast se shteti i Shqipërisë e ka detyrë kushtetuese të mbrojë të ardhmen dhe fatin e shqiptarëve në të gjitha trojet etnike dhe se shmangia nga ky detyrim, përbën shkelje të kushtetutës dhe vullnetit të shqiptarëve për të zhvilluar një jetë kombëtare nën të njëjtin shtet.

Ne nuk kemi iluzione se çfarë përfaqëson klani i sotëm qeveritar me në krye Fatos Nanon, por gjithsesi nuk mund të rrimë pa shprehur shqetësimin tonë kur shohim se politika shtetërore zyrtare është në sintoni me qendrimet e Beogradit dhe jo me ato të Prishtinës. Ne nuk gjejmë dot justifikim për takimet e shpeshta e miqësore ndërmjet qeveritarëve e krerëve të lartë të shtetit shqiptar me armiqtë tanë shekullorë, edhe kur ata deklarojnë papushim armiqësinë e tyre ndaj shqiptarëve.

Më këtë apel ne si PLL kërkojmë t'u bëjmë të ditur krerëve politikë të Kosovës që të mos kenë iluzione mbi përcaktimin që ka politika e PS-së dhe e klanit Nano mbi të sotmen dhe të ardhmen e tyre. PS është ajo parti që ka në dokumentin e themelimit, firmën e Dushan Mugoshës dhe të Miladin Popoviçit, e prandaj nuk mund të pritet gjë tjetër prej saj, përveç tradhtimit sistematik të interesave kombëtare të shqiptarëve.

Tiranë 16 shkurt 2005

Zhvillohet mbledhja e përfaqësueseve të Forumit të Gruas Legaliste

Xhilda Preni zgjidhet kryetarja e re e forumit

Xhilda Preni: Gruaja legaliste duhet të ketë ambicie politike

Një emër i ri zgjidhet në krye të Forumit të Gruas të PLL, Xhilda Preni, pedagoge në fakultetin ekonomik, njohëse e disa gjuhëve të huaja dhe me një eksperiencë të pasur si hartuese projektesh të shoqërisë civile. Kështu ditën e shtunën (dt.19 shkurt 05), - me pjesëmarrjen e përfaqësueseve të forumeve të gruas legaliste nëpër degë dhe kryesisë së vjetër në qendër, si dhe me praninë statutore të Sekretarit të përgjithshëm të PLL z.Artan Tujani dhe anëtarit të KD të PLL z.Hamit Kurti, - u zhvillua mbledhja e paralajmëruar, e cila në përfundim të diskutimeve dhe propozimeve të bëra, zgjodhi me votim unanim si kryetare të forumit të gruas legaliste, znj.Xhilda Preni.

Në këtë mbledhje të drejtuar nga veterania e papërkulur znj.Vera Dema, u bë një shtjellim i aktvitetit të këtij forumi legalist dhe u theksua nevoja për një strukturim e rifresim të kësaj organizate në krerët drejtues në rrethe e në qendër. Vera Dema tha se "forumin e kemi të ngritur prej shumë kohësh, por aktivitetet e tij kanë qenë të rralla. Vetëm në raste ceremoniale e festa kemi bërë të ndihet zëri ynë. Gjithmonë kemi pasur si parim punë të ngremë flamurin e PLL dhe këtë e kemi bërë me dinjitet," tha znj.Dema. Më tej ajo u shpreh se "znj.Iliriana Miluka që ka qenë kryetarja jonë, nuk e kreu siç duhet e deri në fund detyrën e besimin që iu dha". Prandaj, theksoi znj.Dema, është e domosdoshme që të ndërtojmë një kryesi të re efektive që të punojë e me njerëz të rinj, të zotë e të përgatitur në çdo pikëpamje. Kjo do të bëjë të mundur që emri i gruas legaliste të marrë atë pozicion nderi që i takon, - e mbylli fjalën e saj znj.Dema, e cila ka qenë shpirti i gruas legaliste deri më sot.

Më pas diskutuan edhe përfaqësueset e tjera të Gruas legaliste si psh., znj.Flutura Perleka, Jolldiz Tufina, Ikbale Caslli, Fatbardha Hoxha, Dhurata Murati, Xhilda Preni, Gjyljana Vasili, Foveta Imami e të tjera, të cilat shtruan si domosdoshmëri zgjedhjen e një drejtuesje të re të këtij forumi, si dhe një organizim më të plotë.

Në fjalën e saj znj.Perleka tha se gruaja legaliste e ka treguar veten në aktivitetet e gruas në kuadër të PLL, por edhe në fushata elektorale e mitingje të ndryshme. Ajo theksoi edhe festat e organizuara me rastin e ngjarjeve të ndryshme që kishin të bënin me Familjen Mbretërore.

Ndërsa znj.Xhilda Preni u shpreh se unë erdha sot këtu në këtë forum, pasi vetëm kohët e fundit jam kthyer në Shqipëri, ngaqë kam qenë me studime e specializime jashtë. "Aktualisht jam pedagoge në Fakultetin ekonomik, dhe ideja ime është se gratë kanë nevojë për ngritje të aftësive të tyre jo vetëm politike por edhe intelektuale. Mendoj se ne duhet të bëjmë më shumë për të përgatitur një grup cilësor që të njohë gjuhë të huaja dhe kompjuterin." Më pas ajo tha se në kuadër të Forumit duhet të bëhet më shumë sa i përket aktivitetit në kohën e lirë. Në fund të fjalës së saj ajo u shpreh se kërkoj e të gjitha duhet të synojmë që numri ynë të rritet.

Edhe diskutimet e tjera ishin në të njëjtën linjë për rritjen cilësore të këtij formumi. Pas këtyre diskutimeve, u propozua për në vendin e kryetares së Forumit të Gruas Legaliste, znj.Xhilda Preni, propozim i cili pas votimit të hapur u kthye në vendim.

Pas këtij zhvillimi sekretari i përgjithshëm z.Artan Tujani u shpreh se "Ka qenë e nevojshme dhe dëshira jonë e mirë për të nxitur ecjen përpara e aktivizimin e këtij forumi. Zonja Xhilda Preni besojmë se ka të gjitha parakushtet dhe aftësitë ta kryejë denjësisht këtë detyrë. Ajo ka një origjinë familjare thellësisht zogiste dhe besojmë se kjo do të jetë një ndër avantazhet në punën e saj. Ju siguroj që ky vendim që keni marrë do të jetë mjaft rezultativ, dhe ju si forum do të gëzoni të gjitha lehtësitë që përcakton statuti ynë," tha z.Tujani. Në fund ai u shpreh se "Kësaj strukture që doli prej kësaj mbledhjeje i siguroj mbështetjen e Kryesisë së PLL. Them se kjo do të shërbejë si fillim i mbarë që do të finalizohet me LZhK-në në pushtet, gjë që kërkon edhe kontributin tuaj pa rezerva" - tha z.Tujani.

Ndërsa anëtari i KD të PLL z.Hamit Kurti u shpreh se "Gruaja në Degën e Tiranës është aktive. Vera Dema meriton falenderimet maksimale për punën e përkushtuar deri më sot. Them se në gjirin e PLL vjen një vajzë si Xhilda që ka të gjitha aftësitë ta kryejë më së miri detyrën që ju i ngarkuat. Gjithashtu mendoj që znj.Vera Dema të quhet kryetare nderi e forumit të gruas së PLL. Me këtë rast zonjës Xhilda i uroj suksese dhe i them sinqerisht se jam i ngazëlluar nga pjesëmarrja juaj e dëshira për të punuar për Legalitetin," tha z.Kurti. Në fund ai e mbylli me një përshkrim biografik për kryetaren e re të gruas legaliste, familjen e së cilës e njihte mirë për shkak të lidhjeve të shumta miqësore e politike që kishte. Ai tha se znj.Preni rrjedh nga një familje atdhetare zogiste, familja Preni, e zonës Derjan të krahinës së Matit. Gjyshi i saj Destan Preni ka qenë oficer i Zogut. Gjatë 40 viteve diktaturë ka mbajtur cilësimin si familje kulaku e armike e partisë. Eshtë mbesa e të ndjerit Qazim Preni besnik i mbretit Zog I deri kur ndërroj jetë në Spanjë, ku i shërbeu edhe NMT Mnretit Leka i parë, Mbretëreshës Geraldinë dhe Mbretëreshës Suzanë. Gjithashtu ajo është mbesa (bijë vëllai) e të përkushtuarit z.Seit Preni, sekretar i senatit legalist. I ati ka qenë qysh në '90-tën aktivist i Legalitetit. Eshtë vajzë me arsim të lartë, zotëron disa gjuhë të huaja si anglishtja, italishtja etj.. Ka jetuar për disa kohë në Angli dhe ka njohuri të thella mbi sistemin e mbretërisë, - tha z.Hamit Kurti në përshkrimin e tij mbi kryetaren e re të gruas legaliste.

Në fund të kësaj mbledhjeje kryetarja e re znj.Xhilda Preni falenderoi për besimin e dhënë dhe u shpreh se do të përpiqej maksimalisht ta justifikonte këtë besim. Ajo parashtroi me këtë rast një skicë-program për të ardhmen e këtij forumi, i cili përmblidhej në ndryshimin e metodës së punës, ku ajo theksoi punën në grup, objektivat konkretë dhe sidomos nxitjen e analizës serioze të punës së bërë. Ajo tha se me këtë rast po bëjmë një projekt-plan për festën e gruas më 8 mars. Ajo u shpreh se forumi i gruas legaliste duhet të fitojë një rritje cilësore dhe të ketë një hop të dukshëm të kërkesat e veta politike, të cilat duhet të marrin formë përmes rezultatesh në garën politike. Ajo tha se tashmë duhet të tingëllojë normale që gruaja legaliste të jetë përfaqësuese në të gjitha nivelet e politikës shqiptare dhe të ketë ambicie konkrete.

Dhe me këtë frymë shprese për një aktivitet më cilësor, u mbyll edhe kjo mbledhje mjaft e rëndësishme e këtij forumi.

Korresp. "Atdheu"

FAQE 6

Privatizimet strategjike dhe korrupsioni

Nga Astrit Kola

Privatizimi i sektorëve strategjikë të ekonomisë, në të gjithë botën ka synuar rritjen e cilësisë dhe uljen e kostos së prodhimeve e shërbimeve, rritjen e vendeve të punës, rritjen e të ardhurave të buxhetit nga sistemi fiskal, përmirësimin e kushteve dhe klimës së konkurrencës në treg, si dhe të kushteve sociale dhe standardit të jetesës së punonjësve të punësuar e familjeve të tyre.

Privatizimet strategjike, në fundore, janë ideuar dhe realizuar me synimin e fuqizimit të ekonomive kombëtare dhe rritjen e konkurrencës së tyre përkundrejt ekonomive të vendeve fqinjë - pavarësisht politikave të hapjes së tregjeve, proceseve të globalizimit dhe integrimit ekonomik.

Bashkimi Europian si organizëm politiko-ekonomik i trashëguar nga Tregu i Përbashkët Europian i dikurshëm (TPE), pas përfundimit të Luftës së Ftohtë dhe hapjes së tregjeve të vendeve ish komuniste, e ruajti agresivitetin e konkurrencës në kushtet e dyfishimit të tregjeve, dhe kjo për shkak të fuqisë dhe kuotave të larta të prodhimit, pa iu shmangur as sfidave të tregjeve amerikane e aziatike, të cilat në gjirin e OBT dhe GATT-t janë shndërruar në përplasje të ashpër interesash ekonomike, aleancash e ripozicionimesh politike. Dhe kjo sepse, mbi të gjitha, lufta për tregje, zona influence dhe konkurrenca e ashpër, janë i vetmi mekanizëm i zhvillimit të kapitaleve me anë të eksportit të tyre dhe investimeve që përbëjnë edhe thelbin e ekspansionit ekonomik të vendeve të zhvilluara drejt vendeve të prapambetura.

Rivaliteti ekonomik midis aktorëve edhe në kushtet e unifikimit të tregjeve dhe tendencave globalizuese të ekonomisë botërore, është një konstante që shpesh shërben si kazus për acarimin e marrëdhënieve edhe midis partnerëve strategjikë për kuotat e prodhimit dhe shërbimeve. Të pohosh të kundërtën është marrëzi dhe injorancë. Madje edhe konfliktet lokale, në vazhdën e atyre mbarëbotërore, në thelb kanë interesat ekonomike kombëtare, madje shpesh edhe parciale (pra jokombëtare), të cilat në shumë raste kanë qenë thjesht interesa të lobingjeve të fuqishme që diktojnë mbi pushtetet.

Ndonëse Shqipëria nuk përfaqëson ndonjëfarë tregu të fuqishëm që të justifikojë investime strategjike të mëdha, në kushtet e ekzistencës së burimeve të dhe kapaciteteve të lira, në kushtet e nevojave për prodhime e shërbime, sidomos pas tendencave për interferencën e tregjeve mbarëshqiptare në hapësirën ballkanike dhe synimeve për integrimin e tregut ballkanik në tregun global paneuropian dhe atë botëror, privatizimi i sektorëve strategjikë në Shqipëri nuk është pa interes për blerësit e huaj. Këto privatizime janë tejet të leverdishme, sidomos në kushtet e mungesës së strategjisë shqiptare për privatizimet e mëdha, veçanërisht në kushtet e korrupsionit të lartë të qeverive dhe papërgjegjshmërisë së klasës politike, e cila është gati ta shesë vendin copa-copa në këmbim të pasurimit dhe mbështetjes politike, duke përdorur si argument "sugjerimet" e institucioneve financiare kredibël, si FMN e BB.

Në dallim nga qëllimi i privatizimeve sikundër ngjet në praktikën mbarëbotërore, ku ata fillonin me privatizimet e sektorëve joefikasë, kryesisht të falimentuar ose në prag të falimentimit, në Shqipëri radha e privatizimeve ka filluar nga sektorët rentabël, që, në kushtet e mungesës së konkurrencës (për shkak të mospranisë së aktorëve të tjerë në treg), kanë qenë jo vetëm fitimprurëse për arkën e shtetit por edhe mbushësit kryesorë të saj.

E megjithatë, sektorët tanë strategjikë u privatizuan në favor të rivalëve ekonomikë të huaj, që vinin nga vende me interesa strategjike të kundërta me Shqipërinë, madje me ngarkesa antishqiptare deri edhe në rivendikime territoriale, sikundër është Greqia.

Në këtë këndvështrim, padyshim që privatizimi i AMC për 84 milionë $, ishte dhe është veprim antishqiptar, qoftë nga shuma qesharake, qoftë nga përzgjedhja e blerësve.

Ndërkohë që për investime teknologjike dhe ristrukturimin e kësaj kompanie shtetërore, gjatë viteve 1994-1998 u bënë investime të mëdha dhe pozita e këtij operatori në treg ishte monopoliste, shitja e AMC u bë në shifra të paimagjinueshme, që akoma nuk janë arkëtuar plotësisht në buxhet (bëhet fjalë për gjysmën e kësaj shifre, pra për 42 milion $, sepse gjysma e parë u pagua pas një viti nga mometi i privatizmit).

Ky operator, të cilit Sokratis Kokalis-i grek i shtoi vetëm disa milionë $ antena parabolike për distribuim, jo vetëm që u fal me gjithë ambiente, impiante e atrecatura disa herë më të shtrenjta se shifra e privatizimit, por atij iu fal edhe klientela e gatshme shqiptare, madje pa konkurrentë.

Në të gjithë botën, një operator funksional dhe rentabël në treg shitet bashkë me klientelën, pra bashkë me pozitën e privilegjuar, e që garanton fitimet në vazhdimësi. Por këtë nuk e panë të arsyeshme ta bëjnë qeveritarët dhe ligjvënësit tanë të korruptuar.

Logjika ekonomike proshqiptare kërkon që, përveç shmangies nga privatizimet strategjike të shteteve dhe aktorëve nga shtete që ushqenjë dhe zbatojnë synime antishqiptare, politikanët tanë të bëjnë edhe llogaritë e thjeshta: cili është përfitimi ekonomik në vlerë absolute në momentin e privatizimit (pra sa është shuma e arkëtuar, gjithmonë në krahasim me konjukturat e tregjeve ndërkombëtare të kapitaleve analoge dhe atyre të bursës); sa herë masa e investimeve nga privatizuesi do t'ia kalojë vlerës së privatizimit; cila është risia në drejtim të nivelit të teknologjisë që do të investohet në vijim; sa herë e rrit kjo teknologji sasinë dhe cilësinë e shërbimit dhe prodhimit; sa herë i ul ajo çmimet në krahasim me ato para privatizimit dhe ato ndërkombëtare; cila është norma vjetore e fitimit dhe në ç'raport është ajo me atë para privatizimit; cili është përfitimi i buxhetit të shtetit nga të ardhurat fiskale që paguan operatori privatizues në raport me arkëtimet në buxhet para privatizimit; cila është shkalla e rritjes së punësimit dhe pagave të punonjësve, si dhe përmirësimet pasuese të nivelit të jetesës; cila është shkalla e atraktivitetit dhe ndikimi në rregullimin e tregut pas privatizimit, për të ndikuar në rritjen e konkurrencës pas futjes në treg të operatorëve të rinj, etj.

Por asnjë nga këto kritere të logjikës ekonomike nuk është marrë parasysh nga klasa jonë politike. Dhe për të krijuar idenë e hapjes së tregut ndaj konkurrentëve të tjerë, Sokrat Kokali grek futi në Shqipëri simotrën e AMC, Vodafonin e "Panafonit" helen, duke krijuar pozita monopoliste në telefoninë celulare, ngaqë të dy operatorët grekë të saj kanë të përbashkëta rreth 42 % të aksioneve. Kjo është arsyeja që çmimet e telefonisë celulare në Shqipëri janë më të lartat në botë, disa herë më të larta.

Nga praktika botërore, në të gjitha privatizimet strategjike, një nga kushtet kryesore është moslejimi i transferimit të fitimit jashtë vendit, madje privatizuesit i kërkohet riinvestimi i fitimit në vend për përmbushjen e këkrkesave në rritje dhe synimin e uljes së çmimeve të shërbimeve e prodhimeve. Por nuk ndodh kështu në Shqipëri, sepse Vodafon dhe AMC çdo vit transferojnë nga Shqipëria drejt Greqisë afro 600 milionë Euro fitime, shifër kjo afro 8 % e PPB.

Dhe e keqja më e madhe është se AMC regjistrohet si subjekt me humbje dhe nuk paguan asgjë për arkën e shtetit shqiptar!!! A thua aq budallenj të jenë pronarët grekë, që mbajnë prej 6 vjetësh një aktivitet me humbje në Shqipëri!

Edhe Enti Rregullator përkatës nuk ka qenë në gjendje të kontrollojë kuotat e prodhimit, taksimit dhe këmbimit të impulsive, shoqëruar me tarifat përkatëse në shkëmbimet e shërbimeve dhe tarifave midis dy operatorëve celularë, pronë e Kokalisit grek dhe operatorit shqiptar të telefonisë fikse Alb-Telekom.

Në media janë të njohura debatet për marrëveshje në dëm të shtetit shqiptar, të nënshkruara midis grekut Dhimitraq Rafti dhe grekëve të Kokalis-it gjatë tranzitit të impulsive në interkonjeksionin (ndërlidhjen) e famshme, por askush nuk e ka vënë ujin në zjarr. Ndërkohë, anëtarët e Entit, i cili varet dhe emërohet nga parlamenti shqiptar, vazhdojnë të paguhen me rroga të mëdha e të dredhin zinxhirin.

Strategjia e faljes së pasurive kombëtare nën egjidën e privatizmit, ka kulmuar dukshëm gjatë privatizimit të bankave shqiptare të nivelit të dytë, ku skandalin më të madh e ka shënuar privatizimi i Bankës Tregtare me 5 milion $, bankë e cila gjatë viteve 1992-1996 ka qenë operatori më i suksesshëm në tregun tonë bankar, me rrjet dhe asete të stërmëdha e të shtrira në të gjithë vendin.

Edhe në këtë privatizim, violinë e parë kanë qenë greku Anastas Angjeli (si pronar i saj në emër të shtetit shqiptar, në pozicionin e ministrit të Financave) dhe greku tjetër Spiro Brumbulli (në postin e drejtorit të kësaj banke, emëruar prej të parit".

Për të bërë "ristrukturimin" e kësaj banke , Angjeli i akordoi gjatë dy viteve të ristrukturimit bankës në fjalë 7 milionë $, çka do të thotë se shteti shqiptar jo vetëm që e fali bankën, por u dha si dhuratë blerësve edhe 2 milionë $ për "mundin" që derdhën për ta blerë.

Vetëm vlera e tregut bashkë me klientelën, ishin disa herë më të mëdha se shifra e arkëtimit nga privatizimi.

Veçanërisht, ndërtesat dhe trojet e kësaj banke dhe filialet në Tiranë e Durrës, e kalojnë disa herë shifrën e privatizimit.

Angjelët dhe Brumbujt grekë nuk mbajtën asnjë përgjegësi për shkatërrimin e kësaj banke gjatë procesit të famshëm të "ristrukturimit", në një kohë që ajo kishte shifrën më të lartë në portofolin e kthimit të kredive (98 %), shifër kjo e niveleve më të larta botërore.

Gjatë viteve 1995-1996, kjo bankë qarkullonte afro 1 miliardë $ në vit, duke lënë pas gjigandin tjetër të tregut tonë bankar, Bankën e Kursimeve.

E megjithatë, u shit për një copë bukë.

Tashmë, në prag të zgjedhjeve, angjelët dhe nanot e këtij vendi kanë vendosur të falin nëpërmjet privatizimit edhe 40 % të aksioneve të shtetit shqiptar në Bankën e Bashkuar të Shqipërisë dhe Bankën Italo-shqiptare.

Megjithëse në bankën Italo-shqiptare, BERZH zotëron 20 % të aksioneve, askush nuk jep të dhëna se sa është vlera e këtyre aksioneve.

Ndonëse propagandohet se privatizimi i mësipërm në të dy bankat, do të bëhet konform një tenderi ndërkombëtar, ideusesit e privatizimit pranojnë se nuk janë në gjendje të përcaktojnë vlerën e aksioneve të shtetit shqiptar, me argumentin se këtë do ta "përcaktojë vlera e tregut" pas shpalljes së privatizimit. Pra s'ka asnjë strategji dhe asnjë vlerë dysheme, e cila ndan fatin e këtyre privatizimeve, çka do të thotë se angjelët dhe nanot nuk kanë asnjë ide se sa do t'i shesin pasuritë e shqiptarëve, atyre u mjafton t'i shesin!

Kësisoj, blerësit potencialë mund të hyjnë në pazar me njëri-tjetrin dhe ta ulin sa të duan vlerën e aksioneve të shtetit shqiptar, duke i blerë falas.

Minimumi që mund të lejohet dhe veprohet në këtë rast, është dhënia e të drejtës së blerjes edhe për shtetasit shqiptarë, deri tek qytetarët e thjeshtë.

Hajdutët e ministrisë së Financave, kur pyeten për sa më sipër, mbledhin supet dhe të shesin për sukses faktin se kanë arritur të selektojnë... "mënyrën më të mirë" për të vjedhur pasuritë e shqiptarëve gjatë shitjes në fjalë të aksioneve të këtyre bankave.

Kësisoj, pasuritë e shqiptarëve po grabiten nga papërgjegjshmëria e klasës politike, dhe në vend të efekteve zhvilluese që qëndrojnë në themele të strategjive dhe synimeve të privatizimit, vendi po rrënohet nga dita në ditë.

Pra privatizimet strategjike po shndërrohen në armiq strategjikë të ardhmërisë shqiptarëve! Deri kur? Derisa në politikë të mbeten banditët dhe antishqiptarët.

Monarkia e Australisë, gjithë etapat e zhvillimit të konceptit të kunorës në vite

Si është ngritur Monarkia Australiane dhe specifikat e saj

Nga Dr. Glen Sheil

Australi

Kunora ka ndryshuar rolin e saj të përfaqësimit të pushtetit total të monarkut për me qeverisë, - në këtë të sotmin, - ku monarkia kushtetuese nënkupton se kunora përfaqëson mohimin e pushtetit total të qeverisë dhe rikthimin e pushtetit te "subjektet" (populli). Në Australi, në fund të periudhës së qeverisjes koloniale, Kunora Britanike na dha 6 Kunora për t'u përdorur në 6 shtetet tona origjinare. Në krye të herës Monarkët britanikë përzgjidhnin Guvernatorët e Shteteve, simbas propozimeve të Ministrave Britanikë, dhe këta Guvernatorë shtetërorë vepronin nën mandatin e monarkut (Letters Patent).

Gradualisht, sipas kërkesës sonë, dora dashamirëse e Britanisë u tërhoq dhe Shtetet zhvilluan sistemin e tyre të qeverisjes, me Kunorat e tyre, Guvernatorët, Parlamentet dhe Kryeministrat; dhe monarku vazhdonte të pajtohej me përzgjedhjen, ose shkarkimin e Guvernatorëve të Shteteve sipas propozimeve të kryeministrave të shteteve, të zgjedhur demokratikisht. Kësisoj shtetet filluan të bëhen sovranë dhe indipendentë.

Prej mesit të 1800-ës këta sovranë shtetesh debatonin për nevojën e tyre për me krijue një Federatë. Mbas një seri kuvendesh, populli vendosi me një referendum se ata donin një kushtetutë që ruante në thelb Monarkinë Kushtetuese si formë qeverisjeje për ta. Kjo iu rekomandua qeverisë britanike prej Shteteve (të Australisë). Ajo u pranua dhe kaloi në legjislacion. Ndoshta ishte e panevojshme, por gjithsesi më mirë sesa të kishim diçka si Lufta e Amerikës për Pavarësi.

Më 1 janar 1901 Australia u bë një shtet i pavarur dhe sovran, me Kunorën e saj, Guvernatorin e Përgjithshëm, Parlamentin dhe Kryeministrin. Monarku u zhvesh prej të gjitha pushteteve të Kunorës në Australi dhe këto iu kaluan Guvernatorit tonë të Përgjithshëm. Askush s'dukej ta kuptonte që ajo që kishte ndodhur ishte pikërisht kjo gjë; dhe monarku vazhdonte shkujdesshëm të emëronte Guvernatorin e Përgjithshëm sipas propozimit të Ministrave Britanikë, dhe nën mandatin e Mbretit (Letters Patent). Gradualisht u pa se kjo ishte e papërshtatshme dhe përsëri simbas kërkesës sonë, dora dashamirëse e Britanisë gradualisht bëri tërheqje, ndërsa tani Guvernatori i Përgjithshëm emërohet dhe shkarkohet prej Monarkut sipas propozimit të Kryeministrit të zgjedhur demokratikisht ndërsa mandati (i Mbretit - shën.ynë) është hequr.

Kësisoj Kunora Federale është edhe kunorë e Australisë, siç janë edhe kunorat e shteteve (australiane). Ato mund të kundrohen si bijëza të Kunorës Britanike, të cilat tashmë janë rritur dhe janë sovrane e të pavarura. Betimi suprem ndaj Zotit tashmë ruhet në Preambulën e Kushtetutës sonë. Ne nuk kemi ndonjë që të bartë Kunorën ende, por të gjitha pushtetet e Kunorës ushtrohen prej Guvernatorëve të Shteteve dhe prej Guvernatorit të Përgjithshëm.

Kushtetuta është shkruar nën optikën e mungesës së një Sovrani, rol të cilin Mbretëresha (e Britanisë) pranon ta luajë ende plot hir, ndërsa Guvernatori i Përgjithshëm vazhdon të jetë përfaqësuesi i saj personal në Australi. Në të vërtetë, për 54 vitet e para, asnjë Monark nuk e vizitoi Australinë. Por kur Mbretëresha qe e detyruar ta vizitonte zyrtarisht më 1954-ën, u kuptua se ajo nuk e posedonte pushtetin për të kryer ndonjë prej funksioneve të saj normale që ne patëm kërkuar prej saj. Parlamenti aprovoi praktikat mbretërore dhe aktin ligjor më 1953, duke i rikthyer pushtetet e Kunorës Mbretëreshës (së Britanisë), por vetëm për kohën që ajo do të ishte fizikisht e pranishme në Australi. Në të njëjtën kohë Guvernatori i Përgjithshëm mbante të gjitha pushtetet prej Kunorës Australiane. Kjo pozitë nuk është shpërdoruar kurrë, dhe është pranuar haptazi si një praktikë kushtetuese pa kundërshtime.

Pra roli thelbësor që luan Kunora në Monarkinë tonë Kushtetuese është së pari sipërfaqësor (aparencial). Zyrtarët e ngarkuar të shtetit tonë i bëjnë betimin e fundit Mbretëreshës në pozitën e saj si "Mbretëreshë e Australisë". Kjo nuk është anakronike, siç pretendojnë republikanët, pasi Madhëria e Saj është ende Mbretëreshë e Australisë, me kërkesën tonë dhe me pranimin e saj.

Përpara se Qeveria e Witlam-it të shkarkohej prej Guvernatorit të Përgjithshëm, për shkak të tentativës së tij për me qeverisë me para (buxhet) që nuk i ishin aprovuar prej Parlamentit, pati një frikë në shtetet (australiane) se qeveria e tij mund ta kërcënonte monarkinë tonë kushtetuese. Qeveritë e Queensland-it dhe të Australisë Perëndimore menjëherë pas kësaj fiksuan Mbretëreshën (e Britanisë) si Mbretëreshë të shteteve të tyre. Ky fiksim (ligjor) nënkuptonte se republikanët, nëse do të kërkonin të zëvendësonin Monarkinë tonë kushtetuese, do t'u duhej të kërkonin referendum popullor te të gjithë shtetet për ta hequr këtë fiksim (ligjor).

Nën Monarkinë tonë kushtetuese, Guvernatorit të Përgjithshëm i kërkohet të jetë jopolitik kur emërohet, dhe të qeverisë për të gjithë popullin, pa u frikësuar, pa bërë favorizime ose pa ushqyer vullnete të këqija. Kushtetuta garanton lirinë e fjalës, gjykata të pavarura dhe liri besimi fetar.

Monarkia jonë kushtetuese është sistemi i qeverisjes ku Kunora është garancia e fundme dhe e paprekshme e të gjitha lirive tona.

Gusht 1998

Përktheu: Neritan Kolgjini

Debati mbi kreun e shtetit në Australi

Pushtet për popullin me një monarki kushtetuese, apo pushtet për qeverinë me një republikë

Nga Dr. Glen Sheil

Australi

Pa asnjë dyshim ligji përmban një marrëzi kur mund të keqdrejtojë një ish-Gjykatë të Lartë të Apelit dhe të përçajë juristët në interpretimin e tij. Anthony Mason dhe Zelman Cowen për shembull kundërshtojnë faktin se Mbetëresha është kreu i shtetit tonë, në një kohë që kjo mohohet prej Kushtetutës sonë dhe Mbretëreshës vetë (shih web-faqen e Buckingam Palace-it).

Jo vetëm kaq por kushtetuta zhvesh monarkët britanikë prej të gjitha pushteteve të Kunorës Australiane (kapitulli 61), dhe ia mvesh ato Popullit australian (kapitulli 128), për t'i ushtruar vetëm Guvernatori i Përgjithshëm, në emër të / dhe për/ të gjithë popullit (jo të qeverisë).

Përmbi të gjitha Mbretëresha nuk jeton këtu (në Australi) dhe asnjë monark as që na ka bërë vizitë gjatë 54 viteve të para. Ne nuk paguajmë taksa për Mbretëreshën, as nuk kemi shtëpi për të dhe as e mbrojmë. Ajo madje nuk ka asnjë ndikim në qeverisjen tonë të përditshme, siç bëjnë krerët e tjerë të shtetit. Shtoji kësaj edhe faktin se në kushtetutën tonë nuk përmendet zyra e kreut të shtetit si një zyrë e Komonuelthit (britanik). Askund s'duket në qeverisjen tonë Mbretëresha. Krerët e shtetit u përkasin republikave.

Ju i njihni republikat. Janë ato shtete prej nga vijnë refugjatët e të gjithë botës. Nuk gjenden refugjatë në asnjë prej vendeve të botës Monarki Kushtetuese ku njerëzit janë të mbrojtur nga Kunorat e tyre prej politikanëve maskarenj. Kunorat e tyre nuk mund të korruptohen ndërsa politikanët po.

Kunorat janë sigurisht pika e dobët e pretendimeve republikane. Mbretëresha është monarku i Britanisë së Madhe ku ajo mbretëron dhe sundon. Mbretëresha është sovrane e 15 monarkive të tjera kushtetuese, një prej të cilave është Australia, ku ajo mbretëron, por nuk sundon. E vetmja punë që bën Mbretëresha për ne është të emërojë dhe të shkarkojë Guvernatorin e Përgjithshëm sipas propozimit të Kryeministrit të zgjedhur demokratikisht. Nëse ne duam që ajo të heqë dorë prej kësaj praktike, gjithçka që duhet të bëjmë, është t'i bëjmë kërkesë. Kjo përfaqëson metodën tonë të emërimit dhe shkarkimit dhe s'ka të bëjë asfare me kontrollin. Monarkistët konstitucionalë e kundrojnë këtë praktikë si një përkujtesë të dashur të zhvillimit tonë të dallueshëm konstitucional, dhe si një shenjë të mirënjohjes që ne i detyrohemi Britanisë së Madhe për mbështetjen e pakufishme që na pati dhënë neve si shtet.

Përktheu: Neritan Kolgjini

Vetëdija e kombit drejt dritës a humnerës

Nga Shefqet Xhari

Nëse do të qëndronim një moment dhe do të vështronim rreth vetes, do të shikonim njerëz të moshave të ndryshme, të kategorive dhe krahinave të ndryshme.

Sikur të gjithë të ndalonin një çast dhe të mendonin për vendin e tyre, gjithçka do të merrte drejtim për mirë. Mbi të gjitha, politika i ka ngatërruar aq shumë mendjet e njerëzve, sa çoroditja dhe hutimi i qytetarit dhe dëshira për progres, e shtyjnë atë t'u besojë të gjithëve.

Për të ndryshuar këtë amulli dhe kaos politik të qëllimshëm, duhet që njerëzit mendjendritur dhe largpamës të kombit të japin shembullin e tyre personal, sidomos tani.

Them sidomos tani, sepse kombi shqiptar gjendet në udhëkryq dhe historia nuk do të na e falë as neglizhencën më të vogël.

Politika është ngërthyer në luftën për pushtet dhe si padashje i anashkalon problemet madhore me të cilat po përballet vendi.

Kjo katrahurë duhet ndalur dhe tek shqiptarët duhet zgjuar ndjenja kombëtare.

Të gjithë jemi fajtorë për këtë gjendje, me veprimin dhe mosveprimin tonë, e sidomos me abstenimin në votime, ndonëse jo në të njejtën shkallë fajësie.

T'i afrosh njerëzit, nuk mjafton. Duhet një shkundje e fortë që shqiptarët të zgjohen nga gjumi i thellë, e për shkak të të cilit nuk po shohin honet ku po gremisemi.

Atë që deri tani nuk e ka kërkuar akoma diplomacia shqiptare, po kërkon ta realizojë diplomacia ndërkombëtare, gjë që e tregoi edhe raporti i fundit i Grupit Ndërkombëtar të Krizave.

Para integrimit në Evropë dhe NATO, na intereson Shqipëria që po bjerret çdo ditë para syve tanë për shkak të mjerimit dhe shitjes së interesave tona, shitjes së ekonomisë dhe gjakut tonë.

Pa një shtet dinjitoz dhe të fortë ekonomikisht, askush nuk do të ketë respekt për ne...

Por në horizontet tona të ngrysura u shfaq Mbreti Leka dhe bashkë me të edhe ringjallja e shpresës tek shqiptarët...

Alternativa e Tij për Zhvillimin Kombëtar u shfaq në momentin e duhur dhe me qartësi, duke zgjuar shpresën e venitur nga bjerrja e perspektivës për shkak të mashtrimeve që na kanë ardhur në majë të hundës.

Të gjithë janë të bindur se vetëm NMT Mbreti Leka nuk na mashtron, pasi nuk ka asnjë arsye dhe shtysë për ta bërë këtë. Dhe kjo buron nga misioni i Tij si sovran i popullit tonë të shumëvuajtur, viktimë e keqqeverisjes së njerëzve të papërgjegjshëm në pushtet.

Por nuk mjafton vetëm besimi i atyre që besojnë tek Mbreti dhe lëvizja e Tij shpëtimtare. Këtë besim duhet ta përhapim, ta shtrijmë në çdo skaj të vendit, në çdo vatër e familje.

Besimi ynë është betimi solemn i Mbretit Leka kur mori kurorën në atë ditë të dhimbshme prilli, pasi premtoi mbajtjen e amanetit të Mbretit Zog.

Eshtë ky betim solemn garancia jonë, besimi ynë tek LZHK, tek ëndrra për Zhvillim kombëtar, e cila ka kaq kohë që fanepset në mendjen tonë, që bashkëjeton me ne në vatrat tona, në djepet dhe këngët tona.

Dhe ardhmëria do të jetë e bardhë, si ora kur në tokën amtare u shfaq Ai, Mbreti Leka, simboli ynë, flamuri i fitores sonë.

Ky është shansi ynë që nuk duhet humbur, ndryshe askënd nuk mund të fajësojmë. Dhe shansi nuk të vjen çdo ditë. Nuk ka më rast tjetër për ta rrokur dhe shtrënguar atë. Pastaj vjen humnera dhe humbja pa kthim. Dhe të humburit do të jemi ne, shqiptarët. Nuk do të ketë fitimtarë, përveçse të humbur që fatkeqësinë e gatuan vetë, pët të zezën e tyre dhe të fëmijëve tanë të pafajshëm. Prandaj, në emër të tyre, të mbështesim Mbretin Leka, deri në fund, deri në fitoren e meritueme.

Furnizimin me ujë të Durrësit, e pengon keqadministrimi dhe korrupsioni

Kuçedra që zuri "kroin" e jetës

Nga Pjetër Paluka

Një ndër kushtet më të domosdoshme që duhet të plotësojnë shteti dhe qeveria, është edhe furnizimi me ujë të pijshëm në qytet dhe fshat.

Për plotësimin e nevojave imediate për ujë të pijshëm, qeveria, ministria e Pushtetit Vendor, bashkitë dhe komunat, këtij sektori jetik duhet t'i paraprijnë me një studim të plotë ku të evidentohet saktë gjendja aktuale dhe të paraqiten projektet për zgjidhje të furnizimit me ujë të pijshëm në qytete e fshatra, ndër të cilat prioritar është plotësimi i nevojave në qytetet e mëdha e që po popullohen çdo ditë e më tepër.

Mungesat e mëdha në qytetet kryesore dhe në mbarë ultësirën bregdetare e zonat turistike të saj, vijnë për shkak të keqadministrimit të burimeve dhe ujësjellësve aktualë, si dhe moszbatimit të ligjit.

Për këto shkaqe vetëm 60-65 % të ujit që prodhohet në stacionet e pompave të ndërtuara për këtë qëllim shkon në destinacion, ndërsa pjesa tjetër humbet gjatë rrugës.

Përballë këtij fakti heshtet dhe askush nuk jep llogari, ndonëse drejtoritë e Ujësjellësave duhet të përgjigjen administrativisht dhe ligjërisht.

Tipik për gjendjen e rëndë dhe kritike është ujësjellësi i Durrësit.

Qyteti i Durrësit dhe një pjesë e mirë e zonave rurale të rrethit, furnizohen me ujë të pijshëm nga dy nënstacione: i Fushë Kuqes në rrethin e Kurbinit dhe i Urës së Gjoles në zonën e Fushë Krujës.

Sasia e ujit që prodhohet nga këto nënstacione, bazuar në normën e konsumit, mjafton për furnizimin normal të Durrësit edhe për 10-15 vitet e ardhshëm, pavarësisht ritmeve të rritjes demografike.

Po cilat janë arsyet e kësaj gjendjeje katastrofike në furnizimin me ujë të pijshëm!?

E para është ekzistenca e një numri tejet të madh lidhjesh të paligjshme, që nga nënstacionet e deri në destinacion. Dhe kjo sepse zona që nga Ura e Gjoles e deri në Durrës po popullohet me shpejtësi nga të ardhurit e shumtë edhe për shkak se zona ndodhet në afërsi të trekëndëshit Aeroport-Tiranë-Durrës. Por sidomos në gjatësinë e segmentit Aeroport-Vorë, kjo zonë e lakmuar po sulmohet nga bizneset e shumtë të të gjitha llojeve, si fabrika e linja prodhimi, të cilat janë konsumatore të mëdha, ndonëse shumica e tyre duhet të furnizohet me ujë industrial.

Lidhjet e paligjshme në tubacionin kryesor duke shmangur rrjetin e shpërndarjes, zvogëlon dy herë presionin e ujit në linjën kryesore.

Heshtja e drejtuesve të Ujësjellësave për këto shkelje flagrante të ligjit me pasojë mosfurnizimin me ujë të qytetit të Durrësit, vjen për shkak të rrushfeteve të mëdha nën dorë që pronarët e linjave të mësipërme japin për të përfituar padrejtësisht furnizimin me ujë. Ndërsa minjtë e vegjël, të këtyre ndërmarrjeve mjaftohen me rrushfetet nga favorizimi i lidhjeve të paligjshme nga banorët e rinj.

Mungesa e kontatorëve ka nxitur pagesat aforfe, të cilat ose neglizhohen ose përfaqësojnë minimumin e konsumit, pasi uji kësisoj shpërdorohet dhe shpenzohet pa kriter.

Para këtij fakti, entet përkatëse justifikohen me mungesë fondesh! Por, janë korrupsioni dhe mosarkëtimet abuzive e të neglizhuara, ato që kanë shkaktuar mungesën e fondeve të domosdoshme për ristrukturimin e këtyre sektorëve dhe investimet kapitale.

Megjithëse të gjithë e njohin dhe e pranojnë këtë gjendje katastrofike - heshtin. Hesht bashkia, hesht prefektura, hesht ministria e Pushtetit Vendor e deri tek Qeveria.

Megjithëse qytetarët durrsakë janë paguesit më të rregullt, njëkohësisht janë edhe viktimat kryesore të mungesës së ujit.

Pra, justifikimi se qytetarët nuk paguajnë, nuk qëndron. Por në këto kushte vetëm rotacioni i pushtetit mund të sjellë ndryshimin e gjendjes.

Mungesa e shtetit po shkatërron vendin

Nga Pjetër Paluka

Mungesa e perspektivës dhe studimeve për zhvillim, nuk morën fund pas shembjes së komunizmit, por po na shoqërojnë gjatë gjithë tranzicionit dhe ka të ngjarë të mos na shqiten edhe për shumë kohë.

Moskthimi i pronave tek pronarët e ligjshëm dhe mungesa e projekteve të urbanizimit, shoqëruar edhe me mangësitë dhe deformimet e kuadrit ligjor, po rrezikojnë të ardhmen tonë dhe po ngadalësojnë deri në ndalim ritmet e zhvillimit ekonomiko-shoqëror.

Ligji komunist 7501 nuk u shërbeu as atyre që përfituan padrejtësisht prej tij, pasi sot ndjehen të pasigurtë dhe në mëshirë të premtimeve mashtruese.

Zbatimi me dy standarde i ligjit 7501, jo vetëm që nuk ka zgjidhur problemin e familjeve pa tokë, por i ka thelluar sherret dhe konfliktet sociale, dhe kjo dëshmon miopinë e ligjvënësve politikë që, në vend të zgjidhjes, i kanë shtuar problemet dhe konfliktet me bazë pronësore.

Kështu, në shumicën e rasteve toka ka mbetur djerrë dhe drufrutorët shpesh kanë mbetur edhe pa shërbimet e domosdoshme, duke ulur ndjeshëm efektivitetin e prodhimit bujqësor si baza e ushqimit të popullit. Por konfliktet sociale që gjeneroi zbatimi i këtij ligji famëkeq, shpesh janë shndërruar në mollë sherri dhe shkak për vrasje të shumta me burim pronësinë, madje edhe brenda gjakut.

Ndërsa në qytete dhe zona të urbanizuara, problemi kryesor nuk është vetëm ai i pronësisë, por edhe mungesa e planeve për urbanizimin e tyre, çka i ka dhënë mundësi abuzimeve me trojet dhe ndërtimeve pa kriter, fati i shumicës së të cilave ka qenë shembja.

Fushata aktuale e premtimeve për legalizim, është një farsë e re mashtrimesh dhe jo vetëm që nuk do t'i zgjidhë problemet por do t'i mbartë ato duke i shtyrë pa mundur dot të zvogëlojë efektet e tyre negative.

Fakti që për legalizimet nuk ka një strategji të njejtë dhe të gjithëpranuar, dëshmon se këto po përdoren thjesht për efekte elektorale, pra për mashtrime të reja me synim pushtetin me votat e të mashtruarve dhe të dëmtuarve, pra të ndërtuesve të paligjshëm dhe pronarëve të ligjshëm.

Në këto kushte e vetmja arritje do të jetë zvarritja e problemit dhe acarimi i tij në kohë të ardhshme, ndërkohë që qytetarët e interesuar do të vazhdojnë të viktimizohen prej politikës pa sens dhe moral.

Në këto kushte, e vetmja forcë politike e aftë për zgjidhje të drejta dhe të ndershme, është LZHK e iniciuar dhe drejtuar personalisht nga NMT Leka I - Mbret i Shqiptarëve, që dëshiron më të mirën e mundshme për popullin të cilit i ka shërbyer gjatë gjithë jetës, me vetmohimin e një sovrani të vërtetë.

___________________________

Takim madhështor i LZHK në qytetin historik të Lezhës. Merr pjesë Mbreti Leka

Mbreti: Ju ftoj të mbështesni LZHK

Mbreti Leka: "Unë ju këshilloj, jo që të votoni për LZHK-në, të cilën e kam ideuar dhe e kryesoj, por që të votoni atë program që i duhet Shqipërisë dhe të ardhmes sonë. Ju dëgjojeni të gjithë, e në rast se LZHK plotëson ëndrrat tuaja dhe të fëmijëve tuaj, atëherë ju bëj thirrje që ta mbështesni atë!"

Eqerem Spahiu: LZHK-në e votojnë sepse ka në krye Mbretin Leka I

Gjon Perjaku: Vizita e Mbretit Leka, një eveniment historik për lezhjanët

Juristi Fran Lleshi: Vota për LZHK, është votë për zhvillim!

Alban Kraja: Mbreti Leka mund të na prijë drejt një të ardhmeje europiane

Mbreti Leka I, takim me ambasadoren e SHBA Marcie Ries

Mbreti Leka në këtë takim ka kritikuar tendencën për të krijuar një sistem artificial dykrahësh, ku dy partitë që kanë pasur deri më sot pushtetin, tentojnë ta kthejnë atë në një monopol bipartiak.

TIRANE - Mbreti Leka I ka zhvilluar në fillim të javës që shkoi, një takim me ambasadoren e re të SHBA në Shqipëri, znj.Marcie Ries. Në këtë takim Mbreti ka bërë një ekspoze të gjendjes politike në vend dhe është ndalur në problemet e reformës elektorale ku ai ka bërë vërejtjet e tij për pika të veçanta të saj. Mbreti ka kontestuar mënyrën e caktimit të komisionerëve dhe përjashtimin e padrejtë që u është bërë komisionerëve legalistë ose të LZHK nga pjesëmarrja në nivelet e dyta dhe të treta, KZZ dhe KQV. Ky takim i zhvilluar në rezidencën mbretërore konsiderohet se ka plotësuar spektrin e takimeve të ambasadores së SHBA znj. Marcie Berman Ries me liderë të politikës shqiptare, takime në të cilat ajo ka vënë në dukje rëndësinë e madhe që ka plotësimi i standardeve ndërkombëtare për integrimin e vendit.

Burimet nga LZHK theksojnë se Mbreti ka informuar ambasadoren Ries për nismën e tij politike dhe për pozicionimin e saj si një lëvizje mbarëkombëtare. Ai është ndalur në pika të veçanta të programit të kësaj nisme që sot ka formën e një koalicioni dhe që në zgjedhjet e ardhshme ka synime konkrete për të hyrë në ekzekutivin e ri. Mbreti Leka në këtë takim ka kritikuar tendencën për të krijuar një sistem artificial dykrahësh, ku dy partitë që kanë pasur deri më sot pushtetin, tentojnë ta kthejnë atë në një monopol bipartiak. Sipas burimeve, kreu i LZHK ka sjellë si shembull bashkëpunim për shumë çështje të rëndësishme mes këtyre dy partive dhe më e fundit në radhë ka qenë reforma zgjedhore me anë të së cilës u përjashtuan ilegalisht dy realitete të fuqishme politike si LZHK dhe LSI nga e drejta e komisionerëve. Ndërkohë mësohet se ambasadorja Ries ka theksuar mbështetjen që qeveria amerikane ka dhënë dhe do të vazhdojë të japë për infrastrukturën zgjedhore. Kjo ndihmë, siç ishte fondi i akorduar për realizimin e hartave dixhitale, mbi të cilat do të mbështen listat e ripara të zgjedhësve, jepet në kuadër të interesimit të madh të komunitetit ndërkombëtar për mbajtjen e zgjedhjeve të lira dhe të ndershme.

Sipas faqes së internetit të ambasadës së SHBA në Tiranë, Ambasadorja amerikane Marcie Berman Ries, ka kryer Shkollën e Studimeve Ndërkombëtare të Avancuara në Universitetin Johns Hopkins, 1972 - 1974, MA dhe në vitet 2003 - 2004 ka qenë Shefe e Misionit, të Zyrës së ShBA në Kosovë. Ndërsa më parë që prej fillimit të viteve '80 ka qenë në shërbimin diplomatik të SHBA-ve. Ajo flet disa gjuhë të huaja si spanjisht, frëngjisht, turqisht dhe është e dekoruar nga shteti amerikan me medalje të ndryshme për merita të veçanta në punën e saj.

N.K.

Takim madhështor i LZHK në qytetin historik të Lezhës. Merr pjesë Mbreti Leka

Mbreti: Ju ftoj të mbështesni LZHK

Mbreti Leka: "Unë ju këshilloj, jo që të votoni për LZHK-në, të cilën e kam ideuar dhe e kryesoj, por që të votoni atë program që i duhet Shqipërisë dhe të ardhmes sonë. Ju dëgjojeni të gjithë, e në rast se LZHK plotëson ëndrrat tuaja dhe të fëmijëve tuaj, atëherë ju bëj thirrje që ta mbështesni atë!"

Eqerem Spahiu: LZHK-në e votojnë sepse ka në krye Mbretin Leka I

Gjon Perjaku: Vizita e Mbretit Leka, një eveniment historik për lezhjanët

Lezhë - Mbreti Leka ka zhvilluar një takim me përkrahës të LZHK në qytetin e Lezhës, ku ka paraqitur edhe një pjesë të platformës elektorale të këtij koalicioni dhe synimet e tij në fushatën e ardhshme zgjedhore. Takimi u zhvillua të premten e shkuar (dt.11 shkurt) në sallën e Pallatit të Kulturës, e cila ishte e tejmbushur me qytetarë lezhjanë dhe të ardhur të tjerë nga zonat përreth.

Në panelin drejtues, krahas Mbretit Leka ishin edhe drejtuesit e PLL Eqerem Spahiu, veterani Gjon Perjaku, kryetari i PDM z.Eduard Ypi, z.Tomor Malasi, deputeti Shpëtim Roqi dhe z.Alban Kraja, përfaqësues i komunitetit të emigrantëve shqiptarë në Itali.

Në fjalën e tij NMT Leka I - Mbret i Shqiptarëve, ndër të tjera u shpreh se "jemi mbledhur këtu në Lezhën e Kuvendit të madh historik ku u lidh besa e Skënderbeut dhe e krerëve shqiptarë për të luftuar për Shqipërinë. Sot na ka mbledhur dhe na ka bashkuar LZHK, e cila është lëvizje për zhvillim kombëtar dhe për pushtet, për të çuar në vend amanetin e të parëve. Unë ju këshilloj, jo që të votoni për LZHK-në, të cilën e kam ideuar dhe e kryesoj, por që të votoni atë program që i duhet Shqipërisë dhe të ardhmes sonë. Ju dëgjojeni të gjithë, e në rast se LZHK plotëson ëndrrat tuaja dhe të fëmijëve tuaj, atëherë ju bëj thirrje që ta mbështesni atë!" Në fund të fjalës së tij, e cila u ndërpre disa herë nga duartrokitjet e auditorit, Mbreti bëri një apel për të shkuar të gjithë në votime për të ndryshuar siç tha ai "të ardhmen tonë!" dhe për të zhvilluar Shqipërinë.

Këtë tubim e çeli veterani legalist z.Gjon Perjaku, i cili shprehu kënaqësinë e thellë të mbarë nacionalistëve, legalistëve e të përndjekurve lezhjanë për praninë e Mbretit Leka në gjirin e tyre, të cilin ai e cilësoi si një eveniment historik që mblodhi lezhjanët rreth djalit të Mbretit Zog, NMT Leka I Mbret i Shqiptarëve.

Ndërsa Fran Lleshi, jurist, përfaqësues i LZHK, i zgjedhur si një nga drejtuesit kryesorë të LZHK në Lezhë nga subjektet aderuese, u shpreh në fjalën e tij se "LZHK ka mbështetje të fortë në rrethin e Lezhës, për shkak të besimit që kanë lezhjanët te Mbreti Leka dhe alternativa e kryesuar prej tij. Qeveritë e mëparshme nuk kanë arritur të zgjidhin asnjë nga kërkesat e mëdha për zhvillim që ka ky rreth dhe dëshmi e këtij fakti është gjendja e rëndë social ekonomike e lezhjanëve, të cilët përpos varfërisë e mjerimit, përmbyten rregullisht çdo vit nga reshjet e lumenjtë që dalin nga shtrati."

Juristi z.Fran Lleshi e mbylli fjalën e tij thirrjen se "vota për LZHK është votë për zhvillim!"

Spahiu: Ja pse shqiptarët besojnë në Mbretin Leka

Duke u fokusuar në një analizë politike të situatës kryetari i PLL Spahiu do të theksonte në fjalën e tij se shqiptarët do të votojnë për LZHK, pasi ajo është një nismë e kryesuar nga Mbreti Leka. Në një përshkrim të shpejtë të gjendjes, Spahiu nënvizoi gjendjen e rëndë të lezhjanëve për shkak të mospërfilljes nga organet qeveritare.

Më pas ai paraqiti disa argumente se pse besonte se alternativa e LZHK do të votohej masivisht prej shqiptarëve. Ai tha se kredibiliteti i figurës së Mbretit Leka sa vjen e rritet në popull, qoftë edhe për faktin se 15 vjet pluralizëm nuk kanë arritur ta shëndoshin gjendjen ekonomike të shumicës dërrmuese të shqiptarëve. Në një kohë që tendenca e shqiptarëve është ta braktisin atdheun, sidomos tani në kohën e regjimit social-komunist me maskë të re, - tha Spahiu, - Mbreti Leka dhe Familja Mbretërore kthehen pas dhjetëra vitesh mërgimi të detyruar. Sipas Spahiut ky nuk ishte vetëm një rikthim fizik, por edhe një rikthim i shpresës tek shqiptarët. Spahiu tha se populli e ka mirëpritur LZHK pikërisht për shkak të besimit që ka te Mbreti Leka.

"Mbreti trashëgon vlerat më të mira të stilit qeverisës të Mbretit Zog I, i cili është themeluesi i shtetit shqiptar modern. Mbreti Leka është rritur dhe shkolluar në Perëndim dhe ka një formim tipik perëndimor. Një avantazh tjetër është fakti që ai nuk ka reminishenca të së kaluarës së hidhur të 50 vjetëve diktaturë dhe nuk ushqen ndjenja hakmarrëse. Mbreti Leka ka lidhje me drejtues shtetesh të fuqishme qofshin monarki europiane, qofshin republika. Dhe së fundi, Mbreti nuk bën asnjë dallim ndërmjet bashkatdhetarëve të vet," - theksoi në fjalën e tij kryetari i PLL.

Më pas ai u ndal në gjendjen e rëndë ekonomike të vendit dhe në plagët kryesore që kërkojnë ndërhyrje urgjente në vend siç janë papunësia, varfëria e tejskajshme, kthimi i pronës te pronari, emigracioni, krimi i organizuar, korrupsioni etj..

Në fund Spahiu u ndal gjatë edhe në politikën kombëtare të Mbretit Leka dhe të LZHK duke bërë një rezyme të gjendjes së sotme dhe duke paraqitur opcionet e tija përkatësisht për çështjen çame, Kosovën dhe Maqedoninë.

Spahiu e mbylli fjalën e tij me një thirrje për mbështetje ndaj LZHK si një alternativë që kthen dinjitetin kombëtar të shqiptarëve.

Më pas e mori fjalën z.Alban Kraja i cili mes të tjerash tha se "Ne emigrantët politikë i kemi sytë dhe zemrën në Atdhe, sepse ju vëllezërit dhe motrat tona po vuani për bukën e gojës. Por ne të gjithë tashmë kemi në gjirin tonë një burrë të madh, Mbretin Leka, birin e Mbretit Zog, i cili ka kaluar një jetë të tërë në mërgim, duke mbajtur hallet dhe dertet e Atdheut, e tash po na prin në një lëvizje që do të jetë shpëtimi i vendit dhe i kombit shqiptar," tha z.Kraja. Në fund ai e mbylli me një apel ndaj shpirtit të shqiptarëve duke u shprehur se: "Prandaj t'i japim besën këtij burri të madh se do ta mbështesim e ai të na prijë drejt një të ardhmeje të merituar europiane, si qytetarë të denjë të një vendi që e meriton të lulëzohet e të mbledhë në gji bijtë e tij që sot janë shkapërderdhë në të gjithë botën nga halli, në përpjekje për sigurimin e mbijetesës për vete dhe për familjet këtu në Shqipëri!" tha z.Kraja.

Ky takim shënoi një rritje cilësore të nivelit të kontakteve paraelektorale, komentuan drejtues të LZHK-së në fund të tij. Ata thanë se programi i takimeve paramendohet mjaft i suksesshëm në ditët në vijim.

Korresp. "Atdheu"

Për një LZHK të djathtë në publik dhe media

Nga Astrit Kola

Alternativa politike e LZHK, ndonëse e shpallur një vit më parë, është më e munguara në tregun mediatik dhe opinionin publik shqiptar. Dhe kjo jo rastësisht!

Pas lançimit, LZHK fitoi një format të ri dhe hop cilësor vetëm në shtator të vitit të kaluar, kur u deklarua dhe u formësua për herë të parë grupi parlamentar i saj në Kuvend.

Por edhe paskëtaj, zbërthimi dhe artikulimi publik i alternativës së LZHK mbeti në nivele të pamjaftueshme për shkak të një embargoje të qëllimtë mediatike, e potencuar kjo edhe nga injoranca e skajshme e pronarëve, drejtuesve dhe reporterëve të mediave.

Skema bipartizane në politikë dhe media, që synon krijimin e sistemit politik dypartiak, e që kulmoi gjatë fushatës së zgjedhjeve vendore të 12 tetorit 2003, e ka vështirësuar mediatizimin, e për pasojë edhe publikimin e alternativës së LZHK.

Dhe nuk ka sesi të ndodhë ndryshe kur, në vend që të ftohen në debate televizive dhe para kamerave e mikrofonëve përfaqësuesit më të spikatur të LZHK për të dhënë e spjeguar zgjidhjet që ofron kjo lëvizje për problemet e panumërta që preokupojnë shoqërinë shqiptare - thirren politikanë që s'kanë lidhje me LZHK, madje kundërshtarë, të cilëve u kërkohet të prononcohen për thelbin, misionin politik, si dhe për aksesin politiko-zgjedhor të saj. Dhe kësisoj merren me mend përgjigjet e parapërgatitura që gjithmonë parathonë fundin e LZHK akoma pa nisur beteja zgjedhore, duke kumtuar tek shqiptarët se kjo alternativë nuk ia vlen për asgjë.

Por, në fakt, dalja e Mbretit Leka me alternativën LZHK, e ka tronditur politikën e kalbur tradicionale shqiptare. Kjo tronditje buron nga disa arsye: së pari, modeli bullgar që fshiu nga skena politike rripat e transmisionit të trashëguara nga Teodor Zhivkovi; së dyti, sepse ndikimi personal i Mbretit Leka është kuotuar bujshëm në vitin 1997, dhe kjo periudhë nuk është kaq e largët; së treti dhe më kryesorja, alternativa e Tij ka një emër të "frikshëm" (zhvillim), i cili as që zihet me gojë nga "integrim"-sat që popullojnë krahët e politikës.

Zhvillimi ka qenë dhe do të mbetet "shtrati i Prokrustit" ku është është gozhduar ardhmëria jonë; ka qenë ëndrra e rilindasve; misioni dhe përkushtimi i shtetarëve të mëdhenj me prijësin Ahmet Zogu në krye; është sot leva e Arkimedit për zgjidhjen e çeshtjes kombëtare dhe gjeneratori i ndryshimit të kënetës politike.

Termi 'zhvillim' as që përmendet nga përfaqësuesit eminentë të kampeve politike aktuale, dhe kjo sepse ata ose 'nuk duan', ose 'nuk dinë', ose 'nuk munden' - ose për të treja arsyet e sipërthëna.

***

Pra, në kushtet e një embargoje mediatike të organizuar, synimi kryesor i përfaqësuesve më të spikatur politikë të LZHK është artikulimi i studiuar i alternativës së saj, e cila nuk përbën vështirësi qoftë për faktin se ideatori i saj gjithmonë ka qenë dhe do të mbetet i përkorë e i kursyer në diskurin politik, qoftë edhe për faktin se për këtë qëllim Mbreti Leka i ka mandatuar ata pa rezerva.

Por nëse nuk janë arritur ende kuotat e dëshiruara të prezantimit politiko-mediatik e publik të LZHK, qoftë për shkak të vetcensurimit, qoftë për arsye të tjera - ky nuk është faji i Mbretit.

Edhe kur disa përfaqësuesve apo eksponentëve të deklaruar u afrohen mikrofonët për t'u shprehur në emër dhe në adresë të LZHK, këta jo vetëm nuk e bëjnë këtë por kalojnë në probleme periferike për LZHK dhe politikën korrente, që më shumë i ngjajnë ankesave dhe thashethemeve për punët dhe hesapet e të tjerëve jashtë gardhit të Lëvizjes. Por edhe kur flasin për punët brenda LZHK, fillojnë e ankohen për bezdisjet, për vapën apo të ftohtit që ndjejnë dhe jo për problemet që interesojnë shqiptarët. Në këtë stil, edhe deklarimi i z.Met Dervishi në gazetën "Panorama" të datës 6 shkurt 2005 se "Mendoj se Legaliteti nuk po akomodohet siç pritej me konceptin e ri të Lëvizjes (pra LZHK - shën. i A.K)", është një konstatim krejtësisht i pabazuar.

Zotëri Dervishi duhet ta ketë të qartë se PLL nuk ka nevojë të "akomodohet" me konceptin e ri të Lëvizjes, pasi nuk mund të flitet për mungesë akomodimi midis formacioneve me filozofi pothuajse identike. LZHK dhe PLL janë "trekëndësha të ngjashëm" politikë.

LZHK në planin programor mbivendoset pothuajse plotësisht në programin e PLL, i cili me LZHK ka të ndryshëm vetëm formën monarkike të regjimit, ngaqë LZHK është lëvizje politiko-zgjedhore qytetare, që momentalisht e ka ekskluduar si të parakohshme kërkesën për formën e regjimit.

LZHK dhe PLL ndryshojnë vetëm nga formati numerik, pra madhësia, çka është e natyrshme, pasi alternativa e LZHK synon rritje të mbështetjes elektorale në funksion të luftës për pushtet.

LZHK është koalicion zgjedhor dhe jo parti politike sikundër PLL. Vetë fakti që PLL e ka deklaruar e para aderimin në këtë koalicion, do të thotë se e ka pranuar zgjerimin e bazës së saj politike me parti, shoqata, individë, grupime interesash me ngjyra shqiptare, që e pranojnë programin e LZHK.

Zotëri Dervishi gabon kur deklaron më poshtë se "Aderimi në LZHK parakupton një pezullim të veprimtarive me siglën përkatëse të partive..." në emër të një "hopi cilësor në politikën shqiptare", që kërkoka sipas tij "flijime"!!!

LZHK është një bashkim vullnetesh me synime, frymëzime dhe interesa të njejta. Profili politik i PLL si subjekti më i spikatur dhe me vokacionin më origjinal në politikën shqiptare dhe në raport me faktorët dhe aktorët e tjerë politikë të këtij grupimi, nuk mund të sakrifikohet pa sens, vetëm sepse kështu u konvenon atyre që s'kanë gjë për të thënë dhe që në planin e artikulimit të ideve politike e ndjejnë veten të konkurruar nga PLL.

Aderimi në LZHK nuk parakupton kurrfarë pezullimi veprimtarish politike.

Nuk përbën interes origjina e këtij koncepti të autorit, por tingëllon pa kuptim sa kohë që fushata ende nuk ka filluar dhe aktorët e tjerë politikë ende nuk i kanë ndezur motorrat.

PLL ka shumë për të thënë e për të bërë, jo vetëm sepse ka ide politike të qarta e me bollëk, por edhe sepse problematika e ndëlikuar e shoqërisë shqiptare kërkon qëndrime korrente, të cilat nuk mund të presin sa të ngrohin vezët ata që s'kanë ndërmend të flasin apo nuk kanë gjë për të thënë në politikë.

Pikërisht "hopi cilësor në skenën politike..." që me të drejtë konstaton z.Dervishi, dikton dhe kërkon artikulime, pozicionime dhe qëndrime të menjëhershme për problemet e panumërta që prodhon realiteti dhe politika e ditës.

Ndërkohë që skena politiko-parlamentare është e mbushur me gjepurnajat që synojnë shmangien e problemeve akute dhe kur tregu politik gëlon nga ide që s'thonë asgjë në lidhje me mungesën e zhvillimit dhe mjerimin tonë, do të ishin kundërproduktive, madje vetasgjësuese - pranimi i sugjerimeve për "pezullime", vetcensurimi dhe jetësimi në LZHK i psikologjisë "prit, të presim".

Askush nuk ka ndaluar askënd të shprehet rreth alternativës së Zhvillimit që ofron LZHK. Ndryshe do të na duhet të risjellim në kujtesë pasazhin e famshëm të letërsisë së Rilindjes: "... Nuk të dërguam në Selanik që të hash pilaf, more beu inë / po të dërguam që flasësh një fjalë edhe për Shqipërinë more beu inë...".

Askush nuk i ka penguar këshilltarët e LZHK nëpër njësitë vendore, pra edhe z.Dervishi, që të dëshmojnë vizionin e tyre konform filozofisë së LZHK për "Zhvillimin..." nëpërmjet drafteve, propozimeve dhe veprimtarisë së përditshme, larg skemave të konfliktualitetit politik, e që më tepër sesa silurimin e protagonistëve aktualë të politikës bëjnë faktorizimin e tyre dhe sfumojnë idetë dhe vizionin e LZHK.

Qëndrimet e prera dhe në interes të saj e LZHK, e kanë pozicionuar PLL edhe kundër dy partive kryesore, PS e PD. Pra konstatimi në formë këshille i zotëri Dervishit se "... këtu ndikojnë edhe aleancat e mëparshme të Legalitetit (duke nënkuptuar aleancën e dikurshme me PD në 'BF')", është krejt i gabuar dhe i pathemeltë, sepse kur ka qenë fjala për të mbrojtur interesat e sipërcituara, PLL nuk e ka mbyllur gojën.

Deklarimi i mëposhtëm i zotëri Dervishit se "LZHK është lëvizje elektorale e Qendrës; ajo është e hapur si majtas, ashtu edhe djathtas.", është krejtësisht i gabuar. LZHK nuk është lëvizje centriste por lëvizje e djathtë klasike. Ajo nuk mund të jetë e hapur dhe as nuk mund të hapet majtas, sepse kufiri ndarës i saj me formacionet dhe bartësit majtistë është "Mur i Madh kinez", i cili edhe gardh shkarpash po të bëhej, nuk do të denjohej të kalohej prej tyre. Nëse ka edhe ndonjë majtist që e simpatizon apo ka aderuar në LZHK, kjo vjen ose për mungesë të "strehëzës", apo për shkak të misionit të "kala-marrësve majtistë", ose, në rastin më të mirë, për shkak të përqafimit të filozofisë së zhvillimit që i intrigon të gjithë ata që duan të jetojnë më mirë në të ardhmen.

Ka qenë gjithmonë interesi për sigurimin e një ardhmërie më të mirë, shtysa që e ka detyruar vegjëlinë të ngarendë pas eksponentëve të shquar dhe prijësve të djathtë, gjatë gjithë historisë shqiptare.

Duke analizuar në vijim ligjëratën e zotëri Dervishit në intervistën e tij, jam i detyruar t'i kujtoj atij se LZHK nuk është dhe nuk mund të jetë alternativë anti-nanoiste ose anti-berishiste.

LZHK është shumë e madhe për ta futur në hullinë e personalizimit të debatit dhe luftës politike shterpë. Zgjidhjet që LZHK ofron, jo vetëm që e orientojnë debatin dhe luftën politike drejt problemeve madhore shqiptare, por mundësojnë zgjidhjen e tyre në funksion dhe me synim zhvillimin kombëtar.

"Anti-berishizmi" është alternativa e socave dhe aleatëve të tyre, dhe kjo jo për ndonjë arsye tjetër përveçse ruajtjes së pushtetit dhe privilegjeve. Kur ke qeverisur me dy mandate rradhazi, nuk mund të hartosh dhe jetësosh programe e alternativa qeverisëse që mbajnë emrat e shefave të partive opozitare, sepse nuk ka kuptim të quash qeverisje mbajtjen e pushtetit për inat të një kundërshtari.

Nëse frika nga analiza serioze e bilanceve qesharake, madje negative, të socialistëve e detyronte Nanon të kërcënonte llapushët e KPD me çelësa që i tundte si lavjerrës para syve të çakërritur: "a doni t'ia dorëzoj Berishës", pas të cilit vinte ulërima në kor "jooooo, aman kryetar joooo, mos e bëj...", ky gjest zoti Dervishi nuk është "antiberishizëm" por hajvanllëk dhe delir pushteti, me skenare kërcënimesh që dikur Hoxha i përdorte për të trembur komunistët me "restaurim të pushtetit të ballistëve dhe zogistëve", pra, thënë ndryshe, pa asnjë allternativë reale qeverisjeje. Dhe LZHK nuk mund të bëjë gabimin të përvetësojë përceptimin tuaj të rrezikut të "konfliktualitetit Nano-Berisha" si alternativë e vetme e qeverisjes nëpërmjet përjashtimit të këtij binomi dhe partive respektive.

As "anti-nanoizmi" nuk përbën kurrfarë alternative, sepse nuk mund të ketë alternativë përballë asgjësë, pra anti-asgjë.

E vetmja alternativë dhe sfidë reale për shqiptarët është LZHK, që nënkupton luftë të fortë për çarë rrugët e zhvillimit, drejt prosperitetit dhe zgjidhjes graduale të çeshtjes sonë kombëtare - gjithmonë mbi raporte të reja fuqie të faktorit shqiptar përballë fqinjëve.

Për ta thjeshtëzuar problemin në terma konkretë, zotëri Dervishit, si një nga eksponentët e LZHK më të lançuar habitshëm nga mediat do t'i kujtoja faktin se buxheti vjetor i çdo bashkie në vendet e zhvilluara (pra që administrohet prej saj konform një decentralizimi të njimendtë), që ka madhësinë e Durrësit, varion në kuota miliardare dyshifrore në $ dhe Euro, pavarësisht se shumë pak prej tyre mund të jenë qytete portuale.

Pra z.Dervishi po flasim për kuota zhvillimi dhe jo për krerë të partive të tjera e për jetën e tyre të brendshme.

Ndërkohë që flasim për raportet ngjethëse të BB për nivelet tona të varfërisë, ku 70 % e shqiptarëve rrojnë me të ardhura nën 1 $ në ditë, Nano na ngop me shifrën e 1800 Euro të ardhura vjetore për frymë.

Më 1988, kur po rrëzoheshim urie, Meksika i varte në qafë Sofo Lazrit medaljet e "ushqimit me bollëk", ndërsa sot, Vali Bizhga ka lënë pas Valter Veltronin, Majkëll Blumbergun e Dora Bakojanin.

Këshilltarit të Bashkisë së Durrësit, që ka shansin të ketë vëmendjen dhe aksesin mediatik, do t'i sugjeroja miqësisht ta hidhte vështrimin tek stilema e LZHK, (pra tek Zhvillimi), komponent esencial i të cilit është edhe punësimi, ndryshe do të binte në pozitat e një kryebashkiaku që konkludoi se shqiptarët janë "dembela", për shkak se kur paskërka pyetur ca të rinj se ku dëshironin t'i punësonte, i qënkërkan përgjigjur në kor se do të pranoin vetëm po t'i punësonte në "tatim-taksat e Bashkisë".

Unë nuk mund ta pranoj idenë e z.Dervishi se "LZHK është lëvizje elektorale e Qendrës", pra centriste, edhe për faktin sepse, paskëtaj, do të më duhej të pranoja e të kuptoja drithërimën dhe duart në kokë të Fatos Lubonjës, tek konkludoi në TV-Klan se "ishte i vetmi i majtë në Shqipëri" pasi Arben Imami, Arben Ahmetaj dhe një riosh tjetër i pranishëm në debat ishin "të djathtët" e këtij vendi.

Nëse unë Astrit Kola do të pranoja këtë, pra që të djathtët e këtij vendi qenkan Arben Imami i PD dhe Arben Ahmetaj i PS, dhe për pasojë se PS dhe PD qënkërkan të djathta(!!!) - atëherë nuk e di se çfarë do të ishin për Lubonjën Bill Klinton, Toni Bler, Fransua Miterran, Felipe Gonzales, Vili Brand e të tjerë përfaqësëues eminentë të së Majtës botërore (social-demokracisë).

Po si ta pranoj unë dhe bashkëmendimtarët e mi se PS është e djathtë, kur vetë ajo deklarohet si parti e tipit social-demokrat allaevropian!!! Po me këtë logjikë, nuk kam si ta pranoj se PD është e djathtë teksa krerët e saj e deklarojnë si parti e qendrës së djathtë, ose thënë ndryshe "liberal-demokrate"!

Me këtë logjikë nuk mund të pranoj edhe se LZHK është lëvizje centriste vetëm sepse kështu i pëlqen dhe i duket zotëri Dervishit, i cili shprehet se "Ne vetëm se kemi dy të majta, e djathta ende pritet... (ndërsa LZHK sipas tij është në qendër!!!)". Zotëri Dervishi shpall me lehtësi boshllëkun në krahun e djathtë të politikës dhe këtë pozicion nuk denjon t'ia "blatojë" LZHK! Ndoshta e ruan për të tjerë, të ngjashëm me Lefter Kokën, e që, për luks a nder, parapëlqejnë të shfaqen për të djathtë.

Nëse Pjetri i PD dikur deklaronte me zë të shuar "E djathta jemi neeee...", ndërsa sot në heshtje pronon të jetë liberal-demokrat, çka do të thotë "kojshi me social-demokracinë" që e ka si bazë të nisjes në politikë, ne legalistët jemi krenarë që jemi të djathtë dhe z.Dervishi e di mirë që ne jemi të tillë. Por nëse ai mendon se LZHK nuk ka pse të mos mbushet me majtistë për të bërë kështu ekuilibrin dhe një komposturë-çorbë që do ta zhvendoste atë në qendër, pra "LZHK centriste", këtu Dervishi gabohet, dhe fort bile.

Nëse LZHK është e hapur për të gjithë shqiptarët e ndershëm që aspirojnë "zhvillim kombëtar", filozofia e saj si filozofi e zhvillimit, ka frymëzime thellësisht të djathta dhe zgjidhjet që ajo propozon si mekanizma të zhbllokimit të proceseve të zhvillimit, janë krejtësisht të djathta. Pikërisht për këtë arsye kjo lëvizje ka trembur rivalët në skenën politike dhe ka kulmuar demantimin dhe etiketimet keqdashëse në adresë të saj.

***

LZHK e ka shumë të thjeshtë për të provuar mungesën e zhvillimit, sidomos atij ekonomik të vendit.

Kuotat tona të importit për frymë, e që fatkeqësisht gllabërojnë gjithë valutën tonë, nuk e kalojnë shifrën 400 euro/vit, megjithëse prodhimi vendas është minimal. Kjo shifër dëshmon nivelin tonë të varfërisë dhe mjerimit, megjithse jetojmë në shoqërinë e konsumit.

Para disa vitesh, statistikat e BB e nxirrnin Greqinë ndër vendet e para në botë për konsum të ushqimeve për frymë, me afro 17 mijë $ në vit.

Niveli i eksporteve tona është treguesi më sintetik i mungesës së zhvillimit dhe kapaciteteve konkurruese në ekonominë globale. Shifrat qeveritare të eksporteve në vitin 2003 jepnin kuotën 200 milion $, ndërkohë që gjysmën e saj e përbënte rieksportimi i karrocave, lopatave e rrulave të "Mavrovo"-s dhe "Granit" në Maqedoni e BEHASE në Turqi, ndërsa gjysmën tjetër e përbënte rieksportimi i miliona metra linear cohësh të importuara, tashmë të shndërruara në veshmbathje sipas porosive të firmave të huaja, pra punë me matërial të porositësit.

Gjendjen tonë të mjerueshme e provon edhe fakti se, në total, infrastruktura urbane dhe ekonomike e Shqipërisë ka vlerë afro 10 herë më të vogël sesa ajo e Maqedonisë, ndërsa për cilësinë as që mund të ketë krahasim.

Statistikat e fundme të BB flasin se niveli i eksporteve maqedone ka kapur shifrën prej 1.5 miliard euro, 95 % të gamës së të cilave e zënë produktet bujqësore e blegtorale dhe ato të përpunuara në industrinë agro-ushqimore.

Privatizimet e sektorëve strategjikë në këtë republikë, (e parafundit në Evrpopë për nga niveli i zhvillimit, sepse të fundit jemi ne), kapin shifra marramendëse, sikundër ishte ai i privatizimit të Telecomit në favor të Dojce-Telecom në shifrën prej 1.3 miliard $, ndërkohë që Telekomi ynë synohet të shitet për dy kacidhe që Nano do t'i prishë sakaq në inkursionin e radhës në Dubai.

Privatizimi i suksesshëm dhe i jashtëzakonshëm për nga çmimi i shitjes, dëshmoi se Telekomi maqedonas përmbushte standarde të larta tekonologjike dhe reformat e thella të ristrukturimit e kishin shndërruar në një konkurrent agresiv e të fuqishëm në një treg optimal, me rregulla loje të qarta dhe kuadër ligjor bashkëkohor. Por në radhë të parë ky privatizim dëshmoi inteligjencën dhe pjekurinë e klasës politike atje për të mos i dorëzuar sektorët strategjikë tek armiqtë kombëtarë dhe shtetet me rivendikime territoriale, sikundër Greqia.

Gjithsesi, logjika ekonomike dhe mbrojtja e interesave kombëtare, ishin kryesoret në këtë privatizim.

Këto shembuj janë kuptim-plotë për të përqasur synimet e LZHK si lëvizje për zhvillim, dhe jo si alter-ego e mëtonjësve të rinj përballë atyre ekzistues në politikën shqiptare.

***

Unë personalisht nuk mund ta pranoj teorinë e konfliktualitetit që shtjellon z.Dervishi.

Në skenën politike shqiptare kurrë nuk ka patur ndonjë konfliktualitet, gjithmonë në përmasa shoqërore, pra as në 1997. nëse do të pranonim këtë do të përligjnim "fajësi kolektive" të shqiptarëve për ngjarjet e atëhershme, ndërkohë që ata që ideuan dhe realizuan Amnistinë e famshme, synonin të amnistonin jo shqiptarët e pafajshëm por ndoca qindra kriminelë. Nëse luftën e klaneve për pushtet, pavarësisht përmasave të përfaqësimit, do ta konsideronim si konfliktualitet (pra ekzistencën e tij edhe potencialisht si mundësi me fuqi eksploduese shoqërore), atëherë do të duhej të pranonim se ky vend nuk ka të ardhme, pasi e ka dinamitin social në themele.

Nëse "konfliktualiteti" i pretenduar, supozohet të jetë vendosur dhe fokusuar në qendër të arenës politike edhe për probleme kardinale, a mund të sjellë qoftë edhe një fakt z.Dervishi se në cilin rast, për cilat probleme dhe në ç'shkallë shoqërore ka vepruar ky konfliktualitet midis faktorëve politikë?!!

Me një pyetje-përgjigje, pohoj me siguri se: nuk ka raste të tilla.

Teoria e Konfliktualitetit është sajesa që në skenën publicistike shqiptare e ka sjellë një shkrues i porositur dhe i paguar, ndër më të ashpërit kundërshtarë të LZHK, Kastriot Myftaraj.

Vetë pozicionimet "ad libidum" të z.Dervishi dhe të të tjerëve që aktualisht aderojnë në LZHK, dëshmojnë se nuk ka kurrfarë konfliktualiteti në politikën shqiptare, ndonëse mungesa e konfliktualitetit në esencë, është kuptuar edhe si shans për flirte të paprincipta të palëve të supozuara si palë konflikti.

Shumica e kuadrit ligjor (që në fazën e shqyrtimit nëpër komisionet parlamentare dhe deri në miratim), si dhe e akteve normative të miratuara në këshillat vendorë, realizohen me një konsensus shembullor të subjekteve që z.Dervishi i supozon në konflikt. Dhe për këtë shembulli më i mirë është z.Dervishi.

Unë nuk mund ta pranoj konkluzionin se "misioni i LZHK është t'i japim fund tranzicionit agresiv". Ta konsiderosh këtë si një "mision", pra shkak Kauzal për një lëvizje madhore, do të thotë t'i largohesh misionit të njimendtë, të deklaruar, të gjithëpranuar e të sintetizuar në stilemëm emërtuese "... Zhvillim Kombëtar".

Dhënia fund e tranzicionit do të ishte veçse rrjedhojë pa pasoja e Zhvillimit Kombëtar që LZHK u servir shqiptarëve si alternativë, përkundrejt votave dhe mbështetjes popullore.

Unë do të isha i lumtur që z.Dervishi, apo mëtonjës të tjerë që pretendojnë se mund të marrin vota majtas, t'i mbanin dyert dhe kanatat shqyer për të majtët që mezi po pritkërkan të vijnë në LZHK. Për t'ia kursyer mundin mbështetësve të kësaj teorie, do të më mjaftonte edhe prova e një pakice të majtësh në ndonjë nga takimet publike të LZHK, gjithmonë me kontributin e garantëve të sipërpërmendur, ku bën pjesë edhe z.Dervishi.

Flakë më flakë pas z.Dervishi, një eksponent tjetër i LZHK në një të përditshme shprehu idenë se "Ekziston mundësia që LSI dhe LZHK të jenë një forcë qeverisëse në një koalicion të përbashkët pas zgjedhjeve". Pra na u servir një tjetër këshillë bashkëpunimi me të majtën, që synon të qendërzojë pozicionimin e LZHK në spektrin politik, këshillë kjo që ngjan shumë me konkluzionet dhe qëndrimet politike të Dervishit, dhe kjo nuk është rastësi. Dhe kësisoj nuk na del më rastësi fakti që pikërisht bartës të koncepteve të tilla kanë aksesin mediatik më të madh ndër të angazhuarit politikisht në LZHK, pasi edhe mediat kanë krijuar mendimin se LZHK është lëvizje centriste për shkak të elektoratit të djathtë dhe të një pjese të lidershipit me orientim të majtë. Kjo zallmahi politiko-mediatike për dhe brenda LZHK, përbën edhe thelbin e shqetësimit që nxiti këtë shkrim.

Por unë jam i bindur se nga reformat rrënjësisht të djathta, që pjellin zhvillim - gjithmonë përfitueset kanë qenë shtresat e paprivilegjuara, ndërsa suportuesit dhe sakrifikuesit kanë qenë gjithmonë të djathtët. Pikërisht ky realitet ka determinuar edhe kontrubutin madhor të së Djathtës në historinë e shoqërisë njerëzore, si kronologji dhe kronikë e zhvillimit, duke përcaktuar njëkohësisht edhe vendin e nderuar e të merituar në spektrin politik origjinues, prej nga kanë pirë ujë të gjitha rrymat dhe fraksionet që lindën më pas si alternativë.

Kësisoj, të djathtëve të vërtetë u mbeti misioni i "qiririt", që u tret për ndriçuar njerëzinë.

Zhvillohet mbledhja e radhës e Komitetit drejtues të degës së Tiranës. Merrnin pjesë drejtuesit kryesorë të PLL

PLL Tiranë, përgatitje për kandidatët në zona

Blerim Kamberi: "Fushata zgjedhore fillon me propozimin e kandidaturave për deputetë"

Faruk Borova: LZHK në kryeqytet premton rezultate të rëndësishme

Hamit Kurti: Askush nuk mund t'i shpërfillë legalistët dhe PLL

Tiranë - Dega e PLL Tiranë është angazhuar fuqishëm për parapërgatitjet mbi fushatën e ardhshme elektorale që zhvillohet në verën e këtij viti, duke përzgjedhur emrat që do t'i propozohen LZHK-së për kandidatë për deputetë. Në mbledhjen e zhvilluar të shtunën e shkuar (datë 12 shkurt 05) nga anëtarët e Komitetit drejtues të kësaj dege, janë narrë angazhime konkrete në dy drejtime kryesore: 1. në piketimin e 3 kandidaturave serioze për deputetë për çdo zonë elektorale që të plotësojnë të gjitha kushtet intelektuale e ligjore si dhe 2.në ngritjen e të paktën një seksioni për çdo Qendër Votimi. Në këtë mbledhje e cila ishte konsideruar e rëndësisë së veçantë, morën pjesë kryetari Spahiu, Nënkryetari Basha, Sekretari i Përgjithshëm Tujani si dhe drejtues të tjerë të PLL, të cilët janë njëkohësisht anëtarë të KD të degës Tiranë.

Sipas udhëzimeve të dhëna nga kryesia e PLL në qendër, kryetari z.Blerim Kamberi u shpjegoi anëtarëve të KD të Tiranës, rëndësinë e këtij momenti politik ku u shpreh se "Fushata zgjedhore fillon me propozimin e kandidaturave për deputetë". Më tej ai u ndal në secilën nëndegë në veçanti dhe bëri vërejtjet e sugjerimet e rastit. Gjatë raportit të tij konciz ai theksoi se ka ende mangësi në disa nëndegë, të cilat nuk duhet të vazhdojnë më tej me këtë gjendje gati apatike. Ai u shpreh se duhet të familjarizohemi me problematikat zgjedhore dhe se angazhimi i njëmendtë kërkon përkushtimin e të gjithëve dhe njëkohësisht edhe sakrifica.

Më pas e mori fjalën kryetari i PLL z.Eqerem Spahiu i cili pasi falenderoi drejtuesit e degës për punën e bërë, nuk la pa përmendur edhe disa nga mangësitë që reflektonin një angazhim të pamjaftueshëm në plotësimin e detyrave dhe udhëzimeve të dhëna nga kryesia e partisë. Ai kërkoi një impenjim të drejtpërdrejtë të strukturave të degës në fushatën e përzgjedhjeve cilësore të kandidaturave dhe në organizimin e strukturave pranë çdo qendre votimi me synim mbrojtjen e votës. Spahiu i garantoi drejtuesit e degës dhe KD se kryesia e PLL në mbështetje te Senati i veteranëve, do të mbrojë pa rezerva çdo pozicion të fituar me mund dhe sakrifica nga PLL në kuadër të LZHK çka sipas tij nënkuptonte edhe mbrojtjen e dinjitetit dhe të kontributeve personale të legalistëve që nga anëtari më i thjeshtë e deri te drejtuesi më i lartë, përballë injorimit dhe nëpërkëmbjes që disa elementë të papërgjegjshëm në LZHK kanë demonstruar kohët e fundit. Më tej z.Spahiu sqaroi me hollësi aksionin politik siç e cilësoi ai, të propozimit të legalistëve që përfaqësuesit e kësaj partie të kenë një vend nderi në strukturat e LZHK-së. Spahiu tha se ne si legalistë jemi kundër çdo deklarate për bashkëpunime të pamenduara me forca me të cilat nuk na bashkon asgjë në aspektin politik e programor.

Më pas e mori fjalën kryetari i nëndegës nr.1 z.Met Isa, i cili theksoi se drejtuesit e kësaj nëndege kishin intensifikuar punën për ngritjen e seksioneve të reja, dhe sidomos të forumit rinor, pas ngritjes me sukses të forumit të gruas në këtë nëndegë. Gjithashtu z.Isa sqaroi me hollësi punën e kujdesshme për ngritjen e grupeve mbështetëse në mbrojtje të votës çka sipas tij nga nëndega konsiderohet si një punë e kryer në kushte situate elektorale.

Ndërsa nënkryetari i degës z.Faruk Borova në fjalën e tij kërkoi që strukturat dhe sidomos forumet drejtuese të degës të vihen totalisht dhe pa rezerva në mbështetje të LZHK dhe të ruhet uniteti. Sipas vlerësimeve të z.Borova, gjendja aktuale e kuotave publike të LZHK është mjaft e mirë në kryeqytet dhe premton rezultate të rëndësishme. Borova foli edhe për punën e tij personale me strukturat e nëndegës ku ai mund të kandidojë në radhët e LZHK-së. Ndërsa lidhur me përgatitjen e CV dhe evidentimet e dorëzimet e kandidaturave ai theksoi se ndodhen në fazën përfundimtare të këtij procesi.

Edhe nënkryetari tjetër i degës z.Hamit Kurti u shpreh optimist për prurjet e reja intelektuale dhe të mbarë kryeqytetasve në mbështetje të LZHK-së. Por kërkoi me forcë që të mbrohej PLL nga tendencat për ta spostuar atë. Pasi shprehu shqetësimin e mosplotësimit të detyrimit për ngritjen pranë çdo qendre votimi, të një seksioni të PLL, z.Kurti kërkoi ndihmë konkrete bazuar mbi një plan pune për zgjidhjen e problemeve në nëndegën e Kamzës. Duke iu adresuar drejtpërsëdrejti për këtë edhe z.Borova.

Më pas e mori fjalën kryetari i nëndegës Kombinat z.Riza Çela, i cili përmendi punën e mirë që po bëhej për ngritjen e dy seksioneve të reja dhe evidentimin e anëtarësisë sipas udhëzimeve të qendrës. Në fund kryetari i degës z.Kamberi u sqaroi anëtarëve të KD të degës disa detaje teknike dhe afate procedurale për plotësimin përfundimtar të dokumentacionit dhe paraqitjen e saj pranë degës.

Korresp. "Atdheu"

Rritet niveli i bashkëpunimit midis PLL dhe Institutit Demokratik Amerikan NDI

Artan Tujani: Do të nënshkruajmë "memorandum mirëkuptimi" me NDI

Tiranë - Javët e fundit, në kuadrin e bashkëpunimit të kahershëm të Partisë "Lëvizja e Legalitetit" me Institutin Demokratik Amerikan (NDI), ka pasur zhvillime të reja që pritet ta ngrejnë në një shkallë më të lartë nivelin e bashkëpunimit midis këtyre dy organizmave.

Nivelin e lartë dhe të frytshëm të këtij bashkëpunimi, z.Dan Redford, këshilltar i Lartë i Programit për Partitë Politike dhe Proceset Zgjedhore pranë NDI, në një takim me Sekretartin e Përgjithshëm të PLL, e përshkoi si "nivel i shkëlqyer dhe më i lartë i mundshëm".

Aktualisht NDI po bashkëpunon me PLL në dy programe të rëndësishme.

Programi i parë, që do të zgjasë një vit, është kualifikimi i disa drejtuesve të PLL në Akademinë për Udhëheqësi dhe Reformë Politike. Në përfundim të këtij trajnimi, pjesëmarrësit në të do të përsosin njohuritë e tyre në fushat e demokracisë së drejtpërdrejtë, sistemet e përfaqësimit, rolin e partive politike, parimin "një anëtar një votë", organizimin e degëve të partive politike, planifikimin dhe menaxhimin e fushatave zgjedhore, etj., dhe pritet që t'i zbatojnë në mënyrë praktike edhe gjatë fushatës për zgjedhjet parlamentare të radhës.

Programi i dytë, i cili ka një shtrirje kohore më të gjatë, mbasi do të zgjasë mbi dy vjet, konsiderohet si një ndër programet më të rëndësishme të trajtuara ndonjëherë nga NDI-ja. Në kuadrin e përsosjes së demokracisë në përgjithësi, ai ka të bëjë me zbatimin brenda partive politike të parimit "një anëtar, një votë" i cili edhe nga Partia "Lëvizja e Legalitetit" konsiderohet mjaft i dobishëm.

Për fillimin e këtij programi, është në përfundim hartimi i "Memorandumit të Mirëkuptimit" i cili do të përbëjë kuadrin bazë të bashkëpunimit afatgjatë midis PLL-së dhe NDI-së. Brenda pak ditëve pritet që ky memorandum të nënshkruhet në mënyrë zyrtare nga drejtuesit më të lartë të të dy institucioneve.

Gjatë muajit mars, sipas një kalendari që tashmë është përcaktuar, anëtarë të kryesisë së partisë "Lëvizja e Legalitetit", së bashku me drejtues të lartë të NDI-së, do të zhvillojnë në qytete të ndryshme të Shqipërisë disa takime pune me Komitetet Drejtuese të PLL.

Nisur nga niveli i shkëlqyer i bashkëpunimit të deritanishëm, drejtues të NDI Shqipëri, kanë shprehur gatishmërinë e tyre që në zgjedhjet parlamentare të këtij viti, të vihen në mbështetje të drejtpërdrejtë të kandidaturave të dala nga PLL.

"Atdheu"

Një vështrim mbi panoramën paraelektorale dhe shanset për zgjedhje të lira e të ndershme

Të rimarrim fitoren e vjedhur

Nga Murat BASHA

Të ngushtosh hapësirat e zgjedhjes njerëzore, do të thotë të gjymtosh njeriun, jo thjesht në kuptimin utilitarist, por në kuptimin thelbësor.

Pa një minimum hapësire të lirisë së veprimit dhe të zgjedhjes, jo vetëm të arsyeshme por edhe të moralshme, as që mund të flitet për veprimtari të lirë njerëzore. Duke përfituar nga kjo hapësirë lirie, (që në të vërtetë është minimale), PLL u formua dhe u afirmua në Shqipëri si e vetmja forcë politike që aspironte dhe aspiron për legjitimitetin, pra për Monarkinë.

Të kuptosh do të thotë të spjegosh, dhe të spjegosh do të thotë të përligjësh. Për të përligjur qëndrimin e legalistëve, më parë duhet spjeguar ky qëndrim, që të kuptohet më pas. Sigurisht që, në fillim të Luftës Botërore, legalistët ishin të parët që e pritën fashizmin me pushkë.

Ata kishin një arsye më tepër për t'u rreshtuar në vijën e parë për mbrojtjen e shtetit shqiptar, sepse ishte Ahmet Zogu me bashkëpunëtorët dhe bashkëluftëtarët e tij ata që bazuar mbi një filozofi pragmatiste kombëtare, konservatore moderne, ndërtuan shtetin e parë shqiptar dhe i dhanë Shqipërisë një rend tepër efiçient sikundër Monarkia, duke realizuar formën e regjimit që i jepte siguri Shqipërisë dhe mundësi më të mëdha për zhvillim dhe përparim, duke e renditur përkrah vendeve më të civilizuara në Evropë dhe botë.

E riformuar në nëntor 1943 (OKLL) PLL erdhi në skenën e nxehtë politike të luftës si vazhduese legjitime e Partisë Popullore, fituese e zgjedhjeve të Dhjetorit 1923. Arsyeja që nxiti Kryengritjen e Qershorit, si një grusht tipik Shteti, udhëhequr dhe drejtuar nga një grup pseudo-intektualësh pseudo-patriotë me ide të majta, synonte varrosjen e shtetit shqiptar të Kongresit të Lushnjes, tentativë që u ndërpre nga Triumfi i Legalitetit i Dhjetorit 1924.

Në luftën për krijimin, ndërtimin dhe mbrojtjen e shtetit shqiptar, legalistët sakrifikuan por edhe mësuan shumë, sepse është e vërtetë që lufta vret trupa, por ndërton shpirtra. Ishin këto shpirtra që luftuan fashizmin dhe më vonë komunizmin. Pas pushtimit komunist, kjo rezistencë u shpërngul dhe vazhdoi aktivitetin e saj jashtë Atdheut në mergim, por edhe brenda në skëterrën komuniste.

Legalistët e ruajtën me fanatizëm, të gjallë dhe të paprekur idealin e tyre, (dhuna dhe terrori ndaj kësaj shtrese ishin të përmasave biblike.

Me një histori të lavdishme, me një të kaluar të pakompromentuar gjatë luftës dhe më pas, legalistët u përpoqën ta ruajnë të pastër idealin e tyre me moton "Atdheu mbi" të gjitha".

Eshtë e kuptueshme se përderisa PLL ishte jashtë skemave të Ramiz Alisë dhe armike doktrinare me komunizmin, dalja e saj në jetën politike duhej penguar dhe vonuar sa më shumë.

Si një lule e bukur e rritur në një kopësht të varfër, por që varfëria është impresionuese, ideali Zogist u mbajt dhe u trashëgua brez pas brezi.

Duke filluar nga ata që u vranë dhe u pushkatuan duke thirruri "Rroftë Mbreti" e më

pas në burgjet e kampet ku të torturuarit heshtnin kurse të vrarët flasin edhe sot... Duke u kujdesur që balli i pastër të mos nxihet nga damka e turpit dhe e përçmimit, legalistët u munduan të kenë një ecje korrekte qoftë edhe para "grushtit".

Përse? Për idealin Zogist, mbretëror, pra kombëtar.

Referendumi për formën e regjimit na tregoi një të vërtetë të madhe: Populli shqiptar e do Monarkinë dhe tek personi i Naltmadhnisë Tij LEKA I sheh shpëtimin.

Eshte momenti që si legalistët, ashtu edhe të tjerët, me parti ose jo, intelektualë, të rinj, të reja, të aderojnë në LZHK. Dyert e saj tani janë të hapura për të gjithë.

Por mbi gjithçka dyert janë të hapura për inteligjencën dhe rininë, që të marrin pjesë aktive në LZHK.

Vetëm se duhet punë për të shtuar më shumë intelektualët e sidomos të rinjtë, sepse rinia, si fuqia më e madhe dhe më e pastër, formohet dhe edukohet që të mbajë në shpirtin e saj idealet kombëtare.

Shpirti i kësaj force që formon embrionin kombëtar të çdo shteti, bazuar në motot "Atdheu mbi të gjitha" dhe "Paqe, Bashkim, Vëllazërim", e shtyjnë atë për të kryer vepra deri në vetflijim për Atdheun, Kombin, Mbretin.

Partitë politike lindin si rczultat reflektimi, por janë njerëzit e pandershëm dhe egoistë dhe injorantë, që ingranohen në këto parti, madje arrijnë të bëhen edhe drejtues, duke e shndërruar lojën politike në luftë interesash meskine dhe egoiste, duke mbajtur peng perspektivën dhe zhvillimin kombëtar.

Më 29 Qershor 1997 Referendumi u votua tërësisht në favor të Monarkisë. Por çfarë ndodhi? Si u manipulua fitorja?

Jemi të rrethuar nga fqinjë që nuk na duan, madje kanë qëllime ekspasioniste ndaj nesh.

Ekzistenca e një qeverie shqiptare është kushtëzuar gjithmonë nga dëshira e fqinjëve (përjashto periudhën e Mbreti Zog I) greko-serbë, që kanë qenë dhe janë kundër një Shqipërie të fortë dhe të qëndrueshme, por njëkohësisht edhe me një orientim të qartë kombëtar dhe perëndimor. lshin ndërhyrjet greko-serbe që detyruan qeverinë britanike për mosnjohjen e qeverisë shqiptare në mërgim gjatë Luftës II Botërore. Ndërsa pas LDB janë po këto qeveri dhe kryesisht ajo serbe, që përkrahën ardhjen e komunizmit në Shqiperi. Po ashtu, është ndërhyrja e këtyre qeverive dhe lobeve të tyre në botë dhe veçanërisht në SHBA, që ndikuan në sferat më të larta të politikës botërore, çka solli edhe heshtjen e shteteve perëndimore për vjedhjen e votave që ju bë Monarkisë në Referendumin e vitit 1997.

Perëndimi dhe veçanërisht Evropa, kërkojnë që në Shqipëri të ketë një qeveri që të mos i krijojë "probleme me fqinjët" dhe problemet më të rëndësishëm janë ai i Kosovës dhe i trojeve shqiptare në Maqedoni. Por ishin edhe mangësitë tona, si mungesa e organizimit në shumicën e qëndrave të votimit, që nuk arritëm të ruajmë votën në favor të Monarkisë, megjithëse për vjedhjen e votave të saj u organizua asokohe i gjithë aparati shtetëror komunist, me përkrahjen edhe të bandave social-komuniste.

Nuk ka asgjë për t'u çuditur. Nuk mund të shpresosh për virtyt, në një vend ku mbizotëron vesi. Eshtë e pamundur të kërkosh moral nga të pamoralshmit.

Gjendja në Shqipëri është kaotike. Këtë e rëndojnë akoma më shumë politikanët të cilët nga papërgjegjshmëria ose nga qëllime të caktuara kanë krijuar këtë situatë kaq të elektrizuar dhe inkandenshente.

Nuk zgjidhet problemi shqiptar dhe ai kombëtar, as duke u puthur me Tadiçin dhe as duke na vënë realisht nën protektoratin e Greqisë.

Mendimi para se të thuhet, duhet medoemos te gatuhet.

Shpëtimi i Shqipërisë dhe i shqiptarëve, do të vijë nga vetë shqiptarët. Kjo është vërtetuar njëherë në vitet 1928-1939 dhe legalistët kanë të drejtën legjitime të krenohen dhe kërkojnë me zë të lartë se vetëm Mbreti dhe Monarkia janë shpëtimi i Shqipërisë.

Sado baltë të hedhë historiografia komuniste, komunistët dhe pinjojtë e tyre që kontrollojnë pjesën më të madhe të jetës politike, ekonomike dhe mediatike të vendit, ne ecim kokëlartë para historisë, të lartësuar nga dy figura madhore: Mbreti Zog I dhe Mbretit Leka.

Legaliteti nuk është pronë e askujt. Askush, sado madhështore ose të lavdishme ta ketë të kaluarën e tij familjare ose personale në shërbim të atdheut dhe Legalitetit, nuk ka të drejtë të pretendojë se është më i devotshëm se dikush tjetër, që nuk e ka këtë të kaluar.

E kaluara është një garanci, por devotshmëria matet nga puna, përkushtimi dhe sakrificat për idealin,

Unë përfitoj nga rasti që t'u bëj thirrje të gjithë atyre që e duan Mbretin, gjithë mbretërorëve të paangazhuar deri më sot, apo që aderojnë në ndonje grupim tjetër, se vetëm të bashkuar mund të realizojmë rikthimin e shpresës tek shqiptarët, se me ndihmën e njëri-tjetrit dhe vullnetin e Zotit, mund të realizojmë restaurimin e Monarkisë dhe shpëtimin e Shqiperisë.

E theksoj, se duhet të jemi më të bashkuar se kurrë. Duhet shumë dislplinë, shumë punë e sakrifica.

Kur na godet ndonjë katastrofë personale ose shoqërore, po të kërkojmë të gjejmë shkaqet, do të shikojmë gati përherë se këtë katastrofë e ka ngrehur verbërisht një njeri gjysmak, kokëfortë, që kishte besim të tepruar në vetvete dhe i pëlqente mendja... No coment.

Sigurisht që një ditë do të bëhet më mirë, sepse ka një të ardhme drejt së cilës duhet shikuar edhe në çastet më të vështira.

Në Shqipëri gjendja është tejet e vështirë. Të vetmet shpresa të shqiptarëve mbeten Naltmadhnia e Tij Leka I dhe LZHK si koalicion politiko-elektoral.

Ne legalistët e duam Mbretin dhe kemi aderuar në LZHK për të përçuar filozofinë zogiste si filozofi fitoreje dhe qeverimi.

Ndërsa në planin emocional kërkojmë që në familjet tona të shpërndahet gazi dhe lumturia, që të mos vdesë shpresa, se për 50 vjet vuajtjet tona ishin burim i lotëve, nesër të jetë gëzimi shkaku i tyre.

Shpirti ka besim, në rrezen e dritës. Të bëhemi një forcë e tillë që t'i përngjajmë një orteku idesh, mendimi dhe veprimi, sepse një ortek që fillon të rrokulliset nuk ndalet më.

Ai që kërkon ta bëjë këtë, zihet përfund. Nuk duhet të shuajmë shkëndijën e mirësisë dhe fijen e miqësisë që na lidh me njëri-tjetrin. Eshtë një gjë që të jep forcë në kohë të vështira. Çdo rrugë, sado e gjatë qoftë, fillon me një hap. LZHK e ka hedhur hapin e parë. Le ta hedhim këtë hap sëbashku në LZHK, për një koalicion të ri, të fortë, i cili të shpalosë vlerat dhe cilësitë më të spikatura të kombit tonë. Nëpërmjet tyre do të fillojë ringjallja jonë kombëtare.

Bazuar në filozofinë tonë Zogiste, konservatore moderne, gjithmonë kemi qenë të vendosur në të Djathtën shqiptare në vendin e nderit, si partia me e vjetër në jetën politike, përfaqësuese e aspiratave kombëtare, me ide të qarta, pa shkelur idealin tonë Mbretëror, por mbi gjithshka pa u bërë bisht i ndokujt për interesa personale.

Çuditërisht bota është shumë e madhe, por për shqiptarët nuk ka "vend" për të jetuar e punuar si një komb i bashkuar, atëherë le t'i japim vend vetes dhe dorën njëri-tjetrit, duke mësuar nga "humbjet".

Të dish të kalosh çastet e vështira është njëlloj si të rilindësh. Atëherë, të gjithë sëbashku për të rimarrë fitoren e vjedhur.

Shteti i shkelur dhe harbimi i misionarëve

Rrëfenjë ose leksion për shtetarë e politikanë

Nga Qemal Velija

Në Prusi, në shtetin më të madh të perandorisë gjermane, mbretëronte Frederik Vilhelmi, trashëgimtar i një prej dinastive më të fuqishme europiane. Atij i shkoi ndërmend të ndërtonte një pallat të madh mbretëror siç i kishte hije madhështisë së zotërimit të tij, dhe ftoi, pra, mjeshtrit dhe arkitektët më në zë të mbretërisë. Ata i ranë kryq e tërthor qytetit të Berlinit për të gjetur truallin më të bukur e më të volitshëm. Më në fund ata i dhanë karar dhe ia vunë syrin truallit, i cili u ble nga mbreti prej të zotërve, pasi edhe mbreti duhet të paguajë për atë ç'ka i lipset. Por atje, në një qosh të truallit, gjendej një mulli i vjetër që do ta shëmtonte fort pallatin mbretëror kur të ngrihej madhërishëm. Shkuan të merreshin vesh me mullinarin se sa kërkonte për atë ngrehinë të pavlerë. Ai u përgjigj se as nuk e kishte ndërmend ta shiste mullirin që ia kishin lënë trashëgim gjysh pas gjyshi. I dërguari i mbretit shkoi përsëri e përsëri, dhe çdo herë të re i ofronte një shumë më të madhe se më parë. E frikësonte duke i thënë se kështu po i dilte kundër mbretit dhe do të merrte zemërimin e tij mbi kurriz, por mullinari prusian nuk kandisej as të dëgjonte të flitej për shitjen e asaj prone.

Më në fund i dërguari ia kallzoi punën sipëranit të tij. I shpjegoi se pallati po përparonte dita-ditës porse puna pengohej nga një mullinar që s'donte ta shiste mullirin e vet, që po të mbeste aty do ta shëmtonte tepër bukurinë e pallatit. Frederiku i habitur urdhëroi që ta sillnin para tij atë plak kryeneç.

-Ti je mullinari që s'do të më shesësh mullirin që është brenda truallit të pallatit të ri? - e pyëti mbreti kur ia sollën përpara.

-Po, unë jam Madhëri, shërbëtori juaj. - u përgjigj mullinari si pa gjë të keq.

-Po cila është arsyeja që nuk e shet atë mulli gjysëm të rrënuar për një shumë të mirë parash? - e pyeti Frederiku.

-Madhëri, e kam trashëgim nga stërgjyshërit e mi, nxjerr bukën time me të e s'ma bën zemra ta shes....

Frederiku e shikoi me nge atë plak të çuditshëm dhe e pyeti përsëri:

-Nuk e kupton se kështu i kundërshton mbretit tënd, dhe për më tepër kur unë s'dua ta marr pa paguar, por përkundër jam gati të paguaj një shumë të këndshme?

-Madhëri - u përgjigj qetësisht mullinari - unë nuk shikoj se po i kundërvihem urdhërit të mbretit tim, shërbëtor i bindur e i përunjur i të cilit jam, meqë nuk dua të shes pronën time; e sa për shumën që Madhëria juaj ka mirësinë të më japë për mullirin, dihet se është më mirë të ketë njeriu një pronë t'atillë, sesa një grusht parash që mund ti prishë brenda një dite.

Kësaj rradhe mbreti e vështroi me zemërim.

-Dëgjo këtu, or plak - i tha mbreti - ti më duket se kërkon ta kapërcesh kufirin e durimit dhe të mirësisë sime. Por, a nuk e di ti se unë mund të ta marr atë mulli me pahir dhe pa të paguar asnjë dysh?

-Jo Madhëri, s'mund ta bëni një gjë të tillë.....

-S'mund ta bëj një gjë të tillë, unë, Mbreti i Prusisë? - shpërtheu Frederiku.

-Jo, Madhëri, s'mund ta bëni një gjë të tillë - foli plaku pa u ndrojtur.

-E kush do të më ndalojë, të lutem? - e pyeti mbreti me tallje - cili është ai që mund t'ia ndalë dorën mbretit të gjithë Prusisë?

-Gjykatësi, madhëri!, po të përdorë forcë kundër meje Madhëria juaj, Prusia ka kanun dhe gjykatës, dhe atje do të vete të ankohem - u përgjigj mullinari me besim të plotë në forcën e kanunit e në drejtësinë e gjykatësve të Prusisë.

Në vend që të zemërohej më tepër, Frederikut i qeshi fytyra dhe u kënaq së tepërmi kur vërejti se me sa nderim dhe besim fliste për kanunin e mbretërisë ai mullinar plak i paditur. Dhe jo vetëm nuk mori asnjë masë kundër tij, por e la mullirin përkrah Pallatit Mbretëror si dëshmi e lartë e fuqisë së ligjit. Thuhet se sot e kësaj dite ai mulli qëndron më këmbë brenda pragut të pallatit mbretëror të Prusisë.

(Rrëfenjë që mësohej në librat shkollorë të këndimit kohëve kur shqiptarët ende e donin dhe e respektonin shtetin e tyre...)

...E Prusia ishte dhe mbeti shtet, madje violinë e parë në krijimin e Gjermanisë së bashkuar të Bismarkut. Edhe Gjermania u bë, madje u ribë edhe pas dy rrënimesh fatale të luftrave botërore të shekullit 20. Por kjo natyrisht nuk përbën subjektin e trajtimit tonë, veç shembullin kuptimplotë të shenjtërisë së shtetit që kapërcen caqet e interesave të cilësdo palë. Dhe në këtë rrafsh, s'ka pikë rëndësie nëse kryepari i shtetit quhet Frederik, Ahmet, Mehdi, Enver, Sali apo Moisi; nëse është mbret, princ, president, gjeneral, regjent apo sekretar i parë. Në të gjitha rastet ai përfaqëson vetëm një institucion - edhe pse mund të jetë kryesori - por jo vetë shtetin. Ai është pushteti dhe jo shteti, ai është pjesë e strukturës dhe jo struktura vetë. Në këtë thelb funksional, çfarëdo pështjellimi që mund të ndodhë, çfarëdo përmbysje institucionesh, pushtetesh, ideologjish, sistemesh, me përjashtim të forcave madhore së jashtëmi, entiteti i shtetit gjithherët mbetet i pacënuar. Më sëpaku, edhe në rastin fatal të përjashtimit që thamë, do të mbetet në tentativën e ethshme për vetërealizim konkret, fryma e shtetit e rrënjësuar thellë në konstitucionin mendor e shpirtëror të lëndës njerëzore kombëtare.

Ai që do dhe di ta lexojë rrëfenjën, aty nuk bëhet fjalë as për pronë, as për gjykatës, as për mbret e as për pallate. Mes rrjeshtave të saj mund të gjesh atë përkufizim që një shtetar i ndritur i shekullit të njëzet formuloi për kombin dhe shtetin: -Kombi si një sintezë supreme e vlerave shpirtërore e lëndore të shoqërisë e të racës, dhe -Shteti si mishërim juridik i kombit.

Natyrisht mund të kundërshtohem për këtë parim konceptual të arsyes ekzistenciale të Shtetit, pasi ka edhe modele të tjera të formimit të tij që nuk kanë në themel qenësinë kombëtare. Por, në fund të fundit, secili niset nga arsyeja e vet ekzistenciale për tu motivuar dhe për tu ballafaquar. Në këtë këndvështrim, modele të tjera si:

-Shtetformimi i qëndrueshëm pas ekzistencës së gjatë në kohë të një dinastie trashëguese dhe organicizimit funksional të shoqërisë përkatëse nën juridiksion, pavarësisht përbërjes heterogjene apo disaetnike të saj;

-Shtetformimi bashkues i dhunshëm apo i vullnetshëm i disa grupeve etnike, për shkaqe madhore, për shkaqe ndërveprimi politik, ekonomik, gjeografik, social-kulturor;

-Shtetformimi në kufijtë paraekzistues kolonialë që shpërfill përbërjen etnike dhe që konkretizohet kryesisht në realitete shoqërore me zhvillim të ulët;

-Shtetformimet artificiale tip federatash, në kuadër të riorganizimeve rajonale nga Fuqitë e Mëdha, si oportunitete ndaj arsyeve madhore pas ngjarjesh të mëdha botërore apo riekuilibrimit mes tyre.-

nuk kanë të bëjnë me shtetformimin e shqiptarëve. Shteti shqiptar, pra, si arsye ekzistenciale ka pikërisht modelin e shtetformimit më organik, më pranë arsyes natyrore, dhe më të qëndrueshmit ndaj çdo rezistence të faktorëve të tjerë shpërbërës, -atë të organizimit dhe mishërimit juridik të shoqërisë kombëtare.

Në këtë kontekst, pikënisja e çdolloj strategjie, sistemi, ideologjie, politike, detyrimisht duhet të matet me kriteret racionale që përforcojnë arsyen ekzistenciale të Shtetit, pra funksionimin si shoqëri kombëtare, qoftë në zhvillimin brendashoqëror ashtu dhe në atë ndërshtetëror. Dhe këto kritere konkretizohen në vija të përgjithshme në: -realizimin e plotë të shoqërisë kombëtare kur pjesë të saj gjenden jashtë jurudiksionit të Shtetit, si në rastin tonë; -epërsi konkurrenciale ndaj të tjerëve nëpërmjet zhvillimit dhe prosperitetit të gjithanshëm; -organizim i të gjitha potencialeve njerëzore, lëndore, kulturore, etj., nëpërmjet harmonizimit të brendshëm, për faktorizimin dhe ballafaqimin ndikues në zhvillimet rajonale e globale. Gjithçka tjetër, në çfarëdo forme apo lustre të paraqitet ajo, përbën veçse rrënim themelesh, shkelje të shtetit, e si rrjedhojë të vullnetit të shoqërisë që përfaqësohet në të.

Shteti i shkelur

Duke zbritur në një rrafsh më konkret, mund të pohojmë me keqardhje se në këtë lloj qasjeje shqiptarët dita-ditës kanë ardhur duke e zbehur arsyen ekzistenciale të Shtetit të tyre. Dhe nëse konstatojmë se një shekull më parë aspirohej për një shtet, një dekadë më vonë për strukturim të tij, pas vitit 1924 për konsolidim të tij, mbas 1943-it për realizim të shtetit të njësuar kombëtar, -mbas 1944-ës befas shohim një përmbysje të raporteve të vlerave. Termi shtet shqiptar ishte i pamjaftueshëm (!) tashmë për ata që morën institucionet e tij. Duke u mveshur me cilësorë ideologjikë ai filloi të zbehë konturet e arsyes organike ekzistenciale, domethënë shtratin e tij kombëtar, duke u kthyer në "shtet të demokracisë proletare", "shtet i dikaturës së proletariatit", "shtet socialist", me premisat për të shkuar drejt "shtetit komunist". Cilësorët kontribuan shumë për ti hequr bazën e qenësishme si shtet i shqiptarëve, duke i dhënë përparësi idelogjisë si arsye ekzistenciale. Në këtë hulli mund të themi se u krye shkelja e parë apo çarja e madhe e themelit të shtetit. Tashmë ai nuk ishte mishërim juridik i kombit, pra i "së tërës shoqërore", por mishërim i klasës, e më tej i formacionit politik sundues, i grupit, krahinës, klanit. Në këtë mënyrë u zvogëlua ndjeshëm baza e arsyes ekzistenciale, e cila mori karakter jo vetëm pjesor por edhe të përkohshëm, pasi vetë ideologjitë nuk janë të përjetshme, ndërsa shoqëritë kombëtare po.

Kjo çarje themeli u pa në rezultatin që pasoi mbas rënies së sistemit dhe ideologjisë sunduese, rezultat që solli vetëm ndërrimin e cilësorit në "shtet demokratik". Pra, në analizë të ftohtë, mund të thuhet se u ndërruan shkelësit, u ndërrua forma e çarjes së themelit, shkurt u ndërrua ideologjia, por shteti mbeti përsëri me arsyen ekzistenciale të shpërfillur dhe të përdhunuar. Kushdo që tenton të kundërshtojë këtë konkluzion nën efektet e propagandave dhe demagogjive shurdhuese të sotme, ashtu si nën ato të djeshmet, -mund të përballet me vitin 1997, kur pikërisht u vu në dyshim arsyeja ekzistenciale e Shtetit shqiptar. Nëse mbas vitit 1990 do të ishte kthyer Frederiku dhe mullinari, qoftë dhe vetëm respekti i të dyve për gjykatësin dhe ligjin, për shtetin dhe shenjtërinë e tij, e jo dhe respekti i ndërsjellë për njëri-tjetrin (ky është pretendim i skajshëm, apo jo?!) - as nuk do të çohej nëpër mend "prishja e urës së Shkumbinit" apo "kryekcymja e armatosur mbarëpopullore". Pikërisht pse veproi i njëjti mekanizëm i "shtetit" të formacionit politik, grupit-biznes, klanit-kupolë, të krahinës (apo krahinave imagjinare), i demokratikasve apo socialistëve, i salistëve apo nanoistëve, -pse u vunë në përdorim përemrat "i joni" dhe "i atyre" edhe në raport me shtetin, -pse baza ekzistenciale e Shtetit, pra shoqëria kombëtare, u konsiderua si armike e ideologjisë apo sistemit që u përqafua (ashtu si dhe e sistemit që shkoi), -pse u instalua modeli psikologjik i fobistit ndaj shoqërisë së vet dhe altruistit (s'di pse ky term më njësohet me mercenarin!) ndaj të tjerëve, -Shteti shqiptar përjetoi katrahurat e 1991 e në vijim, me kulmet 1997, 1998, e me thirrjet për destabilizim të ditëve të sotme.

Përmbysja e raportit të vlerave

Të kuptohemi, ajo ç'ka trajtuam më lart nuk duhet marrë si barazim në vetvete i sistemeve në analizë, por në raportin e tyre me arsyen ekzistenciale të shtetit. Si sistemi socialist, si ai demokratik, apo çfarëdolloj sistemi tjetër organizimi dhe drejtimi, janë gjithherët në funksion të strukturës mbi të cilën aplikohen. Ato nuk përbëjnë kurrsesi një vlerë të mëvehtësishme, zanafillore. Për to nuk mund të flitet për shenjtërim, pasi nuk mund të shenjtërohen mekanizmat, por vetëm vlerat e përhershme nëse janë të tilla. Pra, ajo që duam të themi në këtë rast, është se shteti u shkel pikërisht se u përmbys raporti mes tij dhe sistemit, duke i dhënë përparësinë këtij të fundit. Apo edhe më keq, duke e vënë të parin në shërbim të dytit. Apo skajshmërisht më keq, duke e përdorur tashmë vlerën dytësore, pra sistemin si mekanizëm për dhunimin, shkeljen apo çinstalimin e vetë shtetit. Këtë arrijmë ta themi pasi u arrit të quhet deri dhe si sakrilegj artikulimi dhe tentimi për të shkuar përsëri drejt bazës së arsyes ekzistenciale të shtetit shqiptar, pra kombit. Këtu nuk bëhet fjalë dhe as të pretendohet për ndonjë orvatje institucionale drejt ndonjë nacionalizmi të mundshëm që shkon shumë përtej ruajtjes së thjeshtë të arsyes ekzistenciale të Shtetit. Por janë gjetur deri dhe mekanizmat linguistikë për t'iu shmangur çfarëdo lloj insinuate që mund të çonte ndërmend atë arsye ekzistenciale.

Fetishizimi i "i,e,të,së demokracisë", pa e zbritur në rrafshin konkret të aplikimit të volitshëm dhe specifik në shoqërinë dhe shtetin shqiptar, ka sjellë si rrjedhojë që shumëçka të fshihet pas terminologjisë së saj, madje duke u bërë shkak edhe për ngjalljen e dyshimit në vlerat që mbart. Natyrisht nuk mund të ketë demokraci pa shoqëri që ta aplikojë atë, nuk mund të ketë sistem pa shtet mbi të cilin të instalohet, ashtu siç nuk mund të ketë shtet pa arsye ekzistenciale.

Dhe në këtë raport përmbys vlerash, në kthimin e mjetit në qëllim e të qëllimit në mjet, të "shenjtërimit" të mekanizmit-sistem e të "profanizmit" të strukturës organike-shtet, nuk duhet habitur dhe vrarë mendjen se përse nuk funksion dhe pse gjithçka shkon mbrapsht. Në këtë raport përmbys vlerash, gjithsecili individ, secila palë, çdo grupim politik, klan ekonomik, skuadër anarshiste apo deri dhe skotë kriminale, mund të pretendojë se vlerat që përfaqsojnë janë më të vlershmet, më autentiket, më parësoret, më të "shenjtëruarat", dhe janë gati të shkatërrojnë gjithçka në themel vetëm e vetëm të mbizotërojë parësia e tyre. Dhe secili në këtë rast, - brenda një logjike fatale por që gjithsesi është logjikë, - është në të drejtën e vet, pasi është hequr pragu frenues i vlerës fondamentale që është Shteti dhe shenjtëria e tij. Pra janë hequr caqet brenda të cilëve sistemi është i arsyeshëm, duke lëvizur në një boshllëk anarshist, rrënimtar. Nuk ka më bosht rreth të cilit të renditen dhe të organizohen të gjitha vlerat, që më pas do të çojnë në një ecuri të mbarë të "së tërës shoqërore", por vetëm spikamë vlerash pjesore në kurriz të së parës.

Harbim "misionarësh"

Duke u hequr pengesa që mund ti sillte në "din e iman" ata që zotërojnë institucionet e shtetit dhe shoqërisë (jo vetëm pushteti qeverisës natyrisht), - pra arsyeja e shtetit, - mund të vërejmë një dukuri që nuk besoj se mund të gjejë shëmbëllim në ndonjë vend tjetër (përjashto shtetet-klika ndoshta në ish-kolonitë): superpozimi i shtetarëve, politikanëve, intelektualëve, veprimtarëve të masave (alias shoqërisë civile), etj., në marrjen e rolit të misionarëve. Pasi kanë braktisur detyrën funksionale për ti shërbyer shoqërisë të cilën drejtojnë, ata flasin, shtiren, punojnë për gjithfarë nismash globale, rajonale, ideologjike, por kurrsesi për interesat e brendshme.

-Flitet për integrime rajonale, europiane, globale, por asnjëherë për integrim kombëtar.

-Flitet për stabilitet rajonal, ndërkohë që punohet për destabilitet të brendshëm.

-Flitet për shoqëri civile, e kurrsesi për shoqëri kombëtare.

-Flitet për orientime, direktiva, detyra, interesa ndërkombëtare, e kurrnjiherë për detyra, interesa, strategji kombëtare apo qoftë dhe vetëm shtetërore.

-Flitet për të drejta "minoritetesh", por jo për të drejta shqiptarësh.

-Flitet se kështu e ashtu e kërkon faktori ndërkombëtar, por jo se kështu e kërkon apo është e volitshme për interesat e shoqërisë e shtetit shqiptar.

-Flitet e ç'nuk flitet (e edhe punohet), por jo si shtetarë e politikanë të këtij shteti, por si misionarë apo komisarë ideologjikë. (Ndoshta duke bërë humor të zi, dëshiroj të kujtoj ish-presidentin Mejdani kur në Asamblenë e OKB-së, ndërkohë që fliste për shpërndarjen e teknologjisë në botë(!), ndër të tjera u shpreh dhe "se ata atje në Ballkan", si të ishte një misionar pa përkatësi). Dhe nuk ka sesi të mos kujtohen "misionarët" e dikurshëm që flisnin nga tribunat për "revolucion proletar botëror", për "triumf të marksizëm-leninizmit", për internacionalizëm proletar", etj.

Por në këtë moment më kujtohet filozofi Niçe kur thotë se "të pamundurit për tu bërë hipokritë janë më të poshtër se vetë hipokritët". Dhe në këtë kontekst, do të thoja se të pamundurit për tu bërë misionarë luajnë teatrin e misionarëve (apo mercenarëve?!) mbi kryet e shqiptarëve. Ata që s'kanë dalë ende, e ndoshta s'kanë potencial psikologjik për të dalë nga "gardhi" i ideologjisë, klanit, krahinës, grupimit militant, kujtesës inferiore, e pse jo edhe i skuadrës mercenare, -për të kaluar në një "gardh" më të madh çka është shteti dhe kombi - nuk mund të arrijnë të kapërcejnë në rolin e misionarëve apo vizionarëve të përbotshëm, përveçse duke u kthyer në karikaturë groteske e në ciceronë të pavlerë e të mërzitshëm.

Shqiptarët duhet t'i kthehen shtetit

Vorbulla vicioze në të cilën gjendemi ne shqiptarët ditëve të sotme do të vazhdojë të na shtjellë ende dhe për shumë kohë, nëse vazhdojmë të gëlltisin mjerueshëm karamelet gjumëndjellëse dhe të tundim xhinglat ideologjike që na lënë në dorë, pikërisht ata farë misionarësh që thamë më lart. Pra, jo zgjedhjet e pritshme të qershorit 2005, por edhe ato të vitit 2050 nuk mund të na kthejnë në rrugë të mbarë, nëse kërkojmë dhe pranojmë vetëm zgjedhje. Më parë se zgjedhje ne kemi nevojë për zgjidhje. Dhe zgjidhja qëndron më sëpaku në kthimin e vlershmërisë së arsyes ekzistenciale, pra shtetit. Në politikat që bazohen në përforcimin e saj, në politikat që synojnë të rimëkëmbin shoqërinë shqiptare në të gjitha anëpamjet e saj, që synojnë njësimin dhe harmonizimin e interesave dhe të perspektivave të saj. Më pas zgjedhja mes palëve është e kollajtë. Kush ka deri dhe frikë apo siklet të artikulojë fjalët "kombëtar", "interesa shqiptare", "çështje shqiptare", "pronë shqiptare", "vetëdije kombëtare" apo dhe "Zhvillim kombëtar", duhet të ndëshkohet me votën e munguar pasi mohon pacipërisht arsyen ekzistenciale të Shtetit Shqiptar si mishërim juridik të kombit.

Por më parë se të kërkojmë Frederikun, le të bëhemi vetë njëherë si mullinari prusian e të ngulmojmë të respektojmë dhe të besojmë Shtetin, që më tej të gjejmë shtetarët e përshtatshëm.

Qemal Velija

Monarkia e Australisë, gjithë etapat e zhvillimit të konceptit të kunorës në vite

Si është ngritur Monarkia Australiane dhe specifikat e saj

Nga Dr. Glen Sheil

Australi

Kunora ka ndryshuar rolin e saj të përfaqësimit të pushtetit total të monarkut për me qeverisë, - në këtë të sotmin, - ku monarkia kushtetuese nënkupton se kunora përfaqëson mohimin e pushtetit total të qeverisë dhe rikthimin e pushtetit te "subjektet" (populli). Në Australi, në fund të periudhës së qeverisjes koloniale, Kunora Britanike na dha 6 Kunora për t'u përdorur në 6 shtetet tona origjinare. Në krye të herës Monarkët britanikë përzgjidhnin Guvernatorët e Shteteve, simbas propozimeve të Ministrave Britanikë, dhe këta Guvernatorë shtetërorë vepronin nën mandatin e monarkut (Letters Patent).

Gradualisht, sipas kërkesës sonë, dora dashamirëse e Britanisë u tërhoq dhe Shtetet zhvilluan sistemin e tyre të qeverisjes, me Kunorat e tyre, Guvernatorët, Parlamentet dhe Kryeministrat; dhe monarku vazhdonte të pajtohej me përzgjedhjen, ose shkarkimin e Guvernatorëve të Shteteve sipas propozimeve të kryeministrave të shteteve, të zgjedhur demokratikisht. Kësisoj shtetet filluan të bëhen sovranë dhe indipendentë.

Prej mesit të 1800-ës këta sovranë shtetesh debatonin për nevojën e tyre për me krijue një Federatë. Mbas një seri kuvendesh, populli vendosi me një referendum se ata donin një kushtetutë që ruante në thelb Monarkinë Kushtetuese si formë qeverisjeje për ta. Kjo iu rekomandua qeverisë britanike prej Shteteve (të Australisë). Ajo u pranua dhe kaloi në legjislacion. Ndoshta ishte e panevojshme, por gjithsesi më mirë sesa të kishim diçka si Lufta e Amerikës për Pavarësi.

Më 1 janar 1901 Australia u bë një shtet i pavarur dhe sovran, me Kunorën e saj, Guvernatorin e Përgjithshëm, Parlamentin dhe Kryeministrin. Monarku u zhvesh prej të gjitha pushteteve të Kunorës në Australi dhe këto iu kaluan Guvernatorit tonë të Përgjithshëm. Askush s'dukej ta kuptonte që ajo që kishte ndodhur ishte pikërisht kjo gjë; dhe monarku vazhdonte shkujdesshëm të emëronte Guvernatorin e Përgjithshëm sipas propozimit të Ministrave Britanikë, dhe nën mandatin e Mbretit (Letters Patent). Gradualisht u pa se kjo ishte e papërshtatshme dhe përsëri simbas kërkesës sonë, dora dashamirëse e Britanisë gradualisht bëri tërheqje, ndërsa tani Guvernatori i Përgjithshëm emërohet dhe shkarkohet prej Monarkut sipas propozimit të Kryeministrit të zgjedhur demokratikisht ndërsa mandati (i Mbretit - shën.ynë) është hequr.

Kësisoj Kunora Federale është edhe kunorë e Australisë, siç janë edhe kunorat e shteteve (australiane). Ato mund të kundrohen si bijëza të Kunorës Britanike, të cilat tashmë janë rritur dhe janë sovrane e të pavarura. Betimi suprem ndaj Zotit tashmë ruhet në Preambulën e Kushtetutës sonë. Ne nuk kemi ndonjë që të bartë Kunorën ende, por të gjitha pushtetet e Kunorës ushtrohen prej Guvernatorëve të Shteteve dhe prej Guvernatorit të Përgjithshëm.

Kushtetuta është shkruar nën optikën e mungesës së një Sovrani, rol të cilin Mbretëresha (e Britanisë) pranon ta luajë ende plot hir, ndërsa Guvernatori i Përgjithshëm vazhdon të jetë përfaqësuesi i saj personal në Australi. Në të vërtetë, për 54 vitet e para, asnjë Monark nuk e vizitoi Australinë. Por kur Mbretëresha qe e detyruar ta vizitonte zyrtarisht më 1954-ën, u kuptua se ajo nuk e posedonte pushtetin për të kryer ndonjë prej funksioneve të saj normale që ne patëm kërkuar prej saj. Parlamenti aprovoi praktikat mbretërore dhe aktin ligjor më 1953, duke i rikthyer pushtetet e Kunorës Mbretëreshës (së Britanisë), por vetëm për kohën që ajo do të ishte fizikisht e pranishme në Australi. Në të njëjtën kohë Guvernatori i Përgjithshëm mbante të gjitha pushtetet prej Kunorës Australiane. Kjo pozitë nuk është shpërdoruar kurrë, dhe është pranuar haptazi si një praktikë kushtetuese pa kundërshtime.

Pra roli thelbësor që luan Kunora në Monarkinë tonë Kushtetuese është së pari sipërfaqësor (aparencial). Zyrtarët e ngarkuar të shtetit tonë i bëjnë betimin e fundit Mbretëreshës në pozitën e saj si "Mbretëreshë e Australisë". Kjo nuk është anakronike, siç pretendojnë republikanët, pasi Madhëria e Saj është ende Mbretëreshë e Australisë, me kërkesën tonë dhe me pranimin e saj.

Përpara se Qeveria e VVitlam-it të shkarkohej prej Guvernatorit të Përgjithshëm, për shkak të tentativës së tij për me qeverisë me para (buxhet) që nuk i ishin aprovuar prej Parlamentit, pati një frikë në shtetet (australiane) se qeveria e tij mund ta kërcënonte monarkinë tonë kushtetuese. Qeveritë e Queensland-it dhe të Australisë Perëndimore menjëherë pas kësaj fiksuan Mbretëreshën (e Britanisë) si Mbretëreshë të shteteve të tyre. Ky fiksim (ligjor) nënkuptonte se republikanët, nëse do të kërkonin të zëvendësonin Monarkinë tonë kushtetuese, do t'u duhej të kërkonin referendum popullor te të gjithë shtetet për ta hequr këtë fiksim (ligjor).

Nën Monarkinë tonë kushtetuese, Guvernatorit të Përgjithshëm i kërkohet të jetë jopolitik kur emërohet, dhe të qeverisë për të gjithë popullin, pa u frikësuar, pa bërë favorizime ose pa ushqyer vullnete të këqija. Kushtetuta garanton lirinë e fjalës, gjykata të pavarura dhe liri besimi fetar.

Monarkia jonë kushtetuese është sistemi i qeverisjes ku Kunora është garancia e fundme dhe e paprekshme e të gjitha lirive tona.

Gusht 1998

Përktheu: Neritan Kolgjini

Debati mbi kreun e shtetit në Australi

Pushtet për popullin me një monarki kushtetuese, apo pushtet për qeverinë me një republikë

Nga Dr. Glen Sheil

Australi

Pa asnjë dyshim ligji përmban një marrëzi kur mund të keqdrejtojë një ish-Gjykatë të Lartë të Apelit dhe të përçajë juristët në interpretimin e tij. Anthony Mason dhe Zelman Covven për shembull kundërshtojnë faktin se Mbetëresha është kreu i shtetit tonë, në një kohë që kjo mohohet prej Kushtetutës sonë dhe Mbretëreshës vetë (shih vveb-faqen e Buckingam Palace-it).

Jo vetëm kaq por kushtetuta zhvesh monarkët britanikë prej të gjitha pushteteve të Kunorës Australiane (kapitulli 61), dhe ia mvesh ato Popullit australian (kapitulli 128), për t'i ushtruar vetëm Guvernatori i Përgjithshëm, në emër të / dhe për/ të gjithë popullit (jo të qeverisë).

Përmbi të gjitha Mbretëresha nuk jeton këtu (në Australi) dhe asnjë monark as që na ka bërë vizitë gjatë 54 viteve të para. Ne nuk paguajmë taksa për Mbretëreshën, as nuk kemi shtëpi për të dhe as e mbrojmë. Ajo madje nuk ka asnjë ndikim në qeverisjen tonë të përditshme, siç bëjnë krerët e tjerë të shtetit. Shtoji kësaj edhe faktin se në kushtetutën tonë nuk përmendet zyra e kreut të shtetit si një zyrë e Komonuelthit (britanik). Askund s'duket në qeverisjen tonë Mbretëresha. Krerët e shtetit u përkasin republikave.

Ju i njihni republikat. Janë ato shtete prej nga vijnë refugjatët e të gjithë botës. Nuk gjenden refugjatë në asnjë prej vendeve të botës Monarki Kushtetuese ku njerëzit janë të mbrojtur nga Kunorat e tyre prej politikanëve maskarenj. Kunorat e tyre nuk mund të korruptohen ndërsa politikanët po.

Kunorat janë sigurisht pika e dobët e pretendimeve republikane. Mbretëresha është monarku i Britanisë së Madhe ku ajo mbretëron dhe sundon. Mbretëresha është sovrane e 15 monarkive të tjera kushtetuese, një prej të cilave është Australia, ku ajo mbretëron, por nuk sundon. E vetmja punë që bën Mbretëresha për ne është të emërojë dhe të shkarkojë Guvernatorin e Përgjithshëm sipas propozimit të Kryeministrit të zgjedhur demokratikisht. Nëse ne duam që ajo të heqë dorë prej kësaj praktike, gjithçka që duhet të bëjmë, është t'i bëjmë kërkesë. Kjo përfaqëson metodën tonë të emërimit dhe shkarkimit dhe s'ka të bëjë asfare me kontrollin. Monarkistët konstitucionalë e kundrojnë këtë praktikë si një përkujtesë të dashur të zhvillimit tonë të dallueshëm konstitucional, dhe si një shenjë të mirënjohjes që ne i detyrohemi Britanisë së Madhe për mbështetjen e pakufishme që na pati dhënë neve si shtet.

Përktheu: Neritan Kolgjini

Adem Suçi, një jetë martiri, në shërbim të atdheut

Para dy ditësh ndërroi jetë pas një sëmundjeje të rëndë nacionalisti i njohur matjan Adem Hazis Suçi.

Ademi lindi në vitin 1917 në Macukull të Matit në një familje të njohur nacionaliste, e shquar për fisnikëri e bujari, besë e tradita atdhetare.

Në trashëgiminë gojore e atë të shkruar të kësaj treve, burrat e shquar të familjes Suçi si Isufi, Hazizi e Shaqiri, janë të njohur për kontributet atdhetare dhe qëndrimet që ia kanë ngritur lart emrin kësaj dere të shquar macukllane.

Babai i Ademit, Hazizi, dha jetën në përpjekje me forcat komuniste në vitin 1949, në mbrojtje të idealeve të tij zogiste.

Dhe Adem Suçi në vazhdën e traditave të gjakut e burrërisë, qëndroi stoik e i papërkulur bashkë me vëllain e tij Ahmetin, gjatë gjithë kohës së qëndrimit në mal për të mos rënë në dorë të komunistëve që zhvilluan operacione të përgjakshme kundër nacionalistëve të Sulë Kurtit, Bilal Kolës e Xhemal Vatës.

Por pasi plagoset në përpjekje, Ademi u arrestua bashkë me vëllanë, Ahmetin dhe u dënuan me burgim të rëndë politik, që kulmoi me luftë të ashpër klasash gjatë gjithë periudhës së diktaturës ndaj kësaj familjeje që vuajti kalvarin e dhimbshëm të nacionalizmit zogist dhe bindjeve antikomuniste.

Ademi ishte nip tek dera e shquar e Vatajve të Macukullit, dhe kishte daja heronjtë e rezistencës antikomuniste, të pamposhturit Xhemal, Tafë, Sali e Shaqir Vata. Nga ana e nënës Ademi ishte kushëri me heronjtë Ali e Isa Mena dhe mik me antikomunistin e shquar Imer Ndregjoni.

Ky rreth nacionalistësh antikomunistë e motivoi akoma më shumë Ademin dhe familjen e tij për të rezistuar e për të mos u përulur gjatë viteve të diktaturës, në pritje të shembjes së diktaturës komuniste dhe ardhjen e Mbretit Leka në atdhe.

Me rastin e ceremonisë mortore e të lamtumirës nga kjo jetë e martirizuar në shërbim të Mbretit dhe idealeve zogiste, u mblodhën me qindra miq, shokë dhe të afërm. Në ngushëllimet e rastit morën pjesë edhe kryetari i PLL z.Eqerem Spahiu, sekretari i përgjithshëm z.Artan Tujani, sekretari i senatit të veteranëve z.Seit Preni, anëtari i KD të PLL z.Hamit Kurti, drejtori i Departamentit të Organizimit z.Nevruz Ndregjoni dhe zëdhënësi i PLL z.Astrit Kola.

Me këtë rast i shprehim botërisht ngushëllimet më të thella familjarëve të bashkidealistit tonë Adem Suçi,

Në emër të të gjithë legalistëve

Veteranët:

Ali Ohri

Seit Preni

Ramiz Mena

Akil Basha

Hamit Kurti

___________________________

Legalistët kanë theksuar në një deklaratë se ky është afati më optimal

PLL: zgjedhjet të bëhen në qershor

Basha: Në këto kushte PLL shprehet hapur dhe prerë në favor të mbarimit të mandatit të kësaj legjislature saktësisht pas 4 vjetësh (pra në fund të majit) dhe më pas, përcaktimit e shpalljes së datës së zgjedhjeve brenda muajit qershor 2005.

Pse LZHK është alternativa e duhur

Nga Astrit Kola

Jo rastësisht, LZHK u shfaq në skenën politike pikërisht kur mungesa totale e zhvillimit të vendit dhe deformimi i proceseve demokratike, kanë kulmuar duke rrezikuar ardhmërinë tonë.

Vetë stilema "Lëvizje për Zhvillim Kombëtar", sintetizon nevojën për zhvillim, në të gjitha fushat.

Si një lëvizje mirëfilltazi politike dhe me synime të qarta politiko-zgjedhore me destinacion pushtetin e ardhshëm, LZHK bart dhe sjell në skenën politike dhe shoqëri një sistem vlerash, të trashëguar nga traditat tona më të mira politike e parlamentare dhe të huazuar nga modelet më frytdhënës bashkëkohorë.

Pavarësisht proceseve retrograde të së kaluarës dhe anomalive të rënda që shoqërojnë zhvillimet tona konfuze e pa perspektivë, LZHK konsideron se pasojat e rënda mund të rikuperohen dhe zhvillimi ynë mund të orientohet drejt normalitetit.

Mungesa aktuale e zhvillimit përfaqëson një rezultante të përbërë nga komponentë të tillë si: raporte pronësore të tjetërsuara apo të deformuara; kuadër ligjor të paqartë, të pazbatueshëm dhe preferencial, që i vendos qytetarët dhe subjektet në pozita pabarazie në raport me ligjin; mungesë tregu të lirë, mungesë rregullash elementare në pseudotregun aktual; mungesë idesh dhe programesh zhvillimi; spontaneitet qeverisjeje, arbitraritete, anarki etj.; shpërfillje të interesave kombëtare; krijim monopolesh dhe situatash monopoliste pas të cilave fshihen klane të lidhura me pushtetin dhe politikën; mungesë vizioni për një zhvillim afat-mesëm dhe afat-gjatë, që do të përballonte konkurrencën dhe interesat e ekspansionit ekonomik dhe kushtëzimit politik të fqinjëve; mungesë idesh dhe programesh për integrimin politik, ekonomik e kulturor të hapësirës shqiptare në Ballkan dhe krijimin e një tregu panshqiptar që do t'i paraprinte fuzionimit të interesave tona dhe zgjidhjes graduale të çështjes kombëtare etj..

Në dallim nga skemat e partitokracisë politike, të kombinuara me diskuret propagandistike pseudo-progresiste e "liberal-demokrate", që synojnë krijimin e një konfuzioni kakofonik në praktikën ekonomike dhe qeverisëse për të siguruar, nga njëra anë nënshtrimin e politikës dhe krijimin e rregullave klanore të lojës dhe, nga ana tjetër imazh të retushuar publik, kryesisht ndërkombëtar - LZHK do të kërkojë hapjen e tregut politik për alternativa konkrete politiko-qeverisëse dhe vendosjen e rregullave të lojës që garantojnë barazi konkurrimi, afirmimi dhe kushtesh për mbështetje zgjedhore.

LZHK do të luftojë tautologjitë bolshevike që synojnë të venë në dyshim vlerat unikale të demokracisë dhe kategoritë aksiomatike sikundër janë të Drejtat dhe Liritë Themelore të Njeriut, të cilat politika shqiptare merr guximin jo vetëm t'i vërë në dyshim, por edhe i voton dhe i hedh poshtë me anë kartonash!!!

Vetëm në Shqipëri ndodh që, për të ligjëruar raportet pronësore të tjetërsuara dhunshëm ose me ligje arbitrare, deputetët guxojnë të shqyrtojnë e vendosin si të ishin pronarë dhe në emër të pronarëve legjitimë, duke harruar se "e drejta jote (pra e deputetit), mbaron aty ku fillon e drejta e tjetrit (pra e pronarit të ligjshëm)".

Vetëm në Shqipëri guxohet të deklarohet se "e Drejta qëndron në anën e shumicës dhe përcaktohet me votim", duke harruar se demokracia si kusht parësor ka mbrojtjen e të drejtave të pakicës, dhe se shkalla e afirmimit e jetësimit të tyre përcakton edhe nivelin e demokracisë si sistem vlerash dhe barazish në raport me të Drejtat dhe Liritë Themelore të shtetasve.

LZHK është në gjendje të zgjidhë me kosto minimale sociale problemet pronësore në Shqipëri, duke krijuar kushte optimale për kapitalizim të ligjshëm të aseteve pronësore në treg, duke shkatërruar kësisoj informalitetin në ekonomi dhe kriminalizimin e saj.

Vetëm LZHK është në gjendje të shkatërrojë mbështetjen ekonomike të krimit të organizuar, nëpërmjet zbatimit pa dallim të Ligjit-Antimafia dhe krijimit të një kuadri ligjor të thjeshtë për justifikimin transparent dhe publik të origjinës së pronave e pasurive, si parakusht për hipotekimin, kapitalizimin dhe tregtimin e tyre.

Shëndoshja e raporteve pronësore është parakusht i përdorimit me efikasitet të aseteve, investimeve vendase e të huaja, pakësimit në strukturë të tregut informal dhe krijimin e një ekonomie të shkëputur nga krimi dhe kushtëzimi kriminal.

Një LZHK me ndikim të fortë politik, si pjesë e pushtetit të nesërm, do të ndikojë fuqishëm për hartimin e politikave ekonomike larg "politizimit" të ekonomisë, duke ndikuar që politikanët-biznesmenë të mos e përdorin politikën na favor të bizneseve dhe në kundërshtim me interesat shtetërore, kombëtare, publike dhe private.

Duke e konsideruar punësimin dhe rendimentin e punës së shoqërisë si një nga premisat dhe shtyllat e zhvillimit, LZHK do të synojë hartimin e politikave që rrisin punësimin, sidomos në sektorët e prodhimit, gjithmonë me përparësi ndaj atyre të shërbimeve.

Tregu ynë i punës ka si avantazh moshën e re, cilësinë e lartë tekniko-profesionale etj..

Nëpërmjet zgjidhjes përfundimtare të problemeve të pronësisë, sidomos të atyre të trojeve dhe tokës bujqësore, LZHK do të stimulojë punësimin në bujqësi dhe ndërtim, duke krijuar kushtet për shumëfishimin e prodhimit bujqësor, pakësimin e importeve, rritjen e eksportit dhe zgjidhjen e krizës së strehimit nëpërmjet liberalizimit të tregut të ndërtimeve.

Hartimi dhe stimulimi i politikave të qarta në këto sektorë, më tepër ka çaluar për shkak të paaftësisë dhe mungesës së vullnetit politik sesa nga moskuptimi i këtyre prioriteteve.

Pavarësisht imazhit të gabuar, tregu i ndërtimeve në Shqipëri vazhdon të qëndrojë në kuotat e periudhës së socializmit, me ndërtimin e rreth 3000-4000 apartamenteve në vit, duke mos qenë në gjendje të zgjidhë krizën e strehimit, që ka tendenca përkeqësimi. Dhe kjo si pasojë e kërkesës së ulët, për shkak të varfërisë dhe krijimit të situatave monopoliste në këtë fushë, çka mundëson mbajtjen në kuota të larta të çmimeve (gjithmonë të kontrolluara) të shitjes së apartamenteve të reja.

Si krijuese e shoqërisë së konsumit dhe e kapitalizmit të moderuar - e Djathta në pushtet ka qenë dhe mbetet hartuesja dhe zbatuesja e politikave sociale dhe atyre që synonin zbutjen e varfërisë, ndërsa social-demokracia në pushtet përveçse i ka përmirësuar këto tendenca. Në këtë kuptim, LZHK si përfaqësuese e së Djathtës autentike bart vizionin më të qartë për intensifikimin e luftës kundër varfërisë, që është edhe një nga shtyllat kryesore të zhvillimit.

Si poseduese e kapitaleve dhe e vizioneve të zhvillimit me shtysë interesat ekonomike, e Djathta tradicionale zotëron edhe mekanizmat politikë të zhvillimit të shoqërisë dhe begatimit të saj, përkundër social-demokracisë që synon thjesht zgjërimin e bazës së politikave sociale dhe ngushtimin e disniveleve në të ardhurat midis shtresave shoqërore.

Nisur nga pasuritë e mëdha hidrike të vendit, mundësitë e plotësimit të kërkesave të popullatës me drita dhe ujë të pijshëm janë shumë të mëdha. Por në dështimin e këtyre objektivave ndaj të cilave qytetarët janë të ndjeshëm, kanë ndikuar paaftësia skandaloze në menaxhim dhe politikat e gabuara të investimeve në këta sektorë. Ndryshe nuk ka si shpjegohet fakti që, ndonëse kapacitetet e furnizimit me ujë të pijshëm të qyteteve kryesore të vendit janë disa herë më të mëdha sesa nevojat, shkalla e plotësimit është dy-tre herë më e vogël se nevojat.

Investimi i afro 700 milionë Euro gjatë pushtetit të socialistëve në KESH dhe mosndryshimi i gjendjes, madje keqësimi, janë tregues i dështimit të këtyre politikave dritëshkurtëra dhe korruptive.

E bindur se mungesa e zhvillimit të vendit është shkaku kryesor i gjendjes katastrofike të tij dhe e nivelit të lartë të varfërisë, pavarësisht shifrave të rreme zyrtare, LZHK vlerëson se vetëm zhbllokimi i pengesave të zhvillimit dhe futja e vendit në këtë proces, është mekanizmi për zgjidhjen e problemeve akute të shoqërisë shqiptare.

Duke e konsideruar mungesën e vizionit për zhvillim si paaftësi të klasës politike aktuale dhe si implikim të saj në skemat antishqiptare për interesa pushtetore, LZHK do të luftojë kundër psikologjisë së blerjes së votave të "skllevërve" me copa buke, duke rritur shanset e mëdha të zhvillimit tonë e bashkë me të edhe dinjitetin e shqiptarëve, të cilët janë të shtrënguar të këmbejnë verdiktin zgjedhor me koromanen e fëmijëve të uritur. Kësisoj frenohet zhvillimi dhe spiralja e mjerimit pjell pushtete të paligjshme që frenojnë zhvillimin. Pikërisht ndërprerja e këtij rrethi vicioz, përbën synimin e LZHK në fushatën e ardhshme zgjedhore, ku socialistët, në kushtet e krizës së besimit, do të përpiqen të blejnë abstenimin e elektoratit të djathtë, duke rrezikuar rotacionin shpëtimtar të pushtetit,

Kështu do të kishim zgjedhje të "lira", por jo të ndershme.

Legalistët kanë theksuar në një deklaratë se ky është afati më optimal

PLL: zgjedhjet të bëhen në qershor

Basha: Në këto kushte PLL shprehet hapur dhe prerë në favor të mbarimit të mandatit të kësaj legjislature saktësisht pas 4 vjetësh (pra në fund të majit) dhe më pas, përcaktimit e shpalljes së datës së zgjedhjeve brenda muajit qershor 2005.

Murat Basha: Shtyrja e afatit të zgjedhjeve, interes i PS

Duke i konsideruar zgjedhjet e ardhshme parlamentare si shansi i fundëm për rivendosjen e normalitetit demokratik dhe ardhmërinë e proceseve integruese të vendit në strukturat euro-atlantike, PLL është e disponuar totalisht të refuzojë me ashpërsi çdo skemë të PS për përdorimin e afateve kushtetuese me synimin e përcaktimit të një date zgjedhjesh që do të rrezikonte dhe minimizonte pjesëmarrjen e votuesve shqiptarë duke delegjitimuar pushtetin e ardhshëm.

PLL është e bindur se aktualisht socialistët po vegjetojnë në pushtet dhe qeverisje duke shtyrë ditët, çka e dëshmon apatia, shkrefja dhe paaftësia e pushtetit qendror për përballimin e situatave katastrofike të emergjencës në të gjithë vendin.

Pavarësisht paaftësisë evidente të pushtetit të sotëm për të qeverisur vendin, frika e humbjes së privilegjeve dhe mëkatet e shtuara, janë të vetmet impulse që motivojnë synimin e vazhdimësisë së qeverisjes së majtë nëpërmjet përdorimit të mekanizmave kushtetuese dhe pseudoligjore, ndër të cilët është edhe përdorimi i datës së zgjedhjeve për dekurajimin e opozitës dhe përgatitjen e skemave të fitores së dyshimtë nga PS dhe aleatët e saj.

Në këto kushte PLL shprehet hapur dhe prerë në favor të mbarimit të mandatit të kësaj legjislature saktësisht pas 4 vjetësh (pra në fund të majit) dhe më pas, përcaktimit e shpalljes së datës së zgjedhjeve brenda muajit qershor 2005.

Lidhur me realizimin e zgjedhjeve brenda këtij afati kushtetues, PLL është e vendosur dhe nuk sheh asnjë arsye për shtyrje, përveç synimeve të pushtetarëve aktualë dhe aleatëve të tyre, të deklaruar ose jo, për ta shtyrë këtë afat në stinë të nxehta që do të minimizonin pjesëmarrjen e qytetarëve në këto zgjedhje me rëndësi jetike.

Ndonëse PLL nuk është ftuar dhe konsultuar nga asnjë subjekt, institucion apo individ lidhur me ndonjë propozim dhe vendim të kësaj natyre - e konsideron shumë të rëndësishëm afrimin e këtij afati menjëherë pas plotësimit të mandatit 4 vjeçar të pushtetit aktual. Dhe në këtë drejtim PLL konsideron se nuk mund të tolerohen negociata të mundshme dhe se askush nuk ka të drejtë të bëjë pazare për nxjerrjen e përfitimeve politike.

Për sa më sipër, PLL i kujton opozitës dhe gjithë shqiptarëve se, vetëm një vit më pare, socialistët ishin bërë gati të largoheshin nga pushteti me zgjedhje të parakohshme, por kjo mundësi nuk u shfrytëzua si e sa duhet nga opozita.

PLL u bën thirrje partive dhe koalicioneve opozitare aktuale, si dhe atyre që mund të pozicionohen si të tilla në të ardhmen, që të bashkërendojnë vlerësimet dhe qëndrimet lidhur me datën e zgjedhjeve parlamentare, për t'i prerë rrugën skemave që synojnë nxjerrjen e përfitimeve zgjedhore nga PS dhe aleatët e saj, me anë të marifeteve dhe artificeve të paprincipta dhe antidemokratike.

Tiranë më 4 shkurt 2005

Legalistët kritikojnë ndarjen zgjedhore sipas variantit të PS

Eqerem Spahiu: Ndarja zgjedhore t'i përputhet realitetit elektoral

Kryetari i PLL z.Eqerem Spahiu ka kundërshtuar tentativat e socialistëve për të imponuar një ndarje zonale sipas interesave e kalkulimeve të tyre. Në një prononcim për mediat ai tha se nuk e pranojmë këtë projekt që kanë shpallur socialistët për 100 zonat e maxhoritarit, pasi ajo është thelbësisht e padrejtë, për shkak se favorizon zonat ku PS konsiderohet si më e fortë. Më tej Spahiu sqaroi se në zgjedhjet e vitit 2001 në ndarjen zonale është favorizuar hapur PS, pasi kandidatët e saj kanë fituar me më pak se gjysmën e votave apo edhe 3-fish më pak vota se deputetët e opozitës. Spahiu tha se kjo është skandaloze, sepse shkel një të drejtë kushtetuese të shqiptarëve që është barazia e votës.

Për t'i dalë përpara kësaj të keqeje, siç e quajti Spahiu, ai tha se "zonat zgjedhore duhet t'u përgjigjen realiteteve elektorale". Spahiu përmendi në këtë rast zonën e vetme ku kandidoi në listën maxhoritare të opozitës një kandidat i propozuar nga PLL, pikërisht në zonën nr.21, i cili fitoi me gati 3-fishin e votave që ka fituar Gramoz Ruçi në Sarandë, sekretari i përgjithshëm i PS. Spahiu tha se kjo normalisht duhet të delegjitomonte gjithë procesin zgjedhor, por regjimi i Nanos e i PS siç duket nuk pranon të njohë votën e ligjshme dhe rotacionin e pushtetit përmes votës.

Më tej i pyetur rreth kundërshtimit që bëjnë socialistët rreth ndryshimit të kuadrit aktual të zonave zgjedhore, ku ata kundërshtojnë që të shtohen disa zona në veri, Spahiu komentoi se siç duket socialistët nuk e vlerësojnë njësoj të vlefshëm shtetin shqiptar. Për ata atdheu vlen vetëm atje ku ata fitojnë, ndërsa atje ku humbin, duan të shpallin armiq.

I pyetur rreth mundësisë që socialistët të tërhiqen nga qendrimi i tyre absurd për ndarjen zonale, kryelegalisti tha se ata do të detyrohen ta bëjnë këtë në ditët e ardhshme, pasi tashmë janë të ndërgjegjësuar (për padrejtësinë e ndarjes zonale) jo vetëm forcat politike në vend, por edhe faktori ndërkombëtar.

Në fund të prononcimit të tij, z.Spahiu tha se nga ky ngërç i reformës elektorale mund të dilej mjaft lehtë, nëse do të pranohej propozimi i PLL për sistemin proporcional të zgjedhjeve. Spahiu nuk u shpreh nëse me këtë kritikonte pozicionin e PD në mbrojtje të sistemit maxhoritar aktual.

N.K.

Deklaratë për mediat e Nënkryetarit të PLL Murat Basha

Zogizmi, filozofi politike e bazuar mbi idetë e konservatorizmit modern

Partia "Lëvizja e Legalitetit" shpreh indinjatën e saj të thellë për deklarimet e fundit në mediat vizive dhe të shkruara të disa kundërshtarëve të LZHK, të cilët janë vënë në vështirësi që nga dalja e saj në skenën politike.

Partia "Lëvizja e Legalitetit" ka mbështetur dhe do të mbështesë në mënyrë të vendosur dhe konsekuente çdo nismë apo lëvizje politike të NMT Leka I - Mbret i Shqiptarëve, sepse kjo është edhe pika themelore e programit të PLL.

Partia "Lëvizja e Legalitetit" është thelbi, bazamenti dhe shpirti i Lëvizjes për Zhvillim Kombëtar, sepse legalistët përfaqësojmë, në këtë Lëvizje - Zogizmin dhe jo si formë kushtetuese e shtetit, por si filozofi politike, kombëtare dhe etatiste, e bazuar mbi idetë e konservatorizmit modern.

Nisur nga ky pohim aksiomatik, programi dhe idetë e PLL, të anëtarësisë dhe simpatizantëve të saj - janë kuintesenca e LZHK-së.

Deklarimet e NMT Leka I - Mbret i Shqiptarëve se "në këtë Lëvizje nuk do të ketë vend dhe kompromise për njerëz të korruptuar, apo të djegur para opinionit publik", për ne legalistët janë mjaft të kuptueshme.

Ne legalistët po bëjmë përpjekjet maksimale që t'i ofrojmë LZHK-së të gjitha potencialet tona njerëzore, ideore dhe programore. Por, në të njejtën kohë, ashtu si edhe Mbreti Leka I-rë, ne nuk do të bëjmë kompromise me njerëz që kërkojnë të atashohen me LZHK thjesht për interesa vetiake apo, ç'është më keq, për t'i shërbyer të majtës në pushtet.

Ashtu si në të kaluarën, edhe sot, ne legalistët do të jemi opozitë e vendosur në mbrojtje të interesave të shqiptarëve, kudo që ndodhen.

Tiranë, më 2 shkurt 2005

Konferencë shtypi e nënkryetarit të PLL z.Murat Basha

Basha: PLL do të mbrojë pastërtinë e LZHK

Basha në deklaratën e tij ritheksoi edhe njëherë mbështetjen konsekuente të PLL për çdo nismë dhe lëvizje politike të NMT Leka I, çka sipas tij përbënte edhe thelbin e programit të PLL.

Paraditen e së mërkurës së datës 2 shkurt 2005, në selinë e PLL në bulevardin "Zogu I" nënkryetari legalist zoti Murat Basha dha një konferencë shtypi në prani të mediave të shumta. Thelbi i prononcimit të z.Basha ishte indinjata e thellë e legalistëve për demantimin në media të LZHK nga ana e kundërshtarëve të saj, që prej daljes së LZHK në skenën politike shqiptare.

Z.Basha në deklaratën e tij ritheksoi edhe njëherë mbështetjen konsekuente të PLL për çdo nismë dhe lëvizje politike të NMT Leka I, çka sipas tij përbënte edhe thelbin e programit të PLL.

Basha theksoi ndër të tjera se "PLL është thelbi, bazamenti dhe shpirti i LZHK", në të cilën legalistët ai i konsideroi si përfaqësues të Zogizmit që, sipas tij, "është filozofi politike kombëtare dhe etatiste, e bazuar mbi idetë e konservatorizmit modern".

Në vazhdën e vlerësimeve superlative për forcën që përfaqëson, z.Basha e konsideroi PLL si kuintesencë të LZHK dhe si bartëse e programit dhe ideve që nisma e Mbretit Leka I-rë përcjell tek shqiptarët.

Më pas z.Basha, duke cituar në ligjëratë të drejtë deklaratën e NMT Leka I se "në këtë Lëvizje nuk do të ketë vend dhe kompromise për njerëz të korruptuar apo të djegur para opinionit publik", - ritheksoi edhe njëherë vendosmërinë për ruajtjen e LZHK si një lëvizje e pastër dhe e mbështetur në ideale të mëdha dhe individë të pakompromentuar.

Nënkryetari legalist ritheksoi në deklaratën e tij se PLL do t'i ofrojë LZHK potencialet njerëzore, ideore dhe programore larg interesave vetjake apo tendencave për të zhvendosur LZHK nga misioni i saj historik, me ç'rast ai garantoi se legalistët do të mbeten vazhdimisht të vendosur në mbrojtje të interesave të shqiptarëve.

Kjo konferencë më pas vazhdoi me pyetje të shumta të gazetarëve, të cilave nënkryetari i PLL u dha përgjigje që pasuruan gamën e qëndrimeve publike të PLL në kuadër të LZHK, dhe shuan kureshtjen e mediave për to.

Korresp. i "Atdheu"

Replikë ndaj shkrimit "Zëdhënësi i LZHK kapet në flagrancë si falsifikator në polemikë" i Kastriot Myftarajt

Një qasje tjetër mbi kastrimin intelektual - fenomeni "Myftaraj"

Në këtë replikë dëshiroj fillimisht t'i kërkoj ndjesë lexuesit që e kam quajtur Kastriot Myftarajn, autorin e shkrimit-replikë "Zëdhënësi i LZHK kapet në flagrancë si falsifikator në polemikë", një "parvenu publicistik", në shkrimin tim të mëparshëm të titulluar "Sprovë për t'u marrë seriozisht me një parvenu publicistik". Ai, Kastriot Myftaraj, është shumë më keq se kaq. Por për të ruajtur etikën e gazetës ku unë punoj prej shumë vitesh, në këtë rast do të rezervohem në etiketimin e tij deri në fund si person, pavarësisht fyerjes që ai i bën lexuesit me fjalorin e vet banal dhe me mashtrimet skandaloze që kërkon të imponojë duke fyer inteligjencën njerëzore. Unë personalisht nuk prekem nga fyerjet e të kastruarve intelektualisht si "Kastrioti ynë".

Në replikën e tij, të titulluar "Zëdhënësi i LZHK... etj." përveç fyerjeve ndaj meje dhe akuzave foshnjarake për mua, në thelb nuk gjen gjë tjetër pos disa silogjizmave kontradiktore, inkoherence, gabimesh logjike, dhe citimesh jashtë kontekstit, të cilat të lodhin të gjesh lidhjen mes pohimeve që synohet të sendërtohet një argument. Kontradiksionet janë jo vetëm brenda të njëjtit shkrim por edhe çështjeje që trajton.

Në këtë shkrim ai nuk sjell gjë të re për problemin që unë shtroj duke kundërshtuar tezat te tij, përveç etiketave për mua personalisht, për origjinën time familjare e backgroundin tim moral e intelektual. Argumenti më i fortë i tij kundër meje është kryekëput një gabim logjik, pasi është i tipit "argumentum ad hominem". Në kushte normale kaq do të mjaftonte ta mbyllje diskutimin me të dhe ta trajtoje si rast klinik që ka nevojë për mëshirë e bamirësi. Por sot nuk kemi atë luks që të heshtim kur përgojohemi aq egërsisht e çmendurisht prej gojës së tij.

Gjithsesi, unë theksoj se qëllimi i shkrimit tim nuk ka qenë të merrem me të si person, por të kundërshtoj tezën e bashkëfajësisë së antikomunistëve për ardhjen e komunistëve në pushtet, dhe efektet e kësaj teze, të cilat synojnë të penalizojnë pinjollët e tyre si "të komprometuar", prandaj "mos kërkoni pushtet". Në instancë të fundit thelbi i polemikës është a janë (bashkë)fajtorë dhe (bashkë)vuajtës antikomunistët me komunistët për 45 vjet diktaturë komuniste? Kësaj pyetjeje Myftaraj i jep përgjigje pohuese në shkrimin "LZHK zbulohet si Lëvizje për Zhvillimin e Kundër-berishizmit" (dt.25,26,27 janar, Tema) dhe e potencon lakadredhas në replikën e tij të fundit "Zëdhënësi, ...". Unë nuk e kam pranuar këtë tezë në replikën e parë dhe jam përpjekur ta hedh poshtë, po ashtu do të vazhdoj të bëj edhe në këtë shkrim.

***

Myftaraj edhe në replikën e tij të fundit, për ta mbrojtur idenë e tij, hyn sa në histori, sa në aktualitet, duke bërë lidhje të shkurtra inkoherente e arbitrare mes viteve 44, 91, 97 e 2005. Nga ana tjetër duke shkallmuar thelbin e replikës sime, ai i përvidhet asaj duke shfytyruar konkluzionet e vërejtjet e mia. Mandej duke më etiketuar "falsifikator" dhe "njeri që ka bërë betimin e Sigurimit të shtetit" dhe që "i kupton gjërat si ia thotë operativi" e ka më të lehtë të manipulojë sipas interesit të vet.

Për të mbrojtur tezën e (bashkë)fajësisë së antikomunistëve për ardhjen e regjimit komunist ai risjell në shkrimin e vet paragrafe të tëra nga dy shkrimet e mëparshme (të tijin për "LZHK..." dhe timin për "Parvenutë...". Edhe pasi i sjell këto shembuj pa shpjeguar gjë të re, ai kapet pas fiksimit të tij se 'ish-armiqtë e Partisë' janë prapë fajtorë, dhe jep konkluzione njëlloj siç i kisha dhënë unë, megjithëse tenton të më shpallë mua kryefalsifikator të mendimeve të tija. Në fakt, në replikën time unë s'kam bërë asgjë tjetër, veçse kam përdorur një metodë të njohur qysh se është krijuar njerëzia, - atë të sintezës së fakteve, dhe nxjerrjes së një konkluzioni duke cituar rregullisht edhe fjalët e tij. Ai këtë gjë e quan hiç më pak se "falsifikim" të "mendimit" të tij.

Në këtë rast është e nevojshme të heqim dorë nga përgjithësimi i fakteve dhe ta thjeshtëzojmë e copëzojmë diskutimin që edhe Myftaraj ta pranojë që po manipulon.

1.A janë antikomunistët dhe komunistët bashkëfajtorë dhe bashkëvuajtës? Kjo është çeshtja. Unë nuk e kam pranuar, dhe as njerëzit e LZHK në SHBA që kanë kundërshtuar këtë tezë, nuk e pranojnë. Edhe po ta fusnim kokën në rërë si struci dhe të thonim se vërtet jemi bashkëfajtorë me komunistët për ardhjen e regjimit komunist, kjo aspak nuk na vërteton se jemi edhe bashkëvuajtës me ta! Apo jo, o Kastriot!? Sepse në një rast të tillë mund të pohonim se Nexhmije Hoxha dhe Babloku i Kukësit që ka vuajtur 40 vjet në burg, kanë qenë bashkëvuajtës!... Këtë e kupton kushdo, përveç atij që ka bërë betimin e Sigurimit të Shtetit dhe që i kupton gjërat vetëm si ia thotë operativi.

2.Nëse antikomunistët kanë qenë (bashkë)fajtorë në vitin 1944 për ardhjen e komunistëve në pushtet, kjo s'do me thënë se pinjojtë e tyre janë përsëri fajtorë edhe në vitin 1991, kur u shpall kjo "teori i bashkëfajësisë". Pra 1991 minus 1944 baraz 47 vjet. Për 47 vjet bjerret çdo arsye faji të pandehur. Për më tepër, po ta shohim ndryshe këtë diskutim, kthehemi te dilema: "kush ka faj, roja apo hajduti?!"

Në lidhje me këtë pikë shtoj se faktet historike e përgënjeshtrojnë Kastriot Myftarajn në lidhje me vitin 1944. Dihet se ka pasur një veprimtari të fortë antikomuniste qoftë nga çetat nacionaliste të Legalitetit e Ballit, qoftë nga të ashtuquajturit "kolaboracionistë", që kishin pushtetin në vitet '43-'44. Nëse Myftaraj kërkon ta mohojë edhe këtë, atëherë do të thotë se gënjen lexuesit me vetëdije të plotë. Pra falsifikon ai e jo unë.

3.Në rast se dikush quhet (bashkë)fajtor për një vepër të caktuar historike, në këtë rast antikomunistët, kjo s'do me thënë se ata nuk kanë të drejtë të kërkojnë pushtet politik. Myftaraj megjithëse shprehet se i kam falsifikuar mendimin dhe se ai nuk e paska thënë këtë gjë, por unë po ia citoj të plota disa paragrafe ku ai flet rreth kësaj çeshtjeje.

a.Gazeta "Tema" dt.26 janar: fq.9, kol.2: "Dhe kulmi i ironisë është se këta kritikë të Berishës (antikomunistët e pas-'90 - shën.im NK) prapë donin të rrinin duarkryq dhe të shikonin sesi PD dhe Berisha do të hynte praktikisht në një luftë me forcat e ish-regjimit komunist, siç qendruan në 1997 dhe të prisnin që Berisha t'u jepte privilegjet (nënkupto pushtetin - shën. im, N.K.) që i patën humbur në 1944."

b.Gazeta "Tema" dt.05 shkurt: fq.8, kol.3: "...në rast se këta pasardhës të shtresës antikomuniste të kohës së Luftës së Dytë Botërore, e konceptojnë angazhimin e tyre të sotëm politik duke përdorur si bazë angazhimin politik të paraardhësve të tyre, atëhere ata së bashku me të mirat që vijnë nga kjo duhet të pranojnë që të marrin mbi vetë dhe përgjegjësitë e paraardhësve." Pra fajësinë!? Dhe dhe për konsekuencë nuk kanë të drejtë të kenë pretendime pushteti!...

c.Gazeta "Tema" dt.05 shkurt: fq.8, kol.3:"Në rast se duan që të luftojnë për ta marrë pushtetin, "bujrum", siç thuhet në gjuhën e vendit aziatik nga e ka origjinën Neritani, pasi ish-të persekutuarit e dijnë shumë mirë si e kanë marrë pushtetin pasardhësit e komunistëve dhe si mund t'u merret.". Pra me luftë, siç e morën komunistët më 1944 sipas parimit "Pushteti buron nga gryka e pushkës". Që në ultima ratio nuk është një pushtet legjitim dhe që në kontekstin e sotëm ndërkombëtar është krejt i papranueshëm. Këtë e kupton kushdo, përveç atij që vepron sikur të kishte trutë e peshkut që jeton në Detin e Vdekur në Palestinë nga e ka origjinën Kastrioti.

Me kaq mund edhe ta mbyllnim këtë shkrim, por problemi është se Kastroja na ka hapur punë duke sjellë edhe një element të ri, (siç duket nga bisedat informative që bën me operativiçin) në çeshtjen që po diskutojmë.

Kastrioti thotë në replikën e fundit "Zëdhënësi...." Gazeta "Tema" dt.05 shkurt: fq.8, kol.4: se "...Fatos Nano i atribuon opozitës këtu pikërisht atë ide që qarkullonte propaganda e regjimit për opozitën. Në anën tjetër, propaganda e regjimit punonte që, me anë të ish-të persekutuarve politikë bashkëpunëtorë të Sigurimit të Shtetit, të përcillte tek shtresa e të persekutuarve idenë se pushteti u takonte atyre dhe se PD qe në duart e komunistëve, duke atakuar drejtpërdrejt Sali Berishën. Unë e kam quajtur këtë: "strategji djallëzore e PS, e llojit "me një gur vras dy zogj", pra edhe komunistët dhe familjet e tyre i mban të lidhur pas vetes, edhe ish-të persekutuarit i armiqëson me PD" ("TemA", 25 janar 2005, f. 9.)."fund i citimit.

Elementi i ri janë fjalët "...propaganda e regjimit punonte që..., të përcillte tek shtresa e të persekutuarve idenë se pushteti u takonte atyre dhe se PD qe në duart e komunistëve...". Këtë gjë nuk e ka thënë në shkrimin e parë dhe kushdo mund ta verifikojë duke lexuar paragrafin përkatës në shkrimin e tij "LZHK... si Kundër-berishizëm". Tani falsifikoj unë Myftarajn, apo ai vetveten?! Pastaj këtu ka një kontradiksion gjigant nëse i referohesh tezës së Myftarajt për Nanon ku thotë se Sigurimi përhapte idenë se po zhvillohej luftë klasash në invers, pra antikomunistët (PD) kundër komunistëve (PPSH). Askund nuk del logjikisht në shkrimin e parë të Kastriotit se me këtë tezë synohej që shtresa e antikomunistëve t'i kundëvihej PD-së. Nëse Myftaraj kapet te shkrimi "LZHK si kundër-berishizëm..." dt.25 janar pas fjalëve që po citoj: "Tezën e cituar më lart nga Nano, propaganda e PPSH(PS) dhe Sigurimi i Shtetit (SHISH) janë përpjekur ta qarkullojnë me anë të antikomunistëve tradicionalë (ish-të persekutuarve politikë)... Synimi ishte dhe është që shtresa e ish të persekutuarve politikë të armiqësohet me PD dhe ose të abstenojë, ose të votojë pro levave të PS (po të perifrazoj termin "leva të PPSH") si LZHK." ("TemA", 25 janar 2005, f. 9. kol.4),- atëherë këtu jemi në një terren që mund ta konsiderojmë "domen të pallavrës". Se si kërkonte PPSH e Sigurimi i Shtetit të armiqësonte antikomunistët me PD-në në vitin 1991, duke thënë se PD po bën "luftë klasash" kundër komunistëve, këtë vetëm truri i Kastriot Myftarajt mund ta kuptojë.

Ndërkaq për vitin 2005 dhe për shkrimin e datës 5 shkurt të Kastriot Myftarajt, mund të vazhdojmë diskutimin në fjalë mbi silogjizmin e mëposhtëm:

1.PD po bën luftë klasash kundër komunistëve, sigurimsave dhe familjeve të tyre më 1991.

2.LZHK është levë e PSSH dhe e Sigurimit të Shtetit në vitin 2005.

3.LZHK kërkon të humbë Berisha më 1991.

Tani le ta zgjidhë Kastrioti këtë ushtrim logjike, pasi unë nuk mundem më tej. Uf... Ndoshta vetëm sistemi mekanik bjellë-manivel mund ta nxjerrë nga kjo pikë e vdekur.

***

Në shkrimin e fundit "Zëdhënësi..." ai më ka akuzuar si të paaftë në aritmetikë, dhe prandaj më poshtë do të bëjmë disa ushtrime me shifra që nuk janë edhe aq të mërzitshme.

Kastrioti më quan falsifikator e lake pse kam ndjekur fillin e tij të arsyetimit duke nxjerrë tri shtresa politike në Shqipërinë e vitit 1991. Më quan rrenacak pse them se komunistët e sigurimsat ishin 250 mijë, antikomunistët 200 mijë dhe shtresën e mesme 2 milion. Ai pretendon se shtresa e komunistëve është 1 milion, antikomunistët 800 mijë dhe pjesa e mbetur është shtresa e ndërmjetme që përbënte (sipas "analizës Nano") 1/4 e popullsisë me të drejtë vote, ndërsa sipas pohimit të Myftarajt, më pak se shuma e antikomunistëve me shtresën e ndërmjetme, pra më pak se 1 milion. Pra shtresa e ndërmjetme sipas kësaj na del më pak se 199 mijë vetë. Unë pranoj këtu një shkarje nga arsyetimi, e cila në fund të fundit nuk prek kënd. Por kjo nuk legjitimon njeri, aq më pak Myftarajn, të më quajë rrenacak e lake, pasi qëllimi im ishte të thoja se nëse antikomunistët janë tjetër gjë, - dhe PD një gjë tjetër, atëherë një njeri që qëndron në krah të PD nuk ka të drejtë të poshtërojë një palë tjetër nga ai pozicion, për çfarëdo arsyeje. Aq më keq kur po flasim për llogari elektorale të vitit 1991, kur PD nuk bënte dot dallim mes ligjit maxhoritar e proporcional dhe humbi në zgjedhje pikërisht për shkak të formulës maxhoritare që u përdor.

Tekefundit unë i "dhashë" PD-së më tepër e jo më pak elektorat.... Nga ana tjetër Kastrioti nuk jep ndonjë llogari të vetën të saktë, madje i ikën kësaj llogarie dhe kjo është në stilin e tij burracak e të pandershëm gjë që unë këtë e kam verejtur me kohë. Por nëse i bëjmë një kritikë kësaj skeme Nano-Myftaraj, na del se ajo nuk qëndron absolutisht.

1.Së pari, askush nuk mund të pretendojë se 200 mijë anëtarë të PPSH bashkë me njerëzit e Sigurimit bëjnë 1 milion votues. Kjo është thjesht propagandë që potencon Myftaraj. Familjet shqiptare kanë qenë vërtet të mëdha, por s'mund të thuhet se kishin nga 5 votues. Pastaj s'duhet të harrojmë se kishte familje me nga 2,3,4 e më shumë komunistë në një familje, të cilët s'mund të kishin secili nga 5 familjarë votues. Së dyti, mjaft prej komunistëve të '91-shit kaluan me partitë e opozitës dhe Kastrioti besoj se nuk vuan nga skleroza. Së treti, një pjesë e njerëzve të Sigurimit dihet se kanë qenë nga shtresa e ish-të përndjekurve, prandaj logjikisht s'mund të ishin elektorat i PPSH-së!

2.Shtresa e antikomunistëve (ish të Persekutuarit) s'mund të përbëhej prej 800 mijë votuesish. Myftaraj duhet ta pranojë se unë di më shumë se ai në këtë pikë, pasi gjithë rrethin tim familjar e miqësor e kam nga kjo shtresë.

Si konkluzion del se shtresa e ndërmjetme është shumë më e madhe se ajo që thotë Myftaraj dhe Nano. Tani, gënjej unë apo Myftaraj? Kush është vegël dhe lake i dikujt dhe pse?...

Polemika me Kastriot Myftarajn (11)

Edhe njëherë për zogizmin si ide kombëtare

Nga Astrit Kola

Vijon nga numri i kaluar

LZHK është lëvizje djathtiste

Kryesimi i Lëvizjes për Zhvillim Kombëtar nga Mbreti Leka dhe mbështetja e saj mbi themelet programore, strukturore e organizative të PLL, konfirmojnë katërcipërisht se kjo sipërmarrje madhore është e djathtë, dhe nuk mund të jetë ndryshe kurrsesi.

Natyrisht që thirrja për "Zhvillim Kombëtar" nuk mund t'i drejtohet së Majtës shqiptare, e cila është antipod i zhvillimit, aq më tepër atij "kombëtar".

Nëse neokomunistët shqiptarë vetquhen "progresistë", (për tautologji propagandistike dhe interesa pragmatiste), kjo nuk duhet të ngatërrojë vlerësimin tuaj z.Myftaraj për të gjetur përqasje midis termave "Zhvillim kombëtar" e "progres+ist", për të kaluar pastaj në ndonjë zbulim misioni të përbashkët midis së Majtës dhe LZHK për të "përçarë të Djathtën".

Nuk janë LZHK dhe Mbreti Leka ato që në C/V-në e tyre të kenë shkruar faqe të tëra kompromisesh, marrëveshjesh e qëndrimesh të paprincipta me të Majtën shqiptare.

Mbretin Leka nuk e lidh asgjë me të kaluarën dhe trashëgiminë komuniste të këtij vendi, përkundrazi...

Ndërsa LZHK ka një jetë të pakët dhe faqe akoma të pashkruara, për ta paragjykuar e përbaltur padrejtësisht. Duhet provuar fillimisht që Mbreti Leka është i majtë, pastaj të arrihet në konkluzionin se ata që aktualisht nuk ndodhen në të njejtin front, apo në anën e kundërt të barrikadës së LZHK - qenkërkan të Djathtë!

Apo mos vallë ju z.Myftaraj konsideroni të Djathtë edhe PS dhe aleatët e saj në "qeverisjen për Integrim"!

Shqiptarët ende nuk kanë njohur "djathtistë" që të kenë prioritet programor dhe qeverisës zgjidhjen e Çeshtjes tonë Kombëtare, përveçse integrimsa që zgjidhjen e saj e kanë lënë për në "shën Llesh", ndërkohë që çirren ditë-natë për "Integrimin...".

Ata që e ndjejnë veten të Djathtë, le të vijnë t'i bashkohen "Lëvizjes..." që kryesohet nga figura më emblematike e së Djathtës shqiptare, NMT Leka I - Mbret i Shqiptarëve.

Nëse e Djathta e vërtetë shqiptare sot njeh si Ikonë politike Mbretin Zog, kjo është dëshmi jo vetëm e sensit të konservacionit të vlerave dhe kontributeve gjithkombëtare nga një formacion spektral konservator, por edhe për shkak të synimit për përvetësimin e filozofisë shtet-formuese dhe qeverisëse të Tij dhe jetësimit të saj në pushtetin e nesërm.

Praktika qeverisëse e trashëguar nga koha e drejtimit të qeverive dhe shtetit prej Ahmet Zogut, është praktika e kulmimit të dëshirës për ndërtimin e konsolidimin e shtetit shqiptar dhe zgjidhjen e Çeshtjes sonë kombëtare, sintetizuar madhërishëm në emërtimet "Mbretëria Shqiptare" dhe "Mbret i Shqiptarëve".

Nëse pranojmë si postulat se misioni historik i së Djathtës shqiptare është zgjidhja e Çeshtjes Kombëtare, zhvillimi e prosperimi i vendit dhe neutralizimi me kosto minimale i çdo përpjekjeje të së Majtës për ndërprerjen e këtyre proceseve me anë të rebelimeve apo revolucioneve të armatosura e në favor të interesave antishqiptare të armiqve tanë historikë - atëherë duhet pranuar se Zogollët, (e në veçanti Mbreti Zog), e kanë kryer me nder këtë detyrë të shenjtë. Prandaj Mbreti Zog mbetet "Ikonë politike" për të djathtët e vërtetë shqiptarë.

Injorimi i trashëgimisë politiko-etatiste dhe i frymëzimit të shenjtë nacionalist e zogist nga pseudodjathtistët liberalë shqiptarë, mundësoi triumfin e rebelimit majtisto-komunist të '97-ës.

Pikërisht kjo trashëgimi dhe ky frymëzim e tmerrojnë të Majtën shqiptare sot, duke shpjeguar njëkohësisht edhe tentativat për infiltrime agjenturore brenda LZHK, si dhe përpjekjet e hapura për ta etiketuar, demantuar e sabotuar atë.

Koha do të shpalosë e dëshmojë më mirë të vërtetat. Por aleanca e fundme e pseudodjathtistëve me komitet-centralistë-sherifët e mihalbishëve dhe sokratbufëve në Komisionin e Posaçëm parlamentar për Reformën zgjedhore dhe vendimet e tyre të përbashkëta kundër PLL e LZHK - janë "prova e lakmuesit" për identifikimin e së Djathtës së vërtetë shqiptare.

3 Korriku, atu-ja e Mbretit Leka

Përqasja e qëllimshme e ngjarjeve të 3 Korrikut nga z.Myftaraj, e përdorimi i saj për të denigruar figurën e Mbretit Leka teksa përmend faktin se atë ditë "... para KQZ u vra nga një snajper i komanduar nga njerëzit e PS në Ministrinë e Rendit Publik, tropojani Agim Gjonbalaj, i cili derdhi gjakun se besoi tek kauza e Leka Zogut" - është një spekullim i pasuksesshëm i Kastriotit.

Atë ditë mbështetësit e Mbretit demonstruan paqësisht për vjedhjen e votave referendare në favor të Monarkisë dhe zvarritjen prej 4 ditësh të detyrimit ligjor për nxjerrjen e rezultatit referendar, ndërkohë që po ky komision i drejtuar nga një përfaqësues i pozitës së asaj kohe (njëfarë Theodhoraqi vlonjat e me titull shkencor), kish nxjerrë e pranuar me shpejtësi të habitshme rezultatet e PS vetëm pas disa orësh, e që më pas njohën korrigjime me më pak se 1 %.

Pikërisht kjo KQZ as që denjonte të shpallte rezultatet referendare, ngaqë po punonte për fallsifikimin e tyre.

Nëse anëtari i PD, i ndjeri Agim Gjonbalaj "... besoi tek Kauza e Leka Zogut" e për të cilën ju z.Myftaraj keni shkruar se është votuar nga të gjithë ata që kanë votuar për PD, ju indirekt keni pohuar të vërtetën që anëtarët e PD besonin tek Kauza e Mbretit Leka, dhe kjo ndoshta për shkak të humbjes së besimit tek ndonjë Kauzë tjetër pararendëse. Por për këtë nuk mund të fajësohet Mbreti Leka, përveçse nderohen këta luftëtarë kauzash të njëmendta të Djathta.

Unë personalisht, (nga njohja e drejtpërdrejtë e krijuar gjatë raporteve të punës me Mbretin Leka), jam bërë dëshmitar i veneracionit dhe dhimbjes së Tij të thellë për martirët, (ndër të cilët edhe për z.Gjonbalaj), e në veçanti për Heroin Azem Hajdari, me të cilin e lidhte një miqësi e thellë.

Mbreti Leka edhe sot e kësaj dite e ka të paqartë se cilët janë autorët e vrasjes së Azem Hajdarit, teksa akuzat për vrasjen e tij janë degdisur, që nga Fatos Nano e Skënder Gjinushi, tek terrorizmi... e terroristët (po cilët??!), pas shfajësimit publik që një segment i opozitës i bëri Fatos Nanos!!!

Nëse Mbreti Leka ka munguar fizikisht në ndonjë përkujtimore, këtë e ka bërë për të shmangur etiketimet dhe sulmet, për shkak të të cilave u penalizua padrejtësisht gjatë një procesi të montuar politik, që zgjati me vite e që dështoi me sukses për mungesë provash, në një kohë që askush tjetër përveç legalistëve nuk e ngriti zërin e protestës në mbrojtje të Tij e të vërtetës.

Por ju z.Myftaraj nuk keni kujtesë aq të dobët sa të harroni se gazeta shumë të afërta me opozitën e sotme, asokohe glorifikonin "Robin Hudin" Zani Çaushi, ndërkohë që as denjonin ta përmendnin martirin Agim Gjonbalaj, që qëndroi dhe mbeti përjetësisht në anën e kundërt të barrikadës së bash-çaushëve të rebelimit të përgjakshëm të '97-ës.

Mbreti Leka, megjithë privacionet dhe fatkeqësitë e mëdha, jetoi dhe jeton gjithmonë me kujtimin dhe veneracionin për martirët dhe, vetë Kauza e Tij, bashkë me të qënit Kauzë martirësh të Shqiptarizmës, është njëkohësisht edhe apel për dhënien fund therorive e martirizimit, në emër të Zhvillimit Kombëtar, si rruga e vetme e shmangies së abuzimit politik me heroika të pafundme e të panevojshme, që e shtojnë dhimbjen dhe nuk i ndihin ardhmërisë...

Mbreti Zog nuk bëri pazare me komunistët

Ju z.Myftaraj keni shkruar se "Zogu synonte që nëpërmjet marrëveshjes së Abaz Kupit me Hoxhën, të siguronte postin e kryetarit të Frontit Antifashist Nac-çl!!!"

Nëse Mbreti Zog do të kish bërë pazare me Enver Hoxhën në kurriz të legalistëve, pas shmangies së vazhdueshme prej tyre të konfrontimeve të armatosura me komunistët gjatë LDB, të jeni i sigurt se Hoxha do t'i kish kursyer sadopak zogistët nga kasaphana, por kjo nuk ndodhi sepse as që ka ekzistuar ndonjë pazarllëk i tillë, madje ai nuk ekziston as në mendjen tuaj, përveçse në shkrimet tuaja-produkt i fantazisë dhe pa prova.

Pra sipas jush i bie që nëpërmjet përftimit të këtij posti, Mbreti Zog të siguronte edhe pushtet, edhe jetët e pasuesve të vet! Po cili qëndron nga dy pohimet tuaja; ai që Mbreti Zog kërkonte..., duke nënkuptuar edhe sigurinë e pasuesve të Tij dhe të Kupit në Shqipëri(?), apo pohimi tjetër i juaji, se "Ahmet Zogu, që kur bënte pazare me Enver Hoxhën në 1942-1943, e dinte mirë se po rrezikonte që t' a linte Shqipërinë në duart e komunizmit, çka do të thoshte që mijëra besnikë të Zogut ta paguanin shtrenjtë, me jetën e pasurinë e tyre gjatë sundimit komunist". Njërit prej tyre i bie që të bjerë poshtë nga logjika e thjeshtë. Por, në fakt, që të dy pohimet tuaja janë spekullime të pastra, edhe pse në thelb janë kontradiktore dhe të pambështetura në fakte.

Dhe meqenëse logjika formale i rrëzon që të dy pohimet tuaja të mësipërme, sipas të njejtës mënyrë arsyetimi, po kështu rrëzohet edhe pohimi pasues spekulativ "Por, Ahmet Zogu vinte egon e vet prej sundimtari mbi jetën e besnikëve të vet".

Po të njejtin fat ka edhe "premisa" konsekutive e zgjedhur qëllimisht si e gabuar, sipas së cilës "Leka Zogu shkel mbi gjakun e besnikëve si i ati", dhe kjo për shkak të qëllimit tuaj për të nxjerrë konkluzionet që ju leverdisin, duke u nisur që në fillim mbi premisa të gabuara e spekullative.

Atdhetarët shqiptarë me lëkurë të bardhë

Pavarësisht fyerjes suaj në nëntitullin-pohim se "Zogollët dhe entouragë e tyre, janë llum i lënë nga dyndja turko-islamike", ju nuk mund t'i shpëtoni detyrimit profesional dhe moral për të paraqitur fakte për sa pohoni.

Por ju nuk e bëni këtë z.Myftaraj, sepse vazhdoni t'i sforconi lexuesit tek u jepni të kapërdijnë "të vërteta" të tilla pa vërtetësi.

Me këtë ju jo vetëm i dhunoni psiqikisht ata, por vini në dyshim edhe inteligjencën e tyre tek mundoheni t'u servirni dhunshëm "argumentat" tuaja.

Më pas, me të njejtin mekanizëm ju servirni pohimin se "Ahmet Zogu, Leka Zogu dhe entourage e tyre, Abdi Baleta, Murat Basha etj., nuk mund të na mësojnë ne shqiptarëve idenë nacionale dhe as sesi bëhet shteti".

Po përse këta shtetarë dhe politikanë nuk mund t'u mësojnë juve dhe shqiptarëve që ju nënkuptoni, "idenë nacionale"?

Me tagrin e kujt ua mohoni atyre të drejtën për të na mësuar idenë nacionale""!

Nëse bëjmë diferencime të tilla, atëherë kot që flasim e polemizojmë. Këtë të drejtë e ka edhe Fatos Nano e të tjerë si ai, pra që të na mësojnë idenë nacionale që njohin ata, që ju, në shkrimet tuaja e keni konsideruar "nacionalizëm progrek". Dhe kjo do të thotë se çdokush ka të drejtë t'u dëshmojë e mësojë shqiptarëve "idenë nacionale" - shqiptare, progreke, proserbe apo proruse qoftë ajo. Kjo madje do të na ndihmojë të zbulojmë fytyrat e vërteta të çdokujt, sidomos të atyre që synojnë të marrin votat tona për të na udhëhequr, pra politikanëve të mirëfilltë.

"Unë nuk jam aspak dakord me ato që thoni ju, por do të jepja edhe jetën time, vetëm që ju të fitoni të drejtën për të thënë atë që mendoni", - shkruante i madhi Volter.

Unë z.Myftaraj mendoj se fitorja më e madhe e Demokracisë është pikërisht e drejta e çdokujt për të shprehur lirshëm mendimet e tij, edhe kur ato trajtojnë idenë nacionale. Pra këtë të drejtë ua njoh edhe Mbretit Zog, Mbretit Leka, z.Baleta dhe z.Basha.

Ju z.Myftaraj nuk jepni asnjë fakt kur shkruani se të lartpërmendurit "... janë llumi i mbetur nga dyndja (përmbytja) turko-islamike që iu bë trevave shqiptare dikur... Pasardhësit e tyre, u 'shqiptarizuan' dhe sot duan të paraqiten si elita nacionale shqiptare, si bartësit e shpirtit nacional".

Ju z.Myftaraj që mbaheni edhe për antropolog, gaboheni kur u faturoni Mbretit Leka dhe zotërinjve Baleta e Basha origjina "turko-islamike, afgane, iraniane...", etj.. Mjafton të shikosh ngjyrën e syve të tyre të kaltër, në disa breza, bashkë me lëkurën albine, me bardhësi dëbore, dhe do të pendoheshit për këto gjepura.

Nëse ju z.Myftaraj mendoni se epitetet tuaja duhen pranuar për argumenta dhe fakte, atëherë do ju kujtoj, si jurist që jeni, se një postulat i famshëm i Jurisprudencës thotë: "Ashtu sikundër njëmijë lepuj nuk mund të bëjnë një kalë, po kështu edhe njëmijë dyshime dhe supozime nuk mund të bëjnë një fakt".

Pasi përmendni kombësi që, sipas jush z.Myftaraj paskan kaluar nëpër Mat, ju aludoni për përkatësi të këtyre kombësive në adresë të Zogollëve, Baletajve dhe Bashajve të Matit.

Unë Astrit Kola e deklaroj me siguri se, bazuar në dokumentacionin arkivor dhe trashëgiminë gojore shumë të pasur të trevës së Matit, ku që nga shekulli XV-të janë regjistruar emrat e fiseve dhe familjeve, (madje edhe janë botuar si të tilla), përveç fiseve Valteri në Vinjollë dhe Allamani në Kurdari, të cilët thuhet se rrjedhin nga kalorës, armëtarë dhe topçinj të Kastriotëve, (me origjinë gjermanike), të angazhuar në luftërat dhe prodhimin e armëve në kështjellat e Petralbës dhe Stelushit (Varoshit të sotëm), si dhe toponimive Derjan, Frankth etj., në Mat nuk ka patur dhe nuk ka pinjollë të atyre që ju pretendoni.

Ndërsa Zogollët, Baletajt dhe Bashajt janë shqiptarë denbabaden, dhe ju nuk mund t'ua ndërroni kombësinë pa fakte.

Ju pretendoni se "... ata ruajtën shpirtin e tyre turko-islamik, që përbën shpirtin e tyre të vërtetë".

Argumenti juaj i "shpirtit turko-islamik" është argumenti më fantazmagorik i shpalosur ndonjëherë në publicistikën shqiptare, dhe besoj se askush nuk do të bëjë efekt tek ndokush me dy pare mend, prandaj ju duhet të gjeni ndonjë tjetër shpifje, e që mund të ngjiste tek ndonjë trushkulur.

Bartësit e shpirtit nacional

Nëse politikanët që ju z.Myftaraj nënkuptoni, "... sot duan të paraqiten si elita nacionale shqiptare, si bartësit e shpirtit nacional", këtu nuk ka asgjë të keqe, sepse definicioni i famshëm hegelian i Metafizikës (i përvetësuar nga marksistët) se "praktika është kriter i së vërtetës", është bango-prova ku kalojnë të gjithë politikanët.

Mbreti Zog e kaloi me sukses këtë bango-provë, dhe historia e vendosi meritueshëm në panteonin e lavdisë, si përfaqësuesi më i ndritur i elitës nacionale shqiptare dhe si bartësi më i spikatur i shpirtit nacional.

"Vlerësimi i specieve dhe individëve bëhet nëpërmjet paraardhësve dhe pasardhësve", - thotë një postulat i gjenetikës! Ndërsa populli, duke e thjeshtëzuar thotë: "Pemët njihen nga kokrrat (frutat)".

Të gjithë e kuptojmë se përse sulmohet sot Mbreti Zog.

Ai sulmohet ngaqë ishte "pemë e mbushur plot me kokrra", dhe këto "kokrra" ishin dhe mbetën meritat e kontributet e mëdha atdhetare.

Po të mos ish i tillë, Mbreti Zog nuk do të denigrohej në këtë mënyrë.

Po kështu, për të njejtat arsye sulmohet edhe Mbreti Leka, si për të vërtetuar fjalën e urtë tiranase se "Nuk gju kush m'carac".

Deri tani edhe Mbreti Leka, edhe zotërinjtë Baleta e Basha - e kanë kaluar me sukses këtë bango-provë. Dhëntë Zoti e u jep vullnet dhe fuqi ta ruajnë këtë atdhetari për ta jetësuar atë deri në fund, sepse populli thotë "Burri ka kohë me u turpnu deri ditën e vdekës".

Ju pohoni të vërtetën se "Ahmet Zogu... bëri krushqi me familjen perandorake të rrëzuar osmane, duke martuar motrën e vet me Mehmed Abidin, të birin e Abdyl Hamidit", por ky fakt e lartëson Dinastinë Zogolli dhe konfirmon vlerat dhe meritat e saj në qeverisjen e sukseshme dhe proshqiptare të vendit gjatë kohës së Perandorisë Turke, çka solli edhe vlerësimin dhe kulmimin e kontributeve atdhetare të kësaj Dinastie para, gjatë dhe pas Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, deri në Shpalljen e Pavarësisë, duke vulosur përfundimisht saktësinë e cilësorit të merituar "Shpëtimtar i Atdheut... Nip-stërnip i Skënderbeut".

Nëse ju z.Myftaraj, në vend të Dinastisë së Zogollëve do të dëshironit që këtë vend gjatë asaj periudhe ta qeverisnin dinasti serbe apo greke, sikundër ndodhi në shumë treva të tjera të Perandorisë turke, atëherë ky është problem tjetër!

Po nga cilët shqiptarë, z.Myftaraj, mendoni ju se do të ishte më mirë të qeverisej ky vend, përveç atyre që njeh historia jonë???

Mos vallë do të ishte më mirë nëse këto do të ishin dinasti e pinjollë serbë, apo grekë! Po cili do t'i ideonte, inicionte e udhëhiqte pastaj përpjekjet titanike për Autonomi e Pavarësi të shqiptarëve gjatë shekujve - plebejtë, "opinga e Kombit"!!!

Sesa ia arritën këto dinasti qëllimit madhor, ky është një problem tjetër, të cilin nuk mund ta gjykojmë këtu, sepse nuk është as vendi dhe as koha e duhur. Megjithatë, historia është ajo që është dhe ne nuk mund ta ndryshojmë, pavarësisht se ju po doni ta bëni këtë nëprmjet shkrimeve tuaja.

Detyra jonë është ta pasqyrojmë, ta saktësojmë dhe ta interpretojmë drejt atë, qoftë edhe në shërbim të interesave politike të ditës, sikundër synoni ju dhe unë që po rrekem të bëj të kundërtën tuaj - por gjithmonë në shërbim të interesave shqiptare.

Zogu ishte "Napoleon" shqiptar

Ju z.Myftaraj shkruani me tërsëllëmë dhe kërcënim se "Ne, shqiptarët e vërtetë duhet ta pastrojmë politikën dhe tokën shqiptare nga ky llum. Ne duhet të pastrojmë dhe historinë nga mitet e rreme, për të pastruar dhe politikën e sotme që infektohet prej tyre. Historia se Ahmet Zogu, një djalë i pashkolluar nga Burgajeti nga Burgajeti i Matit, mori në dorë fatet e vendit si një strateg ushtarak dhe shtetar i madh, pra si një Napoleon shqiptar, siç thoshin lakejtë e tij, është një përrallë e bukur, por që nuk ka asgjë të vërtetë, siç kam treguar më lart".

Nëse Ahmet Zogu ka qenë apo jo "një Napoleon shqiptar...", ndoshta mbetet për t'u diskutuar figura artistike dhe emri i përqasur, gjithmonë e shoqëruar me cilësorin "shqiptar". Dhe kjo sepse bota, z.Myftaraj, ka shumë figura madhore për t'i marrë në përqasje.

Unë mendoj se figura e Napoleonit e marrë në përqasje, është një krahasim i saktë, sepse Mbreti Zog ishte ushtarak i shkëlqyer, shtetar gjenial dhe reformator i guximshëm si Napoleoni, sidomos në fushën juridike dhe fiskale.

Nëse ju do më thoni se Kodet juridike Ahmet Zogu nuk i ka shkruar me dorën e Tij, çka nuk mendoj se e kanë bërë edhe Hamurabi, Soloni e Likurgu - mos më thoni se Napoleoni e shkroi me dorën e tij Kodin e famshëm të cilit i dha emrin.

Shtetarët e mëdhenj nuk marrin të bëjnë profesione, por bëjnë kryeprofesionin e drejtimit të shtetit, dhe për këtë angazhojnë burra mendjendritur dhe jo çiliminj që e fillojnë karrierën në kabinete, apo që si C/V u publikojnë vetëm faktin se kanë sy e veshë dhe se kanë hobi sportin dhe muzikën!!!

Mbreti Zog punoi me mendje të ndritura, që i përuleshin me veneracion dhe jo nga frika, megjithëse mund t'i kish kundërshtarë idesh.

Nga të gjithë ata që i kënduan bejte, përveç Nolit që e harroi "Sulltan Salepin" dhe iu turr salepit të njëmendtë dhe panegjirikave që i pësoi si derfomacion profesional i punës prej predikatori në kishë - vetëm Stavro Vinjau që nuk shkroi asgjë dhe e mbylli jetën duke recituar bejten "Kollozhegu, djeg shtegu...", guxoi ta kundërshtonte, duke i kujtuar që nuk dinte frëngjisht si Gavroshi frëng dhe Vinjau që kish lëçitur në Francë ndoca gjëra të cilat nuk i mësoi askush se çfarë ishin. Ndërsa mendjet e tjera të ndritura mahniteshin nga gjenialiteti i Mbretit Zog dhe ulnin kokën e punonin për vendin ashtu si Ai, që u printe si prijës i vërtetë dhe jo si "bari" që nuk e di se ku e ka "kopenë".

LZHK nuk është kartë e Nanos

Pohimi juaj në formë postulati që nuk ka nevojë për vërtetim, se "LZHK është karta politike e Fatos Nanos", është i pasaktë. Dhe kjo sepse armiku më i madh i Nanos është ai lider apo ai formacion që mund të angazhojë sa më shumë të djathtë abstenues, që do ta kalonin shifrën prej afro 500 mijë votuesish, rreth së cilës vërtitet e Majta shqiptare që prej Qershorit të vitit 1997. Dhe këtë angazhim e motivim të zgjedhësve të djathtë që abstenojnë fatalisht, aktualisht mund ta bëjë vetëm Mbreti Leka e LZHK. Por këtë gjë mund ta bëjnë edhe parti të tjera që mund të formohen gjatë kësaj kohe deri në zgjedhje, e që janë të afta të intrigojnë me programin e tyre sidomos ish të Përndjekurit, Pronarët legjitimë, komunitetin Çam dhe atë Kosovar, si dhe të uriturit që ditën e votimit turren të sigurojnë bukën e gojës.

Askush nuk mund të margjinalizojë me vota një subjekt me elektorat stabël sikundër është PD, e cila nuk ka nevojë për mbështetjen tuaj dhe timen.

LZHK është një lëvizje politike me frymë gjithpërfshirjeje, (termi nuk është shpikje e Nanos). Kjo lëvizje ka gjasa të angazhojë abstenuesit, të cilët mungesa e zhvillimit dhe e perspektivës i ka bërë aq apatikë dhe skeptikë ndaj partive aktuale. Në këtë lëvizje nuk mund të mendohet të aderojnë parti apo individë të majtë, dhe askush nuk mund të jetë aq naiv sa të pohojë të kundërtën.

Por gabimi më i rëndë konceptual i juaji, z.Myftaraj, është pandehma se çarja e votave të djathta në zonat zgjedhore nxjerr fitues PS. Dhe për këtë ju sillni si argument faktin se 25 mijë votat e PLL në të gjitha zonat zgjedhore, paskërkan fuqi të zbresin në mënyrë të barabartë totalin e votave të PD nën ato të PS!!!

Po a mundet të ndodhë kjo me anë të ndikimit të një mestareje prej 250 votash legaliste për çdo zonë!!!

Ju gjithashtu nuk merrni në konsideratë faktin se po këtë gjë do ta bëjnë edhe votat e LSI ndaj votave të PS, apo ju mendoni se LSI tallet dhe nuk do të konkurrojë më vete?

Por kryegabimi juaj z.Myftaraj është fakti që ju, si jurist, akoma nuk keni kuptuar thelbin e ligjit aktual zgjedhor, i cili megjithëse quhet "Ligj maxhoritar i korrektuar me Proporcional", në thelbin e tij është ligj proporcional, çka do të thotë se numri i deputetëve të çdo subjekti zgjedhor në parlament, në përqindje është i barabartë me vlerën në përqindje të votave të marra.

Pra asnjë çarje vote nuk ndikon në numrin e deputetëve të PD, rrjedhimisht as në fitoren e saj të mundshme.

Nëse sipas profecisë suaj vërtetohet se "Leka Zogu në krye të LZHK do të marrë vetëm 2.31 % të votive", pra as 4 deputetë tamam, atëherë ju siguroj që të mos shqetësoheni, sepse "loja e madhe e Nanos" nuk do të ndikojë aspak për fitoren e PS dhe anasjelltas në humbjen e PD nëpërmjet përçarjes me anë të LZHK.

Lidhur me pyetjen tuaj se përse "Z.P. nuk e sulmon Leka Zogun dhe LZHK", të jeni të bindur se e ka bërë këtë gjë sa herë ka dashur, sidomos kur boton shpesh letra të veteranëve kundër Tij e Mbretit Zog, por veçanërisht këto kohët e fundit, pasi është hapur diskutimi lidhur me pavionin e "Luftës Nac-çl" në Muzeun Kombëtar dhe trajtimi apo vendi që duhet të zënë në këtë pavion PLL e PBK dhe "roli i tyre gjatë LDB".

Nëse "ZP" nuk i bën këto sulme çdo ditë, kjo mesa duket lidhet me vetpërmbajtjen e Mbretit Leka dhe me besimin që keni edhe ju se "LZHK do të marrë vetëm 2.31 % të votave të vlefshme në votime".

Por si publicist, ju e dini se sulmet nëpër gazeta janë punë inatesh dhe perceptimesh të shkruesve dhe drejtuesve. Mesa duket këtu ka ndikuar edhe fakti që Mbreti Leka dhe Oborri Mbretëror apo LZHK, nuk ka hyrë ndonjëherë në polemikë me gazetarët dhe gazetat, ashtu sikundër kanë vepruar edhe në rastin tuaj.

Mbreti Leka gëzon shëndet të plotë

Lidhur me pretendimin tuaj se "Zogistët janë nervozuar shumë nga ajo që kam thënë unë se Leka Zogu është në gjendje të keqe shëndetësore, kjo është një gjë e dukshme", e them me bindje se zogistët nuk janë nervozuar aspak, ngaqë Mbreti gëzon shëndet të mirë dhe dyshimi për të kundërtën nuk ka përse të nervozojë askënd, pra as legalistët.

Dyshimi juaj z.Myftaraj lidhur me shëndetin e Mbretit, e kalon cakun e "humanizmit" tek pohoni me bindje për të kundërtën, pa fakte. Të paktën t'i referoheshit mjekut të Familjes apo ndonjërit nga grupi i mjekëve që, me raste, atashohen pranë personave dhe familjeve VIP, sikundër ka ndodhur edhe me Familjen Mbretërore.

Nëse Mbreti nuk bën operacione plastike dhe nuk shqetësohet sa duhet për frizurën e cullufeve, kjo nuk do të thotë se është sëmurë. Ndaj do të ishte më mirë ta kursenit përqasjen me Hoxhën dhe inskenimet teatrale e butaforike të tij.

Mbreti Leka ka vetëm një problem, këmbën, rigjenerimi i së cilës është i ngadaltë por i sigurt. Mbreti Leka nuk ka përse të publikojë kartelën shëndetësore përderisa nuk ka ndërmend t'u kërkojë shqiptarëve votën në emër të Tij, çka do të ndodhë vetëm kur të zhvillohet Referendumi për formën e regjimit.

Mbreti Leka nuk kërkon të bëhet as deputet, as ministër dhe as kryeministër, përveçse Mbret, gjithmonë dhe vetëm nëpërmjet verdiktit popullor. Ai është prijës shpirtëror i shqiptarëve nacionalistë, i aderuesve dhe simpatizantëve të LZHK dhe nuk e ha meraku fort që ta duan të gjithë shqiptarët, pa përjashtim. Ai dëshiron të jetë Mbret nëse e pranon si të tillë shumica e mjaftueshme e shqiptarëve. Dhe ky është problem që u takon qytetarëve ta vendosin, ndaj Mbreti është i përkorë në turravrapin drejt mikrofonëve dhe në ligjërata.

Problemi më i madh për një shtetar janë hallet e shtetit dhe shoqërisë, të cilat zgjidhen me një përkushtim shpirtëror, atdhetar dhe me një shëndet të mjaftueshëm mendor. Dhe të gjitha këto cilësi Mbreti Leka i zotëron, madje në nivel të lartë.

***

Me kaq z.Myftaraj po e mbyll polemikën me ju, për t'u marrë me të tjera punë dhe angazhime, të cilat i kam me tepri, ndonëse kohën e kam tejet të kufizuar.

Fund.

Pavarësimi i Kosovës dhe pengesat

Nga Astrit Kola

Raporti i fundit i Grupit Ndërkombëtar të Krizave lidhur me ardhmërinë e Kosovës, ka tronditur dhe ka zgjuar nga gjumi letargjik diplomacinë euro-atlantike, pavarësisht afateve të deklaruara për Statusin e saj përfundimtar, që si kufij kohorë kishin vitin 2005.

Administrata ndërkombëtare e UNMIK-ut, me paaftësinë e saj proverbiale për menaxhimin e Kosovës nën protektoratin e OKB; - mungesa e njohjes dhe e vizionit të diplomacisë ndërkombëtare për këtë rajon problematik - nuk janë argumente bindëse dhe shpresëdhënëse për të konsideruar një zgjidhje oportune të statusit përfundimtar të Kosovës.

Standardet skandaloze për Kosovën, e që u vunë si parakusht për përcaktimin e Statusit sipas formulës "Standardet para statusit", janë marrinat më të padëgjuara teksa imponojnë shumëfishin e përfaqësimit parlamentar të serbëve në raport me përqindjen etnike dhe pjesëmarrjen në votime.

Askush nuk di të thotë se kur janë shpikur për herë të parë dhe ku janë zbatuar këto formula; se ku është parë e dëgjuar që një republikë të konsiderohet "shtet multietnik" kur pakicat kombëtare nuk i kalojnë 5 % të popullsisë; dhe se ku e kanë gjetur shifrën e 2 milionë shqiptarëve të Kosovës OJQ-të që furnizojnë me shifra Kofi Ananin, kur kjo shifër është vetëm 200 mijë shqiptarë më shumë sesa në vitin 1989 nën Serbinë e Millosheviçit, ndonëse shqiptarët e Kosovës kanë lindshmërinë më të lartë në Evropë dhe që prej asaj kohe kanë kaluar 15 vjet e kusur.

Edhe formula e Vuk Drashkoviçit propozuar së fundmi "Statusi i Kosovës më shumë se Autonomi dhe më pak se Pavarësi", është një shpikje tjetër e çmendur dhe e padëgjuar më parë, në një kohë që diplomacia dhe disiplina shkencore e së Drejtës Ndërkombëtare kanë fabrikuar një mori termash dhe konceptesh që ndihmojnë në vlerësimin, përcaktimin dhe institucionalizimin e marrëdhënieve ndërkombëtare dhe kritereve për njohje të pavarësisë e sovranitetit të vendeve aspirante.

Por tashmë, Grupi Ndërkombëtar i Krizave e dha verdiktin teksa deklaroi se "Kosova duhet të jetë e pavarur dhe nuk duhet të ketë coptim. Duhet të jetë multietnike, me garanci për të gjitha komunitetet pakicë, duke përfshirë edhe serbët, me garanci ndërkombëtare, përkatësisht europiane të sigurisë dhe me garanci se nuk do t'i bashkohet një vendi tjetër fqinj, me përjashtim të integrimeve evropiane...".

Këtij formulimi i është afruar disi edhe ministri i Jashtëm serb Vuk Drashkoviç, teksa i deklaroi në Beograd kryesueses së delegacionit të Parlamentit evropian se "Kosova duhet të jetë në njëfarë qeverisjeje të Bashkimit Evropian", por kuptohet, sipas serbëve, conform formulës "minus Pavarësinë dhe më tepër sesa Autonomi".

Këto formulime evazive dhe tjerrje termash, më tepër sesa inkurajim i shqiptarëve dhe i institucioneve të tyre të ligjshme, janë belbëzime foshnjarake të një diplomacie që s'di ç'të thotë, ç'të vendosë e ç'të bëjë pasi paqja fitoi mbi luftën.

Statusi i pacaktuar i Kosovës nuk përbën problem në sensin e ndonjë përkeqësimi retrograd që do të rikthente Srebinë atje, pavarësisht efektit tranzitor të Rezolutës 1244, por ajo përbën problem për faktin se administrata e Kofi Ananit është disa herë më e paqartë dhe e paaftë sesa diplomacia ndërkombëtare për të dhënë zgjidhje definitive në administrimin e një republike nën protektorat.

Madje disa zëra thonë se pagat e terxhumanëve shqiptarë të nëpunësve "multietnikë" të UNMIK-ut, përbëjnë mbi 10 % të fondit të përgjithshëm të pagave dhe se janë pikërisht këta përkthyes që u "shpëtojnë nderin" nëpunësve të OKB që recitojnë gjepura meqë s'kanë ç'të thonë e bëjnë në një vend ku janë dërguar për të dështuar me sukses, ngaqë në shumicë vijnë nga vende të Botës së Tretë, para të cilave Kosova është vërtet një parajsë evropiane.

Gjithsesi, Grupi Ndërkombëtar i Krizave e hodhi dorezën e sfidës në këmbët e diplomacisë, së cilës nuk i mbetet tjetër veçse: ose të njohë Pavarësinë e Kosovës, ose të rreket për të qëmtuar nëpër shkresa të pluhurosura terma të harruara, apo parafabrikate marrinash të tipit "as ke hapa e as ke hupa".

Të gjitha këto zvarritje dhe dyzime qëndrimesh 6 vjet pas përfundimit të luftës në Kosovë, dëshmojnë se diplomacia jo vetëm është e papërgatitur për zgjidhje definitive e adekuate, sidomos të pranueshme nga palët, por po bëhet shkas për frenimin e proceseve të zhvillimit dhe integrimit ekonomik në një rajon me resurse të stërmëdha, duke e dëmtuar ardhmërinë e Kosovës më tepër me mosveprim sesa me veprime konkrete.

Përvoja qesharake e Bosnjës nën protektorat 10-vjeçar, është shembulli më i mirë i perspektivës së papërcaktuar të burokracisë së kalbur të OKB dhe i metodës së punës së diplomacisë ndërkombëtare për zgjidhje efektive të krizave të kaluara në rajonin e trazuar të Ballkanit.

Fatmir Mediu, shërbëtor i 100 padronëve

Nga Besnik Ahmeti

Sa herë shkruajmë për Fatmir Mediun, njerëz të mençur na kanë këshilluar të mos e bëjmë këtë, me argumentin se ai qënka me të djathtën dhe se nuk ka gjë të përbashkët me antishqiptarizmën që i vuri flakën Shqipërisë.

Por ja që gabohen, sepse atdhetarët e kanë paguar gjithmonë për shkak të të menduarit me zemër dhe jo me kokë, dhe se shqiptarët janë ndëshkuar për zemërgjërësinë që i ka karakterizuar gjatë gjithë historisë sonë.

Kampi i njerëzve që i kemi cilësuar si protagonistë të tragjedive tona, janë jo vetëm antishqiptarë dhe punojnë që të djegin prap Shqipërinë, por ata nuk do të heqin dorë nga rruga e nisur, për shkak të misionit që kanë marrë.

Fatmir Mediu përfaqëson 39.818 votues, kur dihet se Shqipëria ka 2.489.891 të tillë. Pra shihet nga shifrat se çfarë force ka në popull z.Mediu, sepse ai nuk përfaqëson as 2 % të elektoratit dhe megjithatë sillet në politikën shqiptare si njeri me një elektorat të madh. Edhe atë elektorat që ka, është për meritë të lëshimeve që i ka bërë Berisha për këtë sejmen shëmbullor dhe bisht sqepari rezervë, në çdo moment.

Fatmir Mediu, kryetar i partisë që mbështeti Nanon në vitin 1997, del sot e bëhet badigardi i kryetarit të PD, Berishës.

O Fatmir, badigardët i ka me bollëk Berisha.

Ti Fatmir bën mirë ta provosh një herë vetëm se sa forcë ke në elektoratin shqiptar, e pastaj do ta shohësh se Berisha nuk do të të mbajë më për të bërë politikë.

Partia Rebublikane, as ka patur elektorat dhe as ka të tillë në Shqipëri. Ajo përfaqësohet nga një grup njerëzish si Sabri Godo dhe ti, dhe nga disa degë në rrethe që nuk kanë as antarësi dhe as kryesi të qëndrueshme.

Këto i kemi parë me sytë tanë në disa rrethe të vendit tonë, ku anëtarët tuaj kishin edhe tesera të PD-së, edhe të PSD-së, edhe të PS-së, dhe talleshin me njerëzit që ju përfaqësonin, pasi ndiqnin shëmbullin e qendrës o Fatmir.

Ju dhe Partia juaj o Fatmir, jeni thjesht një fantazëm në jetën politike shqiptare, dhe ushqeheni me tagjinë e PD dhe Berishës.

Ty o Fatmir kurrë nuk të pamë të bësh analiza politike, të ngresh një parti serioze dhe të qëndrueshme, si dhe të kesh një elektorat tëndin.

Ti o Fatmir luan bukur vetëm bilardo, me disa miq, të cilët shumë njerëz i njohin mirë dhe ndoshta edhe organet kompetente në Shqipëri i kanë në letrat e tyre. Rri me ta se ndoshta do të përfitosh diçka, se me Berishën e ke davanë e humbur. Rri me ta, se ndoshta nesër të ndihmojnë për ndonjë biznes e të mbrojnë siç dinë ata.

Mjaft me pallavra rrugësh, se nuk i mbush dot mendjen as familjes tënde.

Ti nuk bën dot politikë, prandaj i bën fresk Berishës. Ti nuk ke zotësi të tregosh forcën tënde në jetën politike shqiptare, prandaj rri lidhur pas karros së Berishës.

Kështu o Fatmir, të flet një dashamir!

Përvoja e demokracive të mëdha

Nga Alfred Feto

Pas fillimit të fushatës presidenciale në SHBA, tek njerëzit që nuk i njohin sa duhet mekanizmat e demokracisë amerikane, natyrshëm lindi pyetja: përse nuk kandidoi sërish z.Al Gor në këto zgjedhje(?!), ose: a do të kandidojë sërish z.Kerri në zgjedhjet e ardhshme presidenciale?

Mendoj se kjo është një pyetje, përgjigjia e së cilës kuptohet lehtë nga ata që e njohin thelbin e politikës bashkëkohore.

Shumë të tjerë nuk e kuptojnë pasi mbështeten në koncepte të vjetëruara, sipas të cilave pushteti ose drejtimi i partive politike mund të zgjasë me dekada.

Këtu qëndron edhe të kuptuarit e progresit dhe regresit, i hapjes së rrugëve të përparimit apo obstruksionizmi kokëfortë për interesa vetiake, dhe kjo është e vlefshme edhe për Shqipërinë.

Politika moderne mbështetet në rregulla të forta dhe në moral.

Zotërinjtë Al Gor dhe Kerri bënë një prezantim dinjitoz në fushatat e tyre presidenciale, duke dëshmuar forcën dhe vlerat demokratike të shoqërisë amerikane.

Të dy konkurrentët në fjalë, do të ishin shumë të vlefshëm për Amerikën, pavarësisht se verdikti i zgjedhësve nuk i përcaktoi fitues, dhe kjo sepse në krye të administratës amerikane kurrë nuk ndodh të ngjiten njerëz aksidentalë dhe me nivel mediokër.

Xhorsh Bush (junior), aktualisht mbetet potencial botëror i mbrojtjes së demokracisë dhe luftës kundër terrorizmit.

Por në Shqipëri ndodh krejt ndryshe, pasi po mbushen pesëmbëdhjetë vjet nga koha e ndryshimeve të mëdha dhe vendi vazhdon të zvarritet në rrugën e gjatë për anëtarësim në BE dhe NATO.

Kombet që duan lartësimin dhe qytetërimin, e që asnjëherë nuk e harrojnë të kalurën e tyre, vazhdimisht janë në kërkim të rrugëve më të shkurtëra të integrimit dhe sakrifikojnë me dinjitet, në shërbim të së ardhmes.

Lëvizjet për demokraci në Shqipëri u imponuan nga rrethanat e brendshme dhe ndërkombëtare, dhe u importuan.

Fitorja e Luftës së Ftohtë nga Perëndimi, krijoi një klimë politike të favorshme për fitoren e demokracisë në vendet ish komuniste, ku terreni ishte tejet i përshtatshëm, madje uria për demokraci ishte evidente.

Për Ramiz Alinë më 1990 kishte vetëm dy alternativa: ose përfundimi i tij si Çaushesku; ose hapja e detyruar e mundësive për ndryshim, të cilin ai ngarendi t'i realizojë me retushe të pështira, sikundër spostimi i disa byroistëve për të dhënë imazhin e rinovimit të PPSH.

Gjithsesi edhe ato pak ndryshime shërbyen si katalizator për thellimin e proceseve demokratike, për shkak të presionit të intelektualëve ish - të Përndjekurve Politikë e Pronarëve legjitimë, studentëve dhe mbarë antikomunistëve, të cilët rrokën momentin për t'iu kundërvënë monizmit dhe për t'i hapur rrugën Demokracisë.

Klasa politike e asaj kohe, madje edhe kjo e sotmja, fatkeqësisht kanë rrënjë të thella në të kaluarën tragjike komuniste.

Ndryshimet e deritashme akoma nuk kanë arritur t'i afirmojnë plotësisht standardet demokratike perëndimore për votë të lirë dhe të ndershme, sistem gjyqësor të besueshëm, shërbim efektiv të administratës publike dhe, për shkak të korrupsionit, vendi ynë po përballet me probleme të mëdha.

Fatkeqësisht, niveli shumë i ulët i politikëbërjes dhe mungesa e moralit publik, shkaktojnë akoma neveri, e sidomos pabesueshmëri, që lançojnë politikanë pa vlera, dhe që përsërisin papushim sajesa sloganesh mashtruese e pa përmbajtje.

Politika e sotme karakterizohet nga papërgjegjshmëria dhe aventurizmi, që përveçse konsumit total rrit pandërprerë konfliktualitetin dhe kaosin. Kësisoj, parimet demokratike amerikane, dhe përgjegjësisht ato perëndimore - mbeten akoma në fazë iluzioni, ndërsa për më të guximshmit mbeten stimuj për kurajo, në kërkim të rrugëve të zhvillimit për shoqërinë shqiptare.

Skandalet e vizitës së Nanos në Institutin Francez për Marrëdhënie Ndërkombëtare në Paris

Nano, mungesë kurajoje e realizmi për Kosovën

Para disa ditësh kryeministri Nano ka zhvilluar një vizitë në Francë ku u pa në një pozitë mjaft të vështirë, kur u përball në debatin me temë "Të bëjmë Europën së bashku me Ballkanin", të organizuar në Paris nga Instituti francez për Marrëdhëniet Ndërkombëtare.

Kryeministri Nano, mbasi mbajti referatin e tij të quajtur "Ta bëjmë Europën bashkë me Ballkanin" është gjendur para detyrimit për t'iu përgjigjur pyetjeve të auditorit.

Pyetjes së bërë prej një diplomati francez në sallë që tha se "Viti 2005 do të jetë krucial për të ardhmen e Kosovës. Ju, duke qenë se jeni edhe kryeministër i Shqipërisë, çfarë zgjidhjeje këshilloni?" z.Nano i dredhoi duke treguar mungesë kurajoje e realizmi. Duke shpalosur një filozofi utopike, ai predikoi në favor të një zgjidhjeje të përcaktuar nga institucionet europiane që konsistonte në integrimin e Kosovës në BE.

Skënder Zogu, kushuri i parë i Mbretit Leka, replikoi me Nanon duke shtjelluar pikat e mëposhtme si ide kundërshtuese ndaj atyre të kryeministrit duke thënë se: "Eshtë e habitshme se si ju dhe qeveria juaj, nuk llogarisni fare aspiratat e vërteta të shqiptarëve të Kosovës, të cilët përbëjnë mbi 90 % të popullsisë së këtij vendi. Unë jam i çuditur se si ju as nuk guxoni të flisni për zgjidhjen përmes pavarësisë. Ju në fjalën tuaj keni bërë aluzion për pavarësinë e Serbisë, i cili është ndërkaq një shtet i pavarur, por nga ana tjetër keni shpërfillur të thoni nevojshmërinë e mbajtjes së një referendumi në Kosovë, i cili do t'u mundësonte shqiptarëve të këtij regjioni të zgjidhnin lirisht dhe përfundimisht të ardhmen e tyre. Më duket se ju nuk jeni shumë i ndjeshëm ndaj interesave vitale të vëllezërve dhe motrave tona në Kosovë!" - ka thënë z.Skënder Zogu.

Nano është ruajtur të mos japë përgjigje ndaj këtyre kritikave dhe ka vazhduar këtë debat duke lexuar prozën e tij filozofike mbi të ardhmen e Ballkaneve dhe të Shqipërisë mbas vitit 2014.

Disa pjesëmarrës në sallë i kërkuan atij të thoshte nëse besonte që mund të votohej sërish në zgjedhjet e afërta një qeveri, që ka bërë aq shumë në dëm të imazhit të vendit. Skënder Zogu, i ftuar në këtë tubim, e pyeti kryeministrin se si është e mundur që korrupsioni ka marrë përmasa të tilla të frikshme në Shqipëri në tetët vjetët e fundit që vendi drejtohet nga socialistët dhe si është e mundur që kryeministri nuk ndihet përgjegjës për këtë situatë të rëndë.

Kryeministri Fatos Nano u përpoq t'i dredhojë pyetjes me frazeologjinë e tij tashmë të njohur, por gjithsesi pa guxuar të shprehet se beson që shqiptarët do ta votojnë atë për një mandat tjetër në zgjedhjet e këtij viti. Të pranishmit në sallë kërkuan gjithashtu edhe përgjegjësinë e qeverisë dhe të kryeministrit për lulëzimin e trafiqeve në Shqipëri, dhe sidomos për lidhjet e kabinetit të tij me krimin e organizuar.

Pavarësisht përzgjedhjes paraprake që ishte munduar t'i bënte ambasada shqiptare në Paris auditorit të debatit, ajo që ndodhi në sallë ishte tepër zhgënjyese për kryeministrin dhe për stafin e tij. Ministri i Jashtëm, Kastriot Islami, dhe ambasadori Hoxha u panë të ndiheshin tepër ngushtë, ndërkohë që moderatori, zoti Domenique Moisi, u detyrua që ta mbyllë debatin më shpejt se ishte parashikuar.

Vetëm një natë më parë, kanali prestigjioz franko-gjerman "Arte" kishte paraqitur një reportazh rreth krizës energjitike në Shqipëri, me pamje nga qytete të ndryshme të vendit, me gjeneratorë që buçisnin nga të katër anët, biznese të asfiksuara dhe fëmijë që mësonin nën dritën e qirinjve. Reportazhi i mëshoi sidomos faktit për gjendjen tepër të vështirë që po kalon qyteti i Shkodrës, i cili drejtohet nga opozita, ndonëse ndodhet vetëm 16 kilometra nga njëri prej hidrocentraleve kryesore të Shqipërisë, ai i Vaut të Dejës.

Korresp. "Atdheu"

Një nga mënyrat e publikimit sot në kohën e "fshatit global" është përmes internetit, - ndërtimit dhe mirëmbajtjes së web-faqeve. Edhe legalistët prej disa muajsh po e përdorin këtë mundësi që të ofron sot elektronika, përmes një adrese të re profesionale, ku publikohen rregullisht të dhëna rreth Mbretit Leka, PLL dhe gazetës "Atdheu".

Në këtë mënyrë pra, kushdo që është i interesuar rreth kësaj gazete, por edhe aktiviteteve e përbërjes së PLL, mund t'i gjejë shkrimet e javës por edhe ato të mëparshme nëpër arkivën e saj, në adresën e cituar në krye të faqes, e cila është pjesë e një web-site-i të titulluar 

Kjo faqe interneti është ndërtuar e mirëmbahet nga i mirënjohuri z.Patrice Najbor, një shqiptarofil nga Parisi, dhe njëkohësisht një mbështetës i politikës së Mbretit Leka dhe bashkëpunëtor i ngushtë i z.Skënder Zogu (kushuri i Mbretit Leka) dhe i z.Hyll Spahija, të cilët kanë qenë pjesë thelbësore e aktivitetit të monarkistëve në diasporë.

Kjo faqe është, në pjesën e saj më të madhe, ajo që ka qenë dikur në adresën www.french-market.com/albania, por me disa përmirësime të lehta dhe një risistemim të arkivit.

Në të do të gjeni pothuaj të plotë arkivin e gazetës "Atdheu" që prej vitit 2001. Ndërsa të dhëna për monarkinë shqiptare e aktivitetin e Mbretit Leka mund të gjeni duke filluar nga viti 1997.

Një veçanti e kësaj faqeje është fakti se aty ka albume të tëra fotografike, të cilat mjafton t'i klikosh e të hapen. Kjo adresë ka gjithashtu një përmbledhje shumë skrupuloze e të thukët për ngjarjet që kanë të bëjnë me Mbretin Leka e PLL, në shqip, në anglisht dhe në frengjisht.

Ka me dhjetëra link-e që të lidhin me faqet kryesore të monarkistëve nëpër botë etj..

Po ashtu aty janë afishuar edhe një sërë veprash studimore që kanë të bëjnë me monarkinë dhe historinë e Mbretit Zog.

Kjo faqe interneti është një dritare e çmueshme për të gjithë bashkatdhetarët tanë në disporë që kërkojnë të informohen për të rejat e fundit rreth politikës së PLL në kuadër të LZHK dhe në të ardhmen ajo do të pasurohet edhe me rubrika të reja, për të cilat z.Najbor na ka shprehur gatishmërinë e tij që të punojë.

Si faqe ajo mban emrin e "Albania Institute" (Institutit Shqiptar) i cili drejtohet nga z.Patrice Najbor.

Njëkohësisht kjo faqe është një ndihmesë edhe për të gjithë studiuesit e huaj, të cilët kanë një bankë të dhënash të gatshme, pa asnjë pagesë, në lidhje me historinë e shqiptarëve dhe posaçërisht për monarkinë zogiste. Ky webpage i monarkistëve është më profesionali duke e krahasuar me faqet e mëparshme në "shqipetonline" dhe atë të gazetës "Atdheu" në "freeservers".

E së fundi kjo faqe e re interneti është një ogur i mbarë për zogistët në këtë vit elektoral, pas marrjes së ambjenteve të reja të punës për PLL, të cilat janë pothuaj në qendër të Tiranës.

"Atdheu"

___________________________

Pas kërkesës së Kadaresë, Rrok Mirditës, Mentor Petrelës e Maks Cikulit

Spitali i Tiranës merr emrin Geraldina

Letra: "Mbretëresha Geraldinë është një nga urat lidhëse të kombit me zhvillimin europian, ide së cilës ajo i qendroi besnike deri në fund. Ky propozim i jep institucionit një zgjidhje funksionale homogjene kuptimplote me lokalizimin në 'Bulevardin Zog I'..."

Replikë me shkrimin e z.Kastriot Myftaraj: "LZHK zbulohet si një Lëvizje për Zhvillimin e Kundër-berishizmit"

Kastriot Myftaraj një shërbëtor i komunizmit

Neritan Kolgjini

Sprovë për t'u marrë seriozisht me një 'parvenu' publicistik

Në këto kohëra të "mrekullishme" që po jetojmë, fenomeni "parvenu" ka qenë me të vërtetë prolifik dhe i pakrahasueshëm me ndonjë periudhë tjetër historike të shqiptarëve. Sa për sqarim, po shënojmë se "parvenu"-ja është ai lloj robi, pa ndonjëfarë origjine familjare, i cili çan përpara në jetë, në çfarëdo fushe. Sipas fjalorit "Oxford American Dictionary" (Avon Books, NY,1986), 'parvenu' do të thotë: "person me origjinë të errët, që ka fituar pasuri ose pozita". E dhamë të plotë këtë definicion, për sqaruar se, në këtë sprovë gazetareske, këtë term do ta përdorim sipas këtij kuptimi.

Po pse po merremi me këtë fenomen, do të pyesë ndokush, kur thuhet se në Shqipëri kjo është bërë një gjë masive? Përgjigjja është e thjeshtë: "parvenu"-ja është mjaft i dëmshëm si fenomen, pasi prish rrënjësisht një shoqëri, sidomos kur kap pozita të rëndësishme shoqërore. Gjithashtu shpresojmë që kjo sprovë të bjerë në dorën e sociologëve, që të merren seriozisht me këtë problem, - simbas mendimit tonë modest - thelbësor, të kësaj kohe. Parvenu-në mund ta ndeshësh me petkat e "pronarit", të politikanit, të personit publik, të nëpunësit të shtetit, të trafikantit, të vrasësit etj.. Ky tip njeriu, paraqet rrezikshmëri shoqërore, pikërisht për shkak të origjinës së tij të errët familjare. Prandaj në njëfarë mënyre, duhet konsideruar një normë higjenike sociale njohja dhe profilaksia ndaj elementit "parvenu".

***

Pikërisht një tip i tillë "parvenu" që ka çarë në fushën e publicistikës, i quajtur Kastriot Myftaraj, u bë shkas të ulem e të bëj këtë shkrim për shkaqe që do t'i sqaroj hollësisht më poshtë. Jo pse ai është një "parvenu", por për shkak të një elementi të ri që ka artikuluar ky person, në një shkrim në gazetën "Tema" në datat 25-26-27 janar 2005, të titulluar "LZHK zbulohet si një Lëvizje për Zhvillimin e Kundër-berishizmit".

Në këtë shkrim, Myftaraj ngre për herë të parë në debatin publicistik të pas 90-ës, tezën se fajtorë për ardhjen e regjimit komunist në fuqi janë vetë viktimat e këtij regjimi. Përtej kësaj, nga shkrimi i tij del si konkluzion se fajtorë për këtë janë jo vetëm gjyshërit e baballarët e të persekutuarve të sotëm nga komunizmi, por edhe vetë nipërit e bijtë e tyre që kanë lindur pas vitit 1945. Ky pohim shihet qartazi që është krejt jologjik e fare i çakërdisur. Megjithatë, duke qenë se është hedhur si tezë dhe duke qenë se synimi i tij është, - hiç më pak se - t'u thotë pinjojve të antikomunistëve të 1944-ës që - juve nuk ju takon të luftoni të merrni më pushtetin! - në këtë sprovë tonën do të mundohemi ta trajtojmë sa më seriozisht e thellësisht që të jetë e mundur.

***

Në faqen 9 të "Tema" dt.25 janar, në shkrimin e Kastriot Myftarajt thuhet tekstualisht se: "Me formulën "bashkëvuajtës dhe bashkëfajtorë" Berisha në fakt tha një të vërtetë historike, pasi shtresa e ish të persekutuarve politikë nuk mundet ta mohojë përgjegjësinë që ka për vendosjen e diktaturës komuniste në Shqipëri, në 1944." Pra bijtë dhe nipat e atyre që, sipas Myftarajt, lejuan komunizmin më 1944, paskan faj edhe në vitin 1991, kur Sali Berisha tha atë "batutë" të famshme, pavarësisht se në vitin 1944 mund të ishin në bark të nënës ose kushedi se në ç'qiell që ka falur Allahu për ata që do të lindin.

Le të themi njëherë se kjo tezë është, së paku, një riciklim në kushte pluraliste i tezës komuniste të trashëgimit të fajësisë brez pas brezi, pra një tezë e njerëzve të PPSH (shënim: këto iniciale janë të njohura dhe nuk shprehin partinë e parvenuve) dhe të Sigurimit të Shtetit. Se sa i qendron kjo logjikës, këtë e kupton edhe djali im në klasë të tretë fillore, dhe jo më një Kastriot Myftaraj. Problemi nuk është se ai nuk e ka të qartë se po thotë një gomarllëk, të cilit i shquhen veshët përtej faqeve të gazetës "Tema". Përkundrazi!... Qëllimi është që përmes një truku të tillë publicistik, - të ngritur, siç bëhet shpesh, mbi një gabim të logjikës formale, - të legjitimohet teza se pinjollëve të kësaj shtrese nuk u takon më pushteti, pasi - sipas Myftarajt - këta janë fajtorë që u dhanë pushtetin komunistëve në vitin 1944!(sic!). Askush të mos skandalizohet me këtë tezë, pasi, siç e thamë në hyrje të shkrimit, jetojmë në kohë "mrekullirash" dhe ku çajnë përpara "parvenu"-të. Kastriot Myftaraj e thotë troç qëllimin e paracaktuar kur shprehet se "Në rast se krimineli është përgjegjës për një krim, jo më pak përgjegjës është ai që e kishte për detyrim ta ndalonte dhe nuk bëri gjithçka që kishte mundësi për ta ndaluar". Pra shkurt llafi, xhelatët komunistë që vunë në satër mbi 6000 shqiptarë, janë njësoj të pafajshëm sa viktimat e tyre. Ose anasjelltas: komunistët janë, sipas Myftarajt, poaq kriminelë sa njerëzit që i kthyen në kufoma e i dërguan në botën tjetër. Eh pikë e zezë... po edhe sikur të dojë të tallet njeriu me diçka apo me vetveten, nuk mund të arrijë në këto nivele ku shkon z.Kastriot Myftaraj!...

Më tej në të njëjtin shkrim (dt.26 janar) Myftaraj deklamon se kritikët e tezës së Berishës për "bashkëfajtorë e bashkëvuajtës" nuk duhet të presin pushtet, për shkak të fajit të tyre "historik", apo më mirë, - të shprehemi me termat e Kastriot Myftarajt, - të "mosveprimit të tyre kriminal". Ai e artikulon këtë tezë në paragrafin që po e japim më poshtë të plotë: "Dhe kulmi i ironisë është se këta kritikë të Berishës prapë donin të rrinin duarkryq dhe të shikonin sesi PD dhe Berisha do të hynte praktikisht në një luftë me forcat e ish-regjimit komunist, siç qendruan në 1997 dhe të prisnin që Berisha t'u jepte privilegjet (nënkupto pushtetin - shën. im, N.K.) që i patën humbur në 1944." Nuk ka se si thuhet më shqeto një gjë e tillë, sesa në termat që përdor publicisti në fjalë. Por se sa qendron ky argument i tij, kjo është një çështje tjetër.

Ai duket se tashmë e ka shenjuar si "target" shtresën e ish të persekutuarve nga komunizmi, (si një target "të paprekur" deri më sot) dhe po e siluron në mënyrat më agresive që mund të përdoren, pra, hëpërhë, përmes shtypit. Nga kjo pozitë, ai nuk ndryshon gjëkafshë nga prokurorët e xhelatët e kohës së komunizmit, që jo vetëm zhdukën çdo mundësi që njerëzit e kësaj shtrese të kishin ndonjëfarë pushteti, por tentuan edhe t'ua presin çdo mundësi shprehjeje, jetese e më së fundi edhe jete, duke i ekzekutuar. Myftaraj sot thotë e bën aq sa ka në dorë. Kam bindjen se ai, po të kishte mundësi të vepronte, (e sidomos nëse marrim në konsideratë ato që ka shkruar për probleme të tjera si psh., gegë-toskë, (dis)harmonia fetare, Ahmet Zogu, (ç)islamizimi i shqiptarëve etj.), them me siguri se nuk do të ngurronte të resiste edhe nga kujtesa e këtij kombi, ekzistencën e njerëzve të persekutuar nga komunizmi. Por të mos largohemi nga tema që po trajtojmë. Pra a u takon ish të persekutuarve të përpiqen të marrin pushtet politik në Shqipëri apo jo? Sipas Myftaraj, del se jo. Duke paraqitur argumentin e "trashëgimit të fajësisë". Por ky është një argument që nuk vlen, pasi në radhë të parë është një argument i ngritur nga komunistët. Prandaj Myftaraj duke qenë se është një bythec (në kuptimin pasues i dikujt, për më gjerë shih Fjalori i Gjuhës së Sotme Shqipe, fq.209) i (pseudo)argumentit komunist (por edhe i propagandës e akuzave të komunistëve ndaj kundërshtarëve të tyre), nuk duket se mund të bindë njeri me këtë. Thjesht edhe për faktin se si argument është antinjerëzor.

Më poshtë në këtë shkrim do të tregojmë se pse ish të persekutuarit, njëlloj si çdo shtresë tjetër, kanë të drejtë të organizohen politikisht e të tentojnë të fitojnë pushtetin në Shqipëri. Aq më tepër që kanë origjinë nga familje që politikën "ua heq oxhaku".

Edhe në shkrimin e Myftarajt në dinamikë të tij qëndron politika. Përkatësisht ajo e PD-së apo më saktë e z.Sali Berisha dhe e ajo e LZHK-së. Vetë Myftaraj mban një qendrim dukshëm, gati fanatik, pro politikës së PD, apo më saktë të z.Sali Berisha. Në shkrimin në fjalë (dt.25) ai dallon qartë tri shtresa politike të shoqërisë: 1.komunistët, sigurimsat dhe bashkëpunëtorët e Sigurimit, që gjithsej llogaritet se shkojnë në 250 mijë vetë, 2.antikomunistët tradicionalë (të persekutuarit politikë) që, sipas tij, llogariten të jetë më pak se shtresa e parë, le të themi 200 mijë vetë dhe 3.shtresa e ndërmjetme, e cila po të llogarisim totalin e popullsisë, del se përbën mbi 3/4 e popullsisë le të themi rreth 2 milion. Duke ndjekur këtë logjikë statistikash, shkojmë më tej duke sqaruar se PS është pasardhëse e shtresës nr.1. PD-ja rrjedh pothuaj nga shtresa nr. 3, ndërsa LZHK nga shtresa e antikomunistëve tradicionalë (nr.2). Kështu, duke qenë se Myftaraj e vendos veten në "shtresën e ndërmjetme" e politikisht në krah të PD-së, atëherë moralisht është e papranueshme që ai të sulmojë një grup tjetër social-politik e ta linçojë publicistikisht duke dhënë pretencën se nuk ka të drejtë të synojë pushtet. Jo për ndonjë gjë, por sepse kushdo që do ta bënte këtë, do të akuzohej menjëherë për parcialitet, argumenti i të cilit nuk mund të pranohej në asnjë analizë serioze. Një arsyetim i këtij shkrimi mund të bëhet sipas logjikës së interesave elektorale. Këtë e kupton çdokush, sepse sot në mediat shqiptare, gjithçka vërtitet rreth verdiktit të zgjedhjeve të ardhshme mbas 6 muajsh. Edhe shkrimi i Myftarajt shquan se është i nisur nga qëllime elektorale-propagandistike pro-PD-së. Por ky argument nuk ngre peshë, pasi është i natyrës utilitariste dhe jologjike. Ajo që e bën edhe më të pasaktë është vija ndarëse që ai vendos midis antikomunistëve tradicionalë dhe PD-së. Po t'i shtojmë kësaj edhe atë se ai është një argument i krijuar nga komunistët, atëherë bëhet edhe më pak i qendrueshëm.

***

Shkrimi i Myftarajt është me interes të analizohet edhe në aspektin e tij moral e etik. Ai përmban një numër kaq të pazakontë shpifjesh, e defamacionesh saqë nuk mund të heshtet më tej. Për fat të keq sot është bërë gati "modë", poshtërimi publik i tjetrit, pa asnjë shkak, përveç faktit se ai është gjallë dhe kërkon të jetojë jetën e tij. Në kohën e regjimit komunist, kjo teknikë poshtërimi kishte një tjetër dimension, dhe njerëzit etiketoheshin si "armiq të popullit" sikur të ishin sende. Edhe sot vazhdon e njëjta metodë, vetëm ka ndryshuar aparenca e këtij fenomeni, ndërsa thelbi ka mbetur i pandryshuar. Eshtë hequr monopoli i defamimit publik që e kishte Partia (PPSH), dhe sot e kanë në dorë të gjithë ata që kanë mundësi botimi (media, libra, agjenci webpage etj..). Kastriot Myftaraj është rast manuali për të kuptuar se deri ku mund të arrijë poshtërimi i tjetrit, që mund të jetë kundërshtar ideor. Mjafton t'u hedhësh një sy shkrimeve e librit të tij në dy variante, për ta kuptuar gravitetin e këtij fenomeni. Shkrimet e Myftarajt duken se janë produkt i dorës së një shkrimtari nën trysninë e një fantazie të harbuar, madje të tërbuar. Publicistika e tij në total mund të konsiderohet një fanta-publicistikë, (sipas gjedhes fanta-shkencë, fantastiko-shkencor). Në shkrimet e tij gjen rëndom krijimtari, fantazi e figuracion letrar, por shumë pak të vërteta e fakte të verifikueshme. Por kjo "gjini" e re e literaturës publicistike që ka fatin ta lëvrojë kaq vrullshëm Myftaraj, nuk do të thotë se është normale në aspektin moral. Për shkak të kësaj "risie", s'do me thënë se ai ka të drejtë në ato që nxin gazetave. Pasi krijimi i fakteve, sidomos në publicistikë, është krejtësisht kundër moralit të gazetarit, dhe i dënueshëm me ligj. Fantazia e krijimi mund të pranohen si të dobishme në letërsi, në arte të tjera, edhe në kinematografi, por absolutisht jo në publicistikë.

Meqë jemi në këtë pikë, kujtojmë se Myftaraj ka muaj të tërë që shpif e shpik nëpër gazeta të ndryshme, (edhe në "Tema") rreth fakteve që kanë të bëjnë me një lëvizje politike të iniciuar nga NMT Leka I - Mbret i Shqiptarëve. Psh., në këtë shkrim që po shqyrtojmë, ai thotë se: - 1.njerëzit e LZHK përdorin tezat e propagandën e PS dhe të Sigurimit të Shtetit kundër Berishës; 2.Marrëveshja e Mukjes përmban simbolikën e marrëveshjes Molotov - Ribentrop; 3.PLL me ndihmën e PD, arrin të nxjerrë aq deputetë, sa arka me flori rrëmbeu Zogu kur iku si cub më 1939; 4.të persekutuarit kritikë ndaj Berishës janë minorancë dhe kanë qenë bashkëpunëtorë të Sigurimit të Shtetit; 5.Leka Zogu është një trafikant droge; 6.antiberishizmi i "antikomunistëve" të diasporës është një ushqim i dhënë nga Sigurimi etj.. etj., për të mos u zgjatur më tej në këto përçartje fanta-publicistike.

T'u përgjigjesh këtyre shpifjeve & shpikjeve rast pas rasti duke i përgënjeshtruar, nuk do të mjaftonte një gazetë e tërë. Pastaj nuk do t'ia vlente, pasi thjesht do të përsërisnim gjëra që opinioni i njeh mjaft mirë. Nga të gjitha këto shpifje vlen të përgënjeshtrojmë vetëm atë që Kastriot Myftaraj e ka më për zemër, tezën e bashkëpunimit të ish-të persekutuarve me Sigurimin e Shtetit.

Së pari, nuk ka dalë ndonjë fakt, dhe unë nuk njoh ndonjë njeri nga diaspora në krye të LZHK-së në SHBA, apo njerëzit në forumet drejtuese të PLL, që të kenë qenë të lidhur me Sigurimin e Shtetit. Por ja si shkruan Myftaraj në "Tema": "Ata "antikomunistë" të diasporës që vazhdojnë të vjellin antiberishizmin e tyre të ushqyer nga PS dhe Sigurimi i Shtetit (S.SH), apo siç quhet sot, S(HI)SH, atyre u duhet kënduar e perifrazuar ajo kënga e Adelina Ismajlit...". Kjo frazë për antikomunistët e diasporës, është një shpifje e ndyrë, të cilën kanë guxim ta bëjnë vetëm njerëz pa kurrfarë burrnie e ndjenje turpi, apo "parvenu", siç është Kastriot Myftaraj. (Nëse ai do të kishte ndonjë fakt, afërmendsh do ta kishte thënë). Nuk do të na stilizonte në mënyrë aq vulgare një këngë të Adelinës. Po të jetë se Myftaraj di ndonjë fakt, është i lutur ta publikojë e të mos spekullojë si grua e keqe me insinuata si ato që ka bërë në shkrimin në fjalë. Njerëzit e LZHK në SHBA kanë emër e mbiemër, edhe të PLL në Tiranë njihen publikisht, u dihet origjina në disa breza. Nëse Myftaraj ka qejf tani të publikojmë biografitë familjare, le t'ia nisim atëherë... Si fillim, ai të shkruajë në "krijimin" e radhës se nga është dhe si ia quajnë prindërit e paraardhësit e tij.

Sepse me teknikën e shpikjes së fakteve, unë mund ta nxirrja, me lehtësinë e David Copperfield-it (iluzionistit të famshëm) Kastriot Myftarajn, një eskimez nga Groenlanda. Po të përdorja edhe unë teknikat e fanta-publicistikës sipas stilit të Myftarajt, mund të shkruaja me ton serioz nëpër gazeta apo libra, gjëra që vetë Myftaraj nuk i ka çuar nëpër mend. Dhe le të më lejohet të jap një shembull: "1.ai (Kastriot Myftaraj) është një murg, i cili ka kryer seminare teologjike jashtë shtetit, (pasi është i pamartuar dhe pa fëmijë, siç thotë Arian Çani); 2.origjina e tij është ambigue, pasi të jëmën e ka nga Golloborda, ndërsa të jatin një sllav (ose vlleh) të islamizuar nga një fshat i Devollit; 3.ai shtrembëron historinë e shqiptarëve, për shkak se i jati ka qenë mësues i historisë së PPSH e i marksizmit dhe njëkohësisht i implikuar me Sigurimin komunist; 4.ai shfaq simptoma demence mentale, qysh kur bëri një vizitë në shtetin grek, ku thuhet se mori një pako me të vëllanë; 5.Myftaraj është një shikas i Gazidedes dhe një agjent i Bin Ladenit, sepse..." - këtu nuk më eci më fantazia dhe e lash me kaq. Një sugjerim më erdhi nga një libër që mban emrin e Kastriot Myftarajt në kopertinë, të titulluar "Kalvari i Gjysëhanës", f.379, por nuk e pashë të arsyeshme ta përdorja e kësisoj të vishja kostumin e kopjacit e të plagjiatorit. Si përfundim të këtij argumenti, fantazia pjellore prej shkrimtari (si e Kastriot Myftarajt) nuk na çon gjëkundi, nëse duam të qullosim gjë që t'i rezistojë kohës dhe nëse nuk duam të bëhemi karagjozë shembullorë. Si një e një që bëjnë dy, edhe Myftaraj në shkrimin e tij ka shpifur në mënyrën më të paskrupullt, që do të thotë - më ndërgjegje të plotë për atë që po bën.

***

Së dyti, në garën politike, çdo forcë politike ka të drejtë të bëjë ato lëvizje apo të marrë ato pozicione që i duken më të frytshme në funksion të objektivave elektoralë. Nëse LZHK ka zgjedhur të mos bëjë aleancë me PD para zgjedhjeve, kjo s'do të thotë se ajo është e lidhur me PS-në, me Fatos Nanon, apo, siç fantastikon Myftaraj, me Sigurimin e Shtetit. Deri më sot nuk ka ndonjë element apo fakt të papërgënjeshtruar që të vërtetojë të kundërtën. Akuzat dhe historitë me Sigurim, nuk mund të kthehen aq lehtë në letërsi horror e publicistikë fantastike për të poshtëruar njerëz e forca politike. Ka 15 vjet që po i shohim se cilët kanë qenë vegla e shërbëtorë të Sigurimit. Tani s'ka vend më për hamendësime, kur ia dimë kaq mirë historitë njëri-tjetrit.

Duke e përmbledhur argumentin themi se çdo forcë politike, e vetëdijshme për forcën e vet, ka të drejtë të bëjë atë politikë që i ujdis më së miri në funksion të fitores. Nuk ka asnjë logjikë që dikush të bëjë politikë kundra vetvetes.

***

Së fundi, themi se gjërat duhen matur me të njëjtin kut. Dhe se ajo që dikuj i konsiderohet "normale", një tjetri s'mund t'i konsiderohet si "ves" apo "imoralitet". Parimisht, nëse një lëvizje politike e PD-së quhet e drejtë, mbështetësit e saj s'duhet ta konsiderojnë skandal kur e bën edhe dikush tjetër për interesat e veta. Nuk e kam fjalën për ndonjë rast të veçantë, por thjesht për t'u kuptuar se sot në vitin 2005, nuk mund të shkojnë më logjikat totalitariste, apo përdorja e klisheve me "Sigurim".

Për ta mbyllur këtë shkrim për "parvenu"-të, kam zgjedhur një shprehje të një filozofi të lashtësisë që thotë: "Një burrë mund t'i japë dinjitet rangut të tij, por asnjë rang s'mund t'ia shtojë dinjitetin një burri!" - Attius, filozof i lashtësisë.

Pas kërkesës së Kadaresë, Rrok Mirditës, Mentor Petrelës e Maks Cikulit

Spitali i Tiranës merr emrin Geraldina

Mbretëresha Geraldinë është një nga urat lidhëse të kombit me zhvillimin europian, ide së cilës ajo i qendroi besnike deri në fund. Ky propozim i jep institucionit një zgjidhje funksionale homogjene kuptimplote me lokalizimin në "Bulevardin Zog I".

Spitali i Tiranës merr emrin e MS Nënës Mbretëreshë Geraldina. Ky është vendimi që ka marrë ministri i Shëndetësisë Leonard Solis, pas një letre-propozimi të bërë prej katër emrave të mëdhenj si Kadare, imz.Rrok Mirdita, prof.Mentor Petrela dhe prof.Maks Cikuli.

Propozimi i këtyre katër intelektualëve është bërë që në tetor të vitit të kaluar, ndërsa vendimi i ministrit Solis është marrë në muajin dhjetor. Tashmë pritet vetëm formalizimi i këtij vendimi qeveritar që spitali i vjetër gjinekologjik, ndryshe materniteti i vjetër i Tiranës, të marrë emrin e Nënës Mbretëreshë.

Në propozimin e bërë thuhet se "Mbretëresha Geraldinë është një nga urat lidhëse të kombit me zhvillimin europian". Siç dihet ndërtesa e institucionit që merr emrin "Mbretëresha Geraldinë" është ndërtuar para ardhjes së komunistëve në pushtet në vitin 1944 dhe ka një arkitekturë italiane, që ndryshon shumë nga ajo e kohës së komunizmit. Kjo ndërtesë është në hyrjen veriore të "Bulevardit Zog I", te Stacioni i Trenit në Tiranë dhe me këto dy emra rrezatues, historia shqiptare duket sikur po merr dimensionin e saj real. Këtë gjë e përmendin edhe 4 personalitetet që bënë propozimin kur shkruanin se "Ky propozim i jep institucionit një zgjidhje funksionale homogjene kuptimplote me lokalizimin në "Bulevardin Zog I"."

Vendimi i ministrit të Shëndetësisë z.Leonard Solis me nr.535, theksonte se emërtesa do të jetë "Spitali universitar obstetrik gjinekologjik "Mbretëresha Geraldinë"."

Siç duket kohës së emërtesave të institucioneve, rrugëve, shesheve e veprave të ndryshme me emra komunistësh, po vjen fundit.

Sot në botë flitet për një tendencë të rikthimit të mbretërve, dhe kjo gjë në Shqipëri po reflektohet të paktën në aspektin simbolik. Të shpresojmë që ky vendim të jetë një ogur i mbarë për të ardhmen e monarkisë shqiptare me Mbretin Leka në fron.

N.K.

Ja propozimi i Kadaresë, Rr.Mirditës, M.Petrelës e M.Cikulit

Ministrit të Shëndetësisë z.Leonard Solis

Zoti Ministër

Kemi nderin t'Ju adresojmë këtë letër për institucionin në vartësi të Ministrisë që ju drejtoni.

Bëhet fjalë për Spitalin Universitar Obstetrik Gjinekologjik që njihet si "Materniteti i Vjetër".

Në toponimet shqiptare është reflektuar shpesh herë historia e vendit, por në gjysmën e shekullit të kaluar, doktrina e përgjithësimit kolektiv dhe e përjashtimit të individit, vazhdon të mbetet në subkulturën e shoqërisë së sotme.

Duke ju kërkuar ndjesë për kohën, Ju propozojmë që ky spital të quhej:

"Spitali Universitar Mbretëresha Geraldinë".

Emërtimi i institucionit shëndetësor të nënës e fëmijës me një nga figurat simbolike të kombit, do të ishte shprehje mirënjohjeje dhe homazh që i bëhet Mbretëreshës Geraldinë, paradigmë kjo që lejon korrigjimin e interpretimeve ideologjike.

Mbretëresha Geraldinë është një nga urat lidhëse të kombit me zhvillimin europian, ide së cilës ajo i qendroi besnike deri në fund.

Ky propozim i jep institucionit një zgjidhje funksionale homogjene kuptimplote me lokalizimin në "Bulevardin Zog I".

Në dedalin e historisë së shekullit të kaluar, emërtimi i institucionit të përtëritjes së kombit, shpresojmë të shërbejë Zoti Ministër, si simbol i perëndeshës Tyche ose Fortuna.

Ju falenderojmë për mirëkuptimin,

Ismail Kadare, Imzot Rrok Mirdita, Mentor Petrela, Maksim Cikuli

Tiranë më 25.10.2004

Përgjigjja e ministrit të Shëndetësisë z.Solis

Republika e Shqipërisë

Ministria e Shëndetësisë

Kabineti

Nr.4255 Prot.

Urdhër Nr.535

Datë 8.12.2004

"Për vënien e emrit të Mbretëreshës Geraldinë Spitalit universitar obstetrik gjinekologjik nr.1"

Me propozim të një grupi intelektualësh përbërë nga: Z.Imzot Rrok Mirdita, Z.Ismail Kadare, Z.Mentor Petrela, Z.Maksim Cikuli për vënien e emrit të Mbretëreshës Geraldinë, Spitalit universitar obstetrik gjinekologjik nr.1;

Urdhëroj

1.Vendosjen e emrit të Mbretëreshës Geraldinë, Spitalit universitar obstetrik gjinekologjik nr.1 Tiranë.

2.Emërtesa e Spitalit universitar obstetrik gjinekologjik nr.1 Tiranë, do të jetë si më poshtë:

Spitali universitar obstetrik gjinekologjik "Mbretëresha Geraldinë".

3.Ky urdhër hyn në fuqi menjëherë.

Ministri

Leonard Solis

Deklaratë për mediat e kryetarit të PLL Eqerem Spahiu

Spahiu: Qeveria harxhon 500 mijë dollarë për cunamin në Azi dhe harron shqiptarët nën borë

Qeveria ndoshta e ka më të lehtë të kontribuojë me 500 mijë dollarë për viktimat e cunamit në Oqeanin Indian, por në radhë të parë ajo duhet të interesohet për shtetasit e vet dhe duhet të zhbllokojë situatën e paralajmëruar, që është krijuar në Veri të vendit, sepse jemi në prag të një katastrofe humanitare.

Reshjet e mëdha të dëborës, bllokimi i rrugëve, mungesa e energjisë elektrike, shembja e shtëpive, shterrimi i rezervave ushqimore, kanë bërë që të izolohen dhjetëra mijë banorë në Veri të vendit.

Reshjet e dëborës nuk mund t'i ndalojë qeveria, por ajo duhej të ishte e përgatitur dhe të merrte të gjitha masat për të përballuar situatën e krijuar. Zonën veriore të vendit nuk e zuri cunami si në vendet e Oqeanit indian, por e zuri bora që parashikohej.

Dikur qeveritë merrnin masa që në zonat malore të cilat mund të izoloheshin nga bora, të dërgoheshin rezerva ushqimore, ilaçe, transformator rezevë, lëndë djegëse, etj., ndërsa sot as nuk mund të bëhet fjalë për ndonjë masë paraprake dhe reshjet e fundit nxorën në pah dobësitë e qeverisë në këto drejtime.

Qeveria ndoshta e ka më të lehtë të kontribuojë me 500 mijë dollarë për viktimat e cunamit në Oqeanin Indian, por në radhë të parë ajo duhet të interesohet për shtetasit e vet dhe duhet të zhbllokojë situatën e paralajmëruar, që është krijuar në Veri të vendit, sepse jemi në prag të një katastrofe humanitare.

Partia Lëvizja e Legalitetit tashmë është futur në fazën e pregatitjeve për zgjedhjet parlamentare të verës së ardhshme. Në mbledhjen e fundit me kryetarët e degëve të PLL në rrethe, kemi dhënë udhëzimet përkatëse ku ndër më kryesoret do të jetë dhe përzgjedhja e dy-tre kandidaturave për 100 zonat elektorale, të cilat do të vihen në dispozicion të LZHK-së.

LZHK-ja është në fazën e konstituimit të strukturave elektorale lokale ku drejtuesit e PLL janë hedhur në bazë për t'i kontribuar sa më shumë LZHK-së në këtë fazë shumë të rëndësishme të saj.

Spahiu: Ja si po përgatitemi për zgjedhjet

Paraditën e së premtes së datës 28 janar 2005, në Selinë e PLL në Bulevardin "Zog I", kryetari i PLL z.Spahiu dha një konferencë për mediat lidhur me situatën katastrofike të ditëve të fundit, krijuar për shkak të reshjeve të dëborës.

Në prononcimin e tij kryelegalisti shprehu shqetësimin e thellë për këtë situatë dhe pasojat e mundshme, që rrezikojnë një katastofë humanitare në Veri të vendit.

Për ilustrimin e shqetësimeve të mësipërme, z.Spahiu përmendi bllokimin e rrugëve, mungesën e energjisë elektrike, shembjen e shtëpive, rrezikun nga orteqet e dëborës dhe shterrimin e rezervave ushqimore, të cilat bashkë me mungesën e ujit të pijëshëm e kanë rënduar situatën deri në kufijtë ekstremë.

Lidhur me të gjithë këto komponentë të krizës, kryetari i PLL evidentoi papërgjegjshmërinë e qeverisë dhe mungesën e përgatitjeve për parandalimin e katastrofës, qoftë në drejtim të dërgimit të rezervave ushqimore, barnave, lëndëve djegëse, ashtu edhe në riparimin e defekteve për rifillimin e furnizimit me energji dhe furnizimin me transformatorë në zonat e izoluara nga dëbora dhe ngricat.

Në fund të propononcimit të tij z.Spahiu i bëri mediat me dije lidhur me përgatitjet intensive të PLL për zgjedhjet e ardhshme parlamentare në radhët e koalicionit politiko-zgjedhor të LZHK.

"Në këtë kuadër - sipas kryelegalistit - PLL u ka shpërndarë strukturave udhëzimet për përzgjedhjen e dy-tre kandidaturave legaliste në të 100 zonat zgjedhore të vendit dhe përfundimin me sukses të fazës së ristrukturimit të strukturave zgjedhore në bazë dhe qendër, duke i kontribuar LZHK në këtë fazë të rëndësishme të zhvillimit të saj.

Korresp. i "Atdheu"

OSBE, takim me legalistët krutanë

Ditën e enjte, më datë 27 janar 2005, në selinë e PLL të Degës Krujë, në qytetin e lashtë të Krujës së Skënderbeut dhe Abaz Kupit u zhvillua një takim i përfaqësuesve të OSBE me drejtuesit më të lartë të kësaj dege: kryetarin e degës së PLL Krujë dhe njëkohësisht anëtar i Komitetit Drejtues të PLL z.Enver Kaloshi, nënkryetarin e Degës z.Ramazan Kupi dhe sekretarin e saj z.Ahmet Duka.

Përfaqësuesja e misionit të OSBE z.Ayshia Saran, në këtë takim u interesua të mësonte lidhur me organizimin, shtrirjen e strukturave të PLL dhe për aspekte të organizimit të kësaj dege. Ajo gjithashtu u interesua të dinte lidhjet që ka PLL me LZHK dhe raportet institucionale midis PLL si partia kryesore e këtij koalicioni politiko-zgjedhor, si dhe format e angazhimit konkret të saj në këtë Lëvizje të iniciuar dhe drejtuar nga NMT Mbreti Leka I-rë.

Në përgjigjen e tij për sa më sipër, z.Kaloshi theksoi se PLL e kësaj dege drejtohet nga një komitet drejtues me 19 anëtarë, nga të cilët 17 janë me arsim të lartë, dhe se kjo degë ka shtrirje të nëndegëve në të gjithë rrethin dhe se 80 përqind e qendrave të votimit janë të mbuluara me seksione, në mbrojtje dhe në kontroll të votës.

Z.Ahmet Duka, sekretar i degës dhe njëkohësisht anëtar i Këshillit Kombëtar të PLL, teksa mori fjalën theksoi se kjo degë ka afro 400 anëtarë dhe nëndegë në të gjithë njësitë vendore të rrethit.

"Aktualisht jemi në fazën e strukturimit të seksioneve në bazë të udhëzimeve të reja. Kemi forumin rinor ku aderojnë 74 të rinj e të reja, funksionon rregullisht dhe konform Statutit të partisë edhe Senati i Veteranëve, që drejtohet nga një pinjoll i familjes Kupi, i nderuari veteran legalist z.Fadil Kupi, dhe është në hapa përfundimtarë ngritja e forumit të Gruas legaliste, ku nismëtare janë një grup intelektualesh të njohura krutane", - theksoi z.Duka.

"Ne kemi ardhur në Krujë me mendimin se PLL është forcë kryesore politike. Cilat janë argumentat tuaja në favor të këtij mendimi", i pyeti z.Saran drejtuesit legalistë krutanë.

Në përgjigjen e tij z.Kaloshi argumentoi se "... zgjedhjet e manipuluara e kanë deformuar dhe fshehur formatin zgjedhor të degës sonë me anë të shifrave spekullative, por realisht ne mendojmë se jemi forcë kryesore në këtë rreth, po të mos marrim parasysh manipulimet që ka rrezik të përsëriten edhe në këto zgjedhje, pasi dy forcat kryesore, me konsensus të plotë, ia hoqën PLL mundësinë e kontrollit mbi procesin zgjedhor me dhunë kartonash".

Ndërsa pyetjes "PLL do të dalë më vete apo bashkë me LZHK në zgjedhjet e ardhshme paralamentare??", z.Kaloshi iu përgjigj: "LZHK është koalicion i disa partive, ndër të cilat PLL është parti dominuese dhe këtë lëvizje e drejton udhëheqësi ynë shpirtëror, i cili nuk ka synime personale, por vetëm idealin për zhvillimin kombëtar".

Në fund të takimit, në formën e një përmbledhjeje të misionit të PLL dhe LZHK, z.Kaloshi u tregoi dhe zbërtheu përfaqësueseve të OSBE kuptimin e stilemës së Mbretit Zog "Atdheu mbi të gjitha" dhe atë të NMT Mbretit Leka "Paqe, bashkim, vëllazërim".

Korresp, i "Atdheu".

PLL nuk mund të bëhet parti e kompromiseve të turpshme me të majtën

Ja pse PLL ka të drejtë të ketë komisioner

Nga Murat Basha

"Aleanca për Integrimin" është në prag të shpërbërjes, për arsye se z.Nano nuk do që të lërë zona të lira për aleatët.

Duke shfrytëzuar hapësirat e lëna me qëllim në Kodin Zgjedhor, të miratuara me forcën e kartonit në Kuvend, PS-ja kërkon që të përfitojë sa më shumë vende në Parlament, duke mos iu lënë thuajse asgjë partive të tjera aleate.

PS dhe z.Nano kanë hedhur në lojë kartat e tyre të fundit, për të mundësuar realizimin e synimit të kryesocialistit drejt kolltukut presidencial, duke shpresuar edhe te ndonjë pazar politik me forcën më të madhe "opozitare". Për të realizuar këtë, ai kërkon "garanci maksimale", duke krijuar hapësira për marrjen të sa më shumë vendeve në proporcional.

Në këtë situatë është i pakuptueshëm, bile edhe absurd, qëndrimi i disa partive dhe mediave opozitare, që qëndrojnë pas tyre, të cilat i kanë përqëndruar energjitë për të luftuar PLL dhe LZHK. Kjo luftë ndaj tyre nuk ka as moral dhe as luajalitet.

Nuk ka vend në botë, flasim për vendet e zhvilluara si Angli, SHBA, Francë, Belgjikë etj, ku si referenca për zgjedhjet të merret për bazë rezultati mesatar i dy zgjedhjeve të marra sëbashku sic u kërkua nga ndonjë parti para zgjedhjeve të 2001-shit, që pretenduan me cdo kusht të renditeshin para PLL.

Në vitin 1996 hymë në zgjedhje duke u bazuar në rezultatin e zgjedhjeve të vitit 1992, ndërsa në vitin 1997 hymë në zgjedhje me rezultatin e zgjedhjeve të vitit 1996.

Po përse në vitin 2005 kërkohet nga disa parti që të merret për bazë rezultati i 2001 për parlamentin dhe për disa parti rezultati i zgjedhjeve vendore të 2003, në përzgjedhjen e subjekteve që do të kenë komisionerë në zgjedhjet parlamentare të këtij viti??! Nuk besoj se ky rast ka precedent në botë.

Zgjedhjet e '97-s, 2000, 2001 e 2003 ishin të manipuluara. Kjo nuk ka dyshim. Dhe si të tilla ato ishin të manipuluara edhe për PLL.

Megjithatë, duke përdorur kritere të ndryshme, me votën e shumicës së kartonave u arrit shmagia e PLL nga e drejta e pasjes së komisionerëve dhe rrjedhimisht edhe e drejta e ligjshme për monitorimin dhe kontrollin e votës.

Me grabitjen e votave të referendumit, PLL siguroi provën e shkatërrimit të verdiktit zgjedhor dhe formatit real të mbështetjes popullore, gjë që mundësohet edhe nga ky kod zgjedhor që është miratuar.

Përsa i përket kontributit historik të PLL në skenën e pluralizmit politik shqiptar, besojmë se nuk është nevoja ta përmendim, pasi historia e Shqipërisë nuk fillon më '45-ën sikundër pretendojnë komunistët, por as edhe në '91 dhe '92, siç duan ta reklamojnë disa parti.

Historia e pluralizmit shqiptar fillon më 1920. Nga 1920 dhe deri në 1924 kemi një historik të rezultateve elektorale. Partia Popullore e Ahmet Zogut ka qenë fituese në zgjedhjet e atyre viteve. Vazhduese e Partisë Popullore është sot PLL.

Kur nga nga kundërshtarët tanë aludohet apo akuzohet për identitetin tonë historik dhe elektoral, ne legalistëve na lind e drejta për të kërkuar referenca në të kaluarën e afërt dhe të largët historike, gjë që natyrisht nuk u pëlqen disa partive të vogla opozitare, të cilat po përpiqen me çdo kusht të minimizojnë rolin dhe influencën e PLL në radhët e opozitës sot, si dhe nesër në qeverisje. PLL është opozita më e vjetër antifashiste dhe antikomuniste. PLL nuk hyn në koalicione zgjedhore për të kënaqur egot apo ambicjet e një grupi njerëzish, të cilët kërkojnë të punësohen në parlament apo ekzekutiv.

PLL nuk është parti e kompromiseve të turpshme me të Majtën dhe nuk ka e ka votuar e miratuar kushtetutën antishqiptare, mbi të cilën sot është hartuar kodi zgjedhor denigrues dhe diskriminues për PLL dhe LZHK. Kodi aktual Zgjedhor, jo vetëm që do të deformojë verdiktin zgjedhor në zgjedhjet e ardhshme parlamentare, por do ta penalizojnë rëndë opozitën, duke ruajtur pushtetet e socialistëve dhe bastionet pushtetore të tyre, pavarësisht nga humbja e pritshme e socialistëve.

P.LL kërkon të prezantohet në këtë betejë zgjedhore me njerëzit e saj më të mire. Pra me ata që kanë treguar se dinë të prodhojnë politikë dhe çka është më e rëndësishme, dinë të mbrojnë vlerat fondamentale të programit të saj, që nënkupton interesat e kombit.

Ne nuk i ofrojmë opozitës në radhët e saj aventurierë politikë, apo njerëz mediokër, pa kulturë shoqërore dhe profesionale. Por një gjë është evidente: Legaliteti sot është në një situatë delikate në raport me ardhmërinë. Nga këto zgjedhje varet kryekëput e ardhmja e Legalitetit.

Nëqoftëse ne do të prezantohemi në fushatën zgjedhore dhe në parlamentin e ardhshëm me dinjitet, ne do të arrijmë të thithim në radhët e PLL e LZHK -së një pjesë të mirë të fluksit elektoral që votoi për Mbretin Leka I-rë në Referendumin e vitit 1997.

Janë shumë arsyet të cilat nuk është vendi për t'i përmendur, sepse duan një trajtim të veçantë analitik, po për ne do të ishte e pafalshme që të kemi në parlament deputetë të cilët për 48 muaj rrjesht nuk kanë folur asnjëherë për Mbretin Leka I-rë dhe në emër të idealeve, vizionit dhe interesave të PLL.

PLL nuk i ofron vendit dhe opozitës së vërtetë njerëz të cilët ambicjet politike, meskinitetet, apo arsyet e tjera..., i vënë mbi interesat madhore. Nëqoftëse themi se kemi histori të lavdishme dhe të kaluar të pa kompromentuar, duhet të veprojmë me racionalitet, që e tashmja dhe e ardhja të jenë po ashtu - të pa komprometuara.

PLL sot është më e konsoliduar se më parë. Në partinë tonë mund të gjesh specialistë të të gjitha fushave, të cilat përbëjnë një kontigjent të aftë të ekzekutivit të nesërm.

Ekipi drejtues i PLL-së e ka prezantuar atë me dinjitet para shqiptarëve. Ne besojmë se do t'i ofrojmë opozitës elemetë cilësorë në legjislativ dhe ekzekutiv.

Ne nuk ofrojmë kontigjente dhe persona që bëjnë llogarira për t'u bërë deputet të shtyrë nga motive të errëta, sepse ne nuk mund t'i lejojmë vetes luksin që të zgjedhim deputetë, të cilët ose do të ishin kllounë të përkryer, ose memecë të veshur shik, sepse nuk do të bënim gjë tjetër veçse do të hiqnim gurin e do të vinim drurin. Sepse, çfarë është më e keqja, kësisoj do të bënim "harakiri politik", duke varrosur PLL-në e më tej LZHK-në.

Ne nuk i ofrojmë frymës opozitare përfaqësuese autentike e së cilës është sot LZHK-ja dhe qeverisjes së nesërme, figura të komprometuara. Ne nuk ofrojmë njerëz pa reputacion.

Në kontekstin e fillimit të ndryshimeve madhore në kuadër të LZHK, ne legalistët premtojmë kontigjentin më të mirë, bazuar në vlera morale, politike dhe profesionale.

Kjo është arsyeja që disa formacioneve opozitare u ka hyrë frika nga PLL dhe LZHK, ndaj kërkojnë me çdo kusht të sfumojnë vlerat e tyre të spikatura dhe të rrënjosura thellë në mentalitetin shqiptar.

Nëse sulmet kundër PLL dhe LZHK janë vazhdim i skemave komuniste dhe antishqiptare, atëherë duhet të jemi të kujdesshëm dhe intransigjentë në mbrojtje të interesave të Shqipërisë, Mbretit dhe PLL.

Takim konsultativ i LZHK-së në Fier

Ditën e enjte, më datë 27 janar 2005, në kuadër të përgatitjeve për konstituimin e LZHK-ve lokale, në qytetin e Fierit u organizua një takim konsultativ.

Në këtë takim, krahas drejtuesve lokalë të Partisë "Lëvizja e Legalitetit", Partisë Konservatore, Partisë "Lidhja Fshatare e Shqipërisë" dhe Partisë Demokrate të Rinovuar, merrnin pjesë dhe disa individë të tjerë që, për momentin, ishin të paangazhuar politikisht.

Nga qendra e LZHK-së kishte ardhur deputeti dhe kryetari i Partisë Demokrate të Rinovuar z.Dashamir Shehi. Për Partinë "Lëvizja e Legalitetit" merrnin pjesë sekretari i Përgjithshën z.Artan Tujani dhe drejtori i Departamentit të Organizimit z.Novruz Ndregjoni.

Takimin e hapi zotëri Dashamir Shehi, i cili fillimisht përmendi faktin se në kuadër të konstituimit të LZHK-ve nëpër degë, nga NMT Leka I, atij (D. Shehit), i ishte caktuar që të mbulonte rrethin e Fierit dhe ishte pikërisht ky qëllimi i atij takimi. Më pas z.Shehi bëri një përshkrim të këndshëm për filozofinë e LZHK-së, duke e quajtur atë si një lëvizje të re të qendrës së djathtë, të madhe e gjithpërfshirëse, që nën drejtimin e NMT Leka I merrte përsipër ndryshimin e realiteteve aktuale në dobi të shqiptarëve.

Ai në vijim vlerësoi kontributet e deritanishme të partive përbërëse të LZHK-së, e veçanërisht ato të PLL, si një parti që ka vuajtur më shumë se çdokush tjetër peshën e diktaturës dhe që ka mbajtur gjallë deri në ditët e sotme idealin zogist, e që gjatë gjithë kohës ka vepruar në favor të Atdheut e Mbretit, si dhe u shpreh i sigurtë se këto kontribute do të vlerësohen edhe në të ardhmen. Por, - tha Shehi, - LZHK-ja është më shumë se partitë përbërëse.

Për këtë ai shprehu nevojën që të gjithë shqiptarët e ndershëm dhe atdhetarë të aderojnë në LZHK dhe të krijohen të gjithë hapësirat e nevojshme që ato ta ushtrojnë kontributin e tyre.

Ai e vlerësoi këtë si një moment kyç dhe me delikatesë solli në vëmendje një shqetësim të pretenduar nga disa drejtues të nivelit të dytë të LZHK-së se "disa struktura lokale të PLL, përmes synimit për të mbajtur barrën kryesore në Lëvizjë, po bëhen pengesë për afrimin e elementit të ri (!!!)".

Z. Shehi shprehu bindjen dhe vendosmërinë e tij për ruajtjen e identitetit politik të subjekteve përbërëse në koalicionin LZHK.

Në mënyrë të hapur ai bëri publik faktin se në LZHK qarkullojnë dhe opinione që roli i partive, veçanërisht i PLL, duhet të sfumohen dhe u distancua prej tyre. Largtas ai foli edhe për "disa probleme të brendshme të PLL-së(!!!)", që më vonë u kuptua se kishin të bënin me marrëdhëniet me kryesinë e PLL të një pjese të deputetëve.

Një pjesë të konsiderueshme në fjalën e tij e zuri nevoja e përgatitjeve serioze për organizimin në qytetin e Fierit të një takimi të madh ku do të marrë pjesë edhe Udhëheqësi i Lëvizjes, NMT Leka I. Për këtë, - u shpreh ai, është e nevojshme ngritja e një grupi i cili do të shërbejë edhe si bërthamë e LZHK-së. Për përbërjen e grupit ai kërkoi që të ketë konsensus, mirëkuptim dhe tolerancë. Ai e konsideroi këtë si një grup që vetëm do të mbante barrë dhe përgjegjësi. U duk sikur z.Shehi e kishte të paracaktuar një emër për drejtues të grupit nismëtar të LZHK-së në qytetin e Fierit, por asnjëherë gjatë fjalës së tij nuk e përmendi atë.

Pasi z.Shehi përfundoi, kryetari i degës së PLL Fier z.Rexhep Krasniqi, e pyeti parafolësin dhe të dërguarin nga qendra e LZHK-së, nëse ai kishte ndonjë mandat të shkruar për emërimin e kryetarit lokal të LZHK-së. Z.Shehi, fillimisht e kuptoi pyetjen si një mandat për të vepruar në emër të tij (D. Shehit), por pas insistimit të z. Krasniqi, z. Shehi deklaroi se asnjë përson nuk është mandatuar për të qenë kryetar i LZHK-së për qytetin e Fierit dhe se ky person do të zgjidhet nga njerëzit e vetë bazës.

Z. Artan Tujani, sekretari i Përgjithshëm i PLL-së, duke ju drejtuar z. Shehi, tha se në PLL nuk ka asnjë problem të brendshëm dhe çështja e një pjese të deputetëve ka marrë fund qysh në mbledhjen e Këshillit Kombëtar të PLL të muajit nëntor 2003, mbledhje në të cilën deputetët, për veprimet e tyre të turpshme, u ndëshkuan në mënyrën më pak të merituar. Qysh nga ajo kohë e në vazhdim në PLL ka harmoni dhe shëndet të plotë. Tashmë të gjithë e dinë se ajo pjesë e deputetëve, me veprimet e saj, nuk përfaqëson më PLL-në.

Sekretari i Përgjithshëm i PLL tha se "partia jonë e ka marrë shumë seriozisht pjesëmarrjen në LZHK, funksionimin dhe përparimin e saj. Pikërisht për këtë arësye, të shtunën e kaluar u zhvillua një mbledhje e zgjeruar me kryetarët e degëve te PLL, në të cilën u dhanë porosi të prera që degët lokale të PLL-së të japin kontributet maksimale në funksion të LZHK-së".

"Askush, - vijoi ai, nuk mund të verë në diskutim pjesëmarrjen dhe peshën e PLL në LZHK, sepse partia jonë e ka provuar këtë në mënyrë të përsëritur, duke qenë jo vetëm në krah të çdo nisme të ndërmarrë nga Mbreti Leka, por edhe nga Mbreti Zog I.

Legalistët nuk ushqejnë asnjë xhelozi për pjesëmarrësit e tjerë në Lëvizje dhe këtë e kanë dëshmuar me vullnet të plotë dhe pa asnjë mëdyshje edhe nga pikpamja formale kur, sëbashku me partinë Konservatore dhe partinë "Lidhja Fshatare Shqiptare", kanë nënshkruar marrëveshjen e partive politike për krijimin e koalicionit zgjedhor "Lëvizja për zhvillim Kombëtar", në pikën 7 të së cilës shkruhet shprehimisht se "Ne, partitë nënshkruese të kësaj marrveshjeje, jemi të hapur për pranimin në këtë grupim (koalicion) edhe të subjekteve të tjera që pranojnë pa kushte programin dhe platformën e saj". Por, minimumi i anës formale e kërkon që këtë marrveshje ta nënshkruajnë edhe të gjithë ato që e konsiderojnë veten aktorë dhe faktorë në LZHK.

Shembullin e tolerancës e dhanë në mbledhje edhe dy kryetarë degësh, të cilët, njëri në shenjë respekti dhe tjetri për pamundësi, hoqën dorë nga përgjegjësia për të qenë kryetar lokal i LZHK-së.

Nëse, siç doli edhe nga mbjedhja me kryetarët e degëve, legalistët kanë ndonjë shqetësim, ky buron nga fakti se ata (legalistët), krahas përgjegjësive institucionale kanë edhe një përgjegjësi të posaçme, përgjegjësinë morale, që besoj se është më e madhe se e para".

"Legalistët, - vijoi z.Tujani, kanë arsye të ligjshme të preokupohen nëse kërkesa e Mbretit Leka I: "Ne kërkojmë angazhimin e intelektualëve dhe politikanëve të guximshëm e me vizion, me aftësi organizative dhe të ditur. Atdheu ka nevojë për njerëz me ndershmëri zyrtare, me forcë karakteri dhe integritet të pastër moral.", shpallur në Mesazhin drejtuar Kombit Shqiptar me rastin e shpalljes se "Lëvizjes për Zhvillim Kombëtar" më datë 29 maj 2004 - po zbatohet si duhet në ngritjen e strukturave të LZHK-së në qendër e në rrethe.

Vërtet LZHK "është një Lëvizje që synon të bashkojë çdo lëvizje...", dhe si e tillë është e madhe, por ajo nuk është një Lëvizje Humanitare, që të ushqejë me tasa supe pensionistët dhe të pabukët e politikës shqiptare, apo më keq, të shërbejë si qendër rikuperimi për të aksidentuarit e kësaj politike.

Përsa i përket deklarimit të z. Shehi se në LZHK ka eksponentë që kërkojnë që të sfumohet zëri i Legalitetit, z.Tujani e falenderoi zotni Shehin për distancimin personal dhe tha se ishte në dijeni të atyre zërave të cilët kërkonin që "Legalitetin ta kalonin në ilegalitet".

Por Partia "Lëvizja e Legalitetit", - vijoi ai, është një parti me fytyrë të pastër e cila nuk i trembet ballafaqimit me shqiptarët, ndjehet krenare për këtë dhe askush nuk duhet të ketë frikë nga një gjë e tillë. Vërtet shumica e identifikojnë PLL si një parti monarkiste dhe LZHK-ja nuk ka synime të tilla, por, PLL është edhe një parti kombëtare, besnike e kujtimit dhe e frymës se burrave të Rilindjes dhe të Pavarësisë Kombëtare, besnike e virtyteve të fisit, trashëguese e traditave të besës, të nderit dhe të burrërisë, e mbështetur në fuqinë e shenjtë të familjes, moralin dhe në zakonet më të shëndosha të vendit, me bazë ideje dhe veprimi "Atdheu mbi të gjitha". Si e tillë, ajo i bën nder çdokujt që e ka në krah.

Z.Tujani ngriti shqetësimin e legalistave se është bërë pak për atë çka Mbreti Leka I-rë ka deklaruar më 26 janar 2004 se "Lidershipi i një lëvizjeje serioze do të organizojë teknologjinë moderne institucionale, proçedurat, mekanizmat, rregullat, kriteret, normat, idetë racionale, për të bërë të mundur instalimin e konceptit modern të drejtimit me ekip, që e konstatoj se mungon. Kjo realizohet nëpërmjet vendim-marrjes institucionale, duke u bazuar në principet e kolegjialitetit, të besueshmërisë, të rotacionit, të votës së fshehtë dhe të lirë, të cilat dyshoj se mungojnë."

Në fund të fjalës së tij z.Tujani i kërkoi pjesës legaliste që ishte në takim, që të tregoheshin tolerantë dhe bashkëpunues, në mënyrë që të tregonin shembullin e tyre.

Kryetari i degës së PLL z.Rexhep Krasniqi, tha se "PLL do prezantohej në LZHK-në lokale me një komitet drejtues, në të cilin merrnin pjesë 17 anëtarë me arsim të lartë si dhe me 120 seksione të PLL të shtrira në të gjithë rrethin". Ai këmbënguli që kryesimi i LZHK-së në rrethin e Fierit t'i takonte PLL-së.

Në fjalën e tij, drejtori i Departamentit të organizimit z.Ndregjoni, ndër të tjera theksoi: "PLL është parti e privacioneve të mëdha, e përndjekur për shkak të kontributeve atdhetare, vlerave dhe traditave. Ata që e nënvleftësojnë atë, gabohen rëndë. Sepse këtë gabim nuk guxoi ta bëjë as komunismi, që e njihte mirë fuqinë e saj. PLL si përfaqësuese e aspiratave kombëtare në të gjithë jetën e saj politike, por sidomos gjatë kësaj Legjislature, me anë të kryetarit të saj z.Spahiu, në parlament, media e kudo - ka mbrojtur me vendosmëri të drejtat e shenjta të kategorive më të persekutuara të popullit dhe të së Djathtës shqiptare, siç janë të drejtat e shenjta kombëtare për Kosovën, Çamërinë, të Përndjekurit politikë dhe pronarët e ligjshëm.

Këtu në Fier, ku këto kategori shoqërore janë të konsiderueshme numerikisht dhe politikisht, nuk ka kuptim që LZHK të mos përfaqësojë e të përfaqësohet fuqishëm nga individë të shquar të komuniteteve çame, kosovare, e myzeqare, pra të të Përndjekurve dhe pronarëve myzeqarë dhe gjithë nacionalistëve të kësaj treve me tradita të shquara atdhetare.

Dega e PLL Fier ka në përbërje dhe në mbështetje përfaqësues të shquar të këtyre komuniteteve, ndaj në vazhdim të kësaj logjike, edhe LZHK-ja duhet të ndërtohet mbi këtë bazament shoqëror dhe politik", - e mbylli fjalën e tij z.Ndregjoni.

Diskutantët e tjerë vunë në dukje jehonën e madhe që ka gjetur në popull Lëvizja e ndërmarrë nga Mbreti Zog, si dhe shprehën shqetësimin se nuk kishin akoma në dorë një program të shkruar të LZHK-së.

I përfoluri si i paracaktuar për drejtimin e LZHK-së në qytetin e Fierit, z.Iljaz Vrioni, pasi foli me konsiderata të larta për Mbretin Leka I-rë, përfundoi duke thënë së "nuk e kishte me dëshirë të ishte drejtues i LZHK-së për rrethin e Fierit, por nëse do t'ja kërkonin, ai do ta ndjente për detyrim". Ai tha gjithashtu se "nuk do të pranonte asnjë detyrë jashtë konsensusit të të gjithë pjesëmarrësve".

Takimi përfundoi me vendimin për t'u takuar përsëri javën e ardhshme.

Korresp. "Atdheu"

Kontributi i Zogut për të djathtën shqiptare

Nga Astrit Kola

Zogu kurorëzoi triumfin e të djathtës

Ju z.Myftaraj nuk sillni kurrfarë faktesh tek spekulloni me përfundimin tuaj se "Zogollët i kanë bërë një dëm të madh të djathtës shqiptare, duke e përçarë në 1920, duke e delegjitimuar në 1924, duke e përçarë e paralizuar në 1942-1943 dhe të njëjtën lojë po e bëjnë edhe në 2004. Tash e djathta duhet t'ua thotë hapur disa të vërteta Zogollëve dhe ndjekësve të tyre".

A mund të na thoni z.Myftaraj se cilën të "djathtë shqiptare" përçau Ahmet Zogu më 1920, dhe nga cilët "djathtistë" përfaqësohej "e Djathta e përçarë"?!!

A mund t'i mohoni ju z.Myftaraj faktet historike se pikërisht e Djathta e bashkuar në idealet e Rilindjes kombëtare - bëri Kongresin e Lushnjes, organizoi e udhëhoqi luftën heroike për çlirimin e Vlorës më 1920 dhe ndërtoi me përkushtim e aftësi madhore shtetin shqiptar pas Konferencës së Versajës dhe në kushtet më të vështira për Shqipërinë londineze?

A mund ta mohoni ju z.Myftaraj kontributin madhor të Ahmet Zogut në këto zhvillime dramatike e njëkohësisht shpëtimtare për fatet e Atdheut?

A mos vallë këto vepra madhore i bëri e Majta shqiptare, ngaqë e "Djathta" paskërka qenë përçarë nga Ahmet Zogu!?

Pra ku e shihni ju përçarjen e së Djathtës nga Ahmet Zogu në këtë aksion madhor politiko-ushtarak të së Djathtës në vitin 1920 dhe cilat janë faktet që servirni në përfundimin tuaj!!!

Vetë fakti që Ahmet Zogu u emërua ministër i Brendshëm i qeverisë së dalë nga Kongresi i Lushnjes, ishte një lëvizje politike e djathtë dhe vendosja e autoritetit të një qeverie dhe shteti të drejtuar nga përfaqësuesit më emeninentë të së Djathtës së atëhershme shqiptare - ishte gjithashtu një konsolidim i pozitave institucionale të së Djathtës shqiptare.

Edhe realizimi me sukses i detyrës së vendosjes së rendit dhe qetësisë nga ministri i Brendshëm Ahmet Zogu në bashkëpunim me krerët e fiseve dhe klaneve në të gjithë Shqipërinë, ishte gjithashtu një angazhim dhe synim i forcave të djathta konservatore që përbënin shtyllën kurrizore të klasës politike të asaj kohe.

Natyrisht që krerët e fiseve dhe klaneve me ndikim të fuqishëm në të gjithë vendin, nuk mund të ishin elementë të majtë, pra që, kryesisht, vinin nga "rrogozi".

Ahmet Zogu nuk mund ta përçante të djathtën, sa kohë që pranoi detyrën e vështirë të ministrit të Brendshëm. Sepse po të vepronte si përçarës, do të detyrohej të firmoste dështimin në këtë detyrë, ndërkohë që i kish vënë vetes synimin madhor për kryerjen me sukses të saj, si shkallare e sigurt e pushtetit që kurrsesi nuk mund të synohet e arrihet mbi dështimin.

Pra, në të gjitha këndvështrimet, viti 1920 dhe ato që pasuan, çuan në afirmimin dhe konsolidimin e së djathtës shqiptare, në "kurorën" e së cilës "margaritari" kishte emrin Ahmet Zogu.

Por edhe Lufta e Vlorës e vitit 1920 ishte vepër e ideuar dhe drejtuar nga e Djathta shqiptare, madje ishte rrjedhojë e vendimeve dhe vendosmërisë së saj, të demonstruara hapur që në Kongresin e Lushnjes.

Pikërisht dhe menjëherë pas Kongresit të Lushnjes, u ngjiz idea e çlirimit të Vlorës nga ushtritë italiane dhe u hartua kërkesa për largimin e saj nga trojet shqiptare, gjë që i parapriu edhe ultimatumit të famshëm drejtuar Gjeneral Piaçentinit.

Vendosja e autoritetit të shtetit dhe qeverisë shqiptare në të gjithë territorin administrativ të definuar nga Konferenca e Paqes ishte detyra madhore e së Djathtës që realizoi dhe vulosi vendimet e Kongresit të Lushnjes, dhe ky aksion ushtarako-politik filloi menjëherë pas tij.

Unë nuk besoj se ju z.Myftaraj i hani dokrrat e historiografisë komuniste, sipas së cilës Epopeja për çlirimin e Vlorës ishte vepër e bariut Selam Musa Salaria, pra e vegjëli-opingës që përfaqëson të Majtën shqiptare.

Ajo ishte dhe mbeti kryevepra madhore e së Djathtës në pushtet, (pas Kongresit të Lushnjes), dhe u kurorëzua me unifikimin e territorit të administruar nga shteti dhe qeveria shqiptare të "mandatuara" nga Kongresi...

Edhe në Luftën e Vlorës, roli i ministrit të Brendshëm Ahmet Zogu ishte vendimtar, por për këtë nuk është vendi të flasim pikërisht sot. Historia e përbotshme nuk njeh raste që "përçarësit" të realizojnë kryevepra madhore kombëtare si në rastet e Kongresit të Lushnjes dhe Epopesë së Vlorës 1920, aq më tepër kur këto kryevepra u realizuan nga e Djathta shqiptare në pushtet, e cila me këto akte u ngjit madhërishëm në lartësinë e misionit të saj historik, duke shkruar njëkohësisht, me ndërgjegje të plotë dhe gërma të arta, jetëshkrimin e Atij që ishte apogjeu i saj, e që më vonë u mbiquajt "Shpëtimtari i Atdheut...".

Si konkluzion, zogollët jo vetëm që nuk e përçanë të djathtën shqiptare në vitin 1920, (sikundër shkruan z.Myftaraj), por ndikuan fuqimisht në sendërtimin e Idealeve të Rilindjes Kombëtare, e që nuk mund të ishte tjetër përveçse ndërtimi i institucioneve (qeverisë dhe shtetit) në rrugën e jetësimit të aftësive shtetformuese të shqiptarëve, pas kaosit dhe anarkisë që pasuan harkun kohor të shpalljes së Pavarësisë, Luftës Ballkanike, Luftës Parë Botërore, pasluftës deri në Konferencën e Versajës dhe periudhën e shkurtër deri në Kongresin zulmëmadh të Lushnjes.

Triumfi i Legalitetit si triumf i zogizmit

Ai që ju e konsideroni "delegjitimim i së Djathtës në vitin 1924", duke nënkuptuar "Triumfin e Legalitetit" të Dhjetorit 1924, në të vërtetë është triumf mbi të Majtën që kreu "Revolucionin Demokratiko-borgjez të Qershorit 1924" dhe që bëri ligjin gjatë 6 muajve të skëterrë-situatës revolucionare.

Çdokush me dy klasë shkollë e kupton se revolucionet janë vepra të së Majtës dhe vlerësimi "demokratiko-borgjez" i historiografisë komuniste, është vlerësimi më i saktë për atë mënxyrë, që shënoi precedentin e parë në truallin shqiptar e që më pas u përsërit më 1944 dhe 1997.

Forcat politike, ideatorët, aktorët dhe realizuesit e "Triumfit të Legalitetit" ishin përfaqësuesit më tipikë dhe më në zë të së Djathtës klasike shqiptare dhe triumfi i tyre u arrit pikërisht mbi kampin e kundërt, pra mbi atë që përfaqësonte të Majtën që ish dashuruar me idetë bolshevike, që realizoi një revolucion të tipit bolshevik duke shfrytëzuar "situatat revolucionare" dhe që u njoh e u pranua si pushtet "legjitim" vetëm nga Rusia bolshevike, me të cilën lidhi edhe marrëdhënie diplomatike.

Që këtej natyrshëm vijon konkluzioni logjik se "Triumfi i Legalitetit" mbi të Majtën revolucionare noliste nuk mund të jetë "delegjitimim i së Djathtës" por afirmim dhe legjitimim i saj njëkohësisht edhe me rivendosjen e legjitimitetit të verdiktit popullor për fitoren legjitime të së Djathtës në zgjedhjet e Dhjetorit të vitit 1923.

Vlera më e qenësishme e këtij "Triumfi..." ishte kostoja sociale minimale për jetët e shqiptarëve, ndërkohë që bashkë me të u sigurua përfundimisht një mbështetje e njëzëshme ndërkombëtare, mbështetje që kish paraprirë dhe financuar edhe aksionin e shkëlqyer politiko-ushtarak të së Djathtës në Dhjetor 1924.

Bashkë me rikthimin e legjitimitetit dhe rikonfirmimin e njohjes ndërkombëtare të shtetit shqiptar pas Konferencës së Versajës, Triumfi i Legalitetit i preu rrugën planeve të monarkive serbo-greke për coptimin e Shqipërisë me anë të ndërhyrjes ushtarake, me pretekstin e rrezikimit të interesave dhe kufijve ndërshtetërorë, pretekst që u amplifikua qëllimisht dhe që u stimulua nga situata anarkisto-revolucionare dhe kaosi e terrori kuazibolshevik që shoqëruan 180 ditët e pushtetit të së Majtës shqiptare.

***

Çfarë "përçarje" dhe "paralize" i bënë Zogollët të Djathtës shqiptare në vitet 1942-1943 z.Myftaraj, kur asokohe nuk ishin në Shqipëri dhe nuk mund të ndikonin aspak, për shkak të gjendjes nën pushtimin fashist dhe rrethanave të disfavorshme politike? Përkundrazi, idea e bashkimit të të gjithë shqiptarëve në një luftë nacional-çlirimtare ishte thirrje për bashkimin e së Djathtës në një luftë të shenjtë për çlirimin e Kombit (çlirim nacional, pra kombëtar) nga murtaja fashiste. Ajo ishte thirrje për të Djathtën shqiptare që të linte mënjanë grindjet dhe joshjet nga Fashizmi, për t'u bashkuar dhe marrë mbi supe, si kurdoherë, përgjegjësitë historike për fatet e vendit.

Apo mos vallë ju z.Myftaraj keni mendimin se fatet e Shqipërisë, deri atëkohë, i ka marrë ndonjëherë e Majta shqiptare!!!

E nëse ju në shkrim-replikën tuaj pretendoni se Konferenca e Pezës ishte vepër e komunistëve shqiptarë, (sipas skemave të Kominternit, të jetësuara nga Miladini e Dushani), si mund të futej cilësori "Nacional..." në stilemën e famshme të thirrjes për "bashkim në një Front Nacional..."!!?.

Miladini dhe Dushani kurrsesi nuk mund të ideonin një thirrje të tillë që synonte zgjidhjen njëherësh të çeshtjes së çlirimit nga pushtuesi fashist dhe bashkimin kombëtar, dhe këtë ta bënin duke shfrytëzuar gjendjen nën pushtim të atdheut të tyre, pra Mbretërisë SKS (Jugosllavisë së Versajës) dhe njëkohësisht edhe të aleates strategjike, Mbretërisë së Greqisë!!?.

As vetë Kominterni, z.Myftaraj, nuk mund të bëhej dorzanë e të pranonte një tezë të tillë, sepse kuintesenca e filozofisë së tij, afirmuar sërish edhe në Kongresin e Tretë të Internacionales Komuniste të vitit 1935, ishte braktisja e tezave nacionaliste dhe lufta për triumfin e revolucionit mbarëbotëror internacionalist të komunistëve pa atdhe.

Pra ja pse komunistët nuk mund të ishin ideatorët e tezës së krijimit të "Frontit Nacional-çlirimtar" në Konferencën e Pezës.

Ju z.Myftaraj flisni për "Lojën e... delegjitimimit... dhe përçarjes të së Djathtës...", që Zogollët, pra Mbreti Leka, "po bëjnë edhe sot në vitin 2004..."!!!

Vetë stilema madhore "Lëvizje për Zhvillim Kombëtar", është thirrje për bashkimin e së Djathtës në funksion të zhvillimit kombëtar. Eshtë thirrje për të shpëtuar bashkërisht nga katastrofa ku aktualisht gjendet Shqipëria administrative. Eshtë thirrje për futjen në hulli dhe shpejtimin e zgjidhjes së Çeshtjes kombëtare, e pazgjidhur kjo në të gjithë hapësirën shqiptare në Ballkan.

Natyrisht që ky apel nuk i drejtohet së Majtës në pushtet, sepse kjo do të ishte dhe është nonsens, pasi pikërisht e Majta është përgjegjëse për këtë situatë të tmerrshme.

Apeli "... për zhvillim kombëtar" është thirrje për bashkim, jashtë e mbi interesat parciale të segmenteve të së Djathtës.

Vijon në numrin e ardhshëm

Një tjetër pikëpamje për monarkinë kushtetuese

E ardhmja e monarkisë kushtetuese

Demokratizimi ndonjëherë ngjan i ngjitur rrënjësisht me globalizmin, një prej cunamëve të ndryshimit. Por ndryshe kësaj perspektive për të ardhmen, është pikëpamja e John Poast-it për një monarki kushtetuese të modifikuar. Duke shpjeguar këtë pikëpamje ai jep një skenar duke skicuar një shteg drejt një monarkie meritokratike jo të trashëgueshme, e cila do të kërkonte një kompetencë të dokumentuar për të gjithë personat që hyjnë në shërbimin qeveritar. John Poast-i, autori i këtij shkrimi, mëson shkencat politike në "Hawaii Pacific University" SHBA.

v.k.p.

"Monarkia do të sigurojë atë paqe sociale dhe stabilitet, të cilat janë mbajtur nën parimet e demokracisë, dhe ardhja e rregullt në pushtet e alternativave të ndryshme qeverisëse, do të bëhet sipas vullnetit të popullit"

Mbreti Huan Karlos I

Nga John Poast

Ne i referohemi erës së presidencës Kenedi si Camelot, një referencë mitike për tregimet romantike dhe të bukura, të cilat shpesh u bëhen mbretërve, mbretërisë, princërve dhe kalorësve të një mbretërie. Sot ka ende një afashinim për mbretërit, mbretërinë dhe sigurisht për disa princër të pashëm (pa dyshim duke pritur me marrë disa vashëza bukuroshe për bashkëshorte siç u pa botërisht me rastin e Grace Kelly-it më 1950-ën). Lexojmë përditë për jetën personale të Princeshës D dhe Princit Charles. Ne s'duket se kemi të fôme me historitë e tyre pa vlerë, por ata janë pothuaj njëlloj popullorë edhe në SHBA poaq sa në Angli, megjithëse një revolucion e zhduku tiraninë e mbretërve anglezë qysh më 1776. Por vokabulari ynë ende është i mbushur me carët e drogës, mbretërit e letrave dhe mbretëreshat e filmave, ndërkaq vazhdojmë të dëbojmë madhëritë, mbretërit dhe perandorët. Monarkia, duke qenë se është forma kryesore e qeverisjes për të paktën 10 mijë vite, ende vazhdon të jetojë në shumë vende të botës në të dyja format e saj, kushtetuese dhe absolute.

Në SHBA ne kemi vendosur të mos kemi mbret megjithëse, nga ana tjetër, mbas luftës sonë revolucionare, u tha se Xhorxh Uashingtonit i ishte ofruar kurora. Por a do të thotë kjo se monarkia është e vdekur si një sistem i qeverisjes demokratike? Përkundrazi, largazi kësaj, vende të tilla si Spanja, Tajlanda dhe Tonga vazhdojnë të na provojnë të kundërtën.

Kur monarkia u hodh poshtë, bota iu drejtua republikës në një mënyrë ose një tjetër si një formë e pastër qeverisjeje, por shpesh thjesht prej faktit se nuk kishte një mbret. Por ç'ndodh nëse ne e kthejmë pendulum-in (lavjerrësin e orës) mbrapsht, drejt mesit, për të përmirësuar sistemin monarkik brenda një kuadri demokratik dhe kushtetues - jo me një kryetar shteti të thjeshtë, por me disa pushtete reale me një rol lidershipi nacional? Kjo është ajo çka propozohet në "Modelin e Monarkisë Kushtetuese 2030". Ky punim do të eksplorojë një të ardhme të mundshme në të cilën një monarki do të përqafohet edhe njëherë si një formë qeverisëse viable (funksionale). Një formë monarkie e rafinuar sigurisht; brenda gjasash duke i hequr difektet, por me vlerat drejtuese dhe fuqinë, të paprekura.

Background

Më 1993 në Brazil u zhvillua një plebishit kombëtar për të përcaktuar nëse ata donin të rrinin republikë, apo të bëheshin monarki edhe një herë. Pas shumë vitesh korrupsioni dhe të uritur për traditën dhe dinjitetin, po ashtu edhe si një "zgjidhje mbretërore" ndaj frikës së suksesionit të shteteve jugore të Brazilit, brazilianëve iu ishte ofruar mundësia për të votuar për një Mbret; 1-(Brooke, pp. 1,6). Brazili ka pasë qenë qeverisur nga një perandor deri më 1889 kur Pedro II u rrëzua nga froni. Shumë vetë e ndien se rikthimi te monarkia do të kishte qenë më mirë sesa korrupsioni që po mbyste vendin nën presidentët republikanë; 2-(Kamm, p.7).

Mbas çlirimit të shteteve të Europës lindore nga komunizmi më 1989, shumë shtete e morën seriozisht në konsideratë rikthimin te monarkia duke përfshirë edhe Rumaninë ku ish Mbreti Michael pati dy pritje shumë të ngrohta dhe dashamirëse prej popullit - por jo prej autoriteteve; 3 - (Perez-Pena, p. B-4). Ndoshta parashikimi më i fortë për rikthimin te monarkia na vjen nga Rusia ku Vladimir Kvint në artikullin e tij të 1994-ës në revistën Formes na thotë se "Unë parashikoj një rikthim te monarkia. Ajo mund të provohet si rruga e vetme me të cilën Yeltsin mund të rrijë në pushtet."; 4 - (Kvint, p. 145). Ai ndiente se atje kishte nostalgji për një lider të fortë, përderisa Rusia ka pasur gjithmonë një figurë të fuqishme në pushtet. Duke e bazuar parashikimin e tij në regjentin më të famshëm në historinë e Rusisë, Boris Godunov, Yeltsin mund ta vendosë (atëkohë) 30-vjeçarin Georgiy, djalin e Princeshës së Madhe Maria, në fron, duke qendruar për vete një regjent i përjetshëm. Kjo do të shmangte nevojën e zgjedhjeve dhe rrezikun që i frikshmi Zhirinovski të marrë pushtetin. A do ta mbështeste Perëndimi një restaurim demokratik të monarkisë me një ekonomi tregu? Vladimir Kvint është i sigurt për këtë; 5 - Ibid., p. 150-152).

Këto shembuj përfaqësojnë restaurimet e monarkisë dhe nuk përfshijnë vendet e shumta ku ende vazhdojnë të sundojnë me sukses mbretër, mbretëresha dhe emirë si kryetarë shtetesh. Ndërmjet këtyre janë disa prej demokracive kapitaliste më të fuqishme tonat, duke përfshirë Britaninë e Madhe, Japoninë, Suedinë, Holandën dhe Spanjën. Kjo është bota më 1997-ën dhe formon një pjesë të bazamenteve për ndryshimet që mund të ndodhin gjatë shekullit XXI.

SCENARIO*

........................

Konkluzione

Pse jo monarki? Kjo është pyetja që i bëra vetes kur fillova këto kërkime. Njerëzit duket se pëlqejnë lider të fuqishëm e të fortë dhe rezervojnë njësoj të njëjtin admirim të fuqishëm edhe për gratë dhe fëmijët e tyre. Nëse një monark mundet të përmbledhë respektin dhe besnikërinë e popullit të tij, poaq sa Juan Carlos i Spanjës kur shmangu tentativën për grusht shteti më 1977, atëherë aty ka vend, gjasisht, për një mbret. Në Spanjë monarku qëndron si një simbol i permanencës dhe unitetit të kombit; 6 -(Gunther, p. 110). Por edhe monarkia ka difekte gjithashtu. Martesat e shumta me njëri-tjetrin, pa dyshim, rëndojnë problemin e gjetjes së një sunduesi kompetent. Monarkët e dikurshëm ishin më të ashpër, më të shkathtë, ndoshta edhe më mizorë madje. Por kjo nuk garanton se bijtë ose bijat e tyre do të jenë gjithashtu të mençur. Romakët e lashtë e bënë zakon të adoptonin trashgimtarët e tyre dhe kjo, për njëfarë kohe të paktën gjatë Kohës së Antonines, prodhoi në njëfarë mase një stabilitet të kënaqshëm; 7 -(Gibbon, pp. 52-73). Kjo ishte një prej ideve që mua më intrigoi.

Qeveria që kam formësuar unë në këtë studim, është në të vërtetë sipas projektit tim personal. Prandaj unë kam cituar relativisht pak punime të botuara. A mund të funksionojë një monarki? Unë besoj se po, megjithëse do të duheshin shumë përpjekje për t'i bindur ata që parapëlqejnë një republikë... A është kjo e mundshme? Nëse pyetja i referohet një lideri të fortë, i cili do të vijë bashkë me shekullin XXI dhe të ndryshojë drejtimin e qeverisjes së SHBA - absolutisht (po)! A do të jetë ai ose ajo një monark? Ndoshta.

Unë jam thellësisht i bindur se një sistem i ri i përzgjedhjes së liderve është i nevojshëm dhe unë mendoj se hapësira është sigurisht e pasur për kërkime të mëtejshme. Ne bëjmë shpesh një punë të dobët dhe e shpaguajmë atë me një gjobë më shumë se në një rast. Historia e SHBA është fatlume (ose fatmirë) që të paktën liderët tanë kanë qendruar në lartësinë e detyrës gjatë krizave tona më serioze. Robert McNamara, për shembull, s'ishte as më i miri, as më i shkëlqyeshmi. Ai ishte dikush që shkëlqeu në një fushë dhe prandaj provoi t'i përdorte ato aftësi në shumë fusha të tjera, por doli me rezultate katastrofale (madje edhe në Ford Motor Company ai mori dyvendëshen përrallore "Thunderbird" dhe e bëri atë katërvendëshe {veturë - shën. i përkth}.).

Përkundrazi, pikëpamja ime për më të mirin dhe më të shkëlqyeshmin fokusohet në ata që kanë dhënë prova për veten në role shumë të ndryshme dhe ndërkaq prap vazhdojnë të rikthehen për të nxënë çdo vit (seminare të programuara), sepse të nxënët nuk mund të ndalet. Sistemi im është, gjithsesi, i bazuar në përzgjedhjen e njerëzve të mirë e të ndershëm, që është e kundërta e asaj që James Madison ndjeu për natyrën e brendshme të njeriut që është tunduar njëherë prej pushtetit. Në ndryshim nga z.James Madison, unë kam lënë mjaft siguresa dhe ekuilibre (checks and balances - eng.) (në projektin qeverisës - shën.i përkth.) - për t'i siguruar ata që do të startonin mirë, të vazhdonin të ishin të mirë. Kështu, pse jo monarki? Rroftë Mbreti!

Referenca

1.Brooke, James. "Tired of Presidents? Brazil Can Vote for a King." New York Times. March 29, 1993. Pp. 1,6.

2.Kamm, Thomas. "Brazil Has a Number of Contenders to Throne Should Voters Want to Return to a Monarchy." Wall Street Journal. April 12, 1993 P. 7.

3.Perez-Pena, Richard. "Romania's Ex-King and His Country in Art Dual." New York Times. September 14, 1993. P. B-4.

4-5.Kvint, Vladimir. "Restoring the Romanovs." Forbes. December 5, 1994. P. 145-152.

6.Gunther, Richard (ed.). Politics, Society, and Democracy - The Case of Spain. Boulder: Westview Press, Inc. 1993.

7.Gibbon, Edward. The Decline and Fall of the Roman Empire. New York: Random House, Inc. First published, 1887.

Marrw nga

http://www.futures.hawaii.edu/j9/poast.html

Titulli i origjinalit: "The future of constitutional monarchy: The North American Model 2030 a.d."

Përktheu: Neritan Kolgjini

Shënim: Ky botim në shqip i punimit të profesorit amerikan J.Poast jepet në formë shumë të shkurtuar. Eshtë hequr plotësisht projekti i tij për një monarki amerikane, pasi modeli i tij ishte një projekt i institucioneve shtetërore dhe ligjeve, përgjithësisht teknik, futurist, dhe jashtë qëllimit tonë të publikimit të ideve monarkiste. Prandaj edhe ne përzgjodhëm vetëm hyrjen e punimit dhe konkluzionet, pikërisht në pjesën ku shënohet "Scenario"* ku është i plotë projekti i profesor John Poast. Ky punim është botuar në vitin 1997.

Bujqësia, tregues sintetik i qeverisjes së dështuar

Nga Pjetër PALUKA

Tashmë Bujqësia është shndërruar në një thes të shpuar, që gllabëron dhe shpërdoron miliona Euro. Ndaj ka ardhur koha të shtrohet pyetja: - A ka Ministri Bujqësie në Shqipëri dhe si funksionon ajo në kushtet reale të vendit tonë?

Si regull, duhet që nëpërmjet kësaj ministrie të kontrollohet e gjithë veprimtaria në fushën e prodhimit dhe tregtimit të produkteve bujqësore e blegtorale, si të atyre që prodhohen në vend, ashtu edhe për ato që importohen apo eksportohen. Kjo ministri, normalisht, me punën e saj studimore dhe shkencore duhet të bëjë nxitjen e prodhimit vendas në kushtet reale, duke iu përshtatur terrenit dhe traditës së prodhimit sipas zonave. Po kështu, nëpër rrethe ka edhe drejtori të Bujqësisë dhe ndarmarrje të Kullim-vaditjes, që kanë në përbërje të tyre një numër të madh specialistësh agronomë, ekonomistë dhe veterinerë, pa përmendur këtu ato që kanë bashkitë dhe komunat.

Po cili është efektiviteti i punës së tyre? Thjesht dhe shkurt: dhjetëra rrogtarë, që përpilojnë evidenca të rreme.

Qysh nga viti 1997 e deri më sot, Banka Botërore ka investuar qindra milionë dollarë për programin e Kullim-vaditjes. Të gjitha kanalet kulluese kryesore të vendit, ka vite që nuk pastrohen dhe për pasojë ato janë mbushur me aluvione e nuk i përcjellin ujërat në kohën e rreshjeve maksimale të dimrit. Kështu që, çdo dimër, fushat në zonat me kuotë më të ulët, përmbyten. Pasojat i vuajnë fshatarët, që nga kulturat bujqësore e deri tek dëmet në banesa.

Për programin e kullimit janë akorduar vazhdimisht edhe fonde, janë dhënë edhe tendera, por për fat të keq këto përfundojnë me një punë të papërgjegjshme dhe sipërfaqësore, dhe kështu milionat e "investuara" përfundojnë në xhepat e drejtuesve të korruptuar.

Për të evituar përmbytjet e zonave që në Shqipëri janë tashmë të njohura, Ministria e Bujqësisë pranë ndërmarrjeve të Ujërave ka edhe eskavatorë, buldozerë dhe mjete të tjera, të destinuara vetëm për këtë qëllim. Megjithatë, të gjithë e dimë se si është gjendja e kanaleve të dyta e të treta në të gjitha zonat që përmbyten. Ku shkojnë fondet dhe limitet e karburanteve që jepen për këtë qëllim?

Më e keqja është se, në shumë raste, këto mjete i jepen me qera firmave private për të realizuar punime në tendera brenda sistemit të Minsitrisë së Bujqësisë.

Pra kuptohet qartë që këtu kemi të bëjmë me shkelje flagrante ligjore në dëm të shtetit dhe në përfitim të të tretëve, gjithmonë me fondet e shtetit, duke synuar përfitim të dyfishtë. Drejtoritë e Ujërave dhe specialistët përkatës, duhet ta kenë të qartë në çdo kohë gjendjen aktuale të sistemit kullues, kryesisht në zonat që përmbyten, me qëllim që të përcaktojnë edhe programin e punës për evitimin e tyre. Dhe kjo nuk bëhet me shikim vizual dhe as me evidenca të rreme, por me përgjegjësi e specialistë të mirëfilltë, dhe më kryesorja, duke bërë matje të plota topografike, për të përcaktuar qartë dhe saktë gjendjen aktuale dhe thellësitë e nevojshme, për të arritur kuotat e sakta të shkarkimit normal të ujërave, duke evituar kështu edhe përmbytjet e herëpas'hershme në shumë zona, ku është e mundur.

Blegtoria, sektor i dështuar

Gjatë viteve të tranzicionit, sektori blegtoral ka patur një rritje të madhe numerike dhe cilësore, krahasuar me të kaluarën. Ka ndryshuar plotësisht mënyra e trajtimit të tyre dhe ajo e përmirësimit racor. Kjo, falë nevojës dhe dëshirës së fermerëve shqiptarë për këtë sektor jetik. Po cila është detyra e dikasterit në këtë drejtim kaq të rëndësishëm dhe ç'është bërë deri tani? Ministria e Bujqësisë dhe Ushqimit, deri tani ka tentuar të punojë në këto drejtime:

- Në përmirësimin racor, në përpunimin e mishit dhe në përpunimin e qumështit.

Në përmirësimin racor është përpjekur dhe ka futur një numër të vogël lopësh nga Hollanda, por edhe këto të shpërndara pa kriter dhe, për pasojë, deri tani nuk mund të themi se ka një fermë të tillë model ku mund të shihet efektiviteti dhe rendimenti i tyre. Dhe kjo duket qartë tek fakti që fermerët tanë nuk kanë bërë zëvendësimin e racave ekzistuese me ato të ardhura nga jashtë. Në drejtim të industrisë së përpunimit të mishit dhe të qumështit, ky dikaster ka dhënë kredi për ndërtimin e këtyre mikrofabrikave, por këto janë me një teknologji të vjetëruar, dhe për pasojë këto nuk përmbushin standardin e cilësisë dhe rendimentin e duhur. Le ta quajmë këtë si tentativë për punë.

Puna e këtij dikasteri nuk mbaron këtu. Drejtimi kryesor i specialistëve veterinarë të drejtorive nëpër rrethe, si dhe i atyre të bashkive dhe komunave, është që të kontrollojnë, evidentojnë dhe parandalojnë sëmundjet e ndryshme që përhapen në blegtori, si dhe kushtet e therjes dhe tregtimit të mishit.

Po t'i referohemi sëmundjes së brucelozës në zonën jugore të vendit dhe kryesisht në Korçë, rezulton se për shkak të infektimit të bagëtive me këtë sëmundje, mjaft qytetarë të kësaj zone përfunduan në spital.

Dhe para këtij fakti, specialistët e rretheve jo vetëm që nuk marrin masa për mjekimin e tyre e parandalimin e sëmundjes, por nuk kanë të qartë as vatrat e infektuara dhe numrin e tyre.

Para këtij fakti, Minsitria e Bujqësisë dhe Instituti i Kërkimeve Veterinare - heshtin.

Për një moment, këtë sektor kaq të rëndësishëm dhe delikat po e lëmë në dorë të veterinerëve privatë, që mjekojnë si të duan e pa asnjë lloj përgjegjësie.

Moment tjetër antiligjor dhe antinjerëzor, shënon fakti se bagatitë, në shumë raste theren dhe tregtohen në mes të pluhurit dhe të baltës, pa asnjë kusht higjeno-sanitar, dhe pa raport mjekësor. Kjo ndodh në të gjitha qytetet e Shqipërisë, por më e theksuar bëhet për ditët e pazarit. Dhe kështu, jetën e njerëzve e mbron jo ligji e rregulli, por rastësia dhe fati.

Dikasteri nuk stimulon fermerin për të mbjellë

Edhe trajtimi i tokave bujqësore në prodhimin e drithrave, frutave e perimeve gjatë këtyre viteve, nuk është bërë sipas specifikave të tokës. Një shtrirje të ndjeshme ka patur sektori perimor dhe kryesisht në drejtim të produkteve të tilla si domate, speca, patëllxhane, tranguj, bostan etj.. Pjesa tjetër, që zë edhe sipërfaqen më të madhe, janë kulturat foragjere dhe ajo e misrit. Ndërsa kultura e grurit, ku nevoja është më e madhe, është mjaftuar me plotësimin 60-65 % të nevojave të fshatrave në zonat fushore. Këtë e tregon edhe fakti se, këto vitet e fundit, tregu i shitjes së miellit është shtuar edhe në fshatrat e zonave fushore.

Përkujdesja e ministrisë dhe e specialistëve nëpër rrethe për këtë sektor, është e pamjaftueshme. Ndihmesa kryesore që mund dhe duhet të japë ky dikaster në këtë drejtim, janë farërat, pesticidet, plehrat dhe asistenca teknike.

Në mjaft raste, farërat nuk e kanë fuqinë e plotë mbirëse dhe nuk i përshtaten strukturës së tokës ku mbillen. Shpesh, ato shoqërohen pa çertifikatë malli, ose me çertifikatë që nuk i përgjigjet llojit të farës dhe afateve të prodhimit. Kjo bën që, në shumë raste, shitësat të mos jenë në gjendje të sqarojnë dhe garantojnë për rendimentin, afatin e prodhimit dhe strukturën e tokës së përshtatshme, ku mund të mbillet. Kjo ndodh më shumë tek misri, gruri, soja, jonxha etj..

Pra, fermeri shpenzimet i bën të plota, por kur vjen fundi del pa kurrfarë fitimi, ose me humbje. Por puna shkon më keq kur Ministria e Bujqësisë i jep të drejtë futjes së kulturës së misrit nga jashtë, duke sfiduar kështu tregun e brendshëm. Kështu, gradualisht, fshatari e humb interesin për të prodhuar, dhe bashkë me të thellohet varfëria dhe bie niveli ekonomik.

Rëndësia e prodhimit të serave

Ndërsa herbicidet dhe insekticidet, në shumicën e rasteve vijnë të skaduara, ose nuk njihen lloji dhe përdorimi i tyre. Kjo është vërtetuar në mjaft raste në perime dhe tek kultura e misrit. Sektori perimor është sektor tjetër i rëndësishëm në prodhimin e përgjithshëm bujqësor. Në mjaft zona kodrinore dhe fushore, ka toka të përshtatshme për prodhim në natyrë dhe në serë të perimeve të të gjitha llojeve. Dhe e vërteta është se prodhimi i tyre po rritet nga vitit në vit. Kjo është bërë nga kujdesi dhe përvoja e fermerëve në këtë drejtim. Nisur nga kjo, duke parë që kushtet e Shqipërisë janë mjaft të favorshme, (në shumë raste, më të mira se ato të Greqisë dhe Italisë), Ministria e Bujqësisë duhet të bëjë një studim për prodhimin gjithvjetor të perimeve që zënë volumin kryesor të konsumit, siç janë domatet, trangujt, specat, etj.. Nuk kërkohet shumë fonde për të krijuar sera të tilla model atje ku përvoja është e fituar. Dhe kjo me qëllimin e rritjes së prodhimit e uljes së çmimit në treg, duke eleminuar kështu importin e tyre dhe tregtimin me çmime të larta, për shkak të tendencës së importuesve monopolistë për të rritur normën e fitimit në kurriz të konsumatorëve.

Kjo mund të ishte bërë, (dhe nuk është vonë të bëhet), por siç duket e pengojnë menaxherët e qeverisë, që ndajnë fitimet me fermerët grekë.

Importet, turpi i ministrisë së Bujqësisë

Nisur nga nevoja ekonomike dhe përvoja e fituar, prodhimet e perimeve të të gjitha llojeve, në fushë, po rriten çdo vit. Dhe krahas rritjes së prodhimit po rritet edhe shqetësimi i fshatarëve për tregun e tyre. Ç'detyrë ka qeveria dhe ministria e Bujqësisë në këtë rast? Mendojmë se, në radhë të parë, ka ardhur koha për një prodhim të organizuar, për të eleminuar superprodhimin dhe dëmtimin e tyre. Dhe së fundi, për prodhimet që nuk arrihet të thithen nga tregu, të krijohen nga shteti nyjet e përpunimit, si p.sh. për domatet, trangujt, specat, lakrën, qepën, etj..

Është e pafalshme që Shqipëria të importojë spec djegës turshi nga Bullgaria. Të gjitha këto do të bënin që, në radhë të parë, të ngrihej mirëqënia e fshatarit, dhe paralel me të edhe interesi për të prodhuar.

___________________________

Mesazh i posaçëm i Mbretit Leka për të gjithë legalistët

Mbreti: Të ngrihen degët e LZHK në rrethe

Dëshiroj mirëkuptimin Tuaj, që të krijohen të gjitha mundësitë për të organizuar ceremonitë përkatëse, duke bashkëpunuar me personat, që unë kam autorizuar për dorëzimin e mandateve për kryetarët e LZHK-së në rrethe. Sa më shpejt dhe më mirë të realizohet ky proces, aq më e përgatitur do të jetë LZHK për fushatën e Zgjedhjeve Elektorale.

LZHK nuk është "parti e gjithë popullit"

Nga Astrit KOLA

Ndryshe nga sistemet totalitare ku partitë në pushtet, pasi suprimojnë pluralizmin politik, pretendojnë të shndërrohen në parti të të gjithë popullit, apo kur, për shkak të reminishencave, në pseudo-pluralizëm, parti të caktuara pretendojnë të përfaqësojnë politikisht aspiratat dhe interesat e mbarë shoqërisë - LZHK jo vetëm që nuk ka të tilla pretendime, por ajo përfaqëson një koalicion partish.

Në planin politik LZHK është një lëvizje qytetare, që synon promovimin politiko-qeverisës të vlerave më sublime të qytetërimit shqiptar dhe aspiratën për zhvillim kombëtar.

Në planin organizativ ajo funksionon në formën e një organizmi politik që mbart frymën dhe vizionin e përfaqësuar nga NMT Mbreti Leka, të cilat jetësohen nga strukturat e subjekteve aderuese, simpatizantëve të tyre dhe votuesve të alternativës së saj.

Duke qenë një lëvizje, ajo nuk mund të jetë parti e vetme, dhe as që mund të funksionojë si e tillë. Madje misioni i saj mbaron me përfundimin e zgjedhjeve.

Dhe duke mos qenë parti, LZHK nuk mund të pretendojë të "mbrojë" interesat e gjithë popullit shqiptar.

LZHK në qeverisje, si mision të saj nuk mund të ketë tjetër përveçse atë të krijimit të kushteve dhe premisave për zhvillim kombëtar, çka janë pikërisht ato që i mungojnë vendit.

Shqiptarët e shembën komunizmin jo vetëm si sistem gjakatar por, mbi të gjitha, si sistem i dështuar dhe zvarritës i zhvillimit, çka është tendencë dhe aspiratë e shoqërisë njerëzore.

Zëvendësimi i komunizmit me mikstura neokomunisto-liberale, i dha "zhvillimit" tonë ritmet dhe mendësitë e breshkës, e cila edhe krizat e moszhvillimit e të padrejtësive sociale që qëndrojnë në themel të tij, pretendon t'i përballojë me "zhguallin" e saj.

Pikërisht këto mendësi të shndërruara në alternativa të imponuara e përjashtuese, e kanë shpënë në udhëkryq vendin dhe ardhmërinë e shqiptarëve.

Formacionet politike që synojnë ngushtimin e spektrit dhe përfaqësimit politik drejt modelit bipartiak, nuk bëjnë gjë tjetër përveçse risjellin frymën hrushoviano-bolshevike të "partisë së të gjithë popullit" dhe instalimin e partitokracisë - përgjegjëse për gjendjen katastrofike që përjeton vendi.

LZHK synon shmangien dhe neutralizimin e skemës bipolare të partitokracisë politike në dy anët e spektrit, (pozitë-opozitë), skemë e cila ka funksionuar në formën e konsensusit politik për të gjitha problemet madhore të vendit, e që ka sjellë efekte-boomerang për shoqërinë shqiptare, duke varrosur zhvillimin e vendit dhe duke rrezikuar interesat tona strategjike.

Pikërisht për këtë arsye, programi qeverisës i LZHK nuk mund të jetë tjetër veçse një kurs krejt i ndryshëm, madje kontravers me kurset qeverisëse paraardhëse. Dhe kjo do të thotë qartë se, diferencat programore dhe konceptuale të LZHK për zhvillimin e vendit, janë evidente krahasuar me formacionet e tjera, që operojnë akualisht në skenën politiko-zgjedhore.

LZHK, e bazuar në programin politiko-qeverisës të PLL, mund të ndajë interesa taktike e bashkëqeverisjeje me aleatët paszgjedhorë, por kurrsesi nuk mund të negociojë vizionet e saj për zhvillimin e vendit, të cilat, fatkeqësisht, aktualisht janë pronë vetëm e PLL, konceptet programore të së cilës trashëgohen nga modeli zogist i qeverisjes dhe zhvillimit të vendit, i cili u provua i suksesshëm në kushte tejet të disfavorshme për shtetin shqiptar të kohës së qeverisjes së presidentit, e më pas Mbretit Zog.

Nëse zhvillimi i shpejtë është rezultat që përftohet nga i gjithë populli, vizionet qeverisëse për arritjen e tij nuk mund të jenë pronë e të gjitha formacioneve politike që pretendojnë se e përfaqësojnë atë. Ndryshe nuk do të kishim këtë mbështetje politike dhe pjesëmarrje në votime, që sërish rrezikon të reduktohet, duke e zvogëluar akoma më shumë legjitimitetin e qeverisjes, pavarësisht fituesit.

LZHK ofron alternativën dhe modelin qeverisës që janë barkë shpëtimi për shoqërinë dhe trapolinë zhvillimi, dhe kjo është arsyeja më bindëse për ta konsideruar dhe votuar atë.

Mesazh i posaçëm i Mbretit Leka për të gjithë legalistët

Mbreti: Të ngrihen degët e LZHK në rrethe

Oborri Mbretëror

Rezidenca Vishnje, Petrelë

Tiranë, Shqipëri

Tiranë, 21 janar 2005

Kryetari i Lëvizjes për Zhvillim Kombëtar NMT Leka I Zogu, për Kryesinë dhe kryetarët e degëve të PLL

Të nderuar miq,

Ju uroj "Gëzuar Bajramin!" dhe suksese në zyrat e reja të PLL.

Ju po zhvilloni një takim të rëndësishëm të Partisë Lëvizja e Legalitetit, në një fazë kryesore të Lëvizjes për Zhvillim Kombëtar.

Ne kemi filluar fazën e parë të konstituimit të degëve të LZHK në Durrës e në Fier, duke vazhduar në të gjitha zonat e tjera. Ne i kemi dhënë mandat disa Kryetarëve, duke porositur që të organizojnë Këshillat e Organizimit, duke parashikuar struktura drejtuese deri në Zonat Elektorale, në fazën e dytë.

Dëshiroj mirëkuptimin Tuaj, që të krijohen të gjitha mundësitë për të organizuar ceremonitë përkatëse, duke bashkëpunuar me personat, që unë kam autorizuar për dorëzimin e mandateve për Kryetarët e LZHK-së në rrethe. Sa më shpejt dhe më mirë të realizohet ky proces, aq më e përgatitur do të jetë LZHK për fushatën e Zgjedhjeve Elektorale.

Ne kemi besim se Ju do të jepni kontributin Tuaj për forcimin e Lëvizjes për Zhvillim Kombëtar.

Ju përshëndes vëllazërisht

NMT Leka I Zogu

Takim i zgjeruar i kryesisë së PLL me kryetarët e degëve në rrethe

Shtrirja e LZHK, prioritet i punës së strukturave të PLL

Paraditën e së shtunës së datës 22 janar, Komiteti Drejtues i PLL bashkë me kryetarët e degëve në rrethe, zhvilluan një mbledhje të zgjeruar ku u analizua puna e deritanishme e strukturave të PLL, si dhe objektivat për shtrirjen e LZHK në mbarë vendin.

Kjo mbledhje e zgjeruar u zhvillua në mjediset e porsainaguruara të PLL në Bulevardin "Zog I", në një sallë të zbukuruar me shije, në ballinën e së cilës, (në një sfond të verdhë që simbolizon ngjyrat e flamurit të PLL), ishte vendosur një stemë me shqiponjën e stilizuar të flamujve të kohës së Monarkisë.

Muri anësor i sallës së mbledhjeve zbukurohej nga një stemë-diademë e stampuar, në të cilën ishte vendosur flamuri kombëtar në formën e një shqyti, që kufizohej nga lart me përkrenaren e artë të Skënderbeut, ndërsa nga poshtë me datën e themelimit të PLL, thënë ndryshe me datën e "Triumfit të Legalitetit".

Në tavolinën e sallës, pra në panelin drejtues të kësaj mbledhjeje të rëndësishme, ishin kryetari i PLL z.Spahiu (i cili drejtoi edhe mbledhjen), si dhe nënkryetari i PLL z.Basha dhe sekretari i Përgjithshëm, z.Tujani.

Që në fillim të takimit, pasi u uroi mirëseardhjen kryetarëve të degëve, z.Spahiu lexoi përshëndetjen që NMT Leka I - Mbreti i Shqiptarëve u adresonte drejtuesve më të lartë të strukturave të PLL dhe anëtarëve të Kryesisë dhe Komitetit Drejtues për këtë takim, i cili, sipas Mbretit Leka I-rë shënonte edhe fillimin e aksionit magjistral politik për shtrirjen e LZHK dhe ngritjen e strukturave të saj në mbarë vendin. Ky mesazh i posaçëm i NMT Leka I - Mbret i Shqiptarëve, drejtuar këtij forumi, nënvizonte rëndësinë e këtij momenti politik si një "fazë kryesore për Lëvizjen për Zhvillim Kombëtar". Më poshtë, në mesazhin e Tij Mbreti Leka I-rë theksonte: "Ne kemi filluar fazën e parë të konstituimit të degëve të LZHK...

Ne i kemi dhënë mandat disa kryetarëve, duke porositur që të organizojnë Këshillat e Organizimit, duke parashikuar struktura drejtuese deri në Zonat elektorale, në fazën e dytë.

Dëshiroj mirëkuptimin tuaj, që të krijohen të gjitha mundësitë për të organizuar ceremonitë përkatëse, duke bashkëpunuar me personat që kam autorizuar për dorëzimin e mandateve për kryetarët e LZHK-së në rrethe.

Sa më shpejt dhe më mirë të realizohet ky proces, aq më e përgatitur do të jetë LZHK për fushatën e Zgjedhjeve parlamentare të këtij viti.

Ne kemi besim se ju do të jepni kontributin tuaj për forcimin e Lëvizjes për Zhvillim Kombëtar", e mbyllte mesazhin e përshëndetjes NMT Leka I - Mbret i Shqiptarëve, çka u prit me kënaqësi nga drejtuesit e lartë legalistë.

Më pas kryetari i PLL z.Ekrem Spahiu, vijoi fjalën e tij në të cilën ndër të tjera theksoi: "Të nderuar kryetarë të degëve të PLL. Eshtë mbledhja e parë për këtë vit dhe, ndryshe nga herët e tjera, e zhvillojmë në selinë e re të PLL, ku pas shumë vitesh aktiviteti si parti parlamentare, jemi sistemuar...

Meqenëse takohemi për herë të parë, zyrtarisht, për këtë vit dhe mbas ditës së Kurban Bajramit, ju uroj mbarësi në familjet tuaja dhe suksese në realizimin e synimeve politike për vitin 2005, pasi në verën e këtij viti zhvillohen zgjedhjet parlamentare, të cilat janë të rëndësishme jo vetëm për PLL dhe partitë e tjera konkurruese, por për të gjithë shqiptarët dhe vendin.

Eshtë normale që çdo parti të bëjë përgatitjet e saj për zgjedhjet, po për PLL është një moment historik dhe politik shumë i rëndësishëm.

E them këtë sepse, për herë të pare, Mbreti Leka I-rë, jashtë çështjes referendare për formën e regjimit, ka iniciuar dhe drejton LZHK-në.

LZHK lindi si domosdoshmëri kombëtare për të ndryshuar realitetet aktuale që përjetojnë shqiptarët dhe Shqipëria.

LZHK, sikurse e ka thënë vetë Mbreti Leka I-rë, është një lëvizje politiko-zgjedhore që ka synim marrjen e pushtetit.

Tashmë dihet nga të gjithë se LZHK është një koalicion i gjerë, ku bëjnë pjesë disa parti parlamentare dhe joparlamentare, shoqata të ndryshme, grupe të interesit, personalitete të fushave të ndryshme etj..

Sikurse dihet, PLL është pjesë integrale dhe e qenësishme e LZHK-së.

PLL është angazhuar totalisht në mbështetje të LZHK, duke vënë gjithashtu në dispozicion të saj, mbi të gjitha, idealin tonë.

Tashmë LZHK, përveç partive përbërëse ka edhe grupin e saj parlamentar, si dhe grupe këshilltarësh në shumë bashki dhe komuna të vendit.

Janë ngritur strukturat e LZHK në disa rrethe të vendit, si në Shkodër, Fier, por edhe në diasporë, si në SHBA etj..

LZHK është mirëpritur nga shumica e shqiptarëve, si brenda, ashtu edhe jashtë vendit.

Por që të realizohen synimet e LZHK për të përmbushur dëshirën e shumicës së shqiptarëve, duhet angazhimi i të gjitha strukturave të PLL dhe gjithë anëtarësisë së saj.

Pikërisht për këtë qëllim e zhvillojmë këtë takim me ju kryetarët e degëve - për të bërë një analizë pune se si janë zbatuar porositë dhe udhëzimet e dhëna, e sigurisht sot ju do të merrni edhe porositë e udhëzimet e reja, që kanë të bëjnë me fillimin e përgatitjeve për zgjedhjet parlamentare që do të zhvillohen në verë.

Duke qenë një mbledhje shumë e rëndësishme kjo e ditës së sotme, vetë Mbreti Leka I-rë na dërgoi mesazhin të cilin ua përcolla, e i cili nuk u adresohej vetëm juve, drejtuesve dhe pjesëmarrësve në këtë mbledhje, por edhe mbarë legalistëve, të cilëve do t'ua përcillni nëpërmjet strukturave lokale.

Viti 2005 është një vit me rëndësi të veçantë, për shkak të zhvillimit të zgjedhjeve parlamentare, që janë shumë të rëndësishme për të ardhmen tonë".

Në vijim të fjalës së tij, z.Spahiu e konsideroi këtë moment të politikës (zgjedhjet parlamentare) si moment historik, pasi sipas tij "Mbreti Leka I-rë e ka inicuar dhe e drejton personalisht LZHK-në".

"Për suksesin politiko-zgjedhor të LZHK, puna dhe kontributi juaj si drejtues të strukturave të bazës dhe si anëtarë të Komitetit Drejtues, ka një rol të veçantë", - theksoi z.Spahiu duke vijuar: "Rritja e efektivitetit të strukturave të partisë dhe angazhimi i tyre në kuadër të ngritjes, organizimit dhe konsolidimit të LZHK në rrethe, janë çelësi për sukses në zgjedhjet e ardhshme parlamentare. Unë jam i bindur se ndaj me ju mendimin se mesazhi i NMT Mbretit Leka I-rë është inkurajim për punën e strukturave të partisë, të cilat në koordinim dhe bashkëpunim me grupet e punës për ngritjen e LZHK të mandatuara nga Mbreti - do të realizojnë shtrirjen e saj me sukses dhe me afate sa më të shpejta, për t'u përgatitur për zgjedhjet".

Në fund të fjalës së tij z.Spahiu u kujtoi drejtuesve legalistë domosdoshmërinë e plotësimit të dokumentacionit dhe zbatimit në vazhdimësi të udhëzimeve të dhëna, sidomos në drejtim të plotësimit të C/V-ve të kandidatëve të PLL, rrjedhimisht edhe të LZHK, për zgjedhjet e ardhshme. Kryelegalisti shprehu gjithashtu bindjen se "përzgjedhjet cilësore dhe propozimet pasuese adresuar Mbretit Leka për kandidaturat e sipërcituara, do të priten me kënaqësi dhe do të vendosen përfundimisht nga vetë Mbreti si kandidatura përfaqësuese të LZHK në zgjedhjet parlamentare". Duke dhënë porositë përkatëse për kandidaturat, kryelegalisti sqaroi kriteret kryesore që ata duhet të përmbushnin, çka shënoi edhe fundin e fjalës së tij.

Në vazhdim mbledhja procedoi sipas rendit të ditës, i cili ishte:

1.Analizë mbi veprimtarinë e PLL gjatë vitit 2004.

2.Si janë zbatuar nga degët e PLL udhëzimet e dhëna nga strukturat drejtuese të Partisë.

3.Porosi dhe udhëzime për fillimin e pregatitjeve për zgjedhjet e ardhshme parlamentare.

Më pas mbledhja cedoi me raportimet për punën që kishin bërë strukturat e partisë gjatë kësaj periudhe, ku, ndër të tjera, ra në sy puna tejet cilësore dhe me ambicje të shprehura e degës së PLL Kurbin, e drejtuar me aftësi nga intelektuali Esat Cakoni.

Pas raportimeve, drejtuesit e degëve bënë mjaft pyetje në adresë të panelit drejtues, çka tregonte shqetësimin e tyre për ritmet e prezantimit dhe promovimit të LZHK, si dhe raportet e paqarta politiko-institucionale, (të shprehura në mjaft raste), midis përfaqësuesve të LZHK dhe strukturave të bazës legaliste.

Në këtë frymë, kryelegalisti fierak Rexhep Krasniqi shprehu dyshimin se "mos vallë, elementë të caktuar, që aktualisht kanë pozicione të nderuara në LZHK, po synojnë të krijojnë struktura paralele, të cilat sipas tij nuk bëjnë gjë tjetër veçse përçajnë dhe dëmtojnë PLL, duke minuar edhe suksesin zgjedhor të LZHK". Ndërsa legalisti Remzi Muhja (kryetar i degës së PLL Kavajë), kërkoi të dinte se cili është boshti politik i kësaj Lëvizjeje. Dhe më pas ai theksoi se "përgjegjësia politike brenda LZHK duhet të kushtëzohet dhe përcaktohet nga pesha specifike e subjekteve aderuese". Ai shprehu rezerva për faktin "se, aktualisht nuk dihet dhe nuk janë përcaktuar aleatët potencialë, para dhe paszgjedhorë", dhe se "cili do të jetë raporti institucional i LZHK me kategori të rëndësishme shoqërore si pronarët dhe ish të Përndjekurit?", për çka kryelegalisti kavajas kërkoi përcaktimin e këtyre raporteve dhe prioriteteve në programin politiko-zgjedhor e më pas qeverisës të LZHK. Sipas zotit Muhja, "toleranca e PLL në sesionin parlamentar të vjeshtës së kaluar, ku PLL sakrifikoi kryetarin Spahiu duke shkelur njëkohësisht edhe statutin e saj, nuk u kuptua si dhe sa duhet dhe, madje, pati efekte kundërproduktive në aksionin politik të grupit parlamentar të LZHK".

Kryelegalisti i Malësisë së Madhe z.Sami Zeka dhe kryelegalisti i Devollit z.Agim Dushi, në diskutimet e tyre theksuan se e kanë të vështirë të organizojnë LZHK në rrethet përkatëse, për shkak të mungesës totale të strukturave të partive aleate, tashmë të deklaruara në LZHK, çka, sipas tyre, mundëson ngritjen e LZHK vetëm mbi bazën e strukturave të Legalitetit.

Kryelegalisti lezhjan z.Vasil Muça, në diskutimin e tij ndër të tjera theksoi se "situata në Lezhë pas krijimit dhe promovimit të LZHK është mjaft e mirë dhe lezhjanët janë të interesuar", çka, sipas tij, dëshmohej edhe nga "afrimi i mjaft intelektualëve". Z.Muça bëri thirrje për rritjen e frymës së bashkëpunimit, por nuk harroi të shprehë keqardhjen e thellë të tij dhe të strukturave që ai drejtonte, për faktin se krijimin e LZHK në rrethin e Lezhës ai e kish mësuar nga të tjerët dhe fare rastësisht.

Kryelegalisti peqinas z.Bardh Bica, propozoi krijimin e një përfaqsësie me kryetarë të degëve e cila, sipas tij, "duhet domosdoshmërisht dhe brenda një kohe të shkurtër, të takohet me Mbretin për të diskutuar dhe sqaruar disa nga problemet që dalin për ngritjen e degëve të LZHK dhe mbarëvajtjen e tyre.

Kryelegalisti kurbinas z.Esat Cakoni, vlerësoi se "LZHK është zgjidhja politike e duhur, e ndërmarrë në momentin e duhur, për realizimin e ndryshimit të qeverisjes së vendit". Sipas z.Cakoni, "duhet punuar intensivisht për përcaktimin e disa objektivave të rëndësishëm ekonomikë të zhvillimit", sikundër ai vlerësoi hartimin dhe programimin e një projekt-buxheti dhe projekti për sistemin fiskal, taksat e tatimet, apo edhe të projekteve për kthimin dhe kompensimin e pronave tek pronarët e ligjshëm dhe ish të Përndjekurit Politikë, për integrimin e tyre në jetën e vendit. Z.Cakoni kërkoi që të ndikohet tek subjektet aderuese në LZHK, që sa më parë të deklarojnë dhe botojnë publikisht vendimet e strukturave të tyre për aderimin dhe kontribuimin pa kushte në LZHK.

Kryelegalisti lushnjar z.Shpëtim Axhami, në fjalën e tij theksoi se, "në kuadër të aksionit për krijimin e degëve të LZHK në rrethe, grupet politike të mandatuara për këtë qëllim duhet që, minimalisht, dy ditë para takimeve promovuese të lajmërojnë drejtuesit e strukturave lokale të PLL", të cilët, sipas tij, "duhet të jenë të angazhuar dhe të pranishëm në çdo rast të këtillë".

Ndërsa kryelegalisti elbasanas z.Bujar Çala theksoi se "LZHK në Elbasan duhet të mbështetet më shumë tek strukturat legaliste lokale". Ai me modesti deklaroi se nuk kish asnjë pretendim për drejtimin e LZHK në këtë rreth, por kërkoi që Mbreti Leka I-rë të deklaronte dhe të mandatonte një intelektual të shquar dhe të gjithëpranuar, si kryetar dhe drejtues të LZHK në këtë rreth.

Kryelegalisti sarandiot z.Shklëqim Selmani, në fjalën e tij theksoi se po punohej intensivisht për sqarimin e njerëzve në lidhje me synimet dhe vizionet politiko-qeverisëse të LZHK, për të cilat ai u shpreh se ka paqartësi. Z.Selmani kërkoi hapur që, "në rrethet ku strukturat dhe drejtuesit e Legalitetit janë të fuqishme, drejtimi i degëve të LZHK, në mënyrë absolute, duhet të merret prej tyre". Gjithashtu ai kërkoi që intelektualët dhe kontributorët politikë që janë atashuar në LZHK, në të gjitha rastet dhe në vazhdimësi duhet të dëshmojnë hapur respektin për PLL, si shtylla kurrizore e LZHK.

Kryelegalisti shkodran z.Ilir Kuka, shprehu shqetësimin për faktin se kish konstatuar "tendenca për defaktorizimin e PLL" dhe kjo, sipas tij shihej tek anashkalimi i LZHK të krijuar në Shkodër, me kontributin e intelektualëve të shquar legalistë dhe me mbështetjen masive të qytetarëve shkodranë.

Në këtë rast ai u kërkoi kolegëve intensifikimin e punës dhe marrjen e pozicioneve dhe qëndrimeve të qarta për faktorizimin e domosdoshëm të PLL në kuadër të LZHK.

Më pas e mori fjalën sekretari i Senatit të Veteranëve Legalistë z.Seit Preni, i cili ndër të tjera theksoi respektin e Senatit për punën serioze të strukturave të PLL në rrethe, por nuk la pa përmendur faktin se "gjithëpërfshirja dhe afrimi i intelektualëve që sot me të drejtë propagandohet në LZHK - nuk është gjë tjetër përveçse përsëritje e qëndrimeve dhe praktikave të PLL, të manifestuara qartë edhe në zgjedhjet vendore të 12 tetorit" ku, sipas tij, "në Tiranë dhe rrethe, në mjaft raste legalistët kishin ofruar si përfaqësues të tyre dhe si kandidatura në pushtetin vendor mjaft intelektualë të shquar dhe kjo ishte mëse evidente në Tiranë".

Në fund e mori fjalën nënkryetari i PLL z.Murat Basha, i cili pasi lexoi dhe sqaroi udhëzimin e hartuar nga kryesia për intensifikimin e punës së strukturave të partisë për ngritjen dhe shtrirjen e LZHK, ndër të tjera theksoi se "në këshillin koordinues të LZHK, përfaqësuesit e PLL do të kërkojnë implementimin me çdo kusht të programit të PLL në programin politiko-zgjedhor të LZHK", dhe kjo, sipas tij, do të bëhej jo vetëm për faktin se "programi i PLL zgjidh në mënyrën më të mirë të mundshme problemet e mëdha të akumuluara, në favor të të gjitha shtresave të shoqërisë shqiptare, por sepse këtë program e kanë hartuar burra me mendje të ndritur dhe e kanë zbatuar shtetarë të mëdhenj me në krye Mbretin Zog, gjatë kohës së Monarkisë".

Z.Basha në fund të fjalës së tij shprehu bindjen se "PLL, sot, me programin adekuat dhe potencialet intelektuale që posedon, është jo vetëm në lartësinë e misionit historik si partia më e vjetër dhe më e suksesshme në historinë dhe politikën shqiptare, por edhe për faktin se ajo zotëron kapacitete intelektuale të mëdha për jetësimin e programit dhe objektivave politiko-zgjedhorë e qeverisës të LZHK që, gjithsesi. mbajnë vulën e mendimit të ideatorit dhe udhëheqësit shpirtëror të LZHK, NMT Leka I - Mbret i Shqiptarëve".

Fjala e z.Basha mbylli këtë takim të rëndësishëm në të cilin drejtuesit e strukturave lokale të PLL u pajisën edhe me udhëzimin e ri për aktivitetin e degëve në muajt e ardhshëm, të cilat kanë të bëjnë në pjesën më të madhe të tyre me objektivat elektoralë të PLL si pjesë thelbësore e koalicionit të LZHK.

Udhëzimi nr. 5 i Kryesisë së PLL thotë tekstualisht se "Duhet bërë evidentimi i potencialeve të mundshme si kandidatura të PLL në 100 zonat elektorale, që do të jenë kontigjente për t'u përzgjedhur nga LZHK, në zgjedhjet e ardhshme parlamentare."

Me këtë mbledhje, ku u diskutua rreth objektivave elektoralë të LZHK, si dhe emrave që do të kandidohen në zgjedhjet e ardhshme - mund të thuhet se PLL ka ngritur qysh sot siparin e fushatës elektorale.

Korresp. i "Atdheu"

Udhëzime për degët dhe strukturat e PLL

Ju risjellim në kujtesën tuaj që, udhëzimi i dhënë më datë 07.06.2004 është i vlefshëm dhe qëndron në fuqi bashkë me afatet, me përjashtim të pikës 4 të tij (udhëzimit), e cila hiqet dhe që përcakton "Thellimi i lidhjeve institucionale me forcat e djathta politike në nivel degësh".

Nga strukturat e PLL do të kërkohet në vazhdimësi zbatimi i këtij udhëzimi me rigorozitet, sepse në të mbështetet rritja sasiore e anëtarësisë dhe ajo cilësore e strukturave të partisë.

Bazuar në faktin që PLL është pjesa më e qenësishme e koalicionit zgjedhor LZHK, ideuar dhe udhëhequr nga NMT Leka I - Mbret i Shqiptarëve, është detyrë e jona të angazhohemi të gjithë seriozisht dhe të kontribuojmë maksimalisht për suksesin e këtij koalicioni dhe për të arritur objektivat strategjikë të përcaktuar nga Mbreti Leka I-rë, i cili në mbledhjen e zgjeruar të LZHK, të datës 10 gusht 2004, ka thënë: "Nuk do të ketë kompromise me njerëz që janë të korruptuem, nuk do të ketë kompromise me njerëz të djegur përpara opinionit publik".

Dhe këtë, ne legalistët e kuptojmë si angazhim të njerëzve të ndershëm, të papërlyer e atdhetarë, që kanë dhënë prova se e duan kombin dhe zhvillimin e tij, e që nuk kanë pranuar të bëjmë kompromise me pushtetin aktual socialist, në dëm të interesave të Shqipërisë dhe shqiptarëve.

Për realizimin e këtyre objektivave strategjikë të Mbretit Leka I-rë, prioritetet e punës sonë janë:

1.Krahas forcimit të strukturave të PLL, të kontribuohet për ndërtimin dhe organizimin e strukturave të LZHK.

2.Evidentimi i intelektualëve, të rinjve e të rejave, grave dhe biznesmenëve, të paangazhuar aktualisht në partitë e tjera dhe që e shikojnë LZHK-në si një ringjallje e shpresës së humbur.

Kjo do të thotë: afrimi dhe motivimi i tyre për angazhim konkret në shërbim të nismës së Mbretit Leka I-rë.

3.Realizimi i idesë racionale të PLL: "Një seksion për cdo qendër votimi" edhe në kuadër të LZHK.

4.Futja e frymës së mirëkuptimit dhe bashkëpunimit me të gjithë subjektet politike dhe individët e shquar - të angazhuar për konsolidimin dhe suksesin politiko-zgjedhor të LZHK.

5.Evidentimi i potencialeve të mundshme që do të jenë kandidatura të PLL në 100 zonat elektorale, që do të jenë kontigjente në dispozicion të LZHK, në zgjedhjet e radhshme parlamentare.

Ng cdo zonë elektorale do të përzgjidhni 3 kandidaturat më të mira, të cilat duhet t'i përcillen qendrës sa më shpejt, shoqëruar me C/V përkatëse.

Përkujtimi i Abaz Kupit mbledh legalistët e diasporës shqiptaro-amerikane

Legalistët e SHBA krijojnë LZHK

Nga Dalip Greca

SHBA

Një përkujtim ndryshe për Abaz Kupin

Që nga 9 janari i viti 1976, në çdo kryemoti të vdekjes së Abaz Kupit, shqiptarët nacionalistë të Amerikës takohen së bashku dhe nderojnë njeriun që i ndriti faqen Shqipërisë, kur fashistët italianë zbarkuan në bregdetin dhe qiellin shqiptar duke sulmuar Atdheun tonë. Edhe pse në fillim marshimin e tyre ceremonial fashistët, në Romë, patën deklaruar se shqiptarët mezi po i prisnin me lule e këngë për t'i nxjerrë nga prapambetja dhe mizerja, ata u pritën me krisma pushkësh. Veçanërisht Durrësi, kryeqendra e qëndresës antifashiste, ku luftoi Abaz Kupi, ku ra dhe heroi Mujo Ulqinaku, i tregoi botës se çfarë ishte në gjendje që të bënte një popull, edhe pse i vogël në numër!

Për 28 vjet, të gjitha nderimet, kryqendresës antifashiste, Abaz Kupit, i bëheshin tek restoranti i Ramiz Danit, rojes besnike të Abaz Kupit, mikut të tij më të mirë gjatë gjithë jetës, dhe që andej shkohej tek varrezat aty pranë, ku pushon gjenerali i monarkistëve. Ndërsa këtë 9 janar u shënua një përkujtim ndryshe; përkujtimi u organizua në Courtyard by Marriot La Guardia. Familja Kupi, të afërm, miq, kanë mbushur sallën, ku do të përkujtohet komandanti, që udhëhoqi legalistët gjatë Luftës së Dytë Botërore. Duke vëzhguar portretin e Abaz Kupit të ekspozuar në krye të sallës, përkrah flamurit kuq e zi, të shkon mendja tek ai përcaktim që i ka bërë atij Julian Amery, duke e krahasuar pamjen fizike me atë të Napoleonit, veçanërisht ajo xhufka e flokëve që i binte mbi ballë, e lëshuar enkas për të mbuluar një plagë të hershme. Abaz Kupi ka hyrë në memorjen e shqiptarëve si një shqiptar i mirë; me plot virtyte të një komandanti aq popullor, që vendit i kishte dalë përherë në krah. E gjithë jeta e tij ishte shembull patriotizmi, prandaj edhe anglezët e kërkuan me qiri për t'i besuar hapjen e frontit të luftës antifashiste në Shqipëri... Shumë ishin përpjekur që ta bënin për vete, por ai më shumë kishte mbetur zot i vetës se sa rob i të tjerëve, jo vetëm kaq, por ai qe kthyer në një Robin Hud shqiptar në malet e Krujës për t'u dhenë përkrahje atyre që nuk e kishin, qe kthyer në shpresë për të shpëtuar të tjerët pa mbrojtje. Siç shkruan koloneli anglez Julian Amery në informacionin që i përcillte mikut të vet Maklinit: "Ky është një peshk, të cilin shumë veta janë përpjekur ta zënë në rrjetë, por askush nuk ka arritur ta nxjerrë nga uji. Nëse që në prag rininë e tij Abaz Kupi bëri aktin trimëror të mbrojtjes së flamurit nga esadistët që e quanin sorrë-shqiponjën, kjo nuk ishte rastësi apo kapriço e moshës, ishte më shumë pasojë e edukimit atdhetar që ai kishte marrë. Ai kishte treguar aftësitë e tij trimërore edhe në Luftën e Koplikut kundër serbëve, ku luftoi në një betejë fitimtarësh. Ai mbeti një atdhetar i sprovuar gjatë të gjithë jetës së tij, por akti më kombëtar është padyshim ai i 7 prillit, ku ai organizoi qëndresën, që do të hynte në histori si qëndresa shqiptare kundër fashizmit, që nuk u prit me lule, por me pushkë. Gjenerali italian Guzzoni do ta shihte veten të sfiduar kur në Durrës hasi në perden mbrojtëse të organizuar nga Abaz Kupi. Përpara kishte vërtet një njeri pa gradat e tij dhe as me minimumin e armatimit mbrojtës, ai ka qenë i befasuar në atë qëndresë. Gjenerali fashist e ndiente veten të sigurt në atë sulm ku qenë hedhur në sulm më shumë se 400 avionë, ndërsa në det lundronte një lukuni flotiljesh prej 137 anijesh lufte, ku në portet tona zbarkonin njëherësh më shumë se 50 mijë ushtarë fashistë. Dihet tashmë fakti se mbrojtja e Durrësit kishte për arkitekt Abaz Kupin. Shtete më të mëdha dhe më me emër se sa Shqipëria, kombe më të përmendur se kombi ynë, si ai austriakët apo çekët, ishin dorëzuar pa e bërë "bam", por shqiptarët ishin ndryshe. Shumë herë i zmbrapsi taborret fashiste Abaz Kupi dhe do të hynte në këngë e histori, paçka se për 50 vjet ia mohuan gjithçka. Për të mirën e Shqipërisë, ai do të rreshtohej në Frontin Nacionalçlirimtar si shumë nacionalistë të tjerë, duke menduar se detyrë e parë ishte çlirimi i vendit, ndërsa më pas do të vinte forma e pushtetit, por kur ai zbuloi strategjinë e komunistëve, kur pa se ata e pështynë Mukjen dhe ia falën Kosovën Titos, u nda prej tyre dhe nuk hoqi dorë nga lufta për çlirim. Ai ishte njëkohësisht dhe themeluesi i Organizatës Kombëtare të Lëvizjes së Legalitetit. Edhe pse ishte pa shkollë ai qe intuitiv, atdhetarinë ia pat përcjellë familja, trimërinë dhe guximin i kishte fituar vetë, ndërsa diplomacinë ia dha jeta. Anglezëve që kishin shkuar në shtabin e tij gjatë luftës u bënte përshtypje të madhe diplomacia e Agait në bisedime; ai dinte të organizonte si diplomat parashtrimin e kërkesave dhe nuk lëshonte pé në ato që parashtronte. Në kërkesat që u vinte përpara anglezëve qëndronte parësore njohja e Mbretit Zog, njohja e Shqipërisë nga Kombet e Bashkuara; dhe kërkonte me këmbëngulje sigurinë angleze që fati i trevave të Kosovës, Çamërisë dhe Maqedonisë shqiptare të mos vendosej pa u marrë parasysh dëshirat e banorëve të tyre. E tha saktë ish ambasadori Shkupi në takimin përkujtimor të së dielës se qe tepër e vështirë të orientoheshe në atë kohë lufte; madje edhe për nacionalistë të njohur që ishin diplomuar në perëndim, qe i vështirë orientimi, por jo aq e vështirë për Abaz Kupin. Italia fashiste premtoi Shqipërinë 41 mijë Km2, ndërsa Gjermania naziste, krijoi lehtësira të pallogaritshme të komunikimit të Shqipërisë natyrale. A donin më shumë se kaq nacionalistët që aspironin Shqipërinë Etnike? Mirëpo Abaz Kupi, diti që të orientohej dhe e ruajti të pastër figurën e tij, nuk e humbi toruan as në momentin kur aleatët anglezë e lanë në baltë në momentet e fundit; nuk e ktheu pushkën për vëllavrasje, por mori rrugën e dhimbshme drejt emigrimit, duke lënë atje një pjesë të shpirtit të vet, familjen.

***

Në takimin përkujtimor kishin ardhë jo vetëm legalistë e pjestarë të familjes Kupi, por dhe përfaqësues të organizatave të komunitetit shqiptar në New York. Kryetari Hakik Mena që ka hapur takimin përkujtimor ka folur shkurt për figurën e Abaz Kupin dhe më pas ka ftuar sallën për një minutë heshtje në kujtim të tij dhe dëshmorëve të kombit. Pjesëmarrësit kanë përcjellë në këmbë dy hymnet kombëtare atë të Amerikës dhe të Shqipërisë. Fjalën e rastit e mbajti Adnan Ramadani, sekretar për marrëdhëniet me Publikun në Lëvizjen e Legalitetit për trishtetshin NY, NJ dhe CT. Folësi duke folur për përmasat e figurës të Abaz Kupit, tha se është një hero i përmasave kombëtare dhe atdheu merr nder nga lavdia e heronjve të vet. Është e pamjaftueshme, tha ai, që heronjtë të trajtohen thjesht si njerëz që nuk jetojnë më; nuk është e mjaftueshme as fakti që vendvarrimet e tyre të shihen thjesht si vende peligrinazhi të përvitshëm, ku themi fjalë lavdie e vendosim kurora me lule, heroika e trajtimit të tyre duhet të ketë të tjera përmasa. Nuk ka shqiptar, tha Ramadani, që nuk e di se Abas Kupi ishte pushka e parë kundër fashizmit dhe kjo është unike si për të, ashtu edhe për kombin tonë si viktima e parë e fashizmit në Europë. Fenomeni Kupi nuk ishte risi në historinë tonë kombëtare, por vazhdimësi logjike dhe e natyrshme e Rilindjes Kombëtare. Ai, si bashkëpunëtor i afërt i themeluesit të shtetit shqiptar, Mbretit Zog I, veç sa kreu me nder e devocion detyrën e një nacionalisti, që Atdheun e ka mbi gjithçka; pra ai përmbushi detyrën ndaj kombit. Vështirësitë me të cilat u përball në luftë me armë në dorë Abaz Kupi nuk ishin të fundit; për 50 vjet emri i tij do të përbaltej nga komunizmi, dhe pjesa e familjes së tij të mbetur në Shqipëri do t'i ngryste vitet në burgje e kampe internimi. Po me sy kritik Ramadani vlerësoi edhe periudhën e pas 90-tës, ku nacionalistët në emër të Shqipërisë dhe demokracisë i falën fajtorët edhe pse askush nuk pati kërkuar falje, falën gjakun, burgun, internimin, shpronësimin, çnderimin e poshtërimin. Ramadani i ngriti tonet e kritikës edhe ndaj udhëheqësit të demokratëve, kur tha: "Në emër të antikomunizmit i dhamë votat një komunisti, brohoritëm renegatin! U vetëposhtëruam. A nuk e kuptuam komunistin kur na thirri "Bashkëvuajtës e bashkëfajtorë"? Në vuajtje na lanë të vetëm e në faj na deshën bashkë! Disa thonë se na tradhtoi. Vllazën, tradhtuam veten!-tha Ramadani, i cili e avancoi kritikën, duke akuzuar për bashkëpunim mes demokratëve dhe socialistëve: "Komunisti Sali Berisha ia dorëzoi pushtetin një komunisti tjetër me emër të pështirë, Fatos Nanos e kështu spas porosisë së Ramiz Alisë krijuan pluralizmin komunist apo komunizmin pluralist!"

Ishte hera e parë që në tubime të tilla flitej kaq ashpër ndaj liderit demokrat, ish presidentit Sali Berisha. Më pas ai foli për shpresën që ka çelë ndër shqiptarët Lëvizja për Zhvillim Kombëtar, që është shpresa e vetme për ta çliruar Shqipërinë nga komunizmi... Për figurën e Abaz Kupit kanë folur: Hajdar Tonuzi në emër të Vatrës, Sali Bollati, Pëllumb Kulla, Skënder Shkupi, Marjan Cubi në emër të LDK-së, Arjan Boriçi në emër të LZHK-së, ndërsa në emër të familjes Kupi, përshëndeti i biri i Abaz Kupit, Petrit Kupi, i cili pat luftuar përkrah të atit kundër fashizmit dhe nazizmit gjatë Luftës së Dytë Botërore. Petrit Kupi falenderoi pjesëmarrësit për nderimin që i bënë figurës së babait të tij dhe i uroi udhë të mbarë LZHK-së. Tahir Hysa recitoi vargje kushtuar figurës së Abaz Kupit.

Marre nga "Illyria"

Në mbrojtje të monarkisë(2)

Si mund të vendoset monarkia edhe në SHBA

By T. D. ALLMAN

Vijon nga numri i kaluar

Njëherë, duke vizituar një panair kombëtar në Tajlandë, ndodhi të gjendesha mes një spektakli të paparë, i cili demonstron mjaft mirë vlerat e mbretërisë sipas mendimit tim. Ishte një cilindër i veshur me pjesë të drunjta (parket) rreth 20 këmbë (6-7 metra) i lartë dhe poaq kishte edhe diametrin. Çdokush mbasi paguante ekuivalentin e 10 centëve, mund të ngjitej përmes shkallëve të jashtme deri në një tip ballkoni, i cili qarkonte në grykë këtë cilindër të stërmadh e të hapur.

Në krye të kësaj pike dominuese, secili mund mund të kundronte motorciklistët tajlandezë që nisnin mjetet e tyre, duke dalë jashtë pozicionit tokësor vertikal përmes forcës centrifugale, e ngisnin mjetet e tyre me shpejtësi të lartë rreth e rrotull pjesës së brendshme të cilindrit, duke mposhtur gravitetin, deri sa motorcikletat arrinin përmjet rrotullimit deri në 20 këmbë në majë të cilindrit.

Mbasi i kanë mahnitur shikuesit me këtë shfaqje të pabesueshme guximtare, motociklistët rikthehen në fund të cilindrit, për të pritur që të grumbullohen mjaftueshëm aq njerëz sa të paguhet çmimi i shfaqjes poaq i leverdisshëm.

Përsipër figurinës së biletës së kësaj shfaqjeje, e zbukuruar lezeçëm me lule, është fotoja e Mbretit të Tajlandës, me një uniformë të bardhë në trup, duke ngjitur të njëjtat shkallë si shikuesit e shfaqjes, për të parë të njëjtin spektakël. Megjithëse Mbreti i Tajlandës është i papushtetshëm politikisht, ai është një person me një status aq të lartësuar saqë prania e tij konsiderohet pothuaj hyjnore. Protokolli e detyron atë të mos buzëqeshë kurrë në publik, dhe të mos pranojë drejt tij asnjëfarë familjariteti.

Kësisoj Mbreti paraqitet në atë fotografi duke ngjitur shkallët e cilindrit të drunjtë me të njëjtin dinjitet joemocional me të cilin ai zakonisht pret ambasadorët e huaj apo edhe lajmet për grushtin e mbramë të shtetit (coup d'etat).

Qëllimi ishte të përçonte përmjet këtij aktiviteti të vogël dhe të padëmshëm ekonomik të disa prej nënshtetasve të tij më të përvuajtur, një farë dinjiteti, që t'i inkorporojë ata - përmes këtij akti shtetëror magjik - në shtetin krejtësisht kozmologjik të Tajlandës dhe në identitetin kombëtar

Mbreti i Tajlandës është i zënë për shumë orë të ditës në përmbushjen e detyrimeve të tija të shumta shtetërore. Unë jam i sigurt se shumica e 38 milion njerëzve të Tajlandës në një rast ose në një tjetër, e kanë parë personalisht mbretin e tyre, dhe se kontributi i tij për mbrojtjen e stabilitetit shtetëror të Tajlandës dhe të ndjenjës së vetë-respektimit, ka qenë shumë e shumë më i madh se ai i çdo koloneli tajlandez apo politikani.

Unë mendoj se sekreti i suksesit të Familjes Mbretërore Britanike është se ata gjithashtu vlerësojnë rëndësinë e kryerjes së detyrimeve të dorës së dytë, pa u lodhur. Për shumë kohë unë e kam konsideruar Mbretëreshën (e Britanisë) një grua të shurdhuar, përpara se ta kuptoja se shurdhëria e saj ishte njëri prej virtyteve të saj më të larta.

Ata (mbretërorët) nuk kanë nevojë për një eksponent të modës, një yll kinemaje apo një intelektual të shquar për të hapur një shkollë fillore apo të shfaqë një eksperiencë ndryshe. Ata nuk kanë nevojë për fjalime nga froni, të lexuara me ndjenjë. Puna e Mbretëreshës nuk është as të drejtojë britanikët, as t'i habisë ata, por të jetë gjithmonë aty, duke prerë shiritat (e përurimeve), duke inspektuar seksionet e reja të spitaleve, duke u dhënë një shkallë të dinjitetit jopolitik dhe identitetit kombëtar ngjarjeve të çdo dite çka është më e rëndësishme, në peshën e saj kolektive, për jetën e një shteti, sesa kush do të fitojë zgjedhjet e ardhshme, apo nëse paundi ulet apo ngjitet.

Nuk është e nevojshme që Mbretëresha të bëhet e famshme për përgjigjet e saj ironike në telefon, vetëm për shkak se ajo nuk bën biseda të shkurtra në telefon. Mbretëresha e kupton më së miri këtë - dhe rezultati është diçka e mrekullueshme dhe unike. Megjithëse është karizmatike ashtu si një breshkëzë lodër, pas 20 vitesh në krye të detyrës së saj të përhershme dhe aspak argëtuese (Britania pa dyshim do të kishte qenë shumë herë më mirë sot, nëse gjahtarët vendorë të mackave të egra dhe ministrat e kabinetit të obseduar nga seksi, do të kishin ndjekur shembullin e saj) Mbretëresha jo vetëm është një figurë edhe më popullore, por ajo është edhe më e domosdoshme dhe më me interes sesa ndaç z.Wilson apo z.Heath (kryeministra britanikë, Harold Wilson, laburist, Edward Heath, konservator- shën. i përkth.).

Mbretëresha pa dyshim do të kujtohet si një prej liderve më të mëdhenj britanikë dhe më të dashur që prej kohës së Mbretëreshës Viktoria, dhe për të njëjtën arsye; ajo bën një punë të lodhshme, mirë dhe me shumë kujdes; - atë të të qenit një monark kushtetues i trashëgueshëm, por pa pushtet. Në Amerikë, nga ana tjetër, ekziston prej shumë kohësh saktësisht e kundërta e kësaj lloj zyre, por ajo ka dështuar në mënyrë të frikshme. Presidenti është një monark i plotfuqishëm, i zgjedhur, absolut. Presidenti mund të sillet me Kongresin, publikun, pjesën tjetër të qeverisë me një arrogancë të pafrenueshme, çka në Britani nuk është më e mundshme qysh prej ditëve të Magna Carta, ose së paku që prej ekzekutimit të Karlit të Parë (Charles I, 19 nëntor 1600 - 30 Janar 1649; - shën. i përkth.)

Ndërkaq në të njëjtën kohë, presidenti pritet të jetë larg politikës poaq saç rri Mbreti i Belgjikës larg sherreve ndërmjet Valonëve dhe Flamandëve; të jetë një figurë virtualisht hyjnore, i ngjashëm me Perandorin e Japonisë.

Rezultati i paevitueshëm i mbajtjes së kësaj zyre qesharake të presidencës amerikane, jo vetëm ka qenë një dizastër me Uotergejtin dhe Vietnamin, por fshehja e të tilla krimeve të frikshme me një etos mbretëror të pacënueshmërisë, njëherazi e mbron prej ndëshkimit një maskara që kryeson këtë zyrë, i cili në të njëjtën kohë zhvlerëson dhe degradon personifikimin simbolik të presidencës së shtetit amerikan.

Si konsekuencë Amerika së fundi është mbërthyer në situatën më të keqe të mundshme: Richard Nixon s'mund të hiqet përmes një vote mosbesimi si çdo kryeministër normal vdekatar. Në të njëjtën kohë SHBA-të janë të privuara nga sigurimi i alternativës për pandershmërinë e politikanëve të saj siç, për shembull, njoftimi për fejesë i Princeshës Ana, shkaktoi skandalin e telefonatave të sekretareve të disa ministrave në Britani të qeverisë së Heath-it.

Si një amerikan, unë jam plotësisht i pregatitur për të ushtruar autoritetin tim në favor të vendosjes në SHBA të një monarkie kushtetuese të trashgueshme. Nëse do të ishte lejuar njëri prej djemve të Franklin D. Roosevelt - i vetmi president amerikan me të vërtetë i suksesshëm i këtij shekulli - të trashëgonte presidencën pas vdekjes së të atit më 1945, pushteti politik i tepërt me të cilin po abuzon antikushtetutshmërisht Shtëpia e Bardhë, prej kohësh do të ishte zvogëluar si ai që gëzojnë sot familjet mbretërore të Norvegjisë ose të Malajzisë.

Kriza aktuale e besimit në SHBA mund të zgjidhet më së miri, nëse kompjuterat e Pentagonit zbulojnë dhe identifikojnë trashgimtarin e ligjshëm, sipas "ligjit Salik" (kanunor, që njeh linjën mashkullore - shën. i përkth.) të Xhorxh Uashingtonit, dhe pastaj ai mund të kurorëzohej si Mbret i Shteteve të Bashkuara.

Disa familje të vjetra, të qeta e me rrënjë të thella, të plota, aristokratike dhe të miredukuara të Virgjinias janë saktësisht alternativa tjetër që kërkon Amerika për familjen mbretërore të sotme, e cila është çnderuar nga mijëra vepra të këqija që ka bërë Mbreti Richard kur ishte në fron, me origjinën e ulët të bashkëshortes së tij nga klasat e ulëta sa më s'thuhet, dhe nga sjellja e dy vajzave të tij si prej vajzash fqinje sherrxhesha reaktive, avantazhi i vetëm i të cilave ishte se ato ishin më pak groteske, të paemër dhe parvenu se dy princeshat mbretërore të mëparshme të Amerikës Luci Baines and Lynda Bird.

Siç na sugjeron ajo që kemi thënë më sipër, nuk mjafton vetëm që të mbrojmë monarkët në ato pak vende ku ata ende ekzistojnë. Duke mbajtur kolonelët dhe politikanët jashtë pallatit mbretëror në Tonga, nuk do të thotë se gjërat po vihen në vend në Brazil, ku një familje perandorake e respektueshme, efiçente dhe shumë punëtore, u hoq në mënyrë të panevojshme në fund të shekullit të kaluar (shek. 19) pikërisht që disa gjeneralë të mund t'u gëzoheshin përshëndetjeve të 21 topave, dhe të kishin profilin e tyre (të fytyrës) të pavdekësuar në monedhat e atij vendi. Kudo dhe kurdoherë që të krijohen rrethanat, monarkitë duhet të restaurohen, dhe madje të vendosen edhe në ato vende që nuk kanë pasur privilegjin ta gëzojnë këtë formë qeverisjeje.

Përktheu: Neritan Kolgjini

Ky artikull është botuar fillimisht në "Nation Review", 29 qershor 1973, me titullin 'Every country needs a queen'.

Si u përgatit atentati i parë ndaj Zogut

Nga Astrit Kola

Vijon nga numri i kaluar

Ndëshkimet dhe toleranca ligjore ndaj rebelëve

Ju z.Myftaraj shkruani se "Zogu qe kasapi i Klikës. Në stilin e Zogut qenë vrasjet pas shpine. Në vitin 1922, kur qe ministër i Brendshëm, ai pushkatoi deputetin Ramiz Daci, heroin dibran të luftrave kundër serbëve. Zogu vrau pas shpine Adem Gjinishin dhe vari toger Bajram Xhanin".

Ju gaboheni z.Myftaraj, sepse pas shtypjes së rebelimit, që shkaktoi vdekjen e dhjetra ushtarakëve dhe civilëve të pafajshëm, masat ndëshkimore ishin të natyrës ligjore dhe aspak personale. Me vendim të parlamentit, asokohe u ngritën Gjykatat Ushtarake speciale, që dhanë dënime kapitale kryesisht ndaj ushtarakëve rebelë dhe civilëve të përlyer në krime si bashkëpunëtorë të të parëve, apo si pjesëmarrës në rebelim. Dhe këtu Zogu kishte fare pak pushtet për të ushtruar tolerancën e skajshme që e karakterizonte ndaj kundërshtarëve.

Më 5 prill 1922, Gjykata e Lartë Ushtarake mori "vendim për dënim me vdekje në mungesë për Elezin dhe Isuf Xhelilin, si dhe për kapiten Zija Dibrën, Mustafa Krujën, Ibrahim Huqin, Hysen Krujën, Abdi bej Toptanin, Hysen Huqin e Selim Petrelën, sepse i kanë furnizue rebelët me armë, municione e ushqime dhe kanë marrë pjesë në krimet e tyne". "Për tre të parët u vendos edhe konfiskim pasunie të tundshme e të patundshme.

Si Kryetar i Trupit Gjykues të Gjyqit Ushtarak, ka firmue nënkolonel Mustafa Ibranitasi, ndërsa si anëtarë kanë firmue: Lano Gorzhi, M.Emin, Qazim K. dhe Izet Dibra".

(A.Q.Sh. Gjykata e Lartë Ushtarake, D 22, viti 1922, faqe 149).

Zogu, për të mbajtur premtimin që i kish dhënë Elez Isufit në prani të ambasadorit britanik Eyres, inicioi mbledhjen e qeverisë për rishikimin e vendimit të Gjykatës Ushtarake ndaj Elez Isufit, Isuf Xhelilit dhe të tjerëve. Pas insistimit të Zogut për amnisti për të dënuarit e sipërpërmendur, (gjë që u kundërshtua ashpër nga ministrat e tjerë dhe që provohet nga proces-verbali i mbledhjes së kabinetit), Qeveria mori vendimin nr.232 datë 23 prill, që anullonte vendimin nr. 60 të datës 5 prill 1922, të Gjykatës Ushtarake dhe u falte jetën Elez Isufit dhe Isuf Xhelilit.

Në fund të marsit 1922, deputeti rebel Ramiz Daci, të cilit i ishte hequr mandati me vendim të parlamentit, (si një ndër protagonistët dhe drejtuesit më aktivë të rebelimit), u kap rob në Peshkopi nga ekspedita e xhandarmërisë, kryesuar nga kapiten Shefqet Korça, i cili megjithë urdhërin e prerë për ta dërguar në Tiranë, (me pretekstin se ishte dënuar me vdekje në mungesë dhe nuk kish patur mundësi të mbrohej), e vrau R.Dacin pas një tentative arratisjeje në Valikardhë të Bulqizës, teksa njerëz të armatosur të Elez Isufit, (që e kish R.Dacin mik për kokë), tentuan ta çlironin atë pas një prite vrastare në një rrugë që kalonte mes pyjesh.

Zogu shprehu keqardhje të thellë për Ramiz Dacin, të cilin e njihte personalisht dhe kish bashkëpunuar me të për shumë kohë gjatë aktivitetit të përbashkët në grupin e deputetëve të Partisë Popullore. Zogu kish planifikuar faljen e jetës së R.Dacit në një moment oportun amnistie.

Ndërsa toger Bajram Xhani u ekzekutua pas dënimit me vdekje nga Gjykata Ushtarake Speciale, "... si ushtarak që kishte shkelun betimin ndaj Atdhuet dhe ishte implikue në krime direkte gjatë pjesëmarrjes aktive në rebelim".

Dhe ju duhet të jeni i ndërgjegjshëm z.Myftaraj se "rebelimi antikushtetues i ushtarakëve dhe shkelja e betimit ndaj Flamurit dhe Atdheut", janë krimet më të dënueshme në të gjithë botën, aq më tepër kur u shtohen edhe dezertimet dhe krimet e vrasjes së ushtarakëve e civilëve të pafajshëm.

Ndësa për kapiten Zija Dibrën, burimet e shkruara thonë se ish-kundërshtari politik, Zija Dibra, "i akuzuar për çeshtje bolshevike", u vendos të "internohej nga Durrësi në Berat, i shoqëruar nga një aspirant i vetëm". "... Në Harizaj të Kavajës, Zija Dibra i iku nga duart aspirantit, i hipi kalit e u përpoq të largohej. Thirrjes së aspirantit për dorëzim ai nuk iu përgjigj, derisa e detyroi këtë të fundit ta qëllojë me një plumb, i cili për fatin e tij të keq e kapi në kokë...".

("Indipendenca shqiptare" 25 janar 1925).

Kundërshtarët politikë të qeverisë nxituan ta reklamojnë këtë vrasje si vrasje politike për "hakmarrje politike".

Zogu ishte tepër i madh për ta fajësuar për vdekjen e graduatëve të ulët si Zija Dibra e Bajram Xhani, për të cilët Ai kishte njohje dhe interes minimal personal.

Vrasja e Adem Gjinishit

Ndërsa lidhur me Adem Gjinishin, më kot jeni lodhur z.Myftaraj të gjeni prova për të fajësuar Zogun, sepse të gjithë peqinasit e dinë mirë se ai është vrarë për gjakmarrje, gjë që nuk ka fare lidhje me ndëshkimet ligjore të asaj kohe. Gjinishi është vrarë nga hasëm të cilët u ekzekutuan pa gjyq nga komunistët pas fitores së tyre, e me të cilët unë personalisht kam lidhje miqësore, çka më ka mundësuar të mësoj të vërtetën, duke u mbështetur në të dhëna gojore të sakta dhe në Arkivat e Shtetit, si i interesuar direkt, qoftë për motive personale, qoftë për motive profesionale, të polemikës me ju.

Më 17 dhjetor 1923, kryesekretari i Zyrës Sekrete Haki Stërmilli, i drejtohet Prefekturës Elbasan: "Në qarqet e këtushme flitet se në Peqin asht vra Adem Gjinishi. E dini shumë mirë se në kohën e caktimit të zonavet elektorale, vrasja e nji anëtari nga nji parti ose nga nji tjetër, ban përshtypje të keqe. Prandaj na njoftoni se cili asht shkaku. Ajo prefekturë deri tash nuk na ka njoftue mbi këtë ngjarje. Merrni masat e duhuna dhe të shpejta për zanjen e gjaksorit medoemos gjallë ose vdek, se përndryshe i tan responsabiliteti (përgjegjësia) i kësaj tragjedie do t'i ngarkohet asaj prefekture. Përgjigja pritet pa humbë kohë".

(AQSH, F.152/5, V.1923, D.19, fleta 34/verso).

Pas kësaj, nga Peqini, më 19 dhjetor 1921, qark-komandanti i Elbasanit Qani Starja, njoftonte se, sipas vëllait të të vrarit, shtytës të vrasësve janë D.P., M.Sh. dhe S.G., duke thënë se "kanë dalë dokumenta e dëshmitarë, por që kanë frikë nga këta të tre".

(AQSH, F.152/5, V.1923, D.19, fleta 35).

Më 22 dhjetor 1923, prefekti i Elbasanit Izet Dibra, njoftonte se ishin arrestuar M.Sh., I.B dhe H.Gj., që të tre bashkëkrahinorë të viktimës, si të pandehur për shtytjen dhe përgatitjen e vrasjes së Adem Gjinishit.

Më tej, në shkresën e Prefektit Dibra, thuhet se "hetimet vazhdonin...".

(AQSH, F.152/5, V.1923, D.19, fleta 41).

Puçistët përgatitën atentat kundër Zogut

Nënprefektura e Tiranës, më 3 prill 1922 i dërgon Ministrisë së Punëve të Brendshme një raport në lidhje me një komplot të përgatitur nga Bajram Curri, Hasan Prishtina e Hoxha Kadri me shokë..., për vrasjen e Ahmet Zogut.

(AQSH, F.152/5, V.1923, D.18, fleta 1).

Në raport thuhej se "... Bajram Curri e Hasan Prishtina, me dijeninë edhe të Hoxha Kadriut, kanë dërguar në Tiranë ish-kapter Iliaz Ahmetin, bashkë me vëllanë e tij, Jakupin, të cilët, sipas dëshmive, kanë ardhun për me vra Ahmet Zogun.

Personat atentatorë, armët i kishin lanun tek Vangjel Shundi, por mbasi ishin lajmërue, i kishin fshehun ato".

Komiseria (komisariati), shfaqte mendimin që personat të nxirreshin jashtë kufirit.

Zv/komisari S. Zharri

(AQSH, F.152/5, V.1923, D.18, fleta 2).

Në një njoftim të mëvonshëm të datës 12 korrik 1923, nënprefekti i Pukës njoftonte Zyrën Sekrete se "Bajram e Hysni Curri dhe Hasan Prishtina, kishin nisun dy vetë për me krye nji atentat kundër jetës..." së Ahmet Zogut, në Tiranë.

Dokumenti është nënshkruar nga kryetari i Zyrës Sekrete, Haki Stërmilli.

Këto persona ishin "Dani i Sanës nga Kruja dhe dy kosovarë...".

"Njoftohet se Zogu i ka informatat në fjalë".

(AQSH, F.152/5, V.1923, D.18, fleta 4, 9).

Njoftim tjetër për atentat mbi Ahmet Zogun ka dërguar edhe prefekti i Shkodrës Abedin Nepravishta.

(AQSH, F.152/5, V.1923, D.18, fleta 15).

Ja si u bë Zogu kryeministër

Ju z.Myftaraj shkruani se "Zogu pati aftësinë që t'i kuptonte të gjitha këto (pra synimet e së Majtës për ta përdorur për përçarjen e së Djathtës - A.K.), dhe, duke përfituar nga përçarja e së majtës, mundi të krijonte një bllok mbështetësish dhe të ngjitej kështu në pushtet, në 1922...".

Por ju gaboni z.Myftaraj, sepse kurba e ngjitjes në pushtetin ekzekutiv të Zogut, nuk kaloi nëpër qafa e monopate të skakierës të së Djathtës dhe përmes "përçarjesh" të së Majtës (inekzistente). Zogu nuk krijoi "një bllok mbështetësish" për t'u ngjitur në pushtet, por u mbështet totalisht nga e Djathta konservatore, që asokohe përbënte shumicën e parlamentit dhe klasës politike, e që, natyrisht, nuk ishte implikuar në rebelimet e Dhjetorit 1921 dhe Marsit 1922.

Më 2 dhjetor 1922, Zogu u bë kryeministër. Ai erdhi në fuqi vetëm si rezultat i rrjedhës së pashmangshme të ngjarjeve dhe ndërgjegjësimit të shumicës së klasës politike për vlerat dhe aftësitë e jashtëzakonshme të Tij.

Zogu e vazhdoi ngjitjen në karrierë për shkak të meritave, të cilat u bënë përcaktuese kur z.Xhaferr Ypi dha dorëheqjen nga posti i Kryministrit për t'u emëruar Regjent, pas shkarkimit nga Regjenca të Aqif Pashës dhe Luigj Bumçit.

Zogu u miratua si kryeministër, duke ruajtur njëkohësisht edhe portofolin e ministrit të Brendshëm.

Në fjalimin që mbajti para parlamentit, pas miratimit të kabinetit, kryeministri Zog ndër të tjera theksoi: "Ne duhet të jemi miq me shtetet fqinje, t'i respektojmë dhe të kërkojmë të na respektojnë pavarësinë dhe integritetin e shtetit tonë dhe bashkë me këtë edhe pavarësinë ekonomike".

Duke i kërkuar Parlamentit votëbesimin për programin qeveritar, Zogu deklaroi se "gurët e themelit të programit" të Tij qeveritar, ishin:

1.Mbi të gjitha të nderojmë Atdheun dhe atdhetarët.

2.Liri të plotë të shtypit dhe të fjalës; shqyrtim skrupuloz të çdo vëshgimi të bërë për të mirën e përgjithshme.

3.Politikë realiste në çdo fushë, për zhvillimin racional dhe gradual të vendit, duke e shtyrë atë drejt qytetërimit perëndimor.

4.Miqësi me të gjithë shtetet, por vetëm në bazë të respektit reciprok.

5.Arritjen e pavarësisë ekonomike.

6.Organizimin modern të shtetit në bashkëpunim me teknikë të huaj.

7.Hartimi dhe miratimi i një Kushtetute të re.

8.Riorganizimi i ushtrisë, administratës dhe sistemit arsimor (shkollave).

9.Reformimi i sistemit shëndetësor, për luftë efikase kundër malarjes.

10.Reforma fetare dhe shpallja e ligjit mbi monogaminë.

11.Heqja e detyrimit për të mbajtur ferexhetë dhe shtimi i të drejtave të grave.

("The Times", 9 prill 1923).

Ai e mbylli fjalimin e Tij duke theksuar nevojën që "të gjitha përpjekjet e qeverisë të bazohen kryesisht në ruajtjen e qetësisë publike dhe në bashkëpunimin e sinqertë të atyre që, me gjithë shpirt, punojnë për Atdheun". "Pavarësia është një fjalë që e dimë të gjithë, por për ta gëzuar atë duhet një qetësi e plotë dhe rend publik i stabilizuar", - deklaroi kryeministri Zog.

(J.Suajër "Albania", faqe 393-394").

Dhe shumë shpejt, Zogu arriti t'i konkretizojë shumicën e objektivave politikë të qeverisë së tij, gjë që ndikoi në përmirësimin e imazhit ndërkombëtar dhe konsolidimin e institucioneve, çka u pranua njëzëri edhe nga antizogistë dhe jozogistë të deklaruar. Shembulli më unikal i pranimit të suksesit të njëmendtë qeverisës të Zogut gjatë vitit 1923 është Mit'hat Frashëri, tek shkruan në kujtimet e tij: "Marrëdhëniet zyrtare të Shqipërisë me fuqitë e huaja kanë bërë përparime: Franca përfaqësohet në Tiranë me të ngarkuarin me punë z.Beguin Billecoc, ndërsa Çekosllovakia, Serbia Greqia, Hungaria, Gjermania, Portugalia, Persia dhe së fundi SHBA-të, kanë njohur qeverinë e Tiranës. Rendi publik, ekonomia dhe institucionet kanë bërë përparime. Populli ka besim të plotë tek qeveria dhe e mbështet atë. Pavarësisht nga të metat dhe gabimet, të gjithë mendojnë se e ardhmja tashmë është e sigurtë dhe atdheu po mëkëmbet".

Zogu para parlamentit premtoi gjithashtu se do të mbante "zgjedhje të lira për një Asamble Kushtetuese, që do të caktonte definitivisht formën e regjimit në Shqipëri".

Me këtë deklarim Ai aludoi hapur, pa doreza e ambiguitete, për domosdoshmërinë e një regjimi monarkik: në mbështetje të vendimit të 29 korrikut 1913 të Konferencës së Ambasadorëve; në mbështetje të projekt-rezolutës së miratuar nga Asambleja Kombëtare e 18 shkurtit 1916 dhe nga Komisioni Provizor i 3 marsit 1916, përgatitur për miratim nga ana e Kongresit Kombëtar të Elbasanit të 18 marsit 1916 (që mbeti në tentativë dhe u anullua nga bajonetat austriake); si dhe mbështetur në vendimet dhe Statutin e Kongresit të Lushnjes.

Rebelimi i B.Currit dhe H.Prishtinës në janar 1923

Në mes të një dimri të ashpër, në krye të qindra trupave të armatosur më së miri, Bajram Curri dhe Hasan Prishtina iniciuan dhe drejtuan një rebelim të armatosur në prefekturën e Kosovës, duke pushtuar brenda një kohe të shkurtër Tropojën dhe të gjithë zonën e Krumës dhe Hasit. Pasi u vunë zjarrin të gjitha ndërtesave dhe institucioneve qeveritare, kryengritësit sulmuan egërsisht repartet e xhandarmërisë dhe ushtrisë, megjithë tërheqjen e tyre për të evituar vëllavrasjen.

Në këto kushte, qeveria e kryesuar nga Zogu nisi trupa të përforcuara, nën komandën e major Prenk Jakut për shtypjen e rebelimit që kish tendenca përhapjeje, sidomos pas premtimit për rebelim nga ana e Halit Lleshit dhe disa mbështetësve të Elez Isufit.

Pas luftimesh të ashpra rebelimi u neutralizua, por me pretekstin e mospërhapjes së tij në Kosovë dhe viset shqiptare në Maqedoni, ushtria jugosllave goditi rebelët e shpartalluar që kaluan kufirin ndërshtetëror dhe nisi operacione çarmatimi, djegiesh dhe plaçkitjesh në zonat kufitare përtej kufirit, duke hyrë ushtarakisht edhe brenda Zonës Neutrale të Junikut, që ishte përcaktuar dhe u përkufizua si e tillë me pëlqimin e Fuqive të Mëdha.

Në këto kushte, qeveria shqiptare reagoi ashpër ndaj synimeve të qarta jugosllave për të shfrytëzuar rrethanat e krijuara nga rebelimi për të pushtuar Zonën Neutrale dhe për të ushtruar terror mbi popullsinë shqiptare në Kosovë e me gjerë. Por, këtij reagimi të ashpër, qeveria jugosllave iu përgjigj me të njejtin ton, duke e konsideruar atë si "ndërhyrje brutale në punët e brendshme të Jugosllavisë".

Lidhja e Kombeve, së cilës qeveria shqiptare iu drejtua me nota proteste, nuk arriti dot ta detyronte Beogradin të tëhiqej. Megjithë përpjekjet e Zogut për zbutjen e marrëdhënieve të acaruara, Pashqi, i ardhur sërish në pushtet në mars 1923, e akuzoi qeverinë shqiptare për "vullnet keqdashës dhe mungesë impenjimi e sinqeriteti për rregullimin e çeshtjeve të mbetura pezull midis dy vendeve", ndër të cilat Beogradi vlerësonte si kryesorë: kthimin e kundërshtarëve politikë të regjimit në Shqipëri; eleminimin e "irredentizmit shqiptar"; ndalimin e mbështetjes politike për irredentistët maqedonas të VMRO, ekstradimin e tyre nga Shqipëria dhe dorëzimin tek autoritetet e Beogradit, si dhe zgjidhjen me bisedime të krizës që kish shkaktuar shpallja e Autoqefalisë së Kishës Ortodokse shqiptare dhe tërheqjen nga ky vendim i palës shqiptare.

Nga të gjithë komponentët e krizës shqiptaro-jugosllave, Zogun e shqetësonte vetëm agresiviteti i "irredentistëve" shqiptarë, që vazhdonin rebelimet e armatosura kundër shtetit, duke destabilizuar shtetin dhe duke sakrifikuar rendin publik për interesa pushtetore, si dhe duke armatosur me argumenta politikë e diplomatikë Pashiqin dhe serbët, për të bërë reprezalje në Kosovë e trevat shqiptare nën Mbretërinë SKS dhe për të kërcënuar ushtarakisht shtetin e brishtë shqiptar.

Bashkëpunimi i Klikës dhe nacionalistëve me VMRO

Pas vendimit të Konferencës së Ambasadorëve për coptimin e trojeve shqiptare dhe pas pushtimit të trojeve të Maqedonisë dhe Shqipërisë Lindore nga trupat serbe gjatë LPB, nacionalistët shqiptarë dhe maqedonë filluan bashkëpunimin antiserb.

Një pjesë e anëtarëve të Klikës, por kryesisht anëtarët e Komitetit për Mbrojtjen e Kosovës - hynë në kontakte direkte me drejtuesit e VMRO-së maqedonase.

Dyshimet dhe ankesat e Mbretërisë SKS lidhur me këtë bashkëpunim, ishin reale.

Bashkëpunimi shqiptaro-maqedonas u intensifikua sidomos pas krijimit të Mbretërisë SKS, nën të cilën shqiptarët dhe maqedonasit i nënshtroheshin një politike genocidale.

Por pas Kongresit të Lushnjes dhe formimit të shtetit shqiptar, ky bashkëpunim kulmoi deri me formimin e çetave që kryenin aksione të përbashkëta ose të koordinuara në territorin jugosllav... Në Ohër, Strugë, Resnje dhe Kërçovë, vepronin shumë çeta komitësh maqedonas dhe shqiptarë, por shpesh kishte edhe komitë të tillë bullgarë, sikundër ishin Aleksandër Protogerov dhe Teodor Aleksandrov.

Në nëntor 1920 në Tiranë u nënshkrua protokolli i bashkëpunimit midis përfaqësuesve të VMRO dhe nacionalistëve shqiptarë, në prani të ministrit të autorizuar të Italisë, Kastoldit, dhe Pandeli Evangjelit.

Në emër të meqedonasve nënshkruan Protogerov dhe Atanasov, ndërsa në emër të shqiptarëve nënshkruan Hasan Prishtina, Hoxha Kadriu, Bedri Pejani dhe Sejfi Vllamasi.

Sipas protokollit, palët u angazhuan për "çlirimin e Kosovës, Çamërisë dhe Maqedonisë".

Kjo ishte edhe arsyeja e bashkëpunimit greko-jugosllav për mbytjen e kësaj lëvizjeje, ndërsa mbështetja italiane sigurohej sepse konvenonte me interesat e saj në rivalitetin për hegjemoni në Ballkan, kundër Jugosllavisë dhe Greqisë.

Ndërkohë që mbështetja italiane për VMRO dhe Komitetin për Mbrojtjen e Kosovës vazhdoi intensivisht deri në pushtimin e Shqipërisë, Pashiqi vazhdimisht i kërkonte qeverisë shqiptare nënshkrimin e një marrëveshjeje për luftë të përbashkët e të organizuar kundër Komitetit për Mbrojtjen e Kosovës dhe VMRO gjatë viteve 1922-1923, si kusht për njohjen e shtetit shqiptar dhe lidhjen e marrëdhënieve diplomatike, por irredentisti Zog i shmangej këtij angazhimi duke menduar si më të favorshëm përballimin e problemeve politike me kundërshtarët brenda vendit sesa angazhimin në një sipërmarrje kryekëput kundër bindjeve të tij nacionaliste.

Edhe pas ardhjes së Zogut në pushtet dhe pas nënshkrimit të traktateve me Italinë, kjo e fundit vazhdonte bashkëpunimin intensiv me Hasan Prishtinën (përfaqësues ekskluziv i Komitetit për Mbrojtjen e Kosovës) dhe kjo nga Zogu kundrohej me simpati.

Përmirësimet dhe përkeqësimet e marrëdhënieve shqiptaro-jugosllave

Në janar 1922, qeveria shqiptare i kërkoi Lidhjes së Kombeve ndërmjetësimin për vendosjen e marrëdhënieve diplomatike midis Shqipërisë dhe Jugosllavisë dhe, më 7 janar 1922, nëpërmjet konsullit francez në Shkodër, Bijkok, iu kërkua qeverisë franceze të ndërhynte në Beograd që Mbretëria SKS të njihte zyrtarisht qeverinë shqiptare dhe të ndërmerreshin hapat e duhura për përmirësimin e marrëdhënieve të acaruara ndërshtetërore.

Më 16 janar, ministri i Jashtëm ad interim, Spiro G. Koleka, iu drejtua Sekretarit të Përgjithshëm të Lidhjes së Kombeve, duke i kujtuar angazhimet e Shqipërisë për një politikë të fqinjësisë së mirë, dhe, më pas, vetë kryediplomati Fan Noli i kërkoi zyrtarisht qeverisë jugosllave njohjen e qeverisë shqiptare.

("Shqipëria e re", 26 shkurt 1922).

Në shkurt 1923, Beogradi dërgoi në Tiranë Nexhip Dragën (Peja), për të shprehur pëlqimin paraprak për lidhjen e marrëdhënieve diplomatike, ndërsa Noli, në shkëmbim kortezie diplomatike, uroi me telegram fejesën e Mbretit Aleksandër Karagjorgjeviç.

Më 25 mars 1922 u vendosën përfundimisht marrëdhëniet diplomatike midis Shqipërisë dhe Mbretërisë Jugosllave, ndërsa Beogradi, pas disa ditësh, njoftoi për njohjen "de jure" të qeverisë shqiptare. Por klima e mirëbesimit u acarua shpejt pas qëndrimit refraktar të Zogut për firmosjen e marrëveshjeve për kthimin në Shqipëri të kundërshtarëve politikë të regjimit, për ekstradimin në Jugosllavi të veprimtarëve të VMRO maqedonase, për tregtinë midis dy vendeve dhe krijimin e bankave me kapital të përbashkët, e sidomos për moslejimin e investimeve jugosllave në Shqipëri, që kulmonin me kërkesat për koncesion të portit të Durrësit dhe ndërtimin nga jugosllavët të hekurudhës në Veri të vendit.

Më 6 janar 1923, me anë të një note drejtuar qeverisë jugosllave, Zogu e njoftonte për shpalljen e Autoqefalisë së Kishës Ortodokse shqiptare dhe për rrjedhojat juridiko-kanonike të këtij akti në raport me kishën ortodokse sllave dhe nënshtetasit shqiptarë me origjinë sllave në Shkodër e rrethina.

(AQSH, Fondi 263, D. 27, viti 1923).

Por menjëherë pas ardhjes në fuqi, Pashiqi reagoi ashpër ndaj veprimeve të Zogut, (në prill 1923), dhe e kërcënoi qeverinë shqiptare me ndërprerje të njëanshme të marrëdhënieve diplomatike, çka u shoqërua me tërheqjen nga Beogradi të përfaqësuesit diplomatik në Shkodër, Iliç.

Qeveria shqiptare iu drejtua Fuqive të Mëdha dhe Lidhjes së Kombeve për këto shantazhe dhe ndërhyrje jugosllave në punët e brendshme të shtetit shqiptar, çka mundësoi tërheqjen e Pashiqit nga pozitat e arrogancës dhe rikthimin në Shkodër të Iliç-it.

Vijon

Nekrologji, ndërron jetë veterani i PLL Gafurr Din Spahija (16.05.1928 - 16.01.2005)

Një jetë e jetuar nën idealin legalist

Më datën 16.01.2005, ndërroi jetë papritmas Gafurr Din Spahija në moshën 77-vjeçare, pas një ataku kardiak.

I dalë nga një familje fisnike nga Kolesjani i Lumës (Kukësit), me tradita patriotike, ai, përmes një kalvari të pandërprerë gjatë periudhës së diktaturës, ia kushtoi gjithë jetën çështjes së shenjtë të kombit e të atdheut.

Duke qenë se ishte pinjoll i një familjeje antikomuniste, dhe sidomos për shkak të axhës së vet Miftarit, që ishte shpallur në kërkim si "armik i Partisë Komuniste", - Gafurri kaloi një pjesë të jetës së vet në kampet e internimit të Beratit dhe të Tepelenës. Pas përfundimit të këtij dënimi çnjerëzor, ai kthehet në vendlindje, por aty e pa se e kishte të pamundur jetesën duke qenë dita-ditës në "syrin e ciklonit", si familje armiku e kulaku. Ai merr vendim të largohet nga trojet stërgjyshore dhe vendoset në qytezën e Laçit ku jetoi deri në fillim të viteve '90-të, prej nga, më pas, u vendos përfundimisht në Tiranë ku edhe mbylli sytë e u largua kësaj bote.

Gafurri ka pasë kryer arsimin e mesëm në gjimnazin e famshëm të Prishtinës në vitet e Luftës së Dytë Botërore, ku një ndër profesorët që i dhanë mësim ishte dhe i ungji, Miftari. Ky formim në një prej shkollave më të mira të asaj kohe do ta shquante atë prej shokëve në vitet e mëpasme të jetës si një njeri me arsyetim të thellë e argument të shëndoshë. Pas ardhjes në fuqi të regjimit komunist, atij iu mohua çdo mundësi që të mund vazhdonte për më tej studimet në ndonjë universitet.

Megjithatë, ai në jetë ishte një njeri i dalluar për "bon sense" dhe mjaft i aftë të jepte zgjidhje për të cilat edhe universitarët e specialistët nuk ia arrinin dot. Gjatë kohës që ka jetuar në qytetin e Laçit, ai ka dhënë mjaft prova të talentit të tij dhe aftësive intelektuale që i kishte të trashëguara në gen.

I respektuar nga shokët e thjeshtë, i dashur me miqtë, i nderuar nga të gjithë, ai i kish vënë vetes për detyrë, shpërblimin ndaj atij respekti, ndaj asaj dashamirësie e atij nderimi. Dhe arriti ta kryejë atë zotim duke mos kursyer energjitë, pa marrë parasysh sakrificat. Ai në familje qe një bashkëshort e prind shembullor, rriti e edukoi djem të shkëlqyer e të virtytshëm.

Pas viteve 90-të kur komunizmi ra si sistem, ai, duke ndjekur traditën e të parëve, në lëmin patriotik aspiroi idenë monarkike si të vetmen alternativë që do ta shpëtonte kombin e atdheun. Veprimtaria e tij si kontribut shumë efikas në rritjen e rolit të PLL në politikën bashkohore shqiptare, mund të përmblidhet në aktivizimin e tij për riformimin e PLL në vitin 1992, në organizimin e plotë të degës së PLL Laç të rrethit Kurbin, në aktivitetin në mbledhjet e Këshillit Kombëtar të PLL pas kongresit të 12-të, dhe sidomos si anëtar i Komitetit Drejtues të degës së PLL Laç (Kurbin).

Gafurr Spahija ka qenë në vitin 1997 një ndër njerëzit më aktivë të PLL në organizimin e fushatës për referendumin. Ai ka qenë personi kryesor që ka koordinuar punën në degën e PLL Kukës në atë vit të vështirë.

Por Gafurri, duke qenë legalist deri në qelizën më të imët të trupit të tij, bëri dorëheqje nga të gjithë funksionet ku ishte zgjedhur, rreth vitit 1995 kur djali i tij i Eqeremi, (sot kryetar i PLL) u zgjodh në krye të degës së PLL Laç (Kurbin).

Por edhe pas vitit 1997 - 1998 ai ka qenë një ndër veteranët - gardianë të idealit të PLL. Fjala e tij dhe mendimi i tij për çështje të ndryshme kishin mjaft ndikim në rrethet të ndryshme legalistësh.

Me largimin nga kjo botë të këtij veterani të dalluar legalist, nuk ka humbur vetëm familja e rrethi i tij miqësor, por po ashtu edhe "Lëvizja e Legalitetit" dhe të gjithë zogistët të cilët e ndjejnë mungesën që la ai. Kontributi i tij ka qenë i pazëvendësueshëm në krahinën e Lumës dhe rrethin e Laçit, ku kishte një emër të nderuar e autoritet të veçantë.

Zogistët do ta kujtojnë e nderojnë gjithmonë emrin, kontributin e sakrificat e këtij militanti të pathyeshëm e të papërkulur të kauzës monarkiste.

Me këtë rast, gjithë zogistët i shprehin ngushëllimet më të thella familjes së Gafurrit dhe veçanërisht djalit të tij të shkëlqyer, kryetarit të PLL z.Eqerem Spahiu, për këtë humbje të rëndë e të pikëllueshme.

Në emër të veteranëve të PLL

Ali Ohri

Seit Preni

Ramiz Mena

Gjon Perjaku

Akil Basha

Hamit Kurti

Kadri Dajko

Vera Dema

Xhezmi Grabova

Islam Spahiu

Qemal Gashi

Mbreti Leka ngushëllon familjarët e z.Spahija

Oborri Mbretëror

Rezidenca Vishnje, Petrelë

Tiranë, Shqipëri

Ngushëllim Familjes së z.Ekrem Spahija

Ju drejtohemi sot, me 17 janar 2005, duke Ju shprehur ngushëllimet Tona për humbjen e madhe të babait Tuaj, z.Gafur Spahia.

Kjo është një humbje e madhe për Familjen Spahia, që ka treguar me vepra se e ka mbajtur gjithmonë të gjallë frymën kombëtare, ka luftuar për Kombin shqiptar dhe për Idealin e Mbretërisë Shqiptare.

Edhe ne e kujtojmë me nderim dhe respekt, duke vlerësuar kontributin e veçantë të z.Gafur Spahia.

Edhe njëherë Ju shprehim ngushëllimet dhe respektin Tonë.

Vëllazërisht

NMT Leka I - Mbret i Shqiptarëve

Dy fjalë-homazh për Gafurr Spahiun

Gafurr Spahija ishte i biri i Din Zenelit nga Kolesjani i Lumës, një fshat historik jo vetëm për këtë krahinë, por për gjithë Shqipërinë. Gafurri ishte i datëlindjes 16.05.1928 dhe fëmijërinë e ka kaluar në vendlindje.

Mësimet fillore i kryen në shkollën e Kolesjanit (e para shkollë shqipe në Lumë) ndërsa më pas vazhdon gjimnazin në Prishtinë.

Që i ri dallohej për një vullnet të hekurt e disiplinë gati spartane. Pas ardhjes në fuqi të regjimit komunist, vuan disa vjet internim nëpër kampet famëkeqe të Beratit e Tepelenës.

Më pas kthehet në Kolesjan, por aty e pa se nuk do ta kishte jetën të lehtë, duke qenë "familje armiku". Largohet zemërthyer prej vendlindjes dhe vendoset përfundimisht në Laç ku jetoi deri në fillim të viteve '90. Punon në ndërtimtari dhe mund të thuhet se në shumicën e pallateve të Laçit, ka nga një dorë të Gafurrit, herë si punëtor e herë si drejtues punimesh.

Gafurri shquhej për një aftësi të rrallë orientimi dhe pas vitit '90, hap një restorant i cili e futi në rrugën e biznesit dhe që rezultoi me mjaft fitim.

Gafurri ishte një njeri mjaft zemërbardhë e bujar, cilësi këto të cilat i kanë vënë re jo vetëm rrethi i tij, por edhe të panjohur apo edhe jodashamirës të tij.

Angazhimi i tij në PLL ka qenë mjaft serioz dhe në atë fillim në vitin 1992, ai ka qenë në grupin e njerëzve nismëtarë në krijimin e PLL-së. Bashkë me veteranët e tjerë zogistë si Bajram Biba, Luftar Pepmarku, Luigj Deda, Mahmut Demiri, Gegë Lleshi, Hysni Gjetani e të tjerë, u ngrit e u strukturua dega e PLL Kurbin ku puna e Gafurrit është e padiskutueshme. Më pas zgjidhet anëtar i Këshillit Kombëtar të PLL. Idealin e tij zogist (legalist e monarkist) ai ua kishte injektuar edhe djemve. Kështu, prej tyre, i treti, Ekremi, do të dallohej në aktivitetin e tij, dhe ky aktivitet do ta ngrinte atë deri në majat më të larta të PLL e të politikës shqiptare.

Kohët e fundit Gafurri, megjithëse kishte një energji të pazakontë për moshën e vet, kishte filluar të dobësohej e të mos kishte atë shëndet të cilin ishin mësuar ta shihnin të gjithë miq e shokë. Sëmundjet e moshës sigurisht që e bënin punët e vet, duke pasur parasysh edhe vuajtjet e tija fizike e shpirtërore gjatë gjithë jetës së tij. Megjithë respektimin me saktësi gati elektronike të porosive të doktorit, ai nuk ia doli t'i shpëtojë destinit të paracaktuar duke u larguar kësaj bote, për shkak të një infarkti. Kështu më datë 16 janar të këtij viti, rreth orës 4 të pasdites, zemra e këtij burri të rrallë të Lumës do të rrihte për të fundit herë, duke lënë në pikëllim familjarët, por edhe miqtë, shokët e dashamirët e tij.

Fakti që në shtëpinë e Spahive kanë vërshuar për ngushëllim njerëz e politikanë nga gjithë Shqipëria, tregon për emrin e vlerat e këtij burri. Telegramet e mesazhet ngushëllimit kanë ardhur nga personalitetet më të mëdha politike të vendit, duke ia filluar nga Mbreti Leka e duke vazhduar me radhë nga institucione të ndryshme shtetërore si Presidenca etj..

Në varrimin e tij që u zhvillua të hënën e shkuar me datë 17 janar, morën pjesë shumë deputetë e politikanë të lartë e drejtues të partive opozitare.

Kjo tregon jo vetëm detyrimin që ata kishin për një kolegun e vet siç është z.Ekrem Spahija, por njëkohësisht edhe respektin që ata ruanin për një emër të nderuar siç ishte z.Gafurr Spahiu.

Megjithëse është e nënkuptueshme, po shënojmë në këtë shkrim-homazh se në këtë varrim madhështor ishin të panumërt legalistët dhe të gjithë njerëzit që janë në forumet kryesore të kësaj partie.

"Atdheu"

___________________________

Archives 2004 Part V